Introduzione

Mortificazione significa mettere a morte il peccato. Come disse l'apostolo: Se, mediante lo Spirito, mettete a morte le trasgressioni del corpo, voi vivrete (Rom 8:13). Il processo senza fine (cioe`, in questa vita) del mettere a morte il peccato e` portato avanti mediante la graziosa opera dello Spirito che risiede in noi. Noi siamo il Suo tempio e Egli e` all'opera per purificarlo. Piu` comprendiamo questo, piu` ci e` facile determinare il fuoco e la direzione dei nostri sforzi nella vita Cristiana. Per questa ragione Owen e` sceso cosi` nei dettagli per spiegare e rendere accessibile a noi questa intera area dell'esperienza Cristiana.

La promessa unita alla mortificazione e` la promessa di vita, cioe`, il godimento del vigore, potere e benessere delle nostre vite spirituali. Ma, ancora una volta, questa promessa e` fatta solo a coloro che sono Cristiani, a coloro che posseggono la causa efficiente della mortificazione, vale a dire, lo Spirito. Tutti gli altri cosiddetti tentativi di mortificazione da parte di non-credenti sono veramente vani, perche` non si puo` mettere a morte nessun peccato senza lo Spirito e tutti tristemente mancano di raggiungere il livello di Dio.

Pertanto, solo coloro che posseggono lo Spirito mortificheranno il peccato. Ma lo Spirito non compie il lavoro senza la nostra cooperazione (Fil 2:12-13).¹⁰⁷ Noi dobbiamo sviluppare una sincera universalita` di obbedienza altrimenti nessun peccato verra` veramente mortificato. Owen, nel settimo e ottavo capitolo, ha rese chiare queste e altre idee collegate. Nei capitoli dal nono al tredicesimo egli ha quindi dato nove principi particolari per la mortificazione del peccato. Essi sono: (1) considera i pericolosi sintomi che accompagnano il tuo desiderio (cap. 9); (2) ottieni un chiaro senso della colpa, pericolo e iniquita` del peccato (cap. 10); (3) carica la tua coscienza con la colpa del peccato; (4) ottieni una costante aspirazione alla liberazione dal peccato in questione; (5) considera se il peccato in questione e` radicato nella tua natura e acutizzato dalla tua costituzione; (6) considera le occasioni in cui questo peccato solleva piu` spesso la sua odiosa testa; (7) ribellati con veemenza ai primi segnali del peccato (cap. 11); e (8) colmati di pensieri che guidino a una sana auto-umiliazione (cap. 12) Il nono e finale principio particolare sara` discusso qui, nel nostro riassunto del tredicesimo capitolo.

Una Dettagliata Discussione dell'Argomento del Tredicesimo Capitolo

Il Nono Principio Particolare

Dichiarazione generale

Il nono principio particolare concerne la nostra esperienza di pace. Owen dice:

Nel caso Dio agiti il cuore riguardo alla colpa delle sue intemperanze, o rispetto alla loro radice e esistenza, o rispetto a qualche loro esplosione, abbi cura di non sentirti in pace prima che sia Dio a dartela; ascolta invece cio` che Egli dice alla tua anima. Questa e` la nostra prossima direttiva, senza il rispetto della quale il cuore sara` altamente esposto all'ingannevolezza del peccato.¹⁰⁸

Percio`, secondo Owen, non e` che Dio non voglia darci la pace, ma piuttosto che noi abbiamo la tendenza a farlo da soli, prima di avere veramente affrontato un noto peccato nelle nostre vite, il peccato su cui Egli ci sta chiamando a rapporto. Questo ci lascia con una falsa pace che non proviene da Dio, che non durera` e che puo` veramente consolidarci nella nostra ribellione. Owen ci da` due principi per gestire questa direttiva nel modo appropriato.

Due Principi Guida

Il primo principio e` che Dio si riserva il diritto di dare pace, anche a coloro che sono salvi, quando e dove vuole, e non prima. In linguaggio colloquiale si direbbe che Egli non e` un distributore automatico che, una volta che hai inserito la monetina del valore della confessione, tu puoi istantaneamente ricevere la pace che vuoi; la confessione non funziona ex opere operato. Che questo sia vero appare chiaro dalle parole del profeta Isaia:

Isaia 57:16 Perche` Io non saro` per sempre ostile o perpetuamente adirato, altrimenti lo spirito dell'uomo, l'alito vitale che ho creato, verrebbe meno davanti a me. 57:17 Io ero adirato a causa dell'empieta` della loro cupidigia; Io li colpii e irosamente li respinsi, eppure essi continuarono a essere disobbedienti e ostinati. 57:18 Io ho visto il loro comportamento, ma Io li guariro` e daro` loro riposo, e ancora una volta consolero` quelli che sono afflitti.

Pertanto Dio crea pace per i Suoi figli e, secondo il Suo diritto sovrano, la accorda come Gli piace.

Il secondo principio connesso e` che, cosi` come Dio crea pace, e` solamente Cristo che si riserva il diritto di renderla chiaramente evidente alla coscienza. Basti pensare alla chiesa di Laodicea in Apocalisse 3. Questa chiesa si senti` in pace, ma era una falsa pace e non data da Dio. Gesu`, riferendoSi a Se stesso come al Fedele e Vero Testimone, espose la falsa pace della chiesa e la richiamo` circa la sua permissiva visione del peccato. Essi pensarono di essere in una condizione di pace con Dio, ma il Signore li descrisse come miserevoli, patetici, poveri, ciechi e nudi, e consiglio` loro di comprare da Lui, cosicche` la loro nudita` venisse coperta (3:17-18).

Questi due principi, vale a dire che Dio e` l'autore della pace e che e` prerogativa di Cristo soltanto il renderla evidente alla nostra anima, dovrebbero guidarci a sperimentare in modo crescente la Sua pace. Ma Owen non finisce qui. Egli ci da` cinque ulteriori regole per aiutarci a discernere se siamo noi a sentirci in pace o se e` veramente Dio che ci da` pace.

Cinque Principi per Discernere la Pace di Dio

1. La Pace Deve Essere Accompagnata da un Odio per il Peccato

Le persone costantemente si parlano di pace, mentre il loro parlarsi non e` accompagnato anche da un profondo odio nei confronti di quel peccato per il quale cercano pace. Esse comprendono che solo in Cristo c'e` pace, sulla base della misericordia di Dio. Pertanto richiedono pace secondo l'accordo del Suo amore, ma non si astengono o odiano il peccato stesso. Esse quindi si danno pace: non e` Dio che sta dando loro pace. La pace di Dio viene sempre con una consapevolezza della croce e del tremendo prezzo che Cristo pago` per assicurare pace. Viene sempre con un odio per il peccato. Come dice Owen:

Quando cerchiamo la guarigione, dobbiamo guardare alle Sue ferite, non nella loro cronaca esteriore, che e` il modo dei papisti devozionalisti, ma nell'amore, gentilezza, mistero e piano della croce; e quando cerchiamo la pace, dobbiamo avere nei nostri occhi le Sue punizioni. Ora, io dico, se questo viene fatto secondo la mente di Dio e nella forza di quello Spirito che e` riversato nei credenti, produrra` una repulsione per quel peccato, o peccati, per i quali cerchiamo guarigione e pace... Quando Dio parla di pace al cuore in un sicuro accordo di essa, il cuore si riempie di vergogna per tutti i modi in cui e` stato separato da Lui.¹⁰⁹

Per esempio, una persona puo` trovare che il proprio cuore aspira e rincorre le cose del mondo, e questo rende difficile la comunione con Dio. Una coscienza sensibile non puo` sopportarlo. Ma poi lo Spirito parla esplicitamente a tale persona circa quel peccato: Non amate il mondo... (1 Giovanni 2:15-16). E` bene che quella persona non parli di pace alla propria anima finche` non ha una totale ripugnanza per quel peccato. Prima si deve chiederla a Dio, e quindi vedere se la Sua pace non segue un po` piu` tardi.

