คำนำ

ภรรยาผมมีชื่อเหมือนคุณป้าของเธอ คุณป้าคนนี้ตายไปเมื่อท่านอายุประมาณเก้าสิบกว่า ผมไม่แน่ใจว่าตอนเข้าสู่วัยเลขเก้าท่านรู้สึกอย่างไร แต่คาดว่าคงจะดี "คุณป้าเจ" (ชื่อ เต็มว่าเจ็นเนท) ค่อนข้างจะเป็นคนแข็งแรงกระฉับกระเฉง ในช่วงท้ายของชีวิต ความ จำของท่านเริ่มเสื่อมลง ไม่ถึงกับว่าจำอะไรไม่ได้เลย แต่เป็นเหมือนกับว่าความจำสับสน (ที่พวกนักคอมพิวเตอร์เรียกว่าไฟล์ล้มน่ะครับ) ข้อมูลจากบางที่บางเวลาถูกนำมารวม กับอีกที่อีกเวลา ทำให้เรื่องราวต่างๆที่ท่านเล่าผิดไปจากที่ภรรยาผมจำได้

ตอนที่เราไปเยี่ยมป้าเจ มีการคุยกันเรื่องวันเก่าๆ ป้าเจจะชวนคุยบางเรื่องที่ภรรยาผม เจ็นเนทต้องคอยแก้ให้ถูกต้อง เธอชอบพูดว่า "ไม่ใช้แล้วค่ะคุณป้าเจ ป้าจำไม่ได้หรือ คะว่าตอนอยู่ที่ซานฟรานซิสโกบ้านเป็นอีกแบบหนึ่ง ?" ป้าเจจำไม่ได้หรอกครับ ที่เธอ จำได้เป็นอีกแบบไปเลย ผมนั่งฟังเรื่องที่ป้าเจเล่า และภรรยาผมคอยพูดแ้ก้อยู่พักใหญ่ ในที่สุด พอป้าเจเล่าเรื่องสุดท้ายจบ ภรรยาผมพูดว่า "ผิดอีกแล้วค่ะป้าเจ เรื่องมันเป็น อย่างนี้ๆค่ะ … . . " ป้าเจอาจจะแก่ และความจำไม่ค่อยจะดี แต่ท่านก็ยังคงแหลมคม ไม่ใช่เล่น ท่านตอบภรรยาผมว่า "ป้าว่าไม่พูดถึงจะดีกว่า… ." เป็นคำตอบที่เข้าท่าดี นะครับ! ถึงแม้ป้าเจจะจำเรื่อราวได้ไม่ถูกต้องนัก แต่ท่านคิดว่าความจำของท่านนั้นเป็น จริง ท่านไม่อยากให้ภรรยาผมเสียความรู้สึก แต่ท่านก็ไม่ได้ปมายความว่าท่านเห็นด้วย กับที่ภรรยาผมแย้ง คำตอบว่า "ป้าว่าไม่พูดถึงจะดีกว่า" นั้นเหมาะจริงๆ ท่านเห็นด้วย ไรือไม่เห็นด้วยท่านก็ไม่ต้องแสดงออกมา

เมื่อผมอ่าน 1 ซามูเอลบทที่ 20 ผมนึกถึงป้าเจและคำพูดของท่าน ท่านทำให้ผมนึกถึง โยนาธานที่พูดตอบดาวิดในตอนต้นบท ดาวิดไปหาโยนาธานเพื่อบอกให้รู้ว่าบิดาของ โยนาธาน ซาอูลจงใจฆ่าท่านให้ตาย ดาวิดต้องการรู้ว่าท่านทำสิ่งใดผิดจึงทำให้ซาอูล ทำเช่นนี้ โยนาธานไม่เชื่อหูตัวเอง โยนาธานคิดแต่เพียงว่าซาอูลจะยึดมั่นในคำพูดที่ สัญญาว่าจะไม่ฆ่าดาวิด (19:6) ดาวิดต้องย้ำให้โยนาธานเข้าใจให้ได้ว่าท่านไม่ไ้ด้บ้า หรือคิดไปเอง เหมือนที่ซาอูลหวาดกลัว ท่านจึงสาบานกับโยนาธานว่าท่านพูดความ จริง โยนาธานตอบเหมือนกับที่ป้าเจตอบ "โอ เค ผมเชื่อคุณ คงจะเป็นเรื่องจริง"

พระธรรมบทนี้เป็นเรื่องเศร้าสำหรับซาอูล โยนาธานและดาวิด เพราะตอนนี้ยิ่งกว่าชัด เจนแล้วว่าซาอูลต้องการฆ่าดาวิดจริงๆ แล้วก็จะฆ่าลูกตัวเองด้วยถ้าเข้ามาขวางทาง เป็นตอนที่สัมพันธ์ภาพระหว่างดาวิดกับโยนาธาน และระหว่างดาวิดกับซาอูลกำลังจะ หักเห เป็นโอกาสที่จะพิสูจน์ถึงสัญญาที่ดาวิดและโยนาธานมีต่อกัน แม้จะต้องจากกัน ด้วยความเศร้า แต่ยังมีแสงสว่างอยู่บ้างในบทที่แสนมืดมัวนี้ เป็นบทเรียนที่สำคัญยิ่ง สำหรับคริสเตียนในทุกวันนี้

ดาวิดเสนอให้พิสูจน์

(20:1-23)

1 ดาวิดก็หนีจากนาโยทในเมืองรามาห์ และมาหาโยนาธานกล่าวว่า "ข้าพเจ้าได้กระทำสิ่งใด อะไรเป็นความผิดของข้าพเจ้า และข้าพเจ้า ได้กระทำบาปอันใดต่อเสด็จพ่อของท่าน พระองค์จึงได้แสวงชีวิตของ ข้าพเจ้า" 2 และโยนาธานจึงตอบเธอว่า "ไม่มีวี่แววเลย เธอไม่ต้องตาย ดอก ดูเถิด เสด็จพ่อมิได้ทรงกระทำการใหญ่น้อยสิ่งใดโดยมิให้ฉันรู้ ทำไมเสด็จพ่อจะปิดบังเรื่องนี้จากฉันเล่า คงไม่เป็นเช่นนั้นแน่" 3 แต่ ดาวิดตอบว่า "เสด็จพ่อของท่านทรงทราบดีว่า ข้าพเจ้าเป็นที่พอใจท่าน และพระองค์คงดำริว่า 'อย่าให้โยนาธานรู้เรื่องนี้เลย เกรงว่าเขาจะเศร้าใจ' พระเจ้าทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด และท่านมีชีวิตแน่ฉันใด ความจริงมีอยู่ว่า ระหว่างข้าพเจ้ากับความตายก็ยังเหลืออีกเพียงก้าวเดียว" 4 โยนาธาน จึงพูดกับดาวิดว่า "เธอว่าอย่างไร ฉันจะทำตามเพื่อเธอ" 5 ดาวิดจึงกล่าว กับโยนาธานว่า "ดูเถิด พรุ่งนี้เป็นวันขึ้นค่ำ ข้าพเจ้าไม่ควรขาดที่จะนั่ง ร่วมโต๊ะเสวยกับพระราชา แต่ขอโปรดให้ข้าพเจ้าไปซ่อนตัวอยู่ที่ในทุ่งนา จนถึงเย็นวันที่สาม 6 ถ้าเสด็จพ่อของท่านเห็นข้าพเจ้าขาดไป ก็ขอโปรด ทูลพระองค์ว่า 'ดาวิดได้วิงวอนขอลาข้าพระบาทรีบกลับไปเมืองเบธเลเฮม เมืองของตน เพราะที่นั่นวงศ์ญาติทำการถวายสัตวบูชาประจำปี' 7 ถ้าพระ องค์รับสั่งว่า 'ดีแล้ว' ผู้รับใช้ของท่านก็ดีไป แต่ถ้าพระองค์ทรงกริ้วก็ขอ ทราบเถิดว่าพระองค์ดำริการร้าย 8 เพราะฉะนั้นขอท่านกรุณากระทำแก่ ผู้รับใช้ของท่านด้วยใจจงรัก เพราะท่านได้กระทำพันธสัญญาแห่งพระ เจ้ากับผู้รับใช้ของท่านแล้ว แต่ถ้าความผิดมีอยู่ในข้าพเจ้า ขอท่านฆ่า ข้าพเจ้าเสียเองเถิด เพราะท่านจะนำข้าพเจ้าไปให้เสด็จพ่อของท่านทำไม" 9 โยนาธานจึงกล่าวว่า "อย่าให้มีวี่แววอย่างนี้เลยน่ะ ถ้าฉันทราบว่าเสด็จ พ่อคิดร้ายต่อเธอ ฉันจะไม่ไปบอกเธอหรือ" 10 แล้วดาวิดก็กล่าวแก่ โยนาธานว่า "ถ้าเสด็จพ่อของท่านตอบท่านอย่างดุดัน ใครจะบอกแก่ ข้าพเจ้าได้" 11 และโยนาธานบอกดาวิดว่า "มาเถิดให้เราเข้าไปในทุ่งนา" เขาทั้งสองจึงเข้าไปในทุ่งนา 12 และโยนาธานกล่าวแก่ดาวิดว่า "ขอ พระเยโฮวาห์ พระเจ้าแห่งอิสราเอลทรงเป็นพยาน เมื่อฉันได้หยั่งดูเสด็จ พ่อของฉันในวันพรุ่งนี้ประมาณเวลานี้ หรือในวันที่สาม ดูเถิด ถ้ามีอะไร ดีต่อดาวิดแล้ว ฉันจะไม่ใช้คนไปบอกเธอทีเดียวหรือ 13 แต่ถ้าเสด็จพ่อ พอพระทัยที่จะทำร้ายเธอ ถ้าฉันไม่บอกเธอให้ทราบ และไม่ส่งให้เธอ หนีไปให้พ้นภัยแล้ว ก็ขอพระเจ้าทรงลงโทษแก่โยนาธาน และยิ่งหนักกว่า ขอพระเจ้าทรงสถิตกับเธอ อย่างที่พระองค์ทรงสถิตกับเสด็จพ่อของฉัน 14 ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ต่อไป ขอเธอสำแดงความรักมั่นคงแห่งพระเจ้าต่อฉัน เพื่อฉันจะไม่ต้องตาย 15 ขออย่าตัดความรักมั่นคงของเธอที่มีต่อพงศ์พันธุ์ ของฉันเป็นนิตย์ ในเมื่อพระเจ้าทรงกำจัดศัตรูทั้งสิ้นของดาวิด เสียจากผิว พิภพแล้ว" 16 โยนาธานจึงทำพันธสัญญากับพงศ์พันธุ์ของดาวิดว่า "ขอ พระเจ้าทรงแก้แค้นต่อศัตรูของดาวิดเถิด" 17 และโยนาธานก็ให้ดาวิด ปฏิญาณอีกครั้งหนึ่ง โดยความรักของท่านที่มีต่อเธอ เพราะท่านรักเธอ อย่างกับรักชีวิตของตนเอง 18 แล้วโยนาธานจึงพูดกับเธอว่า "พรุ่งนี้เป็น วันขึ้นค่ำ และเขาจะเห็นว่าเธอขาดไป เพราะที่นั่งของเธอจะว่างอยู่ 19 เมื่อเธออยู่สามวันแล้ว เธอจงลงไปโดยเร็ว ไปยังที่ที่เธอได้ซ่อนตัวอยู่ ในวันแห่งการกระทำนั้น และคอยอยู่ข้างศิลาเอเซล 20 ฉันจะยิงลูกธนู สามลูกไปข้างๆที่นั่น อย่างกับว่าฉันยิงเป้า 21 และดูเถิด ฉันจะใช้เด็ก ไปสั่งว่า 'จงไปหาลูกธนู' ถ้าฉันพูดกับเด็กนั้นว่า 'ดูเถิด ลูกธนูอยู่ทาง ข้างนี้ของเจ้า ไปเอามา' แล้วขอเธอเข้ามาเพราะพระเจ้าทรงพระชนม์ แน่ฉันใด เธอก็ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอันตรายอันใด 22 ถ้าฉันพูดกับเด็ก หนุ่มนั้นว่า 'ดูเถิด ลูกธนูอยู่ข้างหน้าเจ้าโน้น' เธอจงไปเถิดเพราะว่า พระเจ้าได้ทรงส่งเธอไปแล้ว 23 ส่วนเรื่องที่เธอและฉันได้พูดกันนั้น ดูเถิด พระเจ้าทรงเป็นพยานระหว่างเธอและฉันเป็นนิตย์"

ผมว่าผมเข้าใจดีว่าทำไมดาวิดจึง "หนี" จากรามาห์ไปหาโยนาธานที่วังของซาอูล (ข้อ 1) ที่รามาห์ ดาวิดอยู่กับผู้เผยพระวจนะซามูเอล และซาอูลไม่สามารถแตะต้องท่านได้ เมื่อซาอูลส่งผู้สื่อสารถึงสามกลุ่มไปจับกุมดาวิด ทุกคนถูกพระวิญญาณครอบครองและ เกิดการอัศจรรย์ และเกิดกับซาอูลด้วย (19:18-24) แล้วเพราะเหตุใดดาวิดจึง "หนี" ออกไปยังสถานที่ที่ซาอูลและโยนาธานอยู่ ? มีคำอธิบายเดียวที่สมเหตุผลที่สุดสำหรับ ผมคือ ที่นั่นเป็นที่แห่งเดียวที่ท่านจะพบกับโยนาธานเพื่อนรักได้ ดาวิดไม่ได้คิดหนี ไปจากซาอูล ⁸⁶ เท่ากับที่ท่านอยากหนีไปหาโยนาธาน เหมือนกับที่ท่านหนีไปหา อาหิเมเลข และซามูเอลก่อนหน้านี้

ดาวิดไม่ได้พูดจาหลอกลวงโยนาธาน ท่านถ่อมใจลงอย่างน่านับถือ ท่านไม่ได้กล่าวหา หรือโจมตีซาอูล ท่านเพ่งไปที่ความบาปของท่านเองก่อน สังเกตุดูว่ามีการใช้คำสอง คำเมื่อพูดถึงบาป ("ความผิด" "บาป") ในข้อ 1 ดาวิดต้องการรู้ด้วยใจจริงว่าท่านทำ ผิดสิ่งใดหรือ ซาอูลถึงได้ปฏิบัติต่อท่านเช่นนี้

โยนาธานยังล้าหลังดาวิดอยู่สองสามก้าว ท่านไม่ได้ตอบดาวิดเรื่องความผิดบาป แต่ กลับให้ดาวิดทบทวนดูใหม่ถึงเรื่องที่ว่าตกอยู่ในอันตราย – เพราะซาอูล ! โยนาธาน กลับพูดเรื่องที่ซาอูลต้องการฆ่าดาวิด แต่กลับไม่พูดเรื่องความผิดบาป โยนาธานดูจะ ใสซื่อไปหน่อย เพราะท่านกลับไปย้ำกับดาวิดว่า ถ้าบิดาท่านจะฆ่าดาิวิดจริง คงต้อง บอกให้ท่านรู้ – ท่านเป็นบุตร – น่าจะต้องรู้ก่อน

ดาวิดไม่เห็นด้วยกับการประเมิณสถานการณ์ของโยนาธาน ท่านจึงต้องสาบานว่าเรื่อง นี้เป็นเรื่องจริง และโยนาธานไม่ควรมองข้ามไป โดยเฉพาะเมื่อซาอูล รู้ว่าทั้งสองเป็น เพื่อนรักกัน มีพันธสัญญาต่อกัน ทำไมซาอูลจะโง่ไปบอกแผนการนี้กับโยนาธานเล่า ? ซาอูลต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆคนเดียว ไม่ต้องการให้โยนาธานรู้

ดาวิดจึงต้องย้ำด้วยคำพูดที่หนักแน่น ว่าชีวิตของท่านกำลังอยู่ในอันตรายอันใหญ่หลวง ท่านอยู่ห่างจากความตายเพียงก้าวเดียว ตอนนี้โยนาธานเริ่มรู้แล้วว่าดาวิดพูดจริงเรื่อง ความตาย ท่านเข้าใจแล้วว่าดาวิดต้องการให้ท่านช่วยจริงๆ โยนาธานจึงใจอ่อนและ บอกกับดาวิดว่าท่านจะช่วยตามที่ดาวิดต้องการ โยนาธานอาจจะยังไม่ค่อยมั่นใจว่าบิดา คิดทำการชั่ว แต่ท่านมั่นใจว่าดาวิดทั้งหวาดวิตกทั้งกลัว โยนาธานตกลงใจเชื่อดาวิด

จากข้อ 5 ไป ดาวิดเสนอแผนการที่จะพิสูจน์ว่าซาอูลคิดจะฆ่าท่าน และแผนการนี้จะได้ ประโยชน์ทั้งดาวิดและโยนาธาน เป็นแผนการง่ายๆ ในวันรุ่งขึ้น ดวงจันทร์เต็มดวง เป็น เวลาที่ซาอูลต้องถวายเครื่องบูชา และรับประทานเนื้อจากการถวาย ดาวิดเป็นส่วนหนึ่ง ของครอบครัว และต้องอยู่ในพิธีด้วย ถ้าซาอูลคิดจะฆ่าดาวิด ท่านจะรู้สึกไม่พอใจที่ ดาวิดไม่มาร่วมรับประทานด้วย ถ้าซาอูลไม่คิดจะฆ่าดาวิด ดาวิดอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ใช่ เรื่องใหญ่สำหรับซาอูล ดาวิดจึงมีแผนจะไม่ไปร่วมรับประทานอาหาร เมื่อท่านหายหน้า ไป จะเ็ป็นการพิสูจน์ถึงใจจริงของซาอูล

มีคำอธิบายที่ดูมีเหตุผลในการหายไปของดาวิด ดาวิดอธิบายแผนการนี้ให้โยนาธานฟัง เพราะโยนาธานจะอยู่ในพิธีและจะเป็นคนตอบข้อสงสัยให้กับบิดาถ้าท่านถามถึงดาวิด โยนาธานต้องบอกซาอูลว่าดาวิดขออนุญาติไปร่วมฉลองกับครอบครัวบิดาที่เบธเลเฮม เป็นคำอธิบายที่สมเหตุผล และไม่น่าจะสร้างปัญหาให้กับซาอูล ยกเว้นท่านอยากจะหา เรื่อง – หาเรื่ื่องฆ่าดาวิด

แต่เหตุใดการหายไปของดาวิดจึงเป็นเรื่องใหญ่สำหรับซาอูล ? ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพราะ ดาวิดไม่มาร่วมโต๊ะเสวยหลายครั้ง อย่างน้อยก็สองครั้งแล้ว ซาอูลเคยคิดจะฆ่าดาวิด ด้วยการพุ่งหอกใส่ที่ในวัง ดาวิดหนีไปจากวังของซาอูล และหนีไปจากบ้านของท่าน เองด้วย ท่านหลบไปอยู่กับซามูเอลที่รามาห์ระยะหนึ่ง การหายไปของดาวิดเป็นที่น่า สงสัย เพราะการรับประทานอาหารในพิธีฉลองนี้เป็นเหมือนกับที่เราฉลองคริสตมาสกัน เป็นเวลาของครอบครัวที่สมาชิกควรอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ถึงแม้ดาวิดจะแยกครอบ ครัวไปแล้ว ท่านก็ยังคงต้องมาร่วมฉลองด้วย ซาอูลต้องการให้ดาวิดมาอยู่ด้วย เพื่อจะมี โอกาสฆ่าอีกครั้ง ถ้าดาวิดไม่มาร่วมฉลอง ซาอูลไม่แน่ใจว่าเมื่อใดจะมีโอกาสอีก ดังนั้น การหายตัวไปของดาวิดจะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงความตั้งใจจริงของซาอูล

ดาวิดขอร้องให้โยนาธานทำตามแผนเพื่อจะพิสูจน์ว่าซาอูลต้องการฆ่าท่านจริงหรือไม่ ท่านใช้ความรักและสัญญาที่ทั้งสองผูกพันกันอยู่ขอร้องให้โยนาธานทำตามแผน (ดู 18:1-4; 19:1) ดาวิดพูดกับโยนาธานเหมือนพูดกับเจ้านาย ตัวท่านเป็นเพียงผู้รับใช้ (20:8) ที่จริงก็ถูก เพราะเวลานั้นโยนาธานเป็นโอรสของกษัตริย์ และดาวิดยังอยู่ภาย ใต้ท่าน ดาวิดขอให้เห็นกับคำสัญญาที่ทั้งสองมีต่อกัน เพื่อโยนาธานจะยอมทำตามแผน แทนที่จะนำดาวิดไปมอบให้กับซาอูล ดาวิดขอให้โยนาธานฆ่าท่านแทน ถ้าพบว่าท่าน ทำผิดสิ่งใด โยนาธานตกใจต่อคำพูดของดาวิด ดาวิดคิดจริงๆหรือว่าท่านจะหักหลัง ด้วยการส่งเพื่อนรักไปให้ถูกฆ่า ? ถ้าเกิดโยนาธานรู้เรื่องแผนการที่บิดาคิดจะฆ่าดาวิด ท่านจะไม่เตือนเพื่อนรักให้รู้ตัวเชียวหรือ ท่านจะหักหลังเพื่อนได้อย่างไร ?

โยนาธานจึงบอกว่าถ้าท่านรู้เรื่องใดเกี่ยวกับแผนการฆ่าดาวิด ท่านจะเตือนให้ดาวิด รู้ตัวแน่นอน ถ้าบิดาท่านคิดจะฆ่าดาวิด ท่านจะรีบบอกให้ดาวิดรู้แน่ มีทางเป็นไปได้ว่า ถ้าแผนนี้เกิดพลิกผัน สมมุติว่าถ้าซาอูลต้องการจะฆ่าดาวิดจริงๆ ท่านจะฆ่าโยนาธาน ด้วยหรือไม่ที่มารู้เข้า ? และถ้าเกิดซาอูลฆ่าโยนาธานเพราะรู้ว่ามาช่วยดาวิด แล้วใคร จะมาเตือนดาวิดให้รู้ตัวได้ ? ผมพูดอย่างชัดเจนตรงไปตรงมา แต่ดาวิด ท่านมีวิธีการ พูดที่นุ่มนวลกว่า :

"ถ้าเสด็จพ่อของท่านตอบท่านอย่างดุดัน ใครจะบอกแก่ข้าพเจ้าได้" (ข้อ 10ข)

มาถึงตอนนี้ โยนาธานทำสิ่งที่ค่อนข้างจะแปลกและคาดไม่ถึง ท่านไม่ได้พูดอะไรต่อไป แต่กลับชวนดาวิดไปที่กลางทุ่งนา (ข้อ 12) ซึ่งคงจะเป็นทุ่งนาเดียวกับที่ท่านเคยกล่าว ตักเตือนบิดา โดยมีดาวิดเฝ้าดูอยู่ (19:1-6) ผมเชื่อว่าโยนาธานคงตระหนักดีแล้วว่า สถานการณ์นั้นร้ายแรง ถ้าซาอูลอิจฉาจนบ้าคลั่ง วางแผนฆ่าดาวิดให้ตาย ก็น่ากลัวว่า สิ่งที่ทั้งสองพูดกันอยู่อาจมีคนได้ยินและนำไปบอกกับซาอูล ทั้งสองคงไม่ได้ตั้งใจออก ไปสูดอากาศที่กลางทุ่งแน่ ทั้งสองต้องออกไปเพื่อให้พ้นจากหูและสายตาของพวก สอดรู้สอดเห็น และที่ในทุ่งยังเป็นสถานที่ที่จะใช้สำหรับ "พิสูจน์" เพื่อจะได้วางแผนให้ รัดกุมยิ่งขึ้น

ถ้าพิสูจน์ออกมาว่าซาอูลเปลี่ยนใจเกี่ยวกับเรื่องดาวิด และความตั้งใจของท่านนั้นดี โยนาธานจะส่งสัญญาณให้ดาวิดรู้ตัว (ข้อ 12) แต่ถ้าซาอูลยังมีความเกลียดชังดาวิด อยู่ โยนาธานจะหาทางบอกให้ดาวิดรู้ตัวและรีบหนีไปเสีย ถ้าเป็นตามนั้น และดาวิด ต้องรีบหนี (อย่างที่โยนาธานหวั่นๆอยู่) ก็ขอให้ดาวิดรู้ว่าท่านทั้งรัก และปรารถนาให้ พระเจ้าประทานพระพรให้ดาวิด (ข้อ 13).

และถ้าดาวิดต้องหนีไปจริงๆ โยนาธานขอบางอย่างจากดาวิด ท่านขอให้ดาวิดระลึก ถึงพันธสัญญาที่ทั้งสองมีต่อกัน ถ้าโยนาธานยังมีชีวิตอยู่ ⁸⁷ ขอให้ดาวิดไว้ชีวิตท่าน เช่นเดียวกับที่ท่านพยายามปกป้องชีวิตดาวิด โยนาธานรู้ดีว่าดาวิดจะมีชีวิตอยู่ และจะ ขึ้นปกครองอิสราเอลในฐานะกษัตริย์ และเมื่อท่านขึ้นเป็นกษัตริย์แล้ว โยนาธานขอให้ ท่านไว้ชีวิต ท่านรู้ดีว่าเมื่อมีการเปลี่ยนราชวงศ์ใหม่ กษัตริย์องค์ใหม่จะฆ่าเชื้อสายของ ราชวงศ์เก่าให้หมดสิ้นเพื่อปกป้องราชบัลลังก์ โยนาธานต้องการความมั่นใจว่าตัวท่าน และลูกหลานจะไม่ถูกกำจัดออกไปเหมือนที่อื่นๆ ทั้งสองทบทวนสัญญาด้วยกันอีกครั้ง เพื่อเป็นการแสดงถึงความรักผูกพันที่มีต่อกัน มีข้อแตกต่างที่สำคัญมากระหว่างพันธ สัญญาครั้งนี้กับครั้งก่อนหน้า พันธสัญญาที่ทำกันก่อนหน้านี้ ทำระหว่างสองคนเท่านั้น คือดาวิดและโยนาธาน แต่ครั้งนี้ทำระหว่างสองตระกูล สองราชวงศ์ คือระหว่างราช วงศ์ของดาวิด และราชวงศ์ของโยนาธาน

มีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ในข้อ 18-23 โยนาธานกลายมาเป็นผู้นำในเรื่องนี้ ดาวิด เป็นผู้เริ่มเรื่อง ท่านหลบออกจากรามาห์เพื่อมาตามหาโยนาธาน ตอนแรกโยนาธาน ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเรื่องที่ดาวิดเล่าเกี่ยวกับบิดา แต่พอเห็นว่าดาวิดจริงจังกับเรื่องนี้ มาก ท่านจึงตกลงใจช่วยในสิ่งที่ดาวิดเห็นสมควร ดาวิดเสนอแผนที่จะเปิดเผยความ ตั้งใจจริงของซาอูล ต่อมาในข้อ 11 โยนาธานพาดาวิดออกไปที่กลางทุ่งนา เพื่อพูด คุยกันต่อ ผมคงต้องขอบอกว่าเนื้อหานับจากจุดนี้ไป โยนาธานขึ้นมาเป็นคนจัดการแทน ท่านไม่ได้เพียงแค่รับฟังหรือรอคำสั่งจากดาวิดอีกต่อไป ท่านเป็นผู้นำ ⁸⁸

ในข้อ 18-23 โยนาธานค่อยๆวางแผนการ เพื่อจะแจ้งดาวิดให้ทราบถึงคำตอบในการ พิสูจน์ ดาวิดต้องหลบซ่อนอยู่สามวันเพื่อทำตามแผน หลังจากนั้นให้ท่านออกไปที่ยัง ทุ่งนาเดียวกันนี้ แล้วโยนาธานจะส่งสัญญาณให้รู้คำตอบ โยนาธานจะยิงธนูสามลูก เหมือนกับว่าเล็งไปที่เป้า แล้วโยนาธานจะส่งเด็กไปหาลูกธนู ถ้าโยนาธานสั่งให้เด็ก ไปข้างที่ท่านชี้ไป ก็ให้ดาวิดรู้ว่าซาอูลประสงค์ดีต่อท่าน และท่านก็ออกมาจากที่ซ่อน ได้ แต่ถ้าโยนาธานส่งเด็กออกไป ให้ไปเก็บลูกธนูซึ่งอยู่ข้างหน้าเด็กออกไป ก็ให้ดาวิด รู้ว่าซาอูลประสงค์จะฆ่าท่าน และท่านควรรีบหนีไปโดยเร็ว

มีการพูดถึงเรื่องพันธสัญญาระหว่างทั้งสองอีกครั้งในแผนการนี้ โยนาธานพูดให้ดาวิด มั่นใจว่าท่านจะทำทุกอย่างตามที่วางแผน เพราะเห็นแก่สัญญาของทั้งสอง การที่นำคำ ว่า เป็นนิตย์ มาใช้ในข้อ 23 แสดงให้เห็นว่าพันธสัญญานี้ครอบคลุมทั้งโยนาธานและ พงศ์พันธ์ของท่าน และดาวิดและพงศ์พันธ์ของท่านด้วย การทำพันธสัญญาครั้งนี้ทำ ด้วยความไว้ใจและความรักที่มีต่อกัน

ซาอูลสอบตก
(20:24-34)

24 ดาวิดจึงซ่อนตัวอยู่ในทุ่งนาและเมื่อถึงวันขึ้นค่ำ พระราชาก็ ประทับเสวยพระกระยาหาร 25 พระราชาประทับบนพระที่นั่งของ พระองค์อย่างที่เคยทรงกระทำ คือประทับที่พระที่นั่งข้างๆฝาผนัง โยนาธานยืนอยู่และอับเนอร์นั่งอยู่ข้างซาอูล แต่ที่ของดาวิดก็ว่าง อยู่ 26 อย่างไรก็ดีในวันนั้นซาอูลมิได้ตรัสประการใด เพราะทรง ดำริว่า "ดาวิดคงเกิดเหตุบางอย่าง เขาคงมลทิน เขาคงมลทินแน่" 27 แต่รุ่งขึ้นจากวันขึ้นค่ำ คือวันที่สอง ที่ของดาวิดก็ว่างอยู่ และ ซาอูลก็ตรัสกับโยนาธานราชบุตรของพระองค์ว่า "ทำไมบุตรเจส ซีมิได้มารับประทานอาหารทั้งวานนี้และวันนี้" 28 โยนาธานทูล ตอบซาอูลว่า "ดาวิดได้วิงวอนขอลาข้าพระบาทไปยังบ้านเบธเลเฮม 29 เขาว่า 'ขออนุญาตให้ข้าพเจ้าไป เพราะตระกูลของข้าพเจ้า มีการถวายสัตวบูชาในเมือง และพี่ชายของข้าพเจ้าบัญชาให้ข้าพ เจ้าไปที่นั่น ถ้าข้าพเจ้าได้รับความปรานีในสายตาของท่าน ก็ขอ ให้ข้าพเจ้าไปเพื่อเยี่ยมพี่ชายของข้าพเจ้า' ด้วยเหตุนี้เขาจึงมิได้ มาที่โต๊ะของพระราชา" 30 แล้วความกริ้วของซาอูลก็พลุ่งขึ้นต่อ โยนาธาน พระองค์ตรัสกับท่านว่า "เจ้าลูกของหญิงกบฏและวิปลาส ข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าเลือกบุตรเจสซีมาให้ ความอับอายแก่เจ้าเอง และ ให้ท้องแม่ของเจ้าได้อาย 31 ตราบใดที่ลูกของเจสซีมีชีวิตอยู่บนดิน ตัวเจ้าหรือราชอาณาจักรของเจ้าก็จะตั้งอยู่ไม่ได้ เพราะฉะนั้นจงใช้ คนไปตามเขามาให้เรา เพราะเขาจะต้องตายแน่" 32 แล้วโยนาธาน จึงทูลตอบพระราชบิดาของท่านว่า "ทำไมเขาจะต้องถูกประหาร เขาได้กระทำผิดสิ่งใดพระเจ้าข้า" 33 แต่ซาอูลได้ทรงพุ่งหอกใส่ท่าน เพื่อจะฆ่าท่าน ดังนั้นโยนาธานจึงทราบว่าพระราชบิดาของท่านหมาย ฆ่าดาวิดเสีย 34 โยนาธานจึงลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยความโกรธยิ่งนักมิได้ รับประทานอาหารในวันที่สองของเดือนนั้น เพราะท่านเศร้าใจด้วย เรื่องดาวิด เพราะว่าพระราชบิดาของท่านได้หยามน้ำหน้าดาวิด

วันต่อมา โยนาธานไปนั่งร่วมโต๊ะกับบิดาเหมือนเช่นเคย ซาอูลนั่ง "ประทับพระที่ นั่งข้างๆฝาผนัง" (ข้อ 25) เพื่อความปลอดภัย (ไม่มีใครยิงหรือเอามีดมาฟันทางด้าน หลังได้) โยนาธานยืนอยู่ อับเนอร์นั่งข้างๆซาอูล ทุกคนนั่งตามที่นั่งในตำแหน่ง แต่ที่ นั่งของดาวิดว่างเปล่า ซาอูลไม่ได้พูดอะไร ท่านให้เหตุผลกับตัวเองว่าดาวิดคงจะเป็น มลทิน จึงไม่สามารถมาร่วมพิธีฉลองได้

วันต่อมา ที่นั่งดาวิดก็ยังว่างเปล่า ซึ่งมองดูเหมือนไม่เห็นความสำคัญ ซาอูลจึงถาม โยนาธานว่าทำไม "บุตรเจสซี"⁸⁹ จึงไม่มาร่วมรับประทานอาหารถึงสองวันแล้ว โยนาธานตอบบิดาตามที่วางแผนไว้ ท่านตอบว่า ดาวิดมาขออนุญาตท่านเพื่อลา ไปร่วมฉลองกับครอบครัวบิดาที่เบธเลเฮม เพราะพี่ชายอยากให้ไป ท่านจึงมาขอ อนุญาติจากโยนาธาน และโยนาธานอนุญาติตามที่ขอ เป็นเรื่องแสนธรรมดา -- ไม่ เห็นน่าจะมีปัญหา

แต่เป็นปัญหาร้ายแรงสำหรับซาอูล ! ท่านโกรธเป็นอย่างมาก และระบายลงไปที่โยนา ธาน โดยสรุปว่าเป็นความผิดของโยนาธานทั้งหมด ท่านด่าว่าบุตรด้วยถ้อยคำรุนแรง ทุกสิ่งที่ท่านพูดถูกเกือบทั้งหมด โดยเฉพาะพันธสัญญาที่โยนาธานทำกับดาวิด โยนา ธานเป็นบุตรหัวปีของซาอูล เป็นรัชทายาท แต่โยนาธานกลับไม่ใยดี ขว้างทิ้งด้วยการ ไปทำพันธมิตรด้วยความรักกับดาวิด ถ้าดาวิดยังมีชีวิตอยู่ บัลลังก์จะตกอยู่กับดาวิด ไม่ ใช่กับโยนาธาน เป็นเพราะเหตุนี้ ซาอูลจึงสั่งให้โยนาธานไปนำตัวดาวิดมาเพื่อฆ่าเสีย

เหตุผลของซาอูลเป็นความเห็นแก่ตัว ไมใช่เป็นไปตามพระทัย ซาอูลไม่ยอมรับความ จริงที่ว่า พระเจ้าตรัสสั่งทางซามูเอลว่าราชอาณาจักรของซาอูลจะถูกตัดออกไป (13:13 -14; 15:22-23) ท่านไม่สนใจความจริงเรื่องการที่ซามูเอลเจิมตั้งดาวิดให้เป็นกษัตริย์ องค์ต่อไปของอิสราเอล (16:13) การฆ่าดาวิดก็เท่ากับเป็นการฆ่าผู้ที่พระเจ้าเจิม ดาวิด ไม่เคยคิดจะทำเช่นนี้กับซาอูล แต่ซาอูลกลับตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะฆ่าดาวิด โยนาธาน พยายามชี้ให้บิดาเห็นผิดถูกชั่วดี ทำไมต้องฆ่าดาวิด ? ท่านทำผิดประการใดหรือ ? ผิด มากถึงกับต้องโทษประหารเชียวหรือ ? ถ้าตามบทบัญญัติ (เช่น บัญญัติของโมเสส) ซาอูลต่างหากที่กำลังทำผิดบาปอย่างร้ายแรง ไม่ใช่ดาวิด

ตอนนี้ซาอูลบ้าจริง ท่านหยิบหอกที่ข้างตัว และพุ่งใส่โยนาธานบุตรของท่านเอง ทันที ที่ซาอูลขว้างหอก โยนาธานก็ถึงบางอ้อ หอกพลาดเป้า ดีหน่อยที่ซาอูลเป็นพวกมือไม่ เที่ยง ⁹⁰ โยนาธานไม่มีใจสงสัยอีกต่อไป ตอนนี้ที่ว่างในโต๊ะเสวยเพิ่มเป็นสองที่ คือที่ ของดาวิดและโยนาธาน โยนาธานเสียใจมาก ที่ท่านเสียใจไม่ใช่เพราะบิดาทำให้ท่าน รู้สึกอับอายที่โต๊ะเสวย แต่เป็นเพราะบิดาท่านไม่ให้เกียรติกับดาวิด (ข้อ 34) ดาวิดพูด ถูกทั้งหมด ซาอูลต้องการฆ่าท่าน และฆ่าใครก็ตามที่บังอาจมาขวางทาง

