Introduction¹

A number of years ago, two of my friends and I were traveling in India. We were flying on a brand new Airbus from Delhi to Hyderabad, and while we were in mid-air an alarm went off. There was no indication from the performance of the aircraft that anything was wrong, but the crew was scurrying about in a way that struck me as funny. My sense was that nothing was really wrong, but that an alarm had been set off for some unexplained reason. No one seemed to know how to turn the alarm off, and eventually it was silenced, and we continued on to our destination without further incident.

It was several years later that I found out one of the men traveling with me had a very different perspective on that incident. My friend described what sounded like a near-death experience on an airplane. Then I realized he was talking about something that happened when I was with him, and I couldn’t imagine what it could be. He then explained his perspective of that same incident with the malfunctioning alarm on the Airbus headed for Hyderabad. While I was laughing, he was saying his last prayer.

People simply see things differently. That is part of the reason we have four Gospels in the New Testament with overlapping accounts of events in Israel’s history in the Old Testament. Sometimes it is not a difference in perspective, but a difference in the author’s purpose. For example, in 2 Samuel 1, David eulogizes Saul and Jonathan together, praising them as men who are great and courageous.² A funeral is not the time to emphasize the failures and sins of the deceased. Indeed, David never seems to speak ill of Saul, except in his private conversations with Jonathan and in his prayers.³

We certainly see a significant difference in the account of 1 Kings 1from that recorded in the final chapters of 1 Chronicles.⁴ From the 1 Chronicles account, we might conclude that the transition from David’s reign as Israel’s king to Solomon’s was smooth and carefully orchestrated. When we come to our text in 1 Kings 1, the transition of power looks quite different. It appears that the scepter must be pried from David’s grasp and handed to Solomon. There is a good deal of intrigue in this account as well. We are saddened when we learn that Joab betrayed David and switched his allegiance to Adonijah, along with Abiathar the priest. We note the way in which Nathan and Bathsheba must “manage” David to get him to act. We wonder why we are told about the need for David to have a beautiful young virgin to warm him.

Speaking of different perspectives, our perspective in this lesson is quite different from that in our last lesson. Then we looked at David’s sin with Bathsheba as the result of David taking, as it were, an early retirement from his responsibilities as Israel’s king. This lesson approaches our text from a very different perspective. Here in 1 Kings 1, David resists retirement altogether, waiting until he has “one foot in the grave and the other on a banana peel” to pass the scepter to his son, Solomon.

Our text is not only fascinating, it is crucial in its implications and applications to you and to me as individuals, and to us as a church. Let us listen well to these inspired words and ask God to use His Holy Spirit to communicate the message we need to hear.

David and Abishag
1 Kings 1:1-4

1 King David was very old; even when they covered him with blankets, he could not get warm. 2 His servants advised him, “A young virgin must be found for our master, the king, to take care of the king’s needs and serve as his nurse. She can also sleep with you and keep our master, the king, warm.” 3 So they looked through all Israel for a beautiful young woman and found Abishag, a Shunammite, and brought her to the king. 4 The young woman was very beautiful; she became the king’s nurse and served him, but the king did not have sexual relations with her (1 Kings 1:1-4).

Before we look at our text, I would remind you of an earlier incident which prompted David’s men to insist that David no longer lead them into battle as he had once done:

15 Another battle was fought between the Philistines and Israel. So David went down with his soldiers and fought the Philistines. David became exhausted. 16 Now Ishbi-Benob, one of the descendants of Rapha, had a spear that weighed three hundred bronze shekels, and he was armed with a new weapon. He had said that he would kill David. 17 But Abishai the son of Zeruiah came to David’s aid, striking the Philistine down and killing him. Then David’s men took an oath saying, “You will not go out to battle with us again! You must not extinguish the lamp of Israel!” (2 Samuel 21:15-17)

As David grew older, some of his activities as a young man had to be set aside. One of these was leading his army in battle. The incident described above demonstrated that David should no longer take on “Goliath’s” in battle for two very good reasons. First, David was getting too old for this kind of strenuous activity. David became exhausted while fighting Ishbi-Benob, another Philistine giant. Abishai recognized what was happening and came to David’s aid, striking down the giant himself. David no longer had the strength for battle he once possessed. Second, there was no longer a need for David to take on giants because a number of his men did so with great success. It was one thing for David to take on Goliath when none of the Israelites had the courage or faith to do so. Now, a number of men have been inspired by David’s faith and courage, and they have taken over the “giant-killing” task.

This is not the kind of “retirement” we saw in our last lesson – David’s “early retirement” of staying in Jerusalem while Joab and the army of Israel fought the Ammonites. This “early retirement” was not due to David’s age or lack of strength; it was due to his lapse in character. Since then, David had grown older, and his strength had waned. It was not yet time for David to step down, but it was time for him to cut back in certain strenuous activities. (My wife has been telling me the same thing – no more swapping engines or transmissions.)

When we come upon David in 1 Kings 1, he is now at the end of his life. He is an old man now, and most of his strength is gone. What a pathetic sight this once vibrant man must have been as he lay shivering because he could not get warm. I am fascinated at the counsel the king’s “servants” gave.⁵ They concluded that the king needed a beautiful young virgin to care for his needs, which included lying beside the king. This beautiful young woman’s “ministry” to David was far from just that of a servant, or even a nurse. From what we know of David, and from what we now read in our text, it seems obvious that David’s servants expected this beautiful young woman to “get David’s motor going” once again. The reality is that David did not “know” Abishag because he could not.⁶

The thrust of these first four verses of 1 Kings 1 characterizes David’s overall condition, his capacity to lead if you would. What we see in our text is far from encouraging. Bluntly put, David is “over the hill,” not only unable to lead the army, or the nation, but even unable to live a normal life. David’s inability to “know” Abishag is but the first instance of David’s lack of knowledge in our text, as we will soon see. Up to this point, we should see that David lacks the capacity to lead the nation, and further events will only serve to prove this.

Adonijah

Adonijah was the fourth of David’s sons born to him while he reigned as king of Judah in Hebron:⁷

2 Now sons were born to David in Hebron. His firstborn was Amnon, born to Ahinoam the Jezreelite. 3 His second son was Kileab, born to Abigail the widow of Nabal the Carmelite. His third son was Absalom, the son of Maacah daughter of King Talmai of Geshur. 4 His fourth son was Adonijah, the son of Haggith. His fifth son was Shephatiah, the son of Abitail. 5 His sixth son was Ithream, born to David’s wife Eglah. These sons were all born to David in Hebron (2 Samuel 3:2-5).

Amnon, David’s firstborn son, raped his sister Tamar and was then killed by his brother Absalom. Absalom, David’s third son, is killed by Joab because he sought to take the kingdom from his father. No one knows what became of Kileab, the son of Abigail,⁸ so he is presumed by most to be dead.⁹ The fourth son, Adonijah, is thus first in line for the throne, if reckoned only by birth order. This is the new contender for the throne.

I am tempted to refer to Adonijah as “Absalom II,” because there are definite similarities between the two. Both are sons of David. Each, in his own time, was next in line for the throne when considered in terms of birth order. Both men were handsome,¹⁰ and both made a show of their royal status by riding about in a chariot with fifty men running before them.¹¹ Both sought to take over the kingdom while their father was still living. Absalom seemed to make his appeal to the general populace, while Adonijah sought to win the favor of some of Israel’s leaders. Absalom would not hesitate to kill David and many others to grasp the throne; Adonijah may at least have been willing to kill any rivals or threats to his reign.¹²

David’s performance as a father has not been stellar. He foolishly sent Tamar to Amnon¹³ and thus facilitated her violation by her brother. He did not deal well with Absalom, either,¹⁴ thus contributing to Absalom’s revolt. Now, once again, we find David failing as a father:

(Now his father had never corrected him by saying, “Why do you do such things?” He was also very handsome and had been born right after Absalom.) (1 Kings 1:6)

We would probably say today that Adonijah was a royal brat. He had everything he wanted and was never called to account for his actions.

It seems as though Adonijah would have known that Solomon was the heir apparent. He certainly would have noted David’s reluctance to designate his successor and the degree to which David was out of touch and out of control of his kingdom. Waiting for David’s death would not be to his advantage. But if he could act decisively before David’s death, especially with the support of some of David’s most loyal officials, he could seize the throne. If need be, he could even eliminate Solomon and his mother, so that the designated heir to the throne would no longer pose a threat to his plans.

Somehow Adonijah succeeded in obtaining the support of some of David’s most devoted officials, specifically Joab and Abiathar. Joab was the commander of Israel’s armies, and this was crucial because successful coups require the support of the armed forces of the nation. If Joab could maintain the loyalty and support of his army, then Adonijah’s victory seemed almost certain. Abiathar shared the high priesthood with Zadok;¹⁵ Abiathar cast his lot with Adonijah, while Zadok remained faithful to David, and thus to Solomon. No doubt Adonijah planned to have Abiathar anoint him as Israel’s next king, thus giving the appearance of divine a.pproval

While Adonijah had managed to gain the support of some key leaders, he had not gained the support of all. Zadok, the other high priest, Benaiah (one of David’s top military commanders), Nathan the prophet, ¹⁶and David’s elite warriors (the Kerethites and Pelethites – see verse 38) remained loyal to their king.

Adonijah made his intentions clear – he definitely intended to be Israel’s next king. He sounds rather like some politicians today, announcing their candidacy for president. He acquired all of the trappings of royalty and flaunted them to buttress his intentions:

Now Adonijah, son of David and Haggith, was promoting himself, boasting, “I will be king!” He managed to acquire chariots and horsemen, as well as fifty men to serve as his royal guard (1 Kings 1:5).

When the time was right, Adonijah held a feast, a seemingly apt occasion to designate himself as David’s replacement.¹⁷ Things appeared to be going according to Adonijah’s plan.

Nathan to the Rescue
1 Kings 1:11-14

11 Nathan said to Bathsheba, Solomon’s mother, “Has it been reported to you that Haggith’s son Adonijah has become king behind our master David’s back? 12 Now let me give you some advice as to how you can save your life and your son Solomon’s life. 13 Visit King David and say to him, ‘My master, O king, did you not solemnly promise your servant, “Surely your son Solomon will be king after me; he will sit on my throne”? So why has Adonijah become king?’ 14 While you are still there speaking to the king, I will arrive and verify your report” (1 Kings 1:11-14).

This is really great drama. It would seem that Adonijah’s banquet has already begun, and it will not be long before this usurper is proclaimed king. (Perhaps the plan was for Abiathar to anoint him as king during the feast, and then Joab would lead a procession to Jerusalem, where Adonijah would take the throne.) Time was of the essence. Something had to be done, and done quickly.

Nathan knew what Adonijah was up to. It seems to me that Nathan was also clear on the fact that Solomon was God’s choice as David’s successor. This may have been made known to him shortly after Solomon’s birth, and perhaps this text is an indication of Solomon’s favored status before God:

24 So David comforted his wife Bathsheba. He went to her and had marital relations with her. She gave birth to a son, and David named him Solomon. Now the Lord loved the child 25 and sent word through Nathan the prophet that he should be named Jedidiah for the Lord’s sake (2 Samuel 12:24-25).

Nathan had played a very significant role in David’s life and his reign as king. Nathan was the prophet through whom God conveyed the Davidic Covenant, God’s promise to build David a “house” (a dynasty) as we find in 2 Samuel 7. It was also Nathan who confronted David regarding his sin with Bathsheba and the murder of Uriah her husband (2 Samuel 12). As we can see from the text above, it was also Nathan who conveyed God’s favor toward Solomon. Now, it somehow seems fitting that Nathan would be the one to become aware of Adonijah’s scheme and to see to it that David is informed that he is in the process of declaring himself to be king of Israel. He does so by enlisting Bathsheba’s support.

Nathan not only informs Bathsheba of Adonijah’s plot but makes it clear to her that should he succeed in usurping the throne, both she and her son Solomon would likely be killed. When Adonijah seizes power, he will not leave any rivals, especially Solomon. Nathan instructs Bathsheba to approach David and remind him of his oath to her that Solomon would reign in his place. She is then to ask David if he intends to keep his oath. If so, then how is it that Adonijah has become king? (Granted, Adonijah is only in the process of achieving this, but asking her question as Nathan has instructed serves to underscore the urgency of the situation and thus the need for an immediate response from David.)

The King and I
1 Kings 1:15-21

15 So Bathsheba visited the king in his private quarters. (The king was very old, and Abishag the Shunammite was serving the king.) 16 Bathsheba bowed down on the floor before the king. The king said, “What do you want?” 17 She replied to him, “My master, you swore an oath to your servant by the Lord your God, ‘Solomon your son will be king after me and he will sit on my throne.’ 18 But now, look, Adonijah has become king! But you, my master the king, are not even aware of it! 19 He has sacrificed many cattle, steers, and sheep and has invited all the king’s sons, Abiathar the priest, and Joab, the commander of the army, but he has not invited your servant Solomon. 20 Now, my master, O king, all Israel is watching anxiously to see who is named to succeed my master the king on the throne. 21 If a decision is not made, when my master the king is buried with his ancestors, my son Solomon and I will be considered state criminals” (1 Kings 1:15-21).

I can only imagine Bathsheba’s emotional response when she came to the king while he was being served by Abishag. Nevertheless, she bowed before the king and carried out Nathan’s instructions. She first reminded David of the oath he swore to give the throne to Solomon. Next, she informs David that Adonijah has seized the throne, and he does not even know¹⁸ it (verse 18). Bathsheba then tells David what Adonijah is doing at this very moment to finalize his coup. He is sacrificing many cattle for the feast to which he has invited all of David’s sons, except Solomon, along with Abiathar the priest and Joab the commander of the army. If David does not act promptly, the deed will already have been done, and Solomon and his mother will become criminals.

Confirming Testimony
1 Kings 1:22-27

22 Just then, while she was still speaking to the king, Nathan the prophet arrived. 23 The king was told, “Nathan the prophet is here.” Nathan entered and bowed before the king with his face to the floor. 24 Nathan said, “My master, O king, did you announce, ‘Adonijah will be king after me; he will sit on my throne’? 25 For today he has gone down and sacrificed many cattle, steers, and sheep and has invited all the king’s sons, the army commanders, and Abiathar the priest. At this moment they are having a feast in his presence, and they have declared, ‘Long live King Adonijah!’ 26 But he did not invite me – your servant – or Zadok the priest, or Benaiah son of Jehoiada, or your servant Solomon. 27 Has my master the king authorized this without informing your servants who should succeed my master the king on his throne?” (1 Kings 1:22-27)

Nathan’s timing was perfect. He arrived while Bathsheba was still speaking, so that he was able to confirm all that she had said. It would appear that Bathsheba said her piece and then left.¹⁹ Nathan does not give a “Thus saith the Lord;” he simply asks David a question. Did David proclaim Adonijah to be his successor? That was certainly the appearance of the day’s events. He then told of the sacrifice, the feast, and those who were invited. Those at the feast were proclaiming Adonijah as the king, and all this was done without Nathan, Zadok, Benaiah, or Solomon, who had been deliberately excluded from these festivities. “Is it true,” Nathan asks David, “that you have authorized this without making it known to your most faithful servants?”

David Comes to Life
1 Kings 1:28-35

28 King David responded, “Summon Bathsheba!” She came and stood before the king. 29 The king swore an oath: “As certainly as the Lord lives (he who has rescued me from every danger), 30 I will keep today the oath I swore to you by the Lord God of Israel: ‘Surely Solomon your son will be king after me; he will sit in my place on my throne.’” 31 Bathsheba bowed down to the king with her face to the floor and said, “May my master, King David, live forever!” 32 King David said, “Summon Zadok the priest, Nathan the prophet, and Benaiah son of Jehoiada.” They came before the king, 33 and he told them, “Take your master’s servants with you, put my son Solomon on my mule, and lead him down to Gihon. 34 There Zadok the priest and Nathan the prophet will anoint him king over Israel; then blow the trumpet and declare, ‘Long live King Solomon!’ 35 Then follow him up as he comes and sits on my throne. He will be king in my place; I have decreed that he will be ruler over Israel and Judah” (1 Kings 1:28-35).

For a few moments, David acts like the king he is supposed to be. If Abishag could not warm David up, the reports of Bathsheba and Nathan did. Can’t you just see him pushing Abishag out of his bed, setting up, and issuing orders? He first summoned Bathsheba, assuring her that he would keep his oath and that he would see to it that Solomon, her son, became king in his place. In gratitude and humility, Bathsheba bowed before David saying, “May my master, King David, live forever!” (verse 31). And so he would, thanks to his descendant, the Son of David, Messiah.

Then David summoned Zadok the priest, Nathan the prophet, and Benaiah son of Jehoiada. When they appeared before him, David gave the authorization and instructions whereby Solomon would be declared King of Israel that very day. They were to go with David’s servants and place Solomon on his mule, then lead him down to the valley just below Jerusalem to the Gihon spring²⁰ and there anoint him king, blowing the trumpet to declare Solomon King of Israel. Benaiah responded, embracing Solomon as the one the Lord would bless, even as He had David.

Mission Accomplished
1 Kings 1:38-40

38 So Zadok the priest, Nathan the prophet, Benaiah son of Jehoiada, the Kerethites, and the Pelethites went down, put Solomon on King David’s mule, and led him to Gihon. 39 Zadok the priest took a horn filled with olive oil from the tent and poured it on Solomon; the trumpet was blown and all the people declared, “Long live King Solomon!” 40 All the people followed him up, playing flutes and celebrating so loudly they made the ground shake (1 Kings 1:38-40).

While Adonijah and his guests celebrated their feast, Solomon was being officially designated as David’s successor. Zadok the priest anointed Solomon, and Nathan the prophet gave evidence of God’s appointment. David’s mule provided another indication that Solomon was David’s choice for Israel’s king. While a few key leaders toasted Adonijah as king, the people of Jerusalem embraced Solomon as their king. Adonijah’s plan had failed as he is soon to discover.

God Rains on Adonijah’s Parade
1 Kings 1:41-48

41 Now Adonijah and all his guests heard the commotion just as they had finished eating. When Joab heard the sound of the trumpet, he asked, “Why is there such a noisy commotion in the city?” 42 As he was still speaking, Jonathan son of Abiathar the priest arrived. Adonijah said, “Come in, for an important man like you must be bringing good news.” 43 Jonathan replied to Adonijah: “No! Our master King David has made Solomon king. 44 The king sent with him Zadok the priest, Nathan the prophet, Benaiah son of Jehoiada, the Kerethites, and the Pelethites and they put him on the king’s mule. 45 Then Zadok the priest and Nathan the prophet anointed him king in Gihon. They went up from there rejoicing, and the city is in an uproar. That is the sound you hear. 46 Furthermore, Solomon has assumed the royal throne. 47 The king’s servants have even come to congratulate our master King David, saying, ‘May your God make Solomon more famous than you and make him an even greater king than you!’ Then the king leaned on the bed 48 and said this: ‘The Lord God of Israel is worthy of praise because today he has placed a successor on my throne and allowed me to see it’” (1 Kings 1:41-48).

Adonijah had been planning for this day for a long time, and now he appears to be basking in the glory of his self-proclaimed ascent to the throne. Those gathered around him are those who have assisted him in his rise to power. They have, in fact, staked their future on Adonijah’s success. From all appearances, it is a “done deal.” As someone has said, “It’s all over but the shouting.” In fact, the shouting has commenced (see verse 25). But in the midst of their celebration just outside the city of Jerusalem an even more thunderous celebration was heard coming from within Jerusalem. Joab heard the sound of the trumpet (I suppose a military commander would be especially alert for the sounding of a trumpet) and inquired about it just as Jonathan (the son of Abiathar the priest who supported Adonijah) arrived from the city. Adonijah assumed this must be a harbinger of good news, but it was quite the contrary, as Jonathan announced. David had just proclaimed Solomon to be the new king of Israel. And so he told Adonijah what had been going on back in Jerusalem, rendering all of this usurper’s efforts worthless.

Seeking to Salvage the Situation
1 Kings 1:49-53

49 All of Adonijah’s guests panicked; they jumped up and rushed off their separate ways. 50 Adonijah feared Solomon, so he got up and went and grabbed hold of the horns of the altar. 51 Solomon was told, “Look, Adonijah fears you; see, he has taken hold of the horns of the altar, saying, ‘May King Solomon solemnly promise me today that he will not kill his servant with the sword.’” 52 Solomon said, “If he is a loyal subject, not a hair of his head will be harmed, but if he is found to be a traitor, he will die.” 53 King Solomon sent men to bring him down from the altar. He came and bowed down to King Solomon, and Solomon told him, “Go home” (1 Kings 1:49-53).

When I read these words, I am reminded of those who were accusing the woman caught in the act of adultery in a way that would put Jesus at odds with the Law of Moses:

7 When they persisted in asking him, he stood up straight and replied, “Whoever among you is guiltless may be the first to throw a stone at her.” 8 Then he bent over again and wrote on the ground. 9 Now when they heard this, they began to drift away one at a time, starting with the older ones, until Jesus was left alone with the woman standing before him (John 8:7-9).

Those who attended Adonijah’s feast had taken a certain risk when they chose to identify themselves with his cause of seizing the throne. If he had succeeded, they would have been given places of leadership as a part of his administration. But if he failed, they would go down with him. It is no wonder that folks couldn’t get away from this feast fast enough! Adonijah seized the horns of the altar, hoping that Solomon would have mercy on him. And he did, so long as Adonijah remained a loyal subject. So Adonijah was brought down from the altar to appear before Solomon, to whom he bowed down in submission (at least for the moment). Solomon then sent him to his home.

Conclusion

In some ways, the circumstances of this text are a far cry from anything we experience today, but having said this, there are a number of ways in which 1 Kings 1 does relate to us. I would like to suggest a few by way of application.

(1) The text is but one more example of the sovereignty of God. When I speak of the sovereignty of God, I am referring to God’s absolute control over this world, and in particular, His ability to bring to pass every plan and promise He has made. I love the way Nebuchadnezzar put it, many years later:

34 But at the end of the appointed time I, Nebuchadnezzar, looked up toward heaven, and my sanity returned to me. I extolled the Most High, and I praised and glorified the one who lives forever. For his authority is an everlasting authority, and his kingdom extends from one generation to the next. 35 All the inhabitants of the earth are regarded as nothing. He does as he wishes with the army of heaven and with those who inhabit the earth. No one slaps his hand and says to him, ‘What have you done?’” (Daniel 4:34-35)

There are two ways in which the sovereignty of God is evident in our text. First, we see the sovereignty of God in the appointment of Solomon as David’s successor. Look at the intrigue on Adonijah’s part, along with his accomplices. There is a very well orchestrated plan to put Adonijah into power. When we look at David, we find an old man who is about to die and yet is unwilling to relinquish his control, totally unaware of the fact that Adonijah is seizing his kingdom as David lays shivering in his bed. Although God has purposed for Solomon to reign in David’s place, it would seem as though bringing this to pass were impossible. And yet, at the end of this chapter, Solomon is reigning as the King of Israel, while Adonijah is kneeling in submission at his feet. God’s purposes and promises are always fulfilled because God is in control, even when things seem to be in utter chaos.

There is a second evidence of God’s sovereignty, which is not revealed until 1 Kings 2:

Solomon dismissed Abiathar from his position as priest of the Lord, fulfilling the decree of judgment the Lord made in Shiloh against the family of Eli (1 Kings 2:27).

Years before David came to power, God had indicated to Eli that his priesthood would come to an end because of Eli’s unfaithfulness in refusing to discipline his sons for grave priestly misconduct:

27 A man of God came to Eli and said to him, “This is what the Lord says: ‘Did I not plainly reveal myself to your ancestor’s house when they were in Egypt in the house of Pharaoh? 28 I chose your ancestor from all the tribes of Israel to be my priest, to offer sacrifice on my altar, to burn incense, and to bear the ephod before me. I gave to your ancestor’s house all the fire offerings made by the Israelites. 29 Why are you scorning my sacrifice and my offering that I commanded for my dwelling place? You have honored your sons more than you have me by having made yourselves fat from the best parts of all the offerings of my people Israel.’ 30 Therefore the Lord, the God of Israel, says, ‘I really did say that your house and your ancestor’s house would serve me forever.’ But now the Lord says, ‘May it never be! For I will honor those who honor me, but those who despise me will be cursed! 31 In fact, days are coming when I will remove your strength and the strength of your father’s house. There will not be an old man in your house! 32 You will see trouble in my dwelling place! Israel will experience blessings, but there will not be an old man in your house for all time. 33 Any one of you that I do not cut off from my altar, I will cause your eyes to fail and will cause you grief. All of those born to your family will die in the prime of life. 34 This will be a confirming sign for you that will be fulfilled through your two sons, Hophni and Phinehas: in a single day they both will die! 35 Then I will raise up for myself a faithful priest. He will do what is in my heart and soul. I will build for him a secure dynasty and he will serve my chosen one for all time. 36 Everyone who remains in your house will come to bow before him for a little money and for a scrap of bread. Each will say, ‘Assign me to a priestly task so I can eat a scrap of bread’” (1 Samuel 2:27-36).²¹

Eli’s priestly dynasty was going to be terminated and replaced by another (not unlike the way Saul’s kingly dynasty was replaced by the line of David). His two sons, Hophni and Phinehas, were killed on the same day by the Philistines, and when he heard the news, Eli died as well, just as God had said.²² When David went to Nob to seek help from Ahimelech the priest,²³ he did not tell him that he was fleeing from Saul, and as a result when Saul learned that Ahimelech had (innocently, as we are informed) assisted David, he had Ahimelech and his household slaughtered.²⁴ Only one descendant escaped and survived – Abiathar – who served David from then on.²⁵

When David began to reign as king, Abiathar (a descendant of Ithamar), the sole survivor of Eli’s line, served jointly with Zadok (a descendant of Eleazar) as Israel’s high priests.²⁶ But in 1 Kings 1, we read that Abiathar chose to side with Adonijah in his revolt; thus when Solomon became king, he dismissed him from the priesthood. This, we are told, was the fulfillment of the word of the Lord spoken to Eli, which we have just seen in 1 Samuel 2. In the midst of all the intrigue and upheaval going on in relation to David, Solomon, Adonijah, Zadok and Abiathar, God fulfilled His words to Eli through Samuel many years before.

We live in a chaotic and unpredictable world. Yet it will be in the midst of such chaos that God will fulfill His promises, prophecies, and divine purposes just as He said, and just when He planned to do it. Isn’t it wonderful to know that if we are Christians, our lives are in His hands, and our future is secure? Only those who have rejected God have reason to fear.

(2) David and Messiah. David is often a prototype of the Messiah who (from an Old Testament perspective) was yet to come. For example, we find David’s sufferings, as described in Psalm 22 (and elsewhere), to be a picture of the suffering of Messiah on the cross.

One has to wonder why Joab and Abiathar chose to cast their lot with Adonijah, thereby forsaking their loyalty to David and to Solomon. These were men who spent years serving David in the most dangerous and difficult seasons of his life. Why did they forsake David now? I think it is because they perceived him to be old and incompetent, and at the same time, unwilling to surrender the throne to his successor.

I wonder if this is something like the way our Lord’s disciples felt when they forsook Jesus and fled (and Peter did more than this – he denied his Master). Jesus had been introduced by John the Baptist as the Promised Messiah. Jesus confirmed His identity as Messiah by His claims, His teaching, and His miraculous works. The disciples had grandiose visions of what this would mean for Israel and for them personally. They expected Jesus to overthrow Rome, to throw the Jewish rascals (the scribes and Pharisees and the Jewish officials) out, and then to immediately establish the kingdom. But as the time of His death drew near, the disciples began to realize that something very different was taking place. While Peter had drawn his sword and drawn first blood, Jesus rebuked him and then surrendered to those who came to arrest Him. Jesus was not performing according to the disciples’ expectations. As He stood before Pilate and Herod, mocked and abused by the Roman guards and others, He looked weak and powerless, not unlike the way David seemed powerless as he lay trembling in his bed.

David died, no more to reign. Jesus died, too, and His disciples drew the false conclusion that it was all over for them as well.²⁷ All hope of reigning with Him in His kingdom seemed to have been lost. But what a contrast between David, whose body remained in Jerusalem,²⁸ and Jesus, whose body was raised in power. We do not serve a powerless Savior; we serve a powerful Savior who will live forever, so that our hope in Him is sure:

3 Blessed be the God and Father of our Lord Jesus Christ! By his great mercy he gave us new birth into a living hope through the resurrection of Jesus Christ from the dead, 4 that is, into an inheritance imperishable, undefiled, and unfading. It is reserved in heaven for you, 5 who by God’s power are protected through faith for a salvation ready to be revealed in the last time (1 Peter 1:3-5).

David did not know what was going on; our Lord Jesus knows all. David was unwilling to relinquish his throne, even though he was incapable of carrying out his duties. Our Lord was fully capable and worthy to reign at His Father’s side, but in submission to the will of the Father, and to save us, our Lord relinquished His heavenly splendor to take on human flesh and dwell among men, to suffer and to die to save guilty sinners:

5 You should have the same attitude toward one another that Christ Jesus had, 6 who though he existed in the form of God did not regard equality with God as something to be grasped, 7 but emptied himself by taking on the form of a slave, by looking like other men, and by sharing in human nature. 8 He humbled himself, by becoming obedient to the point of death – even death on a cross! (Philippians 2:5-8)

When Jesus presented Himself to the Jewish nation as their long awaited Messiah, some followed Him as His disciples. Their expectations grew as they came to realize His wisdom and power. You can see by the kinds of questions the disciples privately debated among themselves that they had high hopes of positions and power in Messiah’s kingdom, a kingdom which they believed to be imminent. You can imagine their dismay when Jesus surrendered to those who came to arrest Him, when Jesus allowed Himself to be mocked and beaten, and then to be hung on a Roman cross. At this point in time, the disciples must have felt toward Jesus much the same as Joab and Abiathar felt toward David, in his weakened condition, soon to die.

But how different reality is from mere appearance! Jesus was not powerless at all. Jesus had not lost control. No one took His life from Him; He laid it down of His own volition.²⁹ Jesus was raised in power from the dead, no more to die. He will reign forever; His kingdom will never end. David’s weakness was dealt with by the succession of power to Solomon. Our Lord’s “weakness” was dealt with by His resurrection. There will never be a point in time when we need to consider other options (as did Joab and Abiathar), because Jesus never fails. What a joy it is to know that when we trust in the death, burial, and resurrection of Jesus, we commit ourselves to the all-powerful, all-loving, ever-living God.

(3) Lessons in leadership. David was a great man, a man with a heart for God. He became God’s standard for all subsequent kings. But for all of this, David was still just a man, a man who had feet of clay, just like you and me. David was a great leader, but he failed. He failed morally with Bathsheba and Uriah. He failed at fathering. He failed at making the succession of his reign a smooth transition.

Which leads me to this conclusion: All leaders fail, and some great leaders fail greatly. It is always a disappointment when a leader fails, but this should not take us completely by surprise, as though such things never happen, or as though leaders are exempt from the temptations and sins of others. We should not expect our leaders to be perfect; neither should we make excuses for their failures.

Children, if you haven’t already figured it out, your parents fail. They are not omniscient, and thus you may get the blame for something you didn’t do. Your punishment may be more than you think your sin deserves. The advice your parents give may not always be correct. What they permit or forbid may not always be flawless. And that is because they are human.

Church members, your church leaders are not perfect. Each one has weaknesses and predispositions toward some particular sin. Any leader who seeks to give you the impression that he lives a sinless life, above the temptations and trials of other men, is either self-deceived or a deceiver. This is why the Bible not only sets standards for church leaders, it also outlines the process for rebuke and correction when a man fails, including leaders. This is also why God has prescribed a form of church government that employs the principle of plurality. The church should be guided and governed by a plurality of men, each with different spiritual gifts and different perspectives. In this way, church leaders hold each other to account, just as they hold church members in general accountable.

(4) Success is dependent upon succession. I suspect that a good many sermons will be preached this Sunday on the subject of success. Who does not want to be successful? Our text teaches that in order for David to be successful, he must prepare for and promote succession. God promised to give David an eternal kingdom, but that did not mean that David would be king forever. Only the Messiah could fulfill this prophecy. God promised David a dynasty, and Solomon was the one who was to reign in his place. Yet, David seems to resist passing the torch. He does not appear to “disciple” Solomon in such a way as to prepare him for the task ahead. David is told that he cannot build the temple, but he does almost everything short of actually building the temple. His excuse is that Solomon is too young and inexperienced:

David said, “My son Solomon is just an inexperienced young man, and the temple to be built for the Lord must be especially magnificent so it will become famous and be considered splendid by all the nations. Therefore I will make preparations for its construction.” So David made extensive preparations before he died (1 Chronicles 22:5; see also 29:1-2).