2. La Pace Non E` il Risultato di Una Semplice Applicazione delle Promesse Bibliche

Quando i Cristiani si accingono ad affrontare il peccato secondo cio` che essi sanno essere razionalmente vero, ma senza l'aiuto dello Spirito, la pace che ne risulta non proviene dal Signore: e` auto-prodotta. Per esempio, supponiamo che una persona abbia in qualche modo peccato, lo sappia e si senta in colpa per questo. Il fatto che lo sappia e provi un reale senso di colpa e` di certo una cosa buona. Ma, come Cristiano, vuole essere alleviato dal senso di colpa, pertanto ricorre come gli e` stato insegnato alla parola di Dio per conforto. Egli sa che ci sono promesse che parlano a questa situazione. Cosi`, dopo aver cercato, finalmente ne trova una, diciamo Isaia, dove Dio promette perdono e guarigione spirituale. Allora egli si dice: Dio mi promette perdono in questo testo, percio` lo applichero` a me stesso. Poi se ne va, sentendosi in qualche modo in pace. Ma, si puo` dire che egli abbia la pace di Dio se la sua applicazione e` stata fatta puramente secondo ragione e capacita` umane? Owen dice: No! Ha l'apparenza della pace, ma in essa non c'e` il Signore. Perche`? chiederai tu. Perche` non e` stato lo Spirito a parlargli di pace. L'ha semplicemente fatto da se`, come una specie di frettolosa reazione Cristiana. Percio`, il fatto che la Bibbia prometta pace da Dio, non significa che noi l'otteniamo istantaneamente, anche se troviamo un verso appropriato, perche` e` prerogativa di Dio dare la pace o toglierla, come Egli crede opportuno, per nostra istruzione, bene e trasformazione.

Inoltre, Owen suggerisce che c'e` un'altra ragione per cui il nostro amico non ha necessariamente la pace che credeva di avere: mentre come Cristiani sappiamo che Dio ci parla di pace mediante la Sua parola e pertanto correttamente la consultiamo, non sempre lo facciamo operando attraverso il potere dello Spirito. Spesso stiamo semplicemente usando la nostra Cristiana, illuminata ragione, senza pero` una consapevolezza della presenza e volere di Dio. Certamente Egli vuole darci pace, ma forse, attraverso il ritardo di quella pace, Egli vuole parlarci persino piu` chiaramente del nostro peccato e della Sua preoccupazione. Riguardo al problema della pace e del ricorrente peccato, Owen dice:

Supponiamo che la ferita e l'inquietudine dell'anima siano dovute a ricadute... [cosi`] nel turbamento della propria mente, egli trova quella promessa, Isa. 1 v.7: Il Signore avra` misericordia, e il nostro Dio perdona abbondantemente... L'uomo riflette su questo e, a quel punto, conclude dandosi pace; egli non considera se lo Spirito di Dio ne faccia o no l'applicazione; se cio` dia vita e potere alla lettera. Egli non ascolta se il Signore Iddio parla di pace. Egli non rimane in attesa di Dio, il quale forse nasconde ancora il proprio volto e vede la povera creatura rubare la pace e scappar via con essa (italici miei).¹¹⁰

Ma da questo sorge la domanda, e l'acuto lettore si sara` gia` chiesto: Come faccio allora a sapere se lo Spirito mi accompagna nella mia ricerca di pace o se sono da solo? Dopo tutto, sto ricorrendo alla Parola di Dio per perdono e guarigione. Lo Spirito e` certamente con me. A questa domanda Owen da` tre risposte collegate.

Primo: abbi fiducia che se sbagli a questo riguardo, e ricorri alle Scritture contando solamente su te stesso, Dio si impegna a fartelo sapere. In umilta`, chiedi alla Sua mano di condurti perche` Egli guida l'umile sulle sue vie. Egli probabilmente ti aiutera` a vedere, rendendoti consapevole della transitoria natura della pace che pensavi di avere: e` venuta ed e` andata. Non proveniva da Lui; Egli ti sta chiamando a qualcos'altro: qualcosa che rimane.

Secondo: le relazioni richiedono tempo. Rimani in attesa di Dio quando ricorri alla Sua Parola. Aspetta che Lui parli di pace al tuo cuore. Il fatto che tu ti precipiti dentro e fuori, puo` tradire un cuore che in Sua presenza non e` tranquillo e pertanto manca della Sua pace. Siedi ai piedi del Maestro e aspetta che parli. Non cercare di forzarGli la mano. Come dice Owen, coloro che si parlano di pace troppo i fretta sono auto-guaritori e estranei alla pace di Dio: una pace che trascende ogni comprensione (Fil. 4:6-7).

Terzo: una falsa pace, ottenuta troppo in fretta, puo` forse calmare la mente, ma non fa nulla per addolcire l'anima e riorientare il cuore verso il riposo e una natura gentile. Come nel caso di Eliseo che dice a Naaman: Va` in pace!. Probabilmente per un momento la sua mente fu tranquilla, ma il suo cuore non era gioioso, se non al pensiero della propria guarigione. La parola di Dio invece e` buona e fa cose buone, perche` proviene direttamente da Lui.

Quando Dio parla, non c'e` solamente verita` nelle Sue parole che possa dare risposta alla certezza delle nostre comprensioni, ma esse ci fanno anche bene; procurano alla volonta` e ai sentimenti cio` che e` dolce, buono e desiderabile; grazie a esse, l'anima torna al suo riposo, Salmo cxvi. 7.¹¹¹

Quarto: e la cosa peggiore, secondo Owen, e` che la falsa pace, ottenuta al di fuori di Dio, non corregge l'anima. Come dice Owen: non guarisce l'iniquita`; non cura l'intemperanza. ¹¹² Invece la pace che da` Dio, protegge l'anima, cosicche` essa non tornera` piu` sulla via del peccato. La pace creata da noi, una volta dissipatasi entro un giorno o due, non ha un potere di attrazione che possa dissuaderci dal peccato a cui precedentemente eravamo abituati, e pertanto ritorniamo alla nostra stupidita`. Con la pace di Dio c'e` la scoperta del Suo amore, una scoperta che stabilisce un forte, interiore impegno dell'anima, a conservare la propria liberta` dal peccato.

3.Non Parlare di Pace con Leggerezza

Una delle lagnanze di Geremia riguardo ai capi del suo popolo era che essi parlavano di pace con leggerezza:

Geremia 6:14 Essi fasciano la ferita del mio popolo come se non fosse seria. Pace, pace, essi dicono, quando non c'e` pace.

E questo vale anche per alcune persone. Esse sono incluse nel rimprovero di Geremia perche` prendono alla leggera la guarigione della loro ferita. Esse pensano che sia sufficiente parlarle di pace, e la cosa e` fatta. Danno una breve occhiata alle promesse, aggiungono una spruzzata di fede, ed ecco che immediatamente la si e` ottenuta. Di fede, in realta`, ne hanno poca o niente. La vera fede non lancia solamente un fuggevole sguardo al Donatore di Misericordia, ma fissa invece, a lungo e intensamente, la propria attenzione su Cristo. L'argomento di Owen, ancora una volta, e` che la fretta in queste cose e` pericolosa e probablimente fa si` che si manchi di comprendere la pace di Dio.

4. Non C'e` Pace Quando Viviamo in Abituale Peccato

Questo punto dovrebbe essere cosi` chiaro che rimane poco da dover dire. Poiche` pero` l'ipocrisia ci ha sempre accompagnati, va menzionato. In breve quindi, non c'e` pace per l'uomo che la desidera, ma contemporaneamente intrattiene qualche peccato/i nel suo cuore e nella sua vita. Poco importa che egli implori Pace o no: egli non la ottiene da Dio. Egli sta solamente prendendo in giro se stesso e forse altre ignare persone. Come dice Owen: Dio ci giustifichera` dai nostri peccati, ma non giustifichera` il benche` minimo peccato in noi: 'Egli e` un Dio dagli occhi troppo puri per posarli sull'iniquita`.'

5. La Pace di Dio E` una Pace che Umilia

La pace che viene da Dio, al contrario della pace che fabbrichiamo da noi, comporta la grazia tipicamente Cristiana dell'umilta`. E` una pace che scioglie, come avvenne nel caso di Davide quando Natan gli disse del perdono di Dio per il suo peccato. Egli fu completamente umiliato.

Un Riassunto del Tredicesimo Capitolo

In questo capitolo abbiamo esaminato la pace di Dio e abbiamo fatto le seguenti osservazioni. Per prima cosa abbiamo detto che Dio si riserva il diritto di parlare di pace quando e dove vuole. In accordo con questo abbiamo detto che (1) la pace deve essere accompagnata da un odio per il peccato, altrimenti non proviene da Dio: l'abbiamo fabbricata noi stessi e non durera`; (2) la pace non accade solo perche`, a talescopo, rivendichiamo un verso della Bibbia. E` Dio, comunque, che deve parlarci di pace; (3) la vera pace che viene da Dio non e` mai a buon mercato, ma riconosce il lavoro di guarigione che deve essere fatto. Il vero pentimento che guida alla pace non comporta un semplice lampo di fede; (4) non esite genuina pace da Dio quando viviamo in qualche abituale peccato/i, e (5) la pace di Dio e` una pace che rende umili e porta con se` vita e potere.