การอำลาที่แสนเศร้า
(20:35-42)

35 รุ่งเช้าขึ้นโยนาธานก็ออกไปที่ทุ่งนาตาม ที่นัดหมาย ไว้กับดาวิด มีเด็กไปด้วยคนหนึ่ง 36 และท่านสั่งเด็กนั้น ว่า "จงวิ่งไปหาลูกธนูที่ฉันยิงไป" เมื่อเด็กนั้นวิ่งไป โย นาธานก็ยิงธนูลูกหนึ่งขึ้นหน้าไป 37 และเมื่อเด็กนั้นมา ถึงที่ที่ลูกธนูซึ่งโยนาธานยิงไปนั้น โยนาธานก็ร้องสั่งเด็ก นั้นว่า "ลูกธนูอยู่ข้างหน้าโน้นไม่ใช่หรือ" 38 และโยนา ธานร้องสั่งเด็กนั้นว่า "จงรีบไปโดยเร็วอย่าหยุดอยู่" เด็ก ของโยนาธานก็ไปเก็บลูกธนู และกลับมาหานายของตน 39 แต่เด็กนั้นไม่ทราบเรื่อง โยนาธานและดาวิดเท่านั้นที่ ทราบ 40 และโยนาธานก็มอบอาวุธของท่านให้เด็กนั้น และบอกเขาว่า "ไป จงแบกสิ่งเหล่านี้ไปในเมือง" 41 เมื่อเด็กนั้นไปแล้ว ดาวิดก็ลุกขึ้นมาจากที่ที่อยู่ทิศใต้ซบ หน้าลงถึงดินแล้วกราบลงสามครั้ง และทั้งสองก็จุบกัน และร้องไห้กัน จนดาวิดร้องมากเหลือเกิน 42 โยนาธาน จึงกล่าวกับดาวิดว่า "ขอจงไปเป็นสุขเถิด เพราะเราทั้ง สองได้ปฏิญาณไว้แล้วในพระนามแห่งพระเจ้าว่า 'พระเจ้า จะทรงเป็นพยานระหว่างฉันและเธอ และระหว่างพงศ์พันธุ์ ของฉันกับพงศ์พันธุ์ของเธอสืบไปเป็นนิตย์'" ดาวิดก็ลุกขึ้น จากไปและโยนาธานก็เข้าไปในเมือง

เวลาที่จะต้องทำตามแผนก็มาถึง โยนาธานต้องหาทางส่งสัญญาณให้ดาวิดรู้ตัว ว่าซาอูลตั้งใจจะฆ่าท่านแน่ ตามที่ตกลงกันไว้ โยนาธานจะออกไปทีทุ่งนาที่ดาวิด ซ่อนตัวคอยอยู่ ท่านส่งเด็กรับใช้ไปเตรียมหาลูกธนูที่จะยิงออกไป โยนาธานยิง ธนูลูกแรกเลยผ่านเด็กไป และตะโกนบอกเด็กว่า ลูกธนูอยู่เลยออกไปข้างหน้า ดาวิดรู้ได้ในทันทีว่าซาอูลจะฆ่าท่านแน่ ท่านต้องรีบหนีไปโดยเร็วที่สุึด เมื่อเด็กรับใช้ นำธนูมาคืนให้โยนาธาน โยนาธานจึงสั่งให้กลับเข้าเมืองไป

ถ้าทำตามแผน ดาวิดต้องรีบหนีเข้าป่าไปก่อนที่ใครจะมาเห็น แต่ไม่เป็นเช่นนั้น ทั้งสอง รู้ว่านับจากนี้ ชีวิตของทั้งคู่จะไม่มีวันเหมือนเดิม อาจจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก ถ้าจะเจอ ก็ต้องเป็นการแอบซ่อนลับๆ เพียงระยะสั้นๆ ดังนั้นวิดจึงตัดสินใจออกมาจากที่ซ่อน มาหาโยนาธาน และกล่าวลาด้วยน้ำตา ทั้งสองจุบและร้องไห้ ดาวิดร้องหนักกว่า โยนาธาน เพราะท่านรู้ดีว่านี่เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ก่อนจากกัน โยนาธานย้ำเตือน ดาวิดเรื่องคำสัญญาเกี่ยวกับวงศ์ตระกูล ดาวิดจึงลุกขึ้นและจากไป ส่วนโยนาธานกลับ เข้าเมือง ทุกอย่างจะไม่มีวันเหมือนเดิม ทั้งคู่รู้ดี

บทสรุป

เราจะเห็นว่าพระธรรมบทนี้เป็นจุดหักเหครั้งใหญ่ ระหว่างสัมพันธ์ภาพของดาวิด ซาอูล และโยนาธาน ก่อนหน้านี้ดาวิดหนีไปจากซาอูล แต่ก็เป็นเพียงชั่วคราว แต่บัดนี้คงเป็น การถาวร ดาวิดจะไม่มีวันได้นั่งร่วมโต๊ะเสวยกับซาอูลอีก ไม่ได้เล่นพิณถวายกล่อมท่าน และจะไม่ได้ร่วมรบในกองทัพอิสราเอลอีกต่อไป ดาวิดกลายเป็นผู้ลี้ีภัยผู้ซึ่งต้องคอย หลบหนีซาอูลผู้จะมาฆ่าท่าน เพราะเหตุนี้มิตรภาพที่เคยมีความสุขกับโยนาธานจำต้อง จบสิ้นลง ดังนั้นดาวิดจึงต้องบอกลาโยนาธานด้วยความเศร้า ไม่รู้ว่าจะมีโอกาส หรือเมื่อ ใดจะได้พบกันอีก

มีคำๆหนึ่งที่น่าจะใช้เป็นบทสรุปเรื่องราวในพระธรรมตอนนี้ คำนั้นคือ พันธสัญญา ดาวิดแอบหนีไปพบโยนาธาน ในเวลาที่ท่านเกือบจะสิ้นหวัง เพราะสัญญาที่ทั้งคู่มีต่อ กัน ดาวิดจึงแน่ใจว่าจะได้รับความรักและการช่วยเหลือจากโยนาธาน เป็นเพราะความ รักและปรารถนาดีที่ทั้งสองมีต่อกัน โยนาธานจึงเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญยิ่ง ท่าน ยินยอมที่จะช่วยดาวิดพิสูจน์ความจริง เราจะเห็นว่าโยนาธานทำการนี้อย่างรอบคอบ (เช่นออกไปคุยกันที่ในทุ่งนา และคิดวางแผนโดยใช้สัญญาณต่างๆ) มีการนำพันธสัญ ญามาพูดคุยกันให้เข้าใจ พันธสัญญาเดิมที่ทำไว้สำหรับสองคนเปลี่ยนมาเป็นสำหรับ สองตระกูลแทน คำสัญญาที่ไม่เคยถือเอาจริงเอาจังนัก ทำในสมัยที่ซาอูลยังไม่ เกลียดชังดาวิด แต่บัดนี้เมื่อซาอูลชังดาวิดและกำลังใช้ความรุนแรงเข้ากำจัด เรื่อง พันธสัญญาระหว่างดาวิดและโยนาธานจึงเป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้ซาอูลยิ่งไม่พอใจ คำ สัญญาที่ทั้งสองทำเพื่อครอบครัว ยิ่งทำให้ซาอูลโกรธและเกลียดดาวิดและโยนาธาน หนักขึ้นไปอีก ซาอูลไม่สามารถต่อต้านคนหนึ่งคนใด โดยไม่ต่อต้านอีกคนได้ . .

พันธสัญญาระหว่างดาวิดและโยนาธานเป็นพื้นฐานและเป็นหลักของความสัมพันธ์ของ บุคคลสองคน เป็นสิ่งที่สร้างความมั่นคงและการยอมรับที่จะดูและปรนนิบัติซึ่งกันและ กัน เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่เราต้องนำมาคิดทบทวนดู เราควรนำเรื่องคำสัญญาที่เรามี ต่อผู้มาอื่นพูดคุยกัน เราจะสรุปเรื่องนี้โดยการนำพันธสัญญาที่ควบคุมความสัมพันธ์ระ หว่างเรากับพระเจ้ามาทบทวนกันใหม่

คำสัญญาที่ควบคุมความสัมพันธ์ระหว่างเรากับผู้อื่น

ผืนดินที่เรายืนอยู่นี้ถูกควบคุมด้วยพันธสัญญาที่มนุษย์มีให้แก่กัน การลงนามในสัญญา ประกาศอิสรภาพ เกิดขึ้นเพราะคนในประเทศกลัวว่าเครือจักรภพอังกฤษจะไม่รักษาและ ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้ รัฐธรรมนูญของเราก็เป็นพันธสัญญาแบบหนึ่ง ซึ่งรวบรวมเรา ให้เป็นประเทศชาติ ไม่ว่าจะเป็นคำพูด ลงนาม และนำมาใช้ปฏิบัติ ล้วนเป็นคำสัญญา ที่มนุษย์เป็นผู้ทำขึ้นทั้งสิ้น

ผมคิดว่าการแต่งงานเป็นพันธสัญญาที่สำคัญที่สุดที่ชาย-หญิงมีให้แก่กัน คู่ที่นิยมอยู่กัน เฉยๆโดยไม่แต่งงาน มักจะกล่าวว่า : "เรารักกัน โดยไม่ต้องมีกระดาษอะไรมายึดเหนี่ยว เราไว้ด้วยกัน" แต่บทเรียนตอนนี้บอกเราชัดเจนว่า พันธสัญญาเกิดขึ้นเพราะความรัก เป็นการแสดงความจริงใจในความรัก ดาวิดและโยนาธานมีพันธสัญญาต่อกัน เพราะทั้ง คู่รักกัน ในความคิดของทั้งสอง คงจะประหลาดถ้าไม่ทำพันธสัญญากัน เหตุใดคนทั้ง สองที่รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง จะไม่ยอมผูกมัดตัวในสิ่งที่เขาสาบานจะรักษาไปจนชั่ว ชีวิต ?

พันธสัญญาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรัก พันธสัญญาที่ทั้งคู่ทำร่วมกันคือสิ่งที่สะท้อนให้ เห็นถึงความรักที่มีอยู่ในสัมพันธภาพนั้น ผมคิดด้วยว่าพันธสัญญาทำให้ความรักเจริญ งอกงาม เมื่อความชังของซาอูลที่มีต่อดาวิดถูกเปิดเผย ทั้งดาวิดและโยนาธานนำพันธ สัญญามาทบทวน (ขยายความ) ขึ้นใหม่โดยนำเรื่องที่เกิดขึ้นเข้ามารวมด้วย คำสัญญา ที่ทั้งสองผูกมัดกันไว้ไม่ได้ลดลงไปเลย ถึงแม้สถานการณ์ในสัมพันธภาพจะดูย่ำแย่ ; แต่กลับเป็นว่าทั้งสองยิ่งผูกมัดกันมากขึ้น ⁹¹ สิ่งเดียวกันนี้ใช้สำหรับคำสัญญาการ แต่งงานด้วย เมื่อชายและหญิงมาผูกพันเป็นสามีภรรยา ทั้งคู่แสดงความจำนงด้วยคำ สัญญา และเป็นสัญญาที่ล้มเลิกไม่ได้ พันธสัญญานี้เป็นรากฐาน เป็นสิ่งที่โยงใยไว้ด้วย กันยามเผชิญปัญหา และยามที่ความรักถดถอย พันธสัญญาให้ความมั่นคงที่ความ โรมันติกไม่สามารถให้ได้ เพราะอารมณ์่เป็นสิ่งแปรปรวน

สำหรับผู้ที่เชื่อในพระคริสต์ พันธสัญญานี้ไม่ได้มีระหว่างผู้เชื่อแต่ละคนกับพระคริสต์ เท่านั้น แต่มีในท่ามกลางผู้เชื่อด้วยกันด้วย เราเป็นชุมชนแห่งพันธสัญญา ผูกพันกัน ไว้ด้วยพันธสัญญา ให้เรามาดูคำพูดที่ผู้เผยพระวจนะมาลาคีกล่าวตำหนิชาวอิสราเอล ในยุคก่อนที่ล้มเหลวในการรักษาพันธสัญญา :

10 เราทุกคนมิได้มีบิดาคนเดียวดอกหรือ พระเจ้าองค์เดียว ได้ทรงสร้างเรามิใช่หรือ แล้วทำไมเราจึงทรยศต่อกันและกัน กระทำให้พันธสัญญาของบรรพบุรุษของเราสาธารณ์ 11 ยูดาห์ ก็ทรยศ การน่าเกลียดน่าชังเขาก็ทำกันในอิสราเอล และใน เยรูซาเล็ม เพราะว่ายูดาห์ได้กระทำให้สถานศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้า ซึ่งพระองค์ทรงรักนั้นสาธารณ์ และได้ไปแต่งงานกับบุตรีของ พระต่างด้าว 12 ขอพระเจ้าทรงกำจัดชายคนใดๆที่กระทำเช่นนี้ ทั้งครอบครัวเสียจากเต็นท์ของยาโคบ ถึงแม้ว่าเขาจะนำเครื่อง บูชาถวายแด่พระเจ้าจอมโยธาก็ตามเถิด 13 และเจ้าได้กระทำ อย่างนี้อีกด้วย คือเจ้าเอาน้ำตารดทั่วแท่นบูชาของพระเจ้า ด้วย เหตุเจ้าได้ร้องไห้คร่ำครวญเพราะพระเจ้าไม่สนพระทัยหรือรับ เครื่องบูชาด้วยชอบพระทัยจากมือของเจ้าอีกแล้ว 14 เจ้าถาม ว่า "เหตุใดพระองค์จึงไม่รับ" เพราะว่าพระเจ้าทรงเป็นพยาน ระหว่างเจ้ากับภรรยาคนที่เจ้าได้เมื่อหนุ่มนั้น แม้ว่านางเป็นคู่เคียง ของเจ้าและเป็นภรรยาของเจ้าตามพันธสัญญา เจ้าก็ทรยศต่อนาง 15 แต่ไม่มีสักคนหนึ่งที่มีสติจะกระทำอย่างนี้ ผู้มีสตินั้นย่อมประ สงค์สิ่งใด ย่อมประสงค์ลูกหลานที่เชื่อฟังพระเจ้า ดังนั้นจงระวัง ตัวให้ดี อย่าให้ผู้ใดทรยศต่อภรรยาคนที่ได้เมื่อหนุ่มนั้น 16 พระ เยโฮวาห์พระเจ้าของอิสราเอลตรัสว่า "เพราะว่าเราเกลียดชังการ หย่าร้าง และการที่ใครกระทำทารุณต่อภรรยาของตน" พระเจ้า จอมโยธาตรัสดังนี้แหละ เพราะฉะนั้น จงระวังตัวให้ดีอย่าเป็นคน ทรยศ" (มาลาคี 2:10-16)

พันธสัญญาควบคุมความสัมพันธ์ของเรากับพระเจ้า

ที่ผมพูดไปแล้วคือ พันธสัญญาที่ควบคุมความสัมพันธ์ในมนุษย์ด้วยกัน เป็นของประ ทานจากเบื้องบน : พระเจ้าควบคุมความสัมพันธ์ที่มนุษย์มีต่อพระองค์ด้วยพันธสัญญา เมื่อพระเจ้าทำลายล้างมนุษย์เพราะความบาป พระองค์ตั้งพันธสัญญากับโนอาห์ และ ลูกหลาน เมื่อพระเจ้าสร้างสัมพันธ์กับอับราม (ต่อมาคืออับราฮัม) พระองค์กระทำโดย ใช้พันธสัญญา "พันธสัญญาอับราฮัม" (ปฐมกาล 12:1-3 ฯลฯ) เมื่อพระเจ้าปลดปล่อย อิสราเอลจากการเป็นทาสในประเทศอียิปต์ พระองค์ทรงสร้างสัมพันธ์กับพวกเขาขึ้น ใหม่ สัมพันธภาพนี้ควบคุมโดย "ธรรมบัญญัติของโมเสส" สิ่งที่พระเจ้ากระทำกับอิสรา เอลในพระคัมภีร์เดิม เป็นผลสืบเนื่องตามพันธสัญญา พระเจ้าทรงทำในสิ่งที่พระองค์ สัญญาไว้

ทุกสิ่งที่พระเจ้ากระทำกับมนุษย์เป็นผลสืบเนื่องจากพันธสัญญาทั้งสิ้น ขณะที่พระเจ้ารัก ษาพระสัญญาของพระองค์อย่างสัตย์ซื่อ มนุษย์ยังคงเป็นฝ่ายที่ล้มเหลวอยู่ร่ำไป ไม่สา มารถรักษาสัญญา ถ้าความรอดของเราขึ้นอยู่กับการรักษาพันธสัญญา เราคงไม่มีวัน ได้รับการอภัยบาป และเข้าสู่อาณาจักรของพระเจ้าได้ พระเจ้าทรงทราบดีว่าเมื่อมนุษย์ สัญญาว่าจะถือตามพันธสัญญาของโมเสส พวกเขาไม่มีทางทำตามได้ :

28 "เมื่อท่านทั้งหลายพูดกับข้าพเจ้านั้น พระเจ้าทรงทราบถ้อย คำของท่านทั้งหลาย และพระเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า 'เราได้ยิน ถ้อยคำของชนชาติซึ่งเขาพูดกับเจ้าแล้ว ซึ่งเขาพูดกับเจ้าเช่น นั้นก็ดีอยู่ 29 โอ อยากให้มีจิตใจเช่นนี้อยู่เสมอไปหนอ คือที่ จะยำเกรงเราและรักษาบัญญัติทั้งสิ้นของเรา เขาทั้งหลายก็จะ สุขเจริญอยู่ตลอดชั่วลูกหลานของเขาเป็นนิตย์" (เฉลยธรรมบัญญัติ 5:28-29)

หลังจากนั้น เมื่อโยชูวาพูดสั่งอำลาชาวอิสราเอล พวกเขาสัญญาอีกว่าจะถือรักษาตาม ธรรมบัญญัติ (ของโมเสส) แต่โยชูวารู้ดีกว่านั้น :

19 แต่โยชูวากล่าวแก่ประชาชนว่า "ท่านทั้งหลายจะปรนนิบัติ พระเจ้าไม่ได้ ด้วยว่าพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าบริสุทธิ์ พระองค์ ทรงเป็นพระเจ้าหวงแหน พระองค์จะไม่ทรงอภัยความทรยศ หรือบาปของท่าน 20 ถ้าท่านทั้งหลายละทิ้งพระเจ้าไปปรนนิ บัติพระอื่น แล้วพระองค์จะทรงหันกลับและกระทำอันตรายแก่ ท่านและผลาญท่านเสีย หลังจากที่พระองค์ทรงกระทำดีต่อ ท่านแล้ว" 21 และประชาชนกล่าวแก่โยชูวาว่า "หามิได้ แต่ ข้าพเจ้าทั้งหลายจะปรนนิบัติพระเจ้า" 22 แล้วโยชูวากล่าวแก่ ประชาชนว่า "ท่านทั้งหลายเป็นพยานปรักปรำตนเองว่า ท่าน ได้เลือกพระเจ้า เพื่อปรนนิบัติพระองค์นะ" และเขากล่าวว่า "ข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นพยาน" 23 ท่านจึงกล่าวว่า "เพราะฉะนั้น จงทิ้งพระอื่นซึ่งอยู่ในหมู่พวกท่านนั้นเสีย และโน้มจิตใจของ ท่านเข้าหาพระเยโฮวาห์พระเจ้าของอิสราเอล" 24 และประชาชน กล่าวแก่โยชูวาว่า "ข้าพเจ้าทั้งหลายจะปรนนิบัติพระเยโฮวาห์ พระเจ้าของข้าพเจ้า และเชื่อฟังพระสุรเสียงของพระองค์" 25 ดังนั้นโยชูวาก็ได้กระทำพันธสัญญากับประชาชน และวาง กฎเกณฑ์และกฎหมายให้แก่เขาในวันนั้นที่เมืองเชเคม (โยชูวา 24:19-25)

ข้อสรุปมีอยู่ประการเดียว ความรอดต้องไม่ขึ้นอยู่กับการกระทำ และความดีของมนุษย์ ความรอดขึ้นอยู่กับความดีเลิศและการกระทำของพระเจ้า ดังนั้นในสมัยพระคัมภีร์เดิม พระเจ้าจึงเริ่มพูดถึง "พันธสัญญาใหม่" ที่พระองค์จะทำขึ้นกับมนุษย์ เพื่อความรอด นิรันดร์จะมาถึงได้ :

31"พระเจ้าตรัสว่า ดูเถิด วันเวลาจะมาถึงซึ่งเราจะทำ พันธสัญญาใหม่กับประชาอิสราเอลและประชายูดาห์ 32 ไม่เหมือนกับพันธสัญญาซึ่งเราได้กระทำกับบรรพ บุรุษของเขาทั้งหลาย เมื่อเราจูงมือเขาเพื่อนำเขาออก มาจากแผ่นดินอียิปต์ เป็นพันธสัญญาของเราซึ่งเขาผิด ถึงแม้ว่าเราได้เป็นสามีของเขา พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ 33 แต่นี่จะเป็นพันธสัญญาซึ่งเราจะกระทำกับประชาอิส ราเอลภายหลังสมัยนั้น พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ เราจะ บรรจุพระธรรมไว้ในเขาทั้งหลาย และเราจะจารึกมันไว้ บนดวงใจของเขาทั้งหลาย และเราจะเป็นพระเจ้าของเขา และเขาจะเป็นประชากรของเรา 34 และทุกคนจะไม่สอน เพื่อนบ้านของตน และพี่น้องของตนแต่ละคนอีกว่า 'จงรู้ จักพระเจ้า' เพราะเขาทั้งหลายจะรู้จักเราหมดตั้งแต่คน เล็กน้อยที่สุดถึงคนใหญ่โตที่สุด พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ เพราะเราจะให้อภัยบาปชั่วของเขา และจะไม่จดจำบาป ของเขาทั้งหลายอีกต่อไป" (เยเรมีย์ 31:31-34)

"พันธสัญญาใหม่" นี้จะเกิดขึ้นโดยองค์พระเยซูคริสต์ พระเมสซิยาห์ที่ทรงสัญญาไว้

19 พระองค์ทรงหยิบขนมปัง โมทนาพระคุณ แล้วหักส่ง ให้แก่เขาทั้งหลายตรัสว่า "นี่เป็นกายของเรา ซึ่งได้ให้ สำหรับท่านทั้งหลาย จงกระทำอย่างนี้ให้เป็นที่ระลึกถึง เรา" 20 เมื่อรับประทานแล้ว จึงทรงหยิบถ้วยกระทำ เหมือนกันตรัสว่า "ถ้วยนี้ซึ่งเทออกเพื่อท่านทั้งหลายเป็น คำสัญญาใหม่ โดยโลหิตของเรา" (ลูกา 22:19-20)

4 เรามีความไว้ใจในพระเจ้าโดยพระคริสต์อย่างนั้น 5 มิ ใช่เราจะคิดถือว่าสิ่งหนึ่งสิ่งใดเกิดจากความสามารถของ เราเอง แต่ว่าความสามารถของเรามาจากพระเจ้า 6 ผู้ทรง โปรดประทานให้เราสามารถที่จะเป็นพันธกรแห่งพันธสัญ ญาใหม่ อันมิใช่ประมวลกฎแต่เป็นมาโดยพระวิญญาณ ด้วย ว่าประมวลกฎนั้นประหารให้ตาย แต่ส่วนพระวิญญาณประ ทานชีวิต 7 แต่ถ้าการปฏิบัติที่ประหารให้ตาย คือตามตัว อักษรที่จารึกไว้ที่แผ่นศิลานั้น ยังมาด้วยรัศมี แม้ว่าจะเป็น รัศมีที่จางหายไป ก็ยังทำให้พวกอิสราเอลแลดูหน้าของ โมเสสไม่ได้ 8 ดังนั้นการที่ปฏิบัติตามพระวิญญาณจะไม่มี รัศมียิ่งกว่านั้นอีกหรือ 9 เพราะว่าถ้าการปฏิบัติสำหรับปรับ โทษยังมีรัศมี การปฏิบัติสำหรับความชอบธรรมก็ยิ่งมีรัศมี มากกว่านั้นอีก 10 อันที่จริงรัศมีซึ่งได้ทรงประทานให้นั้น ก็อับแสงไปแล้ว เพราะถูกรัศมีอันเลิศประเสริฐนั้นได้ส่อง ข่มเสียหมด 11 เพราะถ้าสิ่งที่ได้จางไปยังเคยมีรัศมีถึง เพียงนั้น สิ่งซึ่งจะดำรงอยู่ก็จะมีรัศมีมากยิ่งกว่านั้นอีก (2 โครินธ์ 3:4-11)

11 แต่เมื่อพระคริสต์ได้เสด็จมาเป็นมหาปุโรหิตแห่งสิ่ง ประเสริฐซึ่งมาถึงแล้ว พระองค์ก็ได้เสด็จเข้าไปสู่เต็นท์ อันใหญ่ยิ่งกว่าแต่ก่อน (ที่ไม่ได้สร้างขึ้นด้วยมือ คือไม่ใช่ เต็นท์แห่งโลกนี้) 12 พระองค์เสด็จเข้าไปในวิสุทธิสถาน เพียงครั้งเดียวเท่านั้น และพระองค์ไม่ได้ทรงนำเลือดแพะ และเลือดลูกวัวเข้าไป แต่ทรงนำพระโลหิตของพระองค์ เองเข้าไป และทรงสำเร็จการไถ่บาปชั่วนิรันดร์ 13 เพราะว่า ถ้าเลือดแพะและเลือดวัวตัวผู้ และเถ้าของลูกโคตัวเมีย ที่ประพรมลงบนคนบาปสามารถชำระมนุษย์ให้บริสุทธิ์ได้ 14 พระโลหิตของพระเยซูคริสต์ ผู้ได้ทรงถวายพระองค์เอง แด่พระเจ้าโดยพระวิญญาณนิรันดร์ให้เป็นเครื่องบูชาอัน ปราศจากตำหนิ ก็จะทรงชำระได้มากยิ่งกว่านั้นสัก เพียงใด เพื่อให้จิตใจของคนที่หมกมุ่นในการประ พฤติที่นำไปสู่ความตาย หันไปรับใช้พระเจ้าผู้ทรง พระชนม์อยู่ 15 เพราะเหตุนี้ พระองค์จึงทรงเป็นผู้ กลางแห่งพันธสัญญาใหม่ เพื่อให้คนทั้งหลายที่พระ องค์ทรงเรียกมาได้รับมรดกนิรันดร์ตามพระสัญญา เพราะการพลีชีวิตนั้นไถ่คนให้พ้นจากบาปอันเกิดใต้ พันธสัญญาเดิมแล้ว (ฮีบรู 9:11-15; ดูบทที่ 8 ด้วย)

ทั้งหมดสรุปได้ดังนี้ พระเจ้าทรงปฏิบัติกับมนุษย์ตามพันธสัญญา แต่มนุษย์ล้มเหลว ในการรักษาตามพันธสัญญาในทุกกรณี ถึงแม้พระเจ้าจะทรงสัตย์ซื่อและรักษาพระสัญ ญาของพระองค์ ในการที่จะช่วยมนุษย์ให้หลุดพ้นจากบาป และมีสิทธิจะเข้าในแผ่นดิน สวรรค์ได้ พระเจ้าได้ตัดพันธสัญญาเดิมออกไป เพื่อทำพันธสัญญาใหม่ที่ดีกว่าเดิม พันธสัญญานี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการกระทำของเรา แต่ขึ้นอยู่กับพระเจ้า พระองค์ส่งพระบุตร องค์เดียว พระเยซูคริสต์ ลงมาใช้ชีวิตบนโลกนี้โดยปราศจากตำหนิ สมบูีรณ์เพียบพร้อม ที่สุดเพื่อทำให้พันธสัญญาเดิมของโมเสสจบลง และเมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์บนไม้กาง เขนที่ิเนินหัวกระโหลกนั้น พระองค์ทรงแบกรับเอาโทษบาปทั้งสิ้นของมนุษย์ไป เมื่อ พระองค์ฟื้นคืนพระชนม์ พระองค์สำแดงให้เห็นถึงความชอบพระทัยของพระบิดา และ ความชอบธรรมของพระองค์ (พระคริสต์) โดยการสิ้นพระชนม์ของพระคริสต์ ถูกฝังไว้ และการฟื้นคืนพระชนม์ พระเจ้าทรงจัดเตรียมพันธสัญญาใหม่ให้กับมนุษย์ ที่มนุษย์ สามารถมั่นใจได้ว่า ทรงอภัยบาปและมอบชีวิตนิรันดร์ให้ เพื่อจะได้รับความรอด เรา ต้องรับเอาพันธสัญญานี้ไว้ เป็นความหวังเดียวสำหรับความรอด พันธสัญญานี้ ผูก พันไว้เพียงครั้งเดียวและตลอดไป ไม่มีการล้มล้างหรือยกเลิก เพียงแต่ต้องรับเอาไว้ เป็นของตนเอง โดยยอมจำนนว่าเราไม่สามารถทำตามพระทัยพระเจ้าด้วยกำลังของเรา และมาวางใจในสิ่งที่พระคริสต์ทรงทำเพื่อเราทั้งหลาย เราจึงจะเข้าสู่พันธสัญญาใหม่ และรับเอาความรอดนี้ได้ ท่านเข้าสู่พันธสัญญานี้หรือยัง ? ผมอยากให้ท่านทำในวันนี้ เพราะเรามีพระเจ้าที่ยิ่งใหญ่ ทรงมอบพันธสัญญานี้เพื่อให้เราทั้งหลายมีความสัมพันธ์์ กับพระองค์ อย่าเมินเฉยอีกต่อไป

⁸⁶ คุณจะหนีไปจากซาอูลได้ยังไง ในเมื่อคุณรีบกลับไปยังที่ที่ซาอูลและบุตรอาศัยอยู่ ?

⁸⁷ ดูเหมือนโยนาธานค่อยๆซึมซับไปเรื่อยๆว่าบิดาของท่านมีความรู้สึก และต้องการทำอย่างไร กับดาวิด และกับตัวท่านเอง "ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ต่อไป…" บ่งว่าโยนาธานเริ่มสัมผัสได้ถึง ความเป็นจริงในสถานการณ์นี้

⁸⁸ จากข้อ 11 ไป มีประโยคว่า "และโยนาธานบอกดาวิดว่า …" หลายครั้งมาก

⁸⁹ เหมือนกับสมัยนี้ เวลาที่เราพูดถึงคนอื่นแสดงให้เห็นว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ เช่นเวลาแม่ เรียกชื่อลูกเต็มๆ ธงชัย หรือ "โยนาธาน" เราเริ่มรู้แล้วว่าถ้าจะไม่ค่อยดี และเมื่อพ่อกลับบ้าน มาตอนเย็นและแม่พูดว่า "วันนี้ลูกคุณ … ." เราก็จะรู้สึกเช่นเดียวกัน

⁹⁰ หรือ เป็นพระเจ้าที่ทำให้หอกพลาดเป้า ? ไม่มีใครทำให้แผนการของพระเจ้าล้มเหลวไปได้ (เทียบกับ ลูกา 4:28-30; John 18:3-6)

⁹¹ อาจไม่จำเป็นที่ผมต้องนำเรื่องนี้มาพูด สัมพันธภาพระหว่างดาวิดและโยนาธานไม่ใช่เรื่อง โรมันติก เรื่องทางเพศ หรือรักร่วมเพศ ทั้งสองรักกันเหมือนมนุษย์รักกัน เหมือนพี่เหมือนน้อง ผมคิดว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ต้องนำเรื่องนี้มาพูดกัน

คำนำ

เพื่อนผมเคยเล่าเรื่องที่คนแก่คร่ำครวญถึงอาการที่มากับวัยชรา "ยายไม่ค่อยกังวลเรื่อง ต้องถอดแว่นก่อนนอน ไม่เคยกังวลว่าจะลืมถอดฟันปลอมหรือเปล่า รวมถึงเรื่องเครื่อง ช่วยฟังด้วยที่ต้องวางไว้ใกล้ๆตัวก่อนนอน ยายไม่กังวลเรื่องสายตาที่พร่ามัว ฟันที่หลุด ไปทีละซี่สองซี่ หูที่ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง -- แต่ยายคิดถึงความจำของยาย!"

