Durante séculos, os descendentes de Abraão haviam antecipado a posse da terra que Deus prometera ao Patriarca aquando da Aliança Abraâmica, mais tarde reiterada a Isaac e Jacob. O livro de Josué é a fascinante história do cumprimento dessa promessa. É a história da fidelidade de Deus e de como, mediante fé nas Suas promessas, o povo de Deus pode ultrapassar desafios e experienciar a Sua salvação, com potencial para mudar a vida. A mensagem de Josué tem a capacidade de encorajar e de exercer um impacto maravilhoso na vida de uma pessoa. De modo a que tal ocorra, porém, necessitamos de seriedade no que concerne ao nosso estudo das Escrituras. Para aqueles que desejam que a mensagem de Josué influencie as suas vidas de uma maneira positiva para Deus, as quatro palavras seguintes são providenciadas como alimento para o pensamento:

(1) Sede: O salmista escreveu “Como o cervo brama pelas correntes das águas, assim suspira a minha alma por ti, ó Deus! Quando entrarei e me apresentarei ante a face de Deus?” (Salmo 42:1-2, Versão Almeida, revista e actualizada). Infelizmente, os homens procuram com demasiada frequência preencher o vazio nas suas almas recorrendo a coisas que nunca satisfazem verdadeiramente. Todos fomos criados com um vazio que apenas o próprio Deus consegue satisfazer. O salmista reconheceu isso e, depois da analogia do cervo ansiando por água, falou da sede na sua alma, que só Deus poderia extinguir. Mas logo surgiu a questão “Quando entrarei e me apresentarei ante a face de Deus?”. Um local e momento em que poderemos fazer tal coisa são aquando do nosso estudo bíblico. O estudo da Bíblia mais eficaz ocorre quando somos levados a estudar por termos sede de conhecer a Deus. Possa isso mesmo ter lugar enquanto estudamos o livro de Josué.

(2) Labuta: Na nossa sociedade de comidas rápidas, orientada para os centros comerciais, onde esperamos que tudo seja rápido e fácil, demasiado frequentemente abordamos o nosso estudo da Bíblia de modo semelhante. Um estudo bíblico eficaz constitui trabalho duro, requerendo diligência, à semelhança de qualquer outra circunstância que valha a pena e na qual desejemos alcançar muito. “Procura apresentar-te a Deus, aprovado, como obreiro que não tem de que se envergonhar, que maneja bem a palavra da verdade” (2 Tim. 2:15).

(3) Tempo: É-nos possível aquecer durante um minuto uma chávena de água no microondas, à qual misturamos rapidamente uma colher de chá do nosso café instantâneo favorito, obtendo assim algo quente para beber. Contudo, as maiores bênçãos provêm usualmente de meditarmos, lermos e passarmos tempo com o precioso livro de Deus.

(4) Disposição para aprender: Novamente, num mundo tão cheio de ideias humanas, teologias, ideologias e filosofias, alcançaremos mais quando nos aproximarmos das Escrituras com um espírito disposto a aprender, pedindo a Deus que nos ensine a Sua verdade, pois apenas esta nos santifica e liberta (João 17:17; 8:32).

À medida que for lendo este estudo, esperançosamente com a sua Bíblia na mão, mantenha estas quatro palavras na sua mente e coração.

Visão geral

O livro de Josué descreve a conquista e posse da terra de Canaã, podendo ser dividido em três partes simples: (1) invasão ou entrada, (2) conquista, e (3) posse ou divisão da terra. Esta era a terra que Deus prometera a Israel através de Abraão, Isaac e Jacob. Aqui, Deus cumpriu essa promessa, embora não exaustivamente, pois permanece ainda um repouso para o povo de Deus (Heb. 4). Josué descreve o triunfo militar do povo de Deus através da fé e da obediência. Porém, ao contrário da maioria das histórias militares, o livro de Josué foca-se no Comandante dos comandantes, o Capitão dos exércitos do Senhor (5:15). Repetidamente, tal como ilustra o nome Josué (Javé salva), o livro demonstra que as vitórias de Israel se deveram ao poder e intervenção de Deus.

Perspectivas históricas principais

Em Génesis, Israel nasceu como uma nação no chamamento e promessas de Deus a Abraão (Eleição da nação).

Em Êxodo, a nação foi resgatada da servidão no Egipto, atravessou o Mar Vermelho e recebeu a Santa Lei de Deus (Redenção da nação).

Em Levítico, a nação foi ensinada a adorar de acordo com a santidade de Deus (Santificação da nação).

Em Números, foram testados e numerados como uma nação (Direcção e Deambulação da nação).

Em Deuteronómio, a lei foi revista, reiterada e encerrada com a garantia de que Israel possuiria a terra (Instrução da nação).

In Josué, a nação atravessou o Jordão e tomou posse da terra (Posse pela nação). Se Moisés é o símbolo da salvação, então Josué é o símbolo da vitória. Josué ensina-nos que a fé “é a vitória que vence o mundo” (1 João 5:4).

