MENU

Where the world comes to study the Bible

google53c5a7e6b8b82c3a.html

google-site-verification: google53c5a7e6b8b82c3a.html

Living In Full Enjoyment

Related Media

Many people try to find some means of living a full life of enjoyment. Unfortunately, too often it is centered in one’s own selfish desires or designed plans. Psalm 37 is a key text in pointing to distinctive ways in which to find true enjoyment of life. The Psalm is an instructive Psalm, formulated as an alphabetic acrostic. Within this carefully formed Psalm there are three places in which the matter of enjoying life is pointed out.

In verses 3-7 one learns that true enjoyment is found in a whole soul commitment to God. First, it states that if one puts his full trust in the Lord, he can find true enjoyment: “Trust in the Lord and do good; dwell in the land and enjoy safe pasture” (v. 3). Genuine trust produces a safe, pleasure filled life. Further, it is the first step in pointing out the need and rewards for a whole soul commitment to the Lord: intellect (v. 3), emotions (v. 4) and a subjecting of one’s will to God (vv. 5-7a). The reward for such yielding of the full person to the Lord is assurance of freedom from evil doers (v. 7b-c).

So it is that in a little while the self-centered person will be brought to judgment, while the meek will fully enjoy great peace (vv. 10-11). Moreover, the righteous will have plenty to enjoy (vv. 18-20). Yes, even in dire times “They will enjoy plenty” (v. 19), “but the wicked will perish” (v. 20). Such is available through the help that God will give. As another Psalmist affirms, “Remember me, O LORD when you show favor to your people, come to my aid when you save them, that I may enjoy the prosperity of your chosen ones” (Ps. 106:4-5a). It is the case that “a tyrannical ruler lacks judgment, but he who hates ill-gotten gain will enjoy a long life” (Prov. 28:16). A wise person is careful in what comes in his speech, for such will enable a righteous person to enjoy “good things”:

From the fruit of the lips a man enjoys good things,
but the unfaithful have a craving for violence.
He who guards his lips guards his life,
but he who speaks rashly will come to ruin. (Prov. 13:2-3)

His will be a happy life. Accordingly, while he lives he can and will “enjoy his life and work” (Prov. 3:22; cf. 5:18-20). Interestingly, Solomon goes on to point out that a further step should be: “When God gives any man wealth and possessions, and enables him to enjoy them, to accept his lot and be happy in his work – this is a gift of God” (Eccl. 5:19). As Kaiser observes, “It is much better to receive wealth as a gift from God, along with the God-given ability to enjoy it, then to see wealth as an end in itself.”1

From the above texts and discussion it is apparent that it is foolish to so live as to crave wealth. So it is that the author of Ecclesiastes says words to that effect:

God gives a man wealth, possessions and honor, so that he lacks nothing his heart desires, but God does not enable him to enjoy them, and a stranger enjoys them instead. This is meaningless, a grievous evil. A man may have a hundred children and live many years; yet no matter how long he lives, if he cannot enjoy his prosperity and does not receive proper burial, I say that a stillborn child is better off than he (Eccl. 6:2-3).

By these words the author (traditionally believed to be Solomon) is declaring, “Man can acquire nothing unless God permits him to have it.”2 Indeed, it is the Lord, not man, who provides man’s (especially the believer) enjoyment. With this truth in mind, let us all follow the Psalmist’s advice to rejoice in the Lord: “Come, let us rejoice in Him” (Ps. 66:6).

As the hymn writer expresses it:

Rejoice, ye pure in heart;
rejoice, give thanks and sing.
the cross of Christ, your King.
Rejoice, rejoice; rejoice, give thanks and sing!3

Editor’s Note: If it is not clear enough from the article itself, this article is not intended to advocate any kind of “prosperity theology” where physical blessing is guaranteed or trials absent. It rather points out that true enjoyment is found in seeking God first. This may include physical blessings (as it does here and in the Proverbs cited), but is not the goal to be pursued. Full enjoyment is found in and through God, not in possessions..

© Copyright 2018.


1 Walter C. Kaiser, Jr., Ecclesiastes: Total Life (Chicago: Moody Press, 1979), 77.

2 H. C. Leupold, Exposition of Ecclesiastes (Grand Rapids: Baker Book House, 1952) 134.

3 Edward H. Plumptre, “Rejoice, Ye Pure in Heart.”

Related Topics: Christian Life

Cada Día Mujer, Dios Fiel Cada Día

Related Media

“Confiando en la Bondad de Dios en tu Caminar del Miedo a la Fe”

Un Estudio de Mujeres del Antiguo Testamento

Everyday Women, Ever Faithful God
Viaja al lado de mujeres especiales en el Antiguo Testamento, en su caminar del miedo a una fe más profunda en nuestro Dios maravilloso. Ellas fueron MUJERES DE CADA DÍA como nosotras, quienes experimentaron miedo, así como nosotras lo experimentamos. De las historias de sus vidas, podemos ver a un DIOS FIEL CADA DÍA en acción. Sea retada y motivada al descubrir y aplicar, verdades eternas y maravillosas del carácter de Dios en nuestras vidas modernas y ocupadas.

Related Topics: Curriculum, Faith, Women's Articles

3. How God Saves His People, Part 1 (Exodus 3:1-22)

Related Media

Life of Moses (3)

February 18, 2018

I love Jonah 3:1: “Now the word of the Lord came to Jonah the second time ….” The word of the Lord had come to Jonah the first time saying (Jonah 1:2), “Arise, go to Ninevah the great city and cry against it, for their wickedness has come up before Me.” But Jonah hated the Ninevites because they were enemies of Israel. And he knew that God is gracious and compassionate, slow to anger and abundant in lovingkindness (Jonah 4:2). So he knew that if he went, God would probably pardon the sins of the people of Ninevah. But Jonah wanted no part of that! He wanted God to judge them!

So instead of obeying God’s command, Jonah booked a berth on a ship heading to Tarshish, away “from the presence of the Lord” (Jonah 1:3)—or so he thought! But God sent a fierce storm at sea and then a great fish to swallow Jonah and spit him out on the beach. You may be able to run from God, but you can’t hide! Then we read (Jonah 3:1): “Now the word of the Lord came to Jonah the second time ….” God is the God of second chances! And third, and fourth!

When he was forty years old, Moses thought that God was going to use him to deliver the Israelites from slavery in Egypt. He also assumed that God’s people were ready to be delivered. So when he saw an Egyptian beating a Hebrew slave, Moses took decisive action and killed the Egyptian. But the next day, when he tried to intervene between two Hebrews fighting with each other, they resisted his attempt at leadership. He realized that his murder of the Egyptian the day before was widely known. Pharaoh wanted to kill him, so Moses had to flee for his life.

He ended up in a remote place in the desert where he met a shepherd named Reuel, also known as Jethro (Exod. 2:18; 3:1), the priest of Midian, who had seven daughters. We don’t know for certain whether Jethro truly knew God at this point, although later he seems to have come to know Him (Exod. 18:1-11). Moses married Zipporah, one of the daughters, had two sons, and tended his father-in-law’s sheep for forty years. Probably as he watched that flock he replayed in his mind many times the events that had led to his being out there in the boondocks. He probably wondered why God had allowed him to go from the center of importance in Pharaoh’s court to this obscure, lonely, insignificant place of caring for a bunch of sheep. He struggled with why God hadn’t used him to deliver His people.

Then one day that began like every day for the past forty years, the old shepherd saw an unusual sight. He was in a region called Horeb, where Mount Sinai was located, when he saw a bush burning with fire but not burned up. He turned aside to check it out when the angel of the Lord called to him from the middle of the bush. The angel told Moses to return to Egypt to be God’s instrument in delivering the Israelites from the hand of Pharaoh (Exod. 3:8, 10). In verses 4 & 6 this angel is identified as God Himself. I understand Him to be a pre-incarnate appearance of Jesus Christ. In that one instant, Moses’ life and the history of Israel were changed forever.

When we study a story like this, we need to remember that this is a historical account of God’s deliverance of suffering people from slavery and oppression. From that perspective, the story is relevant to many situations in the world today. God is concerned about injustice and the oppression of people by evil dictators. Yet at the same time, because the rest of the Bible refers to the exodus as a picture of God’s spiritual salvation of people enslaved to sin under the cruel dominion of Satan, we can apply this story on that level. It’s showing us how God saves His people:

Salvation is from the Lord for His chosen people through His chosen servants who know Him, know themselves, and know His power and promise for their mission.

In this message, I can only develop the first part: Salvation is from the Lord for His chosen people through His chosen servants who know Him.

1. Salvation is from the Lord for His chosen people.

After his previous setback Moses didn’t go to a career counselor who helped him devise a new plan to advance his career as the deliverer of Israel. The obvious “mover and shaker” in this story is not Moses, but the Lord who intends to save His chosen people.

A. God sovereignly chooses to save His people.

God calls the Israelites “My people” (Exod. 3:7). In Deuteronomy 4:37, Moses says, “Because He loved your fathers, therefore He chose their descendants after them.” So the Lord chose to set His love on Abraham and his descendants through Isaac and Jacob. God also reminds Moses of His promise to Abraham to give his descendants the land of Canaan (Exod. 3:8, 17). Although Israel had been in bondage in Egypt now for over 200 years, God had not forgotten His chosen people or His covenant with Abraham, Isaac, and Jacob.

This goes back over 400 years to when God first appeared to Abram in the pagan city, Ur of the Chaldees. Abram came from a line of idolaters (Josh. 24:2). God sovereignly chose Abram alone out of that city and commanded him to go to the land which He would show him. He promised to bless Abram, to make of him a great nation, to give his descendants the land of Canaan, and to bless all the nations through his descendants (Gen. 12:1-3; 15:7; 17:1-8). Abraham’s wife Sarah was barren, so they tried to produce the son of the promise through Sarah’s maid, Hagar. But God rejected Ishmael and gave them Isaac (Gen. 17:18-19). Isaac had two sons, Esau and Jacob. God rejected Esau and chose Jacob. But the Lord prophesied to Abraham that his descendants would be enslaved and oppressed in a land that was not theirs before they returned to Canaan (Gen. 15:13-15).

Moses was born during that time of slavery. God spared his life from Pharaoh’s command to kill all the Hebrew male babies. He was raised by Pharaoh’s daughter as her own son. But, by faith he turned his back on his position and riches in Egypt to identify with God’s enslaved people (Heb. 11:24-26). God didn’t choose to save Egypt, but rather the enslaved descendants of Abraham through Isaac and Jacob (Israel).

I’ve always found it ironic that Christians who oppose the doctrine of election because they think it’s unfair don’t have any problem with the fact that God chose the Jews. But by choosing to reveal Himself to Abram, God passed over everyone else in the world. By choosing Isaac, God excluded Ishmael and his descendants from the covenants of promise (Eph. 2:12). By choosing Jacob, God rejected Esau and his descendants. By choosing Jacob’s descendants, the Israelites, God rejected Egypt and all other nations in the world at that time (Deut. 7:7). The Bible is clear that as the holy Sovereign of the universe He created, God was not obligated to save any sinners. But He graciously chose some for salvation. But before God’s chosen people can appreciate or respond to His salvation, they have to feel their need for it.

B. Salvation comes from the Lord to His chosen people who feel their need for salvation.

When Moses had tried to assert himself as a leader over the people forty years earlier, they rejected him. It was only after Moses had been hiding in the desert for some time that the people cried out to God for deliverance (Exod. 2:23). Then we read (Exod. 2:24-25), “So God heard their groaning; and God remembered His covenant with Abraham, Isaac, and Jacob. God saw the sons of Israel, and God took notice of [lit. knew] them.”

As I pointed out in our last study, you can’t lead people to salvation who don’t feel any need to be saved. As Ray Comfort humorously illustrates, you can offer parachutes to people who are cruising along comfortably at 35,000 feet, but they’re not going to take them or put them on if the flight is going smoothly. Why put on an uncomfortable, heavy parachute when you don’t need it? Besides, everyone else on the flight will think you’re weird!

But all of that would change instantly if the pilot came on the intercom and said, “Ladies and gentlemen, we’ve got a crisis. This plane is going down. The stewardesses are coming by with parachutes.” Everyone suddenly would want one because they know that they’re doomed without one! The missing ingredient in much modern evangelism is the conviction of sin before the holy God that makes people realize, “My plane is going down!” When the Holy Spirit opens people’s eyes to the fact that they are condemned without Christ, then they’re more receptive to the news about the Savior. But the Bible makes it clear that salvation isn’t just to relieve people’s misery from being in bondage to sin and death.

C. The purpose of God’s salvation is so that His people will worship and serve Him.

In Exodus 3:12, God gives Moses a sign: after he has brought Israel out of bondage in Egypt, they will worship God at the mountain where Moses saw the burning bush. The Hebrew word translated “worship” also means, “to be a slave” or “to serve” (John Hannah, The Bible Knowledge Commentary [Victor Books], ed. by John Walvoord & Roy Zuck, 1:112). When Moses later asks Pharaoh to let Israel go, he repeats that it’s so that they may serve the Lord (Exod. 7:16; 8:1, 20; 9:1, 13; 10:3, 7-8, 11, 24, 26; 12:31). Either you’re a slave in Egypt or you’re a slave of God. Those are the only choices. As Bob Dylan sings, “You gotta serve somebody.” The point is, God doesn’t save us so that we can live happily for ourselves. He saves us so that we will worship and serve Him. Are you doing that? Salvation is from the Lord for His chosen people for His glory.

2. Salvation is from the Lord through His chosen servants who know Him.

God could have sent His angel and in a single night killed all the Egyptian army and delivered His people (A. W. Pink, Gleanings in Exodus [Moody Press], p. 28). But rather He used His chosen servant Moses to deliver His chosen people. Some will ask, “If God has chosen to save His people, then why evangelize? They’ll get saved anyway, won’t they?” The answer is, we evangelize because God saves His chosen people through His servants who proclaim the gospel. Paul said (2 Tim. 2:10), “For this reason I endure all things for the sake of those who are chosen, so that they also may obtain the salvation which is in Christ Jesus and with it eternal glory.” God’s sovereignty in saving people does not negate the need for His servants to be the agents through whom He works.

But, to be effective in serving the Lord, we need to know Him well. While it’s a lifelong process and you don’t need to have arrived before you begin serving, God’s dealings with Moses show that you need to be growing to know Him in at least five ways:

A. God’s servants need to know His holiness.

God could have revealed Himself and His plan for Moses in many ways, but He chose to do it through this bush that burned but was not consumed. Moses’ curiosity in seeing this novelty was quickly turned to reverent fear when the Lord spoke and told him to take off his sandals because he was standing on holy ground. Sandals were put off before entering a place of worship so as not to bring the defilement of the outside into the holy place (Alfred Edersheim, Old Testament History [Eerdmans], p. 46). This is the first occurrence of the noun “holy” in the Bible. Moses hid his face, because he was afraid to look at God (Exod. 3:6).

Fire in the Bible often represents God’s holy presence. God confirmed His covenant with Abraham with a smoking oven and flaming torch (Gen. 15:17). He later accompanied Israel in the wilderness with the pillar of cloud by day and fire by night (Exod. 13:21-22). When Nadab and Abihu offered strange fire on the altar, “fire came out from the presence of the Lord and consumed them” (Lev. 10:2). Later Moses told Israel (Deut. 4:24), “For the Lord your God is a consuming fire, a jealous God.” John the Baptist announced that Jesus would baptize people with the Holy Spirit and fire (Matt. 3:11). When the Holy Spirit baptized the early disciples, tongues of fire rested on them (Acts 2:3). Thus the burning bush represented God’s holy presence.

John Calvin (Calvin’s Commentaries [Baker], p. 62) thought that the burning bush represented God’s despised people and the fire represented their oppression which would have consumed them if God had not miraculously intervened. Alfred Edersheim (ibid., p. 47) thought that the bush pictured Israel, but the fire was God, the consuming fire in her midst.

But I think that because of the symbolism of fire and because God told Moses that he was on holy ground, the burning bush primarily points to God’s holy presence, not to Israel. The unquenchable fire may also have represented God’s power, glory, eternity, and self-sufficiency (Philip Ryken, Exodus [Crossway], p. 81). But I think mainly it points to His holy presence.

To serve God rightly, it is vital that you understand that He is holy and He is present with you; therefore you must be holy (1 Pet. 1:16). Paul sums up the sin of unbelievers (Rom. 3:18), “There is no fear of God before their eyes.” But we who know and serve Him must have a holy fear of Him. Because we’re in Christ, we don’t need to fear His condemnation (Rom. 8:1), but we must (as Heb. 12:28-29 states) “offer to God an acceptable service with reverence and awe; for our God is a consuming fire.”

B. God’s servants need to understand His faithfulness to His covenant promises.

Exodus 2:24 states, “God remembered His covenant with Ab­raham, Isaac, and Jacob.” Then in Exodus 3:6 God tells Moses, “I am the God of your father, the God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob.” In verse 8, God mentions His covenant promise to give Israel the land of the Canaanites. Again in verse 15, God tells Moses to tell the Israelites, “The Lord, the God of your fathers, the God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob, has sent me to you.” He repeats the same thing in verse 16 and then (v. 17) repeats the promise of the land. Why is there all of this repetition? It’s so that Israel (and we) would know that God keeps His covenant promises.

The gospel is God’s new covenant promise (Jer. 31:31-34; Ezek. 36:25-28; Luke 22:20; Heb. 8:8-13). He promises to forgive all our sins through Jesus’ blood, to remove our heart of stone and replace it with a heart of flesh, and to put His Spirit within us, all because of His sovereign grace. To proclaim the gospel with confidence, we need to understand that God is faithful to His promises.

C. God’s servants need to understand that His silence never implies indifference to human needs.

In Exodus 2:24, we read that God heard the people’s groaning, He remembered His covenant, He saw the sons of Israel in their slavery, and He knew them. Then in Exodus 3:7, God tells Moses, “I have surely seen the affliction of My people who are in Egypt, and have given heed to their cry because of their taskmasters, for I am aware of their sufferings.” In case Moses missed it, God repeats (v. 9) that He has heard the people’s cry and seen their oppression.

Why did God wait hundreds of years while Israel suffered before He delivered them? As we’ve seen, one reason was God’s patience and mercy: the iniquity of the Amorite was not yet complete (Gen. 15:16). He allowed His people to suffer in bondage while He patiently withheld judgment on the corrupt Canaanites. There may have been other reasons that we don’t know. His timing is not our timing. But we should never conclude that God’s silence when we suffer implies that He doesn’t hear our cry for help or that He doesn’t care. As someone has said, “Never interpret God’s love by your circumstances. Rather, interpret your circumstances by His love.” We can’t serve God effectively if we doubt His goodness, love, and care for us and for others.

D. God’s servants need to understand His intended blessing for His people.

In verse 8, God rehearses how He intends to bless His people by delivering them from the Egyptians and bringing them to dwell in a land flowing with milk and honey, an expression for a bountiful land. The gospel is God’s free blessing for all sinners who deserve His judgment (Eph. 1:3). Although as His people we may suffer persecution or even martyrdom now, He promises eternal life with Him when He will take away all sorrow, pain, and death (Rev. 21:4). But even now in our trials, we need to see His grace, goodness, and love (Rom. 8:28-39).

E. God’s servants need to know God more deeply.

Moses asks God (Exod. 3:13), “Behold, I am going to the sons of Israel, and I will say to them, ‘The God of your fathers has sent me to you.’ Now they may say to me, ‘What is His name?’ What shall I say to them?” God replies (Exod. 3:14), “I AM WHO I AM”; and He said, “Thus you shall say to the sons of Israel, ‘I AM has sent me to you.’”

Here we join Moses on holy ground! This is one of the most profound and mysterious revelations of God in Scripture! “I am who I am” is related in Hebrew to the four consonants that are probably pronounced “Yahweh.” (Most modern translations use Lord in small caps.) This is God’s personal covenant name, which He used in establishing His covenant with Abraham (Gen. 15). God’s name represents His person, character, authority, power, and reputation (Walter Kaiser, Expositor’s Bible Commentary [Zondervan], ed. by Frank E. Gaebelein, 2:321). He is the personal God of our salvation, with whom we can have a relationship. It refers to His absolute independence (C. F. Keil & F. Delitzsch, Commentary on the Old Testament [Eerdmans], 1:75). He exists by Himself without the need of anyone else. It points to His absolute constancy and consistency (ibid.): He never changes. He is the same yesterday, today, and forever (Heb. 13:8). It reveals His self-existence: He is uncaused; and to His eternality: there never has been a time when He was not and never will be a time when He ceases to be. F. B. Meyer wrote (Devotional Commentary on Exodus [Kregel], p. 53):

There is no was or will be with Him, but always the present tense. All that He was to the fathers, He is today; and all that He will be to their children, He is now. Nothing to learn: nothing to acquire: nothing to become. He alone is Reality, as contrasted with the vanities of heathen deities.

Conclusion

The Lord Jesus Christ is the great “I am.” He told some skeptical Jews (John 8:24), “Unless you believe that I am [the translators have inserted He], you will die in your sins.” He concluded His debate with them by saying (John 8:58), “Truly, truly, I say to you, before Abraham was, I am.” They understood that He was claiming to be Yahweh, the “I am” of the burning bush, because they picked up stones to stone Him. He is God’s only way of salvation. If you don’t know Jesus as the Lord God who gave Himself for your sins, you aren’t saved.

If you do know Him, your aim every day should be to know Him more. About 25 years after he was saved, the apostle Paul said (Phil. 3:8), “I count all things to be loss in view of the surpassing value of knowing Christ Jesus my Lord.” He added (v. 10) that his aim was, “that I may know Him and the power of His resurrection and the fellowship of His sufferings, being conformed to His death.” He went on to explain that he had not yet arrived at that goal, but he pressed on toward it. That should be our goal, too, so that the Lord can use us as His instruments so that His chosen people “may obtain the salvation that is in Christ Jesus and with it eternal glory” (2 Tim. 2:10).

Application Questions

  1. List and discuss with a friend as many practical benefits of the doctrine of election as you can think of.
  2. How would you answer the objection, “The doctrine of election is unfair”?
  3. Some Christians think that fearing God’s holiness is opposed to experiencing His love. What Scriptures refute this?
  4. What counsel would you give to a new believer who said, “I want to know God more deeply?” Where should he begin?

Copyright, Steven J. Cole, 2018, All Rights Reserved.

Unless otherwise noted, all Scripture Quotations are from the New American Standard Bible, Updated Edition © The Lockman Foundation

Related Topics: Soteriology (Salvation)

2. How God Uses Failure (Exodus 2:11-25)

Related Media

Life of Moses (2)

January 28, 2018

A promising junior executive with IBM involved the company in a risky venture that resulted in a $10 million loss. When Tom Watson, IBM’s founder, called the nervous executive into his office, the young man blurted out, “I guess you want my resignation?” Watson replied, “You can’t be serious. We’ve just spent $10 million educating you!” (Christianity Today [8/9/85], p. 67)

God is in the business of using people who have failed. The Bible doesn’t paper over the failures of its heroes. Noah got drunk and exposed himself. Abraham lied twice about his wife being his sister. Isaac did the same. Jacob deceived his father and cheated his brother out of the birthright. David sinned with Bathsheba and had her husband murdered. The disciples all abandoned Jesus at His crucifixion and then doubted the resurrection. Peter denied Jesus and later waffled on the gospel out of fear of the Judaizers. Mark bailed out on the first missionary journey. And in our text, Moses murders an Egyptian, is rejected by his countrymen, flees for his life, and lives in the desert for the next forty years. This story gives us hope that God can use us even after we’ve failed.

D. L. Moody said, “Moses spent his first forty years thinking he was somebody. He spent his second forty years learning he was a nobody. He spent his third forty years discovering what God can do with a nobody.” (Henrietta Mears, What the Bible is All About [Gospel Light], p. 33, in Charles Swindoll, Moses [Thomas Nelson], p. 20.) It is from Stephen’s testimony before the Sanhedrin (Acts 7:23) that we learn that Moses was about forty when he killed the Egyptian taskmaster and that he spent forty years in the land of Midian before the encounter with the burning bush (Acts 7:30). We joke about students who cram a four-year degree program into five years. Moses stretched his education out to forty years!

Stephen also gives us some insight into what Moses was like when he went out to visit his brethren and killed the Egyptian taskmaster (Acts 7:22): “Moses was educated in all the learning of the Egyptians, and he was a man of power in words and deeds.” Although it’s not inspired Scripture, the Jewish historian, Josephus (Antiquities of the Jews [Baker], 2:9:7), says that Moses was being groomed to be the next king, since Pharaoh didn’t have a son. Josephus also reports (ibid. 2:10) that Moses led a victorious Egyptian force against the Ethiopians. Perhaps that’s why Stephen calls Moses “a man of power in words and deeds.”

Why would Moses side with the Hebrew slaves and risk his place in the Egyptian court by killing this taskmaster? This action caused Pharaoh now to see Moses as a traitor who needed to be killed. Hebrews 11:24-26 tells us why Moses did this: “By faith Moses, when he had grown up, refused to be called the son of Pharaoh’s daughter, choosing rather to endure ill-treatment with the people of God than to enjoy the passing pleasures of sin, considering the reproach of Christ greater riches than the treasures of Egypt; for he was looking to the reward.” (See my sermon, “Faith’s Choice,” 10/31/04.)

So Moses’ intentions were right when he went out to help his suffering Hebrew people. He had given up position, pleasure, and prosperity to take his stand with God’s people (Philip Ryken, Exodus [Crossway], p. 62). But he went about his mission in the wrong way, resulting in a forty year detour. From a prince in the palace of Egypt, Moses became a shepherd in the barren wilderness of Midian. From being in the limelight of Pharaoh’s government, Moses went into isolation and obscurity. From being a “somebody,” he instantly became a “nobody.” The text does not tell us what he felt, but he must have battled depression and confusion. His first attempt at leadership had been a dismal failure.

Some believe that Moses was right to kill this Egyptian oppressor (see Calvin’s Commentaries [Baker], on Exod. 2:12, p. 47). Calvin believed that Moses was not impelled by rash zeal, but rather acted because he knew that God had appointed him to be the deliverer of his nation (Acts 7:25). But I agree with the majority of scholars who believe that Moses’ action was not in submission to God’s will at that time. And even Calvin (p. 51) acknowledges that the forty years in the desert was God’s school to prepare Moses for his later more difficult assignment. This story teaches us that …

Our failures cannot thwart God’s gracious covenant faithfulness toward His people.

Our text breaks into three main sections:

1. God uses imperfect instruments who fail in their attempts to serve Him (Exodus 2:11-15a).

Someone has observed that one reason life is so difficult is that unlike school, you get the test first and the lesson later. The board of directors at a bank recognized that a young cashier had the abilities they were looking for in a successor to the bank president, who was about to retire. One day this young man went to the president and said, “As you know, I’m to follow you as president of this bank. I’d be grateful for any advice you might have.”

The older man said, “Son, sit down. I’ve got two words for you: Right decisions!” The young man thought for a moment and replied, “That’s helpful, sir, but how does one go about making right decisions?” “One word—experience!” “That’s also helpful, sir, but how does one go about gaining experience?” “Two words,” said the older man, “wrong decisions.” (“Our Daily Bread,” 9/77)

There is only one kind of Christian: those who have failed God. We’ve all struck out, maybe at a crucial point in the game. Moses’ failure reveals six ways we fail:

A. We fail when we impulsively act on right commitments based on emotions.

As I explained, Moses’ choice to turn from the position he enjoyed as Pharaoh’s adopted grandson and from the pleasures and prosperity he enjoyed in the Egyptian palace was a commendable, courageous choice. I suppose that someone could have criticized him, arguing that if he had stayed in the place of power and influence, he could have helped the Israelites. But Hebrews 11:24 tells us that he made that choice by faith in spite of the hardship that he knew it would cost.

But as is often the case right after a person decides to follow God, Moses had zeal without wisdom. Seeing the injustice of the Egyptian beating this poor Hebrew slave made him angry. He rightly thought, “This is wrong!” Whether he landed one fatal blow, ran the Egyptian through with his sword, or what, we don’t know. But he acted on impulse, wrongly thinking that the time had come for him to liberate God’s enslaved people. Acting on impulse, even when it is based on a right principle, such as the desire for justice, is almost always wrong.

Moses’ action reminds me of when Peter pulled out his sword in the Garden of Gethsemane and whacked off Malchus’ ear. He was trying to take off Malchus’ head, not his ear! His motive was to defend Jesus, even if he died trying (and he would have died trying to take on a Roman cohort!). But he was wrong. Or, we could compare Moses’ action to a zealous pro-life advocate who kills an abortion doctor. That doctor is murdering babies. It’s right to be angry about such injustice. But killing the doctor is not right.

Or, to give more positive examples, sometimes someone hears a powerful message about how Jesus died on the cross to forgive the sins of every person who will receive Him. The speaker uses stories that bring tears to your eyes. At his invitation, many get out of their seats and go forward as a moving song is sung. Caught up in the emotion of the moment, the person goes forward to receive Jesus. But, if that decision is based on emotions rather than on understanding the truth of the gospel, it won’t last. Like the seed sown on the rocky ground, when trials hit, the early joy of being a Christian will dry up fast (Mark 4:16-17).

The same could be said about a decision to serve as a missionary or a pastor. Those are good commitments if they’re based on a definite call of God that doesn’t go away after the emotions subside. But it takes far more than being moved by a sense of need or seeing the multitudes without Christ to sustain you in serving the Lord over a lifetime in difficult situations where you’re under attack, criticized, or not appreciated.

B. We fail when we attempt to do God’s work by human strength.

There is a huge difference between acting in our strength versus acting in the power of God. At first, like Gideon, whose 32,000 troops had to be reduced to 300 before God could use them, Moses was too strong for God. He was well-gifted and well-trained, but he had not yet learned that the battle does not depend on our skills, but on God’s Spirit. There is no indication in the text that Moses was trusting in God when he took this drastic action.

By way of contrast, on one occasion Nehemiah was before the pagan King Artaxerxes, who asked Nehemiah what he would like the king to do for him. Nehemiah reports (Neh. 2:4-5), “So I prayed to the God of heaven. I said to the king ….” It had to have been a quick, silent prayer! Nehemiah probably shot up, “Give me wisdom, Lord!” and then spoke to the king. But here there is no word about Moses praying or seeking God before he acted.

Chuck Swindoll (ibid. pp. 39-40) thinks that Scripture strongly implies that Moses had come to realize God’s call on his life by this time. He believes that God had already impressed on Moses that one day he would lead his people out of bondage. So he knew God’s will. “But,” Swindoll says (p. 40), “the problem was, he did not bother to seek God’s way and God’s timing.” So he was operating in human strength, not in the power of God’s Spirit.

Swindoll (p. 43) also points out that when you’re well-gifted and well-trained, you’re vulnerable. You’re confident of your ability to get the job done. After all, you had a course on it in seminary and you know the original Greek! Look out! I’m glad that I only got B’s in preaching classes in seminary and I never won any awards. I began as a pastor with a strong sense of inadequacy. I told the Lord that I’d try it for three years and see where I was at. By His grace, God has sustained me for 41 inadequate years now. I am more aware of my inadequacy now than when I started!

C. We fail when we are more concerned about what others think than about what God thinks.

We read (Exod. 2:12), “So he looked this way and that, and when he saw there was no one around, he struck down the Egyptian and hid him in the sand.” As many have pointed out, Moses looked this way and that, but he never looked up! He was more concerned about being caught by men than about pleasing the Lord. F. B. Meyer (Moses [Christian Literature Crusade], p. 30) observed, “Whenever men look this way and that to see what other men are doing or saying, you may be quite sure that they do not know certainly their Master’s plan; they are … acting from the prompting of their own self-will, though perhaps under the cover of religious zeal.”

C. H. Mackintosh (Genesis to Deuteronomy [Loizeaux Brothers], p 145) comments on Moses’ “looking this way and that”:

There is no need of this when a man is acting with and for God, and in the full intelligence of His mind …. If God’s time had really come, and if Moses was conscious of being divinely commissioned to execute judgment upon the Egyptian, and if he felt assured of the divine presence with him, he would not have “looked this way and that.”