พวกเราบางคนอาจจะยังไม่แก่พอที่จะเข้าใจเรื่องคิดถึงความจำ แต่คงสงสัยว่ามันเป็น ยังไง ถ้าจะเป็นใครสักคนที่รู้สึก "คิดถึงความจำของตนเอง" ก็น่าจะเป็นกษัตริย์ซาอูล มาจนถึงตอนนี้ ซาอูลมีปัญหามากมายในชีวิต ท่านเคยยินดีที่มีดาวิดคอยเล่นพิณขับ กล่อมยามท่านมีปัญหา (16:14-23) ท่านชื่นชมยินดี เมื่อดาวิดกำจัดโกลิอัทลงได้ (บทที่ 17; ดู 19:5 ด้วย) แต่เมื่อพวกผู้หญิงของอิสราเอลร้องเพลงในงานเฉลิมฉลอง ยกย่องดาวิดให้เหนือกว่าซาอูล ท่านเริ่มมองดาวิดด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ (18:6-9) เมื่อความอิจฉาเข้าครอบงำท่านโดยไม่ทันตั้งตัว ท่านพยายามฆ่าดาวิดด้วยวิธีที่ไม่ทำ ให้ตนดูเสื่อมเสียในสายตาประชาชน (18:10-29) แต่ทำได้ไม่นาน ซาอูลอดไม่ได้ ออก คำสั่งให้คนอื่นไปฆ่าแทน (19:1) โยนาธานสามารถยับยั้งเรื่องนี้ไว้ได้ชั่วคราว (19:1-7) แต่แล้วซาอูลก็พุ่งหอกใส่บุตรของตนเอง (20:33) ถึงแม้ซาอูลพยายามหลายๆวิธี ที่จะฆ่าดาวิด พระเจ้าทรงช่วยดาวิดไว้เสมอ แต่แล้วก็มาถึงจุดที่ดาวิดต้องหลบหนีไปให้ พ้นหน้าซาอูล ท่านหนีไปหาอาหิเมเลค มหาปุโรหิตผู้ทูลถามพระเจ้าให้ท่าน (22:10, 15) และมอบขนมปังบริสุทธิ์ให้ไปเป็นเสบียง พร้อมทั้งมอบดาบโกลิอัทให้ไป (21:1-9) บทเรียนตอนนี้เป็นผลสืบเนื่องต่อจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น

เมื่อเข้าสู่บทที่ 22 เรามองเห็นกษัตริย์ที่ควบคุมตนเองไม่ได้ ถ้าพูดตามหลักจิตเวช ซาอูลต้องเข้ารับการบำบัดด่วนที่โรงพยาบาลโรคประสาท ความโกรธ ความอิจฉา คุ้มคลั่งเริ่มรุนแรงและออกอาการมากขึ้นทุกที ท่านแทบควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ในบทเรียนตอนนี้ ซาอูลมาถึงขีดตกต่ำที่สุดในชีวิตของท่าน เพราะความที่ท่านกลัว ดาวิด ท่านได้ฆ่าคนที่บริสุทธิ์ไปเสียมากมาย ความอิจฉาอย่างรุนแรงที่ครอบงำท่าน อยู่ทำให้ท่านสั่งฆ่าบรรดาปุโรหิต เป็นการกระทำที่ขาดความยั้งคิดโดยสิ้นเชิง

ในบัญญัติเรื่องความรับผิดชอบและหน้าที่ีสำหรับอิสราเอลและผู้เป็นกษัตริย์นั้น เราพบ ว่ามีตอนที่พูดถึงปุโรหิตไว้ดังนี้ :

8 "ถ้าคดีใดเกิดขึ้นเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินได้ว่าเป็นคดีฆ่าคนตาย โดยเจตนาหรือไม่ เป็นคดีเกี่ยวด้วยการเกี่ยงกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ เป็นคดีทำร้ายร่างกาย เป็นคดีใดๆซึ่งโต้แย้งกันในเมืองของท่าน ท่านจงลุกขึ้นพากันไปยังสถานที่ซึ่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน ทรงเลือกไว้ 9 จงไปหาคนเลวีซึ่งเป็นปุโรหิต และไปหาผู้พิพากษา ประจำการในสมัยนั้น ท่านจงปรึกษาหารือกับเขา และเขาจะชี้แจง ให้ท่านทราบถึงคำตัดสิน 10 แล้วท่านจงกระทำตามซึ่งเขาชี้แจงแก่ ท่านจากสถานที่ซึ่งพระเจ้าทรงเลือกนั้น และท่านจงระวังกระทำ ตามทุกสิ่งซึ่งเขาแนะนำท่าน 11 ท่านจงกระทำตามคำแนะนำซึ่ง เขาให้แก่ท่าน และกระทำตามคำตัดสินซึ่งเขาได้สั่งท่าน ท่านทั้ง หลายอย่าหันเหไปจากคำตัดสินซึ่งเขาชี้แจงแก่ท่าน อย่าหันไป ทางขวามือหรือซ้ายมือ 12 ผู้ใดที่ขัดขืนมิได้กระทำตาม คือ ไม่ได้ เชื่อฟังปุโรหิตผู้ที่ยืนปรนนิบัติ พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านที่นั่น หรือเชื่อฟังผู้พิพากษาผู้นั้นต้องตาย ทั้งนี้เพื่อท่านทั้งหลายจะกำ จัดความชั่วเสียจากอิสราเอล 13 และประชาชนทั้งหลายจะได้ยิน และยำเกรง และมิได้ขัดขืนต่อไปอีก
(เฉลยธรรมบัญญัติ 17:8-13)

กษัตริย์ซาอูลไม่ได้คิดจะฆ่าแค่ปุโรหิตท่านเดียว แต่ต้องการจะประหารปุโรหิตทั้งหมด และครอบครัวของพวกเขาด้วย -- ถึงแม้จะมีพระบัญญัติของพระเจ้าที่กำกับให้อิสราเอล และกษัตริย์มีความเคารพและเชื่อฟังปุโรหิตอยู่ก็ตาม ให้เรามาดูบทเรียนตอนนี้กันให้ รอบคอบ ดูว่าซาอูลมาถึงขีดที่ตกต่ำเช่นนี้ได้อย่างไร และพระเจ้าต้องการให้เราเรียน รู้สิ่งใดจากพระธรรมตอนนี้

คำแนะนำจากท่านผู้เผยพระวจนะ
(22:5)

5 แล้วผู้เผยพระวจนะกาดกล่าวแก่ดาวิดว่า "ท่านอย่าอยู่ ในที่กำบังเข้มแข็งนี้เลย จงไปเข้าในแผ่นดินยูดาห์เถิด" ดาวิดก็ไปและมาอยู่ในป่าเฮเรท

ดูเหมือนสาเหตุหนึ่งที่ดาวิดไปหามหาปุโรหติอาหิเมเลคคือต้องการขอคำแนะนำจาก พระเจ้า อย่างน้อยนี่คือสิ่งที่โดเอกรายงานให้ซาอูลทราบ และดูเหมือนอาหิเมเลคจะ ยืนยันในสิ่งเดียวกันด้วย (22:10, 15) เนื่องจากดาวิดปกปิดความจริงเรื่องท่านหลบหนี มาจากซาอูล จึงไม่มีผู้ใดรู้ว่าอาหิเมเลคให้คำแนะนำใดแก่ท่าน แต่เรารู้ว่า หลังจากนั้น ดาวิดรีบหนีออกนอกประเทศ ท่านไปที่เมืองกัท และถูกขับไล่ออกมาเพราะเป็นคนบ้า (21:10-15) ท่านหนีไปซ่อนตัวอยู่ที่ในถ้ำอดุลลัม (22:1-2) จากนั้นไปยังแผ่นดินโมอับ (22:3-4) เพื่อนำบิดามารดาไปฝากไว้ และอาจไปหาที่หลบซ่อนตัวอยู่ก็เป็นได้⁹⁴

เช่นเดียวกับเมลคีเซเดคในปฐมกาลบท 14 ผู้เผยพระวจนะกาดปรากฎตัวออกมาจากที่ ใดไม่มีใครทราบ ท่านมาบอกกับดาวิดไม่ให้หลบซ่อนตัวอีกต่อไป แต่ให้กลับเข้าไปยัง ดินแดนยูดาห์เสีย ถ้าผมเข้าใจถูกต้อง ท่านกำลังบอกให้ดาวิดเลิกซ่อนตัวอยู่นอกประ เทศเสียที ดาวิดควรกลับเข้ามาหาที่พึ่งพิงในอิสราเอลแทน โดยเฉพาะกลับมายังดิน แดนที่เผ่าของท่านปักหลักอาศัยอยู่ คือแผ่นดินยูดาห์ และยูดาห์นี่แหละเป็นเมืองแรก ที่ยอมรับดาวิดในฐานะกษัตริย์ (2 ซามูเอล 2:4) ดาวิดเชื่อฟัง โดยมาหลบซ่อนตัวอยู่ ที่ป่าเฮเรทแทน ไม่มีใครรู้ตำแหน่งที่ตั้งแน่นอนของป่าเฮเรทนี้ แต่ถ้าไปอ่าน 2 ซามูเอล 18:8 ก็จะพบว่า เป็นสถานที่อันตรายน่ากลัว น่าจะเป็นที่ที่ซาอูลและลูกน้องคงไม่อยาก จะเข้าไปเท่าไร ป่าแห่งนี้น่าจะเหมือนกับป่าเชอร์วู้ดที่โรบินฮูดและพรรคพวกอาศัยอยู่

ซาอูลกำลังสิ้นท่า⁹⁵ แต่ได้ข้อมูลจากโดเอกคนเอโดมมาช่วย
(22:6-10)

6 ฝ่ายซาอูลทรงทราบว่ามีผู้พบดาวิดและคนที่อยู่กับท่าน เวลานั้นซาอูลประทับที่เมืองกิเบอาห์ใต้ต้นสนหมอก ณ ที่ เนินสูง ทรงหอกอยู่และผู้รับใช้ของพระองค์ก็ยืนอยู่รอบพระ องค์ 7 และซาอูลตรัสกับผู้รับใช้ที่ยืนอยู่รอบพระองค์ว่า "เจ้า ทั้งหลายพวกคนเบนยามิน จงฟังเถิด บุตรของเจสซีจะให้นา และสวนองุ่นแก่เจ้าหรือ จะตั้งเจ้าให้เป็นผู้บังคับการกองพัน กองร้อยหรือ 8 เจ้าทั้งหลายจึงได้คิดกบฏต่อเรา ไม่มีใครแจ้ง แก่เราเลย เมื่อลูกของเราทำพันธไมตรีกับบุตรของเจสซีนั้น ไม่มีผู้ใดร่วมทุกข์กับเรา หรือแจ้งแก่เราว่า ลูกของเราปลุกปั่น ผู้รับใช้ของเราให้ต่อสู้เรา คอยซุ่มดักเราอยู่อย่างทุกวันนี้" 9 โดเอกคนเอโดมซึ่งยืนอยู่ใกล้ผู้รับใช้ของซาอูล จึงทูลตอบว่า "ข้าพระบาทเห็นบุตรเจสซีมาที่เมืองโนบมาหาอาหิเมเลคบุตร อาหิทูบ 10 แล้วเขาก็ทูลถามพระเจ้าให้ท่าน และให้เสบียงอา หาร และให้ดาบของโกลิอัทคนฟีลิสเตียแก่ท่านไป"

ผมยอมรับว่าบางทีก็ปล่อยให้จินตนาการลอยไปไกล พออ่านมาถึงตรงที่ว่าซาอูลนั่งอยู่ ใต้ต้นไม้มือถือหอก ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าซาอูลอยู่ในสมัยนี้ เขาจะใช้อาวุธแบบใด น่า จะเป็นปืนออโตแมติก 357 เหน็บอยู่ที่สีข้าง มีปืนสั้นคู่ใจวางอยู่ใกล้ตัว หรือถือระเบิด อยู่ในมือ ? ชายคนนนี้เสียสติไปแล้ว ดูเหมือนต้องมีอาวุธอยู่ติดตัว ต้องมีบอดี้การ์ด ล้อมรอบอยู่ตลอดเวลา

ซาอูลคงคิดว่าทั้งโลกกำลังลุกขึ้นมาต่อต้านท่านเพื่อดาวิด มีคำว่าร่วมกันกบฎ อยู่สอง แห่งในพระธรรมตอนนี้ (ในข้อ 8 และ 13) ซาอูลตามที่เห็นในข้อ 8 ถึง 10 เป็นเหมือน พวกขี้โวยเรียกร้องหา "ความยุติธรรม" ท่านกล่าวโทษทุกคนว่าร่วมกันคบคิดแผนการ ต่อต้าน ทั้งๆที่ความจริงแล้วเป็นพระเจ้าต่างหากที่นำอาณาจักรไปเสีย เพราะความบาป ผิดของท่าน (ดู 13:8-14; 15:1-31) ซาอูลพยายามป้ายความรู้สึกผิดไปที่ลูกน้อง โดเอกจึงรายงานต่อท่านเรื่องที่เห็นดาวิดไปพบอาหิเมเลค และอาหิเมเลคทำตามที่ ดาวิดขอร้องโดยบริสุทธิ์ใจ

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ซาอูลกกล่าวหาว่าดาวิดก่อกบฎต่อท่าน แน่นอน เพราะสิ่งนี้อยู่ใน สมองท่านตลอดเวลา แต่ท่านผิดที่คิดว่าดาวิดกำลังคิดกบฎต่อท่าน ดาวิดไม่ได้ "ปลุกปั่น" ผู้ใดเพื่อหาโอกาสกำจัดซาอูลเสียตามที่ท่านกล่าวหา (22:8, 13) ดาวิด เพียงแต่หลบซ่อนตัวอยู่ ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซาอูล ไม่ต้องการตกเป็นเหยื่อการ ตามฆ่าของซาอูล

สิ่งที่มหัศจรรย์ในตอนนี้คือ ข้อกล่าวหาของซาอูลที่มีต่อบุตรของตนเองโยนาธาน จริง อยู่ที่ดาวิดทำพันธสัญญากับโยนาธาน เราคงไม่ประหลาดใจถ้าซาอูลกล่าวหาว่าบุตร ถูกดาวิดครอบงำให้เข้าร่วมก่อการกบฎด้วย แต่ซาอูลกลับกล่าวหาว่าโยนาธานเป็นผู้ ปลุกปั่นดาวิดให้มาต่อสู้ท่าน (22:8) นับเป็นข้อกล่าวหาที่น่าทึ่งที่สุด การ "ร่วมกันก่อ กบฎ" ต่อซาอูลนั้น ถ้านึกย้อนไปที่ต้นตอ มันเริ่มมาจากโยนาธาน ไม่ใช่ดาวิด ซาอูล ผิดเพี้ยนไปใหญ่แล้ว

แต่ทฤษฎีร่วมกันก่อกบฎนี้ยิ่งเพี้ยนมากขึ้น ซาอูลไม่เพียงแต่กล่าวหาว่าโยนาธาน และดาวิดร่วมมือกันก่อกบฎเท่านั้น ท่านยังกล่าวหาลูกน้องของท่านเองอีกด้วย – ว่าทุกคนร่วมมือกัน ! อย่าลืมว่าในขณะที่ท่านนั่งอยู่ใต้ต้นไม้แถวกิเบอาห์นั้น ท่านมีลูก น้องของท่านห้อมล้อมอยู่มากมาย (ข้อ 6) ท่านเริ่มด้วยการพูดทวงบุญคุณเรื่องทรัพย์ สินยศฐาบรรดาศักดิ์ สำหรับผู้ที่ซื่อสัตย์ต่อท่าน คนเบนยามินเป็นคนที่ได้รับผลประ โยชน์มากที่สุดเมื่อมีการแบ่งของที่ริบมาได้ พวกเขาคิดหรือว่าถ้าดาวิดเป็นกษัตริย์เขา จะมีโอกาสได้อย่างนี้ ? แน่นอนไม่มีทาง ท่านยังพูดทวงบุญคุณต่อไปอีกว่าพวกเขาเป็น หนี้ท่าน และถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องทดแทน -- ด้วยการแจ้งเบาะแสของดาวิด ซาอูลกล่าวว่าผู้ใดก็ตามที่ปกปิดข้อมูลของดาวิดก็เท่ากับเป็นผู้คบคิดร่วมกันกบฎต่อ ท่าน โดเอกคนเอโดมจึงเห็นสมควรที่จะให้ข้อมูลเบาะแสของดาวิด ที่เขาเห็นที่โนบ ให้กับซาอูล

โดเอกเห็นดาวิดที่เมืองโนบ เขาเห็นว่าดาวิดมาหาและพูดคุยกับมหาปุโรหิตอาหิเมเลค ท่านปุโรหิตทูลถามพระเจ้าให้ถึงเรื่องของดาวิด และยังให้ขนมปังบริสุทธิ์ไปเป็นเสบียง พร้อมทั้งมอบดาบของโกลิอัทที่ท่านเก็บรักษาไว้ไปอีกด้วย ทุกสิ่งเป็นความจริง แต่โด เอกไม่ได้บอกกับซาอูล (อาจเป็นเพราะไม่รู้) ว่าดาวิดปกปิดมหาปุโรหิตไม่ให้รู้ว่ากำลัง หลบหนีมา ท่านไม่ได้เล่าถึงสิ่งใดให้มหาปุโรหิตฟังด้วยเกรงว่าจะเป็นอันตรายต่อตัว ของอาหิเมเลค แต่ซาอูลไม่ได้อยากรู้ความจริง ท่านกำลังมืดบอดตามัวเพราะความ โกรธ และพร้อมที่จะจัดการกับทุกคนที่หยิบยื่นความช่วยเหลือให้กับคนที่จะมาแย่งชิง บัลลังก์ท่านไป

สังหารหมู่ที่โนบ
(22:11-23)

11 แล้วพระราชาก็ใช้ให้ไปเรียกอาหิเมเลคปุโรหิต บุตรอาหิทูบ และ พงศ์พันธุ์บิดาของท่านทั้งสิ้น ผู้เป็นปุโรหิตเมืองโนบ ทุกคนก็มาหาพระ ราชา 12 และซาอูลตรัสว่า "บุตรอาหิทูบเอ๋ย จงฟังเถิด" เขาทูลตอบว่า "เจ้านายของข้าพระบาท ข้าพระบาทอยู่ที่นี่" 13 และซาอูลตรัสแก่เขาว่า "ทำไมเจ้าจึงร่วมกันกบฏต่อเราทั้งเจ้าและบุตรของเจสซี ในการที่เจ้าได้ ให้ขนมปังและดาบแก่เขา และได้ทูลถามพระเจ้าให้เขา เขาจึงลุกขึ้นต่อ สู้เรา และคอยซุ่มดักเราอยู่อย่างทุกวันนี้" 14 และอาหิเมเลคทูลตอบพระ ราชาว่า "ในบรรดาข้าราชการผู้รับใช้ของฝ่าพระบาท มีผู้ใดเล่าที่จะซื่อ สัตย์อย่างดาวิด พระราชบุตรเขยของพระราชาผู้บังคับบัญชา ทหารราช องครักษ์ และเป็นผู้มีเกียรติในพระราชสำนักของฝ่าพระบาท 15 ในวันนี้ ข้าพระบาทได้ทูลขอพระเจ้าเพื่อเขาจริงหรือ เปล่าเลย ขอพระราชาอย่า ทรงกล่าวโทษสิ่งใดต่อผู้รับใช้ของพระองค์ หรือพงศ์พันธุ์ของบิดาของ ข้าพระบาท เพราะผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทไม่ทราบเรื่องนี้เลยไม่ว่า มาก หรือน้อย" 16 พระราชาตรัสว่า "อาหิเมเลค เจ้าจะต้องตายแน่ ทั้งเจ้า และพงศ์พันธุ์บิดาของเจ้าด้วย" 17 และพระราชาก็รับสั่งแก่ราชองครักษ์ ผู้ยืนเฝ้าอยู่ว่า "จงหันมาประหารปุโรหิตเหล่านี้ของพระเจ้าเสีย เพราะว่า มือของเขาอยู่กับดาวิดด้วย เขารู้แล้วว่ามันหนีไป แต่ไม่แจ้งให้เรารู้" แต่ ข้าราชการผู้รับใช้ของพระราชาไม่ยอมลงมือทำกับปุโรหิตของพระเจ้า 18 แล้วพระราชาจึงตรัสกับโดเอกว่า "เจ้าจงไปฟันปุโรหิตเหล่านั้น" โดเอก คนเอโดมก็หันไปฟันบรรดาปุโรหิต ในวันนั้น เขาฆ่าบุคคลที่สวมเอโฟด ผ้าป่านเสียแปดสิบห้าคน 19 และเขาประหารชาวเมืองโนบ ซึ่งเป็นเมือง ของปุโรหิตเสียด้วยคมดาบ ฆ่าเสียด้วยคมดาบ ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก และเด็กกินนม โค ลาและแกะ 20 แต่บุตรชายคนหนึ่งของอาหิเมเลค บุตรอาหิทูบ ชื่ออาบียาธาร์ได้รอดพ้นและหนีตามดาวิดไป 21 อาบียาธาร์ ก็บอกดาวิดว่าซาอูลได้ประหารปุโรหิต ของพระเจ้าเสีย 22 ดาวิดจึงพูด กับอาบียาธาร์ว่า "ในวันนั้นเมื่อโดเอกอยู่ที่นั่น เรารู้แล้วว่า เขาจะต้องทูล ซาอูลแน่ เราเป็นต้นเหตุแห่งความตายของบุคคลในครอบครัวบิดาของท่าน 23 จงอยู่เสียกับเราเถิด อย่ากลัวเลย เพราะถ้าเขาแสวงชีวิตของท่านก็แสวง ชีวิตของเราด้วย ท่านอยู่กับเราก็จะพ้นภัย"

หลังจากที่ซาอูลพูดขู่ลูกน้องของท่าน โดเอกจึงรายงานเรื่องที่เห็นดาวิดไปพบอาหิเม เลคมหาปุโรหิต แล้วท่านทูลถามพระเจ้าให้ และยังมอบทั้งขนมปังบริสุทธฺ์และดาบของ โกลิอัทให้ไปอีกด้วย ซาอูลคิดว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ในใจท่านคงคิดว่าไม่ใช่อาหิเม เลคผู้เดียวหรอก แต่ต้องเป็นพวกปุโรหิตทั้งหมดที่กำลัง "คบคิดการกบฎ" ต่อต้านท่าน ดังนั้นอาหิเมเลคและปุโรหิตทั้งหมดจึงถูกสั่งให้มาเข้าเฝ้าซาอูลเป็นการด่วน ผมว่าทั้ง คุณและผมคงเดาบรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัวนี้ได้ไม่ยาก เราอยู่ในโลกที่ผู้นำถูกสอบ สวน ถูกคัดค้าน หรือแม้ถูกปลดจากตำแหน่งได้ เมื่อมีการพูดแก้ตัวก็อาจถูกโห่ฮาป่า โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกประหาร แต่ว่าในศาลของกษัตริย์ซาอูล ไม่เป็นเช่นนั้น

เมื่อไม่นานมานี้ผมได้อ่านบทความที่อธิบายถึงความกลัวที่ โยเซฟ สตาลิน สามารถ สร้า้งให้เกิดขึ้นในใจของคณะรัฐบาลของท่านได้ :

งานเลี้ยงอาหารค่ำของสตาลินที่เครมลินมีตลอดทั้ง คืน ท่านจะนั่งอยู่ที่โต๊ะยาวแลคอยคะยั้นคะยอให้ทั้ง เพื่อนและคณะรัฐบาลดื่ม ชั่วโมงแล้ว ชั่วโมงเล่า ใน ขณะที่ท่านสร้างเรื่องต่างๆขึ้นมาเพื่อทั้งขู่ทั้งปลอบ สลับกันไป พอเช้า สมองของคนเหล่านี้ก็จะมึนไปด้วย ความหวาดกลัว ความสับสนและอาการเมาค้าง หลัง จากนั้นก็จะถูก เอาไปยิงทิ้งที่ละคนสองคนโดยไม่มีคำ อธิบายใดๆ นี่คือ อาการทางจิตตามผลพิสูจน์ในห้อง ทดลอง : ทุกๆการกระทำ จะมีปฏิกิริยาจากฝ่ายตรง ข้าม (ในเครมลินโดยเฉพาะอย่างยิ่ง) โรตจิตจะ แสดงอาการทางจิตออกมา สตาลินสะท้อนความ กลัวของตนเองโดยพึ่งฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ทำให้มี ความกล้า ทำในสิ่งที่เหมือนกับเล่นเกมส์ที่ตอนจบ คือความตาย⁹⁶

การมีคนบ้าในที่ทำงานเป็นเรื่องหนึ่งที่คุณอาจอดทนเอา หรือย้ายไปให้พ้นหน้าได้ แต่ การมีคนบ้าเป็นผู้นำแบบเผด็จการเช่นสตาลิน หรือเนโร หรือฮิตเลอร์ ที่กุมอำนาจไว้ทั้ง หมด พวกเขาสามารถทำสิ่งใดก็ได้ ถึงแม้จะดูไร้เหตุผลและบ้าดีเดือดก็ตาม ไม่มีใคร กล้ายับยั้ง ซาอูลก็เหมือนกัน ซาอูลเป็นคนบ้าที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้ ซาอูลคลั่งเรื่อง ดาวิดและโยนาธาน หรือแม้แต้ลูกน้องท่านว่ากำลังคบคิดการกบฎหรือ ? ใครจะไปแก้ ใขท่านได้ ? คนบ้าคนนี้กำลังข่มขู่ปุโรหิตทั้งเมือง ในกรณีนี้ ไม่ใช่พวกปุโรหิตที่กำลัง ตัดสินความซาอูล แต่กลับกัน กลายเป็นซาอูลกำลังพิพากษาพวกปุโรหิตแทน คงไม่มี ใครอยากเป็นผู้ที่ต้องไปยืนต่อหน้าซาอูลในเหตุการณ์อันน่าหวาดหวั่นสะพรึงกลัวนี้แน่ นอน

ซาอูลแสดงอาการรังเกียจดาวิดและอาหิเมเลคด้วยการไม่ยอมเรียกชื่อ แต่กลับไปเรียก ชื่อบิดาแทน : "บุตรของเจสซี" (ข้อ 8) และ "บุตรอาหิทูบ" (ข้อ 12) เมื่อท่านทำ บาปด้วยการไปถวายเครื่องบูชาในบทที่ 13 ซาอูลตีตนเสมอซามูเอล เมื่อท่านพูดกับ อาหิเมเลคและพวกปุโรหิตในครั้งนี้ ซาอูลทำตัวเหนือกว่า ท่านไม่ได้ไต่สวนหาข้อเท็จ จริง แต่รีบด่วนสรุปว่าพวกปุโรหิตเป็นพวกคิดคดทรยศต่อราชบัลลังก์ ท่านไม่ได้แม้แต่ จะถามว่า อาหิเมเลคได้ทรยศต่อท่านหรือไม่ ถ้าใช่ ทำไม (ข้อ 13)

อาหิเมเลคตอบอย่างมีสติทีเดียว ท่านไม่ได้ถือโอกาสเอาตัวรอดด้วยการบอกปัดความ ผิดไปว่าถูกดาวิดหลอก ซึ่งที่จริงก็น่าจะใช่ แต่ท่านกลับชี้แจงเหตุผลโดยพูดแทน ดาวิด ท่านเตือนซาอูลด้วยว่าดาวิดนั้นนอกจากจะเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่สุดแล้ว ยังเป็น ผู้ได้รับการยกย่อง และเป็นผู้ที่ซาอูลแต่งตั้งให้อยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจมากด้วย ซาอูล อาจมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไปได้ แต่อย่าลืมว่าดาวิดนั้นยังเป็นราชบุตรเขยอยู่ (ข้อ 14)

ข้อ 14 อาหิเมเลคพูดแก้ต่างให้ตนเอง และพูดแทนปุโรหิตทั้งปวงที่ถูกซาอูลเรียกมา

จริงอยู่อาหิเมเลคช่วยเหลือดาวิดด้วยการทูลถามพระเจ้า ด้วยการให้ขนมปังบริสุทธิ์ และด้วยการมอบดาบโกลิอัทให้ไป แต่ท่านไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเรื่องการก่อกบฎใดๆ และ การที่ท่านช่วยเหลือดาวิดก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ แม้อาจดูไม่เหมาะสม แน่นอน ครั้งนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดาวิดมาหาท่าน เพื่อให้ท่านทูลถามจากพระเจ้า เราคงลงความเห็นได้ ว่า ตั้งแต่ได้รับการเจิมตั้งให้เป็นกษัตริย์ ดาวิดแสวงหาน้ำพระทัยพระเจ้าอยู่ตลอดเวลา ซาอูลจึงไม่ควรมองว่าเรื่องการที่ดาวิดไปพบ หรือการที่อาหิเมเลคให้คำปรึกษาเป็น เรื่องผิดปกติหรือเลยเถิดจนเกินไป⁹⁷

อาหิเมเลคพูดถูก ซาอูลจึงโกรธมาก ถึงกับสั่งให้ฆ่าเสีย ไม่ใช่ฆ่าเฉพาะอาหิเมเลค เท่านั้น แต่ปุโรหิตทุกคนที่มาด้วย ถ้านึกภาพของสถานที่ที่เกิดเหตุ ดูเหมือนว่า ซาอูลออกคำสั่งให้ราชองค์รักษ์ที่ยืนอยู่ มาจัดการฆ่าพวกปุโรหิต ถึงแม้องครักษ์ เหล่านี้จะเกรงกลัวซาอูล แต่พวกเขาไม่อยากเป็นผู้ลงมือฆ่าปุโรหิต น่าจะเป็นบรรยา กาศที่เงียบงัน เต็มไปด้วยความเศร้า ไม่มีใครสามารถทำตามคำสั่งซาอูลได้ลงคอ⁹⁸

แต่ซาอูลไม่มีวันยอมให้้ใครมาขัดขวาง ท่านหันไปหาโดเอกคนเอโดมและสั่งให้เขาเป็น ผู้ฆ่าปุโรหิตแทน ซึ่งเขาก็ทำ ดังนั้นซาอูลมุ่งจะฆ่าดาวิด "กษัตริย์ของชาวยิว" และใคร ก็ตามที่ให้การสนับสนุน (เช่นพวกปุโรหิต) ซาอูลพร้อมที่จะเรียกพวกต่างชาติมาลงมือ ทำแทนถ้าจำเป็น โดเอกฆ่าปุโรหิตไป 85 คนในวันนั้น แต่ยังไม่หนำใจซาอูล ท่านไป ที่โนบ เมืองของปุโรหิต เพื่อไปสังหารครอบครัวของปุโรหิต พร้อมทั้งบรรดาสัตว์เลี้ยง สยดสยองไหมครับ ! ซาอูลคนที่ไม่ค่อยอยากจะฆ่าคนอามาเลคสักเท่าใด ถึงแม้เป็น คำสั่งของพระเจ้า กลับกระตือรือร้นที่อยากจะฆ่าปุโรหิตและบรรดาสัตว์เลี้ยงของพวก เขา ถึงแม้จะเป็นคำสั่งห้ามของพระเจ้าก็ตาม ซาอูลจะตกต่ำไปจนถึงไหนกัน ?

มีปุโรหิตท่านหนึ่ง อาบียาธาร์ รอดชีวิตไปได้ และหนีไปหาดาวิดเพื่อจะเล่าให้ท่าน ทราบถึงเรื่องการกระทำของซาอูล ดาวิดรับว่าเป็นความผิดของท่านเต็มประตู ท่านยอม รับว่าเห็นโดเอกที่โนบ และนึกอยู่แล้วว่าโดเอกต้องไปรายงานซาอูล ดาวิดไม่สามารถ ทำสิ่งใดชดเชยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้ว ท่านจึงให้อาบียาธาร์มาอยู่กับท่านด้วย

ดาวิดช่วยเมืองเคอีลาห์
(23:1-14)

1 เขาบอกดาวิดว่า "ดูเถิด คนฟีลิสเตียกำลังรบเมืองเคอีลาห์อยู่ และปล้นเอาข้าวที่ลาน" 2 ดาวิดจึงทูลถามพระเจ้าว่า "ควรที่ข้า พระองค์จะไปต่อสู้กับคนฟีลิสเตียเหล่านี้หรือไม่" และพระเจ้าตรัส กับดาวิดว่า "จงไปต่อสู้คนฟีลิสเตียและช่วยเมืองเคอีลาห์ไว้" 3 แต่คนของดาวิดเรียนท่านว่า "ดูเถิด เราอยู่ในยูดาห์นี่ก็ยังกลัวอยู่ ถ้าเราขึ้นไปยังเคอีลาห์สู้รบกับกองทัพของฟีลิสเตียเราจะยิ่งกลัว มากขึ้นเท่าใด" 4 แล้วดาวิดก็ทูลถามพระเจ้าอีก และพระเจ้าตรัส ตอบท่านว่า "จงลุกขึ้นลงไปยังเคอีลาห์เถิด เพราะเราจะมอบคน ฟีลิสเตียไว้ในมือของเจ้า" 5 และดาวิดกับคนของท่านก็ไปยังเคอี ลาห์ ต่อสู้กับคนฟีลิสเตีย นำเอาสัตว์เลี้ยงของเขาไป และฆ่าฟันเขา ทั้งหลายเสียเป็นอันมาก ดังนั้นแหละดาวิดก็ได้ช่วยกู้ชาวเมืองเคอี ลาห์ไว้ 6 อยู่มาเมื่ออาบียาธาร์ บุตรของอาหิเมเลคหนีไปหาดาวิด ที่เมืองเคอีลาห์นั้น เขาถือเอโฟดลงมาด้วย 7 มีคนไปทูลซาอูลว่า ดาวิดมาที่เคอีลาห์แล้ว ซาอูลจึงตรัสว่า "พระเจ้าทรงมอบเขาไว้ใน มือเราแล้ว เพราะที่เขาเข้าไปในเมืองที่มีประตูและดาล เขาก็ขังตัว เองไว้" 8 และซาอูลทรงให้เรียกพลทั้งปวงเข้าสงคราม ให้ลงไป ยังเคอีลาห์เพื่อล้อมดาวิดกับคนของท่านไว้ 9 ดาวิดทราบว่าซาอูล ทรงคิดร้ายต่อท่าน ท่านจึงพูดกับอาบียาธาร์ปุโรหิตว่า "จงนำเอา เอโฟดมาที่นี่เถิด" 10 ดาวิดกราบทูลว่า "ข้าแต่พระเยโฮวาห์พระ เจ้าแห่งอิสราเอล ผู้รับใช้ของพระองค์ได้ยินแน่ว่าซาอูลหาช่องที่ จะมายังเคอีลาห์ เพื่อทำลายเมืองนี้เพราะข้าพระองค์เป็นเหตุ 11 ประชาชนชาวเคอีลาห์จะมอบข้าพระองค์ไว้ในมือท่านหรือ ซาอูล จะเสด็จมาดังที่ผู้รับใช้ของพระองค์ได้ยินนั้นหรือ ข้าแต่พระเยโฮ วาห์พระเจ้าแห่งอิสราเอล ขอพระองค์ทรงบอกผู้รับใช้ของพระองค์ เถิด" และพระเจ้าตรัสว่า "เขาจะลงมา" 12 แล้วดาวิดจึงกราบทูลว่า "ประชาชนชาวเคอีลาห์จะมอบข้าพระองค์และคนของข้าพระองค์ ไว้ในมือของซาอูลหรือ" และพระเจ้าตรัสว่า "เขาทั้งหลายจะมอบ เจ้าไว้" 13 แล้วดาวิดกับคนของท่านซึ่งมีประมาณหกร้อยคน ก็ลุก ขึ้นไปเสียจากเคอีลาห์และเขาทั้งหลายก็ไป ตามแต่ที่เขาจะไปได้ เมื่อมีคนไปทูลซาอูลว่า ดาวิดหนีไปจากเคอีลาห์แล้ว ซาอูลก็ทรง เลิกการติดตาม 14 และดาวิดก็อยู่ในถิ่นทุรกันดารตามที่กำบังเข้มแข็ง และอยู่ในแดนเทือกเขาแห่งถิ่นทุรกันดาร และซาอูลก็ทรงแสวงท่าน ทุกวัน แต่พระเจ้ามิได้มอบท่านไว้ในมือของซาอูล

คนของดาวิดมาเรียนท่านว่าเมืองเคอีลาห์กำลังถูกฟิลิสเตียโจมตี ซึ่งอันที่จริง เป็นหน้า ที่รับผิดชอบของซาอูลที่ต้องไปต่อสู้กับพวกฟิลิสเตีย (1 ซามูเอล 9:16) แต่ท่านกลับ สนใจอยากฆ่าคนอิสราเอลมากกว่าจะไปต่อสู้กับผู้บุกรุกอย่างฟิลิสเตีย ด้วยสำนึกใน หน้าที่ของกษัตริย์ ดาวิดรู้สึกว่าท่านต้องออกไปปกป้องพี่น้องร่วมชาติ ท่านแสวงหา น้ำพระทัยพระเจ้าสำหรับเรื่องนี้ และพระเจ้าสั่งให้ท่านไปโจมตีฟิลิสเตีย เพื่อช่วยกู้ เมืองเคอีลาห์⁹⁹

คนของดาวิดรู้สึกไม่ชอบใจที่ต้องไปต่อสู้กับพวกฟิลิสเตีย พวกเขาจึงบอกให้ดาวิดรู้ ความรู้สึกนี้เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยาก เพราะกำลังคนแค่ 600 (23:13) แถมไม่ได้รับ การฝึกฝนทางทหารด้วย พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนหลากหลายที่ไม่พอใจและหลบหนี มาจากซาอูล (22:2) ส่วนมากเป็นพวกที่ติดตามดาวิดสมัยที่หลบซ่อนอยู่ในถ้ำอดุลลัม ซึ่งถ้ำนี้น่าจะอยู่ในดินแดนฟิลิสเตีย ถ้าไม่ ก็คงอยู่แถวๆแนวชายแดนอิสราเอล จากที่ ตรงนี้ ดาวิดและคนที่ติดตามท่านย้ายเข้าไปในโมอับ และไปหลบซ่อนตัวอยู่ใน "ที่กำ บังเข้มแข็ง" (22:4-5) ผู้เผยพระวจนะกาดสั่งให้ดาวิดเลิกหลบซ่อนตัวในแผ่นดินต่าง ชาติเสียทีิ ให้กับมายังบ้านเกิดในแผ่นดินยูดาห์ ท่านทำตาม และมาหลบซ่อนอยู่ที่ใน ป่าเฮเรทแทน (22:5) ภูมิประเทศของป่าที่รกทึบขนาดนี้ คนของดาวิดย่อมรู้สึกปลอด ภัยจากเงื้อมมือของซาอูล แต่เมื่อดาวิดสั่งให้ออกไปสู้รบกับพวกฟิลิสเตียที่เคอีลาห์นั้น เป็นอีกเรื่องทีเดียว เพราะเป็นการเสี่ยงภัยที่อันตรายที่สุด พวกเขาต้องออกจากที่ซ่อน มาสู่ที่โล่งแจ้ง เพื่อทำการสู้รบกับฟิลิสเตีย สิ่งนี้หมายความว่าพวกเขาจะตกเป็นเป้าชั้น ดีให้กับซาอูลทีเดียว เมืองเคอีลาห์อยู่ห่างจากเมืองกัทไปทางตะวันออกเฉียงใต้ประ มาณ 40 กม. ดาวิดและพรรคพวกจะต้องลงมาจากป่าบนภูเขา ไปยังแผ่นดินเบื้องล่าง ในที่โล่งแจ้ง ที่ซึ่งกองทัพของซาอูลมองเห็นถนัด และรถรบของฟิลิสเตียจู่โจมได้ง่าย คนของดาวิดไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจไปช่วยเมื่องเคอีลาห์ เพราะดูเสี่ยงมากจนเกิน ไป การหลบซ่อนอยู่ในป่า ให้พ้นจากมือของซาอูลน่าจะดีกว่าการออกไปสู้รบกับพวก ฟิลิสเตียในที่โล่งเช่นนั้น

ดาวิดฟังคำคัดค้านจากคนของท่าน แต่ท่านมีความตั้งใจจะเชื่อฟังพระเจ้ามากกว่า ฟังมนุษย์ ท่านจึง "ทูลถามพระเจ้า" เป็นครั้งที่สอง (23:4) และได้รับคำตอบเหมือน เดิม พร้อมกับคำสัญญาว่าจะประทานชัยชนะให้ ด้วยความมั่นใจนี้เอง ดาวิดและคน ของท่านจึงไปโจมตีฟิลิสเตียกอบกู้เคอีลาห์กลับคืนมา ท่านได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด สามารถช่วยกู้คนอิสราเอลออกมาจากการยึดครองของฟิลิสเตีย และยึดเอาสัตว์เลี้ยง ของพวกเขามาได้ (23:5) พระเจ้าทรงมีวิธีการในแบบของพระองค์จริงๆ อาทิตย์ก่อน หน้านั้น ใครจะไปคิดว่าอยู่ดีๆก็ได้กินทีโบนสเต็กจากฝูงวัวของฟิลิสเตีย ?