Versículo-Chave

Josué 1:3 “Todo o lugar que pisar a planta do vosso pé vo-lo tenho dado, como eu disse a Moisés”

Josué 1:3 é comparável a Efésios 1:3 no Novo Testamento, “… nos abençoou com todas as bênçãos espirituais, nos lugares celestiais, em Cristo.” Literalmente, “nos lugares celestiais”; isto é, na posse de um legado e de experiências celestiais às quais o Cristão é trazido graças à sua associação com Cristo erguido.¹

Conceito-Chave

O conceito-chave do livro de Josué é a possessão através do conflito graças ao poder de Javé, o Capitão dos exércitos do Senhor. Neste aspecto, é também semelhante a Efésios pois, ainda que sejamos abençoados com todas as bênçãos espirituais em Cristo, temos de enfrentar realisticamente os nossos inimigos (Efésios 6:12), fortalecendo-nos ao vestirmos a armadura completa de Deus (Efésios 6:10-11, 13-18). É importante compreender que a propriedade de Israel sobre a terra era incondicional sob a Aliança Abraâmica, mas a sua posse estava condicionada pela fé e obediência. Da mesma forma, actualmente o conflito e a conquista pela fé são acompanhados por nos apropriarmos daquilo que temos em Cristo; a experiência das nossas bênçãos em Cristo advém da fé no meio do conflito.

O Tema e Propósito do Livro

Como mencionado, Josué é a história da conquista de Israel sobre a terra de Canaã, em cumprimento das promessas de Deus concernentes ao povo de Israel. Após 400 anos de escravidão no Egipto e 40 anos no deserto, os Israelitas encontram-se finalmente preparados para entrar na Terra Prometida. Abraão, peregrino e estrangeiro durante toda a sua vida, nunca tomou realmente posse do país para o qual fora enviado. O único local da terra que chegou a possuir, a cova e o campo de Macpela (Gén. 23), foi comprado por si mesmo, de modo a servir de sepultura para Sara e a sua família. Contudo, Abraão deixou aos seus descendentes físicos e espirituais o legado das promessas da aliança de Deus, que fariam deles os herdeiros eventuais de toda a terra de Canaã e das bênçãos espirituais que temos em Cristo, incluindo uma cidade celestial (veja Gén. 15:13,16,18; 17:8; Rom. 4:12-14; Heb. 11:11; 4:1-11). No livro de Josué, essa promessa longamente antecipada torna-se realidade.

Objectivo Primário

O objectivo primário do livro de Josué é mostrar a fidelidade de Deus relativamente às Suas promessas; que Ele fez por Israel exactamente o que prometera (compare Gén15:18 com Josué 1:2-6 e 21:43-45). Os eventos registados em Josué foram seleccionados de modo a colocarem em destaque a intervenção especial de Deus em favor do Seu povo contra todos os tipos de probabilidades formidáveis. O cumprimento das promessas de Deus, como se torna tão evidente no nascimento de Isaac a Abraão e Sara e na possessão da terra com as suas cidades fortificadas, é obra de Deus, estando para lá do que o homem consegue fazer independentemente de quanto se esforce (veja Rom. 4).

Objectivo Secundário

O objectivo secundário é mostrar que, da mesma forma que Deus os retirara do Egipto mediante fé no Seu poder, também os conduziria à posse da terra pela fé no poder de Deus. Declara enfaticamente a verdade de que, embora justificados pela fé, como Abraão, ou salvos da escravidão, como Israel fora do Egipto, a vitória sobre os inimigos da vida, que se opõem à nossa caminhada com Deus, deverá provir também da fé no poder de Deus (Josué1:5-7; 3:7, compare também com Heb. 4:1-3). Josué, portanto, estabelece um contraste com Números, livro no qual observamos o fracasso de Israel por causa da descrença, vagueando no deserto embora fosse o povo remido de Deus.

O Nome e Autor do Livro

Ao contrário dos cinco primeiros livros do Antigo Testamento, este livro vai buscar o seu nome à principal personalidade humana da história, Josué, filho de Nun, servo de Moisés. Embora Josué não seja explicitamente identificado como o autor, o conteúdo geral do livro indica que o mesmo seria uma testemunha da maioria dos eventos, descritos com grande vividez e minúcia, ocasionalmente na primeira pessoa (“nós” e “nos”, por exemplo, em 5:1, 6). Outros factores apoiam Josué como autor: (1) a tradição judaica, como o Talmude (Baba Bathra 14b) nomeia Josué como autor do Livro; (2) parece evidente que o livro foi escrito pouco tempo depois de os eventos terem lugar (compare com 6:25); (3) a unidade do estilo também sugere que um autor redigiu a maior parte do trabalho, embora algumas porções tenham obviamente necessitado de ser escritas por outros, como Eleazar, o sacerdote, ou Finéas, seu filho (note a terceira pessoa “ele” aplicada a Josué em 15:13-17; veja também 24:29-31); (4) finalmente, é declarado especificamente em 8:32 e 24:26 que Josué realizou algum trabalho de escrita. As evidências, portanto, suportam a ideia de Josué como autor do livro.

