September 11, 2016

Elie Wiesel observed (goodreads.com), “The opposite of love is not hate, it’s indifference.” When we don’t care about someone, we do not love that person. We hear it in the phrase, “I couldn’t care less!” The more recent expression is, “Whatever!” Someone shares a problem; you shrug and say, “Whatever!” You don’t care about that person or what he’s going through. Years ago, I read about a woman in New York City who got up and closed her window because the screams of someone being attacked in the street below was annoying her. Someone is being beaten or raped or murdered outside? “Whatever!” She only cared about herself.

As Christians, we should be characterized by the phrase, “I couldn’t care more,” not by, “I couldn’t care less.” We should truly care for one another and for all people. In our text, we see the apostle Paul’s heart for these new converts in Thessalonica: He couldn’t care more! He expresses his care for his new children in the faith in very emotional language. He wants them to know how deeply he feels about them and how painful his forced separation from them has been. This theme runs through the end of chapter 3, but in this message we can only cover through verse 5. Paul’s example teaches us that if we want to impact people for eternity, we must care for them deeply. How?

If we truly care for one another, we will want to be together to strengthen and encourage one another spiritually.

In 1 Thessalonians 2:17-20, we see Paul’s deep desire to be with these people who had become very dear to him. But due to reasons beyond his control, he couldn’t come to them. So he did the next best thing: he sent Timothy to strengthen and encourage them in their faith, even though it meant that Paul had to be left alone in Athens. After Timothy returned to Paul with good news about the Thessalonians’ faith and love, Paul rejoiced and wrote this letter to deal with some of the issues that Timothy had reported to him.

One concern that Timothy reported was that Paul’s enemies in Thessalonica, who had forced him to leave town, were attacking his motives with these new converts. They were saying things like, “We understand how you got carried away by these smooth-talking foreigners. They really seemed concerned about you and led you to believe that they had your best interests at heart. But their sudden departure and failure to return shows that they really didn’t care about you. They’re probably relaxing in some luxury hotel and chuckling about how easy it was to dupe you into following them. Now you’re suffering and being publicly ridiculed because you believe these silly myths that these foreigners foisted on you. Why don’t you just forget about this Jesus thing and go back to leading a normal life?”

So Paul shares his heart to let these people know how much he cared about them and how he would come back and be with them at a moment’s notice, if he could. First, we learn…

1. If we truly care for one another, we will want to be together.

Note three things:

A. The desire to be together stems from our genuine caring for one another.

1 Thess. 2:17: “But we, brethren, having been taken away from you for a short while—in person, not in spirit—were all the more eager with great desire to see your face.”

Because of intense opposition that had dragged Jason, one of the new believers, before the civil authorities, Paul, Silas, and Timothy had been forced to leave town quickly under the cover of darkness (Acts 17:10). The Greek word translated, “taken away from you,” was used to refer to children who had lost their parents or of parents who were separated from their children (G. K. Beale, 1-2 Thessalonians [IVP Academic], p. 90). It was an emotionally painful ordeal! Paul assures the Thessalonians that although they were out of sight, they were not out of mind, or heart.

He piles up words to express his deep feelings: We “were all the more eager with great desire to see your face.” The word translated “desire” is used most frequently in the New Testament to refer to lust. Here it’s used in a pure sense to refer to strong emotional desire. We can also hear his feelings for these spiritual children when he tells them (1 Thess. 3:10), “we night and day keep praying most earnestly that we may see your face.” He uses different words, but equally emotional, to tell the Philippians that he has them in his heart, adding (Phil. 1:8), “For God is my witness, how I long for you all with the affection of Christ Jesus.” On a personal level, he later tells Timothy, his son in the faith (2 Tim. 1:3-4), “I constantly remember you in my prayers night and day, longing to see you, even as I recall your tears, so that I may be filled with joy.”

Luke gives us a moving picture not only of how much Paul cared for those he ministered to, but also how much they cared for Paul. After he told the Ephesian elders that they probably would no longer see his face (Acts 20:25), we read (Acts 20:36-38),

When he had said these things, he knelt down and prayed with them all. And they began to weep aloud and embraced Paul, and repeatedly kissed him, grieving especially over the word which he had spoken, that they would not see his face again. And they were accompanying him to the ship.

In our text, Paul calls the Thessalonians “brethren,” or, “brothers and sisters.” When the Holy Spirit causes people to be born again, they become our brothers and sisters in the faith. We’re family! And families should want to get together often. I know, there are usually difficult members in the family whom you’d rather not have to interact with! Families aren’t perfect. But God has designed the family as the basic unit of society. Your family should be the place where you’re accepted just because of who you are, not because of anything deserving that you’ve done. And the church is the family of God.

I’ve never understood why some people attend church and leave quickly after the service is over without hanging out with the family of God. They don’t know their brothers and sisters and they never get together with them during the week. Nor have I understood why out of over 300 people who come on Sunday mornings, when we have an evening meeting for prayer or a mission report or teaching, we rarely have 30 people show up. If we truly care about one another, we should want to get together often. Why doesn’t it happen?

B. Our enemy works to hinder our getting together.

1 Thess. 2:18: “For we wanted to come to you—I, Paul, more than once—and yet Satan hindered us.” Although we may not think about it much or recognize his sinister schemes, we wrestle against the unseen spiritual forces of wickedness in heavenly places (Eph. 6:12). Like a wolf preying on a flock of sheep, Satan knows that it’s easier to pick off the sheep that is not staying with the flock. If he can keep us from being together, we’re more vulnerable to his temptations and those that come at us from the world and the flesh. The word that Paul uses for “hindered” was used of an army cutting through a road so that the other army could not easily get through.

But how did Paul know that Satan was behind this roadblock? In Acts 16:6-10, we read of Paul, Silas, and Timothy:

They passed through the Phrygian and Galatian region, having been forbidden by the Holy Spirit to speak the word in Asia; and after they came to Mysia, they were trying to go into Bithynia, and the Spirit of Jesus did not permit them; and passing by Mysia, they came down to Troas. A vision appeared to Paul in the night: a man of Macedonia was standing and appealing to him, and saying, “Come over to Macedonia and help us.” When he had seen the vision, immediately we sought to go into Macedonia, concluding that God had called us to preach the gospel to them.

We’re not told how the Holy Spirit did not permit the missionaries from preaching in Asia or Bithynia. It could have been a direct voice from God. Or, perhaps it was an inner feeling of unrest about going that way (2 Cor. 2:12-13). Or perhaps circumstances blocked the way. We don’t know. Nor do we know how Paul knew that it was Satan hindering him from returning to Thessalonica, not the Holy Spirit.

Paul knew from the Old Testament that while Satan can harm God’s people, he can only go as far as God, in His wise purpose, permits. God gave Satan permission to inflict great suffering on Job, but not to take his life (Job 1:6-12; 2:6). There is also an interesting glimpse into the spirit world when Daniel was fasting and praying for three weeks for enlightenment (Dan. 10:2-14). Finally, an angel appeared to Daniel and said, in effect, “I would have been here sooner, but the prince of Persia withstood me for three weeks until Michael the archangel came to help me.”

Here, the hindrance could have been the bond that Jason was forced to post guaranteeing that Paul wouldn’t return (Acts 17:9). Or, it may have been Paul’s recurring health problem, which he elsewhere refers to as “a thorn in the flesh, a messenger of Satan” (2 Cor. 12:7). We just don’t know. But, we do know that in spite of Paul’s fervent desire to return to see these dear people again and in spite of his repeated earnest prayers (1 Thess. 3:10), Satan blocked the way.

Some Bible teachers tell Christians that they have authority over the devil and they can command him around as if he were their “trained poodle” (the phrase is from Gary Shogren, Zondervan Exegetical Commentary on the New Testament, 1 & 2 Thessalonians [Zondervan], p. 134). While James 4:7 assures us, “Resist the devil and he will flee from you,” the actual process isn’t always easy! Sometimes the Lord has a purpose that we don’t understand where He uses the devil to oppose us or hinder our way. He may use the devil to keep us humble, as He did with Paul’s “thorn in the flesh.” He may want us to wait on Him in prayer for a period of time, as happened with Daniel. But we should remember that our unseen enemy doesn’t want us to be together with other believers, where we would be spiritually encouraged and strengthened. Separation may be necessary at times, but it shouldn’t be a regular thing.

C. The final result of our being together will be overflowing joy in the presence of the Lord Jesus at His coming.

1 Thess. 2:19-20: “For who is our hope or joy or crown of exultation? Is it not even you, in the presence of our Lord Jesus at His coming? For you are our glory and joy.” We learn here that Jesus is Lord and He is coming again bodily to be with us. When He comes, He will reward each one according to his deeds (Rom. 2:6; 2 Cor. 5:10). Because of that, Paul lived daily with a view to the final judgment, when he hoped that he would not have run in vain (Phil. 2:16; 1 Cor. 9:24-27; 15:2, 58; Gal. 2:2; 4:11; 1 Thess. 3:5).

Paul again piles up words to emphasize how much the Thessalonians meant to him. He calls them “our hope or joy or crown of exultation.” He adds (1 Thess. 2:20), “For you are our glory and joy.” In like manner, he tells the Philippians (4:1) that they are his “joy and crown.” “Crown” refers to the wreath or garland that was awarded to the victors in sporting competition (1 Cor. 9:25, where “wreath” is the same Greek word). “Exultation” is the word for “boasting.” “Glory” sometimes refers to the same thing. Sometimes these words may refer to sinful pride (Rom. 3:27; 1 Cor. 5:6; Gal. 6:13); but at other times they refer legitimately to what God has accomplished through us (Rom. 15:17; 1 Cor. 15:31; 2 Cor. 7:4; 11:10, 17; Gal. 6:14; Phil. 3:3). Neither Paul nor the Thessalonians could boast in their own spiritual achievements. Everything was due to God’s grace alone, seen supremely in the cross (Gal. 6:14).

So the point here is that if we care for one another, we should deeply desire to be with one another often. And the point of being together is not just to talk about sports and the weather (although there’s nothing wrong with small talk, per se), but rather to strengthen and encourage one another spiritually so that in the day of Christ, we may have reason to glory because we did not labor in vain (1 Thess. 3:5).

2. If we truly care for one another, we will strengthen and encourage one another spiritually when we’re together.

Again, note three things:

A. To see others strengthened and encouraged in their faith is often costly.

1 Thess. 3:1-2: “Therefore when we could endure it no longer, we thought it best to be left behind at Athens alone, and we sent Timothy, our brother and God’s fellow worker in the gospel of Christ, to strengthen and encourage you as to your faith, …” The account in Acts doesn’t include all the details, but we do learn that Paul first went to Athens alone, while Silas and Timothy remained in Berea (Acts 17:14). They joined him in Athens as soon as they were able, but Paul’s intense anguish in wondering how the Thessalonians were doing led him to send Timothy, who could slip into town without the notice that Paul would have drawn. Also, Silas went somewhere else in Macedonia, perhaps to Philippi (Acts 18:5). But that meant that Paul was left alone in Athens and then in Corinth, for several months, until these faithful workers were able to rejoin him in Corinth.

We see how much of a sacrifice this was for Paul by the way that he describes Timothy: “our brother and God’s fellow worker in the gospel of Christ.” Timothy was like a faithful son to Paul in his labors in the Lord (Phil. 2:19-22). To refer to him as “God’s fellow worker” (some manuscripts read “servant”) is a startling truth (see 1 Cor. 3:9). God uses “earthen vessels” like us to accomplish His eternal purpose in the lives of others (2 Cor. 4:7)! It was painful for Paul to send Timothy on this mission, but he did it because he was more concerned for the spiritual well-being of the Thessalonians than he was for his own comfort. In the same way, showing genuine care for one another means putting others’ needs ahead of our own. But love is willing to sacrifice to help others spiritually.

B. The main area where we need to be strengthened and encouraged is our faith.

Paul refers to faith (or, “believe”) in 1:3, 8; 2:13 (“believe”); 3:2, 5, 6, 7, & 10; 2 Thess. 1:3, 10 (“believed”), 11; 2:12 (“not believe”), 13; 3:2; so it is a major theme in these letters. It may be roughly equivalent to “being a Christian” (Gene L. Green, The Letters to the Thessalonians [Eerdmans/Apollos], p. 164). Or it may refer to believing the gospel (1 Thess. 1:8), or to trusting God to work through us (1 Thess. 1:3; 2 Thess. 1:11). In our text (1 Thess. 3:2, 5), it especially focuses on trusting God in the midst of trials.

Faith is never some nebulous or undefined optimism, but rather trusting in the truth of God about Jesus Christ as revealed in His word (2 Thess. 2:13; John 1:14, 17; 14:6). In Romans 10:17, Paul says, “So faith comes from hearing, and hearing by the word of Christ.” In Romans 14:23 he adds, “whatever is not from faith is sin.” Hebrews 11:6 tells us, “And without faith it is impossible to please Him, for he who comes to God must believe that He is and that He is a rewarder of those who seek Him.” So ongoing faith in God and the promises of His word, especially centered on the person and work of Jesus Christ, is essential. But…

C. Trials are a main hindrance to being strengthened and encouraged in our faith.

Paul sent Timothy to strengthen and encourage them in their faith (1 Thess. 3:3-5), “so that no one would be disturbed by these afflictions; for you yourselves know that we have been destined for this. For indeed when we were with you, we kept telling you in advance that we were going to suffer affliction; and so it came to pass, as you know. For this reason, when I could endure it no longer, I also sent to find out about your faith, for fear that the tempter might have tempted you, and our labor would be in vain.”

Paul didn’t teach these new believers that miraculous healing and financial success were their right as “King’s kids”! He taught them, rather, that as Christians, we are destined or appointed for trials. The godly Simeon used this word when he told Mary concerning the baby Jesus (Luke 2:34), “Behold, this Child is appointed for the fall and rise of many in Israel, and for a sign to be opposed.” Paul used it of himself when he said (Phil. 1:16) that he had been “appointed for the defense of the gospel.”

Jesus plainly told His disciples (John 15:20), “If they persecuted Me, they will also persecute you.” He added (John 16:33), “These things I have spoken to you, so that in Me you may have peace. In the world you have tribulation, but take courage; I have overcome the world.” Paul taught (Rom. 8:17) that we must suffer with Christ “so that we may also be glorified with Him.” What Paul sent Timothy to do in Thessalonica, he also had done with new converts in Asia (Acts 14:21-22): “After they had preached the gospel to that city and had made many disciples, they returned to Lystra and to Iconium and to Antioch, strengthening the souls of the disciples, encouraging them to continue in the faith, and saying, ‘Through many tribulations we must enter the kingdom of God.’” He plainly told Timothy (2 Tim. 3:12), “Indeed, all who desire to live godly in Christ Jesus will be persecuted.” How so many professing Christians could be led astray by the false “health and wealth gospel” can only be attributed to satanic deception!

We need to teach new believers early on to expect trials and how to handle them by trusting in the Lord. Trials will come as a test of the genuineness our faith. In the parable of the sower, Jesus said that the seed sown on the rocky soil (thin soil with a hard layer just underneath) received the word immediately with joy, but they had no roots. So when affliction or persecution arises because of the word, they immediately fall away (Mark 4:3-20). That’s what Paul refers to when he feared that his labor might have been in vain. Many may make a profession of faith in Christ, but only those who persevere and bear fruit for eternity are truly saved.

Paul’s anxiety or fear for the Thessalonians here was not the sinful anxiety that comes from a lack of prayer (Phil. 4:7). He was constantly praying for these new converts (1 Thess. 1:2-3; 3:10). Rather, this was his godly concern for all the churches (2 Cor. 11:28). It was the concern of a spiritual parent for his children in the faith. It was the godly care that we all should feel for one another. If you see a believer going through trials, care enough to come alongside to strengthen and encourage him in his faith.

Conclusion

Frank Reed spent from 1986 to 1990 as a hostage in Lebanon. For months at a time he was blindfolded or chained to a wall and kept in absolute silence. Although he was beaten, made ill, and tortured, Reed felt most the lack of anyone caring. In an interview with Time, he said, “Nothing I did mattered to anyone. I began to realize how withering it is to exist with not a single expression of caring around [me]…. I learned one overriding fact: caring is a powerful force. If no one cares, you are truly alone.” (Leadership [Winter, 1991], p. 49.)

As Christians, we’re encouraged (1 Pet. 5:7) to be, “casting all your anxiety on Him, because He cares for you.” But the Lord has put us into His family where we should care for one another. If we truly care for one another, we will want to be together to strengthen and encourage one another spiritually.