หลังจากได้ช่วยกู้เคลีอาห์ออกจากเงื้อมมือฟิลิสเตียแล้ว ใครๆคงนึกว่าต่อไปนี้เมือง เคลีอาห์คงต้องจงรักภักดีและให้การสนับสนุนดาวิด และที่แน่ๆ พวกเขาคงยอมให้ดาวิด และคนของท่านลี้ภัยอยู่ที่นั่นได้ ซาอูลรู้เรื่องที่ดาวิดอยู่ในเคอีลาห์แล้ว ท่านจึงรวบรวม คนอิสราเอลให้มาล้อมเมืองเคอีลาห์ไว้ เพราะแน่ใจว่าต้องจับดาวิดคนของท่านได้แน่ที่ เมืองนี้ เพราะเคลีอาห์เป็นเมืองที่มีกำแพงล้อมรอบ ซาอูลคาดว่า "ประตูสองชั้นและ ลูกกรง" ที่ป้องกันเมือง จะกลายเป็นสิ่งที่จำกัดและขังดาวิดกับพรรคพวกไว้ให้อยู่ข้างใน

เมื่อดาวิดรู้ว่าซาอูลกำลังจะมาจัดการท่าน ท่านจึงคิดว่าเป็นการปลอดภัยหรือไม่ที่จะ อยู่ในเมืองนี้ต่อ ดาวิดไม่ต้องการถูกจับ แต่ขณะเดียวกันก็เป็นห่วงสวัสดิภาพของชาว เมืองเคอีลาห์ ท่านอุตส่าห์ช่วยเมืองนี้ออกมาจากเงื้อมมือของฟิลิสเตียเพียงเพื่อจะ ให้ซาอูลมาทำลายหรือ ? นับว่ายังดีอยู่ ที่อาบียาธาร์นำเอโฟดมาด้วยตอนที่ท่านหลบ หนีมาอยู่กับดาวิด ท่านยังสามารถแสวงหาน้ำพระทัยพระเจ้าได้ (23:6) ดาวิดประสงค์ คำแนะนำจากพระเจ้า ท่านจึงใช้เอโฟด ท่านมีคำถามถามพระองค์สองข้อ ข้อแรก ซาอูลกำลังมาที่เคอีลาห์ตามที่ท่านได้ยินมาหรือไม่ ? สายสืบของท่านให้ข้อมูลถูกต้อง หรือเปล่า ? ข้อสอง ถ้าซาอูลมาที่เคอีลาห์จริง ประชาชนชาวเมืองนี้จะหักหลังด้วยการ มอบท่านให้กับซาอูลหรือไม่ ?

คำตอบของทั้งสองคำถามคือ "ใช่" ลองสังเกตุดูว่าคำตอบของทั้งสองข้อนี้ตั้งอยู่บน เงื่อนใขที่เปลี่ยนแปลงได้ คือถ้าดาวิดยังอยู่ในเคอีลาห์ คนของซาอูลจะมาโจมตี เมืองนี้แน่ ถ้าดาวิดและคนของท่านยังอยู่ต่อในเมืองเคอีลาห์ คนของซาอูลก็จะมาโจม ตี และคนเคอีลาห์ก็ต้องมอบดาวิดให้ซาอูลไป เมื่อรู้เช่นนี้ จึงทำให้ดาวิดตัดสินใจออก ไปจากเมืองนี้ก่อนที่คนของซาอูลจะมาถึง ในที่สุดซาอูลก็ไม่ได้โจมตีเคอีลาห์ หรือ ชาวเมืองก็ไม่ได้มอบดาวิดไปให้กับซาอูล แต่พวกเขาทำแน่ถ้าดาวิดยังขืนอยู่ต่อ

สิ่งแรก เราควรนำคำถามของดาวิดและคำตอบของพระเจ้ามาคำนึงดู : พระเจ้าไม่เพียง แต่ทราบดีถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น พระองค์ยังทรงทราบอีกว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น เมื่อสถานการณ์ เปลี่ยนไป ไม่ว่าในรูปใด การรู้เรื่องในอนาคตนั้นเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การรู้ว่าในอนาคตจะ เกิดสิ่งใดขึ้นเมื่อสถานการณ์่ต่างออกไป นับว่าเป็นความยิ่งใหญ่จริงๆ พระเจ้าทรง สัพพัญญู (สัพพัญญู = รู้ทุกสิ่ง) คือพระองค์ทรงทราบถึงเรื่องที่จำต้องเกิดขึ้น และเรื่อง ที่อาจเกิดขึ้นในสถานการณ์อื่น นี่คือฤทธานุภาพในการควบคุมทุกสิ่งของพระองค์ (อำนาจอธิปไตย) พระองค์ไม่ต้องรับผิดชอบในความบาปของมนุษย์ ตัวอย่างเช่น พระองค์ทรงอนุญาติให้ยูดาสทรยศขายพระเยซูด้วยราคาเพียง 30 เหรียญเงิน การ ทรยศของยูดาสอยู่ในแผนการอันเป็นนิรันดร์ และแน่นอนมันจำเป็นต้องเกิดขึ้น ความ สัพพัญญูของพระเจ้าทำให้ทุกสิ่งเป็นไปได้ โดยที่พระองค์ไม่มีส่วนรับผิดชอบในความ บาปของมนุษย์ทั้งสิ้น เราจะเห็นจากคำพูดของ อ.เปโตรที่มีต่อชาวยิว (และต่างชาติ) ผู้มีส่วนทำให้พระเยซูสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนว่า :

22 "ท่านทั้งหลายผู้เป็นชนชาติอิสราเอล ขอฟังคำของข้าพเจ้า คือพระเยซูชาวนาซาเร็ธ เป็นผู้ที่พระเจ้าทรงโปรดชี้แจงให้ท่าน ทั้งหลายทราบโดยการอิทธิฤทธิ์ การอัศจรรย์และหมายสำคัญ ต่างๆ ซึ่งพระเจ้าได้ทรงกระทำโดยพระองค์นั้น ท่ามกลางท่าน ทั้งหลาย ดังที่ท่านทราบอยู่แล้ว 23 พระเยซูนี้ทรงถูกมอบไว้ตาม ที่พระเจ้าได้ทรงดำริแน่นอนล่วงหน้าไว้ก่อน ท่านทั้งหลายได้ให้ คนอธรรมจับพระองค์ไปตรึงที่กางเขนและประหารชีวิตเสีย"
(กิจการ 2:22-23 )

ดังนั้นเมื่อได้คำตอบจากพระเจ้าว่าผลใดจะเกิดขึ้นถ้ายังอยู่ต่อในเมืองเคอีลาห์ ดาวิด และคนของท่านประมาณ 600 คนจึงกลับเข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ในที่กำบังเข้มแข็งใน ป่าอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าดาวิดออกจากเมืองไปแล้ว ซาอูลและคนของท่านจึงหันหลังกลับ เมืองเคอีลาห์จึงรอดตัวไป รอดจากทั้งพวกฟิลิสเตียและพวกของซาอูล ดังนั้นคนที่เป็น หนี้ชีวิตดาวิดจึงไม่ต้องลำบากใจที่จะต้องส่งมอบท่านให้ซาอูล ในการทั้งหมดนี้ ดาวิด เองก็ได้รับการช่วยกู้ออกจากเงื้อมมือซาอูลอีกครั้ง เพราะพระเจ้าจะไม่ทรงส่งกษัตริย์ ในอนาคตของพระองค์ไปสู่มือของซาอูลแน่

บทสรุป

มีบทเรียนมากมายสอดแทรกอยู่ในพระธรรมตอนนี้ บางเรื่องก็ดูโดดเด่นแตกต่างออกมา แต่ทั้งหมดสามารถรวบรวมได้เป็นคำพูดดังนี้ :

เมื่อโลกทั้งโลกขาดจิตสำนึกและหาจุดยืนไม่ได้ เมื่อคนบ้ามีอำนาจและใช้มันอย่างโหดร้าย คนบริ สุทธิ์ก็เป็นทุกข์ถึงตาย แต่ พระเจ้ายังควบคุมอยู่ ถึงแม้เดี๋ยวนี้จะสับสนและมองไม่เห็น แต่แผนการ และพระประสงค์ของพระองค์จะสำเร็จลง ไม่ว่าจะ โดยคนบ้าที่ต้องการทำลายหรือหยุดยั้งพระประสงค์ และพระสัญญาของพระองค์ก็ตาม

ตลอดประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา คริสเตียนหลายต่อหลายคนมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาที่เรา อยากจะเรียกว่า "บ้าคลั่ง" หรือ "วิกลจริต" เราจะอธิบายว่าทำไมพวกผู้ก่อการร้ายจึงขับ เครื่องบินชนตึก ทำให้ผู้คนที่เขาไม่รู้จักตายไปทีละหลายพันคนว่าอย่างไร ? คนที่บุก ปล้นคนขายของเพื่อเงินไม่กี่บาทแล้วฆ่าทิ้ง เป็นพวกที่มีจิตสำนึกประเภทใด ? ทำไม เด็กวัยรุ่นถึงนำปืนกลไปยิงกราดใส่เด็กนักเรียนอนุบาล ? หลายต่อหลายสิ่งที่เกิดขึ้น รอบตัว เราดูไร้เหตุผลสิ้นดี – มันบ้าคลั่ง เราทิ้งแขนเราลงอย่างหมดแรงหรือเปล่า โดยคิดว่า ท่ามกลางความบ้าคลั่งโหดเหี้ยมนี้ พระเจ้าควบคุมไม่อยู่ ?

พระธรรมตอนนี้สร้้างความมั่นใจให้เราว่า ท่ามกลางความบ้าคลั่งนี้ พระเจ้าทรงควบคุม อยู่ ซาอูลเสียสติไปแล้วเมื่อออกคำสั่งให้โดเอกคนเอโดมฆ่าปุโรหิตทั้งหมดและครอบ ครัว ดูเป็นการกระทำที่ขาดสติคุ้มคลั่ง เรารู้ดีว่าในวันนั้นมีผู้บริสุทธิ์มากมายถูกฆ่าตาย และเราไม่ต้องไปมองหาเหตุผล แต่ในเวลาเดียวกัน เราอย่าลืมความจริงว่าพระเจ้าทรง ใช้ซาอูล – ในช่วงเวลาที่ท่านขาดสติที่สุด – เพื่อพระประสงค์และพระสัญญาของ พระองค์จะสำเร็จลง ในบทที่ 2 และ 3 ของ 1 ซามูเอล เอลีได้รับการแจ้งถึงความชั่ว ร้ายของบุตร และท่านจะถูกถอดจากการเป็นปุโรหิต

27 ครั้งนั้นมีบุรุษของพระเจ้ามาหาเอลี กล่าวแก่ท่านว่า "พระเจ้า ตรัสดังนี้ว่า 'เราได้เผยเราเองให้แจ้งแก่พงศ์พันธุ์บิดาเจ้า เมื่อเขา ทั้งหลายอยู่ในอียิปต์ใต้บังคับพงศ์พันธุ์ของฟาโรห์ 28 และเราได้ เลือกเขาออกจากเผ่าอิสราเอลทั้งหมด ให้เป็นปุโรหิตของเราเพื่อ จะขึ้นไปที่แท่นบูชาของเรา เพื่อเผาเครื่องบูชาเพื่อใช้เอโฟดต่อ หน้าเรา และเราได้มอบของที่บูชาด้วยไฟ ซึ่งคนอิสราเอลนำมา ถวายนั้นแก่พงศ์พันธุ์บิดาของเจ้า 29 เหตุใดเจ้าจึงเหยียบย่ำเครื่อง สัตวบูชาของเรา และของที่เขาถวายตามบัญชาของเรา และให้เกียรติ แก่บุตรทั้งสองของเจ้าเหนือเรา และกระทำให้ตัวของเจ้าทั้งหลาย อ้วนพีด้วยส่วนที่ดีที่สุดจากของถวายทุกราย จากอิสราเอลชนชาติ ของเรา' 30 เพราะฉะนั้นพระเยโฮวาห์ พระเจ้าของอิสราเอลจึงตรัสว่า 'เราพูดจริงๆว่าพงศ์พันธุ์ของเจ้าและพงศ์พันธุ์บิดาของเจ้าจะเข้าออก ต่อหน้าเราอยู่เป็นนิตย์' แต่บัดนี้พระเจ้าทรงประกาศว่า 'ขอให้การนั้น ห่างไกลจากเรา เพราะว่าผู้ที่ให้เกียรติแก่เรา เราจะให้เกียรติและบรร ดาผู้ที่ดูหมิ่นเรา ผู้นั้นจะถูกดูหมิ่น 31 ดูเถิด วาระนั้นจะมาถึงอยู่แล้ว เมื่อเราจะตัดแขนของเจ้าออกและตัดแขนของพงศ์พันธุ์บิดาของเจ้า ออก เพื่อจะไม่มีคนชราในพงศ์พันธุ์ของเจ้า 32 แล้วด้วยสายตา ริษยาและด้วยความทุกข์ร้อน เจ้าจะมองดูความมั่งคั่งซึ่งเราจะพอก พูนให้อิสราเอล และจะไม่มีคนชราในพงศ์พันธุ์ของเจ้าเป็นนิตย์ 33 คนของเจ้าซึ่งเรามิได้ตัดขาดเสียจากแท่นบูชาของเรานั้น เราจะ ไว้ชีวิตเพื่อให้ร้องไห้จนตาถลน และให้เจ้ามีจิตใจเศร้าโศกและผลอัน เพิ่มพูนในพงศ์พันธุ์ของเจ้าจะตายเสียเมื่อวัยฉกรรจ์ 34 และสิ่งนี้จะเป็น หมายสำคัญแก่เจ้า ซึ่งจะบังเกิดแก่บุตรทั้งสองของเจ้า คือโฮฟนี และฟีเนหัส ทั้งสองจะสิ้นชีวิตในวันเดียว 35 และเราจะให้ปุโรหิต ผู้ซื่อสัตย์ของเราเกิดขึ้นมา ซึ่งจะกระทำตามสิ่งที่มีอยู่ในจิตในใจ ของเรา และเราจะสร้างพงศ์พันธุ์มั่นคงให้เขา
( 1 ซามูเอล 2:27-34)

11 แล้วพระเจ้าตรัสกับซามูเอลว่า "ดูเถิด เราจะทำสิ่งหนึ่งในอิสรา เอล หูของทุกคนผู้ที่ได้ยินจะแสบทั้งสองข้าง 12 ในวันนั้นเราจะ กระทำให้สิ่งที่เราลั่นวาจาไว้เกี่ยวด้วยเรื่องพงศ์พันธุ์ของเอลีให้สำเร็จ เสียต่อเอลี ตั้งแต่ต้นจนถึงที่สุด 13 ดังนั้นเราจึงบอกเขาว่าเราจะลงโทษ พงศ์พันธุ์ของเขาเป็นนิตย์ เพราะความบาปชั่วซึ่งเขารู้แล้ว เพราะบุตรทั้ง สองของเขาเหยียดหยามพระเจ้า และเขาก็มิได้ห้ามปราม 14 เพราะฉะนั้น เราจึงปฏิญาณต่อพงศ์พันธุ์ของเอลีว่า ความบาปชั่วของพงศ์พันธุ์เอลี นั้นจะลบล้างเสียด้วยเครื่องสัตวบูชา และของถวายไม่ได้เป็นนิตย์"
(1 ซามูเอล 3:11-14)

เพราะเหตุที่เอลีไม่จัดการกับความบาปของบุตร เอลีจึงถูกถอดออกจากการเป็นปุโรหิต หมายสำคัญว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นก็คือ บุตรทั้งสองของท่าน โฮฟนีและ ฟีเนหัสจะ ตายลงพร้อมกัน (2:34) แผนการในคำพยากรณ์ของพระเจ้ากำลังจะสำเร็จลงอีกขั้น ในพระธรรมตอนนี้ โดยฝีมือความบ้าของซาอูลเองที่สั่งให้โดเอกคนเอโดม ฆ่าปุโรหิต และครอบครัวทั้งหมด มีผู้รอดตายคนเดียวที่เหลืออยู่ตามที่พระเจ้าได้พยากรณ์ไว้ (2:33) ขั้นตอนต่อไปที่แผนการของพระองค์จะสำเร็จลงอยู่ในสมัยของ กษัตริย์โซโล มอน เมื่ออาบียาธาร์ผู้เป็นเชื้อสายของอาโรน และอิทามาผู้เป็นบุตร ถูกปลดจากตำ แหน่งปุโรหิต และมอบให้กับศาโดกแทน ซึ่งเป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากเอลีอาซาร์บุตร อีกคนของอาโรน (1 พกษ. 2:27, 35) แผนการขั้นสุดท้ายสำเร็จลงอย่างบริบูรณ์โดย การเสด็จมาขององค์พระเยซูคริสต์ ผู้เป็นองค์ปุโรหิตผู้สัตย์ซื่อ (ดูสดุดี 110; ฮีบรู 5:6; วิวรณ์ 19:16).¹⁰⁰

เราคงนึกไม่ถึงว่าคำพยากรณ์ในบทที่ 2 และ 3 จะสำเร็จลงในบทที่ 22 โดยน้ำมือของ คนบ้า ? ในขณะที่ขาดความเชื่อและขาดสติ ; ถึงแม้จะกบฎต่อพระเจ้าโดยการฆ่า บรรดาปุโรหิต พระเจ้าทรงใช้ประโยชน์ในความบาปของซาอูลเพื่อทำให้พระสัญญา ของพระองค์สำเร็จลง และด้วยวิธีที่ไม่ขัดแย้งกับพระลักษณะของพระองค์

ให้มาดูความคล้ายคลึงกันระหว่างคำพยากรณ์ที่พูดถึงการเป็นปุโรหิตของเอลีในบทที่ 2 และ 3 และคำพยากรณ์ที่พูดถึงการเป็นกษัตริย์ของซาอูลในบทที่ 13 และ 15 เพราะ ความบาปที่ไม่ยอมจัดการกับบุตรที่ดูถูกความเป็นปุโรหิต เอลีจึงถูกปลด ส่วนสำคัญที่ บันทึกอยู่ในบทที่ 22 คือเราเห็นคำพยากรณ์ที่พระเจ้าสัญญาไว้ในเรื่องของเอลีสำเร็จ ลง คุณว่าคำสัญญาของพระเจ้าในเรื่องของเอลีสำเร็จลงในตอนนี้เป็นสิ่งยืนยันว่าคำ พยากรณ์เรื่องการเป็นกษัตริย์ของซาอูลจะสำเร็จลงด้วยหรือไม่ ? เช่นเดียวกับการเป็น ปุโรหิตของเอลีจะต้องถูกถอดแน่นอนในสองสามปีและสองสามบทต่อมา การเป็น กษัตริย์ของซาอูลก็จะต้องถูกถอดแน่ในสองสามปีและสองสามบทให้หลังด้วย พระเจ้า ทรงรักษาพระสัญญาเสมอ และบางครั้งพระองค์ก็ใช้วิธีและเครื่ื่องมือที่เรานึกไม่ถึง ทีเดียว

ประการที่สอง เราจะเห็นจากพระธรรมตอนนี้ว่าความบาปที่ดูเหมือนเล็กน้อย สามารถ นำเราดิ่งลงอย่างรวดเร็วได้อย่างไร บาปของซาอูลในบทที่ 13 และ 15 เป็นบาปที่ร้าย แรง ดูเหมือนไม่ส่งผลร้ายแรงให้เห็นในทันที แต่จงระวังบาปเล็กน้อยให้ดี เพราะในไม่ ช้า มันจะโตจนเต็มขนาดของมัน ซาอูลผู้ซึ่งตอนแรก เป็นคนขี้กลัวและสงบ แต่เมื่อไม่ ทำตามคำสั่งของพระเจ้า บัดนี้กลับกลายเป็นคนบ้าคลั่งไป ท่านตกต่ำมากจนถึงขนาด สั่งฆ่าปุโรหิตและครอบครัวทั้งหมดได้ บาปมักจะดูเหมือนไม่มีภัยอันตรายใดๆเมื่อเริ่ม แต่ไม่นาน ลักษณะที่แท้จริงของมันจะปรากฎชัดออกมาให้เราได้เห็น

ประการที่สาม ผมขอสรุปข้อสังเกตุอย่างย่อๆ และถามคำถาม สำหรับผมดูเหมือนคริส เตียนบางกลุ่มเป็นพวกที่ให้การสนับสนุนทฤษฎีการก่อกบฎโดยไม่รู้ตัว เหตุใดหน่วยงาน FCC จึงได้รับจดหมายมากมายจากคริสเตียนที่ต่อต้านเรื่องที่แมดเดลีย เมอร์เรย์ โอแฮร์ ก่อขึ้น ในการห้ามรายการของคริสเตียนทั้งทางวิทยุและโทรทัศนออกอากาศ ? เรามัก มีใจเอนเอียงเชื่อเรื่องแนวนี้ ผมสงสัยว่าทำไม อย่าให้เราแตกตื่นไปนักเลย อย่าให้เรา ตกเป็นเครื่องมือโปรโมทหรือให้ความสำคัญกับแผนงานของซาตานจนได้

ประการที่สี่ จากพระธรรมตอนนี้ผมเห็นต้นแบบสี่แบบ ซาอูลเป็นต้นแบบของปฏิปักษ์ พระคริสต์ ผู้เคยมีมาก่อนแล้ว และจะกลับมาอีกเพื่อต่อต้านพระเจ้า และพระเมสซิยาห์ ของพระองค์ คือพระเยซูคริสต์ เฮโรดก็เป็นหนึ่งในปฏิปักษ์ของพระคริสต์ (ดูมัทธิว 2) พวกฟาริสีและธรรมาจารย์ก็เป็นตัวอย่างของปฏิปักษ์พระคริสต์ (ดูมัทธิว 27:18; มาระ โก 15:10; ยอห์น 11:47-48) เมื่อซาอูลเอาโดเอกคนต่างชาติมาเข้าพวก เพื่อต้อง การกำจัดดาวิดให้พ้นจากบัลลังก์ ผู้นำชาวยิวก็สมคบกับคนต่างชาติเพื่อประหารพระ เยซู ดาวิดเป็นต้นแบบของพระเยซู ผู้ถูกปฏิเสธและถูกต่อต้าน เพราะท่านมาในฐานะ กษัตริย์ของพระเจ้า อาหิเมเลคเป็นต้นแบบของบรรดาผู้ต้องทนทุกข์ถึงตายเพราะมี ส่วนเกี่ยวข้องกับพระเยซูคริสต์ ส่วนท่านเองตายเพราะมีส่วนเกี่ยวข้องกับดาวิด

สุดท้าย ผมเห็นบทเรียนสำคัญบางอย่างจากพระธรรมตอนนี้ รวบรวมได้ดังต่อไปนี้ :

ความปลอดภัยของคริสเตียนไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเราหลบซ่อนจากภัยอันตรายของโลกนี้ แต่เกิดขึ้นเมื่อเราเข้ามาพึ่งพิงพระเจ้า ให้พระองค์เป็นผู้นำและดูแล มีใจแสวงหาน้ำพระ ทัยและปรารถนาจะทำตาม

ดาวิดและพวกที่ติดตามท่านในตอนแรกคิดว่า ยิ่งอยู่ห่างจากซาอูลเท่าไร ความปลอด ภัยยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น ดาวิดพบว่าการอยู่ที่เมืองกัทกับพวกฟิลิสเตียนั้นเป็นการเสี่ยง อย่างสูง ท่านคงรู้สึกว่าอยู่ในดินแดนโมอับน่าจะปลอดภัยกว่า แต่ผู้เผยพระวจนะกาด สั่งให้ท่านเดินทางกลับเข้ามาในแผ่นดินยูดาห์ และเมื่อพวกที่ติดตามดาวิดรู้สึกว่า ปลอดภัยดีแล้วในป่าเฮเรท พระเจ้ากลับสั่งให้ไปรบที่เคอีลาห์ เมืองที่ตกเป็นเป้าโจมตี ได้โดยง่ายทั้งจากฟิลิสเตียและจากซาอูล

ดาวิดเป็นคนของพระเจ้าที่พระองค์เลือกไว้ให้เป็นกษัตริย์ ท่านจะไม่เป็นอันตรายเพื่อว่า แผนการของพระเจ้าจะสำเร็จลง ท่านไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนหรือพยายามทำตัวเองให้ ปลอดภัย เพราะจะเป็นการขัดขวางงานของพระเจ้าและหน้าที่รับผิดชอบของท่านเอง (เช่นการไปช่วยกู้ชาวเมืองเคอีลาห์) ดาวิดไม่จำเป็นต้องคิดคำนวนระยะทางให้ห่าง จากอันตราย ;ท่านควรคำนวนถึงความปลอดภัยในการอยู่ใกล้ชิดกับพระเจ้ามากกว่า การชอบหลบไปอยู่ในที่สงบมีอยู่ทั่วไปในแวดวงคริสเตียนทุกวันนี้ มันดูเหมือนว่ายิ่ง ออกห่างยิ่งปลอดภัย ผมขอท้าทายให้คุณเปลี่ยนความคิดเป็นดังนี้ พระเจ้าอาจนำบาง คนให้ไปอยู่ในที่ห่างไกล ขออย่าให้เราหลบหนีไปเมื่อพระองค์เรียก ขอให้เราออกไป เป็นเกลือ และแสงสว่างในโลกอันมืดมิดนี้ดีกว่า

ผมขอพูดอีกด้วยว่า การวางใจในพระเจ้าและทำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ได้หมายความว่าเรา จะรอดจากอันตรายฝ่ายกาย ในพระธรรมตอนนี้ อาหิเมเลคเป็นคนมีชื่อเสียงดี เป็นคน ของพระเจ้า เป็นผู้ที่กล้ายืนหยัดต่อสู้กับซาอูลเพื่อดาวิด ถึงแม้ท่านรู้ว่าเป็นการเสี่ยง ชีวิต ท่านถูกประหารรวมกับเพื่อนๆปุโรหิตและครอบครัว ในความรู้สึกที่สุดแล้ว อาหิ เมเลคและเพื่อนผู้พลีชีพ ไม่มีวันปลอดภัยไปกว่านี้เมื่ออยู่ในพระหัตถ์ของพระเจ้า พวก เขา "ปลอดภัย" พอๆกับดาวิด เพียงแต่ภาระกิจของพวกเขาจบสิ้นลงแล้ว แต่ของดาวิด ยังไม่ การดำเนินชีวิตติดตามพระเจ้าไม่ได้หมายความว่าจะปลอดจากภัยอันตราย จาก การทนทุกข์ หรือแม้กระทั่งความตาย แต่พระเจ้าไม่ปล่อยให้สิ่งเหล่านี้มาพรากเราไป จากพระประสงค์ของพระองค์ จนกว่าเราจะทำภารกิจของพระองค์เสร็จสิ้นลง ไม่ใครอีก แล้วที่จะปลอดภัยเท่ากับคริสเตียนที่เชื่อฟังและวางใจ ถึงแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ เป็นอันตรายถึงตาย

⁹⁴ บางคนคิดว่าที่หลบซ่อนตัว นี้น่าจะเป็นที่ มาซาดา แต่ผมไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าใด เพราะดู เหมือนน่าจะมีมากกว่าหนึ่งแห่ง (ดู 22:4, 5; 23:14) และที่หลบซ่อนตัวใน 22:4 นั้นอยู่ใน โมอับ ไม่ใช่ในอิสราเอล

⁹⁵ ขอโทษนะครับ ที่ผมหมายถึงคือซาอูลปราศจากไหวพริบในทางทหารจนแทบหมดท่า

⁹⁶ Lance Morrow จากหนังสือ "The Power of Paranoia," ในนิตยสารTime Magazine ฉบับ วันที่ 15 เมษายน 1966 เล่มที่147 No. 16.

⁹⁷ ผมอดคิดไม่ได้ว่าคำพูดของอาหิเมเลคมีความหมายลึกกว่าธรรมดา ถ้าจะให้แปลตรงตัวก็คง ประมาณว่า: "ซาอูล ดาวิดมาหาเราออกบ่อยครั้งไป เพราะท่านต้องการให้เราทูลขอต่อพระเจ้า ท่านเสียอีกที่เราแทบไม่เคยพบหน้ามาตั้งนานแล้ว … ."

⁹⁸ ช่วยไม่ได้ที่ต้องนำตอนนี้ไปเปรียบเทียบกับเหตุการณ์ในบทที่ 14 ตอนที่ซาอูลตั้งใจฆ่า โยนาธาน บุตรของท่านเอง ตอนนั้นซาอูลถูกตำหนิโดยประชาชน และถูกคัดค้านไม่ให้ทำ (14:45) แต่ตอนนี้ถูกคัดค้านด้วยความเงียบ หรือเป็นเพราะว่าซาอูลยิ่งทียิ่งโหดเหี้ยมทารุณ และไร้เหตุผลมากขึ้นทุกที ?

⁹⁹ วิธีการที่ดาวิด"แสวงหาน้ำพระทัยพระเจ้า" ในตอนนี้ไม่ได้มีกล่าวถึง แต่จากในข้อ 6 และ ข้ออื่นๆ ผมคิดว่าไม่น่าจะเป็นจากเอโฟดที่อาบียาธาร์นำมาด้วย น่าจะเป็นวิธีอื่น น้ำพระทัยพระ เจ้าเปิดเผยได้หลายวิธี และดูเหมือนผู้เขียนคงคิดว่าไม่จำเป็นต้องนำมาพูดถึงในตอนนี้

¹⁰⁰ อ้างอิงจาก Walvoord, John F. and Zuck, Roy B., The Bible Knowledge Commentary, (Wheaton, Illinois: Scripture Press Publications, Inc.) 1983, 1985.

คำนำ

ถึงแม้จะเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เวลาที่ผมว่าผมกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง แต่แล้วที่แย่ที่สุดคือ หลังจากนั้นไม่นานผมกลับทำสิ่งที่โง่เขลาและเป็นบาปแทน สิ่งเดียวที่ให้กำลังใจผมคือ (ไม่ใช่ข้อแก้ตัวนะครับ) ผมพบว่ามีหลายๆคนที่เคยอยู่ในสภาพจิตวิญญาณแบบเดียว กันมาก่อน ผมคิดถึง อ.เปโตรเป็นคนแรก (ใครจะไม่คิดเล่าครับ?) ท่านเป็นสาวกคนแรก ที่โพล่งตอบพระเยซูก่อนเพื่อนเมื่อพระองค์ถามว่า "แล้วพวกท่านเล่า ว่าเราเป็นใคร? " (มัทธิว 16:13-20) หลังจากที่พระองค์ชมเชยเปโตรได้ไม่นาน สองสามนาทีหลังจากนั้น พระองค์ทรงดุเปโตรว่า "อ้ายซาตานจงไปให้พ้น!" (ข้อ 23) เพราะ เขาพยายามพูด ขัดขวางไม่ให้พระองค์ไปสิ้นพระชนม์ที่บนกางเขน ต่อมาเปโตรรับรองกับพระเยซูอีกว่า ถึงแม้คนอื่นๆจะปฏิเสธ เขาจะยังจะซื่อสัตย์และติดตามพระองค์ไป (ลูกา 22:31-34) ห่าง กันเพียงแค่สองสามข้อและสองสามชั่วโมงต่อมา เปโตรก็ปฏิเสธพระองค์ ไม่ใช่แค่ครั้ง เดียว แต่ถึงสามครั้งทีเดียว (ลูกา 22:54-62).

ในพระคัมภีร์เดิม เราจะเห็นความเชื่อและการเชื่อฟังที่โลเลเอาแน่ไม่ได้ แม้กระทั่งจาก คนที่ได้รับการยกย่องเป็นอันมาก (หรือแม้ในสมัยนี้) อย่างดาวิด ใน1 ซามูเอลบทที่ 24 เราเห็นจุดสูงสุดในความเชื่อของดาวิด กษัตริย์ซาอูลแวะมาใช้ถ้ำเป็นห้องสำราญส่วน ตัว โดยหารู้ไม่ว่าชีวิตของท่านตกอยู่ในเงื้อมมือของดาวิดและลูกน้องที่หลบซ่อนอยู่ลึก เข้าไปในถ้ำ ดาวิดปฏิเสธที่จะยกมือของท่านขึ้นต่อสู้กับซาอูล และห้ามปรามคนของ ท่านไม่ให้กระทำด้วย ท่านเองยังเสียใจที่แอบไปตัดชายเสื้อคลุมของซาอูลไว้ ในที่สุด ท่านยอมเสี่ยงชีวิตโดยการแสดงตัวต่อซาอูลเพื่อจะบอกว่าท่านเป็นผู้รับใช้ของกษัตริย์ ที่สัตย์ซื่อเพียงใด ท่านไม่เคยคิดชั่วร้ายถึงแม้โอกาสจะอำนวยให้ก็ตาม

แต่พอบทต่อมา ดาวิดกลับบันดาลโทสะเพราะถูกคนโง่บางคนพูดจาดูหมิ่น ดาวิดไม่ เพียงแต่คิดจะฆ่าคนโง่คนนี้เท่านั้น แต่คิดจะฆ่าผู้ชายในบ้านหลังนั้นให้หมดทุกคน เป็นเพราะมีสตรีนางหนึ่งที่มีสติปัญญา เธอกล้าเสี่ยงชีวิตโดยการทำบางสิ่งที่ช่วยชีวิต สามีไว้ และช่วยไม่ให้ดาวิดกระทำการโง่เขลาเป็นการตอบโต้ ผมเชื่อว่าผู้เขียนพระ ธรรม 1 ซามูเอลไม่เพียงแต่มองว่านางอาบิกายิล ภรรยาของนาบาล เป็นเพียงสตรีที่ มีรูบโฉมและฉลาดเท่านั้น แต่เป็นแบบอย่างแห่งการยอมจำนนในวิถีของพระเจ้า การ ยอมจำนนของนางไม่ใช่เป็นแบบธรรมดา เราจึงต้องใส่ใจในเนื้อหาของบทเรียนนี้เป็น พิเศษ

ดาวิดสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
(25:1)

1 ฝ่ายซามูเอลก็สิ้นชีวิตและคนอิสราเอลทั้งปวงก็ ประชุมกันไว้ทุกข์ให้ท่าน และเขาทั้งหลายก็ฝังศพ ท่าน ไว้ในบ้านของท่านที่รามาห์ และดาวิดก็ลุก ขึ้นไปยังถิ่นทุรกันดารปาราน ¹¹⁹

ซามูเอลเป็นบุคคลที่สำคัญค่อนข้างมากในพระธรรม 1 ซามูเอล จึงมีการใช้ชื่อของท่าน มาเป็นหนังสือพระธรรมเล่มนี้ ท่านเป็นผู้ทำการเลือกและเจิมตั้งซาอูลให้ขึ้นเป็นกษัตริย์ องค์แรกของอิสราเอล (บทที่ 9 และ 10) ท่านเองเป็นผู้เผยพระวจนะแก่ซาอูลว่าจะถูก ปลดออกจากการเป็นกษัตริย์ (บทที่ 13 และ 15) และท่านเองเป็นผู้เผยพระวจนะที่เจิม ตั้งดาวิดขึ้นมาแทนที่ซาอูล (บทที่ 16) ซามูเอลเป็นบุคคลที่ดาวิดหนีไปพึ่งเมื่อครั้งที่ ถูกซาอูลตามไล่ล่า (19:18-24) และเมื่อซามูเอลสิ้นชีวิตลง ดาวิดรู้สึกถึงความสูญเสีย ครั้งยิ่งใหญ่ ซามูเอลสิ้นชีวิตไปแล้ว เพื่อนรักโยนาธานก็กล่าวลาไป และคงไม่มีโอกาส ได้เจอกันอีก (บทที่ 23) มีคาลภรรยาของท่านผู้เป็นลูกสาวของซาอูล ก็ถูกยกให้เป็น ภรรยาผู้อื่น (25:44) นอกไปจากนี้ บิดามารดาของท่านก็ตกอยู่ในความดูและของ กษัตริย์โมอับ (22:3) ถึงแม้ดาวิดจะมีคนติดตามท่านอยู่ถึง 600 คนก็ตาม แต่ไม่มีสัก คนที่เข้าใจท่านเมื่อท่านต้องยอมกับกษัตริย์ซาอูล ท่านคงรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก

ดาวิดและคนอิสราเอลอีกมากมายได้ไปที่รามาห์บ้านเกิดของซามูเอล เพื่อไปไว้อาลัย ให้กับผู้รับใช้ที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้า เมื่อการไว้อาลัยสิ้นสุดลง ดาวิดก็กลับเข้าสู่ที่กำบัง เข้มแข็งในถิ่นทุรกันดารปารานอีกครั้ง ถิ่นทุรกันดารปารานนั้นเคยเป็นที่ที่นางฮาการ์ และลูกชายอิชมาเอลไปอาศัยอยู่หลังจากถูกอับราฮัมและนางซาราห์ขับไล่ (ปฐมกาล 21:21) ที่นี่ยังเป็นสถานที่ที่ชาวอิสราเอลมาตั้งค่ายอยู่หลังจากอพยพออกจากภูเขา ซีนาย และยังเป็นที่ซึ่งมีการส่งสายสืบ 12 คนเข้าไปเพื่อสอดแนมดูแผ่นดินคานาอัน (กันดารวิถี 10:12; 13:3) และตอนนี้เป็นสถานที่ซึ่งดาวิดใช้หลบซ่อนตัว

เวลาตัดขนแกะและเวลาแห่งการแบ่งปัน
(25:2-8)