Porém, por que retira este livro o nome do autor, contrariamente aos cinco primeiros livros de Moisés? Em primeiro lugar porque, enquanto sucessor do grande legislador e líder Moisés, Josué poderia facilmente ser esquecido, e o Senhor não queria que olvidássemos este homem e o seu ministério como líder fiel e servo do Senhor. Adicionalmente, Josué constitui um tipo especial de Cristo. Tal é visto no seu nome ² e na obra que realizou ao introduzir o povo na terra, uma imagem do “repouso sabático” em Cristo (Heb. 4). Este é o homem que desafiou o povo no final do livro, dizendo

“Agora, pois, temei ao Senhor, e servi-o, com sinceridade e com verdade: e deitai fora os deuses, aos quais serviram os vossos pais, dalém do rio e no Egipto, e servi ao Senhor. Porém, se vos parece mal aos vossos olhos servir ao Senhor, escolhei hoje a quem sirvais: se os deuses a quem serviram os vossos pais, que estavam dalém do rio, ou os deuses dos amorreus, em cuja terra habitais: porém, eu e a minha casa serviremos ao Senhor” (Josué 24:14-15).

Uma segunda razão para que este livro se chame Josué encontra-se no significado do seu nome. O nome original de Josué era Hosea (Núm. 13:8; Deut. 32:44), significando literalmente “salvação”. Porém, durante as deambulações no deserto, Moisés alterou o nome para Yehoshua, significando “Javé é salvação” ou “Salva, Javé” (Núm. 13:16). Josué é a forma abreviada de Yehoshua. Isto constituiu uma antecipação profética e recordação para Josué, os espiões e o povo de que a vitória sobre os inimigos e a posse da terra aconteceriam graças ao poder de Javé, e não mediante as habilidades, sabedoria ou poder humanos. Este livro recebeu o nome Josué uma vez que, embora Josué tenha sido um dos maiores estrategistas militares da história mundial, a sua sabedoria e feitos militares provieram de Javé, que sozinho É a nossa salvação. Foi o próprio Javé que concedeu a vitória a Israel e derrotou os seus inimigos, dando ao povo o domínio da terra.

De modo significante, a versão grega deste nome é “Jesus”, o nome que Maria foi instruída a dar ao seu filho, pois seria Ele quem poderia salvar o povo dos seus pecados (Mat. 1:21).

A Terra de Canaã na Mensagem de Josué

(1) Canaã era o local de repouso de Israel: Em vez da labuta no Egipto e das deambulações pelo deserto, Israel estava preparado para assentar e encontrar um lar em Canaã, onde deveria funcionar como povo de Deus e luz para as nações. Possuir e subjugar a terra repleta de inimigos conduziria a tal repouso e comunhão com o Senhor (compare com Deut. 6:10-11 e Lev. 26:6-8).

(2) Canaã era o local de recompensa: Esta era uma terra de onde fluíam “leite e mel”, uma “terra boa e larga” (Êx. 3:8, 17; 13:5; 33:3; Lev. 20:24; Núm. 13:27, etc.). É descrita cerca de 16 vezes como uma “terra que mana leite e mel”. Era uma terra de frutos extraordinários (Núm. 13:26,27), uma terra de milho e de vinho, beijada pelo orvalho do Céu (Deut. 33:28; Lev. 26:5; Deut. 11:10-12).

(3) Canaã era um local de trinfo: Encontravam-se em Canaã inimigos e forças muito mais poderosas do que Israel, mas ainda assim tais inimigos constituíam um adversário derrotado sem que Israel tivesse de desferir um só golpe. Porquê? Porque a vitória de Israel não dependia da sua própria habilidade ou poder, mas sim do poder e força de Javé, seu Deus (Deut 7:2; 9:3; Josué 1:2 ss). A batalha é sempre do Senhor (1 Sam. 17:47).

As Imagens e Tipologia em Josué

Como pode constatar pelo que foi exposto anteriormente, Josué é um livro rico em imagens para o crente de hoje em dia. É abundante em analogias, o que é apoiado por Hebreus 3:7-4:12 e 1 Coríntios 10:6, 11. O livro de Josué retrata a vida centrada na fé do fiel actual, que experiencia as bênçãos da sua salvação mediante uma fé que ultrapassa diversas provações, tentações e dificuldades da vida que ele ou ela enfrenta da parte dos nossos três inimigos – o mundo, a carne e o diabo. Repare em algumas dessas analogias:

(1) Embora seja suposto apropriarmo-nos da nossa salvação e colocá-la em prática (disciplinando-nos na piedade), em Cristo não trabalhamos para a nossa salvação ou espiritualidade, mas devemos repousar pela fé naquilo que Deus fez por nós. Estar em Cristo constitui o nosso lugar de repouso, formando a base para descansar dos inimigos nesta vida, antecipando um descanso milenar e eterno.