Thanks to David, he will be “young and inexperienced” when it comes time for him to assume the throne.

5 One night in Gibeon the Lord appeared to Solomon in a dream. God said, “Tell me what I should give you.” 6 Solomon replied, “You demonstrated great loyalty to your servant, my father David, as he served you faithfully, properly, and sincerely. You have maintained this great loyalty to this day by allowing his son to sit on his throne. 7 Now, O Lord my God, you have made your servant king in my father David’s place, even though I am only a young man and am inexperienced. 8 Your servant stands among your chosen people; they are a great nation that is too numerous to count or number. 9 So give your servant a discerning mind so he can make judicial decisions for your people and distinguish right from wrong. Otherwise no one is able to make judicial decisions for this great nation of yours” (1 Kings 3:5-9).

The fact is that no one is ever capable of leading the people of God. That is why God’s Spirit was bestowed on Israel’s king to empower him to rule. When Solomon became king, he knew that the job was bigger than he was, and so he asked God for wisdom. God solved Solomon’s problem of youth and lack of experience by giving him great wisdom through the Holy Spirit. But could David not have contributed to Solomon’s preparation for the throne by giving him instruction like that we find in the Book of Proverbs? Could David not have given Solomon some tasks to accomplish that would have prepared him for leadership in the future? Even pagan kings practiced co-regency, where both Father and son shared the throne, so that the son might carry on in the father’s absence.

I believe one of the great dangers of leadership is that we cease to view it as a stewardship, and we come to think of it in terms of ownership. If we think of ourselves as owners, we are very reluctant to step aside or to step down. We view future leaders as a threat, which is why dictators do not empower their subordinates, for fear they will seek to take over. This is why the religious leaders of Jesus’ day were so threatened by Jesus. He was a threat to their position and power:

47 So the chief priests and the Pharisees called the council together and said, “What are we doing? For this man is performing many miraculous signs. 48 If we allow him to go on in this way, everyone will believe in him, and the Romans will come and take away our sanctuary and our nation” (John 11:47-48).

(5) I take our text and its implications personally. I am approaching my 64^th birthday, and in the minds of many, that is just one year from “retirement.” I do not plan to retire from active ministry while my health and other circumstances allow it, but I do resolve not to cling to my position as David did, so that death is required to remove and replace me by those who are younger and more capable. I don’t want others to have to “prop me up” and seek to squeeze a few extra miles from my aged mind and body, as they did David.

My desire is to play an enthusiastic and active role in the process of succession. I am speaking not only in reference to my leadership role as a preacher, but also of my role as an elder. In churches like ours, which seek to follow New Testament principles, it is sometimes assumed that because the New Testament does not specify any term of office for either elders or deacons, these must be “lifetime” positions. That is an argument from silence, and thus it is like saying that because the New Testament does not mention Sunday school or church camps that these are unbiblical. I have heard of situations in which an elder was actually senile, and yet no one dared to ask him to step aside. What a tragic way to end a fruitful ministry.

Why not step down and let others take over? I can think of at least three reasons we refuse to step aside. The first is that our ego is too tied to a position and to the power it seems to afford us. We can’t conceive of ministry apart from an official position. The second reason is that we, like David, use the youth and inexperience of the next generation as a compelling reason for us to continue. No one can do it as well as we can, and so we can’t step down. The third reason is what I call “the founding father syndrome.” I am one of the founders of our church, and so I can at least understand how this mindset works. We worked hard to build the church, and we are reluctant to hand its leadership over to those who did not “pay the price” we paid. More than this, we fear that stepping aside and turning the leadership of the church over to others will mean that things will change. If “we did it right” and nothing needs changing, then change will be viewed as something undesirable, even evil.

At this point in time, I believe that existing leadership can fulfill a very vital function – transition. How much better transition is compared to revolution or, worse yet, a church split? As the founding generation of a church grows older, change is absolutely necessary. If nothing else, the founding generation will die off. But one way or the other, new leadership must be recognized, embraced, and supported. I want to be a constructive part of this process, and I believe that my fellow elders feel the same way. That is why we have in recent years added some younger elders, men who will lead us for many years to come. My desire is that more “next generation” elders will be added as we move forward. Succession is one key to success, not to mention survival. I want to be like Jonathan, Saul’s son, who recognized that God had chosen someone else to lead the nation, and then did everything he could to facilitate and support this change. I want to be like Barnabas, who sought out Paul and promoted his ministry, so that Paul eventually became the leader.

As I think about the men who have served as elders at Community Bible Chapel, I find some wonderful examples of men who have been committed to the importance of succession in leadership. I can well remember Lee,³⁰ a friend and fellow elder, urging us to work harder at developing new leadership for our church. Several other men have served us well as elders, and for a variety of reasons, stepped aside from this office. They have continued to serve our church well in other capacities, and they have set a precedent for others to follow. One need not die or be found guilty of some serious sin to step down as an elder. Indeed, they may even make a greater contribution in their new avenues of service.

(6) Some broader implications of the principle of succession. As I have already indicated, this matter of succession applies much more broadly than just to men like me. It applies to all those who hold leadership offices or who fulfill leadership functions. The issue isn’t just one’s age or mental capacity. A leader may find that he has other responsibilities that may take precedence, perhaps only for a period of time. A leader may realize that he has become weary and needs to be refreshed. I have one friend who served as an elder in another church. When he began to serve, he resolved to serve for ten years and no more. I believe that this had a very beneficial impact on the church where he shared in leadership.

Parents must likewise come to terms with the necessity for succession. Parenting is not a lifetime job. We are to prepare our children for the challenges of adulthood. In the earliest days of a child’s life, parents must practice total leadership. We decide what the child eats and when. We decide when the child must take a nap or go to bed for the night. We choose how and where the child will be educated. But as time passes, we must begin the transitional process which prepares them for succession. Whether we like it or not, a day may come when they will become our “parents,” so to speak. They may decide when it is past time for us to live alone or to drive a car, and thus we have some strong incentives for preparing them well.

The principle of succession necessitates evangelism and discipleship. Even our Lord Jesus practiced the principle of succession. He knew that after His sacrificial death, bodily resurrection, and ascension, the work that He had begun was to be carried out by His apostles (initially) and then by the church.

1 I wrote the former account, Theophilus, about all that Jesus began to do and teach 2 until the day he was taken up to heaven, after he had given orders by the Holy Spirit to the apostles he had chosen (Acts 1:1-2, emphasis mine).

Throughout His earthly ministry, the Lord Jesus was preparing His disciples to continue the work that He began. Today that work continues through the church. We are “His body,” the “body of Christ,” carrying out the work He commenced. We are to minister to those in need, as Jesus did when He was on the earth. We are to minister to one another in the power of the Spirit, as Jesus ministered to His disciples. We are to proclaim the gospel and make disciples of those from every nation. Humanly speaking, the church would die, and thus God’s purposes on this earth through the church will come to an end unless Christians are faithful to proclaim the good news of the gospel to lost sinners, and then to disciple those who come to faith in Jesus. Once again we see the importance of the principle of succession. It is a most serious failure (let’s just go ahead and call it sin) to enjoy the benefits of our salvation without sharing them with others. The Lord Jesus saved us and made us His disciples so that we would bear “much fruit.” In fact, bearing much fruit is one evidence that we are His disciples:

“My Father is honored by this, that you bear much fruit and show that you are my disciples” (John 15:8).

(7) The principle of succession is crucial to our survival and success as a church. When our church began over thirty years ago, we were all young. In fact, the “elders” were so young³¹ we jokingly referred to ourselves as the “youngers.” Nobody in their right mind calls us that any longer! There is nothing wrong with gray hair, but it does serve to remind us that we won’t be here forever. And I’m not just talking about the elders. Some of you folks are getting old as well. If we are going to see this church thrive in the future, then we must see church growth by evangelism. We must see those in the younger generation coming to faith. We must faithfully nurture these new believers so that they come to maturity.

The same fears that can hinder elders (new, younger, leadership will mean change) can also hinder the church as a whole. As God graciously works to save those in the next generation, the church will undergo a certain amount of change. Of course it must not change in its understanding and practice relative to the fundamental doctrines of the faith! But it will inevitably change in some of its cultural dimensions. We have seen some of this already. The older generation (of which I am a part) loves hymns, while the younger generation has its praise songs. The older generation loves the piano and organ; the younger generation loves its guitars and drums. We – the older generation – are going to need to adapt and to accommodate the younger generation in non-essential matters. If we refuse, the younger generation will go elsewhere, and we (our church) will eventually pass off the scene.

Let those of us who are more mature (okay, older) embrace the principle of succession. Let us recognize that we are soon to become a bygone generation, and that the next generation of leaders needs to be prepared for the task ahead. Let us commit ourselves to the task of passing the torch to those who are younger, and let us determine to make some of the adjustments necessary for this to happen. We who are passing the torch should expect that the next generation is going to do some things better than we did (just as Solomon did a number of things better than David did). We should also expect that they will make some mistakes in the process, just as we made our mistakes (and continue to do so). Our Lord Jesus informed Peter (and us) that his failure would be a part of the process He would use to make him a godly leader:

31 “Simon, Simon, pay attention! Satan has demanded to have you all, to sift you like wheat, 32 but I have prayed for you, Simon, that your faith may not fail. When you have turned back, strengthen your brothers” (Luke 22:31-32).

Let those who are younger appreciate the wisdom, labor, and sacrifices of those who have gone before them. Let them show love, respect and consideration for the generation to which they owe so much. And let us all purpose to do this in unity. May we not find it expedient to “go our separate ways,” rather than to preserve and to practice the unity of the saints:

1 I, therefore, the prisoner for the Lord, urge you to live worthily of the calling with which you have been called, 2 with all humility and gentleness, with patience, bearing with one another in love, 3 making every effort to keep the unity of the Spirit in the bond of peace. 4 There is one body and one Spirit, just as you too were called to the one hope of your calling, 5 one Lord, one faith, one baptism, 6 one God and Father of all, who is over all and through all and in all (Ephesians 4:1-6).

It is not uniformity (“birds of a feather”) that demonstrates discipleship, but our unity in the midst of diversity. May God grant that we, as a church, may prove ourselves to be His disciples as we pass the torch to the next generation.

¹ Copyright © 2007 by Community Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081. This is the edited manuscript of Lesson 1 in the Becoming a Leader after God’s Heart: Studies in the Life of David, a mini-series of Following Jesus in a Me-First World, prepared by Robert L. Deffinbaugh on April 29, 2007. Anyone is at liberty to use this lesson for educational purposes only, with or without credit. The Chapel believes the material presented herein to be true to the teaching of Scripture, and desires to further, not restrict, its potential use as an aid in the study of God’s Word. The publication of this material is a grace ministry of Community Bible Chapel.

² See 2 Samuel 1:17-27.

³ If I were to identify one guiding principle for the inclusion or exclusion of information that might be found elsewhere, it would be the principle of edification, as found in 1 Corinthians 14:26, Ephesians 4:29, and Philippians 4:8. Many truths are not profitable. Information is included or excluded in Scripture based upon the whether it will or will not edify. This may vary from one book or from one text to another because of the author’s purpose in a particular text.

⁴ See especially chapters 22-23 and 28-29 of 1 Chronicles.

⁵ The counsel of these “servants,” whoever they were, is perplexing indeed. It seemed like a futile and foolish effort of some to squeeze a few more miles out of David, but they were simply not there.

⁶ Iain W. Provan includes an additional note in his commentary which convincingly shows that Abishag’s ministry was sexual, indeed even primarily sexual, in nature. See Iain W. Provan, (1 and 2 Kings, New International Biblical Commentary, Hendrickson Publishers, 1995), pp. 27-28.

⁷ In 2 Samuel 5:13-16 and 1 Chronicles 3:5-8, we find a list of the sons born to David in Jerusalem.

⁸ Also known as Daniel, as we find in 1 Chronicles 3:1.

⁹ In 1 Kings 1:6 we are told that Adonijah was born “right after Absalom” (so NET Bible) or “next after Absalom” (so ESV, NIV).

¹⁰ Compare 2 Samuel 14:25-26 with 1 Kings 1:6.

¹¹ Compare 2 Samuel 15:1 with 1 Kings 1:5.

¹² 1 Kings 1:11-12, 21.

¹³ 2 Samuel 13:7.

¹⁴ 2 Samuel 13-15.

¹⁵ 2 Samuel 8:17; 19:11; 20:25; 1 Kings 1:7-8, etc.

¹⁶ Notice that Adonijah had a high priest, but not a prophet (as did David).

¹⁷ Remember that both Saul (1 Samuel 9) and David (1 Samuel 16) were designated as kings in the context of a sacrificial meal.

¹⁸ This is the same Hebrew word (meaning “to know”) found in verse 4. A beautiful young virgin is lying in bed next to David to “keep him warm” and yet David is not able to “know” her. Now, a self-seeking son of David has usurped the throne, and David does not even “know” it. What a way to underscore David’s age and diminished capacity, and the urgent need for him to designate his successor and step aside.

¹⁹ According to verse 28, after Nathan’s confirmation, David will summon Bathsheba to appear before him once again.

²⁰ Note these words concerning Gihon in Easton’s Bible Dictionary:

The only natural spring of water in or near Jerusalem is the "Fountain of the Virgin" (q.v.), which rises outside the city walls on the west bank of the Kidron valley. On the occasion of the approach of the Assyrian army under Sennacherib, Hezekiah, in order to prevent the besiegers from finding water, "stopped the upper water course of Gihon, and brought it straight down to the west side of the city of David" (2 Chronicles 32:30; 33:14). This "fountain" or spring is therefore to be regarded as the "upper water course of Gihon." From this "fountain" a tunnel cut through the ridge which forms the south part of the temple hill conveys the water to the Pool of Siloam, which lies on the opposite side of this ridge at the head of the Tyropoeon ("cheesemakers'") valley, or valley of the son of Hinnom, now filled up by rubbish. The length of this tunnel is about 1,750 feet. (Easton Bible Dictionary, Third Edition, 1897 by M.G. Easton, M.A., D.D., ASCII edition, 1988 Ellis Enterprises, Inc. Public Domain.)

²¹ See also 1 Samuel 3:10-14.

²² See 1 Samuel 4:1-18.

²³ 1 Samuel 21:1-9.

²⁴ 1 Samuel 22:1-19.

²⁵ 1 Samuel 22:20-23; 30:7-8.

²⁶ Aaron had four sons: Nadab, Abihu, Eleazar, and Ithamar. Nadab and Abihu died before having any sons because they “offered strange fire” on the altar (Leviticus 10:1-2). This left Eleazar and Ithamar. Eli and his sons were descendants of Ithamar, while Zadok was a descendant of Eleazar. God told Eli that his line of priests would perish and be replaced by another (a descendant of Eleazar). When Saul slaughtered Ahimelech and his household, they were descendants of Ithamar, and the sole survivor was Abiathar. When Abiathar chose to side with Adonijah, Solomon removed him from his priesthood, leaving Zadok as the only high priest. Thus, the priesthood was removed from the line of Ithamar and his descendants just as God had told Eli. See 1 Chronicles 24:1-5.

²⁷ See the hopelessness of the disciples on the road to Emmaus in Luke 24:13-24; see also 24:1-11.

²⁸ Acts 2:29.

²⁹ John 10:17-18.

³⁰ Lee and his wife Barbara were with us almost from the beginning. Lee was a friend who faithfully served CBC in various capacities, including that of an elder. He went to be with the Lord several years ago.

³¹ We were all in our thirties at the time.

September 25, 2016

Some of you who are younger in your faith may be like the boy that the late pastor, Ray Stedman, asked how old he was. The boy quickly replied, “I’m twelve, going on thirteen, soon be fourteen.” He was eager to grow! It’s always refreshing to see Christians who are eager to grow spiritually. But as we grow older in the Lord, it’s easy to drift into a humdrum spiritual life, where we lose the eagerness to grow. The Christian life becomes routine, but the freshness of our first love for Christ fades (Rev. 2:1-7).

The same thing can happen in marriage. Obviously, no one can maintain the euphoria that we had when we first fell in love. But even so, we shouldn’t drift into a routine relationship, where the romance has faded away. But to keep the romance alive takes work and effort. The same is true spiritually. To keep your love for the Lord Jesus fresh requires deliberate effort.

In 1 Thessalonians 4, we move into the instructional or ethical part of the letter. Paul has shown them how much he cares for them. He was concerned for their spiritual stability under the persecution that they were enduring. Now, he addresses some concerns that Timothy had brought back after his recent visit there. He will address moral purity (4:3-8); love of the brethren and the need to work for a living (4:9-12); the Lord’s return and the events surrounding that time (4:13-5:11); and some matters concerning conduct in the church (5:12-22). In our text, he introduces all of these practical matters with an exhortation to continue growing in the Lord. Specifically, we learn:

To grow in your walk with the Lord, seek to please Him by learning and obeying His commandments.

“Finally, then” signals the transition to a new section of the letter. Paul is probably taking in the entire flow of thought from chapters 2 & 3 (Robert Thomas, The Expositor’s Bible Commentary [Zondervan], ed. by Frank Gaebelein, 11:269-270). But, specifically, he is expanding on 3:10-13, providing what is still lacking in their faith because of his sudden, forced removal from their midst (G. K. Beale, 1-2 Thessalonians [IVP Academic],  p. 112). He wants them to abound more in love (4:9-10; 5:12-15) and he wants their hearts to be established without blame in holiness (4:3-8) at the Lord’s coming (4:13-5:11).

John Stott (The Message of 1 & 2 Thessalonians [IVP Academic], p. 76) argues, “One of the great weaknesses of contemporary evangelical Christianity is our comparative neglect of Christian ethics, in both our teaching and our practice.” Clearly the apostle Paul taught these new believers, many from pagan backgrounds, many things about Christian moral behavior. He refers (1 Thess. 4:1) to how “you received from us instruction as to how you ought to walk and please God.” He adds (v. 2), “For you know what commandments we gave you.”

Regarding Christian sexual ethics, he reminds them (4:6), “just as we also told you before and solemnly warned you.” Regarding the Christian responsibility to work and provide for one’s own needs, he adds (4:11), “just as we commanded you.” When he deals with the need to be alert with godly living in light of the Lord’s coming, he tells them (5:1), “You have no need of anything to be written to you.” Paul had taught them much in a short time about Christian ethics. Regarding the first two verses of chapter 4, Stott (p. 78) says that it is noteworthy both for its authoritative tone and for its emphasis on pleasing God as the foundation for Christian ethical behavior. We learn five things here about pleasing, obeying, and growing in the Lord:

1. To walk in a way that is pleasing to God, you must be “in the Lord Jesus” through believing the gospel.

Paul writes (1 Thess. 4:1), “Finally then, brethren, we request and exhort you in the Lord Jesus ….” The fact that he calls them “brethren” (or, “brothers and sisters”) indicates that these people had experienced the new birth. The Holy Spirit had imparted new life to them (John 3:3-8; 1 Pet. 1:3), so that now they were in God’s family, brothers and sisters with all who believe in Christ. At the moment of the new birth, the Spirit places all who believe in Jesus into His body, the church (1 Cor. 12:13). Paul often refers to our new relationship with God as being “in Christ” (Eph. 1:3, 4, 6, 7, 12, 13, etc.). It is to those in that new sphere of spiritual reality that he gives this exhortation.

I find that many Christians do not understand that “praying the sinner’s prayer” or “making a decision to receive Christ” do not necessarily indicate that the person has been born again. This is especially true of Christian parents. Their teenager is living as a rebellious pagan, but the parents will say, “But he’s a Christian, because he accepted Jesus as his Savior at summer camp when he was a child.” Or, “He prayed to receive Christ and was baptized.” But, there has been very little, if any, evidence that God has imparted new life to that young person.

Believing in Jesus as your personal Savior is more than mental assent to the gospel, while you continue to live for all that the world and the flesh can offer. To truly believe in Jesus means that God has changed your heart. Your desires are different than they were before. Now, you love God, rather than being indifferent towards Him. You delight in His Word, which is food for your soul. You hate your sin, turn from it, and strive to be more like Jesus, who is holy. You seek to obey the Lord and please Him out of thankfulness for the grace that He has given to you.

Thus Paul’s instruction here applies only to those who are “in the Lord Jesus” through repenting of their sins and believing the gospel. That changes these commands from being burdensome to be a blessing from a loving Savior. It changes our motivation from striving to earn God’s favor to wanting to please Him because we are the objects of His favor. It’s the difference between a maid who cleans a man’s house and does his laundry because it’s her job and a wife who does these tasks out of love for her husband who loves her. So, to walk in a way that is pleasing to God, you must be “in the Lord Jesus” through believing the gospel.

2. The Christian life is a walk.

If you don’t have a translation that uses the word “walk,” at least in a marginal note, you need a more literal translation. Paul often uses this metaphor to describe the Christian life, and it’s helpful to think about it. In the first place, it’s not a leap, although we may wish it were. We don’t get where we need to be in one quick, sudden flash. It takes time to walk somewhere and it takes time to grow in the Lord.

Also, the Christian life is not an effortless flight, where you soar above all the problems below. Sometimes it is presented this way: When you learn the “secret” of “letting go and letting God,” your striving ceases. Like a bird at the Grand Canyon, you glide above the rugged terrain below, riding effortlessly on the currents. If you’re struggling against sin or wrestling with discouragement, there must be something wrong. If you’re exerting effort, you must not be trusting or resting in God.

One time over 40 years ago, I heard a man whose teaching was along these lines. In his message, he indicated that his times in God’s Word were always rich and profitable. I went up to him after his message and asked, “Don’t you ever have times when you don’t get anything out of the verses that you read that day?” He wagged his finger at me and said, “Young man, if you expect nothing from God, you’ll get it every time!”

But the picture of walking with God implies some effort. Last Monday, Marla and I walked from the Snow Bowl at 9,500 feet elevation almost five miles to the top of Mount Humphries at 12,633 feet. I assure you that that required a lot of effort! From the top, I watched the ravens soaring on the currents and wished I had their ability to fly. That walk was hard and there were many places where we could have twisted an ankle on rocks. But a step by step walk was the only way to get to that mountaintop.

If you’re walking closely with someone, it provides an opportunity for getting to know that person better. You can talk about many things. You can ask advice for problems that you’re going through. As believers, we get to know God through His Word. We share our hearts with Him through prayer. We walk with Him daily by spending time alone with Him.

The destination or goal of our walk is not a mountaintop, but rather, conformity to Jesus Christ. We move steadily toward becoming holy, as He is holy. We grow to become more like Him in His character qualities. We are to “walk by the Spirit” so that we do “not carry out the desire of the flesh” (Gal. 5:16), but rather develop the fruit of the Spirit (Gal. 5:22-23): “Love, joy, peace, patience, kindness, goodness, faithfulness, gentleness, and self-control.” Paul says (Col. 2:6), “Therefore, as you received Christ Jesus the Lord, so walk in Him.”

In Ephesians, Paul repeatedly uses the “walk” metaphor to show different aspects of the Christian life. He says (Eph. 2:10), that we are to walk in the good works which God prepared for us beforehand. He adds (Eph. 4:1) that we are to “walk in a manner worthy of the calling with which [we] have been called.” We are not to walk (Eph. 4:17-18) “as the Gentiles also walk, in the futility of their mind, being darkened in their understanding, excluded from the life of God because of the ignorance that is in them, because of the hardness of their heart.” Rather (Eph. 5:2), we are to “walk in love, just as Christ also loved you.” This means (Eph. 5:8-10) that we are to “walk as children of Light (for the fruit of the Light consists in all goodness and righteousness and truth), trying to learn what is pleasing to the Lord.” And (Eph. 5:15-16), “Be careful how you walk, not as unwise men but as wise, making the most of your time, because the days are evil.”

Occasionally, Paul uses the analogy of the Christian life as a race that we run (1 Cor. 9:24-27; Gal. 2:2; Phil. 2:16; implied in 2 Tim. 4:7; cf. Heb. 12:1), which has some useful lessons. But more often, it’s a walk: a steady, step-by-step, somewhat unspectacular journey toward a chosen destination, which is holiness. There are occasional setbacks, but if you get back up and keep going, you’ll make progress. The question is, “Are you walking with God?”

3. If you are in the Lord Jesus, it is necessary to walk in a manner pleasing to Him.

Paul says (1 Thess. 4:1), “You received from us instruction as to how you ought to walk and please God.” “Ought” comes from a Greek word meaning, “it is necessary” or “one must.” It refers to inner necessity or the compulsion of duty (A Greek-English Lexicon of the New Testament [University of Chicago Press], by William Arndt and Wilbur Gingrich, 2nd ed., p. 172). It means that we’re not free to decide how we want to live as Christians. We have been bought with the blood of Christ. We’re his slaves, not our own bosses. We are under obligation to live in a way that glorifies and pleases Him (1 Cor. 6:18-20).

A popular book on the Christian life pits pleasing God against trusting God, saying that we must choose one or the other as the primary and ultimate motive of our hearts (TrueFaced [NavPress], by Bill Thrall, Bruce McNichol, & John Lynch, p. 37). It portrays pleasing God as a life of striving to earn His approval, whereas trusting Him means acting on the basis of His complete acceptance of us in Christ. But that’s a false and misleading dichotomy. In fact, it is God’s gracious, undeserved acceptance of us in Christ that motivates us to live in a manner that is pleasing to Him. Trusting God and pleasing Him are complementary, not in competition.

Picture a child living in the squalor of a poorly funded third world orphanage. He’s dirty and malnourished, with several health issues. He’s not a squeaky clean Gerber baby! A wealthy couple from America who aren’t able to have children, but who desperately want them, visit that orphanage and pick out that baby to be their child. They bring him to their home, provide the necessary food and medical care to nurture him to health, and shower him with their love. As he grows up and learns about the horrible situation that his parents rescued him from, that child should be motivated to please them, not to earn their love, but because they have already abundantly bestowed their love upon him.

Pleasing God begins on the heart or thought level. Jesus constantly hit the Pharisees because they put on a good show outwardly and honored God with their rituals, but their hearts were far from Him (Mark. 7:6-23; Matt. 23:1-36). He emphasized the need for inner purity when He said that if we lust after a woman in our hearts, in God’s sight we have committed adultery with her (Matt. 5:27-30). Paul says (Rom. 8:8), “Those who are in the flesh cannot please God.” Thus to please God, we must have experienced the new birth (as I said earlier), where God changes our hearts.

Paul said (2 Cor. 5:9), “Therefore we also have as our ambition, whether at home or absent, to be pleasing to Him.” In the context, he means that in this life and in view of standing before the Lord at the judgment, his constant aim was to please the Lord. That should be our aim as well.

Thus, to walk in a way that is pleasing to the Lord, you first must be in Him through believing the gospel. Then you must walk with Him in a manner pleasing to Him.

4. Even when you are walking in a manner pleasing to the Lord, there is always room for growth.

Paul acknowledges that the Thessalonians are actually walking so as to please God, but then he encourages them (4:1), to “excel still more.” We never get to a place where we can say, “I’ve arrived! Now I’m fully conformed to the image of Jesus Christ. I don’t need to grow anymore!” The prophet Hosea (6:3) exhorted, “So let us know, let us press on to know the Lord.” Paul applies this verse to himself (Phil. 3:12-14):

Not that I have already obtained it or have already become perfect, but I press on so that I may lay hold of that for which also I was laid hold of by Christ Jesus. Brethren, I do not regard myself as having laid hold of it yet; but one thing I do: forgetting what lies behind and reaching forward to what lies ahead, I press on toward the goal for the prize of the upward call of God in Christ Jesus.

Paul wrote that about 25 years after he had become a Christian! If he still felt the need to press on in the Lord, how much more do we all need to keep growing! If you’re stagnant or in a rut in your walk with the Lord, do whatever it takes to start growing again! Root out any secret sins. Seek to get right in all your relationships. Make a commitment to get up a little earlier in the morning to meet with the Lord. Get a good book on the spiritual life and read it prayerfully. Change whatever you must to grow in the Lord!

5. The way that we excel still more in our walk with God is to learn and obey His commandments.

After exhorting the Thessalonians to excel still more, Paul adds (1 Thess. 4:2), “For you know what commandments we gave you by the authority of the Lord Jesus.” Paul emphasizes that he wasn’t the one making up these commandments. Rather, they came (literally), “through the Lord Jesus.” As he repeats (1 Thess. 4:8), “So, he who rejects this is not rejecting man but the God who gives His Holy Spirit to you.” Briefly, note four things:

A. To obey God’s commandments, we first must know them.

Paul had already told them many of these commands. We have God’s commands written in His Word. We’re not under all of the Old Testament commands, since the old covenant was superseded by the new covenant (Heb. 8:6-13). But nine of the Ten Commandments are repeated in the New Testament. Some Christians argue that we are still under the Sabbath commandment, with Sunday becoming the Christian Sabbath. My understanding is that the Old Testament Sabbath was fulfilled by Jesus Christ (Hebrews 4). We are instructed not to neglect gathering together as believers (Heb. 10:25), but Paul makes it clear that we are free to observe or not observe one day above another (Rom. 14:5-6; cf. Gal. 4:10-11; Col. 2:16-17).

All of God’s commandments are summed up in the two great commandments, to love God with all our hearts and to love our neighbor as we love ourselves (Matt. 22:37-40). But you need to study God’s Word to learn specifically how those two commandments are to be obeyed in every situation.

B. To obey God’s commandments is not legalism; it is the response to His grace.

When I teach the necessity of obedience to God’s commandments, invariably someone either thinks or tells me, “That’s legalism! But we’re under grace!” If you’re thinking that, you don’t understand either legalism or grace. Paul wrote (Titus 2:11-12), “For the grace of God has appeared, bringing salvation to all men, instructing us to deny ungodliness and worldly desires and to live sensibly, righteously and godly in the present age.” God’s grace teaches us to be obedient! It motivates us to be obedient. Freedom in Christ is not freedom to follow the lusts of the flesh, but rather, freedom from sin (John 8:31-36).

C. God’s commandments aren’t helpful hints for happy living—they’re orders that must be obeyed.

Paul has already said that he was exhorting them “through the Lord Jesus,” implying the Lord’s authority. The Greek noun (v. 2, “commandments”) refers especially to the transmitted orders of a military commander (G. Abbott-Smith, A Manual Geek Lexicon of the New Testament [Charles Scribner’s Sons], p. 156). Although soldiers don’t always understand orders, they must obey them, trusting that the commander knows things that they don’t know. The Bible’s commandments have the wisdom of the omniscient Creator behind them and are given so that we can win the battle against the enemy of our souls. They aren’t optional suggestions. They’re God’s authoritative commands that we must obey.

D. God’s commandments come from Him and are not culturally relative.

Paul didn’t make them up himself. They come to us from the Lord Jesus, who is the only source of absolute moral truth. Our culture does not believe in absolute moral truth, and that error has infiltrated the church. Fifty years ago, no Christian would have thought that homosexual behavior was morally acceptable. But today many who profess to be Christians, especially those under 30, think that as long as the partners love each other, homosexual relations are okay. They also think that it’s okay to have sex outside of marriage as long as you are in love. There are other areas where Christians have compromised God’s absolute standards because they have drifted with our culture rather than obeyed God’s word.

Jesus claimed to be the truth and to be the source of truth (John 8:31-32; 14:6). He prayed (John 17:17), “Sanctify them in the truth; Your word is truth.” If we start bending God’s word to make it fit with our godless culture, we will not grow in our walk with God. We will not please Him or help to further His kingdom and righteousness (Matt. 6:33). We must obey His commands, even when they are counter-cultural.

Conclusion

My main concern in this message is for you if you’ve become spiritually apathetic and you’re not growing. The longer you’re a Christian, the easier it is to become routine in your relationship with the Lord and lose the freshness of walking daily with Him. I encourage you to do whatever it takes to get back on the path of pleasing God, obeying God, and growing in Him. As you get into His word each day, ask Him to apply it to your heart. “For this is the love of God, that we keep His commandments; and His commandments are not burdensome” (1 John 5:3).

Application Questions

1. Why is “making a decision to accept Christ” not necessarily the same as being born again? Why is this distinction important?
2. What are the essential ingredients in a walk with God?
3. Why is pleasing God not a matter of earning His favor? Look up all the references to pleasing God to study this concept.
4. Why is obedience to God’s commandments not legalism? What is legalism? What does it mean to live by God’s grace?

Copyright, Steven J. Cole, 2016, All Rights Reserved.