Come possiamo quindi sapere quando Dio ci parla di pace? Primo: ricorda che Dio puo` parlare in qualunque momento lo desideri, sia che tu stia pentendoti o peccando. E quando Egli parla, deve essere riconosciuto. Secondo: in accordo con questo, il segreto per sentire la Sua voce—e le Sue pecore lo ascoltano (Giovanni 10:4)—e` di avere frequenti e prolungati momenti di comunione con Lui, cosicche` tu arrivi a riconoscerla. Questo occhio segreto della fede, allenato dal Maestro, non puo` venir insegnato da una all'altra persona. Altri possono indicarlo, come l'apostolo Giovanni fa in Giovanni 10:14, ma la persona stessa deve svilupparlo col Maestro. Terzo: ricorda che Cristo, mediante il Suo Spirito che risiede in noi, parla con potere, non come parla qualunque altro uomo, e induce i nostri cuori a ardere dentro di noi (Luca 24:32). Pertanto la Sua voce e` riconoscibile. Quarto: e per finire, la Sua parola di pace ci fa bene, ripulendo il nostro cuore, purificandolo da ogni macchia, e fissandolo fermamente all'obbedienza a Lui solo. Chi e` quindi la persona che puo` discerne la voce della pace di Dio? Secondo Owen e`...

Colui che ha i propri sensi esercitati a distinguere il bene dal male, essendo piu` progredito in giudizio e esperienza grazie a una costante osservazione dei metodi di interazione di Cristo, del modo di operare dello Spirito e degli effetti che di solito produce; in questo caso egli e` il miglior giudice di se stesso.¹¹³

¹⁰⁷ Per cooperazione non si intende che noi facciamo una meta` e Egli fa l'altra meta`. Si intende invece che noi rispondiamo in fede alla chiamata dello Spirito, quando Egli ci chiama, attraverso la Sua parola, la gente, le circostanze ecc., a particolari attitudini, azioni, ecc. Egli ci guida; noi impariamo a seguire col Suo aiuto.

¹⁰⁸ VI:70.

¹⁰⁹ VI:72.

¹¹⁰ VI:74-75.

¹¹¹ VI:76.

¹¹² VI:76.

¹¹³ VI:78.

Ky kurset merret me teologjinë dhe praktikën e dishepullimit dhe të bërjes së dishepullimit. Teologjia e dishepullimit përfshin një kuptim të kontekstit teologjik dhe të marrëdhënieve të dishepullimit si dhe profilin e një dishepulli. Një dishepull i informuar i Krishtit merr doktrina të rëndësishme nga shkrimi dhe lidhet në mënyrë të vazhdueshme me mësimin biblik për shërbesën e tij/saj. Dishepujt e Krishtit gjithashtu zotërojnë dhe zhvillojnë edhe virtyte të caktuara në ngjashmëri me Krishtin. Dhe së fundi, ai/ajo si një dishepullbërës (d.m.th një shembull për të tjerët) po themelon zakone të caktuara të shenjtërisë me qëllim që të bashkëpunojë me punën e Frymës në shenjtërim.

Praktika e dishepullimit zë gjysmën e dytë të kursit. Këtu ne do të mësojmë disa aftësi për të ndihmuar të tjerët të rriten në besim dhe të bëhen dishepuj riprodhues. Shkurt, qëllimi ynë është që të ketë të krishterë shumëfishues dhe që çdo person të jetë një prind, gjysh, stërgjysh shpirtëror, etj. Pali i tha Timoteut që ai t⿿ua jepte mësimin njerëzve besnikë, që do të jenë të aftë të mësojnë të tjerë (2 Tim. 2:2).

Objektivat e Kursit

Ky kurs ka disa objektiva. Këto përfshijnë mendjen, emocionet dhe vullnetin.

1. Studenti do të kuptojë domethënien e termit dishepull.

2. Studenti do të kuptojë dhe vlerësojë rëndësinë e teologjisë së dishepullimit dhe se si Porosia e Madhe përshtatet me planin e përgjithshëm të Perëndisë dhe se si ajo lidhet me Urdhërimet e Mëdha. Nga kjo studenti do të shikojë rëndësinë e dishepullimit dhe do të fitojë siguri në Zotin që ai dëshiron ta përdor atë në këtë mënyrë.

3. Studenti do të kuptojë dhe do të dëshirojë personalisht për të shpalosur virtytet në ngjashmëri me Krishtin. Në përputhje me këtë, ai do të kuptojë natyrën e jetës shpirtërore dhe marrëdhënien e saj me zhvillimin e virtyteve në ngjashmëri me Krishtin. Ai do ta shikojë këtë si thelbësore ndaj çdo shërbese të frytshme për dishepullimin e të tjerëve për Zotin.

4. Studenti do të mësojë disa aftësi kryesore në të ndihmuarin e një besimtari të ri si edhe të një besimtari më të vjetër por që nuk është pjekur siç duhet. Hiri dhe e vërteta do ta karakterizojnë të gjithë shërbesën e tij.

5. Studenti do të dëshirojë të përfshihet me të tjerët të cilët janë të përkushtuar për të bërë dishepuj dhe të japin një kontribut pozitiv dhe të përbashkët në këtë kontekst.

6. Studenti do të mendojë ca për problemet e mundshme dhe faktike që përfshihen në dishepullimin e të tjerëve.

IA. Termi “Dishepull” dhe Koncepti i “Dishepullimit”

1B. Kuptimi kryesor imaqhthv"

Termi në greqishtmaqhthv" (mathe-te-s) i referohet në përgjithësi çdo “studenti,” “nxënësi,” “çiraku” ose “pasuesi,” si përkundrejt një “mësuesi.” Sidoqoftë, shoqërohet më të shumtën e kohës me njerëz të cilët ishin pasues të devotshëm të një udhëheqësi të madh fetar ose të një mësuesi filozofie.

2B. Në Dhjatën e Vjetër

1C. Termi

Termimaqhthv" nuk përmendet në përkthimin në greqisht të Dhjatës së Vjetër (d.m.th Septaugint-a [LXX]). Sidoqoftë, kjo nuk do të thotë se nuk janë përdorur terma të tjerë ose që koncepti dhe praktika nuk janë atje. Me të vërtetë, duket se janë.

2C. Koncepti dhe Praktika

Një sërë traditash brenda jetës kombëtare të Izraelit e bëjnë të arsyeshëm supozimin se koncepti dhe praktika e dishepullimit personal ekzistonte.

1D. Isaia 8:16 dhe 50:4

“Mbylle këtë dëshmi, vulose këtë ligj midis dishepujve të mi” (yd*M%l!B=). Termi në hebraisht për dishepuj vjen ngadml e cila do të thotë “të mësosh” ose “të udhëzosh” dhe mund të tregojë se Isaia kishte formuar “një rreth” dishepujsh të cilët ai i kishte udhëzuar personalisht dhe të cilët mund të përhapnin mësimet e tij te të tjerët në të gjithë vendin. Ashtu siç thotëe Watt, duket se Isaia dëshironte që ta depozitonte “thesarin e tij të paralajmërimeve dhe të mësimeve te dishepujt e tij.” Domethënë, ndërsa ai mund të mos kishte një shkollë zyrtare, siç e shikojmë në rastin e Eliseut (1Mbretërve 20:35; 2 Mbretërve 2:3-15; 4:1-38), gjithsesi, ai mblodhi rreth vetes disa burra dhe u përcolli mësimet e tij.

Te Isaia 50:4 shkrimtari thotë se Perëndia e zgjon çdo mëngjes dhe i jep vëmendje në mënyrë që ai të dëgjojë dhe të mësojë. Në këtë mënyrë ai është si një dishepull (<yd!WML!K^). Si rrjedhim, në konceptin e të qenit dishepull gjendet një zemër e gatshme, e dëgjueshme dhe e bindur.

2D. Tekste dhe Tradita të Tjera Izraelite

Ekzistojnë institucione dhe tradita të tjera në Izrael që duket se përfshijnë një farë niveli dishepullimi personal. Kjo mund të pritej në shkollën e profetëve (1 Samuelit 19:20-24; 1 Mbretërve 20:35; 2 Mbretërve 2:3-15; 4:1-38) dhe dëshmohet më tej nga e tërë dituria që karakterizonte të gjithë stilin izraelit të jetesës (Fja. 1-9). Sidoqoftë, nuk ka ndonjë udhëzim të qartë mbi atë se si ta dishepullosh personalisht një tjetër, përveçse në shtëpi ndoshta (shiko LiP. 6).