2 มีชายคนหนึ่งในมาโอนมีการงานอยู่ในคารเมล ชายผู้นั้นมั่งมีมาก มีแกะสามพันและแพะหนึ่งพัน เขาตัดขนแกะของเขาอยู่ที่คารเมล 3 ชายคนนั้นชื่อนาบาล และภรรยาของท่านชื่ออาบีกายิล สตรีคน นั้นมีความรอบคอบและหน้าตาสวยงามด้วย แต่ชายคนนั้นเป็นคน สามานย์และประพฤติตัวเลวทราม เป็นวงศ์วานของคาเลบ 4 ดาวิด อยู่ในถิ่นทุรกันดาร ทราบว่านาบาลกำลังตัดขนแกะของเขาอยู่ 5 ดาวิดจึงใช้ชายหนุ่มสิบคน และดาวิดสั่งชายหนุ่มเหล่านั้นว่า "จงขึ้น ไปที่คารเมลไปหานาบาล และคำนับเขาในนามของเรา 6 ท่านทั้ง หลายจงกล่าวคำคำนับเขาเช่นนี้ว่า 'สวัสดิภาพจงมีแก่ท่าน สวัสดิภาพ จงมีแก่ครอบครัวของท่าน และสวัสดิภาพจงมีแก่บรรดาสิ่งที่ท่านมี 7 ข้าพเจ้าได้ยินว่าท่านมีคนตัดขนแกะ ฝ่ายผู้เลี้ยงแกะของท่านนั้นอยู่กับเรา เรามิได้กระทำอันตรายเขาเลย และเขาก็มิได้ขาดอะไรไปตลอดเวลาที่ เขาอยู่ในคารเมล 8 ขอถามคนหนุ่มของท่านดูเถิด เขาทั้งหลายคงจะ บอกแก่ท่าน เพราะฉะนั้นขอให้คนหนุ่มของ ข้าพเจ้าได้รับความกรุณา ในสายตาของท่าน เพราะเรามาในวันมีการเลี้ยง ขอท่านได้ให้สิ่งที่มี ติดมือของท่านแก่พวกผู้รับใช้ของท่านและแก่ดาวิดบุตรของท่าน'"

มีการแนะนำคนสำคัญให้เรารู้จักเพิ่มในตอนนี้ถึงสองคนด้วยกัน คือผู้ชายชื่อนาบาล และภรรยาชื่ออาบิกายิล นาบาลมีฐานะมั่งคั่ง (ตามมาตรฐานในสมัยโน้น) เขาตั้งบ้าน เรือนอยู่ที่เมืองมาโอน และมีฝูงปศุสัตว์อยู่ที่เมืองคารเมลซึ่งอยู่ห่างออกไปสี่ห้ากิโล เมตร และที่ใกล้กับคารเมลนี้เองที่ดาวิดและคนของท่านหลบซ่อนตัวอยู่ คำว่านาบาล แปลว่าโง่ และเขาก็โง่จริงๆด้วย มีการบันทึกไว้ว่าเขาเป็นคนสามานย์และประพฤติชั่วช้า เลวทราม (ข้อ 3) แต่ภรรยานั้นตรงข้ามโดยสิ้นเชิง นางอาบิกายิลนั้นมีทั้งความสวย และความฉลาดที่สอดคล้องกันอย่างลงตัว

ดาวิดรู้มาว่านาบาลกำลังตัดขนแกะ และเมื่อการตัดขนสิ้นสุดลงจะมีงานเลี้ยงฉลอง ให้กับคนงานและผู้คนที่อยู่ในละแวกนั้น จำได้ไหมว่าในช่วงงานฉลองนี้เองที่ยูดาห์ ขึ้นไปที่ทิมนาท และทำให้ลูกสะใภ้ของตน ทามาร์ตั้งครรภ์ (ปฐมกาล 38:12-26) และ ในช่วงงานฉลองนี้เองที่อับซาโลมชักจูงดาวิดให้ส่งบรรดาโอรสไปร่วมฉลองที่บ้านของ เขา และหาโอกาสฆ่าอัมโนนเสียเพื่อแก้แค้น (2 ซามูเอล 13:23-29) เรารู้ดีว่าตาม ธรรมบัญญัติของโมเสสมีการสั่งให้คนอิสราเอลอย่าละเลยที่จะเลี้ยงดูคนที่ด้อยโอกาส ขัดสน (ดูเฉลยธรรมบัญญัติ 14:28-29; 26:10-13; เนหะมีย์ 8:10-12) ดังนั้นการที่ ดาวิดส่งคนไปขออาหารจากนาบาลจึงเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดา และเนื่องด้วยดาวิดและ คนของท่านมีส่วนช่วยให้นาบาลมั่งคั่งและกินดีอยู่ดีนั้น การมาขอความกรุณาจึงดูสม เหตุสมผล

ดาิวิดส่งคนหนุ่มสิบคนให้ไปหานาบาล ทักทายและอำนวยพรทั้งเขาและครอบครัว ในนามของดาวิด พวกเขาขอร้องให้นาบาลนึกถึงเวลาของการตัดขนแกะ และพวกเขา ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอันใดให้ แต่กลับคอยดูแลอย่างดี คนของดาวิดไม่เคยทำ อันตรายใดๆกับคนงานของนาบาล และที่จริงกลับคอยช่วยเป็นหูเป็นตาระวังภัยให้กับ ฝูงสัตว์ของนาบาลด้วย ยังไงก็ลองสอบถามกับพวกคนงานดู ดังนั้นพวกเขาจึงมาขอ ความกรุณาจากนาบาลในเรื่องอาหารและข้าวของ และคอยคำตอบด้วยความคาดหวัง

นาบาลตอบแทนการดีด้วยการร้าย
(25:9-13)

9 เมื่อพวกคนหนุ่มของดาวิด มาถึงก็กล่าวคำเหล่านั้นแก่นาบาล ในนามของดาวิด และเขาทั้งหลายก็คอยอยู่ 10 และนาบาลตอบ คนรับใช้ของดาวิดว่า "ดาวิดคือผู้ใด บุตรของเจสซีคือผู้ใด สมัยนี้ มีคนใช้เป็นอันมากที่หนีไปจากนายของตน 11 ควรหรือที่ข้าจะนำ ขนมปังของข้า และน้ำของข้า และเนื้อของข้า ซึ่งข้าได้ฆ่าเสีย สำหรับคนตัดขน แกะของข้ามอบให้แก่คนซึ่งมาจากที่ไหนข้าก็ไม่รู้" 12 พวกคนหนุ่มของดาวิดก็หันกลับ และมาบอกเรื่องราวทั้งสิ้นนี้แก่ ดาวิด 13 และดาวิดสั่งคนของท่านว่า "ทุกคนจงเอาดาบคาดเอวไว้" และทุกคนก็เอาดาบคาดเอวของตน และดาวิดก็เอาดาบคาดเอวด้วย และมีคนติดตามดาวิดไปประมาณสี่ร้อยคน ส่วนอีกสองร้อยคนอยู่เฝ้า กองสัมภาระ

ในขณะที่คนของดาวิดรอคอยคำตอบหรือที่จริงรอของรางวัลจากนาบาลนั้น นาบาลมี ตัวเลือกหลายทาง (1) เขาอาจส่งคนเหล่านี้กลับไปพร้อมด้วยคำขอบคุณและของตอบ แทนมากมาย (2) เขาอาจส่งคนของดาวิดกลับไปพร้อมกับของฝากเล็กๆน้อยๆเพื่อ รักษาน้ำใจ (3) เขาอาจส่งคนของดาวิดกลับไปพร้อมด้วยคำขอโทษ (หรือคำขอบคุณ) แต่ไม่มีสิ่งใดตอบแทนให้ (4) เขาอาจส่งคนของดาวิดกลับไปโดยไม่ให้อะไร แถมพูด จาเยาะเย้ยถากถางตามไปด้วย และคนอย่างนาบาลก็เลือกตัวเลือกสุดท้าย

ถ้าฟังอย่างเผินๆจากคำพูดของนาบาลดูเหมือนเขาไม่รู้จักดาวิด ถ้าเป็นจริง นาบาลก็คง ไม่อยากให้ของกับคนแปลกหน้า แต่นาบาลรู้ว่าดาวิดเป็นใคร เพราะเขาพูดออกมาเอง ว่า "บุตรของเจสซี" ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าดาวิดเป็นลูกหลานอยู่ของยูดาห์เช่นเดียวกับตน เอง นาบาลเป็นวงศ์วานของ "คาเลบ" (ข้อ 3) และเรารู้ว่าคาเลบเป็นผู้ที่มาจากเผ่า ยูดาห์ เป็นหนึ่งในสายสืบที่ถูกส่งไปสอดแนมในคานาอัน (กันดารวิถี 13:6) ที่จริงก็คือ ดาวิดเป็นญาติห่างๆของนาบาลนั่นเอง แต่นาบาลกลับเอาหูทวนลมเมื่อดาวิดส่งคนมา ขอของตอบแทนในช่วงงานฉลอง

นาบาลรู้ดีกว่านั้น เพราะว่าเขาไม่ได้รู้แต่เพียงว่าดาวิดเป็น "บุตรเจสซี" แต่กลับรู้ดีถึง ข้อพิพาทระหว่างซาอูลและดาวิด นาบาลพูดในทำนองว่าดาวิดนั้นเป็น "คนใช้ของ ซาอูล" ผู้ซึ่ง "หนีมาจากเจ้านายของตนเอง" นางอาบิกายิล ภรรยาของนาบาล รู้ดีว่าดาวิดได้รับการเลือกให้ขึ้นมาครองแทนซาอูล (ข้อ 30-31) แต่นาบาลกลับพูด แต่เพียงว่าดาวิดเป็นคนใช้ที่หนีมาจากเจ้านายของตนเอง คล้ายกับพวกทาสที่แอบ หลบหนี ผมไม่คิดว่านาบาลปฏิเสธคำขอของดาวิดเพราะกลัวอิทธิพลของซาอูลจาก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอาหิเมเลขและพวกปุโรหิต เมื่อพวกเขาให้ขนมปังและดาบของ โกลิอัทให้ไปกับดาวิด เพราะคำพูดของเขาไม่ได้บอกว่ากลัวอิทธิพลเลย แต่เป็นเพราะ ความเห็นแก่ตัวและใจดำมากกว่า เขาจะไม่มีวันแบ่งข้าวของที่เป็นของเขาให้กับดาวิด และพรรคพวกเป็นอันขาด (สังเกตุดูมีการใช้คำว่า "ของข้า" ในข้อ 11)

คำพูดประโยคสุดท้ายที่นาบาลพูดนั้นน่าสนใจ เขาบอกกับคนของดาวิดว่า "ควรหรือที่ข้าจะ นำขนมปังของข้า และน้ำของข้า และเนื้อของข้า ซึ่งข้าได้ฆ่าเสียสำหรับคนตัดขนแกะของข้า มอบให้แก่คนซึ่งมาจากที่ไหนข้าก็ไม่รู้ " (ข้อ 11) ถ้าผมเข้าใจคำพูดของนาบาลอย่างถูกต้อง เขากำลังแสดงอาการโอ้อวดและหยิ่งยโส นาบาลเป็น "ชาวคาเลบ" มาจากครอบครัวที่มีชื่อ เสียง ส่วนดาวิดและคนของท่านมาจากที่ใดไม่รู้หัวนอนปลายเท้า แล้วทำไมคนมีระดับอย่าง นาบาลถึงต้องไปใส่ใจกับพวกกระจอกด้วย ? ที่น่าขันคือ ทั้งดาวิดและนาบาลมาจากรากเดียว กัน คือยูดาห์ และถ้านาบาลคิดว่าเขาสามารถอวดได้ว่าเขาสืบสายโลหิตเดียวกันกับคาเลบ เขาก็ควรออกมาจากกะลาได้แล้ว เพราะเขาไม่มีอะไรดีเท่ากับบรรพบุรุษคาเลบของเขาเลย แต่ดาวิดต่างหาก ที่เป็นเหมือนกับวีรบุรุษในแบบคาเลบ

คนของดาวิดกลับไปมือเปล่า และนำคำพูดของนาบาลไปถ่ายทอดให้ดาวิดฟัง ดาวิด โกรธจน "ควบคุมตนเองไม่อยู่" "ทุกคนจงเอาดาบคาดเอวไว้ !" ดาวิดตะโกนสั่งลูก น้องพร้อมทั้งเอาดาบคาดเอวตนเองและมุ่งไปเพื่อหวังจะให้นาบาลจ่ายให้สาสม - คือ จ่ายด้วยชีวิต ทั้งชีวิตของนาบาลและผู้ชายครัวเรือนทั้งสิ้น ^{120 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} ถ้าเป็นศัพท์สมัยใหม่ คงต้องพูดว่า ดาวิดทะลุ "จุดเดือด" ในข้อ 21 และ 22 ดาวิดยังพลุ่งพล่านอยู่โดยดูได้ จากคำพูดของท่าน :

21 ดาวิดกล่าวไว้แล้วว่า "ข้าได้เฝ้าทุกสิ่งที่คนนี้มีอยู่ใน ถิ่นทุรกันดารเสียเปล่า ไม่มีสิ่งใดของเขาขาดไปเลย และ เขายังกระทำความชั่วต่อข้าตอบแทนความดี 22 ถ้าถึง พรุ่งนี้เช้าข้ายังปล่อยให้ชายสักคนหนึ่งในบรรดาที่เขามี อยู่นั้นเหลืออยู่ ก็ขอพระเจ้าทรงลงโทษดาวิด และยิ่ง หนักกว่า"

ดาวิดโกรธเพราะการกระทำของท่านไม่ได้ตามที่คาดไว้ ท่านไม่ได้มองดูเรื่องนี้อย่าง "เจาะลึก" ลงไป จากมุมมองของท่าน ท่านคิดว่าท่านทำดีที่สุดแล้วกับนาบาล และถึง เวลาที่นาบาลควรตอบแทนด้วยความดีเช่นกัน แต่แทนที่จะอำนวยพรตอบแทนต่อ ดาวิดและคนของท่าน นาบาลกลับพูดจาเยาะเย้ยดูถูกและส่งกลับไปมือเปล่า ดาวิดจึง สรุปว่าการดีที่ท่านทำให้นั้นไร้ความหมาย และถ้านาบาลตอบแทนการดีด้วยความชั่ว จึงสมควรแล้วที่ท่านจะจัดการแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน

เราควรจะหยุดชั่วครู่เพื่อนำทัศนคติและการกระทำของดาวิดมาทบทวนกันดู ผมขอรวบ รวมเหตุผลของดาวิดดังนี้

• ดาวิดกระทำการดีต่อนาบาลและครัวเรือนทั้งสิ้นของเขา
• ดาวิดคาดหวังว่านาบาลจะตอบแทนด้วยใจกว้างขวาง แต่ท่านกลับไม่ได้รับสิ่ง ใด นอกจากคำพูดเยาะเย้ยถากถาง
• ดาวิดจึงรู้สึกเป็นการยุติธรรมที่จะจัดการฆ่านาบาลและผู้ชายทุกคนในครัวเรือน นี้เสีย

หลายคนคิดและให้เหตุผลแบบเดียวกันกับดาวิด แต่ผมขอบอกว่าดาวิดทำผิด ผิดมาก เสียด้วย ท่านผิดที่คิดว่าถ้าทำสิ่งดีแล้วสมควรจะได้รับการตอบแทนด้วยความเมตตา กรุณา ดาวิดทำการดีต่อซาอูล ; ท่านปรนนิบัติซาอูลด้วยความสัตย์ซื่อ ไม่เคยคิดทำร้าย ถึงแม้โอกาสจะอำนวย แต่ซาอูลกลับตอบแทนด้วยการชั่ว ไม่ใช่ด้วยการดีตามที่ท่าน สารภาพต่อดาวิด :

18 "เจ้าชอบธรรมยิ่งกว่าข้า เพราะเจ้าตอบแทนข้าด้วยความดี ในเมื่อข้าได้ตอบแทนเจ้าด้วยความร้าย 18 เจ้าได้ประกาศใน วันนี้แล้วว่า เจ้าได้กระทำความดีต่อข้าอย่างไร ในการที่เจ้า มิได้ประหารข้าเสีย ในเมื่อพระเจ้าทรงมอบข้าไว้ในมือของเจ้า แล้ว"
(1 ซามูเอล 24:17ข-18)

ดาวิดยอมรับต่อการกระทำที่ร้ายกาจของซาอูล แต่รับไม่ได้กับคำพูดถากถางของ นาบาล ทำไม ? ผมว่าผมพอมีคำตอบ แรกเลย ซาอูลนั้นอยู่ในฐานะที่สูงกว่าในเรื่อง ของอำนาจ ดาวิดเป็นเพียงผู้รับใช้ของซาอูล ท่านยอมรับการกระทำอันไร้ยุติธรรมของ ผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าได้ สอง ดาวิดรู้ดีว่าจะได้ขึ้นครองแทนที่ซาอูล ดาวิดทนต่อการ กระทำของซาอูลได้เพราะท่านรู้ดีว่าอีกไม่นานท่านจะได้ไปนั่งครองแทนที่

นาบาลไม่ได้มีอำนาจเหนือกว่าดาวิด และท่านไม่ชอบการกระทำของนาบาลด้วย นอกจากนั้นแล้ว ดาวิดไม่ได้กำลังดำเนินในความเชื่อเมื่อท่านคิดจะไปฆ่านาบาลและ ครัวเรือนของเขา ดาวิดต้องการ "โต้กลับ" ทันทีในสิ่งที่ท่านได้ "ลงแรงไป" ในการ ช่วยดูแลฝูงสัตว์ของนาบาล ท่านคาดหวังจะได้รับสิ่งตอบแทนจากนาบาล ตอนนี้ท่าน ลืมเรื่องบำเหน็จในสวรรค์เสียสนิท

พวกเรากี่คนกันที่ทำงานรับใช้ผู้อื่นโดยมีไม้บันทัดอยู่ในมือ ? เราพร้อมที่จะรักและรับใช้ ผู้อื่นด้วยความเสียสละ และด้วยความคาดหวังบางประการ เราคาดว่าความรัก การเสีย สละที่เราปรนนิบัติต่อผู้อื่นนั้นเราต้องได้รับอย่างเดียวกันกลับคืนมา แต่เมื่อเราทำการดี แล้วแต่กลับได้รับการชั่วตอบแทน เหมือนดาวิด เราเริ่มควันออกหูและมองหาหนทาง ที่จะเอาคืน เราลืมไปว่า เช่นเดียวกับพระเยซูคริสต์ คำพูดและการกระทำของเราอาจนำ มาซึ่งการถูกข่มเหงและทนทุกข์ มากกว่าจะได้รับการยอมรับและเห็นคุณค่า บำเหน็จใน สวรรค์ของเรานั้นยิ่งใหญ่ แต่อาจไม่มีผลดีใดๆตอบแทนบนโลกนี้ ให้เราระมัดระวังใน การทำหน้าของเราเหมือนทำถวายองค์พระผู้เป็นเจ้า มองดูที่พระองค์เป็นรางวัลตอบ แทน และไม่ใชไปคาดหวังเอากับคนที่เราทำดีด้วย ดาวิดคงเรียนรู้ว่าปัญหาของการทำ ตนเป็นผู้รับใช้คือทุกคนจะปฏิบัติต่อคุณเหมือนผู้รับใช้ การรับใช้เพื่อหวังจะได้เลื่อนตำ แหน่งนั้นเป็นเรื่องหนึ่ง ; แต่การรับใช้เพื่อจะถูกลดฐานะลงมานั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิง

(ร้อง) เรียนคุณอาบิกายิล
(25:14-17)

14 แต่มีคนหนุ่มคนหนึ่งไปบอกนางอาบีกายิล ภรรยาของนาบาลว่า "ดูเถิด ดาวิดส่งผู้สื่อสารมาจากถิ่นทุรกันดาร เพื่อจะคำนับนายของ เราและนายกลับดุว่าคนเหล่านั้น 15 แต่คนเหล่านั้นเคยดีต่อเรามาก และเราไม่ต้องถูกทำร้ายอย่างใดเลย และไม่ขาดสิ่งไรตราบใดที่เรา ไปกับเขาเมื่อเราอยู่ในทุ่งนา 16 เขาเป็นเหมือนกำแพงของเราทั้ง กลางคืนและกลางวัน ตลอดเวลาที่เราเลี้ยงแกะอยู่กับเขา 17 บัดนี้ ขอท่านทราบเรื่องนี้และพิจารณา ว่าท่านควรจะกระทำประการใด เพราะเขาคงมุ่งร้ายต่อนายของเรา และต่อครัวเรือนทั้งสิ้นของนาย นายนั้นเป็นคนสามหาว ใครจะพูดด้วยก็ไม่ได้"

คนงานหนุ่มคนหนึ่งของนาบาลสังเกตุดูเหตุการณ์ระหว่างนาบาลและคนของดาวิด เขารู้ดีว่าดาวิดและพรรคพวกได้สร้างประโยชน์ให้กับนาบาลมากมาย และนาบาล ปรนนิบัติตอบอย่างไร เขารู้ด้วยว่าดาวิดกำลังมาแก้แค้น ถ้าไม่รีบแก้ใขโดยด่วน จะมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน หนุ่มคนนี้รู้ว่านาบาลเป็นคนโง่ที่ไม่ยอมฟังเหตุผล จึง ไม่มีประโยชน์ที่จะไปพูดกับนาบาล เขาจึงมาร้องเรียนกับนางอาบิกายิลแทนเพื่อให้ช่วย เหลือ ดูเหมือนว่าผู้รับใช้คนนี้จะเห็นศักยภาพและความเที่ยงตรงในตัวของนางอาบิ กายิลที่พอจะพึ่งพิงได้ เขาไม่ได้ให้คำแนะนำใดต่อนาง เพียงแต่เล่าความจริงให้ฟัง เพื่อให้นางรีบแก้ใขสถานการณ์ด้วยสติปัญญาของนาง

การตอบสนองของอาบิกายิลและปฏิกิริยาของดาวิด
(25:18-22)

18 แล้วนางอาบีกายิลก็รีบจัดขนมปังสองร้อยก้อน และเหล้าองุ่นสองถุง หนัง และแกะที่ทำเสร็จแล้วห้าตัว และข้าวคั่วห้าถัง และองุ่นแห้งร้อยช่อ และขนมมะเดื่อสองร้อยแผ่นบรรทุกหลังลา 19 นางก็สั่งชายหนุ่มของนาง ว่า "จงรีบไปก่อนเรา ดูเถิด เราจะตามเจ้าไป" แต่นางมิได้บอกนาบาลสามี ของนาง 20 เมื่อนางขี่ลาลงมา มีสันเขาบังฝ่ายนางอยู่ ดูเถิด ดาวิดกับคน ของท่านก็ลงมาทางนาง และนางก็พบเขาทั้งหลายเข้า 21 ดาวิดกล่าวไว้ แล้วว่า "ข้าได้เฝ้าทุกสิ่งที่คนนี้มีอยู่ในถิ่นทุรกันดารเสียเปล่า ไม่มีสิ่งใด ของเขาขาดไปเลย และเขายังกระทำความชั่วต่อข้าตอบแทนความดี 22 ถ้าถึงพรุ่งนี้เช้าข้ายังปล่อยให้ชายสักคน หนึ่งในบรรดาที่เขามีอยู่นั้นเหลือ อยู่ ก็ขอพระเจ้าทรงลงโทษดาวิด และยิ่งหนักกว่า"

เราต้องมาดูว่าอาบิกายิลทำการนี้โดยไม่ได้แจ้งหรือขออนุญาตจากสามี ที่นางไม่ถาม เพราะนางคงพอรู้คำตอบ นางไม่ได้บอกสามีว่านางจะทำอะไร เพราะถ้าบอกสามีก็คง สั่งห้ามคนใช้ เรามาดูกันว่าสิ่งที่นางอาบิกายิลทำนั้นเป็นแบบอย่างที่ดีของการยอม จำนนอย่างแท้จริง ถึงแม้ดูเผินๆอาจไม่ใช่ก็ตาม

สิ่งที่นางทำในทันทีคือจัดอาหารอย่างมากมายให้คนใช้รีบขนไปล่วงหน้า ตอนนี้ความ เร็วเป็นเรื่องสำคัญ ดาวิดกำลังเดินทางมาด้วยความตั้งใจที่จะฆ่าชายทุกคนที่พบในครัว เรือนของนาบาล รวมทั้งตัวนาบาลด้วย ดูเหมือนเสบียงอาหารจะถึงมือดาวิดก่อนนาง อาบิกายิล แม้ไม่มีการบันทึกไว้ก็ตาม เพียงแต่บอกว่าให้รีบส่งเสบียงไปล่วงหน้าเพื่อ ดาวิดจะได้รับทันเวลา

ผมอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่านางอาบิกายิลจัดเสบียงอาหารตั้งมากมายขนาดนี้ได้รวดเร็ว อย่างไร ผมว่า ถ้าผมคิดไม่ผิด สถานการณ์นี้คงสนุกพอดู เรารู้ว่านางส่งขนมปังไป 200 ก้อน เหล้าองุ่นสองถุงหนัง แกะ 5 ตัวที่เตรียมแล้ว ยังแถมด้วยข้าวคั่ว องุ่นแห้ง และผล มะเดื่อ ในขณะที่นางอาบิกายิลออกจากบ้านไป นาบาลคงกำลังมีงานเลี้ยงฉลองอยู่ใน บ้าน น่าจะเป็นงานใหญ่พอๆกับในวังทีเดียว (ข้อ 36) ผมเชื่อว่าเสบียงอาหารที่อาบิ กายิลส่งให้ดาวิดนั้นมาจากที่นาบาลเตรียมไว้ใช้ในงานฉลอง คุณพอนึกภาพออกไหม ว่าพอนาบาลเข้าไปในครัวแล้วพบว่าอาหารที่เตรียมไว้หายไปเป็นจำนวนมาก เขาจะทำ อย่างไร ? หรือว่าเขามีมากพอจนแทบไม่รู้สึกว่าขาดอะไร

หลังจากส่งอาหารไปล่วงหน้าแล้ว อาบิกายิลก็ขี่ลาลงมาจากภูเขา สันเขาบัง ทำให้ ดาวิดและคนของท่านมองไม่เห็น ดาวิดก็เช่นกันกำลังลงมาจากที่สูง ท่านคงกำลัง โมโหเรื่องนาบาล และคงกำลังวางแผนว่าจะจัดการคนบ้าอำนาจนี้ด้วยวิธีใด โดยที่ ทั้งสองฝ่ายไม่ทันได้คาดคิด ทั้งดาวิดและอาบิกายิลมาเผชิญหน้ากันระหว่างทางพอดี

คำพูดฉลาดสามารถดับความโกรธ
(25:23-31)

23 เมื่อนางอาบีกายิลเห็นดาวิดนางก็รีบลงจากหลังลา ซบหน้าลง ต่อดาวิดกราบลงถึงดิน 24 นางกราบลงที่เท้าของดาวิดกล่าวว่า "เจ้านายของดิฉันเจ้าข้า ความผิดนั้นอยู่ที่ดิฉันแต่ผู้เดียว ขอให้ผู้รับ ใช้ของท่านได้พูดให้ท่านฟัง ขอท่านได้โปรดฟังเสียงผู้รับใช้ของท่าน 25 ขอเจ้านายของดิฉันอย่าได้เอาความกับนาบาลชายสามหาวคนนี้ เลย คือนาบาล เพราะเขาเป็นอย่างที่ชื่อของเขาบอก นาบาลเป็นชื่อ ของเขา และความโง่เขลาก็อยู่กับเขา แต่ดิฉันผู้รับใช้ของท่านหาได้ เห็นพวกคนหนุ่มของเจ้านายซึ่งท่านได้ใช้ไปนั้นไม่ 26 เหตุฉะนั้น เจ้านายของดิฉัน พระเจ้าทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด และท่านมีชีวิตอยู่ แน่ฉันใด ด้วยว่าพระเจ้าทรงกระทำให้ท่านระงับเสียจากความผิดที่ทำ ให้โลหิตตก และจากการแก้แค้นด้วยมือของท่านเอง เพราะฉะนั้นขอ ให้ศัตรูของท่าน และบรรดาผู้ที่กระทำร้ายต่อเจ้านายของดิฉันจงเป็น อย่างนาบาล 27 สิ่งเหล่านี้ซึ่งผู้รับใช้ของท่านได้นำมาให้เจ้านายของ ดิฉัน ขอมอบแก่บรรดาคนหนุ่มซึ่งติดตามเจ้านายของดิฉัน 28 ได้โปรด อภัยความผิดของผู้รับใช้ของท่านเถิด เพราะพระเจ้าคงทรงกระทำให้ เจ้านายของดิฉันเป็นพงศ์พันธุ์ที่มั่นคง ด้วยว่าเจ้านายของดิฉันทำสงคราม อยู่ฝ่ายพระเจ้า ตราบใดที่ท่านมีชีวิตอยู่จะหาความชั่วที่ตัวท่านไม่ได้เลย 29 แม้มีคนลุกขึ้นไล่ตามท่านและแสวงชีวิตของท่าน ชีวิตของเจ้านาย ของดิฉันจะผูกมัดอยู่กับกลุ่มชีวิตซึ่งอยู่ในความพิทักษ์ของพระเยโฮวาห์ พระเจ้าของท่าน แต่ชีวิตศัตรูของท่านจะถูกเหวี่ยงออกไปดั่งออกไปจาก รังสลิง 30 และเมื่อพระเจ้าจะทรงกระทำแก่เจ้านายของดิฉันแล้วตาม บรรดาความดีซึ่งพระองค์ทรงลั่นวาจาเกี่ยวกับท่าน และทรงตั้งท่านไว้ เป็นเจ้านายเหนืออิสราเอล 31 เจ้านายของดิฉันจะไม่มีเหตุที่ต้องเศร้าใจ หรือระกำใจ เพราะได้กระทำให้โลหิตเขาตกด้วยไม่มีสาเหตุหรือ เพราะ เจ้านายของดิฉันทำการแก้แค้นเสียเอง และเมื่อพระเจ้าทรงกระทำความ ดีแก่เจ้านาย ของดิฉันแล้วก็ขอระลึกถึงผู้รับใช้ของท่านบ้าง"

ทันใดนั้นเส้นทางของอาบิกายิลและดาวิดก็มาบรรจบกัน อาบิกายิลรีบลงจากหลังลา และซบหน้าลงถึงดินกราบดาวิด (เหมือนกับที่ดาวิดกระทำต่อซาอูลในบทที่แล้ว) ทุก สิ่งที่อาบิกายิลพูดและทำแสดงให้เห็นถึงการยอมจำนนของนาง นางพูดว่านางเป็นผู้ รับใช้ของดาวิดถึงหกครั้งด้วยกัน และนางเรียกดาวิดว่า "เจ้านายของดิฉัน" ถึงสิบสี่ ครั้ง นางเริ่มด้วยการอ้อนวอนให้ดาวิดเห็นว่าความผิดทั้งหมดนั้นตกอยู่ที่นางผู้เดียว ผู้เดียวเท่านั้น ถ้าดาวิดต้องการแก้แค้นด้วยการฆ่านาบาลและผู้ชายในบ้านทั้งหมด นางขอให้เขามาลงโทษที่นางแทน งานนี้นอกจากนางจะช่วยชีวิตสามีไว้แล้ว แต่ยัง ช่วยชีวิตอื่นๆในครัวเรือนไว้ด้วย

ในการยอมตกเป็นแพะรับบาป อาบิกายิลอ้อนวอนให้ดาวิดฟังคำของนาง แน่นอนดาวิด นั้นต่างจากนาบาลคนผู้ไม่ยอมฟังใคร (ข้อ 17) เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ท่านจึง ยอมรับฟัง นางอาบิกายิลเริ่มด้วยการขอร้องไม่ให้ดาวิดเอาความกับนาบาล นางบอก กับดาวิดว่านางไม่ทราบเรื่องที่นาบาลทำกับดาวิด ขบวนลาขนเสบียงที่อยู่ใกล้ๆคงเป็น พยานอย่างดีในสิ่งที่นางพูด นางบอกกับดาวิดว่าสามีของนางนั้นโง่สมชื่อ เพราะชื่อ นาบาลนั้นแปลว่า "โง่"

สตรีผู้นี้เรียกสามีว่า "โง่" ได้อย่างไร ซ้ำยังได้รับการยอมรับและยกย่องอย่างชัดเจน ตามที่เราห็น ? คำตอบนั้นไม่ยาก สามีนางเป็นคนโง่จริงอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง แม้กระทั่ง คนใช้ยังรู้ (ข้อ 17) แล้วยังคนอื่นๆอีกที่รู้จักเขาอีก มีเหตุผลดีบางประการที่อาบิกายิล เรียกสามีว่าเป็นคนโง่ เพราะอาจเป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ คุณยังจำตอนที่ดาวิด หลบหนีซาอูลไปที่เมืองกัทได้ไหม ? เมืองที่เป็นบ้านเกิดของโกลิอัท แล้วท่านเริ่มรู้ตัว ว่าชีวิตกำลังตกอยู่ในอันตราย ดาวิดต้องแกล้งทำเป็นคนบ้า เพราะกษัตริย์อาจออก คำสั่งให้ฆ่าดาวิดอย่างง่ายๆถ้ารู้ว่าสติไม่ดี แต่พอกษัตริย์แน่ใจว่าดาวิดบ้าจริง แทนที่ จะฆ่า กลับไล่ให้ออกจากเมืองไป เพราะฆ่าคนบ้าไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใด การ แกล้งทำบ้าช่วยรักษาชีวิตดาวิดไว้ การเรียกนาบาลว่าโง่ อาจช่วยชีวิตเขาไว้ก็ได้

ถ้าอาบิกายิลสามารถโน้มน้าวดาวิดว่าการฆ่านาบาลไม่เกิดประโยชน์อันใดสำเร็จ นางก็กำลังแสดงให้ดาวิดเห็นด้วยเช่นกันว่า การแก้แค้นรังแต่จะทำให้ดาวิดเสียหาย นางเริ่มชี้ให้ดาวิดเห็นว่าพระเจ้ายับยั้งดาวิดไม่ให้กระทำให้ผู้อื่นโลหิตตก และให้ท่าน เลิกจากการแก้แค้นด้วยมือของท่านเอง (ข้อ 26) นางพูดถึงเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น หรือนางพูดถึงวิธีการที่พระเจ้ายับยั้งไม่ให้ดาวิดแก้แค้นซาอูลด้วยตัวของท่านเองในบท ที่แล้วหรือเปล่า ? ผมไม่แน่ใจในเรื่องนี้ แต่คำพูดของนางชี้ให้เห็นว่าเป็นพระหัตถ์ของ พระเจ้าที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ พระเจ้าเป็นผู้ยับยั้งดาวิดไม่ให้ทำให้ผู้อื่นโลหิตตก และ ยับยั้งการแก้แค้นด้วยน้ำมือของตนเอง นางแสดงความมั่นใจว่าถ้าดาวิดละการแก้แค้น ไว้ที่พระเจ้า พระองค์จะจัดการกับนาบาลเอง และกับทุกคนที่กระทำการชั่วต่อดาวิด

อาบิกายิลขอร้องให้ดาวิดรับเสบียงที่นางเตรียมมาและแบ่งปันให้คนของท่านด้วย นาง ยังขอให้ดาวิดยกโทษให้แก่นาง ซึ่งดูเหมือนว่านางเป็นผู้ทำความผิดแต่เพียงผู้เดียว และมาถึงตอนสำคัญ นางแค่คิดว่านาบาลสามีของนาง เมินเฉยปฏิเสธดาวิดว่าเป็นพวก ปัญหาหรือ ? เปล่าเลย อาบิกายิลรู้ดีกว่านั้น นางแสดงความมั่นใจว่าดาวิดจะได้ขึ้น ครองเป็นกษัตริย์อิสราเอลแน่ และพงศ์พันธ์ของท่านก็จะไม่มีวันสลาย ^{121 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} ดาวิดทำ สงครามอยู่ฝ่ายพระเจ้า นางกล่าวว่า ด้วยเหตุนี้ ความชั่วจะไม่มีวันทำอันตรายท่านได้ ถ้าผู้ใดลุกขึ้นมาต่อต้านและแสวงชีวิตท่าน ควรจะรู้ไว้ว่าท่านนั้นมีค่ามากกับพระเจ้า หรืออีกความหมายก็คือ ชีวิตของศัตรูนั้นไร้ค่า พระเจ้าจะเหวี่ยงพวกศัตรูออกไปเหมือน กับเหวี่ยงออกจากรังสลิง ¹²²

สำหรับอาบิกายิลไม่มีข้อสงสัย ดาวิดต้องขึ้นครองเป็นกษัตริย์แน่ คำสัญญาที่พระเจ้า ให้ไว้กับดาวิดจะสำเร็จลง พระเจ้าจะแต่งตั้งท่านให้ปกครองเหนืออิสราเอล (ข้อ 30) จะเป็นเรื่องน่าเศร้าและมืดมิดเพียงเพียงใดถ้าดาวิดขึ้นครองอาณาจักร หลังจากที่ท่าน ทำการแก้แค้นด้วยความหุนหันพลันแล่น และกระทำให้โลหิตไร้ความผิดตกด้วยมือของ ท่าน ธรรมบัญญัติของโมเสสในพระคัมภีร์เดิมพูดถึงหลักในการรักษาความยุติธรรมว่า : ตาแทนตา ฟันแทนฟัน (ดูอพยพ 21:24; เลวีนิติ 24:20; เฉลยธรรมบัญญัติ 19:21; ดูมัทธิว 5:38 ด้วย) นาบาลพูดดูหมิ่่นดาวิด นับเป็นความผิดของเขา แต่ผู้ชายที่เหลือ ในครัวเรือนไม่ได้ทำผิดประการใดต่อดาวิด เท่าที่เรารู้ การฆ่านาบาลและผู้ชายทั้งหมด ในครัวเรือนเพราะคิดว่าเป็นพวกเห็นแก่ตัวและดูถูกดาวิดนั้นก็เท่ากับเป็นการทำให้โล หิตไร้ความผิดตก ดังนั้นการลงโทษดูจะสาหัสกว่าการทำผิด

อาบิกายิลพูดอย่างมั่นใจว่าพระเจ้าจะกระทำการดีแก่ดาวิดตามที่พระองค์ตรัสไว้ และ ถ้าแผนการของพระเจ้านั้นดี แล้วเหตุใดดาวิดจึงต้องการทำชั่ว ? ทัศนคติและการ กระทำของดาวิดไม่ควรค้านกับพระคำและพระประสงค์ของพระเจ้า เพราะดาวิดเป็น ผู้ที่ทำตามน้ำพระทัยพระเจ้าอย่างที่สุด ท่านเองต้องรู้สึกเสียใจต่อสิ่งที่ท่านคิดจะทำ ท่านจะรู้สึกโศกเศร้าและฝังใจไปตลอดถ้าท่านลงมือทำ คราวก่อนท่านถูกจิตสำนึก โจมตีอย่างรุนแรงเมื่ออยู่ในถ้ำในบทที่ 24 ครั้งนี้กำลังจะเกิดขึ้นซ้ำอีก เหตุใดจึงไม่ หยุดเสียในทันที และละลายความโกรธให้หมดสิ้นไป ?

