Since very ancient times, there have been powerful leaders who have had a large number of followers, such as Hammurabi, Thutmose III, Cyrus the Great, Julius Caesar, Augustus Caesar, Adolph Hitler, and Joseph Stalin. The same is true today (e.g., Vladimir Putin). The dictionary defines a follower as “one who follows or believes the teacher or theories of someone.” Not only politically, but in every aspect of life each of us is a follower (yes, even leaders are followers) in some fashion, such as in business, education, society, or sports (etc.). In our everyday living there is often (sometimes perhaps too often) someone, something, or some personal desire that we do long to follow. This is common enough even in intellectual or spiritual matters, whatever the religion.

It is not strange, then, that followers or some aspect of following is often attested in biblical accounts. In this study we shall explore the scriptural record noting examples of following so as to discern what constitutes proper following and how to be a faithful follower of the Lord.

“Following” in the Old Testament

Among the God-given instructions that Moses delivered to the Hebrews was the command, “You must follow the LORD your God and revere only him; obey him, serve him, and remain loyal to him” (Deut. 13:4).¹ Although directed primarily against listening to false prophets (vv. 1-3, 5), the instruction clearly prescribed a proper way of life for God’s people. As Merrill points out, “What is required is wholehearted commitment to the Lord and his commands, supernatural signs to the contrary notwithstanding.”² Although given to God’s people long ago, it is no less true today. A believer must be obedient and truly committed to the Lord and the standards of his Word, knowing that they teach what is best for them (cf. Ps. 119: 7-11).

Unfortunately, Israel was not always fully committed to the Lord despite all that he had done for them. For example, after the Lord had enabled his people to secure the land which he had promised, The Reubenites, Gadites, and half tribe of Manasseh built an altar outside of the Promised Land. The other tribes sensed disloyalty not only to Israelite unity but perhaps may have feared a certain disloyalty also to the Lord himself (Josh. 22:10-15). They likened the conduct of these tribes to the Israelite’s earlier sinning at Baal-Peor in bowing down to the gods of the Moabites, which had occasioned severe divine consequences (Num. 25:1-9). Therefore, the tribes in the Promised Land said to them by way of reprimand:

Why have you disobeyed the God of Israel by turning back today from following the LORD? You built an altar for yourselves and have rebelled today against the LORD. … Now today you dare to turn back from following the LORD! You are rebelling today against the LORD; tomorrow he may break out in anger against the entire community of Israel. (Josh. 22:16, 18)

Still later, even during the prosperous reign of King Solomon Israelite lack of faithfulness emerged, due to the influence of his relations with many foreign women,

Solomon worshiped the Sidonian goddess Astarte and the detestable Ammonite god Milcolm. Solomon did evil in the LORD’s sight. He did not remain loyal to the LORD, like his father David had. [Having built altars for these gods east of Jerusalem], He built high places for all his foreign wives so they could burn incense and make sacrifices to their gods. (1 Kings 11:5-6, 8).

Thus,

Solomon sinned grievously against the Lord (v.6). The two gods Molek and Chemosh the Moabite equivalent of Molech or Milcolm [vv.7-8]), are particularly mentioned perhaps because of the extremely abominable practices associated with their worship, including child sacrifice (Lev.18:21; 20:2-5; Jer. 32:35).³

The danger of not fully trusting and following the Lord is witnessed in connection with King Amaziah of Judah. Having defeated the Edomites (2 Chron. 25:5-13), “He brought the gods of the people of Seir and made them his personal gods” (v.14). For this he incurred the Lord’s anger. Accordingly, the Lord sent one of his prophets to rebuke and reason with the king. Amaziah, however, remained unmoved and even threatened the prophet’s life. Therefore, the prophet said to Amaziah “I know that the LORD has decided to destroy you, because you have done this thing and refused to listen to my advice” (v.16). And so it came to pass, for in his pride Amaziah challenged King Jehoash of Israel to war, only to lose the war and be captured (vv.17-24). In addition,

Jehoash followed up his triumph with a thrust against Jerusalem that resulted in the loss of some six hundred feet of the city wall, the confiscation of the temple furnishings and palace treasures, and the taking of many prisoners of war. Amaziah’s lesson in self-will had cost his nation dearly.⁴

Amaziah’s successes had caused him to be filled with pride and self-assurance—a condition that caused him not only to stop his allegiance to the Lord but, even to turn to gods of his own choosing. The result was disastrous. God’s people should have learned the divine lesson concerning trusting in false gods. Unfortunately, they did not, for which both Israel and Judah were later to perish. The tragic closing events of Amaziah’s life illustrate the fact that when one becomes so enamored by selfish desires that he turns away from following the Lord, tragic consequences may lie ahead.

Thus God’s prophet Zephaniah begins his prophecy with God’s declaration of his coming two-fold judgment, first against the earth (Zeph. 1:2-3) and then especially against his people (vv.4-6). This pronouncement should have served as warning and correction to God’s people, for in the Lord’s message he not only condemned the false prophets of Baal, but also those people “who turn back from following the LORD, who do not seek the LORD or inquire of Him” (v. 6; HCSB). These people “have drawn back from any pretense of worshiping the Lord. They seek God neither in personal prayer nor in formal worship. They have no concern for the Lord who redeemed His people (cf. Jer. 2:13, 32-35; 3:6-10; 5:2-13; etc,).”⁵

All of this is reminiscent of an alarming time during King Ahab’s reign (874-853 B.C.). It was an era of Israel’s spiritual apostasy spurred on by Ahab himself, for he was an open worshiper of Baal and other false gods. The prophet Elijah had confronted the king about this and, following the Lord’s instructions proclaimed: “As certainly as the LORD God of Israel lives (whom I serve), there will be no dew or rain in the years ahead unless I give the command” (1 Kings 17:1). And so it happened. God sent a drought upon the land due to Israel’s failure to follow the Lord solely. Indeed, this was a basic covenantal requirement:

Make sure you do not turn away to serve and worship other gods! Then the anger of the LORD will erupt against you and he will close up the sky so that it does not rain. The land will not yield its produce and you will soon be removed from the good land that the LORD is about to give you (Deut 11:16-17; cf. Deut 28:23-24; 1 Kings 8:35).

Because of this, God allowed Elijah to go into seclusion. Therefore, Ahab sought for Elijah to punish him.

In due course of time, as the famine became increasingly severe,

In the third year of the famine, the LORD told Elijah, “Go and make an appearance before Ahab, so I may send rain on the surface of the ground.” So Elijah went to make an appearance before Ahab. (1 Kings 18:1-2)

When Elijah met with the king, he told him that there would be a confrontation between himself and the false prophets and therefore instructed the king,

Send out messengers and assemble all Israel before me at Mount Carmel, as well as the 450 prophets of Baal and the 400 prophets of Asherah whom Jezebel supports. (I Kings 18:19)

When the people and the false prophets had assembled at Mount Carmel,

Elijah approached all the people and said, “How long are you going to be paralyzed by indecision? If the LORD is the true God, then follow him, but if Baal is, follow him!” (v. 21).

Elijah’s words of advice proved to be pertinent, for in the subsequent contest between God’s prophet Elijah and the false prophets the Lord demonstrated himself to be the one true God. Accordingly, the people repented and the false prophets were put to death (vv. 39-40). Interestingly, Moses’ admonition to the Israelites of his day that they should not pursue other so-called gods and thus put the Lord God to a test had come to be applicable to the time of Israelites of Elijah and Ahab (cf. Deut 6:13-16).

It is of further interest to note that Jesus gave this same advice to Satan at the time when the Devil was attempting to tempt him (cf. Matt 4:7; Luke 4:12). May we be those who are so totally committed to Christ that we follow him regardless of the trying situation we may face. No matter how bleak things may seem at present, we know that God is in control. All we have to do is trust the Lord and follow him.

Let us, then, not be those who fail to follow the Lord completely but who are faithful followers of the Lord and consciously seek his leading daily. As the hymn writer expresses it:

Moment by moment I’m kept in His love,
Moment by moment I’ve life from above;
Looking to Jesus till glory doth shine,
Moment by moment, O Lord, I am Thine.⁶

No sampling of Old Testament references to following the Lord would be complete without noting Psalm 23. This very well known Psalm concerns our Lord’s functioning as our shepherd. “Shepherd” was a familiar term, being used of kings of other nations such as the great Hammurabi of Babylon. Shepherd is indeed a common metaphor of earthly leadership. The functioning of shepherds was, of course, very familiar to the people of God. Here in Psalm 23 the psalmist declares that because Yahweh (the Lord) was his shepherd, he would “lack nothing” (v.1). He then proceeds to enumerate several areas of his life that are overseen and cared for by the Lord (vv. 2-5).

Because of God’s complete provision for him, the Psalmist can boldly state: “Surely your goodness and faithfulness will pursue me [or follow me; e.g., ESV; NASB; NIV] all my days, and I will live in the LORD’s house for the rest of my life” (Psalm 23:6). God’s immeasurable “goodness” (cf. vv. 2-5) is thus fully appreciated by David.⁷ The word “faithfulness” here in verse 6 (NET) is the common Hebrew noun ħesed, which indicates faithful or loyal love (and sometimes rendered “mercy”). It is a term characterizing God’s moral integrity, especially in relation to his people Israel. It is indeed a relationship of enduring covenant love. “It is an “unfailing love” (Ps. 46:7)—one that is better than life itself (Ps. 63:3). Because it is an everlasting love (Jer. 31:3), God’s people may always call upon him with confidence in all circumstances (Ps. 86:1-7).”⁸ David is certain that God’s goodness and loyal love will be with him throughout the remainder of his life. Moreover, as VanGemeren observes, “The ‘experience’ with God takes on transcendental significance, as it gives the believer a taste of everlasting fellowship with God.⁹ David declares that his will be a life lived in the “Lord’s House”-- that is, in God’s loving presence and thus it will be a life of worshipful experience.¹⁰

“Following” in the New Testament

As we move on to consider the theme of “following” in the New Testament, we note Paul’s message to the Corinthians concerning the necessity of living a faithful Christian life (1 Cor. 10:1-13). Having pointed to the Old Testament historical record of God’s provision for the Israelites as he brought them out of Egypt and led them through the wilderness (vv. 1-5), Paul then notes that one of the great wonders was the divine presence. Based upon the times that God supplied the Israelites need for water by means of Moses’ striking a rock (e.g., Exod. 17:1-7; Num. 20:2-13; cf. Pss. 104:18; 105:41; 114:8), Paul informs the Corinthians that God’s continuous supply of the peoples’ needs was accomplished through the spiritual rock that followed them (v. 4).

Interestingly, “The word rock is used in Scripture with a wide variety of meanings, almost all associated with God, either as a secure foundation or stronghold or obstacle to evildoers.”¹¹ Indeed, the imagery associated with “rock” appears very frequently (e.g., the Psalms) to symbolize God himself (e.g., 1 Sam. 2:2). It is he in whom the believer finds a place of refuge (Ps. 18:2 [MT 18:3]). Therefore, believers may confidently put their trust in him for all things and in all of life’s circumstances (c. Deut. 32:15).

So it was for the Israelites in those wilderness times. To return to 1 Corinthians 10:4, under divine inspiration, the Apostle Paul reveals that the specific member of the Trinity who was Israel’s spiritual rock was Christ: the Israelites “all drank the same spiritual drink, for they were all drinking from the spiritual rock that followed them, and the rock was Christ.” How tragic it was, then, that despite the divine Rock’s provision for them, the people in the wilderness failed to honor and submit to the Lord (vv. 5-7). This was a lesson that Paul desired the Corinthian believers to learn so as to put their full confidence and trust in Christ Jesus (vv. 8-13). “In all these points the experience of the Israelites was a warning to Christians; and therefore those who thought themselves secure should take heed lest they fall.”¹²

Nor should today’s believers be those who live selfish and ungrateful lives, for Christ is still present and is the One who will lead and guide them, and supply their every spiritual need.

The reality of God’s presence should bring real joy and foster a deepened trust in the Lord’s presence for their lives. This will enable them to stand firm in the midst of life’s tests and trials. Indeed, these experiences, when surrendered to Christ, will equip believers for a life of rewarding service for the Lord (cf. Paul’s assurance to Timothy in 2 Tim.4:6-8).¹³

Although life’s struggles may be devastating, believers must not forget that the Lord is present to strengthen, protect, and deliver them. This should encourage believers to follow Him. Moreover, in due time it will yield a great reward. Such is assured in several well known hymns. For example:

It may be through the shadows dim or o’er the stormy sea:
I take my cross and follow Him—wherever He leads I’ll go.
…I’ll follow my Christ who loves me so—wherever He leads I’ll go.¹⁴

O Jesus Thou hast promised to all who follow Thee
That where Thou art in glory there shall Thy servant be;
And, Jesus, I have promised to serve Thee to the end;
O give me grace to follow, my Master and my Friend.¹⁵

Jesus expressed the challenge to follow him several times during his earthly ministry. Early in his ministry,

As he was walking by the Sea of Galilee he saw two brothers, Simon (called Peter) and Andrew his brother, casting a net into the sea (for they were fishermen). He said to them, “Follow me and I will turn you into fishers of people.” They left their nets immediately and followed him. (Matt 4:18-20)

The call of Peter and Andrew was followed immediately by that of James and John:

Going on from there he saw two other brothers, James the son of Zebedee and John his brother, in a boat with Zebedee their father, mending their nets. Then he called them. They immediately left the boat and their father and followed him. (vv. 21-22)

This pair of brothers (who apparently were fellow partners) were to become significant supporters of Jesus Christ. They were also leaders among the other disciples of Christ who would be called later. Peter, James, and John became a select inner triad as Jesus’ special confidants, “chosen by to be with Jesus in moments of special significance (17:1; 26:37), and mentioned by name from time to time whereas the rest of the Twelve receive little or no individual mention beyond the listing of their names (10:2-4).”¹⁶ Moreover, as Turner suggests,

The immediate, unquestioning, sacrificial response of the first disciples to Jesus’ authoritative call to discipleship is a model for radical discipleship today. Discipleship is still incumbent upon Christians, whether or not they are called to “vocational ministry.” The unquestioning obedience of Peter and Andrew, James and John condemns any delay or ambivalence in responding to Jesus. ¹⁷

Rather than continuing to live for self, as Jesus himself said, “No one can serve two masters” (Matt. 6:24), we must choose to follow Jesus and his plan for our lives!

Jesus’ challenge to follow him was often made thereafter. A very interesting account of such an occasion is found in Matthew 9:9-13. Here (v. 9) we learn that when a tax collector named Matthew (or Levi, Mark 2:14) was sitting at his tax station, he was told by Jesus, “‘Follow me.’… And he got up and followed him.” Luke (who also records this incident) reports that in so doing he “left everything behind” (Luke 5:27-28). It would appear that Jesus invited Matthew/Levi to be one of his disciples, a call that he happily accepted. So greatly did he cherish the invitation that he gave up his governmental position so as to be an active follower of Jesus. The call of Matthew/Levi must have seemed at first to be amazing to Jesus’ other disciples, because tax collectors were looked down upon by Jews (cf. Matt. 5:46; 18:17; 21:31-32), “as collaborators with the Romans and as unclean because of their graft and because they continually handled pagan coins and came into contact with the Gentiles.”¹⁸

Subsequently, Matthew held a dinner for his colleagues and friends, apparently to inform them of his new commitment to be a disciple of Jesus. As France points out,

In the ancient world generally a shared dinner was a clear sign of identification, and for a Jewish religious teacher to share a meal with such people was scandalous, let alone to do so in the “unclean” house of a tax collector. The attentive reader of the gospel might recall the vision of the messianic banquet in 8: 11-12: here, as there, the guest list is not at all what most Jews would have expected.¹⁹

As the meal continued, certain Pharisees questioned Jesus’ disciples as to why their master would associate with such people (Mark 2:16). When Jesus overhead their questioning, he assured them that his very mission in life was especially aimed at the call of sinners in order to bring them to a state of belief (v, 17). Is it any less the case for today’s followers of Jesus? Do we not need to be concerned that we attend to God’s desire, “Since he wants all people to be saved and to come to a knowledge of the truth” (1 Tim 2:4)? As Turner observes,

Christians today dare not hide their light under a basket due to legalistic scruples. Associations with unbelievers must be handled with wisdom, so that ethical compromise is avoided, but fear of such compromise cannot become an excuse for isolation from those who most need the message of the Kingdom.²⁰

True believers are those who faithfully follow Jesus’ leading regardless of the circumstances. This could at times prove to be dangerous. Yet as Jesus taught his disciples, “If anyone wants to become my follower, he must deny himself, take up his cross, and follow me. For whoever wants to save his life will lose it, but whoever loses his life for my sake will find it” (Matt. 16:24-25). More important than personal gain and worldly prestige or favor is the assurance that true wealth and purpose in living reside in following Christ and will, regardless of dangers, be properly rewarded by the Lord (vv. 26-27). As David Brown reminded his readers, “In times of severe persecution, and in prospect of suffering in any shape for the sake of the Gospel, it will be our wisdom and be found a tower of strength, to weigh both issues -- the gain and the loss of each course.”²¹ Indeed, death to self is but a path on the road to a rich, eternal life with Christ.

In passing, it is also interesting to note Jesus’ self-proclaimed title, “Son of Man” (v.27). This was the name of the coming Messiah revealed to Daniel (cf. Dan. 7:13-14). Indeed, this title or name of the Messiah was proclaimed by Jesus himself “on about fifty separate occasions.”²²

Thus he connects this title with his future coming in glory. After the times of future suffering, there will be spectacular activity in the skies. For Jesus told his disciples, “Just like the lightening comes from the east and flashes to the west, so the coming of the Son of Man will be (Matt. 24:27). And then,

The sign of the Son of Man will appear in heaven, and all the tribes of the earth will mourn. They will see the Son of Man arriving on the clouds of heaven with power and great glory. And he will send his angels with a loud trumpet blast, and they will gather his elect from the four winds, from one end of heaven to the other. (Matt 24:30-31)

It will lead to the soon establishing of his everlasting earthly kingdom (cf. Rev. 21-22). Although not specifically mentioned here, this coming of the Son of Man “in his glory and all the angels with him” (Matt. 25:31) may also have been prefigured in Jesus transfiguration (Matt 17: 1-8) and his post-resurrection appearances. Moreover, believers have the special opportunity each week to remember that Jesus himself said, “The Son of Man is lord of the Sabbath” (Mark 2:28). Moreover, the title “Son of Man” reminds believers that the heaven-sent Messiah is both fully human and divine. In light of the Mark’s gospel record it may also safely be said, as Colin Brown points out,

Mark presents Jesus as the messianic Son of God. As the Son of Man He is also the servant who came, “not to be served but to serve, and to give his life a ransom for many”(10:45). Jesus Messiahship involves rejection, suffering, death, and resurrection 8:31; 9:12, 31; 10:33f.; 12:31). Mark presents the way of Jesus as the way of Yahweh, so that rejecting Jesus means rejecting Yahweh.²³

Although the specific title “Son of Man” is not used in the well-known Christmas hymn “Hark the Herald Angels Sing,” both the divinity and full humanity of Jesus are attested:

Christ, by highest heaven adored, Christ the everlasting Lord;
Late in time behold Him come, offspring of a virgin’s womb.
Veiled in flesh the God-head see, hail th’ incarnate Deity!
Blessed as man with men to dwell, Jesus, our Immanuel.²⁴

Another very familiar account in the gospels is that of Jesus’ encounter with the rich young ruler (Matt. 19:18-22; Mark 10:16-22; Luke 18:18-23). When a young man asked Jesus, “What good must I do to inherit eternal life?” (Matt. 19:16), Jesus told him, “Keep the commandments” (v.17), to which the young man asked, “Which ones?” (v.18). Jesus then specified commandments six through nine, climaxed by reference to the fifth commandment. When the young man assured Jesus that he had done so, Jesus then gave him a basic challenge to obtaining eternal life, “If you wish to be perfect, go sell your possessions and give the money to the poor, and you will have treasure in heaven. Then come, follow me” (v.21). Since the young man was very wealthy, such an answer was very troubling to him. For the young man believed that in his present state there must be some good work that would make eternal life with God a certainty. Perhaps he thought that he had the resources to give or do what was necessary to accomplish this. Moreover, As Osborne concludes, Jesus had hit upon the

primary problem in the man’s life. His possessions have clearly become his god and have thus replaced God in his life. Therefore, the only recourse is to do what must be done with all idols: get rid of them. … This does not mean that he had never engaged in almsgiving. He could not have said he had kept “all” the commands if he had not. Jesus is not talking about almsgiving but about idolatry.²⁵

It is simply true, “There is a way that seems right to a person, but its end is the way that leads to death” (Prov. 14:12). What the rich young man needed to understand was that the means to eternal life stood before him. Eternal life with the Lord is begun and accomplished through complete faithful obedience to Christ. Whatever the cost, submission to and dependence on him is minimal in comparison with an eternal reward.

Subsequently Jesus instructs his disciples concerning the essence and reward of following him (vv. 23-27). Then Jesus told them,

I tell you the truth: In the age when all things are revealed, when the Son of Man sits on his glorious throne, you who have followed me will also sit on twelve thrones, judging the twelve tribes of Israel. And whoever has left houses or brothers or sisters or father or mother or children or fields for my sake will receive a hundred times as much and will inherit eternal life. (vv. 28-29).

Whatever might appear to be so precious in this life is minimal in comparison with what a faithful follower of Christ will come to enjoy in eternity. As France remarks,

Yes, says Jesus there is a “reward” for leaving everything to follow him. … As in 13:8, 23, “a hundred-fold” points to a disproportionate large “recompense,” and the following parable will underline that God is more generous to those who serve him than human society might expect.²⁶

True righteousness, then, hasits own reward. No amount of worldly success or wealth can compensate for the value of the soul or for a life lived with Christ Jesus. Moreover, as we have noted, our great and blessed reward lies ahead. Thus Paul tells Timothy,

I have competed well, I have finished the race; I have kept the faith! Finally, the crown of righteousness is reserved for me. The Lord, the righteous judge, will award it to me in that day –and not to me only, but also to all who have set their affection on his appearing. (2 Tim. 4:7-8)

Jesus’ words to the rich young ruler are in harmony with his earlier instructions to his disciples.

If anyone wants to become my follower, he must deny himself, take up his cross daily, and follow me. For whoever wants to save his life will lose it, but whoever loses his life for my sake will save it. For what does it benefit a person if he gains the whole world but loses or forfeits himself? (Luke 9:23-25)

Self-denial is difficult for everyone, but for a person whose heart is devoted to the living Lord Jesus Christ, who died and rose again for all, a life of great spiritual gain is available and readily given and should be followed (2 Cor. 5:15). Thus Jesus told his disciples that an assurance of that reality was to be given to some of them in the not too distant future (Luke 9:27). By this Jesus may have been referring to the transfiguration, which was to occur shortly after this. At that time Peter, James, and John were present and amazed by the marvelous glory, which they beheld and heard (Luke 9:28-30. Later, Peter would testify to the marvel of that tome when they beheld the power and majesty of Christ, and the honor and glory that Jesus received from God, the Father (2 Pet. 1:16-18).

Interestingly, it was this same Peter, who had followed Jesus so closely and promised Jesus that no matter what he would follow him (Mark 14:29), who alone among the disciples followed Jesus. Later, he would even follow Jesus when he was arrested. Yet he followed, “from a distance” (Mark 14:54). He was not quite ready to be identified with Jesus before the assembled high priest, chief priests, elders and scribes who were looking to find some incriminating evidence against Jesus. Eventually, of course, the risen, resurrected Jesus confronted Peter and challenged him to a life of faithfulness, even though he also predicted Peter’s own crucifixion because of his ministry for the Lord. Thus Jesus said,

“I tell you the solemn truth, when you were young, you tied clothes around you and went wherever you wanted, but when you are old, you will stretch out your hands and others will tie you up and bring you where you do not want to go.” (Now Jesus said this to indicate clearly by what kind of death Peter was going to glorify God.) After he said this, Jesus told Peter, “Follow me.” (John 21:18-19)

In the days that followed Peter must have often recalled Jesus’ earlier prediction of his own crucifixion and challenge to his disciples to follow him—whatever the cost. Even as a kernel wheat must die in the ground if it is to produce grain,

“The one who loves his life destroys it and the one who hates his life in this world guards it for eternal life. If anyone wants to serve me, he must follow me, and where I am, my servant will be too. If anyone serves me, the Father will honor him.” (John 12: 25-26)

As Kostenberger remarks, Jesus’ disciples are to look for honor, not from others, but from God the Father. And this honor will sovereignly be bestowed upon Jesus’ followers for committed faithful service to him Jesus.²⁷ Mounce adds:

To serve Jesus one must be where he is. And as Jesus and the believer travel the same road of self-denial, they will be together honored by the Father. The essential point is that Jesus and his followers are one in their obedience to the Father and have together embarked on the road of obedience to the Father.²⁸

More than the three wise men who followed a star to find the one who had been born “King of the Jews” (Matt. 2:1-2), the disciples were to follow this same “King” –even if it was to cost them their lives. According to Christian tradition all of Jesus’ disciples (including Matthias, who replaced Judas, Jesus ’betrayer [cf. Acts 1:15-26]) were martyred for their faithful service to Christ except John, who died in exile in his later years. ²⁹

Summary and Application

As we noted at the outset of our study the basic teaching of the Old Testament is found in Moses’ recorded words in Deuteronomy 13:4: “You must follow the LORD your God and revere only him; and you must observe his commandments, obey him, serve him, and remain loyal to him.” The instruction is plain and simple enough. To be a true follower of the Lord means to be a faithful, committed believer who trusts in the Lord’s leading in all things. This entails a constant and consistent obedience in all things (cf. Ps, 119: 7-11). Unfortunately, with God’s people Israel all of this was too often lacking, so that in progressively turning away from the Lord to follow selfish desires and plans it meant tragic consequences—even at times God’s judgment. So it was that we learned from several texts the need for God’s people to stay faithful, regardless of the difficulties or how terrible the circumstances the present situation might appear to be. Yes, believers must keep in mind that for his sheep (the believers) God is the Shepherd and he is sufficient to meet and grant all that that his sheep really need (Ps. 23).

The New Testament confirms and builds upon this, showing that Jesus Christ is that “Good Shepherd” (John 10: 11-16). Moreover, he is the ultimate “Great Shepherd” (Heb 13:20) and as Peter as Peter, one of Jesus’ close followers said, The “Chief Shepherd” (1Pet. 5:4), who when he comes again will reward his faithful servants. In addition, Paul reminds us that God is at hand and can and will supply whatever we truly need (1Cor. 10: 1-2). Thus it is that:

No trial has overtaken you that is not faced by others. And God is faithful: He will not let you be tried beyond what you are able to bear, but with the trial will also provide a way out so that you may be able to endure it. (v. 13)

It is altogether fitting, then, that Jesus himself said to his disciples, as well as to the crowds that often gathered around him, “Follow me.”

Jesus Christ is our prime example of a faithful follower, even as he told God, the Father, in his special prayer toward the end of his earthly ministry prior to his crucifixion: “I glorified you on earth by completing the work you gave me to do” (John 17:4). Indeed, Jesus is our ultimate example of faithful following. Thus Peter declared to his readers that Christ left them “an example for you to follow in his steps (1 Pet. 2:21). Although Peter was addressing those who were slaves in his time, all believers need to heed his instructive words (cf. vv. 22-24), because we, too, “were ‘going astray like sheep’ but now … have turned back to the shepherd and guardian” of our “souls” (v. 25).

As Myhre wrote, “Lord, let it not be that I follow You merely for the sake of following a leader, but let me accept You as Lord and Master of every step I take.”³⁰ Let us, therefore, not follow Israel’s all-too-often practice of selfish infidelity, for that would render us also to be untrustworthy, inconsistent “followers.” As Jesus warned his disciples, “Whoever does not take up his cross and follow me is not worthy of me” (Matt 10:38). Let us, rather be consistent, faithful followers. Indeed, Jesus is the Good Shepherd and like his disciples we are his sheep and are expected to follow him (John 10: 1-18). Moreover, it is our privilege to encourage others to be Jesus’ followers (cf. John 1:43-46).

Let us as believers, therefore, not be those who adhere to any selfish, personal desires such as self-importance; rather, let us be those who honor and humbly follow the Lord (cf. e.g., Phil 2:3-11; Col. 3:12-17; 1 Pet. 5:5). May we always be known as faithful followers of our Lord and Savior, Jesus Christ. As Margaret and Howard Brown expressed it:

Jesus calls me—I must follow,
Follow him today;
When His tender voice is pleading
How can I delay?
Follow, I will follow Thee, My Lord,
Follow every passing day;
My tomorrows are all known to Thee,
Thou wilt lead me all the way.³¹

---

¹ Unless otherwise noted all scriptural citations are taken from the NET.

² Eugene H. Merrill, Deuteronomy, in The New American Commentary, ed. E. Ray Clendenen (Nashville: Broadman & Holman, 1994), 231.

³ Richard D. Patterson and Hermann J. Austel, “1 and 2 Kings,” in The Expositor’s Bible Commentary, eds. Tremper Longman III & David E. Garland, 13 vols. (Grand Rapids: Zondervan, 2009) 3: 730.

⁴ Patterson and Austel, ibid., 877.

⁵ Richard D. Patterson, Nahum, Habakkuk, Zephaniah (Richardson, TX: Biblical Studies Press, 2003), 273. In the form in which it appears in Zephaniah the verb “denotes a willful turning of oneself away or back from someone or something. When that someone is God (cf. Isa. 59:12-13), it is a deadly condition” (275).

⁶ Daniel W. Whittle, “Moment By Moment.”

⁷ It is commonly assumed that David is the author and that Psalm 23 stands about mid way through his first collection of Psalms (Pss. 1-41).

⁸ Richard D. Patterson, Hosea (Richardson, TX: Biblical Studies Press, 2009), 43.

⁹ Willem A VanGemeren, “Palms,” in The Expositor’s Bible Commentary, eds. Tremper Longman III & David E. Garland, 13 vols. (Grand Rapids: Zondervan, 2008) 5: 256.

¹⁰ God’s presence is a familiar theme in the Psalms. The reality and pleasure of living in God’s presence is also especially relevant to Christians. See further, Richard D. Patterson, “The Pleasure of His Presence,” Biblical Studies Press, 2009.

¹¹ “Rock,” in Dictionary of Biblical Imagery, eds. Leland Ryken, James C. Wilhoit, and Tremper Longman III (Downers Grove: InterVarsity Press, 1998), 733.

¹² Charles Hodge, An Exposition of the First Epistle to the Corinthians (Grand Rapids: Eerdmans, 1956), 170.

¹³ Ricard D. Patterson, “The Pleasure of His Presence,” Biblical Studies Press, 2010.

¹⁴ B. B. McKinney, “Wherever He Leads I’ll Go.”

¹⁵ John E. Bode.” O Jesus, I have promised.”

¹⁶ R.T. France, The Gospel of Matthew (Grand Rapids: Eerdmans, 2007), 145.

¹⁷ David L. Turner, “The Gospel of Matthew,” in Cornerstone Biblical Commentary, ed. Philip W. Comfort, 18 vols. (Carol Stream: Tyndale House, 2005) 11: 74.

¹⁸ Grant R. Osborne, Matthew, in Zondervan Exegetical Commentary on The New Testament, ed. Clinton E. Arnold (Grand Rapids: Zondervan, 2010), 335.

¹⁹ France, Matthew, 353.

²⁰ Turner, “The Gospel of Matthew,” 138.

²¹ David Brown, “Matthew—John,” in A Commentary Critical, Experimental And Practical on the Old And New Testaments, 6 vols. ( Grand Rapids: Eerdmans, 1948) 5: 91.

²² Alistair Begg & Sinclair B. Ferguson, Name Above All Names (Wheaton: Crossway, 2013), 103.

²³ Colin Brown, “Person of Christ,” in The International Standard Bible Encyclopedia, ed. Geoffrey W. Bromiley, rev. ed., 4 vols. (Grand Rapids: Eerdmans, 1986), 3:790.

²⁴ Charles Wesley, “Hark! The Herald Angels Sing.”

²⁵ Osborne, “Matthew,” 718.

²⁶ France, “The Gospel of Matthew,” 742, 745.

²⁷ Andres J. Kostenberger, John (Grand Rapids: Baker, 2004), 379.

²⁸ Robert H. Mounce, “John,” in The Expositors Bible Commentary, eds. Tremper Longman III and David E. Garland, 13 vols. (Grand Rapids” Zondervan, rev ed., 2007) 10: 5 36.

²⁹ For details concerning the later lives and ministries of Jesus’ disciples, see Emil G. Kraeling, The Disciples (Chicago: Rand McNally & Company, 1966.

³⁰ Charlen Myhre as cited in Quotable Quotations, ed. Lloyd Cory (Wheaton: Scripture Press, 1989), 139.

³¹ Margaret and Howard Brown, “Jesus Calls Me, I must Follow.”

January 31, 2016

When a counterfeiter wants to pass off fake money, he doesn’t use Monopoly money. Rather, he tries to make the bills look as genuine as possible. But reality sets in when the victim takes that counterfeit bill to the bank. The teller holds it up to the light, doesn’t see the authenticating mark, and says, “Your $100 bill is worthless!” You’ve been deceived by a counterfeiter!

Even more serious is when someone is deceived by a counterfeit Christ. The victim doesn’t just lose a hundred dollars—he loses eternal life! Satan is the master spiritual counterfeiter! He doesn’t try to pawn off religious Monopoly money. He makes his schemes look as much like the original as possible. He speaks about Jesus Christ. He uses the Bible and Christian terminology. Satan’s supposedly “Christian” religions promote good works and family values. They advocate “Christian” morality. But invariably, they present a human way of salvation that denies the deity and substitutionary atonement of Jesus Christ. The undiscerning think that this religion will get them into heaven, but it leads them to hell.

That’s the sort of thing Paul was combatting in Colossae. If the Colossian heresy had been totally non-Christian, it would not have been so difficult to detect and resist. But it was a blend of Christian terms with Judaic and Greek thought. Since the early church did not yet have the completed New Testament, it was very susceptible to these Christian-sounding ideas. In our text, Paul warns against being taken captive by these destructive heresies. Paul’s instruction here is needed just as badly today as it was when he wrote because the enemy is still in the counterfeit religion business. Paul is drawing a contrast between religion that claims to be “Christian” and the living Christ. He’s saying,

Union with the living Christ is far superior to empty religion.

I need to warn you that there are some difficult interpretive matters in these verses. But keep in mind that Paul wrote these things to formerly pagan people who had come to Christ no more than five years before. If the Holy Spirit who inspired Paul thought that these people were capable of understanding these truths and needed this to stand firm in Christ, then we also can grasp it as we depend on Him.

1. Religion apart from the living Christ is empty and dangerous (Col. 2:8).

Colossians 2:8: “See to it that no one takes you captive through philosophy and empty deception, according to the tradition of men, according to the elementary principles of the world, rather than according to Christ.” New Testament scholar J. B. Lightfoot paraphrases verse 8 (Saint Paul’s Epistles to the Colossians and to Philemon [Zondervan], p. 177):

Be on your guard; do not suffer yourselves to fall a prey to certain persons who would lead you captive by a hollow and deceitful system, which they call philosophy. They substitute the traditions of men for the truth of God. They enforce an elementary discipline of mundane ordinances fit only for children. Theirs is not the Gospel of Christ.

Verse 8 is the only occurrence of the word “philosophy” in the New Testament. Paul was probably taking the false teachers’ term for their teaching and saying, “It sounds impressive and it promises a lot; but it’s a deceptive empty shell. If you’re not careful, they’ll carry you away as captives to it.”

I majored in philosophy in college, mainly because I was from a sheltered Christian background and I wanted to see if secular philosophers had any answers to the hard questions that we all have to wrestle with. I appreciated the logic courses, which helped me to think through arguments and to spot fallacious reasoning. But I learned that while philosophers could ask a lot of difficult questions, they didn’t have any viable answers. But in spite of not having any helpful answers, most of my professors had a smug arrogance about their own intellect. They delighted in shooting down the arguments for the existence of God and in pointing out what they thought were contradictions in the Bible. The arrogant professor in the movie, “God’s Not Dead,” accurately portrayed many of my college professors.

A prime example of this sort of philosophical religious arrogance is “The Jesus Seminar.” It was founded in 1985 “to review each of the sayings and deeds attributed to Jesus in the gospels and determine which of them could be considered authentic” (www.westarinstitute.org/projects/the-jesus-seminar). A group of “biblical scholars” get together and vote on which sayings and deeds reported in the gospels are truly “the historical Jesus,” and which were made up. They report (ibid.): “Among the findings is that, in the judgment of the Jesus Seminar Fellows, about 18 percent of the sayings and 16 percent of the deeds attributed to Jesus in the gospels are authentic.”

The founder of The Jesus Seminar, Robert Funk, wrote (cited by Mark Roberts, www.patheos.com/blogs/markdroberts/series/ unmasking-the-jesus-seminar):

We should give Jesus a demotion. It is no longer credible to think of Jesus as divine. Jesus’ divinity goes together with the old theistic way of thinking about God.

The plot early Christians invented for a divine redeemer figure is as archaic as the mythology in which it is framed. A Jesus who drops down out of heaven, performs some magical act that frees human beings from the power of sin, rises from the dead, and returns to heaven is simply no longer credible. The notion that he will return at the end of time and sit in cosmic judgment is equally incredible. We must find a new plot for a more credible Jesus.

At least Funk was honest about his agenda! False teachers are usually more careful to hide their true views. But all such false teachers replace the authority of God’s revealed truth with proud human reason. That’s what Paul means when he calls it, “the tradition of men.” It originates with man, not with God. It draws people in, as Satan deceived Eve, by questioning what God has said and by appealing to the proud thought that we’re smart enough to determine what is spiritually true or false! We can sit in judgment on God’s Word. It does not sit in judgment over us.

Paul also describes this false, human, religious philosophy as being “according to the elementary principles of the world.” This is a highly debated phrase! Paul uses the same word in verse 20, as well as in Galatians 4:3 & 9. The NASB translates it literally, “the elementary principles of the world.” The Greek word meant to put things in a row and was used of the A-B-C’s. Most commentators, however, think that in light of Paul’s mention of the false teachers’ worship of angels (Col. 2:18), and his references to Christ’s dominance over all heavenly rule and authority (Col. 1:16, 20; 2:10, 15; Gal. 4:8-9 also refers to false gods), Paul is referring to elemental spirits (as the ESV, RSV, and TNIV interpret, not translate it).

I’m going against the majority here (although I’m following Bishop Lightfoot). Based on the context (both here and in Galatians 4) I believe that by “elementary principles” Paul is referring to an approach to God by keeping certain rules. By referring to it as the A-B-C’s, Paul is using sarcasm to put down the false teachers, who were puffed up with their knowledge or philosophy. As Lightfoot said, it is “an elementary discipline of mundane ordinances fit only for children.” Paul is saying that their so-called “philosophy” is like going back to spiritual kindergarten. I grant that demonic powers are often behind such human-based philosophies. But rather than primarily referring to evil spirits, I think Paul is referring to religion that seeks to approach God through keeping rules.

In Galatia, the false teachers emphasized the ritual of circumcision, along with other Jewish ceremonial laws, such as observing days, months, seasons, and years (Gal. 4:10), as necessary for salvation. In Colossae, the false teachers also may have emphasized circumcision (Col. 2:11; some scholars doubt this). They also emphasized certain food and drink, along with keeping religious festivals and Sabbath days (Col. 2:16, 21). But it all detracted from the person and work of Christ and it provided a basis for people who kept these manmade rules to glory in the flesh. As Paul goes on to say (Col. 2:23), such rules-based approaches may appear to be the right way to live, but they fail because they cannot deal with sin in the human heart. Only Christ and the new birth can change the heart.

In our day the rules may have changed but the enemy still uses this legalistic, flesh-exalting, approach to lure people away from the gospel. It usually elevates minor points of doctrine into major issues, or it emphasizes manmade rules as more important than the two great commandments, loving God and loving one another. In every case, it appeals to human pride by saying that by believing certain non-essential things or by keeping certain manmade commandments you can be acceptable to God. Such religious approaches to God are counterfeits.

How then can we know true Christianity? Paul sums it up with the phrase (Col. 2:8), “according to Christ.” Jesus Christ is at the center of true Christianity. Paul goes on to show that …

2. Union with the living Christ is all we need (Col. 2:9-12).

Paul makes three assertions about the sufficiency of Jesus Christ, setting off each with the phrase, “in Him.” The first (Col. 2:9) talks of the sufficiency of Christ Himself; the second (Col. 2:10) and third (Col. 2:11) talk about the sufficiency we enjoy by virtue of our union with Him. Keep in mind that Paul was taking a swipe at the false teachers. We’re only hearing one end of the conversation and must piece together by inference what these men were teaching. But much of Paul’s vocabulary was aimed directly at the words used by these subtle enemies of the gospel.

A. Christ is sufficient because He is eternal God in human flesh (Col. 2:9).

“For in Him all the fullness of Deity dwells in bodily form” (Col. 2:9) is one of the most direct and clear statements of the deity of Jesus Christ in all Scripture. It’s hard to conceive how it could be stated any more plainly. The false teachers emphasized a concept of fullness. They also may have viewed the flesh as evil, thus denying the true humanity of Jesus. Against those errors, Paul asserts both the full deity and complete humanity of Jesus Christ.

The word “Deity” is used only here in the New Testament. A different word (which, in Greek, varies by only one letter) is used in Romans 1:20, where Paul states that God's “divine nature” is clearly seen in His creation. There Paul is saying that if you look at God’s creation, you can learn something of what He is like. Rays of His divine attributes shine forth from what He has made. But that in no way implies that the things He made are deity.

But the word used in Colossians 2:9 means that Jesus Christ “was, and is, absolute and perfect God” (R. C. Trench, Synonyms of the New Testament [Eerdmans], p. 8). Not just part of the divine nature or “divine quality” (as the Jehovah’s Witness New World Translation mistranslates it), but the fullness of the Godhead dwells in Jesus Christ. “Fullness” refers to “the totality of the Divine powers and attributes” (Lightfoot, p. 159). The present tense (“dwells”) shows that Jesus is and always has been God. As He claimed (John 8:58), “Truly, truly, I say to you, before Abraham was born, I am.”

But also Paul asserts that Jesus is truly human: God’s fullness dwells in Jesus bodily. This refers to His incarnation, when the eternal Word took on human flesh through the virgin birth. Jesus possessed a sinless human body. As I mentioned recently, Bishop Handley Moule once said (preface to Robert Anderson, The Lord from Heaven), “A Savior not quite God is a bridge broken at the farther end.” But we also could say, “A Savior not quite man is a bridge broken at this end.” If Jesus is not fully human, then He could not bear human sins. He could not sympathize with our human weaknesses, to be our faithful high priest (Heb. 2:17; 4:15).

So Paul’s point is that if Jesus Christ is the eternal God in human flesh, what more could we need? A philosophy of man­made rules cannot compare to the perfect Savior we have in Christ. He alone can atone for our sins. He alone lives to make intercession for us. Religion is empty, but a relationship with the eternal God in human flesh is all we need.

B. Christ is sufficient because in union with Him we are made complete (Col. 2:10).

The Greek text reads literally, “And you are in Him having been fulfilled, who is the head of all rule and authority.” “Complete” is related to the Greek word used for the “fullness” of Deity in Christ (Col. 2:9). Paul is saying, “Christ has the fullness of Deity dwelling in Him; you are in Him; thus, you have been made full in His fullness. You don’t need anything else.” The Living Bible paraphrases, “So you have everything when you have Christ, and you are filled with God through your union with Christ.”

When you’re born into this world, you’re born complete. You don’t grow arms and legs later, like a tadpole. You’ve got everything you’ll ever need. You can’t use it all until you grow in age and strength, but you’ve got the whole package right from the start. It’s the same spiritually. You get everything in Christ the instant you’re born again. You’re joined to Him in such an intimate way that Paul often refers to it as being “in Him.” As Peter puts it (2 Pet. 1:3), “His divine power has granted to us everything pertaining to life and godliness.” We may not understand it all or be able to use it all until we grow in the Lord. But we have it all!

Paul adds (Col. 2:10) that Christ “is the head over all rule and authority.” The false teachers were promoting worship of the angels (Col. 2:18). Paul is saying that not only did Christ create all angelic beings (Col. 1:16); also, He rules them. Why worship the creature rather than the Almighty Creator?

Perhaps you’re thinking, “Okay, but how does all this help me practically? I live in a real world where I struggle against sin and I often lose. How does all this stuff about being complete in Christ relate to where I live?”

C. Christ is sufficient because union with Him in His death and resurrection gives us power over sin (Col. 2:11-12).

Colossians 2:11-12: “and in Him you were also circumcised with a circumcision made without hands, in the removal of the body of the flesh by the circumcision of Christ; having been buried with Him in baptism, in which you were also raised up with Him through faith in the working of God, who raised Him from the dead.” The theme of “in Him” or “with Him” runs through verse 13, which repeats the idea of us being raised up with Christ when He was raised from the dead.

As I said, some scholars doubt that the Colossian heretics were emphasizing circumcision, but I think it may have been a component of their teaching. As you know, God ordained the removal of the male foreskin as the sign of His covenant with Abraham (Genesis 17:9-14). The Jews held tenaciously and proudly to circumcision as putting them a notch above the uncircumcised Gentiles. The issue of whether the Gentiles needed to be circumcised to be saved was resolved at the Jerusalem Council (Acts 15), but the Judaizers who promoted that view continued to spread that pernicious teaching.

One of the main symbolic meanings of circumcision was the removal of the flesh so that a man would be pure before God. The Old Testament talks about being circumcised in heart (Deut. 10:16; 30:6), which points to the inward reality behind the outward ritual. That’s what Paul means by “a circumcision made without hands.” When we were joined to Christ, He cut off our sinful nature so that we can live in holiness before Him. Some understand “the circumcision of Christ” to refer to His death, but I think it means the spiritual circumcision that Christ performs on believers, which is now pictured by baptism, not by circumcision (Col. 2:12). When a believer is immersed in the water (even those who believe in other modes of baptism admit that immersion is pictured here), it symbolizes his burial with Christ, being identified completely with His death. When we come out of the water, it pictures being raised up with Christ, whom God raised bodily through His power. All of this takes place at the moment a person puts his “faith in the working of God,” but it is subsequently symbolized in baptism, which the apostles associated closely with the new birth (Rom. 6:3-7).

This raises two practical (and controversial!) questions: First, has baptism now replaced circumcision as the sign of the covenant and thus should it be administered to infants, as circumcision was? I ask my friends who hold to infant baptism to consider the following. (I deal with this more thoroughly in my sermon [9/8/96], “Why We Do Not Baptize Infants.”)

While there are obviously some spiritual parallels between circumcision and baptism, there are also many differences. Jesus made it clear that the sign of the New Covenant is the Lord’s Supper, not baptism (1 Cor. 11:25). While there is a specific command to circumcise the male physical descendants of Abraham, there is no command or example in the New Testament to baptize the physical descendants of Christians. Even if you grant that baptism is the fulfillment of circumcision, then just as circumcision was administered to the physical descendants of Abraham in the age of type, so baptism ought to be administered to the spiritual descendants of Abraham in the age of fulfillment, namely, to believers (Gal. 3:7). Baptism pictures conversion, which infants have not experienced. Paul specifically links baptism here (Col. 2:13) with faith, as does every reference to baptism in the Book of Acts (see my sermon [6/28/09], “Why Baptism Matters”). Infants can’t yet believe!

The second practical question is, “If my sinful nature has been cut off by Christ, why does it seem to be alive and well?” Good question! Let’s try to answer it by letting Paul speak for himself. In Colossians 3:3 Paul says, “For you have died and your life is hidden with Christ in God.” Yet two verses later he says (literally), “Therefore put to death the members of your earthly body with regard to immorality,” etc. If I’m dead, why do I need to put my flesh to death?

Paul wouldn’t contradict himself within the span of two verses. Rather, the tension is between our position in Christ and our practice of that position as we walk in this sinful world. We need to understand and act upon our new identity in Christ. What is true of Christ is true of us. When He died, we died with Him. When He was raised from the dead, we were raised in Him. Now, as He is seated at God’s right hand, we are seated there in Him (Eph. 2:6; Col. 3:1). All these things are true of us by virtue of our union with Him, through faith in Him. As we set our minds on these truths (Col. 3:2), they will govern our behavior (Col. 3:5-10).

Thus when Paul says that Christ has removed the body of our flesh (our sinful nature) through spiritual circumcision, he does not mean that the old nature has been eradicated. Any honest Christian can tell you that it’s alive and kicking! Rather, we are to adopt a new attitude toward that old nature which used to dominate our lives. Its power has been broken so that we no longer need to be slaves to sin (Rom. 6:6). We are to view ourselves as completely identified with Jesus Christ in His victory over sin so that we can then act that way by putting to death the deeds of the flesh in our ongoing struggle against sin.

Conclusion

So Paul is saying that because God has raised Christ from the dead, victorious over the devil, we can have victory over sin and the devil because we’re in Christ through faith. We don’t depend on manmade rules or outward rituals, such as baptism or communion, but rather on the spiritual reality behind those rituals. Christ is all we need because union with Him in His death and resurrection gives us power over sin. Religion with its rules and rituals is a spiritual counterfeit. Being united with the living Christ links us to His power over sin when we are tempted. So make sure that you aren’t into religion, but rather that you are in union with Jesus Christ.

Application Questions

1. Why does religion apart from Christ have such broad appeal? Are all spiritual rules wrong? Are they dangerous?
2. How do Christians often fall into religion rather than Christ? How can we guard against it?
3. How important is baptism? What are the practical implications of baptizing infants versus baptizing believers?
4. Are we just playing mental games when we consider ourselves dead to sin (Rom. 6:11) when we strongly feel the lure of sin? How does “considering yourself dead to sin” work practically?

Copyright, Steven J. Cole, 2016, All Rights Reserved.

Unless otherwise noted, all Scripture Quotations are from the New American Standard Bible, Updated Edition © The Lockman Foundation

¹คำนำ²

เรากำลังเริ่มต้นคำเทศนาบนภูเขา เป็นพระวจนะที่โด่งดังที่สุดในพระคัมภีร์ใหม่ ความสำคัญนั้นยังน้อยกว่าความเป็นจริง ถ้าคุณไปที่ห้องสมุด แล้วผมไม่ได้ถามถึงหนังสือเรื่องคำเทศนาบนภูเขา คุณก็จะเห็นว่านักศึกษาพระคัมภีร์ที่เชี่ยวชาญแทบทุกคนจะแนะนำหนังสือประกอบ คำอธิบายคำเทศนาบนภูเขาอยู่ดี แม้หลายคนที่เขียนคำหนังสืออธิบายพระกิตติคุณมัทธิวยังแยกเฉพาะคำเทศนาบน ภูเขาออกมา

มีผู้กล่าวว่าออกัสตินพูดถึงคำเทศนาบนภูเขาว่าเป็นมาตรฐานที่สมบูรณ์แบบ สำหรับชีวิตคริสเตียน ดีทริช บอนฮอฟเฟอร์ เขียนหนังสือคลาสสิค “ราคาการเป็นสาวก” โดยยึดจากหนังสืออรรถาธิบายคำเทศนาบนภูเขา แม้ผู้ไม่เชื่ออย่างคานธียังประทับใจและได้รับอิทธิพลจากคำสอนในคำเทศนาบน ภูเขา ผู้ไม่เชื่ออีกหลายคนได้รับอิทธิพลนี้เช่นกัน ผมกำลังนึกถึงคำพูดของนิคิตา ครุชเชฟ พูดไว้หลายปีมาแล้วในสหรัฐอเมริกา ท่านพูดว่า “ผมจะบอกคุณถึงข้อแตกต่างระหว่างคริสเตียนกับตัวผม คือถ้าคุณตบหน้าผม ผมก็จะซัดกลับจนหัวคุณหลุดจากบ่าแน่” แต่ท่านก็ยังได้รับอิทธิพลจากคำเทศนานี้ เข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร แต่ไม่ชอบใจ ความจริงคือคนธรรมดาทั่วไปจะไม่ชอบคำสอนนี้ ไม่ใช่คำสอนที่จะนำไปเขียนเป็นหนังสือขายดีแน่ – แม้เป็นหนังสือของคริสเตียนก็ตาม คำสอนจากคำเทศนาบนภูเขาไม่ใช่สิ่งที่ขายได้ ลองไปดูตามหิ้งร้านหนังสือนะครับ

อาร์ เคนท์ ฮิวจ์ ในหนังสือประกอบคำอธิบายคำเทศนาบนภูเขากล่าวว่านี่เป็นคำเทศนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยมี:

คำเทศนาบนภูเขานั้นสั้นกระชับได้ใจความ เป็นหลักศาสนศาสตร์ของพระเยซูคริสต์ที่เนื้อหาอัดแน่นและเข้มข้น และน่าจะเป็นพระคำที่กินใจที่สุดในพระคัมภีร์ใหม่ และในพระคัมภีร์ทั้งเล่ม ทุกถ้อยคำอธิบายแจ่มแจ้งชัดเจน แต่ไม่อาจเข้าใจให้ลึกซึ้งได้ที่สุด … เป็นถ้อยคำที่แสดงให้เห็นว่าเรายืนอยู่จุดไหนในความสัมพันธ์ระหว่างราช อาณาจักรและชีวิตนิรันดร์ ขณะที่เรานำตัวเองผ่านเครื่องเอ็กซเรย์ในคำสอนของพระเยซูคริสต์ จะแสดงให้เห็นว่าเราเป็นผู้เชื่อแท้หรือไม่ ถ้าเป็น ระดับความเป็นผู้เชื่อแท้ในชีวิตของเราอยู่ตรงไหน ไม่มีตอนอื่นใดในพระคัมภีร์ที่ทำให้เราต้องเผชิญหน้ากับตัวเองได้เท่ากับคำ เทศนาบนภูเขา ³

ให้เราเข้าสู่คำนำของคำเทศนาบนภูเขาในภาพรวมทั้งหมดก่อน แล้วค่อยๆไปทีละประเด็น คงจำกันได้ คำเทศนาบนภูเขาอยู่ต่อจากการเริ่มพระราชกิจของพระเยซูที่กาลิลี พระองค์เสด็จออกจากยูเดียเมื่อทราบข่าวว่ายอห์นถูกจับ ขณะอยู่ในกาลิลี พระองค์ทรงรักษาผู้ป่วยทุกโรค และมีฝูงชนจำนวนมากติดตามพระองค์ไป — ไม่เพียงแต่ในกาลิลีเท่านั้น แต่มาจากข้างนอกด้วย — จากเดคาโพลิส รอบนอกยูเดีย เยรูซาเล็ม และจากซีเรีย ฝูงชนที่ติดตามจึงมีจำนวนมาก และในตอนท้ายของมัทธิว 4 บันทึกว่า ในช่วงเวลานั้นพระเยซูทรงเทศนาสั่งสอนอยู่ในธรรมศาลา

แน่นอนคนเหล่านี้ต้องได้ยินเรื่องราวของพระเยซูมาบ้าง และได้ยินบางสิ่งที่พระองค์สั่งสอน แต่สำหรับผมเมื่อเข้าสู่คำเทศนาบนภูเขา คุณเหมือนได้รับบทสรุปชั้นเลิศที่รวมทุกสิ่งไว้ที่ “พระองค์ตรัสสอน” มัทธิวจึงบันทึกคำเทศนานี้ไว้ และในลูกา 6 ก็บันทึกคล้ายคลึงกัน เป็นเหมือนบทสรุปคำสอนทั้งหมดของพระเยซูคริสต์ที่หลากหลายมาก ผมคิดว่านี่คือสิ่งที่เป็นพื้นฐานคำสอนของพระองค์ในอนาคต และในพระราชกิจที่จะทรงทำต่อไป คนที่นั่งฟังอยู่คือพวกสาวก รวมถึงฝูงชนจำนวนมากที่ตามมาก็ได้ยินด้วย สำหรับผมคิดว่าพระองค์ตรัสให้คนทั้งสองพวกนี้ฟัง เมื่อพระองค์ตรัสว่า “ใครมีหู จงฟังเถิด” – (ฟังในสิ่งที่เราพูด) บางคนในท่ามกลางฝูงชนที่มาฟัง มีหูแต่ไม่รับฟัง แต่พระองค์กำลังตรัสกับพวกสาวก และกับผู้คนที่นั่งฟังอยู่ด้วย

ในพระกิตติคุณมัทธิวพระเยซูตรัสถึงแผ่นดินสวรรค์ และในพระกิตติคุณเล่มอื่นๆ มีคำว่าแผ่นดินของพระเจ้า บางคนคิดว่าสองคำนี้แตกต่างกัน บางคนบอกว่าเพราะคำสอนของพระเยซูที่เกี่ยวข้องกับแผ่นดินของพระเจ้าเป็นการ สอนเกี่ยวกับแผ่นดินของพระเจ้าที่ยังมาไม่ถึง สำหรับกลุ่มที่เป็นพวกแบ่งสรรบอกว่าคำนี้อาจกลายมาจากคำดั้งเดิม (นำไปประยุกต์ใช้รองลงมา) ที่ใช้มาตั้งแต่แรกคือวันแห่งแผ่นดินของพระเจ้า

ผมยังจำได้ในโรงเรียนพระคริสตธรรม ผมได้ยิน ดร.ชาลส์ ไรรี่ย์ พูดว่า “ถ้านักธุรกิจทุกวันนี้ทำตามคำเทศนาบนภูเขา คงจะเจ๊งไปตามๆกัน” ผมก็คิดว่า “ถ้าจะจริง” และถ้าคริสตจักรทุกวันนี้ทำตามหลักการของพระคัมภีร์ใหม่ หลายคนคงพูดว่าไม่น่าจะไปรอด – ไปไม่รอดถ้าทำตามสิ่งที่พระคัมภีร์ใหม่บอกว่าคริสตจักรต้องทำหรือ? – แต่ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของคริสเตียนโดยตรง เรื่องของพระเจ้าผู้ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้สำหรับคนที่เชื่อฟัง และโดยทางพระวิญญาณของพระองค์และพระคุณที่ทำงานอยู่ภายในเรา ผมไม่คิดจะละส่วนย่อยของคำเทศนานี้แล้วอ้างว่า “มันเป็นเรื่องของอนาคต” ที่จริงคุณจะสังเกตุเห็นว่าเมื่อพระเยซูตรัสถึงแผ่นดินสวรรค์ พระองค์กำลังตรัสถึงทั้งในอนาคตและปัจจุบัน พระเยซูกำลังตรัสถึงลักษณะของผู้ที่อยู่ในแผ่นดินของพระเจ้า และตรัสถึงลักษณะของผู้เชื่อแท้ในองค์พระเยซูคริสต์

มีรูปแบบเฉพาะอยู่ในคำเทศนาบนภูเขา ตัวอย่างเช่น ถ้าคุณดูข้อ 3 ของบทที่ 5 พระเยซูตรัสว่า ““บุคคลผู้ใด รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะแผ่นดินสวรรค์เป็นของเขา” — เป็นประโยคปัจจุบันกาล พอมาถึงข้อ 10 “บุคคลผู้ใดต้องถูกข่มเหงเพราะเหตุความชอบธรรม ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าแผ่นดินสวรรค์เป็นของเขา” ก็เป็นประโยคปัจจุบันกาล —แผ่นดินเป็นของพวกเขา—และระหว่างนั้น จากข้อ 4 ถึงข้อ 9 เป็นประโยคอนาคตกาล:

5:4 “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม”

5:5 “บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับแผ่นดินโลกเป็นมรดก”

5:6 “บุคคลผู้ใดหิวกระหาย ความชอบธรรม ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงให้อิ่มบริบูรณ์”

5:7 “บุคคลผู้ใดมีใจกรุณา ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับพระกรุณาตอบ”

5:8 “บุคคลผู้ใดมีใจบริสุทธิ์ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้เห็นพระเจ้า”

5:9 “บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร”

ผมคิด เหมือนอย่างนักวิชาการทั้งหลาย เราต้องสรุปว่ามีมิติของปัจจุบันและอนาคตในคำสอนของพระเยซูในคำเทศนาบนภูเขา มีสิ่งที่จะเกิดขึ้น และมีการลิ้มรสล่วงหน้า (ผลแรก) ของสิ่งที่เรามีอยู่ในปัจจุบัน และรวมถึงฝูงชนที่รับฟังคำเทศนาในตอนนั้นด้วย

คำสำคัญอีกคำที่เราต้องนำมาพิจารณาคือคำว่า “ผู้นั้นเป็นสุข” เพราะนำมาใช้ครั้งแล้วครั้งเล่า คุณจะพบในฉบับแปลหลายฉบับใช้คำว่า “เป็นสุข” ซึ่งก็เป็นความจริง แต่ผมคิดว่าที่เราต้องพูดคำว่า “เป็นสุข” เพราะไปตามความหมายที่เรากำลังดู ซึ่งอาจไม่ใช่คำที่ดีที่สุด ที่จริง คุณอาจพูดว่าคนที่โศกเศร้าคงไม่น่าใช่คนที่เป็นสุข มันไม่ง่ายที่จะเป็นทั้งสองอย่าง ผมจึงขอเลือกที่จะไม่เน้นคำว่า “เป็นสุข” แม้แน่นอนจะเป็นเช่นนั้น ถ้าอยากเอนไปทาง “ไพเพอร์”⁴ คุณอาจพูดในมุมที่ว่ายังมีความชื่นชมและปิติยินดีเสมอ – อยู่ด้วยเสมอ และผมต้องการให้เนื้อหาในตอนนี้เป็นเช่นนั้น ผมชอบที่ฮิวจ์อธิบายไว้ในหนังสือของเขา ความหมายเบื้องต้นของคำว่า “เป็นสุข” ในตอนนี้คือได้รับการยอมรับ พระเจ้าทรงแสดงให้เห็นว่าพระองค์ยอมรับคนเหล่านี้ ผู้เป็นสุขคือผู้ที่พระเจ้าทรงยอมรับ และนี่เป็นมุมมองเดียวกับผม

ต่อไปมาดูคำว่า “บกพร่องฝ่ายวิญญาณ” – ““บุคคลผู้ใด รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะแผ่นดินสวรรค์เป็นของเขา” (ข้อ 3) ผมคิดว่าคำ “บกพร่อง” ตรงนี้คือคำที่พูดถึงความขาดแคลน ความขัดสนที่ต่ำต้อยที่สุด อย่างที่นักวิชาการหลายคนบอก เป็นท่าทีของการก้มลงหรือโค้งต่ำลงด้วยความสำนึก เหมือนความจนแบบเดียวกับขอทาน ครับมีคนมากมายในโลกนี้ที่คิดว่าตัวเองยากจนแต่ไม่อาจเทียบได้กับความจนที่ เราพูดถึง มีคนบางประเภทตามมาตรฐานของรัฐบาล มีรายได้น้อยกว่าจำนวนที่ทางการกำหนด แต่ผมคิดว่ามีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่คนจนในระดับที่พูดถึงนี้มีทีวี และมีเครื่องอำนวยความสะดวกอื่นๆ สำหรับผมแล้วน่าจะยากจนคนละแบบ

ผมยังจำเรื่องที่เจ้าหน้าที่ๆโรงเรียนพระคริสตธรรมเล่าให้ฟังได้ เป็นเรื่องเล่าขำๆของสมัยโน้น สมัยที่นักเรียนบางคนมีรถพ่วงและมีข้าวของหลายอย่างที่เป็นของตัวเอง นักเรียนคนหนึ่งพูดกับเพื่อนๆว่า “พวกเรา มันจบละ เราหมดตัว จนแล้ว ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป” เพื่อนคนหนึ่งก็เริ่มคิดหาทาง ซึ่งมีน้อยนิดมาก เพื่อนคนอื่นๆคิดไม่ออก พวกเขาจึงคิดกันว่าน่าจะนำอาหารกระป๋องของแต่ละคนที่ตุนไว้มารวมกัน ยังไม่ทันได้พูดออกไป คนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า “เฮ้พวก ถ้ามันลำบากนัก ผมเอาเครื่องเล่นซีดีไปขายก็ได้” ครับ พวกเราคงคิดกันว่า นี่ไม่น่าใช่ความหมายของคำว่าขัดสนหรือยากจนแน่

ความบกพร่อง (ขัดสน) ที่มัทธิวพูดถึงเป็นความขัดสนระดับต่ำที่สุด และเป็นความขัดสนฝ่ายวิญญาณ ตอนนี้ผมเข้าใจคำว่า “อดอยาก” ที่ลูกาพูดถึงในพระกิตติคุณของท่าน แต่ตอนนี้ให้เรากลับมาดูคำที่มัทธิวใช้ “บุคคลผู้ใด รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข”

ขอพูดถึงเรื่องความขัดสนทางวัตถุและสิ่งที่เกี่ยวข้อง เราต้องระวังที่จะไม่นำความยากจนมาใช้เทียบกับความเชื่อศรัทธา มีผู้ชอบธรรมที่ขัดสนในพระคัมภีร์เดิม แต่ผมกำลังนึกถึงความยากจนที่เกิดขึ้นเพราะสงครามในตะวันออกกลาง มีคนยากจนและคนที่ถูกกดขี่ข่มเหง คุณแค่เปิดฝากระป๋อง จะถูกคนยากจนกระชากไปในทันที และขโมยทุกสิ่งไปจากคุณ – มือถือ คอมพิวเตอร์ อุปกรณ์สื่อสารต่างๆ อะไรก็ตามที่พวกเขาฉกฉวยได้ เอาไปก็ใช้ไม่เป็น เราจึงต้องระวังอย่ามองความยากจนกับความชอบธรรมตามจำนวนเงินติดลบในบัญชี หนังสือสุภาษิตพูดเรื่องความยากจนและความมั่งมีไว้ค่อนข้างมาก และบ่อยครั้งพูดถึงคนยากจนว่าเป็นคนเกียจคร้านหรือโง่เขลา ซึ่งเป็นคนละเรื่องกับฝ่ายวิญญาณ ที่จริงในหนังสือสุภาษิต บรรดาคนที่มั่งมีมักเป็นคนที่ทำงานหนักและมีปัญญา สุภาษิต 30:8-9 กล่าวว่า:

8 ขอให้ความมุสาและความเท็จไกลจากข้าพระองค์ ขออย่าประทานความยากจนหรือความมั่งคั่งแก่ข้าพระองค์ ขอเลี้ยงข้าพระองค์ด้วยอาหารที่พอดีแก่ข้าพระองค์ 9 เกรงว่าข้าพระองค์จะอิ่ม และปฏิเสธพระองค์ แล้วพูดว่า “พระเจ้าเป็นผู้ใดเล่า” หรือเกรงว่าข้าพระองค์จะยากจนและขโมย และกระทำให้พระนามพระเจ้าของข้าพระองค์เป็นมลทิน

พระวจนะตอนนี้บอกเราว่าทั้งความยากจนและความมั่งมีต่างก็มีจุดอ่อนในตัว เอง มีข้อบกพร่อง มีสิ่งเย้ายวน และมีปัญหาในตัวเอง ดังนั้นคนมั่งมีตามที่ อ.เปาโลเตือนใน 1ทิโมธี 6 ว่าอย่าวางใจในความไม่แน่นอนของความมั่งมี แต่คนยากจนควรต้องระมัดระวังที่จะไม่อ้างความยากจนและละเลยมาตรฐานความชอบ ธรรมและความยุติธรรมของพระเจ้า แก้ปัญหาความยากจนในแบบที่ผิด คุณไม่อาจอ้างว่าเป็นเพราะความมั่งมี หรือเพราะความยากจน ผมชอบที่แม็กซ์ ลูคาโดเขียนไว้ในหนังสือประกอบคำอธิบายคำเทศนาบนภูเขา ที่พูดว่ามันไม่ใช่เพราะความใหญ่ของเงินที่คนรวยมีที่สร้างปัญหาให้พวกเขา แต่เพราะหัวที่ใหญ่เกินตัวของพวกเขาต่างหาก⁵ผมว่านี่แหละประเด็น ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นความรู้สึกมั่นคงและมั่นใจที่มาพร้อมกับความมั่งมีที่ทำให้พวกเขามีปัญหา

พระเยซูตรัสถึงความยากจน (บกพร่อง) ฝ่ายวิญญาณ พระองค์กำลังตรัสถึง “จิตวิญญาณที่ล้มละลาย” ปัญหาของคำว่า “ล้มละลาย” และแนวคิดเรื่องนี้คือคุณไม่ได้หมดตัว ในปัจจุบัน หลายสายการบินในอเมริกากำลังสูญเสียรายได้ แต่ที่พวกเขาพูดทำนองว่าจะฟ้องขอล้มละลาย ก็เพื่อปกป้องทรัพย์สินของบริษัท นี่เป็นคนละเรื่องกับล้มละลายฝ่ายวิญญาณ เมื่อเราประกาศว่าเป็นผู้ล้มละลายฝ่ายวิญญาณ ไม่มีอะไรเหลือเลยในธนาคาร ไม่มีเครื่องบินจอดอยู่ ไม่มีนักบิน ไม่มีเงินชดเชยหลังเกษียน ไม่มีเหลือสักอย่างครับ เมื่อเราตระหนักว่าเราขัดสนในวิญญาณ ไม่มีอะไรเหลือเพื่อป้องกันหรือสำรองเอาไว้ มันหมดสิ้น ที่จริงยังมีหนี้ที่ต้องชดใช้อีกกองใหญ่ มีหนี้มหาศาลแต่ไม่รู้จะเอาที่ไหนมาชดใช้ นี่คือความยากจนอย่างที่เรามี ตามหลักศาสนศาสตร์ เรากำลังพูดถึงคำสอนเรื่องความเสื่อมทรามของมนุษย์ มนุษย์ไม่มีสิ่งใดที่จะมอบให้พระเจ้าได้ ไม่มีทางเท่าเทียม ไม่ว่าการปฏิบัติ การทำดีเพื่อให้สมกับความชอบธรรมของพระเจ้า เราอ่านในโรม 3:9

3:9 ถ้าเช่นนั้นจะเป็นอย่างไร พวกยิวเรา จะได้เปรียบกว่าหรือ เปล่าเลยเพราะเราได้ชี้แจงให้เห็นแล้วว่า มนุษย์ทุกคนทั้งพวกยิวและพวกต่างชาติต่างก็อยู่ใต้อำนาจของบาป

3:10 ตามที่พระคัมภีร์มีเขียนไว้ว่า

ไม่มีผู้ใดเป็นคนชอบธรรมสักคนเดียว ไม่มีเลย

11 ไม่มีคนที่เข้าใจ

ไม่มีคนที่แสวงหาพระเจ้า

12 เขาทุกคนหลงผิดไปหมด

เขาทั้งปวงเลวทรามเหมือนกันสิ้น

ไม่มีสักคนเดียวที่กระทำดี ไม่มีเลย

13 ลำคอของเขาคือหลุมฝังศพที่เปิดอยู่

เขาใช้ลิ้นของเขาในการล่อลวง

พิษงูร้ายอยู่ใต้ริมฝีปากของเขา

14 ปากของเขาเต็มไปด้วยคำแช่งด่าและคำเผ็ดร้อน

15 เท้าของเขาว่องไวในการทำให้นองเลือด

16 ในทางเดินของเขามีความพินาศและความทุกข์

17 และเขาไม่รู้จักทางแห่งสันติสุข

18 เขาไม่เคยคิดที่จะยำเกรงพระเจ้าเลย

19 เรารู้แล้วว่า ธรรมบัญญัติทุกข้อที่ได้กล่าวนั้น ก็ได้กล่าวแก่คนเหล่านั้นที่อยู่ใต้ธรรมบัญญัติ เพื่อปิดปากทุกคน และเพื่อให้มนุษย์ทุกคนในโลกอยู่ใต้การพิพากษาของพระเจ้า 20 เพราะว่าในสายพระเนตรของพระเจ้าไม่มีผู้หนึ่งผู้ใดเป็นคนชอบธรรม โดยการประพฤติตามธรรมบัญญัติได้ เพราะว่าธรรมบัญญัตินั้นทำให้เรารู้จักบาปได้

นี่คือคนที่ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวยิว) ที่ดำเนินอยู่ภายใต้ธรรมบัญญัติของยิว คำสอนของยิว และทุกสิ่งมีแต่เลวร้ายลงไปกว่าที่ควรเป็น จำในมัทธิว 23 ได้หรือไม่ พระเยซูตรัสถึงพวกฟาริสีและความหน้าซื่อใจคดของพวกเขา พระองค์ตรัสว่าพวกเขาเอาห่อของหนักวางบนบ่ามนุษย์ ส่วนเขาเองแม้แต่นิ้วเดียวก็ไม่จับต้องเลย ดังนั้นภาระหนักที่บทบัญญัติวางบนบ่าของมนุษย์ ซึ่งหนักอึ้ง พวกฟาริสียังเพิ่มเข้าไปอีก เพิ่มข้อควรปฏิบัติเข้าไปอีก ผู้คนจึงอยู่ภายใต้แอกภาระหนักเหล่านี้ที่พวกเขาไม่มีทางทำได้เลย พวกเขาจึงสิ้นเนื้อประดาตัว เมื่อพระเยซูเสด็จมาตรัสว่า “มีข่าวดีสำหรับพวกท่าน ธรรมบัญญัติได้ทำหน้าที่ของมันแล้ว ทำให้เห็นว่าพวกคุณสิ้นเนื้อประดาตัว ตอนนี้คุณอยู่ในจุดที่พระพรของพระเจ้าประทานลงมาให้คุณ” คำสอนเรื่องความเสื่อมทรามของมนุษย์กล่าวว่า “ทุกคนสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว ไม่มีสักคนที่ชอบธรรม ไม่มีเลย ไม่มีสักคนที่แสวงหาพระเจ้า ไม่มีเลย ทุกคนล้มละลายฝ่ายวิญญาณ – สิ้นเนื้อประดาตัวฝ่ายวิญญาณ”

เมื่อพระเยซูตรัสถึงผู้ที่บกพร่อง (ขัดสน) ฝ่ายวิญญาณ พระองค์กำลังตรัสถึงกลุ่มคนเจาะจง กลุ่มย่อยของคนที่เสื่อมทรามลง และกลุ่มย่อยนี้เป็นกลุ่มที่รู้ตัวดี สิ้นเนื้อประดาตัวเป็นเรื่องหนึ่ง เสื่อมทรามลงเป็นอีกเรื่องครับ มีภาระบาปหนักอึ้งรอคอยพระอาชญาเป็นเรื่องหนึ่ง แต่เป็นอีกเรื่องเมื่อตระหนักว่า นอกจากพระคุณและพระเมตตาของพระเจ้าแล้ว เราต่างก็สิ้นหวังจมปลักอยู่ในบาปและเป็นหนี้ท่วมหัวฝ่ายวิญญาณ นี่คือคนที่ไม่เพียงแต่ล้มละลายฝ่ายวิญญาณ แต่พวกเขารู้ตัวดี

ขอยกตัวอย่างจากพระคัมภีร์ให้ดู เรื่องแรกจากหนังสือ 2พงศ์กษัตริย์ 5 เรื่องรักษาโรคของนาอามานชาวซีเรีย พระเยซูทรงอ้างถึงในพระกิตติคุณลูกา ในบทที่ 4 พูดถึงชาวต่างชาติที่เข้ามาในแผ่นดินของพระเจ้า ผมอยากให้คุณสังเกตุขั้นตอนที่พระเจ้ารับชายคนนี้เข้ามา หยิ่งยโสและต่อต้านพระองค์ ทรงทำให้เขาหันกลับ นำไปจนถึงจุดที่ท้อแท้สิ้นหวัง ไม่เหลือสิ่งใดให้หวังอีกเว้นแต่พระคุณของพระเจ้า

ลองคิดดู ชายคนนี้เป็นชาวซีเรีย ไม่ใช่คนอิสราเอล เป็นคนนอก นอกพระสัญญาของพระเจ้า และแน่นอนไม่รู้จักพระองค์ เขานมัสการพระอื่น นมัสการด้วยกันกับผู้เป็นเจ้านาย และเป็นศัตรูของอิสราเอล ไม่เพียงแต่ไม่เกี่ยวข้อง แต่ยังต่อต้านอิสราเอลด้วย ที่จริงเขาเป็นผู้บัญชาการกองทัพซีเรีย หมายความว่านอกจากอยู่ฝ่ายตรงข้ามแล้ว ยังแสวงหาชีวิตชาวอิสราเอลด้วย จึงเป็นเหมือนคนที่ไม่มีความหวังใดๆเหลือ สังเกตุดู เขาได้รับคำแนะนำให้ไปรับความช่วยเหลือในอิสราเอลโดยเด็กผู้หญิงชาวอิสราเอล – เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่เป็นทาส – และพระเจ้าประทานพระคุณให้ชายคนนี้เป็นโรคเรื้อน คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดในสายงานของเขา – เป็นมือขวาของกษัตริย์ – แต่กลับเป็นโรคเรื้อน ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้ คงสิ้นหวัง แต่พระเจ้าบอกกับเขาผ่านเด็กหญิงที่เป็นทาสว่ามีผู้เผยพระวจนะในอิสราเอล ช่วยได้ ทำให้เขาหายจากโรค

ถ้าตามขั้นตอนปกติ เขาจะไปรับความช่วยเหลือนี้ได้อย่างไร? ผ่านทางการเมือง อำนาจ และอิทธิพล – ทุกสิ่งเหล่านี้เมื่อเราจำเป็นต้องบอกว่าเราสิ้นท่า – เป็นช่องทางที่คิดว่าต้องนำมาใช้ นาอามานจึงไปเฝ้ากษัตริย์แห่งซีเรีย ให้เขียนจดหมายเพื่อไปขอความช่วยเหลือในอิสราเอล เมื่อมาถึงสะมาเรียพร้อมด้วยจดหมายแนะนำตัวเพื่อไปเข้าเฝ้ากษัตริย์อิสราเอล ในจดหมายบ่งว่า “ชายคนนี้เป็นมือขวาของเรา จะเป็นการดีกว่าถ้าท่านช่วยเหลือเขา” กษัตริย์อิสราเอลคิดว่าปัญหามาเคาะประตูวังแล้ว “จะให้เราทำอย่างไรกัน?” ความจริงคือทำอะไรไม่ได้ จนเรื่องไปถึงหูเอลีชา เอลีชาจึงส่งข่าวมา “ไปบอกเขาว่ามีพระเจ้าในอิสราเอล และพระเจ้าองค์นี้ช่วยรักษาให้ได้”

เขาจึงมาอิสราเอลมาขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากกษัตริย์ แล้วตอนนี้อยู่ที่หน้าประตูบ้านของเอลีชา เราคงนึกภาพคณะผู้ติดตามกลุ่มใหญ่มายืนรอหน้าประตูบ้านของผู้เผยพระวจนะออก อย่าลืมว่าไม่ได้มาตัวเปล่า มาพร้อมกับของสมนาคุณมากมาย แทนที่จะมีพรมแดงรอรับที่ประตูทางเข้า และเอลีชาออกมาต้อนรับคณะบุคคลสำคัญด้วยตนเอง ท่านกลับส่งคนใช้ออกมาบอกว่า “ให้ไปจุ่มตัวที่แม่น้ำจอร์แดนเจ็ดหน”

คนที่อยู่ทางใต้อาจไม่เคยเห็นแม่น้ำทางตะวันตกเฉียงเหนือ แม่น้ำที่นั่นใสแจ๋ว จำเรื่องหัวขวานตกลงไปในแม่น้ำจอร์แดนได้มั้ยครับ? ถ้าเป็นในตะวันตกเฉียงเหนือคงงมได้ง่าย เพราะมองลงไปเห็น แต่นี่เป็นแม่น้ำขุ่นคลั่กของจอร์แดน แล้วหมอนี่มาบอก “ให้ไปจุ่มตัวลงในแม่น้ำขุ่นคลั่นด้วยโคลนนี่หรือ?” ไม่มีทาง มันไม่สะอาด มีแต่จะทำให้สกปรกยิ่งขึ้น นาอามานโกรธเพราะเขาพูดว่า “ถ้าจะลงไปจุ่มตัวในน้ำ มีแม่น้ำอื่นๆที่ดีกว่านี้ตั้งเยอะ ที่นี่ไม่สะอาด ไม่น่ารักษาโรคได้” แต่คนในพวกบ่าวมาบอกว่า “ท่านทราบมั้ยครับ ถ้าท่านถูกขอให้ทำเรื่องยิ่งใหญ่ ท่านคงจะทำ นี่เขาไม่ได้ขอให้ท่านทำเรื่องยิ่งใหญ่อะไร นอกจากให้ลงไปจุ่มตัวในแม่น้ำ ไม่เห็นมีอะไรต้องเสียเลย” นาอามานจึงลงไปจุ่มตัวในแม่น้ำจอร์แดน ผมคิดว่า นอกจากเสื้อผ้าแล้ว คงต้องยอมถอดศักดิ์ศรีด้วย ผิวของท่าน เมื่อได้รับการรักษา กลับกลายเป็นเหมือนผิวเด็กทารกเมื่อขึ้นมาจากน้ำ

นาอามานกำลังมุ่งหน้าไป แต่ยังไม่ถึงปลายทาง ยังไม่เข้าใจว่าพระคุณคืออะไร เขากลับไปที่บ้านของเอลีชา สังเกตุดูตอนนี้เอลีชาออกมาต้อนรับ เขาบอกเอลีชาว่า “ผมเป็นหนี้บุญคุณท่านนะครับ ขอจ่ายให้ท่านด้วยของสมนาคุณที่ช่วยรักษาผมให้หาย” นาอามานคิดจะมอบของสมนาคุณทุกอย่างที่นำมา แต่เอลีชากลับบอกว่า “ไม่รับ” เพราะท่านไม่ได้ทำสิ่งใดในการงานของพระเจ้า หรือพระคุณของพระองค์ทั้งก่อนหน้าหรือหลังจากนั้น ท่านไม่ต้องการให้นาอามานกลับไปโดยคิดว่าเขามีส่วนในการนี้ด้วย นาอามานจำเป็นต้องเห็นวิญญาณของตนเองที่ล้มละลาย เขาจึงบอกเอลีชาว่า “ถ้าท่านไม่รับของที่ผมนำมา ผมขอนำบางสิ่งจากที่นี่กลับไป” ฟังนะครับ – เขาขอดินจากอิสราเอลกลับไป ทำไมครับ? เขาขอดินกลับไปมากพอที่ลาสองตัวจะบันทุกได้ เพราะเขาเริ่มเข้าใจแล้ว พระเจ้ามีพระประสงค์ให้เขาเป็นหนึ่งเดียวกับผืนแผ่นดินนี้ อย่างที่เราพูดกันว่าพระเจ้าทรงเป็นหนึ่งเดียวกับพระเยซูคริสต์ นาอามานเป็นหนึ่งเดียวกับผืนแผ่นดินนี้ และต่อไปเมื่อจะนมัสการ นาอามานจะนมัสการบนผืนดินอิสราเอล ในที่สุดนาอามานก็มาถึงจุดที่ตระหนักได้ว่าตนเองไม่มีอะไรจะทดแทนให้พระเจ้า ได้ เป็นฝ่ายที่รับเท่านั้น นี่คือความขัดสนฝ่ายวิญญาณ และพระเจ้าทรงมีพระคุณที่นำเขามาจนถึงแผ่นดินนี้

ลูกา 18 เป็นเรื่องคลาสสิคในพระคัมภีร์ใหม่ที่แสดงให้เห็นความขัดสนฝ่ายวิญญาณ เป็นเรื่องของฟาริสีและคนเก็บภาษี เริ่มจากข้อ 9:

9 สำหรับบางคนที่ไว้ใจในตัวเองว่าเป็นคนชอบธรรม และได้ดูหมิ่นคนอื่นนั้น พระองค์ตรัสคำอุปมานี้ว่า 10 “มีสองคนขึ้นไปอธิษฐานในบริเวณพระวิหาร คนหนึ่งเป็นพวกฟาริสีและคนหนึ่งเป็นพวกเก็บภาษี 11 คนฟาริสีนั้นยืนนึกในใจของตน อธิษฐานว่า ‘ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์โมทนาขอบพระคุณของพระองค์ ที่ข้าพระองค์ไม่เหมือนคนอื่น ซึ่งเป็นคนโลภ คนอธรรม และคนล่วงประเวณี และไม่เหมือนคนเก็บภาษีคนนี้ 12 ในสัปดาห์หนึ่งข้าพระองค์ถืออดอาหารสองหน และของสารพัดซึ่งข้าพระองค์หาได้ข้าพระองค์ได้เอาสิบชักหนึ่งมาถวาย’ 13 ฝ่ายคนเก็บภาษีนั้นยืนอยู่แต่ไกล ไม่แหงนดูฟ้า แต่ตีอกของตนว่า ‘ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงโปรดพระเมตตาแก่ข้าพระองค์ผู้เป็นคนบาปเถิด’ 14 เราบอกท่านทั้งหลายว่า คนนี้แหละเมื่อกลับลงไปยังบ้านของตนก็นับว่าชอบธรรม มิใช่อีกคนหนึ่งนั้น เพราะว่าทุกคนที่ยกตัวขึ้นจะต้องถูกเหยียดลง แต่ทุกคนที่ได้ถ่อมตัวลงจะต้องถูกยกขึ้น” (ลูกา 18:9-14)

ผมจะบอกว่าคนเก็บภาษีขัดสนฝ่ายวิญญาณ และได้รับพระพรกลับไปเป็นผู้ชอบธรรม

เนื้อหาในมัทธิว 11 เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พระเยซูตรัสในมัทธิว 5:3 “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” ในตอนต้นของมัทธิว 11 เกี่ยวข้องกับยอห์นผู้ให้บัพติศมา สาวกบางคนของท่านมาหาพระเยซูถามพระองค์ว่า “ท่านเป็นผู้ที่จะมานั้นหรือ หรือจะต้องคอยผู้อื่น” พระองค์ทรงตอบในข้อ 11 และ 12:

11 เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ในบรรดาคนซึ่งเกิดจากผู้หญิงมานั้น ไม่มีผู้ใดใหญ่กว่ายอห์นผู้ให้รับบัพติศมา แต่ว่าผู้ที่ต่ำต้อยที่สุดในแผ่นดินสวรรค์ก็ยังใหญ่กว่ายอห์นเสียอีก 12 และตั้งแต่สมัยยอห์นผู้ให้รับบัพติศมาถึงทุกวันนี้ แผ่นดินสวรรค์ก็เป็นสิ่งที่คนได้แสวงหาด้วยใจร้อนรน และผู้ที่ใจร้อนรนก็เป็นผู้ที่ชิงเอาได้ (มัทธิว 11:11-12)

ต้องขอยอมรับว่าอาจเข้าไม่ถึงความหมายได้ทั้งหมด แต่นี่คือคนที่คิดว่าตนเองมั่งมีฝ่ายวิญญาณ มีสิทธิตามชาติกำเนิดที่จะครอบครองแผ่นดินของพระเจ้า สัมผัสได้ไหมครับว่าคนพวกนี้พยายามใช้การบีบบังคับ? นึกถึงคนเก็บภาษีที่ตระหนักว่าตนเองไม่มีสิทธิไปอ้างสิ่งใดกับพระเจ้า เป็นคนบาปอยู่ภายใต้พระอาชญาของพระองค์ สิ่งเดียวที่พอทำได้คือร้องขอความเมตตา เขาไม่ได้บุกไปที่ประตูสวรรค์พยายามดันตัวเองเข้าไป มีคนไปที่ประตูสวรรค์พยายามบุกเข้าไปด้วยความคิดว่า “ฉันมีสิทธิ ฉันสมควรได้ นี่เป็นที่ของฉัน แค่ยื่นมือออกไปรับก็เท่านั้น” นี่ตรงกันข้ามกับที่พระเยซูตรัส นี่ไม่ใช่ความมั่งมีฝ่ายวิญญาณ แต่เป็นเรื่องของวิญญาณ วิญญาณที่ถ่อมลงและเข้าไปยึดพระเจ้าไว้มั่น พึ่งพิงพระคุณ พระเมตตา และความรอดจากพระองค์ ในมัทธิว 11 พระเยซูเปรียบคนพวกนี้เหมือนเด็กเล็กๆ

16 “เราจะเปรียบคนยุคนี้เหมือนกับอะไรดี เปรียบเหมือนเด็กนั่งที่กลางตลาด ร้องแก่เพื่อนว่า 17 ‘พวกฉันได้เป่าปี่ให้พวกเธอ และเธอมิได้เต้นรำ พวกฉันได้พิลาปร่ำไห้ และพวกเธอมิได้ตีอกชกหัว’ (มัทธิว 11:16-17)

นี่เป็นภาพของลัทธิยูดายที่ตอบสนองต่อพระเยซูหรือไม่? ภาพของคนมั่งมีผ่ายวิญญาณที่พูดราวกับว่า “ท่านมาอ้างว่าตนเองเป็นพระเมสซิยาห์ ถ้าท่านเป็นพระเมสซิยาห์จริง ท่านก็ต้องเต้นตามจังหวะของเรา ท่านต้องพูดในสิ่งที่เราต้องการให้คนฟังได้ยิน” พระเยซูตรัสว่าไม่ใช่แน่นอน พระองค์เสด็จมา ไม่ได้ไปตามที่พวกเขาต้องการ ยอห์นผู้ให้บัพติศมาก็เช่นกัน

ท้ายสุดจากข้อ 25-27 :

25 ขณะนั้นพระเยซูทูลว่า “ข้าแต่พระบิดา ผู้เป็นเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์และโลก ข้าพระองค์สรรเสริญพระองค์ ที่พระองค์ได้ทรงปิดบังสิ่งเหล่านี้ ไว้จากผู้มีปัญญาและผู้ฉลาด แต่ได้สำแดงให้ผู้น้อยรู้ 26 ข้าแต่พระบิดา พระองค์ทรงเห็นชอบดังนั้น 27 “พระบิดาของเรา ได้ทรงมอบสิ่งสารพัดให้แก่เรา และไม่มีใครรู้จักพระบุตร นอกจากพระบิดาและไม่มีใครรู้จักพระบิดานอกจากพระบุตร และผู้ที่พระบุตรประสงค์จะสำแดงให้รู้ (มัทธิว 11:25-27)

นี่เป็นภาพความคล้ายคลึงของความขัดสนฝ่ายวิญญาณ สิ่งที่คุณเห็นคือเด็กไม่มีอำนาจ ไม่มีแรง ไม่มีกำลัง สั่งให้ใครทำอะไรไม่ได้ และพระเยซูตรัสว่า “พระองค์ได้สำแดงให้รู้” ว่าพวกเขาขัดสนฝ่ายวิญญาณอย่างชัดเจนในตอนท้ายของข้อ 27 สำหรับ “ผู้ที่พระบุตรประสงค์จะสำแดงให้รู้”

ต่อไปก็ถึงพระวจนะข้อที่ผมโปรดมาก แต่อาจยังเข้าไม่ถึงได้ทั้งหมด:

“28 บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา และเราจะให้ท่านทั้งหลาย หายเหนื่อยเป็นสุข 29 จงเอาแอกของเราแบกไว้ แล้วเรียนจากเรา เพราะว่าเราสุภาพและใจอ่อนน้อม และจิตใจท่านทั้งหลายจะได้พัก 30 ด้วยว่าแอกของเราก็พอเหมาะ และภาระของเราก็เบา” (มัทธิว 11:28-30)

นี่ใช่แนวคิดเดียวกับคำเทศนาบนภูเขาหรือไม่? ใช่คนที่สิ้นเนื้อประดาตัวฝ่ายวิญญาณภายใต้ภาระหนักของบทบัญญัติยูดาย ถูกกฎเกณฑ์ข้อบังคับต่างๆบดขยี้หรือไม่? พระเยซูตรัสว่า “จงมาหาเรา จงมาหาเรา” ผมคิดว่าพระองค์กำลังตรัสกับคนกลุ่มเดียวกัน ไม่ใช่กลุ่มคนที่มีชีวิตลำบาก แต่พระองค์กำลังตรัสกับคนที่ขัดสนฝ่ายวิญญาณ โดยใช้ภาพอธิบายในเรื่องเดียวกัน

มาดูสิ่งที่สามารถนำไปใช้กับข่าวประเสริฐ นักวิชาการหลายคนตั้งข้อสังเกตุว่ามัทธิว 5:3 “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” คือพื้นฐานของคำสอนทั้งหมดในคำเทศนาบนภูเขา เป็นพื้นฐานเพราะความบกพร่อง (ขัดสน) ฝ่ายวิญญาณที่จำเป็นสำหรับชีวิตนิรันดร์ ไม่มีใครเข้าสวรรค์ได้เพราะคิดว่าตนเองมีสิทธิ นอกจากพระเยซูคริสต์ มือของคุณต้องว่างเปล่าก่อนจะได้รับการเติมเต็มจากพระองค์ ในมือต้องไม่มีสิ่งใด เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เราทำได้ด้วยตนเอง ถ้าไม่ให้ตัวเราว่างเปล่า ถ้าไม่ให้ตัวเราขัดสนถึงที่สุด เราจะไม่ตระหนักถึงความสิ้นเนื้อประดาตัวของเราเอง นี่คือการงานแห่งพระคุณของพระเจ้า เป็นข้อพิสูจน์งานของพระองค์ในตัวเรา เราเห็นตนเองอย่างที่เราเป็น จึงพร้อมหันกลับมาหาพระองค์ ทรงเปลี่ยนจิตใจเราให้หาพระองค์ เราไม่มีสิ่งใดไปมอบให้พระองค์ได้ ไม่มีสิทธิใดไปอ้าง ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้พระเจ้าทำด้วยพระคุณให้เรา ทั้งหมดเป็นพระเมตตา ทั้งหมดเป็นพระคุณ

พระเจ้าทำให้สิ่งเหล่านี้เป็นไปได้อย่างไร? เกิดขึ้นได้อย่างไร? เราพูดถึงนาอามานใน 2พงศ์กษัตริย์ 5 พระเจ้าทรงใช้หลากหลายวิธี ถ้าเรามีเวลา เราคงจะได้คุยกันถึงตอนที่พระเจ้ากระชากพรมออกจากใต้คุณ และในทันทีคุณตระหนักได้ว่าคุณไม่มีสิ่งใดเหลือมอบให้พระองค์ได้ แต่พระเจ้าทรงทำสิ่งนั้นในชีวิตคุณ โดยผ่านพระวจนะและพระวิญญาณ บางครั้งพระองค์ทรงทำผ่านความบาปในชีวิตคุณ ด้วยสาเหตุบางอย่างมันก็แจ่มแจ้งแดงขึ้นมา ผ่านโศกนาฏกรรมในชีวิต ผ่านวิกฤติในครอบครัวหรือที่อื่นๆ ผ่านความเจ็บป่วย ปัญหาการเงิน ไม่ว่าจะแบบไหน พระเจ้าทรงใช้เหตุการณ์เหล่านั้นเพื่อนำคุณมาถึงพระองค์

นึกถึงความโศกเศร้า ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าในนาทีที่เกิดอาการโศกเศร้า เวลาที่ตระหนักว่ามันว่างเปล่าเหลือแต่เพียงพระเจ้า? ทำให้นึกถึงถ้อยคำของดาวิด “จิตวิญญาณของข้าพเจ้าเอ๋ย ไฉนเจ้าจึงฝ่ออยู่”⁶ เราพูดกับตัวเอง “ทำไมเราถึงเศร้าโศกอย่างนี้? มองไปที่พระเจ้า มองไปที่พระเจ้าสิ” หนึ่งในอันตรายคือเราต้องไปจนถึงจุดที่ไม่เหลืออะไรเลย เหลือแต่ความว่างเปล่า ก่อนจะยอมหันกลับมาหาพระเยซู สำหรับพวกเราที่เป็นพ่อแม่ เป็นเพื่อน หรือเพื่อนบ้าน จุดอันตรายคือบางครั้งเราทำหลายสิ่งมากเพื่อช่วยบางคนไม่ให้ตกต่ำลงจนถึงก้น บึ้ง แต่ในความเป็นจริงแล้ว บางทีอาจเป็นงานแห่งพระคุณของพระเจ้าสำหรับพวกเขา เราต้องแยกแยะให้ดี เพราะบางทีเราอาจใช้เป็นข้ออ้างง่ายๆที่จะไม่ไปช่วยคนที่ลำบาก เพราะกลัวว่าจะไปแทรกแซงการงานของพระเจ้า เราต้องระวังและมองให้ออกว่าพระเจ้ากำลังนำใครบางคนไปถึงจุดที่สิ้นเนื้อ ประดาตัว หรือพระองค์อาจดึงบางคนเข้าให้ใกล้พระองค์ เราต้องรอบคอบต่อการตอบสนองสิ่งที่พระเจ้ากำลังทำในชีวิตผู้อื่น

จะนำไปใช้ในการประกาศอย่างไร? ผมคิดว่าเราต้องมองข่าวประเสริฐที่เรานำไปใช้ให้รอบคอบ หลายปีมาแล้วผมทำให้บางคนไม่พอใจ เป็นพี่น้องคริสเตียนที่ผมนับถือ เขาพูดว่า “ถ้าคุณกำลังจะนำใครบางคนมาถึงพระคริสต์ (คนที่ยโสมาก) คุณต้องดึงดูดคนๆนั้นด้วยความภาคภูมิใจของเขา” ผมไม่คิดอย่างนั้น เราต้องระมัดระวังในการนำเสนอพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ เราต้องไม่ดึงดูดพวกเขาด้วยสิ่งที่พระเจ้าบอกให้เขาละทิ้ง อย่าดึงดูดคนด้วยความโลภ อย่าบอกพวกเขาว่าถ้ามาเชื่อในพระเยซูแล้วชีวิตจะมีแต่ความร่ำรวย และทุกอย่างมีแต่จะดีขึ้น มันอาจไม่เป็นอย่างนั้น พระเจ้าหยิบยื่นการอภัยบาป และมอบของขวัญแห่งชีวิตนิรันดร์ให้ เราจึงต้องระวังต่อข่าวประเสริฐที่นำไปประกาศ

อย่างที่พูดไปแล้ว การยอมรับว่าตนเองล้มละลายฝ่ายวิญญาณเป็นสิ่งจำเป็นก่อนจะได้รับความรอด แต่ต้องบอกด้วยว่าจำเป็นสำหรับชีวิตคริสเตียน เราต้องระวังที่จะไม่พูดกับตัวเองว่า “โอเค ฉันได้รับความรอดแล้ว รู้แล้วว่าตัวเองเคยล้มละลายฝ่ายวิญญาณ เคยติดลบ แต่ในที่สุดก็ได้เคลียร์หนี้แล้ว” ไม่ใช่นะครับ ในหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติ พระเจ้าตรัสกับชาวอิสราเอลว่าเมื่อพวกเขาไปถึงแผ่นดิน (หลังพ้นจากการเป็นทาส) แล้วจู่ๆจากที่ไม่เคยมีที่เป็นของตนเอง ตอนนี้ได้มีเรือกสวนไร่นา ถ้าเป็นเรา ก็คงร้องว่า “โว้ว สุดยอดเลย” ปัญหาคือพระเจ้าบอกว่า หลังจากนั้นสักพัก เมื่อพวกเขาได้กินพืชผลจากสวนที่ไม่ได้ปลูก เก็บเกี่ยวจากไร่นาที่ไม่ได้ลงแรง — สิ่งเหล่านี้พระองค์มอบให้พวกเขาโดยพระคุณ — แต่จะมาถึงวันหนึ่งที่พวกเขาบอกกับตัวเอง “ดูสิ เพราะเราเป็นคนชอบธรรมพระเจ้าถึงประทานสิ่งเหล่านี้ให้ เป็นเพราะเราจริงๆนะ” – แล้วคุณก็เริ่มมองสิ่งต่างๆเปลี่ยนไป

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคริสเตียนได้ คนที่เริ่มพูดว่า “นี่เป็นเพราะเราเป็นคนชอบธรรม” แต่พระเจ้าตรัสว่า “ไม่ใช่เลย แต่เป็นเพราะความบาปของเจ้า เจ้าชั่วร้ายยิ่งกว่า และเราได้เหวี่ยงเจ้าออกไป” มีทางเป็นไปได้เมื่อเรารับของขวัญที่พระเจ้าประทานให้ แต่แล้วกลับไปอ้างเอาความดีความชอบเข้าตัวเอง และสิ่งนี้เองที่ทำให้การนมัสการเป็นเรื่องสำคัญมากๆ การนมัสการจะนำเราย้อนกลับไป บอกว่าพระพรที่เรามีอยู่ พระเจ้าให้มาอย่างไร

เป็นสิ่งเดียวกับของประทานฝ่ายวิญญาณ เป็นเรื่องที่ผมเองต้องต่อสู้หน่อย คือสู้กับความขัดแย้งระหว่างความจริงว่าของประทานฝ่ายวิญญาณเป็นกำลังที่พระ เจ้ามอบให้ และความจริงที่ อ.เปาโลกล่าวว่าเมื่อเราอ่อนกำลังเราจะเข้มแข็ง แล้วจะทำให้กลมเกลียวไปด้วยกันอย่างไร? ผมคิดว่าเราต้องพูดว่าเรารับรู้ถึงการล้มละลายฝ่ายวิญญาณในฐานะคริสเตียน – การดำเนินชีวิตคริสเตียน การนำคนมาถึงความรอด และมีชีวิตแห่งชัยชนะ – เราเองไม่สมควรได้ ต้องเข้ามาวางใจในพระองค์และการจัดเตรียมที่ประทานให้ เมื่อไรที่เรารู้สึกว่าเราไม่ขัดสน เริ่มรู้สึกมั่งมี และรู้สึกว่าการเข้าเฝ้าพระเจ้าคือ “ไม่ต้องโทรมานะ แล้วจะโทรไปหา” ครับผมคิดว่าเมื่อพระเจ้าตรัสกับคนอิสราเอล พระองค์ตรัสกับเรา บอกกับอิสราเอลว่า “ขอเตือนเจ้าสักเรื่อง (ซึ่งบันทึกไว้ชัดเจนในเลวีนิติ) แผ่นดินนี้ไม่ใช่ของเจ้า” เมื่อชาวอิสราเอลเข้าสู่แผ่นดินคานาอัน พระเจ้าไม่ได้บอกว่า “โอเค มันเป็นของเจ้าแล้ว” แต่พระองค์บอกว่า “นี่เป็นแผ่นดินของเรา เจ้าจะได้อยู่ในแผ่นดินนี้ตราบที่เจ้าทำตามกฎเกณฑ์ของเรา และเมื่อไรที่เจ้าหยุด เจ้าก็ต้องออกไปเสีย เพราะที่นี่คือแผ่นดินของเรา”

เมื่อพูดถึงของประทานฝ่ายวิญญาณในพระคัมภีร์ใหม่ อ.เปาโลกล่าวไว้ใน 1โครินธ์ 4:7 “ท่านมีอะไรที่ท่านมิได้รับมา?” ทุก สิ่งที่คุณมี ที่คุณกำลังอวดอ้าง (อย่างที่ชาวโครินธ์ทำ) เป็นของประทานโดยพระคุณ ศัพท์สำคัญตรงนี้คือ “ผู้อารักขา” ผู้อารักขาจะตระหนักว่าสิ่งที่ได้รับมอบมา คือสิ่งที่ให้เขามีหน้าที่ดูแล แต่ไม่ใช่เจ้าของ ของประทานของเรา มรดกฝ่ายวิญญาณของเรา พระพรทุกอย่างที่พระเจ้าประทานให้ พระองค์มอบไว้ในมือเราเพื่อให้ทำหน้าที่อารักขา แต่ยังเป็นของๆพระเจ้า ไม่ใช่ของเรา ดังนั้นเราอวดอ้างไม่ได้เลย ถ้าจะอวด เราต้องอวดพระเจ้าเท่านั้น

แล้วเรื่องเห็นคุณค่าในตนเองล่ะ? ผมเคยได้ยินคริสเตียนพูดว่า “ปัญหาในคุกของเราคือ การไม่เห็นคุณค่าในตนเอง” ผมขอบอกนะครับ เราต้องประเมินความคิดนี้ให้ดีๆจากพระวจนะของพระเจ้า พระวจนะไม่ได้บอกว่า “บุคคลผู้ใด มองเห็นคุณค่าในตนเอง ผู้นั้นเป็นสุข” ผมจำไม่ได้ว่าจอห์น ไพเพอร์เขียนไว้ตรงไหน ตอนที่ปาฐกถาให้ที่ประชุมครูรวีฟัง เขาบอกว่าถ้าเอาประโยคนี้มาเรียบเรียงใหม่ “เราไม่จำเป็นต้องสร้างคุณค่าให้ตนเอง เด็กๆของเรามีอยู่แล้วเต็มไปหมด ที่เราเรียกกันว่า “อัตตา” – ความมุ่งมั่นเชื่อมั่นในตนเอง – มีมากด้วย พวกเขาเกิดมาพร้อมกับสิ่งนี้” “แต่” ไพเพอร์กล่าวว่า “เมื่ออบรมเด็กของเรา เราจำเป็นต้องสอนเรื่องพระเจ้าให้เขาฟัง จำเป็นต้องพูดกับเขาถึงความบริสุทธิ์ของพระเจ้า พวกเขาต้องเข้าใจให้ได้ว่าตนเองเป็นใครในความสัมพันธ์กับพระเจ้า” ครับ อาจมีหลายสิ่งที่เราไว้ใจ – บุคลิกของเรา ความสำเร็จของเรา สังคมและคนที่เราเกี่ยวข้องด้วย – ความเป็นจริงคือเรามักจะพบคุณค่าของเราในสิ่งเหล่านี้ เคยคิดหรือไม่ว่าทำไม อ.เปาโลต้องบอกให้เราไปสร้างความสัมพันธ์กับผู้ที่ต่ำต้อยกว่า? เพราะพวกเขาไม่มีสถานะใดๆ แต่กลับเป็นพวกที่พระเยซูออกไปตามหา ถ้าคนที่ขัดสนฝ่ายวิญญาณคือคนที่ได้รับพระพร คนเหล่านั้นก็คือคนที่ออกไปพร้อมกับข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ

สิ่งต่างๆนี้ที่เราเอาตัว เอาหัวใจไปมอบไว้ – นักกีฬาที่เก่งๆ ดารา นักร้องและเซเลบที่ดังๆ คนที่มีอำนาจบารมี ทุกสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เราต้องละออกมา แล้วยังสิ่งที่ดูเหมือนไปได้สวยในชีวิตเรา เช่น เวลาที่คุณมองไปที่สถิติของผู้บริหารในบริษัทหรือองค์กรต่างๆ บ่อยครั้งพวกเขาจะดูดี สวยงาม มีสง่า ทำไมครับ? เพราะคนเหล่านั้นต้องปรุงแต่ภาพลักษณ์ให้เป็นที่นิยม เราจึงต้องระวังไม่ทำหรือดำเนินชีวิตในแบบเดียวกันต่อเบื้องพระพักตร์พระ เจ้าในหลักการเดียวกับที่เราสร้างเพื่อให้มนุษย์ชื่นชม เราต้องนำทุกสิ่งมาประเมินใหม่ในความสว่างที่พระเจ้าตรัสไว้ในพระวจนะของ พระองค์

เราต้องเข้ามาสู่เวลาแห่งการนมัสการ เวลาที่เราจำได้ว่าเรามาจากไหน พระเจ้าคือผู้ใด และเราเป็นใคร และก็ไม่แปลกที่เราจะทำสิ่งนี้ทุกอาทิตย์ด้วยกันในพระกาย เราจำเป็นต้องทำเช่นนี้ในฐานะคริสเตียน “บุคคลผู้ใด รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” ผมต้องขอพูดเรื่องสุดท้ายอีกเรื่อง อาจมีบางคนกำลังดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของชีวิต แล้วเขาสงสัยว่ามันคุ้มที่จะไปต่อหรือไม่ ข่าวดีคือ “บุคคลผู้ใด รู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” ถ้า พระเจ้านำคุณไปจนถึงจุดที่เห็นว่าในตนเองไม่มีอะไรดีเลยที่สามารถให้พระเจ้า ได้ คุณก็กำลังอยู่ในที่ๆดีที่สุดที่คุณเคยไป และผมขอให้คุณเข้ามาวางใจในพระเยซู ในพระองค์เท่านั้น เพื่อจะรับเอาความรอด

---

¹ 153 นอกจากที่กล่าวไปแล้ว พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ ใช้ผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูล ทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีก โครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์ เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดู และพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิดมูลค่า นอกจากนี้ ผู้ใดก็ตาม ที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซด์ : www.netbible.org.

² 154 เป็นต้นฉบับของบทเรียนที่สิบในบทเรียนต่อเนื่องของพระกิตติคุณมัทธิว จัดทำโดย Robert L. Deffinbaugh 27 เมษายน 2003

³ 155 R. Kent Hughes, The Sermon on the Mount: The Message of the Kingdom (Wheaton, Illinois, Crossway Books, 2001), p. 16.

⁴ 156 จากข้อเขียนอันโด่งดังของจอห์น ไพเพอร์ (see Desiring God Ministries http://www.desiringgod.org) http://desiringgod.org/library/sermons/86/021686.html

⁵ 157 Max Lucado, The Applause of Heaven, (Dallas, Texas, Word Publishing, 1990) p. 31.

⁶ 158 สดุดี 42:11 สดุดี 43:5 The Holy Bible, New International Version (Colorado Springs, Colorado, International Bible Scociety, 1984)

¹คำนำ

ต้อง ขอสารภาพว่าผมมีความกลัวแบบเด็กๆในเรื่องความตายตอนยังไม่เชื่อพระเจ้า ตายายของผมมีบ้านอยู่ตรงข้ามสุสานใหญ่ของเมือง เวลาไปเยี่ยมพวกท่านผมไม่กล้ามองไปที่สุสาน แอบสงสัยว่าที่ฝั่งตรงข้ามมันเป็นอย่างไร แต่ความเป็นจริง ผมก็เหมือนคนส่วนใหญ่ ไม่ชอบความโศกเศร้า ตอนอยู่ชั้นมัธยม ครูที่เป็นคริสเตียนตายลงกระทันหัน ผมถูกเลือกให้เป็นตัวแทนของห้องไปงานศพ ผมทำตัวไม่ถูก ยังทำท่าคึกคะนอง เพราะไม่รู้วิธีรับมือกับความโศกเศร้า นี่เป็นหนึ่งในวิธีหลีกเลี่ยงบางสิ่งที่พระคัมภีร์บอกเราต้องหัดรับมือและ ต้องฝึกฝน

บทเรียนตอนนี้เป็นคำเทศนาบนภูเขาของมัทธิว 4:5 "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม”² จะเป็นไปได้อย่างไรที่ผู้โศกเศร้าจะเป็นสุข และจะได้รับการปลอบประโลม? นี่เป็นข่าวดีที่พระกิตติคุณมอบให้ นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมหลายปีมานี้ผมพูดซ้ำๆว่าอยากประกอบพิธีไว้อาลัย มากกว่าพิธีแต่งงาน เพราะความเป็นจริง นอกจากข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์แล้ว การปลอบประโลมที่แท้จริงไม่เคยมี เราจึงเข้าสู่บทเรียนนี้ด้วยความมั่นใจว่ามีการปลอบประโลมรอเราแน่นอน และการปลอบประโลมนี้เกี่ยวข้องกับพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ จะเป็นการดีที่เราเริ่มต้นด้วยคำถาม “คำว่าโศกเศร้าในพระคัมภีร์หมายถึงอะไร?” ลองมาดูตัวอย่างความโศกเศร้าที่มีอยู่ในพระคัมภีร์

ในหนังสือปฐมกาล เราพบเรื่องความโศกเศร้าเพราะความตายค่อนข้างมาก และไม่ใช่เรื่องน่าประหลาด เพราะเมื่อพระเจ้าห้ามอาดัมและเอวากินผลจากต้นไม้ต้องห้าม (เอวาก่อนแล้วส่งต่อให้อาดัม) พระองค์ตรัสว่าวันใดก็ตามที่เจ้ากิน เจ้าต้องตายแน่ หนังสือปฐมกาลจึงมีแต่เรื่องของความตาย และแน่นอนความโศกเศร้าที่เกิดเพราะความตาย ในปฐมกาล 23 อับราฮัมโศกเศร้าต่อการจากไปของซาราห์ ยาโคบเองก็โศกเศร้าเพราะคิดว่าโยเซฟลูกชายตายไปแล้ว – ถึงโยเซฟยังไม่ตาย แต่ยาโคบก็โศกเศร้าเพราะการสูญเสีย ชาวอียิปต์โศกเศร้าเมื่อยาโคบตายลง และดาวิดใน 2ซามูเอล1 คร่ำครวญเพราะการจากไปของซาอูลและเพื่อนรักของท่านโยนาธาน เราพบความโศกเศร้าเพราะความตายอยู่ในพระคัมภีร์ตลอดทั้งเล่ม แต่ไม่ใช่ความตายเรื่องเดียว ตัวอย่างเช่น เมื่ออับซาโลมฆ่าคนแล้วหนีจากอิสราเอลไปเพราะกลัวความผิด ดาวิดก็เศร้าเสียใจต่อการจากไปของลูก

ในกันดารวิถี 14:39 เมื่อชาวอิสราเอลไปถึงคาเดชบาร์เนีย และไม่ยอมเข้าไปยึดครองดินแดนนั้น พระเจ้าจึงให้พวกเขาแก่ตายก่อนได้เข้าสู่แผ่นดินพันธสัญญา ประชาชนก็โศกเศร้านัก คร่ำครวญเพราะสูญเสียพระพรที่กำลังจะตกอยู่ในมือไปต่อหน้าต่อตา พวกเขาโศกเศร้าและคร่ำครวญ จำได้หรือไม่การคร่ำครวญแบบนี้ไม่ได้ส่งผลดีอะไร เพราะพวกเขาพยายามเข้าไปกันเองและในที่สุดก็พ่ายแพ้

ในสดุดี 119:136 ผู้เขียนสดุดีคร่ำครวญเพราะความบาปของประชากรของพระเจ้า กล่าวว่า “ข้าพระองค์น้ำตาไหลพรั่งพรู เพราะคนไม่ปฏิบัติตามพระธรรมของพระองค์” ในหนังสือโฮเชยา 4:3 บอกเราว่าแผ่นดินเป็นทุกข์เพราะความบาปของอิสราเอล และผลของบาปนั้นก็ตกแก่แผ่นดินพวกเขาเอง มีตัวอย่างอีกนับไม่ถ้วน และในพระวจนะที่ต่อๆมาจากปฐมกาล ความโศกเศร้ามุ่งไปที่การสูญเสียผู้เป็นที่รัก (เพราะความตาย) จนถึงโศกเศร้าที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับความบาปและผลที่ตามมา ให้เราพยายามหาความหมายโดยมองไปที่องค์ประกอบที่ก่อให้เกิดความโศกเศร้า

1) ความโศกเศร้าเป็นการตอบสนองทางอารมณ์ ที่ต้องทำคือเข้าไปอ่านพระวจนะ สำหรับพวกเราในสังคมและวัฒนธรรมที่ไม่แสดงออกมาก เห็นได้ไม่ชัดเท่ากับวัฒนธรรมอื่นๆ วัฒนธรรมทางตะวันออกในยุคพระคัมภีร์ การคร่ำครวญบางทีดูเกินจริง ดูมากเกินถึงขนาดจ้างนางร่ำไห้มาร้องคร่ำครวญ ยังมีที่อื่นๆในโลกที่ยังทำแบบนี้อยู่ และถ้าดูภาพข่าวเหตุการณ์ในตะวันออกกลาง เราเห็นคนร่ำไห้เพราะสูญเสียคนในครอบครัว โดนระเบิดหรือโศกนาฏกรรมอื่นๆ เราเห็นแต่อาการภายนอกที่พวกเขาแสดงออกถึงความเสียใจอย่างที่สุด ที่พูดขึ้นมาเพราะพวกเราบางคนอาจไม่คิดเยอะ แต่ผมอยากจะบอกว่าสำหรับครอบครัวของผม ไม่มีใครพูดได้ว่า “ผู้ชายไม่ควรร้องไห้”

จำได้ตอนที่ลูกชายของเราตาย พ่อของผมออกไปที่สนามแล้วเอาแต่เข็นรถตัดหญ้าไปมา ท่านเข็นไปจนทั่วสนามหลังบ้านเพราะต้องการปลดปล่อยความเศร้าโศก แต่นี่ไม่ใช่อารมณ์เศร้าโศกในแบบเดียวกับที่เรามักพบในพระคัมภีร์ นี่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ของเรา ไม่ใช่สติปัญญา แต่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับอารมณ์ที่อ่อนไหวที่สุด ไม่ใช่ความพยายามที่จะผ่านไปให้ได้ ไม่ใช่สิ่งที่เราหาทางชดเชย ความโศกเศร้าในความเป็นจริง คือความเสียใจที่ลึกที่สุด เราจะสัมผัสได้เมื่อไปถึงจุดนั้น เป็นการตอบสนองทางอารมณ์ต่อการสูญเสีย บางคนอาจบอกว่าไม่ใช่ แต่ตามที่เข้าใจ ทุกครั้งที่เห็นความโศกเศร้าในพระคัมภีร์ ผมสัมผัสได้ถึงการสูญเสียบางสิ่ง อาจไม่ใช่สูญเสียชีวิตหรือความสัมพันธ์ ที่อาจเป็นความโศกเศร้าที่สุดก็เป็นได้ อาจเป็นการสูญเสียสิทธิประโยชน์ เช่นชาวอิสราเอลคร่ำครวญที่คาเดชบาร์เนีย เพราะรู้ว่าไม่มีโอกาสเข้าแผ่นดินพันธสัญญาแล้ว เป็นความสูญเสียที่เจ็บปวดอย่างล้ำลึก ดาวิดสูญเสียอับซาโลมไปเมื่อเขาหนีออกจากบ้านไปอาศัยอยู่กับญาติ ท่านรู้สึกเศร้าเสียใจกับการสูญเสียครั้งนั้น

2) เราอาจพูดได้ว่าท่าทีความโศกเศร้าบางทีไม่เหมาะสมเสมอไป ทุกท่าทีที่แสดงออกถึงความโศกเศร้าอาจไม่เหมาะสม เช่นดาวิดคร่ำครวญถึงการตายของอับซาโลม เป็นสิ่งที่ไม่สมควร จำได้หรือไม่ว่าโยอาบทำอย่างไร ถ้าทำได้เขาคงอยากเขย่าตัวท่านให้ได้สติคืนมา แต่ไม่อาจทำได้ จึงพูดกับดาวิดด้วยความนุ่มนวล โยอาบพูดทำนองว่า “ดาวิด ตั้งสติหน่อย ที่ทำอยู่นี่ไม่ถูกต้อง ประชาชนสัมผัสได้ว่าท่านโศกเศร้ามากเกินไป ทำให้พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาน่าจะตายเพื่อให้อับซาโลมได้อยู่ ความโศกเศร้าของท่านไม่ถูกต้อง การตายของอับซาโลมทำให้กอบกู้ราชอาณาจักรกลับคืนมาได้ ตั้งสติให้ดีดาวิด ความโทมนัสของท่านนั้นไม่สมควรอย่างยิ่ง”

ส่วนอัมโนนที่แสดงท่าที เสียใจก็ไม่ถูกต้อง เพราะไม่ได้ครอบครองทามาร์น้องสาวต่างมารดา อาหับเสียใจเพราะไม่ได้ครอบครองสวนองุ่นของนาโบท ซามูเอลเสียใจที่ซาอูลต้องเสียอาณาจักรไป การแสดงออกถึงความเสียใจเช่นนี้ไม่สมควร และความเสียใจไม่ใช่ว่าจะดีเสมอไป เราจึงพูดได้ว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่โศกเศร้า จะได้รับการปลอบประโลม” ใช่หรือไม่? เมื่อพระเยซูตรัสว่า "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม” (มัทธิว 5:4) พระองค์กำลังตรัสถึงคนพวกหนึ่ง และความโศกเศร้าในอีกแบบหนึ่ง

3) ไม่มีการปลอบประโลมใดในโลกนี้ที่ให้ได้กับผู้ที่โศกเศร้าทุกคน ผมเคยไปงานศพหลายครั้ง เหมือนกับที่พวกคุณเคย มีผู้ไม่เชื่อนับไม่ถ้วนมาร่วมงาน พวกเขาโศกเศร้า แต่ไม่มีการปลอบประโลมใดที่ช่วยได้นอกจากในองค์พระเยซูคริสต์ และข่าวประเสริฐแห่งพระกิตติคุณ เมื่อเราอ่านพระวจนะในคำเทศนาบนภูเขา เรากำลังพูดถึงคนที่โศกเศร้า พูดถึงคนที่ขัดสนฝ่ายวิญญาณ คนที่ใจอ่อนโยน คนที่หิวกระหายความชอบธรรม ผมไม่คิดว่าคุณจะดึงแค่บางตอนออกมาจากคำเทศนาบนภูเขา และกล่าวว่าทุกคนที่โศกเศร้าจะได้รับการปลอบประโลม แต่คุณต้องพูดว่า “ผู้โศกเศร้าทุกคนที่ขัดสนฝ่ายวิญญาณและหิวกระหายความชอบธรรม จะได้รับการทรงปลอบประโลม” ครับ มีการปลอบประโลม แต่ไม่ใช่สำหรับทุกคน

4) เราต้องเข้าใจถึงท่าทีของความโศกเศร้าที่เหมาะสม นี่คือหัวใจสำคัญของบทเรียนนี้ และผมออกจะกังวล (ต้องขอสารภาพว่าเป็นกังวลมาก) ยิ่งเมื่อได้อ่านพระคำที่ตรัสว่า “"บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข” ไม่ใช่เพราะมีความชอบใจเป็นพิเศษในพระวจนะข้อนี้ แต่รู้สึกสบายใจมากกว่าความโศกเศร้า ผมออกจะกังวลมากในเรื่องความโศกเศร้า จะทำให้เข้าใจได้อย่างไร เข้าใจและสามารถนำไปใช้ให้ถูกต้อง เราต้องเข้าใจว่าอะไรคือท่าทีของความโศกเศร้าที่เหมาะสม ผมพยายามแยกแยะองค์ประกอบของความโศกเศร้าตามพระคัมภีร์ – ความโศกเศร้าในแบบที่ได้รับการทรงปลอบประโลม

ขอถามสักสองสามข้อเพื่อทดสอบเรื่องความโศกเศร้าของผู้มีความเชื่อ

A)นี่เป็นบางสิ่งที่ผู้ชอบธรรมโศกเศร้าหรือไม่? ความ โศกเศร้าของเราชอบธรรมในแบบของพระคัมภีร์หรือไม่? แน่นอนเราต้องเริ่มต้นที่พระเยซูคริสต์ ตามที่ผมเข้าใจในคำเทศนาบนภูเขา สิ่งที่พระเจ้าตรัสว่า “ผู้เป็นสุข” เป็นคุณลักษณะของพระเจ้าที่ต้องสำแดงชัดเจนในชีวิตของธรรมิกชนของพระองค์ คุ้นกับตัวย่อ WWJD³ มั้ยครับ? (What would Jesus do? – พระเยซูจะทรงทำอย่างไร) ในเรื่องความโศกเศร้า พระเยซูจะโศกเศร้าในเรื่องนี้หรือไม่? มีความโศกเศร้ามากมายในปัจจุบันที่พระเยซูคงไม่เห็นชอบด้วย แต่มีสองกรณีหลักอยู่ในความโศกเศร้าของพระองค์ – อันแรกอยู่ในยอห์น 11:35-36 ที่อุโมงค์ฝังศพของลาซารัส และข้อพระคำที่โด่งดังไปทั่วโลกในข้อ 35 “พระเยซูทรงพระกันแสง” ผู้คนได้เห็นและกล่าวว่า “ดูซิพระองค์ทรงรักเขาเพียงไร”

ผม ไม่แน่ใจว่าจะมีคำตอบต่อคำถามนี้หรือไม่ แต่จะขอถามอยู่ดี พวกเขาพูดถูกหรือไม่? ไม่ใช่ในแง่ที่พระเยซูทรงรักลาซารัส – แน่นอนพระองค์ทรงรักเขา พวกเขาถูกต้องหรือไม่ที่สรุปว่าความโศกเศร้าของพระเยซูนั้นเชื่อมโยงและเป็น ผลโดยตรงจากความรักที่พระองค์มีต่อลาซารัส? มันยากที่เราจะรู้เรื่องทั้งหมดภายในไม่กี่วินาที ลาซารัสกำลังจะออกมาจากอุโมงค์ฝังศพในสภาพกายที่ถูกพันไว้ มันยากที่จะเห็นพระเยซูเต็มไปด้วยความโศกเศร้า อาจจะดีกว่าที่พูดว่า “ดูสิ พระเยซูทรงรักมารีและมาร์ธาเพียงไร” ทั้งคู่เป็นพี่สาวของลาซารัส อย่างน้อยเรามีข้อพระคำ “จงร้องไห้กับผู้ที่ร้องไห้ และจงชื่นชมยินดีกับผู้ที่ชื่นชมยินดี” พระเยซูทรงอยู่กับผู้ที่โศกเศร้าเพราะการจากไปของลาซารัส ผมรู้สึกว่าน่าจะมีเรื่องของความบาปและผลของมันด้วย เมื่อมองไปที่ใบหน้าของความตาย เราควรเห็นการเชื่อมโยงระหว่างความตายและความบาปที่ส่งผลให้เกิดขึ้นหรือ ไม่?

ผมเคยคุยกับบางคนเรื่องการเผาศพว่าถูกต้องหรือไม่ที่จัดการกับ ร่างผู้ตายแบบนั้น มีความเห็นหลากหลาย ขอบอกว่าผมมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานศพและพิธีไว้อาลัยมากมาย เคยไปงานศพที่มีการเผาร่างผู้เสียชีวิต แต่ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเจ็บปวดจนรับไม่ได้ แต่อยากบอกว่า สิ่งหนึ่งที่สำคัญในพิธีไว้อาลัยคือร่างผู้เสียชีวิตที่นอนอยู่ที่นั่น — เมื่อมีโลงศพตั้งอยู่ มีญาติพี่น้องมาร่วมงาน ผู้ใหญ่อาจอุ้มเด็กๆให้ดูใบหน้าของผู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย — มีบางสิ่งที่มองด้วยตาเห็นว่าเชื่อมโยงกับความตาย ถ้าไม่มีร่างผู้ตาย ความหมายชัดเจนของความตายจะไม่มีวันสื่อออกไปแตะใจใครได้

ผมคิดเอน เอียงไปว่าที่พระเยซูทรงพระกันแสง อย่างน้อยมีบางส่วนที่เกิดเพราะความบาปและหายนะที่เป็นผลของบาป ในลูกา 19:41-44 พระเยซูเสด็จเข้ากรุงเยรูซาเล็ม และทรงพระกันแสงเพราะเมืองนั้น ทรงพระกันแสงเพราะเมื่อพระองค์เสด็จมาสำแดงแก่อิสราเอลว่าทรงเป็นพระเมสซิยา ห์ และพวกเขาปฏิเสธพระองค์ เมืองนั้นและประชากรจะถูกทำลายจนพินาศ อีกครั้งที่ความโศกเศร้าของพระเยซูเกิดขึ้นเพราะผลของความบาป แต่จะพูดให้ถูก ความโศกเศร้าของพระองค์ต่อความบาปและต่อชีวิตของผู้คนนั้นเชื่อมโยงถึง พระองค์

พระวจนะสองตอนที่จำเป็นอย่างยิ่งเพื่อให้เข้าใจมัทธิว 5:4 ผมพยายามมองภาพกว้างเมื่อพูดว่า “คนชอบธรรมจะโศกเศร้าในเรื่องนี้หรือไม่? และ “ผู้เผยพระวจนะจะโศกเศร้าในเรื่องที่เรากำลังโศกเศร้าหรือไม่?” มีหลายกรณีสำหรับเรื่องนี้ พระวจนะที่เป็นกุญแจในเรื่องนี้คืออิสยาห์ 61 และอิสยาห์ 40 ผมไม่อาจอ่านมัทธิว 5:4 โดยไม่บอกกับตัวเองว่า “ท่านกำลังชี้ไปที่อิสยาห์ 61” ไม่อาจหลุดจากความคิดนี้ได้ ถ้าคิดว่าผมค้นมากไป ลองกลับไปดูพระกิตติคุณลูกาตอนที่พระเยซูเสด็จไปที่นาซาเร็ธ ไปที่ธรรมศาลา รับหนังสือม้วนมาและอ่านข้อพระคำตอนนี้ (ลูกา 4:18-19) ผมคิดว่าพระองค์อ่านแล้วหยุดเพราะพระวจนะเอ่ยถึง “วันแห่งการพิพากษา” พระองค์ไม่ได้อ่านยาวลงไปถึงตอนที่พูดถึงความทุกข์โศกเศร้า แต่ในความเป็นจริง พระวจนะตอนนี้ที่พระเยซูทรงเลือกชี้ไปที่พระองค์เอง แน่นอน เมื่อพระเยซูตรัสถึงตรงนี้ เราคงพูดได้เต็มปากว่านี่เป็นตอนหนึ่งที่บ่งว่าพระองค์คือใคร และตรัสเรื่องอะไร ลองมาดูกัน:

1 พระวิญญาณแห่งพระเจ้าทรงอยู่เหนือข้าพเจ้า
เพราะว่าพระเจ้าได้ทรงเจิมข้าพเจ้าไว้
เพื่อนำข่าวดีมายังผู้ที่ทุกข์ใจ
พระองค์ทรงใช้ข้าพเจ้ามาให้เล้าโลมคนที่ชอกช้ำระกำใจ
และร้องประกาศอิสรภาพแก่บรรดาเชลย
และบอกการเปิดเรือนจำออกให้แก่ผู้ที่ถูกจำจอง
2 เพื่อประกาศปีแห่งความโปรดปรานของพระเจ้า (อิสยาห์ 61:1-2ก)

มีประโยคที่ซ้อนกัน เพราะในลูกา 4:19 พระเยซูทรงหยุด แต่ให้เรามาอ่านต่อ

และวันแห่งการแก้แค้นของพระเจ้าของเรา
เพื่อเล้าโลมบรรดาผู้ที่ไว้ทุกข์
3 เพื่อจัดให้บรรดาผู้ที่ไว้ทุกข์ในศิโยน
เพื่อประทานมาลัยแทนขี้เถ้าให้เขา
น้ำมันแห่งความยินดีแทนการไว้ทุกข์
ผ้าห่มแห่งการสรรเสริญแทนจิตใจที่ท้อถอย
เพื่อคนจะเรียกเขาว่าต้นก่อหลวงแห่งความชอบธรรม
ที่ซึ่งพระเจ้าทรงปลูกไว้เพื่อพระองค์จะทรงสำแดงพระสิริของพระองค์ (อิสยาห์ 2ข-3)

เมื่อ อ่านมัทธิว 5:4 ผมพูดกับตัวเองว่า “คนที่โศกเศร้าคร่ำครวญ แน่นอนต้องมาจากเนื้อหาของพระวจนะตอนนี้” จำบริบทในอิสยาห์ 61 ได้หรือไม่ เรารับรู้เรื่องความบาปของอิสราเอล รับรู้เรื่องการพิพากษาที่จะตกลงมาเหนือชนชาตินี้ และตอนนี้เรากำลังจะได้รู้เกี่ยวกับการช่วยกู้ที่จะมาถึง การปลอบประโลมที่พบคือการปลอบประโลมมาถึงบรรดาคนที่ยอมรับในความบาปของตน ยอมรับการพิพากษาของพระเจ้า เราพูดได้เต็มที่ในแง่นี้ ขณะอิสยาห์มองไปที่ความบาปของอิสราเอลที่ส่งผลในทันที การถูกจับไปเป็นเชลย และการคืนสู่สภาพดี ที่สุดแล้วท่านกำลังมองไปที่ความบาปของมนุษย์ การแบกรับพระอาชญาของพระคริสต์ที่บนกางเขน และการไถ่ที่กำลังมาถึงเราทุกคน นั่นคือคำเทศนาในตัวของมันเอง ต่อไปให้เรามาดูอิสยาห์ 40:1

1 พระเจ้าของเจ้าตรัสว่า จงเล้าโลม จงเล้าโลมชนชาติของเรา
2 จงพูดกับเยรูซาเล็มอย่างเห็นใจ
และจงบอกเมืองนั้นว่า การสงครามของเธอสิ้นสุดลงแล้ว และความบาปผิดของเธอก็อภัยเสียแล้ว
และได้รับโทษจากพระหัตถ์ของพระเจ้าแล้ว เป็นสองเท่าของความบาปผิดของเธอ (อิสยาห์ 40:1-2)

บริบท ตอนนี้คือการลงโทษต่อบาปของอิสราเอลเมื่อตกไปเป็นเชลย แต่ถ้ามองเลยออกไปอีก คือการลงโทษที่ตกลงบนพระเยซูคริสต์ที่บนกางเขน (อิสยาห์ 53) เพื่อให้เกิดการอภัย เพื่อนำสู่การฟื้นฟูคืนมาสู่เรา และประทานพระพรให้แก่เรา กลับไปที่อิสยาห์ 40:3 อีกครั้ง (เป็นถ้อยคำที่ผู้อ่านมัทธิวคุ้นหูกันดี) "จงเตรียมมรรคาแห่งพระเจ้าในถิ่นทุรกันดาร จงทำทางหลวงสำหรับพระเจ้าของเราให้ตรงไปในทะเลทราย..” หมายถึงอะไร? หมายถึงยอห์นผู้ใหบัพติศมา ผู้ไปป่าวร้องถึงการเสด็จมาของพระเมสซิยาห์ ดังนั้นศูนย์กลางของความโศกเศร้าเกี่ยวข้องกับความบาป เกี่ยวข้องกับการพิพากษาของพระเจ้า การปลอบประโลมต้องเป็นการปลอบประโลมที่มาในพระเมสซิยาห์ พระองค์ผู้ทรงแบกรับการลงโทษ และทรงเตรียมการช่วยกู้ และความช่วยเหลือ เพื่อที่สุดแล้วเราจะได้รับการปลอบประโลมในองค์พระเยซู และสิ่งที่พระองค์ทรงเสียสละเพื่อเรา ข้อพิสูจน์แรกถึงความโศกเศร้าในแบบของพระเจ้า แล้ว “พวกผู้เผยพระวจนะ และที่สำคัญกว่านั้นพระเยซูคริสต์ พวกเขาโศกเศร้าในเรื่องอะไร?” พวกเขาคร่ำครวญเพราะความบาป และการปลอบประโลมที่พระกิตติคุณและความรอดจะนำมาให้

B)ความเกี่ยวข้องกันระหว่างความโศกเศร้าและเสียงหัวเราะ อะไรคือสิ่งที่ตรงข้ามกับความโศกเศร้า? สิ่งที่ตรงข้ามกับความโศกเศร้าคือความชื่นชมยินดี ใช่หรือไม่? แต่พระเยซูไม่ได้ตรัสว่า “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นจะชื่นชมยินดี” มัทธิวไม่ได้บันทึกแบบนั้น พระเยซูตรัสว่าพวกเขาจะได้รับการทรงปลอบประโลม แปลว่าพระองค์ไม่ได้สัญญาว่าความเจ็บปวดจะหายไป พระองค์กำลังบอกว่าในสถานการณ์ที่โศกเศร้านั้น เราจะได้รับการปลอบประโลมเพื่อให้ผ่านไปได้ – เพราะไม่จำเป็นที่เราจะต้องหนีไปจากสาเหตุที่ทำให้โศกเศร้า แต่ให้เราได้พบการปลอบประโลมในองค์พระผู้เป็นเจ้า

อาจมีบางคนพูดว่า “แล้วลูกาล่ะ?” ครับ ผมจึงต้องพูดถึง “เสียงหัวเราะ”

"ท่านทั้งหลายที่อดอยากเวลานี้ก็เป็นสุข เพราะว่าท่านจะได้อิ่มหนำ”
"ท่านทั้งหลายที่ร้องไห้เวลานี้ก็เป็นสุข เพราะว่าท่านจะได้หัวเราะ” (ลูกา 6:21)

ทีนี้มาดูข้อ 25 ในลูกา 6:

"วิบัติแก่เจ้าทั้งหลายที่อิ่มหนำเวลานี้ เพราะว่าเจ้าจะอดอยาก”
"วิบัติแก่เจ้าทั้งหลายที่หัวเราะเวลานี้ เพราะว่าเจ้าจะเป็นทุกข์และร้องไห้” (ลูกา 6:25)

ผม จำได้ว่ามาร์ทิน ลอยด์-โจนส์ พูดถึงประเด็นนี้ไว้ค่อนข้างหนักแน่น (และนับไม่ถ้วนที่ผมได้ยินคนพูดกัน) “พระเยซูนี่มีอารมณ์ขัน” คิดว่าผมเคยพูดไปแล้ว และมันอาจเป็นความจริง แต่มาร์ทิน ลอยด์-โจนส์ กล่าวว่ามีอยู่หลายกรณีที่พระเยซูทรงพระกันแสง แต่เราไม่เห็นมีการบันทึกว่าพระองค์ทรงพระสรวล อย่างน้อยเราควรต้องจำไว้ และระวังให้ดีว่าไม่ควรไปลดคุณลักษณะของความอ่อนโยนและถ่อมสุภาพในชีวิตของ พระองค์ลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพระองค์ทรงตอบสนองต่อความบาป แต่ผมจะเตือนว่าซาตานมีอารมณ์ขันเหลือเฟือ ผมเองก็ชอบเรื่องขำขัน แต่จะบอกว่าซาตานชอบพลิกความจริงกลับด้าน มันต้องการให้เราหัวเราะทั้งๆที่เราควรโศกเศร้า

ผมจะเล่าเรื่องท่าที ของผมตอนไปงานไว้อาลัยของคุณครูเดวิดสันให้ฟัง ผมพยายามหัวเราะเพราะไม่อยากจะโศกเศร้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนๆอยู่กันที่นั่น ผมจะดูเป็นอย่างไรถ้าต้องเช็ดน้ำตา ต้องแสดงความโศกเศร้าแก่คุณครูที่จากไป? ผมพบการปลอบใจในอารมณ์ขัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง แต่ซาตานอยากให้เราเป็นแบบนั้น ในหนังสือสุภาษิตกล่าวว่า “คนโง่เยาะเย้ยความบาป” แต่การเยาะเย้ยมีมากกว่านั้น ทำให้ผมคิดถึงฮามในปฐมกาลบทที่ 9 มันยากที่จะเจาะในรายละเอียดของเหตุการณ์นั้น แต่ภาพรวมคือโนอาห์ทำไร่และทำสวนองุ่น และเมื่อทำเหล้าองุ่นท่านก็ดื่มจนเมามาย นอนเปลือยกายไม่รู้ตัวอยู่ในเต็นท์ เผอิญฮามโผล่เข้าไปเห็น (คานาอันน่าจะมีส่วนในเรื่องนี้ เพราะคำสาปแช่งตกที่เขา) สิ่งหนึ่งที่เราเห็นได้ชัดเจนคือฮามไม่ได้มีท่าทีที่สุภาพและให้เกียรติบิดา อย่างสมควร และน่าจะไม่สบายใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมคิดว่าเขาอาจจะยืนมองแล้วเรียกพี่น้องมา “มา มาดูสิ” แต่พี่และน้องกลับเดินถอยหลังเข้าไป เอาผ้าไปคลุมร่างที่เปลือยอยู่ของบิดา โดยไม่คิดแม้แต่จะมองดู

ผมอยากบอกว่าในทุกวันนี้มีการหัวเราะมากมาย ต่อความบาป และซาตานชอบใจ เราควรต้องโศกเศร้าต่อบาปและผลที่จะเกิดตามมา แต่เรากลับหัวเราะขำกัน ขอยกตัวอย่างให้ฟัง ผมไม่ค่อยดูรายการทอล์คโชว์ตอนดึกมากนัก แต่บอกได้ว่าเท่าที่ดูผ่านๆ มีการหัวเราะสนุกสนานต่อสิ่งที่ไม่สมควรนำมาหัวเราะ บางทีภาพยนตร์ หรือละครโทรทัศน์ ถ้าเราเป็นพ่อแม่ เราอาจตกใจพูดว่า “ตายแล้ว ดาราคนนี้เล่นเป็นผู้หญิง ที่จริงก็ตลกดี แต่ไม่ควรเป็นรายการที่อนุญาตให้เด็กดู” แต่ทราบหรือไม่ ผู้กำกับเก่งมากที่สร้างเรื่องราวและสีสันจนทำให้คนขำได้ทั้งๆที่มันไม่ถูก ต้อง?” ไม่ว่าจะเป็นชายแต่งหญิง หรือหญิงปลอมเป็นชาย มันเป็นการบิดเบือนหรือไม่ครับ? ทุกคนดูแล้วสนุกสนานเพราะพวกเขาไม่เห็นว่ามันผิดที่ตรงไหน

ความเป็น จริงคือซาตานมีชัยชนะเพราะเราหัวเราะต่อความบาปได้ ทั้งๆที่เราควรโศกเศร้า สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเป็นตลกลามกทั้งภาพหรือเรื่องเล่า ถ้าซาตานมันทำให้เราหัวเราะต่อบาปได้แต่แรก เราก็กำลังก้าวลงไปตามเส้นทางนั้น – ก้าวยาวๆลงไปตามหนทางที่ยอมรับในความบาป ผมจึงอยากย้ำกับพวกคุณ เราต้องระมัดระวังมากๆ ที่ผมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะลูกาเปิดประตูไว้ เตือนเราให้ระวังเรื่องความคึกคะนองที่เกี่ยวกับความโศกเศร้า บางทีการหัวเราะอาจปลดปล่อยสิ่งที่เราไม่ควรรู้สึกดีเกี่ยวกับมัน แต่เป็นสิ่งที่เราควรรู้สึกเศร้าใจ

C)เป็นความรู้สึกสูญเสีย หรือได้มา? ผมได้อธิบายเรื่องความโศกเศร้าว่าเป็นการสูญเสียที่จมลึก มีพระวจนะหลายตอนที่ชี้ไปในทิศทางนั้น ตัวอย่างเช่น ดาวิดโศกเศร้าถึงลูกชาย อับซาโลมที่ตายจากไป โยอาบพยายามบอกกับท่านว่า “ดาวิด ท่านกำลังเสียจุดยืน วันนี้ไม่ใช่เป็นวันแห่งความโศกเศร้า แต่เป็นวันที่ต้องเฉลิมฉลอง ท่านเกือบจะสูญเสียอาณาจักรและราชบัลลังก์ไปแล้ว และถ้าไม่ตั้งสติให้ดี อาจต้องเสียไปจริงๆ ตอนนี้เมื่อท่านได้อาณาจักรกลับคืนมา แม้มีการสูญเสียบ้าง จงเปลี่ยนมุมมองใหม่ จริงๆแล้วนี่คือการสูญเสียหรือได้มา?” ซามูเอลโศกเศร้าเพราะสูญเสียซาอูลใน 1ซามูเอล 15:35: “แต่ซามูเอลได้โศกเศร้าเพราะซาอูล” พระ เจ้าเหมือนกำลังบอกซาอูลว่า “เจ้าต้องพิจารณาให้ดีๆ” เป็นการสูญเสียของอิสราเอลหรือที่ขาดซาอูลไปแล้วได้ดาวิดมา? เป็นการสูญเสียจริงหรือ? ซามูเอลเป็นผู้เผยพระวจนะที่เจิมตั้งดาวิด นี่เป็นการสูญเสียหรือได้มาครับ?

ความโศกเศร้าที่เหมาะสมคือรู้สึกสูญ เสียแทนที่จะรู้สึกว่าได้รับมา สิ่งที่น่าสนใจใน 1ซามูเอล 16 คือเมื่อพระเจ้าสั่งให้ซามูเอลไปเจิมตั้งดาวิด สิ่งแรกที่ซามูเอลตอบคือ "ข้าพระองค์จะไปอย่างไรได้ ถ้าซาอูลได้ยิน เขาคงฆ่าข้าพระองค์เสีย" คือถ้าซาอูลรู้เข้า จะมาฆ่าท่านแน่ คุณคงอยากพูดว่า "แล้วยังไงล่ะซามูเอล รู้สึกว่าสูญเสียมากหรือ? ในเมื่อคนที่ท่านกำลังโศกเศร้าถึงคือคนที่จะมาฆ่าท่านถ้าท่านไปเจิมตั้ง กษัตริย์องค์ใหม่?” ผมว่าท่านคงกำลังเสียศูนย์

คิดถึงฟีลิปปี 3 ที่ อ.เปาโลกล่าว “แต่ว่าสิ่งใดที่เคยเป็นคุณประโยชน์แก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าถือว่าสิ่งนั้นไร้ประโยชน์แล้ว” สิ่ง ที่ครั้งหนึ่งท่านเคยมอง – ระบอบฟาริสี ตำแหน่งที่เคยครอง สิทธิและอำนาจที่เคยมี – เดี๋ยวนี้ท่านเข้าใจแล้ว มันเป็นแค่ข้อด้อยของท่าน เป็นสิ่งที่ท่านต้องละทิ้ง ซาตานมีวิธีพลิกแพลงสิ่งต่างๆ ดูเรื่องการล่อลวง เมื่อซาตานล่อลวง มันจะบอกคุณว่าคุณมีแต่ได้ คุณจะเป็นเหมือนพระเจ้า รู้ผิดชอบชั่วดี จะช่วยรักษาชีวิตตัวเองไว้ คุณจะได้ทำงานเพื่อพระเจ้า ซาตานจะนำเสนอสิ่งที่คุณกำลังจะสูญเสียว่าเป็นสิ่งที่คุณกำลังจะได้มา และความเป็นจริงคือทุกครั้งที่มนุษย์พ่ายแพ้ต่อการล่อลวงของมาร พวกเขามีแต่สูญเสียครับ

อีกเรื่องที่ต้องสังเกตุให้ดีคือจุดพลิกผัน ของการสูญเสียและการได้มา วัยรุ่นสมัยนี้รู้สึกว่าพรหมจารีเป็นเรื่องน่าอาย เป็นเรื่องที่ต้องจัดการ ไม่ใช่สิ่งสวยงาม หรือสิ่งยอดเยี่ยมที่พวกเขาจะได้ถวายเกียรติพระเจ้าและมอบให้คู่สมรสในวัน แต่งงาน กลับมองว่าเป็นเรื่องน่าอายที่ต้องรีบจัดการในทันที ซาตานพลิกข้างจากสูญเสียให้เป็นได้มา — ความอ่อนน้อม มีเอกลักษณ์เฉพาะ และอื่นๆอีกหลายอย่าง เราพบอะไรในวัฒนธรรมของวัยรุ่น? กระแสที่ใครๆเขาก็ทำกัน เราสลัดความเป็นเอกลักษณ์ทิ้งไปราวกับเป็นเชื้อโรคร้าย เมื่อพระเจ้าเรียกเราให้มามีเอกลักษณ์ มีความต่าง เป็นเกลือและเป็นความสว่างในฐานะผู้เชื่อ เรากลับสลัดทิ้งไปเพราะเราต้องการเข้าได้กับวัฒนธรรมที่กำลังเป็นอยู่

D)ความอ่อนน้อม หรือความอัปยศ vs. ความเย่อหยิ่ง และความภูมิใจ ใน 1โครินธ์ 5:1-2 อ.เปาโลกล่าวว่า:

1 มีข่าวเล่าลือว่า ในพวกท่านมีการผิดประเวณี และการผิดนั้นถึงแม้ในพวกต่างชาติก็ไม่มีเลย คือเรื่องมีว่า คนหนึ่งได้เอาภรรยาของบิดามาเป็นเมียของตน 2 และพวกท่านยังผยองแทนที่จะเป็นทุกข์เป็นร้อน (1โครินธ์ 5:1-2ก)

“คุณ ควรรู้สึกเศร้าใจหรือไม่?” และคริสตจักรที่นั่นกลับนั่งนิ่งหยิ่งผยอง ความโศกเศร้าของเราเป็นความสำนึกหรือความอัปยศ? พูดถึงความอัปยศ คนโศกเศร้าควรดูเป็นอย่างไร? ย่ำแย่ดูไม่ได้ ฉีกเสื้อผ้า เอาขี้เถ้าโรยหัว ไม่น่าดูเลย คุณคงไม่ได้ขึ้นหน้าแฟชั่นเมื่อคุณกำลังโศกเศร้า เพราะเมื่อคุณโศกเศร้า คุณดูไม่ดีเลย คุณไม่พยายามทำให้ดูดีด้วย คุณกลับถ่อมลง และสำนึกด้วยความโศกเศร้า แต่ซาตานอยากให้เราทำตรงข้าม เมื่อคุณมองไปที่ความโศกเศร้าในคำเทศนาบนภูเขา พวกธรรมาจารย์และพวกฟาริสีทำอย่างไรเมื่อโศกเศร้า? พวกเขาจะเดินไปมานุ่งห่มผ้าขี้ริ้ว มีฝุ่นเลอะทั้งตัว อาจมีฝุ่นบ้าง แต่นั่นเป็นสัญลักษณ์ที่พวกเขาภูมิใจสวมใส่ราวกับเป็นเหรียญแห่งเกียรติยศ ดังนั้นในความโศกเศร้า เราควรต้องแสดงความถ่อม สำนึกผิดและรู้สึกอับอายเพราะความบาปหรือไม่?

ในโรม 1:32 จะพูดว่ายังไง มันน่าขันเมื่อคุณไต่บันไดลงไปถึงขั้นสุดท้าย อ.เปาโลกล่าวว่า “เขาก็ไม่เพียงประพฤติเท่านั้น แต่ยังเห็นดีกับคนอื่นที่ประพฤติเช่นนั้นด้วย” มอง ไปที่ฮอลลีวู้ดครับ - ไม่ใช่แค่ฮอลลีวู้ดเท่านั้น - พวกเขาสวมใส่ความบาปอย่างภาคภูมิใจ พวกเขาไม่เพียงแต่ทำบาปในห้องมืดลับตาคน แต่กลับทำในที่สาธารณะ และภาคภูมิใจด้วย บางครั้งกลับเป็นงานที่ขายได้ มีคนสนใจ

E)สุดท้าย ความโศกเศร้าก่อให้เกิดการกลับใจหรือไม่? ถ้า เป็นความโศกเศร้าแท้จริง ตามการประเมินของผม เป็นสิ่งที่นำไปถึงและเป็นแรงจูงใจที่ทำให้เกิดการกลับใจ เป็นเงื่อนไขสู่การกลับใจ ถ้ากลับใจหมายถึงหยุดและหมุนตัวกลับ สำหรับผมหมายถึงเราต้องยอมรับว่าสิ่งแรกที่มองเห็น ไม่ใช่แค่ทางที่กำลังมุ่งไปนั้นผิด แต่มันน่าเกลียดน่ากลัว และเป็นบางสิ่งที่เราต้องเกลียดชัง เหมือนเราอยู่บนถนนมุ่งหน้าไปที่ชายหาด พอเข้าไปใกล้ๆถึงเห็นว่าเป็นทางไปโรงงานกำจัดขยะ แล้วคุณบอกกับตัวเอง “อี๊ย ไม่ได้อยากไปที่นั่น ต้องหันหลังกลับ” แต่ถ้าคุณชอบสิ่งที่เห็นตรงปลายถนน คุณก็จะไปต่อเรื่อยๆ ความโศกเศร้าจึงเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นที่คุณตระหนักได้ ไม่ใช่แค่ปัญญา เป็นกระบวนการความคิดที่บอกว่า “พระเจ้าเรียกว่าบาป” ตัวคุณและอารมณ์ของคุณเกลียดชังจนต้องหันกลับ ไม่ไปต่อ ใน 2โครินธ์ 7:5-10 กล่าวว่า:

5 เพราะแม้ว่าเมื่อเรามาถึงแคว้นมาซิโดเนียแล้ว ร่างกายของเราไม่ได้พักผ่อนเลย เรามีความลำบากอยู่รอบข้าง ภายนอกมีการต่อสู้ ภายในมีความกลัว 6 แต่ถึงกระนั้นก็ดี พระเจ้าผู้ทรงหนุนน้ำใจคนที่ท้อใจ ได้ทรงหนุนน้ำใจของเรา โดยทรงให้ทิตัสมาหาเรา 7 และมิใช่เพียงการมาของทิตัสเท่านั้น แต่โดยการที่ท่านได้หนุนน้ำใจทิตัสด้วย ตามที่ทิตัสได้มาบอกข้าพเจ้าถึงความอาลัยและความโศกเศร้าของท่าน และใจจดจ่อของท่านที่มีต่อข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้ามีความชื่นชมยินดีมากยิ่งขึ้น 8 เพราะถึงแม้ว่าข้าพเจ้าจะได้ทำให้ท่านเสียใจเพราะจดหมายฉบับนั้น ข้าพเจ้าก็ไม่เสียใจ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้ ข้าพเจ้าจะเสียใจบ้างเพราะข้าพเจ้าเห็นว่า จดหมายฉบับนั้นทำให้ท่านมีความเสียใจเพียงชั่วขณะเท่านั้น 9 แต่บัดนี้ข้าพเจ้ามีความชื่นชมยินดี มิใช่เพราะท่านเสียใจ แต่เพราะความเสียใจนั้นทำให้ท่านกลับใจใหม่ เพราะว่าท่านได้รับความเสียใจอย่างที่ชอบพระทัยพระเจ้า ท่านจึงไม่ได้ผลร้ายจากเราเลย 10 เพราะว่าความเสียใจอย่างที่ชอบพระทัยพระเจ้า ย่อมกระทำให้กลับใจใหม่ ซึ่งนำไปถึงความรอดและไม่เป็นที่น่าเสียใจ แต่ความเสียใจอย่างโลกนั้นย่อมนำไปถึงความตาย (2โครินธ์ 7:5-10)

มี ความโศกเศร้าในแบบโลกที่ไม่ได้ก่อให้เกิดความชอบธรรม ผมไม่ได้หมายถึงความโศกเศร้าของเรา เป็นความโศกเศร้าคนละแบบกับของพระเจ้า นั่นคือความเห็นแก่ตัว คุณจะพบว่าบางคนโศกเศร้าจนกลายเป็นคนที่คิดแต่เรื่องของตัวเอง พวกเขาคิดถึงแต่ตัวเองเมื่อมองเข้าไปภายในตัวเองในสิ่งที่สูญเสียไป ยิ่งโศกเศร้าเท่าไร ยิ่งคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ความโศกเศร้าที่เรากำลังพูดถึงคือเมื่อคุณตระหนักได้ในอารมณ์ และในสติปัญญาถึงความน่าเกลียด และความสกปรกของบาป คุณจะหันหลังกลับ หันกลับมาหาพระคริสต์ เพื่อรับการปลอบประโลมที่พระองค์ผู้เดียวเท่านั้นให้ได้

บทสรุป

ความโศกเศร้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต สังเกตุดู "บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข” เป็นประโยคปัจจุบันกาล และดำเนินต่อ ไม่ได้เจาะจงเฉพาะบางคน หรือบางช่วงเวลาที่เผชิญกับความโศกเศร้า แต่เป็นสิ่งที่ดำเนินไป ซึ่งสอดคล้องกับโรม 8:18 เมื่อ อ.เปาโลพูดถึงการคร่ำครวญและเผชิญความทุกข์ยากของชีวิต ที่เป็นอยู่เพราะเราเป็นส่วนหนึ่งในโลกที่ล่มสลาย พี่น้องครับ เราต้องไม่ลืมคำเตือนสอน ผมกลัวแทนคนอื่นๆและกลัวว่าตัวเองจะคุ้นชินกับบาป กลายเป็นเรื่องคุ้นเคย เช่นการทำแท้ง หรือสงครามในที่ต่างๆ จำนวนคน ... ที่ถูกฆ่าตาย และยังดำเนินต่อไป ทำให้เราเริ่มคุ้นเคย เลิกโศกเศร้าอย่างแรกๆที่เกิดขึ้น บางสิ่งผิดปกติแล้วครับ ความโศกเศร้าควรเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ดำเนินไป อย่างที่ อ.เปาโลพูดไว้ในโรมบทที่ 8

มาพิจารณาเรื่องสุดท้ายกัน ความโศกเศร้าเป็นการตอบสนองที่เหมาะสมต่อความบาป และการสำแดงความโศกเศร้าที่สมควรคือการสำนึกผิด แต่เหรียญยังมีอีกด้าน ขณะที่ความโศกเศร้าเป็นสิ่งสมควรต่อความบาป การนมัสการเป็นสิ่งที่สมควรต่อพระเจ้าผู้ทรงสมบูรณ์ครบถ้วน เป็นเรื่องผิดที่มีประสบการณ์เผชิญหน้ากับความบาปและไม่รู้สึกโศกเศร้า แต่ก็เป็นเรื่องผิดด้วยเมื่อเข้าเฝ้าจำเพาะพระพักตร์ของพระเจ้าผู้ทรงสม บูณณ์พร้อมแล้วไม่นมัสการพระองค์ แต่ที่น่าสนใจ เพราะเมื่อเรากำลังพูดถึงความโศกเศร้า แต่มาพร้อมกับเรื่องความปิติและความชื่นชมยินดี แล้วคุณพูดว่า “เป็นโรคจิตหรือเปล่า?” คุณรู้คำตอบหรือไม่? อาจใช่ อย่าลืมว่า “จงร้องไห้กับผู้ที่ร้องไห้ และจงชื่นชมยินดีกับผู้ที่ชื่นชมยินดี” ทั้งสองสิ่งนี้ไปด้วยกัน และที่เป็นความเป็นจริงคือ ที่ผมเข้าใจ เราคงไม่ชื่นชมยินดีและสรรเสริญพระเจ้าอย่างที่ควรเป็น เว้นเสียแต่ความโศกเศร้าที่ตอบสนองต่อความบาป ความโศกเศร้าของเราเพราะความบาป คือสิ่งที่ทำให้เราชื่นชมยินดีได้ยิ่งกว่า เพราะการช่วยกู้นำเราพ้นจากผลโทษของความบาป และเมื่อถึงเวลาที่เราเข้าเฝ้านมัสการพระเจ้า ผมอยากบอกคุณว่า “อย่าสูญเสียมิติของความโศกเศร้าไป แต่เมื่อเราคิดถึงพระเจ้า เป็นการสมควรยิ่งที่เราจะสรรเสริญและชื่นชมยินดีในพระองค์”

---

¹ 159 เป็นต้นฉบับของบทเรียนต่อเนื่องของ “พระกิตติคุณมัทธิว” จัดทำโดย Robert L. Deffinbaugh 4 พฤษภาคม 2003

² 160 นอกจากที่กล่าวไปแล้ว พระวจนะที่นำมาอ้างอิงทั้งหมดมาจาก NET Bible (The NEW ENGLISH TRANSLATION) เป็น ฉบับแปลใหม่ทั้งหมด ไม่ใช่นำฉบับเก่าในภาษาอังกฤษมาเรียบเรียงใหม่ ใช้ผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการพระคัมภีร์มากกว่า ยี่สิบคน รวบรวมข้อมูล ทั้งจากภาษาฮีบรูโดยตรง ภาษาอาราเมข และภาษากรีก โครงการแปลนี้เริ่มมาจากที่เราต้องการนำ พระคัมภีร์ เผยแพร่ผ่านสื่ออีเลคโทรนิค เพื่อรองรับการใช้งานทางอินเตอร์เน็ท และซีดี (compact disk) ที่ใดก็ตามในโลก ที่ต่อเข้าอินเตอร์เน็ทได้ ก็สามารถเรียกดู และพริ้นทข้อมูลไว้เพื่อใช้ศึกษาเป็นการส่วนตัวได้โดยไม่คิดมูลค่า นอกจากนี้ ผู้ใดก็ตาม ที่ต้องการนำข้อมูลเกี่ยวกับพระคัมภีร์ไปเผยแพร่ต่อโดยไม่คิดเงิน สามารถทำได้จากเว็บไซด์ : www.netbible.org.

³ 161 WWJD เป็นอักษรย่อของ “What Would Jesus Do?” พระเยซูจะทำอย่างไร? วัยรุ่นหลายคนนำอักษรย่อนี้ไปทำสร้อยคอใส่กัน