3B. Në kulturën greke

Grekët e përdorën terminmaqhthv" për t’iu referuar një “nxënësi” ose në një nivel më të madh përkushtimi, një “pasuesi.” Sofistët (mësuesit në përgjithësi ose të filozofisë në Greqinë e lashtë shën.i.përkth) e përdorën gjithashtu termin për t’iu referuar një “nxënësi institucional.” Në kohën e Jezusitmaqhthv" përdorej në helenizëm për t’iu referuar thjesht një “nxënësi,” por me sa duket më shpesh një “pasuesi” i ndonjë mësuesi të ditur (Dio Chysostom (Shën Joan Gojarti), Regno 1.38.6). Wilkins vëren në lidhje me natyrën e besnikërisë së përfshirë.

Lloji i besnikërisë përcaktohej nga mësuesi, duke variuar nga të qenit ndjekës i një mendimtari të madh i të kaluarës si Sokrati, te të qenit një nxënës i një filozofi si Pitagora e deri te të qenit ithtar i një mësuesi fetar si Epikuri.

4B. Në Kulturën Izraelite të Shekullit të Parë

Ashtu siç kishte “dishepuj” në botën greko-romake të shekullit të parë, po kështu kishte njerëz që quheshin dishepuj në judaizëm gjithashtu. Njerëz të tillë ishin të përkushtuar ndaj një udhëheqësi ose lëvizjeje. Kjo përfshinte pasuesit judenj të shkollave filozofike ose të sekteve politike dhe fetare. Me sa duket farisenjtë kishin dishepujt e tyre dhe ata gjithashtu shpallnin se ishin dishepuj të Moisiut (Gjoni 9:28-29). Gjon Pagëzori gjithashtu kishte dishepuj të cilët jetuan me të dhe e ndoqën atë, praktikuan stilin e tij të jetës prej asketi dhe përhapën (në një farë shkalle) mësimet e tij (Marku 2:18; Luka 11:1; Gjoni 3:25).

Në përgjithësi, arsimimi i djemve në judaizmin e shekullit të parë përqëndrohej në shtëpi rreth mësimit të Tora-s (ligjit të Moisiut shën.i.përkth). Tora u mësua kryesisht nga Ati. Por gjatë kohës së Jezusit ka dëshmi të fortë për të sugjeruar se shkollat kryesore (beth Sepher) u zhvilluan për të zbutur sulmet e helenizmit. Por pasi një djalë mbushte trembëdhjetë vjeç, nuk kishte më arsimim të tillë zyrtar. Nëse ai dëshironte të përgatitej më tej për t’u bërë gjykatës, mësues, skrib apo kryetar sinagoge, ai mund ta vazhdonte studimin e tij të Torës në një grup të vogël ose të kërkonte të studionte si një dishepull nën një studies të caktuar. Apostulli Pal ishte një shembull i një djali izraelit i cili u largua nga shtëpia për të studiuar Ligjin nën Gamaliel-in, një Rabi i famshëm (Veprat 5:34; 22:3).

5B. Përmbledhje

Ekzistojnë fakte që dishepullimi personal praktikohej nga grekët dhe judenjtë. Megjithëse termi “dishepull” u përdor në mënyra të ndryshme në letërsinë e periudhës, ekzistojnë shembuj të dishepullimit që i referohen njerëzve të përkushtuar ndaj ndjekjes së një udhëheqësi të madh., duke imituar jetën e tij dhe duke përcjellë mësimet e tij. Në këto raste, dishepullimi nënkuptonte më shumë se thjesht përcjellje informacioni. Përsëri, i referohej imitimit të jetës së mësuesit, duke ngulitur vlerat e tij dhe duke riprodhuar mësimet e tij. Për djalin izraelit mbi trembëdhjetë vjeç kjo nënkuptonte të shkuarin tek një studim me një studiues të njohur të Torës, të imituarit e jetës dhe besimit të tij, dhe të përqëndruarit mbi zotërimin e Ligjit të Moisiut dhe interpretimeve tradicionale të tij.

IIA. Thirrja e Jezusit për Dishepullim: Natyra e saj e Trefishtë

1B. Dishepullimi si Një Thirrje për Përkushtim Personal ndaj Jezusit

1C. Thirrja: Të Rrish Me Të dhe Ta Njohësh Atë (Marku 3:14)

Për të filluar shërbesën e tij në tokë, Jezusi thirri njerëz që ta ndiqnin atë me kuptimin e plotë të fjalës; ai thirri dymbëdhjetë dishepuj. Megjithëse ne nuk mund të ecim sot me të në kuptimin e plotë të fjalës, nëpërmjet Frymës së tij, gjithsesi ai na ka thirrur ne. Së pari, thirrja e tij për ne është një thirrje për të qenë në anën e tij, për të qenë me të dhe për ta njohur atë. Kjo është po aq e dukshme në thirrjen fillestare të dishepujve gjatë shërbesës së tij këtu në tokë, sa është tek ata të cilët ai i thirri më vonë nga froni i tij në qiell. Thirrja e Jezusit është së pari një thirrje për të qenë me të dhe për ta njohur atë.

1D. Marku 3:14

Ai caktoi dymbëdhjetë (të cilëve ia vuri emrin apostuj), në mënyrë që ata të rrinin me të dhe që ai mund [pastaj] t’i dërgonte të predikojnë.

2D. 1 Korintasve 1:9

Besnik është Perëndia, nga i cili jeni thirrur në bashkësinë e Birit të tij Jezu Krishtit, Zotit tonë.

3D. Filipianëve 3:10

Qëllimi im është që të njoh atë dhe fuqinë e ringjalljes së tij dhe pjesëmarrjen në mundimet e tij, duke u bërë vetë i ngjashëm me të në vdekjen e tij, 3:11 që në ndonjë mënyrë t’ia arrij ringjalljes prej së vdekurish.

2C. Qëllimi: Ta Kënaqësh Atë dhe Të Bëhesh si Ai (Luka 6:40)

Qëllimi i Jezusit kur na ka thirrur nuk është pikësëpari që të na fusë në punë. Së pari është një thirrje për ta njohur dhe për ta kënaqur Atë. Kjo është kryesore dhe e domosdoshme. Nëse dishepujt do ta kishin humbur interesin te ai si njeri dhe mik, ata nuk do të kishin vazhduar më të ecnin me të. Ne nuk jemi ndryshe. Është në kontekstin e kënaqjes së tij që ai na urdhëron që të jemi si ai. Dhe ne e dëshirojmë këtë. Dishepullimi është një thirrje për t’u bërë si Mësuesi.

1D. Luka 6:40

Dishepulli nuk ia kalon mësuesit të vet, madje çdo dishepull që ka mësuar (kathrtismevno") do të jetë si mësuesi i vet.

2D. Gjoni 13:14-17

Në qoftë se unë, Zoti dhe Mësuesi, ju kam larë këmbët, edhe ju duhet t’i lani këmbët njëri-tjetrit. 13:15 Unë në fakt, ju kam dhënë shembullin (uJpovdeigma) që ashtu siç kam bërë unë, bëni edhe ju. 13:16 Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them: Shërbëtori nuk është më i madh se padroni (kuvrio") i tij, as i dërguari më i madh se ai që e ka dërguar. 13:17 Po t’i dini këto gjëra, të lumtur jeni ju nëse do t’i bëni.

3D. 1 Korintasve 11:1

Më imitoni (mimhtaiv) mua, ashtu si unë jam imitues i Krishtit

2B. Dishepullimi si një Thirrje për të Ndjekur Jezusin

Dishepullimi është një thirrje që të rrish me, ta njohësh dhe ta kënaqësh Mjeshtrin (Mësuesin). Në këtë mënyrë, thirrja për dishepullim biblik presupozon shpëtimin, d.m.th që një person ka besuar te Krishti si Zot dhe Shpëtimtar dhe vazhdon të besojë në Të. Por dishepullimi është gjithashtu një thirrje për të ndjekur Jezusin, dhe kjo, disa herë, nuk është diçka e lehtë. Ai kërkon bindje ekskluzive, të plotë dhe të vendosur ndaj Vetes së Tij. Këtu qëndron ndryshimi radikal midis thirrjes së tij dhe Platonit i cili ngriti lart lirinë e studentit nga mësuesi ose edhe të udhëheqësve fetarë judenj të cilët përqëndroheshin më shumë te Tora dhe i drejtonin studentët për t’u shkëputur nga ata. Nga ana tjetër, Jezusi i drejtoi njerëzit për te vetja (dhe ai vazhdon ta bëjë këtë) dhe i thirri ata për një përkushtim radikal ndaj tij. Thirrja e Jezusit për dishepullim është një thirrje ndaj ngjashmërisë me Krishtin e cila përfshin të paktën tre fakte të lidhura me të: (1) kërkesa; (2) premtimi që shtohet; dhe (3) hiri.