To walk obediently before the Lord, you’ve got to care more about what He thinks than what other people may think. If Paul had been concerned about what others think, he never would have confronted Peter with his hypocrisy in withdrawing from the Gentile Christians in Antioch to please the Judaizers (Gal. 2:11-14). Sometimes people have told me that I was brave to speak out about some issue from the pulpit. Not really—I’m afraid not to speak the truth because I know that very soon I’ll be standing before the Lord to give an account. I don’t want to hear Him ask, “Why didn’t you tell people the truth of My Word?”

D. We fail when we impetuously attempt to do God’s work at the wrong time.

Whether God had already called Moses to deliver His people (Swindoll, pp. 39-40) or whether that call came later at the burning bush (Ryken, p. 66), all agree that Moses had no direct word from God at this time to take this drastic step of killing the Egyptian. He was running ahead of God.

Others in Scripture failed in a similar way. Abraham and Sarah were getting worried about their advancing age without having the son that God had promised, so he had relations with Hagar and produced Ishmael. The world is still experiencing the bad consequences of that impetuous mistake! King Saul got nervous that his people would desert him when Samuel didn’t come on schedule to offer the sacrifice. So he “forced himself” and offered it himself (1 Sam. 13:12). But he acted foolishly and as a result, God took the kingdom away from him and gave it to David.

On at least two occasions after David was anointed to be the next king, he had the opportunity to kill King Saul and claim the kingdom he had been promised. But he wisely waited to let the Lord remove Saul in His timing (1 Sam. 24:1-15; 26:5-25). As a rule, if you haven’t waited on the Lord in prayer and sensed that it is His time to take some major action, keep waiting on Him.

E. We fail when we try to cover up our sin and hide it from God and others.

Moses buried the Egyptian’s body in the sand, but apparently there had been witnesses to what Moses had done. News like that spreads quickly. Although Moses had tried to cover up what he had done, he panicked as he realized (Exod. 2:14), “Surely the matter has become known.” Very soon, Pharaoh heard about it and Moses had to flee for his life.

Apparently Moses learned his lesson. Years later, he warned the tribes of Gad and Reuben, who wanted to settle across the Jordan, but promised to help the other tribes conquer Canaan, that if they did not keep their promise (Num. 32:23), “… be sure your sin will find you out.” We can’t hide anything from God!

Sometimes we try to hide our sin from ourselves by denying that it really was wrong. But God uses His Word to expose our sins. Hebrews 4:12-13 tells us,

For the word of God is living and active and sharper than any two-edged sword, and piercing as far as the division of soul and spirit, of both joints and marrow, and able to judge the thoughts and intentions of the heart. And there is no creature hidden from His sight, but all things are open and laid bare to the eyes of Him with whom we have to do.

Ever since Adam and Eve tried to hide their sin from God, our tendency is to do the same. But God knows everything. He wants us to confess our sins and turn from them. As Proverbs 28:13 tells us, “He who conceals his transgressions will not prosper, but he who confesses and forsakes them will find compassion.”

F. We fail when we assume that others’ hearts are receptive when they are not.

Moses wrongly assumed that the Israelites would welcome his leadership (Acts 7:25). So the next day when he saw two Hebrews fighting he sought to intervene. “But the one who was injuring his neighbor pushed him away, saying, ‘Who made you a ruler and judge over us?’” (Acts 7:27). In their minds, Moses position in Pharaoh’s court didn’t qualify him to lead or judge them.

You can’t help save people who aren’t interested in salvation but who only want to justify their own sin. And you can’t help a Christian in sin who is not ready to repent. You can and should pray and then try to help. But if you do as Moses seems to have done here, to rush in and intervene assuming that the sinning person wants your help, you’re likely to fail.

2. God shapes and prepares imperfect instruments before He uses them (Exodus 2:15b-22).

Moses fled to the land of Midian, which was either on the far side of the Sinai Peninsula or perhaps across the Red Sea on the western side of Arabia. It is a barren wasteland. The contrast must have been jarring! From having every convenience and luxury in Pharaoh’s palace, with servants waiting on his every desire, Moses was now on his own out in the boondocks. From being surrounded by all of the important, educated, influential people in Egypt, now his only company was a nomadic shepherd family. After earning his Ph.D. in Egypt’s most prestigious university, now his job was to watch a flock of sheep that didn’t even belong to him.

After he helped defend Reuel’s seven daughters against the aggressive shepherds, he settled down to live there, eventually marrying Reuel’s daughter, Zipporah. During the forty years, he had two sons there: Gershom (Exod. 2:22, meaning, “a stranger there”); and, Eliezer (Exod. 18:3-4, “my God is help”). Moses’ forty years in the wilderness was better schooling than his education in all the learning of the Egyptians. He had a lot of time alone to spend with God. Between his family and his shepherding duties, God used those years to develop a servant’s heart in Moses. It prepared him for the next forty years to lead God’s people in the same desert. Failure opens our hearts to our need to learn from God how to overcome the next time. God uses failure to teach us our weaknesses so that in the future we trust in His strength.

3. God’s gracious covenant faithfulness prepares His servants for His people and His people for His servants (Exodus 2:23-25).

Exodus 2:23-25 takes us back to Egypt. The Pharaoh who sought to kill Moses had died. But Israel was still suffering in bondage. Now, it is recorded for the first time that they cried out for help and their cry rose up to God. This is the first mention of God in Exodus 2. It shows that the forty additional years of suffering while Moses was hiding in the desert not only served to prepare Moses for God’s people; it also prepared God’s people for Moses.

Verses 24 & 25 mention God’s name and His action four times: God heard their groaning; God remembered His covenant; God saw the sons of Israel; and, God took notice of [lit. “knew”] them. Of course, these are human ways of speaking about God. He always hears, remembers, sees, and knows His people, as well as all things. But it’s a way of reminding God’s suffering people that He is not oblivious to their troubles. He is concerned and He is about to act on their behalf. (God repeats the same words to Moses at the burning bush, Exod. 3:7-9.) The important phrase is, “God remembered His covenant with Abraham.” That was the main point of chapter 1. God’s gracious faithfulness to His covenant promises is the basis for hope for His people when they are oppressed.

In our case, He doesn’t remember our sins and lawless deeds. He deals with us on the basis of the new covenant in Christ’s blood (Heb. 8:8-13). That doesn’t mean that we’re free to sin. Rather, we can know that our failures cannot thwart His covenant faithfulness.

Conclusion

Although Moses failed at first in his mission of delivering God’s people, Jesus, the prophet who was far greater than Moses (Deut. 18:15, 18), never failed. Like Moses, He was misunderstood and rejected by those He came to save. They challenged His right to rule over them (Luke 19:14). But Jesus always did the things that were pleasing to the Father (John 8:29). He came to offer Himself as the ransom for those who deserve God’s judgment, which is all of us. The question is, “Have you welcomed the Savior, the Lord Jesus Christ, into your life?” If so, even though you may fail Him, He will restore you and use you in His purpose because He is faithful to His covenant promises.

Application Questions

  1. Sometimes those who fail are encouraged to “forgive themselves.” Why is this unbiblical advice? What should they do?
  2. How can we accept God’s grace in our failures without turning it into license to sin again (Jude 4)?
  3. How can our spiritual failures strengthen us and be used to strengthen others? Consider Luke 22:31-32 in your answer.
  4. When does a person who has failed need exhortation versus encouragement? What guidelines apply?

Copyright, Steven J. Cole, 2018, All Rights Reserved.

Unless otherwise noted, all Scripture Quotations are from the New American Standard Bible, Updated Edition © The Lockman Foundation

Related Topics: Character of God, Christian Life

4. As Epístolas Paulinas

Related Media

Finda a análise dos livros históricos (os Evangelhos e Actos), chegamos agora às vinte e uma epístolas do Novo Testamento, vinte e duas caso Revelação seja considerada uma epístola (que é, na realidade [veja Rv. 1:4]). Devido à sua natureza apocalíptica distinta, contudo, distinguimo-la nesta análise como O Livro Profético do Novo Testamento. As Epístolas são geralmente divididas em Epístolas Paulinas e Não-Paulinas (Gerais). As epístolas de Paulo recaem sobre duas categorias: nove epístolas escritas a igrejas (de Romanos a 2 Tessalonicenses) e quatro epístolas pastorais e pessoais (1 e 2 Timóteo, Tito e Filémon). Seguem-se depois oito epístolas Cristãs Hebraicas (de Hebreus a Judas). Naturalmente, levantar-se-iam muitas questões acerca do significado e aplicabilidade do evangelho para os cristãos. Assim, as Epístolas respondem a estas perguntas, providenciam a interpretação da pessoa e obra de Cristo e aplicam a verdade do evangelho aos crentes.

Contexto Pessoal de Paulo

Durante muitos anos, Paulo foi conhecido como Saulo de Tarso. Nasceu no seio de uma família de judeus na cidade de Tarso da Cilícia. Não só era judeu como também, segundo o seu próprio testemunho, era fariseu e filho de fariseus (Actos 23:6), hebreu de hebreus (falava hebraico ou aramaico), pertencente à tribo de Benjamim (Fl. 3:4-5) e fora, evidentemente, instruído no ofício do fabrico de tendas durante a juventude (Actos 18:3). Decerto ainda jovem, partiu para Jerusalém e, de acordo com o seu próprio testemunho, estudou sob a direcção do conhecido Gamaliel I, um notável professor na Escola de Hilel (Actos 22:3). Nos seus estudos, avançou na religião dos judeus para lá de muitos dos seus companheiros, extremamente zeloso pelas suas tradições ancestrais (Gl. 1:14).

O seu zelo enquanto religioso judeu estendeu-se na forma como procurava afincadamente perseguir a Igreja. Ainda um jovem fariseu, esteve presente quando Estêvão foi apedrejado e assassinado (Actos 7:58-8:3). Na sua campanha contra os cristãos, quer homens, quer mulheres, viajava com cartas de detenção da parte do sumo-sacerdote até outras cidades, a fim de destruir a Igreja de Jesus Cristo (Actos 26:10-11; Gl. 1:13). Foi numa destas missões, na estrada para Damasco, que se deu a conversão de Paulo.

Paulo também era grego por cultura, tendo evidentemente recebido uma educação grega (confira Actos 17:28; Tito 1:12). Mostrava ter conhecimento da cultura e modo de pensamento gregos. Enquanto estudante, estava familiarizado com muitas citações de escritores clássicos e contemporâneos. Adicionalmente, Paulo era cidadão romano, sendo romano de nascimento (Actos 22:28). Devido a isto, e enquanto cidadão de Roma, podia apelar a César aquando da sua detenção em Filipos (Actos 16:37-39).

Consequentemente, Paulo estava particularmente qualificado para ser o escolhido para levar a mensagem do evangelho aos gentios. Paulo poderia facilmente dizer: “Fiz-me tudo para todos, para, por todos os meios, chegar a salvar alguns” (1 Co. 9:22).

Conversão de Paulo

Tendo perseguido a igreja de Jesus Cristo energética e consistentemente, Paulo teve, na viagem para Damasco, um encontro com o Cristo glorificado e ressuscitado, com efeitos revolucionários na sua vida.

Havia negado a afirmação cristã de que Jesus era o Messias, o Filho de Deus. Para além disso, não acreditava que Ele se houvesse erguido dos mortos, como Estêvão afirmara ao clamar: “Eis que vejo os céus abertos e o Filho do Homem, que está em pé à mão direita de Deus” (Actos 7:56). “Mentiroso!”, gritaram, apedrejando-o. Paulo permaneceu ali e “consentiu na morte dele”. Mas, quando o Senhor Jesus falou a Saulo no dia da grande experiência fora de Damasco, ele soube que Estêvão estivera certo, e ele, errado. Afinal Jesus estava vivo! E, para além disso, devia ser o Filho de Deus. Por isso, proclamou Cristo como o Salvador nas sinagogas de Damasco.

...Embora a experiência tenha sido súbita e dramática, os efeitos persistiram. O impacto deverá ter obrigado a grandes ajustes psicológicos e intelectuais. Tal poderá bem justificar o período despendido na Arábia e em Damasco antes da sua primeira visita a Jerusalém (Gl. 1:16-19). Depois disso, regressou à sua terra natal e, durante um período de oito a dez anos, pouco se sabe acerca das suas actividades.1

Ênfases Distintas nas Epístolas de Paulo

Antes da perspectiva geral de cada uma das epístolas de Paulo, seria bom atentar, em poucas palavras, à ênfase e contribuições distintas de cada epístola.2

A Ênfase no Senhor Jesus:

  • Romanos: Cristo, o poder de Deus para nós.
  • 1 Coríntios: Cristo, a sabedoria de Deus para nós.
  • 2 Coríntios: Cristo, o conforto de Deus para nós.
  • Gálatas: Cristo, a justiça de Deus para nós.
  • Efésios: Cristo, as riquezas de Deus para nós.
  • Filipenses: Cristo, o carácter suficiente de Deus para nós.
  • Colossenses: Cristo, a plenitude de Deus para nós.
  • 1 Tessalonicenses: Cristo, a promessa de Deus para nós.
  • 2 Tessalonicenses: Cristo, a recompensa de Deus para nós.

A Ênfase na Mensagem Evangélica:

  • Romanos: O Evangelho e a sua mensagem.
  • 1 Coríntios: O Evangelho e o seu ministério.
  • 2 Coríntios: O Evangelho e os seus ministros.
  • Gálatas: O Evangelho e os seus mutiladores.
  • Efésios: O Evangelho e os seus lugares celestes.
  • Filipenses: O Evangelho e os seus lugares terrestres.
  • Colossenses: O Evangelho e as suas filosofias.
  • 1 Tessalonicenses: O Evangelho e o futuro da Igreja.
  • 2 Tessalonicenses: O Evangelho e o Anticristo.

A Ênfase do Evangelho sobre a União dos Fiéis:

  • Romanos: Em Cristo - justificação.
  • 1 Coríntios: Em Cristo - santificação.
  • 2 Coríntios: Em Cristo - consolação.
  • Gálatas: Em Cristo - libertação.
  • Efésios: Em Cristo - exaltação.
  • Filipenses: Em Cristo - regozijo.
  • Colossenses: Em Cristo - plenitude.
  • 1 Tessalonicenses: Em Cristo - tradução.
  • 2 Tessalonicenses: Em Cristo - compensação.

Romanos

Autor e Título:

Conforme a carta afirma, Paulo é o autor (veja 1:1). Praticamente sem nenhuma excepção, esta epístola tem sido atribuída a Paulo desde a Igreja primitiva. A carta contém um conjunto de referências históricas concordantes com factos conhecidos da vida de Paulo, e o conteúdo doutrinal do livro é consistente com os outros escritos do apóstolo, um facto rapidamente evidente após a comparação com as restantes cartas.

Alguns exemplos bastarão: a doutrina da justificação pela fé (Rm. 3:20-22; Gl. 2:16); a Igreja enquanto corpo de Cristo, designada para O representar e servir através de uma série de dons espirituais (Rm. 12; 1 Co. 12); a colecta para os santos pobres de Jerusalém (Rm. 15:25-28; 2 Co. 8-9). Compreensivelmente, Paulo faz menos referências a si mesmo e aos seus leitores em Romanos do que em 1 e 2 Coríntios e Gálatas, uma vez que não fundara a igreja de Roma nem a orientara na sua luta pela maturidade como fizera com as restantes.3

A única questão concernente à autoria circula à volta do capítulo 16. Ryrie escreve:

A menção pelo nome de 26 pessoas numa igreja que Paulo nunca visitara (e, particularmente, de Priscila e Áquila, mais recentemente associados com Éfeso, Actos 18:18-19) levou alguns estudiosos a considerar o capítulo 16 parte de uma epístola enviada a Éfeso. Seria natural, porém, que Paulo referisse, na comunicação com uma igreja que lhe era estranha, a sua relação com amigos em comum. Só há uma outra longa série de cumprimentos de Paulo, que se encontra em Colossenses – uma carta também enviada a uma igreja que não havia visitado.4

A epístola aos Romanos, que tem sido considerada a sua “obra-prima” ou “magnum opus”, deve o seu título ao facto de ter sido escrita para a igreja em Roma (1:7, 15). Paulo não estabeleceu a igreja em Roma mas, enquanto apóstolo dos gentios, desejava há muitos anos visitar os seus fiéis (15:22-23), de modo a poder enraizá-los melhor na fé e também lá anunciar o evangelho (1:13-15).

Ansioso por servir em Roma, escreveu aos romanos, preparando o caminho para a sua visita (15:14-17). Esta epístola foi escrita a partir de Corinto, enquanto se completava a colecta para os pobres na Palestina. De lá, partiu para Jerusalém a fim de entregar o dinheiro, planeando prosseguir em direcção a Roma e Espanha (15:24). Paulo acabou por ir a Roma, mas como prisioneiro. Parece que Febe, pertencente à igreja de Cêncris, perto de Corinto (16:1), terá levado a carta até Roma.

Data: 57-58 D.C.

A epístola aos Romanos foi escrita por volta de 57-58 d.C., mais provavelmente perto do final da sua terceira viagem missionária (Actos 18:23-21:14; veja também Rm. 15:19). Em vista da afirmação de Paulo em Rm. 15:26, parece que já recebera contribuições das igrejas da Macedónia e da Acaia (onde Corinto se localizava). Tal significa que já estivera em Corinto e, uma vez que ainda não estivera em Corinto quando escreveu a essa igreja (confira 1 Co. 16:1-4; 2 Co. 8-9), a redacção de Romanos deverá ter sucedido à de 1 e 2 Coríntios, datadas em torno de 55 d.C..

Tema e Propósito:

Ao contrário de algumas das suas outras epístolas, a carta aos Romanos não foi escrita para focar problemas específicos. Em vez disso, revelam-se três propósitos claros para a redacção de Romanos. O primeiro era simplesmente anunciar os planos de Paulo quanto a visitar Roma após o seu regresso a Jerusalém, preparando a igreja para a sua chegada (15:24, 28-29; confira Actos 19:21). Paulo queria informá-los dos seus planos, levando-os a antecipar e orar pelo cumprimento respectivo (15:30-32). Um segundo propósito era apresentar uma declaração completa e detalhada da mensagem evangélica que Deus o chamara a proclamar. O apóstolo não só estava pronto para “anunciar o evangelho, a vós que estais em Roma” (1:15), mas também desejava que tivessem um entendimento claro do seu significado e implicações em todos os aspectos da vida – passado (justificação), presente (santificação) e futuro (glorificação). Um terceiro propósito está relacionado com as questões que naturalmente surgiriam entre os judeus e os cristãos gentios em Roma, tais como “qual é o efeito do evangelho sobre a Lei e rituais do Antigo Testamento, como a circuncisão?”. E em relação aos judeus? Deus colocou os judeus à parte? Será que Se esqueceu das Suas promessas para com os judeus? Assim, Paulo explica o plano de salvação de Deus para judeus e gentios.

O tema ou ideia-base de Paulo em Romanos são claramente expressos em 1:16-17. Nesses versículos, o apóstolo mostra de que forma Deus salva o pecador. Neles, são reunidos os grandes temas da epístola – o evangelho, o poder de Deus, a salvação, toda a gente, os que crêem, justiça de Deus, judeu e gentio. Ryrie apresenta um excelente resumo do tema e conteúdo respectivo:

Mais formal do que as restantes cartas de Paulo, Romanos expõe a doutrina da justificação pela fé (e suas implicações) de forma sistemática. O tema da epístola é a justiça de Deus (1:16-17). São discutidas várias doutrinas cristãs básicas: revelação natural (Rm. 1:19-20), universalidade do pecado (Rm. 3:9-20), justificação (Rm. 3:24), propiciação (Rm. 3:25), fé (Rm. 4:1), pecado original (Rm. 5:12), união com Cristo (Rm. 6:1), eleição e rejeição de Israel (Rm. 9-11), dons espirituais (Rm. 12:3-8) e respeito pela autoridade (Rm. 13:1-7).5

Palavras-Chave:

Várias formas das palavras “justo” e “justiça” encontram-se abundantemente espalhadas ao longo de Romanos. O substantivo grego dikaiosune, “justiça,” ocorre 34 vezes; o nome dikaioma, “um acto justo, absolvição, decreto,” cinco vezes; o termo dikaiokrisia (“julgamento justo”), uma; o adjectivo dikaios, “justo”, ocorre sete vezes; o nome dikaiosis, “justificação, absolvição,” duas vezes, e o verbo dikaioo, “declarar ou mostrar ser justo,” ocorre 15 vezes, num total de 64 ocorrências.

Versículos-Chave:

  • 1:16-17. Porque não me envergonho do evangelho de Cristo, pois é o poder de Deus para salvação de todo aquele que crê; primeiro do judeu, e também do grego. 1:17 Porque nele se descobre a justiça de Deus, de fé em fé, como está escrito: Mas o justo viverá da .6
  • 3:21-26. Mas agora se manifestou, sem a lei, a justiça de Deus, tendo o testemunho da lei e dos profetas, 3:22 isto é, a justiça de Deus pela fé em Jesus Cristo, para todos e sobre todos os que crêem; porque não há diferença; 3:23 porque todos pecaram e destituídos estão da glória de Deus; 3:24 sendo justificados gratuitamente, pela sua graça, pela redenção que há em Cristo Jesus, 3:25 ao qual Deus propôs para propiciação, pela fé no seu sangue, para demonstrar a sua justiça pela remissão dos pecados dantes cometidos, sob a paciência de Deus; 3:26 para demonstração da sua justiça, neste tempo presente, para que ele seja justo, e justificador daquele que tem fé em Jesus.
  • 6:1-4. Que diremos pois? Permaneceremos no pecado, para que a graça abunde? 6:2 De modo nenhum.  Nós, que estamos mortos para o pecado, como viveremos ainda nele? 6:3 Ou não sabeis que, todos quantos fomos baptizados em Jesus Cristo, fomos baptizados na sua morte? 6:4 De sorte que fomos sepultados com ele, pelo baptismo, na morte; para que, como Cristo ressuscitou dos mortos, pela glória do Pai, assim andemos nós, também, em novidade de vida.

Capítulos-Chave:

Seleccionar capítulos-chave em Romanos é verdadeiramente difícil pois, neste grande tratado de doutrina e respectiva aplicação na vida, desejar-se-ia dizer que todos os capítulos são importantes. Porém, destacam-se certamente duas secções do livro.

  • Os capítulos 3 - 5 destacam-se pelo seu ensinamento sobre a justificação pela graça, mediante fé em Cristo, independentemente das obras da lei. Em nenhum outro local o evangelho da graça é tão claramente exposto como nestes fantásticos capítulos. Neles se aprende como ser salvo da punição do pecado através da fé no dom de Deus, o Senhor Jesus.
  • Os capítulos 6 - 8 são talvez as passagens mais fundamentais da escritura para a vida espiritual. Estes capítulos magníficos respondem à pergunta de como experienciar a salvação de Deus do poder do pecado, através da união do crente com Cristo e o ministério do Espírito.

Como Cristo É Visto em Romanos:

Paulo apresenta Jesus Cristo como o Segundo Adão, cuja justiça e morte substituta providenciaram justificação a todos os que colocam n'Ele a sua fé. Ele oferece a Sua justiça como um dom gracioso ao homem pecaminoso, tendo suportado a condenação e ira de Deus pelo pecado humano. A Sua morte e ressurreição formam a base para a redenção, justificação, reconciliação, salvação e glorificação do crente.7

Plano Geral:

Com excepção da introdução (1:1-17), na qual Paulo também declara o seu tema, e da conclusão, onde apresenta mensagens pessoais e uma bênção (15:14-16:27), Romanos divide-se facilmente em três secções:

  • Os primeiros oito capítulos são doutrinais, esboços das doutrinas básicas do evangelho de uma justiça (justificação e santificação) de Deus através da fé.
  • Os três capítulos seguintes (9-11) são nacionais, descrevendo a interacção de Deus com judeus e gentios, bem como a relação de cada povo com o evangelho.
  • Os capítulos restantes (12-16) são práticos ou aplicáveis, na medida em que demonstram as implicações do evangelho na vida diária de um crente.

I. Introdução (1:1-17)

II. Condenação: A Necessidade de Justiça Por Causa da Universalidade do Pecado (1:18-3:20)

A. A Condenação do Homem Imoral (o Gentio) (1:18-32)

B. A Condenação do Homem Moral (2:1-16)

C. A Condenação do Homem Religioso (o Judeu) (2:17–3:8)

D. A Condenação de Todos os Homens (3:9-20)

III. Justificação: A Imputação da Justiça de Deus Através de Cristo (3:21 - 5:21)

A. A Descrição da Justiça (3:21-31)

B. A Ilustração da Justiça (4:1-25)

C. As Bênçãos da Justiça (5:1-11)

D. O Contraste entre Justiça e Condenação (5:12-21)

IV. Santificação: A Justiça Transmitida e Comunicada (6:1–8:39)

A. Santificação e Pecado (6:1-23)

B. Santificação e a Lei (7:1-25)

C. Santificação e o Espírito Santo (8:1-39)

V. Justificação: Judeus e Gentios, o Alcance da Justiça de Deus (9:1 - 11:36)

A. O Passado de Israel: A Eleição de Deus (9:1-29)

B. O Presente de Israel: A Rejeição de Deus (9:30–10:21)

C. O Futuro de Israel: A Restauração Providenciada por Deus (11:1-36)

VI. Aplicação: a Prática da Justiça no Serviço (12:1–15:13)

A. Em Relação a Deus (12:1-2)

B. Em Relação a Si Mesmo (12:3)

C. Em Relação à Igreja (12:4-8)

D. Em Relação à Sociedade (12:9-21)

E. Em Relação à Autoridade (13:1-14)

F. Em Relação a Outros Cristãos (14:1–15:13)

VII. Mensagens Pessoais e Bênção (15:14–16:27)

A. Os Planos de Paulo (15:14-33)

B. Cumprimentos Pessoais de Paulo (16:1-16)

C. A Conclusão e Bênção Final de Paulo (16:17-27)

Primeira Carta aos Coríntios

Autor e Título:

O facto de Paulo ser o autor desta epístola é apoiado tanto por evidência externa como interna. Desde o primeiro século (96 d.C.) e daí em diante, há evidência contínua e abundante relativa à autoria de Paulo. Clemente de Roma fala de 1 Coríntios como “a Epístola do abençoado Apóstolo Paulo” na sua Epístola aos Coríntios, e até citou 1 Coríntios a respeito das suas facções persistentes. A evidência interna é óbvia. O autor chama a si mesmo Paulo em diversos locais (confira 1:1; 16:21 e veja também 1:12-17; 3:4, 6, 22).

Escrita para a igreja em Corinto, esta epístola veio a ser conhecida por Pros Corinthious A, que, com efeito, significa Primeira aos Coríntios. O A ou alfa, primeira letra do alfabeto grego, corresponde indubitavelmente a uma adição posterior, destinada a distingui-la da Segunda aos Coríntios, que sucedeu a esta epístola num curto espaço de tempo.

Data: 55 D.C.

Paulo anunciou pela primeira vez o evangelho em Corinto aquando da sua segunda viagem missionária, por volta de 50 d.C.. Nesse local, viveu e trabalhou com Áquila e Priscila, que partilhavam o mesmo ofício dele – fabrico de tendas (Actos 18:3). Como era costume, Paulo começou por pregar na sinagoga, mas foi eventualmente expulso devido à oposição judaica. Contudo, limitou-se a passar para a porta ao lado, para a casa de Tício Justo, onde continuou o seu ministério (Actos 18:7). Embora acusado pelos judeus diante do governador romano Gálio (uma denúncia que foi rejeitada), Paulo passou 18 meses em Corinto (Actos 18:1-17; 1 Co. 2:3). Esta carta terá sido redigida por volta de 55 d.C., perto do fim dos três anos de residência de Paulo em Éfeso (confira 16:5-9; Actos 20:31). A partir da sua referência quanto a ter permanecido em Éfeso até ao Pentecostes (16:8), parece que, aquando da redacção desta epístola, pretendia ficar lá pouco menos de um ano.

Tema e Propósito:

A fim de se compreender o tema e propósito, torna-se necessária alguma contextualização. Corinto era uma grande metrópole (com aproximadamente 700,000 habitantes, cerca de dois terços escravos), localizada num estreito istmo entre o Mar Egeu e o Mar Adriático, que ligava Peloponeso ao Norte da Grécia. Embora próspera do ponto de vista humano, com um comércio em florescimento, Paulo e os seus associados poderão ter questionado que tipo de sucesso o evangelho da justiça de Deus teria numa cidade como Corinto. Enquanto cidade, tinha a reputação de materialismo flagrante e profunda iniquidade. A cidade estava repleta de altares e templos, sendo o mais proeminente o templo de Afrodite, localizado no topo de um promontório com 1800 pés8 de altura, denominado Acrocorinto. Na antiga literatura grega, estava ligada à riqueza (Homero Íliada 2. 569-70) e à imoralidade. Quando Platão se referia a uma prostituta, usava a expressão “rapariga coríntia” (República 404d). O dramaturgo Philetaerus (Athenaeus 13. 559a) intitulou uma peça burlesca de Ho Korinthiastes, que basicamente significa “O Libertino”. Aristófanes criou o verbo korinthiazomai, “agir como um coríntio,” que veio a significar “praticar fornicação”. De acordo com Estrabão, muita da riqueza e do vício em Corinto circulavam à volta do templo de Afrodite e do seu milhar de prostitutas sagradas. Por esta razão, um provérbio alertava: “Nem todos os homens podem custear uma viagem a Corinto”.

A partir do registo de Actos, pareceria que Paulo colhera poucos frutos entre os judeus, e que quase todos os seus convertidos eram gentios. A maioria deles provinha dos estratos mais baixos, embora também existissem alguns de classes mais nobres (1:26-31). Existiam entre eles marcadas diferenças sociais e económicas (7:20-24; 11:21-34); alguns haviam estado até mergulhados em vícios pagãos (6:9-11). Ainda assim, como gregos, vangloriavam-se no seu intelectualismo, embora, no seu caso, este houvesse degenerado num modelo grosseiro e fútil (1:17; 2:1-5)...9

É certamente perceptível, assim, a maneira como as condições imorais e religiosas de Corinto haviam tido um impacto negativo sobre a vida da igreja, sob um ponto de vista espiritual e moral. O tema básico da carta é a forma como a nova vida dos cristãos, santificados em Cristo e chamados à santidade, deve ser aplicada a cada situação da vida. Esta vida nova em Cristo requer uma forma de viver renovada pela acção do Espírito Santo (3:16, 17; 6:11, 19-20). A sabedoria de Deus, tornada manifesta para nós em Cristo, deve transformar os crentes a nível individual e social.

Por isso, 1 Coríntios foi redigida como correcção pastoral face às notícias que Paulo recebera relativamente aos abundantes problemas e tumultos daquela igreja. Os problemas incluíam divisões no seio da igreja (1:11), confiança na sabedoria humana ou do mundo em detrimento de na sabedoria de Deus (1:21-30), imoralidade (capítulo 5; 6:9-20) e um conjunto de questões a respeito do casamento e divórcio, comida, adoração, dons espirituais e ressurreição. Indubitavelmente, devido ao seu contexto religioso e imoral, crenças aberrantes e práticas de uma extraordinária variedade caracterizavam esta igreja.

Palavras-Chave:

Em conceito, uma palavra-chave é “correcção”, uma vez que Paulo procurou corrigir os problemas em Corinto; porém, “sabedoria”, colocando em contraste a sabedoria de Deus e a dos homens, é também uma palavra-chave deste livro. Em 22 versículos, “sabedoria” aparece 29 vezes.