(2) Em Cristo somos abençoados com toda a bênção espiritual. Esta é a nossa recompensa (Efésios 1:3).

(3) No mundo enfrentamos inimigos e lutas, mas é-nos prometida a vitória em Cristo mediante fé e perseverança.

(4) Josué, o líder do povo de Israel, é um tipo de Cristo, o “Príncipe da salvação” (compare com Heb. 2:10-11; Rom. 8:37; 2 Cor. 1:10; 2:14).

(5) A travessia do Jordão é uma imagem do Cristão contando com a morte e ressurreição em Cristo e movendo-se até ao local de crescimento e vitória.

(6) As conquistas de Canaã retratam os conflitos do Cristão contra os inimigos mundo, carne e diabo. (a) A tomada de Jericó representa a vitória sobre o sistema satânico mundial, fortificado contra o nosso progresso espiritual. (b) A derrota e posterior vitória em Ai ilustra a nossa luta e libertação da natureza pecaminosa, bem como a nossa propensão para pecar ou para procurar viver a vida Cristã através da nossa própria força. (c) O engano e experiência com os Gibeonitas ilustram certamente a nossa batalha contra Satanás e suas ilusões demoníacas.

Vez após vez, a Palavra de Deus confronta-nos com a necessidade da salvação que apenas pode provir de Deus. Deparamo-nos com a urgência absoluta de recebermos a vida salvadora de Cristo. Cristo é a única vida que salva. Sem a Sua morte, que nos conferiu uma reputação justificada perante Deus, e sem Ele e a Sua vida interior, tudo o que alcançaríamos seria o homem a trabalhar a partir da fonte da sua própria fraqueza ou temperamento, tentando ser o Senhor Simpático, esforçando-se por se adaptar a algum padrão religioso ou cultural. Tal não se enquadra no Cristianismo genuíno. Não passa de uma contrafacção, uma distorção e um engano. É um truque de Satanás, desenhado no sentido de afastar as pessoas da solução que Deus providenciou através de Cristo e da luz da Sua Palavra oficial, a Bíblia.

Satanás deseja cegar-nos para a “luz do evangelho da glória de Cristo, que é a imagem de Deus” (2 Cor. 4:4). O que é o evangelho da glória de Cristo? É a sua vida salvadora, o facto de o homem ser salvo e resgatado de si mesmo através da vida gloriosa e obra de Jesus Cristo, que é a própria imagem de Deus.

Não é suposto sermos a fonte do nosso Cristianismo. A sua fonte é Cristo. Não deveremos nunca controlar o nosso Cristianismo, mas o Cristianismo e tudo o que é nosso através de Cristo deverá controlar-nos. Não é suposto tentarmos reproduzir em nós a imagem de Deus. Em lugar disso, o Cristianismo consiste em Deus reproduzindo-Se em nós mediante o Seu Filho, Jesus Cristo, graças ao poder do Espírito.

Neste estudo, apresentaremos verdades espirituais básicas ou princípios retirados do texto de Josué, mas procuraremos também ilustrar diversas comparações ou analogias para a vida Cristã. A justificação para fazermos isto encontra-se em passagens como Lucas 24:27, “E, começando por Moisés, e por todos os profetas, explicava-lhes o que dele se achava em todas as Escrituras”, e 1 Coríntios 10:4, 6, 11.

Versículo 4. “E beberam todos de uma mesma bebida espiritual, porque bebiam da pedra espiritual que os seguia; e a pedra era Cristo.” A pedra dava testemunho da presença e obra de Deus.

Versículo 6. “E estas coisas foram-nos feitas em figura, para que não cobicemos as coisas más, como eles cobiçaram.”

Versículo 11. “Ora tudo isto lhes sobreveio como figuras, e estão escritas para aviso nosso, para quem já são chegados os fins dos séculos.”

Estes versículos ensinam-nos que os acontecimentos mencionados no Antigo Testamento foram eventos históricos nos quais a obra redentora de Deus se manifestou na vida do Israel antigo. Contudo, também proporcionam princípios, imagens e ilustrações como avisos, ensinando verdades práticas e úteis para a vida do fiel em Cristo de hoje. Formam paralelismos fascinantes e instrutivos, bem como analogias para a vida do crente em Cristo, enquanto enfrenta um mundo contrário e hostil.

(1) O Egipto retrata o mundo com as suas ideias humanas, idolatria, misticismo e antagonismo relativamente à salvação, resgate e propósitos de Deus para o Seu povo.

(2) Estar no Egipto representa uma condição perdida, ser escravo de Satanás, o mundo e a carne.

(3) Sair do Egipto através do cordeiro Pascal e do Mar Vermelho ilustra a salvação conseguida pela morte de Jesus Cristo e pela poderosa força de Deus. Refere-se à redenção através da vida salvadora de Cristo.