Application Questions

1. Why do so many Christians think that attending a church service without getting to know other believers is sufficient?
2. How can we know whether a hindrance is from the Lord or from the enemy? What principles apply?
3. How have you been strengthened and encouraged spiritually by other believers when you were in a trial? Pass it on!
4. When does genuine concern spill over into sinful anxiety?

Copyright, Steven J. Cole, 2016, All Rights Reserved.

Unless otherwise noted, all Scripture Quotations are from the New American Standard Bible, Updated Edition © The Lockman Foundation

Introduction

I must confess that this lesson took an unexpected turn as I was preparing to preach. I had intended to focus once again on David and see what lessons we could learn from his example. While there are things to learn from David in 1 Samuel 18, there is also much to learn from Jonathan. Jonathan is a truly magnificent man. If David was a “man after God’s heart,” then so was Jonathan. In this lesson, I would like to focus on Jonathan and the crucial role he played in the process by which God made a leader of David.

To appreciate Jonathan as we should, we must turn back to 1 Samuel 14, where we are introduced to this magnificent man. As in chapter 17, Saul and the Israelite army seem to be at a standoff with the Philistines. Chapter 14 begins with Jonathan and his armor bearer leaving the safety of their fellow warriors and heading out into Philistine territory:

Then one day Jonathan son of Saul said to his armor bearer, “Come on, let’s go over to the Philistine garrison that is opposite us.” But he did not let his father know (1 Samuel 14:1).

Jonathan takes the initiative to wage some kind of attack on the Philistine outpost with only his armor bearer to accompany him.

Meanwhile, his father Saul is sitting in the shade of the pomegranate tree on the outskirts of Gibeah along with about 600 Israelite soldiers. It seems fairly clear that the author wants his readers to appreciate the stark contrast between Saul, who should have been leading his troops in battle, and Jonathan. Saul is sitting under the shade of “the” pomegranate tree. I doubt that you could fit all 600 men under that tree with him. He’s sipping his iced tea, waiting for an opportune moment to go to war. Jonathan is not a “shade tree” kind of soldier, and thus he and his armor bearer set out for the Philistine outpost, where they will engage the Philistines.

I suspect that Jonathan did not tell his father what he was doing¹ because Saul was not really that interested in fighting, and he probably would have forbidden him. Jonathan and his armor bearer scaled the steep cliff to engage the Philistines. Jonathan’s words to his armor bearer reveal that he is truly a man “after God’s heart” just as David is:

Jonathan said to his armor bearer, “Come on, let’s go over to the garrison of these uncircumcised men. Perhaps the Lord will intervene for us. Nothing can prevent the Lord from delivering, whether by many or by a few” (1 Samuel 14:6, emphasis mine).²

Now bear in mind that these are but two men, only one of which is fully armed,³ and yet they are about to attack a Philistine outpost. Can you imagine Jonathan failing to rise to Goliath’s challenge in chapter 17? I cannot, and thus I am convinced that Jonathan was either not present (did his father station him elsewhere?) or that he was under strict orders not to fight. My point here is to call your attention to how similar Jonathan and David were.

Jonathan and his armor bearer scaled the cliff to confront the awaiting Philistines. Jonathan and his armor bearer killed around 20 men in this encounter.⁴ Killing these 20 men had about the same effect on the Philistines as Goliath’s death at the hand of David. God brought about an earthquake which, along with Jonathan’s victory, sent a shock wave of fear among the Philistines. They turned and fled in sheer panic. While this was taking place, Saul looked on from the shade of the pomegranate tree wondering what was going on. Saul knew that some of his men must be involved, and thus he ordered them to be mustered, which revealed that Jonathan and his armor bearer were missing.

Panic increased among the Philistines, so that they were killing one another with their swords. Isn’t this just like God? The Israelites have no swords, except for Saul and Jonathan, and so God orchestrates such chaos at the battle scene (by the earthquake?) that the Philistines were using their swords on each other. Once it becomes apparent to Saul that the Philistines are suffering defeat, he orders his men to engage.

It is at this point that Saul issues a foolish order. He puts all of his men under an oath that they will not eat until they have given Saul vengeance on his enemies.⁵ Neither Jonathan nor his armor bearer were aware of such an oath, and thus when he came upon a honeycomb in the forest, he ate and was greatly strengthened. Saul’s men came upon the honey, but none of them dared to eat of it. The end result was that Saul’s men lacked the strength to press on in the battle. When someone informed Jonathan of the oath Saul had imposed on his men, his son saw the folly of his father’s actions:

28 Then someone from the army informed him, “Your father put the army under a strict oath saying, ‘Cursed be the man who eats food today!’ That is why the army is tired.” 29 Then Jonathan said, “My father has caused trouble for the land. See how my eyes gleamed when I tasted just a little of this honey. 30 Certainly if the army had eaten some of the enemies’ provisions that they came across today, would not the slaughter of the Philistines have been even greater?” (1 Samuel 14:28-30)

Worse yet, when the weary soldiers came upon the spoils of war – sheep and cattle – they were so famished that they slaughtered and ate them, blood and all.⁶ This was breaking the covenant on a large scale, and thus Saul was forced to build an altar (a first for Saul).⁷

Finally, Saul was ready to do battle again, but the priest urged him to consult God. So they did, but God did not respond. Saul concluded that this was due to sin, and so the lot was cast and Jonathan was indicated. Somehow I don’t get the impression that Saul was surprised.⁸ Saul seems a bit too eager to put his son to death; at least there is no indication of reluctance:

Saul said, “God will punish me severely if Jonathan doesn’t die!” (1 Samuel 14:44)

Saul’s men were not about to allow this to happen to Jonathan. They recognized that their victory over the Philistines was due to Jonathan’s leadership, and not Saul’s:

But the army said to Saul, “Should Jonathan, who won this great victory in Israel, die? May it never be! As surely as the Lord lives, not a single hair of his head will fall to the ground! For it is with the help of God that he has acted today.” So the army rescued Jonathan from death (1 Samuel 14:45).

Jonathan was spared, and the Israelites gave up their pursuit of the Philistines. One has to wonder if the confrontation with the Philistines and their champion, Goliath, would have been necessary if it had not been for Saul’s folly.

My purpose for reviewing 1 Samuel 14 is that this is where the reader is introduced to Jonathan. We are not really surprised at Saul’s actions, but we are amazed that his son could be so much like David. This chapter provides an interesting backdrop to 1 Samuel 17, where David kills Goliath. In chapter 14, it is Jonathan who takes the initiative, while Saul and the other soldiers passively wait. In chapter 17, it is David who takes the initiative, while Saul and the other soldiers tremble in fear. Both Jonathan and David believe that the uncircumcised heathen should not be allowed to defy the armies of the living God. Both Jonathan and David believe that God will give the victory no matter how overwhelming the odds may appear.

The Four Loves

It is interesting to observe that we are told of four “loves” in reference to David. In each instance, the same Hebrew word is employed, and in the Septuagint (the Greek translation of the Old Testament), the same Greek word (a verb form of agapao; the noun form would be agape⁹) is used.¹⁰ These “loves” are not all the same.

The first love is Saul’s “love” for David:

David came to Saul and stood before him. Saul liked him a great deal, and he became his armor bearer (1 Samuel 16:21).

And David came to Saul and entered his service. And Saul loved him greatly, and he became his armor-bearer (1 Samuel 16:21, ESV).

The ESV has rendered the text more literally, while the NET has rendered it in a way that is closer to the reality. Saul’s “love” for David was temporary and fickle, at best. At this moment in time, David met a very real need in Saul’s life. His music calmed Saul’s troubled spirit. Saul’s “love” for David was because David “made him feel good.” We see a lot of this kind of love today. When the good feelings pass, so does this kind of “love.” By 1 Samuel 18:22, the most that can be said is that Saul is “pleased” with David, while in truth Saul looks upon David with suspicion and wants to kill him.

A second love is Michal’s love for David (1 Samuel 18:20, 28). It is not difficult to grasp that Michal would love David. He was a handsome young man, a musician, and a military hero. He was the prize “catch” of the kingdom for any woman. Her love was a romantic kind of love, and there is certainly nothing wrong with that. It is a love that seems to grow cold, as we see in Michal’s response to David’s enthusiasm in dancing before the ark:

16 As the ark of the Lord entered the City of David, Saul’s daughter Michal looked out the window. When she saw King David leaping and dancing before the Lord, she despised him. . . . 20 When David went home to pronounce a blessing on his own house, Michal, Saul’s daughter, came out to meet him. She said, “How the king of Israel has distinguished himself this day! He has exposed himself today before his servants’ slave girls the way a vulgar fool might do!” (2 Samuel 6:16, 20)¹¹

Third, we see the people’s love for David.

16 But all Israel and Judah loved David, for he was the one leading them out to battle and back. . . . 22 Then Saul instructed his servants, “Tell David secretly, ‘The king is pleased with you, and all his servants like [love] you. So now become the king’s son-in-law” (1 Samuel 18:16, 22).

David was the kind of person the people wanted as their king. Not only was David handsome and courageous, but he was successful in giving Israel victory over the Philistines. He succeeded in the dangerous missions even though Saul assigned him hoping they would bring about his death. And we are also told that David “went out and came in before the people” (1 Samuel 18:13b, NASB, ESV, KJV, NKJ). I think the author is telling us more than just the fact that David “led the army out to battle and back.”¹² I think that the author is telling us that David had a presence with the people, whereas Saul probably was more aloof and distant, not too different from what we will later see in David, in contrast to the presence of Absalom (2 Samuel 15:1-6). Absalom will turn the people’s hearts from David to himself – so much for their “love” for David.

Fourth, we read of Jonathan’s love for David. Now here is true love,¹³ the kind of love we should desire to imitate:

1 When David had finished talking with Saul, Jonathan and David became bound together in close friendship [literally, the soul of Jonathan was knit to the soul of David]. Jonathan loved David as much as he did his own life. 2 Saul retained David on that day and did not allow him to return to his father’s house. 3 Jonathan made a covenant with David, for he loved him as much as he did his own life. 4 Jonathan took off the robe he was wearing and gave it to David, along with the rest of his gear, including his sword, his bow, and even his belt (1 Samuel 18:1-4).

Jonathan and David were kindred spirits. We can see that by comparing Jonathan’s faith and courage in fighting the Philistines in chapter 14 with David’s response to Goliath in chapter 17. Both trusted in God. Both knew that God was great and that He would give them victory, no matter what the odds. Both recognized the battle with the Philistines as a matter of God’s covenant relationship with His people. Both saw Saul for what he was, and yet they would lay down their lives to protect the life of the king.

Kindred Spirits
1 Samuel 18:1-30¹⁴

Chapter 18 begins with a statement that Jonathan’s soul was knit to David’s soul as a result of David’s conversation with Saul. The question is, “When and where did this conversation take place?” We are told this in chapter 17, a few verses earlier:

57 So when David returned from striking down the Philistine, Abner took him and brought him before Saul. He still had the head of the Philistine in his hand. 58 Saul said to him, “Whose son are you, young man?” David replied, “I am the son of your servant Jesse in Bethlehem” (1 Samuel 17:57-58, emphasis mine).

When did David return from killing Goliath? We know several things that must all be taken into account:

1. There are three “returns” mentioned: (a) the return of the Israelite soldiers from chasing the Philistines (1 Samuel 17:53); (b) the return of David after killing Goliath (1 Samuel 17:57); and, (c) the return of the Israelite army, apparently led by Saul (1 Samuel 18:6).

2. We do not know for sure that after killing Goliath David went with the Israelite army in pursuit of the Philistines. We do know that after killing Goliath, David did take Goliath’s head to Jerusalem, and he also put the giant’s weapons in his tent (1 Samuel 17:54), perhaps at his home in Bethlehem (Where else would David have pitched “his tent”?).

3. The chronological sequence is not entirely clear, but it would appear that David’s conversation with Saul (1 Samuel 17:57-58) takes place after his return from Jerusalem and Bethlehem.

If these assumptions are correct, then David’s conversation with Saul may not have been immediately after Goliath was slain (the Israelite army was now in hot pursuit of the Philistines), but rather sometime later, after David had gone to Jerusalem with Goliath’s head and weapons. David’s conversation with Saul could well have been at Saul’s home or in Jerusalem.

Notice that Jonathan’s soul is not said to have been knit to that of David as a result of David’s conduct on the battlefield, or even as a result of David’s words to Goliath. Jonathan’s soul was knit to David’s soul as a result of a conversation he overheard (perhaps at his home or in Jerusalem) between his father and David. I do not think David’s words, recorded in 1 Samuel 17:57-58, are the bulk of what Jonathan overheard. I would suspect David reiterated to Saul what he had said to him before he did battle with Goliath. Thus, it would be David’s faith in God and his courage that drew Jonathan’s soul to David.

Note that the first verses of 1 Samuel 18 do not focus on David’s love for Jonathan,¹⁵ but on Jonathan’s love for David. Jonathan, we are told, loved David as himself.¹⁶ We recognize that this is the fulfillment of the law.¹⁷ As a reflection of this love, Jonathan made a covenant with David. We are not told the details of this particular covenant, but from what we read in chapter 20, it seems as though this covenant is bilateral:

12 Jonathan said to David, “The Lord God of Israel is my witness. I will feel out my father about this time the day after tomorrow. If he is favorably inclined toward David, will I not then send word to you and let you know? 13 But if my father intends to do you harm, may the Lord do all this and more to Jonathan, if I don’t let you know and send word to you so you can go safely on your way. May the Lord be with you, as he was with my father. 14 While I am still alive, extend to me the loyalty of the Lord, or else I will die! 15 Don’t ever cut off your loyalty to my family, not even when the Lord has cut off every one of David’s enemies from the face of the earth 16 and called David’s enemies to account.” So Jonathan made a covenant with the house of David. 17 Jonathan once again took an oath with David, because he loved him. In fact Jonathan loved him as much as he did his own life (1 Samuel 17:12-17).

Jonathan gives David his robe. As early as Genesis 37 and Joseph’s “coat of many colors,” we are aware of the significance of a man’s robe. Joseph’s robe was a symbol of his authority and his father’s favor, and that is why the first thing his brothers did when the opportunity presented itself was to strip the robe from him (Genesis 37:23). I believe that a royal robe was one of the garments Pharaoh gave to Joseph as a symbol of his authority (Genesis 41:42). So too were the royal robes of Ahab and Jehoshaphat.¹⁸ Thus, when Jonathan gives David his royal robe, he is symbolically surrendering any claim to the kingdom as Saul’s son in deference to David, who was God’s choice. Thus, when David wore Jonathan’s robe, it was Jonathan’s public testimony to his private commitment to David.

But this is not all. In addition to the robe Jonathan, gave David his armor, including his sword, his bow, and his belt.¹⁹ Once again we need to recall that from 1 Samuel 13:22 we know that only Saul and Jonathan possessed swords and spears. Jonathan did not go to the military supply depot to acquire replacement weapons. When he gave David his weapons, he had to do without. Three times we are told that Jonathan loved David as he loved his own life.²⁰ Here, it would seem that he loved David even more than his own life, for he gave David the weapons that could mean the difference between life and death for him.

Never before in the Old Testament have I seen a man like this, a man so devoted to serve, to defend, and to promote another. And the great wonder is that this man – David – is the one God appointed to take the place that would seem to be Jonathan’s as the son of the king. Jonathan is an Old Testament Barnabas, or perhaps an Old Testament John the Baptist.

22 After this, Jesus and his disciples came into Judean territory, and there he spent time with them and was baptizing. 23 John was also baptizing at Aenon near Salim, because water was plentiful there, and people were coming to him and being baptized. 24 (For John had not yet been thrown into prison.) 25 Now a dispute came about between some of John’s disciples and a certain Jew concerning ceremonial washing. 26 So they came to John and said to him, “Rabbi, the one who was with you on the other side of the Jordan River, about whom you testified – see, he is baptizing, and everyone is flocking to him!” 27 John replied, “No one can receive anything unless it has been given to him from heaven. 28 You yourselves can testify that I said, ‘I am not the Christ,’ but rather, ‘I have been sent before him.’ 29 The one who has the bride is the bridegroom. The friend of the bridegroom, who stands by and listens for him, rejoices greatly when he hears the bridegroom’s voice. This then is my joy, and it is complete. 30 He must become more important while I become less important” (John 3:22-30, emphasis mine).