Versículos-Chave:

  • 1:18-25. Porque a palavra da cruz é loucura para os que perecem; mas, para nós, que somos salvos, é o poder de Deus. 1:19 Porque está escrito: “Destruirei a sabedoria dos sábios, e aniquilarei a inteligência dos inteligentes.” 1:20 Onde está o sábio? Onde está o escriba? Onde está o inquiridor deste século? Porventura não tornou Deus louca a sabedoria deste mundo? 1:21 Visto como, na sabedoria de Deus, o mundo não conheceu a Deus pela sua sabedoria, aprouve a Deus salvar os crentes, pela loucura da pregação. 1:22 Porque os judeus pedem sinal, e os gregos buscam sabedoria; 1:23 Mas nós pregamos a Cristo crucificado, que é escândalo para os judeus, e loucura para os gregos. 1:24 Mas, para os que são chamados, tanto judeus como gregos, lhes pregamos a Cristo, poder de Deus, e sabedoria de Deus. 1:25 Porque a loucura de Deus é mais sábia do que os homens; e a fraqueza de Deus é mais forte do que os homens.
  • 1:30-31. Mas vós sois d'Ele, em Jesus Cristo, o qual para nós foi feito, por Deus, sabedoria, e justiça, e santificação, e redenção; 1:31 Para que, como está escrito: “Aquele que se gloria, glorie-se no Senhor.”
  • 2:14. Ora o homem natural não compreende as coisas do Espírito de Deus, porque lhe parecem loucura; e não pode entendê-las, porque elas se discernem espiritualmente.
  • 6:19-20. Ou não sabeis que o vosso corpo é o templo do Espírito Santo, que habita em vós, proveniente de Deus, e que não sois de vós mesmos? 6:20 Porque fostes comprados por bom preço; glorificai, pois, a Deus, no vosso corpo e no vosso espírito, os quais pertencem a Deus.
  • 10:12-13. Aquele, pois, que cuida estar em pé, olhe não caia. 10:13 Não veio sobre vós tentação, senão humana; mas, fiel é Deus, que vos não deixará tentar acima do que podeis, antes, com a tentação, dará também o escape, para que a possais suportar.

Capítulos-Chave:

O capítulo 13, o grande capítulo sobre agape, amor, destaca-se indubitavelmente como capítulo principal deste livro. Certamente, jamais existiu uma explicação superior do amor na forma escrita.

Como Cristo É Visto em 1 Coríntios:

A centralidade de Cristo enquanto essência, fonte e meio da vida cristã é expressa em 1:30: “d'Ele sois em Cristo Jesus, que se tornou para nós a sabedoria de Deus: justiça, e santificação, e redenção” (tradução livre).

Plano Geral:

I. Introdução (1:1-9)

A. A Saudação (1:1-3)

B. A Acção de Graças (1:4-9)

II. Divisões na Igreja (1:10–4:21)

A. O Relato das Divisões (1:10-17)

B. As Razões das Divisões (1:18–2:16)

1. Equívoco face à mensagem de Deus relativamente à cruz (1:18–2:5)

2. Equívoco face ao ministério do Espírito (2:6-16)

C. O Resultado das Divisões (3:1–4:5)

1. O crescimento espiritual é dificultado (3:1-9)

2. As recompensas são perdidas (3:10–4:5)

D. O Plano e Exemplo de Paulo (4:6-21)

III. Problemas Morais na Igreja (5:1–6:20)

A. O Caso de Incesto (5:1-13)

B. O Problema de Litígio nos Tribunais Pagãos (6:1-8)

C. A Advertência Contra a Frouxidão Moral (6:9-20)

IV. Instruções a Respeito do Matrimónio (7:1-40)

A. Matrimónio e Celibato (7:1-9)

B. Matrimónio e Divórcio (7:10-24)

C. Matrimónio e Serviço Cristão (7:25-38)

D. Matrimónio e Novo Casamento (7:39-40)

V. Instruções a Respeito da Comida Oferecida aos Ídolos (8:1–11:1)

A. Pergunta: Pode um Cristão Comer Alimentos Consagrados a um Deus Pagão? (8:1-13)

B. Exemplo de Paulo (9:1-27)

C. Exortações (10:1–11:1)

VI. Instruções a Respeito da Adoração Pública (11:2–14:40)

A. A Cobertura das Mulheres (11:2-16)

B. A Ceia do Senhor (11:17-34)

C. O Uso de Dons Espirituais (12:1–14:40)

1. A diversidade de dons (12:1-11)

2. O propósito dos dons: unidade na diversidade (12:12-31)

3. A supremacia do amor sobre os dons (13:1-13)

4. A superioridade da profecia sobre a glossolalia (14:1-25)

5. As regras para o uso dos dons (14:26-40)

VII. A Doutrina da Ressurreição (15:1-58)

A. A Importância da Ressurreição (15:1-11)

B. As Consequências de Negar a Ressurreição (15:12-19)

C. A Esperança Cristã (15:20-34)

D. A Ressurreição do Corpo (15:35-50)

E. A Vitória Cristã Através de Cristo (15:51-58)

VIII. A Colecta para Jerusalém (16:1-4)

IX. Conclusão (16:5-24)

Segunda Carta aos Coríntios

Autor e Título:

Uma vez mais, conforme indicado na saudação inicial, Paulo é o autor desta carta. Tanto a evidência externa como a interna apoiam fortemente a noção de autoria paulina. De facto, “está estampada com o seu estilo e contém mais material autobiográfico que qualquer outro dos seus escritos”.10 O único problema reside na afirmação de alguns, a respeito de aparente falta de unidade. Devido a uma súbita mudança de tom, alguns críticos argumentam que os capítulos 10–13 não pertenciam à forma original desta carta.

Uma teoria popular defende que os capítulos 10–13 são parte daquela “carta triste” perdida. Embora alguns traços destes capítulos correspondam ao que deverá ter sido o conteúdo da carta perdida, o assunto principal dessa carta (o infractor de 2 Co. 2:5) não é mencionado em nenhum local ao longo destes capítulos. Para além disso, não há fundamento para dividir 2 Coríntios dessa maneira.11

De forma a distingui-la da Primeira Epístola aos Coríntios, esta carta recebeu o título Pros Corinthians B. O B representa a letra grega beta, a segunda letra do alfabeto grego.

Data: 56 D.C.

Um estudo cuidadoso de Actos e das Epístolas proporciona o seguinte resumo do envolvimento de Paulo na igreja coríntia: (1) houve uma primeira visita a Corinto, seguida da (2) primeira carta a Corinto (hoje perdida). Seguiu-se então a (3) segunda carta aos Coríntios (1 Co.). (4) Sucedeu-se uma segunda visita a Corinto (a “visita triste”, 2 Co. 2:1). (5) Depois, houve uma terceira carta aos Coríntios (também perdida). (6) Seguiu-se à mesma 2 Coríntios, a quarta carta aos coríntios. (7) Finalmente, deu-se uma terceira visita a Corinto (Actos 20:2-3). Deverá salientar-se que as duas cartas perdidas só o foram porque Deus não tencionava que fizessem parte do cânone bíblico.

Devido ao motim causado pelos ourives (Actos 19:23-41), Paulo partiu de Éfeso para a Macedónia (Actos 20:1) na Primavera de 56 d.C.. Entretanto, fez uma paragem preliminar em Tróade, esperando encontrar-se com Tito (2 Co. 2:13) e receber notícias sobre a situação de Corinto. Não encontrando Tito ali, prosseguiu até à Macedónia, indubitavelmente preocupado com a segurança de Tito (7:5-6). Aí encontrou Tito, que lhe trouxe boas notícias acerca do bem-estar geral da igreja coríntia, mas más notícias acerca de um grupo que se opunha a Paulo e ao seu apostolado. A partir da Macedónia, Paulo escreveu uma quarta carta, 2 Coríntios. Paulo fez então a sua terceira visita a Corinto, durante o Inverno de 56-57 d.C. (Actos 20:2-3).

Tema e Propósito:

De todas as cartas de Paulo, 2 Coríntios é a mais íntima e pessoal. Nela expôs o seu coração e declarou o seu firme amor pelos coríntios, apesar de alguns terem sido extremamente críticos e muito inconstantes na sua afeição por ele. O tema principal é evocado por James K. Lowery, em Bible Knowledge Commentary.

Acima de tudo, o que preocupava Paulo era a presença de falsos doutores, afirmando ser apóstolos, que haviam entrado na igreja. Promoviam as suas próprias ideias e, ao mesmo tempo, procuravam desacreditar quer a pessoa, quer a mensagem do apóstolo. A Segunda Carta aos Coríntios foi escrita para defender a autenticidade tanto do seu apostolado, como da sua mensagem. Tal não foi levado a cabo num espírito de autopromoção, mas apenas porque Paulo sabia que a aceitação do seu ministério e mensagem estava intimamente ligada ao próprio bem-estar espiritual da igreja de Corinto.12

No processo de apologia de Paulo, emergem três propósitos-chave: (1) Paulo expressou a sua alegria perante a resposta favorável da igreja ao seu ministério (capítulos 1-7); (2) procurou recordar os crentes acerca do seu compromisso relativo à colecta para os cristãos na Judeia (capítulos 8-9) e (3) procurou defender a sua autoridade apostólica (capítulos 10-13).

Palavra(s)-Chave:

Embora o foco geral desta epístola seja a “apologia” do ministério e autoridade de Paulo, uma palavra-chave que vem ao de cima é “consolação” (que ocorre 11 vezes em 9 versículos). À medida que enfrentamos os diversos dilemas da vida, temos de aprender a encontrar o nosso consolo em Deus, que É o Deus de toda a consolação.

Versículos-Chave:

  • 4:5-6. Porque não nos pregamos a nós mesmos, mas a Cristo Jesus, o Senhor, e nós mesmos somos vossos servos, por amor de Jesus. 4:6 Porque Deus, que disse que das trevas resplandecesse a luz, é quem resplandeceu em nossos corações, para iluminação do conhecimento da glória de Deus, na face de Jesus Cristo.
  • 4:16-18. Por isso não desfalecemos; mas, ainda que o nosso homem exterior se corrompa, o interior, contudo, se renova de dia em dia. 4:17 Porque a nossa leve e momentânea tribulação produz, para nós, um peso eterno de glória muito excelente; 4:18 Não atentando nós nas coisas que se vêem, mas nas que se não vêem; porque as que se vêem são temporais, e as que se não vêem são eternas.
  • 5:17-19. Assim que, se alguém está em Cristo, nova criatura é: as coisas velhas já passaram; eis que tudo se fez novo. 5:18 E tudo isto provém de Deus, que nos reconciliou consigo mesmo, por Jesus Cristo, e nos deu o ministério da reconciliação; 5:19 Isto é, Deus estava em Cristo, reconciliando consigo o mundo, não lhes imputando os seus pecados, e pôs em nós a palavra da reconciliação.

Capítulos-Chave:

Os capítulos 8–9 formam realmente uma unidade e incluem a mais completa revelação encontrada nas Escrituras quanto ao plano de Deus para as dádivas. Aí estão contidos os princípios para dar (8:1-6), os propósitos das dádivas (8:7-15), a política a ser seguida no acto de dar (8:16-9:5) e as respectivas promessas relacionadas (9:6-15).13

Como Cristo É Visto em 2 Coríntios:

Numa epístola posterior, Paulo irá realçar como estamos “completos em Cristo” (Cl. 2:10). Tudo o que precisamos na vida encontra-se n'Ele. Nesta epístola, vemo-Lo como nossa consolação (1:5), triunfo (2:14), Senhor (4:5), liberdade para uma vida nova (3:17), luz (4:6), juiz (5:10), reconciliação (5:19), dom (9:15), dono (10:7), e poder (12:9).

Plano Geral:14

I. Primeiramente Apologético: Explicação da Conduta e Ministério Apostólico de Paulo (capítulos 1–7)

A. Saudação (1:1-2)

B. Acção de Graças pela Consolação Divina na Aflição (1:3-11)

C. A Integridade dos Motivos e Conduta de Paulo (1:12–2:4)

D. Perdoando o Ofensor em Corinto (2:5-11)

E. A Orientação de Deus no Ministério (2:12-17)

F. Para os Fiéis Coríntios — uma Carta de Cristo (3:1-11)

G. Contemplando a Glória de Deus Com o Rosto Descoberto (3:12–4:6)

H. Tesouro em Vasos de Barro (4:7-16a)

I. A Perspectiva da Morte e o Seu Significado para o Cristão (4:16b–5:10)

J. O Ministério da Reconciliação (5:11–6:10)

K. Um Apelo de um Pai Espiritual aos Seus Filhos (6:11–7:4)

L. O Encontro com Tito (7:5-16)

II. Exortatório: A Colecta para os Cristãos em Jerusalém (capítulos 8–9)

A. Encorajamento à Generosidade (8:1-15)

B. Tito e Seus Companheiros Enviados a Corinto (8:16–9:5)

C. Resultados da Dádiva Generosa (9:6-15)

III. Polémico: Paulo Justifica a Sua Autoridade Apostólica (capítulos 10–13)

A. Apologia de Paulo Relativamente à Sua Autoridade Apostólica e Área da Sua Missão (capítulo 10)

B. Paulo Obrigado a Vanglória Insensata (capítulos 11–12)

C. Advertências Finais (13:1-10)

D. Conclusão (13:11-13)

Gálatas

Autor e Título:

Paulo identifica-se como autor desta epístola através das palavras “Paulo, apóstolo”. Com excepção de alguns estudiosos do século 19, ninguém pôs seriamente em causa a sua autoria. Para além disso, a sua autoria é virtualmente irrefutável. Unger escreve: “Nenhum vestígio de dúvida quanto à autoria, integridade ou genuinidade apostólica da epístola provém dos tempos antigos”.15

O título é Pros Galatas, “Aos Gálatas”. Endereçada “às igrejas da Galácia”, é a única epístola que Paulo remeteu a um grupo de igrejas.

Data: 49 ou 55 D.C.

A data em que Paulo redigiu esta carta depende dos destinatários da mesma. Existem duas perspectivas principais, A Teoria da Galácia do Norte e A Teoria da Galácia do Sul. Ryrie resume este facto, escrevendo:

Aquando da escrita desta carta, o termo “Galácia” era usado quer num sentido geográfico, quer num sentido político. O primeiro refere-se à parte norte-centro da Ásia Menor, a norte das cidades de Antioquia da Pisídia, Icónio, Listra e Derbe; o último refere-se à província romana (organizada em 25 a.C.), que incluía distritos a sul e as cidades atrás mencionadas. Se a carta foi escrita para os cristãos na Galácia do Norte, as igrejas foram fundadas durante a segunda viagem missionária, e a epístola foi redigida na terceira, quer a partir de Éfeso (por volta de 53 d.C.), quer mais tarde (por volta de 55), a partir da Macedónia. Esta interpretação é favorecida pelo facto de Lucas parecer usar “Galácia” apenas para descrever a Galácia do Norte (Actos 16:6; 18:23).

Se a carta foi escrita para os cristãos na Galácia do Sul, as igrejas foram fundadas durante a primeira viagem missionária, e a carta foi redigida após o término da viagem (provavelmente a partir de Antioquia, cerca de 49 d.C., fazendo dela a mais antiga epístola de Paulo), sendo o concílio de Jerusalém (Actos 15) convocado pouco tempo depois. A favor desta datação é o facto de que Paulo não menciona a decisão do concílio de Jerusalém, centrada directamente no seu argumento gálata a respeito dos Judaizantes, indicando que o concílio ainda não tivera lugar.16

Tema e Propósito:

A Epístola aos Gálatas foi o grito de guerra da Reforma, porque se destaca como Manifesto da Justificação pela de Paulo. Tem sido por isso apelidada de “a carta da Liberdade Cristã”. De modo peculiar, Lutero considerava-a a sua epístola.17 Gálatas ergue-se com um poderoso ataque contra os Judaizantes e os seus ensinamentos de legalismo. Ensinavam, entre outras coisas, que um conjunto de práticas cerimoniais do Antigo Testamento estava ainda vinculado à igreja. Portanto, o apóstolo escreve a fim de refutar o seu falso evangelho de obras, demonstrando a superioridade da justificação pela fé e da santificação pelo Espírito Santo versus pelas obras da Lei.

Adicionalmente, estes Judaizantes não só proclamavam um evangelho falso, mas procuravam também desacreditar o apostolado de Paulo. Nos primeiros dois capítulos, Paulo justifica o seu apostolado e mensagem. Nestes capítulos, Paulo demonstra, de modo convincente, que o seu apostolado e mensagem provêm, por revelação, do Cristo ressuscitado. Depois, nos capítulos 3 e 4, disputou pela verdadeira doutrina da graça, a doutrina da justificação unicamente pela fé. Alguns, porém, argumentariam de imediato que uma tal doutrina conduz à libertinagem; por isso, o apóstolo demonstra que a liberdade cristã não significa isso. Assim, os capítulos 5 e 6 mostram que os cristãos devem aprender a viver pelo poder do Espírito, e que a caminhada controlada pelo Espírito não manifestará as obras da carne, mas sim o fruto do Espírito.

Palavras-Chave:

As frases “justificação pela fé” e “liberdade da Lei” contêm as palavras-chave da epístola.

Versículos-Chave:

  • 2:20-21. Já estou crucificado com Cristo; e vivo, não mais eu, mas Cristo vive em mim; e a vida que agora vivo, na carne, vivo-a na fé do Filho de Deus, o qual me amou, e se entregou a si mesmo por mim. 2:21 Não aniquilo a graça de Deus; porque, se a justiça provém da lei, segue-se que Cristo morreu debalde.
  • 5:1. Estai, pois, firmes na liberdade com que Cristo nos libertou, e não torneis a meter-vos debaixo do jugo da servidão.
  • 5:13-16. Porque vós, irmãos, fostes chamados à liberdade. Não useis, então, da liberdade para dar ocasião à carne, mas servi-vos uns aos outros pelo amor. 5:14 Porque toda a lei se cumpre numa só palavra, nesta: “Amarás ao teu próximo, como a ti mesmo”. 5:15 Se vós, porém, vos mordeis e devorais uns aos outros, vede, não vos consumais, também, uns aos outros. 5:16 Digo, porém: Andai em Espírito, e não cumprireis a concupiscência da carne.

Capítulo-Chave:

O facto de que os crentes não se encontram sujeitos à Lei não significa, de modo algum, que se tenha liberdade para se fazer o que se quer, mas apenas que se tem o poder de fazer o que se deve pela graça de Deus, através do Espírito. Neste sentido, o capítulo 5 constitui um capítulo-chave. A nossa liberdade nunca deve ser usada “para dar ocasião à carne”, mas sim como base para nos amarmos uns aos outros, caminhando na força do Espírito (5:13, 16, 22-25).

Como Cristo É Visto em Gálatas:

Através da Sua morte, mediante a qual os crentes morreram para a Lei, e da troca pela vida de Cristo (2:20), os crentes foram libertados do jugo (5:1 ss) e trazidos para uma posição de liberdade. O poder da cruz proporciona remissão da maldição da lei, do poder do pecado e do próprio ego (1:4; 2:20; 3:13; 4:5; 5:16, 24; 6:14).

Plano Geral:

I. Pessoal: O Evangelho da Graça, a Justificação pela Fé Defendida (1:1-2:21)

A. Introdução (1:1-9)

B. O Evangelho da Graça Proveio de Revelação (1:10-24)

C. O Evangelho da Graça Foi Aprovado pela Igreja em Jerusalém (2:1-10)

D. O Evangelho da Graça Foi Justificado na Admoestação de Pedro, Chefe dos Apóstolos (2:11-21)

II. Doutrinal: O Evangelho da Graça, a Justificação pela Fé Explicada (3:1–4:31)

A. A Experiência dos Gálatas: O Espírito é Concedido pela Fé, Não pelas Obras (3:1-5)

B. O Exemplo de Abraão: Foi Justificado pela Fé, Não pelas Obras (3:6-9)

C. A Justificação Ocorre através da Fé, Não da Lei (3:10–4:11)

D. Os Gálatas Receberam as Suas Bênçãos através da Fé, Não da Lei (4:12-20)

E. Lei e Graça São Mutuamente Exclusivas (4:21-31)

III. Prática: O Evangelho da Graça, a Justificação pela Fé Aplicada (5:1–6:18)

A. A Posição da Liberdade: Permanecei Firmes (5:1-12)

B. A Prática da Liberdade: Servi-vos e Amai-vos Uns aos Outros (5:13-15)

C. O Poder da Liberdade: Andai em Espírito (5:16-26)

D. A Demonstração da Liberdade: Fazei o Bem a Todos os Homens (6:1-10)

E. Conclusão (6:11-18)

As Epístolas da Prisão

Efésios, Filipenses, Colossenses e Filémon são por vezes designadas por epístolas da prisão, uma vez que foram escritas quando Paulo se encontrava preso. Cada uma destas cartas contém referências a esta situação (Ef. 3:1; 4:1; 6:20; Fl. 1:7, 13; Cl. 4:10, 18; Filémon 1, 9, 10).

Debate-se se terá sido preso em Roma uma ou duas vezes, embora duas ocasiões pareçam ajustar-se melhor aos factos. Durante a primeira, Paulo foi mantido dentro ou perto do quartel da Guarda Pretoriana, ou em alojamentos arrendados às suas próprias custas, durante dois anos (Actos 28:30), durante os quais foram redigidas estas epístolas. Antecipou a sua libertação (Filémon 22) e, após a mesma, realizou várias viagens, escreveu 1 Timóteo e Tito, foi novamente preso, escreveu 2 Timóteo e foi martirizado (veja a Introdução a Tito, nota do livro Tito 1:1). Estas, portanto, são as cartas da primeira prisão romana, enquanto 2 Timóteo é a carta da segunda. 18

O facto de que estas grandes epístolas foram escritas enquanto Paulo estava preso, quer em quartéis romanos, quer acorrentado diariamente a um soldado romano, na sua própria casa arrendada (Actos 28:30), o que lhe deu acesso a toda a elite da Guarda Pretoriana, forma uma maravilhosa ilustração do modo como Deus pega nos nossos aparentes infortúnios e os usa para Sua glória e para aumentar as nossas oportunidades de ministério (veja Fl. 1:12-13). Mostra que podemos ser acorrentados e entravados, mas que a Palavra de Deus não permanece encarcerada (veja também 2 Tm. 2:9).

Efésios

Autor e Título:

Conforme claramente expresso no versículo inicial de cada uma das epístolas da prisão, Paulo é declarado como autor. O facto de que o apóstolo é o autor de Efésios é fortemente apoiado tanto por evidência interna, como externa. O autor chama a si mesmo “Paulo” duas vezes (1:1; 3:1). Para além disso, esta epístola é escrita segundo o modo ou padrão habitual de Paulo, com saudações e acção de graças, e uma secção doutrinal seguida da aplicação prática dessa doutrina, com comentários pessoais finais. Relativamente a evidência externa, vários Pais da Igreja (Clemente de Roma, Inácio, Policarpo, Clemente de Alexandria, entre outros) citam Efésios ou usam uma linguagem muito semelhante à utilizada na epístola.19

Recentemente, porém, alguns críticos voltaram-se para aspectos internos a fim de pôr em causa esta antiga e unânime tradição. Tem-se argumentado que o vocabulário e estilo são diferentes daqueles usados nas outras epístolas paulinas, mas tal negligencia a flexibilidade de Paulo sob diferentes circunstâncias (confira Romanos e 2 Coríntios). Em alguns aspectos, a teologia de Efésios reflecte um desenvolvimento mais tardio, mas isto deverá ser atribuído ao próprio crescimento e meditação de Paulo sobre a Igreja enquanto corpo de Cristo. Dado que a epístola claramente nomeia o autor no versículo inicial, não é necessário teorizar que Efésios foi escrita por um dos alunos ou admiradores de Paulo, tais como Timóteo, Lucas, Tíquico ou Onésimo.20

Existe alguma controvérsia quanto ao título e destino desta epístola. O título tradicional é Pros Ephesious, “Aos Efésios”. Porém, muitos manuscritos antigos omitem en Epheso; por esta e outras razões, muitos estudiosos acreditam que se tratava de uma carta encíclica (destinada a circular entre várias igrejas).

Vários factos indicam que Efésios foi uma carta circular, um tratado doutrinal na forma de carta, para as igrejas na Ásia Menor. Diversos bons manuscritos gregos omitem as palavras “em Éfeso” em 1:1. Há uma ausência de controvérsia nesta epístola, e esta não lida com problemas específicos das igrejas. Uma vez que Paulo trabalhara em Éfeso durante cerca de três anos e, dado que normalmente mencionava muitos amigos nas igrejas para as quais escrevia, a ausência de nomes pessoais nesta carta apoia fortemente a ideia do seu carácter encíclico. Parece ter sido enviada em primeiro lugar para Éfeso por Tíquico (Ef. 6:21-22; Cl. 4:7-8), sendo provavelmente a mesma carta denominada “carta de Laodiceia” em Cl. 4:16.21

Data: 60-61 D.C.

Conforme previamente mencionado, o apóstolo encontrava-se preso quando escreveu esta epístola (Ef. 3:1; 4:1; 6:20). Embora os estudiosos divirjam quanto à questão de Paulo ter redigido Efésios enquanto prisioneiro em Cesareia (Actos 24:27), em 57-59 d.C., ou em Roma (28:30), em 60-62 d.C., a evidência apoia a prisão em Roma. Como também foi referido, acredita-se que Efésios, Filipenses, Colossenses e Filémon foram escritas durante o mesmo período de tempo (confira Fl. 1:7; Cl. 4:10; Filémon 9). Uma vez que Efésios não fornece qualquer indicação da libertação de Paulo da prisão, como em Filipenses (1:19-26) e Filémon (v. 22), muitos acreditam que Efésios terá sido escrita na parte inicial da sua prisão, por volta de 60 d.C., enquanto Paulo foi mantido em prisão domiciliária no seu aposento arrendado (Actos 28:30). Depois de ser libertado, escreveu 1 Timóteo e Tito, foi novamente preso, escreveu 2 Timóteo e foi martirizado em Roma.

Tema e Propósito:

Nenhum propósito específico é enunciado, e não se faz referência a nenhum problema ou heresia em particular. Em vez disso, em Efésios, Paulo expõe o mistério glorioso “a Igreja, que é o corpo de Cristo”, Cristo como cabeça da Igreja (1:22, 23), e os crentes como membros uns dos outros, com toda a bênção espiritual em Cristo (1:3; 2:11‑22). Claramente, o propósito de Paulo é alargar os horizontes dos crentes a propósito da riqueza incomensurável das suas bênçãos em Cristo, cabeça da Igreja, que é o Seu corpo. A partir disto, emergem dois objectivos principais na epístola. O primeiro consiste em apresentar uma parte da abundância de bênçãos que os fiéis têm em Cristo e o modo como, através delas, os desígnios eternos de Deus se resumem na pessoa de Cristo, as coisas que estão na terra e no céu (1:3-12). O segundo tema emana do primeiro, nomeadamente a responsabilidade do crente conhecer, compreender e caminhar de um modo adequado face à sua posição celeste e chamamento em Cristo (1:18-23; 3:14-21; 4:1).

Embora não tenha sido redigida com um intuito curativo nem para corrigir quaisquer erros específicos, Paulo projectou esta epístola como prevenção contra aqueles problemas que tão frequentemente ocorrem devido à falta de maturidade ou incapacidade de compreender e aplicar aquilo de que os fiéis dispõem em Cristo. Intimamente ligado a isto, encontra-se uma pequena secção sobre o combate dos crentes contra as investidas de Satanás (6:10-18). Assim, Paulo escreveu acerca da riqueza, percurso e combate dos fiéis.

Palavras-Chave:

Em vista do tema ou propósito, as palavras-chave são “riqueza”, “caminhar” e “combate”.

Versículos-Chave:

  • 1:3. Bendito o Deus e Pai do nosso Senhor Jesus Cristo, o qual nos abençoou com todas as bênçãos espirituais, nos lugares celestiais, em Cristo.
  • 2:8-10. Porque pela graça sois salvos, por meio da fé, e isto não vem de vós, é dom de Deus; 2:9 não vem das obras, para que ninguém se glorie. 2:10 Porque somos feitura sua, criados em Cristo Jesus, para as boas obras, as quais Deus preparou para que andássemos nelas.
  • 4:11-13. E ele mesmo deu uns para apóstolos, e outros para profetas, e outros para evangelistas, e outros para pastores e doutores, 4:12 querendo o aperfeiçoamento dos santos, para a obra do ministério, para edificação do corpo de Cristo; 4:13 até que todos cheguemos à unidade da fé, e ao conhecimento do Filho de Deus, a varão perfeito, à medida da estatura completa de Cristo.
  • 5:17-18. Pelo que não sejais insensatos, mas entendei qual seja a vontade do Senhor. 5:18 E não vos embriagueis com vinho, em que há contenda, mas enchei-vos do Espírito.

Capítulos-Chave:

Como acontece em muitas das epístolas de Paulo, é difícil seleccionar um capítulo-chave, mas talvez o capítulo 6 se destaque, devido à revelação muito importante a respeito da natureza do nosso combate com Satanás (6:10-18). Embora sejamos abençoados com toda a bênção espiritual em Cristo (1:3), somos mesmo assim confrontados com um formidável inimigo, diante do qual precisamos da armadura de Deus. Assim, devemos levar a sério a exortação “fortalecei-vos no Senhor e na força do Seu poder” (6:10).

Como Cristo É Visto em Efésios:

Em Efésios, frases como “em Cristo” ou “com Cristo” ocorrem cerca de 35 vezes. São expressões paulinas comuns, mas aparecem nesta epístola mais do que em qualquer outra. Através delas, vemos muito do que os crentes têm mediante a sua posição face ao Salvador. Estão em Cristo (1:1), abençoados com toda a bênção em Cristo (1:3), escolhidos n'Ele (1:4), adoptados por Jesus Cristo (1:5), no Amado (1:6), redimidos n'Ele (1:7), recebendo n'Ele uma herança (1:11), tendo uma esperança em Cristo em louvor da Sua glória (1:12), marcados com o Espírito através d'Ele, enquanto penhor sincero da sua herança (1:13-14), vivificados, ressuscitados e sentados com Ele nos céus (2:5-6), criados em Cristo para as boas obras (2:10), participantes da promessa em Cristo (3:6) e capazes de se aproximarem de Deus através da fé em Cristo (3:12).

Plano Geral:

I. Saudação (1:1-2)

II. O Componente Doutrinal da Epístola: a Riqueza e Chamamento da Igreja (1:3-3:21)

A. Louvor da Redenção (1:4-14)

1. Escolhidos pelo Pai (1:4-6)

2. Redimidos pelo Filho (1:7-12)

3. Selados Com o Espírito (1:13-14)

B. Oração por Sabedoria e Revelação (1:15-23)

1. O Motivo da Oração (1:15-18a)

2. O Conteúdo da Oração (1:18b-23)

C. Nova Posição (2:1-22)

1. A Nova Posição nos Céus (2:1-10)

2. A Nova Posição na Terra (2:11-22)

D. Explicação Parentética (3:1-13)

1. O Mistério, Produto da Revelação (3:1-6)

2. O Ministro, Designado para a Proclamação (3:7-13)

E. Oração pela Compreensão (3:14-21)

III. O Componente Prático da Epístola; o Caminhar e Conduta da Igreja (4:1-6:24)

A. O Caminhar do Crente na Unidade (4:1-16)

1. O Apelo à Preservação da Unidade (4:1-3)

2. A Base para a Unidade (4:4-6)

3. O Significado da Unidade (4:7-16)

B. O Caminhar do Crente na Justiça (4:17-5:18)

1. O Prévio Modo de Caminhar da Vida Antiga (4:17-19)

2. O Presente Modo de Caminhar da Vida Nova (4:20-32)

3. O Modelo para o Nosso Caminhar (5:1-7)

4. A Prova e Razão para o Nosso Caminhar (5:8-13)

5. O Poder e Provisão para o Nosso Caminhar (5:14-18)

C. O Caminhar do Crente no Mundo (5:19-6:9)

1. Em Relação a Si Mesmo e à Igreja (5:19-21)

2. No Lar (5:22-6:4)

3. No Trabalho (6:5-9)

D. O Caminhar do Crente em Combate (6:10-20)

1. A Exortação às Armas (6:10-13)

2. A Explicação da Nossa Armadura (6:14-17)

3. O Uso da Nossa Armadura (6:18-20)

E. Conclusão (6:21-24)

Filipenses

Autor e Título:

Tanto a evidência interna como a externa apontam novamente para Paulo como autor. “A Igreja Primitiva foi unânime no seu testemunho de que Filipenses foi redigida pelo apóstolo Paulo (veja 1:1). Internamente, a carta revela o selo da autenticidade. As abundantes referências pessoais do autor concordam com aquilo que sabemos de Paulo a partir de outros livros do Novo Testamento.”22

A epístola à igreja em Filipos, a primeira igreja que Paulo estabeleceu na Macedónia, é intitulada no texto grego de Pros Philippesious, “Aos Filipenses”.

Data: 60-61 D.C.