(4) Um crente deslocando-se em direcção ao Egipto, como Abraão fez em Génesis 12:10, ilustra um fiel que se volta para o mundo e seus substitutos e soluções, em vez de se dirigir a Deus em busca de salvação.

(5) Israel no Deserto é um tipo de imagem relativa ao crente no domínio carnal. Encontra-se remido e abençoado com maravilhosos privilégios, mas ainda assim falha em prosseguir a sua vida com Deus e vive fora do lugar da bênção suprema, longe da vontade de Deus e em derrota constante, vagueando sem rumo por não conseguir confiar no Senhor e na salvação que Ele prometeu.

(6) Cruzar o Jordão e entrar em Canaã é uma analogia do fiel que toma posse do seu legado através da fé no poder e provisão de Deus. Retrata o crente em comunhão, confrontado com conflitos e inimigos, e ainda assim capaz de ser salvo ao depender do Senhor e ao caminhar pela fé nos princípios e promessas da Palavra.

(7) Os Cananeus na Terra retratam os inimigos do crente, que se levantam no intuito de se oporem a nós no nosso modo de viver Cristão, mas que, em simultâneo, constituem um adversário derrotado, conquanto tenhamos de nos apropriar da vitória providenciada por Deus, a vida redentora de Cristo. Alguns acreditam que Jericó pode ilustrar o mundo, Acan e Ai a carne ou a natureza pecaminosa, e os Gibeonitas os enganos de Satanás e do sistema mundano.

Em preparação para este estudo, deixo-lhe as seguintes sugestões:

• Analisemos cuidadosamente as circunstâncias em que Israel foi bem-sucedido e aquelas em que falhou. Humilhemos os nossos corações e examinemos as nossas próprias vidas à luz do que encontrarmos nessas passagens.
• Façamos perguntas como “Estou a cometer os mesmos erros que Israel? Estarei a aplicar os mesmos princípios que Josué? Escuto o chamamento de Deus e os desafios para a minha vida?”
• Alegremo-nos e tiremos proveito das vitórias de Israel, pois as suas vitórias poderão também ser nossas.
• Oremos para que o estudo de Josué explique algumas das nossas falhas pessoais, encorajando-nos na nossa batalha espiritual, desafiando-nos a substituir a vida pessoal, qualquer que seja a forma em que exista nas nossas vidas, pela existência salvadora de Cristo.

Texto original de J. Hampton Keathley, III.

Tradução de C. Oliveira.

¹ Charles Caldwell Ryrie, Ryrie Study Bible, Expanded Edition, Moody, p. 1877.

² Josué é chamado pelo nome Jesus em Actos 7:45.

คำนำ¹

27 “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่า อย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา 28 ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดมองผู้หญิงเพื่อให้เกิดใจกำหนัดในหญิงนั้น ผู้นั้นได้ล่วงประเวณีในใจกับหญิงนั้นแล้ว 29 ถ้าตาข้างขวาของท่านทำให้ตัวหลงผิด จงควักออกทิ้งเสีย เพราะว่าถึงจะเสียอวัยวะอย่างหนึ่ง ก็ดีกว่าตัวของท่านจะต้องลงนรก 30 ถ้ามือข้างขวาทำให้หลงผิด จงตัดทิ้งเสีย เพราะถึงจะเสียอวัยวะอย่างหนึ่ง ก็ดีกว่าตัวท่านจะต้องลงนรก” (มัทธิว 5:27-30)

สิ่งหนึ่งที่เราทำกันตอนไปพักร้อนคืนสู่เหย้ากับเพื่อนๆสมัยมหาวิทยาลัย และครอบครัวที่พรีสเลค ไอดาโฮ ห่างจากชายแดนแคนาดาราว 20 ไมล์ พวกเราไม่ได้เจอกันมาหลายปี สิ่งหนึ่งที่มักเกิดขึ้นเวลาไปเที่ยว คือเล่าเรื่องขำๆสมัยเรียนสู่กันฟัง หนึ่งในเรื่องที่เล่าคือผมหัดเล่นกอล์ฟตอนอยู่มหาวิทยาลัย

ผมตัดสินใจว่าเล่นกอล์ฟน่าจะง่ายและเหมาะกับวิชาพละ เคยเล่นมาบ้างกับพ่อ ไม่เคยพูดว่าตัวเองเก่ง แต่อย่างน้อยก็เคยลองจับ ครูฝึกต้องการให้เราฝึกตีลูกสั้นโดยใช้ลูกซ้อม – ลูกพลาสติกที่มีรูรอบๆตีแรงแค่ไหนก็จะไม่ทำให้อะไรเสียหาย และแน่นอน “มือเก่า” อย่างผมก็คิด “ใครอยากจะตีด้วยลูกซ้อม เราเก่งออกจะตาย?” เลยใช้ลูกจริง อย่างที่เดาได้ ในเมืองซีแอตเติ้ล ผมตีลูกออกไป ออกแรงกระแทกเพิ่ม ลูกพุ่งไปถูกกระทะล้อรถ แล้วเด้งกลับมาที่ครูฝึก ผมต้องเดินไปเก็บลูกที่เท้าของครูฝึก นี่ยังไม่ใช่ตอนจบ พอฝึกต่อ ไม้ที่ใช้ตีเอาไปวางไว้บนสนาม ทำให้ด้ามที่จับเปียก นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวในชีวิต ออกแรงสวิงไปที่ลูกซ้อม ไม้กอล์ฟหลุดลอยจากมือ ไปตกลงบนหลังคาตึกประชุมนักศึกษา! ครับ ต้องปีนหลังคาไปเอาลงมา!