เราคงนึกสงสัยว่าอาบิกายิลเคยได้ยินเรื่องการเผชิญหน้าระหว่างซาอูลและดาวิดในถ้ำ มาก่อนหรือเปล่า ถ้าเคย นางได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่นางรู้มา แต่ถ้าไม่เคย ก็แสดงว่า พระเจ้าใส่ถ้อยคำให้นางพูด เพื่อดาวิดจะได้หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นางอาบิกายิลเพียงแต่ผลักดันให้ดาวิดกระทำตามหลักเกณฑ์และมาตรฐานเดิมของ ท่าน อย่างที่ท่านเคยกล่าวไว้ในบทที่ 24 นางหนุนใจให้ดาิวิดปฏิบัติกับนาบาลเหมือน ดังที่ท่านปฏิบัติต่อซาอูล ละการแก้แค้นไว้ที่พระเจ้า และไม่กระทำให้โลหิตไร้ความ ผิดตก

เมื่อดาวิดหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน ท่านตระหนักว่านางอาบิกายิลจัดการกับ สถานการณ์นี้อย่างชาญฉลาด ท่านต้องจดจำเรื่องนี้ไว้ ผมเชื่อว่านางอาบิกายิลอาจ ไม่ตระหนักว่าทุกสิ่งที่นางพูด วันหนึ่งข้างหน้าพระเจ้าจะอวยพระพรนางโดยกำจัด นาบาลไปและให้นางได้เป็นภรรยาของดาวิด คำพูดของนางนั้นใกล้เคียงกับที่โยเซฟ พูดกับพนักงานน้ำองุ่นของฟาโรห์ในปฐมกาล 40:14-15

ยกย่องในสติปัญญา
(25:32-35)

32 ดาวิดจึงกล่าวแก่อาบีกายิลว่า "สาธุการแด่พระเยโฮวาห์พระเจ้า แห่งอิสราเอล ผู้ทรงใช้เจ้าให้มาพบเราในวันนี้ 33 ขอให้ความสุขุม ของเจ้ารับพระพร และขอให้ตัวเจ้าได้รับพระพร เพราะเจ้าได้ป้องกัน เราในวันนี้ให้พ้นจากความผิดที่ทำให้โลหิตตก และจากการแก้แค้น ด้วยมือของเราเอง 34 เพราะพระเยโฮวาห์พระเจ้าแห่งอิสราเอล ผู้ทรงระงับเราเสียจากการกระทำร้ายเจ้า ทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด ถ้าเจ้ามิได้รีบมาพบเราเสีย ถึงพรุ่งนี้เช้าคงไม่มีเหลือแก่นาบาลแม้ แต่เพียงชายสักคนหนึ่งเป็นแน่" 35 แล้วดาวิดก็รับบรรดาสิ่งที่นางนำ มาจากมือของนาง และดาวิดกล่าวแก่นางว่า "จงกลับไปยังบ้านเรือน ของเจ้าด้วยสวัสดิภาพเถิด ดูซิเราได้ฟังเสียงของเจ้าแล้ว และเราก็ได้ อนุโลมตามคำขอร้องของเจ้า"

คำพูดของอาบิกายิลนั้นเป็นความจริง สิ่ีงที่นางยกมาอ้างนั้นเป็นเรื่องเดียวกับที่พระเจ้า เคยสอนดาวิดไว้ทั้งสิ้น ดาวิดรู้ว่านางพูดถูก และท่านยอมรับโดยการยกย่องนางต่อ หน้าคนของท่าน ดาวิดตระหนักว่าพระเจ้าส่งนางมาช่วยท่าน จากคำพูดและการกระทำ ของนาง พระเจ้าได้ยับยั้งท่านจากการแก้แค้นนาบาล และการทำบาปที่ทำให้โลหิต ไร้ความผิดตก ถ้านางไม่ได้รีบลงมือแก้ใข ดาวิดคงจะทำจนสำเร็จตามแผน นางได้ ช่วยท่านให้พ้นจากความเขลาและความผิด ในขณะเดียวกันก็ช่วยรักษาชีวิตสามีและ คนในครัว เรือนของนาง ยอมตาที่นางขอ ดาวิดรับเสบียงที่นางจัดมาให้ และส่งนาง กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ

นาบาลในพระหัตถ์พระเจ้า
(25:36-38)

36 และอาบีกายิลก็กลับไปหานาบาล และนี่แน่ะ เขากำลังมีการเลี้ยง ใหญ่ในบ้านของเขาอย่างการเลี้ยงของพระราชา และจิตใจของนาบาล ก็ร่าเริงอยู่ เพราะเขามึนเมามาก นางจึงมิได้บอกอะไรให้เขาทราบจน เวลารุ่งเช้า 37 และในเวลาเช้า เมื่อเหล้าองุ่นสร่างจากนาบาลไปแล้ว ภรรยาของเขาก็เล่าเหตุการณ์เหล่านี้ให้ฟัง และจิตใจของเขาก็ตายเสีย ภายใน และเขากลายเป็นดังก้อนหิน 38 อยู่มาอีกประมาณสิบวันพระเจ้า ทรงประหารนาบาลและท่านก็สิ้นชีวิต

โดยไม่สำเหนียกถึงการกระทำที่โง่เขลาของตัว นาบาลไม่รู้หรอกว่าความตายนั้นอยู่ ไกล้แค่เอื้อม เขายังมีงานเลี้ยงใหญ่ในบ้าน เหมือนงานเลี้ยงของพระราชา เมื่ออาบิกา ยิลกลับเข้ามา นาบาลมีจิตใจเบิกบาน ซึ่งน่าจะเป็นเพราะความเมา นางอาบิกายิล ฉลาดพอที่จะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สามีฟังในทันที แต่พอรุ่งเช้า เมื่อนาบาลสร่างเมา ตื่นขึ้น อาบิกายิลจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ฟัง นาบาลหน้าถอดสี และเริ่มเข้าใจ แล้วว่าความโง่ของเขาก่อให้เกิดสิ่งใดขึ้น เขาตกใจจนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ ในพระ คัมภีร์กล่าวว่า "จิตใจของเขาก็ตายเสียภายใน และเขากลายเป็น ดังก้อนหิน" ซึ่งก็น่าจะแปลได้ว่าเขาคงหัวใจวายจนเป็นอัมพาตไป สิบวันต่อมาเขาก็ถูกพระเจ้า ประหาร เป็นการดีเพียงใดที่ชายคนนี้ตายด้วยพระหัตถ์พระเจ้า และไม่ใช่ด้วยฝีมือของ ดาวิด

รางวัลของดาวิดและอาบิกายิล
(25:39-44)

39 เมื่อดาวิดได้ยินว่านาบาลสิ้นชีวิตแล้ว ท่านจึงว่า "สาธุการแด่พระเจ้า ผู้ทรงแก้แค้นการเหยียดหยามที่ข้าพระองค์ได้รับจากมือของนาบาลและ ทรงป้องกันผู้รับใช้ของพระองค์ไม่ให้ทำความชั่ว พระเจ้าทรงตอบแทน การกระทำชั่วของนาบาลให้ตกบนศีรษะของเขาเอง" แล้วดาวิดก็ส่งคน ไปสู่ขออาบีกายิลให้มาเป็นภรรยาของท่าน 40 และเมื่อผู้รับใช้ของดาวิด มาถึงอาบีกายิลที่คารเมล เขาทั้งหลายก็พูดกับนางว่า "ดาวิดได้ให้เรา ทั้งหลายมานำเธอไปให้เป็นภรรยาของท่าน" 41 และนางก็ลุกขึ้นซบหน้า ลงถึงดินกล่าวว่า "ดูเถิด ผู้รับใช้ของท่านเป็นผู้รับใช้ที่จะล้าง เท้าให้ แก่ผู้รับใช้แห่งเจ้านายของดิฉัน" 42 อาบีกายิลก็รีบลุกขึ้นขี่ลาตัวหนึ่ง พร้อมกับสาวใช้ปรนนิบัติเธออีกห้าคน นางตามผู้สื่อข่าวของดาวิดไป และได้เป็นภรรยาของดาวิด 43 ดาวิดยังได้รับนางอาหิโนอัม ชาวยิสเร เอลมาด้วย และทั้งสองก็เป็นภรรยาของท่าน 44 ซาอูลได้ทรงยกมีคาล ราชธิดาของพระองค์ ผู้เป็นภรรยาของดาวิด ให้แก่ปัลทีบุตรลาอิชชาว กัลลิมแล้ว

ข่าวเรื่องการตายของนาบาลรู้ไปถึงหูของดาวิด ดาวิดทั้งประหลาดใจและขอบพระคุณ ท่านสรรเสริญพระเจ้าที่ทรงรับฟังคำร้องทูลเรื่องนาบาล ท่านยอมรับว่าพระเจ้าเป็นผู้ ป้องกันท่านไม่ให้ทำชั่ว ท่านเข้าใจแล้วว่าเป็นการดีที่จะละความแค้นไว้ที่พระเจ้า พระ องค์ทรงเป็นผู้กำจัดนาบาล ไม่ใช่ดาวิด นี่คือวิธีที่ถูกต้อง ทั้งนี้เป็นเพราะสติปัญญา ที่ฉลาดของสตรีที่ชื่ออาบิกายิล

ผู้รับใช้ของดาวิดมาที่บ้านของนางอาบิกายิล พวกเขามาแจ้งแก่นาง ไม่เชิงว่าเป็นการ ขอแต่งงาน แต่เป็นเหมือนเรียกให้มา : "ดาวิดได้ให้เราทั้งหลายมานำเธอไปให้ เป็นภรรยาของท่าน" สตรีผู้นี้ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำสอง นางซบหน้าลงถึงดินรับข้อเสนอ ด้วยความถ่อมใจ นางไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นราชินีของดาวิด เป็นแต่เพียงผู้รับใช้ผู้ยิน ดีจะล้างเท้าให้กับผู้รับใช้ของดาวิด นางลุกขึ้น ติดตามคนของดาวิดไปพร้อมด้วยสาว ใช้อีกห้าคน และได้ไปเป็นภรรยาของดาวิด

ข้อพระคำตอนสุดท้ายในบทนี้กล่าวว่าอาบิกายิลเป็นภรรยาคนที่สองของดาวิด ท่านมี นางอาหิโนอัมคนยิสเรเอลเป็นภรรยาอยู่ก่อน มีคาลเคยเป็นภรรยาท่าน แต่เมื่อท่าน ต้องหลบหนีซาอูล ซาอูลนำนางไปมอบให้กับปัลทีบุตรลาอิชชาวกัลลิมแทน

บทสรุป

บุคคลสำคัญหลายคนในบทนี้มีบางสิ่งบางอย่างสอนเรา ให้เรามาสรุปด้วยการเรียนจาก นางอาบีกายิล จากนาบาล และจากดาวิดเอง

อาบีกายิล

บทที่ 25 ของพระธรรม 1 ซามูเอล ดูจะเริ่มต้นและจบลงด้วยเหตุการณ์ที่ไม่เกี่ยวข้อง กันนัก ข้อ 1 พูดเรื่องการตายของซามูเอล ข้อ 43 และ 44 พูดถึงเรื่องดาวิดมีภรรยา คนที่สอง คนแรกของท่าน (มีคาล) ถูกยกให้คนอื่นไป ผมไม่คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ผมเชื่อว่าผู้เขียนมีจุดประสงค์บางอย่าง ดาวิดสูญเสียคนสำคัญในชีวิตของท่านไปถึง สองคน ซามูเอลผู้เผยพระวจนะ ซึ่งเป็นผู้เจิมตั้งท่านและเป็นผู้ที่ท่านไปขอพึ่งพิงเมื่อ ถูกซาอูลไล่ล่า (ดู 19:18-24) เราไม่รู้เรื่องของอาหิโนอัมภรรยาคนแรกมากนัก รู้แต่ เพียงว่าเป็นคนยิสเรเอล และเป็นมารดาของอัมโนน (2 ซามูเอล 3:2) บุตรชายที่ข่มขืน ทามาร์น้องสาวของตนเอง (2 ซามูเอล 13) ส่วนมีคาลเป็นบุตรสาวคนที่สองที่ซาอูล เสนอยกให้เป็นภรรยาของดาวิด (1 ซามูเอล 18) ดูเหมือนว่าทั้งสองจะรักกัน อย่าง น้อยก็ในช่วงแรก (18:20-29) การที่นางถูกยกให้ไปเป็นภรรยาคนอื่น คงเป็นเรื่องที่ ทารุณจิตใจดาวิดเป็นอย่างมาก

ผมขอสรุปว่า ตลอดเหตุการณ์ที่ต่อเนื่องมาในบทที่ 25 พระเจ้าทรงจัดเตรียมผู้ช่วยที่มี สติปัญญาให้กับดาวิด พระองค์ทรงชดเชยที่ท่านต้องสูญเสียซามูเอลและมีคาลไป คำ พูดของนางอาบีกายิลทำให้ดาวิดระลึกถึงคำพยากรณ์ที่ซามูเอลเคยกล่าวไว้ ความ ฉลาดของอาบิกายิลช่วยให้นางสามารถเป็นคู่คิดและที่ปรึกษาที่ ใกล้ชิดที่สุดให้กับ สามีได้ ความงามของนางจะช่วยปลอบประโลมให้ดาวิดลืมมีคาลไปได้ ถ้าเราจะสลับ คำพูดในพระคัมภีร์ "พระเจ้าทรงเอาไปเสีย และพระเจ้าประทาน" (ดูจาก โยบ 1:21) การจัดเตรียมของพระเจ้านั้นประเสริฐยิ่งนัก พระองค์ทรงจัดการกับนาบาลเอง ซึ่งแน่ นอนดีกว่าที่ดาวิดคิดจะทำ และพระองค์ทรงประทานภรรยาม่ายของนาบาลให้ดาวิด ซึ่งเป็นสตรีที่ดาวิดทั้งรักและนับถือ พระเจ้าจะจัดเตรียมอย่างสัตย์ซื่อให้กับความ จำเป็นของเรา พระองค์ทรงทราบถึงความต้องการของเราทั้งสิ้น

อาบิกายิลเป็นการสำแดง (จะเรียกว่าเป็นแบบอย่างก็ได้) ในการจัดเตรียมความรอด ของพระเจ้าให้กับมนุษย์ ด้วยความเขลาของนาบาล บ้านทั้งหลังของอาบิกายิลตก อยู่ในอันตราย ผู้ชายทุกคนเกือบต้องตาย ถ้านางไม่คิดแก้ใขทั้งหมดคงต้องตายลง ด้วยฝีมือของดาวิด ด้วยความฉลาดและความถ่อม อาบิกายิลก้าวออกไปเสนอตัวยอม รับโทษทั้งสิ้นแทน (ดูข้อ 24) นี่เป็นภาพแทนบางเรื่องใช่หรือไม่ ?เป็นภาพสะท้อน ของพระเยซูคริสต์ เพราะบาปของอาดัมและของเรา ทุกคนต้องพินาศ และความพินาศ ก็ใกล้เข้ามา แต่องค์พระเยซูคริสต์ (ผู้ทรงบริสุทธิ์และปราศจากบาป) ก้าวออกมา ยอม รับโทษทัณฑ์แทนเรา พระองค์เสนอแทนที่เราโดยยอมสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน รับ การลงโทษแทนความบาปทั้งสิ้นของเรา และด้วยความเชื่อในพระองค์ เราสามารถเข้า สู่ชีวิตนิรันดร์ และในพระองค์เราจะเป็นดังเจ้าสาวของพระคริสต์

นอกจากนี้ อาบิกายิลยังเป็นตัวแทนของการยอมจำนนที่แท้จริง แน่นอนคุณคงต้องรู้สึก ประหลาดใจ ผู้หญิงที่กระทำการโดยไม่ปรึกษาสามี ทำสิ่งที่ค้านกับความต้องการและ คำสั่งของสามี แถมยังกล่าวว่าสามีเป็นคนโง่อีก จะเรียกว่าเป็นแบบอย่างของภรรยาที่ เชื่อฟังสามีได้อย่างไร ? ผมอยากจะแนะนำว่าสิ่งที่อาบิกายิลทำเป็นการแสดงแต่ภาย นอกเท่านั้น แน่นอนนางทำในสิ่งที่ค้านกับสามี สิ่งที่สามีปฏิเสธไม่ทำเป็นสิ่งที่นางกลับ กระทำ แต่ภายในจิตใจ นางเป็นผู้ที่ยอมเชื่อฟังอย่างแท้จริง การยอมทำตามโดยไม่ลืม หูลืมตา หรือยอมทำตามคำสั่งของผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าไม่เรียกว่าเป็นการเชื่อฟังที่ถูก ต้อง การเชื่อฟังที่ถูกต้องคือการกระทำที่ก่อให้เกิดประโยชน์กับผู้อื่น โดยยอมสละ ความชอบใจของเรา การเชื่อฟังที่แท้จริงมีอธิบายอยู่ในพระธรรมฟิลิปปีบทที่ 2 :

1 เหตุฉะนั้นถ้าชีวิตในพระคริสต์อำนวยการเร้าใจประการใด ถ้ามีการ หนุนใจประการใดในความรัก ถ้ามีส่วนประการใดกับพระวิญญาณ ถ้ามี การรักใคร่เอ็นดูและเห็นอกเห็นใจประการใด 2 ก็ขอให้ท่านทำให้ความ ยินดีของข้าพเจ้าเต็มเปี่ยมด้วยการมีความคิดอย่างเดียวกัน มีความรัก อย่างเดียวกัน มีใจรู้สึกและคิดพร้อมเพรียงกัน 3 อย่าทำสิ่งใดในทางชิง ดีกันหรือถือดี แต่จงมีใจถ่อมถือว่าคนอื่นดีกว่าตัว 4 อย่าให้ต่างคนต่าง เห็นแก่ประโยชน์ของตนฝ่ายเดียว แต่จงเห็นแก่ประโยชน์ของคนอื่นๆด้วย 5 ท่านจงมีน้ำใจต่อกันเหมือนอย่างที่มีในพระเยซูคริสต์ 6 ผู้ทรงสภาพ ของพระเจ้า แต่มิได้ทรงถือว่าการเท่าเทียมกับพระเจ้านั้นเป็นสิ่งที่จะต้อง ยึดถือ 7 แต่ได้กลับทรงสละ และทรงรับสภาพทาส ทรงถือกำเนิดเป็นมนุษย์ 8 และเมื่อทรงปรากฏพระองค์ในสภาพมนุษย์แล้ว พระองค์ก็ทรงถ่อมพระองค์ ลงยอมเชื่อฟังจนถึงความมรณา กระทั่งความมรณาที่กางเขน
(ฟิลิปปี 2:1-8)

อาบิกายิลไม่ได้กระทำเพราะเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว นางคงจะเป็นภรรยาที่สมบูรณ์ แบบ ถ้าทำทุกสิ่งตามที่นาบาลต้องการ นางเพียงแต่อยู่บ้านคอยผสมเครื่องดื่มให้สามี ดาวิดคงจะเป็นผู้ "ปลดปล่อย" นางให้เป็นอิสระ เมื่อสามีที่โง่เขลาของนางถูกฆ่าตาย นางก็จะหลุดพ้นจากการถูกกดขี่ แต่อาบิกายิลเป็นผู้ที่ยอมกับสามีจริงๆโดยการช่วย ชีวิตเขาไว้ (และชีวิตของผู้ชายทุกคนในบ้าน) เพื่อจะช่วยชีวิตพวกเขานางยอมเอาชีวิต ของนางเข้าแลก นางออกไปตามลำพัง ไปพบผู้ที่กำลังจะมาฆ่าสามีและชายทุกคนใน บ้าน เมื่อนางเผชิญหน้ากับดาวิด นางขอให้ท่านเอาความโกรธและโทษทั้งสิ้นให้ตกอยู่ ที่นางผู้เดียว ผู้เดียวเท่านั้น การยอมของนางคือการทำในสิ่งที่เกิดผลดีแก่สามี โดย นางจะเป็นผู้จ่ายราคาด้วยตนเอง การไม่ทำสิ่งใดเลย (แต่ดูเหมือนเป็นผู้ยอมเชื่อฟัง) จะเกิดผลดีกับนางแทนโดยมีสามีเป็นผู้จ่ายราคา

ผมต้องระมัดระวังในสิ่งที่ผมกำลังจะพูด และในสิ่งที่คุณกำลังคิด ส่วนมากการยอมเชื่อ ฟังแสดงให้เห็นได้โดยการทำตามทุกสิ่งที่ผู้มีอำนาจเหนือกว่าสั่ง ส่วนมากการยอมเชื่อ ฟังแสดงให้เห็นโดยเราพยายามทำในสิ่งที่ทำให้ผู้บังคับบัญชาของเราได้รับเกียรติ แต่ บางครั้งการยอมเชื่อฟังของเราแสดงออกในแบบที่ต่างออกไป บางครั้งเราต้องทำใน สิ่งที่ขัดกับความต้องการของผู้ที่เหนือกว่า แต่จะเกิดเฉพาะในกรณีที่ขัดและค้านกับ น้ำพระทัยของพระเจ้าอย่างชัดเจน และเป็นการกระทำที่เราต้องเปลืองตัวเพื่อผลดีจะ ตกอยู่กับผู้อื่น

ผมอยากจะบอกว่าการยอมเชื่อฟังในแบบนี้ – แบบของอาบิกายิล – เป็นกรณียกเว้น ไม่ใช่กฎตายตัว ถึงกระนั้นก็ดี มีบางครั้งที่เราพยายามปลอบใจตนเองโดย "ประนีประ นอม" ทำในสิ่งที่ผิดโดยอ้างว่าเรากำลังยอมเชื่อฟัง การยอมเชื่อฟังในแบบของพระ เจ้าคือการยอมเชื่อฟังพระองค์ก่อน รองลงมาคือยอมเชื่อฟังมนุษย์ในแนวทางของ พระเจ้า การยอมเชื่อฟังในแบบของพระเจ้าคือการกระทำในสิ่งที่เกิดประโยชน์แก่ผู้ อื่นมากกว่าประโยชน์ของตนเอง บางครั้งการยอมเชื่อฟังพระเจ้าทำให้เราต้องทำใน สิ่งที่ค้านกับความต้องการของผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า ผมไม่ได้พูดเพื่อทำให้คุณทิ้งกฎ เกณฑ์เดิมที่เคยยึดถือมา เพียงแต่อยากให้เพิ่มเข้าไป ขอให้เราทุกคนระมัดระวังที่จะ ไม่นำสิ่งนี้มาเป็นข้ออ้างเพื่อจะกระทำบาป

สุดท้ายนี้ ให้เราเรียนรู้้จากอาบิกายิลว่าการยอมเชื่อฟังเป็นการกระทำที่เราสามารถนำ มาใช้ขัดเกลาแก้ใขข้อบกพร่องของผู้เชื่อคนอื่นได้ คุณสังเกตุเห็นหรือไม่ว่าอาบิกายิล ไม่พยายามแก้ใขนาบาลในเหตุการณ์ครั้งนี้ ? ผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นเพราะนางคงอาจ เคยใช้เหตุผลโต้แย้งมาก่อน และเรียนรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปแก้ใขคนโง่อย่าง นาบาล คนรับใช้ในบ้านเองคงทราบดีจากคำพูดของเขา แต่ผมอยากจะชี้ให้เห็นว่า อาบิกายิลไม่เพียงแต่ยอมเชื่อฟังสามีเท่านั้น นางยังยอมกับผู้ที่จะเป็นกษัตริย์ใน อนาคต ถ้านางอาบิกายิลยอมกับพระเจ้า แล้วนางจะไม่ยอมให้กับดาืวิดในฐานะ กษัตริย์องค์ต่อไปหรือ ? เนื้อหาในพระธรรมตอนนี้ทำให้เราเห็นชัดเจนว่าอาบิกายิล ใช้ท่าทีที่ถ่อมและยอมจำนนที่สุดถือโอกาสแก้ใขขัดเกลาดาวิดในขณะที่ท่านคิดจะทำ สิ่งโง่เขลาเพราะความโกรธ ท่าทีและคำพูดที่ยอมจำนนของนางทำให้ดาวิดตั้งสติได้

การเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา (โดยเฉพาะกับผู้เชื่อด้วยกัน) ไม่ไช่ข้อแก้ตัวที่เราจะทำ เป็นมองไม่เห็น เมื่อผู้นั้นกำลังทำในสิ่งที่ขัดกับพระประสงค์และพระวจนะคำ หลายครั้ง ที่ผมได้ยินคำปฏิเสธไม่ยอมไปกล่าวตำหนิผู้ใหญ่ เพราะคิดว่าตนเองเป็นเพียงผู้น้อย ผมขอแนะนำว่า จากพระธรรมตอนนี้ ทัศนคติและท่าทีถ่อมใจของเราในฐานะผู้อยู่ใต้ บังคับบัญชาจะเป็นสิ่งที่ใช้ขัดเกลาแก้ใขข้อบกพร่องของผู้อื่นได้ เมื่อเราพยายามที่ จะแก้ใขจาก "ที่สูงลงมา" ท่าทีความถ่อมใจและยำเกรงพระเจ้าที่เราต้องสำแดงนั้นยาก ยิ่งกว่า แต่ขอให้เรามีสำนึกรับผิดชอบที่จะแก้ใขตักเตือนเพื่อเห็นแก่ประโยชน์ของเขา โดยเฉพาะผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า และขอให้เป็นด้วยท่าทีถ่อมใจและยอมกับผู้นั้นด้วย ใจจริง

1 ดูก่อนพี่น้องทั้งหลาย แม้จับผู้ใดที่ละเมิดประการใดได้ ท่านซึ่ง อยู่ฝ่ายพระวิญญาณ จงช่วยผู้นั้นด้วยใจอ่อนสุภาพให้เขากลับตั้ง ตัวใหม่ โดยคิดถึงตัวเอง เกรงว่าท่านจะถูกชักจูงให้หลงไปด้วย 2 จงช่วยรับภาระของกันและกัน ท่านจึงจะได้ปฏิบัติตามพระบัญญัติ ของพระคริสต์ 3 เพราะว่าถ้าผู้ใดถือตัวว่าเป็นคนสำคัญ ทั้งๆที่เขา ไม่สำคัญอะไรเลย ผู้นั้นก็หลอกตัวเอง 4 ทุกคนจงสำรวจการกระทำ ของตนเอง จึงจะมีอะไรๆที่จะอวดได้ในตัวไม่ใช่เปรียบกับผู้อื่น 5 เพราะว่าทุกคนต้องรับภาระของตัวเอง
(กาลาเทีย 6:1-5)

ดาวิด

ผมเคยชี้ให้เห็นไปบ้างแล้วว่าดาวิดทำผิดด้วยการหวังจะได้รับบำเหน็จในทันที แทนที่ จะรอคอยบำเหน็จนิรันดร์ ดาวิดทำดีต่อนาบาลเพราะหวังจะได้รับผลตอบแทน แต่เมื่อ นาบาลแสดงว่าไม่เห็นบุญคุณ ดาวิดก็พร้อมจะแก้แค้นในทันที นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ ดาวิดต้องการแก้แค้นเองแทนที่จะมอบให้กับพระเจ้า เมือเวลานั้นจึงดูเหมือนดาวิดมี ชีวิตแค่ตรงนั้นไมใช่อยู่เพื่อรอคอยชีวิตนิรันดร์ ในพระคัมภีร์ใหม่ อัครสาวกเรียกร้องให้ เรามีชีวิตปัจจุบันที่รอคอยความหวังในชีวิตนิรันดร์ :

11 ดูก่อนท่านที่รัก ข้าพเจ้าขอวิงวอนท่านทั้งหลายผู้อาศัยในโลก อย่างโลกไม่เป็นบ้านเกิดเมืองนอน ให้เว้นจากตัณหาของเนื้อหนัง ซึ่งเป็นข้าศึกต่อวิญญาณจิตของท่าน 12 จงรักษาความประพฤติอัน ดีของท่านไว้ในหมู่คนต่างชาติ เพื่อว่าเมื่อมีคนติเตียนท่านว่าประพฤติ ชั่ว เขาจะได้เห็นการดีของท่าน และเขาจะได้สรรเสริญพระเจ้าในวัน ที่พระองค์เสด็จมา
(1 เปโตร 2:11-12)

12 ดูก่อนท่านที่รัก อย่าประหลาดใจที่ท่านต้องได้รับความทุกข์ยาก อย่างแสนสาหัสเป็นการลองใจ เหมือนหนึ่งว่าเหตุการณ์อันประหลาด ได้เกิดขึ้นกับท่าน 13 แต่ว่าท่านทั้งหลายจงชื่นชมยินดีในการที่ท่าน ได้มีส่วนร่วมในความทุกข์ยากของพระคริสต์ เพื่อว่าเมื่อพระสิริของ พระเจ้าปรากฏขึ้น ท่านทั้งหลายก็จะได้ชื่นชมยินดีเป็นอันมากด้วย 14 ถ้าท่านถูกด่าว่า เพราะพระนามของพระคริสต์ ท่านก็เป็นสุข ด้วย ว่าพระวิญญาณแห่งพระสิริและของพระเจ้าทรงสถิตอยู่กับท่าน
(1 เปโตร 4:12-14)

ความเชื่อในพระธรรมฮีบรูบทที่ 11 เต็มไปด้วยเรื่องราวของหญิงชายมากมายที่ดำเนิน ชีวิตอยู่บนโลกนี้ด้วยแสงสว่างแห่งพระสัญญาของพระเจ้า และด้วยความแน่ใจใน บำเหน็จนิรันดร์ที่จะได้รับ

ชีวิตของอับราฮัมเป็นตัวอย่างของความโลเลในชีวิตคริสเตียน มีความเชื่อและการเชื่อ ฟังที่เอาแน่ไม่ได้ เราคิดว่าท่านเจ็บปวดเมื่อท่านต้องมอบภรรยาให้ผู้อื่นไปในอียิปต์ เพราะท่านพูดว่านางซารายเป็นน้องสาวไม่ใช่ภรรยา ท่านคงจะไม่ทำผิดอีก แต่เมื่ออ่าน มาถึงปฐมกาลบทที่ 20 ท่านก็ทำซ้ำอีกด้วยการบอกกับใครต่อใครว่านางซารายเป็น น้องสาว (20:13) ชัยชนะในอดีตไม่ได้เป็นหลักประกันว่าในอนาคตเราจะชนะได้แบบ เดิม เราจึงต้องระมัดระวังเพราะเรามีโอกาสล้มเหลว เราต้องพึ่งพิงพระเจ้าตลอดเวลา ด้วยการฟังพระวจนะคำ และพึ่งในพระวิญญาณของพระองค์

ดาวิดก็ไม่ต่างไปจากเรานัก ผิดพลาดล้มเหลวในเรื่อง "การเชื่อมโยง" ท่านมองเห็นได้ ถึง "ความเชื่อมโยง" ระหว่างความเชื่อของท่าน พระสัญญาของพระเจ้า และการกระ ทำที่ท่านทำต่อซาอูลในถ้ำ (บทที่ 24) แต่ในทำนองเดียวกัน หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในบทที่ 24 ดาวิดกลับมองข้ามหลักการเดียวกันนี้อย่างสิ้นเชิงในบทที่ 25 แต่ด้วยคำ พูดที่ชาญฉลาดของนางอาบีกายิล ที่เตือนดาวิดให้เห็นหลักความจริงของ "การเชื่อม โยง" ในความโง่และคำพูดสามหาวของนาบาล ผมคิดถึงพวกอัครสาวกและผู้นำ คริสตจักรในกรุงเยรูซาเล็มในพระธรรมกิจการบทที่ 10 และ 11 พวกเขาเชิญเปโตร ไปที่บ้านของคนต่างชาติ เพื่อไปประกาศพระกิตติคุณให้ทุกคนที่นั่นฟัง พวกเขาสรุป กันว่าพระเจ้าประทานความรอดให้แก่คนต่างชาติด้วยเช่นเดียวกับที่ให้คนยิว (กิจการ 11:18) แต่เมื่อพวกเขาเองออกไปประกาศ ก็ประกาศให้เฉพาะคนยิวเท่านั้น (กิิจการ 11:19) พวกเขามองไม่เห็น "การเชื่อมโยง" กันระหว่างคำสอนของพระเจ้า และการ นำไปใช้ในชีวิตจริง และเราเองทุกคนก็เป็นเหมือนกันด้วย

ดาวิดเป็นเหมือนสิ่งเตือนให้เรานึกถึงพระคุณที่เทลงมาอย่างล้นเหลือเพื่อเรา โดย เฉพาะ (ในบทนี้) พระองค์เข้ามาแทรกแซงไม่ให้เรากระทำในสิ่งที่โง่เขลา เรารู้ดีว่า เราได้รับความรอดโดยพระคุณล้วนๆ ไม่มีส่วนใดมาจากตัวเราเองเลย เรารู้ดีอีกว่า ทุก สิ่งดีในชีวิตเป็นผลมาจากพระคุณทั้งสิ้น มีหญิงชราบางคนเคยพูดไว้ว่า "ทุกอย่างล้วน เป็นพระคุณ" ซึ่งก็ใช่ และในท่ามกลางทุกสิ่งคือการเข้ามาคั่นกลางเพื่อป้องกันเราจาก ความบาปและการกระทำอันโง่เขลา ผมไม่ได้บอกว่าพระเจ้าจะกันเราออกจากความบาป เสมอไป ; ผมกำลังจะบอกว่าถ้าพระเจ้าไม่เข้ามามีส่วนในชีวิตประจำวันของเรา เราคง ต้องทำบาปมากมายเกินกว่าที่เรานึกถึง ถ้าปล่อยทิ้งไว้ดาวิดคงจะทำชีวิตของตนเอง ป่นปี้ด้วยการไปฆ่านาบาลและคนในครัวเรือน ผมสงสัยจังว่าเราคงจะทำบาปโง่เขลา ลงไปมากมายถ้าพระเจ้าไม่เข้ามาขัดขวางเอาไว้ อาจไม่ใช่วิธีเดียวกับที่ทูตสวรรค์ขัด ขวางบาลาอัม แต่เราขอบพระคุณพระองค์ที่ได้ช่วยขัดขวางเราไว้ !