Tal como Efésios, esta epístola foi escrita quando Paulo se encontrava preso. A sua referência à Guarda Pretoriana (Fl. 1:13), assim como a possibilidade de morte (vv. 20-26), sugerem que a redigiu em Roma. Embora a morte fosse possível, Paulo também parecia seguro da sua libertação. Tal sugere que Filipenses foi escrita após Efésios, em 60 ou 61 d.C..

Tema e Propósito:

Considerando que Efésios expõe o mistério glorioso “a Igreja, que é o corpo de Cristo”, Cristo como cabeça da Igreja (1:22-23) e os crentes como membros uns dos outros, igualmente abençoados com toda a bênção espiritual em Cristo (1:3; 2:11‑22), Filipenses mantém a prática de Efésios. Filipenses adverte contra a incapacidade de praticar a união providenciada por Cristo, bem como contra a incapacidade de os crentes se regozijarem nas suas bên­çãos e posição em Cristo (Fl. 1:27; 2:2; 4:1 ss). O tema de Filipenses pode bem ser “alegria e unidade em Cristo”.

Paulo tinha vários objectivos óbvios ao escrever esta carta aos Filipenses: (1) procurar expressar o seu amor e gratidão pela dádiva que lhe haviam enviado (1:5; 4:10-19); (2) informá-los sobre as suas próprias circunstâncias (1:12-26; 4:10-19); (3) encorajar os Filipenses a manterem-se firmes perante a perseguição e a se regozijarem independentemente das circunstâncias (1:27-30; 4:4); (4) exortá-los a viver em humildade e união (2:1-11; 4:2-5); (5) recomendar Timóteo e Epafrodito à igreja Filipense (2:19-30) e (6) advertir os filipenses contra os judaizantes legalistas e os antinomianos libertários que se haviam infiltrado no meio deles (capítulo 3).

Palavra(s)-Chave:

A palavra-chave, que ocorre sob uma ou outra forma cerca de 16 vezes, é “alegria” ou “gozo”. “Unidade” ou “união” é outra ideia-chave do livro. Tal é expresso de várias formas, tais como “partilhem o mesmo estado de espírito, mantenham-se no mesmo amor, unidos em espírito, focados no mesmo objectivo” (2:2); “permaneçam firmes num só espírito, combatendo juntos no mesmo pensamento” (1:27) e “vivei em harmonia” (4:2).

Versículos-Chave:

  • 1:21. Porque para mim o viver é Cristo, e o morrer é ganho.
  • 3:8-11. E, na verdade, tenho também por perda todas as coisas, pela excelência do conhecimento de Cristo Jesus, meu Senhor; pelo qual sofri a perda de todas estas coisas, e as considero como esterco, para que possa ganhar a Cristo, 3:9 e seja achado nele, não tendo a minha justiça que vem da lei, mas a que vem pela fé em Cristo, a saber, a justiça que vem de Deus pela fé; 3:10 para conhecê-lo, e à virtude da sua ressurreição, e à comunicação das suas aflições, sendo feito conforme à sua morte; 3:11 para ver se, de alguma maneira, posso chegar à ressurreição dos mortos.
  • 4:11-13. Não digo isto como por necessidade, porque já aprendi a contentar-me com o que tenho. 4:12 Sei estar abatido, e sei também ter abundância; em toda a maneira, e em todas as coisas, estou instruído, tanto a ter fartura, como a ter fome; tanto a ter abundância, como a padecer necessidade. 4:13 Posso todas as coisas, naquele que me fortalece.

Capítulos-Chave:

O capítulo 2 é certamente um capítulo-chave, na medida em que apresenta Cristo como exemplo quanto a colocar os outros à frente de nós mesmos, com a mente de Cristo. No processo, em 2:5-11, Paulo lança-se numa revelação solene a respeito da humildade e da exaltação de Cristo.

Como Cristo É Visto em Filipenses:

Nenhuma passagem é mais clara ou declarativa quanto à natureza, facto e propósito da encarnação de Cristo como a que se encontra neste livro, a grande passagem kenosis (2:5 ss). Para além disso, em vista de tudo o que Cristo foi e é, realizou e irá realizar, Paulo declara que Cristo é a vida do crente, “para mim o viver é Cristo” (1:21), é o modelo perfeito de humildade e amor sacrificial (2:4-5), é aquele que transformará, na ressurreição, os nossos humildes corpos à semelhança do Seu corpo glorioso (3:21) e é o nosso meio de capacitação em toda e qualquer circunstância da vida (4:12).

Plano Geral:23

I. Saudação e Acção de Graças pelos Filipenses (1:1-11)

II. As Circunstâncias Pessoais de Paulo em Roma: A Proclamação de Cristo (1:12-30)

III. O Modelo da Vida Cristã: Ter a Mente de Cristo (2:1-30)

A. A Exortação à Humildade (2:1-4)

B. O Epítome da Humildade (2:5-11)

C. O Exercício da Humildade (2:12-18)

D. Os Exemplos de Humildade Vistos em Timóteo e Epafrodito (2:19-30)

IV. O Prémio da Vida Cristã: Ter o Conhecimento de Cristo (3:1-21)

A. O Aviso Contra os Judaizantes Legalistas (3:1-4a)

B. O Exemplo de Paulo (3:4b-14)

C. A Exortação aos Demais (3:15-21)

V. A Paz da Vida Cristã: Conhecer a Presença de Cristo (4:1-23)

A. Paz Com os Outros (4:1-3)

B. Paz Consigo Mesmo (4:4-9)

C. Paz Com as Circunstâncias (4:10-23)

Colossenses

Autor e Título:

Devido às saudações em 1:2, Colossenses ficou conhecida como Pros Kolossaeis, “Aos Colossenses”. Tal como nas outras epístolas de Paulo até agora analisadas, tanto a evidência externa como a interna apoiam fortemente a autoria paulina. Contudo, a autoria desta epístola tem sido posta em causa por algumas pessoas, com base em aspectos de vocabulário e da natureza da heresia nela refutada. O Expositor’s Bible Commentary apresenta um excelente resumo dos temas-chave concernentes à autoria e datação de Colossenses.

Não é usualmente discutido que Colossenses seja uma genuína carta de Paulo. Na Igreja primitiva, todos os que falam do assunto da autoria atribuem-na a Paulo. No século 19, porém, algumas pessoas acreditavam que a heresia refutada no capítulo 2 era Gnosticismo do segundo século. Mas uma análise cuidadosa do capítulo 2 mostra que a heresia aí referida é notavelmente menos desenvolvida do que o Gnosticismo dos principais mestres gnósticos do segundo e terceiro séculos. Adicionalmente, as sementes daquilo que mais tarde se tornaria o Gnosticismo maduro do segundo século estavam presentes no primeiro século, invadindo já as igrejas. Por consequência, não é necessário circunscrever Colossenses ao segundo século, uma data demasiado tardia para que Paulo redigisse a carta.

Em vez disso, deverá ser datada à primeira prisão de Paulo em Roma, onde passou pelo menos dois anos em prisão domiciliária (veja Act. 28:16-31).24

Data: 61 D.C.

Paulo escreveu as quatro epístolas da prisão durante o seu primeiro encarceramento em Roma. Tal significa que as redigiu em 60-61 d.C. (veja a discussão da datação de Efésios e Filipenses).

Tema e Propósito:

O tema é o poder frutífero e eficaz da mensagem evangélica, que proclama a supremacia, liderança e suf­iciência total de Cristo para a Igreja, que é o Seu corpo. Nesta pequena epístola, vemos o “retrato completo de Cristo” feito por Paulo.25 Colossenses demonstra que, graças a tudo o que Jesus Cristo é na Sua pessoa e realizou na Sua obra, Ele, enquanto objecto de fé do crente, é tudo o que precisamos, pois n'Ele ficamos completos (2:10). Neste âmbito, Colossenses apresenta toda a suprem­acia, sufi­ciên­cia, singularidade e plenitude da pessoa e obra de Jesus Cristo enquanto o Salvador Deus-homem, o Criador e Sustentador do universo e a solução completa para as necessidades do homem, quer em termos de tempo, quer de eternidade. É um livro cósmico, que apresenta o Cristo cósmico: o Criador/Sustentador e Redentor/Reconciliador do homem e de todo o universo.

Palavras-Chave:

“Supremacia” e “suficiência” são palavras-chave neste livro.

Versículos-Chave:

  • 1:15-20. O qual é a imagem do Deus invisível, o primogénito de toda a criação; 1:16 porque nele foram criadas todas as coisas que há, nos céus e na terra, visíveis e invisíveis, sejam tronos, sejam dominações, sejam principados, sejam potestades: tudo foi criado por ele e para ele; 1:17 e ele é antes de todas as coisas, e todas as coisas subsistem por ele; 1:18 e ele é a cabeça do corpo da igreja, é o princípio e o primogénito de entre os mortos, para que em tudo tenha a preeminência. 1:19 Porque foi do agrado do Pai que toda a plenitude nele habitasse, 1:20 e que, havendo por ele feito a paz, pelo sangue da sua cruz, por meio dele reconciliasse consigo mesmo todas as coisas, tanto as que estão na terra, como as que estão nos céus.
  • 2:8-10. Tendo cuidado, para que ninguém vos faça presa sua, por meio de filosofias e vãs subtilezas, segundo a tradição dos homens, segundo os rudimentos do mundo, e não segundo Cristo; 2:9 porque nele habita, corporalmente, toda a plenitude da divindade; 2:10 e estais perfeitos nele, que é a cabeça de todo o principado e potestade.
  • 3:1-3. Portanto, se já ressuscitastes com Cristo, buscai as coisas que são de cima, onde Cristo está assentado à dextra de Deus. 3:2 Pensai nas coisas que são de cima, e não nas que são da terra; 3:3 Porque já estais mortos, e a vossa vida está escondida com Cristo, em Deus.

Capítulos-Chave:

O capítulo 2 é fundamental na medida em que demonstra porquê e como é que o crente está completo em Cristo, não necessitando que nada seja acrescentado à Sua obra e pessoa salvadora. Depois, o capítulo 3 constrói a partir disto, como a raiz origina o fruto, ou a causa conduz ao efeito. Uma vez que os crentes estão completos em Cristo (2:10) e são, desse modo, ressuscitados com Ele, dispõem agora de tudo o que necessitam para uma transformação à semelhança de Cristo em todas as facetas da vida (3:1 ss).

Como Cristo É Visto em Colossenses:

Wilkinson e Boa assinalam:

Este livro singularmente cristológico centra-se no Cristo cósmico – “a cabeça de todo o principado e potestade” (2:10), o Senhor da criação (1:16-17), o Autor da reconciliação (1:20-22; 2:13-15). Ele é a base da esperança do crente (1:5, 23, 27), a fonte do poder do crente para uma vida nova (1:11, 29), o Redentor e Reconciliador do crente (1:14, 20-22; 2:11-15), a personificação da Divindade plena (1:15, 19; 2:9), o Criador e Sustentador de todas as coisas (1:16-17), a Cabeça da Igreja (1:18), o Deus-homem ressuscitado (1:18; 3:1) e o Salvador todo-suficiente (1:28; 2:3, 20; 3:1-4).26

Plano Geral:27

I. Doutrinal: A Pessoa e Obra de Cristo (1:1-2:3)

A. Introdução (1:1-14)

1. Saudação de Paulo aos Colossenses (1:1-2)

2. Gratidão de Paulo pela Fé dos Colossenses (1:3-8)

3. Oração de Paulo pelo Crescimento dos Colossenses (1:9-14)

B. A Pessoa de Cristo (1:15-18)

1. Em Relação ao Pai (1:15)

2. Em Relação à Criação (1:16-17)

3. Em Relação à Nova Criação (1:18)

C. A Obra de Cristo (1:19-2:3)

1. A Descrição da Sua Obra (1:19-20)

2. A Aplicação da Sua Obra (1:21-23)

3. A Propagação da Sua Obra (1:24-2:3)

II. Polémico: Os Problemas Heréticos à Luz da União com Cristo (2:4-3:4a)

A. A Exortação Contra os Falsos Ensinamentos (2:4-8)

1. Exortação a Respeito dos Métodos dos Falsos Doutores (2:4-5)

2. Exortação ao Progresso na Vida da Fé (2:6-7)

3. Exortação a Respeito da Filosofia dos Falsos Doutores (2:8)

B. A Instrução do Verdadeiro Ensinamento (2:9-15)

1. A Posição do Crente em Cristo (2:9-10)

2. A Circuncisão do Crente (2:11-12)

3. Os Benefícios do Crente (2:13-15)

C. As Obrigações do Verdadeiro Ensinamento (2:16-3:4)

1. Negativa: Emancipação de Práticas Legalistas e Gnósticas (2:16-19)

2. Negativa: Emancipação de Normas Ascéticas (2:20-23)

Positiva: Aspirações à Vida Celeste (3:1-4)

III. Prática: A Prática do Crente em Cristo (3:5-4:6)

1. Na Vida Interior (3:5-17)

2. No Lar e na Vida Quotidiana (3:18-4:1)

3. Na Vida Exterior (4:2-6)

IV. Pessoal: Os Planos e Assuntos Privados do Apóstolo (4:7-18)

1. Os Seus Representantes Especiais (4:7-9)

2. As Suas Saudações Pessoais (4:10-18)

Primeira Aos Tessalonicenses

Autor e Título:

Conforme declarado em 1:1 e 2:18, toda a evidência (externa e interna) apoia a afirmação do livro, a respeito de Paulo ser o autor de 1 Tessalonicenses. Os pais da Igreja primitiva apoiam há muito a autoria paulina, começando em 140 d.C. (Marcião). Os aspectos que caracterizam Paulo são evidentes ao longo do texto (compare 3:1-2, 8-11 com Actos 15:36; 2 Co. 11:28). Adicionalmente, uma série de alusões históricas no livro adequam-se à vida de Paulo, conforme relatada em Actos e nas suas próprias cartas (compare 2:14-16; 3:1, 2, 5-6 com Actos 17:1-15). Em vista desta evidência, poucas pessoas (críticos radicais do século dezanove) questionaram a autoria de Paulo.

Enquanto a primeira de duas epístolas canónicas dirigidas à igreja de Tessalónica, este livro foi denominado no texto grego de Pros Thessalonikeis A, “Primeira aos Tessalonicenses.”

Data: 51-52 D.C.

1 e 2 Tessalonicenses foram escritas em Corinto, durante os dezoito meses que o apóstolo permaneceu nessa cidade (confira Actos 18:1-11). A primeira epístola foi redigida durante a primeira parte desse período, logo após Timóteo ter regressado de Tessalónica com notícias do progresso da igreja. A segunda carta foi enviada apenas algumas semanas (no máximo, alguns meses) mais tarde. Qualquer data atribuída será aproximada, embora provavelmente entre 51-52 d.C..

Tema e Propósito:

O propósito e principal preocupação do apóstolo ao escrever aos Tessalonicenses podem ser sumariados conforme se segue: expressar a sua gratidão por aquilo que Deus estava a realizar nas vidas dos tessalonicenses (1:2-3), defender-se contra uma campanha destinada a difamar o seu ministério (2:1-12), encorajá-los a permanecer firmes contra a perseguição e pressão para voltarem aos seus estilos prévios de vida pagã (3:2-3; 4:1-12), dar resposta a uma questão doutrinal a respeito do destino dos cristãos que haviam morrido (4:1-13), responder a perguntas concernentes ao “Dia do Senhor” (5:1-11) e lidar com certos problemas que se haviam desenvolvido na sua vida corporativa enquanto igreja (5:12-13; 19-20).

Palavra(s)-Chave:

Duas palavras e conceitos-chave destacam-se nesta breve epístola: “santificação” e “vinda do Senhor”, mencionada em cada capítulo (1:10; 2:19; 3:13; 4:15; 5:23). A vinda do Senhor não só deve confortar os nossos corações, mas também mover-nos a viver de forma piedosa.

Versículos-Chave:

  • 1:9-10. Porque eles mesmos anunciam de nós qual a entrada que tivemos para convosco, e como dos ídolos vos convertestes a Deus, para servir o Deus vivo e verdadeiro, 1:10 e esperar dos céus o seu Filho, a quem ressuscitou dos mortos, a saber, Jesus, que nos livra da ira futura.
  • 2:13. Pelo que, também, damos, sem cessar, graças a Deus, pois, havendo recebido de nós a palavra da pregação de Deus, a recebestes, não como palavra de homens, mas (segundo é, na verdade), como palavra de Deus, a qual, também, opera em vós, os que crestes.
  • 4:1-3. Finalmente, irmãos, vos rogamos e exortamos no Senhor Jesus, que, assim como recebestes de nós, de que maneira convém andar e agradar a Deus, assim andai, para que abundeis cada vez mais. 4:2 Porque vós bem sabeis que mandamentos vos temos dado pelo Senhor Jesus. 4:3 Porque esta é a vontade de Deus: a vossa santificação, que vos abstenhais da prostituição;
  • 4:13-18. Não quero, porém, irmãos, que sejais ignorantes acerca dos que já dormem, para que não vos entristeçais, como os demais, que não têm esperança. 4:14 Porque, se cremos que Jesus morreu e ressuscitou, assim, também, aos que em Jesus dormem, Deus os tornará a trazer com ele. 4:15 Dizemo-vos, pois, isto, pela palavra do Senhor: que nós, os que ficarmos vivos, para a vinda do Senhor, não precederemos os que dormem. 4:16 Porque o mesmo Senhor descerá do céu, com alarido, e com voz de arcanjo, e com a trombeta de Deus; e os que morreram em Cristo ressuscitarão primeiro. 4:17 Depois nós, os que ficarmos vivos, seremos arrebatados juntamente com eles, nas nuvens, a encontrar o Senhor nos ares, e assim estaremos sempre com o Senhor. 4:18 Portanto, consolai-vos uns aos outros com estas palavras.

Capítulos-Chave:

Os capítulos 4 e 5 destacam-se indubitavelmente como capítulos-chave, graças ao seu ensinamento relativo à vinda do Senhor para a Igreja, o arrebatamento (4:13-18) e o dia do Senhor (5:1-11), o tempo futuro no qual intervirá nos eventos humanos de modo a consumar a Sua redenção e julgamento.

Como Cristo É Visto em 1 Tessalonicenses:

Com a vinda do Senhor mencionada em cada capítulo, Cristo é apresentando como esperança de salvação do crente, agora e aquando da Sua chegada. Quando vier, salvar-nos-á da ira (indubitavelmente, uma referência à Tribulação) (1:10; 5:4-11), dará recompensas (2:19), tornar-nos-á perfeitos (3:13), ressuscitar-nos-á (4:13-18) e santificará (porá à parte) todos os que tiverem confiado n'Ele (5:23).

Plano Geral:

I. O Passado: A Obra da Fé (1:1-3:13)

A. O Elogio dos Tessalonicenses (1:1-10)

1. A Avaliação de Paulo (1:1-4)

2. A Evidência da Vida (1:5-7)

3. A Explicação da Evidência (1:8-10)

B. A Conduta do Apóstolo e dos Seus Colaboradores (2:1-12)

1. O Seu Testemunho (2:1-2)

2. A Sua Palavra (2:3-7a)

3. O Seu Caminhar (2:7b-12)

C. A Conduta dos Tessalonicenses (2:13-16)

1. A Sua Recepção da Palavra (2:13)

2. A Sua Resposta à Palavra (2:14)

3. A Rejeição da Palavra (2:15-16)

D. A Preocupação do Apóstolo (2:17-20)

1. O Seu Coração para os Tessalonicenses (2:17)

2. O Seu Impedimento por parte de Satanás (2:18)

3. A Sua Esperança nos Tessalonicenses (2:19-20)

E. A Confirmação dos Tessalonicenses (3:1-10)

1. O Envio de Timóteo (3:1-5)

2. O Relato de Timóteo (3:6-10)

F. A Oração Final (3:11-13)

1. Oração Para Poder Voltar aos Tessalonicenses (3:11)

2. Oração Para Que os Tessalonicenses Cresçam no Amor (3:12)

3. Oração Para Que os Seus Corações Sejam Estabelecidos na Santidade (3:13)

II. O Presente: A Obra do Amor (4:1-12)

A. O Seu Amor por Deus Expresso numa Vida Santificada (4:1-8)

B. O Seu Amor pelos Irmãos, uma Expressão do Ensinamento de Deus (4:9-10)

C. O Seu Amor pelos Perdidos, Expresso numa Vida Piedosa (4:11-12)

III. A Perspectiva Futura: A Persistência da Esperança (4:13-5:28)

A. Concernente ao Dia de Cristo: O Conforto da Sua Vinda (4:13-18)

1. A Ressurreição dos Santos Adormecidos (4:13-16)

2. O Arrebatamento dos Santos Vivos (4:17-18)

B. Concernente ao Dia do Senhor (5:1-11)

1. A Vinda do Dia do Senhor (5:1-5)

2. A Conduta dos Cristãos (5:6-10)

3. Conclusão (5:11)

C. Concernente ao Comportamento na Congregação (5:12-28)

1. Prescrição Final (5:12-22)

2. Petição Final (5:23-24)

3. Pós-Escrito Final (5:25-28)

Segunda aos Tessalonicenses

Autor e Título:

Tal como 1 Tessalonicenses, esta carta também foi escrita por Paulo (confira 1 Ts. 1:1; 3:17). Contudo, a autoria paulina desta epístola tem sido posta em questão mais vezes do que a de 1 Tessalonicenses, embora possua mais apoio da parte dos escritores da Igreja primitiva. Entre os escritos dos pais da Igreja primitiva, não existe evidência de que a sua autoria tenha sido questionada. De facto, vários pais mencionaram Paulo nas suas obras como autor desta epístola. Foi apenas no século 19 que certas questões se levantaram a respeito da autoria desta epístola. As dúvidas provinham de críticos racionalistas, que também se recusavam a aceitar a afirmação bíblica de inspiração divina. De qualquer forma, as evidências externa e interna apoiam Paulo como autor.

As contestações baseiam-se mais em factores internos do que na pertinência das afirmações dos pais da Igreja. Pensa-se que existem diferenças no vocabulário (dez palavras não utilizadas em mais nenhum local), estilo (que se diz ser inesperadamente formal) e escatologia (a doutrina do “homem do pecado” não é ensinada em nenhum outro lado). Porém, tais argumentos não convenceram os estudiosos actuais. A maioria ainda defende a autoria paulina de 2 Tessalonicenses.28

Enquanto segunda carta para a igreja em Tessalónica, esta epístola é denominada no texto grego de Pros Thessalonikeis B, “Segunda aos Tessalonicenses”.

Data: 51-52 D.C.

Uma vez que as circunstâncias históricas são muito similares às de 1 Tessalonicenses, a maioria das pessoas crê que terá sido redigida pouco depois da primeira carta – talvez cerca de seis meses mais tarde. Embora as condições na igreja fossem semelhantes, a perseguição parece ter aumentado (1:4-5), e isto, em conjunto com outros factores, levou Paulo a escrever esta carta em Corinto, por volta de 51 ou 52 d.C., depois de Silas e Timóteo, portadores da primeira epístola, terem regressado com as notícias dos novos acontecimentos.

Tema e Propósito:

Segunda a Tessalonicenses foi evidentemente motivada por três acontecimentos principais de que Paulo ouvira falar: (1) notícias concernentes ao aumento da perseguição que enfrentavam (1:4-5), (2) lidar com os relatos de uma carta pseudo-paulina e outras deturpações do seu ensinamento a respeito do dia do Senhor e do arrebatamento da Igreja (2:1 ss) e (3) lidar com a forma como alguns respondiam à crença da vinda iminente do Senhor. Tal crença ainda era usada como base para fugirem às suas responsabilidades vocacionais. Assim, o apóstolo escreveu para lidar com o estado de ociosidade ou desordem que havia aumentado (3:5-15).

A fim de atender às necessidades que motivaram esta epístola, Paulo escreveu-a para confortar e corrigir. Ao fazer isso, perseguiu três propósitos abrangentes. Escreveu: (1) a fim de dar um incentivo aos Tessalonicenses para que perseverassem, descrevendo a recompensa e retribuição que teriam lugar no futuro juízo de Deus (1:3-10), (2) a fim de clarificar os eventos importantes pertencentes ao dia do Senhor, de modo a provar a falsidade das afirmações de que tal dia já havia chegado (2:1-2) e (3) a fim de providenciar instruções detalhadas quanto aos passos disciplinares que a igreja deveria tomar na correcção daqueles que se recusavam a trabalhar (3:6-15).

Palavras-Chave:

As palavras ou conceitos-chave são “juízo”, “retribuição” e “destruição”, girando todos em torno do regresso do Senhor no Seu dia. De facto, nesta epístola, 18 dos 47 versículos (38 porcento) dizem respeito a este assunto. Em 1 Tessalonicenses, o foco encontrava-se na vinda de Cristo para a Sua Igreja (4:13-18), enquanto, em 2 Tessalonicenses, o foco está na vinda de Cristo com a Sua Igreja, para julgar um mundo incrédulo (1:5-10; 2:3, 12).

Versículos-Chave:

  • 2:1-4. Ora, irmãos, rogamos-vos, pela vinda do nosso Senhor Jesus Cristo, e pela nossa reunião com ele, 2:2 que não vos movais facilmente do vosso entendimento, nem vos perturbeis, quer por espírito, quer por palavra, quer por epístola, como de nós, como se o dia de Cristo estivesse já perto. 2:3 Ninguém, de maneira alguma, vos engane; porque não será assim sem que antes venha a apostasia, e se manifeste o homem do pecado, o filho da perdição, 2:4 O qual se opõe, e se levanta contra tudo o que se chama Deus, ou se adora, de sorte que se assentará, como Deus, no templo de Deus, querendo parecer Deus.
  • 3:1-5. No demais, irmãos, rogai por nós, para que a palavra do Senhor tenha livre curso e seja glorificada, como também o é entre vós; 3:2 e para que sejamos livres de homens dissolutos e maus; porque a fé não é de todos. 3:3 Mas fiel é o Senhor, que vos confortará e guardará do maligno. 3:4 E confiamos de vós, no Senhor, que não só fazeis, como fareis, o que vos mandamos. 3:5 Ora o Senhor encaminhe os vossos corações no amor de Deus e na paciência de Cristo.
  • 3:16. Ora o mesmo Senhor da paz vos dê sempre paz, de toda a maneira. O Senhor seja com todos vós!

Capítulos-Chave:

O capítulo 2 é fulcral no sentido em que corrige um grave erro que se introduzira na igreja tessalonicense, ensinando que o dia do Senhor já chegara. Nele, o apóstolo ensinou-lhes que o dia do Senhor ainda não ocorrera, nem poderia chegar até que certos eventos tivessem lugar, não pelo arrebatamento iminente da Igreja, mas pelo dia do Senhor, a septuagésima semana de Daniel.

Como Cristo É Visto em 2 Tessalonicenses:

Um dos temas principais deste livro, especialmente nos capítulos 1-2, é o regresso de Cristo para o julgamento, onde porá fim a toda a rebelião e trará a retribuição. Segunda a Tessalonicenses antecipa Cristo, o próximo Juiz.

Plano Geral:

Para além da saudação e bênção, o livro divide-se facilmente em cinco secções:

I. Saudação ou Introdução (1:1-2)

II. Louva e Conforta a Respeito da Perseguição (1:4-12)

III. Corrige e Desafia a Respeito do Dia do Senhor (2:1-17)

A. Em Relação ao Presente (2:1-2)

B. Em Relação à Apostasia (2:3a)

C. Em Relação ao Homem do Pecado (2:3b-4)

D. Em Relação Àquele que o Impede (2:5-9)

E. Em Relação Àqueles que Não Crêem (2:10-12)

F. Em Relação aos Crentes (2:13-17)

IV. Ordena e Condena a Respeito da Ociosidade (3:1-16)

A. A Confiança do Apóstolo (3:1-5)

B. As Ordens do Apóstolo (3:6-15)

V. A Sua Bênção e Saudações Finais (3:16-18)

As Epístolas Pastorais

O último grupo principal de epístolas paulinas tem sido geralmente denominado de “Epístolas Pastorais”, um termo usado para designar as três cartas dirigidas a Timóteo e Tito (1 e 2 Timóteo; Tito). Originalmente, foram vistas como meras cartas pessoais e classificadas em conjunto com Filémon; porém, devido à sua forte relação com a vida da Igreja, começaram a ser chamadas “Epístolas Pastorais”. Embora endereçados a indivíduos, estes livros não se encontram limitados a comunicações pessoais e privadas, tendo um carácter mais oficial. Paulo dirigiu-os a Timóteo e Tito, de modo a guiá-los em matérias concernentes ao cuidado pastoral da Igreja, casa de Deus (compare 1 Tm. 3:14-15; 4:6-15 com 2 Tm. 2:2).

O termo “pastoral” é uma designação do século 18 acrescentada ao longo dos anos 29 e, embora não inteiramente exacto, é, de alguma forma, uma descrição apropriada para estas três cartas. Para além disso, devido à grande extensão que estas epístolas dedicam a lidar com a ordem e disciplina da Igreja, o termo “pastoral” está correcto. Estas epístolas lidam com a organização, políticas e culto eclesiais, todos estes tópicos preocupações vitais para a saúde pastoral da Igreja. Contudo, o termo “pastoral” não é exacto no sentido em que Timóteo e Tito não eram pastores no sentido actual da palavra. Sendo assim, quem eram eles?

Primeiro, eram representantes oficiais do apóstolo Paulo, que os enviara a diversas igrejas, como Éfeso e Creta. Uma vez nesses locais, dispunham de capacidade oficial para lidar com situa­ções e necessidades especiais. Durante o período entre o tempo dos apóstolos e a transição mais completa para anciãos e diáconos, estes homens foram enviados por Paulo como seus representantes apostólicos, para repelir e lidar com certas condições e pessoas que ameaçavam prejudicar o trabalho e min­istérios destas igrejas.

Segundo, Timóteo e Tito possuíam indubi­tavelmente as qualidades necessárias para o ministério pastoral e, embora houvesse um elemento de cuidado pastoral naquilo que faziam, não eram anciãos nem pastores, concedidos a diversas igrejas pelo Senhor para ministérios a longo prazo (1 Pd. 5:1 ss). Em vez disso, enquanto delegados oficiais de Paulo, foram enviados para ajudar as igrejas a estabelecer os seus ministérios, pastoralmente falando (confira Tito 1:5 ss).

Pensando bem, em conteúdo, estes livros são de natureza pastoral, proporcionado orientação para o cuidado, conduta, ordem, ministério e administração de igrejas ou assembleias de fiéis. Tal é verdade tanto quando lidam com assuntos pessoais, como com o ministério corporativo da igreja. Em resumo, portanto, estes livros foram projectados por Deus para nos ajudar nas nossas responsabilidades pastorais e no desenvolvimento orgânico, bem como para servirem de guia à vida das igrejas locais.

Sobre este aspecto, poderá ser feita uma observação importante. De entre as treze cartas de Paulo, estes são os últimos livros que escreveu. O que há de tão relevante nisso? Uma vez que estes livros lidam com a ordem, ministério e organiza­ção da igreja, porque não foram os primeiros? Se eu ou você estivéssemos a fazer isto (especialmente hoje em dia), provavelmente tentaríamos primeiro colocar em ordem a organização administrativa e a estrutura, preocupando-nos depois com a doutrina. Aqui ficam algumas sugestões para reflectir:

Sugestão 1. É claro que a ordem e organização são importantes. A igreja é um corpo espiritual, um organismo, e cada crente é um membro, com funções especiais e tarefas a desempenhar, mas a necessidade prioritária, tão essen­cial ao funcionamento da igreja conforme Deus a projectou, é a teologia (ensinamento) e compreensão correctas da Palavra, bem como a sua aplicação pessoal num modo de viver semelhante a Cristo. Tal concede-nos os alicerces espirituais e morais nos quais baseamos os nossos métodos, estratégia e administração. Assim, embora os nossos métodos variem com frequência, nunca deverão contradizer os princípios morais ou espirituais da Palavra de Deus.

Dar, por exemplo, é uma responsabilidade corporativa e individual, mas a nossa dádiva e a colecta de dinheiro deverão ser feitas de modo a não violarem certos princípios bíblicos, tais como dar voluntariamente, em detrimento de mediante métodos que empreguem coacção ou manipula­ção.

