MENU

Where the world comes to study the Bible

Mitos pop Psicología

Article contributed by Probe Ministries
Visit Probe's website

Vaya a cualquier librería y verá las estanterías de libros de autoayuda, muchos de los que promueven una forma de “psicología pop”. Aunque estos son superventas, que están llenos de medias verdades y mitos. En este ensayo vamos a examinar algunos de estos mitos como la psicología pop expuestos por el Dr. Chris Thurman en su libro de autoayuda o de autodestrucción. Si desea más información o documentación para las cuestiones que vamos a cubrir en estas páginas, le recomiendo que obtenga una copia de su libro.

Mito 1: Los seres humanos son básicamente buenas.

El primer mito me gustaría ver es la creencia de que las personas son básicamente buenas. Melody Beattie, autor del best-seller Codependent No más, dice que “que padecen aflicción vaga pero penetrante, la baja autoestima”. Ella sugiere que dejemos de torturar a nosotros mismos y tratar de plantear nuestra visión de nosotros mismos. ¿Cómo lo hacemos? Ella dice: “Ahora, podemos darnos un gran abrazo emocional y mental. Estamos bien. Es maravilloso ser quienes somos. Nuestros pensamientos están bien. Nuestros sentimientos son apropiados. Estamos justo donde se supone que estamos a ser hoy en día, este momento. No hay nada malo con nosotros. No hay nada fundamentalmente malo en nosotros”.

En otras palabras, Beattie está diciendo que es buena por naturaleza. No hay nada malo con nosotros. Al menos no hay nada fundamentalmente malo en nosotros. No hay ninguna falla que debe corregirse.

Peter McWilliams, en su best-seller Vida 101, en realidad se ocupa de esta cuestión en la cabeza. Esto es lo que dice en la breve sección titulada, “¿Son los seres humanos fundamentalmente buenos o fundamentalmente malos?”.

Mi respuesta: buena. ¿Mi prueba? Podría citar a filósofos, psicólogos, poetas y, a continuación, pero los que creen los seres humanos son fundamentalmente mal puede citar al igual que muchos filósofos, psicólogos y poetas. Mi prueba, como lo es, es simple. Vuelve a la fuente de la vida humana: un bebé. Cuando usted mira a los ojos de un niño, ¿qué ves? He estudiado unos pocos, y yo todavía no han visto el mal fundamental de radiación de los ojos de un bebé. Parece que hay pureza, alegría, brillo, esplendor, brillo, maravilla, felicidad—usted sabe: buena.

Antes de ver lo que la Biblia dice acerca de la condición humana, permítanme hacer un comentario acerca de la prueba Peter McWilliams. Mientras que un bebé puede parecer inocente a nuestros ojos, cualquier padre admitiría que un bebé es un ejemplo de lo último en el egoísmo. Un bebé viene al mundo totalmente centrado en sus propias necesidades y ajenos a cualquier otros.

Cuando miramos a la Biblia, tenemos una imagen radicalmente distinta de la adoptada por los psicólogos pop. Adán y Eva cometieron el primer pecado, y la raza humana ha nacido moralmente corrupta desde entonces. Según la Biblia, incluso un aparentemente inocente niño nace con una naturaleza pecaminosa. David dice en Salmo 51:5 “Yo sé que soy malo de nacimiento; pecador me concibió mi madre”. El bebé recién nacido ya tiene una naturaleza pecaminosa y comienza a demostrar que la naturaleza pecaminosa temprano en la vida. Romanos 3:23 nos dice que “Pues todos han pecado y están privados de la gloria de Dios”. No somos buenos como los psicólogos pop enseñar, y no somos dioses, como la nueva era enseñar a los teólogos. Somos pecadores y separados de Dios.

Mito 2: Necesitamos más autoestima y auto-estima.

El siguiente mito a examinar es el que alega lo que realmente necesitamos es más auto-estima y auto-estima. En el libro titulado Autoestima, Mateo McKay y Patrick Fanning estado, “La autoestima es esencial para la supervivencia psicológica”. Ellos creen que tenemos que dejar de juzgar a nosotros mismos y aprender a aceptar como a nosotros mismos que somos.

Presentan una serie de afirmaciones que tenemos que decir nosotros mismos, a fin de mejorar nuestra autoestima. En primer lugar, “me vale la pena porque yo respirar y sentir y es consciente”. ¿Bueno, si no que también se aplican a los animales? Y ¿pierdo mi autoestima si dejo de respirar? En cierto sentido, esta afirmación es un despegue en la declaración de René Descartes, “Pienso, luego soy”. Ellos parecen estar diciendo “Yo soy, por lo tanto me vale la pena”.

En segundo lugar, dicen, “Yo soy, básicamente, todos los derechos como yo”. ¿Pero, es eso cierto? ¿Es cierto para Charles Manson? ¿No algunos de nosotros, de hecho todos nosotros, necesitamos cambiar? Una tercera afirmación es “Está bien para satisfacer mis necesidades como yo lo veo conveniente”. ¿En serio? ¿Qué ocurre si mis necesidades de una manera que te perjudica? ¿Yo no podía justificar todo tipo de mal, a fin de satisfacer mis necesidades?

Bueno, se puede ver el problema con el debate de la psicología pop de la autoestima. Rara vez se define, y cuando se define, puede fácilmente llevar a mal y todo tipo de pecado.

Probablemente debería no es de extrañar que la Biblia no enseña nada acerca de la autoestima. De hecho, ni siquiera definir la palabra. ¿Qué acerca de la expresión propia valía? Es sinónimo de autoestima. No, no hay una distinción importante entre los términos autoestima y propia valía.

William James, a menudo considerado el padre de la psicología de América, que se define la autoestima como “La suma de sus éxitos y pretensiones”. En otras palabras, su autoestima es un reflejo de cómo se efectúa en comparación con cómo usted piensa que debe realizar. Por lo tanto, su autoestima podría fluctuar de un día para otro.

La propia valía, sin embargo, es diferente. Nuestro valor como seres humanos tiene que ver con el hecho de que hemos sido creados a imagen de Dios. Nuestro valor nunca fluctúa, porque se basa en el hecho de que el Creador nos hizo. Estamos espiritual y físico de seres que tienen conciencia, las emociones y una voluntad. Salmo 8 dice: “Pues lo hiciste poco menos que un dios,  y lo coronaste de gloria y de honra: lo entronizaste sobre la obra de tus manos, todo lo sometiste a su dominio”.

Así pues, la buena noticia es que tenemos la imagen de Dios, pero la mala noticia es que todas estas características se han manchado por el pecado. Nuestro valor no debe ser atado en lo que hacemos, sino en Dios que nos hizo ser y lo que Él ha hecho por nosotros.

Mito 3: Usted no puede amar a otros hasta que el amor a ti mismo.

Ahora me gustaría ver en el mito de que no se puede amar a otros hasta que el amor a ti mismo. Recuerda la canción de Whitney Houston “¿El mejor amor de todos?” Dice, “Aprender a amar a ti mismo es el mayor amor de todos”.

Peter McWilliams, autor de Vida 101, promueve esta idea en su libro Amor 101 que lleva el subtítulo “El amor a uno mismo es el comienzo de un romance largo de toda la vida”. Él pregunta: “¿Quién es más calificado para que el amor que tú? ¿Quién más sabe lo que quiere, precisamente cuando lo desee, y siempre está la oferta en torno a él?”. Él cree que la respuesta a esas preguntas es usted.

Continúa diciendo, “Si, por otra parte, se han ido llegando a la conclusión de que aparentemente prohibido antes de que podamos amar de verdad otro, o bien permitir que otro amor a nosotros, primero debemos aprender a amar a nosotros mismos—entonces este libro es para usted”. Observe que no sólo está diciendo que no se puede amar a otros hasta que el amor a ti, pero que no se puede amar hasta que aprenda a amar a ti mismo.

Melody Beattie, autora de No Más Co-Dependen, considera la misma cosa. Uno de los capítulos de su libro se titula “Tiene una historia de amor con usted”. Jackie Schwartz, en su libro de soltar el estrés, incluso sugiere que escriba una carta de amor y “decirle a usted todos los atributos que valoramos sobre ti, sobre las cosas que realmente, por favor, la comodidad y excitar usted”.

¿Se enseña la Biblia el amor propio? No, no. En todo caso, la Biblia nos advierte contra una historia de amor con uno mismo. Considere la advertencia Pablo a Timoteo: “Ahora bien, ten en cuenta que en los últimos días vendrán tiempos difíciles. La gente estará llena de egoísmo y avaricia; serán jactanciosos, arrogantes, blasfemos, desobedientes a los padres, ingratos, impíos, insensibles, implacables, calumniadores, libertinos, despiadados, enemigos de todo lo bueno, traicioneros, impetuosos, vanidosos y más amigos del placer que de Dios. Aparentarán ser piadosos, pero su conducta desmentirá el poder de la piedad. ¡Con esa gente ni te metas!” (2 Tim. 3:1-5).

La Biblia desalienta el amor de sí mismo y en realidad comienza con la hipótesis de que el amor a nosotros mismos ya demasiado y debemos aprender a mostrar el amor de sacrificio (amor ágape) a los demás. También enseña que el amor es un acto de la voluntad. Podemos elegir a alguien si el amor los sentimientos están ahí o no.

Leemos en 1 Juan 4, “Queridos hermanos, amémonos los unos a los otros, porque el amor viene de Dios, y todo el que ama ha nacido de él y lo conoce. El que no ama no conoce a Dios, porque Dios es amor. Así manifestó Dios su amor entre nosotros: en que envió a su Hijo unigénito al mundo para que vivamos por medio de él”. El patrón bíblico es éste: Dios nos ama, y recibimos el amor de Dios y son capaces de amar a otros.

Mito 4: No se debe juzgar a nadie.

Vamos a discutir el mito de que no se debe juzgar a nadie. No cabe duda de que ha oído decir, “Usted está siendo juicio” o “¿Quién eres tú para juzgarme?”. Puede que incluso han dicho algo como esto.

Muchos psicólogos pop duda creo que no debería juzgar a nadie. En su libro titulado Autoestima, Matthew MacKay y Patrick Fanning afirman que los juicios morales sobre las personas son inaceptables. Escriben: “Duro como suena, usted debe renunciar a los dictámenes morales sobre las acciones de los demás. Cultivar en vez de la actitud que ha hecho la mejor opción disponible, dado su conocimiento y necesidades del momento. Tenga claro que, si bien su comportamiento puede no sentir o ser bueno para usted, no es malo”.

Por lo tanto, los juicios morales no están permitidos. No se puede juzgar las acciones de otra persona, incluso si se siente que es un error. McKay y Fanning van a decir por qué: “¿Qué significa que la gente elige el mayor bien? Esto significa que usted está haciendo lo mejor que puede en cualquier momento. Esto significa que las personas siempre actúan de acuerdo a su conciencia que prevalece, las necesidades, y los valores. Incluso los terroristas de plantar bombas para herir a los inocentes es una decisión basada en su más alto bien. Esto significa que no puede culpar a la gente por lo que hacen. Tampoco se puede culpar a ti mismo. No importa cuán distorsionada o errónea de una persona de conciencia es decir, él o ella es inocente y libre de culpa”.

Al igual que con muchos de estos mitos de la psicología pop, hay un núcleo de verdad. Es cierto que debemos ser muy cuidadosos para evitar un juicio rápido o espíritu criticar las acciones de un individuo, cuando no poseen todos los hechos. Pero la Biblia permite e incluso nos alienta a hacer juicios y discernimiento. De hecho, la Biblia debería ser nuestro último estándar de lo correcto y lo incorrecto. Si la Biblia dice que el asesinato es malo, es equivocado. El objetivo de las normas de Dios como está revelada en las Escrituras son nuestra norma de conducta.

¿Cómo se aplican estas normas? Muy humildemente. Nos advirtió en los evangelios “No juzguen a nadie, para que nadie los juzgue a ustedes. Porque tal como juzguen se les juzgará, y con la medida que midan a otros, se les medirá a ustedes. ¿Por qué te fijas en la astilla que tiene tu hermano en el ojo, y no le das importancia a la viga que está en el tuyo? ¿Cómo puedes decirle a tu hermano: ‘Déjame sacarte la astilla del ojo,’ cuando ahí tienes una viga en el tuyo? ¡Hipócrita!, saca primero la viga de tu propio ojo, y entonces verás con claridad para sacar la astilla del ojo de tu hermano” (Mateo 7:1-5).

Por último, debemos reconocer que Jesús juzgará las acciones de la gente todo el tiempo, pero Él nunca pecó. Ofreció opiniones morales cuando se fue. Él dijo, “Yo no puedo hacer nada por mi propia cuenta; juzgo sólo según lo que oigo, y mi juicio es justo, pues no busco hacer mi propia voluntad sino cumplir la voluntad del que me envió” (Juan 5:30). Juzgar no está mal, pero debemos tener cuidado de hacerlo con humildad y desde una perspectiva bíblica.

Mito 5: Toda culpabilidad es mala.

Por último, me gustaría examinar el mito de que toda culpabilidad es mala. En su best-seller, Tu Zonas Erróneas, Wayne Dyer aborda lo que él cree son dos emociones inútiles: culpabilidad y preocupación. Ahora es cierto que la preocupación es, probablemente, una emoción inútil, pero es otra historia con la culpabilidad. Empecemos por entender por qué la culpabilidad que él llama “el más inútil de todos los comportamientos erróneos zona”.

Wayne Dyer cree que la culpa se origina de dos fuentes: los recuerdos de infancia y actual mala conducta. Él dice, “Así que usted puede mirar a todos los de su culpabilidad, ya sea como reacciones a los restos de las normas impuestas en el que todavía están tratando de complacer a una figura de autoridad ausente, o como el resultado de intentar estar a la altura de impuesto a sí misma las normas que usted realmente no compran, pero por alguna razón de las palabras a. En cualquier caso, es estúpido, y más importante, el comportamiento inútil”.

Él llega a decir que “la culpa no es comportamiento natural” y que nuestras “zonas de culpabilidad” debe ser “exterminados, anti proyección limpiarse y esterilizarse para siempre”. Así que, ¿cómo exterminar a sus “zonas de culpabilidad”? Propuso que “hacer algo que usted sabe está obligado a dar lugar a sentimientos de culpa” y, a continuación, lucha fuera de esos sentimientos.

Dyer cree que la culpa es “una herramienta conveniente para la manipulación” y una “inútil pérdida de tiempo”. Y mientras que a menudo es cierto, él es demasiado grande con las pinturas de un pincel. Algunos culpa puede ser útil y productivo. Algunos tipos de culpa puede ser un importante agente de cambio.

La Biblia hace una distinción entre dos tipos de culpabilidad: la culpa verdadera y la falsa culpabilidad. Notificación en 2 Corintios 7:10 que dice el apóstol Pablo, “La tristeza que proviene de Dios produce el arrepentimiento que lleva a la salvación, de la cual no hay que arrepentirse, mientras que la tristeza del mundo produce la muerte”.

Dolor mundano (a menudo llamada culpa falsa) hace que nos centremos en nosotros mismos, mientras que tristeza según Dios (verdadera culpa) nos lleva a centrarse en la persona o las personas que hemos ofendido. Dolor mundano (o culpa falsa) hace que nos centremos en lo que hemos hecho en el pasado, mientras que la tristeza según Dios (o culpa verdadera) hace que nos centremos en lo que podemos hacer en el presente para corregir lo que hemos hecho. Acciones correctivas que salen de la tristeza del mundo están motivadas por el deseo de dejar de sentirse mal. Acciones que salen de la tristeza según Dios están motivadas por el deseo de ayudar a la persona ofendida o de complacer a Dios o para promover el crecimiento personal. Por último, los resultados de la tristeza según Dios y del mundo diferentes. Mundano dolor resultados en cambio temporal. Tristeza según Dios verdadero cambio en los resultados y el crecimiento.

Libros de psicología pop son la mitad derecha. Falso culpable (o el dolor del mundo) no es una emoción productiva, pero la culpa verdadera (o tristeza según Dios) es una emoción que Dios puede utilizar para lograr un cambio positivo en nuestras vidas como reconocemos nuestra culpa, pedir perdón, y comenzar a cambiar.

Related Topics: Cultural Issues

六課 死亡:不再是敵人,而是朋友(哥林多後書 4:16-5:5)

4:16 所以,我們不喪膽。外體雖然毀壞,內心卻一天新似一天。
4:17
我們這至暫至輕的苦楚,要為我們成就極重無比、永遠的榮耀。
4:18
原來我們不是顧念所見的,乃是顧念所不見的;因為所見的是暫時的,所不見的是永遠的。

5:1 我們原知道,我們這地上的帳棚若拆毀了,必得神所造,不是人手所造,在天上永存的房屋。
5:2
我們在這帳棚裡歎息,深想得那從天上來的房屋,好像穿上衣服;
5:3
倘若穿上,被遇見的時候就不至於赤身了。
5:4
我們在這帳棚裡歎息勞苦,並非願意脫下這個,乃是願意穿上那個,好叫這必死的被生命吞滅了。
5:5
為此,培植我們的就是神,他又賜給我們聖靈作憑據(原文是質)。

引言

退一步去看看保羅給哥林多人兩封書信的背景,能幫助我們的探討。似乎在哥林多有幾個個人的問題(例如在第五章提到一個人與他的繼母同居,第六章有信徒對另一信徒對保公堂)。我們稱這些為「有病徵的問題」。此外,在哥林多也有「根本的問題」,其中兩個問題就是教會的領導和教義上的偏離。

保羅在哥林多前書一章差不多一開始就帶出這領導的問題。教會內有分黨,每黨有自己的小眾,以自己的崇拜的領袖為傲。這些領袖被看成高人一等,甚至高過使徒。從第四章(六節)開始,我們知道這些好像異端一般的領袖,並不是保羅、亞波羅和彼得,而是沒有記名的,保羅希望其中一些人願意悔改和重建。這些領袖似乎是聰明和有權力的,但在他們的領導下,信徒可以自由在公堂控告其他信徒(六章)、過著不道德的生活(五至七章)、甚至參與偶像的敬拜(八至十章)。主的聖餐(十一章)和每週的教會聚會(十二至十四章)就弄得一塌糊塗。在哥林多前書完結時,保羅點名提到司提反、福徒拿都和亞該古,是教會應該認定跟從的領袖。在哥林多後書的完結時,保羅說到一些哥林多的領袖好像「假先知」,傳另類的福音。他們實在是那邪惡者的僕人(十一至十二章)。

教義是哥林多教會第二個大問題。保羅很快在哥林多前書一章和二章,將「神的智慧」和「人的智慧」作出比較。在第一封書信的前部份,他清楚提到自己和同伴的信息是基督受死,是冒犯了猶太人,也叫外邦人覺得愚昧(1:22-25)。保羅的信息是在人來看是不吸引的,他用的方法是簡單直接(見2:1-5)。他在八至十章指出,人的邏輯怎樣叫信徒在偶像的敬拜中說得通;這樣做,卻是漠視一些軟弱的弟兄,而且他們是很不智地在「魔鬼的桌」上坐席(10:14-22)。哥林多前書提到最大的教義問題是否定死人的身體的復活。保羅在他第一封書信的高潮,是透徹地教導死人復活,在基督教教義中的重要和結果。明顯地,否定這教義就造成哥林多「吃吃喝喝吧!因為明天要死了」這風氣。難怪這死亡的題目在後書再出現,成為我們經文的中心思想。

在保羅兩卷記錄的信書結束時,這兩個問題在十一和十二章保羅的論述和教導戲劇化地結束時滙聚起來。這些異端般的領袖,將教會分拆成爭競的黨派,他們的領導叫不道德的罪勃起,他們的信息和所用的方法與基督的福音不和。所以他們是與保羅和他忠心的夥伴為敵的。因為他們偏離福音,否定死人復活,反對保羅,他們就揭露了自己是「」,不是「」而是帶著新福音的「假使徒」。哥林多教會是時候認定這些人的真面目,及按聖經的要求叫處理。

兩條關鍵的問題

有兩條關鍵的問題,去解釋和應用我們的經文:(1)除了保羅自己外,他用的「我們」和「我們的」是指誰呢?(2)保羅經文中的「死亡」是什麼意思呢?我必須承認我曾經改變自己在這兩條問題的答案,因此亦某程度上改變了我對保羅的經文的理解。讓我們先嘗試解答這兩條問題,再鑽研經文本身的意思。

問題一:保羅所說的「我們」和「我們的」是指誰?

在哥林多後書2:17-3:2,保羅說:

2:17 我們不像那許多人,為利混亂神的道;乃是由於誠實,由於神,在神面前憑著基督講道。3:1 我們豈是又舉薦自己嗎?豈像別人用人的薦信給你們或用你們的薦信給人嗎?
3:2
你們就是我們的薦信,寫在我們的心裡,被眾人所知道所念誦的。

在這裏,保羅似乎是指著自己、西拉和提摩太,就是在哥林多人中間傳道的(見哥林多後書1:19)。保羅比較他們傳福音和「混亂神的道」(就是在哥林多那些假教師和假領袖所作的)。這個「我們」是指著那些與保羅有親密聯繫的,傳講十架的使徒信息的人。相反的,就是那些「假使徒」,帶著一個非常不同的「福音」(哥林多後書11:1-15; 比較加拉太書1:6-10)。

在哥林多後書4:12,保羅清楚地將自己和福音事工上同工,與哥林多的聖徒中分別出來:「這樣看來,死是在我們身上發動,生卻在你們身上發動。」

這一切叫我不能假定保羅在經文中所用的「我們」,是指所有的聖徒。我相信在哥林多後書2:12-6:10中,保羅揭露假使徒,不但是為自己使徒身份辯護,也為那些真使徒辯護。保羅不但為自己和他的事工辯護,也為使徒和同工傳講的福音事工辯護,例如西拉和提摩太。保羅在2:12-6:10提到「我們」所做的事,就是關乎那些在福音事工中的人–那些好像保羅的人(及常與保羅一起的人),不管個人的安危和犧牲,到各處地方傳揚福音。這真理同樣能應用在所有的聖徒,但原本是指向保羅和聖徒。我們在第二條問題上將會進一步闡明。

問題二:保羅論到死亡,是什麼意思?

當我們思想保羅在哥林多後書2:12-6:10有關死亡的論點,實在不可能將他的意思和應用局限在每人要面對的肉身的死亡。

哥林多後書4:8 我們四面受敵,卻不被困住;心裡作難,卻不至失望;
4:9
遭逼迫,卻不被丟棄;打倒了,卻不至死亡。
4:10
身上常帶著耶穌的死,使耶穌的生也顯明在我們身上。
4:11
因為我們這活著的人是常為耶穌被交於死地,使耶穌的生在我們這必死的身上顯明出來。
4:12
這樣看來,死是在我們身上發動,生卻在你們身上發動。

8 We are afflicted in every way, but not crushed; perplexed, but not despairing; 9 persecuted, but not forsaken; struck down, but not destroyed; 10 always carrying about in the body the dying of Jesus, that the life of Jesus also may be manifested in our body. 11 For we who live are constantly being delivered over to death for Jesus’ sake, that the life of Jesus also may be manifested in our mortal flesh. 12 So death works in us, but life in you (2 Corinthians 4:11-12).

特別留意這些經節。我們必須發覺背景不但是殉道,也是痛苦和迫害。保羅不是說我們一次的死(就好像我們在希伯來書9:27所讀到的),而是「我們」要不住的死亡。保羅所講的死亡,是不停地發生,是一種生活方式,而不是單單生命的終結。這「死亡」是基督的「生命」能在死了的人身上活現出來的途徑。死亡是一個現在式、進行式的過程,不是一次的生命完結的事件。

我相信在我們的經文中,保羅論到死亡是指那些在福音事工裏的人,進行式的「死亡」。那些真使徒和他們的同工,就是為向很多時敵對的受眾傳講基督,傾倒自己生命的人。試看看這些解釋死亡的經文,就好像保羅要我們明白我們的經文一樣:

哥林多後書6:3 我們凡事都不叫人有妨礙,免得這職分被人毀謗;
6:4
反倒在各樣的事上表明自己是神的用人,就如在許多的忍耐、患難、窮乏、困苦、
6:5
鞭打、監禁、擾亂、勤勞、儆醒、不食、
6:6
廉潔、知識、恆忍、恩慈、聖靈的感化、無偽的愛心、
6:7
真實的道理、神的大能;仁義的兵器在左在右;
6:8
榮耀、羞辱,惡名、美名;似乎是誘惑人的,卻是誠實的;
6:9
似乎不為人所知,卻是人所共知的;似乎要死,卻是活著的;似乎受責罰,卻是不至喪命的;
6:10
似乎憂愁,卻是常常快樂的;似乎貧窮,卻是叫許多人富足的;似乎一無所有,卻是樣樣都有的。

11:19 你們既是精明人,就能甘心忍耐愚妄人。
11:20
假若有人強你們作奴僕,或侵吞你們,或擄掠你們,或侮慢你們,或打你們的臉,你們都能忍耐他。
11:21
我說這話是羞辱自己,好像我們從前是軟弱的。然而,人在何事上勇敢,(我說句愚妄話,)我也勇敢。
11:22
他們是希伯來人嗎?我也是。他們是以色列人嗎?我也是。他們是亞伯拉罕的後裔嗎?我也是。
11:23
他們是基督的僕人嗎?(我說句狂話,)我更是。我比他們多受勞苦,多下監牢,受鞭打是過重的,冒死是屢次有的。
11:24
被猶太人鞭打五次,每次四十減去一下;
11:25
被棍打了三次;被石頭打了一次,遇著船壞三次,一晝一夜在深海裡。
11:26
又屢次行遠路,遭江河的危險、盜賊的危險,同族的危險、外邦人的危險、城裡的危險、曠野的危險、海中的危險、假弟兄的危險。
11:27
受勞碌、受困苦,多次不得睡,又飢又渴,多次不得食,受寒冷,赤身露體。
11:28
除了這外面的事,還有為眾教會掛心的事,天天壓在我身上。
11:29
有誰軟弱,我不軟弱呢?有誰跌倒,我不焦急呢?
11:30
我若必須自誇,就誇那關乎我軟弱的事便了。
11:31
那永遠可稱頌之主耶穌的父神知道我不說謊。
11:32
在大馬士革亞哩達王手下的提督把守大馬士革城,要捉拿我,
11:33
我就從窗戶中,在筐子裡,從城牆上被人縋下去,脫離了他的手。

歌羅西書1:24 現在我為你們受苦,倒覺歡樂;並且為基督的身體,就是為教會,要在我肉身上補滿基督患難的缺欠。
1:25
我照神為你們所賜我的職分作了教會的執事,要把神的道理傳得全備,
1:26
這道理就是歷世歷代所隱藏的奧祕;但如今向他的聖徒顯明了。
1:27
神願意叫他們知道,這奧祕在外邦人中有何等豐盛的榮耀,就是基督在你們心裡成了有榮耀的盼望。
1:28
我們傳揚他,是用諸般的智慧,勸戒各人,教導各人,要把各人在基督裡完完全全的引到神面前。
1:29
我也為此勞苦,照著他在我裡面運用的大能盡心竭力。

對保羅而言,「死亡」是每日所做的事。它是等同「天天背起十架」,靠著勇敢清楚地傳揚福音、背負我們主被人唾棄逼迫、及將福音信息帶到失喪的人時所經歷到的肉身的危險和困苦,而摒除個人肉體的情慾。這「死亡」是使徒更全面地經歷。他們因信而叫肉身受苦,而且差不多全部也殉道了。其他人卻只經歷了當中的部份,有時這是叫我們感到羞愧的:

提摩太後書3:12 不但如此,凡立志在基督耶穌裡敬虔度日的也都要受逼迫。

希伯來書10:32 你們要追念往日,蒙了光照以後所忍受大爭戰的各樣苦難:
10:33
一面被毀謗,遭患難,成了戲景,叫眾人觀看;一面陪伴那些受這樣苦難的人。
10:34
因為你們體恤了那些被捆鎖的人,並且你們的家業被人搶去,也甘心忍受,知道自己有更美長存的家業。

希伯來書12:1 我們既有這許多的見證人,如同雲彩圍著我們,就當放下各樣的重擔,脫去容易纏累我們的罪,存心忍耐,奔那擺在我們前頭的路程,
12:2
仰望為我們信心創始成終的耶穌(或作:仰望那將真道創始成終的耶穌)。他因那擺在前面的喜樂,就輕看羞辱,忍受了十字架的苦難,便坐在神寶座的右邊。
12:3
那忍受罪人這樣頂撞的,你們要思想,免得疲倦灰心。
12:4
你們與罪惡相爭,還沒有抵擋到流血的地步。

這裏的要點,就是死亡是生活的方式,不單是生命的結束。在探討我們的經文時,這是顯而易見的。讓我們記著這背景思想,專注在保羅的話,他是怎樣以使徒的身份去解釋他的見解和行為,以及如何伸延到每一代的聖徒,包括我們在內。

我們的死亡至叫別人得益,叫神得榮耀
(4:7-15)

雖然我們在上一課已經讀過這些經節,但它們與這一課的經文有很密切的關係。保羅比喻使徒(及所有聖徒)為瓦器要被破碎,在彰顯基督時(在瓦器中的寶貝)叫神的榮耀發放出來。瓦器被破碎,就是使徒完全體現死亡。這使徒的死亡的結果就叫哥林多聖徒得著生命(4:12)。使徒勇於傳福音(4:13-14),為叫信的人得益,他們的頌讚感謝叫神得榮耀。為基督和祂的福音的緣故受苦,有什麼益處呢?其中,這些益處包括那些相信而榮耀神的人得著的福氣。

我們的死亡為現今和將來帶來很大的好處
(4:16-18)

4:16 所以,我們不喪膽。外體雖然毀壞,內心卻一天新似一天。
4:17
我們這至暫至輕的苦楚,要為我們成就極重無比、永遠的榮耀。
4:18
原來我們不是顧念所見的,乃是顧念所不見的;因為所見的是暫時的,所不見的是永遠的。

保羅再一次重申哥林多後書重要的主題–使徒在大患難和痛苦中經歷的信心–為基督的緣故「死亡」。「我們不喪膽。」這是保羅在大患難和反對的環境中仍能勇敢和堅定的源頭。他的信心是由於他的(或他們的)「外體雖然毀壞,內心卻一天新似一天。

起初,保羅好像是論到我們身體漸漸的自然地衰老的,這是我們每人都非常熟悉的。那些正值(或過了)中年的人都知道,我們的身體給我們很苦惱的信息。那些在箴言提到身體的「紅燈」都開始亮起,顯示麻煩將要來到。我們身體不同的部份和器官正在起革命。我們要開始走下坡。Stuart Hamblen 將這現象寫了一首歌叫「這舊房子」。

保羅的話當然包括我們身體衰退,但似乎這並不是他的重心。保羅向哥林多人解釋, 為何他與他的同工(「我們」)作為福音的執事,在試煉困難時不灰心。保羅的外表,他的肉體,是因為保羅的苦難、天災、甚至他自己的生活方式,而加速地衰殘1。那些主張「好好照顧自己,叫他們事奉更有效率」的人聽來,實在不是味兒。這主張有它的可信性,但獨善其身,生活安舒的信徒,比那些為基督燃燒的信徒多。

保羅知道雖然他的外體(可見到觸摸到的身體)雖然衰殘,但他內裏(他的靈)卻是每天更新,這叫他感到安慰。保羅身體的衰殘(及其他在傳福音的人的身體),不是單單出源自然。否則,保羅的「苦難」(4:17)就與未信者的經驗無異了。反而,保羅身的「死亡」是在他肉身上活出基督的受苦和生命的結果。

如果保羅的身體是一輛舊車,它就會很快被賣到車行。它的優劣和價值不但取決於它的年資,也取決於它所行的里數和如何被保養。保羅的身體明顯地有很高的里數和大大被使用。在保羅每天為福音的緣故死亡,他的身體受苦而疲憊。我們知道他曾經幾次被打,而且他有瘡疤為證。他曾經被石頭打,被棄在路旁。我想他可能掉了幾夥牙齒。他的身體可能不算是美觀了。

保羅想我們知道,鼓勵和支持他繼續放膽傳講基督,置自己的身體不顧的源頭在哪裡。他的身體快速地衰竭。好像大部份的使徒(及其他人),他似乎是「早」死的。保羅知道自己比其他人死得早,有什麼安慰呢?就算他的身體是毀壞,他的靈同時卻每日更新。有些教會每年都更新一次已經是不錯了,但保羅的靈卻是天天的更新,他似乎暗示我們的更新也應該是每天的。

這個每天的靈的更新,不但是與保羅每天的死相連,實在它是每天的死的結果。或者我駕自己的車輛到機場,途中發生了意外,損壞的價值約有$350(但願如此!)。當我到了機場下車,我發覺一個不記名的信封內有$1500。將它交在失物認領處三十天仍沒有人認領,於是就屬於我了。由於找到這個有錢的信封,我對撞壞了的車頭感到好多了。但找到錢並不是發生意外的結果。我當然不會為了找到更多的錢,而嘗試再與其他人發生交通意外!

一個每天運動的人,一定是很有規律。我們要運動得劇烈,身體才發熱冒汗。這是我們要體重下降,身體變得好看的代價。如果我們認為得到的是值得,我們才會願意付出。保羅告訴我們,我們身體每天的苦難,是叫我們每天內裏得力和得更新過程的一部份。我們為基督的緣故在這敵對的世界中受苦,就有屬靈更新得力作為回報。

明白神要在靈裏堅固我們,不論我們為基督的緣故受苦是一件事,但明白神要在靈裏堅固我們,是透過我們為基督的緣故受苦是很不同的事。當我們經歷我們肉身的苦楚時,神就要堅固我們靈。

羅馬書5:3 不但如此,就是在患難中也是歡歡喜喜的;因為知道患難生忍耐,
5:4
忍耐生老練,老練生盼望;
5:5
盼望不至於羞恥,因為所賜給我們的聖靈將神的愛澆灌在我們心裡。

雅各書1:2 我的弟兄們,你們落在百般試煉中,都要以為大喜樂;
1:3
因為知道你們的信心經過試驗,就生忍耐。
1:4
但忍耐也當成功,使你們成全、完備,毫無缺欠。

為福音的緣故身體受苦亦有將有的回報。在這時,保羅對這將來的回報說得含糊。他只是簡單地形容,是「成就極重無比、永遠的榮耀」(4:17)。當我們將自己在世為基督受的苦楚,與將來神為我們預備的榮耀比較,就無可比擬了。我們在世的身體苦楚是輕的,我們將來的榮耀是重的。2我們現在苦難是暫時的,短期的,我們天上榮耀的回報是永恆的。 作門訓的代價,對比起作門訓在現今和將來的好處,代價實在是皮毛。怪不得保羅沒有失望。

這叫我們記得有關天堂賞賜的觀點。如果我是對聖經的知識是正確的話,我們天上的奬賞是與我們在地上的忠心絕對有關係的。但賞賜不是單單我們行為的結果。就好算神其他的祝福,奬賞是基於恩典,不是行為。我們沒有一件事是配得神的嘉許和奬賞的。祂在我們裏面和透過我們去賞賜。祝福與我們的忠心並沒有同等份量。我們在地上所作的工與神祝福的量度,是少得不足提。保羅的話指出我們不論付上多大的代價,也無法與我們所得的賞賜相等。就像神其他的祝福,賞賜是出於恩典的,而且是遠超我們配得,因為我們實在不配得什麼。

我們能看為基督肉身受苦為「輕省」及「暫時」的苦楚,是只有基於基督徒憑信心不憑眼見的信念(希伯來書11:1)。保羅在四章十八節正確地說:「我們這至暫至輕的苦楚,要為我們成就極重無比、永遠的榮耀。原來我們不是顧念所見的,乃是顧念所不見的;因為所見的是暫時的,所不見的是永遠的。」(哥林多後書4:17-18)。

一個人能在極大的肉身苦難中仍然喜樂和有信心,就只有憑信心「看見」在天的福氣正在等著他,這都是因為我們主耶穌基督在加略山的工作。信心幫助我們清楚地看見天堂,有如地上一樣,叫我們在大試煉中仍仰望將來的榮耀。對信徒來說,這些永恆的事是看不見的;但我們卻肯定它們的存在,是因為我們主曾向我們應許過。比較起這些看不見的永恆的祝賀,我們在地上的愁苦就淡化了。

我們的死:是我們將卑下的身體,換成超然的身體的途徑
(5:1-5)

5:1 我們原知道,我們這地上的帳棚若拆毀了,必得神所造,不是人手所造,在天上永存的房屋。
5:2
我們在這帳棚裡歎息,深想得那從天上來的房屋,好像穿上衣服;
5:3
倘若穿上,被遇見的時候就不至於赤身了。
5:4
我們在這帳棚裡歎息勞苦,並非願意脫下這個,乃是願意穿上那個,好叫這必死的被生命吞滅了。
5:5
為此,培植我們的就是神,他又賜給我們聖靈作憑據(原文是質)。

在第四章,保羅將我們的身體比作瓦器,而我們榮耀的主耶穌基督的福音比作內裏的寶貝。現在保羅改變了圖畫中的器皿。我們在世的身軀就比作帳棚,是供給我們暫住一時。我們屬天的身軀就比作「房屋」–讓我們稱之為大宅–是我們離開在世身軀後永遠居住的地方。保羅沒有為自己身體的衰殘而懊惱,因為他在世的身體是「可棄置的」,要被另一個比它好得多的身體取代。

這五節仔細地解釋保羅在4:16-18的立論。保羅和他的同工在地上的苦難中仍不灰心,是因為外體雖然被毀壞,內裏卻被建造。使徒輕看地上的苦難,是因為他們知道將來在永恆中可享有的榮耀。這永恆的東西不是我們能看見的,而是不能看見的。這些「不能看見的事」是比地上的事更有價值和影響。

對於我們自己的身體,保羅解釋我們現在居住的身體是可棄掉的,在我們肉身死亡後會被放在一旁,叫我們能住在那榮耀的身體。這些地上的身體是「帳棚」,現今正在居住中,但在我們死亡的時候就會被「拆毀」,那就是我們有新的身體的時候(新的房屋)讓我們居住。這些都不是人手所造的,而是由神興建的房屋。這些房至不是在地上而是在天上的,而且不是暫居而是長居之地。

在這生命中有唏噓嗎?實在是有的。這唏噓並不與我們的信仰有衝突的,而是我們信仰的表達。唏噓是我們活在這沒落的世代必然而真實的反應。

羅馬書8:18 我想,現在的苦楚若比起將來要顯於我們的榮耀就不足介意了。
8:19
受造之物切望等候神的眾子顯出來。
8:20
因為受造之物服在虛空之下,不是自己願意,乃是因那叫他如此的。
8:21
但受造之物仍然指望脫離敗壞的轄制,得享(享:原文是入)神兒女自由的榮耀。
8:22
我們知道一切受造之物一同歎息、勞苦,直到如今。
8:23
不但如此,就是我們這有聖靈初結果子的,也是自己心裡歎息,等候得著兒子的名分,乃是我們的身體得贖。
8:24
我們得救是在乎盼望;只是所見的盼望不是盼望,誰還盼望他所見的呢(有古卷作:人所看見的何必再盼望呢)?
8:25
但我們若盼望那所不見的,就必忍耐等候。

我們身處的世界有些東西是錯謬的。我們所居的身體有些東西是暫時和不完全的。我們在世的唏噓正好提醒我們,我們是住在一個墮落的世界中,而這些身體和這世界都要被好得多的東西取替。我們唏噓嗎?我們應該如此的。這唏噓要被不住的喜樂取代,就是我們要居住在新的身體與神永遠同在的時候。

就是這個原因,保羅沒有因為地上身體毀壞而困擾。我們地上的身體要被更超然的身體所取代。而且我們在舊的身體死亡時就可以擁有這新的身體。這就好像我曾擁有的車Opel Kadett 一樣。由於我已經有新的將它替換,這輛車實在要帶到廢車場去。我將要保留的零件拆出來後,就讓孩子們在停車路上,用錘子打它。他們很歡喜,而我亦樂於見到他們把車子摧毀。若果我已經有更好的替代它,為什麼我要介懷?亦因此就算被人逼迫,他的生活模式拖垮他的身體,保羅仍然毫不猶疑地繼續放膽傳講耶穌。這樣只不過是叫他能得著更好的身體的日子,早一點來到罷了。