One can hardly miss the contrast between Saul and his son Jonathan when it comes to their relationship with David. In the beginning, Saul loved David greatly, and he is grateful for David’s service to God by killing Goliath. At this point, Saul saw David as a contributor to his kingdom, but once David became popular with the people, Saul saw David as a competitor for the throne. None of this has any substance in fact, for David always sought to serve Saul by protecting and promoting his interests. Even when the opportunity came to kill Saul and to seize the kingdom, David refused. Aside from a few occasions when Saul temporarily repented, this man became a virtual Herod, who was ruthless in his efforts to be rid of anyone who might replace him.

Jonathan was the opposite of Saul in terms of his relationship with David. Jonathan was one in spirit with David in his love for God and in his desire to promote the glory of God. He loved David as himself and entered into a covenant relationship with him. He literally and symbolically surrendered any claim to the throne and supported David as Israel’s next king.

Jonathan was a kindred spirit who remained loyal to David to the very end, when he died on the battlefield with his father and brothers. David’s love for Jonathan continued after his death:

1 Then David asked, “Is anyone still left from the family of Saul, so that I may extend kindness to him for the sake of Jonathan?” 2 Now there was a servant from Saul’s house named Ziba, so he was summoned to David. The king asked him, “Are you Ziba?” He replied, “At your service.” 3 The king asked, “Is there not someone left from Saul’s family, that I may extend God’s kindness to him?” Ziba said to the king, “One of Jonathan’s sons is left; both of his feet are crippled.” 4 The king asked him, “Where is he?” Ziba told the king, “He is at the house of Makir son of Ammiel in Lo Debar. 5 So King David had him brought from the house of Makir son of Ammiel in Lo Debar. 6 When Mephibosheth son of Jonathan, the son of Saul, came to David, he bowed low with his face toward the ground. David said, “Mephibosheth?” He replied, “Yes, at your service.” 7 David said to him, “Don’t be afraid, because I will certainly extend kindness to you for the sake of Jonathan your father. You will be a regular guest at my table.” 8 Then Mephibosheth bowed and said, “Of what importance am I, your servant, that you show regard for a dead dog like me?” 9 Then the king summoned Ziba, Saul’s attendant, and said to him, “Everything that belonged to Saul and to his entire house I hereby give to your master’s grandson. 10 You will cultivate the land for him – you and your sons and your servants. You will bring its produce and it will be food for your master’s grandson to eat. But Mephibosheth, your master’s grandson, will be a regular guest at my table.” (Now Ziba had fifteen sons and twenty servants.) 11 Ziba said to the king, “Your servant will do everything that my lord the king has instructed his servant to do.” So Mephibosheth was a regular guest at David’s table, just as though he were one of the king’s sons (2 Samuel 9:1-11).

Conclusion

Years ago I was privileged to hear Dr. J. Oswald Sanders speak to a group of men in Fort Worth, Texas. His topic, like the title of one of his many books, was spiritual leadership. Here was a Christian statesman, now into his senior years, speaking to a group of younger men about what he had learned about leadership. As I recall, he summarized his message to us with these points:

Sovereignty. Sanders told how God worked in his life to make it clear that he had a new and challenging ministry for him. He was an instructor and administrator at a Bible College in New Zealand, and he was asked to become the director of the China Inland Mission (now known as the Overseas Missionary Fellowship). It was not really his desire or inclination, but both he and his wife became convinced that this was God’s will for him, and so he took the position. He submitted to what he believed was the sovereign will of God.

As I think of Jonathan and David I am reminded of what Dr. Sanders shared with us years ago. Of course God made it clear to David that he would be king of Israel, but I am more interested at the moment with Jonathan and how he seems to have graciously accepted God’s sovereign will for him. Jonathan seems to have known that he would not be king of Israel in his father’s place, and that David was Saul’s replacement.²¹ Jonathan never questioned God’s sovereign will, but joyfully submitted to it.

I believe that Jonathan illustrates the fact that it is God who sovereignly raises up those whom He has chosen to lead. I think of the way Jesus chose His disciples, rather than to ask for volunteers. I think of the way that God set apart Barnabas and Saul for missionary service.²² I am reminded that Paul told the Ephesian elders that the Holy Spirit had made them overseers of the church in Ephesus.²³ I think of Peter, James, and John, the three men who composed the inner circle of our Lord.²⁴ All three had the same experiences. Two of the men – James and John – were brothers,²⁵ and yet James died first,²⁶ and John died last.²⁷ How do you explain this other than to acknowledge that it was God’s sovereign will?

How do we explain the fact that God requires men to lead in the church, rather than women? While the Scriptures provide us with various reasons, I believe that in the final analysis we must simply submit to the Scriptural commands as the sovereign will of God. How do we explain why one gifted man rises to a position of prominence and great responsibilities while another Christian, equally gifted and spiritually committed, remains relatively obscure? I believe that we must acknowledge that this was the sovereign will of God. Jonathan recognized that it was God’s will for David to lead the nation Israel as its king, and he joyfully submitted to God’s sovereign will. More than merely passively accepting this as God’s will, Jonathan actively worked to help bring this to pass, even at the risk of his own life (at the hand of his father).²⁸

David submitted to the sovereignty of God is a somewhat different way. David knew that he was to become Israel’s next king. He was also convinced that God would remove Saul when the time came for him to assume the throne. On two separate occasions²⁹ David refused to take Saul’s life (or to allow one of his men to do so). Since David’s becoming king was God sovereign will He would remove Saul in His way and in His time.

Suffering. Dr. Sanders shared with us an experience he had early in his preaching ministry (nearly 60 years earlier, as I recall his comments). He had preached a sermon in a small church, and afterward he retreated to the office, which was off to the side of the church. From his office he could not help but overhear a conversation between two women outside the door. “What did you think of his sermon?” one older woman asked the other. “Not bad,” she replied, “but he will get better after he has suffered.” He then went on to tell how he nursed his first wife till she died, and later his second wife as well. Finally he cared for a niece (as I recall) who had helped him care for his wife, for she, too, died of some ailment.

Suffering prepares us for leadership. Saul doesn’t seem to have attended God’s school of suffering. He appears to have been born with a “silver spoon” in his mouth. It looks as though he was the only child of a successful rancher. When Samuel anointed Saul as Israel’s first king he almost immediately assumed the throne. David, on the other hand, was the last of eight sons, and his family was not among the elite. It would be years before David would assume the throne, after Saul’s death. During his years of service to his father and to Saul in his youth David would be refined in God’s school of suffering. He faced dangers in the field as he cared for his father’s small flock of sheep.³⁰ In addition to this he endured those horrible seasons when Saul was troubled by the “evil spirit from the Lord.”³¹ And then there were those dangerous missions that David undertook for Saul, missions that Saul hoped would be the end for David,³² not to overlook those times when Saul attempted to kill David directly.³³ David’s time spent in the wilderness and fleeing from Saul was like the Israelites sufferings in Egypt – these prepared him to be the shepherd God intended him to be.

It was during David’s times of suffering that Jonathan proved to be such a faithful friend. Jonathan interceded with his father, persuading him (temporarily) that David was not an enemy but a valued ally. For doing so, Jonathan put himself on his father’s “hit list”:

30 Saul became angry with Jonathan and said to him, “You stupid traitor! Don’t I realize that to your own disgrace and to the disgrace of your mother’s nakedness you have chosen this son of Jesse? 31 For as long as this son of Jesse is alive on the earth, you and your kingdom will not be established. Now, send some men and bring him to me. For he is as good as dead!” 32 Jonathan responded to his father Saul, “Why should he be put to death? What has he done?” 33 Then Saul threw his spear at Jonathan in order to strike him down. So Jonathan was convinced that his father had decided to kill David. 34 Jonathan got up from the table enraged. He did not eat any food on that second day of the new moon, for he was upset that his father had humiliated David (1 Samuel 20:30-34).

Servanthood. I believe that it was God’s desire for every king of Israel to become a true servant, a man who had the interests of his fellow-Israelites at heart, a man who would use his position and power to benefit the weak and the vulnerable:

18 When he sits on his royal throne he must make a copy of this law on a scroll given to him by the Levitical priests. 19 It must be with him constantly and he must read it as long as he lives, so that he may learn to revere the Lord his God and observe all the words of this law and these statutes and carry them out. 20 Then he will not exalt himself above his fellow citizens or turn from the commandments to the right or left, and he and his descendants will enjoy many years ruling over his kingdom in Israel (Deuteronomy 17:18-20).

It is not surprising that David would become such a servant, for he was a man after God’s own heart. Thus, David remained loyal to Saul to the very end. But it is most instructive and encouraging to observe that Jonathan became a servant to David. As Jonathan’s father had said,³⁴ to support David was to surrender his claim and his hopes of ever becoming Israel’s king. This Jonathan willingly did. This kind of servanthood is extremely rare. Jonathan’s mission in life was to strengthen David’s hand, to encourage and to facilitate his rise to power, and yet in doing so he never forsook his father. You will remember that Jonathan died at his father’s side:

1 Now the Philistines were fighting against Israel. The men of Israel fled from the Philistines and many of them fell dead on Mount Gilboa. 2 The Philistines stayed right on the heels of Saul and his sons. They struck down Saul’s sons Jonathan, Abinadab, and Malki-Shua (1 Samuel 31:1-2).

I have no doubt that had Jonathan survived, he would have become one of David’s most faithful supporters. In God’s sovereign plan, Saul and all of his heirs (to the throne) would perish. There was not one survivor who could sustain Saul’s dynasty. David would now have a fresh start.

Application

Let me now turn to some specific areas of application.

First, I find that genuine commitment does not resist expressing that in the form of a covenant. Jonathan and David had a great love for each other – not a sexual love, but a genuine manly love between two brothers in faith. They did not hesitate to formalize their commitment³⁵ to each other in the form of a covenant. Expressing their love and commitment is not without precedent, for God had expressed His love and commitment to Abraham and his descendants in the form of a covenant.³⁶

Why is it, then, that men and women are not willing to formalize their love and commitment to each other in the form of marriage vows?³⁷ Marriage is a covenant, as we see from Malachi 2:14. And yet I’ve heard something like this said:

“We don’t need to geta marriage license and a ceremony. We don’t need a piece of paper to prove our love and commitment.”

But why not formalize a man’s love for the woman he professes to love, and a woman’s love for her man? True love and commitment is worthy of a covenant. Commitments which cannot be put in covenant form are hardly commitments at all.

Jonathan loved David as himself, just as Christians are to love others as themselves.

1 When David had finished talking with Saul, Jonathan and David became bound together in close friendship. Jonathan loved David as much as he did his own life. 2 Saul retained David on that day and did not allow him to return to his father’s house. 3 Jonathan made a covenant with David, for he loved him as much as he did his own life (1 Samuel 18:1-3).³⁸

In loving David as himself, Jonathan fulfilled the Old Testament law³⁹ and the teachings of Jesus and His apostles in the New:

9 For the commandments, “Do not commit adultery, do not murder, do not steal, do not covet,” (and if there is any other commandment) are summed up in this, “Love your neighbor as yourself.” 10 Love does no wrong to a neighbor. Therefore love is the fulfillment of the law (Romans 13:9-10).⁴⁰

Do we wish to know what it means to love one’s neighbor as one’s self? Then let us consider Jonathan’s love for David.

Jonathan also models what it looks like to be of one heart and soul – that is, to live in Christian unity. We are familiar with Paul’s instruction in Romans 12 and Philippians chapter 2:

Live in harmony with one another; do not be haughty but associate with the lowly. Do not be conceited (Romans 12:16).

1 Therefore, if there is any encouragement in Christ, any comfort provided by love, any fellowship in the Spirit, any affection or mercy, 2 complete my joy and be of the same mind, by having the same love, being united in spirit, and having one purpose (Philippians 2:1-2).

Does this mean that Christians must agree on every point? I think not. I believe that the unity of heart and soul that we see between Jonathan and David illustrates what Paul was talking about. It means that they were of one mind that God had taken the kingdom from Saul and had given it to David. It means that they both loved God more than anything, and shared a common faith in God’s power and goodness. It means that they both sought to glorify God more than to seek glory for themselves.

Which leads to my next point: Jonathan and David were of one heart and mind in that the supreme goal of their life was to glorify God. When person’s highest goal is to seek to glory for himself every other person becomes the competition. When two or more people share the supreme goal of glorifying God, they can work together in harmony. Saul started out humbly, but he soon came to love the glory, and to do anything necessary to prevent its loss. This included killing David, and even killing his own son if need be. Saul is something like Herod when he killed the babies of Bethlehem in an effort to protect his rule.⁴¹ Saul was like the Jewish religious leaders, who sought to kill Jesus in order to protect their status.⁴² Jonathan, on the other hand, was willing to lay down his life to protect David and to promote his kingdom. Sharing the same highest goal is the key to unity, and there is no higher goal than seeking the glory of God:

So whether you eat or drink, or whatever you do, do everything for the glory of God (1 Corinthians 10:31).

19 For I know that this will turn out for my deliverance through your prayers and the help of the Spirit of Jesus Christ. 20 My confident hope is that I will in no way be ashamed but that with complete boldness, even now as always, Christ will be exalted in my body, whether I live or die (Philippians 1:19-20).

And whatever you do in word or deed, do it all in the name of the Lord Jesus, giving thanks to God the Father through him (Colossians 3:17).

Whoever speaks, let it be with God’s words. Whoever serves, do so with the strength that God supplies, so that in everything God will be glorified through Jesus Christ. To him belong the glory and the power forever and ever. Amen (1 Peter 4:11).

From the lives of Jonathan and David in the Old Testament and the instruction of the New Testament we can conclude that the key to Christian unity is to have a common passion for the glory of God. When our all-consuming passion is to glorify Him, we will find that this unites us with others who hold the same passion.

Finally, Jonathan and David were of one heart and soul because both were men of humility. Since we are focusing on Jonathan at this moment, I believe that it is safe to conclude that he not only understood what Paul was saying by these words, but that he practiced it as well:

1 Therefore, if there is any encouragement in Christ, any comfort provided by love, any fellowship in the Spirit, any affection or mercy, 2 complete my joy and be of the same mind, by having the same love, being united in spirit, and having one purpose. 3 Instead of being motivated by selfish ambition or vanity, each of you should, in humility, be moved to treat one another as more important than yourself. 4 Each of you should be concerned not only about your own interests, but about the interests of others as well (Philippians 2:1-4).

The relationship we see between Jonathan and David should serve to give us pause for thought about our relationships with others in the body of Christ. Are we truly loving others as ourselves? Are we so committed to bringing glory to God that we can forsake the foolish pursuit of glory for ourselves? Are we able to rejoice when God elevates a Christian brother or sister above us? Do we promote God’s work in the lives of others and rejoice in doing it? Do we come alongside a brother or sister when they are experiencing danger, opposition, or apparent defeat? That is what Jonathan did, and it is what we are commanded to do as well.

This is the edited manuscript of a message delivered by Robert L. Deffinbaugh, teacher and elder at Community Bible Chapel, on April 1, 2007. Anyone is at liberty to use this edited manuscript for educational purposes only, with or without credit. The Chapel believes the material presented herein to be true to the teaching of Scripture, and desires to further, not restrict, its potential use as an aid in the study of God’s Word. The publication of this material is a grace ministry of Community Bible Chapel. Copyright 2006 by Community Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081.

¹ 1 Samuel 14:1.

² Unless otherwise indicated, all Scripture quotations are from the NET Bible. The NEW ENGLISH TRANSLATION, also known as THE NET BIBLE, is a completely new translation of the Bible, not a revision or an update of a previous English version. It was completed by more than twenty biblical scholars who worked directly from the best currently available Hebrew, Aramaic, and Greek texts. The translation project originally started as an attempt to provide an electronic version of a modern translation for electronic distribution over the Internet and on CD (compact disk). Anyone anywhere in the world with an Internet connection will be able to use and print out the NET Bible without cost for personal study. In addition, anyone who wants to share the Bible with others can print unlimited copies and give them away free to others. It is available on the Internet at: www.netbible.org.

³ 1 Samuel 13:22.

⁴ 1 Samuel 14:13-14.

⁵ 1 Samuel 14:24.

⁶ 1 Samuel 14:32.

⁷ 1 Samuel 14:35. The point seems to be that his was not so much a voluntary act of true piety as much as it was an expedient action, designed to ward off divine judgment, and thus assure victory.

⁸ 1 Samuel 14:39.

