คำนำ

เมื่อสองสามปีที่แล้ว ผมและเจนเน็ทภรรยาไปเที่ยวประเทศอังกฤษและสก็อตแลนด์กับคุณพ่อคุณแม่ของผม ทุกคืนเราจะพักที่ที่พักแบบ "ที่พักและอาหารเช้า" ขณะที่เราขับรถเที่ยวไปในแคว้นเวลส์ มีฟาร์มหรือบ้านไร่ อยู่หลายแห่ง ที่ตัวเมืองส่วนมากไม่ค่อยมีที่ให้พักค้างคืน เราจึงขับไปตามป้ายบอกทาง "ที่พักและอาหาร เช้า" เราขับไปเรื่อยๆตามถนนในชนบท ตามป้ายไปจนถึงสถานที่ — เป็นบ้านไร่ชายทุ่งที่น่ารักมากครับ มีแกะหลายร้อยตัวเล็มหญ้าอยู่ มีสะพานและโรงนาที่ทำด้วยหิน เป็นที่ๆสมบูรณ์แบบจริงๆ แต่ที่เราไม่รู้คือ สะพานหินที่เห็นอยู่นั้น แท้ที่จริงแล้วคือทางรถไฟที่มีรถไฟวิ่งไปมาหลายขบวนในตอนดึก ห่างจากบ้านตรงที่ เราพักไปเพียงไม่กี่ก้าวเอง แถมยังมีแม่วัวตกลูกพร้อมกันอีกสองตัวในคืนนั้น ถึงผมจะเคยอยู่ฟาร์มมาบ้าง แต่ไม่เคยได้ยินเสียงวัวร้องก้องไปมาอยู่ในโรงนาที่เป็นหินมาก่อนเลย

นอกจากฝูงแกะนับร้อยๆที่อยู่เล็มหญ้าอยู่ในทุ่งข้างบ้านแล้ว ยังมีแกะตัวเล็กๆตัวหนึ่งอยู่ในคอกติดกับตัวบ้าน มันดูขี้เล่นและเป็นมิตรดี พวกเราชอบออกไปเล่นกับมัน แต่เราสงสัยกันว่าทำไมแกะตัวนี้ถึงถูกเก็บไว้ต่างหาก ไม่ไปรวมอยู่ในฝูงข้างนอก ผมเลยลองถามเด็กที่เป็นหลานของเจ้าของฟาร์มดู ตั้งนานกว่าจะเข้าใจสำเนียง หนักๆของเขาได้ เขาบอกพวกเราว่ามันเป็น "สัตว์เลี้ยง" เอาไว้ดูเล่น แต่เขาพูดด้วยสำเนียงท้องถิ่น กว่าจะ จับคำได้ ผมเกือบเผลอฟังไปเป็นคำอื่นแล้วสิครับ นี่เป็นแกะอีกสถานะหนึ่ง ไม่ใช่เป็นแค่ "แกะ" หรือ "ลูก แกะ" ธรรมดาทั่วๆไป แกะที่เป็น "สัตว์เลี้ยง" ตัวนี้อยู่ในคอกพิเศษต่างหาก ติดกับตัวบ้าน ได้รับการเอาใจใส่ ดูแลเป็นพิเศษต่างกับตัวอื่นๆ

เป็นแกะเพียงตัวเดียวในฝูงแกะทั้งหลาย ที่ดูเหมือนจะมีความสุขกับการถูกแยกมาต่างหากไว้เป็น "สัตว์เลี้ยง" ของครอบครัว เรื่องที่นาธันเล่าให้ดาวิดฟัง ไม่เหมือนกับเรื่องแกะตัวนี้ครับ นาธันเล่าให้ดาวิดฟังถึงเรื่อง "แกะ ที่เป็นสัตว์เลี้ยง" ที่เจ้าของแสนยากจนมีเพียงตัวเดียว มันไม่ได้อยู่ในคอกข้างบ้าน ; แต่มันอาศัยอยู่ในบ้าน อยู่ในอ้อมอกของผู้เป็นเจ้าของ กินและดื่มด้วยกันกับเขา เรื่องที่นาธันเล่าให้ดาวิดฟัง เป็นเรื่องที่พระเจ้าทรง ใช้ให้นาธันมาชี้ให้ดาวิดเห็นถึงบาปชั่วของท่าน เป็นบทเรียนตอนนี้ของเรา และอีกครั้ง มีเรื่องราวสอนเรา มากมาย รวมทั้งสอนดาวิดด้วย ให้เราตั้งใจฟังถ้อยคำของนาธันที่ได้รับการดลใจจากพระเจ้าให้ดี และเรียนรู้ จากแกะตัวนั้น

ปูมหลัง

ดาวิดขึ้นปกครองเป็นกษัตริย์ของยูดาห์และอิสราเอล ท่านได้รวบรวมแผ่นดินของท่านขึ้นเป็นปึกแผ่น ยึดเอา เมืองเยบุสและตั้งขึ้นเป็นเมืองหลวง โดยให้ชื่อใหม่ว่าเยรูซาเล็ม ท่านสร้างพระราชวังสำหรับตนเอง และคิด จะสร้างพระนิเวศน์ใ้ห้กับพระเจ้า (แต่พระเจ้าให้ทบทวนดูใหม่) ท่านได้บรรดาเมืองต่างๆรอบด้านเป็นเมืองขึ้น รบกับพวกอัมโมนและมีชัย แต่ยังไม่ได้เข้าไปยึดครองเต็มตัว พวกอัมโมนถอยหนีไปตั้งหลักในเมืองรับบาห์ เมื่อฤดูร้อนมาถึง ดาวิดส่งกองทัพอิสราเอลนำโดยโยอาบไปล้อมเมืองนี้ไว้ รอเวลาให้ยอมแพ้ไปเอง ดาวิดไม่ อยากออกไปนอนคอยที่ค่ายทหารในทุ่งโล่งนอกเมือง ท่านเลือกที่จะอยู่บ้านในเยรูซาเล็มแทน นอนตื่นสายๆ และเตรียมตัวเข้านอนอีกในตอนเย็น ท่านออกไปเดินเล่นบนดาดฟ้าหลังคาของพระราชวัง และมองลงไป เ็ห็นสตรีงามนางหนึ่ง กำลังอาบน้ำอยู่ อาจเป็นพิธีชำระตัวให้พ้นมลทินเพื่อทำตามธรรมบัญญัตติก็เป็นได้

นางไม่ได้จงใจทำตัวไม่เหมาะสม นางกำลังอาบน้ำในตอนค่ำ และเนื่องจากความจน (ดู 12:1-4) นางจึงไม่มี ห้องหับเป็นส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกษัตริย์มีพระราชวังที่อยู่สูงกว่าคนทั่วไป จึงสามารถมองลงมาเห็นได้ ดาวิดตะลึงในความงามของนาง จึงส่งคนออกไปสืบเสาะว่านางเป็นผู้ใด เมื่อรู้ว่านางเป็นใคร และรู้ด้วยว่านาง แต่งงานแล้วกับอุรียาห์คนฮิทไทต์ ท่านก็น่าจะยุติเรื่องนี้ลง แต่กลับไม่ ท่านส่งคนไปนำนางมาที่พระราชวัง และนอนกับนาง เมื่อนางชำระตัวให้สิ้นมลทินแล้ว นางจึงกลับบ้านไป

เรื่องน่าจะยุติลง เพราะดาวิดไม่ได้ต้องการภรรยาเพิ่ม ; ไม่ได้แม้อยากจะสานต่อ ท่านกำลังมองหาความตื่น เต้นเร้าใจ เหมือนกับที่ในสนามรบ แต่เป็นที่บนเตียง! เรื่องกลับตาลปัตรเมื่อบัทเชบาส่งคนมาส่งข่าวว่านาง ตั้งครรภ์ ดาวิดหาทางปกปิดบาปของตนเองด้วยการสั่งโยอาบให้ส่งอุรียาห์กลับมาบ้าน หยุดพักงานชั่วคราว ทำทีเหมือนว่ากลับมารายงานเรื่องสงคราม ดาวิดพยายามทำแผนให้อุรียาห์กลับบ้าน เพื่อไปนอนกับภรรยา เป็นความใจดีของท่าน แต่เมื่อไม่สำเร็จ เริ่มเปลี่ยนเป็นขู่แกมบังคับ และหนักข้อขึ้นไปอีกด้วยการมอมเหล้า ให้เมา เพื่อจะทำในสิ่งที่ถ้าปกติดีจะไม่คิดทำ เมื่อแผนการล้มเหลวไม่เป็นท่า (เพราะบุคคลิกที่ซื่อตรงของ อุรียาห์) ดาวิดจึงส่งอุรียาห์กลับไปหาโยอาบ พร้อมกับคำสั่งให้พยายามทำให้เขาตายในสนามรบ โยอาบทำ ตามคำสั่งและส่งคนกลับไปรายงานให้ดาวิดทราบ : "งานสำเร็จลงแล้วพะย่ะค่ะ" เราจะมาเริ่มเรียนต่อจาก ตรงนี้ครับ

เมื่ออุรียาห์ตายลง
(11:26-27)

บัทเชบาตอบสนองต่อการตายของสามีตามที่เราคาด และหวังเอาไว้ จากในพระคัมภีร์ นางไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ ต่อแผนการที่ดาิวิดคิดร้ายต่อสามีของนางเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องการฆาตรกรรม ไม่ต้องสงสัย นาง รู้เรื่องข่าวการตายของสามีเหมือนกับหญิงม่ายคนอื่นๆรู้ ไม่ว่าจะในสมัยนั้นหรือสมัยนี้ เมื่อได้รับแจ้งอย่าง เป็นทางการว่าสามีสิ้นชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ในราชการ นางคร่ำครวญและไว้อาลัยให้กับอุรียาห์ เราไม่แน่ ใจว่าเป็นเวลานานเท่าใด เรารู้ตัวอย่างว่า หญิงพรหมจารีในสมัยโบราณ (ที่ไม่ใช่พวกคานาอัน) เมื่อประเทศ ของตนต้องตกเป็นเมืองขึ้นของอิสราเอล และถูกจับไปเป็นเชลย คนอิสราเอลสามารถเอาไปเป็นภรรยาได้ หลังจากที่ได้อาลัยคร่ำครวญถึงบิดามารดา (ที่ตายในระหว่างสงคราม) แล้วเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม (เฉลย ธรรมบัญญัตติ 21:10-13) ผมเชื่อว่าบัทเชบาโศกเศร้าอย่างแท้จริง คงไม่ได้แกล้งทำ ผมเชื่อว่านางคร่ำครวญ ถึงการตายของสามี เพราะความรักที่นางมีต่อเขา

ส่วนดาวิด ไม่ได้แสดงอาการเสียใจ ไม่ได้แม้กระทั่งแกล้งทำเป็นโศกเศร้า เมื่อนักรบคนเก่งของอิสราเอล ตายลง ดาวิดจะนำให้คนทั้งชาติไว้อาลัยในการสูญเสีย ดาวิดคร่ำครวญถึงการตายของซาอูลและบุตร ที่ถูก ฆ่าตายในระหว่างสงครามกับฟิลิสเตีย (2 ซามูเอล 1) ดาวิดคร่ำครวญต่อการตายของอับเนอร์ ที่ถูกโยอาบ ฆ่าอย่างทารุณ (2 ซามูเอล 3:28) ท่านเคยส่งคณะผู้แทนไปในพิธีไว้อาลัยให้กับนาหาช กษัตริย์ของอัมโมน (2 ซามูเอล 10) แต่เมื่ออุรียาห์ถูกฆ่าตาย "ในสงคราม" ดาวิดไม่เอ่ยสักคำจากปาก ถึงการสูญเสียในครั้งนี้ ท่านไม่ได้รู้สึกเสียใจนี่ ; ท่านโล่งใจต่างหาก แทนที่ท่านจะจัดพิธีไว้อาลัยให้กับอุรียาห์ ท่านกลับส่งข่าวกลับ ไปให้โยอาบว่า ไม่ต้องเป็นกังวลนัก

เมื่อการไว้อาลัยของบัทเชบาสิ้นสุดลง ดาวิดส่งคนไปรับนางมาเพื่อให้เป็นภรรยา ผมว่าผมไม่เห็นท่านคุกเข่า ขอนางแต่งงานเลย ผมไม่เห็นท่านแสดงท่าทีโรแมนติก ส่งดอกกุหลาบไปให้ ที่ผมเห็นคือ ท่านส่งคนไป "นำ" ตัวนางมาอีกครั้ง มีคำถามผุดขึ้นในใจผมครับว่า "ทำไม?" ทำไมดาวิดถึงยอมไปรับนางมาให้อยู่ที่บ้าน ในฐานะภรรยา? ผมคิดว่าท่านคงไม่คิดพยายามจะ "ปกปิด" บาปอีกต่อไป ; มันสายเกินไป "ครรภ์" นางคง ใหญ่พอที่จะเห็นได้ชัด คงไม่ยากเกินไปสำหรับคนอิสราเอลที่จะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น กลายเป็นว่า มาถึง ตอนนี้ ดาวิดไม่คิดจะปกปิดอีกต่อไป แต่พยายามแก้ใขให้เป็นเรื่องถูกต้อง ไม่ว่าดาวิดจะมีเหตุผลใดก็ตาม คงไม่ใช่ เรื่องฝ่ายวิญญาณหรอกครับ แต่เป็นเรื่องสนองตัณหาตัวเองมากกว่า

นาธันแสดงการตอบสนองต่อการตายของอุรียาห์ด้วย อยู่ในตอนต้นของบทที่ 12 แต่ขอให้รอไว้ก่อน ให้เรา มาดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตของดาวิดบ้าง ที่ไม่มีการบันทึกไว้ และผู้เขียนพระธรรมซามูเอลไม่ได้เล่าถึง แต่ดาวิดเองเปิดเผยให้เรารู้จากพระธรรมสดุดีที่ท่านเขียน สะท้อนให้เราเห็นภาพของเหตุการณ์ในตอนนี้

ดาวิดเตรียมตัวจะกลับใจ
(สดุดี 32:3-4)

3 เมื่อข้าพระองค์ไม่แจ้งบาปของข้าพระองค์ ร่างกายของข้าพระองค์
ก็ร่วงโรยไป โดยการคร่ำครวญวันยังค่ำของข้าพระองค์ 4 พระหัตถ์ ของพระองค์หนักอยู่บนข้าพระองค์ทั้งวันทั้งคืน กำลังของข้าพระองค์ ก็เหี่ยวแห้งไปอย่างความร้อนในหน้าแล้ง

สดุดีบทที่ 32 เป็นหนึ่งในสองบท (อีกบทคือบทที่ 51) ที่ดาวิดได้สะท้อนให้เราเห็นถึงความบาปของท่าน การกลับ ใจ และการกลับคืนสู่สภาพดี ข้อ 3-4 ของบทที่ 32 มุ่งไปที่สิ่งที่ผมกำลังจะบอกว่าเกิดเหตุการณ์ ใดขึ้นในตอนนี้ พระธรรมสองข้อนี้ตรงกับเหตุการณ์ในบทที่ 11 และ 12 ของ 2 ซามูเอล การที่นาธันผู้เผย พระวจนะ มาเผชิญหน้ากับดาิวิดตามที่บันทึกอยู่ใน 2 ซามูเอลบทที่ 12 เป็นเหตุทำให้ดาวิดสำนึกผิด และ สารภาพบาป แต่การสารภาพนี้ไม่ได้เป็นผลมาจากการที่ถูกนาธันตำหนิ ; แต่เป็นการที่ดาิวิดตอบสนองต่อ การกระทำของพระเจ้าในจิตใจท่านก่อนที่ท่านจะสารภาพบาป ในขณะที่ท่านกำลังพยายามจะปกปิดมัน

พระธรรมสองข้อนี้ดาวิดแสดงให้เห็นชัดเจนว่าพระเจ้ากำลังทำการอยู่ ถึงแม้จะไม่ปรากฎให้เห็นภายนอกก็ตาม ในระหว่างที่ดาวิดพยายามปกปิดบาปของตน พระเจ้ากำลังทำการอยู่โดยให้สำแดงชัดแจ้งในจิตใจท่าน มัน ไม่ใช่เวลาแห่งความสุขสักนิดเดียว อย่างที่พวกมารมันชอบให้เราคิด ; แต่เป็นวันคืนที่น่าเศร้า ดาวิดระทม อยู่ในความรู้สึกผิด ท่านนอนไม่ได้ และดูเหมือนจะกินไม่ได้ด้วย กลางคืนท่านไม่หลับ เริ่มอ่อนเพลีย น้ำหนัก ลดลง ไม่ว่าดาวิดจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม พระเจ้ากำลังทำการอยู่ในท่าน แต่อย่างน้อยท่านก็รู้ตัวว่า ตกอยู่ใน ความระทมทุกข์ ความทุกข์นี้แหละที่ทำให้ท่านอ่อนลง เตรียมรับคำตำหนิที่จะมาจากนาธัน และจะทำให้ท่าน สำนึกและกลับใจ ดาวิดไม่ได้กลับใจหลังจากที่ประเมินสถานการณ์ดูแล้ว ; แต่เป็นการแทรกแซงของพระเจ้า ท่านจมลึกลงไปในบาปจนนึกคิดอะไรไม่ออก พระเจ้ากำลังทำการอยู่ในชีวิตของท่าน ทำให้ท่านต้องใจแตก สลาย และนำท่านกลับมาสู่พระคุณของพระองค์

เมื่ิอนาธันเล่าเรื่องแกะให้อดีตเด็กเลี้ยงแกะฟัง
(12:1-6)

1 พระเจ้าทรงใช้ให้นาธันไปหาดาวิด นาธันก็ไปเข้าเฝ้าและกราบทูล
พระองค์ว่า "ในเมืองหนึ่งมีชายสองคน คนหนึ่งมั่งมี อีกคนหนึ่งยากจน
2 คนมั่งมีนั้นมีแพะแกะและโคเป็นอันมาก 3 แต่คนจนนั้นไม่มีอะไรเลย เว้นแต่แกะตัวเมียตัวเดียวที่ซื้อเขามา ซึ่งเขาเลี้ยงไว้ และอยู่กับเขา มันได้เติบโตขึ้นพร้อมกับบุตรของเขา กินอาหารร่วมและดื่มน้ำถ้วยเดียว
กับเขา นอนในอกของเขา และเป็นเหมือนบุตรสาวของเขา 4 ฝ่ายคนมั่งมี คนนั้นมีแขกคนหนึ่งมาเยี่ยม เขาเสียดายที่จะเอาแพะแกะหรือโคของตน มาทำอาหารเลี้ยงคนที่มาเยี่ยมนั้น จึงเอาแกะตัวเมียของชายคนจนนั้น
เตรียมเป็นอาหารให้แก่ชายที่มาเยี่ยมตน" 5 ดาวิดกริ้วชายคนนั้นมาก
และรับสั่งแก่นาธันว่า "พระเจ้าทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด ผู้ชายที่กระทำ
เช่นนั้นจะต้องตาย 6 และจะต้องคืนแกะให้สี่เท่าเพราะเขาได้กระทำอย่าง
นี้ และเพราะว่าเขาไม่มีเมตตาจิต"

มีสาระสำคัญหลายเรื่องที่เราต้องมาดูเกี่ยวกับการพบกันครั้งนี้ ระหว่างนาธันและกษัตริย์ดาวิด

ประการแรก สังกเตุดูว่า นาธันนั้นถูกใช้ให้มาพบดาวิด แน่นอน นาธันเป็นผู้เผยพระวจนะ แต่ถึงกระนั้น ท่านรู้ว่าดาิวิดได้ทำอะไรลงไป ขอโทษถ้าผมจะบอกว่าดาวิดไม่สามารถตบตาท่านได้ ถ้อยคำของท่าน เมื่อ นำมาพิจารณาดู ล้วนแล้วแต่เป็นถ้อยคำของพระเจ้า (ดู 12:11) ถ้านาธันเป็นผู้เผยพระวจนะ ท่านคงต้องเป็น เพี่อนของดาวิดด้วย ดาวิดเองยังตั้งชื่อบุตรชายคนหนึ่งว่านาธัน (2 ซามูเอล 5:14) ดาวิดเคยบอกนาธันถึง เรื่องความตั้งใจจะสร้างพระนิเวศน์ (ในบทที่ 7) และนาธันเองก็จะเป็นผู้ตั้งชื่อให้กับบุตรคนที่สองของดาวิด และนางบัทเชบา (12:25) ท่านจะจงรักภักดีต่อดาวิดและต่อซาโลมอน เมื่ออาโดนียาห์คิดจะกบฎต่อราช บัลลังก์ (1 พกษ. 2) นาธันไม่ได้มาพบดาวิดในฐานะผู้พูดแทนพระเจ้า แต่มาในฐานะเพื่อนของท่านด้วย

บาดแผลที่มิตรทำก็สุจริต แต่การจุบของศัตรูนั้นมากเกินความจริง (สุภาษิต 27:6)

ประการที่สอง สังกเตุดูว่า นาธันนั้น ถูกใช้ให้มาพบดาวิด ในบทที่แล้ว ผู้เขียนใช้คำว่า "ทรงใช้" ถึง สิบสองครั้ง หลายครั้งใช้เมื่อเอ่ยถึงดาวิด "ทรงใช้" คนให้ไปพบ หรือ "ทรงใช้" ให้ไปตามตัวใครมา ดาวิดมี อำนาจอยู่ในมือ ท่านจึงสามารถ "ใช้" ให้คนไปทำในสิ่งที่ต้องการ รวมทั้งไปฆ่าอุรียาห์ด้วย แต่ตอนนี้กลับ เป็นพระเจ้าที่ "ทรงใช้" แทน คุณว่าดาวิดหลงไหลในอำนาจหรือไม่? ท่านเริ่มคุ้นเคยกับการ "ใช้" ให้คนไป ทำโน่นทำนี่ให้กับท่าน (เช่นใช้ให้โยอาบและทหารอิสราเอลออกไปรบกับพวกอัมโมน) หรือไม่? ตอนนี้ดาวิด ต้องเริ่มเห็นแล้ว ว่าพระเจ้ากำลังใช้ให้นาธันมา

ประการที่สาม นาธันมาหาดาวิดพร้อมกับมีเรื่องมาเล่า ในฉบับแปลของNASB ไม่ใช่เป็นเพียงเรื่องเล่า ธรรมดา แต่เป็นเหมือนบทกวี ที่เรียงร้อยถ้อยคำในแบบเดียวกับพระธรรมสดุดี ⁴³ ผมใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเข้า ใจว่าถ้าเป็นเช่นนั้น ก็หมายความว่านาธันเตรียมตัวก่อนมาพบดาวิด ท่านถูกดลใจ ผมแน่ใจว่าพระเจ้าสามารถ ดลใจผู้เผยพระวจนะให้สามารถกล่าวถ้อยคำออกมาเป็นบทกวีได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องแต่งมาก่อน แต่ดู จะไม่เป็นเช่นนั้น นาธันเตรียมตัวอย่างดีเพื่อมาพบดาวิด ท่านไม่เพียงแต่ "ถักทอบทกวี" เท่านั้น ท่านกำลัง เล่าเรื่องสำคัญที่เต็มไปด้วยสาระสำคัญสำหรับดาิวิดด้วย

ประการที่สี่ เรื่องของนาธันเป็น "เรื่องของแกะ" ซึ่งผู้เลี้ยงแกะทุกคนจะเข้าใจความหมายได้อย่าง ทะลุปรุโปร่ง ดาวิดเคยเป็นเด็กเลี้ยงแกะมาก่อน อย่างที่เรารู้กันจากพระธรรมซามูเอล (ดู 1 ซามูเอล 16:11; 17:15, 28) ผมสงสัยว่าในระหว่างที่เลี้ยงแกะอยู่ น่าจะต้องมีแกะสักตัวที่ดาวิดเอ็นดูเป็นพิเศษ จนนำมาเป็น "สัตว์เลี้ยง" ของตน แล้วเจ้าแกะตัวนี้คงต้องกินและดื่มด้วยกันกับท่าน เป็นไปได้มั้ยครับ?

ปะการที่ห้า เรื่องที่นาธันเล่าให้ดาวิดฟังเป็นเรื่องที่น่าจะเกิดกับใครก็ได้ — หมายความว่าไม่ได้เป็น เรื่องที่ "เกี่ยวข้องกับผู้ใดโดยตรง" ไม่เกี่ยวกับเรื่องความบาปที่ดาวิดได้ทำไว้กับนางบัทเชบาและ อุรียาห์ แกะ (ที่เราคิดว่าสื่อความหมายถึงนางบัทเชบา) ถูกฆ่าตาย ไม่ใช่ตัวเจ้าของที่ถูกฆ่าตาย (ซึ่งเราคิด ว่าเป็นเจ้าของแกะยากจน) ผมคิดว่าเราต้องนำข้อเท็จจริงตรงนี้มาพิจารณาดูให้ดี ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวเราจะแปล เรื่องนี้เกินความหมายที่แท้้จริงไป

ทำไมถึงต้องเล่าเรื่อง? ทำไมไม่พูดกับดาวิดไปตามตรงเลย? หลายคนกล่าวถึงเรื่องนี้ว่าเป็นการใช้กลยุทธ์ที่ ชาญฉลาดมาก เพราะทำให้ดาวิดกล่าวคำพิพากษาตนเองออกมา ก่อนที่จะรู้ว่า ตัวเองน่ะแหละคือจำเลยใน คดีนี้ ผมว่าเรื่องนี้น่าจะจริง ดาวิดรู้สึกโกรธที่ "เศรษฐี" คนนี้ใจดำ ถ้าทำได้ท่านต้องการนำชายคนนี้มาฆ่า เสีย (!) ที่จริงเพื่อความยุติธรรม ต้องมีการชดใช้ถึงสี่เท่า และเมื่อท่านยอมรับในหลักการ นาธันจึงนำหลัก การเดียวกันนี้ มาใช้กับท่านอย่างเจาะจง

ตามที่ผมเข้าใจพระคัมภีร์ มีความหมายอื่นมากกว่าเรื่องที่เล่านี้ องค์พระเยซูคริสต์เองทรงเล่าเรื่องหลายเรื่อง ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น? หรือเป็นเพราะพระองค์พยายามทำให้ยากเย็นจนหาความหมายไม่เจอ? หรือว่าพระองค์ พยายามทำให้คนเข้าใจได้ง่าย? บางครั้งพระเยซูทรงเล่าเรื่องให้ผู้เชี่ยวชาญทางศาสนาฟัง พวกที่ชอบนำคำ ศัพท์สูงมาใช้เพื่อการโต้แย้ง ผมกำลังคิดถึงเรื่องชาวสะมาเรียใจดี ที่บันทึกอยู่ในพระธรรมลูกาบทที่ 10 มี บาเรียนคนหนึ่งยืนขึ้นถามพระเยซู ทั้งที่ไม่ได้อยากรู้หรอก แต่ต้องการทำให้พระเยซูเสียหน้าต่อสาธารณะชน เขาถามว่า "ข้าพเจ้าจะต้องทำอะไรเพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร?" พระเยซูทรงกลับคำถามนั้นเสียใหม่ เพราะชายคน นี้เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องธรรมบัญญัติของโมเสส ธรรมบัญญัติสอนว่าอย่างไร? บาเรียนคนนั้นตอบว่า "จงรัก พระองค์ผู้เป็นพระเจ้าของเจ้าด้วยสุดจิตสุดใจของเจ้า ด้วยสุดกำลังและสิ้นสุดความคิดของเจ้า และจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง" (ลูกา 10:27) แล้วพระเยซูทรงตอบว่า "ใช่แล้ว ทำเลย" ปัญหาของ ธรรมบัญญัติคือไม่มีใครสามารถทำได้ครบถ้วน ดังนั้นไม่มีผู้ใดไปถึงสวรรค์ได้ด้วยการความดีของตนเอง

บาเรียนรู้ดีว่าตกลงไปในหลุมที่ตัวเองขุดขึ้น จึงพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมา (นับว่าเลือกทำในสิ่งที่ผิด) เขา (เช่นเดียวกับนักกฎหมายทั้งหลายในอดีตและปัจจุบัน) คิดว่าจะหลุดรอดไปได้ด้วยการโต้แย้งโดยใช้คำศัพท์ สูงเกินกว่าจะเข้าใจ เขาจึงมีคำถามถามพระเยซูต่อ : "ใครเป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า?" พระเยซูไม่ได้ต่อ ปากต่อคำกับชายผู้นี้ พระองค์ไม่ปรารถนาจะใช้วิธีเล่นคำไปมา แต่พระองค์กลับทรงเล่าเรื่องที่แสนจะธรรมดา แทน คือเรื่องชาวสะมาเรียใจดี เมื่อเล่าจบ พระองค์ถามขึ้นมาว่า

"36 ในสามคนนั้น ท่านคิดเห็นว่าคนไหนปรากฏว่าเป็นเพื่อนบ้าน
ของคนที่ถูกปล้น" 37 เขาทูลตอบว่า "คือคนนั้นแหละที่ได้สำแดง
ความเมตตาแก่เขา" พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า "ท่านจงไปทำ
เหมือนอย่างนั้นเถิด" (ลูกา 10:36-37)

บาเรียนผู้นี้เริ่มมีปัญหาแล้วครับ ; เพราะเรื่องที่ทรงเล่าไม่มีคำศัพท์สูงใดที่โต้แย้งได้อยู่เลย แต่กลับนำมาที่ จุดเดิม ไม่มีทางเล่นคำโต้แย้งได้ เมื่อจนตรอก บาเรียนนั้นรู้ดีว่า "เพื่อนบ้าน" ที่เขาถามถึงนั้นหมายความว่า อย่างไร เขาหลบเลี่ยงไม่ได้เลย เรื่องเล่านี้สำเร็จทะลุเป้า ; เพราะเจาะไปที่หัวใจของเรื่อง โดยไม่ต้องเติม รายละเอียดเพื่อเสียเวลาให้มีการโต้แย้งได้ บาเรียนไม่สามารถทำให้พระเยซูเสียหน้าได้ แต่กลายเป็นว่า พระเยซูทำให้บาเรียนผู้นั้นรู้สึกอับอายขายหน้าด้วยเรื่องธรรมดาๆ เพียงเรื่องเดียว

นี่คือเหตุผลหนึ่งที่นาธันเล่าเรื่องให้ดาวิดฟัง ท่านไม่ได้ต้องการนำบาปของดาวิดมาเปิดเผย ; แต่ท่านต้องการ ชี้ให้ดาวิดเห็นถึงบาปของท่านตามหลักการ ด้วยวิธีที่ปฏิเสธไม่ได้ เมื่อท่านเปิดทางได้ ท่านจึงนำเข้าสู่เรื่อง ความบาปของดาวิดอย่างเจาะจง

เรื่องที่นาธันเล่าให้ดาวิดฟังเป็นเรื่องแสนธรรมดา ชายสองคนอยู่ในเมืองเดียวกัน คนหนึ่งร่ำรวย อีกคนยากจน คนรวยมีฝูงแพะแกะมากมาย ⁴⁴ เขาไม่ได้มีแค่ฝูงแพะแกะเท่านั้น ยังมีฝูงสัตว์ใหญ่ๆอีกมากมายหลายฝูงด้วย เราคงพูดได้ว่าชายคนนี้ "รวยติดอันดับ" ส่วนชายที่ยากจนมีเพียงแกะตัวเมียเพียงตัวเดียว ; ที่เลี้ยงไว้ให้้เป็น "สัตว์เลี้ยง" เขาซื้อมันมาและเลี้ยงดูให้อยู่ในบ้าน มันเฝ้าอยู่ใกล้ๆ เขาอุ้มมันไปมา และให้นอนอยู่บนอก มันอยู่ในบ้าน ไม่ใช่ข้างนอก กินอาหารและดื่มจากภาชนะเดียวกัน พวกคุณหลายคนคงนึกภาพไม่ออก ฟังดู น่ากลัวใช่มั้ยครับ? ใครจะไปเลี้ยงสัตว์แบบนี้ได้? ผมตอบได้คำเดียวครับ : ว่าคุณคงไม่ได้ไปที่บ้านเรานาน แล้ว เลยไม่ได้พบกับแมวสองตัวของเรา (ที่มันอยู่ทั่วไปจนทำให้ภรรยาผมหงุดหงิด — บางทีมันขึ้นไปนอน และเดินเล่นบนโต๊ะด้วยซ้ำ) แล้วยังมีหมาอีกสี่ตัว (ซึ่งที่จริงแล้วไม่ใช่ของบ้านเราสักตัว)

มีแขกมาเยี่ยมบ้านของคนรวย และในฐานะเจ้าของบ้านเขาต้องจัดอาหารเลี้ยง ชายคนนี้ตัดสินใจจะใช้แกะ เป็นอาหาร แต่เขาไม่อยากจะเอาแกะจากฝูงของตน เขากลับไปแกะของชายยากจนมาแทน ฆ่ามันเสีย และ นำไปปรุงเป็นอาหารเลี้ยงแขก จะได้ไม่เสียของๆตน เขาไม่เพียงแต่ (ขู่บังคับ) เอาแกะมาจากชายยากจน เท่านั้น เขาพรากแกะตัวเดียวที่ชายคนนี้มีอยู่ มันเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว

หวังว่าผมคงไม่ได้ทำให้เรื่องนี้ "ฟังดูเกินจริง" นะครับ ผมเพียงแต่ต้องการย้ำเนื้อเรื่องให้ชัดเจนขึ้น — ว่ามันมี ความรักความผูกพันธ์อยู่ระหว่างชายยากจนและ "แกะ" ของเขา ลองมานึกถึงเรื่องของอุรียาห์ บัทเชบาและ ดาวิดกันดู ผมขอสรุปว่าผู้เขียนต้องการแสดงให้เห็นว่า อุรียาห์และบัทเชบารักกันมาก เมื่อดาวิด "มานำ" นาง ไปที่ห้องนอนของท่านในค่ำคืนนั้น และต่อมาก็ทำให้สามีของนางตายลง เขาพรากภรรยามาจากสามีอันเป็น ที่รัก บัทเชบาและอุรียาห์นั้นรักกันมาก จึงทำให้ข้อโต้แย้งว่านางไม่มีส่วนในความบาปของดาวิดมีน้ำหนักขึ้น และยังทำให้เห็นถึงบุคคลิกที่ซื่อตรงของอุรียาห์ ที่ถึงแม้อยากอยู่ใกล้ภรรยา และถูกกษัตริย์คะยั้นคะยอก็ตาม ยังปฏิเสธ เพราะต้องการยึดมั่นอยู่ในหลักการ

ดาวิดยังไม่รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรื่องที่นาธันเล่าทำให้ดาวิดโกรธมาก ดาวิดผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยคิดจะจัดการ กับนาบาลและครัวเรือนทั้งสิ้น (1 ซามูเอล 25) กำลังคิดจะจัดการกับชายใจร้ายในเรื่องที่นาธันเล่า ผมว่าการ ตอบสนองของดาวิดดูมากเกินไปหน่อย ทำให้ผมนึกถึงยูดาห์ในปฐมกาลบทที่ 38 ที่รู้เรื่องข่าวว่าสะใภ้ท้อง โดยไม่มีพ่อ โดยหารู้ไม่ว่า ตนนั่นแหละคือพ่อของเด็กในท้อง ยูดาห์ก็พร้อมที่จะเผาทามาร์ให้ตายทีเดียว มันดูน่าขันนะครับ ที่คนที่ทำบาป กลับทนไม่ได้ ที่เห็นคนอื่นทำบาปที่เหมือนกับตัวเอง

ดาวิดเป็นเหมือนความชั่วร้ายทั้งสองประการที่ชายผู้นี้ทำ ประการแรก ชายผู้นี้พรากแกะมา ซึ่งตามธรรม บัญญัติแล้ว ต้องชดใช้คืนถึงสี่เท่า (อพยพ 22:1) ประการทีีสอง ดาวิดเริ่มตระหนักถึงความบาปที่ร้ายแรงกว่า คือความใจร้ายของชายร่ำรวยผู้นี้ ดาวิดโกรธเพราะชายผู้นี้ขโมยและฆ่าแกะของชายยากจน แต่ท่านยังมอง ไม่เห็นความเกี่ยวเนื่องในการที่ท่านขโมยคู่ชีวิตของชายที่ยากจนมา ภรรยาของอุรียาห์ นางบัทเชบา และการ ฆ่าอุรียาห์เป็นการกระทำที่โหดร้ายทีเดียว ดาวิดพยายามแสดงออกถึงความชอบธรรมในด้านจิตวิญญาณด้วย การใช้คำพูดว่า "พระเจ้าทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด" (ข้อ 5)

คำฟ้องร้องของนาธัน
(12:7-12)

7 นาธันจึงทูลดาวิดว่า "ฝ่าพระบาทนั่นแหละคือชายคนนั้น พระเยโฮวาห์พระเจ้า แห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า 'เราได้เจิมตั้งเจ้าไว้ให้เป็นกษัตริย์เหนืออิสราเอล และ เราช่วยกู้เจ้าออกมาจากมือของซาอูล 8 และเราได้มอบวงศ์เจ้านายของเจ้าไว้ใน
มือของเจ้า และได้มอบภรรยาเจ้านายของเจ้าไว้ในอกของเจ้า และมอบวงศ์วาน อิสราเอลและวงศ์วานยูดาห์ให้แก่เจ้า ถ้าเท่านี้ยังน้อยไป เราจะเพิ่มให้อีกเท่านี้
9 ทำไมเจ้าดูหมิ่นพระวจนะของพระเจ้า กระทำสิ่งที่ชั่วในสายพระเนตรของพระ
องค์ เจ้าได้ฆ่าอุรีอาห์คนฮิตไทต์เสียด้วยดาบ เอาภรรยาของเขามาเป็นภรรยา
ของตน และได้ฆ่าเขาเสียด้วยดาบของคนอัมโมน 10 เพราะฉะนั้นดาบนั้นจะไม่ คลาดไปจากราชวงศ์ของ เจ้าเพราะเจ้าได้ดูหมิ่นเรา เอาภรรยาของอุรีอาห์คน ฮิตไทต์มาเป็นภรรยาของเจ้า' 11 พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า 'ดูเถิด เราจะให้เหตุร้าย
บังเกิดขึ้นกับเจ้า จากครัวเรือนของเจ้าเอง และเราจะเอาภรรยาของเจ้าไปต่อ
หน้าต่อตาเจ้า ยกไปให้แก่เพื่อนบ้านของเจ้า ผู้นั้นจะนอนร่วมกับภรรยาของเจ้า
อย่างเปิดเผย 12 เพราะเจ้าทำการนั้นอย่างลับๆ แต่เราจะกระทำการนี้ต่อหน้า อิสราเอลทั้งสิ้นและอย่างเปิดเผย'"

ดาวิดติดกับตนเองแล้วครับ และนาธันกำลังจะเปิดเผยให้ท่านรู้ สิ่งแรกที่นาธันทำคือกล่าวฟ้องว่าดาวิดนั้นคือ คนร้าย : "ฝ่าพระบาทนั่นแหละคือชายคนนั้น!" อึ้งไปอย่างเงียบงัน ดาวิดกำลังฟังข้อหาของตนเอง ท่าน มัวแต่คิดถึงความชั่วร้ายที่ชายผู้นี้ทำ ขโมยและพรากแกะมาจากเจ้าของ พูดอีกอย่างก็คือ ดาวิดมัวแต่ไปคิด ในแง่อาชญากรรมและการกระทำที่สังคมไม่ยอมรับ แต่ไม่ใช่ในแง่ของความบาป ในข้อ 7-12 นาธันดึงความ สนใจของดาวิดมาที่บาปของท่านที่กระทำต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า และผลที่กำลังตามมา ให้เรามาดูคำสรรพนาม "เรา" ที่พระเจ้าทรงใช้ในข้อ 7 และ 8: "เราได้…

• … เจิมตั้งเจ้าไว้ให้เป็นกษัตริย์
• … ช่วยกู้เจ้าออกมาจากมือของซาอูล
• … มอบวงศ์เจ้านายของเจ้าไว้ในมือของเจ้า และได้มอบภรรยาเจ้านายของเจ้าไว้ในอกของเจ้า
• … มอบวงศ์วานอิสราเอลและวงศ์วานยูดาห์ให้แก่เจ้า

พระเจ้าตรัสกับดาวิดเหมือนกับว่าท่านได้ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว หรือท่านอาจจะคิดว่าทุกสิ่งสำเร็จได้ด้วยมือของ ท่านเอง ทุกสิ่งที่ท่านมีอยู่ พระเจ้าเป็นผู้ประทานให้ทั้งสิ้น ท่านลืมไปแล้วหรือว่าในอดีตท่านเป็นเพียงเด็ก เลี้ยงแกะ? ดาวิด "มั่งคั่ง" ขึ้นมาได้เพราะพระเจ้าประทานให้ และถ้าท่านคิดว่ายังรวยไม่พอ พระเจ้าจะประทาน ให้อีก ดาวิดเริ่มหลงไหลใน "ความมั่งคั่ง" มากกว่ายึดเอาพระเจ้าผู้ประทานความมั่งคั่งให้

ผมเกรงว่าเราอาจหลงประเด็นตรงนี้ เราอ่านเรื่องที่นาธันเล่า และเราได้ยินในสิ่งที่ท่านตำหนิดาวิด ราวกับว่า บาปของดาวิดนั้นผิดแต่เพียงเรื่องเพศ จริงอยู่ ดาวิดทำบาปล่วงประเวณีเมื่อท่านไปนำนางบัทเชบามานอน ด้วยที่พระราชวังทั้งๆที่รู้ว่านางแต่งงานแล้ว แต่การล่วงประเวณีนี้เป็นเพียงอาการของความบาป จากที่นาธันพูด ซึ่งเป็นถ้อยคำที่มาจากพระเจ้า พระเจ้าไม่ได้เพียงแต่พูดว่า "น่าขายหน้าที่สุดดาวิด ดูสิเจ้ามีภรรยาและนางสนม อยู่แล้วมากมาย และถ้าผู้หญิงพวกนี้ยังไม่ทำให้เจ้าพอใจ เจ้าก็ยังไปหาใหม่ได้ แต่ไม่ใช่เป็นคนที่แต่งงานแล้ว" นาธันเล่าเรื่องชายมั่งคั่งและชายยากจนให้ดาวิดฟัง พระเจ้าตรัสกับดาวิดผ่านทางนาธันว่า ทุกสิ่งที่ดาวิดมีอยู่ใน ครอบครอง (ความมั่งคั่ง) พระองค์เป็นผู้ประทานให้ พระองค์ไม่เพียงแต่จะเพิ่มเติมให้อีกเท่านั้น (ไม่ใช่เติมให้ ในฮาเร็ม) แต่ปัญหาของดาวิดกลับกลายเป็นว่าความมั่งคั่งเริ่มครอบครองท่าน ท่านถูก "ความร่ำรวย" ครอบเสีย อยู่หมัด จนเสียดายที่จะใช้มันไป ท่านกลับอยากต้องการ "มาก" และ "มากยิ่งขึ้น" ท่านจึงเริ่มไปชิงเอาของๆ ผู้อื่นมา แทนที่จะทูลขอจากผู้ที่ประทานให้

เราเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมดาวิดจึงเขียนสดุดี 51:4: "ข้าพระองค์ได้ทำบาปต่อพระองค์ต่อพระองค์เท่านั้น"

เรื่องแรกที่สำคัญที่สุดคือ บาปที่ดาวิดทำนี้เป็นบาปที่ทำต่อพระเจ้า ท่านเลิกถ่อมใจที่จะยอมรับว่าพระเจ้า เป็นผู้ประทานทุกสิ่งที่ท่านครอบครองอยู่ ท่านเลิกมองไปที่พระเจ้าว่าพระองค์เป็นผู้จัดเตรียมทุกสิ่งที่จำเป็น — ที่ท่านปรารถนาให้ ดาวิดไม่เพียงเลิกที่จะทูลขอจากพระเจ้าเท่านั้น แต่ท่านกลับไปทำบาปที่ไม่เชื่อฟัง ไปล่วงประเวณีและทำฆาตรกรรม ความบาปที่ดาวิดทำต่อพระเจ้าสำแดงออกมาโดยความชั่วที่ท่านกระทำ ต่อผู้อื่น นาธันใช้คำสรรพนาม "เจ้า" ย้ำอยู่ในแทบทุกประโยค :

ทำไมเจ้าดูหมิ่นพระวจนะของพระเจ้า กระทำสิ่งที่ชั่วในสายพระเนตรของพระองค์

เจ้าได้ฆ่าอุรีอาห์คนฮิตไทต์เสียด้วยดาบ

(เจ้าได้) เอาภรรยาของเขามาเป็นภรรยาของตน

(เจ้าได้) ฆ่าเขาเสียด้วยดาบของคนอัมโมน

แล้วนาธันกล่าวต่อไปถึงผลของบาปที่จำต้องเกิดกับดาวิดและครอบครัวของท่าน :

เพราะฉะนั้นดาบนั้นจะไม่ คลาดไปจากราชวงศ์ของเจ้าเพราะเจ้าได้ดูหมิ่นเรา เอาภรรยาของอุรีอาห์คน ฮิตไทต์มาเป็นภรรยาของเจ้า'

'ดูเถิด เราจะให้เหตุร้ายบังเกิดขึ้นกับเจ้า จากครัวเรือนของเจ้าเอง

เราจะเอา ภรรยาของเจ้าไปต่อหน้าต่อตาเจ้า ยกไปให้แก่เพื่อนบ้านของเจ้า

ผู้นั้นจะนอนร่วม กับภรรยาของเจ้าอย่างเปิดเผย
เพราะเจ้าทำการนั้นอย่างลับๆ

แต่เราจะกระทำการนี้ต่อหน้า อิสราเอลทั้งสิ้นและอย่างเปิดเผย

ความชั่วที่ดาวิดกระทำต่อผู้อื่นแสดงถึงการจงใจขัดคำสั่งของพระเจ้าอย่างชัดเจน ดาวิดเป็น "บุรุษที่ทำตาม พระทัยพระเจ้าอย่างสุดใจ" แต่ตอนนี้กลับเป็นว่าท่าน "ได้ดูหมิ่นพระวจนะของพระเจ้า" เมื่อดาวิด สำนึกผิดด้วยใจจริงและได้รับการอภัยบาป แต่ท่านไม่สามารถยับยั้งผลของความบาปได้ เพราะเป็นสิ่งที่สม กับความยุติธรรม ; สมกับอาชญากรรมที่ดาวิดก่อขึ้น ท่านใช้มือและดาบของคนอัมโมนฆ่าอุรียาห์ ดังนั้นคม ดาบจะไม่ห่างไปจากราชวงศ์ของท่าน ท่านไปแย่งภรรยาคนอื่นมา ภรรยาของท่านเองจะถูกแย่งเอาไปโดย คนในราชวงศ์ของท่านเอง

นอกจากจะยุติธรรมแล้ว ยังรุนแรงพอๆกัน ดาวิดไปแย่งชิงภรรยาผู้อื่นมา ; คนอื่นจะมาแย่งชิงบรรดาภรรยา ของท่านไป เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่ออับซาโลมกบฎต่อบิดา แย่งชิงบัลลังก์ไปชั่วขณะหนึ่ง และด้วยคำแนะนำจาก อาหิโทเฟล อับซาโลมตั้งเต็นท์ขึ้นบนดาดฟ้าพระราชวังของดาวิด (ที่เดียวกับที่ดาวิดขึ้นไปและมองลงมา เห็นบัทเชบา) และบนนั้นเอง ทุกสายตาของชาวอิสราเอลจะเห็นอับซาโลมนอนกับบรรดาสนมของดาวิด เพื่อ เป็นการประกาศว่าเขายึดครองบัลลังก์ของบิดาและทุกสิ่งได้สำเร็จ (2 ซามูเอล 16:20-22) เมื่อดาวิดกระทำ บาปในที่ลับ พระเจ้าจะสำแดงให้เห็นถึงผลของมันในที่แจ้งที่สุด

บทสรุป

เรื่องราวก็ดำเนินต่อไปตามที่เราทราบ แต่เราจะหยุดอยู่เพียงตรงนี้ ตรงที่พระเจ้าใช้ให้นาธันมาตำหนิดาิวิด ในบทต่อไป เราจะมาพิจารณาเรื่องการสำนึกในบาป และผลร้ายของความบาปที่ติดตามมาในทันที ให้เรา จบบทเรียนตอนนี้ด้วยการนำสาระสำคัญสำหรับเรา ที่เกิดจากความบาปของดาวิดและคำตำหนิของนาธัน มาพิจารณา

(1) นาธันเป็นผู้เผยพระวจนะ และเป็นแบบอย่างที่ดีของเพื่อนที่สัตย์ซื่อ พระธรรมสุภาษิตกล่าวไว้ ดังนี้ :

บาดแผลที่มิตรทำก็สุจริต แต่การจุบของศัตรูนั้นมากเกินความจริง (สุภาษิต 27:6)

ผมสงสัยว่าในหมู่เพื่อนฝูงของผม มีกี่คนกันที่ไม่กล้าหรือไม่ยอมไปตักเตือนคนใกล้ตัวเมื่อเกิดการทำผิดขึ้น เพราะคิดว่าเพื่อนไม่ควรดุด่าเพื่อน เพื่อนที่ดีจะไม่ปล่อยให้เราดำเนินอยู่ในทางไปสู่ความพินาศครับ นาธันทำหน้าที่ผู้เผยพระวจนะ แต่ท่านก็ทำหน้าที่ในฐานะเพื่อนด้วย จะดีไหมถ้าเรามีเพื่อนที่เป็นผู้เผย พระวจนะเพิ่มมากขึ้น หรือว่าเราเองจะเป็นเพื่อนผู้เผยพระวจนะให้กับเพื่อนที่กำลังเดินมุ่งไปสู่ความพินาศ

11 จงช่วยบรรดาผู้ที่ถูกนำไปสู่ความมรณา จงช่วยยึดบรรดาผู้ที่ตุปัดตุเป๋ไปเพื่อถูกฆ่า
(สุภาษิต 24:11)

(2) พระเจ้าเห็นความบาปของเรา ถึงแม้มนุษย์มองไม่เห็น ความบาปของเราไม่หลุดรอดไปจากสาย พระเนตรพระเจ้าหรอกครับ คนชั่วทั้งหลายชอบคิดว่าพระเจ้าไม่ทันเห็น หรือถ้าเห็น พระองค์ก็ไม่ใส่พระทัย:

11 และเขาทั้งหลายพูดว่า "พระเจ้าทรงทราบได้อย่างไร พระเจ้าผู้สูงสุด มีความรู้หรือ"? (สดุดี 73:11; ดู 2 เปโตร 3:3)

พระเจ้าอาจจะไม่พิพากษาหรือลงโทษในทันที แต่พระองค์ไม่ทรงละเลยความบาปของเราแน่นอน

20 โมเสสจึงกล่าวแก่เขาทั้งหลายว่า "ถ้าท่านทั้งหลายจะหยิบอาวุธขึ้นเข้าสู่ สงครามต่อพระพักตร์พระเจ้า 21 และคนของท่านที่ถืออาวุธทุกคนจะข้ามแม่น้ำ จอร์แดนไปต่อพระพักตร์พระเจ้า จนกว่าพระองค์จะทรงขับไล่ศัตรูให้พ้นพระองค์
22 และแผ่นดินนั้นจะพ่ายแพ้ต่อพระพักตร์พระเจ้าแล้ว ภายหลังท่านจึงจะกลับ และพ้นจากพันธะที่มีต่อพระเจ้า และอิสราเอล และแผ่นดินนี้จะตกเป็นกรรมสิทธิ์ ของท่านต่อพระพักตร์พระเจ้า 23 แต่ถ้าท่านทั้งหลายมิได้กระทำเช่นนี้ ดูเถิดท่าน ทั้งหลายได้กระทำบาปต่อพระเจ้า จงรู้แน่เถิดว่า บาปของท่านก็ตามทัน
(กันดารวิถี 32:20-23 ผมขอย้ำด้วยคน)

(3) พระเจ้าไม่ได้อยู่ในเงื่อนใขที่จะหยุดเราไม่ให้ทำบาป บางคนหาทางทำบาปโดยกล่าวว่า: "ผมได้ อธิษฐานถามพระเจ้าแล้ว ว่าถ้ามันผิด ช่วยยับยั้งผมด้วย … ." และเมื่อพระเจ้าไม่ได้ยับยั้ง พวกเขาก็อ้าง ว่ามันถูกต้องดีแล้ว พระเจ้าน่าจะหยุดดาวิดไว้เมื่อท่านคิดจะอยู่บ้านไม่ออกไปรบ หรือเมื่อท่านเริ่มฝักใฝ่ใน ภรรยาของอุรียาห์ หรือแม้กระทั่งเมื่อท่านทำบาปล่วงประเวณีแล้ว แต่พระองค์กลับปล่อยให้ดาวิดทำบาปต่อ ไปอีกระยะหนึ่ง พระเจ้าอนุญาติให้ดาวิดถึงกับทำฆาตรกรรมด้วย พระวจนะคำห้ามดาวิดไม่ให้ทำบาปแห่ง ความโลภ บาปล่วงประเวณี และบาปฆาตรกรรม พระวจนะคำสั่งให้ท่านหยุด แต่ท่านไม่หยุด พระเจ้าอนุญาติ ให้ดาวิดตกอยู่ในบาปชั่วระยะหนึ่ง แต่ไม่ใช่ตลอดไป พระเจ้าอนุญาติให้บาปของดาวิดเต็มขนาด เพื่อที่ท่าน (และเราทั้งหลาย) จะเห็นว่าบาปเติบโตอย่างไร (เปรียบเทียบกับ ปฐมกาล 15:12-16)

(4) ความบาปของดาวิดไม่ใช่มีไว้ให้เราใช้เป็นข้ออ้างที่จะทำบาป แต่เป็นการเตือนมาถึงเราว่า เราทุกคนมีสิทธิตกอยู่ในบาปเดียวกันได้ ผมเคยได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนว่า "ดูสิขนาดดาวิดยังทำบาป เลย… ." ที่เขาหมายความก็คือ "แล้วประสาอะไร ที่คนอย่างผมจะทำบาปบ้างไม่ได้?" ถ้าดาวิดเป็น ผู้มีจิตวิญญาณที่สูงส่ง ยังทำบาปได้ถึงขนาดนี้ แล้วประสาอะไร ที่คนอย่างเราจะดีไปกว่าท่าน ?"

ถ้าเราศึกษาพระคัมภีร์ดูให้ดี เราจะเข้าใจว่าทำไมจึงมีการบันทึกเรื่องราวเหล่านี้เอาไว้ ไม่ใช่เพื่อว่าจะสนับ สนุนให้เราทำบาป แต่เป็นการเตือนให้เราเห็นถึงอันตรายของความบาป และต้องการให้เราหลีกหนีจากความ บาปให้ไกลแสนไกล เมื่อ อ.เปาโลชี้ให้เห็นถึงความบาปประการใหญ่ที่ชนชาติอิสราเอลได้กระทำในถิ่น ทุรกันดารใน 1 โครินธ์ 10:1-10 ท่านจึงนำมาใช้เป็นอุทาหรณ์สอนใจชาวโครินธ์ และเราทั้งหลาย :

11 เหตุการณ์เหล่านี้ได้บังเกิดแก่เขาเพื่อเป็นตัวอย่าง และได้บันทึกไว้
เพื่อเตือนสติเราทั้งหลาย ซึ่งกำลังประสบวาระสุดท้ายแห่งบรรดายุคเก่า
12 เหตุฉะนั้นคนที่คิดว่าตัวเองมั่นคงดีแล้ว ก็จงระวังให้ดี กลัวว่าจะล้มลง
13 ไม่มีการทดลองใดๆเกิดขึ้นกับท่าน นอกเหนือจากการทดลองซึ่งเคย
เกิดกับมนุษย์ทั้งหลาย พระเจ้าทรงสัตย์ธรรม พระองค์จะไม่ทรงให้ท่าน ต้องถูกทดลองเกินกว่าที่ท่านจะทนได้ และเมื่อท่านถูกทดลองนั้น พระองค์ จะทรงโปรดให้ท่านมีทางที่จะหลีกเลี่ยงได้ด้วย เพื่อท่านจะมีกำลังทนได้
(1 โครินธ์ 10:11-13; ดูโรม 15:4-6)

ผมขอพูดเรื่องนี้ต่ออีกนิดนะครับ ดาวิดไม่ได้ตั้งใจจะทำบาป เหมือนกับที่หลายๆคนชอบใช้เป็นข้ออ้างเพื่อ จะทำบาป ดาวิด "ตก" ลงไปในบาป ; แต่พวกชอบใช้ข้ออ้างที่จะทำบาปเป็นพวก "พุ่งหลาว" ลงไปครับ มีความแตกต่างกันอยู่มาก นอกจากนั้น ความบาปของดาวิดเป็นกรณียกเว้น ไม่ใช่เป็นกฎตายตัว :

5 เพราะว่าดาวิดทรงกระทำ สิ่งที่ถูกต้องในสายพระเนตรของพระเจ้า และ
มิได้ทรงหันไปจากสิ่งใด ซึ่งพระเจ้าทรงบัญชาตลอดพระชนม์ชีพของพระองค์ นอกจากเรื่องอุรีอาห์คนฮิตไทต์ (1พกษ. 15:5 และผมด้วย)

(5) ความบาปของดาวิด ก็เหมือนกับบาปอื่นๆทั้งหมด คือไม่เคยคุ้มค่าครับ เคยมีคนถามผมว่า บท ลงโทษของบาปชนิดใดชนิดหนึ่งคือสิ่งใด คือแกกำลังวางแผนจะทำและวางแผนว่าจะได้รับการอภัย มี หลายคนชอบเล่นกับความบาป โดยคิดว่าถ้าทำไปแล้ว อาจถูกลงโทษเพียงชั่วขณะ ถึงยังไงๆพระเจ้าก็จะ ให้อภัย ความรอดและชีวิตนิรันดร์จะยังคงอยู่ ไม่สูญหายไปไหน ไม่ว่าจะทำบาปด้วยความ ตั้งใจหรือไม่ ตั้งใจก็ตาม เคยมีสถานการณ์ที่ผู้นำคริสตจักรทิ้งภรรยาตนเอง หนีตามภรรยาของคนอื่นไป วางแผนว่า จะกลับใจทีหลัง และหวังว่าจะได้กลับมาสามัคคีธรรมในโบสถ์เดิมอีกครั้ง การทึกทักเข้าข้างตัวเอง เป็นบาป ที่ร้ายแรงและอันตรายที่สุด เหมือนกับเปิด "กะป๋องที่เต็มด้วยหนอน" ผมขอเตือนว่า : "ไม่มีใครเลย เลือก ที่จะทำบาป แล้วหลุดรอดไปได้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส"

ผมเคยสอนหนังสืออยู่ที่โรงเรียน และบ่อยครั้งคุณครูใหญ่จะเรียกเด็กจอมเกเรทั้งหลายมาพบ ผมจำได้ไม่ลืม ครับ ครั้งหนึ่งเด็กในห้องผมถูกเรียกไป และกลับมาพร้อมด้วยรอยยิ้มกวนโทโส มีเสียงประท้วงเกิดขึ้นในห้อง ทันที "ดูสิครับครู ไปพบครูใหญ่แล้วยังมีหน้ายิ้มกลับมาได้อีก!" ผมว่าพวกนี้พูดถูกครับ การถูกเรียกไปพบ ที่ห้องครูใหญ่ ควรจะสำนึกและทำตัวเสียใหม่ ไม่ใช่กลับมายิ้มยียวนกวนประสาท มีบางครั้งผมคิดว่าน่าจะมี การ "ลงไม้เรียว" กันบ้าง ผมว่าคงไม่มีใครกลับมาที่ห้องพร้อมกับรอยยิ้มแน่ๆ แล้วก็จริงครับ (รวมทั้งลูกชาย ของครูใหญ่เองด้วย แต่เผอิญไม่ได้อยู่ในห้องผมครับ)

ผมยังไม่เคยเจอคริสเตียนคนไหนเลือกที่จะทำบาป และหลังจากลงมือทำไปแล้ว คิดว่ามันคุ้ม ความบาป ของดาวิด และผลของมันไม่ใช่เป็นแบบที่ทำให้เราอยากทำตาม แต่ควรจะเป็นเครื่องเตือนใจ ให้เราหลีกหนี บาปไปให้ไกลแสนไกล ผลลบของบาปนั้น หนักหนาสาหัสกว่าความสุขชั่วครู่ที่ได้จากการทำบาป ความบาป ไม่เคยคุ้มค่าคุ้มราคาหรอกครับ ถึงแม้จะได้รับการอภัยแล้วก็ตาม

(6) เป็นเรื่องราวการฆ่าลูกแกะ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความใหญ่หลวงของบาปที่ดาวิดกระทำ แป็น เรื่องราวการฆ่าลูกแกะของพระเจ้า ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความใหญ่หลวงของบาปที่เรากระทำ น่าประ หลาดใจไหมครับ ที่ดาวิดมืดบอดอยู่ในความบาปของตัวเอง จนมองอะไรไม่ออก? เป็นเพราะเรื่องราวการฆ่า แกะของชายยากจน จึงทำให้ท่านมองเห็นบาปอันใหญ่หลางของตนเองได้ ดาวิดเห็นถึงความบาปของตน เอง เมื่อท่านได้ยินเรื่องที่นาธันเล่า ซึ่งฟังดูแล้วน่าจะเป็นความบาปของคนอื่น ไม่น่าเกี่ยวกับตัวท่านเลยสักนิด

นี่คือเรื่องเดียวกับการกระทำบนไม้กางเขนขององค์พระเยซูคริสต์เพื่อเรา เราทั้งหลายได้ตายแล้วด้วยการ ละเมิดและด้วยการบาป (เอเฟซัส 2:1-3) เราถูกปิดหูปิดตาไม่ให้เห็นถึงความใหญ่หลวงของบาป (2 โครินธ์ 4:4) การเสด็จมาขององค์พระเยซูคริสต์ ชีวิตที่ไร้ตำหนิของพระองค์ ทั้งที่บริสุทธิ์ ทรงสละชีวิตเป็นเครื่อง บูชา การฟื้นคืนพระชนม์ของพระองค์ ล้วนแล้วแต่เป็นเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ แต่พระกิตติคุณก็เป็นเรื่อง เล่าด้วย เป็นเรื่องจริง เมื่อเราอ่านพระกิตติคุณในพระคัมภีร์ใหม่ เรากำลังสัมผัสกับเรื่องราวที่แสนมหัศจรรย์ น่าทึ่ง และน่าเศร้ากว่าเรื่องที่นาธันเล่าให้ดาวิดฟัง เมื่อเราเห็นผู้ที่ไม่เชื่อปฏิบัติกับพระเจ้าของเรา เรารู้สึก ตระหนก กลัว และโกรธ เราอยากจะร้องตะโกนว่า "พวกนี้สมควรตาย!" พวกเขาตายไปหมดแล้วครับ แต่เรื่อง ของพระกิตติคุณไม่ได้เขียนให้เราเห็นแต่บาปของพวกเขาเท่านั้น — คนเหล่านั้นได้ยินจากพระเยซูแล้ว ยัง ส่งเสียงร้องตะโกนว่า "เอาไปตรึงกางเขน เอาไปตรึงกางเขน" — แต่เขียนขึ้นเพื่อพระวิญญาณของ พระเจ้าจะร่ำร้องอยู่ภายในใจเรา "เจ้าแหละคือผู้นั้น!" เมื่อเราเห็นในสิ่งที่เขาทำต่อพระเยซู เราก็เห็นในสิ่ง ที่เราเองทำกับพระองค์ด้วยถ้าเราอยู่ที่นั่น เราเห็นว่าเราทำอะไรกับพระองค์ในทุกวันนี้ นั่นแหละพี่น้อง เผย ให้เห็นถึงความใหญ่หลวงในบาปของเราเอง และความจำเป็นอย่างเร่งด่วนที่ต้องกลับใจ และทูลขอการอภัย

พระกิตติคุณขององค์พระเยซูคริสต์เป็น "ข่าวดี" ข่่าวดีเรื่องการสิ้นพระชนม์ของพระองค์ เผยให้เห็นถึงความ ใหญ่หลวงในบาปของเรา และการกระทำที่ใหญ่ยิ่งของพระเจ้า ที่พระองค์สามารถให้อภัยต่อบาปของเรา การ ที่พระองค์ยอมตายเพื่อเป็นเครื่องบูชาไถ่บาปให้เรา พระองค์ตายแทนที่เรา ชดใช้การลงทันฑ์แทนเราทุกประ การ พระองค์แบกรับความผิดบาปของเราบนไม้กางเขน! เมื่อเราเข้ามาวางใจในการสิ้นพระชนม์ของพระเยซู การถูกฝังไว้ และการฟื้นคืนพระชนม์ของพระองค์ เราเองก็ได้ตายต่อบาป และถูกชุบขึ้นใหม่ในชีวิตนิรันดร์ ในองค์พระเยซูคริสต์ พระกิตติคุณจะนำเราให้ตระหนักถึงความใหญ่หลวงในบาปของเราก่อน ความรู้สึกผิด และนำเราไปสู่ความยิ่งใหญ่แห่งพระคุณของพระเจ้าในองค์พระเยซูคริสต์ บาปของเราจะได้รับการอภัย คุณ มองเห็นความใหญ่หลวงในบาปของคุณต่อเบื้องพระพักตร์หรือยัง? ผมอยากให้คุณมีประสบการณ์ของความ ยิ่งใหญ่ที่ได้รับความรอด ที่พระเจ้าเป็นผู้จัดเตรียมให้ โดยการสิ้นพระชนม์ ถูกฝังไว้ และฟื้นคืนพระชนม์ของ องค์พระเยซูคริสต์ พระผู้ช่วยองค์มหัศจรรย์!

ความบาปชั่วของคนชั่วร้ายดักเขาเอง และเขาก็ติดอยู่กับตาข่ายบาปของเขา
(สุภาษิต 5:22)

"แต่ผู้ที่พลาดขาดเราก็กระทำตัวเองให้เจ็บ บรรดาผู้ที่เกลียดเราก็รับความมรณา" (สุภาษิต 8:36)

ผู้ใดจะกล่าวได้ว่า "ข้าพเจ้าได้กระทำใจของข้าพเจ้าให้สะอาดแล้ว ข้าพเจ้า บริสุทธิ์พ้นบาปของข้าพเจ้า"? (สุภาษิต 20:9)

บุคคลที่ซ่อนการละเมิดของตนจะไม่จำเริญ แต่บุคคลที่สารภาพและทิ้งความชั่วเสีย จะได้ความกรุณา (สุภาษิต 28:13)

⁴³ ผมอยากจะเสริมว่าฉบับอื่นๆไม่ได้แปลในแบบของ NASB เพราะต้องแปลและจัดเรียงให้เป็นบทกวี

⁴⁴ มีการกล่าวถึง "ฝูงแพะแกะ" หลายต่อหลายครั้งในพระคัมภีร์ คำว่า "ฝูงแพะแกะ" มักหมายถึงสัตว์เล็กๆ เช่นแพะและแกะเท่านั้น ส่วน "ฝูงสัตว์" มักหมายถึงสัตว์ใหญ่ๆจำพวกโคกระบือ ฯลฯ

คำนำ

บรรดาคนที่เคยสูญเสียบุตร คงรู้ดีถึงความทุกข์สาหัสที่ได้รับ เมื่อเด็กตาย เป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวด แต่ ยังมีอย่างอื่นอีก -- ที่เจ็บปวดยิ่งกว่า -- วิธีที่ต้องเสียเด็กไป ดาวิดทนทุกข์ต่อการสูญเสียมากมายในครอบ ครัว โดยเฉพาะลูกๆ ดาวิดสูญเสียลูกคนแรกที่เกิดกับบัทเชบา ภรรยาม่ายของอุรียาห์ (บทที่ 12) ต่อมา ทามาร์ลูกสาวของท่าน เสียพรหมจรรย์เพราะถูกข่มขืน ถูกข่มขืนโดยพี่ชายร่วมบิดาเดียวกัน คืออัมโนน ดาวิดสูญเสียอัมโนน เพราะอับซาโลมต้องการแก้แค้นแทนน้องสาวที่ถูกข่มขืน ดูเหมือนการสูญเสียที่เจ็บปวด ที่สุดคือสูญเสียอัมโนน และที่สุด ดาวิดต้อง "สูญเสีย" อับซาโลมไป โดยฝีมือของโยอาบและพวกข้าราชการ แต่ดาวิด "สูญเสีย" อับซาโลมไปนานแล้วก่อนหน้านี้ ท่านเสียเขาไปตั้งแต่เมื่อเขาฆ่าพี่ชาย อัมโนน และ หลบหนีไปยังเกชูร์ ที่คุณปู่ให้ลี้ภัย ทัลมัยิิ กษัตริย์ของเกชูร์ และเป็นบิดาของมาอาคาห์ผู้เป็นแม่ (2 ซามูเอล 3:3) การสูญเสียยังไม่จบลง ถึงแม้อับซาโลมได้รับอณุญาติให้คืนกลับเยรูซาเล็มแล้วก็ตาม ได้รับอณุญาติ ให้เข้าเฝ้า การสูญเสียเช่นนี้เป็นความเจ็บปวดยิ่งของผู้เป็นพ่อแม่ ; ที่ผมพูดเช่นนี้ เพราะผมรู้ ว่ามีหลายคน ที่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้

ผมแน่ใจว่าคนที่เคยมีประสบการณ์การสูญเสียเช่นนี้ จะมีประสบการณ์ของความรู็สึกผิดควบคู่มาด้วย ถ้าดู เผินๆ บทเรียนตอนนี้ดูจะตอกย้ำความรู้สึกผิดเข้าไปอีก ใช่หรือไม่ ที่ดาวิดเป็นต้นตอของความเจ็บปวดทั้ง ปวง? ดาวิดต้องสูญเสียอับซาโลมไป เกิดจากการอบรมไม่ดีพอหรือเปล่า? หรือดาวิดรู้เรื่องทามาร์ถูก ข่มขืนดี ถึงท่านจะกริ้ว แต่ก็ไม่ได้คิดจะแก้ใข? ไม่ใช่ดาวิดหรอกหรือ ที่ยอมให้อับซาโลมลี้ภัยอยู่ในเกชูร์ และรีรอเล็กน้อยก่อนยอมให้กลับมา ไม่ยอมเห็นหน้า จนเมื่อถูกกดดันจึงจำยอม? อับซาโลมเป็นผลผลิตของ บ้านที่มีปัญหาหรือเปล่า?

ผมต้องขอสารภาพว่า ผมคิดอย่างนี้จริงในตอนแรก ผมกำลังจะชี้ให้เห็นความล้มเหลวของดาวิดในฐานะพ่อ และความล้มเหลวนี้ เป็นตัวการนำไปสู่ความตกต่ำจนทำให้ชีวิตของอับซาโลมต้องสิ้นลง แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ เห็นเช่นนั้นแล้ว ไม่ใช่เป็นเพราะดาวิดไม่มีบาปหรือไม่เคยล้มเหลว แต่มันชัดเจนว่า ที่อับซาโลมตกต่ำลง จนถึงขีดสุดนั้น เป็นเพราะความบาปของเขาเอง เป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง ในท่ามกลางความเจ็บปวด ความ ทุกข์ที่ต้อง "สูญเสีย" อับซาโลมไป ผมเชื่อว่าพระเจ้าทรงทำงานในจิตใจของดาวิด ดึงท่านให้เข้าใกล้ พระองค์ยิ่งขึ้น ทำให้ท่านเป็นยิ่งกว่าบุรุษที่ทำตามพระทัยจนสุดใจ เรื่องนี้เต็มไปด้วยความลึกลับ และนำมา ซึ่งความทุกข์อันใหญ่หลวง แต่ขณะเดียวกัน นำมาซึ่งการประโลมใจ และความมั่นใจในพระคำของพระเจ้า ที่ถูกถ่ายทอดมาในเนื้อหาของเรื่อง

ปูมหลัง

เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนหน้าที่เรากำลังจะศึกษาอยู่นี้ ใน 1 ซามูเอลบทที่ 8 พวกผู้ใหญ่ของอิสราเอล ไปหา ซามูเอล เรียกร้องขอมีกษัตริย์มาปกครอง สิ่งนี้ทำให้ทั้งพระเจ้าและซามูเอลไม่พอใจ เพราะจิตใจของ พวกเขาไม่ถูกต้องในสายพระเนตร พระเจ้าทรงสั่งให้ซามูเอล มาเตือนประชาชน ถึงราคาแพงของการมี กษัตริย์ (บทที่ 8) ต่อมา ซามูเอลได้ตำหนิประชาชนในความบาปของพวกเขา ตักเตือนพวกเขาถึงความสัตย์ ซื่อในพันธสัญญาของพระเจ้า ที่จะนำพวกเขาไปสู่ดินแดนแห่งพันธสัญญา และเข้าครอบครอง (บทที่ 12) พระเจ้าแสดงชัดเจน ผ่านซามูเอล ว่ากษัตริย์จะไม่ และไม่สามารถช่วยกู้พวกเขาได้ เป็นพระเจ้าเองที่ ทรงกู้ประชากรของพระองค์ และพระองค์จะทรงทำต่อไป ถ้าทั้งประชาชนและกษัตริย์จะวางใจ และเชื่อฟัง พระองค์ พระเจ้าจะทรงช่วยกู้ต่อไป และจะอำนวยพระพรให้ แต่ถ้าไม่ "ท่านจะต้องพินาศ ทั้งตัวท่าน ทั้งหลายเอง และ พระราชาของท่านด้วย" (1 ซามูเอล 12:25ข)

พระเจ้าทรงเลือกและแต่งตั้งซาอูลให้เป็นกษัตริย์องค์แรกของอิสราเอล โดยรวมๆแล้ว ท่านทำหน้าที่ได้ดี พอควร (1 ซามูเอล 14:47-48) บางกรณีดีกว่าดาวิดเสียอีก เท่าที่เรารู้ ท่านไม่ได้มีภรรยามากมาย สะสมม้า หรือมัวแต่แสวงหาความมั่งคั่ง (ดูเฉลยธรรมบัญญัติ 17:14-20) ไม่มีประวัติว่าท่านล่วงประเวณีเหมือนอย่าง ดาวิด ท่านปราบศัตรูของอิสราเอลลงมากมาย บาปที่ร้ายแรงที่สุดของท่านคือ ดื้อดึงต่อพระเจ้า ครั้งแรกท่าน ไม่ยอมรอให้ซามูเอลมาทำการถวายเครื่องเผาบูชา (1 ซามูเอล 13) ต่อมาไม่ยอมกำจัดชาวอามาเลขให้หมด สิ้นตามคำสั่งของพระเจ้า (1 ซามูเอล 15) แล้วท่านยังไปปรึกษาคนทรงแทนที่จะปรึกษาพระเจ้า (1 ซามูเอล 28)

ดาวิดเป็นกษัตรยิ์ผู้ยิ่งใหญ่ และทำตามพระทัยพระเจ้าจนสุดใจ บาปที่ร้ายแรงที่สุดของท่านคือเรื่องอุรียาห์ และบัทเชบาผู้เป็นภรรยา ถึงแม้จะเป็นกรณียกเว้น แต่ก็เป็นบาปที่ตรึงแน่นอยู่ในความทรงจำ (1 พกษ. 15:5) กุญแจที่จะใขเข้าไปสู่ความเข้าใจในเรื่องนี้ อยู่ในคำพยากรณ์ที่นาธันมีต่อดาวิด :

7 นาธันจึงทูลดาวิดว่า "ฝ่าพระบาทนั่นแหละคือชายคนนั้น พระเยโฮวาห์พระเจ้า แห่งอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า 'เราได้เจิมตั้งเจ้าไว้ให้เป็นกษัตริย์เหนืออิสราเอล และ
เรา ช่วยกู้เจ้าออกมาจากมือของซาอูล 8 และเราได้มอบวงศ์เจ้านายของเจ้าไว้ใน
มือของเจ้า และได้มอบภรรยาเจ้านายของเจ้าไว้ในอกของเจ้า และมอบวงศ์วาน อิสราเอลและวงศ์วานยูดาห์ให้แก่เจ้า ถ้าเท่านี้ยังน้อยไป เราจะเพิ่มให้อีกเท่านี้
9 ทำไมเจ้าดูหมิ่นพระวจนะของพระเจ้า กระทำสิ่งที่ชั่วในสายพระเนตรของพระองค์ เจ้าได้ฆ่าอุรีอาห์คนฮิตไทต์เสียด้วยดาบ เอาภรรยาของเขามาเป็นภรรยาของตน และได้ฆ่าเขาเสียด้วยดาบของคนอัมโมน 10 เพราะฉะนั้นดาบนั้นจะไม่คลาดไป
จากราชวงศ์ของ เจ้าเพราะเจ้าได้ดูหมิ่นเรา เอาภรรยาของอุรีอาห์คนฮิตไทต์มา
เป็นภรรยาของเจ้า' 11 พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า 'ดูเถิด เราจะให้เหตุร้ายบังเกิดขึ้นกับเจ้า จากครัวเรือนของเจ้าเอง และเราจะเอาภรรยาของเจ้าไปต่อหน้าต่อตาเจ้า ยกไป ให้แก่เพื่อนบ้านของเจ้า ผู้นั้นจะนอนร่วมกับภรรยาของเจ้าอย่างเปิดเผย 12 เพราะ เจ้าทำการนั้นอย่างลับๆ แต่เราจะกระทำการนี้ต่อหน้า อิสราเอลทั้งสิ้นและอย่าง
เปิดเผย'" (2 ซามูเอล 12:7-12)

อำนาจบารมี ความมั่งคั่ง และเกียรติยศทั้งสิ้นของดาวิด พระเจ้าเป็นผู้ประทานให้ ความสำเร็จทั้งสิ้นของดาวิด ไม่ได้อยู่ในความยิ่งใหญ่ของท่าน แต่เป็นมาโดยพระคุณพระเจ้า พระเจ้าบอกกับดาวิดว่า ท่านจะทูลขอสิ่งใด พระองค์จะประทานให้ "… เราจะเพิ่มให้อีกเท่านี้" ดาวิดต้องการมากกว่านั้น แต่แทนที่จะเชื่อฟังและขอต่อ พระองค์ ท่านกลับไปแย่งบัทเชบา ภรรยาของอุรียาห์มา และฆ่าอุรียาห์ทิ้งเสีย พระเจ้าทรงพระกรุณาคุณ ใน การที่ทรง "นำบาปของดาวิดไปเสีย" ท่านจะได้ไม่ตายตามธรรมบัญญัติ ถึงกระนั้น ยังมีผลบาปที่ต้องชดใช้ เรื่องแรกคือการตายของเด็กที่เกิดกับบัทเชบา (2 ซามูเอล 12:14-23) เรื่องที่สองคือ ทามาร์ถูกข่มขืน โดย พี่ชาย (พี่ชายคนละแม่ อัมโนน 2 ซามูเอล 13:1-19) ต่อมา คือการตายของอัมโนน โดยฝีมือ (ถ้าจะให้ถูก โดยคำสั่ง) ของอับซาโลม ผู้เป็นบุตรของดาวิดและพี่ชายของทามาร์ (2 ซามูเอล 13:20-36) ผลทำให้ดาิวิด ต้องสูญเสียอับซาโลม บุตรชายไปอีกคน ที่หนีไปลี้ภัยอยู่ในเมืองเกชูร์ ดินแดนที่คุณตาของเขา ทัลมัยิเป็น คนปกครองอยู่ (2 ซามูเอล 13:37) อับซาโลมยังไม่ได้ตายในตอนนั้น แต่ดาวิดก็สูญเสียลูกไปแล้ว และคง จะเป็นไปจนกระทั้ง เขาได้ตายลงจริงๆโดยเงื้อมมือของโยอาบ (2 ซามูเอล 18)

เนื้อหาตอนนี้ เราจะมุ่งไปที่เรื่องของอับซาโลม ความเป็นตัวตนของเขา และการกบฎต่อบิดา และการที่พระ เจ้าใช้อับซาโลมมาลงวินัยดาวิด เพื่อดึงท่านให้เข้าใกล้ชิดพระองค์ ก่อนที่จะเรียนต่อ เราต้องย้อนไปบทที่ 13 ที่พูดถึงอับซาโลมเป็นครั้งแรก

อับซาโลม อัมโนน ดาวิด และการข่มขืนทามาร์
(13:1-36)

เราเรียนเรื่องนี้มาในบทที่แล้ว ผมจะไม่พูดในรายละเอียดอีก ที่ผมอยากให้เห็นในตอนนี้คือ แววส่อกบฎของ อับซาโลมที่เริ่มออก (ต่อพระเจ้า และต่อดาวิด) รวมทั้งรอยร้าวในสัมพันธภาพระหว่างพ่อกับลูก

เรารู้ว่าอัมโนน โดยการช่วยเหลือของโยนาดับ ทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในครอบครัว โดยเฉพาะกับน้องสาวของ ตนเอง เขาหลอกลวงบิดา เพื่อให้ท่านออกคำสั่งให้ทามาร์ไปหาถึงที่บ้าน เพื่อ "ไปปรุงอาหาร" ให้ถึงในห้อง นอน เขาข่มขืนน้องสาวตัวเอง และปฏิเสธไม่ยอมให้เกียรติแต่งงานกับเธอ อัมโนนไม่มช่คนเดียวที่หลอกลวง บิดา อับซาโลมทำในสิ่งเดียวกันด้วย

ผมรู้สึกไม่สบายใจ พออ่านมาถึงประโยคนี้:
21 เมื่อกษัตริย์ดาวิดทรงทราบเรื่องเหล่านี้ทั้งสิ้น พระองค์ก็กริ้วยิ่งนัก
(2 ซามูเอล 13:21)

ผมนึกไม่ออก ว่าดาวิดโกรธอัมโนนมาก แต่กลับไม่ทำอะไรเลย แต่ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจ จากคำพูดในข้อ 21 เรื่องบาปของอัมโนน ตามด้วยสิ่งที่อับซาโลมทำ :

20 อับซาโลมเชษฐาของเธอก็กล่าวกับเธอว่า "อัมโนนเชษฐาได้อยู่กับน้องหรือ
น้องเอ๋ย นิ่งเสีย เพราะเขาเป็นพี่ อย่าร้อนใจเพราะเรื่องนี้เลย" ฝ่ายทามาร์ก็อยู่ เปล่าเปลี่ยวในวังของอับซาโลมเชษฐา (2 ซามูเอล 13:20)

ให้หยุดคิดชั่วครู่ ถึงแบบฉบับของความยุติธรรมในพระคัมภีร์ ในกรณีที่ทามาร์ถูกข่มขืน เราอาจจะคิดว่า อัมโนน เช่นเดียวกับบิดา ดาวิด สมควรถูกลงโทษถึงตาย แต่ไม่ใช่ เพราะดาวิดทำบาปล่วงประเวณี กับ หญิงที่มีสามีแล้ว ; อัมโนนข่มขืนหญิงพรหมจารี กฎหมายพูดถึงบทลงโทษในเรื่องนี้ไว้อย่างชัดเจน :

16 "ถ้าผู้ใดล่อลวงหญิง พรหมจารีที่ยังไม่มีคู่หมั้นและนอนร่วมกับหญิงนั้น ผู้นั้นจะต้องเสียเงินสินสอด และต้องรับหญิงนั้นเป็นภรรยาของตน 17 ถ้า
บิดาไม่ยอมอย่างเด็ดขาด ที่จะยกหญิงนั้นให้เป็นภรรยา เขาก็ต้องเสียเงิน เท่าสินสอดตามธรรมเนียมสู่ขอหญิง พรหมจารีนั้นดุจกัน" (อพยพ 22:16-17)
28 "ถ้าชายคนหนึ่งพบหญิงพรหมจารียังไม่มีคนหมั้น เขาจึงจับตัวเธอและ
ได้ร่วมกับเธอ มีผู้รู้เห็น 29 ชายผู้ที่ได้ร่วมกับเธอนั้นจะต้องมอบเงิน ห้าสิบ เชเขลให้แก่บิดาของหญิงสาวคนนั้น และให้หญิงนั้นตกเป็นภรรยาของผู้ชาย
คนนั้น เพราะเขาได้ทำให้เธอได้รับความอาย และเขาจะหย่าร้างเธอไม่ได้
ตลอดชีวิต" (เฉลยธรรมบัญญัติ 22:28-29)