1C. Kërkesa

Thirrja e Jezusit për dishepullim është një thirrje o gjithçka – o asgjë, duke u shtrirë në çdo zonë të jetës sonë. Përfshin që t’i japim përparësi atij edhe mbi marrëdhëniet tona më të afërta njerëzore dhe mbi dëshirat që ne kemi për jetën tonë. Me pak fjalë, përfshin që të bëhesh shërbëtori i tij në botë dhe të japësh jetën për këtë qëllim. Në mënyrë paradoksale ne heqim dorë nga ajo që s’mund ta mbajmë dhe fitojmë atë të cilën nuk mund ta humbasim. Nëse nuk e bëjmë këtë atëhere ne humbim gjithçka në fund.

1D. Luka 9:23-24

Kryqi ishte një instrument i vdekjes dhe i njohur shumë mirë nga judenjtë. Vuajtja ishte e padurueshme. Por Jezusi tha se ne duhet ta merrnim atë (kryqin shën.i.përkth) dhe ta ndiqnim atë. Kjo, për vetë natyrën e çështjes, do të përfshinte vetëmohimin. Ai i cili mbante pjesën horizontale të kryqit të tij po ecte drejt një rruge me një kalim, për të mos u kthyer më kurrë.

9:23 Pastaj u tha të gjithëve: “Nëse dikush do të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, ta marrë çdo ditë kryqin e vet dhe të më ndjekë. 9:24 Sepse kush do ta shpëtojë jetën e vet, do ta humbasë; por kush do ta humbasë jetën e vet për shkakun tim, do ta shpëtojë.

2D. Luka 14:25-35

14:25 Dhe turma të mëdha shkonin me të. Ai u kthye nga ata dhe tha: 14:26 “Nëse ndokush vjen tek unë dhe nuk urren babanë e vet dhe nënën e vet, gruan dhe fëmijët, vëllezërit dhe motrat, madje edhe jetën e vet, nuk mund të jetë dishepulli im. 14:27 Dhe kush nuk e mbart kryqin e vet dhe nuk më ndjek, nuk mund të jetë dishepulli im. 14:28 Kush nga ju, pra, kur do të ndërtojë një kullë, nuk ulet më parë të llogaritë shpenzimet, për të parë nëse ka mjaftueshëm për ta mbaruar? 14:29 Që atëherë, kur t’i ketë hedhur themelet e të mos mundë ta përfundojë, të gjithë ata që e shohin, të mos fillojnë e të tallen, 14:30 duke thënë: ‘Ky njeri filloi të ndërtojë e nuk mundi ta përfundojë’. 14:31 Ose cili mbret, kur niset të luftojë kundër një mbreti tjetër, nuk ulet më parë të gjykojë nëse mund ta përballojë me dhjetë mijë atë që po i vjen kundër me njëzet mijë? 14:32 Në mos, ndërsa ai është ende larg, i dërgon një delegacion për të biseduar për paqe. 14:33 Kështu, pra, secili nga ju që nuk heq dorë nga të gjitha ato që ka, nuk mund të jetë dishepulli im. 14:34 Kripa është e mirë, por nëse kripa bëhet e amësht, me se do të mund t’i kthehet shija? 14:35 Ajo nuk vlen as për tokë, as për pleh, por hidhet tutje. Kush ka veshë për të dëgjuar, le të dëgjojë.”

3D. Marku 10:42-45

10:42 Por Jezusi i thirri pranë vetes dhe tha: “Ju e dini që ata që konsiderohen sundues të kombeve i sundojnë ato dhe të mëdhenjtë e tyre ushtrojnë mbi to pushtetin e tyre; 10:43 por kjo s’duhet të ndodhë midis jush; madje ai nga ju që do të dojë të bëhet i madh, do të jetë shërbëtori juaj; 10:44 dhe kushdo nga ju që do të dojë të jetë i pari, do të jetë skllavi (diavkono") i të gjithëve. 10:45 Sepse edhe Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por për të shërbyer dhe për të dhënë jetën e tij si çmim për shpengimin e shumë vetave.”

2C. Hiri

Kërkesa e thirrjes së Jezusit për dishepullim është e pamundur për një qenie njerëzore që nuk ndihmohet për ta përmbushur atë. Ne duhet të kemi burime për ta arritur këtë lloj jete. Këto burime vijnë drejtpërsëdrejti nga Krishti dhe na janë premtuar nëse ne qëndrojmë në të. Ky është qëllimi i mësimit të Jezusit te Gjoni 15. Ai po largohej, por ai do të vazhdojë jetën dhe shërbesën e tij nëpërmjet njerëzve të cilët ai i ka zgjedhur (15:16). Ne do ta diskutojmë këtë pak më tutje kur ne të flasim për marrëdhënien e dishepullimit me mbretërinë e Perëndisë.

1D. Mateu 11:28-30

Ata që e dëgjuan Jezusin ishin bujq dhe i njihnin mirë metaforat e tij rreth bujqësisë. Ata e njihnin kuptimin e “barrave” fizike. Jezusi ka mundësi që t’i jetë referuar edhe barrave fetare të imponuar mbi njerëzit nga mësuesit fetarë, të cilët me që ra fjala, nuk ngrinin as gishtin për t’i ndihmuar. Por Jezusi ishte ndryshe. Ai sigurisht që kishte një zgjedhë, por ai ishte zemërbutë, i përulur nga zemra dhe zgjedha e tij ishte e ëmbël dhe barra e tij e lehtë.

11:28 Ejani tek unë, o ju të gjithë të munduar dhe të rënduar, dhe unë do t’ju jap çlodhje. 11:29 Merrni mbi vete zgjedhën time dhe mësoni nga unë, sepse unë jam zemërbutë dhe i përulur nga zemra; dhe ju do të gjeni prehje për shpirtrat tuaj. 11:30 Sepse zgjedha ime është e ëmbël dhe barra ime është e lehtë!’’.

2D. Gjoni 15:5-8

15:5 Unë jam hardhia, ju jeni shermendet; kush qëndron në mua dhe unë në të, jep shumë fryt, sepse pa mua nuk mund të bëni asgjë. 15:6 Në qoftë se ndokush nuk qëndron në mua, hidhet jashtë si shermendi dhe thahet; pastaj i mbledhin, i hedhin në zjarr dhe digjen. 15:7 Në qoftë se qëndroni në mua dhe fjalët e mia qëndrojnë në ju, kërkoni çfarë të doni dhe do t’ju bëhet. 15:8 Në këtë është përlëvduar Ati im, që të jepni shumë fryt, dhe kështu do të jeni dishepujt e mi.

3C. Premtimi

Thirrja për dishepullim nuk është pa përleshjet dhe vështirësitë e veta. Por nuk është edhe pa premtime gjithashtu. Jezusi u kujtoi menjëherë dishepujve që po e pyesnin se kishte një shpërblim po ta ndiqje atë. Jezusi nuk e qortoi Pjetrin për pyetjen e tij të nënkptuar, “Atëherë, ç’mbetet për ne?” por përkundrazi iu drejtua atij me një premtim të trefishtë i prezantuar nga një deklaratë solemne: “Në të vërtetë po ju them. . .”. Ata të cilët lënë familjen, miqtë, etj për Jezusin dhe ungjillin nuk do të dështojnë në marrjen (1) njëqind herë më shumë të asaj që kanë humbur (në komunitetin e ri të besimit); (2) e vuajtjeve kur të përndiqen dhe (3) e jetës së përjetshme në epokën që do të vijë. Gjetja e kohës për të dhënë shpërblimin dhe persekutimet është në duart e Zotit.

Marku 10:28 Atëherë Pjetri e mori fjalën dhe tha: ``Ja, ne lamë çdo gjë dhe të kemi ndjekur’’. 10:29 Jezusi, duke u përgjigjur, tha: ``Në të vërtetë po ju them që nuk ka asnjeri që të ketë lënë shtëpinë, a vëllezërit a motrat, a atin, a nënën, a fëmijët ose arat për hirin tim dhe për ungjillin, 10:30 që të mos marrë tani, në këtë kohë, njëqindfish shtëpi, vëllezër, motra, nëna, fëmijë e ara, së bashku me përndjekje, dhe në botën e ardhshme, jeta e përjetshme. 10:31 Por shumë të parë do të jenë të fundit dhe shumë të fundit do të jenë të parët’’.

3B. Dishepullimi si një Thirrje për të “Bërë Dishepuj”

Ideja që Jezusi po i thërriste dishepujt te vetja për një qëllim të veçantë është e dukshme në thirrjen e tij fillestare. Ai i thirri dishepujt duke u thënë, “Ndiqmëni dhe unë do t’ju bëj peshkatarë njerëzish” (Mat. 4:19; Marku 1:17). Kjo e dhënë fillestare për ungjillizimin e njerëzve u ripohua si një urdhër kur Zoti i ringjallur qëndroi përpara dishepujve te Mateu 28:18-20. Le ta shqyrtojmë tani atë.

1C. Teksti: Mateu 28:18-20

28:18 Pastaj Jezusi u afrua dhe u foli atyre duke thënë: ``Mua më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. 28:19 Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë, 28:20 dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës. Amen’’.

2C. Konteksti: “Çdo Pushtet në Qiell e në Tokë”

Jezusi ushtroi autoritet absolut gjatë shërbesës së tij në tokë. Ai ringjalli të vdekurit, gjykoi njerëzit dhe fali mëkatet. Ai kreu mrekulli dhe foli një zbulesë të freskët dhe detyruese (24:35). Sidoqoftë, autoriteti i tij tani shtrihet si në qiell ashtu edhe në tokë, në të gjithë universin. Ai jo vetëm që sundon në tokë, por edhe në qiell. Ai ka gjithçka nën kontroll. Është në dritën e ushtrimit të pakufizuar të autoritetit të tij absolut mbi çdo njeri, fis, komb, dhe gjuhë që ai urdhëron dishepujt e tij të “shkojnë dhe të bëjnë dishepuj.”

3C. Urdhëri: “Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj. . .”

Termi “shkoni” nuk do të thotë “ndërsa shkoni” por merr me vete një pjesë të fuqisë urdhëruese të foljes kryesore “bëni.” Është e nënrenditur në lidhje me “bëni,” por përsëri komunikon urdhërin “shkoni!” Ideja e të bërit të dishepujve plotësohet më tepër nga ideja e të mësuarit atyre që t’i binden të gjithave gjërave që Jezusi urdhëroi. Ne duhet të inkurajojmë njerëzit për t’iu nënshtruar Zotërisë së Jezu Krishtit ashtu siç shprehet në mësimet e tij për dishepujt dhe ne duhet t’u tregojmë atyre se si duket kjo në jetën tonë.

4C. Përmbajtja: Duke i pagëzuar dhe duke i mësuar

Dy përcjelloret “duke i pagëzuar” dhe “duke i mësuar,” ndërsa lidhen me foljen kryesore “bëni,” nuk përçojnë thjesht idenë e mjeteve, por përkundrazi kanë për qëllim që të tregojnë dy elemente që mbizotërojnë në procesin e zbatimit të veprimit të foljes kryesore. Me fjalë të tjera, dy elementët që duhet të karakterizojnë procesin e bërjes së dishepujve janë të pagëzuarit dhe të mësuarit. Dishepujt duhet të pagëzohen tek një kuptim trinitarian për Perëndinë dhe për marrëdhënien me të, dhe ata duhet të mësohen për t’iu bindur në mënyrë të qartë gjithçkaje që Jezus Mesia na mësoi (tani e ruajtur në Shkrim). Ndërsa ne zbatojmë detyrën e dishepullimit të kombeve, besëlidhja me Abrahamin është duke u përmbushur (Mat. 1:1)

5C. Vazhdimësia: “Unë jam me ju . . .”

Në detyrën e frikshme të dishepullimit të kombeve, dishepujt kishin nevojë të dinin – po kështu edhe ne – që Zoti i tyre i ringjallur do të ishte me ta. Ai i ka kombet nën kontroll dhe na ka dërguar te ato me mesazhin e jetës së përjetshme. Ne duhet të rrënjosim te ato jetën, vlerat dhe përkushtimet e Jezusit.

IIIA. Përmbledhje

Për qëllimet tona, koncepti për një “dishepull i Krishtit” është për dikë i cili është thirrur së pari për të njohur Krishtin e pastaj ta ndjekë atë, dhe për shkak të kësaj marrëdhënie ai të bëjë dishepuj njerëz të tjerë gjithashtu. Domethënë, duke njohur Krishtin ne bëhemi si ai – duke menduar, ndjerë dhe duke jetuar ashtu siç ai na urdhëron. Në këtë atmosferë të marrëdhënies personale me të, ai na thërret për të qenë dishepujt e tij, domethënë, ta ndjekim atë, nëpër të gjitha vështirësitë e jetës, duke e ditur se ai është atje dhe që do të na shpërblejë sipas kohës së tij; në fund të fundit, ai është Mjeshtri (Zotnia). Por dishepullimi nuk përfshin vetëm të qenit me të dhe të ndjekurit e tij, por ka edhe kuptimin që ndërsa ne jemi si ai dhe e ndjekim atë, ne bëjmë dishepuj të tjerët – me të vërtetë, nga çdo komb që e prekin rrezet e diellit. Porosia e Madhe nuk është thjesht një ide tjetër e mirë – megjithëse është kështu – ajo është urdhëri për marshimin e kishës. Me aq sa di unë, ai nuk komunikoi kurrë një plan tjetër.

IVA. Pyetje për t’u Menduar

1. Thuaj me fjalët e tua se çfarë do të thotë të jesh një dishepull i Krishtit.

2. Pse Krishti na thërret për një përkushtim kaq radikal ndaj tij?

3. Pse është e rëndësishme për të parë që aleanca (bashkësia) jonë me Krishtin duhet të jetë e para, madje edhe më përpara se puna për të dishepulluar të tjerët?

4. Cila është gjëja më e rëndësishme për ty përsa i përket dishepullimit dhe çfarë nuk ke dëshirë fare për të bërë?

5. Si të ndihmon premtimi i Mateut 11:28 dhe 28:20 në gatishmërinë tënde për të dalë përpara dhe për t’i dishepulluar të tjerët?

6. Jezusi tha se të dishepulluarit e një personi tjetër do të thotë t’i mësosh atij që të bindet. A je t’i i përjashtuar nga detyra e dishepullimit të të tjerëve n.q.s nuk e ke dhuntinë e mësimit?

7. Cilët janë disa njerëz për të cilët mund të fillosh të lutesh që tani? Si mund të të përdorë Perëndia për t’i dishepulluar ata, duke punuar me ta për përparimin dhe gëzimin e tyre në besim?

Në leksionin e parë ne përcaktuam se ç’do të thotë të jesh një dishepull i Krishtit. Ne zbuluam se ideja e dishepullimit përfshin si kontekstin teologjik, ashtu edhe kontekstin e marrëdhënieve. Kështu që, në leksionin dy, ne eksploruam kontekstin e gjerë teologjik e biblik mbi mandatin e Krishtit për të bërë dishepuj. Ne mësuam se që nga fillimi fare plani i Perëndisë ka qenë të sigurojë një popull për veten e tij e t’i rikrijojë ata në imazhin e Krishtit. Sipas premtimeve të tij, ai ka bërë pikërisht këtë dhe vazhdon të bëjë po këtë edhe sot. Ndërsa dishepullojmë njerëz, ne marrim pjese në planin e tij të madh. Por ka edhe një kontekst tjetër ku duhet parë për këtë proces dishepullimi e dishepullbërjeje. Ky është konteksti i marrëdhënieve. Dua të vë theksin tek marrëdhëniet pasi këto neglizhohen shumë shpesh në favor të shtytjes drejt kërkesave legjitime të dishepullimit. Kur ne u vëmë theksin kërkesave të dishepullimit duke i larguar nga marrëdhëniet e mira, ne shpesh e kthejmë këtë në asgjë më tepër përveçse në një përpjekje njerëzore dhe ndjekje rregullash. Konteksti teologjik na jep një pamje në mendje mbi punën e Perëndisë, ndërkohë që konteksti i marrëdhënieve zbulon orientimin personal të dishepullimit. Krishterimi nuk është kryesisht një etikë, por një marrëdhënie—një marrëdhënie me Perëndinë e me njerëzit tanë.

IA. Konteksti i Marrëdhënies: Urdhërimet më të Mëdha

1B. Urdhërimet më të Mëdha

Marku 12:28 Atëherë një nga skribët që e kishte dëgjuar diskutimin e tyre, duke kuptuar se ai u ishte përgjigjur mirë, iu afrua dhe e pyeti: ``Cili është i pari i të gjithë urdhërimeve?’’. 12:29 Dhe Jezusi u përgjigj: ``Urdhërimi i parë i të gjithëve është: “Dëgjo, o Izrael: Zoti, Perëndia ynë, është i vetmi Zot”, 12:30 dhe: “Duaje Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë mendjen tënde e me gjithë forcën tënde!”. Ky është i pari urdhërim. 12:31 Dhe i dyti i ngjan këtij: “Duaje të afërmin tënd porsi vetveten”. Nuk ka urdhërim tjetër më të madh se këta’’.

2B. Dishepullimi dhe Dashuria për Perëndinë

Ne kemi parë në leksionin një se dishepullimi i krishterë përfshin idenë e përkushtimit të plotë e të parezervuar ndaj Perëndisë, vullnetit të tij, punës dhe rrugëve të tij. Kjo, sigurisht është në harmoni me urdhërimin e Madh të duash Perëndinë me gjithë zemrën, shpirtin, mendjen dhe fuqinë tonë. Ne duhet ta vendosim dishepullimin së bashku me urdhërimin më të madh për ta dashur Perëndinë me të gjithë zemrën tonë, qenien, mendjen e fuqinë. Ato janë identike në thelb. Dishepullimi është një çështje marrëdhënieje, që nga fillimi e deri në fund. Nuk është një përkushtim stoik, apo një përkushtim thjesht ndaj një etike, pavarësisht se sa i lartë apo sublim qoftë ai. Së pari, ne kemi nevojë të përjetojmë Krishtin, të banojmë në Të vazhdimisht e t’u mësojmë dishepujve tanë se kjo është thelbi i jetës së krishterë. Në këtë mënyrë ata do të jenë disi më të lirë që të jenë në një marrëdhënie më të shëndetshme me ty—si dishepullues; aty do të ketë varësi të ndërsjelltë dhe jo bashkëvarësi . Kjo më drejton tek urdhëresa e dytë e që lidhet më shumë me këtë.

3B. Dishepullimi, Njerëz të Ndryshëm, dhe Dashuria për të Afërmin

Urdhëresa e dytë është e lidhur nga ana gjuhësore me të parën përmes përdorimit të termit “dashuri.” Si nocion, gjithsesi, e para logjikisht lind të dytën kur kuptohet dhe i bindesh ashtu siç duhet; ata që e duan Perëndinë e duan edhe të afërmin e tyre. Ti s’mund të deklarosh se e do Perëndinë e në të njëjtën kohë urren të afërmin tënd. Edhe Gjoni i lidh të dy urdhëresat. Ai thotë, “Sepse ai që nuk do vëllanë e vet të cilin e sheh, si mund të dojë Perëndinë që nuk e sheh” (1 Gjonit 4:20). Por disa herë është e vështirë t’i duash njerëzit, sidomos kur ata në një farë mënyre janë të ndryshëm nga ne. Domethënia e të qenit njeri s’ka ndryshuar asnjëherë dhe është e njëjtë për të gjithë qeniet njerëzore që kanë jetuar ndonjëherë. Por, ndërsa njerëzit janë kryesisht të njëjtë, ata ndryshojnë në shumë mënyra në lidhje me shijet, zakonet, idetë, trajtimin e problemeve, prirjet, prejardhjet, njohurinë, etj. Dishepulluesi duhet t’i vlerësojë të gjitha këto, duke kuptuar se Perëndia e ka thirrur atë të dojë të gjithë njerëzit e t’u lejojë ndryshimet e përligjura.

Prandaj, qëllimi në dishepullim nuk është uniformizmi, por më tepër konformizmi me imazhin e Krishtit. Ai përfshin një diversitet të gjallë e të shpenguar, e jo një njëllojshmëri të vdekur monolite. Ungjilli nuk kufizon, për veten; ai i liron njerëzit të ndjejnë, të mendojnë e të veprojnë përgjatë vijave të ngjashme me Krishtin. Ashtu siç ka diversitet dhe unitet në Trini, kështu duhet të ketë diversitet dhe unitet midis atyre që deklarojnë se i përkasin Perëndisë. Të lutem vlerësoje këtë, por mos mendo se për shkak se njerëzit janë të ndryshëm në lloj lloj mënyrash, disa mund të dishepullohen e disa jo. Të gjithë mundet dhe duhet të dishepullohen.

1C. Marrëdhëniet me Vëllezërit e Motrat në Komunietin e Krishterë

1D. Kërkoni Unitetin—Efesianëve 4:1-6

4:1 Unë, pra, i burgosuri për Zotin, ju bëj thirrje që të ecni denjësisht sipas thirrjes për të cilën u thirrët, 4:2 me çdo përulësi e zemërbutësi, me durim, duke e duruar njëri-tjetrin në dashuri, 4:3 duke u përpjekur të ruani unitetin e Frymës në lidhjen e paqes. 4:4 Éshtë një trup i vetëm dhe një Frym i vetëm, sikurse ju u thirrët në shpresën e vetme të thirrjes suaj. 4:5 Éshtë një Zot i vetëm, një besim i vetëm, një pagëzim i vetëm, 4:6 një Perëndi i vetëm dhe Atë i të gjithëve, që është përmbi të gjithë, në mes të të gjithëve dhe në ju të gjithë.

Në letrën për efesianët apostulli ka ndër mend jo vetëm kishën në Efes, por kishën në botën mbarë, apo kishën universale. Ai mendon për kishat në Romë, përgjatë Azisë së Vogël, Palestinës, etj, sikur përbënin një kishë, e jo si shumë kisha të ndryshme.

Një dishepullbërës i mirë përulësisht pranon se ai është pjesë e trupit të Krishtit. Ai përpiqet të mbajë unitet në trup dhe inkurajon dishepujt e tij për këtë qëllim. Ai nuk është i mënjanuar, diku në ndonjë cep, “duke bërë punën e tij” e duke kritikuar pjesën tjetër të trupit. Përkundrazi, ai kërkon të jetojë në unitetin e prodhuar nga Fryma. Ai përpiqet të zhvillojë dishepuj të cilët kontribuojnë në unitetin, paqen dhe rritjen e trupit në vend që të zhvillojë nga ata të cilët do ta bëjnë copë-copë atë (trupin shën.i.përkth). Nuk ka vend për konkurimin dashakeq në procesin e bërjes së dishepujve.

2D. Festoni Diversitetin (Larminë)—Efesianëve 4:7

4:7 Po secilit nga ne iu dha hiri sipas masës së dhuntisë së Krishtit… 4:11 Dhe ai vetë i dha disa si apostuj, të tjerë si profetë, të tjerë si ungjilltarë dhe të tjerë si barinj e mësues, 4:12 për përsosjen e shenjtorëve, për veprën e shërbimit dhe për ndërtimin e trupit të Krishtit,

Në mes të përpjekjes për unitet e paqe në trupin e Krishtit, vjen nevoja përkatëse për të pranuar ndryshimet e natyrshme e të mbështetura nga Fryma që ekzistojnë midis njerëzve të Perëndisë. Të krishterët palestinezë kishin një paraqitje tjetër të jashtme nga ajo e të krishterëve aziatikë. Kjo dallohet në leximin e faqeve të Dhjatës së re (shiko Veprat 15). Ne duhet të kuptojmë se njerëzit janë të ndryshëm dhe vijnë në një tavolinë me perspektiva të ndryshme. Dikush me dhuntinë e mëshirës që dishepullon një tjetër me dhuntinë e administrimit do të ketë nevojë të kuptojë e të çmojë ndryshimet nëse duan të jenë të suksesshëm së bashku. Kjo natyrisht, nuk do të thotë të mos e vëmë re mëkatin e dukshëm apo të qartë, por dhuntitë e njerëzve, temperamentet dhe aftësitë e tyre, të gjitha ndikojnë në mësimin e tyre të dishepullimit. Jepuni atyre hapësirë që të rriten.

3D. Festoni Diversitetin—1 Korintasve 12:4-7, 11

12:4 Ka larmi dhuntish, por i njëjti Frymë. 12:5 Ka edhe larmi shërbimësh, por i njëjti Zot. 12:6 Dhe ka larmi veprimtarish por është i njejti Perëndi i cili i bën të gjitha gjërat në të gjithë. 12:7 Dhe secilit i jepet shfaqja e Frymës për dobinë e përbashkët… 12:11 Dhe të gjitha këto i bën i njëjti dhe i vetmi Frymë, duke i ndarë gjithsecilit dhunti veç e veç ashtu si do vetë.

Ne do të flasim më vonë për marrëdhënien e dhuntive me dishepullimin, por sërish, është e mjaftushme që të thuash se njerëzit dhe dhuntitë e tyre të dhëna nga Fryma vijnë në të gjitha format e madhësitë. Por është e rëndësishme të vëmë re se dhuntia (dhuntitë) e personit i janë dhënë prej Frymës për të mirën e përbashkët. Nëse ne e vlerësojmë këtë apo jo, Fryma u ka dhënë atyre dhunti për të mirën tonë. Ne kemi nevojë ta mbajmë mend këtë. Pra, ashtu siç ka diversitet në Trini, kështu do të ketë diversitet në çdo komunitet që ai themelon. Por kjo është për rritjen e komunitetit.

4D. Dymbëdhjetë Apostujt

Jezusi zgjodhi dymbëdhjetë burra shumë të ndryshëm. Vras mendjen se si Mateu dhe Simoni mund të shkonin mirë me njëri-tjetrin? I pari ishte një taksambledhës, i fundit ishte ndoshta një zelot. Pjetri ishte kokëfortë e i guximshëm. Thomai ndoshta ishte i fortë ndonjëherë, por mund të ishte shumë i rezervuar e dyshues. Disa, si Jakobi e Tadeusi, ndoshta i acaronin prirjet e pandreqshme të Pjetrit me atë dëshirën e tyre për t’u tërhequr në prapaskenë e me sa duket të bënin pak. E ja ku ishte Juda, mashtrimi dhelparak i të cilit lejoi lakminë e tij të pangopur që të rritej pa u vënë re nga asnjeri (përveç Jezusit) deri në fund fare. Përveç kësaj, në ungjillin e Markut, dishepujt nuk janë pasqyruar në një dritë të favorshme, duke mos kuptuar asnjëherë me të vërtetë se kush ishte Jezusi. Më e pakta që mund të thuash është se ata ishin një grup i ndryshëm e i vështirë. E megjithatë Jezusi mund t’i mblidhte ata së bashku për shërbesë.

2C. Marrëdhëniet me Njerëz në një Komunitet më të Madh Jo-të Krishterë.

Jezusi thirri dymbëdhjetë burra të vinin e ta ndiqnin atë. Ai u premtoi se ai do t’i bënte ata “peshkatarë njerëzish.” Pra, thirrja në jetën e tyre u jetua realisht në kontekstin e një misioni për të humburit. Dishepullimi ynë për njerëzit e tjerë duhet të bëhet gjithashtu në kontekstin e një shërbese për të humburit. Ne duhet t’i ndihmojmë njerëzit tanë të jetojnë si drita në një botë të errët—të drejtë e të dashur në një botë të shëmtuar—e si ata që janë të përkushtuar për të manifestuar lavdinë e Atit të tyre në qiell, prej këmbënguljes në vepra. Përgjithësisht, dhe këtu ekzistojnë edhe përjashtime, dishepujt tanë duhet të mbajnë marrëdhëniet e tyre me njerëz që nuk e njohin Zotin me shpresën se do t’i drejtojnë ata tek Krishti.

1D. Mateu 4:19

“Ndiqmëni dhe unë do t’ju bëj peshkatarë njerëzish”.

2D. Mateu 5:13-16

5:13 ``Ju jeni kripa e tokës; por në qoftë se kripa bëhet e amësht, me se mund ta rifitojë shijen? Nuk vlen për asgjë, veçse për t’u hedhur dhe ta shkelin njerëzit. 5:14 Ju jeni drita e botës; një qytet i ngritur në majë të malit nuk mund të fshihet. 5:15 Po ashtu nuk ndizet një qiri për ta vënë nën babunë, por për ta vënë mbi shandan, dhe t’u bëjë dritë të gjithë atyre që janë në shtëpi. 5:16 Ashtu le të shndritë drita juaj para njerëzve, që të shohin veprat tuaja të mira dhe ta lëvdojnë Atin tuaj që është në qiej’’.

3D. Kolosianëve 4:5-6

4:5 Ecni me urti ndaj të jashtmëve duke shfrytëzuar kohën. 4:6 Të folurit tuaj të jetë gjithnjë me hir, i ndrequr me kripë, që të dini si duhet t’i përgjigjeni gjithsecilit.

4D. Titit 3:8

Kjo fjalë është e sigurt, dhe dua që ti të pohosh me forcë këto gjëra, që ata që kanë besuar në Perëndinë të kujdesen për të kryer vepra të mira. Këto gjëra janë të mira dhe të dobishme për njerëzit.

IIA. Përmbledhje

Kështu dishepullimi përfshin të qenint në mënyrë të parezervuar i përkushtuar ndaj Krishtit. Ai jetohet realisht në kontekstin e një marrëdhënieje me Perëndinë e me njerëzit që kemi pranë. Të kuptuarit e kësaj, është çelësi i rritjes si një dishepull e i dishepullimit të të tjerëve gjithashtu. Procesi i dishepullimit nuk është si të bësh hamburger tek MekDonalds (McDonalds); ne nuk po përpiqemi t’i bëjmë të gjithë njerëzit njësoj. Përkundrazi, ne vlerësojmë e çmojmë ndryshimet që njerëzit sjellin në këtë proces e festojmë unikalitetin që Perëndia ka paracaktuar. Duke thënë këtë, sidoqoftë, ne s’po inkurajojmë zakone të mëkatshme të cilat në mënyrë të qartë dhunojnë standartin e shenjtërisë që është vendosur për ne në Fjalën e Tij. Por në vend të kësaj, ne jemi duke u përpjekur të prodhojmë një unitet të vërtetë në një kontekst të një diversiteti të pasur e të nevojshëm.

Ne do të përpiqemi ta kujtojmë herë pas here këtë parim gjatë gjithë pjesës tjetër të këtij kursi; ne do ta mbajmë materialin që vijon të orientuar nga marrëdhënia. Marrëdhëniet janë thelbësore. Ato janë ambienti ku ndodh e gjithë përgatitja formale e një dishepulli tjetër. Nëse marrëdhëniet janë të sforcuara, efektshmëria jote si dishepullues është e minimizuar.

IIIA. Pyetje për t’u Menduar

1. Përse kur flasim për dishepullimin dhe dishepullimin e dikujt tjetër është e rëndësishme që të kemi parasysh prioritetin e marrëdhënieve mbi detyrat, pavarësisht se sa të dobishme e të nevojshme janë detyrat? Në çfarë pike vendos se një detyrë duhe të kryhet pavarësisht nga miratimi apo mosmiratimi i tjetrit?

2. Si do t’a(t’I) trajtosh dishepullin(dishepujt) tënd(e tu) kur ai/ata bën/bëjnë disa gjëra që të irritojnë apo nuk bën/bëjnë gjëra të caktuara që ti ua ke mësuar apo sipas mënyrës në të cilën ti mendon se duhen bërë (p.sh. lutja)?

3. Merr pak kohë të meditosh mbi Efesianëve 4:1-6 dhe 1 Korintasve 12:4-7. Cilat janë disa nga parimet që Zoti t’i ka ngulitur në mendje ndërkohë që ti studion këto vargje të rëndësishme?

4. Kur ne mendojmë mbi dishepullimin, ne shpesh mendojmë kryesisht mbi një person që ndihmon dikë tjetër. Dhe kjo është e mirë. Por, sipas Efesianëve 4:1-6 dhe 1 Korintasve 12:4-7, cili është konteksti më i gjerë në të cilin ne përjetojmë dishepullimin? Sa i rëndësishëm është ky kontekst më i gjerë? (shiko. 2 Timoteut 2:2)

5. Sa e rëndësishme është sipas mendimit tënd që dishepujt e tu të kenë vazhdimisht marrëdhënie të mira me pjesën tjetër të trupit të Krishtit? Si do t’i ndihmosh ata nëse po përleshen në marrëdhëniet e tyre me të krishterët e tjerë?

6. Dishepullimi nuk kërkon vetëm marrëdhënie me të krishterët në kishë, por gjithashtu të krishterë që kanë marrëdhënie me ata që janë në botë (Ne do të flasim më shumë për marëdhënien e të krishterëve me botën në leksionet pasuese). Sipas Mateut 5:16 dhe Titit 3:8 cili është çelësi në marrëdhëniet tona me miqtë tanë në botë?

7. Sipas Mateut 5:13-15, ç’do të thotë të jesh kripa e tokës? Drita e botës?

8. Tek Kolosianëve 4:5-6 Pali flet për marrëdhënien me ata që janë në botë. Si mendon ti, çfarë do të thotë të sillesh me urti ndaj të jashtëmve? Për të përfituar maksimumin e çdo mundësie? Përse të folurit tonë është kaq i rëndësishëm?