⁹ I make a point of this because I believe that some make too much of the Greek word agape, assuming that it always conveys the highest form of love. It may, of course, but not without a number of exceptions. For example, Amnon’s “love” for Tamar (certainly not the highest kind of love) was depicted by the same Hebrew and Greek words that we find in our text (see 2 Samuel 13:1, 4, 15).

¹⁰ This would be with the exception of 1 Samuel 18:1, because this verse is not included in the Septuagint.

¹¹ My friend Gordon Graham pointed out that this was a marriage that had undergone a great deal of adversity. Michal put herself at risk to save David (1 Samuel 19:11-17), and then Saul gave her to Palti as his wife (1 Samuel 25:44). After Saul’s death, David became the king of Israel, and then he demanded of Abner that Michal be given back to him as his wife -- this after she had lived with Palti for some time. It would appear that Palti loved her a great deal and did not wish to lose her (2 Samuel 3:14-16). In the meantime, Gordon reminded me, David had married a number of other wives who have begotten children. It may have looked to Michal that David’s motivation was more a matter of pride than of love. David does seem to have reaffirmed his love for Michal. Gordon could be right. David may not have been as easy to love as we might wish to think.

¹² So the NET Bible, and in essence along with others such as the NIV, NJB, NLT.

¹³ I hope it is not necessary for me to go to great lengths to prove that the “love” we see between Jonathan and David was not the perverted and immoral relationship some would seek to find in our text.

¹⁴ I must confess that one of the more perplexing aspects of my study has been dealing with the chronological sequence of events in 1 Samuel. In the first half of 1 Samuel 16 we encounter David as a young boy, it would seem, but in the second half of the chapter he is described as a “man,” indeed, “a mighty man of valor,” and he becomes Saul’s armor bearer. We are also told that Saul loved David greatly (1 Samuel 16:21), and yet in 1 Samuel 17 we find Saul asking Abner (verse 55) and then David (“young man”) who his father is (verse 58). In chapter 17 there is no mention of Jonathan, yet in the first verse of chapter 18 it sounds as though Jonathan had overheard the conversation between David and Saul on the battlefield (17:57-58). In chapter 18 we are told what the women sang who came out to greet Saul (verse 7), and that this made Saul angry, and yet it could appear that this happened immediately upon David’s return from killing Saul (verse 6), while David is still very popular with Saul. While we do not have sufficient data to resolve all of these matters, I believe that a reasonable explanation exists, and that these accounts are accurate and reliable. For this moment in time I have concluded that the author had no interest in chronological sequence, as often seems to be the case with the human authors of the Scriptures. It is because of my predisposition to think in terms of chronological sequence that I have these difficulties.

¹⁵ Though we shall surely see this later – see 2 Samuel 1:25-26.

¹⁶ 1 Samuel 18:1, 3; 20:17.

¹⁷ Leviticus 19:18; Matthew 19:19; 23:39; Romans 13:9.

¹⁸ See 1 Kings 22:20, 30-33.

¹⁹ 1 Samuel 18:4.

²⁰ 1 Samuel 18:1, 3; 20:17.

²¹ See 1 Samuel 23:16-18.

²² See Acts 13:1-4.

²³ See Acts 20:28.

²⁴ See, for example, Matthew 17:1.

²⁵ See Matthew 4:21; Luke 5:10.

²⁶ Acts 12:2.

²⁷ John 1:1, 4.

²⁸ 1 Samuel 20:30-34.

²⁹ 1 Samuel 24:1-7; 26:6-12.

³⁰ 1 Samuel 17:34-36.

³¹ 1 Samuel 16:14-23.

³² 1 Samuel 18:17, 25.

³³ For example, 1 Samuel 18:10-11.

³⁴ See 1 Samuel 20:30-34 above.

³⁵ I am convinced that this commitment was one of mutual support that would extend to their offspring. It was a commitment most specifically related to the kingdom which God was about to take from Saul and give to David.

³⁶ See, for example, Genesis 12:1-3; 15:12-21.

³⁷ I wish to be clearly understood here. What I am saying is an extension of a principle I see in our text, namely that true commitments are a covenant. I do not in any way wish to imply that the covenant commitment between David and Jonathan was anything like the “same-sex” commitments being made in our day.

³⁸ See also 1 Samuel 20:17.

³⁹ Leviticus 19:18, 34.

⁴⁰ See also Matthew 22:39; Galatians 5:14; James 2:8.

⁴¹ Matthew 2:1-18.

⁴² John 11:47-53.

Durante séculos, os descendentes de Abraão haviam antecipado a posse da terra que Deus prometera ao Patriarca aquando da Aliança Abraâmica, mais tarde reiterada a Isaac e Jacob. O livro de Josué é a fascinante história do cumprimento dessa promessa. É a história da fidelidade de Deus e de como, mediante fé nas Suas promessas, o povo de Deus pode ultrapassar desafios e experienciar a Sua salvação, com potencial para mudar a vida. A mensagem de Josué tem a capacidade de encorajar e de exercer um impacto maravilhoso na vida de uma pessoa. De modo a que tal ocorra, porém, necessitamos de seriedade no que concerne ao nosso estudo das Escrituras. Para aqueles que desejam que a mensagem de Josué influencie as suas vidas de uma maneira positiva para Deus, as quatro palavras seguintes são providenciadas como alimento para o pensamento:

(1) Sede: O salmista escreveu “Como o cervo brama pelas correntes das águas, assim suspira a minha alma por ti, ó Deus! Quando entrarei e me apresentarei ante a face de Deus?” (Salmo 42:1-2, Versão Almeida, revista e actualizada). Infelizmente, os homens procuram com demasiada frequência preencher o vazio nas suas almas recorrendo a coisas que nunca satisfazem verdadeiramente. Todos fomos criados com um vazio que apenas o próprio Deus consegue satisfazer. O salmista reconheceu isso e, depois da analogia do cervo ansiando por água, falou da sede na sua alma, que só Deus poderia extinguir. Mas logo surgiu a questão “Quando entrarei e me apresentarei ante a face de Deus?”. Um local e momento em que poderemos fazer tal coisa são aquando do nosso estudo bíblico. O estudo da Bíblia mais eficaz ocorre quando somos levados a estudar por termos sede de conhecer a Deus. Possa isso mesmo ter lugar enquanto estudamos o livro de Josué.

(2) Labuta: Na nossa sociedade de comidas rápidas, orientada para os centros comerciais, onde esperamos que tudo seja rápido e fácil, demasiado frequentemente abordamos o nosso estudo da Bíblia de modo semelhante. Um estudo bíblico eficaz constitui trabalho duro, requerendo diligência, à semelhança de qualquer outra circunstância que valha a pena e na qual desejemos alcançar muito. “Procura apresentar-te a Deus, aprovado, como obreiro que não tem de que se envergonhar, que maneja bem a palavra da verdade” (2 Tim. 2:15).

(3) Tempo: É-nos possível aquecer durante um minuto uma chávena de água no microondas, à qual misturamos rapidamente uma colher de chá do nosso café instantâneo favorito, obtendo assim algo quente para beber. Contudo, as maiores bênçãos provêm usualmente de meditarmos, lermos e passarmos tempo com o precioso livro de Deus.

(4) Disposição para aprender: Novamente, num mundo tão cheio de ideias humanas, teologias, ideologias e filosofias, alcançaremos mais quando nos aproximarmos das Escrituras com um espírito disposto a aprender, pedindo a Deus que nos ensine a Sua verdade, pois apenas esta nos santifica e liberta (João 17:17; 8:32).

À medida que for lendo este estudo, esperançosamente com a sua Bíblia na mão, mantenha estas quatro palavras na sua mente e coração.

Visão geral

O livro de Josué descreve a conquista e posse da terra de Canaã, podendo ser dividido em três partes simples: (1) invasão ou entrada, (2) conquista, e (3) posse ou divisão da terra. Esta era a terra que Deus prometera a Israel através de Abraão, Isaac e Jacob. Aqui, Deus cumpriu essa promessa, embora não exaustivamente, pois permanece ainda um repouso para o povo de Deus (Heb. 4). Josué descreve o triunfo militar do povo de Deus através da fé e da obediência. Porém, ao contrário da maioria das histórias militares, o livro de Josué foca-se no Comandante dos comandantes, o Capitão dos exércitos do Senhor (5:15). Repetidamente, tal como ilustra o nome Josué (Javé salva), o livro demonstra que as vitórias de Israel se deveram ao poder e intervenção de Deus.

Perspectivas históricas principais

Em Génesis, Israel nasceu como uma nação no chamamento e promessas de Deus a Abraão (Eleição da nação).

Em Êxodo, a nação foi resgatada da servidão no Egipto, atravessou o Mar Vermelho e recebeu a Santa Lei de Deus (Redenção da nação).

Em Levítico, a nação foi ensinada a adorar de acordo com a santidade de Deus (Santificação da nação).

Em Números, foram testados e numerados como uma nação (Direcção e Deambulação da nação).

Em Deuteronómio, a lei foi revista, reiterada e encerrada com a garantia de que Israel possuiria a terra (Instrução da nação).

In Josué, a nação atravessou o Jordão e tomou posse da terra (Posse pela nação). Se Moisés é o símbolo da salvação, então Josué é o símbolo da vitória. Josué ensina-nos que a fé “é a vitória que vence o mundo” (1 João 5:4).

Versículo-Chave

Josué 1:3 “Todo o lugar que pisar a planta do vosso pé vo-lo tenho dado, como eu disse a Moisés”

Josué 1:3 é comparável a Efésios 1:3 no Novo Testamento, “… nos abençoou com todas as bênçãos espirituais, nos lugares celestiais, em Cristo.” Literalmente, “nos lugares celestiais”; isto é, na posse de um legado e de experiências celestiais às quais o Cristão é trazido graças à sua associação com Cristo erguido.¹

Conceito-Chave

O conceito-chave do livro de Josué é a possessão através do conflito graças ao poder de Javé, o Capitão dos exércitos do Senhor. Neste aspecto, é também semelhante a Efésios pois, ainda que sejamos abençoados com todas as bênçãos espirituais em Cristo, temos de enfrentar realisticamente os nossos inimigos (Efésios 6:12), fortalecendo-nos ao vestirmos a armadura completa de Deus (Efésios 6:10-11, 13-18). É importante compreender que a propriedade de Israel sobre a terra era incondicional sob a Aliança Abraâmica, mas a sua posse estava condicionada pela fé e obediência. Da mesma forma, actualmente o conflito e a conquista pela fé são acompanhados por nos apropriarmos daquilo que temos em Cristo; a experiência das nossas bênçãos em Cristo advém da fé no meio do conflito.

O Tema e Propósito do Livro

Como mencionado, Josué é a história da conquista de Israel sobre a terra de Canaã, em cumprimento das promessas de Deus concernentes ao povo de Israel. Após 400 anos de escravidão no Egipto e 40 anos no deserto, os Israelitas encontram-se finalmente preparados para entrar na Terra Prometida. Abraão, peregrino e estrangeiro durante toda a sua vida, nunca tomou realmente posse do país para o qual fora enviado. O único local da terra que chegou a possuir, a cova e o campo de Macpela (Gén. 23), foi comprado por si mesmo, de modo a servir de sepultura para Sara e a sua família. Contudo, Abraão deixou aos seus descendentes físicos e espirituais o legado das promessas da aliança de Deus, que fariam deles os herdeiros eventuais de toda a terra de Canaã e das bênçãos espirituais que temos em Cristo, incluindo uma cidade celestial (veja Gén. 15:13,16,18; 17:8; Rom. 4:12-14; Heb. 11:11; 4:1-11). No livro de Josué, essa promessa longamente antecipada torna-se realidade.

Objectivo Primário

O objectivo primário do livro de Josué é mostrar a fidelidade de Deus relativamente às Suas promessas; que Ele fez por Israel exactamente o que prometera (compare Gén15:18 com Josué 1:2-6 e 21:43-45). Os eventos registados em Josué foram seleccionados de modo a colocarem em destaque a intervenção especial de Deus em favor do Seu povo contra todos os tipos de probabilidades formidáveis. O cumprimento das promessas de Deus, como se torna tão evidente no nascimento de Isaac a Abraão e Sara e na possessão da terra com as suas cidades fortificadas, é obra de Deus, estando para lá do que o homem consegue fazer independentemente de quanto se esforce (veja Rom. 4).

Objectivo Secundário

O objectivo secundário é mostrar que, da mesma forma que Deus os retirara do Egipto mediante fé no Seu poder, também os conduziria à posse da terra pela fé no poder de Deus. Declara enfaticamente a verdade de que, embora justificados pela fé, como Abraão, ou salvos da escravidão, como Israel fora do Egipto, a vitória sobre os inimigos da vida, que se opõem à nossa caminhada com Deus, deverá provir também da fé no poder de Deus (Josué1:5-7; 3:7, compare também com Heb. 4:1-3). Josué, portanto, estabelece um contraste com Números, livro no qual observamos o fracasso de Israel por causa da descrença, vagueando no deserto embora fosse o povo remido de Deus.

O Nome e Autor do Livro

Ao contrário dos cinco primeiros livros do Antigo Testamento, este livro vai buscar o seu nome à principal personalidade humana da história, Josué, filho de Nun, servo de Moisés. Embora Josué não seja explicitamente identificado como o autor, o conteúdo geral do livro indica que o mesmo seria uma testemunha da maioria dos eventos, descritos com grande vividez e minúcia, ocasionalmente na primeira pessoa (“nós” e “nos”, por exemplo, em 5:1, 6). Outros factores apoiam Josué como autor: (1) a tradição judaica, como o Talmude (Baba Bathra 14b) nomeia Josué como autor do Livro; (2) parece evidente que o livro foi escrito pouco tempo depois de os eventos terem lugar (compare com 6:25); (3) a unidade do estilo também sugere que um autor redigiu a maior parte do trabalho, embora algumas porções tenham obviamente necessitado de ser escritas por outros, como Eleazar, o sacerdote, ou Finéas, seu filho (note a terceira pessoa “ele” aplicada a Josué em 15:13-17; veja também 24:29-31); (4) finalmente, é declarado especificamente em 8:32 e 24:26 que Josué realizou algum trabalho de escrita. As evidências, portanto, suportam a ideia de Josué como autor do livro.

Porém, por que retira este livro o nome do autor, contrariamente aos cinco primeiros livros de Moisés? Em primeiro lugar porque, enquanto sucessor do grande legislador e líder Moisés, Josué poderia facilmente ser esquecido, e o Senhor não queria que olvidássemos este homem e o seu ministério como líder fiel e servo do Senhor. Adicionalmente, Josué constitui um tipo especial de Cristo. Tal é visto no seu nome ² e na obra que realizou ao introduzir o povo na terra, uma imagem do “repouso sabático” em Cristo (Heb. 4). Este é o homem que desafiou o povo no final do livro, dizendo

“Agora, pois, temei ao Senhor, e servi-o, com sinceridade e com verdade: e deitai fora os deuses, aos quais serviram os vossos pais, dalém do rio e no Egipto, e servi ao Senhor. Porém, se vos parece mal aos vossos olhos servir ao Senhor, escolhei hoje a quem sirvais: se os deuses a quem serviram os vossos pais, que estavam dalém do rio, ou os deuses dos amorreus, em cuja terra habitais: porém, eu e a minha casa serviremos ao Senhor” (Josué 24:14-15).

Uma segunda razão para que este livro se chame Josué encontra-se no significado do seu nome. O nome original de Josué era Hosea (Núm. 13:8; Deut. 32:44), significando literalmente “salvação”. Porém, durante as deambulações no deserto, Moisés alterou o nome para Yehoshua, significando “Javé é salvação” ou “Salva, Javé” (Núm. 13:16). Josué é a forma abreviada de Yehoshua. Isto constituiu uma antecipação profética e recordação para Josué, os espiões e o povo de que a vitória sobre os inimigos e a posse da terra aconteceriam graças ao poder de Javé, e não mediante as habilidades, sabedoria ou poder humanos. Este livro recebeu o nome Josué uma vez que, embora Josué tenha sido um dos maiores estrategistas militares da história mundial, a sua sabedoria e feitos militares provieram de Javé, que sozinho É a nossa salvação. Foi o próprio Javé que concedeu a vitória a Israel e derrotou os seus inimigos, dando ao povo o domínio da terra.

De modo significante, a versão grega deste nome é “Jesus”, o nome que Maria foi instruída a dar ao seu filho, pois seria Ele quem poderia salvar o povo dos seus pecados (Mat. 1:21).