ทามาร์ขอร้องอัมโนนให้ไปขอกับดาวิดให้เธอเป็นภรรยา แต่อัมโนนปฏิเสธ อย่างน้อย อัมโนนน่าจะแต่งงาน กับทามาร์ หลังจากที่ข่มขืนเธอแล้ว นี่เป็นไปตามบทบัญญัติของกฎหมาย นอกเสียจากดาวิดจะไม่ยินยอม ⁷¹ เราคงสงสัยว่าทำไม? ทำไมอัมโนนถึงไม่แต่งงานกับทามาร์? เราเห็นชัดว่า เขาไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ทามาร์อีกต่อไป แต่ก็ไม่เป็นเหตุพอที่จะหลีกเลี่ยงการแต่งงาน เพราะอัมโนนคงไม่มีทางเลือก คนที่ทำให้ อัมโนนไม่อาจแต่งงานกับทามาร์ได้ น่าจะเป็นฝีมือของอับซาโลม พี่ชายแท้ๆของทามาร์เอง

ผมเห็นชัดเจนจากพระคัมภีร์ ว่าอับซาโลมมีวิธีการแก้แค้นในแบบที่แตกต่างออกไป :

32 แต่โยนาดับบุตรชิเมอาห์เชษฐาของดาวิดกราบทูลว่า "ขออย่าให้เจ้านายของ ข้าพระบาทสำคัญผิดไปว่า เขาได้ประหารราชโอรสหนุ่มแน่นเหล่านั้นหมดแล้ว เพราะว่าอัมโนนสิ้นชีวิตแต่ผู้เดียว เพราะตามบัญชาของอับซาโลม เรื่องนี้ท่านตั้ง
ใจไว้แต่ครั้งที่ อัมโนนข่มขืนทามาร์น้องหญิงของท่านแล้ว (13:32)

อับซาโลมเกลียดชังอัมโนน พี่ชายต่างมารดาคนนี้ยิ่งนัก ในสิ่งที่เขาทำกับทามาร์น้องสาว เขามีความตั้งใจ จะไม่ปล่อยให้คนๆนี้ลอยนวลไปได้ง่ายตามที่กฎบัญญัติ นับแต่วันที่ทามาร์ถูกข่มขืน อับซาโลมมุ่งหวังที่จะ ฆ่าอัมโนน เพียงแต่รอเวลาและจังหวะเท่านั้น ดังนั้นอับซาโลมจึงทำตามที่บันทึกไว้ในข้อ 20 เขาบอกให้ น้องสาวเงียบไว้ และเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับภายในครอบครัว คือไม่ให้ทามาร์กล่าวหาอัมโนน ถ้าเป็น ภาษากฎหมายสมัยนี้ เธอต้องไม่ฟ้องร้องเอาเรื่อง ต้องละเรื่องนี้ไว้ให้อับซาโลมจัดการ อีกอย่าง อับซาโลมให้เธอเข้าไปอาศัยอยู่ในวังของเขา และต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปจนวันตาย ⁷²

การกระทำของอับซาโลม เป็นเหมือนปูทางให้ตนเองก้าวไปสู่การฆ่าอัมโนน เขาไม่ยอมให้ทามาร์ ได้ แต่งงานและมีบุตร เขาทำให้ดาิวิด ไม่สามารถทำตามธรรมบัญญัติของโมเสสได้ แน่นอนดาวิดต้องกริ้วมาก เมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้ ท่านโกรธเพราะท่านถูกมัดมือชก ไม่สามารถลงไปจัดการเรื่องนี้ได้ การข่มขืน ทามาร์จึงเป็นเพียงเรื่องข่าวลือ ท่านถูกอับซาโลมมัดไว้ ผมเชื่อว่า ดาวิดไม่เพียงแต่กริ้วในสิ่งที่อัมโนนทำ แต่ในสิ่งที่อับซาโลมทำด้วย

สิ่งที่อับซาโลมทำยังไม่จบลงเพียงแค่นี้ สองปีผ่านไป โอกาสก็ตกเป็นของอับซาโลม ที่จะเอาชีวิตอัมโนน เขาทำโดยใ้ห้ดาวิดต้องตกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย (ถึงแม้จะไม่อยากทำ -- เพราะท่านเริ่มได้กลิ่นไม่ค่อยดี กับคำขอของอับซาโลม แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร) เช่นเดียวกับที่อัมโนนหลอกดาวิด ให้ส่งทามาร์ไปให้ถึง ที่บ้าน อับซาโลมก็หลอกให้ดาวิดส่งอัมโนนไปให้ถึงที่บ้านไร่ด้วย

อับซาโลม โยอาบ หญิงชาวเทโคอา
และการคืนสู่เหย้าของอับซาโลม
(13:37--14:33)

อย่างที่เราคาดกัน ดาวิดโศกเศร้ามากต่อการตายของอัมโนน แต่เมื่ออัมโนนตายไปแล้ว ท่านจำต้องดำเนิน ชีวิตต่อไป อย่างที่ผู้เขียนกล่าว ดาวิด "ค่อยคลายความคิดถึงลง เพราะอัมโนนสิ้นชีพแล้ว" (13:39) อัมโนนบุตรของดาวิดตายไปแล้ว ; อับซาโลมบุตรอีกคนยังมีชีวิตอยู่ แต่หลบซ่อนตัวลี้ภัยอยู่ในดินแดนเกชูร์ ที่ปู่เป็นผู้ปกครองอยู่ ทัลมัยิ (ดู 2 ซามูเอล 3:3) ดาวิดรักอับซาโลมมาก และหวังอยากพบหน้า (ท่านรู้ว่า อับซาโลมมาหาท่านไม่ได้ เพราะเป็นอาชญากรต้องโทษที่หลบหนี จะถูกประหารชีวิตถ้ากลับเข้ามาใน แผ่นดินอิสราเอล)

โยอาบดูจะรู้ใจดาวิดดี จึงวางแผนที่จะนำอับซาโลมกลับคืนสู่อิสราเอล ผมคงพูดไม่ได้เต็มปาก ว่าโยอาบ บริสุทธิ์ใจ แต่เขาคงเป็นเหมือนอับซาโลม คือพวกชอบขัดขวางขบวนการยุติธรรม หลังจากที่อ่านพระธรรม ตอนนี้ ทำให้อยากสรุปว่า แผนการของโยอาบดูไม่โปร่งใสเท่าที่ควร จึงขอเริ่มต้นด้วยการให้เหตุผลตามข้อ สรุปของผม

ถึงแม้จะดูดีถ้ามองเผินๆ ตาม "เรื่อง" ที่หญิงชาวเทโคอาเล่า แต่เป็นคนละเรื่องกับที่นาธันเล่าให้ดาวิดฟัง จนนำไปสู่การกลับใจ นาธันเป็นผู้เผยพระวจนะ ; แต่หญิงจากเทโคอาคนนี้ไม่ใช่ พระเจ้าส่งนาธันมาพบ ดาวิด ; โยอาบเป็นผู้ส่งหญิงคนนี้มาพบดาวิด หญิงคนนี้ดูออกจะกลัวโยอาบ ไม่ค่อยอยากทำตามสักเท่าไร ; แต่นาธันมาพบดาวิดเป็นการส่วนตัว เรื่องที่หญิงคนนี้เล่าไม่ได้เป็นเรื่องจริง ; เรื่องของนาธัน ถึงแม้จะแต่งขึ้น แต่ก็ถูกต้องและชี้ชัดต่อความบาปของดาวิด นาธันจบเรื่องลงที่ข้อกล่าวหา "ฝ่าพระบาท นั่นแหละ คือชาย คนนั้น" เรื่องของหญิงม่าย ไม่มีข้อกล่าวหาเรื่องความบาปของดาวิด ไม่มีข้อมูลสนับสนุน เมื่อนาธันพูดถึง บาปของดาวิด ดาวิดยอมรับด้วยความจริงใจ ; เมื่อเรื่องของหญิงม่ายจบลงที่แผนของโยอาบ ดาวิดรีรอ ไม่ยอมให้ตามคำขอร้อง โยอาบรู้สึกว่าตนเองมีบุญคุณอย่างเหลือล้นต่อดาวิด ทำความดีความชอบให้ กับดาวิด แทนที่จะคิดว่าตนเองตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า

ดาวิดถูก ที่รู้สึก "ไม่ชอบมาพากล" เมื่อเรื่องที่หญิงเทโคอาเล่าจบลง และที่ "ไม่ชอบมาพากล" นั้นคือโยอาบ ความแตกเมื่อดาวิดคาดคั้นเอาความจริง (ว่าโยอาบอยู่เบื้องหลัง) นางบอกว่าเป็นความคิดของโยอาบ นาง ไม่ได้อยากทำ นางรู้สึกโล่งใจที่ความจริงเปิดเผยออกมา นางบอกดาวิดว่า โยอาบเตรียมการทุกอย่าง เพื่อ "เปลี่ยนโฉมหน้าของเหตุการณ์" (ข้อ 20) ฟังๆดูเหมือนนางพูดทำนองว่า "ดิฉันทำตามคำสั่งของโยอาบ เพื่อพระองค์จะได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง"

การกระทำต่อๆมาของโยอาบ (ไม่นับเรื่องก่อนหน้านี้ เช่นที่ฆ่าอับเนอร์) ดูจะมีสิ่งซ่อนเร้นแอบแฝงอยู่ตลอด จุดอ่อนของดาวิดคือท่านรักอับซาโลม ซึ่งโยอาบใช้เป็นเครื่องมือแสวงหาผลประโยชน์ให้กับตนเอง ถ้าอับซา โลมลุกขึ้นมากบฎต่อดาวิด เราคงเห็นโยอาบวางมาดเฉย อับซาโลมตั้งอามาสาให้เป็นผู้คุมกองทัพอิสราเอล (กองทัพที่ทหารมาเข้าพวกกับอับซาโลม) เมื่อดาวิดต่อสู้อับซาโลมและกองทัพของเขา โยอาบไม่ได้เป็นผู้ คุมกองทัพทั้งหมดของดาวิด เขาได้คุมแค่หนึ่งในสามเท่านั้น (2 ซามูเอล 18:2) และโยอาบ แน่นอนเป็นผู้ฆ่า อัับซาโลม ถึงแม้ดาวิดจะสั่งให้ "เบาๆมือกับเขาหน่อย" (18:5, 11-15) เมื่อดาวิดชิงบัลลังก์กลับคืนมาได้ ท่านตั้งอามาสาขึ้นแทนโยอาบ (19:13) แต่ในที่สุดก็ถูกโยอาบฆ่าตาย ด้วยน้ำมือของอาบีชัย น้องชาย (20:8-10) ต่อมาเมื่อดาวิดชราภาพลง และอาโดนียาห์หวังจะขึ้นครองแทน ตัดหน้าซาโลมอน ปรากฎว่า โยอาบไปเข้าพวกด้วย ทำให้เขาต้องตายลงในที่สุด (1 พกษ. 2:28-33)

อับซาโลม เมื่อตกเป็นผู้ต้องหาฆ่าคนตาย ลี้ภัยไปอยู่กับคุณปู่ที่เมืองเกชูร์ ดาวิดไม่ผิดที่ยังรักบุตรคนนี้อยู่ และหวังจะได้พบกับเขาอีก แต่คงเป็นการไม่ถูกต้อง ที่ดาวิดจะให้อภัย แล้วอนุญาติให้กลับบ้านมาเหมือนเดิม ถ้าจะไปหาที่เกชูร์ยิ่งไม่สมควรเข้าไปใหญ่ ด้วยอุบายที่หลอกลวง โยอาบใช้เรื่องนี้เป็นบันได แสวงหาผล ประโยชน์เข้าตัว หลอกบังคับให้ดาวิดต้องยอม ให้อับซาโลมกลับคืนสู่อิสราเอล

หญิงจากเทโคอามาหาดาวิด มาขอความช่วยเหลือ เมื่อดาวิดถามถึงปัญหา นางจึงเล่าให้ฟัง สังเกตุดูนะครับ ฟังทั้งสองโต้ตอบกันเหมือนกับดูแข่งเทนนิส ทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนี้ "เสริฟ" ดาวิดด้วยคำขอร้อง ดาวิดก็จะตอบ แล้วนางก็จะมีเรื่องขอ โต้กลับมา จนกระทั่งได้รับคำยินยอมจากดาวิด จนเป็นที่พอใจ นางจึงนำเรื่องนี้มาใช้กับ สถานการณ์ของดาวิด กับเรื่องอับซาโลมผู้เป็นบุตร

คำขอร้องแรกของหญิงคนนี้ "ดิฉันเป็นหญิงม่าย มีบุตรชายสองคน บุตรทั้งสองไปต่อสู้กันในทุ่งนา และ ไม่มีใครห้ามปราม"⁷³ เลยทำให้บุตรคนหนึ่งต้องถูกอีกคนฆ่าตาย ไม่มีใครเข้าไปยับยั้ง และไม่มีใครเห็น เป็นพยานด้วย อาจเป็นการป้องกันตัวก็เป็นได้ ใครจะไปคิดว่าเป็นการฆ่าโดยเจตนา (เตรียมการมาก่อน) ถ้าเรื่องนี้ต้องไปตัดสินกันที่ประตูเมือง คงไม่มีใครกล้าส่งมอบบุตรที่รอดชีวิต ไปให้พวกแค้นเคืองจัดการ

คำตอบของดาวิด: "ทำไมเจ้าไม่กลับไปบ้าน ขอเวลาให้เราคิดสักหน่อย? แล้วจะแจ้งให้ทราบ"

หญิงคนนี้พยายามต่อ "ดิฉันเข้าใจดีพะย่ะค่ะ ว่าเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างยาก และพระองค์คงไม่อยากจะ เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ดิฉันทราบค่ะ จึงจำต้องขอไปตามทาง และทำเท่าที่ดิฉันจะทำได้ (คือซ่อนตัวลูกชายไว้) และยอมรับสภาพที่เกิดขึ้น ขอให้ดิฉันเป็นผู้รับโทษนี้แต่เพียงผู้เดียว พระองค์ไม่จำต้องเดือดร้อนพระทัย"

คำตอบของดาวิด: "เดี๋ยวก่อน เรายังไม่ได้พูดเลยว่าเราจะไม่ทำสิ่งใด เราเพียงแต่ต้องการคิดเรื่องนี้ให้รอบ คอบก่อน แล้วเราจะแจ้งผลให้ทราบทีหลัง ถ้าใครมาทำให้เจ้าร้อนใจอีก ให้นำเขามาหาเรา เราจะจัดการให้"

ความพยายามครั้งที่สามของหญิงคนนี้ : "พระองค์ทรงพระกรุณามากพะย่ะค่ะ แต่จะไม่เป็นการดีกว่าหรือ เพคะ ถ้าพระองค์จะเป็นผู้เข้ามาจัดการเรื่องนี้ พระองค์จะได้ไม่ต้องไปจัดการกับคนอื่นที่ก่อความเดือดร้อนอีก? เพียงแต่พระองค์ออกคำสั่งห้าม ไม่ให้ใครแตะต้องบุตรของดิฉันเท่านั้น เขาก็จะปลอดภัย ไม่ต้องหลบซ่อนตัว อีกต่อไป และเมื่อพระองค์ตัดสินพระทัยแล้ว ขอให้พระองค์สาบานในามพระเยโฮวาห์เท่านั้น ทุกคนก็จะรู้ว่า เป็นความจริง (และ อาจทำให้ไม่มีการกลับคำ)"

คำตอบของดาวิด: "ก็ได้ เราจะให้ตามที่เจ้าขอ 'พระเจ้าทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด เส้นผมของบุตรของเจ้า สักเส้นเดียวจะไม่ตกลงถึงดิน"

ความพยายามครั้งที่สามของหญิงคนนี้ : "ดิฉันกราบขอบพระคุณ แต่สิ่งที่พระองค์ตัดสินพระทัยทำลงไป ไม่สามารถนำมาใช้กับปัญหาของพระองค์หรือ? พระองค์ทรงปกป้องบุตรของดิฉัน เหตุใดจึงไม่ปกป้องบุตร ของพระองค์เอง อับซาโลมด้วย? เราทุกคนรู้ดีว่า วันหนึ่งข้างหน้าเราต้องตาย แต่พระเจ้าไม่ทรงปิติกับความ ตาย พระองค์ปรารถนาอยากให้มนุษย์มีชีวิต เพื่อนำผู้ที่ถูกเนรเทศกลับคืนมา เหตุใดพระราชาจึงไม่ทรงทำในสิ่ง เดียวกัน หาวิธีไว้ชีวิต และนำอับซาโลมกลับคืนสู่อิสราเอล?"

คำตอบของดาวิด: "อ้าว! อยู่ดีๆทำไมกลายเป็นว่า เรื่องที่เราพูดอยู่กับเจ้า กลับกลายเป็นเรื่องของเรากับบุตร ไป แทนที่จะเป็นเรื่องของเจ้ากับบุตรของเจ้า เรารู้สึกว่า โยอาบน่าจะอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ บอกความจริงมาเดี๋ยว นี้ ว่าใช่หรือไม่?"

คำตอบที่ห้าของหญิงคนนี้: "ข้าแต่พระราชา ผู้ใดจะสามารถหลอกลวงพระองค์ได้? โดยเฉพาะอย่างยิ่งดิฉัน พระองค์ทรงพระปรีชาล้ำลึกยิ่ง ทรงเล็งเห็นความจริงทุกประการ ใช่แล้วพะย่ะค่ะ โยอาบอยู่เบื้องหลังเรืองนี้ทั้ง หมด ดิฉันไม่ได้อยากทำ แต่กลัวโยอาบ เพราะเขาบอกว่า ต้องการเปลี่ยนโฉมหน้าเหตุการณ์ เพื่อให้ดูดีขึ้น"

คำตอบของดาวิด: "เอาหละ โยอาบ⁷⁴ เราจะให้ตามคำขอของเจ้า ที่เจ้าหลอกลวงใช้หญิงคนนี้มา จงไปนำ ตัวอับซาโลมกลับมาเยรูซาเล็ม"

ผมต้องยอมรับว่า คำสนทนาระหว่างดาวิดและหญิงชาวเทโคอานี้ ดูออกจะหลวมๆสักหน่อย แต่ก็เข้าใจได้ดี โดยการวางแผนของโยอาบ หญิงคนนี้สามารถทำให้ดาวิด ยินยอมสาบานที่จะไว้ชีวิตบุตรของนางได้ ในที่สุด นางจึงนำสิ่งที่ดาวิดพึ่งอนุมัติให้สดๆร้อนๆ (ซึ่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้) มาเป็นตัวบังคับ ให้ดาิวิดต้องยอมทำ ในสิ่งเดียวกันนี้ กับอับซาโลมบุตรของท่านด้วย (ซึ่งมีความผิดชัดเจน)

ดาวิดจำยอม อย่างไม่สู้เต็มใจนัก กับแผนการของโยอาบ ท่านบอกให้โยอาบไปนำตัวอับซาโลมกลับมาที่ อิสราเอล เป็นที่เข้าใจได้ว่า ชีวิตของอับซาโลมจะไม่มีผู้ใดกล้าแตะต้อง แม้แต่ฝ่ายที่ได้รับความเสียหาย ก็ตาม ดาวิดคิดทบทวนดูอีกครั้ง และเพิ่มเติมเข้าไปในคำสั่งว่า อับซาโลมไม่ได้กลับเข้ามาอิสราเอลในฐานะ ผู้บริสุทธิ์ มีอิสระที่จะไปไหนมาไหนตามใจชอบได้ อับซาโลมต้องถูก "กักบริเวณ" อยู่แต่ภายในวังของตน เองเท่านั้น ⁷⁵

สงสัยผมคงอ่านพระธรรมตอนนี้ไปมาหลายเที่ยว แต่ความยุติธรรมมันหายไปไหน ดาวิดเพียงแต่สั่งกักบริเวณ อับซาโลมเท่านั้น? อับซาโลมยังคงเป็นอาชญากรที่ลอยนวลอยู่ ไม่มีใครกล้าแตะต้อง การที่ "กักบริเวณ" ให้ อยู่นั้น ก็เท่ากับเป็นเกราะคุ้มครองให้ และให้อยู่พ้นจากสายตาผู้คนด้วย ดูเหมือนกับว่า ดาวิดสั่งให้เขากลับมา โดยไม่คิดจะตัดสินลงโทษ ทำให้ผมคิดถึงที่อับซาโลม สั่งทามาร์น้องสาว ให้อยู่แต่ที่ในวังของเขาเท่านั้น เพื่อต้องการให้เรื่องเงียบ แต่ขณะเดียวกันก็ทิ้งให้เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เพียงเพื่อเขาจะลงมือฆ่าอัมโนน ให้สำเร็จตามแผนการได้ แต่ตอนนี้ ดูจะหมาะดี ที่ตัวอับซาโลมเอง ต้องถูกกักบริเวณอยู่แต่ในพระราชวัง เช่น เดียวกับที่เขาทำกับน้องสาวของตนเอง

อับซาโลมดูจะมีดีอยู่หลายอย่าง เป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาดีไม่มีตำหนิ ที่เด่นที่สุดเห็นจะเป็นที่ผม ที่เสริม ให้เขาดูดียิ่งขึ้น หลายคนลอบมองด้วยความสนใจ เขามีบุตรชายสามคน และบุตรสาวสวยคนหนึ่ง ยิ่งทำให้ ดูมีสง่าราศี พูดไปแล้ว ดูเหมือนเจ้าหญิงไดอาน่าในสมัยนั้น ส่วนดาวิดเป็นเหมือนเจ้าฟ้าชายชาร์ลส์ แต่ ทั้งหมดนี้ เป็นแผนการสร้างภาพพจน์ของอับซาโลม ยังมีอีกครับ ให้เรามาดูกันก่อน ว่าอับซาโลมได้รับอิสระ ภาพอย่างไร

หลังจากถูกกักบริเวณไปสองปี อับซาโลมสะสมความไม่พอใจไว้ จนอัดแน่นกลายเป็นความโกรธรุนแรง เพราะไปไหนมาไหนไม่ได้ อับซาโลมเรียกโยอาบมาหา แต่ก็ถูกเมินเฉย หลังจากพยายามติดต่อโยอาบถึง สองหน อับซาโลมไม่ขอยอมทนอีกต่อไป ส่งคนไปเผานาของโยอาบ (ที่อยู่ติดกับผืนนาของตน) คราวนี้ ได้ผล โยอาบรีบพุ่งมาหาอับซาโลม แต่กลับกลายเป็นถูกอับซาโลมลุยกลับ ทำไมถึงเอามากักขังอยู่ที่นี่? รู้งี้อยู่ที่เกชูร์ไม่ดีกว่าหรือ? ไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ อับซาโลมสั่งว่า ต้องการไปเข้าเฝ้าพระราชา

สิ่งที่อับซาโลมพูดต่อ ทำให้ผมรู้สึกไม่ดี "ถ้าเรามีความผิด ก็ขอพระองค์ทรงประหารเราเสีย" (ข้อ 32) ฟังดูคุ้นๆหูพวกเรามั้ยครับ? : "ให้อิสรภาพกับผมสิ ไม่ยังงั้นก็ให้ผมไปตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด!" อับซาโลม กล้าพูดเช่นนีได้อย่างไร? เขาคิดว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์หรือ? ลืมไปหรือว่าตนเองต้องโทษประหารอยู่? ดูท่า จะเป็นเช่นนั้น ถ้าเป็นจริง ก็เท่ากับเขาดูถูกธรรมบัญญัติของพระเจ้าอีกครั้งแล้ว เขาต้องการให้อัมโนนต้อง โทษประหาร ถึงแม้ไม่มีกำหนดอยู่ในธรรมบัญญัติ เขาคิดว่าตัวเขาได้ทำในสิ่งที่สมควรดีแล้ว ไม่สนใจว่า ตนเองต้องโทษถึงตายตามธรรมบัญญัติ นี่คือการแสดงของคนที่ไม่มีการกลับใจใดๆทั้งสิ้น

ทำให้ดาวิดเสียหน้าต่อประชาชน
(15:1-12)

มาถึงขั้นนี้แล้ว โยอาบจำต้องนำเรื่องขึ้นไปบอกดาวิด ผู้ซึ่งในที่สุดก็ใจอ่อน ยอมให้อับซาโลมมาเข้าเฝ้าได้ ท่านจุบอับซาโลม และแน่นอน เรื่องนี้น่าจะจบลงด้วยดี ต่อแต่นี้ไป อับซาโลมสามารถเข้านอกออกใน ที่วัง ของพระราชาได้อย่างอิสระเสรี และเมื่อเขาเริ่ม เขาเริ่มอย่างมีมาด เขาต้องใช้รถรบ ม้าและทหารถึง 50 นาย วิ่งนำหน้าขบวน (คงไม่มีศัตรูหน้าไหนกล้าแตะ เพราะไม่สามารถฝ่าด่านผู้คุ้มกันเข้ามาได้!)

อับซาโลมนี่น่าจะเป็นนักการเมืองได้ คิดดูดีๆ เขาทำตัวอย่างนั้นจริงๆ! ทุกวันเขาจะไปประจำการอยู่ที่ถนน เข้าเมืองเยรูซาเล็ม (แน่หละ ต้องพ้นหูพ้นตาของชาวเมืองและบิดา) ดูเป็นภาพที่น่าประทับใจ หนุ่มหล่อ ดูมี สง่าราศี ผมยาวสลวยชนิดที่ผู้หญิงอิจฉาไปตามๆกัน ผมจินตนาการว่า รถรบของเขาคงจอดเรียงเป็นระเบียบ ให้เห็น รวมทั้งทหารคุ้มกันอีก 50 นายยืนเวรยามอยู่ ดูเข้มดีมีระดับ ระดับพระราชวงศ์ทีเดียว

อับซาโลมจะเรียกทุกคนที่เดินผ่านไปมา ถามว่ามาจากไหน และจะไปทำธุระเรื่องใด เขาทักทายอย่างเป็น กันเอง จนคนประทับใจไม่รู้ลืม คุณนึกภาพออกมั้ยครับ สมมุติว่า คุณกำลังขับรถอยู่บนถนนสายวงแหวน อยู่ดีๆมีคนโบกให้คุณจอด เทียบเคียงกับรถประจำตำแหน่งสุดหรู พอประตูเปิด คนที่ลุกออกมาคือท่านนายก ออกมาทักทายพูดคุยกับคุณ พอคุณจะทำความเคารพ ท่านกลับจับมือคุณไว้แน่น พร้อมตบหลังตบไหล่ ให้ ความเป็นกันเอง ไม่ต้องเกรงอกเกรงใจ โอ้ โฮ! น่าประทับใจมั้ยครับ? -- คุณคงจำไปจนวันตาย

แต่เรื่องไม่ได้มีแค่นั้น อับซาโลมไม่เพียงแต่ไปแสดงตนเท่านั้น เขากลับไปสร้างความเสียหายให้กับดาวิด เมื่ออับซาโลมรู้ว่าใครกำลังจะเข้าเมืองเพื่อนำคดีไปฟ้องร้อง เขาจะบอกกับคนเหล่านั้นว่า พระราชาไม่ได้ตั้ง ใครให้มาคอยรับฟังคดี (แน่นอนเป็นการโกหก เราพึ่งได้ยินเรื่อง "แม่ม่าย" มาร้องขอความเป็นธรรมจากพระ ราชาอยู่หยกๆ) อับซาโลมบอกอีกด้วยว่าเขารู้สึกเสียใจแทน เมื่อได้ยินเรื่องฟ้องร้องแล้ว เพราะผู้พิพากษา ดูจะไม่มีโอกาสฟัง คดีเหล่านี้ล้วนแล้วแต่อยู่ในข่ายที่ชนะได้แทบทั้งสิ้น แต่น่าเสียดายที่พระราชา ไม่ได้ตั้ง ใครให้มาคอยรับเรื่องราว ตราบใดที่ดาวิดนั่งอยู่บนบัลลังก์ คุณจะไม่ได้รับความยุติธรรม และด้วยความ สามารถพิเศษ อับซาโลมกล่าวว่า ถ้าเขาได้เป็นผู้พิพากษาในอิสราเอล เขาจะให้ความยุติธรรมกับทุกคน และจะปกครองตามใจปรารถนาของประชาชน ในเมื่อไม่มีใครเรียกร้องขอความเป็นธรรมจากดาวิดได้ ; แต่ กับอับซาโลมแล้ว เป็นคนละเรื่องทีเดียว

อับซาโลมไม่ได้เป็นจอมโกหกอย่างเดียว (ที่พูดว่าไม่มีใครมารับฟังคดีความ) เขายังเป็นคนปากว่าตาขยิบ อีกด้วย "ความยุติธรรม" แบบใดกันที่เขาจะจัดสรร? เป็น "ความยุติธรรม" แบบเดียวกับที่อัมโนนได้รับหรือ? หรือ "ความยุติธรรม" อย่างที่น้องสาวของเขาได้รับ? หรือ "ความยุติธรรม" อย่างที่เขาได้รับ? อับซาโลม ไม่ได้อยู่ใกล้กับคำว่ายุติธรรมสักนิดเดียว เขาเพียงแต่ต้องการได้ชาวบ้านมาเป็นพวก และมันก็ได้ผลเสียด้วย อับซาโลมชนะใจพวกชาวบ้าน บัดนี้เขาพร้อมแล้วที่จะดำเนินการขั้นต่อไป

หลังจากสี่ปี⁷⁶ ที่เขาทำลายชื่อเสียงของดาวิด และทำตัวเป็นวีรบุรุษในสายตาของชาวบ้าน อับซาโลมก็พร้อม จะเดินหน้า ทำตนเป็นกษัตริย์แทนดาวิด ในบ้านเกิดของเขาเอง ที่เมืองเฮโบรน (2 ซามูเอล 3:2-3) ก่อนอื่น เขาต้องหาทางไปที่นั่นให้ได้ โดยที่ไม่กระโตกกระตากให้ดาวิดรู้ เขาไปเข้าเฝ้าพระราชา และบอกกับท่านว่า ได้สาบานไว้ ตั้งแต่ครั้งอยู่ในเกชูร์⁷⁷ เขาบนว่า ถ้าพระเจ้าทรงอนุญาติให้เขาได้กลับคืนสู่อิสราเอล เขาจะไป นมัสการพระองค์ที่เมืองเฮโบรน และนี่น่าจะเป็นเวลาที่หมาะสมแล้ว ดาวิดอนุญาติให้เขาไปได้ โดยส่งให้เขา "ไปเป็นสุขเถิด" และแน่นอน ผลของมันคงไม่ "เป็นสุข" อย่างที่ดาวิดอวยพร

อับซาโลมนำผู้ชายจากเยรูซาเล็มไปกับเขาถึง 200 คน คนเหล่านี้ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวด้วย แต่อับซาโลมส่งข่าว ไปถึงทุกเผ่าของอิสราเอล ว่าถ้าได้ยินเสียงเขาสัตว์เมื่อไร นั่นคือสัญญาณว่าพวกเขาต้องเป็นพันธมิตรกับท่าน ไม่ใช่กับดาวิด นอกจากนั้น อับซาโลมสามารถชักจูงเอาอาหิโธเฟล คนกิโลน ซึ่งเป็นที่ปรึกษาของดาวิด มาเข้าพวกด้วย อาหิโธเฟลเป็นผู้มีสติปัญญามาก; คำปรึกษาของเขามีค่ามาก:

23 ในสมัยนั้น คำปรึกษาของอาหิโธเฟลที่ทูลถวาย เหมือนกับเป็นพระ บัญชาของพระเจ้า ทั้งดาวิดและอับซาโลมจึงทรงนับถือ คำปรึกษา ของ อาหิโธเฟลมาก (2 ซามูเอล 16:23)

การสูญเสียอาหิโธเฟลให้อับซาโลมไป นับเป็นเรื่องใหญ่ เราคงสงสัยว่า คนมีสติปัญญาอย่างนี้จะไปเข้าพวก กับอับซาโลมได้อย่างไร ถึงจะอย่างไรก็ตาม พระเจ้าก็ทรงใช้อาหิโธเฟล พระองค์ทรงใช้คำปรึกษาของเขา มาทำให้คำพยากรณ์ของพระองค์เป็นจริง (เทียบกับ 2 ซามูเอล 12:11-12 และ 2 ซามูเอล 16:20-22) และ พระองค์ทรงพลิกผันคำปรึกษาของเขา มาช่วยดาวิดให้พ้นจากเงื้อมมืออับซาโลมไปได้ (2 ซามูเอล 17:1-14)

บทสรุป

นับเป็นเรื่องน่าเศร้าเมื่ออ่านตอนนี้ ผู้เขียนไม่ได้ข้ามเรื่องใดไปเลย "เ้ส้นทางน้ำตา" เริ่มตั้งแต่ที่ดาวิดสร้าง บาปให้กับอุรียาห์และบัทเชบาผู้เป็นภรรยา จิตวิญญาณของท่านเริ่มเจ็บปวด ก่อนที่ท่านจะสำนึกผิด และ สารภาพเสียอีก (ดูสดุดี 32:3-4) ตามด้วยการตายของบุตรที่เกิดจากดาวิดและภรรยาของอุรียาห์ ไม่นาน ก็เป็นเรื่องของบุตรสาวของดาวิดเอง (ทามาร์) ถูกบุตรชายของท่านข่มขืน และบุตรชายของท่าน (อัมโนน) ถูกบุตรชาย อีกคนฆ่าตาย (อับซาโลม) อับซาโลมหนีไปหลบอยู่ที่เกชูร์ แต่ดาวิดก็ยังไม่วายคิดถึง ทั้งๆที่รู้ว่า ไม่มีทางจะได้พบหน้ากัน โยอาบใช้ความเจ้าเล่ห์ คิดแผนการ มาทำให้ดาวิดต้องจำยอม ท่านเหมือน ถูกมัด มือชกให้ยอมอนุญาติ ให้อับซาโลมกลับอิสราเอลได้ นับเป็นเรื่องที่ไม่สู้ดี เพราะทันทีที่อับซาโลมได้รับ อิสรภาพ เขากลับใช้มันมาทำลายชื่อเสียงและสถานะภาพของดาวิด เขาก่อกบฎ ทำให้อิสราเอลถูกแบ่งแยก และในที่สุด ทำให้ตัวเองต้องจบชีวิตลง ด้วยฝีมือของโยอาบ นับเป็นเส้นทางแห่งน้ำตาอย่างแท้จริง

ในท่ามกลางความทุกข์ใจและถูกต่อต้าน ผมต้องขอย้ำอีกว่า พระเจ้า ไม่ได้ทรงทำโทษดาวิดสำหรับบาป ของท่านในตอนนั้น นาธันพูดไว้ชัดเจนแล้ว ว่าดาวิดไม่ต้อง (ตาย) ใช้โทษบาป เพราะ "องค์พระผู้เป็นเจ้า ได้ทรงนำบาปไปสีย" (2 ซามูเอล 12:13) ตรงนี้พวกเราคริสเตียนมักเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆ ; คือว่า ถ้าใครก็ ตามมีความทุกข์ ต้องเป็นเพราะถูกลงโทษบาป เพื่อนของโยบก็เชื่อเช่นนี้ด้วย จึงพยายามบังคับให้โยบกลับ ใจ (ดูโยบ 4 และ 5) พวกอัครสาวกมักคิดว่า คนที่เกิดมาตาบอด เป็นผลมาจากความบาปของบางคน (ยอห์น 9:1-2) แต่มีบางคนเหมือนกัน ที่ตกอยู่ในความทุกข์เพราะผลของบาปโดยตรง (ดูเฉลยธรรมบัญญัติ 28:15) แต่ไม่ใช่เป็นคำอธิบายที่ถูกต้องเสมอไป บางครั้งก็มีผู้ชอบธรรม ต้องทนทุกข์เพื่อผู้ไม่ชอบธรรม (1 เปโตร 4)

บางครั้งผู้ชอบธรรมทั้งหลายต้องทนทุกข์ เพราะพวกเขาเป็น "บุตรของพระเจ้า" ที่ถูกเตรียมไว้ เพื่อพระสิริ ของพระองค์ (ดูฮีบรู 12) ถึงแม้พระเจ้าของเรายังต้องทนทรมาณ เพื่อพระสิริทั้งสิ้นจะเป็นของพระองค์ (ดูฮีบรู 2:10-18; 5:7-10; ฟีลิปปี 2:5-11) ผมไมไ่ด้บอกว่า ความทุกข์ของดาวิดนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับบาปที่ท่านทำ แต่ผมอยากจะบอกว่า ความทุกข์ของท่านนั้นไม่ใช่เป็นการลงโทษบาป แต่เป็นการลงวินัย เพื่อเป็นหนทาง ให้ท่านได้เข้าไกล้ชิดพระเจ้า และไม่ฝักใฝ่กับสิ่งของใดในโลกนี้ (เทียบกับ 2 โครินธ์ 4:16-18)

สิ่งหนึ่งที่พระเจ้าทำในการลงวินัยดาวิด คือให้ท่านได้เห็นบาปของท่านเองในมุมมองอื่น ดาวิดแย่งบัทเชบา มาอย่างไร้ปราณี นอนกับนาง และฆ่าสามีนางทิ้ง ในการนี้ท่านใช้อำนาจ (ในทางที่ผิด) ในฐานะกษัตริย์ของ พระเจ้าทำบาป บัดนี้พระเจ้าทรงมีพระคุณ ทำให้ดาวิดได้เห็นบาปของท่านเองในอีกมุมมอง ดาวิดใช้ความ วางใจที่พระเจ้ามอบให้ในทางที่ผิดหรือเปล่า? ใช้อำนาจที่มีเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวหรือ? ดูเหมือนโยอาบ เองจะทำในสิ่งเดียวกันด้วย อัมโนนใช้อำนาจอย่างผิดๆ หลอกทามาร์ไปข่มขืน ผมเชื่อว่าพอๆกับที่ดาวิดไป ชิงบัทเชบามา อับซาโลมก็ด้วย ใช้อำนาจที่มีอยู่ เลื่อยขาเก้าอี้ดาวิด หวังจะขึ้นนั่งบัลลังก์แทน ดาวิดเคย หลอกซาอูลเมื่อท่านต้องการหลบหน้าหรือเปล่า? ตอนนี้อับซาโลมเอง หลอกดาวิดเมื่อต้องการหลบหน้าพ่อ ดาวิดพยายามหลอกล่ออุรียาห์ เพื่อกลบเกลื่อนบาปของท่าน ใช่หรือไม่? ดาวิดถูกอัมโนนหลอกใช้ ต่อมา ก็ถูกอับซาโลมหลอก ตามด้วยโยอาบและหญิงชาวเทโคอา ดาวิด ในฐานะเป็น "บุตร" ของพระเจ้า (ดู 2 ซามูเอล 7:8-17) ละเมิดต่อพระองค์ด้วยบาปของท่าน ใช่หรือไม่? บัดนี้บุตรของท่านเอง กำลังละเมิด ต่อท่าน ดาวิดใช้อำนาจในทางที่ผิด ไปกดดันคนที่ไม่มีทางต่อสู้หรือเปล่า? ตอนนี้ดาิวิดจะมีประสบการณ์ เดียวกัน เมื่อถูกอับซาโลมปิดกั้นการใช้อำนาจยุติธรรมไป ไม่ว่าจะสำหรับทามาร์ สำหรับตัวอับซาโลมเอง หรือแม้กระทั่งประชาชนชาวอิสราเอล (2 ซามูเอล 15:2-6) บัดนี้ดาวิดมองเห็นบาปของตนเอง ในแง่มุมอื่น โดยมีคนอื่นเป็นตัวแสดงให้ดู

พระธรรมตอนนี้มีบทเรียนของการเป็นบิดามารดาอยู่มาก เพียงแค่อ่านผ่านๆ เรายังเห็นชัดเจนว่า ไม่มี พ่อแม่คู่ใดสมบูรณ์แบบ แม้กระทั่งคนของพระเจ้าเอง หลายคนล้มเหลว (ไม่ว่าจะเป็นเอลี ซามูเอล ซาอูล และตอนนี้ดาวิด) เราควรตั้งมั่นกับพระเจ้า ที่จะพยายามทำดีที่สุดในการเลี้ยงดูลูก ไม่ใช่เพราะว่าเรา"อบรมดี" แล้วลูกจะดีตาม แต่เพราะ "การอบรมดี" เป็นที่พอพระทัยพระเจ้า เราควรอบรมเลี้ยงดูบุตรอย่างดี เพราะเป็น สิ่งที่พระเจ้าต้องการจากเรา

เมื่อลูกของเราล้มเหลว ซึ่งเป็นไปได้ เราไม่ควรลงโทษตัวเอง และคิดว่าเราเป็นต้นเหตุ ลองดูบรรดาลูกๆของ ดาวิดเป็นตัวอย่าง อัมโนนเป็นคนไม่เอาไหน ไร้สติปัญญา ซาโลมอนเป็นคนฉลาดที่สุดในโลก อาโดนิยาห์ ต้องการแย่งชิงบัลลังก์จากน้องชาย อับซาโลมบิดเบือนกระบวนการยุติธรรม ฆ่าน้องชายตนเอง และก่อกบฎ ต่อบิดา ผมแน่ใจว่า ในกรณีของอับซาโลม ความผิดพลาดของดาวิดกระทบไปถึงบุตร ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ ผมเชื่อว่าพระธรรมตอนนี้ไม่ได้เขียนขึ้นมา เพื่อประณามดาวิดในฐานะบิดา แต่เพื่อต้องการให้เห็นว่าอับซา โลมเป็นบุตรประเภทใด เขาเลือกเองที่จะไม่ยอมเชื่อฟัง และการไม่เชื่อฟังนี้เอง ที่พระเจ้าใช้มาลงวินัยดาวิด เพื่อท่่านจะเป็นผู้ที่ทำตามพระทัยจนหมดใจ

อย่าอ่านพระธรรมตอนนี้แล้วคิดว่าตนเองเป็นคนล้มเหลว อย่ารู้สึกผิดและโทษตัวเอง ถ้าลูกของเราคนใด คนหนึ่ง "หลง" ไป บาปของเรามีส่วนต่อชีวิตของลูก แต่ตัวลูกเอง เหมือนกับอับซาโลม ต้องเป็นคนตัดสินใจ ที่จะเลือกวางใจและเชื่อฟัง ถ้าไม่ คุนไม่ใช่เป็นคนผิดทั้งหมด ; หรืออาจไม่ผิดเลย แต่ถ้าคุณเป็นคริสเตียน ผมขอบอกว่า พระเจ้าจะใช้ลูกของคุณมาสอนคุณ นำคุณเข้ามาใกล้ ติดสนิทกับพระองค์ บางครั้ง ลูกของเรา ก็เหมือน "ทูตสวรรค์" องค์น้อย ที่สอนเราให้รู้จักเรียงลำดับความสำคัญ ในพระคัมภีร์เดิมโดยเฉพาะ ผมพบว่า ความล้มเหลวในครอบครัว มักเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของพระเจ้า ที่จัดเตรียมไว้ให้ประชากรของพระองค์ ไม่ใช่เป็นตัวการขัดขวางพระสัญญา ; แต่หลายครั้งกลับเป็นวิถีทางที่พระเจ้าใช้ เพื่อให้พระสัญญาเป็นจริง ครบสมบูรณ์