สุดท้ายนี้ เราได้รับบทเรียนจากการที่ดาวิดถ่อมใจรับฟังผู้ที่ด้อยกว่า ดาวิดเป็นผู้ที่ได้ รับเลือกให้เป็นกษัตริย์องค์ต่อไปของอิสราเอล ท่านมีผู้ติดตาม 600 คน รวมทั้งอาบี อาธาร์ปุโรหิต และยังมี "เอโฟด" เพื่อแสวงหาน้ำพระทัยพระเจ้าด้วย ถึงแม้ดาวิดจะ มีการทรงนำหลายวิธีจากพระเจ้า ดาวิดยังยินยอมที่จะฟังคำของสตรีผู้นี้ นางอาบีกายิล ดาวิดอาจคิดทำสิ่งที่โง่เขลา แต่อย่างน้อยท่านก็ยังเห็นคุณค่าในถ้อยคำของนาง ท่าน รับฟังและเรียนรู้ ท่านเข้าใจดีว่าความรู้ไม่จำเป็นต้องมาจากผู้ที่่เหนือกว่าเสมอไป บาง คนจะยอมฟังเฉพาะจากผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าเท่านั้น เพราะคิดว่าไม่มีทางเรียนรู้ได้จาก ผู้ที่ต่ำกว่า สามีหลายคนไม่ยอมฟังสติปัญญาที่พระเจ้ามอบให้ผ่านทางภรรยา หรือแม้ กระทั่งผ่านทางลูกๆ ขอให้เราทั้งหลายตระหนักว่าสติปัญญาและของประทานไม่จำเป็น ต้องผูกอยู่กับตำแหน่งหน้าที่ของใครคนใดคนหนึ่่งหรือผู้ที่มีอำนาจสูงกว่า ขอให้เรา เรียนรู้จากสติปัญญาเหล่านี้ไม่ว่ามาจากแหล่งใดก็ตามที่พระเจ้าทรงใช้

นาบาล

นาบาลเป็นตัวแทนของความเลวร้ายในมนุษย์ เป็นคนหยิ่งยโสและเห็นแก่ตัว เขาไม่ ตระหนักเลยว่าความมั่งคั่งที่ได้รับนั้นมาจากพระเจ้า เขาตัดสินผู้อื่นด้วยรูปกายภายนอก เช่นวงศ์ตระกูลชื่อเสียง เขาไม่ชื่นชมในสติปัญญา และไม่ยอมฟังเสียงของผู้ที่ช่วย แบ่งเบาปัญหาได้ แม้กระทั่งช่วยชีวิตไว้ด้วย เขามองไม่เห็นถึงสติปัญญาของภรรยาที่ พระเจ้าประทานให้ เขาคิดว่าความมั่งคั่งเป็นตัววัดคุณค่าของคน จึงรู้สึกว่าไม่ต้องการ คำแนะนำจากผู้ใด เขานึกไม่ถึงว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา นาบาลเป็นคนเลวร้ายได้ ถึงที่สุด เป็นคนที่ต้องการพระคุณอย่างยิ่ง แต่กลับเชื่อมั่นว่าสามารถสร้างได้ด้วยตนเอง นาบาลมองไม่เห็นและไม่สนใจในกษัตริย์ของพระเจ้าถึงแม้จะได้ยินกับหูก็ตาม เขาเป็น คนที่ทำให้ตัวเองต้องประสบกับหายนะ

นาบาลนับว่าเป็นคนที่แย่ที่สุด และดาวิดก็เกือบทำในสิ่งที่ไม่ต่างกัน ถ้านางอาบิกายิล ไม่ห้ามไว้ ขอให้เรายกย่องในสติปัญญาของสตรีผู้นี้ และให้เกียรติแก่นาง :

30 เสน่ห์เป็นของหลอกลวง และความงามก็เปล่า ประโยชน์ แต่สตรียำเกรงพระเจ้าสมควรได้รับคำ สรรเสริญ 31 จงให้เธอรับผลแห่งน้ำมือของเธอ และให้การงานของเธอสรรเสริญเธอที่ประตูเมือง
(สุภาษิต 31:30-31).

¹¹⁹ มีการบันทึกถึงการสิ้นชีวิตของซามูเอลซ้ำอีกใน 28:3 ผมคิดว่าผู้เขียนคงไม่ได้ต้องการ บันทึกตามข้อมูลทางประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่การเสียชีวิตของซามูเอลคงมีผลกระทบที่สำคัญ ต่อเหตุการณ์ที่ติดตามมา

¹²⁰ คำว่า "ผู้ชาย" ในครัวเรือน (ในฉบับแปลภาษาอังกฤษใช้คำนี้) แปลมาจากคำในภาษา ฮีบรูที่มีความหมายว่า "ผู้ที่ถ่ายปัสสาวะรดกำแพง" ผมไม่แน่ใจว่าทำไมดาิวิดจึงใช้เฉพาะคำว่า "ผู้ชาย" กับครัวเรือนของนาบาล แต่ก็มีที่อื่นที่ใช้ในทำนองเดียวกัน เช่น 1 ซามูเอล 25:34; 1 พกษ. 14:10; 16:11; 21:21; 2 พกษ. 9:8.

¹²¹ สิ่งที่น่ามหํศจรรย์ใจในคำพูดของอาบิกายิล คือพระเจ้ายังไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้กับดาวิดจน ถึง 2 ซามูเอลบทที่ 7 คำพูดของนางไปไกลกว่าที่พระเจ้าได้เผยไว้กับดาวิดในตอนนั้น คำพูด ของนางจึงน่าจะเป็นดังคำพยากรณ์

¹²² การเลือกใช้คำพูดของนางอาบิกายิลนั้นสำคัญมาก นางเลือกใช้ภาพของรังสลิง ซึ่งเป็น อาวุธชนิดเดียวกับที่ดาวิดใช้ฆ่าโกลิอัท มาเป็นตัวเปรียบเทียบ

หรือ
"คนอย่างคุณมาทำอะไรอยู่แถวนี้?"

คำนำ

เมื่อปีที่แล้ว ผมพบว่าผมได้ทำบางสิ่งที่ไม่เคยฝันว่าจะต้องมาทำ สุขภาพของหญิงชรา ที่อยู่ข้างบ้านเราทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว มองผ่านหน้าต่างบ้านเราออกไป บางทีก็เห็น เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะในครัว บางทีก็หายไป ถ้าหายไปผมรู้เลยว่าเธอล้มลงไปนอนบนพื้นแล้ว ต้องรีบออกไปช่วย เวลาผ่านไป จากนั่งกลายเป็นนอนอยู่ที่บ้าน แล้วก็เปลี่ยนเป็นไปนอน ที่โรงพยาบาล ผมต้องคอยวิ่งเข้าวิ่งออกซื้อของให้ ของบางอย่างที่ซื้อ เกิดมาไม่เคยได้ ยินมาก่อนก็มี

อยู่มาวันหนึ่ง พยาบาลที่เคยมาเป็นประจำแวะมาเยี่ยม ผมผ่านไปเห็นเข้าจึงจอดรถลงไป ถาม เธอบอกว่าเพื่อนบ้านผมอาการแย่ลงคงจะต้องใช้วิธี "โยกย้ายถาวร" ผมงงเพราะไม่ รู้แปลว่าอะไร เธอจึงตอบว่า "มา ฉันจะแสดงให้ดู" ก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าผมกำลังยืนอยู่ที่ ทางเข้าประตูเพื่อนบ้านโดยมีนางพยาบาลสาธิตวิธี "โยกย้ายถาวร" ให้ดู เธอเอาขาสอง ข้างล็อคขาผมไว้ แล้วเอามือเหนี่ยวล็อคคอไว้ ผมรู้ทันทีเลยว่า "โยกย้ายถาวร" แปลว่า อะไร ซึ่งก็คือการต้องบังคับย้ายผู้ป่วยจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งเป็นการถาวร ปัญหาก็คือ ที่ๆเรายืนกันอยู่นั้นคือหน้าประตูบ้านซึ่งถ้าใครเห็นคงสงสัยว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ผมนึก ภาพเพื่อนบ้านหลังอื่นแถวนั้นแอบมองมาทางหน้าต่าง บางบ้านอาจใช้กล้องส่องทางใกล ด้วยซ้ำไป ! ผมจะไปอธิบายยังไงได้? ในสถานการณ์แบบนี้ผมควรทำยังไง?

เมื่อผมอ่านเรื่องราวที่ดาวิดหนีไปเมืองกัทและไปเป็นพันธมิตรกับอาคีชกษัตริย์เมืองกัทนั้น ผมอยากจะถามคำถามเดียวกัน เพราะตอนจบของพระธรรมตอนนี้ เราพบว่าดาวิดอยู่ใน กองทัพที่ออกไปกับกษัตริย์พร้อมจะร่วมรบ ที่เป็นปัญหาคือ ดาวิดอยู่ในกองทัพของ ฟิลิสเตีย และกำลังจะออกไปรบกับ อิสราเอล เราอ่านพบว่าดาวิดให้ความมั่นใจกับ กษัตริย์ฟิลิสเตียว่าพร้อมและเต็มใจแสดงให้เห็นว่าท่านและคนของท่านต่อสู้กับประชากร ของพระเจ้าได้ แล้วคนอย่างดาวิดไปทำอะไรในสถานที่แบบนี้?¹³¹ เราหวังจะพบคำตอบ เมื่อเราเรียนพระธรรมตอนที่แสนจะสลับซับซ้อนนี้ ให้เรามองดูที่พระวิญญาณของพระเจ้า เพื่อเป็นดังแสงที่จะส่องเข้ามาในใจและจิตวิญญาณของเรา เพื่อจะเข้าใจได้ในบทเรียนที่ พระเจ้าประทานให้กับเรา

ภูมิหลัง

ในบทที่ 16 ซามูเอลเจิมตั้งดาวิดขึ้นมาเป็นกษัตริย์องค์ต่อไปของอิสราเอล ในบทที่ 17 ท่านออกไปต่อสู้และฆ่าโกลิอัท ทหารกล้าของฟิลิสเตียจากเมืองกัท พอบทที่ 18 ซาอูล เริ่มหวั่นไหวเพราะความนิยมยกย่องที่ประชาชนมีให้กับดาวิดจึงแสวงหาช่องทางฆ่าดาวิด แรกๆ ท่านทำทีว่าเป็นอุบัติเหตุ แล้วในที่สุดก็ออกคำสั่งให้ฆ่า ทำให้ดาวิดจำต้องหลบหนี ไปเพื่อรักษาชีวิต ท่านกลายเป็นนักโทษที่ต้องหลบหนีอย่างไร้ความยุติธรรม

ดาวิดเริ่มหลบหนีซาอูลด้วยการไปปรากฎตัวที่เมืองโนบ ท่านต้องปกปิดความจริงจาก อาหิเมเลขปุโรหิตถึงสาเหตุที่ท่านมา ดาวิดขอปันขนมปังบริสุทธิ์จากท่านปุโรหิต และ ขอดาบของโกลิอัทไป จากเมืองโนบดาวิดหนีไปหาอาคีชกษัตริย์เมืองกัท อาคีชยินดี ให้ดาวิดลี้ภัยอยู่ด้วย แต่พวกผู้รับใช้กลับเตือนให้อาคีชทบทวนดูให้ดีๆ ดาวิดรู้ตัวว่าท่าน กำลังตกอยู่ในอันตราย จึงแกล้งทำเป็นคนบ้าเดินน้ำลายไหลยืดขีดเขียนอยู่ที่ตามประตู ทั่วเมือง อาคีชไม่สนใจคนบ้า และมองไม่เห็นประโยชน์อันใดที่จะให้ลี้ภัยอยู่ในเมือง จึง ขับไล่ดาวิดออกไปเสียจากเมืองกัท จากตรงนี้ ดาวิดจึงเริ่มรวบรวมคนที่มาเข้ากับท่าน และหลบซ่อนตัวอยู่ในที่ห่างไกลในเขตยูดาห์ตามคำแนะนำของผู้เผยพระวจนะกาด (22:5)

ในบทที่ 24 ซาอูลและดาวิดเกิดใจตรงกันเข้าไปอยู่ในถ้ำ คนของดาวิดแปลสถานการณ์ นี้อย่างผิดๆ คิดเอาว่าพระเจ้าต้องการให้ฆ่าซาอูลเพื่อปัญหาจะได้จบสิ้นลง แต่ดาวิดไม่ ยอมทำ ถึงแม้ท่านเพียงแค่แอบตัดชายเสื้อคลุมของกษัตริย์ไว้ท่านก็ถูกจิตสำนึกโจมตี อย่างรุนแรงแล้ว ดาวิดปล่อยให้ซาอูลออกจากถ้ำไป ก่อนจะแสดงตัวให้เห็น ดาวิดกล่าว ตำหนิซาอูลอย่างสุภาพในการที่ท่านออกมาไล่ฆ่าอย่างไร้เหตุผล ดาวิดให้ความมั่นใจกับ ซาอูลว่าไม่เคยคิดทำร้าย แต่มอบการทั้งสิ้นไว้กับพระเจ้า ซาอูลดูเหมือนจะสำนึก และทั้ง สองก็จากกันอย่างสันติ

ในบทที่ 25 ดาวิดถูกนาบาลชายโง่ถากถางด้วยคำพูด นาบาลผู้ทำให้ต้นตระกูลอย่าง คาเลบต้องเสียชื่อ ดาวิดตั้งใจไม่เพียงแต่จะไปฆ่านาบาลเท่านั้น แต่ฆ่าชายทุกคนในครัว เรือนทั้งสิ้น แต่เป็นเพราะสตรีที่มีสติปัญญาและเสียสละอย่างนางอาบิกายิลภรรยาของ นาบาล เข้ามาแทรก ทำให้ความโกรธของดาวิดลดลงและล้มเลิกการแก้แค้น ในการพบกัน ครั้งนี้ อาบิกายิลพูดให้ดาวิดมั่นใจว่าจะได้ขึ้นปกครองอิสราเอลแน่ และขอให้ดาวิดละ ความ แค้นไว้ที่พระเจ้าเป็นดีที่สุด ดาิวิดตกลง และทั้งคู่จากกันอย่างสันติ

บทที่ 26 ดูจะเป็นจุดสูงสุดด้านจิตวิญญาณของดาวิด ซาอูลออกตามล่าดาวิดอีกครั้ง ดาวิดรู้เข้าจึงส่งคนไปสอดแนมหาที่ตั้งค่าย ดาวิดกับอาบีชียจึงลงไปที่ค่ายในขณะที่ ทหารทุกคนนอนหลับสนิทด้วยการดลบันดาลจากพระเจ้า (26:12) ดาวิดไม่อนุญาตให้ อาบีชัยฆ่าซาอูลอย่างที่เขาต้องการ (26:8-9, 15) แต่ท่านกลับหยิบเอาหอกและเหยือก น้ำของซาอูลกลับไปเพื่อแสดงว่าท่านเข้าถึงตัวซาอูลและฆ่าได้ถ้าต้องการ โดยที่คน ของซาอูลนอนหลับไม่รู้เรื่อง

ในการเผชิญหน้ากันครั้งนี้ ดาวิดกล่าวตำหนิอับเนอร์ก่อนแล้วตามด้วยการชี้ให้เห็นข้อบก พร่องในหน้าที่ของทหารคุ้มกันที่ไม่สามารถดูแลกษัตริย์ได้ โทษนี้ถึงตาย เมื่อดาวิดพูด ตักเตือนแล้ว ท่านกล่าวว่าท่านเองเป็นผู้ช่วยชีวิตกษัตริย์ไว้หาใช่คนของซาอูลไม่ แล้วทำ ไมคนที่ช่วยชีวิตกษัตริย์ไว้จึงถูกตามล่าด้วยข้อหาลอบปลงพระชนม์ ในขณะคนที่สมควร ตายน่าจะเป็นคนที่ตามฆ่าท่านต่างหาก

ดาวิดพูดกับกษัตริย์ซาอูลว่าท่านยังสัตย์ซื่อและจงรักภักดีต่อกษัตริย์ และท่านถามอีกครั้ง ว่าเหตุใดซาอูลจึงต้องการฆ่าท่าน ท่านชี้แจงว่าน่าจะมีใครยุยงอยู่เบื้องหลัง ซึ่งเป็นการทำ ผิดอย่างมหันต์ เพราะท่านไม่เป็นอันตรายต่อซาอูล แต่ในการตามล่าดาวิดนั้นซาอูลกำลัง บีบบังคับให้ดาวิดต้องออกจากบ้านเกิดไป ออกจากสถานที่แห่งการนมัสการและแหล่ง ของพระพร ซึ่งเท่ากับเป็นการบังคับให้ดาวิดไปปรนนิบัติพระอื่น ดาวิดร้องขอต่อซาอูล ว่าอย่าให้ท่านต้องออกจากแผ่นดินนี้เลย ท่านไม่ต้องการให้โลหิตของท่านตกลงในดิน แดนต่างด้าว (26:17-20) ซาอูลสารภาพผิดและยอมรับว่าดาวิด "....จะกระทำหลาย สิ่งหลายอย่างและจะสำเร็จแน่" (26:25) ท่านกำลังใ้ห้สัญญากับดาวิดในทางอ้อมว่า ท่านจะล้มเลิกการตามล่า และเชิญชวนดาวิดว่า "จงกลับเถิด" (26:21) ผมคิดว่าซาอูล ต้องการหนุนใจให้ดาวิด "กลับมา" นมัสการโดยไม่ต้องกลัวอีกต่อไป

ถึงแม้ดาวิดได้รับการยืนยันว่าจะได้เป็นกษัตริย์องค์ต่อไปของอิสราเอล ถึงแม้ท่านได้ พิสูจน์ความเชื่อแล้ว เราพบว่าดาวิดก็ยังออกจากอิสราเอลไปยังเมืองกัท เรื่องนี้นับว่าน่า ทึ่งจริงๆ

อยู่ที่กัทดีกว่าไปอยู่ป่าช้า
(27:1-4)

1 ดาวิดนึกในใจว่า "ข้าคง_จะพินาศสักวันหนึ่ง¹³² ด้วยมือ ของซาอูล ไม่มีสิ่งใดดีกว่าที่ข้าจะหนีไปอยู่ที่แผ่นดินคน ฟีลิสเตีย แล้วซาอูลก็จะทรงเลิกไม่ติดตามข้าอีก ภายใน พรมแดนอิสราเอล และข้าจะรอดพ้นจากมือของท่านได้" 2 ดาวิดจึงลุกขึ้นยกข้ามไป ทั้งตัวท่านและคนที่อยู่กับท่าน หกร้อยคนด้วยกัน ไปหาอาคีชบุตรมาโอค กษัตริย์เมืองกัท 3 และดาวิดก็อาศัยอยู่กับอาคีชที่เมืองกัท คือตัวท่านและ คนของท่าน ทุกคนมีครัวเรือนไปด้วย ทั้งดาวิดพร้อมกับ ภรรยาสองคน คืออาหิโนอัมชาวยิสเรเอล และอาบีกายิล ชาวคารเมลแม่ม่ายของนาบาล 4 และเมื่อมีคนไปทูลซาอูล ว่า ดาวิดได้หนีไปเมืองกัทแล้ว พระองค์ก็มิได้แสวงท่าน อีกต่อไป

ข้อ 1 ทำให้เรามีความรู้สึกว่าเวลาระหว่างเหตุการณ์ในบทที่ 26 และ 27คงจะเกิดใกล้ เคียงกัน ถึงแม้ไม่มีการบันทึกไว้และไม่มีเหตุการณ์รุนแรงใดที่ทำให้ดาวิดต้องเปลี่ยนใจ กระทันหัน¹³³ http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/ ดาวิดแน่ใจมากว่าพระเจ้าจะปกป้องท่าน (24:15) และนางอาบีกายิลก็ยืน ยันในเรื่องนี้ (25:29) แต่แล้วท่านกลับพูดว่าจะต้องพินาศแน่ถ้าท่านไม่หนีไปยังดินแดน ฟิลิสเตียที่แน่ใจในความปลอดภัย (27:1) ดาวิดกล่าวไว้ในบทก่อนว่าซาอูลจะพินาศ (26:10)^{134 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} แต่ตอนนี้ท่านกลับคิดว่าท่านกำลังจะพินาศ และดาวิดเองได้ร้องขอต่อซาอูล ว่าอย่าบังคับให้ท่านต้องออกไปจากอิสราเอลเลย กลับรู้สึกว่าต้องออกไปถึงแม้ซาอูลจะ รับรองความปลอดภัยแล้วก็ตาม เรื่องนี้น่าทึ่งครับ

คำที่ดาวิดใช้ (คือคำว่า "พินาศ") นี้สำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งว่าดาวิดรู้จักธรรมบัญญัติ ของโมเสสดี มีการนำคำนี้มาใช้ถึง 18 ครั้งจากปฐมกาลถึงผู้วินิจฉัย – และจนกระทั่ง ดาวิดนำมาใช้อีกใน 26:10 และ 27:1 ในสามครั้งเป็นการกล่าวถึงการที่พระเจ้าทรง พิพากษาบรรดาศัตรูของอิสราเอล สิบเอ็ดครั้งถึงการที่พระเจ้าพิพากษาอิสราเอลเองใน ฐานะศัตรูของพระองค์ที่ไม่เชื่อฟังและละเลยพระบัญญัติ นับเป็นเรื่องน่าสนใจที่ดาวิด พึ่งประกาศว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์และผู้อื่นเป็นฝ่ายผิดนั้นกำลังใช้คำเดียวกันนี้เพื่อแสดง ให้เห็นถึงความกลัวถูกซาอูลฆ่า ดาวิดกำลังหลงประเด็น เดล ราล์ฟ ดาวิส เขียนไว้ว่า "... ความคิดที่นำดาวิดมาถึงจุดนี้คือความเชื่อที่เริ่มจะเสื่อมถอย (ตามที่ เฮช แอล เอลลิสัน เรียก):

‘แล้วดาวิดคิดในใจว่า: ‘เราต้องพินาศด้วยน้ำมือของ ซาอูลสักวันเป็นแน่ ; ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ (ที่นี่) ควรต้องหนีไปฟิลิสเตีย – ซาอูลคงจะหมดหวังในเรา เลิกติดตามหาเราในเขตแดนอิสราเอล ; เราคงจะพ้น ไปจากเงื้อมมือของท่าน [27:1]"¹³⁵ http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/

เวลาคงผ่านไปไม่นานนักนับจากดาวิดหนีไปลี้ภัยที่เมืองกัทครั้งแรก ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ นับว่าหายนะสำหรับดาวิด ท่านรอดมาได้ แต่ก็ออกมาในสภาพคนบ้าสกปรกมอมแมม เรา คงพอเดาได้ว่าพอดาวิดพ้นจากประตูเมืองกัทมาได้ ท่านคงพูดกับตัวเองว่า "จ้างให้ก็ไม่ เอาอีกแล้ว!" แต่แล้วเราก็เห็นท่านกลับมาอีก แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาคนเดียว ครั้งนี้มีผู้ติดตาม มาด้วยถึง 600 คนยังไม่นับรวมถึงครอบครัว (27:2-3)^{136 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} ดาวิดเองนำภรรยาทั้งสองไป ด้วย¹³⁷

ดาวิดคิดถูกอยู่เรื่องหนึ่ง เมื่อซาอูลได้ยินว่าดาวิดหนีไปเมืองกัท ท่านก็ล้มเลิกการตามล่า แปลว่าถ้าดาวิดยังอยู่ในอิสราเอลต่อ ซาอูลคงพยายามจะล่าดาวิดอยู่หรือเปล่า? ที่ไม่น่า ประหลาดใจนักคือซาอูลไม่คิดจะไปไล่ล่าดาวิดที่ฟิลิสเตีย เพราะท่านเองไม่เคยกระตือรือ ร้นที่จะไปสู้กับพวกฟิลสเตียอยู่แล้ว โยนาธานบุตรของท่านต่างหากที่ลุกขึ้นมาทำ แต่การ ที่ "คิดถูก" ในเรื่องของซาอูลก็ไม่ได้หมายความว่าดาวิดคิดถูกในเรื่องการหนีไปในดินแดน ฟิลิสเตีย แต่ไม่ว่าผมคิดอะไร ผู้เขียนได้ทำให้เรื่องนี้กระจ่างชัดขึ้นมา

มีที่อยู่เป็นของตนเอง
(27:5-7)

5 แล้วดาวิดจึงทูลอาคีชว่า "ถ้าข้าพระบาทเป็นที่โปรดปรานในสาย พระเนตรของฝ่าพระบาท ขอทรงให้เขามอบที่ในหัวเมืองแก่ข้าพระ บาทสักแห่งหนึ่ง เพื่อข้าพระบาทจะได้อาศัยอยู่ที่นั่น ไฉนผู้รับใช้ ของฝ่าพระบาทจะอยู่ในกรุงกับฝ่าพระบาทเล่า" 6 ในวันนั้นอาคีช ทรงมอบเมืองศิกลากให้ ศิกลากจึงเป็นหัวเมืองขึ้นแก่กษัตริย์ยูดาห์ จนถึงทุกวันนี้ 7 ระยะเวลาที่ดาวิดเข้าไปอยู่ในแผ่นดินฟีลิสเตียนั้น เป็นหนึ่งปีกับสี่เดือน คุณคงพอนึกออกว่า ดาวิดและนักรบ 600 คนพร้อมทั้งครอบครัวจะสร้างผลกระทบแบบ ใดให้กับเมืองกัท อาคีชและชาวกัทคงพอรู้อยู่ว่าดาวิดจะขอสิ่งใด และดาวิดก็ร้องขอจาก อาคีช ท่านขอสักเมืองหนึ่งที่ท่านและคนของท่านทั้งหมดจะอาศัยอยู่อย่างเป็นสัดส่วนได้ เป็นคำขอที่สมเหตุผล อาคีชจึงตัดสินใจยกเมืองศิกลากให้ เมืองนี้อยู่ห่างจากกัทไปทาง ตะวันออกเฉียงใต้ประมาณ 40 กม. ซึ่งค่อนข้างจะไกลจากสายตาของชาวฟิลิสเตีย และ ไม่ไกลนักจากอิสราเอล ทำให้ดาวิดและพรรคพวกมี "ที่อยู่เป็นของตนเอง" เป็นที่อยู่ที่ ห่างไกลจากความควบคุมของอาคีช คล้ายๆกับย้ายไปอยู่ให้ไกลจากพ่อตา-แม่ยายเพื่อ จะมีชีวิตเป็นส่วนตัว ดาวิดอาศัยอยู่ในฟิลิสเตียเป็นเวลาหนึ่งปีกับสี่เดือน แต่เมืองศิกลาก กลับกลายไปเป็นเมืองในครอบครองของอิสราเอลอย่างถาวร (ข้อ 6-7)

ปิดหูปิดตาอาคีช
(27:8-12)

8 ฝ่ายดาวิดกับคนของท่านก็ขึ้นไปปล้นชาวเกชูร์ คนเกอร์กาชี คนอามาเลข เพราะประชาชาติเหล่านี้เป็นชาวแผ่นดินนั้นตั้งแต่สมัยโบราณ ไกลไปจนถึง เมืองชูร์ถึงแผ่นดินอียิปต์ 9 ดาวิดก็โจมตีแผ่นดินนั้น ไม่ไว้ชีวิตผู้ชายหรือผู้หญิง แต่ริบแกะ โค ลา อูฐ และเสื้อผ้า แล้วกลับมาหาอาคีช 10 เมื่อไรอาคีชถามว่า "วันนี้ท่านไปปล้นผู้ใดมา" ดาวิดก็ทูลว่า "ปล้นถิ่นใต้ที่แผ่นดินยูดาห์" หรือ "ปล้นเนเกบที่ตระกูลเยราเมเอล" หรือ "ปล้นถิ่นใต้คนเคไนต์" 11 ดาวิดมิได้ ไว้ชีวิตผู้ชายหรือผู้หญิงที่จะนำมาที่เมืองกัท โดยคิดว่า "เกรงว่า เขาจะบอก เรื่องของเรา และกล่าวว่า 'ดาวิดได้ทำอย่างนั้นๆ'" นี่เป็นวิธีการ ขณะที่ท่าน อาศัยอยู่ในแผ่นดินฟีลิสเตีย 12 อาคีชทรงวางพระทัยในดาวิด ด้วยทรงดำริว่า "เขาได้กระทำให้อิสราเอลชนชาติของเขาเกลียดอย่างที่สุด เพราะฉะนั้นเขาจึง เป็นผู้รับใช้ของเราได้ตลอดไป"

ดาวิดและคนของท่านได้มีที่อยู่เป็นของตนเอง แต่เขายังต้องทำมาหาเลี้ยงชีพ การแก้ปัญ หาของดาวิดนั้นชาญฉลาด ท่านใช้ศิกลากเป็นกองบัญชาการบริหารงาน จากที่เมืองนี้ ท่านและพรรคพวกออกโจมตีและปล้นบรรดาเมืองที่เป็นศัตรูของอิสราเอล บางพวกเรารู้ จักดี เช่นชาวอามาเลข แต่บางพวกเช่นเกอร์กาซีเราไม่รู้จัก รู้แต่เพียงว่าเป็นพวกที่อาศัย อยู่ในแผ่นดินตั้งแต่ครั้งโบราณ อาจจะสรุปได้ว่าคนเหล่านี้เป็น "ชาวคานาอัน" ที่จำต้อง ถูกกำจัด (ดูอพยพ 23:23; กันดารวิถี 21:3; เฉลยธรรมบัญญัติ 7:1-5; ผู้วินิจฉัย 1:17)

ถ้าเป็นเช่นนี้ (เราอาจมีข้อข้องใจอยู่บ้างตัวอย่างเช่นในกรณีของชาวเกอร์กาซี) การฆ่า "ชาวคานาอัน" ทั้งหมดจึงเป็นการสมควร ผมต้องชี้ให้เห็นว่า ถึงแม้ดาวิดจะฆ่าทุกคนรวม ทั้งเด็กในหมู่บ้านที่เข้าไปปล้น ท่านไม่ได้ฆ่าสัตว์เลี้ยงทั้งหมด ท่าน "ริบแกะ โค ลา อูฐ และเสื้อผ้า" (ข้อ 9) ถ้าดาวิดโจมตีคนเหล่านี้เพื่อทำตามคำสั่งของพระเจ้า ท่านก็ไม่ต่าง ไปจากซาอูล ที่ไว้ชีวิตกษัตริย์และฝูงสัตว์ที่ดีที่สุด ดังนั้นการปล้นโจมตีคนเหล่านี้เป็น การกระทำเพื่อผลประโยชน์ เช่นการหาเสบียงอาหารให้ครอบครัว ท่านฆ่าคนทั้งหมด ไม่มีผู้ใดเหลือรอดชีวิต ไม่ใช่เป็นเพราะพระเจ้าสั่ง แต่เป็นเพราะเพื่อปกปิดการกระทำ ของท่านไม่ให้รั่วไหล (ดูข้อ 11)

ดาวิดอาจกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง (เช่นฆ่าคนที่พระเจ้าประสงค์จะให้กำจัด) แต่ด้วยเหตุผล ที่ผิด พระเจ้าทำพระประสงค์ของพระองค์ให้สำเร็จโดยการใช้คนที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่พระ องค์ปรารถนาให้ทำ เราเห็นได้ในกรณีพี่ชายของโยเซฟ (ดูปฐมกาล 50:20) และดูเหมือน เป็นสิ่งที่ดาวิดกำลังกระทำในเขตแดนฟิลิสเตีย

ดาวิดอาจทำในสิ่งที่ไม่ฉลาดนักด้วยการหนีเข้าไปในฟิลิสเตีย แต่ท่านเป็นคนฉลาดแกม โกงทีเดียว กษัตริย์อาคีชอาจคิดว่าตนเองนั้นเฉียบแหลม แต่ผมกลับคิดว่าเขาเป็นคนซื่อ และไม่ทันคน^{138 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} ดาวิดมาที่ฟิลิสเตียอย่างมี "ข้อกังขา" แต่อาคีชกลับเห็นเป็นของมีค่า เป็นเพชรประดับมงกุฎ การมีดาวิดอยู่ในฟิลิสเตียดูเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่าของอาคีช เพราะ ดูภายนอกเหมือนดาิวิดกำลังต่อสู้กับอิสราเอลเพื่อฟิลิสเตีย (27:10) ซึ่งก็แปลว่าคนอิสรา เอลไม่มีวันจะรับดาวิดกลับไป และแน่นอนไม่มีทางได้เป็นกษัตริย์ของอิสราเอลอีกต่อไป (เทียบกับ 21:11; 27:12) แทนที่จะมาเป็นภาระให้กับอาคีช ดาวิดต้องการเป็นผู้อำนวย ประโยชน์ให้ ทุกครั้งหลังการปล้น ดูเหมือนดาวิดมารายงานและแบ่งของที่ริบได้ให้กับ อาคีช (27:9) อาคีชคิดว่ามีดาวิดอยู่ในกำมือและสามารถ "ใช้" ให้เกิดประโยชน์ฝ่ายตน ได้

อาคีชคงไม่ใช่คนช่างสังเกตุ ดาวิดไม่ได้กำลังฆ่าคนอิสราเอลสักนิด แต่ฆ่าเหล่าศัตรูของ อิสราเอลต่างหากโดยใช้เมืองศิกลากที่ลี้ภััยอยู่เป็นศูนย์กลาง ถึงแม้ไม่มีกล่าวอยู่ในพระ ธรรมตอนนี้ แต่อีกไม่นานเราจะเห็นว่าดาวิดแบ่งของที่ริบมาได้ให้กับคนที่ท่านต้องไปฆ่า - คือพี่น้องร่วมชาติ :

26 เมื่อดาวิดมาถึงเมืองศิกลากแล้ว ก็ส่งของที่ริบได้นั้นส่วนหนึ่ง ไปให้เพื่อนซึ่งเป็นพวกผู้ใหญ่ในยูดาห์กล่าวว่า "นี่เป็นของขวัญ ฝากมาให้ท่านซึ่งเป็นส่วนของของริบจากศัตรูของพระเจ้า" 27 คือ แก่คนที่อยู่ในเบธเอลในราโมทที่เนเกบ ในยัททีร 28 ในอาโรเออร์ ในสิฟโมท ในเอชเทโมอา 29 ในราคาล ในหัวเมืองของคนเยราเม เอล ในหัวเมืองของคนเคไนต์ 30 ในโฮเรมาห์ ในโบราชาน ใน อาธาค 31 ในเฮโบรน คือให้แก่ทุกตำบลที่ดาวิดกับคนของท่าน ได้เคยไปๆมาๆ (1 ซามูเอล 30:26-31) คุณเห็นสิ่งที่ดาวิดนำเสนอกษัตริย์อาคีชเพื่อเป็นการตบตาในสิ่งที่ท่านทำจริงหรือเปล่า ? ท่านบอกกับอาคีชว่าท่านไปต่อสู้กับชาวอิสราเอลพี่น้องร่วมชาติ ทำให้กษัตริย์ฟิลิสเตีย เข้าใจว่า "เขาได้กระทำให้อิสราเอลชนชาติของเขาเกลียดอย่างที่สุด" (27:12) ในความเป็นจริง ท่านไปต่อสู้กับบรรดาศัตรูของอิสราเอล และนำของที่ริบได้ไปให้พี่น้อง ร่วมชาติ ทำให้ท่านได้กลับไปเยี่ยมพวกเขาบ่อยครั้ง (30:26-31) ดาวิดเอาใจชาวอิสราเอล ในขณะอยู่ในความคุ้มครองของฟิลิสเตีย เราคงเรียกได้ว่าดาวิดกำลัง "จับปลาสองมือ"

ในระหว่างนี้ดาวิดอาจปลอบใจตนเองว่า: "นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด" ท่านไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน อยู่ในถิ่นทุรกันดารของอิสราเอลอีกต่อไป ; สามารถไปใหนมาใหนได้ตามต้องการและมีคนเคารพ นับถือ เข้าไปพบกษัตริย์ได้ตลอดเวลา ไม่ต้องไป "ขอ" ปันอาหารจากผู้ใด แต่อยู่ดีกินดีจากของ ที่ริบมาได้ ท่านไม่ต้องกลัวจะถูกคนอิสราเอลหักหลัง ท่านไปเยี่ยมเยียนและแบ่งปันข้าวของให้ แก่คนอิสราเอลตลอดเวลา และถ้าซาอูลไม่คิดจะจัดการกับศัตรูที่อยู่รอบด้าน ดาวิดจะลงมือเอง ดูเหมือนดาวิดจะได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง (ทั้งอิสราเอลและฟิลิสเตีย) แต่แล้วไม่นาน ลูกเจี๊ยบที่แอบ เลี้ยงไว้ "มันเริ่มจะขัน"

อุ๊ย ! (28:1-2)

1 อยู่มาในครั้งนั้น คนฟีลิสเตียได้รวบรวมกำลังเพื่อทำสงครามสู้รบ กับอิสราเอล และอาคีชตรัสกับดาวิดว่า "จงเข้าใจเถิดว่า ท่านกับคน ของท่านจะออกทัพไปกับเรา" 2 ดาวิดทูลอาคีชว่า "ดีทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าพระบาทจะได้ทราบว่าผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทจะกระทำอะไรได้บ้าง" และอาคีชรับสั่งกับดาวิดว่า "ดีแล้ว เราจะให้ท่านเป็นองครักษ์ของเรา ตลอดชีพ"

สองสามเดือนที่ผ่านมา มีหลายครอบครัวเลือกที่จะให้ลูกๆนั่งอยู่ด้วยในช่วงเรียนรอบ 11 โมงเช้า มีการตั้งชื่อเรื่องชื่อตอนพร้อมทั้งวาดการ์ตูนประกอบบทเรียนให้กับผมด้วย ทั้ง ตอนเก่าตอนใหม่ มีเพื่อนรุ่นเยาว์ตั้งชื่อตอนและเขียนภาพการ์ตูนประกอบมาให้สำหรับ ตอนนี้ เมื่อผมสอนมาถึงบทนี้ มีเสียงเด็กคนหนึ่งร้องออกมาว่า "โอ๊ะ โอ๋ !" ผมว่าใช่ครับ เธอเสียวไส้แทนดาวิด ผมจึงตั้งชื่อตอนสำหรับสองข้อแรกของบทที่ 28 นี้ว่า "อุ๊ย"

ฟิลิสเตียยังทำสงครามกับอิสราเอลอย่างต่อเนื่องตามที่เราอ่านในพระธรรม 1 ซามูเอล ดู เหมือนครั้งนี้แม่ทัพของฟิลิสเตียตัดสินใจออกรบกับอิสราเอลอีก อาคีชแจ้งเรื่องนี้ให้ดาวิด ทราบ และ "ให้เกียรติ" ดาวิดด้วยการให้ท่านและพรรคพวกเข้าร่วมรบด้วย ผมไม่ทราบว่า ดาวิดประหลาดใจขนาดใหน แต่สิ่งที่ท่านตอบกษัตริย์ไปนั้นทำให้เราประหลาดใจยิ่งกว่า : "ดีทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าพระบาทจะได้ทราบว่าผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทจะกระทำอะไร ได้บ้าง"

ฟังดูเหมือนเป็นคำพูดของพวกผู้ชายขี้โอ่ "นี่พวกนาย ฉันจะเอาพวกนายออกไปรบด้วย" "ได้เลยลูกพี่ คราวนี้จะได้เห็นผีมือพวกเราซะที " ดาวิดหมายความตามที่พูดจริงหรือ ? ท่านรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกไป ? ผมสงสัยว่าดาวิดคงตกใจเลยพูดออกไปแบบไม่ ทันได้ตั้งตัว ที่แน่ๆคือท่านพูดในสิ่งที่อาคีชอยากฟัง เพราะกษัตริย์ตอบสนองต่อคนขี้โม้ อย่างดาวิดโดยแต่งตั้งให้เป็นราชองค์รักษ์ตลอดชีพ น่าทึ่งไหมครับ ! ดาวิดผู้ที่ครั้งหนึ่ง เคยเป็นผู้ถือเครื่องอาวุธให้กับซาอูล (16:21) ตอนนี้กลับได้รับเลือกให้เป็นราชองค์รักษ์ ของกษัตริย์ฟิลิสเตีย และกำลังออกไปร่วมรบกับฟิลิสเตียเพื่อต่อสู้กับอิสราเอล แน่นอน ผู้อ่านอย่างเราๆท่านๆคงอยากจะถามว่า "แล้วคนอย่างคุณมาทำอะไรอยู่แถวนี้ ?"