A Terra de Canaã na Mensagem de Josué

(1) Canaã era o local de repouso de Israel: Em vez da labuta no Egipto e das deambulações pelo deserto, Israel estava preparado para assentar e encontrar um lar em Canaã, onde deveria funcionar como povo de Deus e luz para as nações. Possuir e subjugar a terra repleta de inimigos conduziria a tal repouso e comunhão com o Senhor (compare com Deut. 6:10-11 e Lev. 26:6-8).

(2) Canaã era o local de recompensa: Esta era uma terra de onde fluíam “leite e mel”, uma “terra boa e larga” (Êx. 3:8, 17; 13:5; 33:3; Lev. 20:24; Núm. 13:27, etc.). É descrita cerca de 16 vezes como uma “terra que mana leite e mel”. Era uma terra de frutos extraordinários (Núm. 13:26,27), uma terra de milho e de vinho, beijada pelo orvalho do Céu (Deut. 33:28; Lev. 26:5; Deut. 11:10-12).

(3) Canaã era um local de trinfo: Encontravam-se em Canaã inimigos e forças muito mais poderosas do que Israel, mas ainda assim tais inimigos constituíam um adversário derrotado sem que Israel tivesse de desferir um só golpe. Porquê? Porque a vitória de Israel não dependia da sua própria habilidade ou poder, mas sim do poder e força de Javé, seu Deus (Deut 7:2; 9:3; Josué 1:2 ss). A batalha é sempre do Senhor (1 Sam. 17:47).

As Imagens e Tipologia em Josué

Como pode constatar pelo que foi exposto anteriormente, Josué é um livro rico em imagens para o crente de hoje em dia. É abundante em analogias, o que é apoiado por Hebreus 3:7-4:12 e 1 Coríntios 10:6, 11. O livro de Josué retrata a vida centrada na fé do fiel actual, que experiencia as bênçãos da sua salvação mediante uma fé que ultrapassa diversas provações, tentações e dificuldades da vida que ele ou ela enfrenta da parte dos nossos três inimigos – o mundo, a carne e o diabo. Repare em algumas dessas analogias:

(1) Embora seja suposto apropriarmo-nos da nossa salvação e colocá-la em prática (disciplinando-nos na piedade), em Cristo não trabalhamos para a nossa salvação ou espiritualidade, mas devemos repousar pela fé naquilo que Deus fez por nós. Estar em Cristo constitui o nosso lugar de repouso, formando a base para descansar dos inimigos nesta vida, antecipando um descanso milenar e eterno.

(2) Em Cristo somos abençoados com toda a bênção espiritual. Esta é a nossa recompensa (Efésios 1:3).

(3) No mundo enfrentamos inimigos e lutas, mas é-nos prometida a vitória em Cristo mediante fé e perseverança.

(4) Josué, o líder do povo de Israel, é um tipo de Cristo, o “Príncipe da salvação” (compare com Heb. 2:10-11; Rom. 8:37; 2 Cor. 1:10; 2:14).

(5) A travessia do Jordão é uma imagem do Cristão contando com a morte e ressurreição em Cristo e movendo-se até ao local de crescimento e vitória.

(6) As conquistas de Canaã retratam os conflitos do Cristão contra os inimigos mundo, carne e diabo. (a) A tomada de Jericó representa a vitória sobre o sistema satânico mundial, fortificado contra o nosso progresso espiritual. (b) A derrota e posterior vitória em Ai ilustra a nossa luta e libertação da natureza pecaminosa, bem como a nossa propensão para pecar ou para procurar viver a vida Cristã através da nossa própria força. (c) O engano e experiência com os Gibeonitas ilustram certamente a nossa batalha contra Satanás e suas ilusões demoníacas.

Vez após vez, a Palavra de Deus confronta-nos com a necessidade da salvação que apenas pode provir de Deus. Deparamo-nos com a urgência absoluta de recebermos a vida salvadora de Cristo. Cristo é a única vida que salva. Sem a Sua morte, que nos conferiu uma reputação justificada perante Deus, e sem Ele e a Sua vida interior, tudo o que alcançaríamos seria o homem a trabalhar a partir da fonte da sua própria fraqueza ou temperamento, tentando ser o Senhor Simpático, esforçando-se por se adaptar a algum padrão religioso ou cultural. Tal não se enquadra no Cristianismo genuíno. Não passa de uma contrafacção, uma distorção e um engano. É um truque de Satanás, desenhado no sentido de afastar as pessoas da solução que Deus providenciou através de Cristo e da luz da Sua Palavra oficial, a Bíblia.

Satanás deseja cegar-nos para a “luz do evangelho da glória de Cristo, que é a imagem de Deus” (2 Cor. 4:4). O que é o evangelho da glória de Cristo? É a sua vida salvadora, o facto de o homem ser salvo e resgatado de si mesmo através da vida gloriosa e obra de Jesus Cristo, que é a própria imagem de Deus.

Não é suposto sermos a fonte do nosso Cristianismo. A sua fonte é Cristo. Não deveremos nunca controlar o nosso Cristianismo, mas o Cristianismo e tudo o que é nosso através de Cristo deverá controlar-nos. Não é suposto tentarmos reproduzir em nós a imagem de Deus. Em lugar disso, o Cristianismo consiste em Deus reproduzindo-Se em nós mediante o Seu Filho, Jesus Cristo, graças ao poder do Espírito.

Neste estudo, apresentaremos verdades espirituais básicas ou princípios retirados do texto de Josué, mas procuraremos também ilustrar diversas comparações ou analogias para a vida Cristã. A justificação para fazermos isto encontra-se em passagens como Lucas 24:27, “E, começando por Moisés, e por todos os profetas, explicava-lhes o que dele se achava em todas as Escrituras”, e 1 Coríntios 10:4, 6, 11.

Versículo 4. “E beberam todos de uma mesma bebida espiritual, porque bebiam da pedra espiritual que os seguia; e a pedra era Cristo.” A pedra dava testemunho da presença e obra de Deus.

Versículo 6. “E estas coisas foram-nos feitas em figura, para que não cobicemos as coisas más, como eles cobiçaram.”

Versículo 11. “Ora tudo isto lhes sobreveio como figuras, e estão escritas para aviso nosso, para quem já são chegados os fins dos séculos.”

Estes versículos ensinam-nos que os acontecimentos mencionados no Antigo Testamento foram eventos históricos nos quais a obra redentora de Deus se manifestou na vida do Israel antigo. Contudo, também proporcionam princípios, imagens e ilustrações como avisos, ensinando verdades práticas e úteis para a vida do fiel em Cristo de hoje. Formam paralelismos fascinantes e instrutivos, bem como analogias para a vida do crente em Cristo, enquanto enfrenta um mundo contrário e hostil.

(1) O Egipto retrata o mundo com as suas ideias humanas, idolatria, misticismo e antagonismo relativamente à salvação, resgate e propósitos de Deus para o Seu povo.

(2) Estar no Egipto representa uma condição perdida, ser escravo de Satanás, o mundo e a carne.

(3) Sair do Egipto através do cordeiro Pascal e do Mar Vermelho ilustra a salvação conseguida pela morte de Jesus Cristo e pela poderosa força de Deus. Refere-se à redenção através da vida salvadora de Cristo.

(4) Um crente deslocando-se em direcção ao Egipto, como Abraão fez em Génesis 12:10, ilustra um fiel que se volta para o mundo e seus substitutos e soluções, em vez de se dirigir a Deus em busca de salvação.

(5) Israel no Deserto é um tipo de imagem relativa ao crente no domínio carnal. Encontra-se remido e abençoado com maravilhosos privilégios, mas ainda assim falha em prosseguir a sua vida com Deus e vive fora do lugar da bênção suprema, longe da vontade de Deus e em derrota constante, vagueando sem rumo por não conseguir confiar no Senhor e na salvação que Ele prometeu.

(6) Cruzar o Jordão e entrar em Canaã é uma analogia do fiel que toma posse do seu legado através da fé no poder e provisão de Deus. Retrata o crente em comunhão, confrontado com conflitos e inimigos, e ainda assim capaz de ser salvo ao depender do Senhor e ao caminhar pela fé nos princípios e promessas da Palavra.

(7) Os Cananeus na Terra retratam os inimigos do crente, que se levantam no intuito de se oporem a nós no nosso modo de viver Cristão, mas que, em simultâneo, constituem um adversário derrotado, conquanto tenhamos de nos apropriar da vitória providenciada por Deus, a vida redentora de Cristo. Alguns acreditam que Jericó pode ilustrar o mundo, Acan e Ai a carne ou a natureza pecaminosa, e os Gibeonitas os enganos de Satanás e do sistema mundano.

Em preparação para este estudo, deixo-lhe as seguintes sugestões:

• Analisemos cuidadosamente as circunstâncias em que Israel foi bem-sucedido e aquelas em que falhou. Humilhemos os nossos corações e examinemos as nossas próprias vidas à luz do que encontrarmos nessas passagens.
• Façamos perguntas como “Estou a cometer os mesmos erros que Israel? Estarei a aplicar os mesmos princípios que Josué? Escuto o chamamento de Deus e os desafios para a minha vida?”
• Alegremo-nos e tiremos proveito das vitórias de Israel, pois as suas vitórias poderão também ser nossas.
• Oremos para que o estudo de Josué explique algumas das nossas falhas pessoais, encorajando-nos na nossa batalha espiritual, desafiando-nos a substituir a vida pessoal, qualquer que seja a forma em que exista nas nossas vidas, pela existência salvadora de Cristo.

Texto original de J. Hampton Keathley, III.

Tradução de C. Oliveira.

¹ Charles Caldwell Ryrie, Ryrie Study Bible, Expanded Edition, Moody, p. 1877.

² Josué é chamado pelo nome Jesus em Actos 7:45.

คำนำ¹

27 “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่า อย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา 28 ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดมองผู้หญิงเพื่อให้เกิดใจกำหนัดในหญิงนั้น ผู้นั้นได้ล่วงประเวณีในใจกับหญิงนั้นแล้ว 29 ถ้าตาข้างขวาของท่านทำให้ตัวหลงผิด จงควักออกทิ้งเสีย เพราะว่าถึงจะเสียอวัยวะอย่างหนึ่ง ก็ดีกว่าตัวของท่านจะต้องลงนรก 30 ถ้ามือข้างขวาทำให้หลงผิด จงตัดทิ้งเสีย เพราะถึงจะเสียอวัยวะอย่างหนึ่ง ก็ดีกว่าตัวท่านจะต้องลงนรก” (มัทธิว 5:27-30)

สิ่งหนึ่งที่เราทำกันตอนไปพักร้อนคืนสู่เหย้ากับเพื่อนๆสมัยมหาวิทยาลัย และครอบครัวที่พรีสเลค ไอดาโฮ ห่างจากชายแดนแคนาดาราว 20 ไมล์ พวกเราไม่ได้เจอกันมาหลายปี สิ่งหนึ่งที่มักเกิดขึ้นเวลาไปเที่ยว คือเล่าเรื่องขำๆสมัยเรียนสู่กันฟัง หนึ่งในเรื่องที่เล่าคือผมหัดเล่นกอล์ฟตอนอยู่มหาวิทยาลัย

ผมตัดสินใจว่าเล่นกอล์ฟน่าจะง่ายและเหมาะกับวิชาพละ เคยเล่นมาบ้างกับพ่อ ไม่เคยพูดว่าตัวเองเก่ง แต่อย่างน้อยก็เคยลองจับ ครูฝึกต้องการให้เราฝึกตีลูกสั้นโดยใช้ลูกซ้อม – ลูกพลาสติกที่มีรูรอบๆตีแรงแค่ไหนก็จะไม่ทำให้อะไรเสียหาย และแน่นอน “มือเก่า” อย่างผมก็คิด “ใครอยากจะตีด้วยลูกซ้อม เราเก่งออกจะตาย?” เลยใช้ลูกจริง อย่างที่เดาได้ ในเมืองซีแอตเติ้ล ผมตีลูกออกไป ออกแรงกระแทกเพิ่ม ลูกพุ่งไปถูกกระทะล้อรถ แล้วเด้งกลับมาที่ครูฝึก ผมต้องเดินไปเก็บลูกที่เท้าของครูฝึก นี่ยังไม่ใช่ตอนจบ พอฝึกต่อ ไม้ที่ใช้ตีเอาไปวางไว้บนสนาม ทำให้ด้ามที่จับเปียก นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวในชีวิต ออกแรงสวิงไปที่ลูกซ้อม ไม้กอล์ฟหลุดลอยจากมือ ไปตกลงบนหลังคาตึกประชุมนักศึกษา! ครับ ต้องปีนหลังคาไปเอาลงมา!

ที่เล่าเพื่อจะบอกว่าเวลาที่ผมมั่นใจ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่แน่ๆผมเล่นกอล์ฟไม่เอาไหน และความมั่นใจทำให้มีปัญหา ผมจึงเชื่อว่าพวกธรรมาจารย์ และฟาริสีคงเป็นเหมือนผม ที่มั่นใจว่าเล่นกอล์ฟเป็น เพียงแต่พวกเขามั่นใจว่าเชี่ยวชาญธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม

เมื่อพระเยซูตรัสเรื่องการฆ่าคนแล้ว ตอนนี้ตรัสเรื่องการล่วงประเวณี คิดว่าเห็นคนฟังอาจพูดกับตัวเองว่า “เรื่องนี้แรง แต่น่าจะดี และน่าจะง่าย” ที่น่าทึ่งคือพระเยซูทรงนำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นประเด็นร้อนแรง มาทำให้พวกเขาเห็นว่าตนเองต่างก็มีส่วนผิด

บริบทของพระวจนะตอนนี้

ก่อนเริ่ม ควรตั้งข้อสังเกตสองสามข้อตามบริบทคำเทศนาบนภูเขาของมัทธิว เมื่อมองที่คำเทศนาบนภูเขา ข้อเท็จจริงที่สำคัญคือ วิธีที่พระเยซูตีความธรรมบัญญัติ ซึ่งตรงข้ามกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ในหลายทางคำเทศนาบนภูเขา เป็นการเผชิญหน้าระหว่างพระเยซูและลัทธิยูดา เราเห็นการเผชิญหน้านี้หลายแห่ง เช่นในมัทธิว 5:20 พระเยซูตรัสว่า “เพราะ เราบอกท่านทั้งหลายว่า ถ้าความชอบธรรมของท่าน ไม่ยิ่งกว่าความชอบธรรมของพวกธรรมาจารย์และฟาริสีท่านจะไม่มีวันได้เข้าสู่ แผ่นดินสวรรค์” นี่เป็นถ้อยคำที่รุนแรง โดยเฉพาะกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ที่คิดว่าตนเองมีตั๋วห้าสิบหลาเข้าสู่แผ่นดินของพระเจ้า ในตอนจบของคำเทศนาบนภูเขา จะเห็นว่าผู้คนกลับออกไป ร้อง “ว้าว” พวกเขาอัศจรรย์ใจ พูดกันว่า “คนผู้นี้สอนด้วยสิทธิอำนาจ หาเหมือนพวกธรรมาจารย์ไม่” คำเทศนาบนภูเขาจึงเป็นการเผชิญหน้าระหว่างพระเยซูกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ที่ก้าวร้าวที่สุดในหนังสือพระกิตติคุณ

เราไม่อาจเข้าใจสิ่งที่พระเยซูตรัสในคำเทศนาบนภูเขาโดยไม่อ่านมัทธิว 23 ในมัทธิว 5 และ 6 พระเยซูเข้าไปจัดการกับจุดอ่อนของลัทธิยูดาที่ถูกความหน้าซื่อใจคดของธร รมาจารย์และฟาริสีคลุมไว้ เมื่อดูมัทธิว 23 สิ่งที่คลุมไว้ถูกฉีกออก ไม่มีอะไรปกปิด ไม่มีอะไรซับซ้อนในสิ่งที่พระเยซูตรัส “วิบัติแก่เจ้า…คนหน้าซื่อใจคด”…. ว้า ว! พระองค์ทรงกล่าวตำหนิพวกธรรมาจารย์และฟาริสีในสิ่งเดียวกับที่ทรงจัดการ อย่างเบาๆในคำเทศนาบนภูเขา แต่ส่องสปอตไลท์ลงไปแจ่มแจ้งในมัทธิว 23 เราคงต้องเข้าใจคำเทศนาบนภูเขา และฉากหลังของบทบัญญัติต่างๆของลัทธิยูดาในแบบฟาริสี และมุมมองของธรรมบัญญัติและความชอบธรรม

เมื่ออ่านคำเทศนาบนภูเขาในมัทธิว 5:1-16 พระเยซูทรงปิดประตูตายลัทธิยูดาและฟาริสี แทนที่จะกล่าวประณามลัทธิยูดาหรือต่อธรรมาจารย์และฟาริสี พระองค์ทรงกล่าวยกย่อง กล่าวถึงพระพรสำหรับผู้ที่ถูกลัทธิหรือระบอบศาสนานั้นดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อพระเยซูประกาศถึงพระพรในคำเทศนาบนภูเขา ในทางกลับกัน พระองค์กำลังย้อนศรทั้งระบอบของฟาริสีกลับข้าง เมื่อตรัสว่า “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ” (มัทธิว 5:3ก) นี่คือสิ่งที่ตรงข้ามกับพวกธรรมจารย์และฟาริสีหรือไม่? ในมัทธิว 23 พวกเขารักตำแหน่งผู้นำ รักที่ถูกเรียกตามตำแหน่งนั้นๆ ถ้าจะถามพระเยซูว่าพระองค์คิดอย่างไรกับคนพวกนี้ … ช่างหยิ่งยโส!

พระเยซูตรัสว่า “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” นี่เป็นคนละประเภทที่พวกธรรมาจารย์และฟาริสีคิดว่าควรได้รับพระพร พระเยซูตรัสว่า “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข” (มัทธิว 5:4) โดยเฉพาะผู้ที่โศกเศร้าต่อ “ความบาป” พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่มีเหตุผลที่จะโศกเศร้าเพราะบาป ความคิดของพวกเขาคือตัวเองนั้นชอบธรรม – จะไปโศกเศร้าเรื่องอะไร? พวกโศกเศร้าเป็นพวกน่าสมเพช!

“บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข” (มัท ธิว 5:5ก) พระเยซูตรัสว่าเมื่อยอห์นผู้ให้บัพติศมาประกาศ ผู้คนต่างก็แย่งชิงกันเข้าแผ่นดินของพระเจ้า (มัทธิว 11:12) พวกเขาพยายามใช้กำลังแย่งชิงเข้าไป ไม่ได้ “มีใจอ่อนโยน” หลายต่อหลายครั้งในคำเทศนาบนภูเขา ในทางกลับกัน พระเยซูทรงชี้ไปที่คนอ่อนแอ คนที่ล้มเหลวในระบอบศาสนาของยูดา

พระเยซูทราบว่าเป็นสิ่งจำเป็นหลังจากกล่าวนำร่อง “ผู้นั้นเป็นสุข” ที่ต้องเข้าสู่ธรรมบัญญัติ พระองค์เสด็จมาเพื่อทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ มัทธิวเจาะจงไว้หนักแน่น ในบทต้นๆ ท่านบอกว่าสิ่งต่างๆเกิดขึ้นเพื่อให้สำเร็จตามพระวจนะของพระเป็นเจ้า แม้แต่พระวจนะบางข้อที่เรานึกไม่ถึงก็สำเร็จด้วย : “เราได้เรียกบุตรของเราให้ออกมาจากอียิปต์” (มัท ธิว 2:15 จากโฮเชยา 11:1) แต่ถ้าประเด็นคือพระเยซูเสด็จมาเพื่อทำให้พระวจนะในพระคัมภีร์เดิมสำเร็จลง เมื่อมองไปตอนที่มารมาผจญพระเยซู เราเห็นกรอบความคิดทั้งหมดของพระองค์มาจากธรรมบัญญัติ พระองค์ทรงรักษาธรรมบัญญัติ ไม่ยอมให้มารล่อลวงโดยละเลยหรือมองข้ามธรรมบัญญัติ ทรงตอบโต้มารด้วยธรรมบัญญัติ ถ้ามีใครที่ผูกพันตนกับธรรมบัญญัติ ก็ต้องเป็นพระเยซู แต่ไม่น่าใช่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี!

พวกเขาเริ่มสงสัยว่าทำไมพระเยซูไม่ใช้คำศัพท์เฉพาะของพวกเขา ไม่ใช้คำพูดในแบบที่คุ้นเคย ในตอนต้นของพระราชกิจ พระเยซูทรงเผชิญกับพวกเขาเรื่องการตีความและการนำธรรมบัญญัติมาใช้ อย่างกรณีวันสะบาโต ทำไมพระเยซูถึงยอมให้มีการรักษาโรคในวันสะบาโต และทรงทำเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า? พวกเขาในอีกมุมมอง พระเยซูเป็นพวกละเมิดธรรมบัญญัติ มัทธิวต้องการให้เห็นว่าพระเยซูทรงเป็นผู้มาทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ แต่ในมุมมองของพวกฟาริสี พระองค์คือคนที่มองข้ามธรรมบัญญัติ เป็นคนที่ใจอ่อนต่อความบาป

อีกกรณีคือผู้หญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี (ยอห์น 8:5) “ในธรรมบัญญัติ โมเสส สั่งให้เรา” พวกเขาพูด “เอาหินขว้างคนเช่นนี้ให้ตาย” (ยอห์น 8:5) นั่นคือธรรมบัญญัติ พระเยซูทรงเห็นว่าจำเป็นตั้งแต่ต้นของพระราชกิจ ประกาศว่าพระองค์ทรงยืนอยู่จุดไหนในธรรมบัญญัติ เห็นได้จากมัทธิว 5:17-48 ทั้งบทเกี่ยวข้องกับพระองค์และธรรมบัญญัติ พระองค์กล่าวในข้อ 17-20 ว่าไม่ได้มาเลิกล้างธรรมบัญญัติ… ไม่ได้มาเลิกล้าง แต่มาทำให้สมบูรณ์ทุกประการ ไม่ว่าจะอักษรหนึ่ง ขีดๆหนึ่งของธรรมบัญญัติ ไม่ว่าจะเป็นจุดเล็กๆ จะไม่มีวันถูกเลิกล้างจนกว่าทุกสิ่งจะเกิดขึ้นสมบูรณ์ พระเยซูไม่ได้ต่อต้านธรรมบัญญัติ แต่พระองค์ทรงเป็นผู้มาทำให้สมบูรณ์

เมื่ออ่านข้อ 21 และข้อต่อๆไป เราเห็นตัวอย่างเจาะจงว่าพระเยซูแสดงให้เห็นว่าทรงสนับสนุนธรรมบัญญัติอย่าง ไรในแง่ไม่ได้มาเลิกล้าง ที่จริงทรงยกระดับขึ้น ทรงนำพวกเขาไปไกลเกินกว่าจะคิดได้ – หรือต้องการให้พระองค์ทำ ทำให้เราเข้าสู่บทเรียนตอนนี้

ธรรมบัญญัติและพระเยซู

ก่อนอื่นขอพูดถึงคำว่าความโกรธและการฆ่าคนที่เราเห็นในมัทธิว 5:21 พระเยซูทรงเริ่มในจุดที่พวกเขาเริ่ม และการฆ่าคนคือสิ่งที่ห้ามไว้ในธรรมบัญญัติ ทุกคนเห็นด้วย ฆ่าคนเป็นสิ่งที่ผิด และมีบทลงโทษใหญ่ ในกรณีนี้ใช่ การฆ่าคนนั้นผิด พระเยซูทรงกล่าวถึงบัญญัตินี้ โดยเฉพาะในสองส่วนแรก แต่ที่เรากำลังพูดถึงคือธรรมบัญญัติเรื่องการล่วงประเวณี นี่เป็นหนึ่งในข้อห้ามของพระบัญญัติสิบประการ ธรรมบัญญัติกล่าวว่า… แต่พระเยซูตรัสว่า “แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า…” พระองค์ไม่ได้มาเลิกล้างธรรมบัญญัติ แต่ทรงนำไปไกลกว่ากรอบธรรมบัญญัติ และทำให้บางคนเห็นแตกต่าง คำถามคือพระเยซูกำลังแปลธรรมบัญญัติอย่างที่เคยเป็นมา หรือที่จริงพระองค์กำลังขยายกรอบธรรมบัญญัติอย่างที่คนในพระคัมภีร์เดิม เห็น?

ความรู้สึกของผมคือ ขณะที่พระเยซูกำลังแปลความหมายธรรมบัญญัติอย่างที่ควรเป็น พระองค์ยังนำเราไปไกลกว่าที่ใครจะคิดว่าเป็นได้ เราจะเรียนรู้มากขึ้นในบทเรียนต่อๆไปเรื่องการหย่าร้าง เมื่อพระเยซูสอนเจาะเข้าไปเรื่องการหย่าร้าง ไม่มีใคร ไม่มีแม้แต่พวกหัวโบราณอยากจะไปจนถึงจุดที่พระเยซูนำไป เรื่องการล่วงประเวณีและหย่าร้าง ไม่มีเลย! พวกสาวกคงพูดกันว่า “โอ้ ตายละพระเจ้า ถ้ามันเป็นแบบนี้ เราก็ไม่ควรแต่งงาน” (มัทธิว 19) ทุกคนช็อคในสิ่งที่พระเยซูนำไป พระองค์นำไปถึงแก่นของเรื่อง ไปถึงรากเหง้าของความบาป แต่ผมคิดว่ามีนัยอยู่ในสิ่งที่พระองค์ทรงนำให้กว้างไกลออกไป หนึ่งในการต่อสู้ที่พระเยซูมีต่อพวกธรรมาจารย์และฟาริสี คือเรื่องของโมเสส มัทธิว 23:2 “พวกธรรมาจารย์กับพวกฟาริสีนั่งบนที่นั่งของโมเสส”² โมเสสเป็นคนของพวกเขา เป็นวีรบุรุษ และธรรมบัญญัติเป็นเขตอิทธิพลของพวกเขา! พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นแชมเปี้ยนของโมเสส พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “ธรรมบัญญัติกล่าวว่า… แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า…” ถ้อยคำนี้กระตุกหูพวกเขาทันที เมื่อพระเยซูตรัส พระองค์หมายความว่า “นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญติบอกไว้ แต่เราจะบอกว่า…” ทำให้เราสัมผัสได้ว่าพระเยซูทรงมีสิทธิอำนาจเหนือโมเสส และพระองค์เป็นเช่นนั้น จึงไม่เป็นที่ประหลาดใจเมื่อทรงนำธรรมบัญญัติไปไกลกว่าโมเสส และยกระดับมาตรฐานความชอบธรรมให้สูงขึ้น สูงกว่าที่ธรรมบัญญัติพาไป

พระเยซูและธรรมบัญญัติ

ข้อสังเกตสองสามข้อจะช่วยให้เข้าใจเมื่อพระเยซูทรงเข้าไปจัดการกับธรรม บัญญัติในมัทธิว 5:21-48 เป็นเรื่องธรรมบัญญัติล้วนๆ พระองค์พูดไปตามธรรมดาใน 5:17-20 ทรงมาเพื่อสนับสนุนและทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ ไม่ได้มาเลิกล้าง ทรงสนับสนุนธรรมบัญญัติ ไม่ใช่คัดค้าน แล้วเราได้เห็นตัวอย่างที่แสดงถึงประเด็นนี้ สองตัวอย่างแรกมาจากพระบัญญัติสิบประการ ไม่มีข้อโต้แย้ง นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญัติสอน แต่เมื่อเจาะลงไปในตัวอย่างนี้ คุณจะพบว่าพอไปถึงตอนจบในมัทธิว 5:43-48 เราไม่เห็นสิ่งนี้สั่งไว้อยู่ในพระคัมภีร์เดิม แต่พระเยซูทรงอ้างถึงข้อสรุปจากธรรมบัญญัติของพวกฟาริสี พวกเขาวินิจฉัยว่าธรรมบัญญัติกล่าวว่าคุณควรรักเพื่อนบ้านและเกลียดชังศัตรู ซึ่งไม่มีอยู่ตรงไหนในพระคัมภีร์เดิม (หรือใหม่) เพราะเป็นการสรุปเอาเองอย่างไม่ถูกต้อง พระเยซูทรงเริ่มโดยตรงจากธรรมบัญญัติ และจบลงด้วยธรรมบัญญัติที่ถูกบิดเบือนไปโดยพวกธรรมาจารย์และฟาริสี พระเยซูทรงเริ่มจากสิ่งที่เราเรียกว่า “ธรรมบัญญัติที่บริสุทธิ์” ไปยัง “ธรรมบัญญัติที่ถูกบิดเบือน” โดยลัทธิยูดาทำให้เขวไป

มีรูปแบบที่ชัดเจนตรงนี้ พระเยซูกล่าวจากธรรมบัญญัติ และเพิ่มเติม (ยกระดับขึ้น) และท้ายที่สุดทรงบอกถึงวิธีนำมาใช้ สองกรณีแรกเกี่ยวข้องกับการฆ่าคนและล่วงประเวณี เมื่อพระเยซูพูดถึงการฆ่าคน พวกธรรมาจารย์และฟาริสีพูดกับตนเองว่า “โอ้ งานนี้พวกสบายมาก เราผ่าน นี่เป็นถิ่นของเรา” ยอมรับเถอะครับ เมื่อคุณมองมาและเห็นคำว่า “อย่าฆ่าคน” (อพยพ 20:13) คุณก็โล่งใจ พวกเราคงไม่มีใครไปฆ่าคน ไม่ใช่ฉันแน่ จนกระทั่งพระเยซูกล่าวว่า “ถ้าคุณเกลียดชังพี่น้องของคุณ ถ้าคุณพิพากษาว่าเขาไม่มีคุณค่า คิดว่าโลกคงจะน่าอยู่ขึ้นถ้าไม่มีคนแบบนี้ คุณก็ได้บ่มทัศนคติอยู่ในใจแล้วว่าฆ่าคน” อะไรคือปัญหาใหญ่? กรอบความคิดที่คิดว่าบางคนนั้นเป็น “อ้ายโง่… อ้ายบ้า” (มัทธิว 5:22)

พระเยซูจึงนำข้อ 23 มาใช้โดยให้ตัวอย่างสองแบบ ตัวอย่างแรก เรากำลังเดินทางไปโบสถ์ และตัวอย่างที่สอง เรากำลังเดินทางไปศาล ระหว่างเดินทางไปโบสถ์ ที่ๆเราจะนำเครื่องบูชาไปถวาย นึกขึ้นมาได้ว่ามีพี่น้องบางคนขัดเคืองใจคุณ ตรงนี้คือตรงที่บิดเขวไป พระเยซูทรงออกจากการกระทำไปที่แรงจูงใจ เราอาจคิดว่าพระเยซูคงตอบว่า “เหตุฉะนั้น ถ้าคุณมีเรื่องขัดเคืองใจกับพี่น้อง จงไปหาเขาและคืนดีเสีย” แต่พระองค์ไม่ได้พูดแบบนั้น พระองค์พูดว่าถ้าคุณนึกขึ้นมาได้ว่ามีพี่น้องขัดเคืองใจคุณ และถ้าความขัดเคืองนั้นไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้องสำหรับคุณด้วย ถ้าความโกรธนั้นไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้องกับคุณด้วย เพราะฉันต้องรักษาความสัมพันธ์กับพี่น้องไว้ ถ้าเขามีเรื่องไม่พอใจฉัน เป็นหน้าที่ๆฉันต้องไปคืนดีและจัดการกับความเคืองใจนั้น พระเยซูตรัสว่าเราต้องไปหาคนๆนั้น เพื่อทำการคืนดีก่อน

ทำไมอยู่ดีๆคุณนึกขึ้นมาได้ว่าที่โบสถ์มีพี่น้องโกรธคุณอยู่? ทำไมที่โบสถ์? ตัวอย่างหนึ่งอยู่ใน 1เปโตร 3 เกี่ยวข้องกับสามีภรรยา สามีได้รับคำสั่งให้อยู่กินกับภรรยาด้วยความเข้าใจในตัวเธอ แล้วอะไรต่อจากนั้น? “…เพื่อว่าคำอธิษฐานของท่านจะไม่มีอุปสรรคขัดขวาง” (1เป โตร 3:7ข) คุณต้องการรู้หรือไม่ว่าคุณและภรรยากำลังมีปัญหาในชีวิตสมรส? ลองอธิษฐานกับเธอดู คุณจะพบว่ามันยากที่จะอยู่ในการนมัสการและอธิษฐาน ถ้าคุณมีเรื่องค้างคาใจกับบางคน ผมขอแนะนำว่าเมื่อเราเข้ามานมัสการร่วมกัน เราจะสัมผัสได้ว่ามีอุปสรรคขวางกั้นการสามัคคีธรรม และนี่คือสิ่งที่พระเยซูตรัส ให้ไปหาพี่น้อง จัดการกับความสัมพันธ์ที่แตกหัก แล้วถึงค่อยไปนมัสการ