ผมคิดว่ายังมีบทเรียนเรื่องการลงวินัยในพระธรรมตอนนี้ด้วย เป็นเรื่องการอบรมเลี้ยงดูภายในครอบครัว ดาวิด ต้องการคืนดีกับอับซาโลมบุตรชาย แต่ท่านรู้ว่า เป็นการดีกว่าถ้าอยู่เฉยๆ แทนที่จะไปบิดเบือนข้อกฎหมาย เพื่อให้ได้ลูกกลับคืนมา แต่ท่านก็ถูกหลอก จนยอมจำนน ให้แผนการนำตัวลูกกลับมาเกิดขึ้น ถึงแม้ท่านจะไม่ เห็นควร เราอาจรู้สึกว่าดาวิดใจร้าย ไม่ยอมให้อับซาโลมมาพบหน้า แต่ผมว่าไม่ใช่ ผมคิดว่าดาวิดเข้าใจดีว่า การจะคืนดีกันได้นั้น ต้องมีการกลับใจก่อน ไม่ใช่ล้ำเส้น ดาวิดโกรธ ไม่ใช่แค่เรื่องอัมโนนข่มขืนทามาร์ แต่ รวมทั้งการที่อับซาโลมขัดขวาง ไม่ให้ท่านใช้กระบวนการยุติธรรม ซ้ำยังไปฆ่าน้องชายตายอีก ดาวิดจะคืนดี กับอับซาโลมได้อย่างไร ถ้าอับซาโลมยังไม่สำนึกผิด จนความโกรธของดาวิดค่อย "ทุเลาลง" (เป็นศัพท์ พิเศษที่ใช้ เมื่อความโกรธได้รับการสนองตอบจนพอใจ) เมื่อโยอาบหลอกดาวิดสำเร็จ ยอมให้อับซาโลม กลับมา เขาทำโดยไม่มีการคำนึงถึงเรื่องสำนึกผิดและกลับใจ ถ้าเราจะโทษใครในเรื่องบาปของอับซาโลม (นอกจากตัวอับซาโลมเองที่ต้องรับผิดชอบ) ก็น่าจะเป็นโยอาบแทนที่จะเป็นดาวิด เพราะโยอาบอยากให้มี การคืนดีเกิดขึ้น โดยมองข้ามการสำนึกผิดไป

ทำให้ผมนึกถึงเรื่องของโยเซฟและพี่ๆ พวกพี่ๆทำผิดต่อท่าน ด้วยการลักพาตัวท่านไป ขายไปเป็นทาส เรารู้ จากเรื่องนี้ว่าท่านรักพี่ๆมากมายเพียงใด และปรารถนาอยากกลับคืนดีกันอีกครั้ง แต่ท่านทำไม่ได้ จนกว่าพวก เขาจะสำนึกผิดและกลับใจ ทำให้เราเห็นเรื่องนี้ยาวออกไปอีก ได้เห็นพวกเขาต้องเดินทางไปมาระหว่าง อิสราเอลและอียิปต์ จนนำมาซึ่งการกลับใจอย่างแท้จริง และโยเซฟได้โอกาสเปิดเผยตัวตนกับพี่ๆ พวกเขา สำนึกผิด และโยเซฟให้อภัย การคืนดีจึงเป็นไปได้ เช่นเดียวกัน ในกรณีของดาวิดและอับซาโลม แต่การ กระทำของโยอาบ กลายเป็นตัวการขัดขวาง แทนที่จะเป็นการช่วยให้สำนึกผิดและเกิดการกลับใจ

ผมรู้ว่ามีพ่อแม่หลายคู่ยอมตามใจลูกทุกอย่าง เพื่อให้ได้อยู่ใกล้ จนไม่สามารถอบรมสั่งสอนเขาได้ และเมื่อ พวกเขาทำผิด พ่อแม่ก็รีบไปตามกลับมาโดยยอมทุกอย่าง เมื่อไม่มีการสำนึกผิด การกลับใจที่แท้จริงก็ไม่เกิด เช่นเดียวกับที่ในคริสตจักร ถ้าต้องการความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน มีสามัคคีธรรมอย่างแท้จริง ในระหว่างพี่ น้องทั้งหลาย ต้องมีการตักเตือน การลงวินัย และมีการกลับใจ ก่อนที่จะมีการคืนดีและกลับมารวมกันเหมือน เดิมอีกครั้ง

เรื่องของอับซาโลม บุตรของดาวิด มีบทเรียนสอนเรา เป็นบทเรียนเรื่องการยอมจำนนอย่างจริงใจ และไม่จริง ใจ ผมคิดว่าเราทั้งหลายคงเห็นเหมือนกัน ว่าอับซาโลมเป็นเหมือน "ชาวนากับงูเห่า" อับซาโลมไม่มีความ กตัญญูต่อผู้เป็นบิดา มองข้ามหัวท่านไป นอกจากนั้น เขาไม่เคยยอมลงให้กับบิดาผู้เป็นกษัตริย์ เหมือน ซาตานเจ้าเก่า อับซาโลมมัวแต่มองว่า ตนเองคือ "ผู้สืบต่อ" ราชบัลลังก์ ไม่เคยคิดจะให้เกียรติบิดา แต่กลับ ใช้ตำแหน่งและอำนาจ บ่อนทำลายท่าน ก่อกวนราชบัลลังก์ ลอบทำร้าย และพูดจาให้ท่านเสื่อมเสีย กลาย เป็นคนชั่วร้ายในสายตาของผู้อื่น ที่ทำไปทั้งหมดนี้ ก็เพื่อ "ไต่เต้า" ขึ้นไปครองราชย์แทนเท่านั้น

เราเคยทำอย่างเดียวกันในที่ทำงานหรือเปล่า? เราเคยพูดนินทานายจ้างลับหลังหรือไม่? เราเคยให้ร้ายหัว หน้างานจนเสื่อมเสีย เพื่อเราจะดูดีหรือเปล่า? เราเป็นภรรยาที่บ่อนทำลายความนับถือบิดาต่อหน้าลูกๆหรือ เปล่า? แล้วเราเป็นสามีที่ทำแบบเดียวกันกับภรรยาหรือเปล่า? (พูดนินทาให้ร้ายคู่สมรสต่อหน้าคนอื่น ด้วย เรื่องจริงบ้าง ล้อเล่นบ้าง) มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นในคริสตจักรด้วยใช่หรือไม่? ทำให้เกิดความข้องใจ หรือเข้าใจ ผิดในตัวผู้นำ ในหน้าที่รับผิดชอบ ในการตัดสินใจ หรือในการเป็นผู้นำ แล้วพยายามพิสูจน์ว่าตัวเองทำได้ดี กว่า ถ้ามีโอกาส อัับซาโลมเตือนเราเรื่องการยอมจำนน และเรื่องตรงข้าม คือการกบฎ

ท้ายสุดนี้ ผมขอสรุปด้วยบางสิ่งที่ทิ้งไว้ให้คุณคิด : เป็นสิ่งเดียวกับที่ดาวิดต้องการจะทำ -- แต่ทำไม่ได้ -- คือช่วยเหลืออับซาโลม เป็นสิ่งที่พระเจ้าทรงทำในองค์พระบุตร และเมื่อทำแล้ว พระองค์มี "บุตร" เพิ่มขึ้น มากมาย ในบทที่ 18 ข้อ 33 ดาวิดคร่ำครวญว่า ถ้าทำได้ ท่านอยากตายแทนอับซาโลม แต่เป็นเรื่องที่เป็นไป ไม่ได้ ถึงท่านจะต้องตายก็ตาม เพราะอับซาโลมจะไม่ได้ประโยชน์ใดจากการตายของท่าน ดาวิดช่วยกู้ อับซาโลมไม่ได้ พอๆกับที่เราช่วยลูกของเราให้รอดไม่ได้ แต่พระเจ้าได้ทรงทำในสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถทำได้ พระองค์ทรงสละพระบุตรองค์เดียวของพระองค์ องค์พระเยซูคริสต์ผู้ปราศจากบาป มาทนทุกข์และสิ้นพระชนม์ บนไม้กางเขน เพื่อเป็นค่าไถ่โทษบาปแทนเรา พระองค์ทรงยอมสละพระบุตรองค์เดียว เพื่อให้เราทั้งหลายได้รับ การอภัยจากบาป และเพื่อเราจะได้เป็นบุตรของพระองค์ สิ่งที่ไม่มีมนุษย์คนใดทำได้ (ช่วยกู้คนที่รักให้รอดตาย) พระเจ้าทรงทำได้ พระเจ้าได้จัดเตรียมการให้อภัยบาป และเป็นบุตรของพระองค์ ตามที่เราปรารถนาอยากเป็น พระองค์จัดเตรียมการทั้งสิ้นนี้ด้วยวิธีเดียว การตายเป็นเครื่องบูชาไถ่โทษขององค์พระเยซู ทรงสิ้นพระชนม์ ถูกฝังไว้และทรงคืนพระ ชนม์กลับมา ถ้าคุณปรารถนาจะคืนดีกับพระเจ้า คุณต้องยอมรับในบาปของคุณ ในการ ล่วงละเมิดต่อพระเจ้า และรับเอาของประทานแห่งการให้อภัยโดยไม่คิดมูลค่าจากพระองค์ และรับชีวิตนิรันดร์ ที่พระองค์มอบให้ ผมภาวนาขอให้คุณได้รับของประทานนี้ และถ้ายังไม่ได้ ขอให้คุณได้รับในวันหนึ่งข้างหน้า

⁷¹ แต่แน่นอน ติดขัดอยู่ที่ปัญหาว่าทามาร์เป็นน้องสาวคนละแม่กับอัมโนน แต่ว่าถ้าทั้งคู่ต้องแต่งงานกัน เธอ ก็จะเป็นเหมือนนางซาราห์กับอับราฮัม ภรรยาที่เป็นทั้งน้องสาวด้วย แต่ผมขอมองข้ามตรงนี้ไปก่อน ขอให้คิด ว่าการแต่งงานนี้เป็นไปได้ ตามที่ทามาร์ขอร้อง

⁷² ตอนแรกผมนึกว่าอับซาโลมทำเพราะอยากช่วยเหลือน้อง แต่พออ่านต่อๆไป ผมค่อนข้างแน่ใจว่า อับซาโลมไม่ได้สนใจใยดีในตัวน้องสาว มากไปกว่าความต้องการที่จะได้แก้แค้น

⁷³ เพื่อนผม ออวิลล์ เมอร์ฟี เคยบอกผมว่า ในแถบตะวันออกกลาง การต่อสู้กันจะมีไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคน ไปห้าม บางครั้งคู่ต่อสู้อยากจะหยุดแทบตาย ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีใครไปห้าม มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี พวก เขาก็จะสู้ต่อ จนตายกันไปข้างหนึ่ง นี่น่าจะเป็นกรณีเดียวกัน

⁷⁴ พออ่านไป เราเริ่มไม่แน่ใจว่าโยอาบอยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือเปล่า อยู่ใกล้กับหญิงชาวเทโคอา เพื่อควบ คุมไม่ให้พูดจาตกหล่น ในพระคัมภีร์ไม้ได้พูดว่า ดาวิดสั่งให้ไปตามตัวโยอาบมา แต่กลับพูดกับโยอาบใน ทันที ผมคงต้องขอสรุปว่า โยอาบน่าจะอยู่ในเหตุการณ์ตลอดเวลาที่หญิงคนนี้พูดกับดาวิด

⁷⁵ แรกๆผมคิดเอาเองตามนี้ แต่เมื่อมาพิจารณาดู ดาวิดสั่งอับซาโลมให้กลับไปอยู่ที่วังของเขา (ข้อ 24) อับซาโลมต้องไม่มาให้ดาวิดเห็นหน้า ซึ่งยาก ถ้าอาศัยอยู่ในเยรูซาเล็ม เพราะไปๆมาๆ วันหนึ่งคงต้องเจอกัน โดยบังเอิญ อับซาโลมเบื่อสถานการณ์เช่นนี้ ที่ต้องเรียกโยอาบมาหาที่บ้านทุกครั้ง ; เขาไปหาโยอาบหรือ ดาวิดไม่ได้ ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะถูกกักบริเวณ แต่เมื่ออับซาโลมได้รับอิสรภาพ เขากลับทำตัวเป็นที่ดึงดูด ความสนใจ ด้วยการมีขบวนรถม้าถึง 50 คันนำหน้าไปทุกหนแห่งที่เขาไป

⁷⁶ คุณคงเห็นหมายเหตุของฉบับ NASB ที่บอกว่าในฉบับฮีบรูบันทึกไว้ "สี่สิบปี" ต้นฉบับอื่นๆ บันทึกไว้แค่ "สี่" ซึ่งน่าจะตรงกับเนื้อหาของเรา

⁷⁷ สงสัยผมคงอ่านพระธรรมตอนนี้มากไปหน่อย แต่เป็นการบังเอิญมาก ที่อับซาโลมให้เหตุผลที่ต้องเดิน ทางไกลไปจากพระราชา (ดาวิด) เกือบเป็นเหตุผลเดียวกับที่ดาวิดเคยให้กับพระราชาซาอูล (ดู 1 ซามูเอล 20:1-34) เป็นได้หรือไม่ว่า พระเจ้ายังไม่ได้จัดการเรื่องของดาวิด จนถึงเดี๋ยวนี้ เพื่อให้เขาได้รู้สึกในแบบ เดียวกับที่ตกเป็นผู้ถูกหลอก ในบาปเดียวกัน?

คำนำ

ชื่อเรื่องของพระธรรมตอนนี้ คล้ายกับหนังโทรทัศน์สมัยเก่าอยู่เรื่องหนึ่ง "เรื่องปฏิบัตการเหนือชั้น" (Mission Impossible) ในหนังเรื่องนี้ มร.เฟลพส์มักได้รับมอบภาระกิจสำคัญให้ทำ -- และเป็นงานที่ไม่มีทางสำเร็จได้ บทเรียนตอนนี้ก็เช่นกัน อัับซาโลมกำลังจะประกาศตั้งตนเป็นกษัตริย์ของอิสราเอล แทนบิดา เมื่อดาวิดได้ยิน เรื่องการกบฎนี้ ท่านเลือกที่จะหนีออกจากเยรูซาเล็ม มีผู้จงรักภักดีต่อท่าน ติดตามไปด้วยหลายคน บทเรียน ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่ดาวิดต้องอพยพ ทิ้งเยรูซาเล็มไว้เบื้องหลัง มุ่งสู่ถิ่นทุรกันดาร ท่านทิ้ง หุชัย เพื่อนที่ซื่อสัตย์ ทิ้งศาโดกและอาบียาธาร์ ผู้เป็นปุโรหิต (และหีบแห่งพระเจ้า) ไว้ให้อยู่ในเยรูซาเล็ม ที่ พวกเขาจะเป็นหูเป็นตาให้ท่านได้ ศาโดกเป็นผู้เผยพระวจนะ ท่านสามารถให้ข้อมูลที่ดาวิดเชื่อใจได้ (ได้รับ การดลใจ) ในเรื่องที่อับซาโลมคิดจะทำ บุตรของศาโดกและอาบียาธาร์ อาหิมาอัสและโยนาธาน เป็นคนคอย ส่งข่าว ดาวิดยังคอยข่าวจากศาโดก "อยู่ที่ทางเข้าถิ่นทุรกันดาร" ทางทิศตะวันตกของแม่น้ำจอร์แดน จน กว่าจะรู้ว่าอับซาโลมคิดทำสิ่งใด

เมื่ออับซาโลมมาถึง และเข้าครอบครองเมืองหลวงแล้ว เขาเรียกหาอาหิโธเฟล เพื่อขอคำปรึกษา ว่าต้องทำ ประการใด เพื่อตั้งตนขึ้นเป็นกษัตริย์ อาหิโธเฟลให้คำปรึกษาสองประการ ซึ่งถูกแบ่งออกเป็นสองบท (คือ ปลายบทที่ 16 และ ต้นบทที่ 17) คำแนะนำประการแรกของอาหิโธเฟล คือต้องประกาศตนเป็นกษัตริย์โดย แสดงสัญลักษณ์ให้เห็นกันทั่ว ด้วยการหลับนอนอย่างเปิดเผยกับนางสนมทั้งสิบของดาวิด ที่ท่านทิ้งไว้ให้เฝ้า พระราชวังในเยรูซาเล็ม สิ่งนี้จะเป็นการประกาศให้อิสราเอลทั้งปวง ทราบอย่างชัดเจน ถึงสัมพันธภาพ ระหว่างตัวเขา บิดา และราชบัลลังก์

คำปรึกษาตอนสองของอาหิโธเฟล อยู่ในข้อ 1-3 ของบทที่ 17 เขาแนะนำให้รีบติดตามดาวิดไป แยกท่าน ออกมา และฆ่าเสีย เพื่อทำให้ผู้ติดตามดาวิดบังเกิดความกลัว และเปลี่ยนใจมาสามิภักดิ์อับซาโลม กษัตริย์ องค์ใหม่แทน อับซาโลมและพวกผู้ใหญ่ของอิสราเอลชอบความคิดนี้ แต่อับซาโลมต้องการความเห็นอื่นมา สนับสนุน จึงเรียกหาหุชัย เมื่อหุชัยมาถึง ก็รับรู้เรื่องคำแนะนำที่อาหิโธเฟลได้ให้ไว้

คุณอยากเป็นหุชัยในตอนนั้นมั้ยครับ? เขารู้ดีว่าอับซาโลมคลางแคลงใจในตัวเขา เพราะเคยเป็นเพื่อนดาวิด มาก่อน (16:16-19) เขาต้องรู้แล้วด้วยว่า อับซาโลมและพวกผู้ใหญ่เห็นชอบกับคำแนะนำของอาหิโธเฟล ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้ว่าอับซาโลมเชื่อใจอาหิโธเฟลขนาดไหน เพราะคำปรึกษาของอาหิโธเฟลเป็นเหมือนกับ "พระบัญชาของพระเจ้า" (16:23) หุชัยเป็นเพื่อนของดาวิด และเขารู้ว่า คำปรึกษาของเขาจะมีผลอย่าง ใหญ่หลวงต่อชีวิตของดาวิด คุณเห็นด้วยหรือเปล่าครับว่าเรื่องนี้มัน "mission impossible" จริงๆ?

มีเรื่องอันตรายแอบแฝงอยู่เล็กน้อยตรงนี้ ทั้งคุณและผมรู้เบื้องหน้าเบื้องหลังดี ดาวิดอธิษฐานขอให้พระเจ้า บิดเบือนคำปรึกษาของอาหิโธเฟลเสีย (15:31) และเรารู้ล่วงหน้าด้วยว่า "พระเจ้าทรงสถาปนา ที่จะให้ คำปรึกษา อันดีของอาหิโธเฟลพ่ายแพ้ เพื่อพระเจ้าจะทรงนำ เหตุร้ายมายังอับซาโลม" (17:14) เมื่อรู้แล้วทำให้เรามองไม่เห็นถึงความสำคัญในภาระกิจของหุชัย เรารู้สึกว่า ยังไงๆอับซาโลมและพวกผู้ใหญ่ ของอิสราเอลต้องรีบทำตามคำปรึกษาของหุชัยทันที ไม่ว่าจะโง่เง่าขนาดไหนก็ตาม เรามองไม่เห็นค่าของ คำปรึกษา และคิดว่า ไม่ว่าคำปรึกษาจะออกมาอย่างไร อับซาโลมต้องทำตาม เพราะเขาถูกพระเจ้าปิดหูปิด ตาจากความจริงเสียแล้ว

ผมขอพูดว่า หุชัยได้รับสติปัญญาอันล้ำลึกมาจากพระเจ้า ทำให้แผนที่เขาเสนอนั้นดูดีมีเหตุผล ทำให้ อับซาโลมต้องมาคิดทบทวนดูใหม่ เราต้องระวังอย่าไปคิดว่า คำปรึกษาของอาหิโธเฟลนั้น "ดี" ในแง่ศีล ธรรม ดูเป็นแผนการที่ดี แต่ถ้าทำสำเร็จ ดาวิดต้องจบชีวิตลง ทำให้อับซาโลมเข้มแข็งขึ้น พอที่จะปกครอง อิสราเอลต่อไปได้ ในแง่ศีลธรรมแล้ว แผนการนี้ไม่ "ดี" เพราะอนุญาติให้ -- ไม่เชิง เป็นการเห็นชอบให้ -- ฆ่ากษัตริย์ที่พระเจ้าเจิมตั้ง ไม่ "ดี" เพราะสนับสนุนอับซาโลมให้ทำบาปล่วงประเวณี โดยการเข้าหาภรรยา ของบิดา แถมด้วยบาปแห่งความทะเยอทะยานของอาหิโธเฟลเอง และแผนการแก้เอาคืน ผ่านคำปรึกษาที่ ตนเองให้กับอับซาโลม

พระธรรมตอนนี้เต็มไปด้วยเล่ห์กระเท่ กลอุบายซับซ้อนเหมือนละคอนโทรทัศน์ และเป็นตอนที่พูดถึงยามเมื่อ ดาวิดต้องเผชิญกับความมืดมนที่สุดในชีวิต ผมไม่คิดว่าดาวิดจะทุกข์โศกมากมายครั้งใดเกินไปกว่าครั้งนี้ ให้ เรามาดูว่า พระเจ้าทรงทำสิ่งใดกับดาวิดในเวลาเช่นนี้ พวกเราเองคงสัมผัสได้ถึงความทุกข์ใจของท่าน ถ้า ดาวิดมีความหวัง มีหนทางรอด ในช่วงเวลาอันมืดมิดเช่นนี้ เราเองก็มีเช่นกัน เมื่อยามต้อง "เดินผ่านหุบ เขาเงามัจจุราช"

คำปรึกษาของอาหิโธเฟล
(16:20--17:4)

20 อับซาโลมตรัสถามอาหิโธเฟลว่า "เราจะทำอย่างไรดี จงให้คำปรึกษาของท่าน"
21 อาหิโธเฟลกราบทูลอับซาโลมว่า "จงเข้าหานางสนมของเสด็จพ่อของฝ่าพระบาท ซึ่งเสด็จพ่อทิ้งไว้ให้เฝ้าพระราชวัง เมื่อคนอิสราเอลทั้งสิ้นได้ยินว่าฝ่าพระบาทได้กระทำ ให้ตนเป็นที่เกลียดชังของเสด็จพ่อแล้ว บรรดามือเหล่านั้นที่อยู่ฝ่ายฝ่าพระบาทก็จะเข้ม
แข็งขึ้น" 22 เขาจึงกางเต็นท์ให้อับซาโลมไว้ที่บนดาดฟ้าหลังคา และอับซาโลมก็ทรง เข้าหานางสนมของพระราชบิดา ของพระองค์ต่อหน้าอิสราเอลทั้งสิ้น 23 ในสมัยนั้น คำปรึกษาของอาหิโธเฟลที่ทูลถวาย เหมือนกับเป็นพระบัญชาของพระเจ้า ทั้งดาวิด และอับซาโลมจึงทรงนับถือ คำปรึกษาของอาหิโธเฟลมาก

1 และอาหิโธเฟลกราบทูลอับซาโลมว่า "ขอโปรดอนุญาตให้ข้าพระบาทเลือกทหาร หนึ่งหมื่นสองพันคน ข้าพระบาทจะยกออกไปติดตามดาวิดคืนวันนี้ 2 ข้าพระบาทจะไป ทันท่านเมื่อท่านยังเหนื่อยอ่อน อยู่และท้อถอย กระทำให้ท่านกลัวตัวสั่น พลทั้งปวง ที่อยู่กับท่านก็จะหนีไป ข้าพระบาทจะฆ่าฟันแต่กษัตริย์ 3 แล้วจะนำประชาชนทั้งสิ้น กลับมาเข้าฝ่ายฝ่าพระบาท เมื่อได้คนที่ฝ่าพระบาทมุ่งหาคนเดียว ก็เหมือนได้ประชา ชนกลับมาทั้งหมดแล้ว ประชาชนทั้งปวงก็จะอยู่เป็นผาสุก" 4 คำทูลนี้เป็นที่พอพระทัย
อับซาโลม และบรรดาผู้ใหญ่แห่งอิสราเอลก็พอใจด้วย

ผมใช้เวลานานพอควร กว่าจะเข้าถึงเนื้อหาตอนนี้ได้ ตอนแรกผมก็คิดว่าคำปรึกษาของอาหิโธเฟลแบ่งเป็น สองตอนตามบทในพระคัมภีร์ ผมไปคิดว่าอับซาโลมขอคำปรึกษาจากอาหิโธเฟล เมื่อได้รับแล้ว เกี่ยวกับเรื่อง การเข้ายึดครอง "สมบัติของบิดา" คือภรรยาทั้งสิบที่ถูกทิ้งไว้ในเยรูซาเล็ม ผมใช้เวลาไปสองสามวันด้วยความ คิดที่ว่าอับซาโลม เข้าหาและ "ครอบครอง" ภรรยาของดาวิดแล้ว จึงค่อยกลับไปหาอาหิโธเฟลอีกครั้ง เพื่อ ขอคำปรึกษา แล้วจึงไปขอความเห็นเพิ่มเติมจากหุชัย แต่ที่จริงไม่เป็นเช่นนั้น

ก่อนอื่นให้เราคิดถึงเหตุการณ์ของบทนี้ในเรื่องของเวลา ดาวิดเมื่อรู้ว่าอับซาโลมจะมายึดครองราชบัลลังก์ รีบหนีออกจาเยรูซาเล็ม นำภรรยาและลูกๆไปด้วย บางคนก็ค่อนข้างมีอายุ ทำให้การหลบหนีค่อนข้างล่าช้า เรื่องราวที่บันทึกไว้ ทำให้เรามองข้ามความเร่งด่วน และเรื่องความยุ่งยากในการอพยพผู้คนจำนวนมากไป อับซาโลมอาจอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก ถ้าไม่มีการส่งข่าวให้ดาวิดรู้ตัวในทันที และถ้าท่านไม่รีบหลบหนี อับซาโลมอาจไล่มาทัน ทำให้ดาวิดและทุกคนที่อยู่กับท่านต้องตกอยู่ในอันตราย

ดาวิดหนีออกจากเยรูซาเล็ม ขณะที่อับซาโลมเดินทางกระชั้นชิดเข้ามา พร้อมที่จะเข้ามาครอบครองเยรูซา เล็มและราชบัลลังก์แทน อับซาโลมขอคำปรึกษาจากอาหิโธเฟล ทันทีที่ถึงเยรูซาเล็ม และอับซาโลมได้ให้ คำปรึกษา -- เป็นสองตอน ตอนแรกเป็นคำแนะนำว่าอับซาโลมเองควรทำอย่างไร -- ครอบครองภรรยา ของดาวิด ตอนที่สอง อาหิโธเฟลเสนอตัวจะเป็นผู้ลงมือทำการแทนอับซาโลมเอง -- นำกองกำลัง 12,000 คนตามดาวิดไปในคืนนั้นทันที ไปทำให้ดาวิดและผู้ติดตามตกใจกลัวจนตัวสั่น อาหิโธเฟลเสนอว่าจะเป็นผู้ฆ่า ดาวิดด้วยตนเอง เพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือด และทำให้บัลลังก์เข้มแข็งขึ้นในเวลาอันสั้น

ถ้าเราดูตามสรรพนามที่ใช้ในพระธรรมด้านบนนี้ เราเห็นว่าอาหิโธเฟล มีข้อแนะนำสำหรับให้อับซาโลมทำ และข้อแนะนำว่าตนเองจะทำอย่างไร ผมเชื่อว่าอาหิโธเฟลต้องการให้ดำิเนินการไปพร้อมๆกัน ไม่ใช่ทำที ละหน ดังนั้นแผนการของอาหิโธเฟลจึงออกมาเช่นนี้ : (1) อับซาโลมจะใช้เวลาไปในการเข้าครอบครอง ภรรยาของดาวิด ต่อหน้าต่อตาชาวอิสราเอล (2) ขณะที่อับซาโลมดำเนินการอยู่ อาหิโธเฟลจะนำกองกำลัง 12,000 คนออกไปตามล่าดาวิด เมื่อไปถึง เขาจะเป็นผู้ลงมือฆ่าดาวิดด้วยตนเอง ทำให้การครอบครอง อาณาจักรใหม่นี้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ ในเวลาอันรวดเร็ว

คำปรึกษาของอาหิโธเฟลเต็มไปด้วย "เล่ห์กล" หลายประการ ประการแรก มันเกิดขึ้นได้ตามนั้น ถ้าพระเจ้า ไม่เข้ามาแทรกแซงเสียก่อน ประการที่สอง เป็นคำปรึกษาที่อับซาโลมอยากทำตาม เขาจะประพฤติตนคล้าย กับบิดา คือไม่ไปสงคราม เลือกอยู่บ้านเพื่อจะ "นอนกับสาวๆ" ในขณะที่อาหิโธเฟล และกองกำลังออกไปทำ สงครามกับดาวิด หลังจากนั้นอับซาโลมสามารถเข้าครอบครองราชบัลลังก์ได้เลย โดยไม่ต้องเสียแรงออกไป สู้รบ นอกจากนั้น เขายังได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปกับภรรยาของดาวิด ด้วยวิธีที่ทำให้ผู้เป็นพ่อเจ็บแสบและ อับอายเป็นที่สุด ถ้าดาวิดตายจริง ใครจะเป็นศัตรูตัวจริงของอับซาโลม?

เมื่อเราเรียนรู้ว่าอับซาโลมทำตามคำแนะนำของอาหิโธเฟล เรื่องภรรยาของดาวิด ผมเชื่อว่าเขาทำการนี้ ใน ขณะที่คนอิสราเอลส่วนมากถูกเรียกตัวไปทำสงคราม ที่อาหิโธเฟลนำคน 12,000 คนออกไปตามล่าดาวิด ถ้าเป็นเช่นนั้น -- ซึ่งน่าจะเป็นได้ -- ทำให้เรามองเห็นมุมมองอื่นในเรื่องการครอบครองภรรยาของดาวิดทันที การนี้เป็นไปตามคำพยากรณ์ของนาธันผู้เผยพระวจนะ มันเป็นการประกาศตัวของอับซาโลม ด้วยการใช้ สัญลักษณ์ ซึ่งสร้างความเจ็บปวดมากให้กับดาวิด แต่ขณะเดียวกัน เป็นส่วนหนึ่งในแผนการอันยิ่งใหญ่ของ พระเจ้า เพื่อให้ดาวิดมีเวลาพอที่จะหนีไปได้ ตั้งตัวทัน เอาชนะอับซาโลมได้ และกลับคืนสู่เยรูซาเล็มในฐานะ กษัตริย์ของอิสราเอล เรื่องเจ็บปวดที่สุดบางเรื่องในชีวิตของเรา อาจเป็นแผนการที่ให้เราเกิดผล เพื่อจะทำ การดีที่พระเจ้าปรารถนาจากเรา อาหิโธเฟลและอับซาโลม ตั้งใจจะทำการชั่ว (และเพื่อสนองตัณหาตนเอง) แต่พระเจ้าต้องการให้ออกมาดี (ดูปฐก. 50:20)

อาหิโธเฟลเสนอแผนปฏิการชนิดสั้นง่าย รวดเร็ว และมีชัยให้แก่อับซาโลม เขาจะเป็นผู้ลงมือทำเอง ในขณะที่ "ว่าที่กษัตริย์" จะรออยู่ที่เยรูซาเล็ม ดูเป็นแผนการที่ดีจนเหลือเชื่อ ความจริงก็คือ มันคงเป็นได้ ถ้าพระเจ้า ไม่ได้ มีแผนการอื่นสำหรับดาวิด และอับซาโลม แผนการเหล่านี้จะสำเร็จลงผ่านทางเพื่อนๆของดาวิด : หุชัย ศาโดก และอาบียาธาร์ปุโรหิต พรอ้มด้วยบุตรทั้งสองของเขา อาหิมาอัสและโยนาธาน ยังมีภรรยาของชาวไร่ ที่บาฮูริม และเพื่อนๆที่หนุนหลังอยู่อีกหลายคน เป็นเรื่องราวการช่วยกู้ของดาวิด ที่เราจะมาเรียนกันต่อไป

คำปรึกษาของหุชัย
(17:5-14)

5 อับซาโลมตรัสว่า "จงเรียกหุชัยคนอารคีเข้ามา เพื่อเราจะฟังเขาจะว่าอย่าง
ไรด้วย" 6 เมื่อหุชัยเข้ามาเฝ้าอับซาโลมแล้ว อับซาโลมจึงตรัสถามเขาว่า
"อาหิโธเฟลว่าอย่างนี้แล้ว เราควรจะทำตามคำแนะนำของเขาหรือไม่ ถ้าไม่
ท่านจงพูดมา" 7 หุชัยจึงกราบทูลอับซาโลมว่า "คำปรึกษาซึ่งอาหิโธเฟลให้
ในครั้งนี้ไม่ดี" 8 หุชัยกราบทูลต่อไปว่า "ฝ่าพระบาททรงทราบแล้วว่าเสด็จพ่อ
และคนที่อยู่ด้วย เป็นทหารแข็งกล้าและเขาทั้งหลายกำลังโกรธเหมือนหมี
ที่ลูกถูกลักเอาไปในป่า นอกจากนั้นเสด็จพ่อของพระองค์ทรงชำนาญศึก พระองค์คงไม่ทรงพักอยู่กับพวกพล 9 ดูเถิด ถึงขณะนี้พระองค์ก็ทรงซ่อนอยู่ใน
บ่อแห่งหนึ่ง หรือในที่หนึ่งที่ใดแล้วเมื่อมีคนล้ม ตายในการสู้รบครั้งแรกใครที่
ทราบเรื่องก็จะกล่าวว่า 'ทหารที่ติดตามอับซาโลมถูกฆ่าฟัน' 10 แม้คนที่กล้าหาญ ที่จิตใจเหมือนอย่างสิงห์ก็จะกลัวลาน เพราะอิสราเอลทั้งสิ้นทราบว่าเสด็จพ่อของ
ฝ่าพระบาท เป็นวีรบุรุษ และคนที่อยู่ก็เป็นทหารที่แข็งกล้า 11 แต่คำปรึกษาของ
ข้าพระบาทมีว่า ขอฝ่าพระบาทรวบรวมอิสราเอลทั้งสิ้น ตั้งแต่ดานถึงเบเออร์เชบา ให้มากมายดั่งทรายที่ทะเล แล้วฝ่าพระบาทก็เสด็จคุมทัพไปเอง 12 เราทั้งหลาย
จะเข้ารบกับเขา ณ ที่หนึ่งที่ใดที่พบกัน และเราจะเข้าโจมตีเหมือนน้ำค้างตกใส่พื้น
ดิน ตัวเขาและคนที่อยู่กับเขาก็จะไม่มีเหลือสักคนหนึ่ง 13 ถ้าเขาจะถอยร่นเข้าไป
ในเมือง คนอิสราเอลทั้งสิ้นก็จะเอาเชือกมาลากเมืองนั้นลง ไปที่ลุ่มแม่น้ำ จนกระ ทั่งก้อนกรวดสักก้อนหนึ่งก็ไม่มีให้เห็นที่นั่น" 14 อับซาโลมและคนอิสราเอลทั้งปวงว่า "คำปรึกษาของหุชัยคนอารคีดีกว่าคำปรึกษา ของอาหิโธเฟล" เพราะพระเจ้าทรง

เราไม่รู้ว่าทำไมอับซาโลมถึงไปขอความเห็นสนับสนุนจากหุชัยอีก หรือว่าเป็นการพิสูจน์ถึงความจงรักภักดี ของเขา? เราคงจำได้ว่า เขาไม่มีเวลาได้ไตร่ตรองว่าควรพูดสิ่งใดเลย เขาถูกนำตัวมาพบอับซาโลม บอกคำ ปรึกษาที่อาหิโธเฟลให้ไว้ และขอคำตอบในทันที คำตอบของหุชัยนั้นล้ำลึกมาก เขาเริ่มด้วยการยอมรับว่า อาหิโธเฟลนั้นเป็นผู้มีสติปัญญาในการให้คำปรึกษามาก แต่เขาบอกต่อไปด้วยว่า คำปรึกษาครั้งนี้ไม่ดีเท่าที่ ควร แน่นอนไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครถูกต้องเสมอทุกทีไป อาหิโธเฟลส่วนมากจะถูก แต่สำหรับครั้งนี้ ไม่ใช่

หุชัยมีแต้มต่อดีอยู่อย่างหนึ่ง : อับซาโลมและทุกคนในอิสราเอลทราบดีว่า เขาเป็นเพื่อนกับดาวิดมานาน แล้ว อับซาโลมจะเชื่อใจคนอย่างนี้ได้อย่างไร? คำปรึกษาของเขาน่าจะมีบางสิ่งแอบแฝง แทนที่จะหลบเลี่ยงเรื่อง นี้ หุชัยกลับใช้เรื่องความเป็นเพื่อนนี่แหละ มาพูดกับอับซาโลม

"ผมเป็นเพื่อนกับดาวิดหรือ? ใช่ เป็นความจริง เราเคยเป็นเพื่อนกันมานาน ก็เพราะ ความเป็นเพื่อนนี่แหละ ที่ทำให้ผมรู้จักตัวตนของดาวิดดี ผมรู้จักเขามากกว่าพวก คุณเสียอีก ดังนั้นผมจึงรู้ดีว่าเขาต้องตอบโต้การกบฎของอับซาโลมแน่ๆ ผมขอ แนะนำแผนการ โดยใช้จากประสบการณ์ที่ผมรู้จักดาวิดดี และจากที่พวกคุณทั้ง หลายรู้เรื่องของท่านดีมาในอดีต"

แผนการของอาหิโธเฟลน่าสนใจ เพราะสามารถเอาชนะดาวิดได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย ไม่ต้องเสียเลือดเสีย เนื้อมาก อับซาโลมไม่ต้องไปด้วยตนเอง เขาควรอยู่ในเยรูซาเล็มกับบรรดาสนมของดาวิด ส่วนอาหิโธเฟลจะ รวบรวบคน 12,000 คน ออกไปตามล่าดาวิดในทันที เมื่อพบแล้ว จะฆ่าเฉพาะดาวิดคนเดียว และนำคนที่เหลือ กลับมามอบให้อับซาโลม แผนการนี้ตั้งอยู่บนการคาดคะเนเสียเป็นส่วนใหญ่ คือคาดว่าดาวิดคงจะเหน็ดเหนื่อย และท้อใจเป็นที่สุด ไม่มีกำลังเหลือที่จะต้านทาน และจะยอมพ่ายแพ้แต่โดยดี แต่ถ้าเป็นการคาดคะเนที่ผิด พลาด แผนทั้งหมดของอาหิโธเฟลจะพังพินาศย่อยยับในทันที

หุชัยท้าทายอาหิโธเฟลที่คิดแผนการจากการคาดเดา เขาเสนอให้มองดาวิดในมุมมองที่ต่างออกไป และแผน ที่นำมาใช้ต่างไปด้วย หุชัยย้ำว่า อาหิโธเฟลประเมินดาวิดต่ำเกินไปจนน่ากลัว ว่าจะไม่มีทางสู้ และไม่มีทาง ปกป้องอาณาจักรเอาไว้ได้ หุชัยย้ำเตือนพวกผู้ใหญ่ของอิสราเอลให้คิดดีๆ ว่าดาวิดเป็นคนอย่างไร เป็นผู้มี ปัญญาเฉียบเแหลม ; เป็นนักรบที่แข็งแกร่งและชำนาญการศึก การกบฎของอับซาโลม ไม่ได้ทำให้ดาวิดสะดุ้ง สะเทือนแต่ประการใด ; แต่กลับทำให้ท่านรู้สึกอยากเอาชนะ ท่านจะเป็นเหมือนแม่หมี ที่ถูกแย่งลูกไป ดาวิด จะสู้อย่างชนิดหัวชนฝา และถ้าอาหิโธเฟลคิดจะเข้าไปในถิ่นทุรกันดาร เพื่อไปจัดการกับดาวิดลำพัง ก็คิดผิด เพราะที่นั่นเป็นถิ่นที่ดาวิดคุ้นเคยดี ท่านใช้เวลาหลบหนีซาอูลอยู่ที่นั่นนานหลายปี อาหิโธเฟลคิดหรือว่า จะพบ ดาวิดนั่งคอยอยู่ท่ามกลางพวกพ้อง? ท่านคงไม่อยู่ให้เห็น และเมื่ออาหิโธเฟลและกองกำลังเล็กๆนี้ไปถึง จะถูก ดาวิดบดขยี้เป็นจุลในพริบตา พ้ายแพ้ยับเยิน พวกทหารของอับซาโลมต่างหาก ที่จะหมดกำลังใจ ไม่ใช่ดาวิด หรือคนของท่านแน่

ถ้าการคาดเดานี้ถูกต้อง (คะเนตามประสบการณ์การศึกที่ดาวิดมีมาในอดีต ) แผนการต้องเปลี่ยนใหม่หมด มัน คงไม่ใช่เรื่องง่ายและรวดเร็วอย่างที่คิดแน่ มันไม่ใช่แค่เรื่องดาวิดตายคนเดียวอีกต่อไป จำต้องใช้กองกำลังที่ ใหญ่กว่านี้ เพื่อจะปราบดาวิดและคนของท่านลงได้ การจะรวบรวมคนจำนวนมาก คงต้องใช้เวลา สมควรจะรอ ไว้ก่อน (ในขณะที่รออยู่ในเยรูซาเล็ม อับซาโลมจะได้มีเวลาอยู่กับสนมของดาวิด) และการนำกองทัพใหญ่ เช่นนี้ คงต้องใช้แม่ทัพที่มีความสามารถมากกว่าอาหิโธเฟล อับซาโลมเองน่าจะเป็นคนเหมาะที่สุด เพราะ สงครามที่ใหญ่เช่นนี้ ต้องมีผู้นำการรบที่ยิ่งใหญ่ด้วย และจะนำมาซึ่งชัยชนะที่ยิ่ิงใหญ่ แผนการแบบนี้ท้าทาย คนที่ชอบขี่รถม้าไปมา แถมมีคนวิ่งนำหน้าถึง 50 คน อับซาโลมเป็นคนขี้โอ่ และแผนของหุชัยเข้าทางพอดี ทำให้แผนของอาหิโธเฟลล้มไป เป็นแผนการที่ละเอียดรอบคอบ รู้เขารู้เรา และดูท้าทายดี เป็นแผนที่พระเจ้า ทรงนำมาใช้ และเป็นแผนการที่ท้าทายอับซาโลมอย่างดีเยี่ยม

แผนของหุชัยทำให้เกิดการรบครั้งใหญ่ ไม่เพียงแต่พวกพ้องของอับซาโลมต้องตายลงมากมาย อับซาโลม เองถูกฆ่าตายด้วย เพื่อการกบฎจะได้จบลง⁸⁵ แผนของหุชัย เอื้อให้ดาวิดมีเวลาเตรียมตัว -- เพื่อการรบแบบ กองโจร เป็นการรบในถิ่นของท่านเอง ใช้ป่าเป็นทั้งที่ป้องกันและฆ่าผู้ไม่ชำนาญทาง (18:8) แผนของหุชัย ทำให้แผนของอาหิโธเฟลโง่เง่าหมดความหมาย ซึ่งตรงกับที่ดาวิดอธิษฐานทูลขอ (15:31) ทำให้ดาวิดได้ รับการช่วยกู้ และมีชัยเหนือศัตรู

ดาวิดหนีไปยังมาหะนาอิม
(17:15-29)

15 แล้วหุชัยจึงบอกศาโดกและอาบียาธาร์ปุโรหิตว่า "อาหิโธเฟลได้ให้คำปรึกษา อย่างนั้นอย่างนี้แก่อับซาโลม และพวกผู้ใหญ่ของอิสราเอลและข้าพเจ้าได้ให้คำ

ปรึกษา อย่างนั้นอย่างนี้ 16 จงรีบส่งคนไปกราบทูลดาวิดว่า 'คืนวันนี้อย่าพักอยู่ที่ ท่าข้ามไปถิ่นทุรกันดาร อย่างไรก็จงให้เสด็จข้ามไปเสียเกรงว่า พระราชาและ ประชาชนทั้งสิ้นที่อยู่กับพระองค์ จะถูกกลืนไปหมด'" 17 ฝ่ายโยนาธาน และ อาหิมาอัสกำลังคอยอยู่ที่เอนโรเกลแล้ว มีสาวใช้คนหนึ่งเคยไปบอกเรื่องแก่เขา แล้วเขาก็ไปกราบทูลกษัตริย์ดาวิด เพราะเขาไม่กล้าเข้ากรุงให้ใครเห็น 18 แต่มี เด็กหนุ่มคนหนึ่งเห็นเขาทั้งสอง จึงไปทูลอับซาโลม เขาทั้งสองก็รีบไปโดยเร็ว จนถึงบ้านชายคนหนึ่งที่บาฮูริม เขามีบ่อน้ำอยู่ที่ลานบ้าน เขาทั้งสองจึงลงไปอยู่
ในบ่อนั้น 19 หญิงแม่บ้านก็เอาผ้ามาปูปิดปากบ่อ แล้วก็เกลี่ยปลายข้าวตากอยู่บน
นั้น ไม่มีใครทราบเรื่องเลย 20 เมื่อข้าราชการของอับซาโลมมาถึงที่บ้านหญิงคนนี้
เขาก็ถามว่า "อาหิมาอัสกับโยนาธานอยู่ที่ไหน" หญิงนั้นก็ตอบเขาว่า "เขาข้าม
ลำธารน้ำไปแล้ว" เมื่อเขาเที่ยวหาไม่พบแล้วก็กลับไปยังกรุงเยรูซาเล็ม 21 เมื่อคน
เหล่านั้นไปแล้ว ชายทั้งสองก็ขึ้นมาจากบ่อ ไปกราบทูลกษัตริย์ดาวิด เขาทูลดาวิดว่า
"ขอทรงลุกขึ้น และรีบข้ามแม่น้ำไปเพราะอาหิโธเฟลได้ให้คำปรึกษา ต่อสู้อย่างนั้น
อย่างนี้" 22 ดาวิดก็ทรงลุกขึ้น พร้อมกับพวกพลที่อยู่กับพระองค์และข้ามแม่น้ำจอร์
แดน พอรุ่งเช้าก็ไม่มีเหลือสักคนหนึ่ง ที่ยังไม่ได้ข้ามแม่น้ำจอร์แดน 23 เมื่ออาหิโธ เฟลเห็นว่าเขาไม่กระทำตามคำปรึกษา ของท่าน ก็ผูกอานลาขึ้นขี่กลับไปเรือนของ ตนที่อยู่ในเมืองของตน เมื่อสั่งเสียเสร็จแล้วก็ผูกคอตาย เขาจึงเอาศพฝังไว้ที่อุโมงค์
บิดาของท่าน 24 ฝ่ายดาวิดก็เสด็จมายังเมืองมาหะนาอิม และอับซาโลมก็ข้ามแม่น้ำ จอร์แดนพร้อมกับคนอิสราเอล 25 อับซาโลมทรงตั้งอามาสาเป็นแม่ทัพแทนโยอาบ อามาสาเป็นบุตรของชายคนหนึ่งชื่ออิธราคนอิสราเอล ได้แต่งงานกับอาบีกัล บุตรี ของนาหาชน้องสาวของนาง เศรุยาห์มารดาของโยอาบ 26 ฝ่ายคนอิสราเอลและ
อับซาโลม ตั้งค่ายอยู่ในแผ่นดินกิเลอาด 27 เมื่อดาวิดเสด็จมาถึงมาหะนาอิม โชบี บุตรนาหาชชาวเมืองรับบาห์แห่งคนอัมโมน และมาคีร์บุตรอัมมีเอลชาวโลเดบาร์ และบารซิลลัยชาวกิเลอาดจากเมืองโรเกลิม 28 ได้ขนที่นอน อ่างน้ำและเครื่อง
ภาชนะดิน ข้าวสาลี ข้าวบารลี และแป้ง ข้าวคั่ว ถั่ว ถั่วยาง และถั่วแดง 29 น้ำ
ผึ้ง เนย แกะ และเนยแข็งที่ได้มาจากฝูงสัตว์ถวายแด่ดาวิด และให้พวกพลที่อยู่ กับพระองค์รับประทาน เพราะเขาทั้งหลายกล่าวว่า "พวกพลหิวและอ่อนเพลีย และ กระหายอยู่ที่ในถิ่นทุรกันดาร"

ในที่สุด อับซาโลมก็เลือกที่จะทำตามคำแนะนำของหุชัยแทนอาหิโธเฟล แผนของหุชัยเอื้อให้ดาวิดมีเวลา เพิ่ม แต่ก็ทำให้กองทัพที่มาโจมตีนั้นใหญ่ขึ้น นำโดยอับซาโลม จึงจำเป็นที่จะต้องแจ้งให้ดาวิดรู้ตัวโดยด่วน ท่านต้องรีบข้ามแม่น้ำจอร์แดนไป ไปเตรียมการ หาทำเลเหมาะคอยตั้งรับ และหลบซ่อนตัว เมื่ออับซาโลม และกองทัพไปถึง

หุชัยส่งข่าวไปหาศาโดกและอาบียาธาร์ปุโรหิต เพื่อแจ้งให้รู้ถึงคำปรึกษาที่ให้ไว้กับอับซาโลม รวมทั้งคำ ปรึกษาของอาหิโธเฟลด้วย เขาสั่งให้ส่งข่าวผ่านไปทางโยนาธานและอาหิมาอัส ที่รอฟังข่าวอยู่ที่เอนโรเกล ซึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ต่ำกว่าเยรูซาเล็มลงไป น่าจะเป็นแหล่งน้ำนอกตัวเมือง เพราะจะมีพวกผู้หญิงไปตักน้ำ เป็นประจำ หญิงรับใช้ผู้หนึ่งเป็นคนไปบอกข่าวกับทั้งสอง

คนของอับซาโลมไปเห็นโยนาธานและอาหิมาอัสเข้าพอดี ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าทั้งคู่เป็นพวกดาวิด มีการค้นหา คนทั้งสอง เพราะเกรงว่าอาจนำข่าวไปถึงดาวิด ทั้งสองรีบหลบไปยังบ้านของชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นพวกเดียว กัน อยู่ที่บาฮูริม ⁸⁶ ภรรยาของชายคนนี้ ซ่อนทั้งสองไว้ในบ่อน้ำ และปิดบากบ่อด้วยปลายข้าวตาก ทำให้ไม่มี ทางหาเจอ คนของอับซาโลมมาถึงและออกค้นหา เขาถามผู้หญิงคนนี้ว่าเห็นชายทั้งสองหรือไม่ นางบอกว่า เห็นข้ามลำธารหนีไปแล้ว หนีไป "ตั้งนาน" แล้ว เมื่อคนของอับซาโลมหาจนทั่วไม่พบแล้ว จึงเดินทางกลับ เยรูซา เล็ม บุตรของปุโรหิตทั้งสองรีบไปพบดาวิด แจ้งเรื่องราวต่างๆให้ทราบ ขอร้องให้ท่านข้ามแม่น้ำไปเสีย และไปหาที่ปลอดภัยหลบซ่อนตัว ดาวิดและคนของท่านจึงข้ามแม่น้ำไปตั้งแต่ย่ำรุ่ง (ถ้าเพียงแต่อาหิโธเฟล ออกตามหาดาวิดเย็นก่อนหน้านั้น เรื่องคงจะออกมาอีกแบบ)

อาหิโธเฟลอยู่ในเยรูซาเล็ม นานพอที่จะแน่ใจแล้วว่า คำปรึกษาของเขา อับซาโลมไม่สนใจ เมื่อเขารู้แน่ชัด ว่าคำปรึกษาของหุชัยเป็นที่ยอมรับ ก็รู้ว่าเขานั้นจบลงแล้ว เขาเอาทุกอย่างมาเสี่ยง ด้วยหวังว่าอับซาโลมจะ มีชัยเหนือดาวิด แต่บัดนี้เขารู้แจ้งแก่ใจแล้วว่า อับซาโลมถูกกำหนดให้แพ้ เขาจึงกลับไปบ้าน สั่งเสียทุกสิ่ง และฆ่าตัวตาย เป็นโศกนาฏกรรมของคนทีน่าจะเป็นกำลังสำคัญของบ้านเมืองได้

เมื่ออับซาโลมข้ามแม่น้ำจอร์แดน ออกไล่ล่าดาวิดอย่งกระชั้นชิดนั้น ดาวิดหลบเข้าไปยังเขตมาหะนาอิม เมือง นี้เป็นเมืองที่มีประวัติยาวไกล ยาโคบเป็นผู้ตั้งชื่อเมืองนี้ ในขณะเดินทางกลับสู่ดินแดนแห่งพันธสัญญา ด้วย ความกลัวที่จะต้องเผชิญกับพี่ชาย เอซาว มีทูตสวรรค์มาพบยาโคบ ทำให้ท่านกล่าวว่า "นี่แหละกองทัพของ พระเจ้า" ท่านจึงตั้งชื่อสถานที่แห่งนั้นว่ามาหะนาอิม (แปลว่า "สองหมู่" -- ดูตามหมายเหตุในฉบับแปลของ NASB) คุณว่าดาวิดกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับอับซาโลมบุตรชายหรือไม่? ท่านคงจำได้ว่า พระเจ้าจะคอยปก ป้องประชากรของพระองค์เสมอ ทรงรักษาพระสัญญา พระประสงค์ ทรงใช้ทูตสวรรค์ด้วย ถ้าพระองค์ต้องการ มาหะนาอิมเคยเป็นที่อาศัยระยะสั้นๆของอิชโบเชท ในช่วงที่อับเนอร์ตั้งเขาขึ้นครองราชย์แทนซาอูลผู้พ่อ (2 ซามูเอล 2:8, 12, 29)

พระเจ้าจัดเตรียมสำหรับดาวิดที่มาหะนาอิม ทั้งสิ่งของที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม เมื่อพวกเขาไปถึง มีคน คอยให้ความช่วยเหลืออยู่อย่างเต็มใจ คนแรกคือโชบี บุตรของนาหาช กษัตริย์ของอัมโนน เรื่องนี้เป็นเรื่อง ประหลาดที่สุด ดาวิดและนาหาชเป็นเพื่อนกัน แต่เมื่อนาหาชตายลง และลูกชายขึ้นครอง เขาทำเรื่องขาย หน้า ด้วยการดูหมิ่นเยาะเย้ย คณะบุคคลที่ดาวิดส่งไปเพื่อไว้อาลัยให้กับนาหาช (2 ซามูเอล 10:1) เรื่องนี้ เลยเถิดจนเกิดศึกสงครามระหว่างอิสราเอลและอัมโมนขึ้น ที่จริงสงครามกับอัมโนนครั้งนี้ (โดยเฉพาะการล้อม เมืองรับบาห์ไว้) ทำให้ดาวิดหลีกเลี่ยง ปล่อยให้โยอาบออกไปทำการรบแทน (2 ซามูเอล 11:1) ในที่สุดพวก อัมโมนก็พ่ายแพ้ต่อดาวิด (2 ซามูเอล 12:26-31) ตอนนี้โชบีเป็นผู้ครองบัลลังก์ของอัมโมน และมีใจอยาก ช่วยดาวิดต่อสู้กับอับซาโลม น่าประหลาดนะครับ!

ผู้ที่มาให้ความช่วยเหลือดาวิดที่มาหะนาอิมคนต่อไปคือ มาคีร์บุตรของอัมมีเอล ชาวโลเดบาร์ (17:27) เป็น คนที่รับเมฟีโบเชทมาดูแล หลังจากกษัตรยิ์ซาอูลและโยนาธานสิ้นชีพลง (2 ซามูเอล 9:4-5) สุดท้ายคือ บารซิลลัยคนกิเลอาด เป็นผู้ใหญ่ที่มั่งคั่งและน่านับถือ นำเสบียงมากมายมาให้ดาิวิดและคนของท่าน เราจะ รู้เรื่องของคนๆนี้อีกในบทที่ 19 ข้อ 31-40 ที่เขาให้ทั้งกำลังใจและความช่วยเหลือเช่นไรแก่ดาวิด

ชัยชนะและการสิ้นชีวิตของอับซาโลม
(18:1-18)

1 ดาวิดจึงตรวจพลที่อยู่กับพระองค์ และทรงจัดตั้งนายพันนายร้อยให้ควบคุม
2 และดาวิดทรงจัดทัพออกไป ให้อยู่ในบังคับบัญชาของโยอาบหนึ่งในสาม และในบังคับของอาบีชัยน้องชายของโยอาบ บุตรนางเศรุยาห์หนึ่งในสาม และ อีกหนึ่งในสามอยู่ในบังคับบัญชาของอิททัยคนกัท และพระราชาตรัสกับพวกพล
ว่า "เราจะไปกับท่านทั้งหลายด้วย" 3 แต่พวกพลเหล่านั้นทูลว่า "ขอฝ่าพระบาท
อย่าเสด็จเลย ถ้าข้าพระบาททั้งหลายจะหนีไป เขาทั้งหลายก็ไม่ไยดีอะไรหนัก
หนา ถ้าข้าพระบาททั้งหลายตายเสียสักครึ่งหนึ่ง เขาทั้งหลายก็ไม่ไยดีอะไรแต่
ฝ่าพระบาท มีค่าเท่ากับพวกข้าพระบาทหนึ่งหมื่นคน เพราะฉะนั้นขอฝ่าพระบาท
พร้อมที่จะส่ง กองหนุนจากในเมืองจะดีกว่า" 4 พระราชาตรัสกับเขาทั้งหลายว่า
"ท่านทั้งหลายเห็นชอบอย่างไร เราจะกระทำตาม" พระราชาจึงทรงประทับที่ข้าง
ประตูเมือง และบรรดาพลทั้งหลายเดินออกไปเป็นกองร้อยกองพัน 5 พระราชารับสั่ง
โยอาบ อาบีชัย และอิททัยว่า "เบาๆมือกับชายหนุ่มนั้น ด้วยเห็นแก่เราเถิด คือ
กับอับซาโลม" พวกพลก็ได้ยินคำรับสั่งซึ่งพระราชาประทานแก่ ผู้บังคับบัญชาด้วย
เรื่องอับซาโลม 6 พวกพลจึงเคลื่อนออกไปเพื่อสู้รบกับคนอิสราเอล การสงคราม นั้นทำกันในป่าเอฟราอิม 7 คนอิสราเอลก็พ่ายแพ้แก่ข้าราชการของดาวิด มีการฆ่า ฟันกันอย่างหนักที่นั่น ทหารตายเสียสองหมื่นคนในวันนั้น 8 การสงครามกระจายไป
ทั่วแผ่นดิน ในวันนั้นป่ากินคนเสียมากกว่าดาบกิน 9 เผอิญอับซาโลมไปพบข้าราช
การของดาวิดเข้า อับซาโลมทรงล่ออยู่และล่อนั้นได้วิ่งเข้าไปใต้กิ่ง ต้นก่อหลวงใหญ่ ศีรษะของท่านก็ติดกิ่งต้นก่อแน่น เมื่อล่อนั้นวิ่งเลยไปแล้วท่านก็แขวนอยู่ระหว่างฟ้า
และดิน 10 มีชายคนหนึ่งมาเห็นเข้า จึงไปเรียนโยอาบว่า "ดูเถิด ข้าพเจ้าเห็นอับ
ซาโลม แขวนอยู่ที่ต้นก่อหลวง" 11 โยอาบก็พูดกับชายที่บอกท่านว่า "อะไรนะ
เจ้าเห็นเขาแล้ว ทำไมเจ้าไม่ฟันให้ตกดินเสียทีเดียวเล่า เราก็จะยินดีที่จะรางวัล เงินสิบเหรียญกับสายรัดเอว เส้นหนึ่งให้เจ้า" 12 แต่ชายคนนั้นเรียนโยอาบว่า "ถึงมือของข้าพเจ้าอุ้มเงินพันเหรียญอยู่ ข้าพเจ้าจะไม่ยื่นมือออกทำแก่ราชบุตร เพราะว่าหูของพวกเราได้ยินพระบัญชาของพระราชา ที่ตรัสสั่งท่านและอาบีชัยกับ
อิททัยว่า 'เพื่อเห็นแก่เราขอจงป้องกันอับซาโลมชายหนุ่มนั้น' 13 แต่ถ้าข้าพเจ้า ประทุษร้ายต่อชีวิตของเขา (และไม่มีอะไรจะปิดบังให้พ้นพระราชาได้) แล้วตัวท่าน เองก็คงใส่โทษข้าพเจ้าด้วย" 14 โยอาบจึงว่า "เราไม่ควรเสียเวลากับเจ้าเช่นนี้" ท่านก็หยิบหลาวสามอันแทงเข้าไปที่หัวใจของอับซาโลม ขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
ที่ในต้นก่อหลวง 15 ทหารหนุ่มสิบคนที่ถือเครื่องรบของโยอาบ ก็ล้อมอับซาโลมไว้ แล้วประหารชีวิตท่านเสีย 16 โยอาบก็เป่าเขาสัตว์ และกองทัพก็กลับจากการไล่ตาม อิสราเอลเพราะโยอาบยับยั้งเขาทั้งหลายไว้ 17 เขาก็ยกศพอับซาโลมโยนลงไปใน บ่อใหญ่ซึ่งอยู่ในป่า เอาหินกองทับไว้เป็นกองใหญ่มหึมา คนอิสราเอลทั้งสิ้น ต่างก็หนีกลับไปบ้านเรือนของตน 18 เมื่ออับซาโลมยังมีชีวิตอยู่ ได้ตั้งเสาไว้เป็น อนุสรณ์ที่หุบเขาหลวง เพราะท่านกล่าวว่า "เราไม่มีบุตรชายที่จะสืบชื่อของเรา" ท่านเรียกเสานั้นตามชื่อของตน เขาเรียกกันว่าอนุสรณ์อับซาโลมจนทุกวันนี้

เป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้จริงๆ ดาวิดอาจไม่ยอมรับความจริง พยายามบ่ายเบี่ยงมานาน แต่ครั้งนี้ท่านหนีไปไม่ได้ อีกแล้ว ; ท่านคงต้องสู้กับกองทัพของบุตรชาย ดาวิดแบ่งกองกำลังของท่านออกเป็นสามส่วน เราไม่ทราบแน่ นอนว่าท่านมีกำลังในมือเท่าใด รู้แต่เพียงว่าเป็นพันๆคน เพราะมีการแบ่งกองกำลังออกเป็นกองพัน และกอง ร้อย โยอาบและอาบีชัยคุมกันคนละกอง ส่วยอิททัยคนกัท คุมกองที่สาม ดาวิดบอกกับทหารว่าท่านจะไปร่วม รบด้วย แต่ประชาชนกลับขอให้ท่านอยู่ที่มาหะนาอิม เพราะถ้าพวกเขาต้องหนี คงไม่สำคัญสำหรับอับซาโลม แต่ถ้ามีดาวิดอยู่ด้วย พวกนั้นจะไม่หยุด จนกว่าจะจับท่านได้และฆ่าเสีย ฉะนั้นท่านอยู่ไกลออกไป ท่าจะดีกว่า

ในขณะที่คนกำลังเดินหน้าจะไปรบเพื่อพระราชา ดาวิดมีคำสั่งสุดท้าย คงไม่ใช่คำสั่งที่ธรรมดา ในขณะที่ทุก คนใจจดจ่ออยู่กับชัยชนะ คงเป็นคนละคำพูดกับที่โยอาบเคยพูด ก่อนออกไปโจมตีซีเรียและอัมโมน:

11 ท่านกล่าวว่า "ถ้ากำลังคนซีเรียแข็งเหลือกำลังของเรา เจ้าจงยกไปช่วยเรา แต่ถ้ากำลังคนอัมโมนแข็งเกินกำลังของเจ้า เราจะยกมาช่วยเจ้า 12 จงมีความ
กล้าหาญเถิด ให้เราเป็นลูกผู้ชายเพื่อชนชาติของเรา และเพื่อหัวเมืองแห่งพระเจ้า ของเราและขอพระเจ้าทรง กระทำตามที่พระองค์ทรงเห็นชอบเถิด" (2 ซามูเอล 10:11-12)

คำสั่ง "ปะทะ" ของดาวิดต่างออกไป : " เบาๆมือกับชายหนุ่มนั้น ด้วยเห็นแก่เราเถิด คืออับซาโลม" (18:5) ทุกคนได้ยินคำสั่งนี้ ซึ่งต่างจากคำแนะนำของอาหิโธเฟลโดยสิ้นเชิง ที่มุ่งหวังแต่จะฆ่าดาวิดคนเดียว และปล่อยทุกคนที่เหลือให้รอด ดาวิดกลับอนุญาติให้ฆ่าประชาชนอิสราเอลได้ แต่ไม่ใช่ลูกชายของท่าน ผู้นำ การกบฎ ท่านสั่งแก่คนที่ยอมสละชีวิตไปสู้รบ แต่ไม่รบให้ได้ชัยชนะ นับเป็นเรื่องน่าสลดใจ

ถึงกระนั้นก็ตาม ทั้งกองทัพก็ต่อสู้อย่างกล้าหาญเพื่อดาวิด กองทัพของอับซาโลมพ่ายแพ้อย่างยับเยิน ไม่ใช่ เพราะฝีมือทหารของดาวิดเพียงอย่างเดียว แต่เป็นป่าด้วย คนของอับซาโลมไม่ชำนาญพื้นที่และยุทธวิธีการ รบเช่นนี้ ทั้งหมด 20,000 คนถูกฆ่าตาย เกลื่อนไปทั่วผืนแผ่นดิน ทหารของอับซาโลมหนีเอาตัวรอด ฝ่ายของ ดาวิดได้ชัยชนะอย่างเด็ดขาด ส่วนฝ่ายของอับซาโลมพ่ายแพ้ยับเยิน

เราไม่รู้แน่ชัดว่าอับซาโลมหนีเอาชีวิตรอดหรือไม่ ดูเหมือนเขาอยู่ตามลำพัง เมื่อล่อที่เขาขี่อยู่ วิ่งลอดไปใต้ กิ่งต้นก่อหลวงใหญ่ และศีรษะของเขาติดอยู่ที่กิ่งไม้นั้น⁸⁷ คนของอับซาโลมอาจอยากช่วยเหลือ (แต่จำต้อง หนีเอาชีวิตรอด) คนของโยอาบมาเห็นเข้า ไปบอกผู้บังคับบัญชา โยอาบโกรธที่ทหารคนนั้น ไม่ฆ่าอับซาโลม ในทันที ไม่อยากได้เงินรางวัลหรือไง? ทหารคนนั้นไม่กลัวคำตำหนิของโยอาบ เขากลับเตือนโยอาบว่า ดาวิด ท่านแม่ทัพ ได้สั่งห้ามไม่ให้ผู้ใดทำอันตรายอับซาโลมบุตรของท่าน ไม่ว่าโยอาบสัญญาจะตกรางวัล อย่างไร ทหารคนนี้รู้ดีว่า ถ้าดาวิดทราบว่าเขาเป็นผู้ฆ่าบุตรของท่าน คงไม่มีใครยื่นมือไปช่วยแน่ โยอาบทำ เป็นพูดดีไป ทั้งๆที่ดาวิดกำชับสั่งโดยตรง ไม่ให้ฆ่าบุตรของท่าน ถ้่าชายคนนี้ยอมทำตาม รับรอง โยอาบจะ ยืนเฉยทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เขาคงต้องรับเคราะห์เพียงผู้เดียวแน่ๆ ไม่มีทางที่ชายคนนี้ จะยอมทำตามคำสั่ง ของโยอาบ โดยฝ่าฝืนคำสั่งของพระราชาโดยเด็ดขาด

โยอาบรู้สึกรำคาญทหารคนนี้เต็มทน มัวแต่ยอมเชื่อฟังคำสั่งพระราชา เห็นทีเขาคงต้องลงมือเอง เขาออก ไปตามหาอับซาโลม ตามทางที่ทหารบอกไว้ เขาใช้หลาวสามอัน แทงไปที่หัวใจของอับซาโลม และทหาร ที่เหลืออยู่ ก็รุมฆ่าอับซาโลมเสีย ศัตรูของดาวิดตายแล้ว

เรื่องนี้ดูแปลกมั้ยครับ ที่โยอาบเป็นคนฆ่าอับซาโลม? โยอาบอุตส่าห์ลงทุนแต่งเรื่อง เพื่อให้อับซาโลมได้กลับ มาบ้าน โยอาบวิ่งเต้นจนอับซาโลมได้รับอิสรภาพ เข้าเฝ้าพระราชาได้ โยอาบทำให้อับซาโลมขนาดนี้ ยังไม่ วายถูกอับซาโลมหักหลัง แย่งชิงบัลลังก์บิดา แต่งตั้งคนอื่นขึ้นมาคุมกองทัพอิสราเอลแทน เช่นกันกับที่ โยอาบได้รับคำสั่งจากดาวิด ให้ไปฆ่าอุรียาห์ในสนามรบ โดยไม่มีการคัดค้าน ผู้คุมกองทัพผู้นี้ ที่ลงมือฆ่าคน ไร้ผิดตามคำสั่งของดาวิด บัดนี้ฝ่าฝืนคำสั่ง ลงมือฆ่าบุตรชายแทน มีคำกล่าวที่เหมาะสมสำหรับตอนนี้ว่า: "ดาบนั้นคืนสนอง" ดาวิดใช้อำนาจในทางที่ผิด ไปแย่งภรรยาของอุรียาห์มา และฆ่าสามีทิ้ง แต่อำนาจที่ท่าน มีอยู่ในมือ ไม่สามารถปกป้องชีวิตบุตรชายของท่านเองจากเงื้อมมือของโยอาบได้ (หรือคนอื่นๆ)

พระคัมภีร์ตอนนี้เป็นเหมือนคำจารึกสำหรับการตายของอับซาโลม ผู้เขียนเคยบันทึกไว้ว่า อับซาโลมไม่มีบุตร ชาย และกลัวว่าตนเองจะถูกลืมเลือน จึงไปสร้างอนุเสาวรีย์ให้กับตนเองที่หุบเขาแห่งกษัตริย์ ด้วยคิดว่า จะ เป็นวิธีที่ชื่อของเขาจะคงอยู่ แต่กลับเป็นว่า อับซาโลมมีบุตรชาย แต่มีใจปรารถนาอยากขึ้นครองราชย์แทน ที่บิดา และก็ได้สมใจ เพียงแค่สองสามวัน แต่คนกลับจำเขาได้ ในฐานะผู้ทรยศ ถูกแขวนให้ตายคากิ่งไม้ เป็น การตายที่สยดสยอง อนุเสาวรีย์ที่เขาสร้างไว้ในหุบเขาแห่งกษัตริย์ ไม่สามารถลบเลือนความเขลา และเรื่อง ความตายอันน่าอัปยศนี้ไปได้

ประกาศข่าวดี
(18:19-33)

19 อาหิมาอัสบุตรศาโดกกล่าวว่า "ขอให้ข้าพเจ้าวิ่งนำข่าวไปทูลพระราชาว่า พระเจ้าทรงช่วยกู้พระองค์ให้พ้นจากมือศัตรูของพระองค์แล้ว" 20 โยอาบก็ตอบ
เขาว่า "ท่านอย่านำข่าวไปในวันนี้เลย ท่านจงนำข่าวในวันอื่นเถิด แต่วันนี้ท่าน
อย่านำข่าวเลย เพราะว่าโอรสสิ้นชีพแล้ว" 21 โยอาบก็สั่งชาวคูชคนหนึ่งว่า "จง นำข่าวไปกราบทูลพระราชา ตามสิ่งที่ท่านได้เห็น" ชาวคูชคนนั้นก็กราบลงคำนับ
โยอาบ แล้วก็วิ่งไป 22 อาหิมาอัสบุตรศาโดกจึงเรียนโยอาบอีกว่า "จะอย่างไร
ก็ช่างเถิด ขอให้ข้าพเจ้าวิ่งตามชาวคูชคนนั้นไปด้วย" โยอาบตอบว่า "ลูกเอ๋ย
เจ้าจะวิ่งไปทำไม ด้วยว่าการส่งข่าวนี้จะไม่มีรางวัลให้แก่เจ้า" 23 เขาตอบว่า
"จะอย่างไรก็ช่างเถิด ข้าพเจ้าจะขอวิ่งไป" โยอาบจึงบอกเขาว่า "วิ่งไปเถอะ" และอาหิมาอัสก็วิ่งไปตามทางที่ราบขึ้นหน้าชาวคูชนั้นไป 24 ฝ่ายดาวิดประทับ อยู่ระหว่างประตูเมืองทั้งสอง มีทหารยามขึ้นไปอยู่บนหลังคาซุ้มประตูที่กำแพง
เมือง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองดู เห็นชายคนหนึ่งวิ่งมาลำพัง 25 ทหารยามคนนั้น
ก็ร้องกราบทูลพระราชา พระราชาตรัสว่า "ถ้าเขามาลำพังก็คงคาบข่าวมา" ชายคนนั้นก็วิ่งเข้ามาใกล้ 26 ทหารยามเห็นชายอีกคนหนึ่งวิ่งมา ทหารยามก็ร้อง
บอก ไปที่นายประตูเมืองว่า "ดูซี มีชายอีกคนหนึ่งวิ่งมาแต่ลำพัง" พระราชาตรัสว่า "เขาคงนำข่าวมาด้วย" 27 ทหารยามนั้นกราบทูลว่า "ข้าพระบาทคิดว่าคนที่วิ่งมา ก่อนวิ่งเหมือนอาหิมาอัสบุตรศาโดก" และพระราชาตรัสว่า "เขาเป็นคนดี เขามา
ด้วยข่าวดี" 28 แล้วอาหิมาอัสร้องทูลพระราชาว่า "สวัสดี พ่ะย่ะค่ะ" เขาก็กราบ พระราชาซบหน้าลงถึงพื้นดินกราบทูลว่า "สาธุการแด่พระเยโฮวาห์พระเจ้าของฝ่า
พระบาท พระองค์ได้ทรงมอบบรรดาผู้ที่ยกมือของเขา ต่อสู้กับพระราชาเจ้านาย
ของข้าพระบาทแล้ว" 29 พระราชาตรัสถามว่า "อับซาโลม ชายหนุ่มนั้นสวัสดีอยู่
หรือ" อาหิมาอัสทูลตอบว่า "เมื่อโยอาบใช้ให้ข้าพระบาทมานั้น ข้าพระบาทเห็น
ผู้คนสับสนกันใหญ่ แต่ไม่ทราบเหตุ" 30 พระราชาตรัสว่า "จงหลีกมายืนตรงนี้" เขาจึงหลีกไปยืนนิ่งอยู่ 31 ดูเถิด ชาวคูชนั้นก็มาถึง ชาวคูชนั้นกราบทูลว่า "มีข่าว ดีถวายแด่พระราชาเจ้านายของข้าพระบาท เพราะในวันนี้พระเจ้าทรงช่วยกู้ฝ่าพระ
บาทให้พ้น จากมือของบรรดาผู้ที่ลุกขึ้นต่อสู้ฝ่าพระบาท" 32 พระราชาตรัสถามชาว
คูช นั้นว่า "อับซาโลมชายหนุ่มนั้นเป็นสุขอยู่หรือ" ชาวคูชนั้นทูลตอบว่า "ขอให้ ศัตรูของพระราชาเจ้านายของข้าพระบาท และผู้ที่ลุกขึ้นกระทำอันตรายต่อฝ่าพระ
บาทเป็นเหมือนชายหนุ่มผู้นั้นเถิด" 33 พระราชาทรงโทมนัสนัก เสด็จขึ้นไปบนห้อง
ที่อยู่เหนือประตู และกันแสง เมื่อเสด็จไปพระองค์ตรัสว่า "โอ อับซาโลมบุตรของ
เรา บุตรของเรา อับซาโลมบุตรของเราเอ๋ย เราอยากจะตายแทนเจ้า โอ อับซาโลม
บุตรของเรา บุตรของเราเอ๋ย"

เรื่องก็จบลง อาหิโธเฟลรู้ดีว่า ถ้าดาวิดถูกฆ่า คนที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับอับซาโลมจะถูกบดขยี้ตามไปด้วย ในทางกลับกัน คนของอับซาโลมล้มตายไปมากมาย กองทัพของเขาพ่ายแพ้ และเมื่อตัวอับซาโลมตาย การกบฎครั้งนี้ ก็ตายตามไปด้วย อย่างที่เราเห็น ทหารของอับซาโลมหนีเอาชีวิตรอดไปคนละทิศละทาง เรื่องจึงจบสิ้นลง! ดาวิดเป็นผู้ชนะ! เป็นวันแห่งชัยชนะอันยิ่งใหญ่

ภาพแห่งการนำทัพกลับมามาหะนาอิมอย่างมีชัย คงเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่ คงเป็นเหมือนเมื่อนักกีฬาได้ถ้วย แช็มป์โลกกลับมาบ้าน มีเสียงร้องตะโกนและเฉลิมฉลอง เป็นวันแห่งชัยชนะของคนทั้งประเทศ แต่กษัตริย์ ดาิวิดไม่ได้อยู่ในกองทัพ ท่านกลับเข้าเมือง เพื่อรอฟังผลของสงคราม ทหารที่กลับมาด้วยความยินดีใน ชัยชนะ ไม่ได้คาดคิดเลยว่า กษัตริย์จะไม่รอต้อนรับอยู่ที่ประตูเมือง เพราะท่านทราบเรื่องการสิ้นชีวิตของ บุตรชายแล้ว

มันเริ่มจากที่ทหารของอับซาโลมเริ่มพ่ายแพ้ ตามด้วยการตายของอับซาโลม อาหิมาอัสขอร้องโยอาบให้ตน เองเป็นผู้นำ "ข่าวดี" ไปบอกกับดาวิด โยอาบรู้ว่านี่ไม่ใช่ "ข่าวดี" ของกษัตริย์แน่ ถึงแม้จะเป็นข่าวดีสำหรับ คนอื่นๆก็ตาม โยอาบจึงไม่อยากให้อาหิมาอัสไปมาหะนาอิม เขาส่งคนคูชไปแทน อาหิมาอัสไม่ยอมล้มเลิก ความตั้งใจ ในที่สุดโยอาบจำยอม ให้ไปพร้อมกับคนคูชนั้น ด้วยความกระตือรือร้น (อาจเป็นนักวิ่ง หรืออาจ เลือกเส้นทางที่ลัดกว่า) อาหิมาอัสมาสามารถมาถึงมาหะนาอิมก่อนชาวคูช จากทั้งสองนี้ ดาวิดจึงทราบข่าว การตายอของอับซาโลมบุตรชาย ท่านเป็นทุกข์โศกเศร้ายิ่งนัก

ก่อนที่เราจะเรียนต่อ ผมอยากจะชี้ให้เห็นว่าเรื่องการรายงานข่าวของผู้ส่งสารทั้งสองนี้ กินเนื้อที่มากกว่าเรื่อง สงครามเสียอีก รวมทั้งเรื่องการตายของอับซาโลมด้วย ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น? ทำไมผู้เขียนถึงให้ความสำคัญ กับเรื่องที่อาหิมาอัสอยากไปรายงานข่าวให้ดาวิดมาก? คำตอบนั้นสำคัญ เพราะเป็นเหมือนกุญแจที่ทำให้เรา เข้าใจพระธรรมตอนนี้ได้ดีขึ้น อย่างที่ผู้เขียนต้องการ

ผมตั้งข้อสังเกตุเห็นความยาว (ในเรื่องเนื้อที่) ที่ใช้ไปกับเรื่องผู้ส่งข่าวของพระธรรมตอนนี้ ผมขอชี้ให้เห็น อีกด้วย ในเรื่องความสำคัญของ "ข่าวดี" นี้ ในฉบับของ NASB มีเอ่ยถึงอยู่สี่ครั้งในข้อ 25-31 และยังมีคำ อื่นๆ อีกที่หมายถึง "ข่าว" ซึ่งฟังดูน่าจะเป็นเรื่องข่าวดี คำว่า "ข่าวดี" ในภาษาฮีบรู หมายถึง "ข่าวดี" (ตาม ที่คาดไว้) ผู้แปลฉบับเซปตัวจิ้นท์ใช้คำในภาษากรีก ซึ่งเราพบบ่อยมากในพระคัมภีร์ใหม่ เกี่ยวกับการประกาศ ข่าวประเสริฐขององค์พระเยซูคริสต์ "ข่าวดี" ที่อาหิมาอัสอยากประกาศกับดาวิดคือ พระเจ้าได้ประทานชัย ชนะให้แก่ท่าน ทำให้ท่านมีชัยเหนือศัตรู คืออับซาโลม ด้วยการสิ้นชีวิตของอับซาโลม

ปัญหาก็คือ ดาวิดไม่ต้องการยอมรับว่าข่าวนี้เป็นข่าวดี ลองสังเกตุดูเมื่อผู้ส่งข่าวแต่ละคนมาพบดาวิด ทั้งสอง บอกกับดาวิดว่าเป็นข่าวดีสำหรับท่าน ดาวิดไม่ได้ถามถึงผลของสงคราม ถามแต่เรื่องสวัสดิภาพของบุตรชาย ข่าวดีสำหรับดาวิดคือ อับซาโลมยังไม่ตาย ข่าวดีสำหรับผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในสงครามคือ อับซาโลมและ พวกพ้องของเขาพ่ายแพ้ และตัวเจ้าปัญหาถูกกำจัดออกไป

โยอาบรู้จักพระราชาดี รู้ดีว่าดาวิดไม่มีทางยอมรับข่าวที่บุตรชายต้องตาย นี่คือเหตุผลที่เขาไม่อยากส่ง อาหิมาอัสให้ไปส่งข่าว นี่คือสาเหตุที่อาหิมาอัสไม่ยอมพูดตรงๆเมื่อดาวิดถามถึงบุตรชาย ดังนั้นเมื่อกองทัพ กลับมาที่มาหะนาอิม พวกเขาจึงไม่พบกษัตริย์คอยอยู่ เพื่อแสดงความยินดีที่รบชนะ แต่พวกเขากลับรับรู้ว่า ดาวิดกำลังคร่ำครวญถึงการตายของอับซาโลม แทนที่พวกเขาจะรู้สึกภาคภูมิใจที่รบชนะ พวกเขากลับรู้สึก อับอายขายหน้า

โยอาบตำหนิพระราชา
(19:1-8)

1 เขาไปเรียนโยอาบว่า "ดูเถิด พระราชากันแสงและไว้ทุกข์เพื่ออับซาโลม"
2 เพราะฉะนั้นชัยชนะในวันนั้นก็กลาย เป็นการไว้ทุกข์ของประชาชนทั้งหลาย เพราะในวันนั้นประชาชนได้ยินว่า "พระราชาทรงโทมนัสเพราะพระราชบุตร
ของพระองค์" 3 ในวันนั้นประชาชนได้แอบเข้ามาในเมืองอย่าง กับคนหนีศึก
แล้วอายแอบเข้ามา 4 พระราชาทรงคลุมพระพักตร์กันแสงเสียงดังว่า "โอ
อับซาโลมบุตรของเราเอ๋ย โอ อับซาโลมบุตรของเรา บุตรของเรา" 5 โย
อาบ ก็เข้ามาในพระราชวังทูลว่า "วันนี้ฝ่าพระบาทได้ทรงกระทำให้ข้าราชการ
ทั้งสิ้นของฝ่าพระบาท ผู้ซึ่งวันนี้ได้อารักขาพระชนม์ของฝ่าพระบาท ทั้งราช บุตรและราชธิดาและชีวิตของบรรดามเหสี และสนมทั้งหลายของฝ่าพระบาท ให้เขาได้รับความละอาย 6 เพราะว่าฝ่าพระบาททรงรักผู้ที่เกลียดชังฝ่าพระบาท และทรงเกลียดชังผู้ที่รักฝ่าพระบาท เพราะในวันนี้ ฝ่าพระบาทได้กระทำให้
ประจักษ์แล้วว่า ฝ่าพระบาทไม่ไยดีต่อนายทหารและบรรดาข้าราชการทั้งหลาย ในวันนี้ข้าพระบาททราบว่า ถ้าในวันนี้อับซาโลมยังมีชีวิตอยู่ และข้าพระบาท
ทั้งหลายก็ตายสิ้น ฝ่าพระบาทก็จะพอพระทัย 7 ขอฝ่าพระบาททรงลุกขึ้น ณ
บัดนี้ขอเสด็จออกไป ตรัสให้ถึงใจข้าราชการทั้งหลาย เพราะข้าพระบาท ได้ ปฏิญาณในพระนามพระเจ้าว่า ถ้าฝ่าพระบาทไม่เสด็จจะไม่มีชายสักคนหนึ่งอยู่ กับฝ่าพระบาทในคืนนี้ เรื่องนี้จะร้ายแรงยิ่งกว่าเหตุร้ายอื่นๆทั้งสิ้น ซึ่งบังเกิด แก่ฝ่าพระบาทตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์จนบัดนี้" 8 พระราชาก็ทรงลุกขึ้น ประทับ
ที่ประตูเมือง เขาไปบอกประชาชนว่า "ดูเถิด พระราชาประทับอยู่ที่ประตูเมือง" ประชาชนทั้งหลายก็มาเฝ้าพระราชา ฝ่ายอิสราเอลนั้นต่างคนต่างก็หนีไปยัง บ้านเรือนของตนหมดแล้ว

นักรบของดาวิด เสี่ยงชีวิตปกป้องกษัตริย์ กลับเดินคอตกด้วยความอาย วันแห่งชัยชนะกลับกลายเป็นวันแห่ง การคร่ำครวญ พวกทหารต้องค่อยๆแอบกลับเข้าเมือง เหมือนกับว่าไปทำผิดมา เหมือนได้เตะลูกโทษหน้า ประตู ห่างไปไม่กี่หลา แต่กลับเตะพลาด ทั้งๆที่ไม่น่าจะพลาด ทำให้ทั้งทีมตกรอบ พวกเขาคงรู้สึกอับอาย เมื่อต้องเดินออกจากสนาม กลับไปหาโค้ช น่าจะเป็นความรู้สึกเดียวกับที่ทหารของดาวิดรู้สึกในตอนนั้น

พระราชาร้องให้คร่ำครวญต่อการตายของอับซาโลม ท่านร้องซ้ำไปซ้ำมาว่า "โอ อับซาโลม บุตรของเรา โอ้ อับซาโลม บุตรของเรา บุตรของเรา!" โยอาบไม่ได้คิดจะไปร่วมร้องให้คร่ำครวญด้วย ที่จริงเขาทน แทบไม่ได้ด้วยซ้ำไป อยากให้หยุดๆเสีย เขาเข้าไปที่บ้าน ไม่ได้แสดงว่าเห็นอกเห็นใจดาวิด ในความคิดของ โยอาบ ดาวิดกำลังทำผิดใหญ่หลวงที่สุดในชีวิต เขายังต้องประสพเคราะห์ที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ ที่ไม่เคยต้องเผชิญ มาก่อน

โยอาบตำหนิดาวิด ที่ทำให้ทุกคนที่หนีตามท่านออกจากเยรูซาเล็ม ต้องอับอาย ไม่ใช่แค่พวกทหารเท่านั้น ภรรยาและลูกๆ และนางสนมของท่านด้วย เพราะการตอบสนองของท่าน บ่งบอกว่าท่านกำลังต้องการให้ทุก คนรู้ว่า ท่านรักศัตรูมากกว่าเพื่อนหรือครอบครัว ท่านรักคนที่เกลียดชังท่าน มากกว่าคนที่รักท่าน ท่านไม่ใย ดีกับคนที่ยอมเสี่ยงตายเพื่อปกป้องท่าน โยอาบพูดอย่างตรงไปตรงมาที่สุด : สงสัยดาวิดคงอยากได้ยินว่า ทั้งกองทัพถูกฆ่าตายหมด แต่บุตรชายของท่านยังมีชีวิตอยู่ มากกว่าได้ยินว่าทั้งกองทัพมีชัย แต่บุตรชาย ของท่านสิ้นชีวิต

อันที่จริงโยอาบกำลังสั่งให้ดาวิดทำตาม ควรลุกขึ้น หยุดคร่ำครวญ และออกไปต้อนรับกองทัพที่ประตูเมือง รับนักรบที่เสี่ยงชีวิตเพื่อท่าน ถ้าท่านไม่รีบทำ โยอาบบอกว่าก่อนรุ่งสาง จะไม่มีทหารหลงเหลือเป็นพวกท่าน สักคนเดียว พระราชาทำตามที่โยอาบบอก ท่านไปที่ประตูเมือง และเมื่อทุกคนทราบ ก็รีบมาเข้าเฝ้าท่านใน ทันที ส่วนทหารที่ไปเข้าพวกกับอับซาโลม ต่างหนีตายกลับไปยังบ้านของตน สงครามยุติแล้ว ดาวิดได้ กลับมาเป็นกษัตริย์อิสราเอลอีกครั้งหนึ่ง

บทสรุป

พระธรรมตอนนี้มีเรื่องให้เราเรียนรู้มากมาย ผมเชื่อว่ามีบางสิ่งที่เราสามารถเรียนได้จากแต่ละคนในเรื่อง ผมขอ พูดถึงสักสองสามเรื่อง

เรื่องแรก เราเรียนรู้ได้จากสองตัวร้ายในเรื่อง อับซาโลม และอาหิโธเฟล ทั้งคู่เคยเป็นที่สนิทสนม กับดาวิดมาก่อน ทั้งคู่เลือกจะกบฎต่อดาวิด หมายโค่นล้มราชบัลลังก์ ทั้งคู่คงไม่ใช่คนดีนัก ไม่ใช่คนที่เชื่อ ฟังและทำตามพระบัญญัติ ทั้งคู่ไม่รู้สึกอะไรเลย ที่ยื่นมือไปแตะต้องกษัตริย์ที่พระเจ้าเจิมไว้ ทั้งคู่จบชีวิตลง อย่างน่าสังเวชใจ ทั้งคู่คงต้องเคยเห็นพระหัตถ์ของพระเจ้าที่ทำการผ่านดาวิด ในฐานะกษัตริย์ของพระองค์ ทั้งคู่ยินดีที่จะได้กำจัดท่านออกไป เพื่อจัดตั้ง "อาณาจักร" ของตนเองขึ้น ทั้งคู่เป็นเหมือนมาร และเหมือน อาดัมกับเอวา คือเลือกที่จะไม่ยอมเล่นบทรอง พวกเขาคิดว่าตราบใดที่ดาวิดปกครองอยู่ ชีวิตของพวกเขา ไม่มีทางได้ดี ดังนั้นควรฉกชิงมาให้ได้ตามใจปรารถนา

ทั้งสองคนนี้ อับซาโลมและอาหิโธเฟล ล้มเหลวในการตอบคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิต : "เราจะปรนนิบัติ กษัตริย์องค์ใด?" อับซาโลมและอสหิโธเฟลไม่อยากได้ดาวิดมาเป็นกษัตริย์ ทั้งคู่ต้องการเป็นกษัตริย์ทีปก ครองเหนือชีวิตตนเอง แต่เมื่อปฏิเสธดาวิดในฐานะกษัตริย์ พวกเขาก็ปฏิเสธกษัตริย์ของพระเจ้า จึงเท่ากับ ก่อการกบฎต่อพระเจ้า คนทั้งคู่มีความรู้ความสามารถ แต่ที่สุดแล้ว ความสามารถนั้นไม่เกิดผลเพื่อชีวิตนิรันดร์

คำถามนี้ไม่เคยเปลี่ยนครับ เป็นคำถามก่อนที่จะมีการจัดตั้งกษัตริย์ของอิสราเอล และยังเป็นอยู่จนทุกวันนี้ อาดัมและเอวา ปฏิเสธไม่ให้พระเจ้าเข้ามาสิทธิครอบครองสูงสุดในชีวิตของพวกเขา แต่กลับแสวงหาวิธี ที่ จะอยู่เหนือพระองค์ คนอิสราเอลปฏิเสธไม่ให้พระเจ้ามาเป็นกษัตริย์ปกครอง พวกเขาเรียกร้อง ขอมีกษัตริย์ ที่เป็นมนุษย์เหมือนชาติอื่นๆ (ดู 1 ซามูเอล 8:7) อับซาโลม อาหิโธเฟล และอีกหลายๆคน ที่ก่อกบฎ ต่อ ดาวิด ปฏิเสธไม่ยอมรับกษัตริย์ของพระเจ้า เมื่อพระเยซูคริสต์เสด็จมาบนโลก พระองค์มาในฐานะผู้ครอบ ครองบัลลังก์ของบรรพบุรุษ คือกษัตริย์ดาวิด พระองค์มาในฐานะกษัตริย์ที่พระเจ้าเจิมไว้ แต่กมนุษย์กลับ ปฏิเสธว่าพวกเขาไม่มีกษัตริย์อื่นใด เว้นแต่ซีซาร์ พระเยซูถูกปฏิเสธเมื่อเสด็จมาครั้งแรก ว่าไม่ใช่เป็นกษัตริย์ อิสราเอล เพื่อพระองค์จะทรงแบกรับโทษความบาปของพวกเรา และเตรียมหนทาง ให้เราเข้าสู่อาณาจักร ของพระองค์ได้ ทุกคนที่รับของประทานแห่งการอภัยบาป และชีวิตนิรันดร์ จะได้ครอบครองร่วมกับพระองค์ ตลอดนิรันดร์ พระองค์จะเสด็จกลับมาอีก มาปราบศัตรูลงให้หมดสิ้น และจัดตั้งพระราชบัลลังก์ของพระองค์ บนโลกนี้ ทุกคนที่ต้อนรับพระองค์ ว่าเป็นหนทางความรอดที่องค์พระผู้เป็นเจ้าจัดเตรียมไว้ ว่าเป็นกษัตริย์ ผู้ครอบครอง คนที่ปฏิเสธของประทานสำหรับความรอดนี้ ก็เท่ากับปฏิเสธว่าพระเยซูไม่ได้เป็นกษัตริย์ และ เมื่อพระองค์เสด็จกลับมาอีกครั้ง มนุษย์ทุกคนจะก้มลงกราบพระองค์ ในฐานะกษัตริย์ของพระเจ้า แต่เฉพาะ ผู้ที่ต้อนรับพระองค์เป็นพระผู้เช่วยเท่านั้น จะมีส่วนเข้าในแผ่นดินของพระองค์ ใครเป็นกษัตริย์ของคุณครับ? เป็นคำถามที่สำคัญที่สุดในชีวิตทีเดียวคุณนะครับ

เรื่องที่สอง เราเรียนรู้ได้จากโยอาบ เราอาจเถียงกันว่า โยอาบเป็นผู้ลงมือฆ่าอับซาโลมหรือไม่ โดยขัด คำสั่งดาิวิด หรือว่าอับซาโลมตายเอง ผมคิดว่าที่โยอาบตำหนิกษัตริย์ เรื่องการตอบสนองต่อการตายของ อับซาโลมนั้น ค่อนข้างถูกต้อง โยอาบเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของดาวิด แต่เขาทำถูกที่ตำหนิดาวิด บางครั้ง ต้องมีการตักเตือนกันในแบบของพระคัมภีร์ เมื่อมีบาปเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่มีอาวุโสกว่าหรือไม่ก็ตาม แต่ เราต้องทำด้วยการอธิษฐานอย่างรอบคอบและระมัดระวัง เพื่อการตักเตือนจะเป็นไปอย่างเกิดผล

นอกจากนั้น พระธรรมตอนนี้สอนเราให้ยอมรับคำตักเตือนจากคนที่ด้อยหรืออ่อนอาวุโสกว่า เราสามารถพูด วิพากษ์วิจารณ์การกระทำของโยอาบ แต่ความจริงก็คือ เขาทำถูก ที่กล่าวตักเตือนดาวิด ทุกวันนี้ เรามีเรื่อง พูดคุยกันมากมาย เรือง "การเลี้ยงดูผู้อื่น" และ "การเป็นผู้ให้คำปรึกษา" เราชอบคิดเอาเองว่า เรามีพี่เลี้ยง ของเรา เรามีคนคอยให้คำปรึกษา ซึ่งก็มีความจริงอยู่บ้าง แต่ก็มีสิ่งที่ต้องแก้ใขอีกมาก ประเด็นของผมคือ เราไม่ควรจำกัดคำปรึกษาอยู่เฉพาะในรายชื่อที่เราต้องการเท่านั้น ศัตรูของเรา บางครั้งก็เป็น นักวิจารณ์ที่ดี ที่สุด เพราะเขาไม่เกรงใจเรา ไม่กลัวว่าเราจะโกรธ ไม่สนใจด้วยว่าเราจะคบเขาหรือไม่ พวกเขาอาจพูดในสิ่ง ที่ "เพื่อนสนิท" ของคุณไม่กล้าพูด โยอาบตำหนิดาวิด ดาวิดยอมฟัง และเรียนรู้ ขอให้เราเรียนจากคนที่เรา ไม่ชอบหน้า หรือจากคนที่ไม่ชอบหน้าเราด้วย

เรื่องที่สอง ให้เราเรียนจากมุมมองในการสูญเสียของดาวิด โยอาบทำถูก ที่กล่าวตักเตือนดาวิด เพราะ ดาวิดกำลังสับสนไปหมด คำพูดของโยอาบ ที่บอกว่าดาวิดรักศัตรู และเกลียดชังเพื่อน มัวแต่ไปห่วงใยสวัสดิ ภาพของศัตรู มากกว่าความมั่นคงของประเทศชาติ ที่เขาปกครองอยู่ตามที่พระเจ้ากำหนด ดาวิดห่วงใยคน เพียงคนเดียว หลงลืมละเลยคนอื่นไปหมดสิ้น งานนี้ดาวิดผิดและโยอาบถูก

ดาวิดทำไม่ถูกที่ออกคำสั่งให้เพลาๆมือกับอับซาโลม อับซาโลมน่าจะตายไปตั้งหลายหนแล้ว น่าจะตาย ตั้งแต่คิดวางแผนฆ่าอัมโนน เพราะฝ่าฝืนกฎหมาย น่าจะตายเมื่อคิดกบฎต่อราชบัลลังก์ของบิดา (ตั้งแต่ก่อน พระธรรมตอนนี้) และน่าจะตายตั้งแต่คิดมักใหญ่ใฝ่สูง แสวงฆ่าผู้ที่พระเจ้าเจิมไว้ เพื่อตั้งตนขึ้นเป็นแทน ดาวิด คิดได้อย่างไร ที่ส่งกองทัพออกไปสู้กับกองทัพของอับซาโลม โดยไม่ให้ต่อสู้กับอับซาโลม? ดาวิดเคยใช้ อำนาจในทางที่ผิด ทำให้ผู้ชอบธรรม (เช่นอุรียาห์) ต้องตายลง ตอนนี้ท่านกำลังใช้อำนาจ ในฐานะกษัตริย์ ไว้ชีวิต ผู้ก่อกบฎที่ต้องโทษถึงตาย สามัญสำนึกของดาวิดยุ่งเหยิงตีกันไปหมด ต้องใช้ความหลักแหลมของ โยอาบมาตักเตือน และนำท่านให้คืนสู่สภาพปกติให้ได้

ผมอยากจะบอกว่า สามัญสำนึกของดาวิดอาจสับสนยุ่งเหยิงในตอนนั้น ซึ่งอาจเกิดกับเราได้ในตอนนี้ เพียงแต่เราไม่รู้ตัว ตัวอย่างเช่น เรารู้ดีว่าโลกนี้ และทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว จะพินาศสูญสิ้นไปได้ภายใน พริบตา แต่เราก็ยังเร่งสะสมมันไว้ให้เยอะๆ เราเร่งสะสมสมบัติในโลก มากกว่าสะสมสมบัติแห่งแผ่นดิน สวรรค์ เรารู้ดี (ด้วยปัญญา) ว่า คนที่หลงหายจะพินาศในบึงไฟนรก ตัดขาดจากพระเจ้า แต่เราก็ยังไม่ คิดจะบอกกับคนเหล่านั้น ไม่คิดจะไปแบ่งปันข่าวประเสริฐ (คือ "ข่าวดี") กับพวกเขา คุณว่าเรามีสามัญ สำนึกและทัศนคติพอๆกับดาวิดในตอนนั้นมั้ยครับ?

เรามองเห็นว่าดาวิดเห็นแก่สวัสดิภาพของบุตร มากกว่าสวัสดิภาพของคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว ของท่านเอง หรือประชาชนอิสราเอลทั้งชาติ ในกรณีนี้ ดาวิดกำลังให้ความสำคัญกับ "ครอบครัว" เหนือ สิ่งอื่นใดหรือเปล่า? ดาวิดไม่ยอมจัดการกับความบาปของบุตร อย่างที่เขาสมควรได้รับหรือเปล่า? ดาวิด พยายาม "ช่วยเหลือ" บุตรให้พ้้นผิด เหมือนกับที่เรา ไม่พยายามแก้ใข ลูกที่ดื้อดึงไม่เชื่อฟัง เพราะกลัวว่า เขาจะไม่รักเราเหรือเปล่า? เราปฏิเสธการลงวินัยสมาชิกที่ทำผิด ด้วยกลัวว่าเขาจะหลงหาย หรือไม่ได้ ความช่วยเหลือบางด้านจากเขาอีกหรือเปล่า? ขอให้เราเรียนรู้จากดาวิดว่า สามัญสำนึกเราบางทีก็หดหาย ไปได้อย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันรู้ตัว หนทางเดียวที่จะระวังรักษาสามัญสำนึกและทัศนคติของเราให้ถูกต้อง คือให้พระคำเข้ามาคอยหล่อหลอมจิตใจ ให้เรามีกรอบความคิดในแบบของพระเจ้า เพราะเราศึกษาพระวจนะ ขอให้เราเป็นผู้ที่มีพระคำในใจ เพื่อจะมีมุมมองและทัศนติแบบเดียวกันกับพระเจ้า

ท้ายที่สุด เราเรียนรู้มากมายจากควมทุกข์ของดาวิด ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของ ดาวิด ผมคงไม่สามารถอธิบายถึงความทุกข์ใจที่ดาวิดแบกอยู่ ผมขอใช้คำว่ากดดันแทน ผมเชื่อว่ามีคริส เตียนอีกหลายคนที่อยู่ในภาวะกดดัน ผมขอพูดต่อไปว่า คริสเตียนอาจอยู่ในภาวะกดดันได้ โดย "ไม่ได้ ทำบาป" แต่การกดดันบางทีก็เป็นเพราะบาป (ซึ่งเป็นสาเหตุบางส่วนที่ดาวิดต้องเผชิญ) การกดดันบาง อย่างก็เกิดจากผลของบาปโดยตรง ซึ่งแปลว่าเราเลือกที่จะเข้าไปสู่ภาวะกดดันเอง ทั้งๆที่รู้ถึงรากปมของมัน ผมคงไม่ขอเจาะลึกมากนักเรื่องความกดดัน ที่เกิดจากความบาป ทั้งนอกและในตัวของมันเอง

หลายปีมาแล้ว มีผู้รับใช้อาวุโสท่านหนึ่ง ยืนขึ้นในระหว่างการนมัสการ อ่านพระธรรมตอนที่พระเยซูอธิษฐาน อยู่ในสวนเกทเสมนี เขากล่าว (ที่จริงเขาอ่านจากฉบับแปลใหม่ล่าสุด) ว่าพระเยซูทรงอยู่ในสภาวะกดดัน ผมทำเรื่องขายหน้าครับ ด้วยการยืนขึ้นและโต้เถียงกับผู้รับใช้ท่านนั้น ผมบอกเขาว่าความกดดันเป็นบาป เพราะฉะนั้นไม่มีทางเป็นได้ ที่พระเยซูจะอยู่ภายใต้ความกดดัน เราอยู่ในภาวะกดดันได้โดยไม่ทำบาป ผมเชื่อ ว่าดาวิดรู้สึกกดดัน และเพราะความกดดันนี้เอง ที่ทำให้ความคิดจิตใจของท่าน สับสนจนทำอะไรไม่ถูก

สิ่งที่ผมอยากให้คุณสังเกตุดู คือพระเจ้าทรงไว้ชีวิตดาวิด และประทานชัยชนะเหนืออับซาโลมให้ ถึงแม้ดาวิด จะรู้สึกกดดัน ถึงแม้ท่านจะออกคำสั่ง ไม่ให้ทหารทำร้ายอับซาโลม พระประสงค์และแผนการของพระเจ้า ไม่มี วันล้มไปเพราะความบาป และแน่นอนไม่ใช่เพราะความกดดัน มีบางเวลา บางโอกาสที่ความเชื่อของดาวิด ตก ต่ำลงจนถึงขีดสุด สิ่งนี้เป็นตัวการขัดขวางพระประสงค์ของพระเจ้าได้หรือ? ไม่มีทางครับ!

ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะมีเหตุผลสำคัญมาก มีการสอนและเสนอแนวคิดกันอย่างแพร่หลายในคริสตจักร ว่าพระเจ้าไม่สามารถทำการของพระองค์ภายใต้ความกดดันได้ คำสอนในเรื่องความคิดเชิงบวกของทุกวันนี้ เป็นตัวการด้วย คือสอนว่าถ้าเรามองในแง่ดี สิ่งดีต่างๆก็จะตามมา ถ้าเรามีแนวโน้มคิดในเชิงร้าย เรากำลังมี ปัญหา นี่คือสิ่งที่สอนกันอยู่ในปัจจุบัน ฟังดูเป็นแนวคริสเตียนดี คล้ายกับว่าถ้าเรามีความเชื่อพอ พระเจ้าจะ กระทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เพื่อเรา ถ้าเราขาดความเชื่อ เราจะได้รับผลแห่งความทุกข์และความโศกเศร้า

มีมุมมองที่ผิดอยู่มากมายในคำสอนนี้ เราให้ความสำคัญในเรื่องพระพรกับตัวเราเองมากไป เราเอาพระพร ของพระเจ้ามาบวกเข้ากับความเชื่อ กับการเชื่อฟัง และการมีทัศนคติที่ดี แต่พอต้องเผชิญความกดดัน (ซึ่ง ต้องมีมาแน่) เราไม่มีความหวังในคำสอนนั้นหลงเหลืออยู่เลย เราคิดว่าพระเจ้าไม่สามารถทำการใดๆได้ เมื่อเราอยู่ในภาวะกดดัน ดังนั้นเราจึงต้องมีความเชื่อเต็มเปี่ยม และมีสันติสุขอยู่ตลอดเวลา บ่อยครั้งที่ คริสเตียนหลอกตนเองและคนรอบข้าง ว่ามีสันติสุข มีความชื่นชมยินด ีและมีความเชื่ออยู่เต็มเปี่ยม เพราะ คนรอบข้างคาดหวังจากเรา ในขณะนั้น ดาวิดไม่มีสันติสุข ไม่มีความชื่นชมยินดี หรือมีความเชื่อเหลืออยู่เลย ท่านอยู่ในภาวะที่จิตใจตกต่ำที่สุด ถึงกระนั้นก็ตาม พระเจ้าทรงทำให้พระประสงค์ และพระสัญญาของพระ องค์สำเร็จไป ทั้งๆที่ดาวิดอยู่ในภาวะสับสนที่สุด พระเจ้าทรงจัดเตรียมเพื่อนในยามยากให้ดาวิดหลายคน พระองค์ทรงให้หุชัย ไปทำให้คำปรึกษาของอาหิโธเฟลฟั่นเฝือไป ทรงใช้โยอาบไปกำจัดอับซาโลมและเป็นผู้ ไปตักเตือนดาวิด พระเจ้าทรงทำงานภายในชีวิตของดาวิด ไม่ใช่เพราะท่านมีความเชื่ออยู่เต็มเปี่ยม มีความ ชื่นชมยินดี และมีความหวังอยู่ในตอนนั้น แต่เป็นเพราะพระองค์ทรงสัตย์ซื่อในพระสัญญาของพระองค์

ผมขอเจาะลึกเรื่องความกดดันนี้ออกไปอีกหน่อย หลายครั้งคนที่กำลังมีความกดดัน มุมมองของเขาจะผิด ปกติ -- พวกเขามองบางอย่างในชีวิตไม่ออก แต่ก็มีบางครั้ง ที่ความกดดันช่วยทำให้เราเข้าใจชีวิตได้ดีขึ้น เรามีความมั่นใจในตัวเองมากเกินหรือเปล่า มั่นใจว่าเรามีความสามารถ มีความชอบธรรม และมีความเชื่อใน แบบของตัว? คุณเชื่อมั้ยว่า ความกดดันจะกวาดทุกสิ่งที่คุณมั่นใจนี้ไปได้หมด? คนที่มีความเชื่อมั่นในตนเอง สูง มีความสุขมาก ประสพความสำเร็จในแทบทุกเรื่อง มักหลอกตนเองถึงแหล่งที่มาของสิ่งเหล่านี้ ดาวิดมอง เห็นชีวิตชัดเจนเมื่อท่านอยู่บนยอดหอคอยของความสำเร็จ มากกว่าเมื่อท่านดำดิ่งลงสู่ความอัปยศ ดาวิดไม่ อาจวางใจในตนเองได้ในสภาพที่สิ้นหวัง สิ่งเดียวที่ท่านทำได้คือมอบวางไว้ที่องค์พระผู้เ็ป็นเจ้า พักพิงและ มีความหวังในพระองค์

ผมได้กล่าวไปแล้วว่า พระเจ้าทรงทำงานในชีวิตของดาวิดมากในช่วงที่ท่านอยู่ภายใต้ความกดดัน ผมขอบอก ต่อไปอีกว่า พระเจ้าทรงทำงานผ่านชีวิตของท่านในภาวะกดดันมากเช่นกัน ผมไม่อาจหาข้อพิสูจน์มาสนับ สนุนสิ่งที่พูดนี้ได้ แต่ผมจินตนาว่าพระธรรมสดุดีของดาวิดหลายๆบท ถูกเขียนขึ้นจาก "ปลักแห่งความระทม" หลายบทเขียนขึ้นในยามสิ้นหวัง ขณะที่ดาวิดพูดถึงความกลัว ความสิ้นหวัง ความกดดันที่มีต่อพระเจ้า ท่าน กลับพบความหวัง รับการช่วยเหลือ เมื่อท่านระลึกถึงพระเจ้าที่ท่านกำลังทูลขออยู่ ในขณะที่เขียนพระธรรม สดุดีนี้ ดาวิดได้ช่วยเหลือผู้อื่นผ่านความสิ้นหวังของท่าน บ่อยครั้ง ขณะที่เราคร่ำครวญ เรามีทุกข์ เราจะมอง เห็นชีวิตชัดเจนขึ้น วางใจในพระเจ้ามากยิ่งขึ้น ถ้าเป็นเช่นนี้ การทนทุกข์ และความกดดันต่างๆ ก็น่าจะเป็น มิตรยิ่งกว่าเป็นศัตรู สิ่งใดก็ตาม ที่นำเราเข้าใกล้พระเจ้ามากยิ่งขึ้น คือมิตรแท้ของเรา

ผมแน่ใจว่าขณะที่ผมพูดเรื่องราวเหล่านี้ ผมกำลังพูดอยู่กับคนที่กำลังอยู่ภายใต้ความกดดันบางประการ บาง คนอาจไม่รู้ตัว และไม่อยากยอมรับ อาจเป็นเพราะบางคน ผมก็ด้วย ที่ไปคิดว่าความกดดันคือความบาปอย่าง หนึ่ง และคุณไม่อยากรู้สึกผิดเพราะความบาปนี้ แต่ก็มีหลายคนอยู่ท่ามกลางการกดดัน และยอมรัับได้ หลาย คนอายที่จะยอมรับ และไม่กล้าแบ่งปันให้คนอื่นฟัง ผมขอบอกอย่างง่ายๆว่า พระเจ้าทรงทำงานในชีวิตของ ดาวิด ไม่ว่าท่านจะอยู่ในสภาพใด ในสภาพกดดัน พระองค์ก็ทรงทำได้

ผมขอจบลงด้วยคำตรัสขององค์พระเยซูคริสต์:

1 ครั้นทอดพระเนตรเห็นคนมากดังนั้น พระองค์ก็เสด็จขึ้นไปบนภูเขาและ
เมื่อประทับแล้ว เหล่าสาวกของพระองค์มาเฝ้าพระองค์ 2 แล้วพระองค์
จึงตรัสสอนเขาว่า 3 "บุคคลผู้ใด รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะแผ่นดินสวรรค์เป็นของเขา 4 "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม (มัทธิว 5:1-4)

28 บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา และเรา
จะให้ท่านทั้งหลาย หายเหนื่อยเป็นสุข 29 จงเอาแอกของเราแบกไว้
แล้วเรียนจากเรา เพราะว่าเราสุภาพและใจอ่อนน้อม และจิตใจท่านทั้ง
หลายจะได้พัก 30 ด้วยว่าแอกของเราก็พอเหมาะ และภาระของเราก็เบา"
(มัทธิว 11:28-30)

⁸⁵ ผมอดคิดไม่ได้ว่า แผนการที่ขยายกองกำลังของอับซาโลมให้ยิ่งใหญ่ กลับกลายเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่ หลวงต่อการรบ คนของดาวิดล้วนแล้วแต่เป็นนักรบที่เก่งกล้าและชำนาญการศึก เคยร่วมรบกับท่านมาในอดีต สิ่งที่กองทัพของอับซาโลมต้องเผชิญคือ นักรบที่ชำนาญทั้งการรบ และพื้นที่ กองกำลัง "อาสาสมัคร" ที่จะ ไปกับอับซาโลมนี้ ไม่ชำนาญการรบ ขาดประสบการณ์ และขาดวินัย เมื่อมีผู้นำคนใหม่ อ่อนประสบการณ์ เหมือนกับน้องน้อยในวงการ ที่ด้อยคุณภาพทั้งตัวผู้นำและผู้ตาม แถมไม่เคยผ่านฝึกซ้อมมาก่อน

⁸⁶ บาฮูริมอยู่ไม่ไกลจากเยรูซาเล็ม เป็นที่ซึ่งพัลทิเอล สามีคนที่สองของมีคาลได้รับอนุญาติให้มาส่งได้ (2 ซามูเอล 3:14-16) อีกทั้งยังเป็นบ้านของชิเมอี คนที่สาปแช่งเอาหินปาดาวิด ตอนกำลังอพยพออกจาก เยรูซาเล็ม

⁸⁷ นอกจากที่เราคิดว่าผมของอับซาโลมเกี่ยวติดกับต้นไม้แล้ว ในพระคัมภีร์บอกว่าศีรษะของเขาติดกิ่งต้นก่อ แน่น ถ้าใครอยู่ในเหตุการณ์ จะเห็นว่าอับซาโลมติดแน่นจนดิ้นไม่หลุด ถ้าไม่มีใครไปเห็นเข้า เขาคงต้องตาย อยู่ดีเพราะถูกป่ากิน ไม่จำเป็นที่คนของดาวิดต้องลงไม้ลงมือ

คำนำ

ไม่นานมานี้ ผมและภรรยาได้เดินทางไปพักผ่อน เราใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์ ท่องเที่ยวอยู่ทางเหนือของชาย ฝั่งตะวันออก เราขับรถผ่านไปทางแมสซาชูเสส รัฐเมน โนวา-สโกเทีย เกาะพรินส์เอดเวิร์ด นิวบรันสวิก เวอร์มอนท์ นิวแฮมเชอร์ และโรดส์ไอส์แลนด์ เราทั้งคู่รักชายฝั่งทะเล ที่มีทั้งอ่าว ท่าเรือและชายหาด ใบไม้ เปลี่ยนสีของฤดูใบไม้ร่วงทำให้เราถึงกับตะลึง ไม่ว่าจะเป็นสีทอง สีเหลือง สีแสด หรือแม้กระทั่งสีแดงเพลิง ตลอดชีวิต เราอาศัยอยู่แต่แถบตะวันตกเฉียงเหนือ และแถวเท็กซัส เมื่อได้มาสัมผัสบรรยากาศเก่าๆแถว ชายฝั่งด้านตะวันออก เราได้แต่นิ่งงัน เห็นโบสถ์ที่สร้างก่อนการประกาศเอกราช สุสานของคนที่ตายไปแล้ว นับศตวรรษ

คำว่า "เก่า" สร้างความหมายใหม่ให้กับเรา ; "เก่า" นี้น่าจะ "เก่ากว่า" ที่เราเคยคิดเอาไว้ แต่ว่าในอเมริกา คำว่า "เก่า" ยังไม่ค่อย "เก่า" เท่าไหร่ คุณคิดว่าตึกอายุ 200 ปี หรือสุสานเก่าๆนี้ "เก่า" จริงหรือ? ลองเทียบ กับ "ความเก่า" ที่บรรดาธรรมิกชนในพระคัมภีร์เดิมนึกถึง เช่น ชาวอิสราเอลที่ทำพันธสัญญากับชาวกิเบโอน สี่ร้อยปีก่อนสมัยของดาวิด เราคงสงสัยกันว่ากษัตริย์ซาอูลลืมเรื่องพันธสัญญานี้หรือเปล่า หรืออาจเป็นได้ว่า เพราะมัน "เก่า" เกินกว่าจะไปยึดถือเป็นจริงเป็นจัง ท่านคิดผิดมากครับ! การกระทำของท่าน ชาวกิเบโอน ถือว่าเป็นการทำให้แผ่นดินอิสราเอลมัวหมอง เกิดกันดารอาหารหลังจากที่ท่านตาย จึงตกอยู่ที่ดาวิด ผู้จะต้อง เข้ามาแก้ใข ทำในสิ่งที่ซาอูลละเมิดให้ถูกต้อง

เรื่องเช่นนี้ฟังดูไม่คุ้นหูพวกเราทั้งหลาย เราสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องฆ่าคนในราชวงศ์ของซาอูลถึงเจ็ด คน เพื่อชดใช้การกระทำของท่าน ที่ทำไว้หลายปีมาแล้ว เพียงเพื่อรักษาสัญญาที่ทำไว้เมื่อ 400 ปีก่อนหน้า เรางุนงงที่เห็นมารดาของบุตรที่ถูกสังหารทั้งสอง พยายามปกป้องศพของบุตรชาย และการที่ ดาวิดนำกระดูก ของพวกเขามาทำพิธีฝังให้อย่างถูกต้อง รวมกับกระดูกของซาอูลและบรรดาบุตรของท่าน ที่แปลกคือ เราพบ ว่าโกลิอัท ทหารยักษ์ที่ดาวิดฆ่าเมื่อเริ่มเข้าสู่วงการ มีบุตรหลานอยู่มากมาย ล้วนแล้วแต่ มีร่างกายใหญ่โต เป็นยักษ์ทั้งสิ้น

เรื่องแปลกๆเช่นนี้ ถูกรวบรวมเอาไว้ในบทที่ 21 ของพระธรรม 2 ซามูเอล ด้วยการดลใจและควบคุมขององค์ พระผู้เป็นเจ้า ขอให้เราตระหนักว่า เรื่องราวเหล่านี้ เป็นจุดสูงสุด ที่สรุปรวมความของพระธรรม 1 และ 2 ซามูเอลไว้ด้วยกัน ผู้เขียนค่อยๆนำเราเข้าสู่จุดนี้ในพระคัมภีร์ ดังนั้นเนื้อหาที่มีอยู่ จึงสำคัญยิ่งสำหรับพวกเรา ของให้เราตั้งใจฟังให้ดี และเรียนในสิ่งที่พระเจ้ามีพระประสงค์ให้เราเรียนรู้

ทำในสิ่งที่ถูกต้องให้กับชาวกิเบโอน
(21:1-9)

1 ในสมัยของดาวิดมีการกันดารอาหารอยู่สามปี ปีแล้วปีเล่า และดาวิดก็เข้าเฝ้าต่อ
พระพักตร์พระเจ้า พระเจ้าตรัสว่า "เพราะเขาฆ่าคนกิเบโอน ความผิดที่เขาทั้งหลาย
ต้องตายจึง ตกอยู่กับซาอูลและพงศ์พันธุ์ของเขา" 2 พระราชาจึงทรงเรียกคนกิเบ
โอนมาตรัสแก่เขา (ฝ่ายคนกิเบโอนนั้นไม่ใช่ประชาชนอิสราเอล แต่เป็นคนอาโมไรต์
ที่ยังเหลืออยู่ ถึงแม้ว่าประชาชนอิสราเอลจะ ได้ปฏิญาณไว้ว่าจะไว้ชีวิตเขาทั้งหลาย แต่ซาอูลก็ทรงหาช่องที่จะสังหารเขาทั้งหลายเสีย เพราะความร้อนใจที่เห็นแก่คน อิสราเอลและคนยูดาห์) 3 ดาวิดตรัสถามคนกิเบโอนว่า "เราจะกระทำอะไรให้แก่พวก
ท่านได้ เราจะทำอย่างไรจึงจะลบมลทินบาปเสียได้ เพื่อพวกท่านจะได้อวยพรแก่ มรดกของพระเจ้าได้" 4 คนกิเบโอนทูลตอบพระองค์ว่า "ระหว่างพวกข้าพระบาท กับ ซาอูลและพงศ์พันธุ์ของท่าน นั้นไม่ใช่เรื่องเงินหรือทอง ทั้งไม่ใช่เรื่องของพวกข้าพระ บาทที่จะประหารชีวิต อิสราเอลคนหนึ่งคนใด" พระองค์จึงตรัสว่า "แล้วพวกท่านจะ ให้เรากระทำอะไรแก่ท่านเล่า" 5 เขากราบทูลพระราชาว่า "ชายผู้ที่เผาผลาญพวกข้า
พระบาท และวางแผนการทำลายพวกข้าพระบาท เพื่อมิให้พวกข้าพระบาทมีที่อยู่ใน เขตแดนอิสราเอล 6 ขอทรงมอบบุตรเจ็ดคนของเขาให้แก่พวกข้าพระบาท เพื่อพวกข้า พระบาทจะได้แขวนเขาเสียต่อ พระพักตร์พระเจ้าที่กิเบอาห์แห่งซาอูลผู้เลือกสรรของ
พระเจ้า" และพระราชาตรัสว่า "เราจะจัดเขามาให้" 7 แต่พระราชาทรงไว้ชีวิตเมฟีโบเชท บุตรของโยนาธานราชโอรสของซาอูล ด้วยเหตุคำปฏิญาณระหว่างทั้งสองที่กระทำใน พระนามพระเจ้า คือระหว่างดาวิดกับโยนาธานราชโอรสของซาอูล 8 แต่พระราชานำ เอาบุตรสองคนของนาง ริสปาห์บุตรีของอัยยาห์ ซึ่งบังเกิดกับซาอูล ชื่ออารโมนีกับ
เมฟีโบเชท กับบุตรห้าคนของเมราบ ราชธิดาของซาอูล ซึ่งพระนางมีกับอาดรีเอล บุตรบารซิลลัยชาวเมโหลาห์ 9 พระองค์ทรงมอบคนเหล่านี้ไว้ในมือของคนกิเบโอน เขาทั้งหลายจึงแขวนคนทั้งเจ็ดไว้บนภูเขาต่อพระพักตร์พระเจ้า และทั้งเจ็ดคนก็พินาศ
ไปด้วยกัน เขาถูกฆ่าตายในวันแรกของฤดู เกี่ยวข้าวในวันต้นการเกี่ยวข้าวบารลี

ชาวกิเบโอนเป็นชนเผ่าที่น่าสนใจ ผู้เขียนเรียกคนพวกนี้ว่าเป็นชาวอาโมไรต์ (21:2) แต่โดยทั่วไปแล้ว เป็นที่ รู้จักกันว่าเป็นคนฮีไวต์ (โยชูวา 9:1, 7; 11:19)⁹³ คนกิเบโอนเหล่านี้อาศัยอยู่ในคานาอัน เป็นคนที่พระเจ้า สั่งให้คนอิสราเอลทำลายให้หมดสิ้น (อพยพ 33:2; 34:11; เฉลยธรรมบัญญัติ 7:1-2) ซึ่งน่าจะเป็นไปตามนั้น เสียแต่เพียงว่ามีกรณีพิเศษ ทำให้ต้องหักเหไป ตามที่บันทึกอยู่ในพระธรรมโยชูวาบทที่ 9 ภายใต้การนำของ โยชูวา ชาวอิสราเอลได้ข้ามแม่น้ำจอร์แดน (โยชูวา 3) และเข้ายึดเมืองเยริโค(บทที่ 6) และต่อมายึดเมืองอัย (บทที่ 7 และ 8) เมืองที่อิสราเอลต้องเข้ายึดครองเมืองต่อไปคือกิเบโอน และชาวกิเบโอนก็รู้ตัวดี

กิเบโอนเป็นเมืองใหญ่ มีนักรบที่มีฝีมืออยู่เป็นจำนวนมาก (10:2) เราคิดว่าพวกเขาน่าจะลุกขึ้นต่อสู้ แต่ชาว เมืองนี้กลับเลือกใช้วิธีอื่น เช่นเดียวกับนางราหับที่เมืองเยริโค ชาวกิเบโอนเชื่อว่าพระเจ้าประทานแผ่นดิน คานาอันให้กับชาวอิสราเอล พวกเขารู้ดีว่าไม่มีทางชนะถ้าขืนคิดสู้ จึงตัดสินใจส่งคณะผู้แทนไปเจรจา ทำที ว่ามาจากที่ไกล เพื่อจะมาให้ถึงที่ๆอิสราเอลตั้งค่ายอยู่ คณะผู้แทนนี้บันทุกกะสอบเก่า และถุงหนังเหล้าองุ่นไว้ บนหลังลา สวมใส่เสื้อผ้าเก่าขาด นำแป้งขนมปังและเสบียงมาด้วย ภาพทุกอย่างทำให้เห็นเหมือนกับว่ามา จากที่ไกล คนอิสราเอลตกลงทำสัญญาสันติภาพกับกลุ่มคนที่ "มาจากที่ไกล" คณะนี้ เมื่อคนอิสราเอลรู้ว่า ถูกหลอก พวกเขาต้องการฆ่าคนกิเบโอน แต่พันธสัญญาที่พึ่งได้ตกลงกันไป ทำให้พวกเขาไม่สามารถทำได้ คนอิสราเอลจึงนำคนกิเบโอนมาใช้เป็นทาส ให้ตัดฟืน และตักน้ำ โดยเฉพาะสำหรับใช้ที่ในพลับพลา (โยชูวา 9:16-17)

พันธสัญญาที่ชาวกิเบโอนทำไว้กับชาวอิสราเอล ทำให้พวกเขาอยู่รอดปลอดภัย แต่ก็เสี่ยงกับความไม่พอใจ ของเพื่อนร่วมชาติชาวอาโมไรต์เมืองอื่นๆ เมื่อกษัตริย์ทั้งห้าของอาโมไรต์ รู้เรื่องสัญญาเป็นพันธมิตรที่ชาว กิเบโอนทำกับอิสราเอล พวกเขาจึงมองชาวกิเบโอนเป็นศัตรู กษัตริย์ทั้งห้าตัดขาดกับกิเบโอน และยกทัพ หมายจะมาโจมตีและทำลายเมืองนี้เสีย (10:1-5) เมื่อคนกิเบโอนรู้ว่าจะถูกโจมตี พวกเขาส่งสารไปหาโยชูวา ที่กิลกาล ขอความช่วยเหลือ และก็ได้ตามนั้น (สัญญาที่กิเบโอนทำไว้กับอิสราเอล ครอบคลุมไปถึงการช่วย คุ้มครองด้วย) พระเจ้าทรงประทานความมั่นใจให้แก่โยชูวาว่าท่านจะชนะ : "จะไม่มีผู้ใดในพวกเขา สักคน เดียวที่จะยืนหยัด ต่อสู้เจ้าได้" (10:8) เดินทางทั้งคืนมาจากกิลกาล โยชูวาจัดการกับกษัตริย์อาโมไรต์ทั้ง ห้าจนไม่เหลือเลยที่กิเบโอน ทั้งที่ต่างพยายามหลบหนี พระเจ้าทรงโยนลูกเห็บใหญ่ลงมาจากฟ้า ฆ่าพวกเขา ตายไปเสียมากกว่าคมดาบ (10:11) ถึงกระนั้นก็ยังไม่ชนะเด็ดขาด โยชูวาจึงอธิษฐานขอให้พระเจ้า ทำให้ดวง อาทิตย์หยุดอยู่กับที่ เพื่ออิสราเอลจะมีเวลาและแสงเพียงพอ ที่จะทำลายคนอาโมไรต์ให้หมดสิ้น ดวงอาทิตย์ หยุดนิ่งอยู่เหนือกิเบโอน ไม่มีวันใดอีกแล้ว ที่เป็นวันแห่งสงครามอันยาวนานเท่าวันนั้น เราคงสงสัย ว่าทำไม คนอาโมไรต์เหล่านี้ คิดว่าจะยับยั้งพระหัตถ์พระเจ้าได้ ในเมื่อพวกเขากำลังทำลายประชากรอิสราเอล พล เมืองของพระองค์ ประชากรที่พระองค์ประทานพระพรให้

เมื่ออิสราเอลเข้าครอบครองคานาอัน เมืองกิเบโอนถูกแบ่งให้เป็นส่วนของเผ่าเบนยามิน และเป็นเมืองที่เก็บ ไว้้สำหรับพวกเลวี (โยชูวา 21:17) เป็นเมืองที่ "สงวนไว้" สำหรับจัดตั้งพลับพลา และประดิษฐานอยู่ที่นั่น จนกระทั่งพระวิหารที่ซาโลมอนสร้างเสร็จลง (ดาวิดนำหีบแห่งพระเจ้ามาไว้ที่เยรูซาเล็ม แต่พลับพลาและ แท่นเผาบูชา ยังอยู่ทีกิเบโอน (ดู 2 ซามูเอล 6; 1 พศด. 16:39-40; 21:29) ในช่วงเริ่มต้นการปกครองของ ซาโลมอน ท่านไปที่กิเบโอน เพื่อไปนมัสการพระเจ้าและถวายเครื่องบูชา และที่นี่เองเป็นสถานที่ ที่พระเจ้า เสนอจะมอบสิ่งที่ซาโลมอนทูลขอ (1 พศด. 16:39; 21:29; 2 พศด. 1:1-13; 1 พกษ. 3:4-5)

กิเบโอนเป็นเมืองบรรพบุรุษของซาอูล (1 พศด. 8:29-30; 9:35-39) เป็นเมืองที่คน 12 คนของอิชโบเชท (บุตรของซาอูล) มาท้าทายกับ 12 คนของดาวิด ทะเลาะเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตจนเกิดการสู้รบ ถึงขั้นนอง เลือด (2 ซามูเอล 2:12-17) เป็นเมืองที่มี "ศิลาใหญ่" ตั้งอยู่ เป็นที่เดียวกับที่โยอาบออกมาพบอามาสา และฆ่าเสีย (2 ซามูเอล 20:8) ต่อมาเมื่อดาวิดชราภาพ และโยอาบทำสิ่งที่โง่เขลา ด้วยการไปสนับสนุน อาโดนียาห์ (ต่อต้านซาโลมอน) ให้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากดาวิด โยอาบหนีไปที่กิเบโอน ไปจับ เชิงงอนที่แท่นบูชาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล (1 พกษ. 2:28-34).

เวลาผ่านไปถึง 400 ปีแล้ว กว่าจะมาถึงพระธรรมตอนนี้ ที่พวกผู้นำอิสราเอลเคยพลาดท่า ไปทำพันธสัญญา กับชาวกิเบโอน เราคิดว่าพันธสัญญานี้น่าจะล้มเลิกไปได้แล้ว เพราะเป็นเรื่องเก่าเก็บในประวัติศาสตร์ แต่ อยู่ดีๆ ก็มีพวกกิเบโอนโผล่ขึ้นมาในพระธรรม 2 ซามูเอลตอนนี้ เกิดการกันดารอาหารขึ้นในอิสราเอลเป็นเวลา ถึงสามปี ดาวิดจึงทูลถามพระเจ้า ว่าเหตุใดพระองค์จึงให้เกิดการกันดารอาหารขึ้น พระเจ้าตอบว่าเป็นเพราะ บาปของซาอูลและราชวงศ์ของท่าน บาปที่ทำไว้กับชาวกิเบโอน เป็นเพราะต้องการรักษาประโยชน์ให้กับ ประเทศ ให้กับลูกหลานอิสราเอลและยูดาห์ ซาอูลและราชวงศ์ของท่าน จึงคิดแผนการทำลายล้างเผ่าพันธ์ กิเบโอนให้หมดสิ้น ท่านค่อยๆกำจัดพวกนี้ออกไปทีละนิดๆ ซึ่งแทบไม่มีผู้ใดรู้ (รวมทั้งคนในราชวงศ์ด้วย) ที่จริง ถ้าซาอูลคิดจะกำจัดพวกกิเบโอน ท่านน่าจะทำได้ง่ายกว่า จากเมืองบ้านเกิดของท่านเองที่กิเบอา เรา ไม่รู้ว่าซาอูลดำเนินแผนการชั่วร้ายนี้ไปได้มากน้อยแค่ไหน และเพราะหตุใดจึงทำไม่สำเร็จ

การกระทำของซาอูลเป็นการละเมิดต่อพันธสัญญาที่อิสราเอลทำไว้กับชาวกิเบโอน เมื่อกว่า 400 ปีมาแล้ว ⁹⁴ เป็นพันธสัญญาที่ผู้ใหญ่อิสราเอลในสมัยนั้นพลาดท่าเสียทีทำไป คนอิสราเอลไม่น่าหลวมตัวไปในเรื่องนี้ แต่ เมื่อทำไปแล้ว คนอิสราเอลจำต้องรักษาพันธสัญญาไว้ โยชูวาถึงได้ไปช่วยชาวกิเบโอนสู้รบ หลังจากที่ทำ พันธสัญญานี้ได้ไม่กี่วัน และบัดนี้ เวลาผ่านไปแล้วหลายร้อยปี ซาอูลกลับไปลงมือทำในสิ่งที่ขัดกับข้อผูกมัด ในอดีต ท่านเริ่มปฏิบัติการล้างเผ่าพันธ์กิเบโอน ซึ่งต่างกับที่ฮามานเคยคิดจะทำลายล้างชาวยิว (ดูพระธรรม เอสเธอร์) อย่างไรก็ตาม พระเจ้าทรงยับยั้งไม่ให้แผนการชั่วร้ายนี้สำเร็จ เราไม่รู้เรื่องราวของแผนการนี้เลย จนกระทั่งหลายปีผ่านไป พระเจ้าให้เกิดการกันดารอาหารขึ้นในอิสราเอล ทำให้ดาวิดต้องทูลถามพระเจ้า ถึงปัญหา และพยายามแก้ใขให้ถูกต้อง

ผู้เขียนไม่ได้พูดชัดเจนเรื่องเวลาที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เราไม่รู้ว่าการกันดารอาหารนี้อยู่ในช่วงใหนของชีวิต ดาวิด เรารู้แต่เพียงว่าเกิดขึ้นหลังจากที่ซาอูลและบุตรสิ้นชีพไปแล้ว เมื่อเกิดการกันดารอาหาร ก็เกิดต่อเนื่อง กันไปถึงสามปี นี่ไม่ใช่เป็นการกันดารอาหารแบบธรรมดา แต่เป็นเหตุการณ์ที่ดาวิดรู้สึกได้ว่าต้องเป็นมาจาก พระเจ้า ในพันธสัญญาโมเสส มีบ่งไว้ว่า การกันดารอาหารมาจากพระหัตถ์พระเจ้า เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับ ความบาป (ดูเฉลยธรรมบัญญัติ 28:23-24; 2 พศด. 6:26-31) ดาวิดจึงทูลถามพระเจ้า ถึงสาเหตุของการ กันดารอาหาร คำตอบของพระเจ้านั้นชัดเจนยิ่งนัก :

"เพราะเขาฆ่าคนกิเบโอน ความผิดที่เขาทั้งหลายต้องตายจึง ตกอยู่กับซาอูล และพงศ์พันธุ์ของเขา" (2 ซามูเอล 21:1ข KJV)

ผมเลือกที่จะนำคำตอบของพระเจ้ามาจากฉบับบแปลของ KJV เพราะคิดว่าใกล้เคียงกับภาษาฮีบรูมากที่สุด "สำหรับซาอูล และสำหรับราชวงศ์กระหายเลือด (ของเขา)" คำพูดนี้น่าจะช่วยให้การแปลในฉบับอื่นๆเห็น ภาพชัด เหตุใดดาวิดจึงส่งบุตรหลานของซาอูลให้ไปตาย ทั้งๆที่บาปนั้นซาอูลเป็นผู้กระทำ? บัญญัติของ โมเสสสั่งห้ามอิสราเอลไม่ให้ลงโทษบุตรในบาปของบิดา:

16 "อย่าให้บิดาต้องรับโทษถึงตายแทนบุตรของตน หรือให้บุตรต้องรับโทษถึง ตายแทนบิดาของตน ให้ทุกคนรับโทษถึงตายด้วยโทษของคนนั้นเอง" (เฉลยธรรมบัญญัติ 24:16, NASV)

คำตอบของพระเจ้าที่มีต่อดาวิด ย้ำข้อเท็จจริงว่าซาอูลไม่ได้ลงมือทำการฆ่าล้างเผ่าพันธ์กิเบโอนเพียง คนเดียว ท่านคงต้องมีคนช่วย และใครจะทำเช่นนี้ได้ นอกจากเป็นคนในครอบครัว ไม่ว่าพวกเขาเป็นผู้ลงมือ ทำโลหิตของชาวกิเบโอนตกเองหรือไม่ก็ตาม อย่างน้อยพวกเขาต้องรู้ จึงจัดว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด มีส่วนใน แผนการชั่วร้ายนี้ด้วย⁹⁵

ผมคิดว่าแรงจูงใจที่ซาอูลลุกขึ้นมากำจัดชาวกิเบโอนนั้น น่าจะเป็นการสนองตัณหาตัวเองมากกว่า เพราะว่า ท่านอาศัยอยู่ในแผ่นดินส่วนของเผ่าเบนยามิน และเมืองกิเบอาบ้านเกิดก็ไม่ไกลไปจากเมืองกิเบโอน อาจ เป็นได้ว่าครอบครัวของท่าน น่าจะเป็นผู้ได้ครอบครองดินแดนส่วนนี้ แต่ในพระคัมภีร์พูดว่า ซาอูลทำการ ครั้งนี้ก็ด้วยแรงจูงใจที่รักชาติอย่างผิดๆ "แต่ซาอูลก็ทรงหาช่องที่จะสังหารเขาทั้งหลายเสีย เพราะ ความร้อนใจที่เห็นแก่คน อิสราเอลและคนยูดาห์" (ข้อ 2) เพื่อนผมคนหนึ่งเคยพูดถึงประโยคนี้ว่า "ซาอูล ไม่เคยทำอะไรถูกสักที" ท่านไม่ยอมฆ่าคนอามาเลขให้หมด ทั้งๆที่พระเจ้าสั่ง (1 ซามูเอล 15) ท่านพยายาม ทำลายล้างเผ่าพันธ์กิเบโอน ด้วยความคิดว่าทำประโยชน์ให้กับอิสราเอลและยูดาห์ แต่ทำไม่สำเร็จ ดังนั้น ท่านจึงเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้แผ่นดินอิสราเอลเกิดการกันดารอาหาร

ดาวิดรู้ดีว่าท่านต้องทำบางสิ่ง เพื่อลบล้างบาปของซาอูล และเพื่อให้ได้มาซึ่งพรจากชาวกิเบโอน เพื่อว่า การกันดารอาหารจะได้จบสิ้นลง แต่สำหรับเราแล้ว เรารู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดเหลือเชื่อ ที่ชาว กิเบโอนจะเป็นผู้ "อวยพร" คนอิสราเอล ประชากรของพระเจ้า เพื่อว่าพระเจ้าจะอำนวยพระพรให้กับคน อิสราเอลอีกครั้ง ดูจะเป็นเรื่องกลับกัน กับที่ีบัญญัติไว้ในพันธสัญญาโมเสส :

"เราจะอำนวยพรแก่คนที่อวยพรเจ้า เราจะสาปคนที่แช่งเจ้า บรรดาเผ่าพันธุ์ทั่ว โลก จะได้พรเพราะเจ้า" (ปฐมกาล 12:3)

เป็นเพราะบาปของซาอูลและราชวงศ์กระหายเลือดของท่าน ทำให้ดูว่าคนกิเบโอนเป็นฝ่ายผิด ดูเหมือนพวก เขาร้องขอความเป็นธรรมจากพระเจ้า และสาปแช่ง (กันดารอาหาร) ให้ตกอยู่กับแผ่นดิน มันไม่ได้เกิดขึ้นใน สมัยของซาอูล แต่เกิดทีหลัง (อาจเป็นได้ว่าซาอูลไม่เคยคิดจะหาสาเหตุ ว่าทำไมแผ่นดินจึงกันดารอาหาร ไม่ใส่ใจที่จะแก้ใขสถานการณ์) บัดนี้เพื่อให้เรื่องนี้ยุติลง ต้องมีการชดใช้บาป (ด้วยการฆ่าผู้สืบทอดวงศ์วาน ของซาอูลเจ็ดคน) เพื่อชาวกิเบโอนจะได้อวยพรชาวอิสราเอล และพระเจ้าจะได้อำนวยพระพรแก่อิสราเอล ประชากรของพระองค์อีกครั้ง

ดาวิดเรียกชาวกิเบโอนมาพบ เพื่อสอบถามว่าท่านต้องทำสิ่งใด เพื่อจะแก้ใขเรื่องนี้ให้ถูกต้อง พวกเขาตอบ ท่านต่างจากที่ใจเราคิด อาจเป็นเพราะในสมัยนั้นยังไม่มีทนายความหัวเห็ด (โทษทีครับ) ที่คอยคิดสาระตะว่า จะได้เงินจากงานนี้เท่าไร แต่ชาวกิเบโอนแสดงชัดเจนว่ามันไม่ใช่เรื่องเงินที่เขาอยากได้ เพราะมันไม่มีทาง "สม" กับโลหิตที่ซาอูลทำให้ตกบนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาพูดต่อมา คือสิ่งที่พวกเขาคิดว่าสาสมกับความ ยุติธรรม : "ทั้งไม่ใช่เรื่องของพวกข้าพระ บาทที่จะประหารชีวิต อิสราเอลคนหนึ่งคนใด" (ข้อ 4) พวก เขาไม่มีอำนาจใดในฐานะเมืองขึ้น ที่จะสั่งประหารคนยิว ดาวิดคงพอเข้าใจในสิ่งที่พวกเขากำลังขอ ท่านจึง ถามเขาไปตรงๆว่า พวกเขาต้องการให้ท่านทำสิ่งใด ท่านจะทำให้

ชาวกิเบโอนตอบดาวิดว่า เนื่องจากซาอูลได้สังหารพวกเขาไปมากมาย และยังมีความตั้งใจจะทำลายล้างเผ่า พันธ์ของพวกเขาให้หมดสิ้น พวกเขาคิดว่าชีวิต "ลูกหลาน"⁹⁶ ของคนในราชวงศ์ซาอูลเจ็ดคน น่าจะสมกับ ความยุติธรรมที่ควรได้ พวกเขาจะแขวนคอลูกหลานทั้งเจ็ดคนนี้ "เพื่อพวกข้าพระบาทจะได้แขวนเขาเสีย ต่อ พระพักตร์พระเจ้า ที่กิเบอาห์แห่งซาอูลผู้เลือกสรรของพระเจ้า" (ข้อ 6) การแขวนคอ เป็นการลง โทษสำหรับความผิดสถานหนัก (ดูปฐมกาล 40:19; เฉลยธรรมบัญญัติ 21:22-23; โยชูวา 8:29; 10:26) ชาว กิเบโอนสัญญาว่าจะแขวนคอลูกหลานของซาอูล "ต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้า" ผมคิดว่าพวกเขามองเรื่องนี้ อย่างที่ควรเป็น คือทำตามพระประสงค์ของพระเจ้า ในแบบที่พระองค์พอพระทัย และแบบที่พวกเขาเองก็พอใจ พวกเขาจะทำการประหารนี้ที่บ้านเกิดของซาอูล ต่อหน้าพระพักตร์พระเจ้าที่กิเบอา เมืองของซาอูล

ผมพบว่าน่าสนใจ ที่ชาวกิเบโอนพูดถึงซาอูลว่าเป็น "ผู้เลือกสรรของพระเจ้า" แน่นอน นี่คงเป็นชื่อที่ใช้เรียก ซาอูลโดยทั่วไป ที่ชาวกิเบโอนคุ้นเคยดี แต่ผมคิดว่าที่เรียกเช่นนี้ในตอนนั้น คงต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง หรือ ว่าซาอูลถือเอาว่าตนเองนั้นเป็น "ผู้เลือกสรรของพระเจ้า" จึงทำอะไรก็ได้ตามต้องการ? คุณว่าสิ่งนี้เป็นสิทธิ พิเศษเฉพาะตัว ที่ทำให้พระเจ้ามองข้ามความบาปของเขาไปหรือ?! ลูกหลานของ "ผู้เลือกสรรของพระเจ้า" กำลังจะถูกประหารที่บ้านเกิดของตนเอง พระเจ้าไม่เคยมองข้าม หรือยกเว้นความบาปของคนที่พระองค์เลือก ไว้ พระองค์คงไม่ได้ลงโทษชาวคานาอันในความบาปของพวกเขา แล้วทำเป็นมองไม่เห็นบาปเดียวกันใน ประชากรอิสราเอล ที่พระองค์เลือกไว้ พระเจ้าไม่ได้ละเว้นบาปของดาวิด หรือบาปของซาอูล คนที่พระองค์ได้ "เลือกสรร" ไว้

มีหลายครั้งที่คริสเตียนรู้สึกหงุดหงิดในเรื่องนี้ เมื่อพวกอาหรับไปทิ้งระเบิด หรือทำลายตึกรามบ้านช่อง ทำให้ คนบริสุทธิ์พลอยรับเคราะห์ เรารีบประณามการกระทำนี้ว่าเป็นการกระทำของ "ผู้ก่อการร้าย" และเรียกร้องหา ความยุติธรรม แต่เมื่อคนอิสราเอลทำในแบบเดียวกัน เรากลับมองว่าเป็นการ "ป้องกันตัว" และถือว่าเป็นการเอา คืนที่ยุติธรรม การเป็นพลเมืองที่พระเจ้าเลือกสรร ไม่ใช่เป็นใบเบิกทางให้เราทำบาป พระเจ้าทรงได้ยินเสียงร้อง ทูลของผู้ที่ถูกข่มเหง และพระองค์จะพิพากษาอย่างยุติธรรม ถึงแม้บาปนั้น พลเมืองของพระองค์เป็นผู้กระทำก็ ตาม

26 ถ้าเจ้าได้รับเสื้อคลุมของเพื่อนบ้านไว้เป็นของประกัน จงคืนของนั้นให้เขา
ก่อนตะวันตกดิน 27 เพราะเขาอาจมีเสื้อคลุมตัวนั้นตัวเดียว เป็นเครื่องปกคลุม
ร่างกาย มิฉะนั้นเวลานอนเขาจะเอาอะไรห่มเล่า เมื่อเขาทูลร้องทุกข์ต่อเรา เราจะสดับฟังเพราะเราเป็นผู้มีเมตตากรุณา (อพยพ 22:26-27)

12 เพราะท่านช่วยกู้คนขัดสนเมื่อเราร้องทูล คนยากจน และคนที่ไร้ผู้อุปถัมภ์ (สดุดี 72:12).

4 นี่แน่ะ ค่าจ้างของคนที่ได้เกี่ยวข้าวในนาของท่านซึ่งท่านได้ฉ้อโกงไว้นั้น ก็ร้อง ฟ้องขึ้น และเสียงร้องทุกข์ของคนที่เกี่ยวข้าวนั้น ได้ทรงทราบถึงพระกรรณ ของ องค์พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาแล้ว (ยากอบ 5:4)

การพิพากษาของพระองค์อาจไม่มาในทันที แต่จะมาแน่

ดังนั้นจึงมีการเลือก "ลูกหลาน" ของซาอูลเจ็ดคนขึ้นมา เมฟีโบเชท บุตรของโยนาธาน ไ้ด้รับการยกเว้น เพราะพันธสัญญาที่ดาวิดได้ทำไว้กับโยนาธาน บุตรทั้งสองของนางริสปาห์ ⁹⁷ สนมของซาอูล ถูกประหาร รวมไปถึงบุตรห้าคนของธิดาซาอูล เมราบ⁹⁸ ชาวกิเบโอนนำชายทั้งเจ็ดนี้ไป และ "...แขวนคนทั้งเจ็ด ไว้บนภูเขาต่อพระพักตร์พระเจ้า" (ข้อ 9) การประหารนี้เกิดในเริ่มต้นฤดูเกี่ยวข้าวบารลี

ก่อนที่เราจะเข้าสู่บทสรุปของเหตุการณ์ระหว่างอิสราเอล และชาวกิเบโอน ตามที่บันทึกอยู่ในข้อ 10-14 ผม ขอหยุดไว้สักนิด เพื่อจะมาตั้งข้อสังเกตุบางประการของเหตุการณ์ในครั้งนี้ และจะนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ได้อย่างไร

พระธรรมตอนนี้เตือนเราให้เห็นถึงความสำคัญของพันธสัญญา ตลอดทั้งสมัยพระคัมภีร์เก่าและใหม่ พระเจ้า ทรงปฏิบัติต่อมนุษย์ผ่านทางพันธสัญญา เมื่อพระเจ้าไว้ชีวิตโนอาห์และครอบครัว พระองค์ทรงทำพันธสัญญา กับพวกเขาด้วยรุ้งกินน้ำ เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งพันธสัญญา (ปฐก. 9:1-17) ต่อมาพระเจ้าทรงทำพันธสัญญา กับอับราฮัม ด้วยสัญลักษณ์ที่ติดตัว การเข้าสุหนัต (ปฐก. 12:1-3; 17:1-22) แล้วทรงทำพันธสัญญา กับชาว อิสราเอล ผ่านทางโมเสส ด้วยสัญลักษณ์ของวันสะบาโต (อพยพ 19-20; 31:12-17; เฉลยธรรมบัญญัติ 5) พระเจ้าทรงทำพันธสัญญากับดาวิด ว่าจะทำให้ราชวงศ์ของท่านเป็นราชวงศ์นิรันดร์ (2 ซามูเอล 7:12-17) และแน่นอน องค์พระเยซูคริสต์เป็นผู้กระทำพันธสัญญาใหม่ โดยการหลั่งพระโลหิตของพระองค์ (เยเรมีย์ 31:31-34; ลูกา 22:20; 1 โครินธ์ 11:25; 2 โครินธ์ 3:6; ฮีบรู 9:11-22) พระเจ้าทรงปฏิบัติต่อมนุษย์อย่าง มั่นคง และไม่เปลี่ยนแปลง ; พระองค์ปฏิบัติต่อเราตามพันธสัญญาที่ทรงให้ไว้

ดาวิดจัดการกับชาวกิเบโอนที่ปมของปัญหา มันเป็นเรื่องของการรักษาพันธสัญญา คนอิสราเอลเคยทำสัญญา ไว้กับคนกิเบโอนนาน 400 ปีมาแล้ว แต่เป็นพันธสัญญาที่ยังคงต้องยึดถือ ซาอูลละเมิดพันธสัญญานี้ เพราะ อยากได้แผ่นดินของพวกเขามาเป็นกรรมสิทธิ์ ไม่ว่าท่านจะมีจุดประสงค์ดีอันใด แต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญา การละเมิดสัญญาจะนำมาซึ่งผลอันร้ายแรง ทำให้ซาอูลและลูกหลานของท่านต้องเสียชีวิต ทำให้มีการกันดาร อาหารเกิดขึ้นในแผ่นดินอิสราเอล ยังมีพันธสัญญาอื่นๆในทำนองเดียวกันนี้อีก ส่วนมากบันทึกอยู่ในพระคัมภีร์ มีคำเตือนของพระเจ้าสำหรับบรรดาผู้ที่ละเมิดพันธสัญญาโมเสสอยู่ในเฉลยธรรมบัญญัติ 28-30 นอกจากนี้ พันธสัญญาของดาวิดที่มีต่อโยนาธาน คงต้องรักษาไว้ เมฟีโบเชทจึงรอดพ้น ไม่ถูกส่งให้ชาวกิเบโอนไป

พระเจ้าปฏิบัติต่อมนุษย์ด้วยพันธสัญญา เวลาไม่ได้ทำให้พันธสัญญาหมดความหมาย สัญญาเป็นสิ่งที่ต้อง รักษา ถึงแม้มนุษย์จะไม่ยึดถือเป็นจริงเป็นจัง แต่พระเจ้าทรง พระองค์มีพระประสงค์ให้เรารักษาสัญญา :

4 ในสายตาของเขา คนถ่อยเป็นคนที่ถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม เขาให้เกียรติ
แก่ผู้ที่ยำเกรงพระเจ้า ถึงสาบานแล้ว และต้องเสียประโยชน์เขาก็ไม่กลับคำ
(สดุุดี 15:4)

ถึงแม้พันธสัญญานั้นทำไปเพราะความเขลา เช่นที่ชาวอิสราเอลถูกชาวกิเบโอนหลอก พระเจ้าทรงปรารถนา ให้เรารักษาสัญญา มีกี่ครั้งกัน ที่เราไปเป็นพยานให้กับคู่สมรส ที่หญิงชายเข้าสู่พันธสัญญาแห่งการแต่งงาน ไม่นานหลังจากนั้น ผ่ายใดผ่ายหนึ่ง (หรือทั้งสองฝ่าย) ตัดสินใจว่าการแต่งงานไม่ได้เป็นไปตามที่ฝันไว้ เพราะต่างคนต่างคาดหวังซึ่งกันและกัน พวกเขาจึงรู้สึกว่าน่าจะแยกจากกัน ไปตามทางของตนเองดีกว่า ถ้า พระเจ้าปรารถนาให้คนอิสราเอลรักษาสัญญาที่มีต่อคนกิเบโอน ถึงแม้จะถูกหลอกก็ตาม และเวลาผ่านไปแล้ว นานถึง 400 ปีมา คุณว่าพระเจ้าจะรู้สึกอย่างไร ที่พันธสัญญาแห่งการแต่งงานถูกละเมิด? เราคงไม่มีข้อ สงสัย:

13 และเจ้าได้กระทำอย่างนี้อีกด้วย คือเจ้าเอาน้ำตารดทั่วแท่นบูชาของพระเจ้า ด้วยเหตุเจ้าได้ร้องไห้คร่ำครวญเพราะพระเจ้าไม่สนพระทัยหรือรับเครื่องบูชาด้วย ชอบพระทัยจากมือของเจ้าอีกแล้ว 14 เจ้าถามว่า "เหตุใดพระองค์จึงไม่รับ" เพราะ ว่าพระเจ้าทรงเป็นพยานระหว่างเจ้ากับภรรยา คนที่เจ้าได้เมื่อหนุ่มนั้น แม้ว่านาง เป็นคู่เคียงของเจ้าและเป็นภรรยาของเจ้าตามพันธสัญญา เจ้าก็ทรยศต่อนาง
15 แต่ไม่มีสักคนหนึ่งที่มีสติจะกระทำอย่างนี้ ผู้มีสตินั้นย่อมประสงค์สิ่งใด ย่อม ประสงค์ลูกหลานที่เชื่อฟังพระเจ้า ดังนั้นจงระวังตัวให้ดี อย่าให้ผู้ใดทรยศต่อ ภรรยาคนที่ได้เมื่อหนุ่มนั้น 16 พระเยโฮวาห์พระเจ้าของอิสราเอลตรัสว่า "เพราะ ว่าเราเกลียดชังการหย่าร้าง และการที่ใครกระทำทารุณต่อภรรยาของตน" พระเจ้า จอมโยธาตรัสดังนี้แหละ เพราะฉะนั้น จงระวังตัวให้ดี อย่าเป็นคนทรยศ" "
(มาลาคี 2:13-16)

ขอบคุณพระเจ้า ที่พระองค์เป็นผู้ที่รักษาสัญญา ตลอดประวัติศาสตร์ของอิสราเอล ประชากรที่พระเจ้าเลือกไว้ คอแข็ง จิตใจกระด้างไม่ยอมเชื่อฟังพระเจ้า พระผู้ทรงช่วยให้เขาพ้นจากการเป็นทาสในประเทศอียิปต์ เป็น การง่ายเพียงใด ที่พระองค์จะล้างมือ ไม่ขอมีส่วนเกี่ยวข้องกับชนชาติจอมกบฎเช่นนี้อีก แต่พระเจ้าทรงรักษา สัญญา ด้วยการให้เผชิญความทุกข์ เมื่อพวกเขาทำบาป (เช่นการกันดารอาหารในอิสราเอลในสมัยของดาวิด) แต่พระองค์ทรงประทานผู้ช่วยให้ เป็นผู้ที่รักษาบัญญัติของโมเสสอย่างครบถ้วน เป็นผู้ถือรักษาพันธสัญญา อับราฮัม และพันธสัญญาของดาวิด พระองค์ทรงตั้งพันธสัญญาใหม่ ที่ช่วยให้คนบาปทุกคน มีสิทธิได้รับ ความรอดโดยความเชื่อในองค์พระเยซูคริสต์ และพระโลหิตของพระองค์ ที่ต้องหลั่งออกเพื่อลบบาปของ มนุษย์ทั้งหลาย

ผมประทับใจ ที่พระธรรมตอนนี้เล็งไปถึงพระกิตติคุณในหลายๆทาง ไม่เพียงแต่เตือนให้เราจำว่า พระเจ้าทรง มีสัมพันธภาพกับมนุษย์ผ่านทางพันธสัญญาเท่านั้น แต่ตรัสกับเราโดยเฉพาะเจาะจงในพันธสัญญาใหม่ด้วย บาปของซาอูลต้องถูกลบล้าง เพื่อจะได้มาซึ่งพระพร บาปของซาอูลทำให้เกิดภัยพิบัติในรูปของการกันดาร อาหารในแผ่นดิน เงินทองใช้ลบความบาปไม่ได้ นอกจากต้องมีโลหิตตก และการที่โลหิตตกนี้เอง จะเป็นการ ชดใช้ที่ทั้งพระเจ้าและชาวกิเบโอนพอใจ

มีบางคนคิดว่าพระกิตติคุณในพันธสัญญาใหม่นั้นกระหายเลือดเกินไป (จำได้หรือไม่ว่า "พระสัญญา" ของ พระเจ้าเป็นคำเดียวกับคำว่าพันธสัญญา) มีสิ่งอื่นใดอีกหรือที่จะลบล้างความผิดบาปได้? การพยายามทำดี ช่วยได้หรือ? ทรัพย์สมบัติที่เรามีอยู่ช่วยได้หรือ? มีเพียงการหลั่งโลหิตเท่านั้น ที่ลบล้างความผิดบาปได้ :

22 ความจริงนั้นตามพระบัญญัติถือว่า เกือบทุกสิ่งจะบริสุทธิ์เพราะโลหิต และถ้า ไม่มีโลหิตไหลออกแล้ว ก็จะไม่มีการอภัยบาปเลย (ฮีบรู 9:22).

มีโลหิตของเพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่ต้องหลั่งออกเพื่อช่วยเราให้รอดจากความบาป -- โลหิตขององค์พระ เยซูคริสต์ ที่บนไม้กางเขนบนเนินหัวกระโหลก:

7 ในพระเยซูนั้น เราได้รับการไถ่บาปโดยพระโลหิตของพระองค์ คือได้รับการ อภัยโทษบาปของเราโดยพระกรุณาอันอุดมของพระองค์ (เอเฟซัส 1:7).

13 แต่บัดนี้ในพระเยซูคริสต์ ท่านทั้งหลายซึ่งเมื่อก่อนอยู่ไกล ได้เข้ามาใกล้ โดยพระโลหิตของพระคริสต์ (เอเฟซัส 2:13)

19 เพราะว่าพระเจ้าทรงพอพระทัย ที่จะให้ความบริบูรณ์ทั้งสิ้นธำรงในพระองค์
20 และโดยพระองค์ ให้สิ่งสารพัดกลับคืนดีกับพระเจ้า ไม่ว่าสิ่งนั้นจะอยู่ในแผ่น ดินโลกหรือในสวรรค์ พระองค์ทรงทำให้มีสันติภาพด้วยพระโลหิตแห่งกางเขน
ของพระองค์ (โคโลสี 1:19-20)

11 แต่เมื่อพระคริสต์ได้เสด็จมาเป็นมหาปุโรหิตแห่งสิ่งประเสริฐ ซึ่งมาถึงแล้ว พระองค์ก็ได้เสด็จเข้าไปสู่เต็นท์อันใหญ่ยิ่งกว่าแต่ก่อน (ที่ไม่ได้สร้างขึ้นด้วยมือ คือไม่ใช่เต็นท์แห่งโลกนี้) 12 พระองค์เสด็จเข้าไปในวิสุทธิสถานเพียงครั้งเดียว
เท่านั้น และพระองค์ไม่ได้ทรงนำเลือดแพะและเลือดลูกวัวเข้าไป แต่ทรงนำพระ โลหิตของพระองค์เองเข้าไป และทรงสำเร็จการไถ่บาปชั่วนิรันดร์ 13 เพราะว่าถ้า เลือดแพะและเลือดวัวตัวผู้ และเถ้าของลูกโคตัวเมีย ที่ประพรมลงบนคนบาป สามารถชำระมนุษย์ให้บริสุทธิ์ได้ 14 พระโลหิตของพระเยซูคริสต์ ผู้ได้ทรงถวาย พระองค์เองแด่พระเจ้าโดยพระวิญญาณนิรันดร์ ให้เป็นเครื่องบูชาอันปราศจาก
ตำหนิ ก็จะทรงชำระได้มากยิ่งกว่านั้นสักเพียงใด เพื่อให้จิตใจของคนที่หมกมุ่น ในการประพฤติที่นำไปสู่ความตาย หันไปรับใช้พระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่ (ฮีบรู 9:11-14)

17 และถ้าท่านอธิษฐานขอต่อพระองค์ เรียกพระองค์ว่า พระบิดาผู้ทรงพิพากษา ทุกคนตามการกระทำของเขา โดยไม่มีอคติ จงประพฤติตนด้วยความยำเกรง ตลอดเวลาที่ท่านอยู่ในโลกนี้ 18 ท่านรู้ว่าพระองค์ได้ทรงไถ่ท่านทั้งหลายออกจาก การประพฤติอันหาสาระมิได้ ซึ่งท่านได้รับต่อจากบรรพบุรุษของท่าน มิใช่ไถ่ไว้ด้วย สิ่งที่เสื่อมสลายได้ เช่นเงินและทอง 19 แต่ทรงไถ่ด้วยพระโลหิตประเสริฐของพระ
คริสต์ ดังเลือดลูกแกะที่ปราศจากตำหนิหรือจุดด่าง (1 เปโตร 1:17-18)

มีพระคำข้อหนึ่งในหนังสือวิวรณ์ ทีทำให้ผมรู้สึกทึ่งตลอดเวลา :

20 บ่อย่ำองุ่นถูกย่ำ ภายนอกเมือง และโลหิตไหลออกจากบ่อย่ำองุ่นนั้น สูงถึงบังเหียนม้าไหลนองไปประมาณ สามร้อยกิโลเมตร (วิวรณ์ 14:20)

พระคำข้อนี้อธิบายถึงภาพการไหลของพระอาชญาของพระเจ้า ที่มีต่อบรรดาผู้ที่ปฏิเสธองค์พระเยซูคริสต์ ต่อต้านพระองค์ เหตุใดจึงพูดถึงพระอาชญาของพระเจ้าด้วยคำพูดที่ฟังดูออกจะนองเลือด? โลหิตที่ไหล ออกมา สูงถึงบังเหียนม้า -- และยาวไปไกลถึง 300 กิโลเมตร ฟังดูเหลือเชื่อ! พูดเกินจริงไปหรือเปล่า? หรือเป็นเพียงการเปรียบเทียบให้เห็นภาพ? ผมเองก็ไม่แน่ใจ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่า คนบาปนั้น อยู่ใน สภาพน่าเวทนาเพียงใด และผลของความบาปนั้นรุนแรงขนาดไหน ต้องหลั่งโลหิตไปจำนวนมากแค่ไหนกัน ถึงจะเพียงพอกับความบาปของโลกนี้? มีไม่พอครับ การหลั่งโลหิตขององค์พระเยซูคริสต์ โลหิตที่หาค่ามิได้ นั้นเพียงพอ ท่านมีส่วนได้รับการหลั่งพระโลหิตนี้ เพื่อจะได้รับการอภัยแล้วหรือยัง?

เรื่องราวของซาอูล ดาวิด และชาวกิเบโอนสอนเรามากมาย ไม่เพียงแต่เตือนให้เรารู้ว่า ความบาปต้องได้รับ การชดใช้ด้วยการหลั่งโลหิต และวันที่ต้องชดใช้ความบาป จะมาถึงวันหนึ่งข้างหน้า ผมไม่แน่ใจว่าทำไมพระ เจ้าจึงให้เกิดการกันดารอาหารหลังจากที่ซาอูลและบุตรชายสิ้นชีวิตไปแล้ว แต่ผมประทับใจที่ความบาปนี้ ไม่ได้ถูกมองข้าม ในเวลาอันควรของพระเจ้า พระองค์จะจัดการกับความบาป เหมือนกับที่พระองค์ทรงทำ ต่อบาปทุกบาป บางคนคิดว่า ถ้าพระเจ้าไม่ได้ลงมือในทันที พระองค์จะไม่ทำ แต่พวกเขาลืมไปว่า การที่ พระเจ้าเลื่อนเวลาออกไปนั้น เป็นการสำแดงพระคุณของพระองค์ แต่ไม่ใช่เป็นการทำให้มนุษย์หลงผิด คิด ทำบาปอย่างไม่เกรงกลัวพระอาชญา (ดู 2เปโตร 3:1-13)

ชาวกิเบโอนเป็นเหมือนภาพเงาของพระคุณแห่งการช่วยกู้ ที่มีไปถึงคนต่างชาติ เป็นส่วนหนึ่งของแผนการ ความรอดนิรันดร์ของพระเจ้า ชาวกิเบโอนเป็นคนบาป สมควรแก่พระอาชญา แต่เป็นเพราะความเขลาของ อิสราเอล (ถ้าไม่ใช่บาป) ทำให้เกิดพันธสัญญาขึ้นกับชาวกิเบโอน คนบาปกิเบโอนเหล่านี้ ได้รับการช่วยกู้ เพราะความเขลาของอิสราเอล และอย่างน่ามหัศจรรย์ โดยทางคนต่างชาติอย่างกิเบโอน ที่อิสราเอลจะได้ กลับคืนสู่พระพรของพระเจ้าอีกครั้ง นี่เป็นภาพเล็งถึงการที่พระเจ้านำความรอดไปสู่คนต่างชาติ ใช่หรือไม่? และโดยคนต่างชาติเหล่านี้ จะเป็นผู้นำพระพรกลับคืนสู่ชาวยิว? ผมอยากให้คุณอ่านพระธรรมโรม 9-11 เพื่อจะดูว่า อ.เปาโลพูดถึงเรื่องนี้ไว้อย่างไร

เมื่อคนอิสราเอลรู้ตัวว่าถูกคนกิเบโอนหลอก พวกเขาโกรธมาก พวกเขาไม่สามารถฆ่าชาวกิเบโอนได้ เพราะ พันธสัญญาที่พึ่งทำไปเป็นตัวต้นเหตุ แต่อิสราเอลสามารถ "สาปแช่ง" พวกกิเบโอนได้ โดยการให้ไปเป็นทาส ให้คอยตัดไม้ หาฟืน และหาบน้ำ "คำสาป" นี้เป็นคำสาปจริงหรือ? ไม่เชิงครับ ที่จริงเป็นพระพรมหาศาล คน กิเบโอนมีสิทธิพิเศษ เพราะมีส่วนรับใช้ในการนมัสการร่วมกับประชากรของพระเจ้า ด้วยการตัดฟืนสำหรับใช้ที่ แท่นเผาบูชา และหาบน้ำสำหรับใช้ที่ในพลับพลา ไม่เป็นที่น่าสงสัยเลยครับ ว่าชาวกิเบโอนเหล่านี้ เมื่อ 400 ปีผ่านไป จะมีจิตสำนึกถึงพระประสงค์ของพระเจ้า ถึงเรื่องผิดถูก และแก้ใขให้ถูกต้องยุติธรรม ทำให้ผมนึกถึง พระธรรมสดุดีข้อที่กล่าวว่า

10 เพราะวันเดียวในบริเวณพระนิเวศของพระองค์ ดีกว่าพันวันในที่อื่น ข้าพเจ้าจะเป็น คนเฝ้าประตูพระนิเวศ ของพระเจ้าของข้าพเจ้า ดีกว่าอยู่ในเต็นท์ของความอธรรม
(สดุดี 84:10)

พระเจ้าทรงสำแดงพระคุณมากมายให้กับชาวต่างชาติเหล่านี้ และโดยทางชาวต่างชาตินี้เอง ที่เป็นผู้นำ พระพรคืนสู่ชาวอิสราเอล

นางริสปาห์ -- ดาวิดทำสิ่งที่ถูกต้องให้กับนาง
(21:10-14)

10 แล้วนางริสปาห์บุตรีของอัยยาห์ก็เอาผ้ากระสอบ ปูไว้บนก้อนหินสำหรับตนเอง ตั้งแต่ต้นฤดูเกี่ยวจนฝนจากท้องฟ้าตกบนเขาทั้งหลาย กลางวันนางก็ไม่ยอมให้นก มาเกาะหรือกลางคืนก็ ไม่ให้สัตว์ป่าทุ่งมา 11 เมื่อเขากราบทูลดาวิดว่านางริสปาห์
บุตรีของอัยยาห์ นางสนมของซาอูลกระทำอย่างไร 12 ดาวิดก็เสด็จไปนำอัฐิของซาอูล
และของ โยนาธานราชโอรสมาจากเมืองยาเบชกิเลอาด จากผู้ที่ลักลอบเอาไปจากลาน เมืองเบธชาน ที่คนฟีลิสเตียได้แขวนพระองค์ทั้งสองไว้ ในวันที่คนฟีลิสเตียประหารซาอูล บนเขากิลโบอา 13 พระองค์ทรงนำอัฐิของซาอูลและของโยนาธาน ราชโอรสขึ้นมาจาก
ที่นั่น และรวบรวมกระดูกของผู้ที่ถูกแขวนไว้ให้ตายนั้น 14 และเขาก็ฝังอัฐิของซาอูลและ ของโยนาธานราชโอรส ไว้ในแผ่นดินของเบนยามินในเมืองเศลาในอุโมงค์ของ คีชบิดา
ของพระองค์ เขาทั้งหลายก็กระทำตามทุกอย่างที่พระราชาทรงสั่งไว้ ครั้นต่อมาพระเจ้า ก็ทรงสดับฟังคำอธิษฐานเพื่อแผ่นดินนั้น อาบีชัยช่วยดาวิดให้พ้นจากคนยักษ์

คุณกับผมคงเห็นพ้องต้องกันว่า นี่เป็นเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่ง แปลกกว่าเรื่องการแขวนคอบรรดา "ลูกหลาน" ของซาอูลเสียอีก เหตุใดผู้เขียนพระธรรมซามูเอลจึงบันทึกเรื่องราวนี้ไว้? มีจุดประสงค์ใด? ลองสังเกตุตามผม นะครับ ประการแรกเลย เรื่องนี้ต่อเนื่องและจบลงนับจากข้อ 1-9 เป็นเรื่องการประหารบุตรหลานของซาอูล ซึ่ง เป็นเหตุที่ทำให้นางริสปาห์เป็นเช่นนี้ และต่อมาดาวิดได้ลงมือทำบางอย่าง และจนกระทั่งการฝังอัฐิของซาอูล และบุตรของท่านสิ้นสุดลง การกันดารอาหารจึงจบสิ้น (ข้อ 14) เราต้องพยายามเข้าใจเรื่องนี้จากบริบทที่เรา ได้อ่านมา และจากเนื่อหาของพระธรรมบทนี้ทั้งบท

ริสปาห์ เป็นนางสนมของซาอูล ที่ต้องสูญเสียบุตรชายสองคนไปให้ชาวกิเบโอนแขวนคอ ศพของบุตรชายทั้ง สองไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายไปไหน อย่างที่ต้องทำ (ดูเฉลยธรรมบัญญัติ 21:22-23) ขณะที่ผมอ่านพระคัมภีร์เดิม ผมพบข้อความที่น่าสนใจนี้เข้า :

"ซากศพของท่านทั้งหลายจะเป็นอาหาร ของนกในอากาศ และสำหรับสัตว์ป่า ในโลก และไม่มีผู้ใดขับไล่ฝูงสัตว์เหล่านั้นไป (เฉลยธรรมบัญญัติ 28:26)

พระธรรมตอนนี้บอกเราว่า สิ่งที่นางริสปาห์ทำไม่ใช่เรื่องประหลาดแต่อย่างใด แม่คนใดเล่าอยากให้นกมาจิกกิน ซากศพของลูก? ในเมื่อไม่มีการนำศพลูกหลานของซาอูลไปฝัง แม่คนนี้จึงตั้งใจจะคอยเฝ้าระวัง นางนั่งอยู่ไม่ ไกล เพื่อจะคอยไล่นกและฝูงสัตว์ที่จะมากินซากศพ เมื่อดาวิดได้ยินเรื่องนี้ เรื่องการกระทำของนางริสปาห์ ท่าน จึงตัดสินใจทำบางอย่าง ทั้งเจ็ดศพนี้เป็นลูกหลานของซาอูล ที่ยังไม่ได้ถูกนำไปฝังอย่างถูกต้อง ดาวิดจำ ได้อีกว่า ซาอูลเองและบุตรชายทั้งสาม⁹⁹ ก็ยังไม่ได้ถูกนำไปฝังอย่างถูกต้องด้วย

เราคงจำกันได้ว่า ดาวิดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการฝังศพอย่างรีบเร่งของซาอูลและบุตรก่อนหน้านี้ ตามที่บันทึก อยู่ใน 1 ซามูเอล 31 เพราะดาวิดอยู่ที่ศิกลากเมื่อตอนซาอูลตาย ชาวฟิลิสเตียนำศพของท่านและบุตรชาย ไปแขวนไว้ที่กำแพงเมืองเบธชาน ชายกล้าจากยาเบช-กิเลอาด เดินทางทั้งคืน เพื่อไปนำร่างของท่านมาเผา และนำอัฐิไปฝังไว้ที่ใต้ต้นสนหมอกในยาเบช (31:11-13) ชายกล้าชาวยาเบชเป็นผู้กระทำการนี้ทั้งหมด เพราะ ดาวิดไม่ได้อยู่ที่นั่น ดังนั้นอัฐิของซาอูลและบุตรของท่านยังไม่ได้ถูกฝังตามประเพณี ถึงแม้จะมีคนนำศพมาให้ พ้นจากความอุจาดที่พวกฟิลิสเตียทำไว้ก็ตาม

ดาวิดมีเหตุผลพอที่จะทำเรื่องนี้ให้่ถูกต้อง ไม่มีการนำศพหรืออัฐิของลูกหลานทั้งเจ็ดของดาวิดไปฝังให้ถูก ต้องตามประเพณี นางริสปาห์จึงทำสิ่งที่เธอกระทำอยู่ เรื่องนี้คง "ไม่ยุิติลงง่ายๆ" จนกว่าบุตรชายทั้งเจ็ดนี้ จะถูกฝังให้ถูกต้อง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดาวิดจึงมีเหตุผลเพียงพอ ที่จะทำการฝังอัฐิของซาอูลและบุตรชายไป พร้อมๆกัน เพื่อจะให้เรื่องนี้ "ยุิติลง" ดาวิดจัดการให้ใมีการนำอัฐิของซาอูลและบุตรชายทั้งสาม รวมทั้งลูก หลานทั้งเจ็ดคน ไปยังที่ฝังศพของบิดาของซาอูล และฝังไว้ด้วยกัน เมื่อฝังเรียบร้อยแล้ว เรื่องนี้จะได้จบลง

ผมคิดว่ายังมีเหตุผลอื่นอีกสำหรับเรื่องนี้ เราเห็นชัดถึงความเกี่ยวข้องกัน ระหว่างเรื่องชาวกิเบโอนประหารลูก หลานทั้งเจ็ดของซาอูล การกระทำของนางริสปาห์ และการกระทำของดาวิด ผมคิดว่ามันไม่ใช่แค่เกี่ยวข้อง กันธรรมดาๆ ที่มีการนำอัฐิของซาอูลและบุตรทั้งหลาย มาฝังให้ถูกต้องตามประเพณี ลูกหลานทั้งเจ็ดนี้ มีส่วน คล้ายกับบุตรทั้งสามของซาอูลอย่างไร? - ทั้งหมดเป็นผู้สืบสายโลหิตของซาอูล และทั้งหมดถูก "แขวนคอ" เหมือนกัน ทำให้้ผมคิดว่า เป็นเพราะเหตุนี้ ดาวิดจึงมองเห็นความเกี่ยวข้องกัน ระหว่างซาอูลกับบุตรทั้งสาม และลูกหลานทั้งเจ็ดของท่าน บัดนี้เมื่อคนทั้งเจ็ดถูกฆ่าแขวนคอประจาน โทษฐานทำลายล้างเผ่าพันธ์กิเบโอน การตายก่อนหน้านี้ และการตายครั้งนี้ จึงเป็นการชดใช้บาปในแบบเดียวกัน ใช่หรือไม่? เมื่อดาวิดนำอัฐิและศพ ของคนทั้งหมดมาผังไว้ที่ฝังศพของบิดาซาอูล ท่านไม่เพียงแต่ทำให้ถูกต้องตามธรรมเนียมเท่านั้น แต่ท่านรวม เป็นบาปเดียวกัน และเป็นการพิพากษาเดียวกัน นี่คือเหตุผลที่ผู้เขียนให้ความสำคัญกับการกระทำของนาง ริสปาห์ และการกระทำของดาวิด อย่างน้อยก็ทำให้เห็นว่าเรื่องนี้จบสิ้นเสียที ไม่มีค้างคา

มีความจริงอีกข้อที่เราควรสังเกตุ ประโยคสุดท้ายของข้อ 14 ที่ค่อนข้างสำคัญ : "ครั้นต่อมาพระเจ้าก็ทรง สดับฟังคำอธิษฐานเพื่อแผ่นดินนั้น" เราคงคาดกันว่าคำพูดควรจะเป็น: "และพระเจ้าทรงนำการกันดาร อาหารที่เกิดขึ้นมาเป็นเวลาสามปีนั้น ออกไปเสียจากแผ่นดิน" แต่เรากลับเห็นว่า พระเจ้าทรงทราบแล้วว่ามีการ ชดใช้บาป และอีกครั้งพระองค์ทรงฟังคำอธิษฐานของประชากร ที่ร้องขอให้พระองค์เลิกลงโทษแผ่นดินนี้เสียที ความหมายคือ ประชาชนคงทูลวิงวอนขอ ให้พระเจ้ายุติการกันดารอาหารที่เกิดมาสามปีแล้วเสีย แต่ที่พระเจ้าไม่ ทำ เป็นเพราะความบาปของซาอูลและราชวงศ์นองเลือดของท่าน และบัดนี้เมื่อมีการชดใช้บาปแล้ว พระเจ้าจะ ทรงสดับคำอธิษฐานจากประชากรของพระองค์อีกครั้ง พระเจ้าทรงครอบครอง แต่บ่อยครั้งพระองค์ทรงกระทำ การด้วยวิธีที่พระองค์กำหนดเอาไว้ และวิธีสำหรับเรื่องนี้คือคำอธิษฐานจากประชากรของพระองค์ ให้มาดูว่า หลายปีหลังจากนั้น กษัตริย์ซาโลมอนกล่าวว่าอย่างไร :

26 "เมื่อฟ้าสวรรค์ปิดอยู่ และไม่มีฝน เพราะเขาทั้งหลายได้กระทำบาปต่อพระองค์ ถ้าเขาทั้งหลายได้อธิษฐานต่อสถานที่นี้ และยอมรับพระนามของพระองค์ และหันกลับ เสียจากบาปของเขาทั้งหลาย เมื่อพระองค์ทรงให้ใจเขาทั้งหลายรับความทุกข์ใจ
27 ก็ขอพระองค์ทรงสดับในฟ้าสวรรค์ และขอประทานอภัยแก่บาปของผู้รับใช้ของ
พระองค์ และของอิสราเอลประชากรของพระองค์ เมื่อพระองค์ทรงสอนทางดีแก่เขา ซึ่งเขาควรจะดำเนิน และขอทรงประทานฝนบนแผ่นดินของพระองค์ ซึ่งพระองค์พระ ราชทานแก่ประชากรของพระองค์เป็นมรดกนั้น 28 "ถ้ามีการกันดารอาหารในแผ่นดิน
ถ้ามีโรคระบาด ข้าวม้าน รากินข้าว หรือตั๊กแตนวัยบิน หรือตั๊กแตนวัยคลาน หรือ ศัตรูของเขาทั้งหลายล้อมเมืองของเขาไว้รอบด้าน จะเป็นภัยพิบัติอย่างใด หรือความ เจ็บอย่างใดมีขึ้นก็ดี 29 ไม่ว่าคำอธิษฐานอย่างใด หรือคำวิงวอนประการใด ซึ่งประ
ชาชนคนใด หรืออิสราเอลประชากรของพระองค์ทั้งสิ้นทูล ต่างก็ประจักษ์ในภัยพิบัติ และความทุกข์ใจของเขา และได้กางมือของเขาสู่พระนิเวศนี้ 30 ขอพระองค์ทรงสดับ ในฟ้าสวรรค์อันเป็นที่ประทับของพระองค์ และพระราชทานอภัย และทรงประทานแก่
ทุกคน ซึ่งพระองค์ทรงทราบจิตใจตามการประพฤติทั้งสิ้นของเขา (เพราะพระองค์ คือ พระองค์เท่านั้นที่ทรงทราบจิตใจ ของมนุษยชาติทั้งสิ้น) 31 เพื่อว่าเขาทั้งหลายจะได้
ยำเกรง พระองค์ และดำเนินในมรรคาของพระองค์ตลอดวันเวลา ที่เขามีชีวิตอาศัยใน
แผ่นดิน ซึ่งพระองค์พระราชทานแก่บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลาย"
(2 พงศาวดาร 6:26-31)

พระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐาน ในกรณีนี้ ผู้เขียนพระธรรม 2 ซามูเอล ต้องการเน้นให้เห็นความจริงที่ว่า พระเจ้า ทรงยุติการกันดารอาหาร เพราะพระองค์ทรงสดับฟังคำอธิษฐานของประชากร เพราะความบาปที่กั้นขวางอยู่ ได้ถูกกำจัดไปแล้ว อย่าให้เราหลงประเด็นที่ผู้เขียนพยายามย้ำให้เห็นความสำคัญ : ความบาปเ็ป็นตัวการ ขวางกั้นคำอธิษฐาน แต่เมื่อความบาปได้รับการแก้ใข พระเจ้าจะทรงสดับคำอธิษฐานของเรา ขออย่าให้เรา มองข้ามความสำคัญ ของการอธิษฐาน

สงครามกับฟิลิสเตียอีก และมีโกลิอัทอีก (แล้ว)
(21:15-22)

15 คนฟีลิสเตียได้ทำสงครามกับคนอิสราเอลอีก ดาวิดก็ลงไปพร้อมกับบรรดา ข้าราชการของพระองค์ และได้สู้รบกับคนฟีลิสเตีย และดาวิดก็ทรงอ่อนเพลีย
16 อิชบีเบโนบคนหนึ่งในพงศ์พันธุ์ของคนยักษ์ ถือหอกทองสัมฤทธิ์หนักสาม
ร้อยเชเขล มีดาบใหม่คาดเอว คิดจะสังหารดาวิดเสีย 17 แต่อาบีชัยบุตร นาง เศรุยาห์เข้ามาช่วยพระองค์ไว้ และสู้รบกับคนฟีลิสเตียคนนั้นฆ่าเขาเสีย แล้ว บรรดาประชาชนของดาวิดก็ทูลวิงวอน พระองค์ด้วยการสาบานว่า "ขอฝ่าพระ บาทอย่าเสด็จไปทำศึกพร้อมกับพวก ข้าพระบาททั้งหลายอีกต่อไปเลย เกรง ว่าฝ่าพระบาทจะดับประทีปของอิสราเอลเสีย" 18 อยู่มาภายหลังนี้ มีการรบกับ คนฟีลิสเตียที่เมืองโกบ คราวนั้นสิบเบคัยตระกูลหุชาห์ได้ฆ่าสัฟคนหนึ่งในพงศ์
พันธุ์ของคนยักษ์ 19 และมีการรบกับคนฟีลิสเตียที่เมืองโกบอีก เอลฮานันบุตร
ยาอาเรโอเรกิม ชาวเบธเลเฮมได้ฆ่าโกลิอัท ชาวกัทผู้มีหอกที่มีด้ามโตเท่าไม้
กระพั่นทอผ้า 20 มีการรบกันอีกที่เมืองกัท อันเป็นเมืองที่มีชายคนหนึ่งรูปร่าง
ใหญ่โต มีนิ้วมือข้างละหกนิ้ว และนิ้วเท้าข้างละหกนิ้ว รวมกันยี่สิบสี่นิ้ว เขา ก็สืบเนื่องมาจากพวกคนยักษ์ด้วย 21 เมื่อเขาท้าทายอิสราเอล โยนาธานบุตร ของชิเมอีเชษฐาของดาวิดก็ สังหารเขาเสีย 22 คนทั้งสี่นี้สืบเนื่องมาจากคนยักษ์
ในเมืองกัท เขาทั้งหลายล้มตายด้วยพระหัตถ์ของดาวิด และด้วยมือของข้าราช
การของพระองค ์¹⁰⁰

เรื่องเริ่มแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆเมื่อบทที่ 21 ใกล้จะจบลง ประการแรก บาปของคนที่ตายไปแล้ว และวงศ์ วานของเขา มีผลทำให้ลูกหลานต้องตายเพิ่มไปอีกเจ็ดคน เมื่อคนทั้งเจ็ดนี้ถูกประหาร ร่างของพวกเขาถูกทิ้ง ไว้ประจาน ทำให้ผู้เป็นมารดาต้องมานั่งเฝ้าศพ เพื่อกันไม่ให้นกหรือสัตว์มากัดกิน ดาวิดจึงไปขุดเอาอัฐิของ ซาอูลและบุตรมา นำมาฝังรวมไว้กับศพทั้งเจ็ดนี้ ที่ในอุโมงค์ฝังศพของบิดาซาอูล และที่ทำให้วุ่นไปอีก คือเกิดสงครามขึ้นกับชาวฟิลิสเตีย สงครามครั้งนี้ลูกหลานยักษ์ของโกลิอัทออกมารบเต็มไปหมด ซึ่งเป็น เหตุการณ์ที่ทั้งน่าหวาดหวั่นและน่าสะพรึงกลัว

อีกครั้ง ที่เราไม่รู้ว่าสงครามครั้งนี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใด เรารู้แต่เพียงว่าพวกฟิลิสเตียยกทัพมาโจมตีอิสราเอล และดาวิดนำกองทัพออกไปต่อสู้ ในระหว่างการสู้รบ ดาวิดอ่อนกำลังลง อิชบีเบโนบ ทหารคนหนึ่งของฟิลิส เตีย เห็นว่าดาวิดกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ จึงถือโอกาสเข้ามาหมายจะสังหาร ทหารคนนี้เป็นหนึ่งในลูกหลานของ ยักษ์โกลิอัท ใช้อาวุธแบบเดียวกัน นอกจากหอกแล้ว ยังมีดาบใหม่คาดเอว ซึ่งเขาหมายจะประเดิมดาบใหม่นี้ ดื่มเลือดกษัตริย์อิสราเอลเป็นคนแรก

คนที่เข้ามาช่วยเหลือดาวิดไม่ใช่ใครอื่น อาบีชัยพี่ชายคนโตของโยอาบและของอาสาเฮลที่สิ้นชีพไปแล้วนั่น เอง ทั้งสามเป็นบุตรของนางเศรุยาห์ พี่สาวของดาวิด (2 ซามูเอล 2:18) คนนี้เป็นคนเดียวกับที่เคยติดตาม ดาวิดไปที่ค่ายของซาอูล และต้องการจะปลิดชีพซาอูล (1 ซามูเอล 26:6-8) เขามีส่วนในการช่วยโยอาบ สังหารอับเนอร์ (2 ซามูเอล 3:30) อาบีชัย บางครั้งจะได้รับแต่งตั้งให้คุมกองกำลังของดาวิด (2 ซามูเอล 10:10; 18:2) เขาเป็นคนที่อยากฆ่าชิเมอีถึงสองครั้ง ที่บังอาจพูดจาลบหลู่ดาวิด ขณะที่อพยพหนีอับซาโลม ออกมาจากเยรูซาเล็ม (2 ซามูเอล 16:9-12; 19:21-22) เขาเป็นผู้นำนักรบกล้าสามสิบคน ออกต่อสู้กับศัตรู สามร้อยคนในสงคราม และสามารถฆ่าศัตรูทั้งหมดตายสิ้นด้วยคมดาบ ได้รับการยกย่องให้เป็นวีรบุรุษของ อิสราเอล (2 ซามูเอล 23:18) ถึงแม้ดาวิดจำต้องอดทนกับอาบีชัย -- ไม่พอใจการกระทำบางอย่าง -- แต่ ท่านก็เป็นหนี้ชีวิตอาบีชัย

เหตุการณ์ครั้งนี้นำมาซึ่งความยุ่งยากลำบากใจ ทั้งกับคนในกองทัพและกับดาวิดเอง พวกเขาเกือบจะสูญเสีย กษัตริย์ไปในสงคราม ทุกครั้งที่ดาวิดออกไปรบ ท่านจะเป็นผู้นำกองทัพเอง ท่านจึงเป็นเป้าหมายแลขหนึ่ง ของพวกศัตรู โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากทหารกล้าของฝ่ายตรงข้าม (ดู 1 พกษ. 22:29-33) การสูญเสียชีวิต ทหารไปในสงครามเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การสูญเสียกษัตริย์ไปในสงครามเป็นคนละเรื่องจริงๆ อาบีชัยช่วยชีวิต ดาวิดไว้ได้ในครั้งนี้ แล้วครั้งต่อๆไปเล่า? ดาวิดเลยจุดสูงสุดของหน้าที่นี้ไปแล้ว ; ท่านไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คนของท่านไม่อยากสูญเสียกษัตริย์อย่างท่านไป พวกเขาจึงขอร้องไม่ให้ท่านออกไปทำสงครามอีก

ย่อหน้าต่อไป ข้อ 18-22 ต่อเนื่องกันไปกับข้อ 15-17 สงครามกับพวกฟิลิสเตียครั้งก่อน ดาวิดถูกลูกหลาน ของโกลิอัทเล่นงาน และเกือบถูกฆ่าตาย จึงมีการตัดสินใจกันว่า ดาวิดไม่ต้องออกไปสู้ศึกอีกต่อไป แต่ว่า พวกเขาจะชนะหรือ ถ้าไม่มีดาวิดผู้ฆ่ายักษ์ไปด้วย? ดาวิดนั้นมีความสำคัญ ต่อชัยชนะเหนือฟิลิสเตียหรือ? เรามีคำตอบอยู่ในข้อ 18-22 ในสงครามครั้งต่อๆมา¹⁰¹ ลูกหลานของโกลิอัทมาปรากฎตัวขึ้น และก็ถูกฆ่า มีสัฟที่ถูกสิบเบคัยตระกูลหุชัยฆ่าตาย (ข้อ 18) และก็มีสงครามที่เมืองโกบ เอลฮานันบุตรของยาอาเรโอเรกิม ชาวเบทเลเฮม ฆ่าโกลิอัทชาวกัทตาย¹⁰² (ข้อ 19)

ลูกหลานยุคสุดท้ายของ "โกลิอัท" ที่ยังมีชีวิตอยู่ แน่นอนต้องขย่มขวัญคู่ต่อสู้พอสมควร ด้วยขนาดและพละ กำลัง ลองนึกถึงภาพที่คุณต้องเตะลูกโทษหน้าประตูผ่านแถวคนยืนป้องกัน คุณกำลังตั้งสมาธิ รวบรวมสติ พร้อมที่จะเตะลูกออกไป คุณมองไปที่คู่ต่อสู้ เห็นมือ เห็นนิ้วที่สะดุดตา คุณพยายามนับ หนึ่ง....สอง.... สาม....สี่.....ห้า...........หก หกจริงๆหรือ? เพื่อให้แน่ใจคุณมองไปที่มืออีกข้าง แล้วเลยไปที่เท้า มันไม่ได้ แค่ใหญ่ผิดมนุษย์มนา แต่มันมีมากกว่า! จะอย่างไรก็ตาม โยนาธานบุตรชิเมอี พี่ชายของดาวิดได้สังหารยักษ์ พวกนี้ พร้อมกับทหารคนอื่นๆในกองทัพ ยักษ์พวกนี้ล้มตายลงสิ้น ไม่ว่าจะด้วยฝีมือของดาวิด หรือทหารใน กองทัพก็ตาม ทั้งหมดก็พ่ายแพ้ต่อกองทัพของอิสราเอล

บทสรุป

เหตุใดจึงมีการบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีการบอกเล่าถึงลำดับเวลา และในตอนใกล้ จบของพระธรรม 2 ซามูเอล ?¹⁰³ ผมขอตั้งข้อสังเกตุสักสองสามประการ และดูว่าควรจะนำมาใช้ให้เกิด ประโยชน์ได้อย่างไร

แรก พระธรรมตอนนี้เตือนให้เรานึกถึงพระวจนะที่บันทึกอยู่ในพระธรรมมัทธิว :

21 "ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้แก่คนโบราณว่า อย่าฆ่าคน ถ้าผู้ใดฆ่าคน ผู้นั้นจะต้องถูกพิพากษาลงโทษ 22 เราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดโกรธพี่น้องของตน ผู้นั้นจะต้องถูกพิพากษาลงโทษ ถ้าผู้ใดจะพูดกับพี่น้อง 'อ้ายโง่' ผู้นั้นต้องถูกนำไป ที่ศาลสูงให้พิพากษาลงโทษและผู้ใดจะว่า 'อ้ายบ้า' ผู้นั้นจะมีโทษถึงไฟนรก 23
เหตุฉะนั้นถ้าท่านนำเครื่องบูชามาถึงแท่นบูชาแล้ว และระลึกขึ้นได้ว่า พี่น้องมีเหตุ ขัดเคืองข้อหนึ่งข้อใดกับท่าน 24 จงวางเครื่องบูชาไว้ที่หน้าแท่นบูชา กลับไปคืนดี กับพี่น้องผู้นั้นเสียก่อน แล้วจึงค่อยมาถวายเครื่องบูชาของท่าน 25 จงปรองดองกับ คู่ความโดยเร็วในขณะที่พากันไปศาล เกลือกว่าคู่ความนั้นจะอายัดท่านไว้กับผู้พิพาก
ษา แล้วผู้พิพากษาจะมอบท่านไว้กับผู้คุม และท่านจะต้องถูกขังไว้ในเรือนจำ 26 เราบอกความจริงแก่ท่านว่า ท่านจะออกจากที่นั่นไม่ได้จนกว่าจะได้ใช้หนี้จนครบ
(มัทธิว 5:21-26)

ผมต้องขอสารภาพว่าไม่ได้ให้ความสนใจกับพระธรรมตอนนี้ ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับตอนที่เรากำลังศึกษาอยู่ จนกระทั่งพี่น้องคนหนึ่งแสดงความคิดเห็น ผมจึงนึกขึ้นได้ แน่นอนการรักษาพระบัญญัติของพระเจ้า โดย เฉพาะอย่างยิ่ง ในเรื่องความชังและการฆ่าคน เป็นสิ่งที่ดีเลิศ แต่ขอข้ามเรื่องนี้ไปก่อน ประเด็นที่ผมจะพูดนี้ เกี่ยวกับเรื่องความเกลียดชัง และการนมัสการของเรา องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสอนเรา ให้คืนดีกับคนอื่นก่อน แล้วจึงค่อยไปนมัสการพระองค์ พระธรรม 2 ซามูเอลที่เราเรียนอยู่ พูดในสิ่งเดียวกันด้วย จนกว่าความผิด ที่ซาอูลและวงศ์วานของเขา ที่ทำต่อชาวกิเบโอนได้รับการชดใช้ พระเจ้าจะไม่ทรงอำนวยพระพรให้กับ แผ่นดิน (จึงเกิดการกันดารอาหารขึ้น) แต่เมื่อมีการแก้ใข พระพรของพระเจ้าจึงกลับคืนมาอีกครั้ง พระเจ้า ทรงรับฟังคำอธิษฐานของประชากรของพระองค์ และทรงยุติการกันดารอาหาร

ประการที่สอง ผมต้องจำให้ได้ว่าผู้เขียนพระธรรมเล่มนี้ มีความเชี่ยวชาญมาก เป็นผู้มีความสามารถ พิเศษในงานที่เขาได้รับมอบหมายให้ทำ ถ้าผมงงในสิ่งที่ผมอ่าน ไม่ใช่เป็นเพราะผู้เขียนผิดพลาด แต่ เป็นเพราะผมขาดความเข้าใจในสิ่งที่ผู้เขียนต้องการถ่ายทอด -- และเป็นการถ่ายทอดที่ยอดเยี่ยมด้วย ผู้เขียนไม่ได้จัดเรียงเรื่องลำดับเวลาสำหรับพระธรรมตอนนี้ แต่ค่อยๆนำเข้าสู่เนื้อหาที่ต้องการถ่ายทอด ดังนั้น ผมต้องตั้งใจศึกษาพระธรรมตอนนี้ให้ดี เพื่อจะเข้าใจว่าผู้เขียนต้องการถ่ายทอดสิ่งใด

ประการที่สาม ผมเห็นเรื่องการเน้นความสำคัญของผู้คนในรุ่นต่อมา ซาอูลจบตอนไปแล้ว รวมทั้งบรรดา ลูกหลานของท่านด้วย ลูกหลานเหล่านี้เป็นอันตรายต่อบัลลังก์ของซาโลมอนบุตรของดาวิด แต่พระเจ้าทรง เตรียมการ กำจัดคนพวกนี้ออกไปเสีย ส่วนดาวิดเริ่มเกษียณตนเองออกจากหน้าที่ทางทหารแล้ว และอีกไม่นาน จากหน้าที่กษัตริย์ของอิสราเอล เพื่อเปิดทางให้ซาโลมอนผู้เป็นบุตร นางริสปาห์ ทำหน้าที่อย่างดี ในการดูแล ศพของบุตรชาย ปกป้องร่างของพวกเขา จากนกและฝูงสัตว์ที่จะมากัดกิน และโกลิอัท ถึงแม้จะตายไปตั้งนาน แล้ว ก็ยังมีผู้สืบเชื้อสาย ที่ดำเนินรอยตามอีกหลายคน ดูเหมือนเรากำลังเดินหน้า ออกจากยุคหนึ่ง ไปยังอีก ยุคหนึ่ง

ประการที่สี่ เรารู้สึกได้ว่าเรื่องราวกำลังจะจบลงในบทนี้ ถ้าคิดดูดีๆ บทนี้เป็นบทส่งท้ายอาชีพทางทหาร ของดาวิด แต่ยังไม่ใช่บทส่งท้ายในฐานะกษัตริย์อิสราเอล ชีวิตราชการทหารของท่านจบลงแล้ว ดาวิดจะไม่ ออกไปร่วมรบกับกองทัพอีก (ข้อ 17) ดาวิดเริ่มต้นอาชีพทหารของท่าน ถ้าเรายังจำได้ เมื่อตอนออกไปสู้กับ โกลิอัท และนำชัยชนะเหนือฟิลิสเตียมาสู่อิสราเอล (1 ซามูเอล 17) จุดเริ่มต้นอาชีพของท่าน คือเมื่อท่าน สามารถเอาชนะโกลิอัทและกองทัพฟิลิสเตียได้ จุดสุดท้ายในอาชีพทหารของท่าน จบลงที่การสู้รบ และมีชัย ต่อบรรดาลูกหลาน (ยักษ์) ของโกลิอัท และกองทัพฟิลิสเตีย

คุณเคยได้ยินได้ฟัง เวลาที่นักกีฬาชื่อดังประกาศ "อำลาวงการ" หรือไม่? สิ่งหนึ่งที่พวกเขาไม่อยากให้เกิด ขึ้น คืออำลาวงการเมื่อความตกต่ำมาเยือน พวกเขาต้องการอำลาเมื่อยังรุ่งโรจน์อยู่ ผมเข้าใจได้ว่า จากไป เมื่อคนกำลังคิดถึง ดีกว่าจากไปเพราะคนเบื่อขี้หน้าเต็มทน ผมว่าเราคงเห็นพ้องต้องกันว่า ดาวิดอำลาวงการ ได้อย่างสวยงาม ถึงแม้ท่านต้องมีคนมาช่วย เพื่อกำจัดอิชบีเบโนบ แต่ในที่สุดยักษ์ตนนี้ก็ถูกฆ่าตาย และ ฟิลิสเตียก็พ่ายแพ้ต่ออิสราเอล

ผมกำลังคิดถึงความสำเร็จนี้ในมุมมองที่กว้างกว่านี้ เมื่อตอนที่อิสราเอลเรียกร้องขอกษัตริย์ เพื่อที่ว่าพวกเขา จะมีผู้นำ นำออกสู่สงครามได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสงครามกับชาวฟิลิสเตีย (1 ซามูเอล 8:19-20; 9:16) แต่ บัดนี้พวกเขาจะทำอย่างไร? เมื่อดาวิดไม่สามารถออกไปร่วมรบได้อีกต่อไปแล้ว

คำตอบนั้นสวยงามมาก แต่ผมขอนำพวกคุณย้อนเวลากลับไปสักหน่อย เมื่อบรรพบุรุษยุคแรกของอิสราเอล มีโอกาสได้ครอบครองแผ่นดินคานาอัน พวกเขากลับไม่กล้า เพราะกลัวข่าวลือที่ได้ยินมา ว่าเป็นดินแดนที่มี คนยักษ์ครอบครองอยู่ (ดูกันดารวิถี 13:25-33) เมื่ออิสราเอลถูกพวกฟิลิสเตียเขย่าขวัญ โกลิอัทเป็นนักรบ คนเก่งของฟิลิสเตีย ที่ทำให้อิสราเอลยิ่งขยาด ดาวิดเดินหน้าออกไปสังหารโกลิอัท ทำให้กองทัพฟิลิสเตีย พ่ายแพ้ แต่บัดนี้ ดาวิดไม่สามารถต่อกรกับ "โกลิอัท" ทั้งหลายที่ฟิลิสเตียส่งมาได้ สิ่งนี้ทำให้อิสราเอลตกเป็น รองหรือไม่? ไม่เลยครับ! เมื่ออยู่ภายใต้ "การนำ" ของซาอูล ท่านไม่สามารถส่งใครไปเป็นตัวแทน สู้กับ โกลิอัทได้ รวมทั้งตัวท่านเองด้วย แต่ภายใต้การนำของดาวิด มีนักรบฝีมือฉกาจเกิดขึ้นมากมาย ดาวิดหมด กำลังแล้วหรือ? ไม่มีปัญหา! มีคนรอจ่อคิวฆ่าพวกยักษ์ฟิลิสเตียนี้อีกหลายคน พวกเขากำจัดลูกหลานโกลิอัท ไปได้หมด ทำให้ฟิลิสเตียต้องพ่ายแพ้ นับเป็นการอำลาวงการทหารที่สวยงามมากของดาวิด ประชาชน ไม่จำเป็นต้องรอให้กษัตริย์ออกมารบแทนแล้ว ; พวกเขาสามารถจัดการเองได้ ไม่ว่าจะอีกกี่ลูกหลานของ โกลิอัทก็ตาม ผมขอเรียกว่า นี่เป็นการอำลาวงการที่สวยงามมาก

ดูเหมือนเรื่องราวต่างๆที่ค้างคาอยู่ได้รับการแก้ใขให้จบลง ไม่ว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในสมัยของซาอูลก็ตาม ดาวิดลงมือแก้ใขให้ถูกต้อง บาปของซาอูลและวงศ์วานของท่านที่ทำต่อชาวกิเบโอน ได้รับการชดใช้ และ บัดนี้แผ่นดินก็ได้รับพระพรกลับคืนมาอีกครั้ง ไม่เพียงแต่ "บุตรหลาน" ที่เสียชีวิตทั้งเจ็ดของซาอูลได้ถูกนำ ไปฝังอย่างถูกต้องตามประเพณีแล้ว อัฐิของซาอูลเองและบุตรของท่าน ที่ถูกฝังไว้อย่างเร่งรีบที่ ยาเบช กิเลอาดด้วย และเมื่อกองทัพอิสราเอลมาถึงจุดที่ดาวิดไม่จำเป็นต้องนำทัพไปสู้รบแล้ว พวกเขาจัดการ กันเองได้ เพราะมีทหารที่มีฝีมือเก่งกล้าอยู่มากมาย ที่สามารถรบแทนท่านได้

สำหรับผมมีบทเรียนเรื่องผู้นำที่สำคัญมากในตอนนี้ บ่อยครั้ง ผู้คนมักต้องการผู้นำที่สามารถทำการแทนพวก เขาได้ ความยิ่งใหญ่และเสียสละของผู้นำที่ดีนั้น วัดได้จากช่องโหว่ที่เกิดขึ้นเมื่อผู้นำคนนั้นจากไป ในทาง พระคัมภีร์ นับว่ายังเป็นผู้รับใช้ที่ใช้การไม่ได้เท่าที่ควร ภาระของผู้นำคือไม่ใช่ทำทุกสิ่ง แต่มอบหมายจัดสรร ผู้อื่นให้ลงตัว การฝึกฝนคน จัดเตรียมให้พร้อม ให้กำลังใจและให้โอกาสผู้อื่นขึ้นมาทำแทน ซึ่งอาจทำได้ดี กว่าด้วยซ้ำไป ถ้านี่คือการเป็นผู้นำที่ดีของคริสเตียน ดาวิดก็นับได้ว่าเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ ภายใต้การนำของ ซาอูล ไม่มีสักคนที่กล้ายืนหยัดสู้กับโกลิอัท ภายใต้การนำของดาวิด มีคนกล้าหลายคนที่พร้อมจะลงมือ ดาวิด จึงมีอิสระพอที่จะหลบทางให้ (จากตำแหน่งแม่ทัพก่อน และต่อมาจากตำแหน่งกษัตริย์) เพราะท่านทำหน้าที่ ของท่านได้อย่างยอดเยี่ยม -- ท่านได้สร้างผู้นำชั้นรองๆขึ้นมารองรับ และสวมแทน พวกผู้นำจอมเผด็จการ ทั้งหลาย กลัวที่จะต้องเผชิญเรื่องเช่นนี้ กลับเลือกที่จะกำจัดคนเหล่านั้นแทน เพราะกลัวจะเข้ามาแย่งที่ แต่ไม่ใช่สำหรับดาวิด และควรไม่ใช่สำหรับเราทั้งหลายด้วย

⁹³ คำว่า "คนคานาอัน" ถูกใช้ทั้งในกรณีเฉพาะเจาะจง หรือเป็นภาพรวมของผู้ที่อาศัยอยู่ในดินแดนคานาอัน เช่นเดียวกับคำว่า "คนอาโมไรต์" ที่ถูกนำมาใช้ในตอนนี้ ผู้เขียนพระธรรมซามูเอล ดูเหมือนจะใช้คำว่า "คน อาโมไรต์" ในแง่ที่พูดถึงโดยทั่วไปในพระธรรมตอนนี้

⁹⁴ ใน 1 ซามูเอล 15:7 ซาอูลจำได้ว่าคนเคไนต์เคยให้ความช่วยเหลือคนอิสราเอลในระหว่างการอพยพ ท่าน จึงไว้ชีวิตพวกเขา ในขณะเข้าโจมตีพวกอามาเลข แล้วซาอูลลืมพันธสัญญาที่อิสราเอลเคยทำไว้กับชาว กิเบโอนได้อย่างไร? มันยากที่จะเชื่อว่าท่านลืม

⁹⁵ และแน่นอน มีคำถามที่น่าเจ็บปวดตามมา โยนาธานมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้หรือไม่? ดูเหมือนเขาไม่น่า จะเป็นคนที่ชอบทำบาปเช่นนี้ หรือรู้แล้ว แต่เก็บความลับนี้เงียบไว้ เราไม่อาจทราบได้

⁹⁶ คำว่า "ลูกหลาน" ที่ใช้ในตอนนี้เป็นภาพรวมกว้างๆ โดยทั่วไป ซึ่งรวมไปถึงบุตรชายทั้งห้าของเมราบ ที่เป็น หลานตาของซาอูลด้วย

⁹⁷ ริสปาห์เป็นนางสนมที่อับเนอร์ไปหลับนอนด้วย หลังจากที่ซาอูลตายไปแล้ว เมื่ออิชโบเชทแสดงความ ไม่พอใจ อับเนอร์จึงแปรพักตร์ไปเข้าข้างดาวิดในทันที (ดู 2 ซามูเอล 3:7)

⁹⁸ เรื่องนี้ออกจะแปลกๆ เมราบเป็นธิดาคนโตของซาอูล มีคาลเป็นน้องสาว (1 ซามูเอล 14:49) ซาอูลเสนอ เมราบให้ดาวิดก่อน แล้วก็เปลี่ยนใจ (1 ซามูเอล 18:17-19) ต่อมามีคาลถูกเสนอให้เป็นภรรยาของดาวิด (1 ซามูเอล 18:27) แล้วก็ถูกนำตัวกลับมา ไปมอบให้เป็นภรรยาคนอื่นแทน (1 ซามูเอล 25:44) ต่อมาดาวิดนำ เธอกลับมา (2 ซามูเอล 3:13-16) แต่เธอไม่เคยมีบุตรกับดาวิด (2 ซามูเอล 6:23) มีคาลจึงไม่มีส่วนในความ ทุกข์ที่ต้องสูญเสียบุตรไปก่อนวัยอันควร

⁹⁹ ผู้เขียนเอ่ยชื่อแค่ซาอูลและโยนาธาน แต่ใน 1 ซามูเอล 31 พูดว่ามีบุตรทั้งสาม ผมเข้าใจว่า ไม่ใช่เพียง ซาอูลและโยนาธานเท่านั้นที่อัฐิถูกนำไปฝังอย่างถูกต้อง น่าจะรวมถึงอัฐิของบุตรชายทั้งสามด้วย

¹⁰⁰ ให้ดูข้อพระคำในตอนเดียวกันนี้ใน 1 พงศาวดาร 20:4-8 ด้วย

¹⁰¹ ให้สังเกตุดูคำว่า "อยู่มาภายหลังนี้" ในข้อ 18

¹⁰² เรื่องชื่อ "โกลิอัท" นี้ คงไม่สร้างปัญหายุ่งยากใจให้แก่เรา เพราะในตอนต้นๆ เราเห็นชื่อเมฟีโบเชทซ้ำกัน สองคน (ดูข้อ 7-8) โกลิอัทคนนี้คงตั้งชื่อตามบรรพบุรุษ แต่ในพระธรรมตอนเดียวกันใน 1 พศด 20:5 เรียกชื่อ คนๆเดียวกันนี้ว่า "ลามี น้องชายของโกลิอัท"

¹⁰³ "พระธรรมตอนนี้" ผมหมายถึงฉบับดั้งเดิมของพระธรรมซามูเอลที่มีเพียงเล่มเดียว ไม่ได้แบ่งเป็นสองเล่ม เหมือนที่เราใช้กันอยู่ในปัจจุบัน