Unless otherwise noted, all Scripture Quotations are from the New American Standard Bible, Updated Edition © The Lockman Foundation

คำนำ¹

1 เมื่อพระองค์เสด็จลงมาจากภูเขาแล้วคนเป็นอันมากได้ติดตามพระองค์ไป 2 ขณะนั้นมีคนโรคเรื้อนมากราบไหว้พระองค์แล้วทูลว่า “พระองค์เจ้าข้าเพียงแต่พระองค์จะโปรดก็จะทรงบันดาลให้ข้าพระองค์หายโรค ได้”3 พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์ถูกต้องเขาแล้วตรัสว่า “เราพอใจแล้วจงหายเถิด” ในทันใดนั้นโรคเรื้อนของเขาก็หาย 4 ฝ่ายพระเยซูตรัสสั่งเขาว่า “อย่าบอกเล่าให้ผู้ใดฟังเลยแต่จงไปสำแดงตัวแก่ปุโรหิตและถวายเครื่องบูชาตาม ซึ่งโมเสสได้สั่งไว้เพื่อเป็นหลักฐานต่อคนทั้งหลายว่าเจ้าหายโรคแล้ว”²

5 เมื่อพระเยซูเสด็จเข้าไปในเมืองคาเปอรนาอุมมีนายร้อยคนหนึ่งมาอ้อน วอนพระองค์ 6 ว่า “พระองค์เจ้าข้าบ่าวของข้าพระองค์เป็นง่อยอยู่ที่บ้านทนทุกข์เวทนามาก” 7 พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า “เราจะไปรักษาเขาให้หาย”8 นายร้อยผู้นั้นทูลพระองค์ว่า “พระองค์เจ้าข้าข้าพระองค์เป็นคนไม่สมควรที่จะรับเสด็จพระองค์เข้าใต้ชายคา ของข้าพระองค์ขอพระองค์ตรัสเท่านั้นบ่าวของข้าพระองค์ก็จะหายโรค 9 ข้าพระองค์รู้ดีเพราะเหตุว่าข้าพระองค์อยู่ใต้วินัยทหารแต่ก็ยังมีทหารอยู่ ใต้บังคับบัญชาของข้าพระองค์ข้าพระองค์จะบอกแก่คนนี้ว่า ‘ไป’ เขาก็ไปบอกแก่คนนั้นว่า ‘มา’ เขาก็มาบอกทาสของข้าพระองค์ว่า ‘จงทำสิ่งนี้’ เขาก็ทำ”10 ครั้นพระเยซูทรงได้ยินดังนั้นก็ประหลาดพระทัยนักตรัสกับบรรดาคนที่ตามพระ องค์ว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่าเราไม่เคยพบศรัทธาที่ไหนมากเท่านี้แม้ใน อิสราเอล 11 เราบอกท่านทั้งหลายว่าคนเป็นอันมากจะมาจากทิศตะวันออกและทิศตะวันตกจะมาร่วม สำรับกับอับราฮัมและอิสอัคและยาโคบในแผ่นดินสวรรค์12 แต่ชาวแผ่นดินนั้นจะต้องถูกขับไล่ไสส่งออกไปในที่มืดที่นั่นจะมีเสียง ร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน” 13 แล้วพระเยซูจึงตรัสกับนายร้อยว่า”จงกลับบ้านเถิดท่านมีศรัทธาแล้วจงได้ผลตาม ศรัทธานั้น” ในทันใดนั้นเองบ่าวของเขาก็หายเป็นปกติ³

14 ครั้นพระเยซูเสด็จเข้าไปในเรือนของเปโตรก็ทรงเห็นแม่ยายของเปโตรนอนป่วยจับ ไข้อยู่ 15 พอพระองค์ทรงจับมือนางความไข้ก็หายนางจึงลุกขึ้นปรนนิบัติพระองค์ 16 พอค่ำลงเขาพาคนผีเข้าสิงเป็นอันมากมาหาพระองค์พระองค์ก็ทรงขับผีออกด้วยพระ ดำรัสและบรรดาคนเจ็บป่วยทั้งหลายนั้นพระองค์ก็ได้ทรงรักษาให้หาย17 ทั้งนี้เพื่อจะให้สำเร็จตามพระวจนะโดยอิสยาห์ผู้เผยพระวจนะที่ว่าท่านได้แบก ความเจ็บไข้ของเราทั้งหลายและหอบโรคของเราไป”⁴ (มัทธิว 8:1-17)⁵

ถ้อยคำแรกของมัทธิวบทที่ 8 เชื่อมต่อด้วยการทำอัศจรรย์หลังจากที่พระเยซูเสร็จจากการเทศนาบนภูเขา :

เมื่อพระองค์เสด็จลงมาจากภูเขาแล้วคนเป็นอันมากได้ติดตามพระองค์ไป (มัทธิว 8:1)

มัทธิวคงต้องการให้ผู้อ่านเห็นการเชื่อมโยงระหว่างคำเทศนาบนภูเขาในบทที่ 5-7 และการอัศจรรย์ที่ตามมาในบทที่ 8 ให้เริ่มต้นด้วยการทบทวนว่าเราเรียนอะไรมาบ้างจนถึงบทนี้

ในบทที่ 1 และ 2 มัทธิวบันทึกเรื่องต้นกำเนิดของพระเยซู เรื่องราวการถือกำเนิดมาของพระเยซูถูกออกแบบมาเพื่อให้ผู้อ่านตระหนักได้ ว่าพระเยซูคือพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญา สืบเชื้อสายมาทางอับราฮัม (1:1) และทางดาวิด (1:5-6) ดังนั้นพระองค์ทรงถือกำเนิดมาในเชื้อสายของพระเมสซิยาห์ สี่ครั้งในสองบทนี้ มัทธิวกล่าวว่าเหตุการณ์นี้เป็นไปตามคำพยากรณ์ในพระคัมภีร์เดิม⁶เรา จึงได้เห็นว่าในพงษ์พันธ์ของพระเยซู มีคนต่างชาติเกี่ยวข้องด้วย (1:3, 5) และพวกโหราจารย์ (2:1-12) ที่เดินทางมาเพื่อนมัสการ “กษัตริย์ของชาวยิว” และยังได้เห็นความวุ่นวายใจในท่ามกลางชาวยิวในเยรูซาเล็ม (2:3) และการอาฆาตมาดร้ายอย่างรุนแรงของเฮโรด

ในบทที่ 3 เป็นเรื่องของยอห์นผู้ให้บัพติศมา การมาของยอห์นทำให้คำพยากรณ์ในอิสยาห์ 40:3 (มัทธิว 3:3) เกิดขึ้นเป็นจริง ยอห์นประกาศว่าแผ่นดินของพระเจ้ามาใกล้แล้ว และเรียกร้องให้ผู้คนสำนึกผิดกลับใจจากบาป รอรับการเสด็จมาขององค์พระผู้เป็นเจ้า ในขณะเดียวกัน ท่านกล่าวตำหนิพวกฟาริสีและสะดูสีที่มาเฝ้าดูด้วยความหน้าซื่อใจคด พวกเขาถูกท้าทายให้ “พิสูจน์การกลับใจของเจ้าด้วยผลที่เกิดขึ้น” (3:8) พระเมสซิยาห์กำลังเสด็จมาใกล้แล้ว ขณะที่ยอห์นให้บัพติศมาด้วยน้ำ พระเมสซิยาห์จะให้ “บัพติศมา” ด้วยไฟ (3:11-12) พระเยซูเสด็จไปหายอห์นเพื่อรับบัพติศมา หลังจากที่ยอห์นรีรอไม่แน่ใจ ท่านก็ยอมให้บัพติศมาพระเยซู ในทันใดนั้น พระบิดา พระวิญญาณของพระเจ้าลงมาสถิต ยืนยันว่าพระเยซูทรงเป็นพระบุตรที่รักยิ่งของพระเจ้า เป็นพระเมสซิยาห์ (3:13-17)

ในบทที่ 4 พระเยซูทรงมีชัยชนะเหนือการผจญของมารในถิ่นทุรกันดาร (4:1-11) หลังจากที่ยอห์นถูกจับ พระเยซูเสด็จออกจานาซาเร็ธ ย้ายไปคาร์เปอรนาอุม ซึ่งเป็นไปตามคำพยากรณ์ของอิสยาห์ 9:1 (4:15-16) และที่นี่พระเยซูทรงเรียกสาวกอย่างน้อยสี่คน – เปโตร อันดรูว์ ยากอบ และยอห์น (4:18-20) และพระองค์ทรงเริ่มเทศนาสั่งสอน และรักษาโรค ทำให้ดึงดูดฝูงชนมากมาย:

23 พระเยซูได้เสด็จไปทั่วแคว้นกาลิลีทรงสั่งสอนในธรรมศาลาของเขาทรงประกาศข่าว ประเสริฐเรื่องแผ่นดินของพระเจ้าและทรงรักษาโรคภัยไข้เจ็บของชาวเมืองให้หาย 24 กิตติศัพท์ของพระองค์ก็เลื่องลือไปทั่วประเทศซีเรียเขาจึงพาคนป่วยเป็นโรค ต่างๆคนที่ทนทุกข์เวทนาคนผีเข้าคนเป็นลมบ้าหมูและคนเป็นอัมพาตมาหาพระองค์ พระองค์ก็ทรงรักษาเขาให้หาย 25 และมีคนหมู่ใหญ่มาจากแคว้นกาลิลีและแคว้นทศบุรีและกรุงเยรูซาเล็มและแคว้นยู เดียและแม่น้ำจอร์แดนฟากตะวันออกติดตามพระองค์ไป (มัทธิว 4:23-25)

และนำสู่การเทศนาบนภูเขา (มัทธิว 5-7) สาระสำคัญในคำสอนของพระเยซู (ข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ) จึงเริ่มต้น หัวใจสำคัญคือพระองค์ทรงแสดงให้เห็นชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ของสิ่งที่ พระองค์ประกาศ และการเชื่อมโยงเข้ากับธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม ในด้านหนึ่ง พระเยซูทรงแก้ไขการตีความธรรมบัญญัติอย่างผิดๆ และนำมาใช้ในยุคนั้น – ผู้นำศาสนาชาวยิวยังสนับสนุนให้นำข้อผิดพลาดนั้นมาใช้ด้วย พวกเขาเน้นแต่การเชื่อฟังภายนอก พระเยซูทรงเน้นเข้าไปในจิตใจ พวกเขาสอนว่าฆ่าคนเป็นสิ่งผิด พระเยซูทรงสอนว่าแค่คิดว่าเพื่อนบ้านของคุณไร้ค่า หรือไม่ยอมคืนดีในความสัมพันธ์ที่แตกหัก ก็ผิด (5:21-26) พวกเขาสอนว่าการล่วงประเวณีเป็นบาป พระเยซูสอนว่าแค่มองให้เกิดใจกำหนัดก็บาปแล้ว (5:27-30)

ศาสนายูดายได้เปลี่ยนบทบัญญัติในพระคัมภีร์เดิมไปเป็นระบอบการพากเพียรทำ พระเยซูสอนว่าไม่มีใครรับความรอดได้โดยดำเนินชีวิตให้ได้ตามธรรมบัญญัติ แม้แต่ผู้สอนธรรมบัญญัติและฟาริสี ที่ดูเหมือนเคร่งครัดศรัทธาที่สุดแล้วในศาสนายิว:

“เพราะเราบอกท่านทั้งหลายว่าถ้าความชอบ ธรรมของท่านไม่ยิ่งกว่าความชอบธรรมของพวกธรรมาจารย์และพวกฟาริสีท่านจะไม่มี วันได้เข้าสู่แผ่นดินสวรรค์” (มัทธิว 5:20)

ถ้อยคำที่น่าตระหนกนี้สื่อไปยังคนฟังที่นั่งรายล้อม และหลายคนที่นึกเอาว่าตนเองยังไงก็ได้ไปสวรรค์ (ทำให้สงสัยว่า) จะได้ไปจริงหรือ? และที่น่าตระหนกกว่า พระเยซูทรงระบุด้วยว่าใครได้ไป ไม่ได้ไป – ผู้ที่รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ, ผู้ที่โศกเศร้า, ผู้ที่มีใจอ่อนโยน, ผู้ที่มีใจกรุณา และผู้ที่ถูกข่มเหง (5:1-16) ศาสนาเที่ยงแท้ไม่ใช่แค่เรื่องของการทำดี แต่เป็นเรื่องของความเชื่อ ไม่ใช่เป็นสิ่งที่เห็นจากภายนอก แต่เป็นเรื่องของจิตใจภายใน ศาสนาเที่ยงแท้ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ผู้นำศาสนาอยากจะให้เหมือนให้ทาน หรืออยากจะกักเก็บเอาไว้เองก็ได้ แต่ทุกสิ่งคือองค์พระเยซูคริสต์ ดังนั้นพระองค์จึงทรงเตือนผู้คนถึง “ทางกว้าง” ที่นำไปสู่ความพินาศ (7:13-14) และผู้เผยพระวจนะหรือคนสอนศาสนาเทียมเท็จ (7:15-23)

ในบทสรุปคำเทศนาของพระเยซู พระองค์ทรงเน้นและย้ำว่าความเชื่อแท้ไม่ใช่เป็นแค่ถ้อยคำสวยหรู แต่เป็นการกระทำที่แสดงออกถึงความเชื่อนั้น (7:24-27) ไม่ใช่แค่คนที่ได้ยินว่าได้รับความรอด แต่เป็นคนที่จริงจังกับข่าวประเสริฐ การกระทำเป็นตัวบ่งถึงสิ่งที่พูด คำพูดพิสูจน์ได้ด้วยการลงมือทำ⁷ คำลงท้ายของบทที่ 7 ทำให้ฝูงชนที่ฟังอยู่สัมผัสได้ถึงสิทธิอำนาจของพระเยซู ซึ่งต่างจากผู้นำศาสนาของพวกเขา:

28 ครั้นพระเยซูตรัสคำเหล่านี้เสร็จแล้วประชาชนทั้งปวงก็อัศจรรย์ใจด้วยคำสั่ง สอนของพระองค์ 29 เพราะว่าพระองค์ได้ทรงสั่งสอนเขาด้วยสิทธิอำนาจหาเหมือนพวกธรรมาจารย์ของเขา ไม่ (มัทธิว 7:28-29)

ผมเชื่อว่าข้อพระคำที่ต่อจากนั้นในมัทธิวบทที่ 8 เป็นสิ่งที่สนับสนุนสิทธิอำนาจของพระเยซู พระคำของพระองค์รับรองด้วยสิ่งที่พระองค์กระทำ พระเยซูตรัสสอนด้วยสิทธิอำนาจในคำเทศนาบนภูเขา และจากนั้นทรงกระทำอัศจรรย์รักษาโรค และช่วยผู้คน บ่อยครั้งเพียงคำตรัส ถ้าพระเยซูทรงเป็นพระเมสซิยาห์ตามที่ทรงเทศนาบนภูเขา พระองค์ก็ทรงรับรองสิ่งที่ทรงประกาศด้วยการกระทำในบทที่ 8

ทรงรักษาคนโรคเรื้อน⁸

1 เมื่อพระองค์เสด็จลงมาจากภูเขาแล้วคนเป็นอันมากได้ติดตามพระองค์ไป 2 ขณะนั้นมีคนโรคเรื้อนมากราบไหว้พระองค์แล้วทูลว่า”พระองค์เจ้าข้าเพียงแต่ พระองค์จะโปรดก็จะทรงบันดาลให้ข้าพระองค์หายโรคได้” 3 พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์ถูกต้องเขาแล้วตรัสว่า “เราพอใจแล้วจงหายเถิด” ในทันใดนั้นโรคเรื้อนของเขาก็หาย 4 ฝ่ายพระเยซูตรัสสั่งเขาว่า “อย่าบอกเล่าให้ผู้ใดฟังเลยแต่จงไปสำแดงตัวแก่ปุโรหิตและถวายเครื่องบูชาตาม ซึ่งโมเสสได้สั่งไว้เพื่อเป็นหลักฐานต่อคนทั้งหลายว่าเจ้าหายโรคแล้ว” (มัทธิว 8:1-4)

ข้อ 1 บอกกับผู้อ่านว่ามีอะไรเกิดขึ้นหลังจากคำเทศนาบนภูเขาจบลง พระเยซูเสด็จลงมาจากภูเขา และเพราะคำสอนของพระองค์ คนเป็นอันมากจึงติดตามมา พวกเขาคงได้เห็นเป็นพยานถึงอัศจรรย์ที่ทรงทำหลังเสร็จจากการเทศนา และเสด็จลงมาจากภูเขา

การอัศจรรย์รักษาโรคครั้งแรกที่มัทธิวบันทึก เป็นเรื่องของชายที่ป่วยน่าสงสารและหมดหนทางรักษา มัทธิวบอกว่าชายคนนั้นเป็นโรคเรื้อน (ข้อ 2) ลูกาบันทึกว่าเขาเป็นโรคเรื้อน “เต็มทั้งตัว”⁹ นักวิชาการพระคัมภีร์บอกเราว่า “โรคเรื้อน” ในสมัยนั้น ต่างจาก “โรคเรื้อน” ในสมัยของเรา ในความเห็นของผม มันแย่ยิ่งกว่า ขอเล่ารายละเอียดถึงความสยดสยองในอาการของโรค¹⁰ โรค เรื้อนถูกมองว่าเป็นคำสาป มีเรียมเป็นโรคเรื้อนเพราะถูกลงโทษที่กบฎและต่อต้านโมเสส (กันดารวิถี 12:9-15) เช่นเดียวกับเกหะซี คนรับใช้ของเอลีชา เป็นโรคเรื้อนเพราะความโลภ (2พงศ์กษัตริย์ 5:20-27) คำสาปแช่งที่ดาวิดลงโทษพงษ์พันธ์ของโยอาบรวมเรื่องโรคเรื้อนไว้ด้วย (2ซามูเอล 3:29) กษัตริย์อุสซีอาห์ เป็นโรคเรื้อนเพราะไปเผาเครื่องหอมบูชาที่ในพระวิหาร (2พงศาวดาร 26:16-21) โรคเรื้อนจึงเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดของที่สุด ไม่มีทางรักษา มีแต่นอนรอความตาย ถ้าเทียบกับสมัยนี้ อาจเป็นมะเร็งขั้นรุนแรง เพียงแต่อาการของโรคเรื้อนนั้นมองเห็นได้ และมันน่าเกลียดน่ากลัว

โรคเรื้อนจึงบ่งเป็นนัยครอบคลุมถึงคนใกล้ตายที่ยังหายใจ ก่อนประกาศว่าผู้ใดเป็นโรคเรื้อน ต้องผ่านการทดสอบเสียก่อน (เลวีนิติ 13) ทันทีที่ปุโรหิตประกาศ คนที่เป็นโรคเรื้อนจะถูกตัดขาดจากสังคม ห้ามข้องเกี่ยวและติดต่อกับผู้ใด พวกเขาต้องประกาศตนด้วยการคร่ำครวญ เหมือนกับศพ (ที่ถ้าใครไปแตะถูกก็จะเป็นมลทิน) คนโรคเรื้อนต้องฉีกเสื้อผ้าของตน ไม่คลุมศีรษะ เอามือปิดปากบน และถ้ามีใครเข้าไปใกล้ พวกเขาต้องรีบตะโกนว่า “มลทิน มลทิน” ต้องไปอาศัยอยู่ที่นอกค่าย (เลวีนิติ 13:45-46) โดยทั่วไป คนโรคเรื้อนไม่อาจเข้าไปในพระวิหาร หรือแม้แต่เข้าไปในเขตเมืองเยรูซาเล็ม คนโรคเรื้อนจึงเป็นเหมือนคนตายที่ยังมีลมหายใจ ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้

ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่ออ่านเรื่องที่มัทธิวบันทึกเรื่องรักษาคนเป็นโรค เรื้อน ดูเหมือนขณะที่พระเยซูประทับอยู่ในเขตเมืองหนึ่งในกาลิลี ชายโรคเรื้อนคนนี้กล้ามาก ฝ่าฝูงชนเพื่อจะเข้าไปหาพระองค์ เขาต้องการรับการรักษา นี่ไม่ใช่ธรรมดา เขาควรต้องอยู่ห่างออกไป ผมแทบมองเห็นภาพฝูงชนแตกฮือ เมื่อคนโรคเรื้อนนี้เข้าไปหาพระเยซู ใครจะไปกล้าจับตัวให้หยุด? ผู้คนคงถอยกรูด เฝ้าดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

คนโรคเรื้อนนั้นก้มลงกราบไหว้พระเยซู ร้องทูลว่า “พระองค์เจ้าข้า เพียงแต่พระองค์จะโปรดก็จะทรงบันดาลให้ข้าพระองค์หายโรคได้” (8:2) เขาพูดถูกครับ ถูกที่เรียกว่าพระเยซูคือ “องค์พระผู้เป็นเจ้า” และถูกที่พระองค์สามารถรักษาให้เขากลับมาสะอาดได้ เขาพูดถูกที่ว่าพระองค์จะทรงโปรดหรือไม่ก็สุดแท้แต่พระองค์ อย่างที่หลายคนสังเกตุ ชายโรคเรื้อนคนนี้มองเห็นถึงสิทธิอำนาจในพระเยซู พระองค์ไม่จำเป็นต้องอธิษฐานเผื่อเขา พระองค์ทรงรักษาเขาได้

เราแทบไม่แปลกใจที่พระองค์ทรงตอบว่า “เราพอใจแล้วจงหายเถิด” (ข้อ 2) คุณคงแทบได้ยินเสียงกลั้นหายใจและถอนหายใจของคนที่เฝ้าดูอยู่เมื่อพระเยซู ยื่นพระหัตถ์ออกไปแตะตัวเขา มัทธิวบันทึกไว้ชัดเจน พระเยซูทรงตั้งใจยื่นพระหัตถ์ออกไปแตะตัวชายคนนี้ คนที่ไม่เคยถูกสัมผัสจากมนุษย์มานานแสนนาน ประหลาดใจหรือไม่ ทั้งๆที่พระองค์ทรงรักษาเขาด้วยคำตรัสเท่านั้นก็พอ แต่ทรงเลือกที่จะใช้ทั้งคำตรัสและการสัมผัสตัว!

พระเยซูทรงสั่งห้ามชายที่หายจากโรคเรื้อน ไม่ให้เล่าให้ใครฟังเรื่องการรักษา แต่ให้ไปหาปุโรหิต ในหนังสือเลวีนิติในพระคัมภีร์เดิมมีบท (14) มีข้อกำหนดและขั้นตอนต่างๆก่อนที่ปุโรหิตจะประกาศว่าคนโรคเรื้อนนี้หายสะอาด แล้ว ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา “บัญญัตินี้” เหมือนนอนหลับไหล ไม่เคยถูกแตะต้อง ไม่เคยนำมาใช้ แต่วันนี้ปุโรหิตประจำการมีโอกาสได้นำมาใช้ มีโอกาสได้เห็นคนโรคเรื้อนรับการรักษาให้หาย และผู้ที่รักษามีนามว่าพระเยซู ชายที่เคยเป็นโรคเรื้อนต้องไปหาปุโรหิต เพื่อให้ตรวจสอบและยืนยันว่าเขาหายจากโรคและสะอาดดี เท่ากับปุโรหิตต้องเป็นผู้รับรองการอัศจรรย์นี้ และคิดหนักมากว่าหมายถึงอะไร

รักษาบ่าวของนายร้อย (มัทธิว 8:5-13)

5 เมื่อพระเยซูเสด็จเข้าไปในเมืองคาเปอรนาอุมมีนายร้อยคนหนึ่งมาอ้อน วอนพระองค์ 6 ว่า “พระองค์เจ้าข้าบ่าวของข้าพระองค์เป็นง่อยอยู่ที่บ้านทนทุกข์เวทนามาก” 7 พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า “เราจะไปรักษาเขาให้หาย” 8 นายร้อยผู้นั้นทูลพระองค์ว่า “พระองค์เจ้าข้าข้าพระองค์เป็นคนไม่สมควรที่จะรับเสด็จพระองค์เข้าใต้ชายคา ของข้าพระองค์ขอพระองค์ตรัสเท่านั้นบ่าวของข้าพระองค์ก็จะหายโรค 9 ข้าพระองค์รู้ดีเพราะเหตุว่าข้าพระองค์อยู่ใต้วินัยทหารแต่ก็ยังมีทหารอยู่ ใต้บังคับบัญชาของข้าพระองค์ข้าพระองค์จะบอกแก่คนนี้ว่า ‘ไป’ เขาก็ไปบอกแก่คนนั้นว่า ‘มา’ เขาก็มาบอกทาสของข้าพระองค์ว่า ‘จงทำสิ่งนี้’ เขาก็ทำ”10 ครั้นพระเยซูทรงได้ยินดังนั้นก็ประหลาดพระทัยนักตรัสกับบรรดาคนที่ตามพระ องค์ว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่าเราไม่เคยพบศรัทธาที่ไหนมากเท่านี้แม้ใน อิสราเอล11 เราบอกท่านทั้งหลายว่าคนเป็นอันมากจะมาจากทิศตะวันออกและทิศตะวันตกจะมาร่วม สำรับกับอับราฮัมและอิสอัคและยาโคบในแผ่นดินสวรรค์12 แต่ชาวแผ่นดินนั้นจะต้องถูกขับไล่ไสส่งออกไปในที่มืดที่นั่นจะมีเสียง ร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน”13 แล้วพระเยซูจึงตรัสกับนายร้อยว่า “จงกลับบ้านเถิดท่านมีศรัทธาแล้วจงได้ผลตามศรัทธานั้น” ในทันใดนั้นเองบ่าวของเขาก็หายเป็นปกติ (มัทธิว 8:5-13)¹¹

การรักษานี้ให้รายละเอียดไว้ค่อนข้างมาก มากกว่ารักษาชายโรคเรื้อน (เก้าข้อ เทียบกับสาม) จึงต้องมีความสำคัญ ให้ดูว่าคนที่สำคัญ (นอกจากพระเยซู) คือนายร้อย เขาเป็นทหาร มีผู้ใต้บังคับบัญชา 100 คน มาอยู่ในอิสราเอลเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของบ้านเมือง ในพระคัมภีร์ใหม่พูดถึงพวกนายร้อยไว้ค่อนข้างดี¹² ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ นายร้อยคนนี้เป็นคนต่างชาติ¹³ ผมคิดว่ามีเหตุผลพอพูดได้ว่าบ่าวของนายร้อยคนนี้ (เด็กหนุ่ม) เป็นยิว เพราะใครจะทำหน้าที่เป็นบ่าวรับใช้ให้กับคนต่างชาติในอิสราเอลได้? และผมไม่ประหลาดใจ ถ้าบ่าวคนนี้เป็นผู้ทำให้นายร้อยมานับถือศาสนายูดาย นอกจากนี้ คงมีการเอ่ยถึงพระเยซูบ่อยจนนายร้อยต้องไปตามหา หน้าที่ของนายร้อยคือรักษาความสงบให้กับดินแดนที่เข้าไปยึดครอง ใครก็ตามที่ดูเหมือนก่อเรื่องวุ่นวายจะถูกจับตามองอย่างใกล้ชิด ลูกาบอกเราว่าทาสคนนี้ผู้เป็นนาย “รักมาก” (ลูกา 7:2) เห็นได้จากการที่เขาพยายามหาทางช่วยรักษาให้หาย เพื่อไม่ต้องทนทุกข์เวทนาอีกต่อไป (มัทธิว 8:6)

สังเกตุให้ดีจะเห็นว่านายร้อยคนนี้ไม่ได้ขอสิ่งใดให้ตนเอง เขารู้สึกสะเทือนใจเพราะอาการทุกข์ทรมานของบ่าว และคนต่างชาติคนนี้เชื่อว่าพระเยซูเสด็จมาเพื่ออวยพรประชากรของพระองค์ ชาวยิว เนื่องจากเขาไม่ได้ขอให้ตัวเอง แต่ขอให้พระเยซูรักษาบ่าว (ชาวยิว) ของเขา ดูเขามั่นใจว่าพระเยซูจะทำตามที่เขาร้องขอ แล้วเราก็เห็นว่าพระเยซูทรงเต็มพระทัยช่วย นายร้อยยังพูดไม่ทันจบ เมื่อพระเยซูตรัสว่า “เราจะไปรักษาเขาให้หาย”(8:7)

ทำให้นายร้อยตั้งตัวแทบไม่ทัน เขารู้ดีถึงข้อกฎหมายและบทบัญญัติที่กั้นขวางระหว่างชาวยิวและคนต่างชาติ เราคงจำเรื่องเปโตรไปที่บ้านของนายร้อยโครเนลิอัส (กิจการ 10) เพื่อเข้าใจความหนาของกำแพงที่กั้นขวาง นายร้อยคนนี้คงอยากให้พระเยซูไปรักษาบ่าวของเขา แต่จะให้พระองค์มัวหมองเพราะไปที่บ้านเขาได้อย่างไร? (เขาคงไม่รู้ว่าพระเยซูเพิ่งจะถูกตัวชายโรคเรื้อนมา) นี่ไม่ใช่เป็นเพราะเขาขาดความเชื่อ แต่เป็นเพราะเขาถ่อมตัว ยอมรับสถานะว่าเป็นเพียงคนต่างชาติ

ซึ่งแตกต่างจากคำร้องขอของข้าราชการคนหนึ่งในยอห์น 4:46-50 ในกรณีนั้น เขาอ้อนวอนให้พระเยซูไปที่บ้านเพื่อรักษาบุตรของเขาที่ป่วยใกล้ตาย แต่นายร้อยกลับขอไม่ให้พระองค์เสด็จไปที่บ้าน มีเหตุผลสองประการครับ ประการแรก เขาไม่สมควร¹⁴ที่จะให้พระเยซูเสด็จเข้าไปในบ้านของเขา (มัทธิว 8:8) ทำไมเขาจะทำให้พระองค์ต้องมัวหมองเพราะไปที่บ้านของเขา? ประการที่สอง ซึ่งดีกว่า – พระเยซูไม่จำเป็นต้องไปที่บ้านของเขา เพราะนายร้อยคนนี้ตระหนักดีถึงฤทธิอำนาจของพระองค์ ฤทธิอำนาจของพระเยซูนั้นยิ่งใหญ่ จนไม่จำเป็นต้องเสด็จไปที่บ้าน แค่พระองค์ตรัสสั่ง บ่าวของเขาก็จะได้รับการรักษาให้หาย

ตัวนายร้อยเองก็เป็นผู้มีอำนาจตามขอบเขต เมื่อเขาสั่งผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาให้ทำบางสิ่ง พวกเขาก็จะทำ แต่อำนาจของพระเยซูยิ่งใหญ่กว่ามาก ทำไมพระองค์ต้องมัวหมองด้วยการไปที่บ้านของเขา ในเมื่อพระองค์ทำการรักษาจากที่ๆพระองค์ประทับอยู่ได้?

นายร้อยคนนี้ได้มากกว่าที่ทูลขอ และนี่เป็นผลมาจากความเชื่อ ไม่ใช่เป็นเพราะมีอำนาจจากสายงานในกองทัพ อย่าลืมว่าชายคนนี้ไม่ได้ขออะไรให้ตัวเอง แต่ให้กับบ่าว (ชาวยิว?) ของเขา แต่กลับได้รับพระพรดีที่สุดสองประการซึ่งเกินความคาดหวัง

ประการแรก นายร้อยคนนี้ได้รับคำยกย่องอย่างสูง สูงเกินกว่าผู้ใด ไม่ว่าจะเป็นชาวยิวหรือชาวต่างชาติ และถูกบันทึกไว้ในหนังสือพระกิตติคุณด้วย “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่าเราไม่เคยพบศรัทธาที่ไหนมากเท่านี้แม้ในอิสราเอล” (ข้อ 10) ความเชื่อของคนต่างชาติคนนี้แซงหน้าคนยิวในอิสราเอลไป และได้รับคำชมเชยจากองค์พระผู้เป็นเจ้า ประการที่สอง ชายผู้นี้ได้รับพระสัญญาของพระเยซูให้เข้ามีส่วนร่วม และมีสามัคคีธรรมเกินกว่าที่เขาจะคาดคิด นายร้อยคนนี้คิดว่าตนเองนั้นไม่สมควร (ไม่มีคุณสมบัติพอ) ที่จะให้พระเยซูเสด็จเข้าไปในชายคาบ้าน แต่ดูสิ่งที่พระเยซูสัญญากับเขาเพราะความเชื่อที่เขามี:

11 “เราบอกท่านทั้งหลายว่าคนเป็นอันมากจะมาจากทิศตะวันออกและทิศตะวันตกจะมา ร่วมสำรับกับอับราฮัมและอิสอัคและยาโคบในแผ่นดินสวรรค์12 แต่ชาวแผ่นดินนั้นจะต้องถูกขับไล่ไสส่งออกไปในที่มืดที่นั่นจะมีเสียง ร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน”(มัทธิว 8:11-12)

เหนือสิ่งอื่นใด อาหารที่โต๊ะเฉลิมฉลองตามธรรมบัญญัติของชาวยิวจะแยกพวกเขาออกจากคนต่างชาติ อย่างกรณีของเปโตร ทั้งในกิจการ 10 และในกาลาเทีย 2 นายร้อยคนนี้นึกภาพพระเยซูเข้าไปในบ้านเขาไม่ออก ไม่ต้องพูดถึงร่วมนั่งโต๊ะเสวย แต่พระเยซูทรงบอกเขาว่า ในแผ่นดินของพระองค์ เขาจะได้นั่งโต๊ะร่วมรับประทานอาหารกับอับราฮัม อิสอัค และยาโคบ พระองค์ยังบอกด้วยว่าจะมีคนต่างชาติเป็นอันมากนั่งอยู่ด้วย ในขณะที่ชาวยิวจำนวนมากจะไม่ได้รับโอกาสนั้น

เมื่อพระเยซูทรงสิ้นพระชนม์ที่บนกางเขน และทรงคืนพระชนม์ เสด็จกลับสู่พระบิดา และเมื่อมีการเขียนจดหมายฝากในพระคัมภีร์ใหม่ ทำให้เราเข้าใจว่าเหตุการณ์นี้ว่าเป็นไปได้อย่างไร แรกสุด นายร้อยคนนี้ได้ทำในสิ่งที่เป็นพรต่อเชื้อสายของอับราฮัม :

1 พระเจ้าตรัสแก่อับรามว่า “เจ้าจงออกจากเมืองจากญาติพี่น้องจากบ้านบิดาของเจ้าไปยังดินแดนที่เราจะบอก ให้เจ้ารู้ 2 เราจะให้เจ้าเป็นชนชาติใหญ่เราจะอวยพรแก่เจ้าจะให้เจ้ามีชื่อเสียงใหญ่โต เลื่องลือไปแล้วเจ้าจะช่วยให้ผู้อื่นได้รับพร3 เราจะอำนวยพรแก่คนที่อวยพรเจ้าเราจะสาปคนที่แช่งเจ้าบรรดาเผ่าพันธุ์ทั่วโลก จะได้พรเพราะเจ้า” (ปฐมกาล 12:1-3)

แปลกใจหรือไม่? เห็นพระสัญญาที่พระเจ้าจะอวยพรเขา?

ที่สำคัญที่สุด ในบริบทของมัทธิวตอนนี้ ชาติพันธ์ของคนใดคนหนึ่งไม่ได้เป็นตัวกำหนดชีวิตนิรันดร์ของเขา แต่เป็นความเชื่อ ยอห์นผู้ให้บัพติศมาบ่งไว้ชัดเจนว่าชาวยิวหลายคนจะไม่ได้เข้าแผ่นดินสวรรค์ แต่จะต้องเจอกับการพิพากษานิรันดร์แทน:

7 ครั้นยอห์นเห็นพวกฟาริสีและพวกสะดูสีพากันมาเป็นอันมากเพื่อจะรับบัพติศมา ท่านจึงกล่าวแก่เขาว่า “เจ้าชาติงูร้ายใครได้เตือนเจ้าให้หนีจากพระอาชญาซึ่งจะมาถึงนั้น 8 เหตุฉะนั้นจงพิสูจน์การกลับใจของเจ้าด้วยผลที่เกิดขึ้น 9 อย่านึกเหมาเอาในใจว่าตัวมีอับราฮัมเป็นบิดาเพราะเราบอกเจ้าทั้งหลายว่าพระ เจ้าทรงฤทธิ์อาจจะให้บุตรเกิดขึ้นแก่อับราฮัมจากก้อนหินเหล่านี้ได้ 10 บัดนี้ขวานวางไว้ที่โคนต้นไม้แล้วและทุกต้นที่ไม่เกิดผลดีจะต้องตัดแล้วโยน ทิ้งในกองไฟ (มัทธิว 3:7-10)

ประเด็นคือไม่ใช่เป็นเรื่องของเชื้อชาติที่เขาเกิดมา และไม่ใช่เรื่องการเพียรทำเพื่อให้ได้มา แต่เป็นความเชื่อในพระเยซูคริสต์ผู้เป็นพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญา นี่คือสิ่งที่ทำให้บางคนได้เป็นเชื้อสายแท้จริงของอับราฮัม:

13 เพราะว่าพระสัญญาที่ประทานแก่อับราฮัมและผู้สืบเชื้อสายของท่านที่ว่า จะได้ทั้งพิภพเป็นมรดกนั้นไม่ได้มีมาโดยพระบัญญัติ แต่มีมาโดยความชอบธรรมที่เกิดจากความเชื่อ 14 ถ้าเขาเหล่านั้นที่ถือตามธรรมบัญญัติจะเป็นทายาท ความเชื่อก็ไม่มีประโยชน์อะไร และพระสัญญาก็เป็นอันไร้ประโยชน์ 15 เพราะธรรมบัญญัติเป็นเหตุให้มีการลงพระอาชญา แต่ที่ใดไม่มีธรรมบัญญัติ ที่นั้นก็ไม่มีการละเมิดธรรมบัญญัติ 16 ด้วยเหตุนี้เอง การที่ได้รับมรดกนั้นจึงขึ้นอยู่กับความเชื่อ เพื่อจะได้เป็นตามพระคุณ เพื่อพระสัญญานั้นจะเป็นที่ไว้วางใจแก่ผู้สืบเชื้อสายของท่านทุกคน มิใช่แก่ผู้สืบเชื้อสายที่ถือธรรมบัญญัติพวกเดียว แต่แก่บรรดาคนที่มีความเชื่อเช่นเดียวกับอับราฮัมผู้เป็นบิดาของพวกเรา 17 ตามที่มีคำเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า เราได้ให้เจ้าเป็นบิดาของมวลประชาชาติ ต่อพระพักตร์พระองค์ที่ท่านเชื่อ คือพระเจ้าผู้ทรงให้คนที่ตายแล้วฟื้นชีวิตขึ้นมา และทรงเรียกสิ่งของที่ยังมิได้มี ให้มีขึ้น (โรม 4:13-17)

นายร้อย แสวงหาความเมตตาให้แก่บ่าวของตน มาหาพระเยซูบนพื้นฐานของความเชื่อ และด้วยความเชื่อนี้ ไม่เพียงแต่รักษาบ่าวให้หาย แต่ช่วยให้ตัวเขาเองได้รับความรอด คนที่อ่านเรื่องคำเทศนานี้ส่วนมากคือคนต่างชาติ พระวจนะตอนนี้ (ที่ต่อมาได้รับการเปิดเผยในพระคัมภีร์ใหม่) บอกเราว่าคนต่างชาติ (และคนยิว) สามารถ – รับ – และจำเป็นต้อง – ได้รับความรอดอย่างไร นี่เป็นถ้อยคำหวานหอมที่สุดที่เราเคยได้ยิน และเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างที่สุดที่พระผู้ช่วยให้รอดของเราประทานให้

สตรีชรา (แม่ยายของเปโตร) มัทธิว 8:14-17

14 ครั้นพระเยซูเสด็จเข้าไปในเรือนของเปโตร ก็ทรงเห็นแม่ยายของเปโตรนอนป่วยจับไข้อยู่ 15 พอพระองค์ทรงจับมือนาง ความไข้ก็หาย นางจึงลุกขึ้นปรนนิบัติพระองค์ 16 พอค่ำลง เขาพาคนผีเข้าสิงเป็นอันมากมาหาพระองค์ พระองค์ก็ทรงขับผีออกด้วยพระดำรัส และบรรดาคนเจ็บป่วยทั้งหลายนั้น พระองค์ก็ได้ทรงรักษาให้หาย 17 ทั้งนี้เพื่อจะให้สำเร็จตามพระวจนะโดยอิสยาห์ผู้เผยพระวจนะที่ว่า ท่านได้แบกความเจ็บไข้ของเราทั้งหลาย และหอบโรคของเราไป (มัทธิว 8:14-17)

แม่ยายของเปโตรมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการอัศจรรย์ทั้งสองก่อนหน้า? ทำไมถึงมาบอกเราว่าเธอได้รับการรักษาให้หายแล้ว? ในเรื่องนี้ เธอได้รับการรักษาโดยไม่มีคำตรัสสักคำ ไม่มีแม้แต่ถามไถ่ถึงอาการ ตามที่บันทึกไว้ในมาระโกและลูกา มีคนทูลอ้อนวอนขอให้พระองค์ช่วยรักษา¹⁵ และแน่นอน นี่เป็นอาการเจ็บป่วยอีกแบบ ไม่ใช่เป็นแค่ “ปวดศีรษะ” แต่บันทึกว่านางนอนป่วยจับไข้อยู่¹⁶

การรักษาแม่ยายของเปโตรเพิ่มเติมให้เห็นถึงฤทธิอำนาจในการรักษาของพระ เยซู แบบในทันที ครั้งนี้พระองค์ทรงรักษาขณะที่สัมผัสมือนาง และที่ทำให้การรักษานี้อัศจรรย์ยิ่งขึ้น คือในทันใดนางก็หายจากอาการป่วย ลุกขึ้นและปรนนิบัติพระองค์และคนอื่นๆ (พระเยซู พวกสาวก และคนอื่นๆที่อยู่ในบ้าน)¹⁷

แต่ผมค่อนข้างจะคิดไปว่าการรักษาแม่ยายของเปโตรมีสาเหตุสำคัญบางอย่าง และเป็นสิ่งที่มัทธิวเน้นในตอนนี้ การอัศจรรย์ที่พระเยซูกระทำน่าจะแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วแบบปากต่อปาก เพราะพอตอนค่ำ มีผู้คนมากมายมาหาพระองค์ที่บ้านของเปโตร และพระเยซูทรง “ปรนนิบัติ” พวกเขาด้วยการรักษาทุกคนให้หาย (มัทธิว 8:16) มีการขับผีออกด้วย “พระดำรัส” อีกด้วย ( 8:16)

แล้วมัทธิวก็นำเข้าสู่คำพยากรณ์ที่เกิดขึ้นเป็นจริงอีกครั้ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นไปตามคำพยากรณ์จากในพระคัมภีร์เดิม:

16 พอค่ำลง เขาพาคนผีเข้าสิงเป็นอันมากมาหาพระองค์ พระองค์ก็ทรงขับผีออกด้วยพระดำรัส และบรรดาคนเจ็บป่วยทั้งหลายนั้น พระองค์ก็ได้ทรงรักษาให้หาย 17 ทั้งนี้เพื่อจะให้สำเร็จตามพระวจนะโดยอิสยาห์ผู้เผยพระวจนะที่ว่า ท่านได้แบกความเจ็บไข้ของเราทั้งหลาย และหอบโรคของเราไป (มัทธิว 8:16-17)

เป็นถ้อยคำที่นำมาจากอิสยาห์ 53:4 และเป็นส่วนหนึ่งของคำพยากรณ์ใหญ่ ขออนุญาตนำส่วนใหญ่ของคำพยากรณ์นี้มาให้ดู:

4 แน่ทีเดียวท่านได้แบกความเจ็บไข้ของเราทั้งหลาย
และหอบความเจ็บปวดของเราไป
กระนั้นเราทั้งหลายก็ยังถือว่าท่านถูกตี
คือพระเจ้าทรงโบยตีและข่มใจ
5 แต่ท่านถูกบาดเจ็บเพราะความทรยศของเราทั้งหลาย
ท่านฟกช้ำเพราะความบาปผิดของเรา
การตีสอนอันทำให้เราทั้งหลายสมบูรณ์นั้นตกแก่ท่าน
ที่ท่านต้องฟกช้ำนั้นก็ให้เราหายดี
6 เราทุกคนได้เจิ่นไปเหมือนแกะ
เราทุกคนต่างได้หันไปตามทางของตนเอง
และพระเจ้าทรงวางลงบนท่าน ซึ่งความบาปผิดของเราทุกคน (อิสยาห์ 53:4-6)

อิสยาห์เชื่อมโยงความเจ็บไข้เข้ากับความบาป ซึ่งก็สมควร ท่านพยากรณ์ว่าเมื่อพระเมสซิยาห์เสด็จมา พระองค์จะทรงหอบความเจ็บปวดของเราไป รวมถึงความบาปผิดด้วย ยังแปลกใจอยู่หรือไม่ เมื่อพระเยซูเสด็จมาบนโลก ประกาศว่าพระองค์คือพระเมสซิยาห์ พระองค์ควรต้องรักษาผู้คนจากอาการเจ็บป่วยทั้งหลาย? พระเยซูทรงแสดงให้เห็นชัดว่าที่ทรงยกโทษบาปนั้นเชื่อมโยงอย่างแน่นแฟ้นกับ ที่พระองค์ทรงรักษาโรค

2 ดูเถิด เขาหามคนง่อยคนหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนที่นอนมาหาพระองค์ เมื่อพระเยซูทรงเห็นความเชื่อของเขาทั้งหลาย จึงตรัสกับคนง่อยว่า “ลูกเอ๋ย จงชื่นใจเถิด บาปของเจ้าได้รับอภัยแล้ว” 3 เมื่อได้ยินตรัสดังนั้น พวกธรรมาจารย์บางคนคิดในใจว่า “คนนี้พูดหมิ่นประมาทพระเจ้า” 4 ฝ่ายพระเยซูทรงทราบความคิดของเขา จึงตรัสว่า “เหตุไฉนท่านทั้งหลายคิดชั่วอยู่ในใจเล่า 5 ที่จะว่า ‘เจ้าได้รับอภัยเรื่องบาปของเจ้าแล้ว’ และจะว่า ‘จงลุกขึ้นเดินไปเถิด’ นั้นข้างไหนจะง่ายกว่ากัน 6 แต่เพื่อท่านทั้งหลายจะได้รู้ว่า บุตรมนุษย์มีสิทธิอำนาจในโลกที่จะโปรดยกความผิดบาปได้” พระองค์จึงตรัสสั่งคนง่อยว่า “จงลุกขึ้นยกที่นอนกลับไปบ้านเถิด” 7 เขาจึงลุกขึ้นไปบ้าน (มัทธิว 9:2-7)

บทสรุป

แต่ละอัศจรรย์มีความมหัศจรรย์อยู่ภายนอกและภายในนั้น เราควรใส่ใจ ดูเหมือนมัทธิวละเรื่องลำดับเวลาเพื่อให้เรื่องราวสอดคล้องกันไปมากกว่า¹⁸ ผมเชื่อว่ากุญแจที่จะเข้าใจพระวจนะตอนนี้คือ เรื่องราวต่างๆสอดคล้องและต่อเนื่องจากคำเทศนาบนภูเขา ในคำเทศนาบนภูเขา พระเยซูตรัสถึงความสัมพันธ์ของพระองค์กับธรรมบัญญัติ ธรรมบัญญัติไม่อาจช่วยมนุษย์ให้รอดได้ ได้แต่สาปแช่ง (มัทธิว 5:20) พระองค์ไม่ได้มาล้มเลิกธรรมบัญญัติ แต่ทรงมาทำให้สำเร็จครบถ้วน (5:17-19) พระเยซูทรงมีสิทธิอำนาจยิ่งใหญ่ มีอำนาจแก้ไขความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจากการตีความ และการนำธรรมบัญญัติมาใช้ ผู้คนต่างตระหนักดี (มัทธิว 7:28-29) มัทธิว 8:1-17 แสดงให้เห็นถึงแนวทางหลักๆที่สอดคล้องกับคำสอนในคำเทศนาบนภูเขาของพระองค์

โดยเฉพาะ พระวจนะตอนนี้เน้นเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพระเยซูและธรรมบัญญัติ ธรรมบัญญัติไม่ช่วยให้ใครรอดได้ และไม่ช่วยรักษาใครให้หายโรค ธรรมบัญญัติอาจชี้ให้เห็นถึงความเจ็บป่วยและสุขภาพ แต่ไม่อาจทำให้สุขภาพดีขึ้น มีแต่จะพูดถึงความวิบัติที่จะได้รับ (ประกาศว่าคุณเป็นมลทิน) หรือเป็นผู้ป่วย ในอีกด้าน พระเยซูรักษาผู้ป่วยได้ เช่นเดียวกับยกโทษบาปให้ได้ นี่เป็นสิทธิอำนาจของพระองค์ในฐานะบุตรของพระเจ้า และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นพระเมสซิยาห์ แต่พระองค์ก็ไม่ได้มาเพื่อล้มเลิกธรรมบัญญัติ แต่กลับมาทำให้สำเร็จครบถ้วน

มัทธิวบันทึกเรื่องชายโรคเรื้อนเป็นเรื่องแรก คนที่อาการของโรคทำให้ถูกตัดขาดจากสังคม และไม่อาจเข้าถึงพระเจ้าได้ พูดง่ายๆคือเขาถูกกักให้อยู่ “ภายนอกค่าย” แล้วธรรมบัญญัติทำอะไรให้เขาได้บ้าง? มีแต่ประนามและสาปแช่ง แต่โดยฤทธิอำนาจของพระเจ้า เขาได้รับการรักษาให้หาย และประกาศว่าเขาสะอาดและหายดี นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญัติทำให้ไม่ได้ พระเยซูทรงรักษาชายโรคเรื้อนให้หายได้ และนี่คือสิ่งที่พระองค์ทรงทำ

เช่นเดียวกับบาปของเรา ธรรมบัญญัติชี้ให้เห็นและแสดงให้เห็นความบาปของเรา แต่ไม่อาจกำจัดบาปนั้นได้ ธรรมบัญญัติประกาศว่าอะไรคือความชอบธรรม แต่ไม่เคยหาหนทางให้เราเป็นคนชอบธรรมได้ ธรรมบัญญัติประกาศว่าเราทุกคนเป็นคนบาป แต่ไม่อาจช่วยให้รอดพ้นจากบทลงโทษได้ (โรม 3:9-20) พระเยซูคริสต์เท่านั้น สามารถขจัดความโสมมออกไปจากจิตวิญญาณเรา และประกาศว่าเราสะอาดหายดีแล้ว

พระเยซูทรงส่งชายโรคเรื้อนที่หายดีไปหาปุโรหิต เพื่อเป็นไปตามที่ธรรมบัญญัติกำหนด (เลวีนิติ 14) เพื่อให้ปุโรหิตรู้เห็นเป็นพยาน และตระหนักว่าคนโรคเรื้อนนั้นได้รับการชำระให้สะอาดแล้ว นั่นคือสิ่งที่พระองค์ทำ ให้พวกเขาต้องคิดหนักว่าพระเยซูคือผู้ใด เพราะนี่เป็นการอัศจรรย์ ตามที่มัทธิวบ่งไว้ในข้อ 17 พระเยซูไม่ได้มาเพื่อล้มเลิกธรรมบัญญัติ แต่มาทำให้ครบถ้วนในฐานะพระเมสซิยาห์ พระองค์เองสามารถรักษาชายโรคเรื้อนนี้ให้หายสะอาดได้ พระองค์เองสามารถยกโทษคนบาปจากความผิดบาปได้ และมอบชีวิตนิรันดร์ให้ผู้ที่ได้รับการอภัยได้

เรื่องนายร้อยก็เป็นเรื่องที่มัทธิวให้ความสำคัญที่สุด การเป็นคนต่างชาติ นายร้อยคนนี้ไม่บังอาจทำให้พระเยซูมัวหมองโดยไปที่บ้านของเขา และเขายังตระหนักดีถึงฤทธิอำนาจของพระองค์ พระเยซูไม่จำเป็นที่ต้องเสด็จไปที่บ้านของเขาเพื่อช่วยรักษาบ่าว พระองค์สามารถรักษาได้จากที่ๆพระองค์ประทับอยู่ และเขาร้องขอไม่ให้พระองค์เสด็จไป พระเยซูทรงปิติกับความเชื่อของนายร้อยคนนี้ ถ้าเขาคิดว่าเขาไม่มีส่วนในพระพรที่พระเจ้ามอบให้คนอิสราเอล เขามองเห็นถึงกำแพงที่ขวางกั้นอยู่หรือ? เป็นกำแพงที่สร้างมาจากธรรมบัญญัติ พระเยซูตรัสกับเขาว่าเขาจะได้นั่งร่วมโต๊ะเสวยกับบรรดาอัครปิตุลาของแผ่นดิน สวรรค์ ในขณะที่พวกยิวหลายคนจะถูกโยนออกไป ธรรมบัญญัติไม่สามารถเสนอทางออกที่กั้นอยู่ระหว่างคนยิวและคนต่างชาติ แต่พระเยซูทรงรื้อกำแพงที่กั้นนี้ออกไป เพื่อให้เป็นไปตามพระสัญญาในธรรมบัญญัติและคำของผู้เผยพระวจนะ ธรรมบัญญัติแยกชาวยิวออกจากชาวต่างชาติ พระเยซูคริสต์ทรงนำทั้งสองมาไว้ด้วยกันเพื่อให้เป็นคนๆใหม่

11 เหตุฉะนั้นท่านจงระลึกว่า เมื่อก่อนท่านเคยเป็นคนต่างชาติตามเนื้อหนัง และพวกที่รับพิธีเข้าสุหนัตซึ่งกระทำแก่เนื้อหนังด้วยมือ เคยเรียกท่านว่า เป็นพวกที่มิได้เข้าสุหนัต 12 จงระลึกว่า ครั้งนั้นท่านทั้งหลายเป็นคนอยู่นอกพระคริสต์ ขาดจากการเป็นพลเมืองอิสราเอล และไม่มีส่วนในบรรดาพันธสัญญาซึ่งทรงสัญญาไว้นั้น ไม่มีที่หวัง และอยู่ในโลกปราศจากพระเจ้า 13 แต่บัดนี้ในพระเยซูคริสต์ ท่านทั้งหลายซึ่งเมื่อก่อนอยู่ไกล ได้เข้ามาใกล้โดยพระโลหิตของพระคริสต์ 14 เพราะว่าพระองค์ทรงเป็นสันติสุขของเรา เป็นผู้ทรงกระทำให้ทั้งสองฝ่ายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน และทรงรื้อกำแพงที่กั้นระหว่างสองฝ่ายลง 15 คือการเป็นปฏิปักษ์กัน โดยในเนื้อหนังของพระองค์ ได้ทรงให้ธรรมบัญญัติอันประกอบด้วยบทบัญญัติและกฎหมายต่างๆนั้นเป็นโมฆะ เพื่อจะกระทำให้ทั้งสองฝ่ายเป็นคนใหม่คนเดียวในพระองค์ เช่นนั้นแหละ จึงทรงกระทำให้เกิดสันติสุข 16 และเพื่อจะทรงกระทำให้ทั้งสองพวกคืนดีกับพระเจ้า เป็นกายเดียวโดยกางเขน ซึ่งเป็นการทำให้การเป็นปฏิปักษ์ต่อกันหมดสิ้นไป 17 และพระองค์ได้เสด็จมาประกาศสันติสุขแก่ท่านที่อยู่ไกล และประกาศสันติสุขแก่คนที่อยู่ใกล้ 18 เพราะว่าพระองค์ทรงทำให้เราทั้งสองพวกมีโอกาสเข้าเฝ้าพระบิดาโดยพระวิญญาณ องค์เดียวกัน 19 เหตุฉะนั้นท่านจึงไม่ใช่คนต่างด้าวต่างแดนอีกต่อไป แต่ว่าเป็นพลเมืองเดียวกันกับธรรมิกชน และเป็นครอบครัวของพระเจ้า 20 ท่านได้ถูกประดิษฐานขึ้น บนรากแห่งพวกอัครทูตและพวกผู้เผยพระวจนะ พระเยซูคริสต์ทรงเป็นศิลามุมเอก 21 ในพระองค์นั้นทุกส่วนของโครงร่างต่อกันสนิท และเจริญขึ้นเป็นวิหารอันบริสุทธิ์ในองค์พระผู้เป็นเจ้า 22 และในพระองค์นั้น ท่านก็กำลังจะถูกก่อขึ้นให้เป็นที่สถิตของพระเจ้าในฝ่ายพระวิญญาณด้วย (เอเฟซัส 2:11-22)

พระเยซูคริสต์ทรงรื้อกำแพงที่กั้นระหว่างพระเจ้าและมนุษย์ และมนุษย์กับมนุษย์ด้วยกันออกไป ทั้งยิวและคนต่างชาติสามารถเข้าถึงพระพรของพระเจ้าได้ (รวมถึงมีสามัคคีธรรมซึ่งกันและกันได้) ด้วยความเชื่อในพระเยซูคริสต์ว่าเป็นพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญา คนยิวและคนต่างชาติสามารถเป็นหนึ่งเดียวกันในพระคริสต์ มีเพียงพระเยซูเท่านั้นที่ทำสิ่งมหัศจรรย์นี้ได้ ธรรมบัญญัติไม่เคยทำ ธรรมบัญญัติมีไว้เพื่อเปิดเผยความบาป และชี้เราไปที่พระเยซูคริสต์ พระองค์คือผู้ที่ต้องเสด็จมา ต้องสำแดงพระองค์ว่าเป็นบุตรของพระเจ้า เป็นพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญา พระองค์ทรงสิ้นพระชนม์ที่บนกางเขนเพราะความบาปของเรา ทรงถูกฝังไว้ และคืนพระชนม์ขึ้นจากความตาย พระองค์ทรงประทับอยู่เบื้องขวาพระบิดา ทรงเป็นทั้งพระผู้ช่วยให้รอด และเป็นผู้พิพากษา คุณจะให้พระองค์เป็นผู้ใดสำหรับคุณ?

ใครล่ะจะกล้าปฏิเสธความรอดที่พระองค์มอบให้? คงมีเพียงคนที่อยากไปสวรรค์ด้วยการทำดีของตัวเอง คนที่เกลียดชังและดูหมิ่นพระคุณ พระเยซูทรงเป็นพระผู้ช่วยที่มหัศจรรย์ของเรา พระองค์ปรารถนาจะช่วย เพียงแต่ต้องการให้เราวางใจในพระองค์เพื่อความรอดนี้ เป็นความจริงที่พระเจ้าเท่านั้นสามารถหันจิตใจเราให้ไปหาพระองค์ได้ แต่ก็เป็นความจริงว่าพระเจ้าไม่เคยหันพระพักตร์หนีจากผู้ที่สำนึกผิดกลับใจ และมาหาพระองค์ด้วยความเชื่อ ทูลขอความเมตตาและความรอด:

“สารพัดที่พระบิดาทรงประทานแก่เรา จะมาสู่เรา และผู้ที่มาหาเรา เราก็จะไม่ทิ้งเขาเลย” (ยอห์น 6:37)

ในฐานะคริสตจักร เราอุทิศตนเพื่อการอธิษฐาน แสวงหาพระสิริของพระเจ้าในความรอดของมนุษย์ พระวจนะตอนนี้เป็นตอนที่หนุนใจมากสำหรับคนที่มีใจปรารถนาอยากอธิษฐาน พระเยซูทรงพร้อมแล้ว พร้อมที่จะได้รับพระเกียรติในความรอดที่ทรงมอบให้มนุษย์ทุกคน ทุกเชื้อชาติ ทรงพร้อมที่จะรับฟังและตอบคำอธิษฐานในฐานะที่เราเป็นบุตรของพระเจ้า แล้วทำไมเราไม่ทูลขอ?

พระองค์อยู่ไกลไปหรือ? เราคิดว่าระยะทางเป็นอุปสรรคไม่ให้พระเจ้าได้ยินคำอธิษฐานหรือตอบตามที่เรา ร้องขอหรือ? ให้เก็บเรื่องความเชื่อของนายร้อยไว้ในใจ คนที่พระเยซูทรงช่วยรักษาบ่าวของเขาได้จากที่ไกล เพราะพระองค์ทรงเป็นผู้เดียวที่มีสิทธิและมีฤทธิอำนาจช่วยได้ อย่าให้เราหยุดยั้งในการอธิษฐาน จำไว้ว่าพระผู้ช่วยให้รอดของเรามีพระประสงค์จะช่วย และมีฤทธิอำนาจประทานให้ตามที่เราทูลขอ และจงถวายพระสิริทั้งสิ้นแด่พระองค์

จัดเตรียมโดย: Robert L (Bob) Deffinbaugh

pastor/teacher and elder at Community Bible Chapel in Richardson, Texas, USA

แปล: อรอวล ระงับภัย คริสตจักรแห่งความสุข

ลิขสิทธิของ 2016 Bible.org

¹ 202 ลิขสิทธิ 2003 โดย Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081. ดัดแปลงจากต้นฉบับของบทเรียนที่ 29 ในบทเรียนต่อเนื่องของพระกิตติคุณมัทธิว จัดเตรียมโดย ศบ โรเบิร์ต แอล เดฟฟินบาว พฤษภาคม 16, 2004

² 203 ดูมาระโก 1:40-45 ลูกา 5:12-14

³ 204 ดูลูกา 7:1-10 See

⁴ 205 ดูมาระโก 1:29-34 ลูกา 4:38-42

⁵ 206 นอกจากที่กล่าวไปแล้ว พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ ใช้ผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูล ทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีก โครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์ เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดู และพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิดมูลค่า นอกจากนี้ ผู้ใดก็ตาม ที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซด์ : www.netbible.org.

⁶ 207 ดูมัทธิว 1:22-23, 2:15, 2:17-18, 2:23

⁷ 208 ไม่ใช่การพากเพียรทำหรือการงานของเราที่ช่วยให้รอดได้ แต่เป็นการแสดงว่าความเชื่อของเรานั้นแท้จริงและเป็นจริง (ยากอบ 2:14-26)

⁸ 209 มัทธิวบอกเราว่าเมื่อพระเยซูทรงส่งสาวกทั้ง 12 ไป พวกเขาต้องไป “รักษาคนโรคเรื้อนให้หายสะอาด” (10:8) เมื่อยอห์นผู้ให้บัพติศมาสงสัยเกี่ยวกับพระเยซู พระองค์ทรงบอกสาวกของยอห์นให้เตือนท่านว่า ในท่ามกลางหลายสิ่ง พระองค์ทรงรักษาคนโรคเรื้อนให้หายสะอาด (มัทธิว 11:5) ในมัทธิว 26:6 พระเยซูทรงรับประทานอาหารในบ้านของ “ซีโมนคนโรคเรื้อน”

⁹ 210 พระคัมภีร์ฉบับแปลของ NET Bible อ่านว่า “เต็มไปด้วยโรคเรื้อน”

¹⁰ 211 ถ้าต้องการรายละเอียดมากกว่านี้ หาดูจากหนังสือของ William Hendriksen, The Gospel of Matthew (Grand Rapids, Michigan: Baker Book House, 1973), p. 388.

¹¹ 212 เราอาจเห็นว่าบันทึกของมัทธิวเรื่องของนายร้อยอาจคลาดเคลื่อนจากที่ลูกา บันทึกไว้ใน ลูกา 7:1-10 ผมเชื่อว่ามีคำอธิบายในความคลาดเคลื่อนนั้น แต่สิ่งนี้ไม่มีผลต่อเนื้อหาของข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ

¹² 213 ดู มัทธิว 8:5, 8, 13; 27:54;มาระโก 15:39, 44; ลูกา 7:6; 23:47; กิจการ 10:1, 22; 22:25; 24:23; 27:1, 6, 11, 31, 43.

¹³ 214 เฟรดริก บรูเนอร์คิดว่าเขาน่าจะเป็นคนซีเรีย จากหนังสือ Fredrick Dale Bruner, The Christbook: A Historical/Theological Commentary (Waco, Texas, Word Books, 1987), vol. 1, p. 302.