我們怎能肯定這些事呢?就因為我們透過每天以神的話語作為我們的觀點和指引,憑信心「看見」這些事(4:18)。再者,我們有內住的見證–神的聖靈,居住在我們每位耶穌基督真正信徒裏面。這位神為我們預備天上的福氣,更美的身體,也同時將祂的靈賜給我們作為保證,或好像NASB聖經譯本的翻譯為首期。聖靈在我們裏面居住是我們將來福氣的保證,就是神話語所應許的。

結話

既然傳講他的信仰會帶來身體的痛苦,保羅怎能仍然如此有信心和放膽?他的答案就正好在我們的經文中。我們的在這生命的「死亡」,是叫基督生命彰顯的途徑,將好處帶給其他人,將榮耀帶給神。神亦使用我們的「死亡」叫我們得益處,因為這樣的身體痛苦叫我們的靈更新堅強。透過「死亡」和放下這些屬地的身體,我們亦能得著屬天的身體,是遠勝我們現在居住的暫時居所(帳棚)。我們確信這一切,是建基於我們信靠神的話語,及祂的靈居住在我們裏面作見證,肯定將來的盼望。

我們曾經說過,保羅所講的基本上是指向自己和福音事工的同工。保羅講及他和他們在苦難中的信心和勇氣,叫我們在這失喪滅亡世界中傳福音時亦能經歷一樣的「心懷」。讓我在總結時建議一些能在今天實踐保羅的話的地方。

我們必須看苦難為我們生命中必然的一部份,就好像我們認識耶穌基督,按著祂的話語生活一樣。有人以為作為基督徒,能順著神的話語生活,就會生活得快樂,興盛和成功。他們只用外表和物質的豐盛,作為內裏靈命的證據。我們看見在耶穌時代的法利賽人也犯上同樣的錯誤:

路加福音16:14 法利賽人是貪愛錢財的,他們聽見這一切話,就嗤笑耶穌。
16:15
耶穌對他們說:你們是在人面前自稱為義的,你們的心,神卻知道;因為人所尊貴的,是神看為可憎惡的。

這錯謬亦誤導門徒的思想。所以當他們見那瞎眼的人,他們就斷定他一定是犯了罪:

約翰福音9:1 耶穌過去的時候,看見一個人生來是瞎眼的。
9:2
門徒問耶穌說:拉比,這人生來是瞎眼的,是誰犯了罪?是這人呢?是他父母呢?
9:3
耶穌回答說:也不是這人犯了罪,也不是他父母犯了罪,是要在他身上顯出神的作為來。

基督徒在生命中有肉體的苦並不必然證明他的罪和審判。這是約伯的朋友犯上的錯誤。物質豐盛亦不代表屬靈,就是亞薩思想的(見詩篇73篇)。肉身的苦可以是屬神生活的結果,也可以是叫我們屬靈成長的渠道。現今健康財富的運動在一些圈子大行其道,謬誤基本的神學。那些倡導這運動的需要多思想保羅在這經文的話。如果我們要活出主耶穌基督,就必須透過每天的死亡,因為我們每天的死,祂就每天「活」在我們裏面。

我有一位住在印度的朋友曾經告訴我,我們在西方居住的人,對於背起我們的十架,知道和講論得太少。我想他是對的。耶穌常講到背起我們的十架,使徒保羅亦有。我們必須認定,是世界講及「活著」,是通向永遠滅亡的道路。我們身為基督徒,要思想和講及死亡,是通向我們永遠的生命。

保羅在我們經文的話肯定較正我們對苦難的看法。很多人將別人的白眼,都看為自己經歷了為主殉道一般。我們的主的受苦和受死成為我們榜樣(彼得前書2:18前)及標準。保羅和使徒受苦,是超過我們想像,少過我們經歷的。當我們開始自覺慚愧時,讓我們記得希伯來書作者的話:

希伯來書12:1 我們既有這許多的見證人,如同雲彩圍著我們,就當放下各樣的重擔,脫去容易纏累我們的罪,存心忍耐,奔那擺在我們前頭的路程,
12:2
仰望為我們信心創始成終的耶穌(或作:仰望那將真道創始成終的耶穌)。他因那擺在前面的喜樂,就輕看羞辱,忍受了十字架的苦難,便坐在神寶座的右邊。
12:3
那忍受罪人這樣頂撞的,你們要思想,免得疲倦灰心。
12:4
你們與罪惡相爭,還沒有抵擋到流血的地步。
12:5
你們又忘了那勸你們如同勸兒子的話,說:我兒,你不可輕看主的管教,被他責備的時候也不可灰心;

保羅在這經文的教導應該向那些以為必須經過「中年危機」的人說說。漸漸地,我覺得現代心理學發明我們的病,鼓勵我們要有那些病,之後就為我們醫治。這所謂「中年危機」就是其中之一。

我不懷疑很多人在他們生命的中間點會經歷一些危機。但叫我困惱的是,這簡單的真理,應該一早知道的,竟然要用上我們半生的時間才能領會。我們活在一個墮落的世代,我們身體正在衰殘。我們在年輕時雄心壯志,然後我們生活開始走下坡,我們就發覺自己不能達到我們的目標,而且事情似乎只會轉壞而不會轉好。如果我們好像保羅一樣去看自己的生命,我們就不會感到絕望,而是有希望了。基督徒的身越衰退,他或她的靈命就越更新。基督徒越接近死亡,我們就越接近天堂的榮耀,包括我們無瑕疵的身體。如此我們又怎會為這些必然發生的事而沮喪呢?我們必須認定我們世上的日子是有限的,所以我們要作好管家,管理神給我們的時間,精力及資源,叫我們能積蓄財寶在天上。

我們的經文亦對那些考慮自殺的人說話。自殺能引誘那些沒有信心的人,錯誤地以為死後沒有審判(見希伯來書9:27)。然而,自殺也能引誘基督徒。他們知道我們死亡的時,就進入永遠與神同在,免去受苦、悲傷和眼淚。我曾參加一位年輕基督徒的喪禮,他讀完啟示錄最後幾章就自殺。保羅說,對於基督徒來說,死亡並不是敵人而是朋友。他鼓勵我們要「每天死亡」,甚至要活出屬神的生命,放膽傳揚基督,催促我們死亡的日子早日來到(如需要的話)。他沒有鼓勵我們自殺,親手扼殺自己。為基督受苦是榮神益人的途徑,也叫我們得著神福。自尋短見,試圖完結我們苦難是違背聖經,也違背我們自己的利益,他人的利益,和神的榮耀。我們要放下私心,每天死亡。我們不是要親手奪去自己的生命,而是藉信靠順服,將自己生命交託給神。自殺不能行出神的話語,尤其是我們的經文。

最後,我必須提醒你,死亡是友不是敵,是因為耶穌基督死而復活。神告訴亞當他吃禁果的日子就要死。以前和現在,死亡對於失喪在罪裏的人是一個咒詛;死亡卻對那些信耶穌基督得救的人就是祝福。神說人犯罪就必須死。意思是我們都是罪人就被責罰(羅馬書3:23;6:23)。然而,福音就是神差祂的兒子耶穌基督代替罪人,為信靠祂的人負上罪的懲罰。基督徒不用再懼怕死亡,因為在基督裏,我們是死而復生的。現在,基督徒有特權為基督每日死亡,叫祂可以每天在我們裏面活著。你有經歷過擺脫死亡恐懼的自由嗎?你可以的,只要單單信靠為你的罪死而復的祂,叫你可以被稱為義,永遠活在神的同在當中就可以了。(見希伯來書2:14-15; 羅馬書3:19-26; 6:1-11; 哥林多後書5:14-20; 以弗所書2:1-10; 啟示錄5章)。


1 I realize that many of the translations seem to be inclined toward the “corruption” or “decaying” sense. The word used here is found five times in the New Testament, and in every case the word speaks of a destruction from an external force, rather than from an internal source. Paul’s point is not that the body is deteriorating in and of itself (as it would do in the aging process), but that it is being destroyed from without. See the other uses of this same word in Luke 12:33; 1 Timothy 6:5; Revelation 8:9; 11:18.

2 In the Old Testament, the word for glory is one that means “heavy.” Paul seems to be making a play on words here based on his grasp of the Old Testament.

Looking for Friends of Bible.org and the NETBible

In the next year we want to publicly Launch the NETBible in a major way and we are looking for a few sales people. If you in sales and/or you know of buyers in the major chains eg Walmart, Costco, Family Christian BookStores and you believe in our Ministry First approach to make freely available the NETBible and quality bible studies to everyone around the world, we want to talk to you (email David Austin Exec Director).

Acaki me tye iyi ateni ibeni gen

Related Media

A Gonyere

Abongo akal-kala, Jo ducu maro, mito kade moo yore me kwomere I kare mere ducu, kadi kono dano a dano, cente, tic cinggi, weo idog tic, gamente, kede akato mere wan jo oye ikom Obanga, dano, lare kede cuny acalo kit ame otito kede I buk cik anyen. Iyi kopere akwako Buk, pe tey ngolo kop, New Theology of Assurence, Michael Eaton Ocoo akwako bedo abong gen iyi Asahel Nettleton, Nettleton onwongo obedo Atucjiri moro a long me icel imwaka 19th Century America aye oloko pire kene. Gin en onono te nwongo ni enkene eneno ni etwero wot oko ipolo.

Iynge waraga okato angec, ame oya ikop adwar piny, Eaton te Coyo:

Bal me akwkwong ame, British Museum Libraian otimo, kaka an kwano Tobias Crisp, dok a poo ate nwongo atye akwano ngec me too arac amd otimere 17th Century Puritans. Abin anyango ni bedi gen ikom lare naca onwong pe dok romo poro kede kit anwang en etamo kede.

Amannono dok ate nwongo tyen kp a Asahel Nettleton kobo ame dwogo tam ikom Jami onwong an atamo ni obedo gob ate dwoka aka ikica ne ya malo. Ateni, an angeo ni kwona kare yot dang dok ka ibedo igen ikom buk cik anyen.

Ento ngo kara obede icwil? En obedo bed agonya abongo akal-kala, tam abeco, onyo cuny ikom ateni, bino dwogo onyo tye kakare. Agonya me bedo igen cuny ikom, kakare, kite, kit itamo kede. Man obedo tam akwako icwil abongo akal-kala.

Icwil pe obedo lok oya iwoko me Buk cik anyen. Iyi Buk me Tic Okwena 2:36, Petero okobo ni, wunu jo me Icarael, wek okobiwu ni; Obanga en ocweo Yecu, ame wun igurewunu ikoryatari, en obedo Rwot kede Kricito.” Loki obedo leb greek Ajsfalw”’, icwil, ateni, gen.’ otyio kede me gwoko jami moro me icwil (Tic Okwena 16: 23; Mark 14:44). Oya tyeng (asfalivzw) ame gonyo ni “Gwok”

Tyen loki kobo ni ajsfaveia, tito pi tyene lok me cung atek, gwokere (Tic Okwena 5:23) “ gwoki, gwok” (1 Tecolonica 5:3), onyo ateni,” (Luka 1:4)

Waraga bang Teopilo, iyi acaki me volume me aryo kobo pi dano kede tic i Yecu Kricito, Luka ocoo;

Luka 1:1-4 Jo apol dong otemo coyo kop ikom gin ame otimere iakinawa, kun gin olubo kop ame Jo mogo orabo bangwa, gin jo a rik oneno kede wanggi ya iageyi mere, ame gin dang odoko otic me amut aber. Pi mannono, Adwongo won Kwogo teopilo, ka dong onyio kop ducu cakere itere, an aber me iniang ateni me kop a rik opwony I iye.

Yaa adwogo kede tyen leb me Greekajsfavleia, wan otwero nyang ikom ite me yee iyi ateni. Wan omito kede maro kwo atye kakare, ame cung ikom Coo, kwakere iyi ateni pien kodi jami nonono onyo ateteni-nono mio yore me gwokere.

Medo ikom mono, man en aye gin ame Obanga amito ni wan obede kede, otela me Kanica, tic iyi ateni iyi Obanga ikom kricito acalo onyute iyi Bibuli, one ibero lok oyo coo. Ni ya ikom tamere, nyeni Paulo ocoo bang jo kanica ajo Kolocai ikare ame onqong gi otye oneno pwonyere me goba goba. (Jo Kolocai 2:1-5):

Man pwonyere me goba goba ni onwonyo otero-aere it loc a jo Kolocai oye dang dok pe ote moko tem gi ikom dano kede tic lare. Nge yuba me dongo ame Paulo okobo kun.

1. tyeng 1, onyutu tam a Paulo kede Tute mere botgi. Amito inge wunu ame an akanyakino kede tic pirwu kede pi jo a tye I Laodika, naka jo lung ame mom ru oneno wanga.”

2. tyeng 2-3, onyutu kwomere kede atenimere, atimo amannono me cunygi bed tek dok wek gin onotte karacel imar. Amito gin bed acalo olonyo pi kop ame odonyo atut I cunygi omio gin oniang aber, dang gin ongeo mung Obanga ame en Kricito ikome, ame en Obanga okano iye lonyo mere lung me ryeko kede ngec.

3. tyeng 4-5, Onyutu tamere me aryo ame oya ikom Adwogi me acel.

Akobo man me ngatoro kur rwenywu kede pyem me goba goba. Pien kadi an mom atye kedwu ikom, ento atye kedwu I cuny kun alelo me neon kite ame iwoto wunu kede aber ikop lung, kede iyewu ame ocung atek ikom kricito.

Jo Galatia 1:20, ni beo iyi okwena me ateni ocoo, Paulo ocoo, iyi ateni I nyim Obanga, gin ducu ame a coyiwu I waraga man goba mom iye. Okwan, bed onyo nyang inyim Obanga…” man onwong akena tye ayiko tam me angwen kede lwongo Obanga kaka ateni mere. Ateni obede gin a dano mito kede ateni, ento iye ateni bedo iyi adwogi abecu ame jo olare penyo onyo nyang gin iye ateni.

Tye jami aryo iyi adwogi

1. opim piny romo bedo tiyoni beo I Laboratory onyop adwogi oryeko adongo

2. cik okato, man romo nwongere iyi anyutoro abongo akal-kala en lok dog, kede gi ocoo aco onyo naka gi otio atic onyo kit yore mere me tic ducu acalo oduku, ricac,gogo cal kede en okwero. Man ducu pe obedo goba.

Coo okato con kede jami okene pe otwero nwongere acalo adwogi me oti itam aket, pien jo ono ducu pe bedo karkare. Mannono ateni, ento twon goba moro ame pe romo moko Bibuli naka caden ikom Yecu Kricito.

Pi ngo? Lok opim piny pe romo moko jami otiye ikom adano onyo kite me kwomere lung. Pe romo moko ka onyo pe Georg Washington obedo kwo onyo ka ce Jhon Knnethdy obino oneko onyo ka ce Yecu Kricito oto kede ocer iyi akina jo oto.

Ka bed amannono, tye yore moro okene ame j otio kede nino kede nino iyi me ngolo kop ikom Courts me wi lobo duc, ni myero imi caden ni ginnoro ame otimere onyo pe otimere onyo itye iye ateni kdai kono gin nonoro pe romo dwogo cen.

Lalara okobo ni, yin itwero nwongongo ateni kede ateni ni ibedo agongya, en okobo ni itwero nwongongo kede onyo pe genken onyo tamo ateni, ni beo cer kede anyutoror ame moko Obanga onyuti wa ateni ateni kun moko ikom Bibuli me bedo lokere nak tito mokamere ikom Kricito.

Tic Pkwena 17: 30-31 I kare ame jo pwod kwia piny Obanga en dong ciko jo lung me ngut. Pien en dong otyeko moko oko nino ame en bino ngolli Lobo kop atira, a kun dano ame en oyero en a bino ngolo. En dang dong omoko kop man oko bang jo lung icero Yecu akuna a jo oto. (omoko ikom tam)

Labere kede cikere Obanga, ene buk jo Roma 4:13-21. kun ineno atutu ikom cikere ame Obanga okwao pi Ibraim. Obanga mito ni wan omok tam kede kuc ame ya ikom cikere, ento myero wan obed gin dang dok geni myero cung iyi ateni me coo ocoo onyo genwa bedo pi nono.

Iyi a okricitayo anyen kede anaka okricitayo oken ducu cuny ikom iye gi iyore nono, mito cikere me ateni ikom lok me kwena jo oye dag dok ye ikom Kricito acalo jo oye. Acalo adwogi yamo me pwonye apol ata, ame tye aber I lobo ducu jodong pe tye anyasng kede tye cikere iyi ateni onyo bedo kede lworo me moko tam gi ikom Kricito.

Tye ni an a cung ikom pwongyere ateni?

Yore ango ame tam me ye ikom Yecu Kricito gongo bot wa? Adwogi mere tye ni ngo? Lare romo rwenyo oko? Ka atio bali onyo bal ca nyuto ni an pe alare? Otuc jiri kede odwar piny oko ni ka dong yin ilare oko pake ni dong otum, amannono yie ateni ento peki oken me wilobo cako bino to lweny ikomi. Okricitayo dong oya oko bang catan loc dong te donyo iloc a Kricito, ame catan pe maro. Man tamo me dwoko nyec a dano piny (1 Tecalonika 3:1-8)

Tyen kop

1. pi miyo yin diyo cunyi ikom amut aber ni

2. pi miyo yin diyo cunyi kun imoko ikom yeewu ikom Yecu Kricito.

3. pi gwoko cikere ibibuli ame miyo yin iyee ikom Yecu Kricito

4. pi miyi icung ate iyore me pe bedo kede akal-kala ikom Obanga acalo pwod itye kwo.

5. kakgi mogo me moko tam

Moko tam cung atek Iyonge nyang ngo I Kricitayo nye ikricito kede nga obedo kede en obedo iyi Kricito.

En okwa jami apol ame beo ilaere Obang kun miyo imoko tam ikom Yecu Kricto

1. Moko tam ni beo iyi amut aber-nyo an aye iye obdo ateni amut aber?

2. bedo gen iyi lare- ngo an omok iye?

3. bedi gen iyi kucu aperkino- tye baloro ame an atimo ame mia arwenyo larena oko?

4. bedi gen iyi Obanga ninono- Itamo ni Obanga nono gwoka ikare ducu?

5. bedi gen iyi Obanga kare me bal- Atwero gengo pekini ni ngo?

6. bedi gen iyi otwero Obanga- kong atwero kano gin ame atio it otwero Obanga nini kede nino?

7. bedi iyo gen aperkino nakanak- anaka a lare oko tye ginnoro ame genga oko iwot iyi Rwot?

5 Michael Eaton, No Condemination, A New Theology of Assurance, intervarsity Preaa Downers, Grove, 1995, p. 3

6 Eaton, p. 8

Related Topics: Soteriology (Salvation), Assurance

An Argument of the Book of Ezekiel

Related Media

MESSAGE STATEMENT:1

Necessary judgment for sin upon Jerusalem and the nations becomes the means through which God will bring about a new life and a new order for both Judah and Israel when in the future he will dwell in their midst

I. Prophecies Concerning Judgment on the Nation and the Nations: Ezekiel was prepared by the Lord to proclaim to the Israel in captivity that the Lord was going to bring catastrophic judgment upon Jerusalem because of their sinful idolatry, that he had left the temple so that this judgment could occur, and that He will bring judgment through Babylon upon the nations who laughed at Jerusalem’s fall and afflicted Jerusalem so that they will know that Yahweh is God 1:1--32:32

A. Ezekiel’s Preparation--General Prophecies of Judgment on Judah: Through a mighty vision of the glory of God, Ezekiel is told to go to Israel in captivity and to faithfully tell them God’s word of judgment as a watchman even though they will not listen because God has made them hard in their hearts Eze 1:1--3:27

1. Introduction: Eze 1:1-3

2. The Vision (of Four Living Beings) for the Work: Eze 1:4-14

3. Ezekiel’s Call to the Work: Eze 2:1--3:27

a. Ezekiel’s Commission--General: Eze 2:1-7

b. Ezekiel’s Commission--Specific: Eze 2:8--3:27

1) Internalize God’s Word: Eze 2:8--3:3b

2) Speak to the House of Israel: Eze 3:4-11

3) Transported among the Exiles to Tel-abib: Eze 3:12-15

4) Made a “Watchman” by the Lord: Eze 3:16-21

5) Final Words of the Commission--Speak What God Says When He Says to Speak: Eze 3:22-27

B. Specific Prophecies of Judgment on Judah: Through varied and various means the Lord had Ezekiel communicate to the nation of Judah that catastrophic destruction was coming upon them because of their sinful idolatry and the protective presence of the Lord was gone so that this might occur Eze 4:1--24:27

1. Prophecies Predicting the Fall of Jerusalem: Through particular images and messages Jeremiah proclaimed to the Israel that Jerusalem would undergo catastrophic destruction because of the people’s idolatry Eze 4:1--7:27

a. Four Signs Concerning the Judgment on Jerusalem: Eze 4:1--5:17

1) The Sign of the Brick--Israel under Siege: Eze 4:1-3

2) The Sign of Laying on His Left and Right Sides--390 years of Iniquity/ 40 Years of Punishment: Eze 4:4-8

3) The Sign of Unclean Food--Scarce, Unclean Bread in Captivity (40 Years above): Eze 4:9-17

4) The Sign of the Shaved Head and Divided Hair--Catastrophic Destruction on Jerusalem: Eze 5:1-17

b. Two Messages Concerning Judgment on the Land of Israel: Eze 6:1--7:27

1) Message One--Judgment because of Idolatry in Israel: Eze 6:1-14

2) Message Two--Judgment against the People (Land) of Israel Will Be Comprehensive: Eze 7:1-27

2. Prophecies Concerning the Temple and Worship--The Exodus of God’s Glory:2 After demonstrating that the temple is full of idols and idol worshippers, and that there are not many righteous to save in the city, The Lord leaves the temple and the city because of the sin of the leaders Eze 8:1--11:25

a. Idolatrous Abominations in the Temple: Eze 8:1-18

1) The idol of Jealousy (Asherah); cf. 2 Ki 21:7) Eze 8:1-6

2) Paintings of Idols and Animals on the Walls: Eze 8:7-13

3) Weeping for Tammuz: Eze 8:14-15

4) Worship of the Sun: Eze 8:16-18

b. The Man with a Writing Kit Is to Mark the Righteous & Executioners are to Kill the Sinners:3 Eze 9:1-11

c. The Departure of the Glory of the Lord: Eze 10:1--11:25

1) The Glory of the Lord Departs from the Temple: Eze 10:1-22

2) The Glory of the Lord Departs from Jerusalem Because of the Sin of the Leaders: Eze 11:1-25

3. Prophecies of Judgment through Five Signs, Six Sermons, and Seven Parables: Through an interchange of signs, sermons, and parables, the Lord has Ezekiel proclaim the varied nature of the coming judgment upon Jerusalem from Babylon because of the nation’s sin Eze 12:1--24:27

a. Sign One--Luggage through the hole in the Wall to Symbolize the Coming Exile: Eze 12:1-6

b. Sign Two--Trembling While Eating to Show Impending Judgment: Eze 12:17-18

c. Message One--The Lord Promises to Judge False Prophets for Their Lies: Eze 13:1-23

d. Message Two--The Lord Will Judge the Elders for Their Idolatry: Eze 14:1-11

e. Parable One--Israel the Vine is Useless: Eze 15:1-8

f. Parable Two--Israel the Adulterous Wife: Eze 16:1-63

g. Parable Three--Two Eagles (Nebuchadnezzar & Pharaoh), the Rise of the First and the Fall of the Second: 17:1-24

h. Message Three--Each Person Will Be Judged on the Basis of His Own Life, Not for the Sins of their Fathers:4 18:1-32

i. Parable Four--Two Lions Who Thought Themselves Strong (Jehoahaz & Jehoiakim): 19:1-9

j. Parable Five--The Withered Vine (Zedekiah): 19:10-14

k. Message Four--A Review of Israel’s Sinful History From Egypt to the Present: 20:1-44

l. Sign Three--Coming Judgment Is Pictured through Ezekiel’s Sword and Groaning: 21:1-7

m. Message Five--A Sharpened Sword Will Certainly Come to the Nation: 21:8-17

n. Sign Four--A Signpost Which Shows Babylon the Way to Judah: 21:18-32

o. Message Six--Because of the Sin of the People in the City, Refining Judgment Will Come: 22:1-31

p. Parable Six--As Two Sisters Lusted (Samaria & Jerusalem), So Will God Give the Second over to Babylon as He Did the First to Assyria: 23:1-49

q. Parable Seven--The City Is in Turmoil like a Boiling Pot: 24:1-14

r. Sign Five--Ezekiel Is to Be Silent with the Death of His Wife to Foreshadow the Loss of the People in the City with the Coming Judgment: 24:15-27

C. Prophecies of Judgment on the Nations:5 In order that the nations will know that the Lord is God he will use Babylon to judge those nations who laughed at Jerusalem’s fall and afflicted Jerusalem, and He will restore His people 25:1--32:32

1. Ammon: Because Ammon rejoiced when Jerusalem fell, they will be judged so that they will know that Yahweh is God 25:1-7

2. Moab: Because Moab thought that Israel was like all of the other nations God is going to judge them so that they will know that Yahweh is God 25:8-11

3. Edom: Because Edom took vengeance against Judah God will Judge them through Israel 25:12-14

4. Philistia: Because the Philistines acted in revenge, God will judge them so that they will know that Yahweh is God 25:15-17

5. Tyre: Because the city of Tyre rejoiced over the destruction of Jerusalem, the Lord will judge it through Babylon causing people to lament over her great loss, and her rulers (physical and spiritual) to be overthrown 26:1--28:19

a. The Destruction of the City: Because the city through that Jerusalem’s destruction would lead to their prosperity, the Lord will judge Tyre through Babylon 26:1-21

b. The Lament Over Tyre for Its Beauty, Might, and Trade: 27:1-26

c. The Overthrow of the Prince of Tyre and the King of Tyre: 28:1-19

1) Overthrow of the Prince of Tyre: 28:1-10

2) Overthrow of the King of Tyre (a representative of Satan) 28:11-19

6. Sidon: The Lord will bring judgment upon Sidon so that she will never again be a thorn for Israel who will be restored, and so that she will know that Yahweh is God 28:20-26

7. Egypt: So that all will know that Yahweh is God he will cut down Egypt through Babylon as He Cut Down Assyria 29:1--32:32

a. Judged and Taken to Babylon: 29:1--30:26

b. Cut Down Like a Tree: 31:1-18

c. A Lamentation over Egypt: 32:1-32

II. Prophecies Concerning Blessing on Israel: As the watchman for the city, Ezekiel proclaims that Israel will have a new life as the Lord brings her shepherds her, restores her, and protects her and she will have a new order as he provides a new temple, new forms of worship, and a new city where He will be present 33:1--48:35

A. Prophecies Which Lead Up to the Kingdom--A New Life for Israel as She Is Brought Together, Restored & Protected: Ezekiel, the watchman, declares for the Lord that He will bring about a new life for Israel as He comes to shepherd His people and judge the false shepherds, as He destroys Israel’s enemy, Edom, as He brings Israel and Judah together in the land to prosper under the New Covenant, and as He defeats the armies of Gog so that all will know that Yahweh is God 33:1--39:29

1. Ezekiel Reappointed As a Watchman: Ezekiel is exhorted by the Lord to be a Watchman who speaks for God’s message for the nation to repent 33:1-33

a. The Duty of Ezekiel--To Be God’s Watchman Who Gives God’s Message: 33:1-9

b. The Message of Ezekiel--the Nation Should Repent:6 33:10-20

c. Exhortation for Ezekiel to Speak the Message: 33:21-33

2. Present False Shepherds/Future True Shepherd: Although the leaders of the nation are now like false shepherds who consume the sheep, the Lord will judge them and come himself to be Shepherd of the sheep to care for them, judge among them, set up His servant David over them, and make a covenant of peace with them 34:1-31

a. Exhortations to False Shepherds: The False Shepherds (leaders of the nation) feed on the sheep so the Lord will demand the sheep from them and they will no longer be allowed to do this 34:1-10

b. Lord as True Shepherd: A time is coming when the Lord will shepherd His sheep in a caring way,7 judge among His sheep,8 and set His servant David over the sheep, and make a covenant of peace with the sheep9

3. The Enemy (Edom/Mt Seir) Destroyed: The Lord will destroy Edom (Mt Seir) so that she will know that Yahweh is God because she was arrogant against him trying to overtake Israel 35:1-15

a. Promise of Destruction: 35:1-9

b. Reason for Destruction--Arrogance against Him: 35:10-15

4. The Future of the Nation: The Lord promises a time when He will bring Israel and Judah together again in the land to prosper, be clean, and live under the New Covenant 36:1--37:28

a. People of the Land Blessed:10 The Lord promises a time when Israel will be prosperous in the land even through their enemies insult them now, and Israel will be cleansed in the Land 36:1-38

1) Prosperous in the Land: 36:1-15

2) Cleansed in the Land for the Sake of God’s Holy Name:11 36:16-18

b. Nation Restored: Although the nation is now dead, the Lord will revive it as they hear the word of God bringing Israel and Judah together to live under the New Covenant 37:1-28

1) Dry Bones Revived--The Nation will Be Revived by God as They Hear the Word of God: 37:1-14

2) Sign of Two Sticks--The Lord Will Bring Israel and Judah Together to Live under the New Covenant 37:14-28

5. The War between God and Gog--God Repressed:12 Although Gog and his allies will attack Israel with a great army, the Lord will use nature to defeat them so that all will know that Yahweh is God 38:1--39:29

a. Gog and His Allies Attack as a Great Army: 38:1-16

b. The Lord Will Judge Gog: The Lord will bring judgment upon Gog through natural disasters and fire so that it will be defeated, Israel will bury their enemies and the nations (and Israel) will know that the Yahweh is God 38:17--39:29

B. Prophecies Concerning the Future Kingdom--A New Order for Israel: In a vision Ezekiel sees that Israel is going to gain a new order in that she will have a new temple, new prescriptions for worship in the temple and a new city where God will be present 40:1--48:35

1. A New Temple for Israel: In a vision the Lord showed Ezekiel particulars about a new Temple which will be built and the Lord’s Glory returning to dwell in His house forever 40:1--43:27

a. Setting: In a vision Ezekiel is placed on a high mountain in Israel, north of a city, and is to tell the vision of the House of Israel (to encourage the people) 40:1-4

b. Specifics About the Outer Court of the House of Israel: 40:5-27

1) The Wall on the Outside of the Temple 40:5

2) The East Gate: 40:6-16

3) The Outer Chambers: 40:17-19

4) The North Gate: 40:20-23

5) The South Gate: 40:24-27

c. Specifics about the Inner Court of the House of Israel: 40:28-47

1) The South Gate: 40:28-31

2) The East Gate: 40:32-34

3) The North Gate: 40:35-37

4) The Slaughtering Tables: 40:38-43

5) The Priests Chambers: 40:44-46

6) The Measurement of the Inner Court: 40:47

d. Specifics about the Porch on the Temple: 40:48-49

e. Specifics about the Temple: 41:1-26

1) The Entrance: 41:1-2

2) The Most Holy Place: 41:3-4

3) The Side Chambers: 41:5-11

4) A Separate Building for Animals and as a Storeroom: 41:12-14

5) The Inside of the Temple: 41:15-26

f. Specifics about the Chambers Opposite the Temple--for the Priests: 42:1-14

g. The Measuring of the Wall Around the Entire Complex: 42:15-20

h. The Return of God’s Glory from the East to Dwell Forever in His House: 43:1-12

i. Specifics about the Altar of Burnt Offering: 43:13-27

2. A New Worship for Israel: In a vision the Lord showed Ezekiel particulars about how worship will be conducted in the new temple 44:1--46:24

a. Specifics about the Priests: 44:1-31

1) Their Duties: 44:1-31

2) The Land of the Temple for the Priests Who Will No Longer Oppress the People: 45:1-8

b. Specifics about the Offerings: 45:9--46:24

1) Honest Leaders: 45:9-12

2) Offerings for the Prince of Israel: 45:13-17

3) Offerings at the Feasts: 45:18-25

4) Offerings on the Sabbath: 46:1-8

5) Gates for the People to Exit Through: 46:9-10

6) Offerings by the Prince: 46:11-15

7) The Inheritance Which the Prince May Give: 46:16-18

8) Place for the Priest to Partake of the Sacrifices: 46:19-24

3. A New Land for Israel: 47:1--48:35

a. A Living River Will Flow From the Temple: 47:1-12

b. The Boundaries of the Land for the Tribes and Aliens:13 47:13-23

c. The Division of the Land:14 48:1-29

d. The Gates of the City: 48:30-34

e. The Extent of the City: 48:35a

f. The Name of the City--”The Lord Is There!”15 48:35b


1 This outline is adapted through my own study from the analyses of Ralph H. Alexander, Ezekiel. The Expositor's Bible Commentary, VI:749-53; Gleason L. Archer, Jr. A Survey of Old Testament Introduction, 377; Charles H. Dyer, Ezekiel, The Bible Knowledge Commentary: An Exposition of the Scriptures by Dallas Seminary Faculty: Old Testament, 1226-27; Charles Lee Feinberg, The Prophecy of Ezekiel, 14-15; Homer Heater, Jr., Notes on the Book of Ezekiel, unpublished class notes in seminar in the preexilic Old Testament prophets [Dallas Theological Seminary, Fall 1990], 204-206; Andrew E. Hill and John H. Walton, A Survey of the Old Testament, 342; John A Martin, An Outline of Ezekial, unpublished class notes in 304 preexlic and exilic prophets, (Dallas Theological Seminary, Fall 1983); John B. Taylor, Ezekiel: An Introduction & Commentary, 49-51.

The most creative overall structure which this student observed was Heater's which build's the book around the going and coming of the Glory of God: (1) Glory Revealed 1--7, (2) Glory Removed 8--39, and (3) Glory Restored (40--48) (Homer Heater, Jr., Notes on the Book of Ezekiel, unpublished class notes in seminar in the preexilic Old Testament prophets [Dallas Theological Seminary, Fall 1990], 204-205). While this structure is plausible, and certainly highlights a major theme in the book of Ezekiel, one wonders if it is the best overall structure to explain all that occurs in chapters 8-39 and especially 12--39.

Most writers emphasize a three-fold structure for the book: (1) Prophecies against Jerusalem 1--24, (2) Prophecies against the Nations 25--33, and (3) Prophecies on Future Israel 34--48 (cf. Charles H. Dyer, Ezekiel, The Bible Knowledge Commentary: An Exposition of the Scriptures by Dallas Seminary Faculty: Old Testament, 1226-27; Gleason L. Archer, Jr. A Survey of Old Testament Introduction, 376-77; Andrew E. Hill and John H. Walton, A Survey of the Old Testament, 342). While this may well be a good description of some of the main groupings within the book, it does not seem that it is broad enough theologically.

Therefore, this writer will adopt the broader, theological structure of John Martin who argues that the first half of the book contains prophecies concerning judgment (1--32), and that the second half of the book contains prophecies concerning blessing (33--48) (John A Martin, An Outline of Ezekiel, unpublished class notes in 304 preexlic and exilic prophets, [Dallas Theological Seminary, Fall 1983]). Even Dyer in his class notes alludes to this larger structure in his charts on pages 3 and 5. The judgment of the nations (25--32) is like a wedge which occurs under the first section of Judgment and before Ezekiel's recommission in chapter 33 (Charles H. Dyer, Notes on the Book of Ezekiel, [Unpublished class notes in 304 Preexilic and Exilic Prophets, Dallas Theological Seminary, Fall 1993]). Yet, this dual structure recognizes the departure and return of the Glory of God, but does not make the divisions of the book based upon this theme, but upon the content of the chapters overall.

2 Heater writes, Chapters 4--7 are predictions of the coming siege and fall of Jerusalem. They are to show the necessity of God's judgment because of the sinfulness of the people. The argument, however, moves back to Jerusalem in 8--11. The exiles kept arguing that God would not destroy the holy city. The same obtuseness with which Jeremiah deals ('the temple of the Lord will prohibit the fall of this city' --ch. 7) is faced by Ezekiel in the exile. This unit shows the continued perverse pagan practices that deserve and will receive the judgment of God. Furthermore, these perverse practices lead to the removal of the glory of God (a symbol of the removal of God's protective blessing). Before the glory is removed, we are allowed to see it (8:4) and are reminded that it is the same glory seen in the exile. The glory begins to move in chapter 9 (v. 3) to the threshold of the temple. In chapter 10 there are four steps in the removal: (1) from the cherub to the threshold of the temple (10:4), (2) from the threshold to a place over the cherubim (10:18), and (3) accompanying the cherubim, it moves to the east gate of the temple, (4) from the east gate it goes out and stands over the mount of Olives. Thus, God is demonstrating the departure of His blessing and protection of Jerusalem (Homer Heater, Jr., Notes on the Book of Ezekiel, unpublished class notes in seminar in the preexilic Old Testament prophets [Dallas Theological Seminary, Fall 1990], 205). One might add that this glory is prophesied to return in Ezekiel 40-48, but does appear in space and time in John 1:18. Nevertheless, He was rejected, left, Jerusalem was again destroyed in A.D. 70, and He will return again in the consummated kingdom!

3 The point is that there are basically no righteous people there; all the righteous are in Babylon.

4 The nation much realize that this judgment is for their own sin, and not an unjust judgment for their father's sins.

5 All of this judgment is going to occur so that the nations will know that Yahweh is God. They think that Israel's judgment is a victory over their God. He is going to affirm that it is the judgment of their God and that they (the nations) are going to also experience that judgment.

These are the nations surrounding Israel. Ezekiel describes those on the east of Israel first, from north to south. Then he describes those on the west of Judah, from south to north. He climaxes with Egypt.

6 For Jeremiah this meant that the nation should give itself up to Babylon.

7 Zechariah 10; John 10.

8 John 10; Matt 25.

9 Jeremiah 31; Deuteronomy 28.

10 This promise is given because a major aspect of the Abrahamic covenant is prosperity in the land.

11 Matthew 6--Hallowed be Thy name!

12 This will probably occur at the middle of the tribulation (Pentecost, Things to Come, 345-55).

13 Compare Numbers 34:1-13.

14 Note that Judah and Benjamin will be closest to the temple because they stayed with the Davidic line--a reward.

15 This is what History has been pointing to since the fall in the Garden!

Related Topics: Introductions, Arguments, Outlines

Don de Lenguas

Related Media

Traducido por Rafael Torres

Introduccion

Este no es el último capítulo en ser escrito sobre el tema de hablar en lenguas. Hombres (y mujeres) tendrán su atanción hasta que nuestro Señor regrese y le ponga fin a este asunto de una vez por todas. Es dificil decir cómo, cuándo y dónde el movimiento moderno de lenguas empezó. En muchos folletos y libros que he examinado las opiniones difieren. Sí sabemos que el fenómeno de hablar en lenguas está muy difundido, y por cierto ningun tema en el Cristianismo ha causado tan amplia division en sus rangos en nuestros tiempos como el hablar en lenguas

Todo creyente que cree en la Biblia y que estudia la Palabra de Dios está de acuerdo que el don de lenguas está presente en la Escritura inspirada. En el Nuevo Testamento aparecen dos listas en las cuales el don de lenguas esta incluido. En I Corintios 12:8-11 “géneros de lenguas” y “la interpretación de lenguas” se dice que son dones otorgados del Espíritu Santo. En I Corintios 12:28-30 “lenguas” aparece en la lista de dones. Podemos llamarlos “dones espirituales” de la palabra griega charisma, sugeriendo que el don es una otorgacion de la gracia de Dios. No es una abilidad natural que uno pueda desarollar, más bien es un don especial igual a aquellos mencionados en los pasajes anteriores en I Corintios.

El Espíritu Santo es soberano en la distribución de estos dones. Siguiendo la lista de estos dones, Pablo añade, “Pero todas estas cosas las hace uno y el mismo Espíritu, repartiendo a cada uno en particular como él quiere” (I Corintios 12:11). Una persona misma no tiene todos estos dones, ni debemos buscarlos. Debemos tener cuidado de no confundir al Espiritu como el don dado al creyente con los dones que el Espíritu da al creyente. Cada creyente ha recibido el don del Espíritu, mas no todo creyente ha recibido los dones que el Espiritu otorga.

El Significado de Hablar en Lenguas

En mis viajes muchas personas se acercan con preguntas sobre las lenguas. Algunos preguntan sobre su significado. El término usado para identificar el movimiento de lenguas es “glossolalia,” compuesto de dos palabras Griegas, glossa (idioma o lengua) y lalia (habla). Por lo tanto, significa hablar en idiomas o lenguas. Glossologia es el departamento de antropologia que tiene que ver con el estudio y clasificacion de idiomas y dialectos.

La palabra glossa aparece en el Griego Nuevo Testamento no menos de cincuenta veces. Es usado para referirse al órgano fisico de la lengua en Santiago 3:5; una vez en referencia a las llamas de fuego en forma de lenguas (Hechos 2:3); por lo menos una vez en el sentido metafórico referente al habla tal como en la declaracion, “se gozo (alegre) mi lengua (habla)” (Hechos 2:26). Y yo entiendo los demás usos de la palabra siempre significa un idioma.

Cuando nuestro Señor predijo el don de lenguas (la única mencion de lenguas en los cuatro Evangelios) El dijo, “Y estas señales seguirán a los que creen; En mi nombre echaran fuera demonios; hablaran en nuevas lenguas” (Marcos 16:17). El adjetivo “nuevo” (Gr. kainos) solo puede decir que hablarían en idiomas nuevos para ellos, esto es, idiomas que ellos no habían aprendido o usado hasta entonces. Si yo digo que el idioma Russo es “nuevo” para mí, no quiero decir que jamás supe que existía tal idioma, sino que el uso es nuevo para mí porque no puedo hablarlo ni tampoco entenderlo cuando escucho a otros hablarlo. Pero por otro lado el idioma Aleman no es enteramente “nuevo” para mi porque puedo leerlo como hablarlo con un poco de entendimiento.

En Hechos 2:4 Lucas usa un adjetivo diferente cuando dice, “y empezaron hablar en otras lenguas.” La palabra “otras” (Gr. heteros) simplemente significa que hablaron en idiomas diferentes al idioma natural al cual ellos acostumbraban. El contexto comprueba esto. Es digno notar la reaccion sorprendida de parte de los oyentes—“Y estaban atonitos y maravillados, diciendo: Mirad, no son galileos todos estos que hablan? Cómo, pues, les oímos nosotros hablar cada uno en nuestra lengua en la que hemos nacido?” (Hechos 2:7,8). Cada uno les oía hablar en su propia lengua (Hechos 2:6). Aquí la palabra “lengua” es la traduccion de dialekto de donde nuestra palabra “dialecto” proviene. Las palabras glossa (lengua) y dialektos (idioma) son usados sinónimamente, aclarando que los discípulos estaban hablando en lenguas conocidas diferente a la lengua nativa de ellos. En los versos 9-11 las lenguas son allí identificadas. Era un fenómeno milagroso el cual dio a los discípulos la habilidad de hablar en lenguas que ellos nunca habían aprendido. Aquí en el pasaje de Hechos tenemos el habla de lenguas en su forma pura y no pervertida tal y como Dios lo había dado.

Los siguientes versículos en el libro de Apocalipsis deben ser examinados cuidadosamente (Apocalipsis 5:9; 7:9; 10:11; 11:9; 13:7; 14:6; 17:15). En cada pasaje donde aparece la palabra “lengua” significa uno de los idiomas asociados con las nacionalidades, raza o linaje. Por lo tanto no veo razón porque alguien deba questionar que lenguas en esos pasajes en Marcos, Hechos y Apocalipsis significen idiomas.

Pero los problemas más serios se levantan en la interpretación de las veintiún referencias de lenguas en I Corintios capitulos 12-14. Hay aquellos que nos dicen que las lenguas en I Corintios son pronunciaciones o palabras ecstáticas no conocidas en ningun país en la tierra. Basan su conclusión en el termino “desconocidas” que aparecen en I Corintios 14:2, 4, 13, 14, 19, y 27. Pero el lector de este capítulo de la palabra d Dios no debe fallar en observar que la palabra “desconocida” siempre aparece en letras itálicas (esto solo se aplica a las versions inglesas, en las versions españolas aparece la palabra extraña), lo cual significa que no aparece en ningun manuscrito Griego sino que fue puesta por los traductores. El Espiritu no guió a Pablo a escribir diciendo que la lengua fuese “desconocida” o “extraña”.

Yo no encuentro justificacion de cambiar el significado de lenguas en I Corintios. En los demás lugares donde la palabra es usada significa idiomas. Por qué entonces debe ser cambiado el significado en I Corintios? Yo no conozco de ningun licencia textual que permita cambiar el significado de la palabra. Todos los usos de lengua en el tratamiento del tema se refiere a idiomas extanjeros. “Así también vosotros, si por la lengua no diereis palabra bien comprensible, como se entenderá lo que decis? Porque hablaréis al aire” (I Corintios 14:9).

No hay razón para alguien hablar sino converser con inteligencia. La palabra Giega laleo significa “Yo hablo.” La palabra nunca es usada para mero ruido o sonido. Ni es usada para describer murmullo o murmullo de balbuceos. El hablar de lenguas en el Nuevo Testamento era en el idioma nativo de los oyentes. El fenomeno sobrenatural que sucedió en el dia de Pentecostes fue el uso de un don en el cual las muchedumbres de otros países, reunidos en Jerusalem, escucharon el mensaje de Dios en su propio idioma. Era a la verdad un milagro de Dios.

Fuera una interpretacion rara y arbitraria de la Escritura que hiciera el habla de lenguas en el Nuevo Testamento todo menos que idiomas conocidos. No hay nada de evidencia Biblica que las lenguas escuchadas por alguien fuesen balbuceos incoherentes e incomprensibles.

El Ministerio De Hablar en Lenguas

En este punto de nuestro estudio miraremos cuidadosamente las razones del porque Dios dio el don de hablar en lenguas.

Primero, para comunicar el mensaje del evangelio. Con claridad inconfundible nos dice Pablo, “Asi que, las lenguas son por señal, no a los creyentes, sino a los incrédulos. . . ” (I Corintios 14:22). La palabra “señal” (Gr. semeion) en el Nuevo Testamento es a menudo asociada con la transportacion de un mensaje dado-Divinamente a los incrédulos. Este es el énfasis en Juan 20:30, 31 donde leemos, “Hizo además Jesus otras señales en presencia de sus discipulos, las cuales no están escritas en este libro, pero estas se han escrito para que creais que Jesús es el Cristo, el Hijo de Dios, y para que creyendo, tengais vida en su nombre.” Las señales (milagros) jamás fueron realizados sin propósito, sino por el mensaje que comunicaban.

La función verdadera del don de lenguas es “una señal. . . a los incredulos.” Ejercer el don cuando no había incredulous presente sería ejercer el don fuera del propósito por el cual fue dado. Los dones jamás fueron dados para la satisfacción o la gloria propia del que lo recibe. Aquel a quien el don fue otorgado era meramente un instrumento quien Dios quería comunicar Su mensaje.

Por el abuso y mal uso de las lenguas en las asambleas de los Corintios Pablo declara su propósito. La inmadurez espiritual de los santos en Corinto llamaba a la instrucción, así que en medio del discurso sobre las lenguas el escribe, “Hermanos, no seais niños en el modo de pensar: sino sed niños en la malicia, pero maduros en el modo de pensar” (I Corintios 14:20). En su maltrato de hablar en lenguas ellos mostraban su inmadurez, una pauta de comportamiento que caracterizaba los creyentes en Corinto. El Apóstol les recuerda que aun eran “niños en Cristo” (3:1).

Su fracaso de crecer espiritualmente resultó de su abandono del estudio de la Escritura. La Epístola a los Hebreos enfatiza este punto. “Porque debiendo ser ya maestros, después de tanto tiempo, teneis necesidad de que se os vuelva a enseñar cuales son los primeros rudimentos de las palabras de Dios; y habeis llegado a ser tales que teneis necesidad de leche, y no de alimento solido. Y todo aquel que participa de la leche es inexperto en la palabra de justicia, porque es niño; pero el alimento solido es para los que han alcanzado madurez, para los que por el uso tienen los sentidos ejercitados en el discernimiento del bien y del mal.” (Hebreos 5: 12-14). Pedro escribe, “desead como niños recien nacidos, la leche spiritual no adulterada, para que por ella crezcais para salvacion” (I Pedro 2:2). Uno encontrará confusion y licencia donde el studio de la Palabra de Dios está descuidada.

Regresemos ahora a I Corintios 14:20, inmediatamente después de reprenderlos con palabras, “Hermanos, no seais niños en el modo de pensar,” Pablo añade, “En la ley escrito está . . . ” (Vs. 21), así señalando su debilidad, o sea, su falta de conocimiento de aquello escrito en la Escritura del Antiguo Testamento. Habian fallado en estudiar la Palabra de Dios, y así se convirtieron en victimas de su desarrollo insuficiente.

El hablar en lenguas era un don otorgado o concedido por el Espíritu Santo, pero ese don, como cualquier otro, puede ser maltratado o mal usado. El hablar en lenguas no era una marca de espiritualidad, porque la iglesia en Corinto era todo menos espiritual, habiendo manifestado la carnalidad (3:1-3) y aun pecado serio (5:1). Y así Pablo les refiere una Escritura que debian conocer, diciendo, “En la ley escrito esta, En otras lengguas y con otros labios hablare a este pueblo: y ni aun asi me oiran, dice el Señor” (14:21).

Pablo aquí se está refiriendo a una profecía que Dios dio mediante Isaias. La nación de Israel había fallado en hacer caso al mensaje de Dios dada a los profetas, asi que Dios les dijo que en un tiempo futuro escucharian Su mensaje por otras lenguas (idiomas) aparte de la de ellos. “Porque en lengua de tartamudos, y en extrañna lengua hablare a este pueblo “ (Isaías 28: 11). Por lo tanto Pablo miró en esta profecia de Isaias el don de lenguas como señal a Israel. Las palabras “este pueblo” en Isaias 28: 11, en su contexto, puede referirse solo a Israel. El abuso del hablar en lenguas en Corinto no surgió de la creencia en el hablar de lenguas, sino del descuido de la Escritura que enseña su uso apropiado.

Este propósito del don de lenguas, de comunicar el mensaje de Dios a Israel, esta verificada en los tres pasajes en Hechos donde el hablar en lenguas es mencionado. En Hechos 2 el hablar en lenguas fue usado como una herramienta misionera o evangelística en el cumplimiento de Isaias 28:11. No había necesidad para los discipulos aprender otros idiomas antes de comunicar el Evangelio. Dios derrumbó la barrera del idioma mediante el milagroso-don de lenguas. En el dia de Pentecostes habia “judíos de todas las naciones bajo el cielo” (Hechos 2: 5). Y cuando los discipulos “y comenzaron hablar en otras lenguas, según que el Espiritu les daba que hablasen” (Hechos 2:4), los oyentes respondieron con una pregunta, “Como pues les oimos nosotros hablar cada uno en nuestra lengua en la que hemos nacido,?” (Hechos 2:8). Observe que eran “judíos” de otros paises que hablaban muchos idiomas y dialectos, y aun asi cada uno escuchaba el Evangelio en su propia lengua. La profecia de Isaias se cumplía.

En Hechos 10:46 occure la segunda mencion de hablar en lenguas. Y otra vez la ocasion fue de comunicar el Evangelio, esta vez para el propósito de efectuar la conversion de Cornelio y su casa. Esta evento no puede ser desasociado totalmente de Pentecostes porque Pedro, cuando relataba esta experiencia, dijo, “Y cuando commence a hablar, cayo el Espiritu Santo sobre ellos también, como sobre nosotros al principio” (Hechos 11: 15). En la casa de Cornelio el hablar de lenguas era una señal a los Judíos en un tiempo cuando el Evangelio estaba siendo comunicado (Hechos 10:44-46).

En Hechos 19:6 aparece el tercer pasaje en Hechos en el cual el hablar de lenguas es grabado. Y otra vez, el propósito era misionero y evangelístico. Cuando Pablo fue a Efeso encontro a los doce discípulos de Juan Bautista. Y les preguntó, “Recibisteis el Espiritu Santo cuando creisteis?” (Hechos 19:2) Estos en Efeso se consideraban cristianos porque escucharon por Apolos el mensaje de Juan. ¿Ya ven?, existe el creer para salvación y tambien el creer que no resulta en salvación. Este ultimo es meramente intelectual y académico, que aun Satanás y los demonios poseen (Santiago 2:19. cf. Marcos 5:7). Sin duda hay gente hoy que tienen una fe histórica en Jesucristo como hombre y aun como el Hijo de Dios pero que no han sido salvos. Pablo sospechaba que tal era el caso con los discípulos de Juan a quienes conoció en Efeso. Cuando el entendió que no eran salvos, el les dijo que debían confiar en Cristo para su salvación. Podemos entender la confusion que experimentaban en ese momento, y por lo tanto una señal evidencial era necesaria. “..., y al imponerles Pablo las manos, el Espiritu Santo bajo sobre ellos y empezaron a hablar lenguas y a profetizar. (Hechos 19:6). Y aun otra vez el proposito de hablar en lenguas es obviamente, para comunicar el mensaje del Evangelio.

Estos son los únicos casos donde el habla de lenguas aparecen en La Biblia, con la excepcion del pasaje en I Corintios. Y después de esto ningunas de las Epístolas mencionan el hablar de lenguas. El don fue usado exclusivamente en el periodo de transición de la Ley y la Gracia . Estos dones de señal continuaron por el período de los Apóstoles mientras el Nuevo Testamento estaba en el proceso de ser escrito.

Segundo, para confirmar el mensaje del Evangelio. No era meramente una señal de comunicacion sino tambien de confirmación. Cuando los Apóstoles usaron el don de lenguas fue porque ellos no tenían lo que tu y yo tenemos hoy, la Palabra de Dios completa, la revelacion llena y ultima de Dios al hombre. Cuando ellos iban predicando el Evangelio, su mensaje era confirmado por el uso de los dones como señal. El hablar de lenguas vindicaba al mensaje y al mensajero. “Con todo, las señales de apóstol han sido hechas entre vosotros en toda paciencia, por señales, prodigios y milagros” (II Corintios 12:12). Si uno pudiera encontrarse con un Apóstol que vio al Señor Jesus resucitado, el no usaría los dones de señal porque tendria lo que tú y yo tenemos, y lo que Pedro, Pablo y Juan no tenían, la completa Palabra de Dios. Ahora que tenemos las Escrituras no necesitamos milagros para confirmar el mensaje de Dios.

Las señales eran para lo Judíos y no para los Gentiles. “Porque los judios piden señales. . . ” (I Corintios 1:22). Repetidamente eran los judios que pedían una señal. “Entonces respondieron algunos de los escribas y de los fariseos, diciendo: Maestro, deseamos ver de ti señal” (Mateo 12:38). Y otra vez, “Vinieron los fariseos y los saduceos para tentarle, y le pidieron que les mostrase señal del cielo” (Mateo 16 :1). “Y los judíos respondieron y le dijeron: Qué señal nos muestras, ya que haces esto?” (Juan 2: 18). “Le dijeron entonces: Que señal, pues, haces tu, para que veamos, y te creamos? Qué obra haces?” (Juan 6:30). Todos estos que pedían señales eran Judíos, y todas sus insistencias sobre señales sería su triste final.

Durante la Tribulacion el Anticristo aparecera, “cuyo advenimiento es por la obra de Satanás, con gran poder y señales y prodigios mentirosos” (II Tesalonicenses 2:9), y en ese tiempo muchos Judíos serán engañados a recibir al Anticristo como su Mesias.

Mirad que los que somos de Cristo no busquemos señales al igual a los Judios incrédulos. Nosotros los que somos del Señor tenemos las Sagradas Escrituras, asi que por lo tanto “caminemos por fe, no por vista” (II Corintios 5:7). Cuando el don de lenguas era usado era cuando había judíos presentes, era usado el habla de lenguas o para comunicar el Evangelio o para confirmar a los Judios que los Gentiles eran dignos de salvación y por lo tanto debían tener tambien el Evangelio. Tales confirmaciones son vistas en Hechos 10:45 y 19:6. “Y ellos, saliendo, predicaron en todas partes, ayudándoles el Señor y confirmando la palabra con las señales que la seguían. Amen” (Marcos 16:20).

Hoy, si alguien niega el mensaje de la escrita Palabra de Dios, no hay otra jurisprudencia a que apelar. En los días de los Apóstoles, aun no estando escrito el Nuevo Testamento, el Espiritu Santo apoyaba su mensaje acompañándolo con señales. Pero despues que estos hombres santos e inspirados hubiesen terminado el Nuevo Testamento, tales confirmaciones ya no eran necesarias. El hombre rico en el Infierno pidió a Abraham para que mandase a Lázaro de entre los muertos a testificar a sus cinco hermanos no convertidos, esperando que tal señal (o milagro) les guiaría a arrepentirse. Mas Abraham le dijo, “Si no oyen a Moises y a los profetas, tampoco se persuadirán aunque alguno se levantare de los muertos” (Lucas 16: 27-31. La señal Pentecostés introdujo una nueva era antes de que se escribiese el Nuevo Testamento. Pero si el hombre hoy rechaza la Palabra inspirada de Dios, no deben buscarse señales sobrenaturales.

Un pasaje significante del Nuevo Testamento que añade al hecho de que los dones de señal fueron dados para confirmar el mensaje del Evangelio es Hebreos 2:3, 4: “como escaparemos nosotros, si descuidamos una salvacion tan grande? La cual, habiendo sido anunciada primeramente por el Señor, nos fue confirmada por los que oyeron, testificando Dios juntamente con ellos, con señales y prodigos y diversos milagros y repartimientos del Espiritu Santo segun su voluntad.” Si la Epistola a los Hebreos fue escrita entre 65 y 70 D.C. sería entonces obvio a quien el mensaje fue “confirmado” con señales y dones fue la generacion siguiente inmediata después de la muerte y resurrección de nuestro Señor.

Los Errores Acerca de Hablar en Lenguas

Como una introduccion a esta parte de nuestro estudio, quiero que veamos la introduccion de Pablo al tema de los dones espirituales. E incidentalmente, éste es el único lugar en toda la Biblia donde los dones espirituales son discutidos. El Apostol escribe, “No quiero, hermanos, que ignoreis acerca de los dones espirituales” (I Corintios 12: 1). En una version (Authorized Version) la palabra “dones” esta en letras de cursiva, mostrándonos que no aparece en ningunos de los manuscritos Griegos, sino que fue insertada por los traductores. Actualmenente Pablo le dijo a los Corintios, “No quiero que ignoreis acerca de “pneumatica” (los espirituales), significando claramente a los espirituales (creyentes).

Ahora, los Corintios no eran ignorantes de la realidad de los dones espirituales, puesto que el Apostol ya les había dicho, “.. que nada os falta en ningun don,..” (l :7). Cuando dijo, “No queiro que ignoreis”, no hablaba de su ignorancia de la existencia de los dones, sino de su ignorancia en el uso correcto de los dones. Estaban bien informados en cuanto a lo que eran los dones, pero eran ignorantes acerca del uso propio de los dones, que es evidenciado por los errores que cometían en el uso mismo de ellos.

Antes de que Pablo lance una discusión acerca los dones espiriutales, él les recuerda como fácilmente fueron descarriados. Les dice, “Sabeis que cuando erais gentiles, se os extraviaba llevandoos, como se os llevaba, a los ídolos mudos” (12:2). En sustancia está diciendo, “Antes de que me digan acerca de su experiencia dejenme recordarles de su falta de espiritualidad (3:1), y de su incapacidad de discernir entre el Espiritu Santo y los falsos profetas” (2:15). Porque eran carnales, “niños en Cristo” (3:1), su ejercicio o uso de los dones eran auto-inducidos por la energia carnal, y no por el Espiritu Santo. Todo cristiano que no usa sus dones apropiadamente, hace que el uso de ese don no vaya de acuerdo a la Palabra de Dios. Cualquiera de nosotros puede cometer errores en el uso de un don.

(1) Es un error asumir que el hablar en lenguas es sinónimo con el bautismo del Espiritu Santo.. No es enseñanza bíblica decir que todos los que son bautizados por el Espiritu Santo hablaran en lenguas. Las Escrituras declaran enfaticamente que todas las personas salvas ya han recibido el bautismo del Espiritu Santo. “Porque por un solo Espiritu fuimos todos bautizados en un cuerpo. . . ” (I Corintios 12:13). Todos los creyentes en Corinto recibieron el bautismo del Espiritu Santo, sin embargo no todos hablaron en lenguas. La pregunta hecha en versiculo 30, “hablan todos lenguas?” es parafraseada de manera a recibir la respuesta esperada, “No.”

La obra bautizadora del Espiritu no es una experiencia posterior a la salvacion. Más bien, es el acto en el cual el Espiritu Santo une al pecador creyente al cuerpo de Cristo. Aun mas enfaticamente, no hay otro medio por el cual uno puede hacerse miembro de la Iglesia que es el Cuerpo de Cristo. Todas las personas salvas han sido bautizadas por el Espiritu Santo, pero no todas esas personas hablan en lenguas. La obra bautizadora del Espíritu coloca al creyente en el Cuerpo posicionalmente.

Tengamos cuidado en no confundir el bautismo del Espíritu con el mandamiento de ser “llenos del Espiritu” (Efesios 5:18). Todo creyente comparte igualmente en esta posicion en Cristo y por lo tanto comparten igualmente en unión con El. Hay solo una experiencia del bautismo del Espíritu Santo pero puede haber muchas experiencias de ser llenos del Espiritu. Pablo dijo que no todo creyente en Corinto habla en lenguas (I Corintios 14: 5), y a la vez claramente afirmó que todos habían sido bautizados con el Espiritu Santo (I Corintios 12:13).

(2) Es un error asumir que hablar en lenguas es una evidencia de ser llenos del Espiritu. A todo creyente le es mandado ser “lleno del (controlado por) el Espíritu” (Efesios 5:18), pero en ningún lugar en las Escrituras se les manda a los creyentes hablar en lenguas. Un creyente puede estar bajo la influencia y control del Espiritu Santo y no hablar en lenguas. Existen numerosos ejemplos en que los discípulos han sido llenos del Espiritu pero no hablaron en lenguas. Ver Hechos 4:31 y 13:9-11. El ser lleno del Espiritu es ser controlado por el Espiritu. Hemos de creer que los miles de hombres y mujeres que fueron poderosamente usados por Dios quienes fueron entre los mejores misioneros en el mundo, del Evangelio de Cristo y los Maestros de la Biblia nunca fueron llenos del Espiritu porque jamas hablaron en lenguas? Perezca tal pensar!

Puede uno saber si es lleno del Espíritu? Miremos un versiculo en la Biblia donde el mandato de ser llenos es colocado. “No os embriagueis con vino, en el cual hay disolución; antes sed llenos del Espiritu, hablando entre vosotros con salmos, con himnos y cánticos espirituales, cantando y alabando al Señor en vuestros corazones; dando siempre gracias por todo al Dios y Padre, en el nombre de nuestro Señor Jesucristo. Someteos unos a otros en el temor de Dios.” (Efesios 5:18-21). Tres cosas son mencionadas como evidencia de ser llenos del Espiritu; un corazon alegre, un corazon agradecido y un corazon sumiso. Nada se nos dice de hablar en lenguas. Para resumirlo todo en una palabra o frase, como-Cristo es la manifestacion de ser lleno del Espiritu, y las Escrituras no nos dice que nuestro Señor alguna vez habló en lenguas.

(3) Es un error asumir que el hablar en lenguas es el fruto el Espiritu. El fruto del Espiritu resulta del hecho de estar lleno del Espiritu. El fruto del Espíritu es mencionado en Gálatas 5:22, 23 e incluye nueve características. “Mas el fruto del Espíritu es amor, gozo, paz, paciencia, benignidad, bondad, fe, mansedumbre, templanza” Ninguno de los dones de señal estan incluidos aqui. El cristiano que está lleno del Espiritu manifestará el fruto del Espiritu sin ni siquiera haber hablado jamás en lenguas. De hecho, en Efesios y en Galatas, en el lugar donde se discuten la llenura y el fruto del Espiritu, no se menciona el hablar de lenguas. Aun más, en la lista de los dones mencionados por Pablo, dones que nuestro Señor otorgó sobre Su Iglesia, los dones (de señal) son omitidos o no mencionados. “Y el mismo constituyó, apostoles; a otros, profetas; a otros, evangelistas; a otros, pastores y maestros” (Efesios 4:11).

Cada Cristiano deberia estar lleno del Espiritu y exhibir el fruto del Espiritu, pero no todo Cristiano tiene todos los dones. La Espiritualidad no depende del hablar en lenguas. La meta de Dios para todos sus hijos es que sean controlados por el Espíritu, pero esa meta no incluye el hablar en lenguas. Ningún cristiano debería sentirse que algo le está faltando, porque no habla en lenguas. La calidad de vida es la mayor evidencia del fruto y la llenura del Espiritu. Juan el Bautista fue lleno del Espiritu desde el vientre de su madre (Lucas 1:15), y a la vez no obró milagros ni habló en lenguas (Juan 10:41). Pero era tanto como Cristo que la gente que buscaba al Mesías fueron llevados a preguntarle, “¿Eres tú el Cristo?”

(4) Es un error asumir que el hablar en lenguas es evidencia de una fe propia. Al contrario, las personas que buscan señales y dones de señales muestran su falta de fe. Es pecado para cualquier cristiano el buscar señales para creer la Palabra de Dios. Como hemos mostrado en este estudio, “las lenguas son señal, no a los creyentes, sino para los incredulos” (I Corintios 14: 22). De modo que, los Cristianos en Corinto mostraban que eran debiles en la fe, y posiblemente algunos se identificaban como creyentes pero jamas habían sido salvos. La persona que busca cualquier señal, ya sea el hablar en lenguas u otro don de señal, es un niño en Cristo o un incrédulo.

Tomás es una ilustracion de un disicípulo débil en la fe que no creeria sino después de ver. Después que nuestro Señor se levantó de entre los muertos, se apareció a sus discípulos. “Pero Tomás, uno de los discípulos, llamado Dídimo, no estaba con ellos cuando Jesus vino. Le dijeron, pues, los discípulos, al Señor hemos visto. El les dijo: Si no viere en sus manos la señal de los clavos, y metiere mi dedo, en el lugar de los clavos, y metiere mis manos en su costado, no creere” (Juan 20:24, 25). Tomas era igual que los Corintios, debil en fe, demandando ver la señal (milagro) antes de que creer.

Ocho días despues el Señor aparecio de nuevo. “Luego dijo a Tomas, Pon aqui tu dedo, y mira mis manos; y acerca tu mano, y metela en mi costado: y no seas incredulo sino creyente.” (Juan 20:27). Tomas el dudor necesitaba una señal, y el Señor le aparecio para que no continuara sin fe. Y le dijo a Tomas, “Tomas, porque me has visto, crees, bienaventurados los que no vieron y creyeron” (Juan 20: 29). El creyente que estudia la Biblia y la cree,andara por fe, no por vista ni oido.

(5) Es un error buscar el don de lenguas. Es claro que no todos en Corinto hablaban en lenguas. Y ¿por qué no? El Apóstol dice, “Ahora bien, hay diversidad de dones, pero el Espiritu es el mismo. . . a este es dada por el Espiritu palabra de sabiduria; a otro, palabra de ciencia según el mismo Espíritu; a otro, fe por el mismo Espiritu; a otro dones de sanidades por el mismo Espiritu; A otro, el hacer milagros; a otro, profecia; a otro, discernimiento de espiritus; a otro, diversos géneros de lenguas; y a otro, interpretacion de lenguas. Pero todas estas cosas las hace uno y el mismo Espíritu, repartiendo a cada uno en particular como El quiere” (I Corintios 12:4-11). Por favor note que los dones eran repartidos “como El (el Espiritu Santo) quiere,” no como nosotros queremos, “como El quiso” (vs. 18). La razón que todos los creyentes no tenían el don de lenguas es porque los dones son otorgados divinamente. El Espiritu distribuye y divide a cada creyente un don propio. Ni uno de nosotros es capaz de escoger su propio don. El Espiritu no otorgará un don según nuestro deseo u oración. No intente decirle a Dios cual don debería darle. Solo somos miembros del Cuerpo, y ningún miembro debe decir a la Cabeza qué hacer.

Hubiera sido un error para los Corintios buscar el don de lenguas, puesto que es el menor de todos los dones. Donde los dones son mencionados dos veces en I Corintios 12, en cada vez, las lenguas y su interpretacion son puestos al fin (vss 8-11 y 28-30). Note el orden en el ultimo pasaje: “Primeramente. . . luego . . .tercero . . . depues . . . ” El menor de ser deseado viene al fin de la lista, la escala según la importancia y uso. El lugar menor de las lenguas es aun más enfatizado en I Corintios 14:1, 5, 6, 19. Las sectas modernas de la lenguas les dirán que este es el único don que cuenta y que todo creyente debe tenerlo. Los Corintios erraban en sobreenfatizar el don de lenguas como el don más codiciado. Para ellos, las lenguas era el don de prestigio, y he alli el abuso y maltrato de este don en Corinto.

Pablo los carga de tal maltrato de los dones en el 12:31. Cuando dice, “Procurad los dones mejores. . .” no los exhorta u ordena, como lo indica el lenguaje original. Más bien les da un hecho comprobante, como lo dice el lenguaje original. En esencia les dice, “Estan deseando egoistamente los dones más espectaculares o demonstrativos.” La palabra “procurad” no es usada en el buen sentido, sino en el malo, uno de busca-egoista. “No estás satisfecho en ser pie, Escondido en la calceta o el zapato; quieres ser ojo. Quieres ser visto y oído.” Y añade el Apostol, “Mas yo os muestro un camino aún mas excelente. Si yo hablase en lenguas humanas y angélicas, y no tengo amor, vengo a ser como metal que resuena, o cimbalo que retiñe “ (I Corintios 12:31,13:1).

Un joven que decía tener el don de lenguas me dijo que su base biblica para hacerlo era I Corintios 14:4, o sea, auto-edificacion. Pero esto es egoísta e incorrecto. Pablo si dijo, “El que habla en lengua extraña, a si mismo se edifica” (14:4), pero añade, “Asi tambien vosotros; pues que anhelais dones espirituales, procured abundar en ellos para edificacion de la iglesia” (14:12). Los dones fueron dados para la edificacion y provecho del Cuerpo entero de Cristo, no meramente un miembro. “..sino que los miembros todos se preocupen los unos por los otros” (12:25). La auto-edificacion es contraria al principio de amor enseñado en el Capitulo 13, pues el amor “no busca lo suyo” (13:5). Los dones fueron dados para provecho de todos (12:7).

(6) Es un error que la mujer hable en lenguas. “Vuestras mujeres callen en las congregaciones; porque no les es permitido hablar. . .” (14:34) aquí la prohibición tiene una relación directa con el problema en el cual el Apóstol esta lidiando, esto es, el hablar en lenguas. En el Capítulo 11 de esta Epístola él les dice a las mujeres como vestir cuando oren o profetizen en la iglesia (11 :3-10), por lo tanto el no prohibiría en el Capitulo 14 lo que ha reiterado en el Capitulo 11. El trasfondo de I Corintios 14:34 tiene referencia primordialmente a la mujer hablando en lenguas. Esta claro e inconfundible que el hablar en lenguas era un don limitado al hombre y nunca debía ser ejercido por la mujer. Ahora bien, no esta diciendo que la mujer no puede enseñar u orar, sino que no deben hablar en lenguas. En otro lugar Pablo dice, “Porque no permito a la mujer enseñar, ni ejercer dominio sobre el hombre, sino estar en silencio” (I Timothy 2: 12). El punto del pasaje es que el ministerio de la mujer no ejerca dominio sobre el hombre. Ella puede enseñar a niños o mujeres, pero no al hombre.

Si esta admonicion fuese escuchada, mucho del movimiento moderno de lenguas fuera eliminado. La mujer es la peor ofensora de la confusion moderna de lenguas. La palabra “hablar” en 14:34 es al misma palabra usada en el verso 28, por lo tanto no puede significar “balbuceo” que interrumpiera un servicio en la iglesia. El proposito de esta seccion entera es para mostrar el maltrato de este don. Los versos 27-33 dan instruccion al hombre en el tema del hablar en lenguas. “Si habla alguno (no alguna) en lengua extraña. . .” (14:27); los versos 34-36 son dirijidos a la “mujer” ejerciendo el don de lenguas. Si una mujer quisiera llevar el tema a Pablo, el haria esta pregunta, “Cual libro en todas las escrituras inspiradas fue escrito por resultado del Espiritu Santo revelándoselo a una mujer?” (Verso 36). Es un error que una mujer hable en lenguas.

(7) Es un error asumir que los dones de señal son dados a los creyentes hoy. Ahora bien, no estoy arbitrariamente cerrándole las puertas a los milagros. Dios interviene en maneras sobrenaturales haciendo milagros dónde y cuándo El quiere. El tema enfrente de nosotros es si la Biblia enseña o no, que ciertos dones fueron dados temporariamente. La evidencia de la Palabra de Dios debe ser nuestra fuente final de autoridad. Estoy enfatizando esto porque hay muchas personas que no son estudiantes de la Biblia, y por lo tanto su única fuente de sabiduria y entendimiento es subjetivo, siendo, la razón o experiencia. Cualquier cosa que apele a su razonamiento, o cualquier experiencia que hayan tenido, soluciona su problema de una vez por todas.

No es fuera de lo comun escuchar alguien decir algo asi: “No puedo creer en el Infierno porque no puedo concebir a un Dios amoroso mandando a alguien a tal lugar de tormento.” Tales personas pueden escuchar exposiciones claras y sanas de la doctrina biblica del Infierno, y aun asi rechazar la enseñanza biblica por sentimientos internos y la razon. Y así su razonalizacion llega a ser su autoridad final.

Pero no estoy sugeriendo que no hay validez en la experiencia o la razón. Estoy seguro que hay ocasiones en la cual la razon y experiencia están correctas. Pero ni la razon ni la experiencia pueden ser aceptadas como autoridad final. Mas alguien dirá: “He tenido la experiencia de hablar en lenguas; encuentro esta experiencia en el Nuevo Testamento; por lo tanto mi experiencia es genuina.” Cualquier cristiano maduro le dirá que tal argumento no es válido porque convierte la experiencia en la base de la verdad, de modo que si uno no experimenta todas las experiencias no tiene toda la verdad. La Filosofia Cristiana va de la verdad a la experiencia, y por lo tanto cualquier experiencia valida Cristiana debe ser determinada por la interpretacion correcta de las Santas Escrituras. La experiencia, la cual esta relacionada a nuestras emociones, puede ser engañosa, pero la interpretacion correcta de la Palabra de Dios no nos puede engañar.

Llegamos ahora a la pregunta, ¿Es el don de lenguas parte del programa de Dios para la iglesia hoy? Y si acaso es, sería incorrecto cerrar nuestras mentes a eso. Y si acaso no es, seria incorrecto insistir sobre el ejercicio del hablar en lenguas.

Vamos ahora a I Corintios 13. Mantenga en mente el hecho que el tema en los Capitulo 12-14 son los dones espirituales con el énfasis en las lenguas, porque era el don de lenguas que la iglesia en Corinto estaba abusando. El capítulo 12 concluye con “lenguas” (12:30) y el capitulo 13 empieza con “lenguas” (13:1). Obviamente, según el comportamiento de los Corintios ellos estaban faltos del fruto del Espiritu, eso es, el amor. Y es por eso que en el Capitulo 13 el Apóstol discute el ingrediente esencial del amor que sobrepasa los dones, y el cual sin él, el cristiano no es nada.

Entre los Corintios había divisiones y pleitos, pero el muy necesitado fruto del Espíritu, el amor, no estaba presente, de modo que Pablo escribe, “Si yo hablase en lenguas humanas y angélicas, y no tengo amor, vengo a ser como metal que resuena, o cimbalo que retiñe.” (13 :1). En Corinto el hablar de lenguas llego a ser mucho ruido porque la carnalidad invadió el uso del don. Aun hoy existe tal prestigio espiritual asociado con el hablar de lenguas, que un cristiano que presuma cualquier don que Dios le ha dado manifiesta orgullo y esta falto de amor. Donde falta amor, el uso de cualquier don es sin valor.

Si los Cristianos toman en serio, en su contexto, toda la enseñanza de las lenguas en I Corintios, no fallarian mirar que el hablar de lenguas habría cesado. Pablo escribe, “El amor nunca deja de ser: pero las profecias acabaran, y cesarán las lenguas, y la ciencia acabara” (13:8). Siempre habra la necesidad de amor, por lo tanto el amor nunca acabará. Pero cuando el canon es hecho “perfecto” (o completo), no Habrá más revelacion de Dios, ni en la profecia predictiva ni en sabiduría divinamente revelada diferente a la profecia. Los dones de “profecia” y “sabiduria” no seran necesarios con las Escrituras completas. Y “si alguno añadiere a estas cosas, Dios traera sobre el las plagas que estan escritas en este libro” (Apocalipsis 22:18).

Pablo reconoció la naturaleza incompleta de las Escituras en su día al decir, “Porque en parte conocemos, y en parte profetizamos” (13:9), o más literal del Griego, “Porque en parte estamos conociendo, y en parte estamos profetizando. Luego añade, “Mas cuando venga lo perfecto, entonces lo que es en parte acabara” (13:10). La palabra perfecto esta en el genero neutro, y por lo tanto se refiere a la perfecta (acabada o completada) Palabra de Dios. Si la palabra perfecto se hubiera referido a Cristo estuviera en el género masculino. Los dones de señal “se acabaron” (rendidos inoperativos) con la realizacion del Nuevo Testamento.

Y qué de la lenguas? “..y cesaran las lenguas” (13:8). Las lenguas cesarán (el Griego es patio), esto es, llegarán a un alto por completo. Quién necesita las lenguas? Solo los no enseñados, niños carnales en Cristo, pues Pablo añade, “Cuando era niño, hablaba como niño . . .mas cuando ya fui hombre, deje lo que era de niño” (13:11). La palabra “hablaba” en el contexto solo puede significar hablar en lenguas. De modo que Pablo mismo llego al lugar de la madurez cristiana, mediante la revelacion de Dios a el, donde las lenguas no eran necesarias. De manera que en el mismo contexto de las lenguas él amonesta a los Corintios, “Hermanos, no seais niños en el modo de pensar . . . pero maduros en el modo de pensar” (14:20). Experiencialmente, las lenguas cesan cuando el cristiano madura en una dieta de la Palabra. Actualmente, las lenguas son como habla de niños.

Por los últimos dos años he hecho mi práctica preguntarle a muchos maestros y eruditos de la Biblia, entre los cuales unos tienen un conocimiento rico del Hebreo y el Griego, si alguna vez han hablado en lenguas. Entre ellos, profesores y presidentes de seminarios. Y hasta la fecha no he tenido a uno de sesenta hombres decirme que han hablado en lenguas.

A mi me han preguntado si alguna vez he hablado en lenguas. No, no lo he hecho. Yo y Dios nos hemos llevado muy bien los pasados cuarenta y cinco años con el Inglés. Yo le hablo a El en el Ingles y El me escucha y me entiende. El me habla en Inglés (o Español) mediante su Palabra y yo lo entiendo.

Entonces ¿cómo podemos enetender el uso forzado del hablar en lenguas? No tengo todas las respuestas a esta pregunta, pero hare tres sugerencias para su consideracion al orar.

Primero, el hablar en lenguas pude ser auto-inducido, segundo, el hablar en lenguas puede ser inducido por el grupo. Tercero, el hablar en lenguas puede ser inducido satánicamente.

Desde la creación del hombre el plan insidioso de Satanas ha sido poner un velo entre los hijos de Dios y la Palabra sin error de Dios. Empezó en el Huerto del Eden donde el Diablo preguntó a Eva, “Conque Dios os ha dicho. . .?” (Genesis 3: 1), por lo tanto trayendo duda en cuanto la autoridad y autenticidad de lo Dios ha dicho. Y sabemos que éste enemigo ha apresurado el paso de su estrategia.

Nuestra presente generación está atestiguando el problema creciente de la actividad satánica en el ambiente de lo milagroso. Donde el Diablo no tiene éxito en quitarnos la Biblia, trabaja arduamente y busca quitarnos de la Biblia. Y tiene éxito en hacer que el cristiano enfoque su atencion en las afirmaciones de hombres y mujeres a alguna experiencia sobrenatural, y haciendo esto, estos buscadores tras las experiencias de otros no tienen ni tiempo ni interes en buscar en las Escrituras la verdad de Dios.