Sugestão 2. A organização, ou melhor, o crescimento orgânico e unido de uma igreja, deverão basear-se no ensinamento correcto, que assenta no manuseio adequado da Palavra, isto é, da verdade objectiva de Deus, em conjunto com o uso de pessoas qualificadas e numa relação espiritual boa com Ele. Ao tentarmos levar a cabo uma organização com base na tradição ou contexto, acabamos com uma organização que não só não é bíblica, mas que também tem falta de fervor espiritual e capacidade de funcionar da forma que Deus deseja.

Estes livros, portanto, lidam com assuntos de ordem eclesial, ou eclesi­ologia, não mencionados até então; antes de Deus dar à Igreja orientações para a sua organização (ou ordens tão específicas como as que encontramos nas pastorais), deu-nos Romanos, 1 e 2 Coríntios, Gálatas, Efésios, Filipenses e Colossenses. Será porque a organização não é impor­tante? Não! É apenas porque a organização e administração não são aspectos prioritários. São secundários. Para além disso, o ensinamento e espiritualidade sólidos são o que, em última análise, produzem ministérios eficazes de acordo com os padrões de Deus, manifestando o espírito e carácter de Cristo em termos de ministério e alcance.

Sugestão 3. Outro conceito está intimamente relacionado com isto. Algumas áreas da eclesio­logia são mais difíceis de determinar do que outras. Em resultado, os estudantes da Palavra têm debatido certos assuntos durante anos, tais como a forma exacta de governo, ou como seleccionar e nomear homens para cargos de liderança. Será que esta selecção deverá ser levada a cabo pelo grupo de anciãos, pela congregação, ou por decisão conjunta?

Dado que existe uma tal divergência de opiniões, será que isto significa que devemos perder o interesse no que toca a questões de governo da igreja? Claro que não. Devemos estudar cuidadosamente estes assuntos e procurar respostas bíblicas, a fim de podermos chegar a conclusões baseadas no nosso estudo dos factos da Escritura. Mas o importante é simplesmente isto: independentemente do modelo de governo eclesial, dentro de certos limites, claro, se a Palavra de Deus está a ser consistente e correctamente proclamada, com uma dependência devota no Senhor, e se as pessoas levarem esta questão a sério, a igreja estará viva, num contacto vital com Cristo, e eficaz no serviço do Senhor.

Primeira a Timóteo

Autor e Título:

Atendendo à sua proximidade em termos de foco e pensamento, a confirmação e autoria das três epístolas pastorais será tratada aqui. Também já foi salientado que, uma vez que as três epístolas estão intimamente associadas em pensamento e estilo, é usual que a autoria paulina ou seja aceite, ou rejeitada para todas elas.

Embora estas três cartas tenham sido atacadas mais vezes do que qualquer outra epístola de Paulo, tanto a evidência externa como a interna apoiam uma autoria paulina. Alguns pais da Igreja primitiva, tais como Policarpo e Clemente de Roma, fazem alusão a estas epístolas como sendo paulinas. Adicionalmente, Ireneu, Tertuliano, Clemente de Alexandria e o Cânone Muratori fazem a mesma coisa. Além disso, os livros mencionam Paulo como autor (1 Tm. 1:1; 2 Tm. 1:1, Tito 1:1). Adicionalmente, os ensinamentos doutrinais e pormenores autobiográficos adequam-se à vida de um Paulo com idade avançada, perto do fim do seu ministério (veja 1:12-17; 2:7; 2 Tm. 1:1-8; 4:9-22; Tito 1:5; 3:12-13).30 Usualmente, os que põem em causa a autoria de Paulo fazem-no com base nos seguintes aspectos:

... que (1) as viagens de Paulo descritas nas pastorais não se encaixam em nenhuma parte do registo histórico do livro dos Actos, (2) a organização eclesial nelas descrita corresponde à do segundo século e (3) o vocabulário e estilo diferem de forma significativa dos utilizados nas outras cartas paulinas. Aqueles que sustentam a autoria paulina refutam: (1) não há nenhuma razão que obrigue a crer que Actos contenha a história completa da vida de Paulo. Uma vez que a sua morte não se encontra registada em Actos, aparentemente foi libertado do seu primeiro encarceramento em Roma, viajou pelo império durante vários anos (talvez mesmo até Espanha), foi preso de novo, encarcerado em Roma pela segunda vez e martirizado sob o poder de Nero; (2) nenhum aspecto da organização eclesial reflectida nas pastorais requer uma data mais tardia (veja Actos 14:23; Fl. 1:1); e (3) a questão da autoria não pode ser decidida unicamente com base no vocabulário, sem ter em consideração a forma como o assunto a tratar afecta a escolha de palavras de um escritor. Espera-se que o vocabulário usado para descrever a organização eclesial, por exemplo, seja diferente do utilizado para ensinar a doutrina do Espírito Santo. Não há nenhum argumento contra a autoria paulina para o qual não exista uma resposta razoável. E, é claro, as próprias cartas declaram terem sido redigidas por Paulo.31

Os títulos gregos para 1 e 2 Timóteo são Pros Timotheon A e Pros Timotheon B, “Primeira a Timóteo” e “Segunda a Timóteo”. O nome de Timóteo significa “aquele que honra a Deus”.

Data: 63-66 D.C.

Ao comparar-se Actos com as epístolas, torna-se claro que 1 Timóteo e Tito pertencem a um período após a primeira libertação e absolvição de Paulo em Roma. Por causa disto, 1 Timóteo deverá ser datada após a sua primeira libertação, por volta da Primavera de 63 d.C., mas antes do surto de perse­guições neronianas, em 64 d.C.. Primeira a Timóteo foi provavelmente redigida em 63 d.C., logo após a sua primeira libertação. Tito foi escrita por volta de 65 d.C., e 2 Timóteo em 66 d.C.. De acordo com Eusébio, pai da Igreja primitiva, Paulo faleceu em 67 d.C.. Enquanto cidadão romano, morreu pela espada (decapitado), em vez de ser sujeito à crucificação, como aconteceu a Pedro.

As viagens missionárias de Paulo ocuparam aproximadamente os anos 48-56 d.C.. A partir de 56-60, Paulo percorria lentamente os tribunais romanos, chegando por fim a Roma. Durante dois anos, 61-62, Paulo foi mantido em prisão domiciliária em Roma, tendo sido presumivelmente libertado ao fim desse período. A partir de 62-67, Paulo viajou com mais ou menos liberdade, deixando Timóteo em Éfeso e Tito em Creta, escrevendo subsequentemente uma carta para cada um. Assim, as datas aproximadas para 1 Timóteo e Tito são talvez 63-66. Depois de ser recapturado e encarcerado uma vez mais, Paulo escreveu uma segunda carta a Timóteo, 2 Timóteo. Portanto, 2 Timóteo, datada aproximadamente em 67 d.C., representa a última Epístola Paulina.32

Tema e Propósito:

Podem ser vistos pelo menos cinco propósitos claros em 1 Timóteo. Paulo escreveu: (1) para encorajar e incentivar o espírito e coragem de Timóteo, lembrando-lhe a sua carga ou dever (1:3), o seu dom espiritual (4:14), a sua boa profissão (6:12) e o depósito de doutrina que lhe fora confiado (6:20); (2) para proporcionar a Timóteo compreensão bíblica, lidando com os erros dos falsos doutores, e para encorajar Timóteo a permanecer na doutrina salutar (1:3-11, 18-20; 4:1-16; 6:3 ss); (3) para dar orientações concernentes à conduta eclesial apropriada na adoração (capítulo 2); (4) para fornecer orientação a respeito de numerosos assuntos que haveriam de surgir, mostrando como se deveria lidar com eles. Tal incluiria coisas como as seguintes: qualificações dos anciãos e diáconos (capítulo 3), conduta adequada com diversos grupos etários – anciãos e viúvas (capítulo 5). Finalmente, (5) escreveu para advertir contra os males do materialismo (capítulo 6).

O tema de 1 Timóteo, tal como Tito e 2 Timóteo, é duplo, com uma faceta que envolve o indivíduo, e outra envolvendo a Igreja.

  • Para o indivíduo, o tema é “combater o bom combate” (1:18).
  • Para a Igreja, o tema é “como comportar-se na igreja, casa de Deus” (3:15).

Palavra(s)-Chave:

Sendo 1 Timóteo, em muitos aspectos, um manual de liderança e conduta da igreja, um termo-chave é “sã doutrina”, enfatizado em vários locais (veja 1:10; 4:6; 6:1-3). Porém, não deve subestimar-se o conceito de “conduta” ou “piedade”, que ocorre nove vezes (compare 2:2, 10; 3:16; 4:7, 8; 6:3, 5, 6, 11 com 3:15 e 4:12). Como é óbvio, tal é adequado, uma vez que a doutrina salutar deve conduzir a uma conduta piedosa.

Versículos-Chave:

  • 1:5. Ora o fim do mandamento é o amor de um coração puro, e de uma boa consciência e de uma fé não fingida.
  • 3:14-16. Escrevo-te estas coisas, esperando ir ver-te bem depressa; 3:15 mas, se tardar, para que saibas como convém andar na casa de Deus, que é a igreja do Deus vivo, a coluna e firmeza da verdade. 3:16 E, sem dúvida alguma, grande é o mistério da piedade: Aquele que se manifestou em carne, foi justificado em espírito, visto dos anjos, pregado aos gentios, crido no mundo, e recebido acima na glória.
  • 6:11-12. Mas tu, ó homem de Deus, foge destas coisas e segue a justiça, a piedade, a fé, o amor, a paciência, a mansidão. 6:12 Milita a boa milícia da fé; toma posse da vida eterna, para a qual também foste chamado, tendo já feito boa confissão diante de muitas testemunhas.

Capítulo-Chave:

Uma vez que a liderança é tão determinante para o crescimento espiritual e eficácia de uma igreja, o capítulo 3, que expõe as qualificações para um cargo de liderança, é claramente um capítulo-chave. “Estão notavelmente ausentes qualidades mundanas de sucesso e posição. Em vez disso, Paulo enumera qualidades de carácter, demonstrando que a verdadeira liderança advém do nosso percurso com Deus, em detrimento de feitos ou sucesso vocacional.”33

Como Cristo É Visto em 1 Timóteo:

Destacam-se várias passagens, apontando para a pessoa e ministério do Salvador. Ele é a fonte do nosso chamamento, força, fé e amor, tão necessários para o ministério (1:12-14), aquele que veio para salvar os pecadores (1:15), o único “mediador entre Deus e os homens” (2:5), Deus manifestado “na carne, justificado pelo Espírito, visto pelos anjos, pregado aos gentios, acreditado no mundo e exaltado na glória” (3:16) e o “Salvador de todos os homens, principalmente dos fiéis” (4:10).

Plano Geral:

I. A Saudação (1:1-2)

II. Instruções a Respeito da Doutrina (1:3-20)

A. Advertência Contra a Falsa Doutrina (1:3-11)

B. O Testemunho de Paulo sobre a Graça (1:12-17)

C. Recomendação de Paulo para Timóteo (1:18-20)

III. Instruções a Respeito da Adoração (2:1-2:15)

A. Instruções a Respeito da Oração (2:1-7)

B. Instruções a Respeito de Homens e Mulheres (2:8-15)

IV. Instruções a Respeito dos Líderes (3:1-16)

A. Acerca dos Anciãos e Diáconos (3:1-13)

B. Explicação Parentética (3:14-16)

V. Instruções a Respeito dos Perigos (4:1-16)

A. Descrição dos Perigos (4:1-5)

B. Deveres e Defesa Contra os Perigos (4:6-16)

VI. Instruções a Respeito de Diversas Responsabilidades (5:1-6:10)

A. Acerca de Vários Grupos Etários (5:1-2)

B. Acerca das Viúvas (5:3-16)

C. Acerca dos Anciãos (5:17-25)

D. Acerca dos Escravos e Senhores (6:1-2)

E. Acerca dos Heréticos e Gananciosos (6:3-10)

VII. Instruções Finais a Timóteo (6:11-21)

A. Exortação à Piedade (6:11-16)

B. Instruções para os Ricos (6:17-19)

C. Exortações para Permanecer Fiel (6:20-21)

Segunda a Timóteo

Autor e Título:

Consulte o material em 1 Timóteo.

Data: 67 D.C.

Consulte o material em 1 Timóteo.

Tema e Propósito:

Quando olhamos para 2 Timóteo, encontramos uma atmosfera muito diferente. Em 1 Timóteo e Tito, Paulo encontrava-se livre e disponível para viajar, mas aqui é prisioneiro numa masmorra fria, enfrentando a morte. Nesta carta, Paulo tinha dois grandes propósitos em mente. Escreveu (1) para pedir a Timóteo que viesse para Roma o mais depressa possível, em vista da sua morte iminente (compare 4:9, 21 com 4:6-8), e (2) para advertir Timóteo quanto a permanecer na sã doutrina, defendendo-a de todos os erros, suportando as dificuldades como um bom soldado e compreendendo que vivemos nos dias de apostasia crescente.

Tal como em 1 Timóteo, existe um aspecto pessoal e um aspecto corporativo nos temas do livro:

  • Para o indivíduo, o tema é “reavivar a chama do dom de Deus” (2 Tm. 1:6), embora existam vários outros versículos que poderiam formar o tema quer individual, quer corporativamente (confira 1:14; 2:1, 2; 2:15; 4:5).
  • Para a Igreja, o tema poderia ser confiar a sã doutrina a homens fiéis, também capazes de ensinar outros, servindo e sofrendo como bons soldados de Cristo (2:2-4), ou talvez combatendo o bom combate e terminando a carreira (4:6-7).

Palavra(s)-Chave:

Em vista do desafio lançado no capítulo 2 e do modelo no capítulo 4, “resiliência no ministério” é um conceito-chave adequado a esta carta.

Versículos-Chave:

  • 1:7. Porque Deus não nos deu o espírito de temor, mas de fortaleza, e de amor, e de moderação.
  • 2:1-4. Tu, pois, meu filho, fortifica-te na graça que há em Cristo Jesus; 2:2 e o que de mim, entre muitas testemunhas, ouviste, confia-o a homens fiéis, que sejam idóneos, para também ensinarem os outros. 2:3 Sofre, pois, comigo, as aflições, como bom soldado de Jesus Cristo. 2:4 Ninguém que milita se embaraça com negócios desta vida, a fim de agradar àquele que o alistou para a guerra.
  • 3:14-17. Tu, porém, permanece naquilo que aprendeste, e de que foste inteirado, sabendo de quem o tens aprendido. 3:15 E que, desde a tua meninice, sabes as sagradas letras, que podem fazer-te sábio para a salvação, pela fé que há em Cristo Jesus. 3:16 Toda a Escritura, divinamente inspirada, é proveitosa para ensinar, para redarguir, para corrigir, para instruir em justiça; 3:17 para que o homem de Deus seja perfeito, e perfeitamente instruído para toda a boa obra.

Capítulos-Chave:

Estou convencido de que Wilkinson e Boa estão correctos ao escreverem: “O segundo capítulo de Segunda a Timóteo deveria ser leitura diária obrigatória para qualquer pastor e trabalhador cristão a tempo inteiro. Paulo enumera os pontos-chave para um ministério bem-sucedido e duradouro: Um ministério reprodutível (1-2); um ministério resiliente (3-13); um ministério estudioso (14-18); e um ministério santo (19-26).”34

Uma vez que, na realidade, todos os crentes são chamados, de uma ou de outra forma, a um ministério a tempo inteiro, este capítulo seria mais do que benéfico para todos os cristãos.

Como Cristo É Visto em 2 Timóteo:

No cerne de qualquer ministério e da nossa capacidade de perseverança, encontra-se a doutrina da pessoa e obra de Cristo. Não é surpreendente, portanto, que, mesmo num livro que realça o papel da resiliência no ministério, a doutrina de Cristo seja proeminente. Aqui, Ele é descrito como Aquele que “destruiu a morte e suscitou a vida e a imortalidade, pelo Evangelho” (1:10), Aquele que ressuscitou dos mortos (2:8), Aquele que proporciona a salvação e a glória eterna (2:10), Aquele com quem todos os crentes morreram, com quem todos viverão, e a partir do qual serão recompensados pelo seu serviço fiel (com a coroa da justiça), privilegiando de reinarem com Ele (2:11-13; 4:8).

Plano Geral:

I. A Saudação (1:1-2)

II. A Expressão de Agradecimento por Timóteo (1:3-7)

III. A Convocação para Recordar as Responsabilidades de Timóteo (1:8-18)

IV. O Carácter de um Servo Fiel (2:1-26)

A. É Forte na Graça (2:1)

B É um Multiplicador de Discípulos (2:2)

C. É Determinado como um Soldado (2:3-4)

D. É Rigoroso Como um Atleta e Resiliente Como um Agricultor (2:5-13)

E. É um Operário Diligente (2:14-19)

F. É um Vaso Santificado (2:20-23)

G. É um Servo Gentil (2:24-26)

V. Advertências para um Servo Fiel (3:1-17)

A. O Perigo da Apostasia (3:1-9)

B. A Protecção Contra a Apostasia (3:10-17)

VI. A Responsabilidade de Pregar a Palavra (4:1-5)

VII. O Conforto de um Servo Fiel (4:6-18)

A. Uma Boa Conclusão para a Vida (4:6-7)

B. Um Bom Futuro Após a Vida (4:8)

C. Bons Amigos na Vida (4:9-18)

VIII. Saudações Conclusivas (4:19-22)

Tito

Autor e Título:

Uma vez que a autoria das Epístolas Pastorais já foi abordada, consulte 1 Timóteo. No texto grego, Tito é intitulado de Pros Titon, “A Tito”.

Embora Tito nunca seja mencionado em Actos, as numerosas referências nas epístolas de Paulo (13 ocorrências) tornam claro que era um dos colaboradores no evangelho mais próximos e de maior confiança de Paulo. Quando Paulo deixou Antioquia para debater o evangelho da graça em Jerusalém (Actos 15:1 ss), em conjunto com os líderes que ali se encontravam, levou consigo Tito (um gentio) (Gl. 2:1-3), como exemplo de alguém aceite mediante a graça sem circuncisão, o que justificava a posição de Paulo neste assunto (Gl. 2:3-5). Parece também que Tito terá trabalhado com Paulo em Éfeso, durante a terceira viagem missionária. De lá, o apóstolo enviou-o a Corinto, onde ajudou essa igreja nas suas obras (veja 2 Co. 2:12-13; 7:5-6; 8:6).

Data: 62-67 D.C.

Uma recapitulação dos acontecimentos pertinentes para esta epístola ajudará a dar alguma ideia acerca de uma provável data para Tito, embora se desconheça a datação exacta. Primeiro, Paulo fora libertado da sua prisão domiciliária em Roma (local onde o encontramos no final de Actos). É possível que, dado Paulo ser cidadão romano e não conseguirem provar as acusações, os seus acusadores tenham decidido não apresentar queixa contra ele perante César (veja Actos 24-25; 28:30). Essencialmente, portanto, o caso foi perdido por falta de comparência do adversário e Paulo foi libertado. O apóstolo visitou então Éfeso, onde deixou Timóteo a supervisionar a igreja, e continuou até à Macedónia. Da Macedónia (região norte da Grécia), escreveu 1 Timóteo (1 Tm. 1:3). Visitou depois Creta, deixando Tito nesse local a fim de pôr em ordem os problemas remanescentes nas igrejas de Creta. Em seguida, Paulo foi para Nicópolis, em Acaia (região sul da Grécia, Tito 3:12). Depois, a partir da Macedónia ou de Nicópolis, Paulo escreveu a epístola a Tito, a fim de o encorajar e instruir. Mais tarde, visitou Tróade (2 Tm. 4:13), onde foi preso, levado para Roma, encarcerado e por fim decapitado. Conforme previamente referido, foi em Roma, durante este segundo encarceramento numa masmorra, que escreveu 2 Timóteo. Estes eventos tiveram lugar entre 62-67 d.C..

Tema e Propósito:

Nesta epístola, vêem-se vários temas e propósitos. Paulo escreveu:

  1. Para instruir Tito acerca do que deveria fazer para corrigir os assuntos em falta, de modo a estabelecer devidamente as igrejas em Creta.
  2. Para conceder a Tito uma autorização pessoal, em vista da oposição e dissidentes que enfrentava (veja 2:15; 3:1-15).
  3. Para orientá-lo quanto à forma de encarar esta oposição e dar-lhe instruções especiais a respeito da fé e conduta, e para advertir contra os falsos doutores (1:5, 10-11; 2:1-8, 15; 3:1-11).
  4. Para expressar os seus planos de se encontrar novamente com Tito em Nicópolis, para passar o Inverno (3:12). Não sabemos se este encontro alguma vez ocorreu. A tradição afirma que Tito regressou mais tarde a Creta, e aí serviu durante o resto da sua vida.

O tema consiste em mostrar a forma como a graça de Deus, que nos apareceu na vida e morte salvadora de Cristo, nos ensina a rejeitar a impiedade e a viver justa e sobriamente como um povo cheio de boas obras, segundo a doutrina de Deus (2:10–3:9).

Questões importantes discutidas nesta carta incluem as qualificações para os anciãos (1:5-9), instruções para vários grupos etários (2:1-8), relação com o governo (3:1-2), relação entre a regeneração, as obras humanas e o Espírito (3:5) e o papel da graça em promover as boas obras entre o povo de Deus (2:11-3:8).

Palavras-Chave:

Nesta breve epístola, o conceito de “boas obras” ocorre seis vezes (1:16; 2:7, 14; 3:5, 8, 14). Duas outras palavras-chave são “graça” (1:4; 2:11; 3:7, 15) e “fé” (1:1, 4, 13; 2:10, 13, e 3:15). Boas obras não devem ser produto da ingenuidade humana ou da religião morta, mas sim a obra da graça de Deus, através de fé no Seu poder, conforme manifestado em Cristo, o Salvador.

Versículos-Chave:

  • 1:5. Por esta causa, te deixei em Creta, para que pusesses em boa ordem as coisas que ainda restam e, de cidade em cidade, estabelecesses presbíteros, como já te mandei.
  • 2:11-13. Porque a graça de Deus se há manifestado, trazendo salvação a todos os homens, 2:12 ensinando-nos que, renunciando à impiedade e às concupiscências mundanas, vivamos, neste presente século, sóbria, e justa, e piamente, 2:13 aguardando a bem-aventurada esperança e o aparecimento da glória do grande Deus e nosso Senhor Jesus Cristo.
  • 3:3-7. Porque também nós éramos, noutro tempo, insensatos, desobedientes, extraviados, servindo a várias concupiscências e deleites, vivendo em malícia e inveja, odiosos, odiando-nos uns aos outros. 3:4 Mas, quando apareceu a benignidade e amor de Deus, nosso Salvador, para com os homens, 3:5 não pelas obras de justiça que houvéssemos feito, mas segundo a sua misericórdia, nos salvou, pela lavagem da regeneração e da renovação do Espírito Santo, 3:6 que abundantemente Ele derramou sobre nós, por Jesus Cristo, nosso Salvador; 3:7 para que, sendo justificados pela sua graça, sejamos feitos herdeiros, segundo a esperança da vida eterna.

Capítulos-Chave:

Sem dúvida, o capítulo 2 é um capítulo-chave, devido à sua ênfase nas relações na igreja (2:1-10) e na forma como uma compreensão e foco adequado na primeira e segunda vinda (a abençoada esperança) de Cristo devem ter impacto na vida da igreja.

Como Cristo É Visto em Tito:

Uma vez mais, como é tão consistente nos ensinamentos de Paulo, vemos de que forma as boas obras ou a conduta do cristão estão tão relacionadas com a pessoa e obra de Cristo – passada, presente e futura. Neste livro, contemplamos a divindade (2:13) e a obra redentora do Salvador (2:12). Aqui, Cristo Jesus é categoricamente descrito como “nosso grande Deus e Salvador, Jesus Cristo, que se entregou por nós, a fim de nos resgatar de toda a iniquidade, nos purificar e nos constituir seu povo de predilecção, zeloso na prática do bem” (2:13-14).

A frase “nosso grande Deus e Salvador, Jesus Cristo” constitui um dos textos cristologicamente importantes afectados pela regra de Granville Sharp. De acordo com esta regra, no constructo artigo-nome-kaiv-nome, o segundo nome refere-se à mesma pessoa descrita pelo primeiro, quando (1) nenhum é impessoal; (2) nenhum é plural; (3) nenhum é um nome próprio. Para uma discussão mais alargada, consulte Exegetical Syntax, 270-78, esp. 276.35

Plano Geral:

I. Saudação e Cumprimentos Inaugurais (1:1-4)

II. Ordenação dos Anciãos na Igreja (1:5-9)

III. Infractores na Igreja (1:10-16)

IV. Funcionamento da Igreja (2:1-3:11)

A. Deveres de Tito (2:1-10)

B. Orientações a Respeito da Graça de Deus (2:11-15)

C. Demonstração das Boas Obras (3:1-11)

V. Instruções e Cumprimentos Finais (3:12-15)

Filémon

Autor e Título:

Tal como as restantes epístolas da prisão (Efésios, Filipenses e Colossenses), Filémon foi redigida por Paulo durante o seu primeiro encarceramento em Roma. O facto de Paulo ser o autor é apoiado tanto por evidência externa como interna. Primeiro, “entre os pais da Igreja, Inácio, Tertuliano, Orígenes e Eusébio proporcionam evidências a favor da canonicidade deste breve livro. Foi também incluído no cânone de Marcião e no fragmento muratoriano”.36 Quanto à evidência interna. Paulo refere-se a si mesmo como autor nos versículos 1, 9 e 19.

A carta dirige-se a Filémon, dono de Onésimo, um dos milhões de escravos no Império Romano, que roubara o seu senhor e fugira. Onésimo conseguiu chegar a Roma, onde, segundo a providência de Deus, entrou em contacto com o apóstolo Paulo, que o levou a confiar em Cristo (v.10). Assim, quer Onésimo, quer Filémon deparavam-se com a necessidade de cumprirem o seu dever cristão um para com o outro. Onésimo deveria regressar para o seu senhor e Filémon deveria recebê-lo com perdão, como a um irmão cristão. A morte era o castigo habitual para um escravo fugitivo, mas Paulo intercede a favor de Onésimo.

Por conseguinte, o livro é intitulado de Pros Philemona, “A Filémon”.

Data: 61 D.C.

Uma vez que foi redigida durante o primeiro encarceramento de Paulo em Roma, terá sido escrita por volta de 61 d.C..

Tema e Propósito:

O propósito prioritário desta carta, a mais pessoal de todas as cartas de Paulo, era pedir a Filémon que perdoasse Onésimo e o aceitasse de volta como a um irmão amado e servo companheiro no evangelho (veja vv. 10-17). No processo, Paulo pede a Filémon que coloque isto na sua própria conta. Como tal, esta epístola é uma ilustração apropriada de Cristo, que tomou o nosso lugar enquanto nosso substituto (veja v.18). Um propósito secundário é ensinar o sentido prático do amor cristão, ao procurarmos expressar os efeitos capazes de mudar a vida da existência de Cristo na nossa, à medida que transforma as nossas relações com os outros, quer em casa, quer nas relações senhor/escravo ou patrão/empregado. Nas outras epístolas da prisão, Paulo falou sobre esta nova relação (Ef. 6:5-9; Cl. 3:22; 4:1). Nesta carta, encontramos um exemplo maravilhoso. Um propósito final era manifestar a acção de graças de Paulo por Filémon e pedir-lhe que lhe preparasse alojamento, para quando fosse libertado da prisão (vv. 4-7 e 22).

O tema, portanto, é o poder do evangelho, capaz de mudar a vida e de chegar até diversas condições sociais, alterando as nossas relações da escravidão à irmandade.

Filémon não era o único proprietário de escravos na igreja colossense (veja Cl. 4:1), por isso esta carta proporcionou directrizes para outros senhores cristãos, relativamente à relação com os seus escravos-irmãos. Paulo não negou os direitos de Filémon sobre o seu escravo, mas pediu-lhe que aplicasse o princípio da irmandade cristã à situação com Onésimo (v. 16). Em simultâneo, Paulo ofereceu-se para pagar pessoalmente qualquer dívida de Onésimo. Esta carta não é um ataque à escravatura em si mesma, mas sim uma sugestão de como senhores e servos cristãos poderiam viver a sua fé dentro desse sistema perverso. É possível que Filémon tenha libertado Onésimo, enviando-o novamente para junto de Paulo (v. 14). Também tem sido sugerido que Onésimo se tenha tornado ministro e, mais tarde, bispo da igreja em Éfeso (Inácio, Aos Efésios, 1).37

Palavras-Chave:

Palavras ou conceitos-chave são “Unidade” e “perdão em Cristo”.

Versículos-chave:

  • 15-18. Porque bem pode ser que ele se tenha separado de ti por algum tempo, para que o retivesses para sempre, não já como servo, antes, mais do que servo, como irmão amado, particularmente de mim, e quanto mais de ti, assim na carne como no Senhor?... E, se te fez algum dano, ou te deve alguma coisa, põe isso à minha conta.

Como Cristo É Visto em Filémon:

O perdão que o crente encontra em Cristo é maravilhosamente retratado por meio de uma analogia em Filémon. Motivado por amor, Paulo intercede a favor de Onésimo (vv. 10-17), culpado de um grave crime (vv. 11, 18). Paulo coloca de lado os seus direitos (v. 8) e torna-se substituto de Onésimo, assumindo a dívida deste (vv. 18-19). Graças ao gesto benevolente de Filémon, foi possível recuperar Onésimo, colocando-o numa nova relação (vv. 15-16). Nesta analogia, somos como Onésimo. A defesa de Paulo diante de Filémon é paralela à obra de mediação de Cristo diante do Pai. Onésimo, condenado pela lei, foi salvo pela graça.38

Plano Geral:

I. Oração de Acção de Graças por Filémon (vv. 1-7)

II. Intercessão de Paulo por Onésimo (vv. 8-18)

III. Promessa de Paulo a Filémon (vv. 19-21)

IV. Assuntos Pessoais (vv. 22-25)

Artigo original por J. Hampton Keathley III, Th.M.

Tradução de C. Oliveira

J. Hampton Keathley III, Th.M., licenciou-se em 1966 no Seminário Teológico de Dallas, trabalhando como pastor durante 28 anos. Em Agosto de 2001, foi-lhe diagnosticado cancro do pulmão e, no dia 29 de Agosto de 2002, partiu para casa, para junto do Senhor.

Hampton escreveu diversos artigos para a Fundação de Estudos Bíblicos (Biblical Studies Foundation), ensinando ocasionalmente Grego do Novo Testamento no Instituto Bíblico Moody, Extensão Noroeste para Estudos Externos, em Spokane, Washington.


1 Walter M. Dunnett, p. 40.

2 Este material foi retirado do livro de J. Sidlow Baxter's, Explore the Book (Examinai as Escrituras), pp. 63-64.

3 Frank E. Gaebelein, Editor Geral, The Expositor's Bible Commentary, New Testament, Zondervan, Grand Rapids, 1976-1992, versão electrónica.

4 Ryrie, p. 1786.

5 Ryrie, p. 1786.

6 Nota de Tradução – no texto original, o autor sugere a consulta da Bíblia NET, não disponível em português. As três passagens apresentadas em português correspondem à versão JFA-RC.

7 Wilkinson/Boa, p. 374.

8 Nota de Tradução – aproximadamente 550 metros.

9 Henry Clarence Thiessen, Introduction to the New Testament, Eerdmans, Grand Rapids, 1943, pp. 202-03.

10 Gaebelein, versão electrónica.

11 Ryrie, p. 1844.

12 Walvoord/Zuck, versão electrónica.

13 Wilkinson/Boa, p. 390.

14 Este plano geral foi retirado de The Expositor's Bible Commentary, New Testament, Frank E. Gaebelein, Editor Geral, Zondervan, Grand Rapids, 1976-1992, versão electrónica.

15 Merrill F. Unger, The New Unger’s Talking Bible Dictionary, Direitos de autor originais © 1957 Instituto Bíblico Moody de Chicago, versão electrónica.

16 Ryrie, p. 1863.

17 Thiessen, p. 212.

18 Ryrie, p. 1875.

19 Thiessen, p. 239.

20 Wilkinson/Boa, p. 400.

21 Ryrie, p. 1875. Para uma discussão mais detalhada, consulte a nota 2 sobre este assunto no respectivo versículo, disponível na Bíblia NET.