¹⁴ 215 ผมว่าน่าสนใจที่ในฉบับแปล NASB สื่อว่านายร้อยนี้เป็นคนสงบเสงี่ยม พูดน้อย เพราะเป็นต่างชาติ และพระเยซูเป็นชาวยิว อาจไม่ใช่เพราะเห็นตนเองไม่มีค่า ถึงแม้เป็นความจริง

¹⁵ 216 เป็นไปได้ว่าแม่ยายเปโตรอาจไม่ค่อยชอบใจพระเยซู เพราะเปโตรละจากอาชีพประมงและครอบครัวติดตามพระองค์ไป เธออาจรู้สึกว่าลูกสาวของเธอ (และครอบครัว) เหมือนถูกทิ้ง เพราะไปติดตามพระเยซู

¹⁶ 217 ดูหมายเหตุด้านล่างในฉบับแปล NASB ของมัทธิว 8:14

¹⁷ 218 มัทธิวกล่าวว่านางจึงลุกขึ้นปรนนิบัติ “พระองค์” (8:15) ในมาระโก 1:31 บันทึกว่านางจึงปรนนิบัติ “พระองค์กับพวกของพระองค์” ไม่น่ามีอะไรที่ขัดแย้ง เนื่องจากพระเยซูเป็นผู้ที่รักษานางให้หาย จึงต้องเน้นความสำคัญไปที่พระองค์ นางลุกขึ้นมาปรนนิบัติพวกของพระองค์ เพราะ “พระองค์”

¹⁸ 219 จะเห็นว่าพระกิตติคุณเล่มอื่นๆอาจเรียงลำดับเรื่องต่างกัน

คำนำ¹

หลายปีมาแล้วตอนที่ผมยังเรียนอยู่วิทยาลัยพระคริสตธรรม สังเกตุเห็นเพื่อนนักเรียนบางคนพยายามเอาตัวเข้าไปใกล้ชิดสนิทสนมกับโป รเฟสเซอร์หรืออาจารย์ที่เขาชื่นชมเป็นพิเศษ พวกเขาจะมีความสุขและดีใจมากถ้าอาจารย์ท่านนั้นเชิญไปบ้าน ไปทานข้าวหรือแค่ไปนั่งดื่มกาแฟ หรือถ้าอาจารย์เอามือโอบบ่าแล้วถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?” ซึ่งบางคนก็ได้รับประสบการณ์เช่นนี้ ในขณะที่อีกหลายคนไม่ได้ บางคนอาจผิดหวังเพราะหวังจะได้รับความใกล้ชิดในฐานะพี่เลี้ยงน้องเลี้ยง ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมี แต่อาจเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ไม่เป็นอย่างที่บางคนคาดหวัง

ตอนเตรียมบทเรียนนี้ ผมคิดถึงยอห์นผู้ให้บัพติศมาและความสัมพันธ์ของเขากับพระเยซู ยอห์นน่าจะเป็นคนที่ค่อนข้างสันโดษ อาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกล มีสาวกวงในไม่กี่คนที่มีสามัคคีธรรมด้วย มันจะดีแค่ไหนถ้ายอห์นได้มีโอกาสนั่งลงข้างเตาผิงสนทนาอย่างเป็นกันเองกับ พระเยซู มีพระเยซูโอบบ่าแล้วถาม “งานรับใช้เป็นอย่างไรบ้างยอห์น?”

มันยากที่จะรับว่าจริงๆแล้วยอห์นแทบไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับพระเยซู เท่าที่เรารู้ทั้งคู่เคย “พบ” กันตอนที่ยังอยู่ในครรภ์มารดา (ลูกา 1:39-55) แต่ไม่รู้เอามานับได้หรือเปล่า (เพราะยอห์นที่อยู่ในครรภ์เอลีซาเบธดิ้นเมื่อนางมารีย์มาเยี่ยม) แล้วก็มาพบกันตอนพระเยซูมาขอรับบัพติศมาจากยอห์น (มัทธิว 3:13-17) แต่ทั้งหมดนี้ทั้งคู่แทบไม่ได้พูดคุยกันเลย อย่าลืมว่ายอห์นถูกจับเข้าคุกตั้งแต่ตอนต้นพระราชกิจของพระเยซู จึงหมดโอกาสที่จะได้พบปะพูดคุยกันหลังจากนั้น

บิดามารดาของยอห์นคงแจ้งให้ท่านทราบถึงภารกิจในชีวิตของท่าน ตามที่ทูตองค์หนึ่งของพระเจ้ามาแจ้งแก่เศคาริยาห์ผู้เป็นบิดา:

11มี​ทูต‍สวรรค์​องค์​หนึ่ง​ของ​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​มา​ปรา‌กฏ​แก่​เศ‌คา‌ริ‌ยาห์ยืน​อยู่​ที่​ข้าง‍ขวา​ แท่น​เผา​เครื่อง‍หอม​นั้น 12เมื่อ​เศ‌คา‌ริ‌ยาห์​เห็น​ก็​ตก‍ใจ​กลัว 13แต่​ทูต‍สวรรค์​องค์​นั้น​กล่าว​แก่​ท่าน​ว่า“เศ‌คา‌ริ‌ยาห์​เอ๋ยอย่า​ กลัว​เลย เพราะ​พระ‍องค์​ทรง​ฟัง​คำ​อธิษ‌ฐาน​ของ​ท่าน​แล้วนาง​เอ‌ลี‌ซา‌เบธ​ภรรยา​ ของ​ท่าน​จะ​ให้​กำ‌เนิด​บุตร‍ชายท่าน​จง​ตั้ง‍ชื่อ​บุตร​นั้น​ว่า​ยอห์น 14ท่าน​จะ​มี​ความ​ยินดี​และ​เปรม‍ปรีดิ์และ​คน​จำ‌นวน​มาก​จะ​ชื่น‍ชม​ ยินดี​ที่​บุตร​นั้น​เกิด​มา 15เพราะ‍ว่า​เขา​จะ​เป็น​ใหญ่​เฉพาะ‍พระ‍พักตร์​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้าเขา​ จะ​ไม่​ดื่ม​น้ำ‍องุ่น‍หมัก​และ​เหล้า​เลย​และ​เขา​จะ​เต็ม‍เปี่ยม​ด้วย​ พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์​ตั้ง‍แต่​อยู่​ใน​ครรภ์​มารดา 16เขา​จะ​นำ​พงศ์‍พันธุ์​อิสรา‌เอล​หลาย​คน​ให้​หัน‍กลับ‍มา‍หา​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​ผู้​เป็น​พระ‍เจ้า​ของ​พวก‍เขา 17เขา​จะ​นำ‍หน้า​พระ‍องค์​ด้วย​จิต‍วิญ‌ญาณ​และ​ฤทธิ์‍เดช​ของ​เอ‌ลี‌ยา ห์ให้​พ่อ​กลับ‍คืน‍ดี​กับ​ลูกและ​ให้​คน​ดื้อ‍ด้าน​กลับ​ได้​ปัญญา​ของ​คน​ ชอบ‍ธรรมเพื่อ​จัด‍เตรียม​ชน‍ชาติ​หนึ่ง​ไว้​ให้​พร้อม​สำหรับ​ องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า” (ลูกา 1:11-17)²

ยอห์นจึงเข้าใจดี ท่านต้องทำหน้าที่ให้คำพยากรณ์ของมาลาคีเกี่ยวกับผู้จัดเตรียมหนทางให้กับพระเมสซิยาห์สำเร็จ (มาลาคี 3:1-3, 4:5-6) ยอห์นไปประกาศถึงการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์โดยยังไม่ทราบแน่ชัดว่าคือผู้ใดจนกระทั่งได้ให้บัพติศมาพระเยซู:

30พระ‍องค์​นี้​แหละ​ที่​ข้าพ‌เจ้า​กล่าว ​ว่า ‘ภาย‍หลัง​ข้าพ‌เจ้า​จะ​มี​ผู้‍หนึ่ง​ที่​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ข้าพ‌เจ้า​เสด็จ​ มา เพราะ‍ว่า​พระ‍องค์​ทรง​ดำรง​อยู่​ก่อน​ข้าพ‌เจ้า’ 31ข้าพ‌เจ้า​เอง​ไม่​รู้‍จัก​พระ‍องค์แต่​เพื่อ​ให้​พระ‍องค์​เป็น​ที่​ ประ‌จักษ์​แก่​อิสรา‌เอลข้าพ‌เจ้า​จึง​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​น้ำ” 32และ​ยอห์น​กล่าว​เป็น​พยาน​ว่า “ข้าพ‌เจ้า​เห็น​พระ‍วิญ‌ญาณ​เสด็จ​ลง‍มา​จาก​สวรรค์​เหมือน​ดัง​นก‍พิราบ และ​สถิต​กับ​พระ‍องค์ 33ข้าพ‌เจ้า​เอง​ไม่​รู้‍จัก​พระ‍องค์แต่​พระ‍องค์​ผู้​ทรง​ใช้​ข้าพ‌เจ้า​ มา​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​น้ำได้​ตรัส​กับ​ข้าพ‌เจ้า​ว่า ‘เมื่อ​เห็น​พระ‍วิญ‌ญาณ​เสด็จ​ลง‍มา​สถิต​อยู่​กับ​คน‍ใดคน‍นั้น​แหละ​จะ​ เป็น​คน​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์’ 34และ​ข้าพ‌เจ้า​ก็​เห็น​แล้ว​และ​เป็น​พยาน​ว่า​พระ‍องค์​นี้​แหละ​เป็น​ พระ‍บุตร​ของ​พระ‍เจ้า”(ยอห์น 1:30-34)

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อพระเยซูรับบัพติศมาทำให้ยอห์นเข้าใจ พระเยซูคือพระเมสซิยาห์ ไม่ต้องสงสัย และยอห์นประกาศอย่างชัดเจนต่อผู้ที่มาฟัง รวมถึงสาวกของท่านเองด้วย:

35รุ่ง‍ขึ้นยอห์น​ยืน​อยู่​ที่​นั่น​อีก​ กับ​ศิษย์​ของ​ท่าน​สอง​คน 36และ​ท่าน​มอง‍ดู​พระ‍เยซู​ขณะ‍ที่​พระ‍องค์​เสด็จ​ผ่าน​ไปและ​ท่าน​กล่าว​ ว่า“จง​ดู​พระ‍เมษ‌โป‌ดก​ของ​พระ‍เจ้า” 37ศิษย์​สอง​คน‍นั้น​ได้‍ยิน​ท่าน​พูด​อย่าง‍นี้​ก็​ติด‍ตาม​พระ‍เยซู​ไป (ยอห์น 1:35-37)

เวลาผ่านไปหลังจากเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นเมื่อพระเยซูรับบัพติศมา ยอห์นพบว่าตนเองถูกจับขังคุกท่านยืนหยัดต่อต้านความบาป ซึ่งกระตุกต่อมสนใจของเฮโรด ตอนนี้ยอห์นรับรู้แค่ที่สาวกเล่าให้ฟัง พระเยซูทรงออกเทศนาและสั่งสอน ว่าไปแล้วเรื่องแบบนี้คงไม่ได้อยู่ใน “สคริปต์” ที่ยอห์นคิดไว้

พระเยซูและยอห์นนั้นต่างกันมาก และความต่างนี้ทำให้ยอห์นรู้สึกไม่สบายใจ ชุดที่ยอห์นสวมใส่ แน่นอนทำให้ท่านแตกต่างจากผู้คนรอบข้าง แต่พระเยซูทรงดูเหมือนกลมกลืนไปกับผู้คนได้ในเรื่องเสื้อผ้า ยอห์นและสาวกของท่านอดอาหารเป็นประจำ (“ไม่ได้กินหรือดื่ม”) ในขณะที่พระเยซูและพวกสาวกทั้งกินและดื่ม (อย่างน้อย) กับพวกคนบาป (มัทธิว 11:18-19) ยอห์นไม่ได้ทำหมายสำคัญใดๆในระหว่างที่ท่านเริ่มงานพันธกิจ (ยอห์น 10:41) แต่พระเยซูทรงทำ (และเดี๋ยวนี้สาวกของพระองค์ทำ) การอัศจรรย์ทุกอย่าง (มัทธิว 9:35, 10:1) แต่ตอนนี้ท่านนั่งอยู่ในคุก ถ้าพระเยซูทรงเป็นพระเมสซิยาห์จริงอย่างที่ยอห์นประกาศ ทำไมพระองค์ไม่ทำอะไรบ้าง? ทำไมพระเยซูลืมเรื่องการเสด็จมาจัดตั้งแผ่นดินของพระเจ้าแล้วหรือ?

เมื่ออดทนต่อไปไม่ไหว ยอห์นจึงส่งสาวกของท่านไปถามพระเยซูตามตรง: “ท่านเป็นพระเมสซิยาห์ตามพระสัญญาหรือเปล่า? ชาวยิวควรต้องรับพระองค์ในฐานะพระเมสซิยาห์ หรือว่าพวกเขาต้องคอยผู้อื่น?” พระเยซูเป็นความหวังเดียวของพวกเราหรือ? พี่น้องครับ นี่เป็นคำถามสำคัญที่สุดที่เคยถามหรือเคยตอบ และยังเป็นคำถามสำคัญสำหรับพวกเราที่นี่พอๆกับในสมัยของยอห์นและสาวกของท่าน เมื่อสองพันกว่าปีที่แล้ว ให้เราตั้งใจเรียนพระวจนะจากพระเยซูตอนนี้ให้ดี ดูว่าพระองค์ทรงตอบอย่างไร

บานพับเชื่อมต่อ (มัทธิว 11:1)

1เมื่อ​พระ‍เยซู​ตรัส‍สั่ง​สาวก​สิบ‍สอง​ คน​ของ​พระ‍องค์​เสร็จ​แล้วพระ‍องค์​เสด็จ​จาก​ที่​นั่น​ไป​ทรง​สั่ง‍สอน​ และ​ทรง​ประ‌กาศ​ใน​เมือง​ของ​เขา³‍ทั้ง‍หลาย (มัทธิว 11:1)

ข้อ 1 เป็นตัวเชื่อม เป็นเหมือนบานพับเชื่อมเหตุการณ์ของบทที่ 10 ไปบทที่ 11 หลังจากพระเยซูตรัสสั่งสาวกของพระองค์ให้พวกเขาออกไปทำพันธกิจตามที่ได้รับ มอบหมาย:

1พระ‍องค์​ทรง​เรียก​สาวก​สิบ‍สอง​คน​ของ ​พระ‍องค์​มาแล้ว​ประ‌ทาน​สิทธิ‍อำนาจ​ให้​พวก‍เขา​ขับ‍ผี​โส‌โครก​ออก​ได้ และ​ทรง​ให้​รักษา​โรค​และ​ความ​เจ็บ‍ป่วย​ทุก‍อย่าง​ให้​หาย​ได้…5สิบ‍สอง​ คน​นี้ พระ‍เยซู​ทรง​ใช้​ให้​ออก​ไป​และ​มี​รับ‍สั่ง​พวก‍เขา​ว่า “อย่า​ไป​ยัง​ที่​อยู่​ของ​พวก​ต่าง‍ชาติและ​อย่า​เข้า​ไป​ใน​เมือง​ของ​ชาว ​สะ‌มา‌เรีย 6แต่​ว่า​จง​ไป​หา​แกะ​หลง​ของ​วงศ์‍วาน​อิสรา‌เอล​นั้น​ดี​กว่า 7จง​ไป​พลาง​ประ‌กาศ​พลาง​ว่า‘แผ่น‍ดิน​สวรรค์​มา​ใกล้​แล้ว’ (มัทธิว 10:1, 5-7)

เหตุการณ์นี้ในบทที่ 11 เป็นตอนต่อจากที่ส่งสาวกทั้งสิบสองไป ที่น่าสนใจคือแม้ว่าภารกิจที่สาวกต้องไปทำอาจใช้เวลาหลายสัปดาห์หรืออาจถึง เดือน แต่ไม่มีพระกิตติคุณเล่มใดบันทึกว่าเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่สาวกออกไปทำ ภารกิจนั้น นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ให้ความสนใจมาก แต่กลับเป็นเรื่องที่ผู้เขียนพระกิตติคุณทั้งสี่เลือกที่จะไม่บันทึกไว้ ที่จริงคำตรัสของพระเยซูในบทนี้รวบเอาท่าทีการตอบสนองของชาวยิวที่มีต่อพระ ราชกิจของพระองค์และพวกสาวก มัทธิวต้องการให้เรา “ลากเส้นเชื่อมจุดประ” จากบทที่ 10 ไปบทที่ 11 จากส่งสาวกทั้งสิบสองออกไป จนถึงยอห์นผู้ให้บัพติศมา สิ่งที่ยอห์นสงสัย และการตอบสนองต่อข่าวประเสริฐของชาวยิวในกาลิลี⁴

คำถามของยอห์น และคำตอบของพระเยซู (มัทธิว 11:2-6)

2ยอห์น​ซึ่ง​อยู่​ใน​คุก ได้‍ยิน​เกี่ยว‍กับ​งาน​ต่างๆ⁵ของ ​พระ‍คริสต์​ก็​ใช้​พวก​ศิษย์​ไป 3ทูล​ถาม​พระ‍องค์​ว่า“ท่าน​เป็น​คน​ที่​จะ​มา​นั้น หรือ​ว่า​เรา​จะ​ต้อง​รอ‍คอย​คน​อื่น?” 4พระ‍เยซู​ตรัส​ตอบ​พวก‍เขา​ว่า“ไป​บอก​ยอห์น​ใน​สิ่ง​ที่​พวก‍ท่าน​ได้‍ยิน ​และ​ได้​เห็น 5คือ​ว่า​บรร‌ดา​คน‍ตา‍บอด​เห็น​ได้พวก​คน‍ง่อย​เดิน​ได้บรร‌ดา​คน​ที่​เป็น ​โรค‍เรื้อน​หาย​สะอาดบรร‌ดา​คน‍หู‍หนวก​ได้‍ยินบรร‌ดา​คน‍ตาย​เป็น​ขึ้นและ ​คน​ยาก‍จน​ทั้ง‍หลาย​ได้​รับ​ข่าว‍ดี 6ใคร​ไม่‍มี​เหตุ​สะดุด​ใน​ตัว​เราคน‍นั้น​ก็​เป็น​สุข” (มัทธิว 11:2-6)

ขอเริ่มโดยกล่าวว่าปัญหาของยอห์นเรื่องพระเยซูไม่ได้มาจากความไม่เชื่อ แต่อาจมาจากความกังวลว่าพระเยซูยังไม่ได้ทำตามที่พยากรณ์ไว้ในพระคัมภีร์ ผมมั่นใจว่าสิ่งที่ท่านสงสัยนั้นมาจากใจของผู้มีความเชื่อเต็มเปี่ยม เชื่อในพระเจ้าและพระวจนะ ที่ท่านสงสัยไม่ได้เป็นการปฏิเสธพระเจ้าหรือพระวจนะของพระองค์ ที่จริงแล้วความสงสัยของท่านมาจากความเชื่อมั่นคงในพระวจนะ อย่างที่เราทราบ ยอห์นตระหนักดีถึงบทบาทของท่านในฐานะผู้มาเตรียมทางให้พระเมสซิยาห์ เพื่อให้คำพยากรณ์ในอิสยาห์สำเร็จลง (อิสยาห์ 40:3; มัทธิว 3:3) และมาลาคี (3:1-3; 4:4-6; มัทธิว 11:10; ลูกา 1:11-17)

ยอห์นยังคุ้นเคยกับพระวจนะตอนอื่นๆที่กล่าวถึงการเสด็จมาด้วยพระราชอำนาจ ของพระเมสซิยาห์ เพื่อจัดการกับศัตรู และจัดตั้งอาณาจักรของพระองค์:

1เหตุ‍ใด​บรร‌ดา​ประ‌ชา‍ชาติ​จึง​คิด​กบฏ?
ทำไม​ชาว​ประ‌เทศ​ทั้ง‍หลาย​คิด​ลมๆ แล้งๆ?
2บรร‌ดา​กษัตริย์​แห่ง​แผ่น‍ดิน​โลก​ตั้ง​ตน‍เอง​ขึ้น
และ​นัก‍ปก‍ครอง​ปรึก‌ษา​กัน
ต่อ‍สู้​พระ‍ยาห์‌เวห์​กับ​ผู้‍รับ‍การ‍เจิม​ของ​พระ‍องค์กล่าว​ว่า
3“ให้​เรา​หัก​โซ่​ตรวน
และ​สลัด​เครื่อง‍จำ‍จอง​ของ​เขา​ให้​พ้น​จาก​เรา​เถิด”
4พระ‍องค์​ผู้​ประ‌ทับ​ใน​สวรรค์​ทรง​พระ‍สรวล
องค์‍เจ้า‍นาย​ทรง​เย้ย‍หยัน​เขา​เหล่า‍นั้น
5แล้ว​ตรัส​กับ​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ด้วย​ความ​กริ้ว
และ​ด้วย​ความ​เดือด‍ดาล​ก็​ทรง​ทำ​ให้​เขา​หวาด‍กลัว ตรัส​ว่า
6“เรา​เอง​ได้​ตั้ง​กษัตริย์​ของ​เรา​ไว้​แล้ว
บน​ศิ‌โยน ภูเขา​บริ‌สุทธิ์​ของ​เรา”
7ข้าพ‌เจ้า​จะ​บอก​ถึง​กฎ‍เกณฑ์​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์
พระ‍องค์​ตรัส​กับ​ข้าพ‌เจ้า​ว่า “เจ้า​เป็น​บุตร​ของ​เรา วัน‍นี้​เรา​ให้​กำ‌เนิด​เจ้า​แล้ว
8จง​ขอ​จาก​เรา​เถิด และ​เรา​จะ​มอบ​บรร‌ดา​ประ‌ชา‍ชาติ​ให้​เป็น​มรดก​ของ​เจ้า
ตลอด‍จน​แผ่น‍ดิน​โลก​ให้​เป็น​กรรม‍สิทธิ์​ของ​เจ้า
9เจ้า​จะ​ตี​พวก‍เขา​ให้​แตก​ด้วย​คทา​เหล็ก
และ​ฟาด​ให้​แหลก​เป็น​ชิ้นๆ ดุจ​ภาชนะ​ของ​ช่าง‍ปั้น‍หม้อ”
10เพราะ‍ฉะนั้น กษัตริย์​ทั้ง‍หลาย​เอ๋ย จง​ฉลาด​เถิด
บรร‌ดา​ผู้‍ปก‍ครอง​แห่ง​แผ่น‍ดิน​โลก​เอ๋ย จง​รับ​คำ​เตือน​เถิด
11จง​ปรน‌นิ‌บัติ​พระ‍ยาห์‌เวห์​ด้วย​ความ​ยำ‌เกรง
และ​จง​เปรม‍ปรีดิ์​จน​เนื้อ‍เต้น
12จง​จุม‌พิต​พระ‍บุตร
หา​ไม่ พระ‍องค์​จะ​กริ้ว และ​เจ้า​ต้อง​พินาศ​จาก​ทาง​นั้น
เพราะ​ความ​กริ้ว​ของ​พระ‍องค์​จุด​ให้​ลุก​ได้​รวด‍เร็ว
ทุก​คน​ที่​เข้า‍มา​ลี้‍ภัย​ใน​พระ‍องค์​ก็​เป็น​สุข(สดุดี 2:1-12)

เมื่อยอห์นพูดถึงการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ ท่านพูดว่าพระองค์จะเสด็จมาพร้อมด้วยฤทธิอำนาจ และด้วยการพิพากษา เช่นเดียวกับคำพยากรณ์ในพระคัมภีร์เดิมที่พูดถึงการเสด็จมาของพระองค์:

11ข้าพ‌เจ้า​ให้​ท่าน​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​ ด้วย​น้ำ แสดง​ว่า​กลับ‍ใจ​ใหม่​ก็​จริงแต่​พระ‍องค์​ผู้​จะ​มา​ภาย‍หลัง​ข้าพ‌เจ้า ทรง​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ข้าพ‌เจ้าซึ่ง​ข้าพ‌เจ้า​ไม่​คู่‍ควร​แม้​แต่​จะ​ถือ​ ฉลอง‍พระ‍บาท​ของ​พระ‍องค์ พระ‍องค์​จะ​ทรง​ให้​พวก‍ท่าน​รับ​บัพ‌ติศ‌มา​ด้วย​พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์​และ​ด้วย​ไฟ 12พระ‍องค์​ทรง​ถือ​พลั่ว​อยู่​ใน​พระ‍หัตถ์​แล้วและ​จะ ​ทรง​ชำระ​ลาน‍ข้าว​ของ​พระ‍องค์​ให้​ทั่วพระ‍องค์​จะ​ทรง​รวบ‍รวม​ เมล็ด‍ข้าว​ของ​พระ‍องค์​ไว้​ใน​ยุ้ง‍ฉางแต่​พระ‍องค์​จะ​ทรง​เผา​แกลบ​ด้วย ​ไฟ​ที่​ไม่‍มี​วัน​ดับ” (มัทธิว 3:11-12)

ยอห์นเป็นผู้เผยพระวจนะ จึงเป็นผู้ที่ได้รับการดลใจ ท่านพูดด้วยสิทธิอำนาจของพระเจ้า แต่ในฐานะผู้เผยพระวจนะ ท่านต้องทนทุกข์จากปัญหาเดียวกับที่ผู้เผยพระวจนะคนอื่นๆในพระคัมภีร์เดิม เผชิญ – ท่านไม่ได้รู้ทุกสิ่ง!

10พวก​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​ผู้​ได้​พยา‌กรณ์ ​ถึง​พระ‍คุณ​ซึ่ง​จะ​เกิด​แก่​พวก‍ท่านก็​ได้​เสาะ‍หา​และ​สืบ‍ค้น​อย่าง​ ถี่‍ถ้วน​เกี่ยว‍กับ​เรื่อง​ความ​รอด​นี้ 11พวก‍เขา​ได้​สืบ‍หา​บุค‌คล​และ​เวลาซึ่ง​พระ‍วิญ‌ญาณ​ของ​พระ‍คริสต์​ผู้​ สถิต​อยู่​ใน​พวก‍เขา​ได้​ทรง​แจ้งไว้ โดย​ทรง​บอก​ล่วง‍หน้า​ถึง​ความ​ทุกข์​ทร‌มาน​ของ​พระ‍คริสต์และ​พระ‍สิริ​ ที่​จะ​มา​ภาย‍หลัง​ความ​ทุกข์​เหล่า‍นั้น 12พระ‍องค์​ทรง​เผย​ให้​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​เหล่า‍นั้น​ทราบ​ว่าพวก‍เขา​ ไม่‍ได้​ปรน‌นิ‌บัติ​ตัว‍เอง​ใน​เรื่อง​เหล่า‍นี้ แต่​ปรน‌นิ‌บัติ​พวก‍ท่าน บัด‍นี้​เรื่อง​เหล่า‍นี้​ถูก​ประ‌กาศ​แก่​พวก‍ท่าน​ทาง​ผู้‍ประ‌กาศข่าว‍ ประ‌เสริฐ โดย​พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์​ที่​ประ‌ทาน​จาก​สวรรค์ เรื่อง​เหล่า‍นี้​เป็น​สิ่ง​ซึ่ง​พวก​ทูต‍สวรรค์​ปรารถนาจะได้ดู (1เปโตร 1:10-12)

ผู้เผยพระวจนะในพระคัมภีร์เดิม (เช่นเดียวกับผู้เผยพระวจนะแท้ทั้งในพระคัมภีร์เดิมและพระคัมภีร์ใหม่) ได้รับการดลใจจากพระเจ้าให้ทราบบางส่วนของแผนการหรือเหตุการณ์ใหญ่ เป็นส่วนหนึ่งของจิ๊กซอว์ พวกเขาไม่เห็นหรือรู้ถึงภาพรวมทั้งหมดของคำพยากรณ์ – อย่างน้อยที่เข้าใจได้ทั้งหมด และอย่างที่เปโตรกล่าว พวกเขาสืบเสาะหาบุคคลและเวลา เพื่อจะได้เข้าใจความหมาย แต่ที่สุดแล้ว พวกเขาต้องยอมหยุด และเข้าใจว่าคำพยากรณ์เหล่านี้จะเป็นจริงในอนาคต ดังนั้นพวกเขาจึงกำลังปรนนิบัติผู้อื่น เช่นพวกเราและคนในยุคที่คำพยากรณ์นั้นจะเกิดขึ้นเป็นจริง

ยอห์นจึงเป็นทุกข์เพราะอาการที่ผมขอเรียกว่า “ปัญหาแห่งความสับสน” ตอนนั้นยอห์นไม่อาจแยกแยะได้ระหว่างคำพยากรณ์ที่พูดถึงการเสด็จมาครั้งแรก และครั้งที่สองของพระเมสซิยาห์ การเสด็จมาครั้งแรกตามคำพยากรณ์พูดถึงการถูกปฏิเสธโดยมนุษย์และการสละพระ ชนม์ชีพเพื่อชดใช้โทษบาปของเรา – เช่นคำพยากรณ์ในสดุดี 22 และอิสยาห์ 52:13 – 53:12 การเสด็จมาครั้งที่สองอยู่ในคำพยากรณ์อย่าง สดุดี 2 และมาลาคี 3:1-3 ยอห์นต้องต่อสู้เพราะพระเยซูไม่ได้เติมเต็มตามคำพยากรณ์ที่พูดถึงการเสด็จมา ครั้งที่สองของพระเมสซิยาห์ ตอนนี้เราถึงเข้าใจว่าทำไม เป็นปัญหาที่เวลาเท่านั้นแก้ไขได้

ในอีกมุม“ปัญหาความสับสน” ในพระเจ้าก็เกิดขึ้นในท่ามกลางสาวกของยอห์น:

14แล้ว​บรร‌ดา​สาวก​ของ​ยอห์น​มา‍หา​ พระ‍เยซู​ทูล​ว่า“ทำไม​เรา​และ​พวก​ฟาริสี​ถือ​อด‍อาหาร แต่​พวก​สาวก​ของ​ท่าน​ไม่​ถือ?”15พระ‍เยซู​จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “บรร‌ดา​แขก​รับ​เชิญ​จะ​โศก‍เศร้าเมื่อ​เจ้า‍บ่าว​ยัง​อยู่​กับ​พวก‍เขา​ หรือ?แต่​วัน‍หนึ่ง​เจ้า‍บ่าว​จะ​ถูก​พราก​ไป​จาก​เขาและ​เมื่อ​นั้น​ พวก‍เขา​จะ​ถือ​อด‍อาหาร 16ไม่‍มี​ใคร​เอา​ชิ้น​ผ้า​ทอ​ใหม่​มา​ปะ​เสื้อ​เก่าเพราะ‍ว่า​ผ้า​ที่​ปะ​ เข้า​นั้นเมื่อ​หด​จะ​ทำ​ให้​เสื้อ​เก่า​ขาด​กว้าง​ออก​ไป​อีก 17และ​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ไม่​เอา​เหล้า‍องุ่น​หมัก​ใหม่ มา​ใส่​ใน​ถุง‍หนัง​เก่าถ้า​ทำ​อย่าง​นั้น​ถุง‍หนัง​จะ​ขาด น้ำ‍องุ่น​จะ​รั่วทั้ง​ถุง‍หนัง​ก็​จะ​เสีย​ไป​ด้วยแต่​เขา​ย่อม​เอา​ น้ำ‍องุ่น​หมัก​ใหม่​ใส่​ใน​ถุง‍หนัง​ใหม่แล้ว​ทั้ง‍คู่​ก็​จะ​อยู่​ใน​ สภาพ‍ดี” (มัทธิว 9:14-17)

ในบทที่ 9 พระเยซูอธิบายถึง ““ปัญหาความสับสน” ในพระเจ้าอย่างอ้อมๆ เปรียบเทียบน้ำองุ่นหมักใหม่ (พระกิตติคุณ หรือพันธสัญญาใหม่) ใส่ในถุงหนังเก่า (พันธสัญญาเดิม) พวกเขาอาจนึกภาพตาม แต่ไม่เข้าใจว่าเป็นสัญลักษณ์ของอะไร เพราะพวกเขายังอยู่ห่างไกลจากกางเขน ยังอยู่กับธรรมบัญญัติเดิม

คำตอบที่พระเยซูตอบยอห์นนั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา:

4พระ‍เยซู​ตรัส​ตอบ​พวก‍เขา​ว่า“ไป​บอก​ ยอห์น​ใน​สิ่ง​ที่​พวก‍ท่าน​ได้‍ยิน​และ​ได้​เห็น 5คือ​ว่า​บรร‌ดา​คน‍ตา‍บอด​เห็น​ได้ พวก​คน‍ง่อย​เดิน​ได้บรร‌ดา​คน​ที่​เป็น​โรค‍เรื้อน​หาย​สะอาด บรร‌ดา​คน‍หู‍หนวก​ได้‍ยิน บรร‌ดา​คน‍ตาย​เป็น​ขึ้น และ​คน​ยาก‍จน​ทั้ง‍หลาย​ได้​รับ​ข่าว‍ดี 6ใคร​ไม่‍มี​เหตุ​สะดุด​ใน​ตัว​เราคน‍นั้น​ก็​เป็น​สุข” (มัทธิว 11:4-6)

พระเยซูบอกสาวกของยอห์นให้ไปบอกท่านในสิ่งที่ได้ยิน และได้เห็น พวกเขาได้ยินอะไร? พวกเขาคงได้ยินซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “จง​กลับ‍ใจ​ใหม่ เพราะ​ว่า​แผ่น‍ดิน​สวรรค์​มา​ใกล้​แล้ว” (มัทธิว 4:17; 10:7ดูมาระโก 6:12 ด้วย) เป็นถ้อยคำเดียวกับที่พวกเขาและยอห์นประกาศออกไป อาจเคยได้ยินบางตอนจากคำเทศนาบนภูเขา จากพระดำรัสของพระเยซู อาจได้ยินข่าวประเสริฐที่ประกาศไปแก่คนยากจน นอกจากได้ยินยังคงได้เห็นการอัศจรรย์ทุกอย่าง – คนตาบอดเห็นได้ คนง่อยเดินได้ คนโรคเรื้อนหายสะอาด คนหูหนวกได้ยิน และคนตายเป็นขึ้นมา ทุกอย่างเป็นหมายสำคัญว่าพระเยซูทรงเป็นพระเมสซิยาห์ หมายสำคัญที่พยากรณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว:

18และ​ใน​วัน‍นั้นบรร‌ดา​คน‍หู‍หนวก​จะ​ได้‍ยินถ้อย‍คำ​ของ​หนัง‌สือ​ม้วน
และ​ตา​ของ​คน‍ตา‍บอด​จะ​มอง‍เห็นจาก​ความ​เลือน‍ราง​และ​ความ​มืด
19คน​ใจ​ถ่อม​จะ​เพิ่ม‍พูน​ความ​ชื่น‍บาน​ใน​พระ‍ยาห์‌เวห์
และ​คน‍ยาก‍จน​ท่าม‍กลาง​มนุษย์​จะ​ยินดี​ใน​องค์‍บริ‌สุทธิ์​ของ​อิสรา‌เอล (อิสยาห์ 29:18-19)

4จง​กล่าว​กับ​คน​ที่​มี​ใจ​หวาด‍กลัว​ว่า
“จง​เข้ม‍แข็ง​เถอะและ​อย่า​กลัว​เลยดู‍สิพระ‍เจ้า​ของ​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย
พระ‍องค์​จะ​เสด็จ​มา​ด้วย​การ​แก้‍แค้นด้วย​การ​ตอบ‍แทน​ของ​พระ‍เจ้า
พระ‍องค์​จะ​เสด็จ​มา​และ​จะ​ช่วย​ท่าน​ให้​รอด”
5แล้ว​ตา​ของ​คน‍ตา‍บอด​จะ​ได้​เห็น
และ​หู​ของ​คน‍หู‍หนวก​จะ​ได้‍ยิน
6คน‍ง่อย​จะ​กระ‌โดด​อย่าง​กวาง
และ​ลิ้น​ของ​คน‍ใบ้​จะ​โห่‍ร้อง​ยินดี
เพราะ​น้ำ​จะ​พลุ่ง​ขึ้น​มา​ใน​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร
และ​ลำ‍ธาร​เกิด‍ขึ้น​ใน​ที่‍ราบ​แห้ง‍แล้ง (อิสยาห์ 35:4-6)

1พระ‍วิญ‌ญาณ​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์องค์‍เจ้า‍นาย​ทรง​อยู่​เหนือ​ข้าพ‌เจ้า
เพราะ‍ว่า​พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​เจิม​ข้าพ‌เจ้า​ไว้
เพื่อ​นำ​ข่าว‍ดี​มา​ยัง​คน​ที่​ทุกข์‍ใจ
พระ‍องค์​ทรง​ส่ง​ข้าพ‌เจ้า​ไป​เพื่อ​ปลอบ‌โยน​คน​ชอก‍ช้ำ‍ใจ
และ​เพื่อ​ประ‌กาศ​อิสร‌ภาพ​แก่​บรร‌ดา​เชลย
ทั้ง​ประ‌กาศ​การ​เปิด​เรือน‍จำ​แก่​ผู้​ที่​ถูก​จำ‍จอง
2เพื่อ​ประ‌กาศ​ปี​แห่ง​ความ​โปรด‍ปราน​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์
และ​ประ‌กาศ​วัน​แห่ง​การ​แก้‍แค้น​ของ​พระ‍เจ้า​ของ​พวก‍เรา
เพื่อ​ชู‍ใจ​ทุก​คน​ที่​ไว้‍ทุกข์
3เพื่อ​จัด‍เตรียม​ให้​กับ​พวก​ที่​ไว้‍ทุกข์​ใน​ศิ‌โยน
คือ​ให้​มงกุฎ​แทน​ขี้‍เถ้า​แก่​พวก‍เขา
และ​ให้​น้ำ‍มัน​แห่ง​ความ​ยินดี​แทน​การ​ไว้‍ทุกข์
เสื้อ‍คลุม​แห่ง​การ​สรร‌เสริญ​แทน​จิต‍วิญ‌ญาณ​ที่​ท้อ‍แท้
แล้ว​คน​จะ​เรียก​พวก‍เขา​ว่า​ต้น‍โอ๊ก​แห่ง​ความ​ชอบ‍ธรรม
ที่​พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​ปลูก​ไว้​เพื่อ​สำแดง​พระ‍สิริ​ของ​พระ‍องค์ (อิสยาห์ 61:1-3)

ยอห์นไม่สบายใจเพราะกังวลเกี่ยวกับคำพยากรณ์ของพระเมสซิยาห์ (ในส่วนการเสด็จมากครั้งที่สอง) ดูเหมือนพระราชกิจของพระเยซูไม่ได้เป็นไปตามนั้น พระเยซูไม่ได้พยายามอธิบายทั้งหมดให้ยอห์นฟัง เพียงให้ยอห์นหันกลับมาดูสิ่งที่พระองค์ทำและคำสอนของพระองค์ เพื่อเตือนยอห์นว่าทั้งหมดนี้เติมเต็มคำพยากรณ์ที่เกี่ยวกับการเสด็จมาของ พระเมสิยาห์แล้ว– ครั้งแรก

ความสงสัยของยอห์น และคำตอบของพระเยซูทำให้ผมนึกถึงโยบ ประสบการณ์ความทุกข์ของโยบดูจะไม่สมเหตุผลกับคำอธิบายของเพื่อนๆ หรือแม้แต่ความเข้าใจของโยบเองว่าพระเจ้าทำงานอย่างไรในชีวิตคน โยบเหมือน “ท้าวสะเอว” อยู่พักใหญ่ คาดหวังคำอธิบายจากพระเจ้า พระเจ้าไม่ได้อธิบายในรายละเอียด (เรื่องบนสวรรค์ เรื่องบทเรียนที่ได้รับ เรื่องซาตานมาฟ้อง ฯลฯ) พระองค์เพียงชี้ให้เห็นว่าพระองค์คือพระเจ้า พระเจ้าผู้ทรงอำนาจอธิปไตย เมื่อโยบครุ่นคิดเรื่องนี้ ท่านจึงเงียบเสียง ไม่ประท้วงต่อ มีแต่สารภาพ พระเจ้าทรงเป็นพระเจ้า ทรงมีสิทธิทำตามพระประสงค์ โยบคิดว่าตนเองเป็นใครที่กล้าไปถามเรื่องวิธีทำงานของพระเจ้าบนโลก โลกที่พระองค์เป็นผู้เนรมิตสร้าง? เมื่อรู้ว่าพระเจ้าทรงเป็นพระเจ้า แค่นั้นก็พอสำหรับโยบ เท่าที่เรารู้ ท่านไม่เคยรู้พระประสงค์ของพระเจ้าที่ท่านต้องทนทุกข์เลย

สิ่งที่พระเยซูบอกสาวกของยอห์นให้ไปแจ้งแก่ยอห์นเพื่อพิสูจน์ว่าพระองค์ ทรงเป็นพระเมสซิยาห์ตามที่ยอห์นสัญญา ได้ให้บัพติศมา และประกาศพระองค์อย่างเปิดเผย ยอห์นทำในสิ่งที่ว่าไปแล้วเราทุกคนต้องเคยทำ มีความคาดหวังบางอย่างในพระเจ้า พระองค์น่าจะทำอย่างไรในชีวิตผู้คน (คือรู้สึกว่าพระเจ้าน่าจะทำบางอย่างในชีวิตบางคน) ท่านจึงเหมือนท้าทายพระเจ้าในแง่มุมความคาดหวัง ท่านมองเรื่องนี้กลับหัวกลับหาง น่าจะตระหนักได้ว่าพระเยซูทรงเป็นพระเมสซิยาห์ พระเจ้าในสภาพมนุษย์ ถ้าพระเยซูทรงเป็นพระเจ้า ยอห์นก็ควรปรับและเปลี่ยนความคาดหวังในพระองค์ และมั่นใจว่าพระเยซูคือพระเจ้า

เราทุกคนต่างก็เหมือนยอห์น – เมื่อพระเจ้าไม่ได้ทำตามที่เราคาดหวังให้พระองค์ทำ เราก็เริ่มมีคำถาม ถ้าพระเจ้าทรงเป็นพระเจ้าจริง เราก็ควรคาดหวังให้พระองค์ทำงานของพระองค์ในวิธีที่แตกต่างจากความคาดหวัง ของเรา:

7ให้​คน​อธรรม​ละ‍ทิ้ง​ทาง​ของ​เขา
และ​คน​ชั่ว​ละ‍ทิ้ง​ความ​คิด​ของ​เขา
ให้​เขา​กลับ‍มา​ยัง​พระ‍ยาห์‌เวห์และ​พระ‍องค์​จะ​ทรง​เมตตา​เขา
และ​มา​ยัง​พระ‍เจ้า​ของ​พวก‍เราเพราะ​พระ‍องค์​ทรง​มี​การ​อภัย​อย่าง​เหลือ‍ล้น
8“เพราะ​ความ​คิด​ของ​เรา​ไม่​ใช่​ความ​คิด​ของ​เจ้า
และ​ทาง​ของ​พวก‍เจ้า​ก็​ไม่​ใช่​ทาง​ของ​เรา”
พระ‍ยาห์‌เวห์​ตรัส​ดัง‍นี้​แหละ
9“เพราะ​ฟ้า‍สวรรค์​สูง​กว่า​แผ่น‍ดิน​โลก​อย่าง‍ไร
ทาง​ของ​เรา​ก็​สูง​กว่า​ทาง​ของ​พวก‍เจ้า
และ​ความ​คิด​ของ​เรา​ก็​สูง​กว่า​ความ​คิด​ของ​เจ้า​อย่าง‍นั้น
10“เพราะ​เหมือน​ฝน​และ​หิมะ​ลง‍มา​จาก​ฟ้า‍สวรรค์
และ​ไม่​กลับ​ที่‍นั่น​เว้น‍แต่​ได้​รด​แผ่น‍ดิน​โลก
แล้ว​ทำ​ให้​บัง‍เกิด‍ผล​และ​แตก​หน่อ
ทั้ง​ให้​เมล็ด‍พืช​แก่​ผู้‍หว่าน​และ​อาหาร​แก่​คน​กิน
11ทำ‌นอง​เดียว‍กันคำ​ของ​เรา​ที่​ออก​จาก​ปาก​ของ​เรา
จะ​ไม่​กลับ‍มา​สู่​เรา​เปล่าๆ
แต่​จะ​ทำ​ให้​สิ่ง​ที่​เรา​พอ‍ใจ​นั้น​สำเร็จ
และ​ให้​สิ่ง​ที่​เรา​ใช้​ไป​ทำ​นั้น​เสร็จ‍สิ้น (อิสยาห์ 55:7-11)

พระเยซูตรัสถ้อยคำสุดท้ายในข้อ 6 ทรงบอกยอห์นว่าอย่าขัดเคือง (หรือสะดุด) ในเรื่องของพระเยซู ผมเชื่อว่าคำที่ตรัสแนะนำนี้มาจากถ้อยคำของผู้เผยพระวจนะอิสยาห์:

13แต่​พระ‍ยาห์‌เวห์​จอม‍ทัพ​นั้น​แหละที่​พวก‍ท่าน​ต้อง​ถือ‍ว่า​ศักดิ์‍สิทธิ์
พระ‍องค์​ทรง​เป็น​ผู้​ที่​ท่าน​ต้อง​กลัว
และ​ทรง​เป็น​ผู้​ที่​ท่าน​ต้อง​หวาด‍หวั่น
14แล้วพระ‍องค์​จะ​เป็น​สถาน​ศักดิ์‍สิทธิ์
แต่​ก็​จะ​เป็น​หิน‍สะดุด​
และ​เป็น​ศิลา​ที่​ทำ​ให้​เชื้อ‍สาย​ทั้ง‍สอง​ของ​อิสรา‌เอล​หก‍ล้ม
ทั้ง​เป็น​กับ​ดัก​และ​เป็น​บ่วง‍แร้ว​สำหรับ​ชาว​เย‌รู‌ซา‌เล็ม
15และ​คน​จำ‌นวน​มาก​จะ​หก‍ล้ม​เพราะ​หิน​นั้น
จะ​ล้ม​คะมำ​และ​แตก​หักพวก‍เขา​จะ​ติด​บ่วง​และ​ถูก​จับ​ไป (อิสยาห์ 8:13-15)

ขออย่าให้ยอห์นอยู่ในท่ามกลางผู้ที่สะดุดเพราะพระเมสซิยาห์เลย

พระเยซูตรัสถึงยอห์นผู้ให้บัพติศมา (มัทธิว 11:7-15)

7ขณะ‍ที่​เขา‍ทั้ง‍หลาย​กลับ​ไปพระ‍เยซู​ ทรง​เริ่ม​ตรัส​กับ​ฝูง‍ชน​เกี่ยว‍กับ​ยอห์น​ว่า“ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ออก​ไป​ยัง ​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร​เพื่อ​ดู​อะไร?คง​ไม่‍ใช่​ดู​ต้น‍อ้อ​ไหว​เมื่อ​ถูก​ ลม‍พัด​หรอก​นะ 8แล้ว​ท่าน​ออก​ไป​ดู​อะไร? ดู​คน​ที่​นุ่ง‍ห่ม​ผ้า​เนื้อ​ดี​หรือ? นี่‍แน่ะคน​ที่​นุ่ง‍ห่ม​ผ้า​เนื้อ​ดี​ก็​อยู่​ใน​ราช‌วัง 9แล้ว​พวก‍ท่าน​ออก​ไป​ดู​อะไร? ดู​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​หรือ? แน่‍ที‍เดียวและ​เรา​บอก​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ว่าเขา​เป็น​ยิ่ง‍กว่า​ ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​อีก 10คือ​เป็น​ผู้‍นี้​ที่​พระ‍คัมภีร์​เขียน​ไว้​ว่า‘เรา​จะ​ใช้​ทูต​ของ​เรา​ นำ‍หน้า​ท่านผู้​นั้น​จะ​เตรียม​มรรคา​ของ​ท่านไว้​ข้าง‍หน้า​ท่าน’11เรา​ บอก​ความ​จริง​กับ​พวก‍ท่าน​ว่าใน​บรร‌ดา​คน​ซึ่ง​เกิด​จาก​ผู้‍หญิง​นั้น ไม่‍มี​ใคร​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ยอห์น​ผู้​ให้​บัพ‌ติศ‌มาแต่​ว่า​ผู้​ที่​ เล็ก‍น้อย​ที่​สุด​ใน​แผ่น‍ดิน​สวรรค์​ก็​ยัง​ใหญ่​กว่ายอห์น​อีก 12และ​ตั้ง‍แต่​สมัย​ยอห์น​ผู้​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ถึง​ทุก​วัน‍นี้แผ่น‍ดิน​ สวรรค์​ก็​ถูก​โจม‍ตี​อย่าง​รุน‍แรงและ​พวก​ที่​รุน‍แรง​พยา‌ยาม​ชิง​เอา​ ให้​ได้ 13เพราะ‍ว่า​พวก​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะและ​ธรรม‍บัญญัติ​ได้​พยา‌กรณ์​มา​จน‍ถึง​ ยอห์น​นี้ 14ถ้า​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​จะ​ยอม‍รับยอห์น​ผู้‍นี้​แหละคือ​เอ‌ลี‌ยาห์​ที่​จะ​ มา​นั้น 15ใคร​มี​หู​จง​ฟัง​เถิด (มัทธิว 11:7-15)

ถ้ายอห์นมีความสงสัยในพระเยซู พระเยซูไม่มีความสงสัยในยอห์นเลย! ฝูงชนคงได้ยินคำถามที่สาวกของยอห์นถามพระเยซู และคำตอบที่พระองค์ตอบ ขณะที่สาวกของยอห์นเดินทางกลับไปแจ้งแก่ยอห์น พระเยซูทรงใช้โอกาสนี้ตรัสกับฝูงชนถึงยอห์นผู้ให้บัพติศมา พระเยซูทรงทำให้ฝูงชนยอมรับว่าพระองค์ทราบว่าพวกเขาคิดอะไร – คิดว่ายอห์นเป็นผู้เผยพระวจนะ (ดูมัทธิว 21:26) นี่คือสิ่งที่พระเยซูตรัสเกี่ยวกับยอห์น⁶

“ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ออก​ไป​ยัง​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร​เพื่อ​ดู​อะไร?ดูพวกโลเล ที่เปลี่ยนไปมาตามกระแสการเมืองหรือ? เราไม่คิดเช่นนั้น บางทีพวกคุณออกไปถึงถิ่นทุรกันดารเพื่อจะดูแฟชั่นล่าสุดสำหรับผู้ชายหรือ? เราต่างก็รู้ว่ามันไม่ใช่ พวกคุณทุกคนรู้ดีว่าสิ่งที่ดึงดูดพวกคุณไปที่ถิ่นทุรกันดารก็เพื่อไปฟัง ยอห์น ซึ่งเป็นการย้ำว่ายอห์นคือผู้เผยพระวจนะแท้ – ผู้ที่พูดแทนพระเจ้า ผู้ที่ถ้อยคำของเขาคือถ้อยคำของพระเจ้า ยอห์นเป็นผู้เผยพระวจนะ แต่ไม่ได้เป็นเพียงผู้เผยพระวจนะ ในความเป็นจริง ท่านเป็นผู้เผยพระวจนะ – เป็นผู้เผยพระวจนะที่ทุกคนรอคอย ผู้เผยพระวจนะที่การปรากฎตัวและพันธกิจของท่านมีการพยากรณ์ไว้ล่วงหน้าโดย ผู้เผยพระวจนะท่านอื่นๆ มาลาคีพูดถึงยอห์นเมื่อเขียนว่า “นี่‍แน่ะเรา​ส่ง​ทูต​ของ​เรา​ไป ​เพื่อ​ตระ‌เตรียม​หน‍ทาง​ไว้​ข้าง‍หน้า​เรา” ยอห์นเป็นผู้มาเตรียมหนทางล่วงหน้าให้พระเมสซิยาห์ ได้รับสิทธิพิเศษเป็นผู้ประกาศการเสด็จมา และประกาศว่าพระเยซูคือผู้ใด

เพราะบทบาทที่โดดเด่นของยอห์นในฐานะผู้เผยพระวจนะคนสุดท้ายในพระคัมภีร์ เดิม ผู้เผยพระวจนะที่ทำหน้าที่ประกาศพระเมสซิยาห์ให้คนรู้จัก ใน​บรร‌ดา​คน​ซึ่ง​เกิด​จาก​ผู้‍หญิง​นั้น (จนถึงช่วงเวลานั้น)ไม่‍มี​ใคร​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ยอห์น แต่ว่าถึงมีความโดดเด่นอย่างไรก็ตาม เมื่อมองจากภาพของพระคัมภีร์เดิม – ​ผู้​ที่​เล็ก‍น้อย​ที่​สุด​ใน​แผ่น‍ดิน​สวรรค์​ก็​ยัง​ใหญ่​กว่ายอห์น​อีก (มัทธิว 11:11)

สำหรับผม ข้อ 12 และ 13 เป็นข้อที่น่าฉงนที่สุดในมัทธิว ในข้อ 12พระเยซูตรัสถึง “ความรุนแรง” ซึ่งน่าจะเป็นภาพที่เกิดขึ้นในสมัยของยอห์นผู้ให้บัพติศมา ความรุนแรงนี้คืออะไร? ผมเชื่อว่ามีบอกไว้ในหนังสือกิจการ และในพระกิตติคุณเล่มอื่นๆ:

33เมื่อ​พวก‍เขา​ฟัง​แล้ว​ก็​โกรธ​มากคิด ​กัน​ว่า​จะ​ฆ่า​พวก​อัคร‌ทูต​เสีย 34แต่​มี​คน​หนึ่ง​ชื่อ​กา‌มา‌ลิ‌เอล เป็น​พวก​ฟาริสี​และ​เป็น​อา‌จารย์​สอน​ธรรม‍บัญญัติ เป็น​ที่​นับ‍ถือ​ของ​ประ‌ชา‍ชนเขา​ยืน​ขึ้น​ใน​สภา​แล้ว​สั่ง​ให้​พา​พวก​ อัคร‌ทูต​ออก​ไป​ข้าง‍นอก​ครู่​หนึ่ง 35ท่าน​กล่าว​กับ​พวก‍เขา​ว่า “ท่าน​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอลสิ่ง​ที่​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​คิด​จะ​ทำ​กับ​คน​ เหล่า‍นี้​นั้นจง​ระวัง​ให้​ดี 36เพราะ​ก่อน​หน้า​นี้​มี​คน​หนึ่ง​ชื่อ​ธุ‌ดาส​ซึ่ง​อ้าง‍ตัว​ว่า​เป็น​ผู้​ยิ่ง‍ใหญ่มี​ผู้‍คน​ติด‍ตาม​ประ‌มาณ​สี่‍ร้อย​คน แต่​ธุ‌ดาส​ถูก​ฆ่า​และ​คน​ที่​เป็น​พรรค‍พวก​ก็​กระ‌จัด‍กระ‌จายสาบ‍สูญ‍ไป 37ต่อ‍จาก​คน​นี้​มี​อีก‍คน‍หนึ่ง​ชื่อ​ยู‌ดาส เป็น​ชาว​กา‌ลิ‌ลี​ปรา‌กฏ‍ตัว​ขึ้น​ใน​ช่วง​ที่​มี​การ​จด​ทะ‌เบียน‍สำ‌มะโน‌ครัว เขา​เกลี้ย‍กล่อม​ผู้‍คน​ให้​ติด‍ตาม​เขา​ไป และ ​คน​นั้น​ก็​พินาศ​ด้วย คน​ที่​เป็น​พรรค‍พวก​ก็​กระ‌จัด‍กระ‌จาย 38เพราะ‍ฉะนั้น​ใน​กรณี​นี้ ข้าพ‌เจ้า​จึง​ขอ​บอก​พวก‍ท่าน​ว่าจง​ปล่อย​คน​เหล่า‍นี้​ไป​ตาม​เรื่อง อย่า​ทำ​อะไร​พวก‍เขา​เลยเพราะ‍ว่า​ถ้า​ความ​คิด​หรือ​กิจ‍การ​นี้​มา​จาก​ มนุษย์มัน​จะ​ล่ม‍สลาย​ไป​เอง 39แต่​ถ้า​มา​จาก​พระ‍เจ้าพวก‍ท่าน​จะ​ไม่​สามารถ​ทำ‍ลาย​พวก‍เขา​ได้ เกรง‍ว่า​พวก‍ท่าน​กลับ​จะ​เป็น​ฝ่าย​สู้‍รบ​กับ​พระ‍เจ้า” (กิจการ 5:33-39)

50พระ‍เยซู​ตรัส​กับ​เขา​ว่า“เพื่อน​เอ๋ย จง​ทำ​ตาม​ที่​ท่าน​ตั้ง‍ใจ​เถิด” แล้ว​พวก‍เขา​ก็​เข้า‍มา​และ​ลง‍มือ​จับ‍กุม​พระ‍เยซู 51คน​หนึ่ง​ที่​อยู่​กับ​พระ‍เยซู​ก็​ยื่น‍มือ​ออก​ชัก​ดาบ​ฟัน​หู​บ่าว​ของ​มหา‍ปุ‌โร‌หิต​ขาด 52พระ‍เยซู​จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า“เอา​ดาบ​ของ​ท่าน​ใส่​ฝัก​เสีย เพราะ​ว่า​พวก​ที่​ใช้​ดาบ​จะ​ต้อง​พินาศ​เพราะ​ดาบ 53ท่าน​คิด‍ว่า​เรา​จะ​ทูล​ขอ​พระ‍บิดา​ของ​เรา​ไม่‍ได้​หรือ? และ​พระ‍องค์​ก็​จะ​ประ‌ทาน​ทูต‍สวรรค์​ให้​เรา​มาก​กว่า​สิบ‍สอง​กอง​พล​ใน ​ทัน‍ที 54แต่​ถ้า​เป็น​อย่าง​นั้น​ข้อ​พระ‍คัมภีร์​ที่​ว่าจำ​เป็น​จะ​ต้อง​เป็น​ อย่าง‍นี้​จะ​สำเร็จ​ได้​อย่าง‍ไร?” (มัทธิว 26:50-54)

35พระ‍องค์​จึง​ตรัส​ถาม​พวก​สาวก​ว่า “เมื่อ​เรา​ใช้​พวก‍ท่าน​ออก​ไป​โดย​ไม่‍มี​ถุง‍เงิน​หรือ​ย่าม​หรือ​ รอง‍เท้า​นั้นท่าน​ขาด​อะไร​บ้าง​ไหม?” พวก‍เขา​ทูล​ตอบ​ว่า “ไม่​ขาด​เลย” 36พระ‍องค์​จึง​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “แต่​ตอน‍นี้​ใคร​มี​ถุง‍เงิน​ให้​เอา​ไป​ด้วยมี​ย่าม​ก็​ให้​เอา​ไป​ เหมือน‍กันและ​คน​ที่​ไม่‍มี​ดาบ​ก็​ให้​ขาย​เสื้อ‍คลุม​ของ​ตน​ไป​ซื้อ​ดาบ 37เรา​บอก​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ว่า สิ่ง​ที่​เขียน​ไว้​แล้ว​จะ​ต้อง​สำเร็จ​ใน​เรา คือ​ที่​ว่า ‘ท่าน​ถูก​นับ​เข้า​กับ​คน​อธรรม’ เพราะ‍ว่า​สิ่ง​ที่​เล็ง​ถึง​เรา​นั้น​กำลัง​จะ​สำเร็จ​แล้ว” 38พวก‍เขา​ทูล​ตอบ​ว่า“องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า นี่‍แน่ะ มี​ดาบ​สอง​เล่ม” พระ‍องค์​ตรัส​กับ​เขา​ว่า “พอ​แล้ว”(ลูกา 22:35-38)

14เมื่อคน‍ทั้ง‍หลาย​เห็น​หมาย‍สำคัญ​ที่ ​พระ‍องค์​ทรง​ทำพวก‍เขา​จึง​พูด​กัน​ว่า “แท้‍จริง​ท่าน​ผู้‍นี้​เป็น​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​คน​นั้น​ที่​จะ​มา​ใน​ โลก”15เมื่อ​พระ‍เยซู​ทรง​ทราบ​ว่า​พวก‍เขา​จะ​มา​จับ​พระ‍องค์​ไป​ตั้ง​ให้​เป็นกษัตริย์ พระ‍องค์​ก็​เสด็จ​ขึ้น​ไป​บน​ภูเขา​อีก​ตาม​ลำ‌พัง (ยอห์น 6:14-15)

ยุคของยอห์นดูเหมือนการรอคอยพระเมสซิยาห์มาถึงจุดเดือด เหตุการณ์การถือกำเนิดมาของทั้งยอห์นและพระเยซูดูจะเติมเชื้อความกระหาย เรื่องยุคสุดท้ายและการพิพากษา ขณะเดียวกันสถานภาพทางการเมืองในอิสราเอลช่วงนั้นอาจเป็นตัวเร่งสถานการณ์ อีกด้วย ผมมีแนวโน้มเชื่อว่าคำพยากรณ์ของยอห์นอาจไม่ได้เจตนา แต่กลับเติมไฟให้กับเรื่องการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ ทำให้เกิดความรุนแรง บ่อยครั้งต้องใช้กองกำลังมารักษาความสงบ ผู้คนไม่อาจเข้าใจถึงคำสอนและพระราชกิจของพระเยซู ซึ่งยอห์นอาจตกอยู่ในข่ายนี้ แม้แต่พวกสาวกเองก็พร้อมรับมือด้วยอาวุธที่มี (ลูกา 22:35-38)

คำตรัสของพระเยซูในข้อ 12 เกี่ยวกับความรุนแรงใกล้เคียงกับข้อ 13 (ซึ่งขึ้นด้วยคำว่า “เพราะว่า”): “เพราะ‍ว่า​พวก​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะและ​ธรรม‍บัญญัติ​ได้​พยา‌กรณ์​มา​จน‍ถึง​ยอห์น​นี้” (มัทธิว 11:13) ทำให้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามลำดับ:

“..​พวก​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะและ​ธรรม‍บัญญัติ​ได้​พยา‌กรณ์​มา​จน‍ถึง​ยอห์น​นี้” (ข้อ 13)

“​ตั้ง‍แต่​สมัย​ยอห์น​ผู้​ให้​บัพ‌ติศ‌มา​ถึง​ทุก​วัน‍นี้..” (ข้อ 12)

คนในยุคอดีตของยอห์น หลังจากยอห์น (พันธสัญญาใหม่)
บรรดา​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะและ​ธรรม‍บัญญัติ​ที่ได้​พยา‌กรณ์​มา​จน‍ถึง​ยอห์น​ผู้นี้ ผู้​ที่​เล็ก‍น้อย​ที่​สุด​ใน​แผ่น‍ดิน​สวรรค์​ก็​ยัง​ใหญ่​กว่า​ยอห์น​อีก

นี่คือความเข้าใจของผมต่อเหตุการณ์ในพระวจนะตอนนี้ ยอห์นผู้ให้บัพติศมามีความสงสัยบางประการเกี่ยวกับความเป็นพระเมสซิยาห์ของ พระเยซู อาจเป็นเพราะพระเยซูไม่ได้เป็นพระเมสซิยาห์ที่ “เข้มข้น” อย่างที่ยอห์นทำนาย คือผู้ที่มาด้วยฤทธิอำนาจการพิพากษาคนบาป พระเยซูตรัสเป็นนัยว่าคนอิสราเอลบางพวกที่ชอบความรุนแรงจะถูกดึงดูดเข้าหา ยอห์น พันธกิจของท่านและข่าวที่ท่านประกาศ ทำไมเป็นเช่นนั้น? หนึ่ง – ดูเหมือนยอห์นเป็นผู้เผยพระวจนะคนเดียวในยุคนั้น ก่อนหน้ามีผู้เผยพระวจนะหลายคนในพระคัมภีร์เดิมที่กล่าวคำพยากรณ์ ส่วนในธรรมบัญญัติก็มีแง่มุมคำพยากรณ์แทรกอยู่ พันธกิจของยอห์นเป็นจุดสำคัญสูงสุดของคำพยากรณ์ทั้งหมดในพระคัมภีร์เดิม ถ้าเรายอมรับแนวคิดเรื่องการทรงเปิดเผยแบบเจาะลึกลงไป (ซึ่งผมยอมรับ) เราก็ต้องเห็นว่าคำพยากรณ์ของยอห์นนั้นมาจนถึงจุดที่เติมเต็มและสมบูรณ์ที่ สุดในบรรดาผู้เผยพระวจนะของพระคัมภีร์เดิม และในบรรดาผู้เผยพระวจนะในพระคัมภีร์เดิมคงไม่มีใครมีโอกาสดีไปกว่ายอห์น

ผมไม่เชื่อว่าพระเยซูต้องการวิพากษ์วิจารณ์ยอห์นหรือพันธกิจของท่าน พระองค์พยายามชี้ให้เห็นว่าความสงสัยของยอห์น มีส่วนสะท้อนถึงจิตวิญญาณของยุคนั้น – ยุคที่ผู้คนร่ำร้องอยากให้พระเมสซิยาห์เสด็จมาด้วยฤทธิอำนาจ มาขับไล่อำนาจการปกครองของโรมัน มาลงโทษคนชั่ว และจัดตั้งอาณาจักรของพระเจ้า ทำให้ยอห์นอดสงสัยไม่ได้ พระเยซูเหมือนไม่ได้เล่นตามบทในสคริปต์ของท่านและคนอื่นๆที่มีภาพพระเม สซิยาห์อยู่ในความคิด

ทำให้นึกถึงโฆษณาเก่าๆในโทรทัศน์ หญิงชราสองคนเข้าไปในร้านอาหารฟาสท์ฟูด คนหนึ่งยกขนมปังขึ้นดูแล้วถามว่า “ไหนล่ะเนื้อ?” ผมคิดว่ายอห์นคงมองพระราชกิจของพระเยซูแล้วถามว่า “ไหนล่ะไฟ?”

ยอห์นอาจมีความสงสัย แต่พระเยซูไม่ทรงสงสัย ก่อนที่ยอห์นจะทันคิดอีกรอบ พระเยซูทรงกล่าวรับรองยอห์นอย่างเต็มตัว

“ถ้า​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​จะ​ยอม‍รับยอห์น​ผู้‍นี้​แหละคือ​เอ‌ลี‌ยาห์​ที่​จะ​มา​นั้น 15ใคร​มี​หู​จง​ฟัง​เถิด” (มัทธิว 11:14-15)

ในพระกิตติคุณยอห์น เราเห็นว่ายอห์นเองก็ปฏิเสธว่าท่านไม่ใช่เอลียาห์:

พวก‍เขา​จึง​ถาม​ว่า“ถ้า​อย่าง‍นั้น​ท่าน ​เป็น​ใคร? ท่าน​เป็น​เอ‌ลี‌ยาห์หรือ​?” ยอห์น​ตอบ​ว่า “ข้าพ‌เจ้า​ไม่​ใช่​เอ‌ลี‌ยาห์” “ท่าน​เป็น​ผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​คน​นั้นหรือ?” และ​ยอห์น​ตอบ​ว่า “ไม่‍ใช่”(ยอห์น 1:21)

แล้วพระเยซูตรัสว่ายอห์นคือเอลียาห์ได้อย่างไร? ประการแรก– สังเกตุดูพระเยซูทรงกล่าวถ้อยคำนี้โดยมีคำว่า “ถ้า​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​จะ​ยอม‍รับยอห์น​ผู้‍นี้​แหละคือ​เอ‌ลี‌ยาห์…” แน่นอนบางคนไม่ได้เห็นแบบนั้น และพระเยซูทรงยอมรับความจริงว่ามีบางคนเท่านั้นที่เห็นด้วย คำตรัสในข้อ 15 จึงเป็นการเน้นถึงพระดำรัสในข้อ 14:

“ใคร​มี​หู​จง​ฟัง​เถิด” (มัทธิว 11:15)⁷

ถ้อยคำนี้ถูกนำมาใช้อีกครั้งในมัทธิว 13 (ข้อ 9, 43) เมื่อพระเยซูทรงสั่งสอนด้วยคำอุปมา เพื่อกระตุ้นให้ผู้ฟังคิดลึกลงไปกว่าแค่ผิวเผิน ไม่ใช่เป็นคำพูดท้าทาย แต่ทำให้คนฟังต้องคิดลึกลงไปกว่าตามที่ได้ยิน– และนี่คือจุดหมายของคำอุปมา ไม่ได้มีให้ทุกคนเข้าใจได้ ดังนั้นถ้อยคำของพระเยซูจึงไม่ขัดแย้งกับคำปฏิเสธของยอห์น แต่ในมุมมองว่ายอห์นคือเอลียาห์ในแง่สัญลักษณ์มากกว่า

ผมใช้เวลาคิดถึงเรื่องนี้ และอยากจะแบ่งปันว่า ในบางแง่มุมที่ยอห์นผู้ให้บัพติศมาคือเอลียาห์ ถ้าเราจะยอมรับ ยอห์นเป็นเหมือนเอลียาห์ในภาพลักษณ์ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ภาพลักษณ์ของยอห์นนั้นเหมือนเอลียาห์ ทั้งคู่ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในที่ห่างไกล ทานอาหารต่างจากคนในยุคของตน ทั้งยอห์นและเอลียาห์ดู “เล็กน้อย” กว่าผู้ที่ท่านพยากรณ์ถึง ยอห์นประกาศชัดเจนว่าพระเยซูทรงยิ่งใหญ่กว่าท่านมาก (มัทธิว 3:11) ส่วนเอลีชา เอลีชาได้รับอำนาจจากเอลียาห์เป็นสองเท่า (2พงศ์กษัตริย์ 2:7-14) เอลียาห์เป็นคน “แรง” เอลีชาน่าจะรักความสงบกว่า เอลียาห์มีความสงสัย เมื่อเหตุการณ์การเผชิญหน้าสำคัญบนภูเขาคารเมลดูไม่เป็นไปตามคาดหวัง พระเจ้าทรงรับเอลียาห์ขึ้นไปบนภูเขาเดียวกับที่โมเสสรับพระบัญญัติของ พระองค์⁸ และโดยทางเหตุการณ์พิเศษที่ส่งมาให้เอลียาห์ พระเจ้าไม่จำเป็นต้องทำงานในวิธีที่โดดเด่นเสมอไป บางครั้งเพียงแค่ “เสียงเบาๆ” (1พงศ์กษัตริย์ 19:11-18) เอลียาห์มีภาพพจน์ที่ผิดว่า “เขาแต่ผู้เดียวที่เหลืออยู่” (1พงศ์กษัตริย์ 19, 10, 14) เป็นสิ่งเดียวกับที่ยอห์นรู้สึกหรือ? เอลียาห์หวังว่าจะนำประเทศสู่การฟื้นฟู แต่ไม่เป็นไปตามนั้น แต่จะเกิดขึ้นโดยผู้อื่นที่ท่านต้องไปเจิมตั้ง และพระเจ้าจะทรงนำการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ให้กับชนชาติของพระองค์ (1พงศ์กษัตริย์ 19:11-18) ประเด็นของผมคือมีความคล้ายคลึงหลายประการระหว่างยอห์นและเอลียาห์ ผมเชื่อว่า ทั้งคู่นี้คล้ายกัน

พระเยซูทรงประเมินการตอบสนองต่อข่าวประเสริฐของอิสราเอล (มัทธิว 11:16-24)

6“เรา​จะ​เปรียบ​คน​ใน​ยุค‍นี้​กับ​อะไร​ ดี เปรียบ​เหมือน​เด็กๆ ที่​นั่ง​อยู่​กลาง‍ตลาด ร้อง​กับ​เพื่อน​ว่า17‘พวก​ฉัน​เป่า​ปี่​ให้​พวก​เธอ​แต่​พวก​เธอ​ไม่​เต้น พวก​ฉัน​คร่ำ‍ครวญและ​พวก​เธอ​ไม่‍ได้​ทุกข์‍โศก’18เพราะ‍ว่า​ยอห์น​มา​และ​ ไม่‍ได้​กิน​หรือ​ดื่มและ​พวก‍เขา​ว่า‘มี​ผี​เข้า‍สิง​อยู่’ 19ส่วน​บุตร‍มนุษย์​มา​ทั้ง​กิน​และ​ดื่มเขา​ก็​ว่า‘นี่‍ไงคน‍ตะ‌กละคน‍ขี้‍ เมาเพื่อน​ของ​บรร‌ดา​คน‍เก็บ‍ภาษีและ​คน‍บาป’ แต่​พระ‍ปัญญา​ได้​รับ​การ​พิสูจน์​ว่า​ถูก‍ต้อง​แล้ว​โดย​ผล​ของ​พระ‍ปัญญา ​นั้น”20แล้ว​พระ‍องค์​ก็​ทรง​เริ่ม​ติ‍เตียน​เมือง​ต่างๆที่​พระ‍องค์​ได้​ ทรง​ทำ​การ​อัศ‌จรรย์​เป็น​ส่วน​มากเพราะ​พวก‍เขา​ไม่‍ได้​กลับ‍ใจ​ใหม่ 21“วิบัติ​แก่​เจ้า เมือง​โค‌รา‌ซินวิบัติ​แก่​เจ้าเมือง​เบธ‌ไซ‌ดาถ้า​การ​อัศ‌จรรย์​ต่างๆซึ่ง ​ทำ​ท่าม‍กลาง​เจ้า​ทั้ง‍หลายทำ​ใน​เมือง​ไท‌ระ​และ​เมือง​ไซ‌ดอนคน​ใน​ เมือง​ทั้ง‍สอง​คง​ได้​นุ่ง‍ห่ม​ผ้า‍กระ‌สอบ​นั่ง​บน​ขี้‍เถ้า​กลับ‍ใจ​ใหม่ ​นาน​แล้ว 22แต่​เรา​บอก​พวก‍เจ้า​ว่าใน​วัน​พิพาก‌ษา​นั้นโทษ​เมือง​ไท‌ระ​และ​เมือง​ ไซ‌ดอน​จะ​เบา​กว่า​โทษ​ของ​พวก‍เจ้า 23ส่วน​เจ้า เมือง​คา‌เปอร‌นา‌อุม เจ้า​จะ​ถูก​ยก​ขึ้น​เทียม‍ฟ้า​หรือ?เปล่า‍เลยเจ้า​จะ​ต้อง​ลง‍ไป​ถึง​แดน​ คน‍ตาย​ต่าง‍หากเพราะ​การ​อัศ‌จรรย์​ต่างๆซึ่ง​ทำ​ใน​ท่าม‍กลาง​เจ้า​นั้น ถ้า​ทำ​ใน​เมือง​โส‌โดมเมือง​นั้น​คง​ได้​ตั้ง‍อยู่​จน​ทุก​วัน‍นี้ 24แต่​เรา​บอก​เจ้า​ว่า​ใน​วัน​พิพาก‌ษาโทษ​เมือง​โส‌โดม​จะ​เบา​กว่า​โทษ​ ของ​เจ้า (มัทธิว 11:16-24)

มัทธิวเป็นผู้เขียนที่มีความสามารถมาก ท่านมีวิธีจุดประกายขึ้นมาให้เราประหลาดใจในที่ๆเรานึกไม่ถึง มีศิลปะในการนำเสนอพระกิตติคุณ แบบค่อยๆเร่งไฟความตื่นเต้นและกระหายใคร่รู้ก่อนที่พระเมสซิยาห์จะมาปรากฎ มัทธิวได้บันทึกเรื่องสิทธิอำนาจอันไม่จำกัดของพระเยซู และชื่อเสียงของพระองค์ที่โด่งดังขึ้นเรื่อยๆ (มัทธิว 9:33) รวมถึงการต่อต้านของพวกฟาริสีที่เพิ่มขึ้นตาม (แต่ในตอนนั้นยังไม่มีพิษสงมากนัก)

พวกสาวกถูกส่งออกไปทีละสองคน และคงเดินทางกลับมา อย่างที่บอกไปแล้วไม่มีพระกิตติคุณเล่มใดบันทึกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ ทั้งสิบสองคนออกไป ไม่ว่าเรื่องการอัศจรรย์และประกาศแผ่นดินสวรรค์ ที่ใกล้เคียงที่สุดน่าจะเป็นรายงานสรุปสั้นๆจากเจ็ดสิบสองคนเมื่อกลับมาจาก ภารกิจเดียวกัน:

17สาวก​เจ็ด‍สิบ‍สอง​คน​นั้น​กลับ‍มา​ด้วย​ความ​ยินดี​ทูล​ว่า “องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้าแม้​แต่​พวก​ผี​ก็​อยู่​ใต้​บัง‍คับ​ของ​พวก‍ข้า‍พระ‍องค์​โดย​พระ‍นาม​ของพระ‍องค์” 18พระ‍องค์​ตรัส​กับ​พวก‍เขา​ว่า “เรา​เห็น​ซา‌ตาน​ตก​จาก​ฟ้า​เหมือน​ฟ้า‍แลบ 19นี่‍แน่ะ เรา​ให้​พวก‍ท่าน​มี​สิทธิ‍อำนาจ​เหยียบ​งู‍ร้าย​และ​แมง‍ป่องและ​ให้​มี​ อำนาจ​ยิ่ง‍ใหญ่​กว่า​ฤทธา‌นุ‌ภาพ​ของ​ศัตรู​นั้น ไม่‍มี​อะไร​จะ​มา​ทำ​อัน‌ตราย​พวก‍ท่าน​ได้​เลย 20แต่​ว่า​อย่า​ชื่น‍ชม​ยินดี​ใน​สิ่ง‍นี้คือ​ที่​พวก​ผี​อยู่​ใต้​บัง‍คับ​ ของ​ท่านแต่​จง​ชื่น‍ชม​ยินดี​ที่​ชื่อ​ของ​ท่าน​จด​ไว้​ใน​สวรรค์”21ใน​ เวลา​นั้น​เอง พระ‍เยซู​ทรง​เปรม‍ปรีดิ์​ใน​พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์ตรัส​ว่า “ข้า‍แต่​พระ‍บิดา​ผู้​เป็น​เจ้า​แห่ง​ฟ้า‍สวรรค์​และ​โลกข้า‍พระ‍องค์​ สรร‌เสริญ​พระ‍องค์​ที่​พระ‍องค์​ทรง​ปิด‍บัง​สิ่ง‍เหล่า‍นี้​ไว้​จาก​คน​มี ​ปัญญา​และ​คน‍ฉลาดแต่​ทรง​สำแดง​แก่​พวก​ทารกถูก​แล้วข้า‍แต่​พระ‍บิดา พระ‍องค์​พอ‍พระ‍ทัย​เช่น​นั้น22“พระ‍บิดา​ของ​เรา​ทรง​มอบ​สิ่ง​สาร‌พัด​ ให้​แก่​เราไม่‍มี​ใคร​รู้​ว่า​พระ‍บุตร​เป็น​ใคร​นอก‍จาก​พระ‍บิดาและ​ ไม่‍มี​ใคร​รู้​ว่า​พระ‍บิดา​เป็น​ใคร​นอก‍จาก​พระ‍บุตรและ​ผู้​ที่​ พระ‍บุตร​ประ‌สงค์​จะ​สำแดง​ให้​รู้”23พระ‍องค์​ทรง​หัน​มา‍หา​พวก​สาวกตรัส ​กับ​พวก‍เขา​เป็น​การ​ส่วน‍ตัว​ว่า“ผู้​ที่​ได้​เห็น​สิ่ง​ที่​พวก‍ท่าน​ เห็น​ก็​เป็น​สุข 24เพราะ​เรา​บอก​พวก‍ท่าน​ว่าผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​หลาย​คน​และ​กษัตริย์​หลาย​ องค์​ปรารถ‌นา​จะ​เห็น​สิ่ง​ที่​ท่าน​เห็น​อยู่​นี้ แต่​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ไม่​เคย​เห็นและ​อยาก​จะ​ได้‍ยิน​สิ่ง​ที่​พวก‍ท่าน​ ได้‍ยินแต่​เขา​ก็​ไม่‍เคย​ได้‍ยิน” (ลูกา 10:17-24)

สังเกตุดูจะเห็นว่าทั้งเจ็ดสิบสองไม่ได้พูดถึงความสำเร็จในภารกิจของพวก เขา ไม่พูดถึงจำนวนคนที่กลับใจเมื่อพวกเขาไปประกาศ เมื่อกลับมาเฝ้าพระเยซู สิ่งที่พวกสาวกเล่าคืออำนาจที่พวกเขามี – แม้แต่พวกผียังอยู่ใต้บังคับของพวกเขา – พระเยซูทรงมองว่านี่บ่งถึงความพ่ายแพ้ครั้งสุดท้ายของซาตาน แต่พระองค์ทรงหนุนใจพวกสาวกให้ชื่นชมยินดีในความรอดมากกว่าในอำนาจที่มีและ ใช้ไป ถ้อยคำต่อจากนั้นค่อนข้างเหมือนในมัทธิว 11 ที่อยู่ในบทเรียนนี้

ถึงจุดนี้ มัทธิวบอกแล้วว่าผู้คนตอบสนองต่อพระเยซูอย่างไร (มัทธิว 4:24-25; 7:28-29; 8:34; 9:1-17, 33-34) แต่ในตอนนี้ เป็นครั้งแรกที่ท่านรายงานถึงสิ่งที่พระเยซูประเมินการตอบสนองของผู้คนต่อ ข่าวประเสริฐที่ทั้งยอห์น พระองค์เอง และพวกสาวกประกาศ ไม่ใช่รายงานที่ดีนัก ที่จริงผลประเมินออกจะน่าตกใจ มนุษย์ตอบสนองต่อข่าวประเสริฐอย่างไร

แม้พระเยซูทรงเป็นที่นิยมของฝูงชน แต่เราเห็นน้อยคนกลับใจ พระเยซูทรงส่งสาวกของพระองค์ไปประกาศแผ่นดินสวรรค์ที่มาใกล้ ข่าวประเสริฐของพระเยซูและที่สาวกประกาศเป็นสิ่งเดียวกับที่ยอห์นผู้ให้บัพ ติศมาและสาวกของท่านประกาศ: “จงกลับใจใหม่ เพราะว่าแผ่นดินสวรรค์มาใกล้แล้ว” (มัทธิว 3:2; 4:17; 10:7⁹) ตอนนี้ พระเยซูทรงกล่าวโทษเมืองต่างๆในอิสราเอลที่ได้เห็นเป็นพยานถึงการสถิตอยู่ ด้วย การเทศนาสั่งสอน และฤทธิอำนาจการอัศจรรย์ของพระเยซูและของพวกสาวก

พระเยซูทรงโยงคนยุคนี้เข้ากับอาการของเด็กที่นั่งร้องบ่นกับเพื่อนที่ไม่ ยอมเต้นไปตามทำนองเพลงของเขา พวกเขาต้องการได้พระเมสซิยาห์ “ในแบบของฉัน” และเมื่อพระเยซูไม่ปรับไปตามความปรารถนาและความคาดหวังของพวกเขา พวกเขาก็ไม่สนใจพระองค์อีก พวกนี้เป็นพวกโลเลไม่เอาจริง

สังเกตุดูพระเยซูทรงใช้ประเด็นความเกี่ยวข้องระหว่างพระองค์และยอห์นผู้ ให้บัพติศมา บุคคลทั้งนั้นสองต่างกันมาก แต่คนในยุคนั้นไม่ยอมรับทั้งคู่ ยอห์นมาด้วยการอดอาหาร (ไม่กินและไม่ดื่ม– เทียบกับมัทธิว 9:14) แต่พวกเขาก็ยังว่าท่านถูกผีสิง เมื่อพระเยซูและพวกสาวกมา ทั้งกินและดื่ม พวกเขาก็กล่าวโทษว่าเป็นพวกเห็นแก่กิน และขี้เมา และ (ร้ายที่สุด) มั่วสุมกับคนบาป สิ่งเชื่อมโยงระหว่างยอห์นและพระเยซูแสดงให้เห็นความจริงว่าคนในยุคนั้น ปฏิเสธไม่ยอมรับทั้งคู่

อย่างเจาะจง พระเยซูทรงกล่าวติเตียนเมืองต่างๆของอิสราเอลที่ได้ทรงทำการอัศจรรย์เป็นส่วนมาก “เพราะ​พวก‍เขา​ไม่‍ได้​กลับ‍ใจ​ใหม่” (มัท ธิว 11:20) จุดประสงค์การประกาศของยอห์นและพระเยซูคือนำชนชาติอิสราเอลสู่การกลับใจ ไม่ใช่เพื่อดึงดูดฝูงชน หรือให้คนจำนวนมากมาติดตาม แต่มาเรียกคนบาปให้สำนึกผิดกลับใจ ซึ่งไม่ได้เกิดขึ้น ดังนั้นพระองค์จึงกล่าวติเตียนบรรดาเมืองต่างๆที่ได้พบพระองค์ ได้เห็นการอัศจรรย์มากมายที่พระองค์ทำ

พระเยซูทรงเจาะจงชื่อเมือง เราแทบไม่รู้จักเมืองโคราซิน มีพูดถึงครั้งเดียวในลูกา 10:13 จากที่พระเยซูตรัส เห็นได้ชัดว่าเมืองนี้ได้พบพระองค์บ่อยมาก แต่ก็ไม่กลับใจ เมืองเบธไซดานั้นต่างไป พระเยซูคงเพิ่งเข้าไปหรืออยู่ใกล้เมืองนี้เมื่อทรงกล่าวติเตียน (ดูลูกา 9:10) เรารู้จากยอห์น 1:44 ว่าเบธไซดาเป็นบ้านเกิดของฟีลิป อันดรูว์ และเปโตร

พระเยซูทรงกล่าวถึงโทษที่พวกเขาจะได้รับในข้อ 20-24 โทษทัณฑ์ที่รุนแรงกว่า เพราะพวกเขาได้รับรู้รับฟังในสิ่งที่ทรงเปิดเผยแต่ก็ยังปฏิเสธ โทษทัณฑ์ที่เบากว่าจะตกไปถึงคนที่ไม่เคยได้ยินหรือฟังสิ่งที่พระองค์เปิดเผย หลักการเดียวกันนี้มีในลูกาบทที่ 12:

45“แต่​ถ้า​บ่าว​คน​นั้น​คิด​ใน​ใจ​ว่า ‘นาย​ของ​ข้า​คง​จะ​มา​ช้า’ แล้ว​เริ่ม‍ต้น​โบย‍ตี​บรร‌ดา​บ่าว​ชาย‍หญิง​และ​กิน​ดื่ม​เมา‍มาย 46นาย​ของ​บ่าว​คน‍นั้น​จะ​มา​ใน​วัน‍ที่​เขา​ไม่​คาด‍คิดใน​เวลา​ที่​เขา​ ไม่​รู้ และ​จะ​ลง‍โทษ​เขา​อย่าง​หนักและ​จะ​ขับ‍ไล่​ให้​ไป​อยู่​ใน​ที่​ของ​พวก​ ที่​ไม่​เชื่อ 47บ่าว​คน​ที่​รู้‍ใจ​นาย​และ​ไม่‍ได้​เตรียม‍ตัว​ไว้ไม่‍ได้​ทำ​ตาม‍ใจ​นาย จะ​ต้อง​ถูก​เฆี่ยน​อย่าง​หนัก 48แต่​คน​ที่​ไม่​รู้ แล้ว​ทำ​สิ่ง​ที่​สม‍ควร​จะ​ถูก​เฆี่ยนก็​จะ​ถูก​เฆี่ยน​เพียง​เล็ก‍น้อยคน​ ที่​ได้​รับ​มากจะ​ต้อง​เรียก​เอา​จาก​คน‍นั้น​มากและ​คน​ที่​ได้​รับ​ฝาก​ ไว้​มากก็​จะ​ต้อง​ทวง​เอา​จาก​คน‍นั้น​มาก” (ลูกา 12:45-48)

ดังนั้นเมืองโคราซินและเบธไซดา (สองเมืองเด่นของยิวที่พระเยซูใช้เวลาทำพันธกิจค่อนข้างมาก) จะถูกพิพากษามากกว่าเมืองไทระ¹⁰และ ไซดอนเมื่อพระเมสซิยาห์เสด็จกลับมา (ข้อ 21-22) ไทระและไซดอน เป็นเมืองที่ผู้เผยพระวจนะในพระคัมภีร์เดิมเอ่ยถึงหลายครั้ง (อิสยาห์ 23; เยเรมีย์ 25:15-29 โดยเฉพาะข้อ 22; เอเสเคียล 26-28; อาโมส 1:9-10; เศคาริยาห์ 9:1-4) เป็นเมืองที่หญิงชาวคานาอันทูลขอพระเยซูให้ขับผีออกจากลูกสาวของนาง (มัทธิว 15:21-28) เป็นเมืองใหญ่ของคนต่างชาติที่พระเยซูไม่ได้เข้าไปสัมผัสหรือประกาศข่าว ประเสริฐของพระเมสซิยาห์มากนัก¹¹ดังนั้นพวกเขาจะได้รับการพิพากษาโทษที่เบากว่าเมื่อพระองค์เสด็จกลับมาพิพากษาโลกนี้ (มัทธิว 11:22)

และพระเยซูทรงนำไปยังข้อแตกต่างระหว่างเมืองคาเปอรนาอุมและโสโดมในข้อ 23 และ 24:

23 “ส่วน​เจ้าเมือง​คา‌เปอร‌นา‌อุมเจ้า​จะ​ถูก​ยก​ขึ้น​เทียม‍ฟ้า​ หรือ?เปล่า‍เลยเจ้า​จะ​ต้อง​ลง‍ไป​ถึง​แดน​คน‍ตาย​ต่าง‍หาก เพราะ​การ​อัศ‌จรรย์​ต่างๆซึ่ง​ทำ​ใน​ท่าม‍กลาง​เจ้า​นั้น ถ้า​ทำ​ใน​เมือง​โส‌โดมเมือง​นั้น​คง​ได้​ตั้ง‍อยู่​จน​ทุก​วัน‍นี้ 24แต่​เรา​บอก​เจ้า​ว่า​ใน​วัน​พิพาก‌ษาโทษ​เมือง​โส‌โดม​จะ​เบา​กว่า​โทษ​ ของ​เจ้า”(มัทธิว 11:23-24)

คาเปอรนาอุม¹² เป็นเมืองในกาลิลีที่พระเยซูทรงใช้เป็นศูนย์กลางพระราชกิจอยู่ระยะหนึ่ง ทรงทำอัศจรรย์หลายครั้งและเทศนาสั่งสอนค่อนข้างมากในเมืองนี้ ไม่มีเมืองอื่นที่พระองค์สั่งสอนและทำอัศจรรย์มากเท่าในคาเปอรนาอุม แต่คนเมืองนี้ไม่กลับใจ เมื่อเป็นเช่นนี้ พระเยซูจึงกล่าวว่าเมืองโสโดมจะยังได้รับโทษเบากว่าคาเปอรนาอุมเมื่อวัน พิพากษามาถึง

ทำไมพระเยซูจึงถามว่าเมืองคาเปอรนาอุมคิดว่าตนเองจะได้ยกขึ้นเทียมสวรรค์ หรือ? มีอะไรเกี่ยวกับคาเปอรนาอุมที่ผยองขนาดนี้? สองความคิดผุดขึ้นมาครับ อย่างแรก คาเปอรนาอุมภูมิใจมากที่ได้เป็นศูนย์กลางพระราชกิจของพระเยซู ธุรกิจท่องเที่ยวคงจะบูม มีคนมากมายเดินทางเข้าออกเพื่อมาดูพระเยซู – ที่ดียิ่งกว่า มีการอัศจรรย์รักษาโรคด้วย เรารู้กันว่าเมืองหรือจังหวัดที่เป็นที่อยู่ของประธานาธิบดีหรือคนดังๆมักจะ มีป้ายบอกเมื่อเข้าเขตเมือง เพื่อให้ตระหนักว่าเมืองนี้มีเกียรติ เพราะมีคนสำคัญอาศัยอยู่ ดังนั้นเมืองคาเปอรนาอุมจึงเหมือนอวดว่าพระเยซูเลือกอยู่ในเมืองพวกเขา

อย่างที่สอง ความหยิ่งผยองของคาเปอรนาอุมเตือนให้นึกถึงความผยองของไทระ ตามที่อิสยาห์ และเอเสเคียลพูดไว้:

8ใคร​วาง​แผน‍การ​นี้ไว้​ต่อ‍สู้​เมือง​ไท‌ระ​ซึ่ง​เป็น​ผู้​แจก​มงกุฎ
ซึ่ง​พวก​พ่อ‍ค้า​ของ​มัน​เป็น​เจ้า‍นายและ​นัก‍ธุร‌กิจ​เป็น​คน​มี​เกียรติ​ของ​โลก?
9พระ‍ยาห์‌เวห์​จอม‍ทัพ​ทรง​วาง‍แผน​ไว้เพื่อ​ขจัด​ความ​เย่อ‍หยิ่ง​ใน​ศักดิ์‍ศรี​ทั้ง‍หมด
และ​เพื่อ​ลบหลู่​ผู้​มี​เกียรติ​ทุก‍คน​ในแผ่นดินโลก (อิสยาห์ 23:8-9 ดูเอเสเคียล 28:1-10 ด้วย)

ในเอเสเคียล 28 ความผยองของ“กษัตริย์เมืองไทระ”ถูก เปรียบเหมือนซาตาน (เอเสเคียล 28:11-19) สำหรับผมดูเหมือนพระเยซูกล่าวคำติเตียนคาเปอรนาอุมเพิ่มขึ้นโดยตรัสถึงเมือง ที่คล้ายคลึงกันในพระคัมภีร์เดิม เมืองไทระและกษัตริย์ของเมืองนั้น

พระดำรัสของพระเยซูตอนนี้ในมัทธิว 11 โยงเข้ากับมัทธิว 12:38-42 และลูกา 12:45-48 ที่ชี้ว่าจะมีการลงโทษคนชั่วร้าย และในทุกกรณี พระเจ้าจะทรงพิพากษามนุษย์ว่าพวกเขาทำอย่างไรต่อสิ่งที่ได้รับรู้ ในโรม 1 คนต่างชาติถูกกล่าวโทษเพราะปฏิเสธการทรงเปิดเผยของพระเจ้าในธรรมชาติ ในโรม 2 ชาวยิวผิดมากกว่า เพราะได้รับการทรงเปิดเผยจากพระเจ้าในธรรมบัญญัติ แต่พวกเขาปฏิเสธ

พระสิริและสิทธิอำนาจของพระเจ้าในการเลือกสรร (มัทธิว 11:25-27)

25ใน​ขณะ​นั้น​พระ‍เยซู​ทูล​ว่า “ข้า‍แต่​พระ‍บิดาผู้​ทรง​เป็น​องค์‍พระ‍ผู้‍เป็น‍เจ้า​แห่ง​ฟ้า‍สวรรค์​และ ​โลกข้า‍พระ‍องค์​สรร‌เสริญ​พระ‍องค์ที่​พระ‍องค์​ทรง​ปิด‍บัง​ สิ่ง‍เหล่า‍นี้​ไว้​จาก​คน​มี​ปัญญา​และ​คน​ฉลาดแต่​ทรง​สำแดง​แก่​พวก​ทารก 26ถูก​แล้ว ข้า‍แต่​พระ‍บิดา พระ‍องค์​พอ‍พระ‍ทัย​เช่น​นั้น27“พระ‍บิดา​ของ​เรา​ทรง​มอบ​สิ่ง​สาร‌พัด​ ให้​แก่​เราและ​ไม่‍มี​ใคร​รู้‍จัก​พระ‍บุตร​นอก‍จาก​พระ‍บิดาและ​ไม่‍มี​ ใคร​รู้‍จัก​พระ‍บิดา​นอก‍จาก​พระ‍บุตร” (มัทธิว 11:25-27)

ซึ่งคล้ายคลึงมากกับในลูกา 10:21-24:

21ใน​เวลา​นั้น​เอง พระ‍เยซู​ทรง​เปรม‍ปรีดิ์​ใน​พระ‍วิญ‌ญาณ‍บริ‌สุทธิ์ตรัส​ว่า “ข้า‍แต่​พระ‍บิดา​ผู้​เป็น​เจ้า​แห่ง​ฟ้า‍สวรรค์​และ​โลกข้า‍พระ‍องค์​ สรร‌เสริญ​พระ‍องค์​ที่​พระ‍องค์​ทรง​ปิด‍บัง​สิ่ง‍เหล่า‍นี้​ไว้​จาก​คน​มี ​ปัญญา​และ​คน‍ฉลาด แต่​ทรง​สำแดง​แก่​พวก​ทารก ถูก​แล้วข้า‍แต่​พระ‍บิดา พระ‍องค์​พอ‍พระ‍ทัย​เช่น​นั้น22“พระ‍บิดา​ของ​เรา​ทรง​มอบ​สิ่ง​สาร‌พัด​ ให้​แก่​เราไม่‍มี​ใคร​รู้​ว่า​พระ‍บุตร​เป็น​ใคร​นอก‍จาก​พระ‍บิดาและ​ ไม่‍มี​ใคร​รู้​ว่า​พระ‍บิดา​เป็น​ใคร​นอก‍จาก​พระ‍บุตรและ​ผู้​ที่​ พระ‍บุตร​ประ‌สงค์​จะ​สำแดง​ให้​รู้”23พระ‍องค์​ทรง​หัน​มา‍หา​พวก​สาวกตรัส ​กับ​พวก‍เขา​เป็น​การ​ส่วน‍ตัว​ว่า“ผู้​ที่​ได้​เห็น​สิ่ง​ที่​พวก‍ท่าน​ เห็น​ก็​เป็น​สุข 24เพราะ​เรา​บอก​พวก‍ท่าน​ว่าผู้‍เผย‍พระ‍วจนะ​หลาย​คน​และ​กษัตริย์​หลาย​ องค์​ปรารถ‌นา​จะ​เห็น​สิ่ง​ที่​ท่าน​เห็น​อยู่​นี้ แต่​เขา‍ทั้ง‍หลาย​ไม่​เคย​เห็นและ​อยาก​จะ​ได้‍ยิน​สิ่ง​ที่​พวก‍ท่าน​ ได้‍ยินแต่​เขา​ก็​ไม่‍เคย​ได้‍ยิน”(ลูกา 10:21-24)

ในลูกา 10 พระเยซูทรงส่งสาวกเจ็ดสิบ (หรือเจ็ดสิบสองคน) ออกไป และพวกเขากลับมาด้วยความชื่นชมยินดีในอำนาจที่มี พระเยซูตรัสถึงเรื่องนี้ บอกพวกเขาว่าให้ชื่นชมยินดีที่มีชื่อจดอยู่ในสวรรค์มากกว่า (ลูกา 10:17-20) และพระองค์ทรงต่อไปยังเรื่องที่เรารู้ การเลือกสรรของพระเจ้า พระเยซูทรงทำสิ่งที่คล้ายคลึงกันในมัทธิว 11:25-27 เมื่อลองคิดดู เราจะเข้าใจว่าทำไมพระเยซูทรงย้ำเรื่องสิทธิอำนาจในการเลือกสรรของพระเจ้า

คงจำได้ถึงข้อโต้แย้งที่ อ เปาโลพูดไว้ในโรมบทที่ 9 คำถามคือ “เราจะอธิบายอย่างไรว่าขณะที่พระเยซูทรงเป็นยิว และมาประกาศแผ่นดินของพระเจ้าแก่ชาวยิว มียิวไม่กี่คนมาเชื่อ แต่กลับมีคนต่างชาติมาเชื่อจำนวนมาก?” อ เปาโลย้ำและยืนหยัดว่านี่ไม่ใช่ความล้มเหลวในพระวจนะของพระเจ้า:

6แต่​ไม่‍ใช่​ว่า​พระ‍วจนะ​ของ​พระ‍เจ้า​ ได้​ล้ม‍เหลว​ไปเพราะ‍ว่า​ไม่‍ใช่​ทุก‍คน​ที่​เกิด​มา​จาก​อิสรา‌เอล​นั้น เป็น​คน​อิสรา‌เอล​แท้ 7และ​ไม่‍ใช่​ทุก‍คน​ที่​เป็น​ลูก​ของ​อับ‌รา‌ฮัม​เป็น​เชื้อ‍สาย​แท้​ของ​ ท่าน แต่​ว่าเขา​จะ​เรียก​เชื้อ‍สาย​ของ​ท่าน​ทาง​สาย​อิส‌อัค (โรม 9:6-7)

โรม9 เกี่ยวข้องกับสิทธิอำนาจในการเลือกสรรของพระเจ้า สำหรับคำตอบของคำถามว่า “ทำไมยิวหลายคนจึงปฏิเสธข่าวประเสริฐ?” คำตอบคือ “เพราะพระเจ้าไม่ได้เลือกพวกเขา”¹³  ความ จริงที่บางคนปฏิเสธข่าวประเสริฐไม่ได้สะท้อนว่าความล้มเหลวเป็นฝ่ายของพระ เจ้า เมื่อเราเข้าใจสิทธิอำนาจในการทรงเลือกสรร พระเจ้าเลือกบางคน และไม่เลือกบางคน ตามอำนาจอธิปไตยของพระองค์

ผมเชื่อว่ามัทธิวใช้ข้อโต้แย้งเดียวกันในบทที่ 11 ภาพที่เห็นภายนอกดูเหมือนจะนำไปสู่ข้อสรุปว่าพระราชกิจของพระเยซูประสบความ สำเร็จมาก มีคนชื่นชมพระองค์ หลายคนตามหา และฝูงชนจำนวนมากอัศจรรย์ใจจนติดตามพระองค์ไป สาวกของพระเยซูถูกส่งไปประกาศข่าวประเสริฐ และมีอำนาจทำอัศจรรย์หลายอย่าง จะมีอะไรที่สำเร็จมากไปกว่านี้? ปัญหาคือเป็นที่นิยมเป็นคนละเรื่องกับการกลับใจ เมืองเหล่านี้ไม่กลับใจ แม้พระเยซูและพวกสาวกอยู่ท่ามกลางพวกเขา แม้คำเทศนาของยอห์น ของพระเยซูและของพวกสาวก เพราะเมืองของยิวเหล่านี้ไม่กลับใจ เราอาจสรุปผิดๆว่าพันธกิจของพระองค์จึงล้มเหลว – พระเยซูไม่สามารถทำได้อย่างที่ต้องการจะทำ ถ้าเราสรุปแบบนี้ เราก็ไม่ไกลไปจากคำถามที่ยอห์นผู้ให้บัพติศมาถาม

พระดำรัสของพระเยซูในข้อ 25–27 เราอาจประหลาดใจ ประการแรก– ถ้อยคำของพระเยซูเป็นถ้อยคำแห่งการสรรเสริญ สรรเสริญพระบิดา พระเยซูทรงสรรเสริญพระบิดาได้อย่างไรในเมื่อไม่ประสบความสำเร็จ? ไม่ใช่ครับ นี่ไม่ใช่ความล้มเหลวแต่เป็นความสำเร็จที่พระเจ้าสมควรได้รับพระเกียรติ ประการที่สอง– เราเห็นว่ามีคนมาเชื่อ พระบิดาทรงเลือกที่จะปิดบังสิ่งที่เป็นของสวรรค์จากคนที่เราคิดว่าน่าจะฉวย ไว้ได้ – คนฉลาดและมีสติปัญญา แต่พระบิดาทรงเลือกที่จะเปิดเผยสิ่งเหล่านี้ให้แก่เด็กเล็กๆ คนที่คิดว่าตนเองไม่สมควร (หรือไม่ฉลาดพอ) ที่จะเข้าใจ ความเชื่อและไม่เชื่อ ยอมรับและปฏิเสธ อย่างที่เห็นเป็นผลมาจากการทรงเลือกของพระบิดา พระเจ้าทรงอำนาจอธิปไตยในเรื่องความรอด พระเยซูสามารถสรรเสริญพระเจ้าได้ เพราะบรรดาคนที่พระองค์ตั้งใจให้เข้าใจและเชื่อก็เข้าใจและเชื่อ แผนการของพระเจ้าสำเร็จ ตามพระประสงค์ของพระองค์

ข้อ 27 นำเราก้าวไปอีกขั้น ในข้อ 25 และ 26 พระเยซูทรงมองความรอดว่าเป็นการเลือกสรรของพระบิดา พระเยซูทรงสรรเสริญพระบิดาที่ทรงเปิดเผยความจริงแห่งข่าวประเสริฐให้แก่พวก “ทารก” (เด็กเล็กๆ) ในขณะที่ปิดบังไว้จากคนฉลาดและมีปัญญา สิ่งนี้พระเยซูตรัสว่า พระบิดาทรงพอพระทัย ( 26) แต่ในข้อ 27 พระเยซูทรงไปไกลกว่านั้น ทรงประกาศถึงอำนาจการครอบครองโดยชอบธรรมของพระบิดาในการเลือกว่าผู้ใดจะมา เชื่อในพระองค์ พระบิดาทรงมอบสิ่งสารพัดให้กับพระบุตร ไม่มีใครรู้จักพระบุตร (อย่างครบถ้วนสมบูรณ์) เว้นแต่พระบิดา และไม่มีใครรู้จักพระบิดาเว้นแต่พระบุตร และบรรดาคนที่พระบุตรทรงสำแดงให้รู้ แปลว่าพระเยซูเป็นผู้กำหนดความรอดนิรันดร์ให้กับมนุษย์¹⁴

สิ่งนี้ ผมเชื่อว่าเป็นแก่นสูงสุดในสิทธิอำนาจของของพระเยซู ก่อนหน้า สิทธิอำนาจของพระเยซูในการตีความธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิมสำแดงและเป็น ที่รับรู้กัน (มัทธิ 5-7) ต่อมาเป็นสิทธิอำนาจในการรักษาโรค ขับผี ควบคุมธรรมชาติ และชุบคนตายให้ฟื้น (มัทธิว 8-9) หลังจากนั้น สิทธิอำนาจที่ทรงเรียกและประทานอำนาจให้แก่พวกสาวก ซึ่งชัดเจนในบบที่ 10 ในบทที่ 9 พระเยซูทรงแสดงสิทธิอำนาจในการยกบาป (มัทธิว 9:1-8) แต่ตอนนี้ทรงขยายขอบเขตสิทธิอำนาจ ไม่เพียงแต่ทรงมีสิทธิอำนาจในการยกบาป พระองค์มีสิทธิอำนาจในการกำหนดว่าจะให้ใครได้รับการยกโทษบาปนั้น¹⁵

คำเชิญสำหรับคนทั่วไป (มัทธิว 11:28-30)

28บรร‌ดา​ผู้​เหน็ด‍เหนื่อย​และ​แบก​ภาระ​หนักจง​มา‍หา​เรา และ​เรา​จะ​ให้​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ได้​หยุด‍พัก 29จง​เอา​แอก​ของ​เรา​แบก​ไว้ แล้ว​เรียน​จาก​เรา เพราะ‍ว่า​เรา​สุภาพ‍อ่อน‍โยน​และ​ใจ​อ่อน‍น้อม และ​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍ท่าน​จะ​ได้​หยุด‍พัก 30ด้วย‍ว่า​แอก​ของ​เรา​ก็​พอ​เหมาะ และ​ภาระ​ของ​เรา​ก็​เบา”(มัทธิว 11:28-30)

บางคนสรุปผิดๆว่าถ้าพระเจ้าเป็นผู้กำหนดว่าใครได้รับความรอดและใครไม่ได้ รับ ถ้าเป็นเช่นนั้นมนุษย์ก็ไม่มีสิทธิเลือกเลย ผมขอนำคุณมายังความจริงนี้ ทันทีที่ประกาศถึงสิทธิอำนาจในการเลือกสรรว่าใครควรได้รับความรอด พระเยซูทรงเชิญชวนให้มารับความรอดในข้อ 28-30¹⁶ นี่เป็นการประกาศข่าวประเสริฐที่ชัดเจนที่สุดในมัทธิวถึงตอนนี้ ก่อนหน้าเป็นเพียงถ้อยคำธรรมดาว่า “จง​กลับ‍ใจ​ใหม่เพราะ‍ว่า​แผ่น‍ดิน​สวรรค์​มา​ใกล้​แล้ว”(มัทธิว 3:2; 4:17 ดู 10:7 ด้วย)

ในระดับหนึ่ง ผมเข้าใจการเชิญชวนของพระเยซูในตอนท้ายของบทที่ 11 จากมุมมองตอนท้ายของบทที่ 9:

36และ​เมื่อ​พระ‍องค์​ทอด‍พระ‍เนตร​ ฝูง‍ชน​ก็​ทรง​สงสาร​เขา‍ทั้ง‍หลาย เพราะ​พวก‍เขา​ถูก​รัง‍ควาน​และ​ไร้​ที่‍พึ่ง​เหมือน​ฝูง‍แกะ​ไม่‍มี​ ผู้‍เลี้ยง 37แล้ว​พระ‍องค์​ตรัส​กับ​สาวก​ทั้ง‍หลาย​ของ​พระ‍องค์​ว่า“ข้าว​ที่​ต้อง​ เกี่ยว​นั้น​มี​มาก​นัก‍หนาแต่​คน​งาน​ยัง​น้อย​อยู่ 38เพราะ‍ฉะนั้น​ท่าน​จง​อ้อน‍วอน​พระ‍องค์​ผู้​ทรง​เป็น​เจ้า‍ของ​นาให้​ทรง ​ส่ง​คน​งาน​มา​เก็บ‍เกี่ยว​พืช‍ผล​ของ​พระ‍องค์” (มัทธิว 9:36-38)

ชนชาติอิสราเอลมี “ผู้เลี้ยง” อยู่แล้ว ถ้าจะใช้คำนี้ว่าอย่างผิวเผิน ผู้นำพวกเขาไม่ได้มีคุณลักษณะของความเมตตาและสงสาร ในบทที่ 23 มัทธิวบันทึกคำกล่าวโทษรุนแรงที่พระเจ้ากล่าวแก่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี หนึ่งในนั้นคือ:

1เวลา‍นั้นพระ‍เยซู​ตรัส​กับ​ฝูง‍ชน​และ​ บรร‌ดา​สาวก​ของ​พระ‍องค์​ว่า 2“พวก​ธรร‌มา‌จารย์​กับ​พวก​ฟาริสี​นั่ง​บน​ที่‍นั่ง​ของ​โม‌เสส 3เพราะ‍ฉะนั้นทุก‍สิ่ง​ที่​เขา‍ทั้ง‍หลาย​สั่ง‍สอน​พวก‍ท่าน​นั้น จง​ถือ​และ​ประ‌พฤติ​ตาม ​ยก​เว้น​การ​ประ‌พฤติ​ของ​พวก‍เขา​อย่า​ทำ​ตาม​เลย เพราะ​พวก‍เขา​ไม่‍ได้​ทำ​ใน​สิ่ง​ที่​พวก‍เขา​สอน 4เพราะ​พวก‍เขา​เอา​ห่อ​ของ‍หนัก​วาง​บน​บ่า​ของ​มนุษย์ แต่​ส่วน​พวก‍เขา​เอง​ไม่​ยอม​แม้​แต่​จะ​ใช้​สัก​นิ้ว​เดียว​ไป​ยก (มัทธิว 23:1-4)

ในความเป็นจริง คนอิสราเอลไม่เคยมีผู้เลี้ยงอย่างที่พวกเขาจำเป็นต้องมีที่สุด พระเยซูทรงเป็นผู้เลี้ยง ทรงเป็น “ผู้เลี้ยงที่ดี” (ดูยอห์น 10) พระองค์ไม่ได้เคี่ยวเข็ญมนุษย์ให้พยายามมากขึ้นในการรักษาธรรมบัญญัติ เพื่อให้ได้ความชอบธรรม พระองค์ทรงเรียกบรรดาผู้เหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก ที่ต้องแบกภาระจากผู้เลี้ยงชั่วร้าย พระเยซูทรงทำมากกว่า “ใช้แค่นิ้วเดียว” ช่วยยกภาระทางศาสนา ทรงเสนอแบกภาระทั้งหมดของพวกเขา ทรงเสนอให้แก่ผู้ที่อ่อนล้าและต้องการหยุดพัก

บทสรุปที่ดีที่สุด:
การเชิญชวนบรรดาผู้ที่เหน็ดเหนื่อยและล้าให้เข้ามาพักสงบในพระเยซู (มัทธิว 11:28-30)

28บรร‌ดา​ผู้​เหน็ด‍เหนื่อย​และ​แบก​ภาระ ​หนักจง​มา‍หา​เรา และ​เรา​จะ​ให้​ท่าน‍ทั้ง‍หลาย​ได้​หยุด‍พัก 29จง​เอา​แอก​ของ​เรา​แบก​ไว้ แล้ว​เรียน​จาก​เรา เพราะ‍ว่า​เรา​สุภาพ‍อ่อน‍โยน ​และ​ใจ​อ่อน‍น้อมและ​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍ท่าน​จะ​ได้​หยุด‍พัก 30ด้วย‍ว่า​แอก​ของ​เรา​ก็​พอ​เหมาะ และ​ภาระ​ของ​เรา​ก็​เบา” (มัทธิว 11:28-30)

นี่เป็นคำเชิญชวน:

ไม่ใช่สำหรับคนที่มีอำนาจ แต่สำหรับคนที่อ่อนล้า
ไม่ใช่สำหรับคนหยิ่งผยอง แต่คนที่ใจถ่อม
ไม่ใช่คนที่รักษาธรรมบัญญัติ แต่คนที่มาดูว่าธรรมบัญญัติสอนอะไร – ความบาปของพวกเขา

พระเยซูทรงกล่าวติเตียนคนที่แย่งชิงเพื่อจะเข้าไปในอาณาจักรของพระองค์ เป็นพวกที่ไว้ใจในอำนาจที่มี สิ่งที่ตนเองพากเพียรปฏิบัติ และสติปัญญาของตนเอง พวกเขาเป็นพวกที่ไม่ยอมสำนึกผิดกลับใจ

ขณะที่พวกฟาริสีเพิ่มภาระหนักลงบนหลังผู้คน และไม่เสนอตัวช่วยสักนิด (มัทธิว 23:4) พระเยซูทรงรับภาระทั้งหมดของธรรมบัญญัติ (ทรงทำให้สมบูรณ์ครบถ้วน – มัทธิว 5:17) และบัดนี้ทรงเสนอแบกภาระให้กับทุกคนที่มาหาพระองค์ – ในความเชื่อ

ใครคือคนที่ได้รับข้อเสนอความรอด? ไม่ใช่คนที่พากเพียรมากขึ้น ไม่ใช่คนที่มองธรรมบัญญัติเป็นหนทางเพื่อจะรักษากฎเกณฑ์และให้ได้มาซึ่งความ โปรดปรานของพระเจ้า นี่คือผู้ที่มาดูธรรมบัญญัติอย่างที่ควรเป็น ธรรมบัญญัติเป็นภาระที่หนักจนไม่มีมนุษย์คนใดแบกไหว จำเปโตรในกิจการ 15:10 ได้หรือไม่ “ทำไมจึงเสนอธรรมบัญญัตินี้ให้แก่คนต่างชาติ?” ตามที่พระวจนะกล่าว “ทำไม​ท่าน​ทั้ง‍หลาย​จึง​ทด‍ลอง​พระ‍เจ้า​โดย​วาง​แอก​บน​คอ​ของ​พวก​สาวกซึ่ง​เป็น​สิ่ง​ที่​บรรพ‌บุรุษ​หรือ​เรา​เอง​แบก​ไม่‍ไหว” คนที่แบกไว้จนไปต่อไม่ไหวคือคนที่เห็นแล้วว่าธรรมบัญญัติไม่อาจช่วยให้รอด ได้ เป็นคนที่รู้ตัวเองว่าหมดหวังหมดกำลัง และเป็นคนที่พระเยซูทรงกล่าวเชิญ “จง​มา‍หา​เรา…และ​จิต‍ใจ​ของ​พวก‍ท่าน​จะ​ได้​หยุด‍พัก” มาหาเราเป็นถ้อยคำที่สวยงามที่สุดในพระกิตติคุณตอนนี้ เป็นคำเชิญให้มาเชื่อ

ผมขอพูดเรื่องหนึ่งก่อนจบ เกิดขึ้นกับผมเมื่อเช้าตอนกำลังผูกเชือกรองเท้า และเป็นสิ่งดีที่สุดที่ผมจะบอกได้ จำก่อนหน้านี้ที่ผมสอนบทเรียน 1ซามูเอลได้หรือไม่ ที่สรุปว่าการเชื่อฟังแค่บางส่วนก็คือการไม่เชื่อฟัง? จำได้นะครับ ตอนนี้มีเพิ่มมาให้ ผมรอมานานสำหรับเรื่องนี้: การติดตามพระเยซูด้วยเหตุผลที่ผิดก็คือ – การไม่เชื่อฟัง ผู้คนยังติดตามพระเยซูไป และเป็นเรื่องที่น่าตระหนก เราเห็นพวกสาวกออกไปประกาศ เราเห็นฝูงชนมากมาย แล้วเราก็พูดว่า “โอ้ ว้าว สุดยอด” พวกสาวกเองก็พูดว่า “มันยอดมาก แผ่นดินสวรรค์มาใกล้แล้ว” และพระเยซูกล่าวว่า “มันไม่ใช่” พวกเขาปฏิเสธไปแล้ว ทำไม? เพราะพวกเขาติดตามพระเยซูด้วยสาเหตุผิดๆ พวกเขาติดตามพระเยซู (ยอห์น 6 “โปรดให้อาหารนั้นแก่ข้าพเจ้าเสมอไป”) เพราะพระเยซูคือคูปองอาหาร พระเยซูคือผู้ที่จะมาทำให้เรามั่งคั่ง พระเยซูเป็นผู้ที่จะให้เพื่อนดีๆ และภาพลักษณ์ดีๆแก่เรา – ติดตามพระเยซูเถอะ และพระองค์จะมอบทุกสิ่งนี้ให้ เป็นอันตรายมาก พี่น้องครับ แสวงหาศาสนาที่เป็นมิตร ทำให้ผู้คนมาติดตามพระเยซูด้วยสาเหตุที่ผิด คำเทศนาของยอห์นไม่ใช่เพื่อมาหามิตร คำเทศนาของพระเยซูไม่ได้เพื่อมาหามิตร

“จงมาหาเราคนบาปทั้งหลายที่แบกภาระหนักของบาปเอาไว้ ภาระที่เพียรปฏิบัติเพื่อให้ได้ความโปรดปรานจากเรา จงวางใจในเรา” นี่คือหนทางสำหรับความรอด ติดตามพระเยซูไปด้วยสาเหตุที่ผิดเป็นบันไดขั้นแรกสู่เส้นทางกบฎและปฏิเสธ และสุดท้าย – นรก –

อย่าล้อเล่นนะครับพี่น้อง: เราอาจคิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะได้ผู้คนมาเดินบนเส้นทางความเชื่อ และหลังจากนั้น ค่อยชี้ให้พวกเขาดูเงื่อนไขและรายละเอียดต่างๆ ถ้าคุณชักจูงผู้คนให้มา “ติดตามพระเยซู” ด้วยสาเหตุที่ผิด คุณก็พาเขาไปสู่เส้นทางแห่งความพินาศ คุณต้องประกาศข่าวประเสริฐตามที่พระเยซูสั่ง และข่าวประเสริฐนั้นเราต้องประกาศออกไปแม้ในท่ามกลางการข่มเหง ต่อต้าน และแม้แต่เผชิญความตาย – อย่าไปปรับเปลี่ยนข่าวประเสริฐ ให้ประกาศพระเยซู – ที่โดยพระคุณ โดยการสิ้นพระชนม์ที่บนกางเขน ได้ช่วยคนบาปที่หลงหาย ประกาศพระเยซู ไม่ใช่ในฐานะเป็นผู้มาแจกอาหาร ไม่ใช่มาเพื่อมอบสุขภาพที่ดีและชีวิตที่มีสุข แต่เป็นผู้ที่จะมามอบบ้านที่เป็นนิรันดร์ให้โดยการยกโทษบาปให้กับพวกเขา

¹ 1 ลิขสิทธิ 2007 โดย Community Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081. ดัดแปลงจากต้นฉบับของบทเรียนที่ 43ในบทเรียนต่อเนื่องของพระกิตติคุณมัทธิว จัดเตรียมโดย ศบ โรเบิร์ต แอลเดฟฟินบาว กรกฎาคม 4, 2004ทุกท่านสามารถนำบทเรียนนี้ไปใช้เพื่อการศึกษาได้เท่านั้น ทางคริสตจักร Community Bible Chapel เชื่อว่าเนื้อหาในบทเรียนนี้ถูกต้องตรงตามหลักการสอนพระคัมภีร์ใช้เพื่อช่วย ในการศึกษาพระวจนะของพระเจ้า บทเรียนนี้เป็นพันธกิจ และเป็นลิขสิทธิของ Community Bible Chapel

² 2นอก จากที่กล่าวไปแล้ว พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมดไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ใช้ผู้ เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูลทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีกโครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดูและพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิด มูลค่านอกจากนี้ ผู้ใดก็ตามที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซท์ :www.netbible.org.

³ 3 “เมืองของเขาทั้งหลาย” แปลว่าอะไร? แปลว่าเมืองต่างๆในกาลิลีที่เป็นบ้านของพวกสาวก? น่าจะเป็นได้ แต่ในลูกา 10:1 เราอาจสรุปได้ว่ามัทธิวอยากให้เราเข้าใจว่าพระเยซูไปเทศนาสั่งสอนในเมืองที่ พระองค์ทรงส่งพวกสาวกไปล่วงหน้า

⁴ 4 สังเกตุดูในมาระโกและลูกา มีเรื่องของยอห์นผู้ให้บัพติศมาต่อจากเรื่องส่งสาวกสิบสองคนออกไป ในมาระโก 6:7-13 พระเยซูทรงส่งสาวกสิบสองคนออกไป และใน 6:14-29 เป็นเรื่องของเฮโรดและยอห์นผู้ให้บัพติศมา เป็นเรื่องเดียวที่บันทึกการตัดศีรษะของยอห์น และเฮโรดกลัวว่าพระเยซูคือยอห์นที่เป็นขึ้นมาจากความตาย ในลูกา 9:1-6 พระเยซูทรงส่งสาวกสิบสองคนออกไป และเหมือนในมาระโก ลูกา (9:7-9) บันทึกเกี่ยวกับความกลัวของเฮโรดว่าพระเยซูคือยอห์นที่ฟื้นกลับมา ในบทเรียนของเรา มีเรื่องส่งสาวกสิบสองคนออกไป (มัทธิว 10:1-15 และ 16-42) บันทึกเรื่องราวของยอห์นด้วย แต่ไม่ใช่เรื่องความกลัวของเฮโรด แต่เป็นความสงสัยของยอห์น เนื่องจากมีการส่งสาวกสิบสองคนออกไป เฮโรดและยอห์นมีบางสิ่งที่คล้ายกัน – คำถาม “เราพลาดอะไรไปหรือ?”

⁵ 5เบื้องต้น ผมขออนุมานว่า“งานต่างๆ” ของพระเยซู เป็นการอัศจรรย์ที่พระองค์บอกยอห์นเมื่อตอบคำถามที่สาวกของท่านมาถามใน 9:14-17 และคำตรัสของพระเยซูใน 11:9 ทำให้ผมสงสัยว่า “งานต่างๆ” ที่ยอห์นได้ยินมานั้นอาจเป็นเรื่องกินและดื่มกับพวกคนบาป เป็นได้หรือไม่คำตอบของพระเยซูในสิ่งที่ยอห์นถาม ดึงท่านให้เห็นว่างานต่างๆเหล่านี้หรือที่ทำให้ท่านเกิดคำถาม ผมจึงค่อนข้างเชื่อว่า “งานต่างๆ” ที่รบกวนใจยอห์นน่าจะเป็นเรื่องกินและดื่มกับคนบาป ในขณะที่พระเยซูทรงชี้ให้ยอห์นเห็นว่าเป็นเรื่องการทำอัศจรรย์และเทศนาสั่ง สอน

⁶ 6เป็นการถอดความของผมเอง

⁷ 7ภาษาอังกฤษใช้จากการแปลฉบับ NET Bible

⁸ 8อันนี้เป็นแค่ความเห็นของผม

⁹ 9ขณะไม่มีคำว่ากลับใจในตอนนี้ มาระโก 6:12 พูดชัดเจนว่ามีการประกาศให้กลับใจ

¹⁰ 10จาก ดิกชันนารี่พระคัมภีร์ของ Fausset’s Bible Dictionary (อ้างจาก BibleWorks): สดุดี 87:4 ทำนายว่าไทระจะเป็นหนึ่งในเมืองที่กล่าวว่าจะมีผู้นี้ในยุคของพระเมสซิยาห์ มาเกิดที่เยรูซาเล็ม การช่วยซาโลมอนสร้างพระวิหารเป็นเหมือนสัญลักษณ์นำร่อง และความเชื่อของหญิงชาวฟินิเซีย (มาระโก 7:26) เป็นผลแรกที่เป็นจริง อิสยาห์ (อิสยาห์ 23:18) ทำนายว่า “สินค้าของมันและสินจ้างของมันจะเป็นของถวายแด่พระเจ้า … แต่สินค้าของมันจะอำนวยอาหารอุดมและเสื้อผ้างามแก่บรรดาผู้ที่อยู่ต่อพระ พักตร์พระเจ้า” เป็นจริงที่คริสตจักรในเมืองไทระ ความมั่งคั่งที่ถวายให้พระเจ้าและสนับสนุนพันธกิจของคริสตจักร อ เปาโลได้พบกับพวกสาวกที่นั่น (กิจการ 21:306) การได้อยู่ร่วมสามัคคีธรรมกับบรรดาธรรมิกชนที่เกิดขึ้นในทันที แม้เมื่อก่อนต่างก็เป็นคนแปลกหน้ากัน นับเป็นภาพความรักกันฉันพี่น้องของคริสเตียนทุกคนรวมทั้งภรรยาและบุตรของพวก สาวกต่างก็มาต้อนรับและมาส่งท่านเมื่อจากไป ทุกคนได้คุกเข่าลงอธิษฐานด้วยกันที่ชายหาด ภายใต้พระพรของสวรรค์และการอธิษฐาน สดุดี 45:12 “ชาว‍เมือง​ไท‌ระ​จะ​เอา​ของ​กำ‌นัล​มา​ถวาย​พระ‍นางเศรษฐี​ใน​หมู่​ ประ‌ชา‍ชน​จะ​ขอ​ความ​โปรด‍ปราน​จาก​พระ‍นาง” ขอมีส่วนจากอิสราเอลเข้าในแผ่นดินของพระเจ้า (อิสยาห์ 44:5; 60:6-14; สดุดี 72:10) เมื่ออิสราเอล “ตั้งใจฟัง” พระเมสซิยาห์และ “ลืมคนของตนเอง (พิธีกรรมของยิว) และวงศ์วานของบรรพบุรุษ (โอ้อวดว่าเป็นเชื้อสายของอับรามฮัม) กษัตริย์ปรารถนาจะได้ความงดงามของเธอ” และพระเมสซิยาห์จะเป็นที่ปรารถนาของทุกชนชาติ เช่นไทระ (ฮักกัย 2:7)

¹¹ 11ตามคำสั่งของพระเยซูในมัทธิว 10:5

¹² 12คำ กล่าวโทษต่อเมืองใหญ่นี้ได้เกิดขึ้นเป็นจริงอย่างครบถ้วน (มัทธิว 11:23 ลูกา 10:15) เมืองนี้พินาศลงอย่างสิ้นเชิงและเป็นพื้นที่ๆยังมีความขัดแย้งจนทุกวันนี้ ในพระคัมภีร์ นอกเหนือจากหนังสือพระกิตติคุณ ไม่มีการกล่าวถึงคารเปอรนาอุมในที่อื่นๆ เมื่อพระเยซูเสด็จออกจากนาซาเร็ธ ทรงไปอาศัยอยู่ในคาเปอรนาอุม (มัทธิว 4:13) และทรงให้ที่นั่นให้เป็นศูนย์กลางแห่งพระราชกิจระหว่างประกาศแก่ฝูงชน และที่ใกล้ๆกัน ทรงเรียกชาวประมงให้ติดตามพระองค์ไป (มาระโก 1:16) เรียกคนเก็บภาษีให้ละอาชีพตามพระองค์ไป (มัทธิว 9:9) เป็นพื้นที่ๆทรง “ทำการอัศจรรย์” มากมาย (มัทธิว 11:23 มาระโก 11:34) ที่นี่พระเยซูทรงรักษาบ่าวของนายร้อย (มัทธิว 8:5) และบุตรของผู้มีชื่อเสียง (ยอห์น 4:46) แม่ยายของเปโตร (มาระโก 1:31) และชายง่อย (มัทธิว 9:1) ทรงขับผี (มาระโก 1:23) และอาจเป็นที่นี่ ที่ทรงช่วยชีวิตลูกสาวของไยรัส (มาระโก 5:22) ในคาเปอรนาอุมเด็กเล็กถูกนำมาใช้ในการสั่งสอนพวกสาวกเรื่องความถ่อมใจ และในธรรมศาลาพระเยซูทรงเทศนาเรื่องอาหารแห่งชีวิต (ยอห์น 6)

¹³ 13 ขณะที่ยังไม่เหมาะจะนำเรื่องจากโรม 9 มาสอนในตอนนี้ แต่ผมมีอยู่ในบทเรียนพระธรรมโรม ในตอนนี้ขอเพิ่มเฉพาะ โรม 9:30-10:15 ชาวยิวจำนวนมากไม่เชื่อในพระเยซู เพราะพวกเขาปฏิเสธสิ่งที่พระองค์เตรียมให้สำหรับความชอบธรรมโดยความเชื่อ แต่พวกเขายืนกรานจะได้ความชอบธรรมโดยการเพียรปฏิบัติของตนเอง

¹⁴ 14 ประเด็นตรงนี้เป็นครั้งแรกในมัทธิว พระเยซูทรงอำนาจอธิปไตยในเรื่องความรอดของมนุษย์ ข้อเท็จจริงนี้ไม่ควรเข้าใจผิดว่าเป็นการปฏิเสธความจริงว่ามนุษย์มีทางที่ ต้องเลือก และต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองเลือก คำตรัสของพระเยซูเน้นให้เห็นสมการจากด้านหนึ่งจากโรม 9 และในที่อื่นๆ พระเยซูเน้นให้เห็นส่วนของมนุษย์ซึ่งก็คืออีกด้านของสมการในโรม 10

¹⁵ 15 อาจช่วยให้เห็นความจริงว่าพระเยซูทรงพูดถึงพระองค์เองในมัทธิว 10:28

¹⁶ 16 เป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับที่ อ เปาโลพูดเรื่องการทรงเลือก (โรม 9:6-29) และความรับผิดชอบของมนุษย์ (โรม 9:30-10:15)