Dios si tiene un plan de como lidiar con la raza humana, y ese plan no incluye necesariamente la repeticion continua de los mismos milagros de cada siglo sucesivo. Los milagros de Dios son ocurrencias raras en la historia. El traslado corporal de Enoc de la tierra al cielo es el único milagro grabado ejecutado por Dios en mas de 1700 años entre Adan y el Diluvio.

La Iglesia de Cristo no necesita una Biblia nueva, ni apóstoles nuevos, ni sanadores nuevos de la fe, ni movimientos carismáticos, ni obradores de milagros auto-estilados. Lo que la Iglesia necesita es regresar a la Palabra de Dios y proclamar todo el consejo de Dios en el poder y amor del Espiritu Santo.

Y si mi lector nunca ha tenido una experiencia personal de salvacion por medio de la fe en Jesucristo, te urgo a que le recibas de una vez, “Porque todo aquel que invocare el nombre del Señor sera salvo” (Romanos 10:13).

Related Topics: Tongues

Join bible.org on Facebook!

bible.org on Facebook

Uma Luz nas Trevas

Related Media

O Livro de Rute

Introdução

Anos atrás, encontrei-me em meio a uma discussão teológica sobre o dízimo. Uma igreja distante da nossa procurava estabelecer exatamente o quanto seus líderes deveriam pagar. Será que eles precisavam fazê-lo? Quanto deveria ser? O valor seria sobre a renda "líquida" ou sobre a renda "bruta"? Quando pediram minha opinião, entrei animadamente no debate, totalmente convencido de ter a resposta bíblica. Do ponto de vista técnico, achei que tinha a resposta certa; mas, então, lembrei-me do livro de Rute. Depois de considerar a mensagem deste pequeno grande livro, especialmente o exemplo de Boaz, percebi que caiu por terra tudo o que eu pensava a esse respeito. Tive que escrever a um dos membros daquela igreja, com quem estivera em contato, para dizer-lhe que tinha mudado de opinião.

Rute é um livro surpreendente. São apenas quatro capítulos, mas contam a história emocionante de uma viúva judia, sua nora gentia e um cavalheiro judeu com um enorme coração. Por mais breve que seja, a história é muito importante. Ela teve implicações para os judeus daquela época e continua tendo para os santos de hoje. Devemos prestar bastante atenção ao livro, pedindo que o Espírito Santo abra o nosso coração e a nossa mente para compreendermos sua mensagem.

A história de Rute se passa nos dias negros da época dos juízes (1:1). Juízes é um livro bastante perturbador, pois descreve um período da história de Israel no qual não havia rei e homens e mulheres agiam como bem entendiam: "faziam o que achavam mais reto". Eles não viviam de acordo com a lei de Deus, mas de acordo com seus próprios impulsos e inclinações. O livro fala sobre um ciclo contínuo de pecado, julgamento, súplica e libertação divina, quando, então, tudo recomeçava com pecados ainda maiores. Nele, também lemos sobre homens fracos e mulheres fortes, sobre um sacerdote de aluguel que se vendeu pela melhor oferta, e sobre outro que dividiu a concubina em doze partes, enviando cada pedaço a uma das doze tribos de Israel. Nesse período negro da história israelita viveram uma viúva judia, uma gentia de nome Rute, e um judeu sensível e piedoso chamado Boaz. Eles têm muito a nos ensinar.

Antes de irmos mais adiante, preciso dizer uma palavra sobre os moabitas. Rute, a heroína de nossa história, é moabita. Os moabitas eram um povo formado da união de Ló com sua filha mais velha, conforme descrito em Gênesis 19:30-28. Não eram cananeus. Conquanto fossem proibidos de entrar na assembléia do Senhor até a décima geração (Deuteronômio 23:3), os israelitas não tinham ordens para aniquilá-los e o casamento entre eles não era proibido (Deuteronômio 20:10-15, 21:10-14, compare com 7:1-6, 20:16-20). Lembram-se de que, quando perseguido por Saul, Davi levou seus pais para Moabe, para ficarem sob a proteção do rei? (I Samuel 22:3) Alguns moabitas, pelo menos, deveriam ser parentes de Davi.

Em minha abordagem nesta lição darei um breve resumo do livro e, em seguida, analisarei cada um dos três personagens principais. No final, tentaremos entender a contribuição do livro para a Bíblia e sua relevância e aplicação para os homens e mulheres de nossos dias.

A História de Rute

O livro começa informando que havia fome em Israel. Devido à escassez de alimentos, Elimeleque resolve deixar seu país, junto com sua família, e ir viver temporariamente em Moabe. Parece que ele morre logo após chegarem lá. Ele e sua esposa, Noemi, tinham dois filhos. Os dois se casam com mulheres moabitas e também morrem, sem deixar filhos.

Noemi fica apenas com suas noras, Rute e Orfa. Ouvindo que Deus visitara Seu povo e que há novamente grãos em Israel, ela se propõe a voltar para lá, insistindo com as noras para que fiquem em Moabe. Ela consegue persuadir Orfa a voltar para a casa dos pais; Rute, no entanto, está determinada a ficar com Noemi, a qualquer preço. Noemi não consegue dissuadi-la de forma alguma, por isso, ambas retornam juntas a Israel.

Quando chegam a Belém, cidade natal de Noemi, imediatamente ela é reconhecida pelo povo, que fica empolgado com a sua volta. Noemi, no entanto, rapidamente lhes conta sobre suas dificuldades, responsabilizando Deus por seus problemas, O qual parece tê-la abandonado, ou, pelo menos, é o que ela deixa implícito (1:20-22).

Rute, por sua vez, começa a procurar meios para suprir as necessidades de Noemi. Ela vai colher espigas nas proximidades do campo de um homem que, "por acaso", é parente chegado de Elimeleque (2:3). Logo ela chama a atenção dos segadores por seu trabalho diligente, quase sem descanso (2:7). Ela também atrai a atenção de Boaz, que toma providências para que ela seja protegida e tenha grãos suficientes para cuidar de sua sogra.

Noemi percebe que Boaz demonstra grande bondade para com Rute, por isso age como casamenteira, tentando juntar os dois. Ela bola um plano no qual Rute dará a entender que precisa de um marido e deseja se casar com Boaz. O plano funciona e Boaz diz que ficaria encantado em tê-la como esposa, mas não é o parente mais próximo de Elimeleque. Ele providencia um encontro nos portões da cidade com esse parente e lhe dá a oportunidade de adquirir as terras de Elimeleque e Rute como esposa. O homem está disposto a comprar as terras, mas não quer a mão de Rute em casamento. Por isso, Boaz fica tanto com as terras, quanto com Rute. Eles se casam e o filho que Rute lhe dá à luz chama-se Obede. Este é o avô de Davi.

Os Três Personagens Principais do Livro

Noemi

Confesso aos meus leitores que Noemi não é um dos meus personagens favoritos da Bíblia. Com certeza ela não é uma heroína, como Rute. Penso nela como uma mistura de Jacó, Jó, Jonas e Ester. Ela poderia facilmente ser intitulada como uma das "meninas más da Bíblia". Receio que muitos cristãos sejam enganados pela propaganda popular, que procura "santificar" Noemi. Permitam-me apontar algumas preocupações que tenho a respeito dela.

No capítulo um está escrito que o marido de Noemi morre e a deixa sozinha com os dois filhos (1:3). Tenho a impressão de que Elimeleque morre assim que eles chegam a Moabe. Parece que os rapazes se casam logo em seguida. Eles se unem a mulheres moabitas. Em  minha opinião, eles se casam depois da morte do pai e na época em que Noemi atua como chefe da família. Por isso, concluo que, ou Noemi orquestra o casamento dos dois com mulheres moabitas, ou aceita o fato passivamente. Ela e os filhos vivem em Moabe por quase dez anos (Rute 1:4). Durante todo esse tempo, aparentemente, ela não faz nenhum esforço para voltar a Israel, mesmo que seu marido tivesse a intenção de ficar ali apenas enquanto durasse o período de escassez em Israel.

Quando Noemi, finalmente, decide voltar a Israel, é porque ouve que Deus está novamente providenciando grãos para o Seu povo. Não temos nenhuma indicação de que a fome seja disciplina de Deus devido ao pecado e idolatria de Israel. Aparentemente, não há o sentimento de que deixar Israel seja deixar o lugar das bênçãos e da presença de Deus. Não há o desejo de voltar para lá. A única razão afirmada para o retorno de Noemi é que a terra está produzindo grãos outra vez. Os motivos dela parecem mais práticos do que nobres

O que é mais perturbador é o fato de Noemi insistir para que as noras permaneçam em Moabe e encontrem maridos por lá. Pior ainda é a clara inferência de que devem ficar ali como moabitas, adorando o deus(es) de Moabe.

"Disse Noemi: Eis que tua cunhada voltou ao seu povo e aos seus deuses; também tu, volta após a tua cunhada." (Rute 1:15)

Não há como saber quais foram os motivos de Noemi, mas se ela compreendesse os males da idolatria, perceberia que incentivar suas noras a permanecer em Moabe e adorar os deuses moabitas era simplesmente desastroso.

Finalmente, no capítulo um Noemi responsabiliza Deus por seu infortúnio:

"esperá-los-íeis até que viessem a ser grandes? Abster-vos-íeis de tomardes marido? Não, filhas minhas! Porque, por vossa causa, a mim me amarga o ter o SENHOR descarregado contra mim a sua mão." (1:13, ênfase do autor)

"Porém ela lhes dizia: Não me chameis Noemi; chamai-me Mara, porque grande amargura me tem dado o Todo-Poderoso. Ditosa eu parti, porém o SENHOR me fez voltar pobre; por que, pois, me chamareis Noemi, visto que o SENHOR se manifestou contra mim e o Todo-Poderoso me tem afligido?" (1:20-21, ênfase do autor)

Quando retorna à sua cidade, Belém, Noemi imediatamente é reconhecida e saudada com alegria. O clima é de festa, mas ela, rapidamente, "põe água na fervura". Noemi não confessas seus pecados. Ela fala de Deus como Todo-Poderoso, mas também como cruel e caprichoso. Deus é a fonte de seus sofrimentos, os quais nada têm a ver com seus pecados ou com os pecados de seu povo.

No capítulo dois vemos Rute trabalhando arduamente para sustentar-se e à sua sogra, mas não vemos Noemi indo ao campo colher espigas. Tem-se a impressão de que Elimeleque e Noemi estavam bem de vida antes do tempo da fome ("tinham partido ditosos" - 1:21). Será que ela não ia trabalhar porque já estava velha e doente? Talvez. Mas também não seria possível que ela não o fizesse por sentir que isso estava abaixo de seus padrões, porque era orgulhosa demais? Estive diversas vezes em Taiwan e em outros lugares e fiquei maravilhado com o trabalho árduo dos idosos para auxiliar no sustento de suas famílias.

No capítulo três o comportamento de Noemi gera uma porção de preocupações. Ela se encarrega de providenciar para que Rute tenha um marido e um lar. Isso, em si mesmo, não parece uma coisa tão ruim. No entanto, os métodos usados por ela, na melhor das hipóteses, são questionáveis. Primeiro, embora algumas pessoas procurem demonstrar que o método utilizado por Noemi fosse um costume daquela época, não creio, de forma alguma, que este seja o caso. Considere as palavras de Leon Morris:

"Sabemos muito pouco a respeito dos antigos costumes de Israel, e os arranjos de casamento aqui descritos não são confirmados em nenhum outro lugar."

"O contexto deixa bem claro que essa era uma forma de Rute dar a entender a Boaz o seu desejo de se casar com ele. Os métodos comuns de aproximação, sem dúvida, eram difíceis, e esse forneceu um meio-termo conveniente. No entanto, não sabemos porque deveria ser assim. Tampouco sabemos se esse era um costume amplamente praticado. Esse método não aparece em nenhum outro lugar, só aqui." 

Segundo, Boaz não é o parente mais próximo de Elimeleque. Duvido muito que Rute saiba disso até que Boaz a informe (3:12); mas, Noemi, com certeza, sabe. Por que, então, ela tenta arranjar o casamento com ele em vez de com o parente mais próximo?

Terceiro, parece meio estranho Rute ter que propor o casamento. Por que Noemi não pergunta a Boaz se ele não quer tomar Rute como esposa?

Quarto, Noemi escolhe uma época, um lugar e um meio de aproximação que apelam para os desejos sensuais, não para um compromisso razoável. Ela instrui Rute a se aproximar de Boaz no tempo da sega, época de grande celebração. Essa ocasião é semelhante àquela em que Judá teve ligações com uma mulher que ele pensava ser prostituta cultual, mas que, na verdade, era sua nora (Gênesis 38:11-30). Noemi diz a Rute para ir à noite, depois de Boaz ter comido e bebido; em outras palavras, depois que ele ter bebido o suficiente para "seu coração estar alegre".

"Banha-te, e unge-te, e põe os teus melhores vestidos, e desce à eira; porém não te dês a conhecer ao homem, até que tenha acabado de comer e beber." (Rute 3:3, ARA, ênfase do autor). 

"Havendo, pois, Boaz comido e bebido e estando já de coração um tanto alegre, veio deitar-se ao pé de um monte de cereais; então, chegou ela de mansinho, e lhe descobriu os pés, e se deitou." (Rute 3:7, ARA, ênfase do autor)

Alguns podem pensar que estou lendo demais nas entrelinhas. Não mesmo! Encontramos exatamente a mesma expressão ("estar com o coração alegre", literalmente, estar embriagado) em Juízes 19:6, 9, onde o pai da concubina demonstra grande hospitalidade para com o genro. A expressão é também empregada em I Samuel 25:36 para se referir a Nabal, quando ele fica embriagado; em II Samuel 22:11, 13, quando Davi tenta embriagar Urias, para que ele vá para casa e se deite com sua esposa, a fim de encobrir o adultério de Davi; e, em II Samuel 13:28, quando Absalão ordena a seus servos que embriaguem Amnon para depois matá-lo. Ela é encontrada ainda em Ester 1:10, quando o rei da Pérsia, em estado de embriagues, exige a presença da rainha diante dele e de seus líderes.

Quinto, a intenção de Noemi é aproximar Rute de Boaz apelando para a atração física (Rute 3:3-4):

"Banha-te, e unge-te, e põe os teus melhores vestidos, e desce à eira; porém não te dês a conhecer ao homem, até que tenha acabado de comer e beber. Quando ele repousar, notarás o lugar em que se deita; então, chegarás, e lhe descobrirás os pés, e te deitarás; ele te dirá o que deves fazer." (Rute 3:3-4) 

Pare e pense. Boaz esteve trabalhando na colheita o dia todo; agora é hora de comer e beber. Seu coração está alegre, não apenas devido à ocasião festiva, mas também devido ao vinho que está bebendo. Uma linda jovem chega e se deita perto dele, cheirosa e bem-vestida. Não concordam comigo que a cena não é nada platônica?

Sexto, Noemi diz a Rute que ela deve fazer qualquer coisa que ele peça a ela (3:4)

Ora, se alguém ainda acha que minhas suspeitas são um tanto exageradas, deixe-me mostrar como Boaz reage. Ele diz a Rute que ninguém deve saber que ela esteve na eira naquela noite (3:14). Se esse realmente é o método usual de propor casamento, por que, então, as pessoas não compreenderão a presença e o comportamento de Rute? Sua presença ali ameaçará a reputação dele, ou dela? Não é de admirar que Morris aponte os perigos da aproximação proposta por Noemi:

"O narrador é extremamente sutil, mas é óbvio que o plano de Noemi não é isento de perigos. O que faz com que ela induza o comportamento de Rute é a confiança que ela deposita tanto em Rute, quanto em Boaz. Ainda mais neste caso, em que as práticas imorais do Antigo Oriente na época da colheita não são nada incomuns, e, de fato, parecem ser incentivadas pelos rituais de fertilidade praticados em algumas regiões."

Por tudo isso, concluo que Noemi tenta unir Rute e Boaz de forma provocante e manipuladora, em vez de seguir os princípios corretos. Em minha opinião, isto não depõe a seu favor.

Rute

Estou certo de que quando lemos sobre a "mulher virtuosa" em Provérbios 31, nossa tendência é pensar numa mulher judia. No entanto, conforme leio o livro de Rute, penso nela como uma "mulher virtuosa" do mesmo tipo da "mulher de Provérbios". Como veremos, ela é virtuosa, com certeza.

No capítulo um, Rute se agrega a Noemi, embora sua sogra insista para que ela volte para a casa dos pais, para sua terra natal e para seu(s) deus(es) pagão(s):

"Disse Noemi: Eis que tua cunhada voltou ao seu povo e aos seus deuses; também tu, volta após a tua cunhada. Disse, porém, Rute: Não me instes para que te deixe e me obrigue a não seguir-te; porque, aonde quer que fores, irei eu e, onde quer que pousares, ali pousarei eu; o teu povo é o meu povo, o teu Deus é o meu Deus. Onde quer que morreres, morrerei eu e aí serei sepultada; faça-me o SENHOR o que bem lhe aprouver, se outra coisa que não seja a morte me separar de ti." (Rute 1:15-17)

Noemi é uma mulher velha e amarga, que pensa que Deus a tem tratado com muito rigor. Ela incentiva Rute a voltar à terra de Moabe, à casa de seus pais e ao seu deus. Alguns poderiam pensar que seria bastante tentador para Rute "obedecer" a sua sogra e retornar para casa. Entretanto, o compromisso de Rute com Noemi é bem maior do que o compromisso de algumas pessoas com o casamento. De fato, as palavras de Rute, às vezes, são usadas como votos de casamento. Por seu voto ela se une a Noemi, a Israel e ao Deus de Israel. Seu compromisso não é por pouco tempo, até a morte de Noemi. Seu compromisso com Israel e com o Deus de Israel é para toda a vida. Rute diz que permanecerá em Israel mesmo após a morte de Noemi. Na realidade, ela também diz que será sepultada junto de sua sogra. Pelo que depreendo de suas palavras, Rute está expressando sua conversão e seu compromisso de adorar Yahweh, o Deus de Israel. Pelas palavras de Boaz, creio que ele tenha compreendido a mesma coisa:

"Respondeu Boaz e lhe disse: Bem me contaram tudo quanto fizeste a tua sogra, depois da morte de teu marido, e como deixaste a teu pai, e a tua mãe, e a terra onde nasceste e vieste para um povo que dantes não conhecias. O SENHOR retribua o teu feito, e seja cumprida a tua recompensa do SENHOR, Deus de Israel, sob cujas asas vieste buscar refúgio." (Rute 2:11-12) 

No capítulo dois, Rute é quem toma a iniciativa de sustentar Noemi, indo colher espigas no campo. Isto não é só evidência de que ela era uma trabalhadora diligente, é também evidência de sua fé. O que ela se dispõem a fazer é muito perigoso. Uma jovem estrangeira, bonita e desacompanhada, é muito vulnerável. Há aqueles que não hesitarão em se aproveitar dela (lembrem-se dos homens de Gibeá, em Juízes 19). Pela maneira como Boaz procura protegê-la, o perigo é evidente:

"Então, disse Boaz a Rute: Ouve, filha minha, não vás colher em outro campo, nem tampouco passes daqui; porém aqui ficarás com as minhas servas. Estarás atenta ao campo que segarem e irás após elas. Não dei ordem aos servos, que te não toquem? Quando tiveres sede, vai às vasilhas e bebe do que os servos tiraram." (Rute 2:8-9; ver também o comentário de Noemi em 2:22)

Boaz previne Rute de que ela deve trabalhar somente em seu campo e ao lado de suas servas. Além disso, ele adverte seus servos para que não a incomodem; na verdade, eles não podem sequer levantar a voz para ela (2:16). Apesar de todos os riscos envolvidos, Rute está disposta a trabalhar no campo, a fim de prover seu sustento e o de Noemi.

Quando Rute vai colher espigas no campo de Boaz, ela trabalha o dia todo, mal parando para descansar. O encarregado dos trabalhadores diz a Boaz:

"Disse-me ela: Deixa-me rebuscar espigas e ajuntá-las entre as gavelas após os segadores. Assim, ela veio; desde pela manhã até agora está aqui, menos um pouco que esteve na choça." (Rute 2:7)

Quando convidada a se sentar à mesa com Boaz e seus servos, ela guarda um pouco dos grãos tostados para a sogra, em vez de comê-los sozinha. (2:14, 18)

Mesmo sendo uma mulher atraente, Rute não usa sua aparência de forma sedutora, mas é humilde e modesta:

"Então, ela, inclinando-se, rosto em terra, lhe disse: Como é que me favoreces e fazes caso de mim, sendo eu estrangeira? ...Disse ela: Tu me favoreces muito, senhor meu, pois me consolaste e falaste ao coração de tua serva, não sendo eu nem ainda como uma das tuas servas." (Rute 2:10, 13)

Quando chegamos ao capítulo três, vemos Rute seguindo obedientemente as instruções de Noemi, agindo com fé, humildade e modéstia. Ela não tenta seduzir Boaz. A reação dele enfatiza o caráter piedoso dela:

"Disse ele: Bendita sejas tu do SENHOR, minha filha; melhor fizeste a tua última benevolência que a primeira, pois não foste após jovens, quer pobres, quer ricos." (Rute 3:10)

Em toda parte, Rute é considerada uma mulher digna e virtuosa:

"Agora, pois, minha filha, não tenhas receio; tudo quanto disseste eu te farei, pois toda a cidade do meu povo sabe que és mulher virtuosa." (Rute 3:11, ênfase do autor)

"Então, as mulheres disseram a Noemi: Seja o SENHOR bendito, que não deixou, hoje, de te dar um neto que será teu resgatador, e seja afamado em Israel o nome deste. Ele será restaurador da tua vida e consolador da tua velhice, pois tua nora, que te ama, o deu à luz, e ela te é melhor do que sete filhos." (Rute 4:14-15, ênfase do autor)

Boaz

Boaz é um homem dos mais notáveis. Parece óbvio que ele já tem uma certa idade (3:10) e que é um homem de recursos consideráveis. Ele tem também integridade e excelente caráter. Algumas pessoas parecem pensar que ele favorece Rute, principalmente, devido à beleza dela. Discordo totalmente. Em minha opinião, ele é gentil e bondoso para com todos, não apenas para com Rute. Vemos que há um respeito mútuo entre ele e seus trabalhadores:

"Eis que Boaz veio de Belém e disse aos segadores: O SENHOR seja convosco! Responderam-lhe eles: O SENHOR te abençoe! " (Rute 2:4)

Quando percebe a presença de Rute pela primeira vez, ele não a vê como alguém "disponível", mas como uma pessoa já comprometida:

"Depois, perguntou Boaz ao servo encarregado dos segadores: De quem é esta moça?" (Rute 2:5)

O interesse de Boaz por Rute é "paternal". Pelo menos por duas vezes (2:8, 3:10) ele se refere a ela como "minha filha", em vez de "meu bem", "docinho", "querida" ou coisa parecida. Ele reconhece que ela é uma mulher de caráter e que ela está buscando o sustento de Noemi. Em consequência disso, ele a trata com generosidade. Ele deixa que ela se sente à sua mesa e beba da água trazida por seus servos (2:9, 14). Ele toma precauções extras para que ninguém a prejudique (2:8-9, 16). Ele ordena a seus servos que deixem mais espigas para ela recolher (2:15-16). Ele se deleita em seu caráter piedoso, em sua fidelidade a Noemi e no fato de ela se entregar aos cuidados do Deus de Israel. Ele invoca sobre ela as bênçãos de Deus (2:11-12).

Os capítulos três e quatro mostram claramente o caráter piedoso de Boaz. Quando descobre que Rute está deitada perto dele, simbolicamente pedindo que ele se case com ela, ele a trata com respeito. Ele não tira proveito da situação. Ele conta a ela que não é o parente mais próximo de Elimeleque e que, por isso, não pode tomá-la como esposa até que tenha resolvido publicamente o assunto. Ele protege a honra de Rute mandando-a embora antes que alguém a veja. No capítulo quatro, ele resolve a questão publicamente nos portões da cidade. De forma alguma ele tenta desviar ou distorcer os procedimentos, a fim de dissuadir o parente mais próximo de comprar as propriedades de Elimeleque e tomar Rute como esposa. Ele faz tudo às claras e com honestidade. 

Conclusão

Que história maravilhosa e encantadora! No entanto, não é apenas uma história romântica; é uma história com lições para Israel e para nós. Para concluir, vamos refletir sobre o significado do livro e sua mensagem.

Primeiro, o livro de Rute fornece a genealogia de Davi, o rei israelita mais famoso de todos os tempos. Leon Morris escreve:

"É um fato interessante que, embora Davi seja o maior de todos os reis encontrados nos livros históricos e seja visto pelas gerações subsequentes como o rei ideal, sua genealogia não conste de I Samuel. Ali, ele é mencionado simplesmente como o "filho de Jessé". O livro de Rute termina com a genealogia retrocedendo até Perez, filho de Judá. Supõe-se que o livro tenha sido escrito para suprir a ausência da genealogia em I Samuel."

Segundo, vemos que, não importa quão negros sejam os dias, Deus sempre preserva um remanescente fiel do Seu povo. Alguns anos mais tarde, Elias pensou que "tinha ficado só" (I Reis 19:10, 14). Mas o fato é que Deus havia preservado 7.000 que não "tinham se dobrado a Baal" (I Reis 19:18). É justamente em tempos de intensa escuridão que a "luz" do evangelho brilha com mais intensidade por intermédio da vida e do testemunho dos santos:

"se abrires a tua alma ao faminto

e fartares a alma aflita,

então, a tua luz nascerá nas trevas,

e a tua escuridão será como o meio-dia." (Isaías 58:10)

"Vai alta a noite, e vem chegando o dia. Deixemos, pois, as obras das trevas e revistamo-nos das armas da luz." (Romanos 13:12)

"Pois, outrora, éreis trevas, porém, agora, sois luz no Senhor; andai como filhos da luz." (Efésios 5:8)

"Fazei tudo sem murmurações nem contendas, para que vos torneis irrepreensíveis e sinceros, filhos de Deus inculpáveis no meio de uma geração pervertida e corrupta, na qual resplandeceis como luzeiros no mundo, preservando a palavra da vida, para que, no Dia de Cristo, eu me glorie de que não corri em vão, nem me esforcei inutilmente." (Filipenses 2:14-16) 

Terceiro, nosso texto nos relembra de que as nossas ações podem impactar as gerações futuras. As vidas piedosas de Rute e Boaz não foram bênção só para Noemi, foram bênção para todas as gerações subsequentes. A criança que Rute dá à luz a Boaz vai ser o avô do rei Davi (Rute 4:18-22). Quase não percebemos o quanto nossas ações e decisões podem impactar a vida daqueles que vêm depois de nós.

Quarto, Boaz é um excelente exemplo da "verdadeira religião".

"Quando também segares a messe da tua terra, o canto do teu campo não segarás totalmente, nem as espigas caídas colherás da tua messe. Não rebuscarás a tua vinha, nem colherás os bagos caídos da tua vinha; deixá-los-ás ao pobre e ao estrangeiro. Eu sou o SENHOR, vosso Deus." (Levítico 19:9-10)

"Pois o SENHOR, vosso Deus, é o Deus dos deuses e o Senhor dos senhores, o Deus grande, poderoso e temível, que não faz acepção de pessoas, nem aceita suborno; que faz justiça ao órfão e à viúva e ama o estrangeiro, dando-lhe pão e vestes. Amai, pois, o estrangeiro, porque fostes estrangeiros na terra do Egito." (Deuteronômio 10:17-19)

"Quando, no teu campo, segares a messe e, nele, esqueceres um feixe de espigas, não voltarás a tomá-lo; para o estrangeiro, para o órfão e para a viúva será; para que o SENHOR, teu Deus, te abençoe em toda obra das tuas mãos." (Deuteronômio 24:19)

"Aprendei a fazer o bem;

atendei à justiça,

repreendei ao opressor;

defendei o direito do órfão,

pleiteai a causa das viúvas." (Isaías 1:17)

"Ele te declarou, ó homem, o que é bom

e que é o que o SENHOR pede de ti:

que pratiques a justiça, e ames a misericórdia,

e andes humildemente com o teu Deus." (Miquéias 6:8)

Que homem extraordinário é Boaz. A Lei de Moisés exigia que os cantos do campo não fossem rebuscados e as espigas caídas à beira do caminho não fossem colhidas. Ele ordena a seus servos que deliberadamente deixem grãos para que Rute os encontre. Boaz também providencia água e comida para ela. Ele a trata como a uma de suas servas. Procura protegê-la daqueles que poderiam prejudicá-la ou abusar dela. Ele não é irmão do falecido marido de Rute, por isso, como vimos, não é legalmente obrigado a tomá-la como esposa. Mesmo assim, ele o faz, andando a segunda milha em quase todas as coisas, para cuidar de Noemi e Rute.

O que quero ressaltar é que Boaz não vê a lei como uma exigência que ele deve cumprir a contragosto, mais ou menos como quando pagamos nossos impostos (não pretendemos dar ao governo um centavo a mais do que o exigido por lei). Ele considera a lei como o padrão mínimo do que deve ser feito. Ele considera a compaixão como o sentimento mais nobre e a generosidade, como  privilégio e prazer. Eis um homem que verdadeiramente ama a lei de Deus e vive com um espírito que se deleita em servir a Deus e aos outros.

Quinto, o livro de Rute é um excelente comentário sobre caridade cristã. Que contraste entre a atitude de Boaz e os programas sociais de nossos dias. Os programas sociais, na verdade, quase sempre desencorajam (ou até mesmo condenam) o trabalho árduo, humilhando as pessoas em vez de dar-lhes meios dignos de suprir suas próprias necessidades e as de suas famílias. Rute não recebeu nenhuma esmola; ela teve a oportunidade de trabalhar e agarrou-a com satisfação. Seu esforço conquistou o respeito de toda a comunidade. Esse é o tipo de caridade que deveríamos nos esforçar para praticar em nossos dias.

Pessoalmente, o que me intriga é: "Nesta era tecnológica, o que poderíamos considerar como o "canto dos campos"? Não sou fazendeiro, nem a maioria de vocês. Como, então, devemos fazer obras sociais para suprir as necessidades dos pobres e, ao mesmo tempo, manter (ou até mesmo elevar) sua dignidade? Este é um verdadeiro desafio e a resposta é diferente para cada um de nós. Sei que nem todo mundo pode trabalhar, mas estes são minoria. Para os que podem, devemos ajudá-los a procurar emprego. Não há respostas fáceis ou imediatas, mas os princípios são claros, e creio que as respostas estejam disponíveis para aqueles que as buscam com sinceridade.

Sexto, o livro de Rute nos dá um tremendo entendimento sobre o papel dos gentios no "desenrolar do drama da redenção" de Deus. Boaz tem percepção suficiente para compreender que uma gentia, que abraça o Deus de Israel pela fé, pode participar das bênçãos dos judeus. Isto está implícito na bênção invocada por ele em 2:11-12. É por isso que ele não tem reservas em se casar com Rute e ter filhos com ela. Graças ao discernimento e maturidade de Boaz, o povo da cidade, de certa forma, aceita a ascensão de uma gentia:

"Todo o povo que estava na porta e os anciãos disseram: Somos testemunhas; o SENHOR faça a esta mulher, que entra na tua casa, como a Raquel e como a Lia, que ambas edificaram a casa de Israel; e tu, Boaz, há-te valorosamente em Efrata e faze-te nome afamado em Belém. Seja a tua casa como a casa de Perez, que Tamar teve de Judá, pela prole que o SENHOR te der desta jovem." (Rute 4:11-12, ênfase do autor)  

Levei algum tempo para entender estas palavras, mas, depois que a gente entende, tudo fica muito claro. Ao abençoar Rute, o povo de Belém se refere a três mulheres, todas "estrangeiras" do ponto de vista israelita. Raquel e Lia são parentes, mas, para ter as duas como esposas, Jacó tem que deixar Canaã e ir para Padã-Harã, onde obtém Lia e sua irmã mais nova, Raquel. Inconscientemente, Judá cumpre os deveres do levirato quando tem relações sexuais com Tamar, sua nora (Gênesis 38). O povo de Belém percebe que Deus abençoou Israel por intermédio dessas "estrangeiras" e, por isso, não é tão difícil que compreendam que Deus também os abençoará por meio de Rute. E Deus o faz, de uma forma que ultrapassa todos os limites da imaginação. Rute virá a ser a bisavó do rei Davi (Rute 4:18-22).

Vemos que Deus "incorpora" uma porção de mulheres gentias à linhagem do "Messias" prometido. A primeira delas é Raabe, que vemos adotada por Israel devido à sua fé (Josué 2:1ss; 6:17-25). Ela, na verdade, é esposa de Salmon e mãe de Boaz. Será que é por isso que Boaz aceita Rute como membro da família da fé com tanta facilidade? Se sua mãe é gentia, por que não sua esposa? Além de Raabe e Rute, há também Tamar, Lia e Raquel. Deus não exclui os gentios do Seu plano de redenção, mas "incorpora-os" com os judeus como parte do plano.

Sétimo, Noemi, Rute e Boaz simbolizam, cada um deles, uma pessoa ou grupo em particular. Noemi personifica Israel de forma não muito lisonjeira. Ela demonstra uma atitude autoritária e tem amargura por Deus não derramar Suas bênçãos sobre ela. Parece que ela não compreende a graça de Deus e, com certeza, não reconhece qualquer pecado de sua parte. Ela parece alheia à maldade de sua época e também à disciplina de Deus. Ela deixa Israel com o marido e só retorna anos mais tarde, após os filhos terem se casado com mulheres moabitas. O motivo de seu retorno é porque há comida novamente em Israel. Noemi tem pouca consideração pelo bem-estar espiritual de suas noras. Ela tenta mandá-las de volta para suas famílias e para sua religião pagã. A esse respeito, ela parece manifestar um pouco do espírito de Jonas. Ela também é um tanto manipuladora, conforme vimos pela maneira como tenta promover o casamento entre Rute e Boaz. Nesse sentido, ela parece ter um pouco do sangue de Jacó. Embora minhas afirmações sejam um tanto cruéis, temos algo a dizer em favor de Noemi. A despeito de suas falhas e de sua amargura, Deus derrama graciosamente Suas bênçãos sobre ela, em grande parte, por intermédio de uma gentia. Paulo não disse que a salvação dos gentios é parte do plano de Deus para a salvação dos judeus? (ver Romanos 11:11-32) 

Rute é o retrato daqueles gentios convertidos que foram enxertados por Deus na "videira" de Seu pacto de bênçãos (João 10:6, Romanos 11:17ss). Ela não reivindica tais bênçãos, como se as merecesse; mas, aceita-as humildemente como manifestação da graça de Deus. Ela é o exemplo de uma verdadeira israelita, não por causa de seus antepassados, mas por causa de sua fé:

"Pois todos vós sois filhos de Deus mediante a fé em Cristo Jesus; porque todos quantos fostes batizados em Cristo de Cristo vos revestistes. Dessarte, não pode haver judeu nem grego; nem escravo nem liberto; nem homem nem mulher; porque todos vós sois um em Cristo Jesus. E, se sois de Cristo, também sois descendentes de Abraão e herdeiros segundo a promessa." (Gálatas 3:26-29; ver também 3:7, 6:16, Romanos 9:6 e Filipenses 3:3) 

Da mesma forma que Deus uniu Rute (uma gentia) e Boaz (um judeu), Ele também uniu, em Cristo, judeus e gentios:

"Portanto, lembrai-vos de que, outrora, vós, gentios na carne, chamados incircuncisão por aqueles que se intitulam circuncisos, na carne, por mãos humanas, naquele tempo, estáveis sem Cristo, separados da comunidade de Israel e estranhos às alianças da promessa, não tendo esperança e sem Deus no mundo. Mas, agora, em Cristo Jesus, vós, que antes estáveis longe, fostes aproximados pelo sangue de Cristo. Porque ele é a nossa paz, o qual de ambos fez um; e, tendo derribado a parede da separação que estava no meio, a inimizade, aboliu, na sua carne, a lei dos mandamentos na forma de ordenanças, para que dos dois criasse, em si mesmo, um novo homem, fazendo a paz, e reconciliasse ambos em um só corpo com Deus, por intermédio da cruz, destruindo por ela a inimizade.  E, vindo, evangelizou paz a vós outros que estáveis longe e paz também aos que estavam perto; porque, por ele, ambos temos acesso ao Pai em um Espírito. Assim, já não sois estrangeiros e peregrinos, mas concidadãos dos santos, e sois da família de Deus, edificados sobre o fundamento dos apóstolos e profetas, sendo ele mesmo, Cristo Jesus, a pedra angular; no qual todo o edifício, bem ajustado, cresce para santuário dedicado ao Senhor, no qual também vós juntamente estais sendo edificados para habitação de Deus no Espírito." (Efésios 2:11-22)

Boaz é um retrato de Deus e, mais especificamente, de nosso Senhor Jesus Cristo. Foi ele que, como Cristo, recebeu os gentios na família da fé (ver, por exemplo, Lucas 4:16-30, especialmente os versos 23 a 27). Ele é o resgatador, aquele que "salva" Noemi e Rute no tempo da necessidade. Da mesma forma que ele se torna "uma só carne" com Rute, dando continuidade à linhagem do Messias prometido, nosso Senhor Jesus Cristo assume a forma humana tornando-se um conosco em nossa humanidade, para que possamos ser um com Ele pela fé, e assim sermos salvos. Boaz deixa de lado seus próprios interesses (diferentemente do parente mais próximo) para ser bênção aos que estão em necessidade.

Oitavo, Rute e Boaz exemplificam o tipo de amor leal que devemos demonstrar para com as pessoas desagradáveis. Já deixei claro que vejo Noemi como uma mulher velha e ressentida, que lança sobre Deus a culpa pelas suas dificuldades. Este não é o tipo de pessoa que você ou eu gostaríamos de ter por perto. A reação extremamente negativa de Noemi "reprime" os comentários carinhosos de seus amigos e vizinhos (1:19-21). Se eu fosse Rute, ficaria tentado a obedecê-la e deixá-la, voltando para minha família. Mas Rute é perseverante, não porque Noemi seja uma pessoa agradável (como normalmente seu nome sugere) ou cativante, mas porque Rute ama as pessoas desagradáveis. O amor de Rute não é em resposta à simpatia de Noemi, mas a despeito de sua amargura. Seu amor é movido pelas necessidades de sua sogra.

A persistência e a tolerância de Rute são absolutamente incríveis, não apenas na sua época, mas também na nossa. Quantos maridos e esposas têm se separado por causa de algum desgaste com o companheiro? Rute não tem nenhum compromisso com Noemi, só o compromisso do amor. Por ser fiel e leal à sua sogra, ela é muito admirada e grandemente recompensada por Deus. 

Será que você, meu amigo leitor, tem pensado em se separar quando deveria pensar em perseverar? Quem é a sua Noemi? Talvez seja um amigo, um parente (sua sogra?), ou até mesmo sua esposa. O que o livro de Rute nos ensina sobre perseverança? Creio que ele seja uma repreensão ao nosso egoísmo e falta de compromisso em servir aqueles que nos rodeiam. Aprendamos a ser tolerantes em nossos relacionamentos, da mesma forma que Deus tem persistido em Sua fidelidade para conosco, mesmo quando não somos fiéis (ver Timóteo 2:13).

Nono, vemos que os pecados de Noemi não impedem Rute de confiar no Deus de Israel. Sei que muitas pessoas justificam sua própria descrença acusando cristãos professos de hipocrisia. Noemi é exemplo do que um israelita tem de pior, mas há outros também, como Boaz, que são santos extraordinários. Nenhum de nós será desculpado por ser como Noemi, mas nenhum descrente será poupado da ira eterna de Deus porque alguns santos são hipócritas. As falhas de Noemi não impedem Rute de ter fé. Não deixe que um hipócrita se torne sua desculpa para ir para o inferno. Confie em nosso Senhor Jesus Cristo, o único meio dado por Deus para a salvação eterna. A vida sem pecado de Jesus, sua morte sacrificial e sua ressurreição sobrenatural são o único meio de Deus para a nossa salvação.

Tradução: Mariza Regina de Souza

Pages