บทสรุป

ก่อนที่จะสรุปบทเรียนตอนนี้ สิ่งแรกที่เราต้องพูดกันคือ "เรื่องนี้ยังไม่จบครับ" ผู้เขียนมีวิธี การแยบยลที่ทำให้เราต้องเกาหัวด้วยความสงสัย แถมยังตามด้วยเรื่องที่สลับซับซ้อน หนักขึ้นไปอีก (เรื่องซาอูลไปปรึกษาคนทรงที่เมืองเอนโดร์ใน 28:3-25) เรื่องที่เริ่มต้นใน บทที่ 27 จะสรุปลงได้ในบทที่ 29-31 แต่เราจะไม่ได้คำตอบอย่างเร็วๆง่ายๆ หรอกครับ ; เราต้องติดอยู่กับคำถามนี้อีกพอควร เราจึงต้องหยุดและใช้ความคิดกันสักหน่อย ผู้เขียน ไม่ได้กำลังเล่านิทานที่ตอนจบแฮปปี้เอ็นดิ้งนะครับ ; ท่านกำลังเล่าเรื่องจริง จริงชนิดที่ ทำให้เราหัวหมุนทีเดียว พวกเราต้องการให้พระคัมภีร์พูดในทุกสิ่งหรือเปล่าครับ เพื่อ เราจะไม่ต้องหยุดคิดพิจารณาด้วยตัวเราเอง ? ถ้าเช่นนั้นเราจะไม่ได้อะไรเลย บ่อยครั้ง ที่ในพระคัมภีร์เล่าเรื่องราวของปัญหา แล้วทิ้งท้ายไว้ให้เราคิด พระคัมภีร์ไม่ได้คิดแทนเรา ไปเสียทั้งหมด ; แต่กลับกระตุ้นให้เราใช้ความคิด เราต้องไม่นำเอาพระคำมาคิดหรือตี ความเอาเองตามใจชอบ แต่เราควรนำมาคิดในแง่ที่เป็นพระวจนะจากพระเจ้า พระคัมภีร์ สอนเราอย่างไรสำหรับเรื่องราวในตอนนี้ ?

เราสามารถเรียนได้จากบทเรียนตอนนี้ (และตอนอื่นๆอีกหลายตอน) ว่าพระคัมภีร์ไม่ได้ สร้างวีรบุรุษให้เราหลงไหล ในแวดวงทั้งคริสเตียนและไม่ใช่คริสเตียนทุกวันนี้แทบไม่ ต่างกัน คนส่วนมากจะมีวีรบุรุษประจำใจ สิ่งนี้ทางฮอลลีวู้ดมีจัดไว้เตรียมเพื่อตอบสนอง ต่อความต้องการของเยาวชน พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่มักคิดว่าตัวเองอาบน้ำร้อนมาก่อน อาจเป็นพวกที่ติดดาราทีวีจนงอมแงม แอบส่งของขวัญไปให้กำลังใจวีรบุรุษในจอเหล่านี้ แต่พอวีรบุรุษของคริสเตียนล้มเหลว เราทนแทบไม่ได้ อยากเหวี่ยงเขาไปให้พ้นหน้าพ้นตา เพราะเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด ถ้าผู้นำของเราไม่สามารถทำตามมาตรฐานที่เราตั้งไว้ เราก็พูดกับตัวเองว่า แล้วจะให้เขาเป็นแบบอย่างได้อย่างไร ? ความล้มเหลวของผู้นำ คริสเตียนในสายตาของผู้คนทั่วไป จะมีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อชุมชนคริสเตียนใน ที่นั้นๆ

วีรบุรุษเช่นนี้ไม่มีในพระคัมภีร์ ไม่มีชายหรือหญิงคนใดที่มีสัมผัสพิเศษ ทำทุกสิ่งให้ ประสพผลสำเร็จอย่างง่ายดาย ไม่มีการทำผิด ในพระคัมภีร์มีทั้งชายและหญิงที่เต็มไป ด้วยข้อบกพร่อง มีจุดอ่อนเช่นเราทั้งหลาย อย่างที่ยากอบเรียกว่า "เป็นมนุษย์ที่มี สภาพเหมือนกับเราทั้งหลาย" (ยากอบ 5:17) อับราฮัมผู้เคยยินยอมมอบบุตรชาย อิสอัค ยินยอม"ยกภรรยา" นางซาราห์ให้ไปโดยอ้างว่าเป็นน้องสาว (และทำมากกว่าหนึ่ง ครั้ง ดูปฐมกาล 12:13; 20:10-13) ยาโคบชายที่ยังไม่ได้มาตรฐานเซลส์แมนขายรถมือ สองยกโหล ถึงแม้จะมี "คุณลุง" เป็นเจ้าของกิจการด้วยซ้ำไป^{139 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} เรากำลังเห็นจุดอ่อน ของดาวิด และแน่นอนเรารู้จักคนอย่างกิเดโอน โยนาห์ และเปโตร ในพระคัมภีร์ไม่มีใคร เป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีบิดาที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีภรรยาที่สมบูรณ์แบบ^{140 http://www.bible.org/docs/ot/books/1sa/deffin/} พระเจ้าไม่ ต้องการให้เราหลงไหล "บูชา" ในมนุษย์คนใดจนกลายเป็นรูปเคารพของเรา พระองค์ต้อง การให้เราบูชาพระองค์ เมื่อเราบูชามนุษย์ เราไม่เพียงแต่ทำสิ่งที่โง่เขลา แต่เรากำลัง สร้างปัญหาให้กับตัวเราเองและคนที่เราหลงบูชา

เรามาเข้าสู่เรื่องสุดท้ายกัน ผู้เขียนต้องการสอนผู้อ่านถึงสิ่งใดในสมัยนั้น และเนื้อหานี้ สอนสิ่งใดกับเราในสมัยนี้ ? ให้เริ่มจากในสมัยของผู้เขียนก่อน¹⁴¹ เราไม่รู้แน่ชัดว่าพระ ธรรม 1 ซามูเอลนี้เขียนขึ้นเมื่อใด แต่เรารู้ว่าเขียนขึ้นหลังเหตุการณ์ผ่านไปนานพอสมควร และนี่เองทำให้เรารู้จักคำว่าหญิง "คนทรง" ในสมัยพระธรรม 1 ซามูเอล ว่าคือ "ผู้เผย พระวจนะ" ในสมัยของผู้อ่าน (1 Samuel 9:9) เรารู้อีกด้วยว่าเมืองศิกลากที่ถูกมอบให้ กับดาวิดใน 1 ซามูเอล 27 นั้นตกเป็นเมืองในครอบครองของกษัตริย์อิสราเอลมาจนถึง สมัยของผู้อ่าน (1 ซามูเอล 27:6) ดูเหมือนเหตุการณ์ที่บันทึกไว้ในตอนนี้เป็นคำสั่งสอน สำหรับบรรดา "กษัตริย์" ในสมัยที่มีการเขียนพระธรรม 1 และ 2 ซามูเอล และมีการนำมา อ่านเป็นครั้งแรก คุณว่าพวกเขาเห็นอันตรายจากการเป็นพันธมิตรกับต่างชาติไหม ? น่าจะ เห็นนะครับ เพราะนี่คือภัยที่เกิดอย่างสม่ำเสมอตลอดมาในประวัติศาสตร์ของอิสราเอล บทเรียนที่ดาวิดได้รับในฐานะ "กษัตริย์ในอนาคต" นั้น เป็นบทเรียนเดียวกันสำหรับกษัตริย์ ทุกพระองค์รวมทั้ง "กษัตริย์ในอนาคต" ด้วย "

ยังมีบทเรียนสำหรับสามัญชนในยุคนั้นด้วย และบทเรียนเหล่านี้ก็เหมาะสำหรับพวกเราทั้ง หลายในปัจจุบันเช่นกัน แน่นอนเมื่อเริ่มอ่านสองข้อแรกของ 1 ซามูเอล 28 เราต้องหยุด ถามว่า "ดาวิดเอาตนเองเข้าไปอยู่ในสภาพนั้นได้อย่างไร ?" ท่านทำผิดตรงไหน ? ท่าน พลาดไปได้อย่างไร ? ให้เรานำคำถามนี้มาไตร่ตรองให้ดี และด้วยการอธิษฐานขอความ เข้าใจ ผมขอยืนยันว่าคริสเตียนในสมัยนี้ทำผิดได้พอๆกับเมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว ปัญหา และการแก้ใขก็ไม่ต่างกัน ผมขอชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดบางประการที่ดาวิดได้กระทำ

ประการแรก ดาวิดกำลังตกอยู่ในอาการของ "ความโดดเดี่ยว" ดาวิดเป็นผู้อยู่ใน อุปการะเลี้ยงดูของคนอื่น มีซามูเอล ผู้ไม่เพียงแต่เจิมตั้งให้ท่านเป็นกษัตริย์องค์ต่อไป ของอิสราเอล แต่เป็นคนที่ดาวิดหนีไปพึ่งเมื่อถูกซาอูลตามฆ่า (1 ซามูเอล 19:18-24) ยังมีอาบียาร์ธาร์ทายาทของอาหิเมเลขที่หนีตามดาวิดมาพร้อมด้วยเอโฟด (1 ซามูเอล 22:20-23; 23:6) มีโยนาธานที่คอยหนุนหลังอยู่ ให้ความมั่นใจว่าดาวิดจะได้ขึ้นครอง เป็นกษัตริย์องค์ต่อไป (1 ซามูเอล 20:12-17, 41-42; 23:15-18) แล้วยังมีอาบีกายิล ที่เป็นกำลังใจให้อย่างมาก ทำให้ท่านทำในสิ่งที่ถูกต้องในฐานะกษัตริย์องค์ต่อไปของ อิสราเอล (1 ซามูเอล 25:26-31)

ถึงแม้ดาวิดจะมีคนคอยช่วยเหลืออยู่มาก ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยเปิดเผยตัวตนนัก คำพูด ใน 27:1 นั้นท่านพูดกับตนเอง ดาวิดเป็นโรคที่ผมขอเรียกว่า "สู้อย่างโดดเดี่ยว" เป็น เพราะความรู้สึก "โดดเดี่ยว" นี้เองที่ทำให้วิญญาณต้องดิ้นรนต่อสู้กับความเจ็บปวดตาม ลำพัง ถึงแม้ผู้เผยพระวจนะอย่างเอลียาห์ก็ยังถูกโจมตีด้วยอาการในแบบเดียว :

9 ที่นั่นท่านมาถึงถ้ำแห่งหนึ่งก็เข้าพักอยู่ และดูเถิด พระวจนะ ของพระเจ้ามาถึงท่าน และพระองค์ตรัสกับท่านว่า "เอลียาห์เอ๋ย เจ้าทำอะไรอยู่ที่นี่" 10 ท่านทูลว่า "ข้าพระองค์ร้อนรนเพื่อพระเย โฮวาห์พระเจ้าจอมโยธา ยิ่งนัก เพราะประชาชนอิสราเอลได้ทอด ทิ้งพันธสัญญาของพระองค์ พังแท่นบูชาของพระองค์ลงเสีย และ ประหารผู้เผยพระวจนะของพระองค์เสียด้วยดาบ และข้าพระองค์ ข้าพระองค์แต่ผู้เดียวเหลืออยู่และเขาทั้งหลายแสวงชีวิตของ ข้าพระองค์เพื่อจะเอาไปเสีย" (1 พกษ. 19:9-10)

13 และเมื่อเอลียาห์ได้ยินท่านก็เอาผ้าคลุมหน้าไว้ ออกไปยืน อยู่ที่ปากถ้ำ และดูเถิด มีเสียงมาถึงท่านว่า "เอลียาห์เอ๋ย เจ้า ทำอะไรอยู่ที่นี่" 14 ท่านทูลว่า "ข้าพระองค์ร้อนรนเพื่อพระเยโฮ วาห์พระเจ้าจอมโยธายิ่งนัก เพราะว่าประชาชนอิสราเอลได้ทอด ทิ้งพันธสัญญาของพระองค์ พังแท่นบูชาของพระองค์ลงเสีย และ ประหารผู้เผยพระวจนะของพระองค์เสียด้วยดาบ และข้าพระองค์ ข้าพระองค์แต่ผู้เดียวเหลืออยู่ และเขาทั้งหลายแสวงชีวิตของข้า พระองค์เพื่อจะเอาไปเสีย" (1 พกษ. 19:13-14)

เมื่อใดก็ตามที่เราคิดว่าเรากำลังต่อสู้ดิ้นรนเรื่องฝ่ายวิญญาณอย่างโดดเดี่ยว เราก็กำลัง หลอกตัวเอง และเร่งไปสู่ความตกต่ำฝ่ายวิญญาณ ดาวิดดูจะตกอยู่ในสถานการณ์ "สู้ อย่างโดดเดี่ยว" นี้ในความคิดของตนเอง ท่านไม่ได้แสวงหาการทรงนำจากพระเจ้า ทั้งๆ ที่พระองค์พร้อมและคอยอยู่ แต่ท่านไม่ต้องการทำ

ประการที่สอง ดาวิดมักจะหลงลืมในสิ่งที่ควรจะจำ อาการนี้น่าเป็นห่วงมากครับ ชน ชาติอิสราเอลหลงลืมอยู่ร่ำไปว่าพระเจ้าได้จัดเตรียมและนำพวกเขาอย่างสัตย์ซื่อตลอดมา ทั้งอดีตที่ไกลและไกล้ ในเฉลยธรรมบัญญัติโมเสสย้ำเตือนคนอิสราเอลอยู่ตลอดเวลาให้ "จดจำ" ทุกสิ่งที่พระเจ้ากระทำให้ และเตือนไม่ให้ "หลงลืม" สิ่งเหล่านั้น ดาวิดลืมหมด สิ้นโดยเลือกที่จะหนีออกไปจากแผ่นดินอิสราเอลและไปหาความคุ้มครองในแผ่นดินฟิลิส เตียแทน ดาวิดลืมถ้อยคำที่พระเจ้าตรัสผ่านมาทางซามูเอลและคนอื่นๆ ท่านลืมการช่วยกู้ ให้พ้นจากซาอูลหลายครั้งหลายครา ท่านลืมคำสั่งของผู้เผยพระวจนะกาดที่ให้ออกมาจาก ที่กำบังเข้มแข็ง (แน่นอนอยู่นอกประเทศ) และกลับคืนสู่แผ่นดินยูดาห์ (1 ซามูเอล 22:5) ท่านลืมคำพูดที่ตนเองที่พูดไว้ไม่นาน ถึงพระพรที่จะได้รับเมื่ออยู่ในแผ่นดิน และคำสาป แช่งถ้าต้องจากไป (บทที่ 26) ดาวิดลืมแม้กระทั่งความหายนะที่ท่านเผชิญเมื่อครั้งหนีไป พึ่งอาคีชที่เมืองกัท (21:10-15) การหลงลืม (คำสั่งของพระเจ้า พันธสัญญา และความ สัตย์ซื่อของพระองค์) มักเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลวที่นำพาไปสู่ความหายนะ

ประการที่สาม ดาวิดดูเหมือนจะปิดหูปิดตาต่อสิ่งที่ท่านกระทำและผลลัพท์ของมัน ท่านพยายามทำให้ดูเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ท่านไม่ต้องการล้มเหลว และไม่ได้ต้องการ จะเข้าไปอยู่ในกองทัพของฟิลิสเตียเพื่อไปต่อสู้กับซาอูล กับโยนาธานและทหารอิสราเอล ที่ท่านอยากทำคือหลบไปจากอิสราเอลสักพัก เพื่อให้ซาอูลผ่อนลงและล้มเลิกการตามฆ่า แต่การทำบาปหนึ่งเป็นประตูที่เปิดออกไปสู่บาปอื่นๆ และอื่นๆอีก และนี่คือสิ่งที่เกิดกับ ดาวิด สถานการณ์จากแย่เป็นตกต่ำลงเรื่อยๆ และดาวิดตกลงไปลึกมากจนหาทางกลับขึ้น มาไม่ได้ มันเริ่มจากสิ่งที่ดูเหมือนความเชื่อที่คลอนเล็กน้อย แต่จบลงในสถานการณ์ที่ ร้ายแรงที่ดาวิดเริ่มรู้สึกว่าตนเองเป็นเหมือนโกลิอัท ที่ต้องออกไปสู้กับกษัตริย์ซาอูลและ ชนชาติอิสราเอล

ประการที่สี่ การตัดสินใจของดาวิดนั้นกระทำตามที่ "ตาเห็น" มากกว่าทำด้วย "ความเชื่อ" ดาวิดไม่ได้มองสถานการณ์ที่ท่านกำลังเผชิญอยู่ด้วยสายตาของความเชื่อ แต่ด้วยสายตาของมนุษย์ ท่านประเมินสถานการณ์ตามแบบมนุษย์ เป็นการไม่ใส่ใจต่อการ จัดเตรียมของพระเจ้าในอดีต พระสัญญาและการเปิดเผยของพระองค์ ดาวิดใช้สายตา ของมนุษย์ และที่ท่านเห็นก็คือความตายแน่นอนถ้าขืนอยู่ต่อไปในอิสราเอล "ความหวัง" เดียวของท่านอยู่ในความเมตตา อำนาจ และความคุ้มครองของกษัตริย์ต่างชาติ นี่ไม่ใช่ความเชื่อ แต่เป็นความกลัวที่กำลังมีอำนาจอยู่เหนือท่าน

ประการที่ห้า ความล้มเหลวของดาวิดไม่ได้เกิดจากการตอบสนองต่อชัยชนะที่ ท่านได้มา หรือเป็นการทดลอง หรือเหตุการใหญ่ใดๆ ผมคิดว่า เราคงรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าการตอบสนองของดาวิด จะเป็นไปอย่างตื่นตระหนก หรือนิ่งงันไปด้วยความตกใจ หรือ ต่อต้าน หรืออยากลองดี แต่ความจริงก็คือในพระคัมภีร์ไม่ได้พูดเช่นนั้น เรื่องก็คือความล้ม เหลวของดาวิดในบทที่ 27 นั้นจ่ออยู่ติดกับ"ความสำเร็จ"ใน บทที่ 26 ซึ่งไม่ต่างไปจาก เอลียาห์ซึ่งกลายเป็นมนุษย์ถ้ำไป (ขอโทษครับ) หลังจากพึ่งมีชัยชนะบนภูเขาคารเมลมา หยกๆ

สิ่งนี้เกี่ยวกับความล้มเหลวของดาวิดในบทที่ 27 อย่างไร ? ผมคิดว่าผมพอรู้ มันเป็นศัตรู ตัวฉกาจตัวหนึ่งในชีวิตคริสเตียนทีเดียว – ความเหนื่อยล้า ให้เราลองมาฟังคำหนุนใจ ในเรื่องความเหนื่อยล้ากันดู :

9 อย่าให้เราเมื่อยล้าในการทำดี เพราะว่าถ้าเราไม่ท้อ ใจแล้ว เราก็จะเกี่ยวเก็บในเวลาอันสมควร (กาลาเทีย 6:9) 13 ดูก่อนพี่น้องทั้งหลาย ท่านอย่าอ่อนใจที่จะกระทำ การดีเลย (2 เธสะโลนิกา 3:13)

ท่านทั้งหลายจงคิดถึงพระองค์ผู้ได้ทรงยอมทนต่อคำ คัดค้านของคนบาป เพื่อว่าท่านทั้งหลายจะได้ไม่รู้สึก ท้อถอย (ฮีบรู 12:3)

1 "จงเขียนถึงทูตสวรรค์แห่งคริสตจักรที่เมืองเอเฟซัส ว่า 'พระองค์ผู้ทรงถือดาวทั้งเจ็ดไว้ในพระหัตถ์เบื้องขวา และดำเนินอยู่ท่ามกลางคันประทีปทองคำทั้งเจ็ดนั้นตรัส ดังนี้ว่า 2 "'เรารู้จักแนวการกระทำของเจ้า รู้ความเหนื่อย ยากและความอดทนของเจ้า และรู้ว่าเจ้าไม่สามารถทน ต่อทุรชนได้ เจ้าได้ลองใจคนเหล่านั้นที่อวดว่าเป็นอัครทูต แต่หาได้เป็นไม่ และเจ้าก็เห็นว่าเขาเป็นคนมุสา 3 เรารู้ว่า พวกเจ้ามีความอดทน และเหนื่อยยากเพราะเห็นแก่นาม ของเรา และมิได้อ่อนระอาไป (วิวรณ์ 2:1-3)

ผมคิดว่าดาวิดเหนื่อยล้าในการกระทำดี ลองคิดดู ท่านระหกระเหินมาพักใหญ่ ซาอูล ตั้งค่าหัวท่าน แล้วยังถูกคนในเผ่าเดียวกัน เผ่ายูดาห์ (เช่นชาวศีฟ) หักหลังเข้าข้าง ซาอูลอีก ดาวิดมีส่วนทางอ้อมรับผิดชอบต่อการตายของพวกปุโรหิตและครอบครัว ท่านทำให้บุตรชายโยนาธาน และมีคาลบุตรหญิงของซาอูลต้องแตกแยกจากครอบครัว ท่านนำชีวิตครอบครัวของท่านมาเสี่ยงตาย ท่านต้องนำพวกเขาไปให้อยู่ในความดูแล ของกษัตริย์โมอับ ดาวิดมีผู้ติดตามอยู่ถึง 600 คน และคนเหล่านี้ต่างก็มีครอบครัวให้เป็น ห่วงเป็นใย ภาระหนักขนาดนี้ทำให้ท่านอ่อนล้าลง แต่กล่าวได้ว่ายังไม่ถึง"จุดระเบิด"ที เดียวนัก เพียงแค่ "เหนื่อยล้า" เต็มทนและไม่คิดจะฝืนทนต่อไป

เป็นสิ่งที่ผิด แต่ก็เป็นวิถีเดียวกับที่ประชากรของพระเจ้าล้มเหลวมาแล้วหลายศตวรรษทั้งๆ ที่ไม่ควรเป็น พวกเราทั้งหลายที่รู้สึกเหนื่อยล้าจึงต้องเข้ามาพึ่งองค์พระผู้เป็นเจ้าเพื่อเสริม กำลังขึ้นมาใหม่ เราจำต้องเข้าใจว่า ในความเหนื่อยล้าของเรานั้น พระเจ้าจะสำแดงความ ยิ่งใหญ่ของพระองค์ให้ปรากฎ :

28 ท่านไม่เคยรู้หรือ ท่านไม่เคยได้ยินหรือ พระเจ้าทรงเป็น พระเจ้าเนืองนิตย์ คือพระผู้สร้างที่สุดปลายแผ่นดินโลก พระองค์มิได้ทรงอ่อนเปลี้ยหรือเหน็ดเหนื่อย ความเข้า พระทัยของพระองค์ก็เหลือที่จะหยั่งรู้ได้ 29 พระองค์ ประทานกำลังแก่คนอ่อนเปลี้ย และแก่ผู้ที่ไม่มีกำลัง พระองค์ทรงเพิ่มแรง 30 แม้คนหนุ่มๆจะอ่อนเปลี้ยและ เหน็ดเหนื่อย และชายฉกรรจ์จะล้มลงทีเดียว 31 แต่เขา ทั้งหลายผู้รอคอยพระเจ้าจะเสริมเรี่ยวแรงใหม่ เขาจะ บินขึ้นด้วยปีกเหมือนนกอินทรี เขาจะวิ่งและไม่เหน็ดเหนื่อย เขาจะเดินและไม่อ่อนเปลี้ย (อิสยาห์ 40:28-31)

28 "บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนักจงมาหา เรา และเราจะให้ท่านทั้งหลายหายเหนื่อยเป็นสุข 29 จงเอา แอกของเราแบกไว้ แล้วเรียนจากเรา เพราะว่าเราสุภาพและ ใจอ่อนน้อม และจิตใจท่านทั้งหลายจะได้พัก 30 ด้วยว่าแอก ของเราก็พอเหมาะ และภาระของเราก็เบา" (มัทธิว 11:28-30)

7 และเพื่อไม่ให้ข้าพเจ้ายกตัวจนเกินไป เนื่องจากที่ได้เห็นการ สำแดงมากมายนั้น ก็ทรงให้มีหนามใหญ่ในเนื้อของข้าพเจ้า หนามนั้นเป็นทูตของซาตานคอยทุบตีข้าพเจ้าเพื่อไม่ให้ข้าพเจ้า ยกตัวเกินไป 8 เรื่องหนามใหญ่นั้น ข้าพเจ้าวิงวอนองค์พระผู้เป็น เจ้าถึงสามครั้ง เพื่อขอให้มันหลุดไปจากข้าพเจ้า 9 แต่พระองค์ ตรัสกับข้าพเจ้าว่า "การที่มีคุณของเราก็พอแก่เจ้าแล้ว เพราะ ความอ่อนแอมีที่ไหน เดชของเราก็มีฤทธิ์ขึ้นเต็มขนาดที่นั่น" เหตุฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงภูมิใจในบรรดาความอ่อนแอของข้าพเจ้า เพื่อฤทธิ์เดชของพระคริสต์จะได้อยู่ในข้าพเจ้า 10 เหตุฉะนั้น เพราะเห็นแก่พระคริสต์ ข้าพเจ้าจึงชื่นใจในบรรดาความอ่อน แอของข้าพเจ้า ในการประทุษร้ายต่างๆในความยากลำบาก ในการถูกข่มเหง ในความอับจน เพราะว่าข้าพเจ้าอ่อนแอเมื่อใด ข้าพเจ้าก็จะแข็งแรงมากเมื่อนั้น (2 โครินธ์ 12:7-10)

ผมรู้จักเยาวชนหลายคนที่ยอมรับเอาองค์พระเยซูคริสต์ และตั้งใจจะดำเนินชีวิตให้เป็นที่ พอพระทัยพระเจ้า หนุ่มสาวเหล่านี้บอกปฏิเสธภาพลามกอนาจาร ปฏิเสธการมีเพศสัมพันธ์ ก่อนแต่งงาน ไม่ยอมประนีประนอมกับความบาป ไม่เสพย์สิ่งเสพย์ติด แต่แล้ววันหนึ่งพวก เขารู้สึกอ่อนล้า และในช่วงขณะนั้นพวกเขาละทิ้งความตั้งใจที่จะติดตามพระเจ้าไปอย่าง ไม่ใยดี อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นในทันทีทันใด แต่เริ่มอ่อนข้อรามือ เริ่มยอมตาม และในที่สุด ก็นำไปสู่ทางแห่งความพินาศ

ผมรู้ว่าขณะนี้มีหลายคู่ที่ชีวิตแต่งงานจวนเจียนจะพัง สามีหรือภรรยาเกิดความไม่พอใจ ต่อคู่ของตนเองและต่อชีวิตแต่งงานอย่างรุนแรง เช่นเดียวกับดาวิด พวกเขาตกลงปลง ใจกันตามหลักเกณฑ์ของพระคัมภีร์ กล่าวยืนยันจะร่วมชีวิตกันตลอดไป พวกเขาตระหนัก และยอมรับว่าการแต่งงานนั้นเป็นเหมือนภาพสะท้อนฝ่ายโลกของพระคริสต์และคริสตจักร แต่แล้ว พวกเขาก็อ่อนล้าต่่อการต่อสู้ดิ้นรน ยอมล้มเลิกอย่างง่ายดาย โยนข้อผูกมัดที่มี ต่อกันและกันและต่อหน้าพระเจ้าทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ชีวิตแต่งงานของครอบครัวคริสเตียน หลายคู่ที่ผมเฝ้าดูอยู่ แหลกละเอียดลงไปเพราะผลของความเหนื่อยล้าจากฝ่ายใดฝ่าย หนึ่งหรือจากทั้งคู่

สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นในแวดวงธุรกิจของคริสเตียน ผู้เชื่อทั้้งหลายรู้ว่าต้องลงแข่งกันใน สนามชั้นเชิงธุรกิจกับบรรดาคู่แข่ง พวกเขาไม่เพียงแต่ทำตามกฎหมายบ้านเมืองเท่านั้น แต่ดำเนินตามหลักการของพระวจนะด้วย เมื่อต้องประมูลงาน เขาใช้ตัวเลขตามจริง และ รู้ว่าจะถูกตัดราคาเพียงเพื่อหาทางเอาคืนทีหลัง และบริษัทคริสเตียนทั้งหลายก็หมดกำลัง ใจท้อแท้ที่ต้องเสียงาน เสียกำไรไปครั้งแล้วครั้งแล่า จึงเริ่มหันมามองที่สาเหตุและยอม ประนีประนอมตามวิถีทางของโลก มากกว่าตามความเชื่อและการเชื่อฟัง

เพื่อนที่รัก ขอให้เราเรียนจากดาวิดว่าถึงแม้ผู้ที่มีหัวใจสัตย์ซื่่อต่อพระเจ้า ก็ยังมีสิทธิที่จะ ล้มเหลว แต่ข่าวดีคือ ถึงแม้ความเชื่อของเราจะล้มเหลว แต่พระเจ้ายังทรงไว้ซึ่งความ สัตย์จริง

13 ถ้าเราไม่มีความสัตย์จริง พระองค์ก็ยังทรงไว้ซึ่ง ความสัตย์จริง เพราะพระองค์จะไม่ทรงเป็นพระองค์ เองไม่ได้ (2 ทิโมธี 2:13)

ให้เรายอมมอบตนไว้กับพระองค์ผู้ทรงสัตย์ซื่อ ผู้ทรงเสริมกำลังให้กับผู้อ่อนแอ ให้เรายอม รับในความอ่อนแอของตนเอง และวางใจในพระองค์

¹³¹ คำถามนี้ไม่ใช่คำถามใหม่หรือประหลาด เราอาจเคยถามว่าอับราฮัมไปทำอะไรที่ในอียิปต์ ไป บอกใครๆว่าภรรยาเป็นน้องสาว (ปฐมกาล 12) เราหด้ยินว่าพระเจ้าตรัสถามเอลีหยาห์ที่โฮเรบ ภู เขาของพระเจ้า (1 พกษ. 19:9) เราอยากจะถามคำถามเดียวกันกับเปโตรเมื่อตอนที่ท่านไปนั่งผิง ไฟอยู่กับพวกที่คิดจะตรึงพระเยซู (มาระโก 14:66)

¹³² เท่าที่ผมเห็นในพระคัมภีร์เดิม คำว่า "สักวันหนึ่ง" (บางครั้งอ่านแล้วแปลได้ว่า "บางวัน") มักจะเจาะจงถึงวันใดวันหนึ่ง

¹³³ ฉบับภาษาอังกฤษใช้คำว่า "ดาวิดพูดกับตนเอง" แต่ในภาษาไทยใช้คำชัดเจนว่า "ดาวิดนึก หรือ คิดอยู่ในใจ"

¹³⁴ Dale Ralph Davis ชี้ให้เห็นถึงคำว่า "พินาศ" ที่ดาวิดใช้ซ้ำกับ 26:10 เมื่อท่านบอกกับ อาบีชัยว่าพระเจ้าจะทำลายซาอูลในเวลาของพระองค์ เช่น ซาอูลอาจออกไปทำสงครามและ ‘พิ นาศเสีย’ ตอนนี้ดาวิดกลับเชื่อว่าท่านเองกำลังจะ ‘พินาศเสีย’ เช่นกันด้วยฝีมือของซาอูลถ้ายัง ขืนอยู่ต่อไปในอิสราเอล กลายเป็นกลับตาลปัตร ค้านกับการที่พระเจ้าได้ปกป้องมาตลอด ค้านกับ สิ่งที่พระเจ้าย้ำผ่านโยนาธานและอาบีกายิล ดาวิดกลับแน่ใจว่าท่านเองจะต้อง "พินาศ" - จากข้อ เขียนของ Dale Ralph Davis ในหนังสือ Looking on the Heart: Expositions of the Book of 1 Samuel (Grand Rapids: Baker Books, 1994), vol. 2, p. 140.

¹³⁵ จากหนังสือของ Dale Ralph Davis, vol. 2, p. 140.

¹³⁶ ผู้ติดตามเหล่านี้มีส่วนสำคัญในการตัดสินใจไปลี้ภัยที่เมืองกัทหรือเปล่า แม้แต่ดาวิดเอง ยังนำบิดามารดาไปอยู่ที่โมอับ (22:3-4)? ผมสงสัยว่าทั้งกลุ่มนี้อยู่ในถ้ำด้วยหรือเปล่าในบทที่ 24 ครอบครัวของบรรดาผู้ติดตามดาวิดอาจเผชิญภัยจากซาอูล (ยังจำอาหิเมเลขในบทที่ 22ได้หรือ ไม่?) ยิ่งดาวิดและพรรคพวกหลบหนีนานเท่าใด (โดยเฉพาะเมื่อดาวิดไม่ยอมฆ่าซาอูลเมื่อมี โอกาส) คนเหล่านี้ยิ่งต้องการกลับไปหาครอบครัวมากขึ้นเท่านั้น

¹³⁷ เราอาจสงสัยว่าอาบีกายิลคิดอย่างไรกับแผนการหนีไปพึ่งอาคีชของดาวิดในครั้งนี้ เราอาจ สงสัยว่าท่านปรึกษานางหรือเปล่า อาบีกายิลอาจไม่กล้ามากเท่ากับครั้งก่อน และบางทีอาจเป็น เหตุผลที่ดีก็ได้

¹³⁸ ครั้งแรกที่ดาวิดหนีไปหาอาคีชในบทที่ 21 คนรับใช้ของอาคีชเป็นคนเตือนให้เห็นถึงอันตราย ในการให้คนอิสราเอลที่มีชื่อเสียงในการฆ่าคนฟิลิสเตียมาอยู่ด้วย (21:11-12) ในบทที่ 29 แม่ทัพ ฟิลิสเตียเองปฏิเสธไม่ให้ดาวิดเข้าร่วมรบต่อสู้กับอิสราเอลด้วย (29:1-5) แต่อาคีชถูกดาวิดหลอก เสียอยู่หมัด

¹³⁹ OK ผมยอมรับว่าอาจจะพูดเกินเลยไปนิด เพราะยากที่จะแยกแยะได้ว่าใครร้ายกว่ากัน ยาโคบ หรือลุงของท่าน ลาบัน ในพระคัมภีร์ใหม่ผมไม่เห็นคนยิวที่ไหนเที่ยวไปโม้ว่าตัวเองสืบเชื้อสายมา จากยาโคบเลย

¹⁴⁰ "ภรรยาในอุดมคติ" ในพระธรรมสุภาษิตเป็นเพียงอุดมคติ เป็นภรรยาที่เพียบพร้อม มาตรฐาน สูงชนิดที่ไม่มีภรรยาคนใดทำได้ ยอมรับกันเถอะครับคุณภรรยาทั้งหลาย ในอีกมุมมองหนึ่งผู้หญิง ที่สมบูรณ์แบบเกินไปนี้น่ารังเกียจนะครับ

¹⁴¹ เพื่อนวัยเดียวกันกับผม ฮิวจ์ เบลวิน ชี้ประเด็นนี้ให้เห็น ทำให้ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณมากครับ