6. Księga prorocza
Objawienie
Wstęp
W księdze Objawienia mamy konkluzję i uwieńczenie Biblii jako Bożego objawienia człowiekowi. Tak jak Księga Rodzaju jest księgą początków, Objawienie jest księgą uwieńczenia, która oczekuje końcowych wydarzeń, powrotu Pana, Jego panowania i stanu wieczności. Na stronach Biblii zostało poruszone i rozwinięte wiele tematów zaczynając od Księgi Rodzaju i tematu nieba i ziemi; grzechu i jego przekleństwa i żalu; człowieka i jego zbawienia; Szatana, jego upadku i zguby; Izraela, jego wyboru, błogosławieństwa i dyscypliny; narody; Babilonu i babilonanizmu; oraz królestw i królestwa. Na koniec jednak wszystkie te tematy znajdują swe spełnienie i rozwiązanie w Księdze Objawienia. Ewangelie i listy zaczynają łączyć te wszystkie wątki, lecz dopiero w Objawieniu zbiegają się one w jednym wielkim zwieńczeniu. Możemy przedstawić to za pomocą schematu:
Autor i tytuł:
Według księgi imię autora to Jan (1:4, 9; 22:8). Był on prorokiem i przywódcą, który znany był w kościołach Azji Mniejszej, do których Jan pisze księgę Objawienia (1:4).
Jan ten jest identyfikowany z Janem Apostołem, jednym z uczniów naszego Pana. To, że styl różni się od stylu Ewangelii Jana wywodzi się z natury tej księgi, która jest przykładem literatury apokaliptycznej.
Jako wczesny ojciec kościoła, Ireneusz, oznajmia, że Jan najpierw osiedlił się w Efezie, potem został aresztowany i wygnany na wyspę Patmos na Morzu Egejskim, by pracować w kopalniach oraz, że miało to miejsce za rządów cesarza rzymskiego, Domicjana. Popiera to twierdzenie autora, że pisał z Patmos z powodu świadczenia o Jezusie (1:9).
Data: lata 90-te n.e.
Domicjan panował w Rzymie w latach 81-96 n.e. Ponieważ Ireneusz mów nam, że Jan pisał z Patmos za panowania Domicjana, i ponieważ jest to potwierdzone przez innych wczesnych pisarzy kościoła, takich jak Klemens z Aleksandrii i Euzebiusz, większość konserwatywnych uczonych wierzy, że księga została napisana w latach 81-96 n.e. Uczyniłoby ją to ostatnią księgą Nowego Testamentu, napisaną zaraz po ewangelii Jana i jego listach (1, 2 i 3). Inni konserwatywni uczeni twierdzą, że została ona napisana znacznie wcześniej, około 68 lub przed zniszczeniem Jerozolimy.
Temat i cel:
Zrozumienie tematu zależy w pewnym stopniu od metody interpretacji Objawienia (patrz poniżej). Podążając za futurystycznym podejściem do interpretacji Objawienia, główny temat księgi dotyczy konfliktu ze złem w formie osobowości ludzkiej pobudzanej przez Szatana i jego porządek na świecie i zwycięstwa Pana, który niszczy swych wrogów, by założyć Jego królestwo zarówno w Tysiącleciu (100 lat Objawienia 20) i w wieczności.
Jest to osiągnięte dzięki zabraniu czytelników i słuchaczy (1:3) za kulisy poprzez wizje Jana, pokazujące demoniczną naturę i źródło okropnego zła. Objawienie pokazuje także zwycięską siłę, która spoczywa we Lwie z pokolenia Judy, Korzenia Dawidowego. Ten Lew jest także stojącym Barankiem, jakby zabitym, a jednak żywym, przynoszącym sąd wspaniałej świętości Boga przeciwko grzesznemu i zbuntowanemu światu.
Jednakże w studiach nad tą księgą prawdziwym problemem jest jak ją ktoś zinterpretuje. Ryrie podsumowuje cztery główne poglądy na interpretację Objawienia. Pisze on:
Istnieją cztery główne poglądy dotyczące interpretacji tej księgi: (1) przeszły, który postrzega proroctwa księgi jako te, które były wypełnione we wczesnej historii kościoła; (2) historyczny, który postrzega księgę jako panoramę portretującą historię kościoła od czasów Jana do końca świata; (3) idealistyczny, który postrzega księgę jako malownicze odsłonięcie wspaniałych zasad w stałym konflikcie, bez odniesień do konkretnych wydarzeń oraz (4) futurystyczny, który postrzega większość księgi (Obj. 4-22) jako proroctwo, które ma się wypełnić. Pogląd futurystyczny jest zastosowany w tym omówieniu, w oparciu o zasadę prostej interpretacji tekstu.1
Więcej na temat interpretacji tej księgi i jej wagi znajduje się w Studies in Revelation (Studia nad Objawieniem) na stronie Biblical Studies Foundation (Fundacji Studiów Biblijnych) www.bible.org.
Bez względu na metodę interpretacji, większość osób uznaje, że księga została napisana, by zapewnić odbiorców o końcowym triumfie Chrystusa nad wszystkimi, którzy przeciwstawili się Jemu i Jego ludowi.
Kluczowe słowa:
Ponieważ jest to oznajmione w tytule księgi i ponieważ księga ujawnia osobę i uczynki Chrystusa w Jego kapłaństwie dla kościoła dzisiaj (rozdz. 1-3) i w przyszłości (4-22), kluczowym słowem lub pojęciem jest Objawienie Jezusa Chrystusa.
Kluczowe wersety:
- 1:7 Oto przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi. Tak jest! Amen.
- 1:19-20 Napisz więc, co widziałeś i co jest, i co się stanie potem. 1:20 Co do tajemnicy siedmiu gwiazd, które widziałeś w prawej dłoni mojej, i siedmiu złotych świeczników: siedem gwiazd, to aniołowie siedmiu zborów, a siedem świeczników, to siedem zborów.
- 19:11-16 I widziałem niebo otwarte, a oto biały koń, a Ten, który na nim siedział, nazywa się Wierny i Prawdziwy, gdyż sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy. 11:12 Oczy zaś jego jak płomień ognia, a na głowie jego liczne diademy. Imię swoje miał wypisane, lecz nie znał go nikt, tylko on sam. 11:13 A przyodziany był w szatę zmoczoną we krwi, imię zaś jego brzmi: Słowo Boże. 11:14 I szły za nim wojska niebieskie na białych koniach, przyobleczone w czysty, biały bisior. 11:15 A z ust jego wychodzi ostry miecz, którym miał pobić narody, i będzie nimi rządził laską żelazną. On sam też tłoczy kadź wina zapalczywego gniewu Boga, Wszechmogącego. 11:16 A na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: „KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW.”
Kluczowe rozdziały:
Decyzja co do kluczowych rozdziałów w księdze Objawienia nie jest łatwa, lecz z pewnością rozdziały 2-3 zawierające przesłania obietnic i ostrzeżeń napisanych do siedmiu kościołów są kluczowymi rozdziałami. Ponadto rozdziały 4-5, które przygotowują czytelnika na wielki konflikt wyjawiony w kolejnych rozdziałach, także są kluczowymi. Widzimy tutaj jak tylko Pan Jezus, Lew i Baranek, był godnym, by otworzyć zapieczętowaną księgę i zesłać jej treści na ziemię. Wreszcie rozdziały 19-22 są kluczowymi, gdyż widzimy w nich koniec historii, która znacznie różni się od tego co dziś obserwujemy.
... W Objawieniu 19-22 plany Boga na ostatnie dni i na całą wieczność zapisane są w bardzo wyraźny sposób. Uważne ich zbadanie i posłuszeństwo im przyniesie obiecane błogosławieństwa (1:30). Najwyżej w umyśle i najgłębiej w sercu strzeżone powinny być słowa Jezusa „I oto przyjdę wkrótce.”2
Kluczowi ludzie:
Jest kilka kluczowych osób w tej księdze z powodu roli, jaka odgrywają. Są to przede wszystkim: Pan Jezus, potem Jan, autor, lecz także dwaj świadkowie zwierzę i fałszywy prorok. Wreszcie panna młoda, która powraca z Panem w rozdziale 19 zamyka grupę kluczowych osób.
Chrystus widziany w Objawieniu:
Ponieważ Objawienie jest w rzeczywistości „Objawieniem Jezusa Chrystusa”, przedstawia ono Jego chwałę, mądrość i siłę (1), oraz pokazuje Jego autorytet dla kościoła (2-3) i jego moc i prawo do osądzania świata (5-19). Ponieważ jest to objawienie Chrystusa, pełne jest ono określeń opisowych. Szczególnie opisuje ono Jezusa Chrystusa (1:1) jako świadka wiernego, pierworodnego z umarłych i władcę nad królami ziemskimi (1:5), pierwszego i ostatniego (1:17), tego, który żyje (1:18), Syna Bożego (2:18), świętego i prawdziwego (3:7), Amen, świadka wiernego i prawdziwego, początek stworzenia Bożego (3:14), Lwa z pokolenia Judy, Korzenia Dawidowego (5:5), Baranka (5:6), Wiernego i Prawdziwego (19:11), Słowo Boże (19:13), KRÓLA NAD KRÓLAMI I PANA NAD PANAMI (19:16), Alfę i Omegę (22:13), Gwiazdę jasną poranną (22:16) i Pana Jezusa Chrystusa (22:21).
Ogólny zarys:
I. Prolog (1:1-8)
II.Rzeczy przeszłe (1:9-20)
III.Rzeczy teraźniejsze (2-3)
A. Przesłanie do Efezu (2:1-7)>
B. Przesłanie do Smyrny (2:8-11)>
C. Przesłanie do Pergamu (2:12-17)>
D. Przesłanie do Tiatyry (2:18-29)>
E. Przesłanie do Sardes (3:1-6)>
F. Przesłanie do Filadelfii(3:7-13)>
G. Przesłanie do Laodycei (3:14-22)>
IV. Rzeczy przepowiedziane (4:1-22:5)
A. Okres cierpienia (4:1-19:21)>
1. Tron w niebie (4:1-11)>
2. Siedem zapieczętowanych ksiąg i Lew, który jest także Barankiem (5:1-14)>
3. Sąd pieczęci (6:1-17)>
4. Przerwa: Odkupienie cierpień (7:1-17)>
5. Sąd czterech pierwszych trębaczy (8:1-13)>
6. Piąty i szósty trębacz oraz pierwsze dwa “biada” (9:1-20)>
7. Anioł i książęczka (10:1-11)>
8. Świątynia, dwóch świadków i siódmy trębacz (11:1-19)>
9. Bój aniołów (12:1-17)>
10. Zwierzę i fałszywy prorok (13:1-18)>
11. Specjalne obwieszczenia (14:1-20)>
12. Wstęp do siedmiu ostatnich plag (15:1-8)>
13. Sąd czasz (16:1-21)>
14. Sąd religijnego Babilonu (17:1-18)>
15. Sąd kupieckiego Babilonu (18:1-24)>
16. Drugie przyjście Chrystusa (19:1-21)>
B.Panowanie Chrystusa (tysiąc lat) i wielki biały tron (20:1-15)>
1. Szatan uwięziony ((20:1-3)>
2. Święci zmartwychwstali (20:4-6)>
3. Bunt grzesznikiów (20:7-9)>
4. Zguba Szatana (20:10)>
5. Grzesznicy osądzeni (20:11-15)>
C. Wieczny stan (21:1-22:5)>
1. Pokolenie Nowej Jerozolimy (21:1-8)>
2. Opis Nowej Jerozolimy (21:9-27)>
3 Radości Nowej Jerozolimy (22:1-5)>
D. Epilog (22:6-21) >
Related Topics: Introductions, Arguments, Outlines