ที่เล่าเพื่อจะบอกว่าเวลาที่ผมมั่นใจ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่แน่ๆผมเล่นกอล์ฟไม่เอาไหน และความมั่นใจทำให้มีปัญหา ผมจึงเชื่อว่าพวกธรรมาจารย์ และฟาริสีคงเป็นเหมือนผม ที่มั่นใจว่าเล่นกอล์ฟเป็น เพียงแต่พวกเขามั่นใจว่าเชี่ยวชาญธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม

เมื่อพระเยซูตรัสเรื่องการฆ่าคนแล้ว ตอนนี้ตรัสเรื่องการล่วงประเวณี คิดว่าเห็นคนฟังอาจพูดกับตัวเองว่า “เรื่องนี้แรง แต่น่าจะดี และน่าจะง่าย” ที่น่าทึ่งคือพระเยซูทรงนำสิ่งที่ดูเหมือนเป็นประเด็นร้อนแรง มาทำให้พวกเขาเห็นว่าตนเองต่างก็มีส่วนผิด

บริบทของพระวจนะตอนนี้

ก่อนเริ่ม ควรตั้งข้อสังเกตสองสามข้อตามบริบทคำเทศนาบนภูเขาของมัทธิว เมื่อมองที่คำเทศนาบนภูเขา ข้อเท็จจริงที่สำคัญคือ วิธีที่พระเยซูตีความธรรมบัญญัติ ซึ่งตรงข้ามกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ในหลายทางคำเทศนาบนภูเขา เป็นการเผชิญหน้าระหว่างพระเยซูและลัทธิยูดา เราเห็นการเผชิญหน้านี้หลายแห่ง เช่นในมัทธิว 5:20 พระเยซูตรัสว่า “เพราะ เราบอกท่านทั้งหลายว่า ถ้าความชอบธรรมของท่าน ไม่ยิ่งกว่าความชอบธรรมของพวกธรรมาจารย์และฟาริสีท่านจะไม่มีวันได้เข้าสู่ แผ่นดินสวรรค์” นี่เป็นถ้อยคำที่รุนแรง โดยเฉพาะกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ที่คิดว่าตนเองมีตั๋วห้าสิบหลาเข้าสู่แผ่นดินของพระเจ้า ในตอนจบของคำเทศนาบนภูเขา จะเห็นว่าผู้คนกลับออกไป ร้อง “ว้าว” พวกเขาอัศจรรย์ใจ พูดกันว่า “คนผู้นี้สอนด้วยสิทธิอำนาจ หาเหมือนพวกธรรมาจารย์ไม่” คำเทศนาบนภูเขาจึงเป็นการเผชิญหน้าระหว่างพระเยซูกับพวกธรรมาจารย์และฟาริสี ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ที่ก้าวร้าวที่สุดในหนังสือพระกิตติคุณ

เราไม่อาจเข้าใจสิ่งที่พระเยซูตรัสในคำเทศนาบนภูเขาโดยไม่อ่านมัทธิว 23 ในมัทธิว 5 และ 6 พระเยซูเข้าไปจัดการกับจุดอ่อนของลัทธิยูดาที่ถูกความหน้าซื่อใจคดของธร รมาจารย์และฟาริสีคลุมไว้ เมื่อดูมัทธิว 23 สิ่งที่คลุมไว้ถูกฉีกออก ไม่มีอะไรปกปิด ไม่มีอะไรซับซ้อนในสิ่งที่พระเยซูตรัส “วิบัติแก่เจ้า…คนหน้าซื่อใจคด”…. ว้า ว! พระองค์ทรงกล่าวตำหนิพวกธรรมาจารย์และฟาริสีในสิ่งเดียวกับที่ทรงจัดการ อย่างเบาๆในคำเทศนาบนภูเขา แต่ส่องสปอตไลท์ลงไปแจ่มแจ้งในมัทธิว 23 เราคงต้องเข้าใจคำเทศนาบนภูเขา และฉากหลังของบทบัญญัติต่างๆของลัทธิยูดาในแบบฟาริสี และมุมมองของธรรมบัญญัติและความชอบธรรม

เมื่ออ่านคำเทศนาบนภูเขาในมัทธิว 5:1-16 พระเยซูทรงปิดประตูตายลัทธิยูดาและฟาริสี แทนที่จะกล่าวประณามลัทธิยูดาหรือต่อธรรมาจารย์และฟาริสี พระองค์ทรงกล่าวยกย่อง กล่าวถึงพระพรสำหรับผู้ที่ถูกลัทธิหรือระบอบศาสนานั้นดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อพระเยซูประกาศถึงพระพรในคำเทศนาบนภูเขา ในทางกลับกัน พระองค์กำลังย้อนศรทั้งระบอบของฟาริสีกลับข้าง เมื่อตรัสว่า “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ” (มัทธิว 5:3ก) นี่คือสิ่งที่ตรงข้ามกับพวกธรรมจารย์และฟาริสีหรือไม่? ในมัทธิว 23 พวกเขารักตำแหน่งผู้นำ รักที่ถูกเรียกตามตำแหน่งนั้นๆ ถ้าจะถามพระเยซูว่าพระองค์คิดอย่างไรกับคนพวกนี้ … ช่างหยิ่งยโส!

พระเยซูตรัสว่า “บุคคลผู้ใดรู้สึกบกพร่องฝ่ายวิญญาณ ผู้นั้นเป็นสุข” นี่เป็นคนละประเภทที่พวกธรรมาจารย์และฟาริสีคิดว่าควรได้รับพระพร พระเยซูตรัสว่า “บุคคลผู้ใดโศกเศร้า ผู้นั้นเป็นสุข” (มัทธิว 5:4) โดยเฉพาะผู้ที่โศกเศร้าต่อ “ความบาป” พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่มีเหตุผลที่จะโศกเศร้าเพราะบาป ความคิดของพวกเขาคือตัวเองนั้นชอบธรรม – จะไปโศกเศร้าเรื่องอะไร? พวกโศกเศร้าเป็นพวกน่าสมเพช!

“บุคคลผู้ใดมีใจอ่อนโยน ผู้นั้นเป็นสุข” (มัท ธิว 5:5ก) พระเยซูตรัสว่าเมื่อยอห์นผู้ให้บัพติศมาประกาศ ผู้คนต่างก็แย่งชิงกันเข้าแผ่นดินของพระเจ้า (มัทธิว 11:12) พวกเขาพยายามใช้กำลังแย่งชิงเข้าไป ไม่ได้ “มีใจอ่อนโยน” หลายต่อหลายครั้งในคำเทศนาบนภูเขา ในทางกลับกัน พระเยซูทรงชี้ไปที่คนอ่อนแอ คนที่ล้มเหลวในระบอบศาสนาของยูดา

พระเยซูทราบว่าเป็นสิ่งจำเป็นหลังจากกล่าวนำร่อง “ผู้นั้นเป็นสุข” ที่ต้องเข้าสู่ธรรมบัญญัติ พระองค์เสด็จมาเพื่อทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ มัทธิวเจาะจงไว้หนักแน่น ในบทต้นๆ ท่านบอกว่าสิ่งต่างๆเกิดขึ้นเพื่อให้สำเร็จตามพระวจนะของพระเป็นเจ้า แม้แต่พระวจนะบางข้อที่เรานึกไม่ถึงก็สำเร็จด้วย : “เราได้เรียกบุตรของเราให้ออกมาจากอียิปต์” (มัท ธิว 2:15 จากโฮเชยา 11:1) แต่ถ้าประเด็นคือพระเยซูเสด็จมาเพื่อทำให้พระวจนะในพระคัมภีร์เดิมสำเร็จลง เมื่อมองไปตอนที่มารมาผจญพระเยซู เราเห็นกรอบความคิดทั้งหมดของพระองค์มาจากธรรมบัญญัติ พระองค์ทรงรักษาธรรมบัญญัติ ไม่ยอมให้มารล่อลวงโดยละเลยหรือมองข้ามธรรมบัญญัติ ทรงตอบโต้มารด้วยธรรมบัญญัติ ถ้ามีใครที่ผูกพันตนกับธรรมบัญญัติ ก็ต้องเป็นพระเยซู แต่ไม่น่าใช่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี!

พวกเขาเริ่มสงสัยว่าทำไมพระเยซูไม่ใช้คำศัพท์เฉพาะของพวกเขา ไม่ใช้คำพูดในแบบที่คุ้นเคย ในตอนต้นของพระราชกิจ พระเยซูทรงเผชิญกับพวกเขาเรื่องการตีความและการนำธรรมบัญญัติมาใช้ อย่างกรณีวันสะบาโต ทำไมพระเยซูถึงยอมให้มีการรักษาโรคในวันสะบาโต และทรงทำเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า? พวกเขาในอีกมุมมอง พระเยซูเป็นพวกละเมิดธรรมบัญญัติ มัทธิวต้องการให้เห็นว่าพระเยซูทรงเป็นผู้มาทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ แต่ในมุมมองของพวกฟาริสี พระองค์คือคนที่มองข้ามธรรมบัญญัติ เป็นคนที่ใจอ่อนต่อความบาป