22 The NIV Study Bible Notes, Zondervan, Grand Rapids, versão electrónica.

23 O plano geral aqui apresentado segue o de Ryrie com pequenas variações, pp.1886-1887.

24 Gaebelein, versão electrónica.

25 A.T. Robertson, Paul and the Intellectuals, edição revista. W. C. Strickland (Nashville: Broadman, 1959), p. 12.

26 Wilkinson/Boa, p. 413.

27 O plano geral que se segue foi retirado de uma fantástica série de 12 estudos por Dr. S. Lewis Johnson, em Bibliotheca Sacra, “Studies in the Epistle to the Colossians,” com início no volume 118, # 471.

28 NIV Study Bible Notes, Zondervan, 1985, versão electrónica.

29 Theissen, p. 253.

30 Para uma discussão detalhada das questões de autoria, consulte Donald. Guthrie, The Pastoral Epistles, Tyndale Press, Londres, 1969,  pp. 11-52; W. Hendricksen, A Commentary On 1 & II Timothy and Titus, The Banner of Truth Trust, Londres, 1957, pp. 4-33; e Henry Clarence Theissen, Introduction To The New Testament, Eerdmans, Grand Rapids, 1943,  pp. 253-60.

31 Ryrie, p. 1916.

32 Walvoord/Zuck, versão electrónica.

33 Wilkinson/Boa, p. 429.

34 Wilkinson/Boa, p. 435.

35 Proveniente da nota de rodapé na Bíblia NET, BSF website CD, versão electrónica.

36 Walvoord/Zuck, versão electrónica.

37 Ryrie, p. 1939.

38 Wilkinson/Boa, p. 444.

Related Topics: Canon, Introductions, Arguments, Outlines

The 5 C’s of Small Group Leadership

Welcome to small group ministry! Small groups provide a great opportunity for women to grow in their faith and to experience authentic, loving relationships with other Christians. Your role as a small group leader is to maximize both opportunities for all participants, including yourself.

This handbook is a resource that any small group ministry can use to train its leaders in the “how-to’s” of ministry to others—not just for leading Bible studies but also for all other small group communities within your organization. It covers 5 aspects of leading a small group: Character of the leader, Connection with fellow leaders, building Community within a group, the Commitment of leadership, and the Commission of being a disciple-maker.

“Equip small group leaders for effective ministry & for disciple-making”

Related Topics: Christian Education, Discipleship, Issues in Church Leadership/Ministry, Leadership, Women's Articles

The Net Pastor's Journal, Eng Ed, Issue 26 Winter 2018

Winter 2018 Edition

Author: Dr. Roger Pascoe, President,
The Institute for Biblical Preaching
Cambridge, Ontario, Canada
Email: [email protected]
Phone: 519-620-2375

Part I: Preparing For Preaching

“Drafting The Exposition of the Sermon”

The exposition of the text is the central part, sometimes called “the body”, of the sermon. This is where the summary statement of your sermon (the sermon-in-a-sentence) is expanded to achieve its purpose.

Once you have the outline, you have the skeleton of your sermon. Then the skeleton needs flesh and skin. This is the exposition. The flesh of the exposition is provided by your explanation of the text and your application of those explanations to the lives of your hearers. First let me address…

A. The Explanation Of Your Text

Your explanation will only be as good as your study of the text, which we have covered in previous editions of this journal.

Your explanation clarifies what the text means by…

a) Dealing with any problems in the text – e.g. textual variances, apparent contradictions etc.

b) Addressing the translation or meaning of words, phrases, sentences, ideas, expressions

c) Bringing out the implications of the text

The question many preachers ask, particularly young preachers, is, “What are some practical ways I can develop my explanation of the text?” So, let me briefly review twelve aspects of developing and amplifying your explanation of the text.

1. Restatement

This means expressing the same thought in different words or changing the word order, or by altering the sentence form. Each variation expresses the original thought but may vary the emphasis. For example, “You must be born again” could be expressed as ”rebirth is a necessity” or “to have your nature changed is a divine requirement”. It’s important in using restatement to not constantly say, “In other words” or “To put it another way”. Make sure you vary the way you restate your ideas. Restatement is not repetition; it is expansion and amplification. In fact, restatement is essential to good teaching. It gives the congregation time to absorb what you are saying and to hear it expressed in different ways.

2. Definition

Definition places the idea to be communicated into a general class first, then into a class that differentiates it by contrast, comparison, or function. For example, a general class might be “a ball”. A definition that separates this “ball” from other balls may be “a basketball” or “soccer ball”. Definition is important for conveying meaning.

Scripture itself uses definitions. In Hebrews 11:1, the writer defines what he means by “faith”. Then he goes on throughout the rest of the chapter to illustrate what faith looks like in the lives of faithful men and women.

3. Description

By describing a concept, situation, person, or thing, you usually do so in terms of the five senses – what does it look like (sight), sound like (hearing), taste like (taste), feel like (touch), and smell like (smell)?

These descriptions help your hearers understand in a more vivid and memorable way what you are trying to explain.

4. Illustration

Illustration is a major and very important subcategory of explanation. The purpose of illustrations is to enhance understanding in terms that are readily visualized and experienced. Illustrations clarify an idea by reference to something to which it is similar – similarity to other objects, experiences, attitudes, persons, places etc. By clarifying an abstract idea with a concrete illustration, your exposition is strengthened.

Illustrations serve a variety of functions:

a) Illustrations make the explanation more real and personal. They show how the point of truth works out in real life.

b) Illustrations make the sermon interesting and engaging.

c) Illustrations give some relief to the audience, especially if you are explaining a difficult or abstract idea or truth.

d) Illustrations are meant to illustrate the point! They are not for entertainment nor for humour.

e) Illustrations must be intuitively obvious as to what they are clarifying or explaining. If your illustrations require explanation, then they are no good - they fall flat like a bad joke; they confuse rather than enlighten.

Probably the best source of illustrations is in the Bible itself – such as I just mentioned about “faith” in Hebrews 11, where the author gives illustration after illustration of faith worked out in people’s lives. By using biblical illustrations, the people are taught a much wider scope of the Bible in the sermon; the people get to see in your handling of various parts of Scripture how Scripture all ties together.

Sources of illustrations other than the Bible include: daily experiences (slices of life), newspaper articles, historical events, famous quotes, examples, figures of speech, books, magazines, sources of news (papers, radios, TV), and everyday experiences.

Make sure you do not use illustrations of people in your church (at best it will embarrass someone or at worst it will destroy people’s confidence in you). And don’t use illustrations of your children (even if you have their permission) – they are entitled to your confidentiality.

5. Example

An idea is clarified through example by specifying an experience, actual use or occurrence. An example is an actual instance of the idea. Let me explain the difference between an example and an illustration. An example of new birth would be Paul’s conversion but an illustration would be a moth that is transformed into a butterfly.

6. Narration

An idea is clarified by the characters or actions of a story. For example, “faith” could be brought alive through the story of David committing himself to fight Goliath, without any armour, simply trusting God (1 Sam. 17). Narration and example are related but in narration the emphasis is on the story (e.g. Abraham’s sacrifice of Isaac).

7. Support

An idea is given greater credence by agreement with an accepted authority – perhaps other Scriptures or known authorities or statistics. It is possible to expand any statement by support.

8. Discussion

Discussion allows multiple examinations of the communicated idea from various viewpoints. The idea is examined objectively from various viewpoints – either positive affirmation or negative.

9. Advocacy

The idea to be communicated becomes the basis for argumentation – either affirmative or negative. Present arguments why your viewpoint should be accepted.

10. Appeal / invitation / exhortation

The idea becomes the ground of the invitation for acceptance or rejection. Appeal to the hearers on some basis (e.g. their welfare, security, spirituality, relationships etc.).

11. Cross References

Cross references to other related Scriptures help to amplify and support the point you are making.

12. Summation

Express the idea succinctly. Summarize it in your own words.

The tendency is to use the same method of expansion in each message. But this makes your messages monotonous. Try to have variation. Use the method of expansion that best suits your main points. Some methods of expansion are more suited to your personality and may be more effective for you than others.

For each section of your sermon, decide what methods to use. You may conceive of other different methods of expansion in addition to those I have just mentioned. Ask yourself: “Are there other methods that would be more effective?”

By varying your methods of expansion your sermon preparation will be greatly simplified and the message will become more interesting, convincing, and inspiring.

This is how you put “flesh” on the “skeleton” of your sermon, flesh which may either attract or repel your listeners based on the methods and style you use. Amplification adds meat to the bones so that your explanation is interesting and understandable and not merely definitions or word studies.

Study each method carefully. Use any or all of them to the best advantage. Allow them to express your personality, experiences, and speaking style.

Study other sermons and ask yourself: “What is the central thought? How did the preacher organize that thought? How did he expand his sermon points? What method did he use?”

B. The Application Of Your Sermon

We often spend so much time on doctrine (the fruits of our study) that we fail to give our people something to take home to apply to their lives. All explanation must be applied to people’s lives with a view to producing a response of obedience. We need to give a clear, simple statement of doctrine, then help the people to apply it so that they understand what God wants them to do.

In this regard, it is noteworthy that in the epistle to the Romans, chapters 1-8 deal with doctrine; chapters 9-11 deal with matters of Israel in God’s purposes; and chapters 12-15 address application and duty.

Biblical preaching applies the truth it explains. Application of what the text means and implies is an integral part of the entire sermon from beginning to end. Application is, in fact, one of the major tools in exposition. It makes what is abstract (the truth) become concrete by bringing it into the realm of reality. Application of the truth invites the people to put the truth into action by responding appropriately.

Biblical preaching requires that we present truth in such a way that the truth relates directly to character, conduct, beliefs, relationships, attitudes, values, and priorities. We do not preach merely to inform (though that is true) but to transform. Therefore, apply all explanations in order to produce obedience. That is the ultimate goal of preaching - to bring about change and obedience.

Applied truth should always be personal (“you”), practical (relates to life), and pertinent (relevant to the audience). When applying the truth, move from the general to the particular. Ask yourself, “How does this truth apply to these people in this place at this time in history?”

Therefore, preach to persuade - “Knowing therefore, the terror of the Lord we persuade men” (2 Cor. 5:11). Preach for the transformation of people into more of the likeness of Christ (Rom. 8:29). Preach so that people obey. My mentor and teacher, Dr. Stephen Olford said, “Unwillingness to obey truth nullifies the impact of preaching” (Stephen Olford, Anointed Expository Preaching, 77). He also said, “Truth must be obeyed or it dies.” The apostle Paul commends the Christians at Rome: “You obeyed from the heart that form of doctrine to which you were delivered” (Rom. 6:17).

Wayne McDill asserts that our emphasis should not be on behaviour when we apply the truth so much as on a call to faith (see “The Twelve Essential Skills for Great Preaching”, 108-114). He advises that we should not orient our messages to “You must do this” etc. but to address the real need, which is to trust God. In his opinion, you most effectively address people’s real needs when your sermon is a call for faith rather than a call to change behaviour. I think we should heed his advice. There is sometimes too much infliction of guilt in application, even to the point where the people could well respond: “I just can’t satisfy you. You’re always asking us to do more.” Our task is not to constantly lay burdens on the people but point them to God.

While I agree with McDill’s exhortation, this does not mean that we should be content with no change in behaviour, because how we behave is the true indication of what we believe. So, we must expect a change in the way people act, think, relate, and behave. Nonetheless, I understand and appreciate his concern that we not be constantly laying some additional ethical burden on the people but that we point them to God – “His character, His capabilities, His intentions, and His record” (McDill, 109). I also like McDill’s emphasis on “you can...” instead of “you ought to, should, must” (255f.).

Part II: Preparing For Preaching

“Drafting The Close of the Sermon”

An otherwise good sermon can be ruined with a bad ending. Make sure that your summation or close concludes the message. The purpose of the conclusion is to bring the sermon to a conclusion. Your audience should know that nothing more needs to be said; that you have fully and finally exposited the text; that God through you has spoken; and that now it is their responsibility as to how they are going to respond.

There are three vital elements to the closing of the sermon:

A. Condensation

By condensation I mean “crystallize” the truth; summarize it; recapitulate it. This focuses the audience’s attention back on the primary purpose and thrust of the sermon. It reminds them where you have come from in your sermon by relating it back to the introduction. It puts the entire sermon into a nutshell so that the audience can remember where you started and what you have covered. And they can see that you have done what you set out to do as stated in your opening sermon-in-a-sentence. It gives you the opportunity to clarify one more time what the issue is.

B. Exhortation

Here you want to “personalize” the truth by addressing them as “you”. Even though you have applied the truth throughout the entirety of your sermon, the conclusion gives you the opportunity to put special, personal emphasis on what you through the Scriptures have taught them to do or to be. Here, you are beseeching them, encouraging them, exhorting them.

C. Invitation

By invitation I mean, charge your hearers to respond to the truth they have heard – to “actualize” the truth. Call for a verdict on what you have presented. Call for them to do something - change their thinking, behaviour, attitudes, relationships, affections; obey the truth; confess their sins etc. The summation is your final appeal, your final challenge. It is the final motivating thrust of your sermon.

Here you are asking the people to make a decision. For example, in Acts 2, Peter preached and the people said, “What shall we do?” (Acts 2:37). Peter replied, “Repent and let every one of you be baptized in the name of Jesus Christ for the remission of sins; and you shall receive the gift of the Holy Spirit” (2:38). What was their response to Peter’s invitation? “Then those who gladly received his word were baptized; and that day about three thousand souls were added to them. And they continued steadfastly in the apostles’ doctrine and fellowship, in the breaking of bread, and in prayers.” (2:41-42).

Give opportunity for people to respond right away. It may be public or it may be private. But state that you want them to respond now and give opportunity for that.

Part III: Preparing For Preaching

“Drafting The Introduction”

The introduction of a sermon plays a very important role. Typically, preachers prepare their introduction last, even though it is the first part of the sermon. A good introduction should be concise, clear, interesting, and relevant. You only have a few minutes to convince the people that what you are going to say is interesting, valuable, and applicable to their lives.

The introduction serves several important purposes:

A. To Catch The Listeners’ Attention

Try to catch the audience’s attention through something they can relate to – like a life experience. If you introduce your topic by relating it to a life experience, you will establish relevancy for the audience.

Try to be creative in your opening sentences but not so that it is phoney. Avoid humour unless it is part of the “slice-of-life” experience. Make it specific and relevant.

B. To Convince Them That They Need To Hear This Sermon

Here, you answer the question, “What does this have to do with me?” What it has to do with them is that that they have a need that this sermon addresses - e.g. their hopes and fears; their sins and struggles and failures; their problems of life.

Establish the burden of the sermon, the purpose behind the biblical message…

  • Why was this message given in the first place and why preach it now?
  • Why is this message critical?
  • Why should anyone listen to what you say?

C. To Connect To The Word

How do you connect to the Word? You connect to the Word by relating the audience’s need to the biblical text.

Why connect to the Word? You need to connect to the Word because it gives the biblical solution and direction for the audience’s “need”. Your introduction should move naturally from the life of the listener to the solution or direction found in the Word. This shows how the sermon you are about to preach relates to their experience. Here you can provide the audience with the burden of your message – what you want them to do, be, or change as a result of this sermon. Here you establish solid contact with the foundation of the message, namely, the Word.

D. To Establish The Subject Of The Sermon

The audience needs to know what you are going to speak about. Do not let them guess.

E. To State Your Sermon-In-A-Sentence

This is where you state the overall thrust of the message in one sentence. It is a very important part of the introduction. It sets the direction for the rest of the sermon. So spell out clearly the overall, central theme of your sermon.

F. To Provide Any Appropriate Contextual Background

Whatever general contextual background information the audience needs in order to understand the message should be provided here in the introduction – historical, cultural, economic, social, political, authorship, date, audience etc.

G. To Transition To The Exposition

This is sometimes called “the bridge.” The bridge forms a transition from the introduction to the exposition. It steers the audience into the purpose and structure of the message. It shows how you get from there (the life experience + the biblical text + personal contact) to here (first point of the exposition).

There are various ways of making this bridge / transition. You can “bill board” the upcoming main points – i.e. list the main points your are going to cover in the sermon. You can state what aspect of your topic you are going to deal with - e.g. three benefits of…; or two reasons for…; or three points that show… etc.

Part IV: Devotional Exposition

“The Minister’s Accountability, Pt. 2: Misconceptions Concerning the Christian Ministry” (1 Cor. 3:18; 4:5)

By: Dr. Stephen F. Olford

Introduction. In the verses immediately preceding, the Apostle has dealt solemnly with the matter of the minister’s responsibility to God. As a planter or as a waterer in God’s husbandry, the Christian laborer must ever recognize that he is answerable to God. The same is true in God’s building. The Christian workman is responsible to God for the manner in which he builds the structure of the church. But now Paul proceeds to deal with a complimentary truth that is The Minister’s Accountability to God. Although these verses have a message for all believers, it is nevertheless clear that the main thrust of teaching is directed to Christian leaders within the local church. Paul’s main burden is to confront those who preach, teach, and serve, with their accountability to God in respect of two matters of comprehensive significance. The first concerns:  

I. The Matter Of Boasting

“Therefore let no one glory in men…” (1 Corinthians 3:21). There is no greater danger in the assemblies of God’s people than this matter of boasting. Indeed, it is the sin for which Lucifer was cast out of heaven. It is the sin that cursed Eden. It is the sin that divides the church of Jesus Christ. So Paul stoutly condemns:

1) Boasting in Human Learning   “Let no one deceive himself. If anyone among you seems to be wise in this age, let him become a fool that he may become wise” (1 Corinthians 3:18). Reverting to a theme which has been handled thoroughly in chapters 1 and 2, Paul emphasizes again the folly of human wisdom. Apparently there were some in the Corinthian church who were trying to unite philosophy with theology. The Apostle warns them that such an experiment was tantamount to defiling the temple because it was corrupting divine truth with human wisdom.

Now let it be stated that the Bible does not ridicule the honest search of man for knowledge. When a scientist discovers that two parts of hydrogen and one part of oxygen make water, such human wisdom is not folly. But when that same scientist tries to exclude God from his own thoughts, or attempts to devise a way around the cross, or discounts the revelation of the Bible, then that wisdom is utter foolishness. To such Paul says, “If anyone among you seems to be wise in this age, let him become a fool that he may become wise” (1 Corinthians 3:18).

This is a spiritual principle which is enunciated in various ways in the New Testament. We are told that to be great is to become as a little child (Matthew 18:4); to become exalted we must be abased (Matthew 23:12); and to be wise we must become fools (1 Corinthians 3:18). There is no other way.

When all is said and done, we cannot improve on the words of Blaise Pascal when he declared, “The supreme achievement of reason is to bring us to see that there is a limit to reason.” Then there are the words of that famous proverb: “He who knows not, and knows not that he knows not, is a fool. Avoid him. He who knows not and knows that he knows not is a wise man. Teach Him.” It follows, therefore, that the only way to become wise is to realize that we are fools. The only way to acknowledge our readiness to learn is to confess our ignorance before God. So Paul declares, “…the wisdom of this world is foolishness with God…” (1 Corinthians 3:19). To support his contention, the Apostle quotes from Job 5:13 and Psalm 94:11 to demonstrate God’s rejection of human learning.

We must remember as William Barclay points out, “that the trouble about intellectual pride is that it is always argumentative and exclusive. It is argumentative in that it cannot keep silent and admire. It must talk and criticize. It cannot bear to have its opinions contradicted; it must prove that it and it alone is right. It can never admit that it was wrong; it must always be justifying itself. It is never humble enough to learn; it must always be laying down the law. Intellectual pride is exclusive in that its whole tendency is to look down on others rather than to sit down beside them. Its whole outlook is that all those who do not agree with it are wrong. Intellectual pride cannot possibly think that it may be mistaken. It tends to cut men off from each other, rather than unite them.” Is it any wonder that Paul condemns such boasting in human learning? But with the danger of boasting in human learning, there is also the peril of:   

2) Boasting in Human Leadership   “Therefore let no one glory in men. For all things are yours” (1 Corinthians 3:21). As we have observed again and again, this was the supreme problem in the Corinthian church. Four groups existed in the assembly who were vying one with another, and therefore glorying in their respective leaders. To expose the utter folly of such boasting, Paul shows how ridiculous it was for any section of the church to claim Paul, or Apollos, or Cephas, as their very own. “All things are yours,” exclaims the Apostle, by which he means that these leaders belonged to the whole church. No one party had a right to boast in any particular pastor, teacher, or evangelist.

To strengthen his argument, the Apostle concludes this paragraph with a glorious statement concerning the possessions in Christ. I particularly want you to notice the order in which he lists these possessions (vv. 22-23). He begins with himself. In doing so, he puts himself at the bottom of the climax. From himself he goes on to Apollos and Cephas. Such teachers belong to the whole church in every age. Next Paul considers the world. This belonged to the church as well. In another place, Paul says the Christians are to use this world, but not abuse it (1 Corinthians 7:31). The Psalmist reminds us that “The earth is the Lord’s, and the fullness thereof…” (Psalm 24:1). Paul teaches us that “…God…gives us richly all things to enjoy” (1 Timothy 6:17). The Savior declared, “Blessed are the meek, for they shall inherit the earth” (Matthew 5:5). Then Paul continues and says life belongs to the church. The word used means life in its essence and abundance in Christ. What is more, death belongs to the church. Because Christ has died and risen again, death holds no terrors for the people of God. Death is but the servant who introduces us to the greater life beyond. Things present belong to the church – yes, and things to come. And best of all, we all belong to Christ, and Christ is God’s Messiah. In the light of all this, how can people in any local church be small-minded enough as to be sectional in their interests? The very vastness of God’s redeeming purpose for us should carry us above human boasting to glorying in God alone through Jesus Christ our Lord.

So we see that both ministers and members are accountable to God in respect of boasting; but there is another issue for which they have to answer, both in time and in eternity. It is:

II. The Matter Of Judging

“For I know nothing against myself, yet I am not justified by this; but He who judges me is the Lord” (1 Corinthians 4:4). Now if boasting is a divisive practice in the local church, so is judging. More splits have occurred in the work of God through wrong judgment than will ever be accounted for this side of eternity. So Paul makes it crystal clear that on this matter of judging everyone in the church of Jesus Christ is accountable to God. To introduce his subject, Paul illustrates the nature of a minister’s accountability in the context of the church. In the first place, he is a servant. “Let a man so consider us, as servants of Christ and stewards of the mysteries of God” (1 Corinthians 4:1). Among the Greek words for “minister” or “servant,” here is another interesting one! Literally it means “an under-rower.” In the ships of Paul’s day, wind power was augmented by manpower. There were great oars on either side of the ship, manned by under-rowers, who were under the supervision of a master rower. Such is the position of a Christian leader. He is a man under authority, and therefore accountable to his Lord and Master. So Paul says: “Let a man so consider us, as of the servants of Christ…”

In the second place, the Christian leader is a steward of the mysteries of God. A steward, in olden times, was actually a housekeeper. He was responsible for the household stores and their distribution according to necessity. For this very reason it was “…required in stewards that one be found faithful” (1 Corinthians 4:2). Such faithfulness implies not only responsibility to God, but also accountability to God. As a steward of the mysteries of God, the Christian minister is accountable to God for leading and feeding the flock of God. As G. Campbell Morgan puts it: “What a terrible thing if Milton’s description ever becomes true of those of us who are in the ministry of the gospel – ‘that hungry sheep look up and are not fed.’”

In light of this solemn accountability, Paul teaches that we are all subject to human judgment as well as divine judgment. To apply this principle Paul stresses that:

1) Human Judgment Must Be Regarded Moderately   “But with me it is a very small thing that I should be judged by you or by a court of man. In fact, I do not even judge myself” (1 Corinthians 4:3). While human judgment counts for very little, it cannot be utterly disregarded. The remarkable thing is that in spite of human error, the judgment of our fellow men is instinctively right. At the same time, he who is faithful to the Lord will not be perturbed by the unfavorable opinion of others. Nor will he be eager for or elated by their applause.

In this human judgment Paul includes not only the criticism of his fellow men, but the judgment of himself. Literally he says, “I do not even judge myself. For I know nothing against myself, yet I am not justified by this…” (1 Corinthians 4:3, 4). In simple language Paul is telling us that while he is not free from self-reproach, he is assured that his verdict upon himself is after all only human, and therefore inadequate to condemn or to justify. Therefore in the ultimate sense, no responsible Christian is answerable to his conscience, or to his fellowman, but to God. Although human judgment is to be considered moderately,

2) Divine Judgment Must Be Regarded Seriously   “…He who judges me is the Lord” (1 Corinthians 4:4). Every servant of God stands to be judged now and will stand to be judged in a coming day when the Lord “…will both bring to light the hidden things of darkness and reveal the counsels of the hearts; and then each one’s praise will come from God” (1 Corinthians 4:5). Already Paul has dealt with the subject of the judgment seat of Christ in Chapter 3, but he returns to this solemn doctrine and amplifies its relevance to our lives with an even greater intrusiveness; for Paul tells us here that in the day of revelation, the things we have sought to keep secret in our own hearts and hidden from our fellow men, God will bring to light. To appreciate the full significance of such a truth is to be delivered forever from pre-judging the lives of others within the local church. Therefore Paul says, “Judge nothing before the time” (1 Corinthians 4:5). In that day everything will be seen in the light of God’s unerring judgment, based on an absolute knowledge of the facts, and a complete insight into “the counsels of the heart.” Only God knows all the circumstances of human life, and only God knows all the motivations of the human heart.

Conclusion: What an amazing paragraph this is! No one can read it and study it without being searched to the very depths. On the one hand, there is our tendency to boasting. But we cannot understand Paul’s condemnation of the foolishness of human learning and the futility of human leadership apart from God, without being humbled to the very dust.

On the other hand, there is our propensity to judging; but who can anticipate the coming judgment seat of Christ and not be silenced in our criticism of others? So however we look at it, leaders and laymen alike, we are accountable to heaven, and if we would have our praise of God in that coming day, we must be humble, rather than boastful, and faithful, rather than critical in every area of the life of the church.  

Part V: Sermon Outlines

To listen to the audio version of these sermons in English, click on these links: Jn. 15:1-3, Pt. 1; Jn. 15:4-9, Pt. 2, Jn. 15:10-11, Pt. 3

Title: Five characteristics of a true disciples

Point #1: The first characteristic of a true disciple is…fruit-bearing (2-3)

Point #2: The second characteristic of a true disciple is… abiding (4-9)

Point #3: The third characteristic of a true disciple is… obeying (10-11)

See the next edition of this journal (Spring 2018) for characteristics four and five.

Related Topics: Pastors

La Revue Internet Des Pasteurs, Fre Ed 26, Edition de l’hiver 2018

Edition Hivers 2018

Un ministère de…

“Renforcer les capacités de l’Église dans la prédication biblique et le leadership”

Auteur: Dr Roger Pascoe, Président
Institute for Biblical Preaching
Cambridge, Ontario, Canada
Email: [email protected]
Phone: 519-620-2375

Partie I: Préparation De La Prédiction

“Préparer la Présentation du Sermon”

La présentation du texte est la partie centrale, parfois appelée "le corps", du sermon. C'est là que le résumé de votre sermon (le sermon-en-une-phrase) est développer pour atteindre son but.

Une fois que vous avez le plan, vous avez le squelette de votre sermon. Ensuite, le squelette a besoin de chair et de peau. C'est la présentation. La chair de la présentation est fournie par votre explication du message et votre application de ces explications à la vie de vos auditeurs. D'abord laissez-moi m'adresser ...

A. L’explication De Votre Texte

Votre explication sera seulement aussi bonne que votre étude du texte, dont nous avons parlée dans les éditions précédentes de cette revue.

Votre explication clarifie ce que le texte veut dire en...

a) Traitant tout problème dans le texte - par ex. les variances textuelles, contradictions apparentes, etc.

b) Abordant la traduction ou la signification de mots, d'expressions, de phrases, d'idées, d'expressions

c) Faisant ressortir les implications du texte

La question que beaucoup de prédicateurs posent, en particulier les jeunes prédicateurs, est: «Comment puis-je développer mon explication du texte de façon pratique?» Permettez-moi de passer rapidement en revue douze aspects pour le développement et l’amplification quant à votre explication du texte.

1. La reformulation

Cela signifie exprimer la même pensée dans des mots différents ou changer l'ordre des mots, ou en modifiant la forme de la phrase. Chaque variation exprime la pensée originale mais peut varier l'accentuation. Par exemple, «Vous devez être nés de nouveau» pourrait être exprimé comme «la renaissance est une nécessité» ou «avoir votre nature changée est une exigence divine». Il est important d'utiliser la reformulation pour ne pas dire constamment «Autrement dit» ou «en d’autres termes». Assurez-vous de varier votre façon de formuler vos idées. La reformulation n'est pas une répétition; c'est le développement et l'amplification. En fait, la reformulation est essentielle à un bon enseignement. Cela donne à la congrégation le temps d'absorber ce que vous dites et de l'entendre de différentes manières.

2. La Définition

La définition place d'abord l'idée dans une classe générale, puis dans une classe qui la différencie par le contraste, la comparaison ou la fonction. Par exemple, une classe générale pourrait être "un ballon". Une définition qui sépare ce "ballon" des autres ballons peut être "un ballon de basket" ou "un ballon de football". La définition est importante pour transmettre le sens.

L'Écriture elle-même utilise des définitions. Dans Hébreux 11: 1, l'auteur définit ce qu'il entend par "foi". Puis il continue tout au long du chapitre pour illustrer à quoi ressemble la foi dans la vie des hommes et des femmes fidèles.

3. La Description

En décrivant un concept, une situation, une personne ou une chose, vous le faites habituellement en fonction des cinq sens - à quoi ressemble-t-il (vue), comment cela se ressent-il (sens), quel goût cela a (goût), et comment ça sent, (odeur)?

Ces descriptions aident vos auditeurs à comprendre d'une manière plus vivante et plus mémorable ce que vous essayez d'expliquer.

4. L’illustration

L'illustration est une sous-catégorie d'explication majeure et très importante. Le but des illustrations est d'améliorer la compréhension en termes faciles à visualiser et à expérimenter. Les illustrations clarifient une idée en référence à quelque chose à laquelle elle ressemble: la similitude avec d'autres objets, expériences, attitudes, personnes, lieux etc. En clarifiant une idée abstraite avec une illustration concrète, votre présentation est renforcée.

Les illustrations servent une variété de fonctions:

a) Les illustrations rendent l'explication plus réelle et personnelle. Ils montrent comment le point de vérité fonctionne dans la vie réelle.

b) Les illustrations rendent le sermon intéressant et engageant.

c) Les illustrations donnent un certain soulagement à l’audience, surtout si vous expliquez une vérité ou une idée difficile ou abstraite.

d) Les illustrations sont destinées à illustrer le point! Ils ne sont pas pour le divertissement ni pour l'humour.

e) Les illustrations doivent être intuitivement évidentes quant à ce qu'elles clarifient ou expliquent. Si vos illustrations exigent des explications, elles ne sont donc pas bonnes - elles tombent à plat comme une mauvaise blague; elles confondent plutôt qu'elles éclairent.

Probablement la meilleure source d'illustrations est dans la Bible elle-même - comme je viens de le mentionner à propos de la «foi» dans Hébreux 11, où l'auteur donne une illustration après l'illustration de la foi manifestée dans la vie des gens. En utilisant des illustrations bibliques, on enseigne aux gens une portée beaucoup plus large de la Bible dans le sermon; les gens voient dans votre gestion des différentes parties des écritures comment les Écritures sont toutes liées ensemble.

Les sources d'illustrations autres que la Bible impliquent: les expériences quotidiennes (tranches de vie), articles de journaux, événements historiques, citations célèbres, exemples, figures de style, livres, magazines, sources de nouvelles (journaux, radio, télé) et expériences quotidiennes.

Assurez-vous de ne pas utiliser d'illustrations de personnes dans votre église (au mieux, cela embarrassera quelqu'un ou, au pire, cela détruira la confiance des gens en vous). Et n'utilisez pas d'illustrations de vos enfants (même si vous avez leur permission) - ils ont droit à votre confidentialité.