ตัวอย่างที่สองคือ “ระหว่างเดินทางไปศาล” (มัทธิว 5:25) ดูเหมือนไม่มีใครอยากไปศาลยกเว้นพวกนักกฎหมาย พวกฟาริสีก็เป็นพวกชอบจับผิดในกฎเล็กๆน้อยๆ พวกเขาชอบไปศาล บางครั้งเราได้ยินคนพูดว่า “แล้วเจอกันในศาล” พระเยซูตรัสว่า “ระหว่างทางไปศาล คุณควรจะตกลงกันให้ได้โดยเร็ว” ผมไม่เคยเห็นศาลยุติธรรมที่ไหนแก้ปัญหาเรื่องหัวใจได้ การไปศาลไม่ได้ช่วยให้คืนดีกัน น่าสนใจที่บางครั้งมีคนแอบเอาปืนเข้าไปในศาลเพื่อฆ่าคนที่คิดว่าทำผิดต่อเขา รวมถึงผู้พิพากษาและลูกขุนด้วย ศาลอาจประกาศว่าผิด หรือไม่ผิด แต่ไม่มีการคืนดี จะหลีกเลี่ยงการฆ่าคน ให้จัดการกับความโกรธ ทำได้โดยไปหาทางคืนดี ไม่ใช่ไปหาทางแก้แค้น

พระเยซูและการล่วงประเวณี

เราเข้ามาสู่เรื่องการล่วงประเวณีในมัทธิว 5:27-30 ข้อ 31-32 เรื่องการหย่าร้างจะเรียนในบทเรียนหน้า การแปลความพระคัมภีร์ที่หลากหลายอาจรวมเอาข้อ 27-32 เข้าไปในย่อหน้าเดียวกัน ขณะที่บางฉบับจะแบ่งเป็นสองย่อหน้า เราต้องเข้าใจว่าทั้งสองตอนนี้เกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด และเหตุผลที่การหย่าร้างถูกมองว่าเป็นความชั่วร้ายในข้อ 31 และ 32 เพราะมักจะทำให้เกิดการล่วงประเวณี ดังนั้นขอให้เข้าใจว่าทำไมผมถึงเลือกจบบทเรียนนี้ที่ข้อ 30 เราจะมาพูดเรื่องความเชื่อมโยงระหว่างการล่วงประเวณีและการหย่าร้างในบท เรียนหน้า ดังนั้นการหย่าร้างและการล่วงประเวณีเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด ในพระวจนะตอนนี้ยังไม่จบลงแค่ข้อ 30 เพราะบทเรียนนี้เน้นในเรื่องบาปแห่งการล่วงประเวณี

เราจะเข้ามาถึงข้ออ้างอิงที่สองจากพระบัญญัติสิบประการ พระเยซูทรงพูดเรื่องการฆ่าคนก่อนในข้อ 21-26 ตอนนี้พระองค์หันกับมาที่การล่วงประเวณีในข้อ 27-32 เป็นเรื่องน่าสนใจมากเมื่อมาถึงพระวจนะข้อนี้ หนึ่งในนักวิชาการที่ผมชื่นชอบพูดเรื่องบาปผิดทางเพศในแง่ทั่วไป แต่พระเยซูไม่ได้ตรัสถึงความผิดทางเพศในแง่ทั่วไปในตอนนี้ ล่วงประเวณีเป็นบาปเฉพาะเจาะจง ล่วงประเวณีเป็นบาปที่ผู้ทำคือผู้ที่แต่งงานแล้ว แต่ไปมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้อื่นนอกชีวิตสมรส ล่วงประเวณีเป็นความบาปทางเพศที่เฉพาะเจาะจง (ภาษากรีก = moicheuo) หรืออีกคำในภาษากรีก Porneia ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางในเรื่องผิดศีลธรรมทางเพศ เราจะมาพูดถึง porneia ทีหลัง แต่ไม่ใช่สิ่งที่เรากำลังพูดอยู่ในตอนนี้ นี่เป็นบาปในชีวิตแต่งงาน เป็นบาปที่ต้องใส่ใจเป็นอย่างมาก

เมื่อเรามาดูลิสท์รายการบาปผิดทางเพศในเฉลยธรรมบัญญัติ 22 ที่กล่าวว่าถ้าชายที่แต่งงานแล้วไปมีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น ทั้งคู่ต้องถูกหินขว้างให้ตาย จบข่าว!.. ล่วงประเวณีเป็นบาปถึงตาย ต้องโทษรุนแรงที่สุด แต่ในบทเดียวกัน พูดถึงหญิงสาวที่ยังเป็นพรหมจารี และยังไม่ได้หมั้นหมาย และถ้าถูกผู้ชายบังคับขืนใจ ชายคนนั้นต้องจ่ายค่าปรับ และถ้าบิดายินยอม ชายคนนั้นต้องแต่งงานกับเธอ และหย่าร้างไม่ได้เลย! แต่เราพูดว่า “เฮ้ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ทำไมมีบางคนทำสิ่งชั่วร้ายกับหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานและได้รับโทษแค่ตีข้อ มือเบาๆ แต่ขณะที่คนแต่งงานแล้ว ทำบาปล่วงประเวณีกลับโดนโทษถึงตาย? มันต่างกันอย่างไร?” ข้อแตกต่างนั้นเจาะจงมากครับ นี่เป็นการละเมิดพันธสัญญาของการแต่งงาน (มาลาคี 2:13-16) การละเมิดพันธสัญญาในชีวิตแต่งงานจะทำให้ชีวิตแต่งงานงานนั้นเป็นมลทิน ถ้าคุณเข้าใจจากในพระคัมภีร์เดิมว่าพระเจ้าทรงสงวนเชื้อสายไว้ และพระเมสซิยาห์จะมาตามสายนี้ การละเมิดคำสาบานในการแต่งงาน จึงเป็นการ “ทำผิดที่ร้ายแรงที่สุด” ถูกแยกออกมาว่าเป็นการละเมิดที่ร้ายแรงที่สุด ทั้งพระเยซูคริสต์และธรรมบัญญัติ

เนื้อหาตอนนี้พุ่งไปที่ผู้ชาย และเน้นว่าเป็นผู้ชายเท่านั้น ถ้างั้นแปลว่ากฎเรื่องการล่วงประเวณีไม่เกี่ยวกับผู้หญิงหรือ? ผมไม่คิดอย่างนั้น ที่ผมคิดว่าเจาะจงเน้นไปที่ผู้ชาย เพราะเมื่อมองเรื่องการหย่าร้าง เราไม่เห็นคำอธิบายเรื่องหย่าร้างในพระคัมภีร์เดิม นอกจากผู้ชายหย่าภรรยา ไม่เห็นเจอว่าผู้หญิงหย่าร้างในพระคัมภีร์เดิม ความเห็นของผม พระเยซูกำลังมุ่งเป้าไปที่ “พวกผู้ชาย” พระองค์ทรงเล็งปากกระบอกปืนใหญ่ตรงไปที่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี และถ้าผมเข้าใจสภาแซนเฮดริน (สภาของชาวยิว) ถ้าคุณเป็นหนึ่งในสภาแซนเฮดริน คุณต้องเป็นผู้ที่แต่งงานแล้ว ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ คุณก็กำลังพูดถึงผู้ชาย การแต่งงาน และการล่วงประเวณี ดูเหมือนพระเยซูทรงพุ่งเป้าไปยังคนที่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย พวกธรรมาจารย์และฟาริสีคิดว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ๆเป็นต่อเมื่อต้องรับมือ กับพระเยซู พวกเขามั่นใจเอามาก พระเยซูถูกกล่าวหาบ่อยๆในพระราชกิจของพระองค์ว่าชอบคบค้ากับคนบาป พระเยซูคบค้ากับพวกคนบาป รวมถึงคนทำบาปผิดทางเพศ และเมื่อทำเช่นนั้น พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่ชอบใจ (ลูกา 7:36-50) พระเยซูไปทานข้าวเย็นที่บ้านซีโมน (คนละคนกับซีโมนเปโตร) และผู้หญิงคนนี้ที่ทำผิดศีลธรรมก็มา เอาน้ำมันหอมมาชโลมพระเยซู เช็ดพระบาท น้ำตาไหลพราก พวกเขาคิดว่าพระเยซูคงไม่รู้จักเธอ หรือไม่ควรไปสนใจ พระเยซูทรงทำให้เห็นชัดเจนว่ารู้ว่าเธอเป็นใคร และพระองค์เสด็จมาเพื่อแสวงหาและช่วยคนบาป แต่ในมุมมองของพวกฟาริสี พระเยซูใจอ่อนกับบาป โดยเฉพาะบาปผิดทางเพศ พระองค์ไม่ได้เอาหินขว้างผู้หญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี แม้ธรรมบัญญัติโมเสสบอกให้เอาหินขว้างให้ตาย พระเยซูเป็นอะไรไป?

พวกเขาไม่เพียงเชื่อว่าพระเยซูใจอ่อนกับความบาป พวกเขากลับไปมองว่าพระองค์เป็นผลมาจากความบาป (ยอห์น 8:41) พวกเขารู้สึกปลอดภัยดี เมื่อพระเยซูตรัสถึงความผิดบาปทางเพศ พวกเขาก็คิด “พูดมาเลย เราพร้อมจะซัดกลับอยู่แล้วในเรื่องนี้ เราเป็นต่อ พวกเราไม่เคยล่วงประเวณี ทำไมถึงชอบใจอ่อนกับเรื่องล่วงประเวณีนัก ทำให้สงสัยว่าเกิดมาได้อย่างไรแต่แรก” พระเยซูมีบางสิ่งจะบอกพวกเขา และทรงพบว่าพวกเขาผิดอยู่สามประการ

เนื้อหาตอนนี้ พระองค์พบว่าพวกเขาผิดเรื่องล่วงประเวณี “ในใจ” ใครๆก็ผิดในข้อนี้ ไม่มีใครหลุดรอดไปได้ในข้อหาล่วงประเวณีในใจ ถ้านี่เป็นมาตรฐานที่พระเยซูกำหนด เราต่างก็ร่วงตุ้บลงไป แล้วยังมีการล่วงประเวณี “ฝ่ายวิญญาณ” ในมัทธิว 12 พวกเขามาขอหมายสำคัญจากพระเยซู และพระองค์เรียกพวกเขาว่าคนชาติชั่วและคิดทรยศต่อพระเจ้า ตลอดเวลาคุณคิดว่าพระเยซูจับพวกเขาผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจ แต่พวกเขาคิดว่าตนเองบริสุทธิ์เมื่อพูดถึงล่วงประเวณีตามการกระทำ แต่ไม่เป็นเช่นนั้น ถ้าคุณเข้าใจถ้อยคำของพระเยซูเรื่องการหย่าร้าง จำในมัทธิว 19:3 ได้หรือเปล่า? “ผู้ชายจะหย่าภรรยาของตนเพราะเหตุใดๆก็ตาม เป็นการถูกต้องตามธรรมบัญญัติหรือไม่?” แม้แต่คนหัวโบราณที่สุดในท่ามกลางยิวคงนึกไม่ถึงว่าพระเยซูจะไปไกลขนาดนั้น ในการพูดถึงที่มาของการล่วงประเวณี

ที่ผมเดาคือ (และผมเข้าใจว่ากำลังเสี่ยงอยู่) พวกเขาไม่เพียงแต่คว่ำบาตร (จำได้หรือไม่พระเยซูพูดถึงพวกธรรมาจารย์และฟาริสีว่าทำอย่างหนึ่ง แต่สอนอีกอย่าง) แต่ในชุมชนของพวกฟาริสี หลายคนหย่าร้าง และการหย่านั้นไม่ได้เป็นไปตามพระคัมภีร์ ถ้าคำตรัสของพระเยซูเป็นจริง การหย่าร้างที่ไม่เป็นตามพระคัมภีร์ก็คือที่มาของการล่วงประเวณี พวกเขาก็คือพวกที่ล่วงประเวณีนั่นเอง!

นึกภาพออกมั้ยครับ พระเยซูทรงตบท้ายพวกธรรมาจารย์และฟาริสีในพื้นที่ๆพวกเขาคิดว่าปลอดภัย ในทันที พระองค์ทรงพบว่าพวกเขาผิดเรื่องการล่วงประเวณีในทุกมิติตามที่ตรัส และในที่ๆพวกเขามั่นใจมาก ธรรมบัญญัติกลับห้ามไว้ ชัดเจนครับ พระเยซูตรัสไว้ในข้อ 27 และต่อยอดขึ้นไปอีกระดับว่า “ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดมองผู้หญิงเพื่อให้เกิดใจกำหนัดในหญิงนั้น ผู้นั้นได้ล่วงประเวณีในใจกับหญิงนั้นแล้ว (มัทธิว 5:28) ผู้เชี่ยวชาญพระคัมภีร์ท่านหนึ่งชี้ให้เห็นคำว่า “มอง” เน้นว่าไม่ใช่มองธรรมดา แต่มองมากธรรมดา บางคนแปลว่า “ชายตามอง” บางคนแปล “จ้องมอง” ไม่ใช่แค่มองแล้วตั้งข้อสังเกตุ ความจริงคือบางคนจับสายตาได้ไวมาก และสายตาก็สังเกตุเห็น แต่เป็นเรื่องของการหยุด หันสายตาออกมา และไม่ “มองต่อ” คือสิ่งที่พระเยซูตรัสถึง พระองค์ยังตรัสด้วยว่าไม่ใช่แค่มองด้วยใจกำหนัด แต่มองด้วยใจมีราคะปรารถนา เป็นการมองที่มีจุดมุ่งหมาย เช่นเดียวกับในมัทธิว 6:1 เมื่อพระเยซูตรัสว่า “จงระวัง อย่ากระทำศาสนกิจเพื่ออวดคนอื่น” เพราะ การกระทำที่แสดงออกถึงความชอบธรรมนั้นเป็นไปเพื่อให้คนปรบมือให้ นี่เป็นการมองอย่างอ้อยอิ่งด้วยความกำหนัดและต้องการให้ไปถึงเป้าหมาย

ตอนนี้ทุกคนหูผึ่งฟังพระเยซู ใครในพวกเรา ไม่ว่าชายหรือหญิง ที่ไม่รู้สึกว่าตกเป็นผู้ต้องหาในกรณีนี้? ในข้อ 29 และ 30 พระองค์แตะไปยังการกระทำที่เราต้องตอบสนอง เมื่อมองไปที่คำตรัสของพระเยซู เราพูดกันว่า “มันดูไม่รุนแรงไปหน่อยหรือ พูดเรื่องควักตา หรือตัดแขนทิ้ง?” แน่นอนครับรุนแรง ยังมีบางประเทศในโลกนี้ที่บอกว่าถ้าคุณขโมย ให้ตัดมือทิ้ง เราก็คิดว่าออกจะรุนแรง ยอมรับเถอะครับว่าคือความชั่วร้ายของเรา เป็นความชั่วร้ายของเราล้วนๆ!!

ผมมีตาข้างซ้ายที่ดีมาก และถ้าผมควักตาขวาทิ้ง ตาซ้ายผมก็ทำหน้าที่แทน พระเยซูบอกว่าให้เอาตาขวาออก สำหรับพวกเราส่วนใหญ่ ตาขวาของเราเป็นตาที่สำคัญ เรามีสองมือ ถ้าพระองค์บอก “ตัดมือขวาทิ้ง” คุณเห็นด้วยหรือไม่ว่าถ้าเราควักตาออกทั้งสองข้าง และตัดมือทิ้งทั้งสองข้าง เราก็ยังไม่อาจแก้ปัญหาเรื่องความคิดลามกในใจได้? มันยังอยู่ที่นั่น!

จำได้ว่าเคยอ่านประวัติศาสตร์คริสตจักรเมื่อหลายปีที่แล้ว เกี่ยวกับหนึ่งในบัญญัติของนักบวช ชายคนหนึ่งพยายามเอาตัวเองออกมาจากบาปแห่งราคะของโลก เขาจึงไปปลีกวิเวกอยู่ในถ้ำ จำไม่ได้ว่านอนบนเตียงตะปูหรือเปล่า แต่สาวเต้นระบำหน้าท้องก็ยังอยู่ในความคิด ไม่สามารถสลัดออกไปได้ ดังนั้นจะควักลูกตา หรือว่าจะตัดมือทิ้งก็จะห้ามอะไรไม่ได้ แล้วพระเยซูทรงหมายความอย่างไร?

ผมคิดว่าพระเจ้าไม่ได้เลือกอวัยวะสองอย่างนี้โดยไม่มีจุดมุ่งหมาย – มองดู และ แตะต้อง – ตาและมือของเรา – เห็นด้วยหรือไม่ เป็นองค์ประกอบใหญ่ในขอบเขตของความชั่ว ในขอบเขตของการล่วงประเวณี? ดังนั้นที่พระองค์ตรัสไม่ใช่ให้หยุดมองโดยควักตาทิ้ง หรือไม่แตะต้องโดยตัดมือทิ้ง แต่เราต้องหยุดไม่ว่าจะเสียอะไรก็ตาม เราต้องหยุดมองแบบนั้น เราต้องบังคับตนเองอย่างรุนแรงในการทำเช่นนั้น เราต้องกล้าที่จะไม่มองต่อ ในวัฒนธรรมของเรา คงแทบจะต้องใส่ผ้าปิดตา เพราะทั้งตัวเป็นๆ ในนิตยสาร ป้ายโฆษณา ไม่ว่าหันไปทางไหน มันจะกระโจนมาจับคุณ เทคโนโลยีความใคร่ได้รับการพัฒนาไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความชั่วนั้นน่าทึ่ง เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ เวลาผมเดินทางไปแถวเอเซีย ผู้หญิงบางคนแต่งตัวมิดชิด แต่ในทุกวัฒนธรรมมันมีหนทางที่ออกมาเรียกร้องและล่อลวงได้ เพราะความเป็นจริงคือเราควรต้องปิดปาก ปิดหู และปิดความรู้สึกในทุกมิติ แต่เรายังมีสิ่งที่เกิดในใจและในความคิด มีหนทางที่ผู้ชายหาโอกาสทำในสิ่งที่ชั่วร้ายได้ แต่พระคริสต์กำลังบอกเราในบทเรียนนี้ว่า ถ้าความจริงคือเราทำผิดจริง เราต้องมองให้ออกว่าบาปนั้นจะนำเราไปที่ไหน ถ้าเราคิดว่าพระเยซูใจอ่อนต่อบาป เราคงต้องมองดีๆอีกที

เมื่อพระเยซูตรัสกับหญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี “จงไปเถิดและอย่าทำผิดอีก” เป็น บาปที่สมควรตาย เราต้องเข้าใจว่าเมื่อพระเยซูตรัสว่าเสียอวัยวะหนึ่งดีกว่าทั้งตัวต้องลงนรก พระองค์พูดถึงความพินาศนิรันดร์ ล่วงประเวณีจะทำให้คุณรู้สึกผิดบาปแน่ และต้องลงนรกl! คุณจึงต้องตระหนักถึงความร้ายแรงของมัน และทำทุกสิ่งเพื่อแก้ไข จำที่ อ เปาโลพูดไว้ในโรม 6 ได้หรือไม่เรื่องการใช้อวัยวะให้เป็นเครื่องชอบธรรม เรากลับไปแสวงหาความเพลิดเพลินจากมัน แต่ที่จริงสิ่งที่เรากำลังปรนนิบัติคือสิ่งเดียวกับสิ่งที่เราต้องทำให้มัน ตาย เพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร์ในแผ่นดินของพระเจ้า พระองค์ไม่ได้บอกว่าอย่าปล่อยไปตามเนื้อหนังอย่างที่คนชอบทำ พระองค์กำลังบอกว่าหยุดยั้งมันเสีย และอย่างเด็ดขาดด้วย ให้มองว่าบาปนี้อันตรายถึงตาย

นี่คือหลักการเดียวกับการลงวินัยของคริสตจักรหรือไม่? (ดูจาก 1โครินธ์ 5) พระกายของพระคริสต์ประกอบด้วยอวัยวะหลายส่วน จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อหนึ่งในอวัยวะเหมือนใน 1โครินธ์ 5 พูด คือบางคนไปนอนกับภรรยาของพ่อ? คริสตจักรต้องทำอย่างไรเมื่อชายคนนั้นถูกกล่าวตักเตือนในความบาปของเขา แต่ไม่ยอมสำนึกผิด? คุณจำเป็นต้อง “ตัด” คนที่กระทำผิดออกไป ใช่ มันรุนแรง แต่หลักการที่นำมาใช้กับบุคคลก็ต้องนำมาใช้กับคริสตจักรด้วย คุณต้องตัดอวัยวะหรือสิ่งที่ทำให้เกิดบาปและนำมาซึ่งความเสียหายที่ร้ายแรง

ในภาคปฏิบัติ พระเยซูไม่ได้ต่อต้านความสุขในชีวิตสมรส ไม่ได้ต่อต้านความสุขทางเพศ ฮีบรู 13:4 กล่าวว่าให้เตียงสมรสปราศจากความชั่วช้า พระเจ้าทรงมอบของประทานนี้เพื่อความสุขของเรา เป็นความสุขที่กรอบต้องห้าม จงตระหนักถึงความร้ายแรงของบาป ตอบสนองอย่างจริงจัง ตามประสบการณ์ของผม เมื่อต้องรับมือกับปัญหาความผิดบาปทางเพศในคริสตจักร ในแทบทุกกรณีเท่าที่จำได้ แต่ละคนที่เกี่ยวข้องต่างก็พูดว่า “ผมรู้ว่ามันเป็นบาป รู้ว่าพระเจ้าตรัสไว้อย่างไร และรู้ว่าควรต้องทำอย่างไรด้วย” ปัญหาคือเขาไม่เคยทำในสิ่งที่บอกว่ารู้! บทเรียนนี้แรงครับ เพราะพูดถึงตัดทิ้ง ควักทิ้ง ตัดสินใจแน่วแน่ และจัดการในทันทีในสิ่งที่ทำอันตรายคุณถึงตายได้” ผมไม่ทราบว่าจะพูดให้คุณเห็นความร้ายแรงได้ชัดไปกว่าสิ่งที่พระเยซูคริสต์ ตรัสไว้

เรื่องหนึ่งที่เข้ามาในใจผมอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน คุณจำพระคำในยากอบ 2 ได้หรือไม่?

10 เพราะว่าผู้ใดรักษาธรรมบัญญัติได้ทั้งหมด แต่ผิดอยู่ข้อเดียว ผู้นั้นก็เป็นผู้ผิดธรรมบัญญัติทั้งหมด 11 ด้วยว่าพระองค์ผู้ได้ตรัสว่า เจ้าอย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา ก็ได้ตรัสไว้ด้วยว่า เจ้าอย่าฆ่าคน แม้ท่านไม่ได้ล่วงประเวณีแต่ได้ฆ่าคน ท่านก็เป็นผู้ละเมิดธรรมบัญญัติ (ยากอบ 2)

ต้องขอสารภาพ ผมคิดเสมอว่าตัวเองเป็นแบบนี้ คือคิดเหมือนพวกฟาริสี ผมมองไปที่คำสั่งต่างๆในพระคัมภีร์แล้วบอกตัวเองว่า “ผ่านใสๆ สะอาดแน่ แต่มีบางคำสั่งที่ผมยังไม่ผ่าน” มันทำให้รู้สึกดี รู้สึกผยอง พูดกับตัวเองว่า “ก็อาจมีพลาดไปบ้างนิดๆหน่อยๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่” แต่สิ่งที่ยากอบพูด ถ้าผมละเมิดบัญญัติข้อเล็กๆข้อใด ก็เท่ากับผมผิดธรรมบัญญัติทั้งหมด!”

พระวจนะตอนนี้ในมัทธิว พระเยซูตรัสว่าเมื่อผมทำบาป ผมไม่ได้ละเมิดธรรมบัญญัติข้อนี้ข้อเดียว ละเมิดทั้งหมดครับ ลองคิดดู พวกธรรมาจารย์และฟาริสีพูดว่า “ฆ่าคนและล่วงประเวณีหรือ เรื่องพวกนี้เราสะอาดใสๆ ของกล้วยๆ” แต่ก่อนพระเยซูจะจบ พวกเขาทุกคนผิดหมด นี่คือสิ่งเลวร้ายทั้งหมดครับพี่น้อง ถ้าคุณมองความบาปในมุมมองของพระเยซู และเข้าไปจนถึงแก่นของมัน ไม่มีบาปใดเลยที่คุณและผมไม่ผิด ผมผิดในทุกข้อเลยครับ ไม่ใช่พลาดไปข้อใดข้อหนึ่ง แต่พลาดไปทั้งหมดทุกข้อ เป็นความสิ้นหวัง พระเยซูตรัสถึงความมืดมิดของบาปและผลที่จะตามมา

สิ่งที่พระเยซูตรัสเป็นสิ่งที่ต้องประกาศออกไป สิ่งที่พระองค์ตรัสเป็นสิ่งเดียวกับที่ อ เปาโลพูดไว้ จุดมุ่งหมายของธรรมบัญญัติไม่ใช่ทำให้เราเพียบพร้อมไร้ตำหนิเพื่อจะได้ไป สวรรค์เพราะปฏิบัติตามได้ จุดมุ่งหมายของธรรมบัญญัติคือแสดงให้เราเห็นถึงหัวใจและมือของเราว่าไม่ สะอาด ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะทำให้เราไปเข้าเฝ้าพระเจ้าได้ เหตุผลที่พระเยซูทรงมีเมตตากับหญิงที่ล่วงประเวณี เพราะพระองค์ไม่ได้เสด็จมาแค่แสดงให้เห็นว่าเราเป็นคนบาป แต่เสด็จมาเพื่อรับผลโทษบาปที่เราทำ ใช่ครับ นี่คือพระราชกิจของพระองค์ – ยอมตายเพื่อรับโทษบาปของคนบาป – โทษที่สมควรตกแก่เรา – พระองค์รับแทนไปแล้ว – และเสนอหนทางหลุดพ้นให้ด้วย ให้คุณได้รับความรอดจากบาป – นี่คือเหตุผลที่พระองค์มีพระทัยที่อ่อนลง เพราะปรารถนาจะช่วยให้ทุกคนรอดจากกรรมที่ตนเองทำ ทรงเสนอหนทางรอดให้ผ่านสิ่งที่พระองค์ทำบนกางเขน

คำเตือนที่แรงสำหรับพวกเรา – ไม่ว่าคุณจะทำอะไร อย่าทำแล้วบอกกับตัวเองว่า “ไหนๆก็ผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจแล้ว ทำไมไม่เดินหน้าทำจริงๆเลยล่ะ” อย่าเสี่ยงนะครับ อย่าก้าวเท้าไป คุณผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจ แต่ล่วงประเวณีจริงๆคุณไม่ได้ผิดคนเดียว คุณดึงเอาอีกคนลงมาผิดด้วย อาจไม่มีใครรู้ อาจไม่มีการตั้งครรภ์ คุณอาจไม่ได้ทำผิดข้ออื่นๆเลย แต่อย่างที่ยากอบพูด “ถ้าคุณเลี้ยงดูความใคร่ไว้ มันก็จะโตขึ้นจนพาคุณไปถึงตอนจบได้ – หยุดเลยครับ” ประเด็นคือ “ตัดทิ้ง ควักออก หยุด อย่าเดินหน้าต่อครับ!

หนังสือสุภาษิตพูดเรื่องนี้ความสัมพันธ์ทางเพศและการล่วงประเวณีไว้ค่อน ข้างมาก มีข้อหนึ่งที่พูดว่า – อย่าทำตัวให้ยั่วยวน – ผมไม่ได้พูดถึงการแต่งตัวของผู้หญิง ผู้หญิงที่ชอบยั่วยวนในหนังสือสุภาษิต คือผู้หญิงที่ใช้คำพูด กิริยา และสายตาเวลาพูดกับคุณ มีวิธีกว่าร้อยเล่มเกวียนที่เธอนำมาใช้ และการแต่งกายก็เป็นหนึ่งในนั้น คุณสุภาพสตรีครับ อย่าเป็นหญิงที่มีอาการเช่นนี้นะครับ สำหรับผมผู้หญิงก็มีสิทธิผิดในเรื่องนี้ได้พอๆกับผู้ชาย เพียงแต่ชนวนจุดอาจต่าง กลไกอาจต่าง แต่ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ที่ผู้หญิงถูกล่อลวงจากคำพูด ความอบอุ่น อ่อนโยน สุภาพ และสัมผัสได้ถึงความเสน่หา และต่อมาก็สัมผัสทางกาย ความจริงคือทุกคนล้วนทำผิดครับ

แล้วสาวน้อย กับพวกคนโสดล่ะครับ? รู้สึกปลอดภัยดีเหมือนพวกธรรมาจารย์และฟาริสีหรือเปล่า? ระวังนะครับ อย่ารู้สึกปลอดภัยจนพูดกับตัวเองว่า “ฉันยังเด็ก ยังโสด คิดว่าคงไม่แต่งงาน เรื่องนี้คงไม่เป็นปัญหา” ไม่ใช่ตามที่หนังสือสุภาษิตบอก เวลาอ่านหนังสือสุภาษิต อ่านไปเรื่อยๆคุณก็คิด เหมือนที่ผมคิด ผมทึ่งที่มีเปอร์เซ็นต์สูงที่พูดถึงคนอายุน้อย คนที่ยังไม่แต่งงานเกี่ยวกับเรื่องล่วงประเวณี! ถ้ามีสักเวลาใดในชีวิตที่คุณจะปรับความคิดไปสู่การเชื่อฟังและความบริสุทธิ์ ต้องเป็นตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่รอก่อนก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้ นั่นคือสิ่งที่หนังสือสุภาษิตสอนไว้

ประเด็นสุดท้ายที่ผมจะพูดในบทเรียนเรื่องการล่วงประเวณี และคนที่แต่งงานแล้ว ผมไม่รู้จำนวนคนที่เข้ามาอ่าน มาฟังในสิ่งที่ผมพูด แต่บาปเป็นเรื่องจริง แต่มีการเยียวยา บำบัด และการให้อภัย แต่คุณต้องละทิ้งบาปนั้นในทันที ต้องจัดการอย่างรุนแรงและเด็ดขาด ที่ผมกลัวคือ บางคนกำลังตกอยู่ในหลุมแห่งการล่วงประเวณี มันไม่ได้เกิดขึ้นในทันที มันค่อยเป็นค่อยไป ผมมีทฤษฎีว่ามีความเกี่ยวข้องกันระหว่างความโกรธและการล่วงประเวณี ผมคิดว่าความโกรธอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้มีการล่วงประเวณี อ เปาโลพูดกับพวกสามีทั้งหลาย “…และอย่ามีใจขมขื่นต่อนาง (ภรรยา)” (โคโลสี 3:9) ผมไม่ได้บอกว่าความโกรธเป็นตัวการเดียว แต่กำลังพูดว่าเป็นปัจจัยได้ ผมคิดว่าสองสิ่งนี้ข้องเกี่ยวกัน และอยากบอกว่าถ้าชีวิตแต่งงานของคุณไม่ค่อยราบรื่น คุณก็กำลังเดินไปสู่ปัญหา ถ้ามีบางสิ่งขาดหายไปในการเดินกับพระเจ้า ถ้ามีบางสิ่งผิดปกติในใจ คุณก็กำลังเดินไปเส้นทางนั้น และพระเยซูตรัสไว้ในตอนนี้ว่า “หยุด หยุดเลย” ตระหนักในบาปที่คุณกำลังทำ ตระหนักว่าคุณกำลังอ่อนแอ จงมาหาพระเยซูเพื่อพระคุณ การให้อภัย เพราะพระองค์สามารถช่วยคุณได้ครับ

โดย : Robert L (Bob) Deffinbaugh

ได้รับอนุญาตและเป็นลิขสิทธิของ https://bible.org/

แปล : อรอวล ระงับภัย (Church of Joy)

¹ 179 ตามปกติงานของ อ บ็อบ เดฟฟินบาวจะถูกจัดทำขึ้นหลังคำเทศนา แต่น่าเสียดายบางผลงานทำได้ไม่ครบถ้วน บทเรียนนี้นำมาจากบันทึกคำเทศนาของท่านซึ่งอาจจะไม่ครบถ้วน

² 180 พระวจนะในภาษาอังกฤษอ้างมาจากฉบับแปล The New American Standard Bible. Copyright 1960, 1962, 1963, 1968, 1971, 1972, 1973 by Foundation Press Publications: La Habra, California.