5. L’Exemple

Une idée est clarifiée par l'exemple en spécifiant une expérience, une utilisation réelle ou une occurrence. Un exemple est une instance réelle de l'idée. Laissez-moi vous expliquer la différence entre un exemple et une illustration. Un exemple de nouvelle naissance serait la conversion de Paul, mais une illustration serait une chenille transformée en papillon.

6. La Narration

Une idée est clarifiée par les personnages ou les actions d'une histoire. Par exemple, la «foi» pourrait être rendue vivante à travers l'histoire de David s'engageant à combattre Goliath, sans aucune armure, faisant simplement confiance à Dieu (1 Sam. 17). La narration et l'exemple sont liés, mais dans la narration, l'accent est mis sur l'histoire (par exemple, le sacrifice d'Isaac par Abraham).

7. Le Support

Une idée reçoit plus de crédibilité en accord avec une autorité acceptée - peut-être d'autres Écritures ou des autorités ou des statistiques connues. Il est possible d'étendre toute déclaration pour support.

8. La Discussion

La discussion permet d’examiner de façon à plusieurs reprises l'idée communiquée à partir de différents points de vue. L'idée est examinée objectivement à partir de différents points de vue – ce qui est une affirmation positive ou négative.

9. Le Plaidoyer

L'idée à communiquer devient la base de l'argumentation – soit affirmative ou négative. Présentez les arguments pourquoi votre point de vue devrait être accepté.

10. L’Appel / L’invitation / L’exhortation

L'idée devient le fondement de l'invitation à l'acceptation ou au rejet. L’appel aux auditeurs sur une base (par exemple, leur bien-être, leur sécurité, leur spiritualité, leurs relations, etc.).

11. Les Références croisées

Les références croisées à d'autres Écritures connexes aident à amplifier et soutenir le point que vous faites.

12. La Récapitulation ou le Résumé

Exprimez l'idée succinctement. Résumez-le dans vos propres mots.

La tendance est d'utiliser la même méthode d'expansion dans chaque message. Mais cela rend vos messages monotones. Essayez d'avoir une variation. Utilisez la méthode d'expansion qui convient le mieux à vos points principaux. Certaines méthodes d'expansion sont plus adaptées à votre personnalité et peuvent être plus efficaces pour vous que d'autres.

C'est ainsi que vous mettez «chair» sur le «squelette» de votre sermon, chair qui peut attirer ou repousser vos auditeurs selon les méthodes et le style que vous utilisez. L'amplification ajoute de la viande aux os afin que votre explication soit intéressante et compréhensible et non pas simplement des définitions ou des études de mots.

Décidez des méthodes à utiliser pour chaque section de votre sermon. Vous pouvez concevoir d'autres méthodes d'expansion en plus de celles que je viens de mentionner. Demandez-vous: "Y a-t-il d'autres méthodes qui seraient plus efficaces?"

En variant vos méthodes d'expansion, votre préparation de sermons sera grandement simplifiée et le message deviendra plus intéressant, convaincant et inspirant.

Étudiez soigneusement chaque méthode. Faites bon usage de certaines méthodes ou de toutes les méthodes s’il le faut. Permettez-leur d'exprimer votre personnalité, vos expériences et votre style de parole.

Etudiez d'autres sermons et demandez-vous: "Quelle est la pensée centrale? Comment le prédicateur a-t-il organisé cette pensée? Comment a-t-il développé les points de son sermon? Quelle méthode a-t-il utilisée?

B. L’application De Votre Sermon

Souvent nous passons beaucoup de temps sur la doctrine (les fruits de notre étude) au point de ne pas parvenir à donner à notre peuple quelque chose à ramener à la maison pour l'appliquer à leur vie. Toute explication doit être appliquée à la vie des gens en vue de produire une réponse d'obéissance. Nous devons donner un énoncé clair et simple de la doctrine, puis aider les gens à l'appliquer afin qu'ils comprennent ce que Dieu veut qu'ils fassent.

À cet égard, il convient de noter que dans l'épître aux Romains, les chapitres 1 à 8 traitent de la doctrine; les chapitres 9-11 traitent des questions sur Israël dans les desseins de Dieu; et les chapitres 12 à 15 traitent de l'application et du devoir.

La prédication biblique applique la vérité qu'elle explique. L'application de ce que le texte veut dire et implique fait partie intégrante de tout le sermon du début à la fin. L'application est, en effet, l'un des principaux outils dans la présentation. Il rend ce qui est abstrait (la vérité) concret en l'amenant sur la réalité. L'application de la vérité invite les gens à mettre la vérité en action en répondant d’une manière appropriée.

La prédication biblique exige que nous présentions la vérité de telle sorte que la vérité se rapporte directement au caractère, à la conduite, aux croyances, aux relations, aux attitudes, aux valeurs et aux priorités. Nous ne prêchons pas simplement pour informer (bien que cela soit vrai) mais pour transformer. Par conséquent, appliquez toutes les explications afin de produire l'obéissance. C'est le but ultime de la prédication – pour amener le changement et l'obéissance.

La vérité appliquée doit toujours être personnelle («vous»), pratique (liée à la vie) et pertinente (convenable au public). En appliquant la vérité, passez du général au particulier. Posez-vous la question: "Comment cette vérité s'applique-t-elle à ces gens dans cet endroit en ce moment de l'histoire?"

Par conséquent, prêchez pour persuader: «Connaissant donc la crainte du Seigneur, nous cherchons à convaincre les hommes» (2 Co 5, 11). Prêchez pour la transformation des gens à devenir de plus la ressemblance de Christ (Romains 8:29). Prêchez pour que les gens obéissent. Mon mentor et enseignant, le Dr Stephen Olford a dit: «Le refus d'obéir à la vérité annule l'impact de la prédication» (Stephen Olford, Anointed Expository Preaching, 77). Il a également dit: «La vérité doit être obéie ou elle meurt.» L'apôtre Paul encourage les chrétiens à Rome: «Vous avez obéi de cœur à cette règle de doctrine à laquelle vous avez été instruits» (Romains 6:17).

Wayne McDill affirme que nous ne devrions pas mettre l'accent sur le comportement lorsque nous appliquons la vérité comme sur un appel à la foi (voir «Les douze techniques essentielles pour meilleure prédication», 108-114). Il conseille de ne pas orienter nos messages vers «Vous devez faire ceci», etc., mais de répondre au besoin réel, qui est de faire confiance à Dieu. À son avis, vous répondez plus efficacement aux besoins réels des gens lorsque votre sermon est un appel à la foi plutôt qu'un appel à changer de comportement. Je pense que nous devrions tenir compte de son conseil. Il y a parfois trop de culpabilité dans l’application, même au point que les gens pourraient bien répondre: «Je ne peux tout simplement pas vous satisfaire. Vous nous demandez toujours d'en faire plus.» Notre tâche n'est pas d'imposer constamment des fardeaux aux gens, mais de les diriger vers Dieu.

Quoique je sois d'accord avec l'exhortation de McDill, cela ne veut pas dire que nous devrions nous contenter de ne pas parler changement de comportement, parce que notre comportement est la véritable indication de ce que nous croyons. Nous devons donc nous attendre à un changement dans la manière dont les gens agissent, pensent, se comportent et agissent. Néanmoins, je comprends et j'apprécie son souci que nous ne devons pas imposer constamment un fardeau éthique supplémentaire au peuple, mais que nous devons les diriger vers Dieu - «Son caractère, ses capacités, ses intentions et son récit» (McDill, 109). J'aime aussi l'accent mis par McDill sur «vous pouvez ...» au lieu de «vous devriez, ou vous avez l’obligation de, vous devez» (255f.).

Partie II: Se Preparer Pour La Predication

“Préparer la Fin du Sermon”

Un sermon autrement bon peut être ruiné avec une mauvaise fin. Assurez-vous que votre résumé ou la fin conclut le message. Le but de la conclusion est de tirer une conclusion du sermon. Votre audience devrait savoir que rien de plus n'a besoin d'être dit; que vous avez pleinement et finalement exposé ou présenté le texte; que Dieu a parlé à travers vous; et que maintenant c'est leur responsabilité quant à la façon dont ils vont réagir.

Il y a trois éléments essentiels à la fin du sermon:

A. La Condensation

Par condensation, je veux dire "cristalliser" la vérité; la résumer; la récapituler. Cela focalise encore l'attention de l’audience sur l'objectif principal et la portée du sermon. Cela leur rappelle d'où vous venez dans votre sermon en le rapportant à l'introduction. Il met le sermon entier en un mot pour que l’audience puisse se rappeler où vous avez commencé et ce que vous avez déjà couvert. Et ils peuvent voir que vous avez fait ce que vous avez décidé de faire comme indiqué à l'ouverture de votre sermon-en-une-phrase. Cela vous donne l'occasion de clarifier une fois de plus le problème.

B. L’exhortation

Ici vous voulez "personnaliser" la vérité en vous adressant à eux comme "vous". Même si vous avez appliqué la vérité tout au long de votre sermon, la conclusion vous donne l'opportunité de mettre un accent spécial et personnel sur ce que vous leur avez appris à faire ou à être par les Ecritures. Ici, vous les suppliez, vous les encouragez, vous les exhortez.

C. L’invitation

Par invitation je veux dire, amener vos auditeurs de répondre à la vérité qu'ils ont entendue - pour "réaliser" la vérité. Un appel pour un verdict sur ce que vous avez présenté. Un appel à faire quelque chose - à changer leur pensée, leur comportement, leurs attitudes, leurs relations, leurs affections; obéir à la vérité; à confesser leurs péchés, etc. La récapitulation est votre dernier appel, votre dernier défi. C'est le dernier terme de motivation de votre sermon.

Ici, vous demandez aux gens de prendre une décision. Par exemple, dans Actes 2, Pierre a prêché et le peuple a dit: "Qu’allons-nous faire?" (Actes 2:37). Pierre répondit: "Repentez-vous et que chacun de vous soit baptisé au nom de Jésus-Christ pour la rémission des péchés; et vous recevrez le don du Saint-Esprit "(2:38). Quelle a été leur réaction à l'invitation de Pierre? "Alors ceux qui acceptèrent sa parole avec joie furent baptisés; et en ce jour-là, le nombre des disciples s’augmenta d’environ trois mille âmes. Ils persévéraient dans l’enseignement des apôtres, dans la communion fraternelle, dans la fraction du pain et dans les prières »(2: 41-42).

Donner l'opportunité aux gens de répondre sur le champ. Cela peut être public ou privé. Mais déclarez que vous voulez qu'ils répondent maintenant et donnez l'occasion pour cela.

Partie III: Se Preparer Pour La Predication

“Préparer l’Introduction”

L'introduction d'un sermon joue un rôle très important. Généralement, les prédicateurs préparent leur introduction en dernière position, même si c'est la première partie du sermon. Une bonne introduction doit être concise, claire, intéressante et pertinente. Vous n'avez que quelques minutes pour convaincre les gens que ce que vous allez dire est intéressant, précieux et s’applique à leur vie.

L'introduction est utilisée pour plusieurs objectifs importants:

A. Pour Attirer L’attention Des Auditeurs

Essayez d'attirer l'attention de l’audience à travers quelque chose à laquelle ils peuvent s'identifier - comme une expérience de vie. Si vous présentez votre thème en le reliant à une expérience de vie, vous établirez une pertinence pour l'auditoire.

Essayez d'être créatif dans vos phrases d'ouverture, mais de sorte que ça ne soit pas bidon (ou faux). Évitez l'humour, sauf si cela fait partie de l'expérience de «tranche de vie». Rendez-le spécifique et pertinent.

B. Pour Les Convaincre Qu’ils Ont Besoin D’entendre Ce Sermon

Ici, vous répondez à la question: "Qu'est-ce que cela a à voir avec moi?" Ce que cela a à voir avec eux, c'est qu'ils ont un besoin auquel ce sermon s’adresse - par exemple, leurs espoirs et leurs craintes; leurs péchés, leurs luttes et leurs échecs; leurs problèmes de la vie.

Établissez le fardeau du sermon, le but derrière le message biblique ...

  • • Pourquoi ce message a-t-il été donné en premier lieu et pourquoi le prêcher maintenant?
  • • Pourquoi ce message est-il essentiel?
  • • Pourquoi quelqu'un devrait-il écouter ce que vous dites?

C. Pour Se Connecter A La Parole

Comment vous vous connectez à la Parole? Vous vous connectez à la Parole en reliant le besoin de l'auditoire au texte biblique.

Pourquoi se connecter à la Parole? Vous devez vous connecter à la Parole parce qu'elle donne la solution biblique et la direction du «besoin» de l’auditoire. Votre introduction devrait passer naturellement de la vie de l'auditeur à la solution ou la direction trouvée dans la Parole. Cela montre comment le sermon que vous êtes sur le point de prêcher a trait à leur expérience. Ici, vous pouvez fournir à l'audience le fardeau de votre message - ce que vous voulez qu'ils fassent, soient, ou changent à la suite de ce sermon. Ici, vous établissez un contact solide avec le fondement du message, à savoir, la Parole.

D. Pour Definir Le Theme Du Sermon

L’auditoire a besoin de connaitre ce que vous allez parler. Ne les laissez pas deviner.

E. Pour Enoncer Votre Sermon-En-Une-Phrase

C’est là ou vous énoncez l’intérêt général du message en une phrase. C’est une partie très importante de l’introduction. Elle définit la direction pour le reste du sermon. Donc, énoncez clairement le thème général et central de votre sermon.

F. Pour Fournir Toute L’historique Contextuelle Appropriee

Toutes les informations contextuelles générales dont le public a besoin pour comprendre le message doivent être fournies ici dans l'introduction - historique, culturel, économique, social, politique, auteur, date, auditoire, etc.

G. Pour Servir De Transition A La Presentation

Ceci est parfois appelé "le pont". Le pont forme une transition de l'introduction à la présentation. Il guide l’auditoire dans le but et la structure du message. Il montre comment vous obtenez de là (l'expérience de vie + le texte biblique + le contact personnel) à ici (premier point de la présentation).

Il y a plusieurs façons de faire ce pont / transition. Vous pouvez "brosser" les principaux points à venir - c'est-à-dire la liste des principaux points que vous allez couvrir dans le sermon. Vous pouvez indiquer quel aspect de votre thème vous allez traiter - par exemple, trois avantages de ...; ou deux raisons pour ...; ou trois points qui montrent ... etc.

Partie IV: La Presentation De La Devotion

“La Responsabilité (compte à rendre) de l’homme de Dieu, Pt. 2: Des conceptions erronées sur le Ministère Chrétien” (1 Cor. 3:18; 4:5)

By: Dr. Stephen F. Olford

Introduction

Dans les versets qui précèdent immédiatement, l'apôtre a traité solennellement sur la question de la responsabilité de l’homme de Dieu envers Dieu. En tant que planteur ou abreuvoir dans le champ agricole de Dieu, l’ouvrier chrétien doit toujours reconnaître qu'il est responsable devant Dieu. Il en est de même dans la construction de Dieu. L'ouvrier chrétien est responsable envers Dieu de la manière dont il établit la structure de l'église. Mais maintenant, Paul traite d'une vérité complémentaire qui est La Responsabilité de Serviteur envers Dieu. Bien que ces versets aient un message pour tous les croyants, il est néanmoins clair que l'intérêt principal de l'enseignement est dirigé vers les leaders chrétiens au sein de l'église locale. Le fardeau principal de Paul est de confronter ceux qui prêchent, enseignent et servent, à leur responsabilité envers Dieu à l'égard de deux questions de grande envergure. Les premières préoccupations:

I. La Question De L’orgueil

Que personne ne se glorifie dans les hommes ..." (1 Corinthiens 3:21). Il n'y a pas de plus grand danger dans les assemblées du peuple de Dieu que cette question d’orgueil. En effet, c'est le péché pour lequel Lucifer a été chassé du ciel. C'est le péché qui a maudit Eden. C'est le péché qui divise l'église de Jésus-Christ. Alors Paul condamne fermement:

1) Se glorifier de la science humaine "Que personne ne se trompe. Si quelqu'un d'entre vous semble être sage dans ce siècle, qu'il devienne fou pour devenir sage "(1 Corinthiens 3:18). Revenant à un thème qui a été traité à fond dans les chapitres 1 et 2, Paul souligne à nouveau la folie de la sagesse humaine. Apparemment, il y’avait certains dans l'église de Corinthe qui essayaient d'unir la philosophie avec la théologie. L'apôtre les avertit qu'une telle expérience équivalait à souiller le temple parce qu'il corrompait la vérité divine avec la sagesse humaine.

Maintenant, soyons clair que la Bible ne ridiculise pas la recherche honnête de l'homme pour la connaissance. Quand un scientifique découvre que deux corps d'hydrogène et un corps d'oxygène donnent de l'eau, une telle sagesse humaine n'est pas une folie. Mais quand ce même scientifique essaye d'exclure Dieu de ses propres pensées, ou essaye de trouver un moyen de contourner la croix, ou d'ignorer la révélation de la Bible, alors cette sagesse est une folie absolue. A celui-là, Paul dit: "Si quelqu'un d'entre vous semble être sage dans ce siècle, qu'il devienne un fou pour devenir sage" (1 Corinthiens 3:18).

C'est un principe spirituel qui est énoncé de diverses manières dans le Nouveau Testament. On nous dit qu'être grand, c'est devenir comme un petit enfant (Matthieu 18: 4); Pour être élevé, nous devons être rabaissés (Matthieu 23:12); et pour être sages, nous devons devenir des fous (1 Corinthiens 3:18). Il n'y a pas d'autre moyen.

Quand tout est dit et fait, nous ne pouvons pas ajouter quelque chose sur les termes de Blaise Pascal quand il a déclaré: «L'accomplissement suprême de la raison est de nous amener à voir qu'il y a une limite à la raison.» Puis il y a les paroles de ce fameux proverbe : "Celui qui ne sait pas, et ne sait pas qu'il ne sait pas, est un insensé. Evite-le. Celui qui ne sait pas et sait qu'il ne sait pas est un homme sage. Enseigne-Le.» Il s'ensuit donc que la seule façon de devenir sage est de réaliser que nous sommes des fous. La seule façon de reconnaître notre désir à apprendre est de confesser notre ignorance devant Dieu. Ainsi, Paul déclare: "... la sagesse de ce monde est une folie devant Dieu ..." (1 Corinthiens 3:19). Pour soutenir sa thèse, l'Apôtre cite de Job 5:13 et Psaume 94:11 pour démontrer le rejet de Dieu de la science de l’homme.

Nous devons nous rappeler, comme le souligne William Barclay, «que le problème de l’orgueil intellectuel est qu'il est toujours argumentatif et exclusif. Il est argumentatif en ce sens qu'il ne peut pas garder le silence et admirer. Il doit parler et critiquer. Il ne peut pas supporter que ses opinions soient contredites; il doit prouver que lui et lui seul a raison. Il ne peut jamais admettre qu’il avait tort; il doit toujours se justifier. Il n'est jamais assez humble pour apprendre; il doit toujours être en train d'établir la loi. L’orgueil intellectuel est exclusif dans la mesure où toute sa tendance est de mépriser les autres plutôt que de s'asseoir à côté d'eux. Toute sa perspective est que tous ceux qui ne sont pas d'accord avec lui ont tort. L’orgueil intellectuel ne peut probablement pas penser qu'elle peut se tromper. Il tend à séparer les hommes les uns des autres, plutôt que de les unir. "Est-il étonnant que Paul condamne un tel orgueil dans la science humaine? Mais avec le danger de s’en orgueillir dans la science humaine, il y a aussi le danger de :

2) Se glorifier dans le leadership humain "Par conséquent, que personne ne se glorifie dans les hommes. Car toutes choses sont à vous "(1 Corinthiens 3:21). Comme nous l'avons observé encore et encore, c'était le problème crucial dans l'église corinthienne. Il existait dans l'assemblée quatre groupes qui se disputaient les uns les autres et se glorifiaient donc de leurs responsables respectifs. Pour exposer la folie absolue d'une telle vantardise, Paul montre à quel point c’était ridicule pour n'importe quelle section de l'église de prétendre que Paul, ou Apollos, ou Céphas, était leur propre responsable. «Toutes choses sont à vous», déclare l'apôtre, ce qui signifie que ces dirigeants appartenaient tous à l'église entière. Aucune partie n'avait le droit de se vanter d'un pasteur, d'un enseignant ou d'un évangéliste particulier.

Pour renforcer son argument, l'Apôtre conclut ce paragraphe avec une déclaration glorieuse concernant les possessions en Christ. Je veux particulièrement que vous remarquiez l'ordre dans lequel il énumère ces possessions (versets 22-23). Il commence avec lui-même. Ce faisant, il se met au fond de l'apogée. De lui-même il continue à Apollos et à Céphas. De tels enseignants appartiennent à toute l'église à tous les âges. Ensuite, Paul considère le monde. Cela appartenait à l'église aussi. Dans un autre endroit, Paul dit que les chrétiens doivent utiliser ce monde, mais ne pas en abuser (1 Corinthiens 7:31). Le Psalmiste nous rappelle que "la terre appartient au Seigneur et sa plénitude ..." (Psaume 24: 1). Paul nous enseigne que «... Dieu nous donne richement tout ce dont nous pouvons jouir» (1 Timothée 6:17). Le Sauveur a déclaré: "Heureux ceux les débonnaires, car ils hériteront de la terre" (Matthieu 5: 7). Alors Paul continue et dit que la vie appartient à l'église. Le mot utilisé signifie la vie dans son essence et l'abondance en Christ. De plus, la mort appartient à l'église. Parce que le Christ est mort et ressuscité, la mort n'a aucune terreur pour le peuple de Dieu. La mort n'est que le serviteur qui nous introduit à la vie plus grande dans l’au-delà. Les choses présentes appartiennent à l'église - oui, et les choses à venir. Et ce qu’il y a de mieux, nous appartenons tous à Christ, et Christ est le Messie de Dieu. À la lumière de tout cela, comment les gens d'une église locale peuvent-ils être si bornés pour s’intéresser à leur intérêt? L'immensité du dessein rédempteur de Dieu pour nous devrait nous amener au-dessus de la gloire humaine en nous glorifiant en Dieu seul en Jésus-Christ notre Seigneur.

Nous voyons donc que les hommes de Dieu et les membres doivent rendre compte à Dieu en ce qui concerne l’orgueil; mais il y a un autre problème auquel ils doivent répondre, à la fois dans le temps et dans l'éternité. C'est:

II. La Question De Jugement

"Car je ne me sens coupable de rien, mais je ne suis pas justifié par cela; mais celui qui me juge est le Seigneur "(1 Corinthiens 4: 4). Maintenant, si l’orgueil est une pratique qui amène la division dans l'église locale, le jugement l'est aussi. Plus de divisions se sont produites dans l'œuvre de Dieu par un mauvais jugement que jamais ne sera pris en compte ce côté de l'éternité. Ainsi, Paul explique clairement que tous les membres de l'Église de Jésus-Christ doivent rendre des comptes à Dieu. Pour présenter son thème, Paul illustre la nature de la responsabilité d'un homme de Dieu dans le contexte de l'église. En premier lieu, il est un serviteur. "Que l'homme nous considère comme des serviteurs du Christ et des intendants des mystères de Dieu" (1 Corinthiens 4: 1). Parmi les mots grecs pour "ministre" ou "serviteur", voici un autre intéressant! Littéralement, cela signifie «un sous-rameur». Dans les navires de l'époque de Paul, l'énergie éolienne était augmentée par la main-d'œuvre. Il y avait de grandes rames de chaque côté du navire, dirigées par des sous-rameurs, qui étaient sous la surveillance d'un maître rameur. Telle est la position d'un responsable chrétien. Il est un homme sous autorité, et donc doit rendre compte devant son Seigneur et Maître. Alors Paul dit: "Que l'homme nous considère ainsi, comme les serviteurs du Christ ..."

En second lieu, le leader chrétien est un intendant des mystères de Dieu. Un intendant, dans les temps anciens, était en fait une femme de ménage. Il était responsable des magasins de ménage et de leur distribution selon les besoins. Pour cette raison même, il était "... requis que les intendants soient fidèles" (1 Corinthiens 4: 2). Une telle fidélité implique non seulement la responsabilité envers Dieu, mais aussi le compte rendu envers Dieu. En tant qu'intendant des mystères de Dieu, le serviteur chrétien est responsable envers Dieu et tenu de diriger et de nourrir le troupeau de Dieu. Comme le dit G. Campbell Morgan: "Quelle chose terrible si la description de Milton devient vraie pour ceux d'entre nous qui sont dans le ministère de l'Evangile -" ces brebis affamée regarde vers fixe les regards vers le haut et ne sont pas nourries ".

À la lumière de cette responsabilité solennelle, Paul enseigne que nous sommes tous soumis au jugement humain ainsi qu'au jugement divin. Pour appliquer ce principe, Paul souligne que:

1) Le Jugement Humain Doit Etre Considéré Avec Modération "Mais avec moi c'est une très petite chose que je devrais être jugé par vous ou par une cour d'homme. En fait, je ne me juge pas non plus moi-même"(1 Corinthiens 4: 3). Bien que le jugement humain compte pour très peu, il ne peut pas être complètement ignoré. Ce qui est remarquable, c'est qu'en dépit de l'erreur humaine, le jugement de nos semblables est instinctivement juste. En même temps, celui qui est fidèle au Seigneur ne sera pas troublé par l'opinion défavorable des autres. Il ne va pas non plus désirer tant ou ne sera exalté par leurs acclamations.

Dans ce jugement humain, Paul prend en compte non seulement la critique de ses semblables, mais le jugement de lui-même. Littéralement, il dit: «Je ne me juge pas non plus moi-même. Car je ne me sens coupable de rien, mais je ne suis pas justifié par cela ... "(1 Corinthiens 4: 3, 4). Dans un langage simple, Paul nous dit que, pendant qu’il n'est pas libre de se faire des reproches, il est assuré que son verdict sur lui-même est après tout seulement humain, et donc inadéquat pour condamner ou justifier. Par conséquent, dans le sens ultime, aucun chrétien responsable ne doit rendre compte à sa conscience ou à ses semblables, mais à Dieu. Bien que le jugement humain doit être considéré modérément.

2) Le Jugement Divin Doit Etre Sérieusement Considéré "... Celui qui me juge est le Seigneur" (1 Corinthiens 4: 4). Chaque serviteur de Dieu sera jugé maintenant et sera jugé dans un jour à venir quand le Seigneur "... mettra en lumière les choses cachées des ténèbres et révélera les desseins des cœurs; chacun recevra de Dieu sa louange qui lui est due "(1 Corinthiens 4: 5). Déjà Paul a traité du sujet du trône du jugement du Christ au chapitre 3, mais il revient à cette doctrine solennelle et amplifie sa pertinence dans nos vies avec une intrusion encore plus grande; car Paul nous dit ici qu'au jour de la révélation, les choses que nous avons cherchées à garder secrètes dans nos cœurs et cachées à nos semblables, Dieu les mettra à la lumière. Pour considérer la pleine signification d'une telle vérité, c'est être délivré pour toujours de pré-juger la vie des autres au sein de l'église locale. C'est pourquoi Paul dit: "Ne jugez de rien avant le temps" (1 Corinthiens 4: 5). En ce jour, tout sera vu à la lumière du jugement infaillible de Dieu, basé sur une connaissance absolue des faits, et une connaissance complète des «desseins du cœur». Seul Dieu connaît toutes les circonstances de la vie humaine, et Dieu seul connaît toutes les motivations du cœur humain.

Conclusion: Quel paragraphe intéressant! Personne ne peut le lire et l'étudier sans être fouillé jusqu'en sa profondeur. D'une part, nous avons tendance à nous vanter. Mais nous ne pouvons pas comprendre comment Paul condamne la folie de la science humaine et la futilité du leadership humain en dehors de Dieu, sans être rabaissé jusqu'à la poussière même.

D' autre part, il y a notre tendance à juger; mais qui peut anticiper le trône du jugement à venir sans nous taire quant à ce qui est de notre critique des autres? Donc, quel que soit notre point de vue, dirigeants et laïcs, nous devons rendre des comptes au ciel, et si nous souhaitons que Dieu nous loue en ce jour, nous devons être humbles plutôt que orgueilleux et fidèles plutôt que de critiquer dans tous les domaines de la vie de l'église.

Partie V: Plan De Sermon

Pour écouter la version audio de ces sermons en Anglais, cliquez sur ces liens:Jn. 15:1-3, Pt. 1; Jn. 15:4-9, Pt. 2, Jn. 15:10-11, Pt. 3

Titre: Cinq caractéristiques d’un vrai disciple

Point #1: La première caractéristique d’un vrai disciple est…le fait de porter des fruits (2-3)

Point #2: La deuxième carctéristique d’un vrai disciple est… démeurer (4-9)

Point #3: La troisième carctéristique d’un vrai disciple est… obéir (10-11)

Voir la prochaine édition pour les caractéristiques quatre et cinq

Related Topics: Pastors

Jurnalul Electronic Al Păstorilor, Rom Ed 26, Ediția de Iarnă 2018

Ediția de Iarnă 2018

A ministry of…

“Întărind Biserica în Predicare biblică și Conducere”

Autor: Dr. Roger Pascoe, Președinte,
Institutul Pentru Predicare Biblică
Cambridge, Ontario, Canada
Email: [email protected]
Phone: 519-620-2375

Partea I: Pregătirea Pentru Predicare

“Schița expunerii predicii”

Expunerea textului este partea centrală a predicii, numită uneori „corpul” predicii. Aici este extinsă ideea principală (predica-într-o-frază) a predicii, pentru ca să-și poată atinge scopul.

Odată ce ai făcut schița, ai scheletul predicii. Apoi, scheletul are nevoie de carne și piele. Aceasta este expunerea. Carnea expunerii constă în explicarea textului și aplicarea acelor explicații la viața ascultătorilor. Dați-mi voie să vorbesc mai întâi despre…

A. Explicarea Textului

Explicarea va fi pe măsura studierii textului, despre care am vorbit în edițiile anterioare ale acestui jurnal.

Explicarea clarifică semnificația textului prin următoarele mijloace:

a) Tratarea problemelor din text – de exemplu, lucrurile care se bat cap în cap, aparentele contradicții din text etc.

b) Tratarea chestiunilor legate de traducere sau de sensul cuvintelor, expresiilor, ideilor sau al noțiunilor.

c) Prezentarea implicațiilor textului.

Întrebarea pe care o pun mulți predicatori, în special cei tineri, este: „Care ar fi câteva modalități practice prin care aș putea să-mi dezvolt modul de explicare a textului?” Așa că, permiteți-mi să reamintesc pe scurt doisprezece aspecte ce pot fi luate în considerare în procesul de dezvoltare și extindere a explicării textului.

1. Reformularea

Reformularea înseamnă exprimarea aceleași idei, folosind alte cuvinte sau altă topică sau schimbând forma frazei. Orice variație exprimă ideea originală, însă poate schimba accentul. De pildă, propoziția „Trebuie să te naști din nou” poate fi reformulată astfel: „nașterea din nou este necesară” sau „schimbarea naturii tale este o cerință divină”. Atunci când folosești reformulări, este important să nu spui întotdeauna „cu alte cuvinte” sau „altfel spus”. Trebuie să ai grijă la felul în care îți reformulezi ideile. Reformularea nu este o repetiție, ci o extindere și o dezvoltare. De fapt, reformularea este esențială pentru o bună învățare, deoarece acordă timp audienței pentru a-și însuși ceea ce spui și pentru a auzi lucrurile respective exprimate în diferite moduri.

2. Definirea

Definirea plasează ideea ce trebuie comunicată într-o categorie generală mai întâi, iar apoi într-o categorie care o diferențiază prin contrast, prin comparație sau prin rolul său. De pildă, termenul „minge” reprezintă o categorie generală. Însă definiția care diferențiază această „minge” de alte mingi ar putea fi „minge de baschet” sau „minge de fotbal”. Definirea este importantă pentru transmiterea mesajului.

Scriptura însăși folosește definiții. În Evrei 11:1, scriitorul definește sensul termenului „credință”. Apoi, pe tot parcursul capitolului, ilustrează credința prin viețile unor oameni credincioși.

3. Descrierea

Atunci când descriem un concept, o situație, o persoană sau un lucru, de obicei facem acest lucru folosind cele cinci simțuri – cum arată (văzul), cum sună (auzul), ce gust are (gustul), cum se simte la atingere (pipăit) și ce miros are (mirosul)?

Aceste descrieri vor contura imagini mult mai vii și mai ușor de reținut pentru ascultători, ajutându-i astfel să înțeleagă mai ușor ceea ce încerci să le explici.

4. Ilustrarea

Ilustrarea este o subcategorie majoră și foarte importantă a explicării textului. Scopul ilustrațiilor este acela de a îmbunătăți înțelegerea prin termeni care sunt deja vizualizați și experimentați. Ilustrațiile clarifică o idee făcând referire la ceva asemănător – obiecte, experiențe, atitudini, persoane, locuri etc. Clarificând o idee abstractă cu ajutorul unei ilustrații concrete, expunerea este consolidată.

Ilustrațiile îndeplinesc o varietate de roluri:

a) Ilustrațiile fac explicarea mai reală și mai personală. Ele arată cum acel adevăr punctual funcționează în viața reală.

b) Ilustrațiile fac predica mai interesantă și mai angrenantă.

c) Ilustrațiile dau un moment de respiro audienței, mai ales dacă explici o idee sau un adevăr dificil ori abstract.

d) Ilustrațiile au scopul de a ilustra o idee! Ele nu sunt folosite cu scopul de a distra audiența.

e) Ilustrațiile trebuie să fie clare cu privire la lucrul pe care vor să-l explice. Dacă ilustrațiile au nevoie de explicații, atunci nu sunt de niciun folos, ci pică precum o glumă proastă, producând mai degrabă confuzie decât clarificare.

Probabil că cea mai bună sursă de ilustrații este Biblia însăși, așa cum tocmai am dat exemplul termenului „credință” din Evrei 11, unde autorul dă ilustrație după ilustrație a felului în care credința lucrează în viețile oamenilor. Atunci când folosim ilustrații biblice, oamenii primesc mai multă învățătură din Scriptură prin predică; oamenii reușesc să vadă cum se leagă diferite pasaje din Scriptură prin felul în care tratezi diferite părți ale Scripturii.

Alte surse de ilustrații, în afară de Biblie, ar mai fi: experiența de zi cu zi (instantanee din viață), articole din ziare, evenimente istorice, citate celebre, exemple, figuri de stil, cărți, reviste, surse de știri (ziare, radio, TV).

Să nu folosești ilustrații legate de oamenii din biserica ta pentru că acestea, în cel mai bun caz, îi vor face să se simtă jenați sau, în cel mai rău caz, le va distruge încrederea în tine). Și nu folosi ilustrații despre copiii tăi (chiar dacă ai permisiunea lor), deoarece ei au dreptul la confidențialitatea ta.

5. Exemplificarea

O idee poate fi lămurită printr-un exemplu care prezintă o experiență sau modul de folosire ori manifestare. Exemplul este o imagine reală a ideii prezentate. Permiteți-mi, vă rog, să explic diferența dintre exemplu și ilustrație! Un exemplu de naștere din nou ar fi convertirea lui Pavel, însă o ilustrație a acestui concept ar fi omida care se transformă în fluture.

6. Povestire

O idee poate fi clarificată prin personajele sau acțiunile dintr-o povestire. De pildă, „credința” poate prinde viață prin povestea lui David care se angajează să lupte împotriva lui Goliat fără armură, doar încrezându-se în Dumnezeu (1 Sam. 17). Povestirea și exemplificarea sunt metode apropiate, însă în primul caz accentul cade pe povestire ca întreg (ex. aducerea lui Isaac ca jertfă de către Avraam).

7. Susținere

O idee poate fi mai credibilă dacă este susținută de o autoritate recunoscută, fie de alte pasaje din Scriptură, fie de autorități cunoscute sau de statistici. Orice afirmație poate fi dezvoltată prin susținere.

8. Discuție

Discuția permite examinări multiple ale ideii comunicate din puncte de vedere diferite. Ideea este examinată în mod obiectiv din diferite puncte de vedere, fie pozitiv sau negativ.

9. Pledoarie

Ideea care trebuie comunicată devine baza argumentării – fie că este afirmativă ori negativă. Prezintă argumente care arată de ce punctul tău de vedere ar trebui acceptat de către audiență!

10. Chemare / invitație / îndemn

Ideea devine baza invitației la acceptare sau respingere. Faceți apel la ascultători pornind de la o bază concretă (ex. bunăstarea lor, siguranța, spiritualitatea, relațiile lor etc.)!

11. Alte referințe biblice

Amintirea altor pasaje biblice ajută la dezvoltarea și sprijinirea argumentației tale.

12. Sumarizare

Exprimă ideea în mod succint! Sumarizează-o în cuvintele tale!

Tendința este să folosești aceeași metodă de extindere în fiecare mesaj. Însă acest lucru face ca predicile tale să devină monotone. Încearcă să ai diversitate! Folosește acea metodă de extindere care se potrivește cel mai bine cu punctele tale principale! Unele metode se potrivesc mai bine cu personalitatea ta decât altele și pot fi mai eficiente pentru tine decât pentru alții.

Decide ce metode vei folosi pentru fiecare secțiune a predicii. Te poți gândi și la alte metode de extindere pe lângă cele menționate de mine. Întreabă-te: „Există și alte metode care ar fi mai eficiente?”

Folosind diverse metode de extindere, pregătirea predicii va fi mult simplificată și mesajul va deveni mai interesant, mai convingător și mai plin de inspirație.

În felul acesta pui „carne” pe „scheletul” predicii tale, carne care îi poate atrage pe ascultători sau îi poate dezgusta, în funcție de metodele și stilul folosit. Dezvoltarea adaugă carne oaselor, pentru ca astfel explicarea să fie interesantă și ușor de înțeles, și să nu fie formată doar din definiții și studii de terminologie.

Studiază atent fiecare metodă și folosește-o pe oricare din ele sau chiar pe toate în cel mai bun mod posibil! Folosește-le pentru a-ți exprima prin ele personalitatea, experiențele și stilul retoric.

Studiază alte predici și întreabă-te: „Care este ideea principală? Cum și-a organizat predicatorul ideea principală? Cum și-a extins punctele principale ale predicii? Ce metodă a folosit?”

B. Aplicația Predicii

Adesea petrecem prea mult timp cu doctrina (rodul studiului nostru), încât nu mai ajungem să le dăm oamenilor ceva ce pot lua cu ei acasă și aplica la viețile lor. Toată explicația predicii trebuie aplicată la viețile oamenilor, cu scopul de a determina în ei răspunsul ascultării. Noi trebuie să formulăm clar o doctrină, iar apoi să îi ajutăm pe oameni să o aplice, pentru ca astfel să înțeleagă ce vrea Dumnezeu de la ei.

În această privință, este important de observat faptul că, în Epistola către Romani, capitolele 1-8 se ocupă de doctrină, capitolele 9-11 vorbesc despre planul lui Dumnezeu pentru poporul Israel, iar capitolele 12-15 conțin aplicații și îndatoriri.

Predicarea biblică aplică adevărul pe care îl explică. Aplicația semnificației textului este parte integrală a întregii predici, de la început până la sfârșit. Aplicația este, de fapt, unul din instrumentele majore în expunere. Aceasta transformă ceea ce este abstract (adevărul) în ceva concret, prin aducerea abstractului în lumea concretă. Aplicarea adevărului îi invită pe oameni să pună adevărul în practică, răspunzând în mod adecvat.

Predicarea biblică ne cere să prezentăm adevărul în așa fel încât acesta să se refere în mod direct la caracter, comportament, credințe, relații, atitudini, valori și priorități. Noi nu predicăm doar pentru informare (deși transmitem și informații), ci pentru transformare. De aceea, orice explicație trebuie aplicată pentru a produce ascultare. Acesta este scopul final al predicării – să producă schimbare și ascultare.

Adevărul aplicat întotdeauna trebuie să fie personal („tu”), practic (să aibă de-a face cu viața reală) și adecvat (relevant pentru audiență). Când aplici adevărul, trebuie să mergi de la general la particular. Întreabă-te: „Cum se aplică acest adevăr la acești oameni din acest loc și din acest moment al istoriei?”

De aceea – Ca unii care cunoaștem deci frica de Domnul, pe oameni căutăm să-i încredințăm (2 Cor. 5:11). Predică pentru transformarea oamenilor într-o tot mai mare asemănare cu Hristos (Rom. 8:29). Predică în așa fel încât oamenii să asculte! Mentorul și profesorul meu, dr. Stephen Olford, a spus: „Neascultarea de adevăr anulează impactul predicării (Stephen Olford, Anointed Expository Preaching, 77). De asemenea, a mai spus că „Adevărul trebuie împlinit, pentru că altfel moare.” Apostolul Pavel îi laudă pe creștinii din Roma: „… ați ascultat acum din inimă de dreptarul învățăturii pe care ați primit-o (Rom. 6:17).

Wayne McDill afirmă că accentul nostru nu trebuie să fie pe comportament atunci când aplicăm adevărul, ci mai degrabă pe chemarea la credință (vezi “The Twelve Essential Skills for Great Preaching”, 108-114). El ne sfătuiește să nu ne orientăm mesajul pe „Trebuie să faci asta” etc., ci să ne adresăm adevăratei nevoi, care este încrederea in Dumnezeu. După părerea sa, cel mai eficient mod de a aborda adevăratele nevoi ale oamenilor este de a face din predica ta o chemare la credință mai degrabă decât o chemare la schimbarea comportamentului. Eu cred că trebuie să ținem cont de sfatul acesta. Uneori este prea multă suferință cauzată de vină în aplicația predicii, chiar până acolo încât oamenii ajung să spună: „Nu te pot mulțumi niciodată! Întotdeauna ceri tot mai mult de la noi!” Sarcina noastră nu este să punem mereu poveri pe umerii oamenilor, ci să le îndreptăm privirea către Dumnezeu.

Deși sunt de acord cu îndemnul lui Wayne McDill, aceasta nu înseamnă că nu trebuie să ne așteptăm la o schimbare a comportamentului, deoarece comportamentul nostru arată cu adevărat ceea ce credem. Așadar, trebuie să ne așteptăm la o schimbare în felul de purtare, de gândire, de relaționare și de comportare al oamenilor. Totuși, înțeleg și apreciez grija acestui autor legată de faptul că nu ar trebui să punem mereu poveri etice pe umerii oamenilor, ci mai degrabă trebuie să-i îndreptăm către Dumnezeu, către caracterul Său, puterea Sa, intențiile Sale și către mărturia Sa (McDill, p. 109). De asemenea, îmi place accentul pe care McDill îl pune pe „poți...” în loc de „ar trebui, ar fi bine, trebuie (p. 255).

Partea A II-A: Pregătirea Pentru Predicare

„Schița încheierii predicii”

O predică bună poate fi stricată de o încheiere nereușită. Așadar, trebui să te asiguri că aceasta încheie cu adevărat mesajul tău! Scopul încheierii este să încheie predica. Audiența trebuie să știe că nu mai este nimic de spus; că ai tratat textul în mod expozitiv pe deplin și în întregime; că Dumnezeu a vorbit prin tine; și că acum este responsabilitatea lor să răspundă.

Există trei elemente vitale pentru încheierea predicii:

A. Condensare

Prin condensare mă refer la „cristalizarea” adevărului; sumarizează-l; recapitulează-l! Aceasta concentrează atenția audienței asupra scopului și ideii principale a predicii. Le amintește de unde ai pornit la începutul predicii, legând încheierea de introducere. Prin condensare, întreaga predică este expusă pe scurt, pentru ca audiența să-și amintească de unde ai pornit și despre ce ai vorbit. Și astfel audiența va vedea că ai reușit să faci ceea ce ți-ai propus în predica-într-o-frază. De asemenea, în felul acesta ai și ocazia să clarifici ideea principală încă o dată.

B. Îndemnare

La punctul acesta, poți „personaliza” adevărul, adresându-te ascultătorilor folosind pronumele „tu”/ „dumneavoastră”. Deși ai făcut aplicații ale adevărului predicat de-a lungul mesajului, încheierea îți dă posibilitatea să pui un accent special și personal pe ceea ce i-ai învățat, prin Scriptură, să facă sau să fie. Aici îi rogi fierbinte, îi încurajezi și îi îndemni.

C. Chemare

Prin „chemare” mă refer la determinarea ascultătorilor să răspundă la adevărul pe care l-au auzit, adică să „împlinească” adevărul. Cere un verdict asupra celor prezentate! Cheamă-i pe ascultători să facă ceva: să-și schimbe gândirea, comportamentul, atitudinile, relațiile, sentimentele; să asculte de adevăr; să-și mărturisească păcatele etc. Rezumarea predicii este apelul final, ultima provocare. Este ultimul impuls mobilizator al predicii.

La punctul acesta le ceri oamenilor să ia o decizie. De pildă, în Fapte 2, Petru a predicat, iar oamenii au răspuns: „Ce vom face?” (Fapte 2:37). Petru a răspuns: Pocăiți-vă și fiecare din voi să fie botezat în Numele lui Isus Cristos spre iertarea păcatelor voastre; și veți primi darul Duhului Sfânt (2:38). Care a fost răspunsul lor la chemarea lui Petru? Cei ce au primit cuvântul lui au fost botezați; și în ziua aceea, la numărul ucenicilor au fost adăugate cam trei mii de suflete. Ei stăruiau în învățătura apostolilor, în părtășie, în frângerea pâinii și în rugăciuni (2:41-42).

Dă-le oamenilor ocazia să răspundă pe loc! Răspunsul poate fi public sau privat. Spune-le însă oamenilor că vrei să răspundă pe loc și dă-le ocazia să o facă!

Partea A III-A: Pregătirea Pentru Predicare

“Schița introducerii”

Introducerea unei predici joacă un rol foarte important. De obicei, predicatorii își pregătesc introducerea la sfârșit, deși aceasta este prima parte a predicii. O introducere bună trebuie să fie concisă, clară, interesantă și relevantă. Ai la dispoziție doar câteva minute pentru a-i convinge pe oameni că ceea ce vei spune este interesant, de valoare și aplicabil la viețile lor.

Introducerea servește câteva scopuri importante:

A. Captarea Atenției Ascultătorilor

Încearcă să captezi atenția ascultătorilor prin ceva la care ei se pot raporta, cum ar fi o experiență de viață. Dacă îți vei introduce subiectul legându-l de o experiență de viață, vei stabili relevanța predicii pentru audiență.

Încearcă să fii creativ atunci când îți formulezi frazele de introducere, însă ai grijă să nu devii fals! Evită umorul dacă nu face parte din experiența de viață pe care o relatezi! Fii specific și relevant!

B. Convingerea Ascultătorilor Că Au Nevoie Să Asculte Predica Aceasta

Aici răspunzi la întrebarea: „Ce legătura am eu cu aceasta?” Legătura ascultătorilor cu predica este o nevoie a lor discutată în predică – de pildă, speranțele lor sau temerile lor; păcatele, luptele și eșecurile lor; problemele vieții.

Stabilește subiectul predicii, scopul din spatele mesajului biblic…

  • De ce a fost transmis acest mesaj inițial și de ce îl predici acum?
  • De ce este acest mesaj atât de important?
  • De ce ar trebui să asculte cineva ce ai de spus?

C. Conectarea La Cuvânt

Cum faci legătura cu Cuvântul? Făcând legătura dintre nevoia ascultătorilor și textul biblic.

De ce să faci legătura cu Cuvântul? Deoarece Cuvântul oferă soluția biblică și îndrumare pentru „nevoia” ascultătorilor. Introducerea ar trebui să facă trecerea în mod natural de la viața ascultătorului la soluția sau îndrumarea găsită în Cuvânt. Astfel, îi vei arăta legătura dintre experiența sa și predica pe care urmează să o predici. Aici poți transmite audienței povara mesajului tău – ceea ce vrei ca ei să facă, să fie sau să schimbe în urma acestei predici. De asemenea, aici stabilești un contact solid cu temelia mesajului tău, care este Cuvântul.

D. Stabilirea Subiectului Predicii

Ascultătorii trebuie să știe despre ce vei vorbi, așa că nu îi lăsa pe ei să ghicească!

E. Prezentarea Predicii-Într-O-Frază

Aici îți prezinți scopul general al mesajului tău într-o singură frază. Aceasta este o parte foarte importantă a introducerii, deoarece stabilește direcția predicii. Așadar, rostește clar tema generală, centrală a predicii tale.

F. Prezentarea Contextului

Aici, în introducere, se oferă informațiile generale legate de contextul pasajului, de care audiența are nevoie pentru a înțelege mesajul. Informațiile acestea pot fi de natură istorică, culturală, economică, socială, politică ori legate de autor, datare, audiența inițială etc.

G. Realizarea Trecerii Către Expunerea Propriu-Zisă

Partea aceasta mai este numită și „pod”. Podul realizează trecerea de la introducere la expunere și conduce audiența către scopul și structura mesajului. Podul arată cum ajungi de acolo (de la experiența de viață + textul biblic + contactul personal) aici (la primul punct al expunerii).

Există mai multe moduri în care poate fi făcută această trecere (podul). Poți trece în revistă punctele principale ale mesajului sau să spui ce aspect al subiectului tău urmează să atingi; de pildă, trei beneficii ale…; sau două motive pentru…; sau trei puncte care arată… etc.

Partea A IV-A: Devoțională

„Responsabilitatea slujitorului, Pt. 2: Concepții greșite cu privire la slujirea creștină” (1 Cor. 3:18; 4:5)

De: Dr. Stephen F. Olford

Introducere. În versetele precedente, apostolul a tratat în mod solemn problema responsabilității slujitorului înaintea lui Dumnezeu. Fie că plantează sau udă în grădina lui Dumnezeu, lucrătorul creștin trebuie să recunoască întotdeauna că este responsabil înaintea Lui. La fel este și cu cei care zidesc pentru Dumnezeu. Lucrătorul creștin este responsabil înaintea lui Dumnezeu de felul în care clădește structura bisericii. Pavel însă merge acum mai departe și vorbește despre un adevăr complementar, și anume despre Responsabilitatea slujitorului înaintea lui Dumnezeu. Deși aceste versete transmit un mesaj tuturor creștinilor, este totuși limpede că se adresează în primul rând liderilor creștini din biserica locală. Scopul principal al lui Pavel este să îi confrunte pe cei care predică, învață și slujesc cu adevărul responsabilității pe care o au față de Dumnezeu în ceea ce privește două probleme cu o semnificație majoră. Prima dintre ele este:

I. Problema Lăudării

„Nimeni să nu se fălească, dar, cu oameni…” (1 Cor. 3:21). În adunările oamenilor lui Dumnezeu nu există pericol mai mare decât cel al lăudării. Sigur, acesta este păcatul pentru care Lucifer a fost aruncat din cer. De asemenea, este păcatul care a blestemat grădina Eden. Este păcatul care dezbină biserica lui Isus Hristos. De aceea, Pavel condamnă cu hotărâre:

1) Lăudarea cu învățătura omenească „Nimeni să nu se înșele: dacă cineva dintre voi se crede înțelept în felul veacului acestuia, să se facă nebun, ca să ajungă înțelept” (1 Cor. 3:18). Întorcându-se la un subiect tratat amănunțit în capitolele 1 și 2, Pavel subliniază încă o dată nebunia înțelepciunii umane. Se pare că în biserica din Corint erau unii care încercau să unească filosofia cu teologia. Apostolul îi avertizează că un astfel de experiment era echivalent cu pângărirea templului, deoarece însemna coruperea adevărului divin cu înțelepciunea umană.

Trebuie să menționăm că Biblia nu ridiculizează căutarea sinceră a omului după cunoaștere. Când un om de știință descoperă că doi atomi de hidrogen și unul de oxigen formează apă, o astfel de înțelepciune umană nu este nebunie. Însă când același om de știință încearcă să îl excludă pe Dumnezeu din gândurile sale sau încearcă să născocească o cale care exclude crucea sau nu ține cont de revelația Bibliei, atunci acea înțelepciune este nebunie crasă. Referitor la aceste lucruri, Pavel spune: „Dacă cineva dintre voi se crede înțelept în felul veacului acestuia, să se facă nebun, ca să ajungă înțelept” (1 Cor. 3:18).

Acesta este un principiu spiritual enunțat în diferite moduri în Noul Testament. Ni se spune că a fi mare înseamnă a deveni ca un copilaș (Mat. 18:4); pentru a fi înălțați trebuie să ne smerim (Mat. 23:12); și pentru a fi înțelepți trebuie să devenim nebuni (1 Cor. 3:18). Nu există o altă cale.

Pe scurt, Blaise Pascal a spus foarte bine: „Cea mai mare realizare a rațiunii este să ne facă să înțelegem că rațiunea este limitată.” Apoi mai este și acel proverb bine-cunoscut: „Cel care nu știe și nu știe că nu știe este un nebun. Evită-l! Cel care nu știe și știe că nu știe, este un om înțelept. Învață-l!” Așadar, deducem de aici că singura cale de a deveni înțelepți este să ne dăm seama că suntem nebuni. Singurul mod în care ne putem exprima disponibilitatea de a învăța este să ne mărturisim ignoranța înaintea lui Dumnezeu. De aceea Pavel spune: „… Căci înțelepciunea lumii acesteia este o nebunie înaintea lui Dumnezeu…” (1 Cor. 3:19). Pentru a-și susține argumentul, apostolul citează din Iov 5:13 și psalmul 94:11 pentru a demonstra faptul că Dumnezeu respinge învățătura omenească.

Trebuie să ne amintim ceea ce spune William Barclay, și anume că „problema mândriei intelectuale este că aceasta este întotdeauna argumentativă/îndoielnică și exclusivă. Este argumentativă pentru că nu poate admira în tăcere. Trebuie să vorbească și să critice. Nu suportă să îi fie contrazise părerile, ci trebuie să demonstreze că ea și numai ea are dreptate. Niciodată nu poate recunoaște că a greșit, ci întotdeauna trebuie să se justifice. Niciodată nu este suficient de smerită ca să învețe, ci întotdeauna trebuie să își exprime părerea. Mândria intelectuală este exclusivă prin faptul că are întotdeauna tendința să îi disprețuiască pe ceilalți, în loc să stea alături de ei. Din punctul său de vedere, toți cei care nu sunt de acord cu ea, greșesc. Mândria intelectuală nu își poate imagina că ar greși vreodată. Ea tinde să îi despartă pe oameni în loc să îi unească.” Este oare de mirare că Pavel condamnă lăudarea cu învățătura omenească? Însă, alături de pericolul lăudării cu învățătura omenească, se află și pericolul de:

2) Lăudare cu conducerea omenească „Nimeni să nu se fălească, dar, cu oameni, căci toate lucrurile sunt ale voastre” (1 Cor. 3:21). După cum am văzut mereu și mereu, aceasta era problema principală în biserica din Corint. În adunarea aceea existau patru grupuri care se luau la întrecere, lăudându-se cu liderii lor. Pentru a arăta nebunia unei astfel de fapte, Pavel arată cât de ridicol era pentru fiecare grup în parte să pretindă că Pavel sau Apolo sau Chifa erau ai lor. „Toate lucrurile sunt ale voastre” exclamă apostolul și prin aceasta vrea să spună că acei lideri aparțineau întregii biserici. Niciun grup nu avea dreptul să se laude cu vreun pastor, învățător sau evanghelist.

Pentru a-și întări argumentul, apostolul încheie acest paragraf cu o afirmație măreață despre posesiunile în Hristos. Aș vrea să observați în special ordinea în care enumeră aceste posesiuni (v. 22-23). Apostolul începe cu el însuși, așezându-se pe el în cea mai joasă poziție. Merge apoi la Apolo și Chifa. Astfel de învățători aparțin întregii biserici în orice epocă istorică. Apoi Pavel vorbește despre lume. Și aceasta aparținea bisericii. Într-un alt loc, Pavel spune despre creștini că trebuie să folosească lumea, dar fără să abuzeze (1 Cor. 7:31). Psalmistul ne reamintește că „al Domnului este pământul cu tot ce este pe el, lumea și cei ce o locuiesc…” (Ps. 24:1). Pavel ne spune că „…Dumnezeu… ne dă toate lucrurile din belșug, ca să ne bucurăm de ele” (1 Tim. 6:17). Mântuitorul a spus: „Ferice de cei milostivi, căci ei vor avea parte de milă” (Mat. 5:7). Pavel merge mai departe apoi și spune că viața aparține bisericii. Termenul folosit aici înseamnă „viața în esența și abundența ei în Hristos”. Mai mult, și moartea aparține bisericii. Pentru că Hristos a murit și a înviat, moartea nu îi mai sperie pe copiii lui Dumnezeu. Moartea nu este decât servitorul care ne duce la viața măreață de dincolo. Lucrurile de acum aparțin bisericii – și, da, și lucrurile viitoare. Și, ceea ce este cel mai grozav, este faptul că noi toți Îi aparținem lui Hristos, iar Hristos este Mesia lui Dumnezeu. În lumina acestor lucruri, cum pot oamenii din orice biserică locală să fie aibă o gândire atât de îngustă încât să fie atât de selectivi în privința propriilor interese? Vastitatea planului răscumpărător al lui Dumnezeu față de noi ar trebui să ne facă să trecem dincolo de lauda umană la lăudarea în Dumnezeu prin Isus Hristos, Domnul nostru.

Așadar, vedem că atât slujitorii, cât și membrii bisericii sunt responsabili înaintea lui Dumnezeu în ce privește lăudarea. Însă, mai există un lucru pentru care vor fi trași la răspundere, atât în timp, cât și în eternitate. Acesta este:

II. Problema Judecării

„Căci n-am nimic împotriva mea; totuși nu pentru aceasta sunt socotit neprihănit: Cel ce mă judecă este Domnul” (1 Cor. 4:4). Dacă lăudarea duce la divizare în biserica locală, tot astfel este și cu judecarea. Atât de multe dezbinări au avut loc în lucrarea lui Dumnezeu din cauza judecării greșite că nici nu vor putea fi socotite vreodată aici pe pământ! Așa că Pavel arată foarte clar că orice persoană din biserica lui Isus Hristos este responsabilă înaintea lui Dumnezeu în ce privește judecarea. Pentru a introduce această temă, Pavel ilustrează natura responsabilității unui lucrător în contextul bisericii. În primul rând, el este un slujitor. „Iată cum trebuie să fim priviți noi: ca niște slujitori ai lui Hristos și ca niște ispravnici ai tainelor lui Dumnezeu” (1 Cor. 4:1).

Printre ceilalți termeni grecești pentru „slujitor”, mai apare aici unul interesant! În original avem aici termenul „vâslaș”. În vremea lui Pavel, bărcile erau mânate atât de puterea vântului, cât și de cea umană. Pe ambele părți ale bărci se aflau niște cârme mari, cârmite de vâslași, care se aflau sub comanda unui vâslaș-șef. Aceasta este poziția unui lider creștin. El se află sub autoritate și, prin urmare, este responsabil înaintea Domnului și Stăpânului său. De aceea Pavel spune: „Iată cum trebuie să fim priviți noi: ca niște slujitori ai lui Hristos…”

În al doilea rând, liderul creștin este un ispravnic al tainelor lui Dumnezeu. Pe vremuri, ispravnicul era un administrator. El era responsabil de provizii și de distribuirea acestora. Din acest motiv, „… ce se cere de la ispravnici este ca fiecare să fie găsit credincios” (1 Cor. 4:2). Credincioșia presupune nu doar responsabilitate în fața lui Dumnezeu, ci și răspundere în fața lui Dumnezeu. Ca ispravnic al tainelor lui Dumnezeu, lucrătorul creștin dă socoteală înaintea lui Dumnezeu pentru felul în care conduce și hrănește turma lui Dumnezeu. G. Campbell Morgan afirmă: „Ce îngrozitor ar fi dacă descrierea lui Milton s-ar adeveri cu privire la cei care ne aflăm în slujba evangheliei – dacă oile flămânde ar privi în sus și nu ar primi hrană.”

În lumina acestei răspunderi solemne, Pavel ne spune că toți suntem supuși judecății umane, precum și judecății divine. Pentru a aplica acest principiu, Pavel accentuează că:

1) Judecata umană trebuie privită cu moderație „Cât despre mine, prea puțin îmi pasă dacă sunt judecat de voi sau de un scaun omenesc de judecată. Ba încă, nici eu însumi nu mă mai judec pe mine” (1 Cor. 4:3). Judecata umană nu are o valoare prea mare și, totuși, nici nu poate fi trecută cu vederea. Este interesant că, în ciuda erorii umane, judecata semenilor noștri este adesea emisă corect în mod instinctiv. În același timp, cel care este credincios Domnului, nu va fi perturbat de părerile nefavorabile ale celorlalți. Și nici nu va tânji după aplauzele lor.

În această judecată umană, Pavel include nu doar critica semenilor săi, ci și autocritica. El spune literalmente: „… nici eu însumi nu mă mai judec pe mine. Căci n-am nimic împotriva mea; totuși nu pentru aceasta sunt socotit neprihănit…” (1 Cor. 4:3, 4). Într-un limbaj simplu, Pavel ne spune că, deși era și el supus autocriticii, totuși era conștient de faptul că verdictul pe care și-l dădea, era doar unul uman și, prin urmare, acesta nu era în măsură să condamne sau să justifice. Prin urmare, în ultimă instanță, nici un creștin responsabil nu dă socoteală în fața propriei conștiințe sau în fața semenilor săi, ci numai în fața lui Dumnezeu. În timp ce judecata umană trebuie privită cu moderație,

2) Judecata divină trebuie privită cu seriozitate „… Cel ce mă judecă este Domnul” (1 Cor. 4:4). Fiecare slujitor al lui Dumnezeu este judecat acum și va fi judecat în ziua ceea când Domnul „… va scoate la lumină lucrurile ascunse în întuneric și va descoperi gândurile inimilor. Atunci, fiecare își va căpăta lauda de la Dumnezeu” (1 Cor. 4:5). Pavel a vorbit deja despre scaunul de judecată al lui Hristos în capitolul 3, însă se întoarce la această doctrina solemnă și îi amplifică relevanța în viețile noastre. Pavel ne spune aici că, în ziua descoperirii, lucrurile pe care am încercat să le ținem ascunse de semenii noști în inimile noastre, vor fi scoase la lumină de către Dumnezeu. A prețui deplina semnificație a unui astfel de adevăr înseamnă să fii eliberat pentru totdeauna de nevoia de a judeca viețile celorlalți din biserica locală. De aceea Pavel spune: „… să nu judecați nimic înainte de vreme” (1 Cor. 4:5). În ziua aceea, totul va fi văzut în lumina judecății infailibile a lui Dumnezeu, pe baza unei cunoașteri absolute a lucrurilor și a înțelegerii depline a „sfaturilor inimii”. Numai Dumnezeu cunoaște toate circumstanțele vieții umane și numai Dumnezeu cunoaște toate motivațiile inimii umane.

Concluzie: Ce paragraf uimitor! Nimeni nu-l poate citi și studia fără să fie cercetat în profunzime. Pe de o parte, tendința noastră este să ne lăudăm. Însă nu putem înțelege condamnarea nebuniei înțelepciunii omenești de către Pavel și zădărnicia conducerii umane fără Dumnezeu fără să fim smeriți în profunzime.

Pe de altă parte, noi avem o înclinație către judecată; însă cine poate anticipa venirea scaunului de judecată al lui Hristos și să continue să-i judece pe alții? Așadar, oricum am privi lucrurile acestea, lideri și laici, cu toții suntem răspunzători în fața cerului și dacă vrem să fim lăudați de Dumnezeu în ziua aceea, trebuie să fim smeriți, mai degrabă decât lăudăroși, și credincioși, mai degrabă decât critici în fiecare domeniu al vieții bisericii.

Partea A V-A: Schițe De Predici

Pentru versiunea audio a acestor predici în limba engleză, faceți click link-urile următoare: Jn. 15:1-3, Pt. 1; Jn. 15:4-9, Pt. 2, Jn. 15:10-11, Pt. 3

Titlu: Cinci caracteristici ale unui ucenic adevărat

Punctul #1: Prima caracteristică a unui ucenic adevărat este…roada (2-3).

Punctul #2: A doua caracteristică a unui ucenic adevărat este… rămânerea (4-9).

Punctul #3: A treia caracteristică a unui ucenic adevărat este… ascultarea (10-11).

Related Topics: Pastors

Pages