อีกกรณีคือผู้หญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี (ยอห์น 8:5) “ในธรรมบัญญัติ โมเสส สั่งให้เรา” พวกเขาพูด “เอาหินขว้างคนเช่นนี้ให้ตาย” (ยอห์น 8:5) นั่นคือธรรมบัญญัติ พระเยซูทรงเห็นว่าจำเป็นตั้งแต่ต้นของพระราชกิจ ประกาศว่าพระองค์ทรงยืนอยู่จุดไหนในธรรมบัญญัติ เห็นได้จากมัทธิว 5:17-48 ทั้งบทเกี่ยวข้องกับพระองค์และธรรมบัญญัติ พระองค์กล่าวในข้อ 17-20 ว่าไม่ได้มาเลิกล้างธรรมบัญญัติ… ไม่ได้มาเลิกล้าง แต่มาทำให้สมบูรณ์ทุกประการ ไม่ว่าจะอักษรหนึ่ง ขีดๆหนึ่งของธรรมบัญญัติ ไม่ว่าจะเป็นจุดเล็กๆ จะไม่มีวันถูกเลิกล้างจนกว่าทุกสิ่งจะเกิดขึ้นสมบูรณ์ พระเยซูไม่ได้ต่อต้านธรรมบัญญัติ แต่พระองค์ทรงเป็นผู้มาทำให้สมบูรณ์

เมื่ออ่านข้อ 21 และข้อต่อๆไป เราเห็นตัวอย่างเจาะจงว่าพระเยซูแสดงให้เห็นว่าทรงสนับสนุนธรรมบัญญัติอย่าง ไรในแง่ไม่ได้มาเลิกล้าง ที่จริงทรงยกระดับขึ้น ทรงนำพวกเขาไปไกลเกินกว่าจะคิดได้ – หรือต้องการให้พระองค์ทำ ทำให้เราเข้าสู่บทเรียนตอนนี้

ธรรมบัญญัติและพระเยซู

ก่อนอื่นขอพูดถึงคำว่าความโกรธและการฆ่าคนที่เราเห็นในมัทธิว 5:21 พระเยซูทรงเริ่มในจุดที่พวกเขาเริ่ม และการฆ่าคนคือสิ่งที่ห้ามไว้ในธรรมบัญญัติ ทุกคนเห็นด้วย ฆ่าคนเป็นสิ่งที่ผิด และมีบทลงโทษใหญ่ ในกรณีนี้ใช่ การฆ่าคนนั้นผิด พระเยซูทรงกล่าวถึงบัญญัตินี้ โดยเฉพาะในสองส่วนแรก แต่ที่เรากำลังพูดถึงคือธรรมบัญญัติเรื่องการล่วงประเวณี นี่เป็นหนึ่งในข้อห้ามของพระบัญญัติสิบประการ ธรรมบัญญัติกล่าวว่า… แต่พระเยซูตรัสว่า “แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า…” พระองค์ไม่ได้มาเลิกล้างธรรมบัญญัติ แต่ทรงนำไปไกลกว่ากรอบธรรมบัญญัติ และทำให้บางคนเห็นแตกต่าง คำถามคือพระเยซูกำลังแปลธรรมบัญญัติอย่างที่เคยเป็นมา หรือที่จริงพระองค์กำลังขยายกรอบธรรมบัญญัติอย่างที่คนในพระคัมภีร์เดิม เห็น?

ความรู้สึกของผมคือ ขณะที่พระเยซูกำลังแปลความหมายธรรมบัญญัติอย่างที่ควรเป็น พระองค์ยังนำเราไปไกลกว่าที่ใครจะคิดว่าเป็นได้ เราจะเรียนรู้มากขึ้นในบทเรียนต่อๆไปเรื่องการหย่าร้าง เมื่อพระเยซูสอนเจาะเข้าไปเรื่องการหย่าร้าง ไม่มีใคร ไม่มีแม้แต่พวกหัวโบราณอยากจะไปจนถึงจุดที่พระเยซูนำไป เรื่องการล่วงประเวณีและหย่าร้าง ไม่มีเลย! พวกสาวกคงพูดกันว่า “โอ้ ตายละพระเจ้า ถ้ามันเป็นแบบนี้ เราก็ไม่ควรแต่งงาน” (มัทธิว 19) ทุกคนช็อคในสิ่งที่พระเยซูนำไป พระองค์นำไปถึงแก่นของเรื่อง ไปถึงรากเหง้าของความบาป แต่ผมคิดว่ามีนัยอยู่ในสิ่งที่พระองค์ทรงนำให้กว้างไกลออกไป หนึ่งในการต่อสู้ที่พระเยซูมีต่อพวกธรรมาจารย์และฟาริสี คือเรื่องของโมเสส มัทธิว 23:2 “พวกธรรมาจารย์กับพวกฟาริสีนั่งบนที่นั่งของโมเสส”² โมเสสเป็นคนของพวกเขา เป็นวีรบุรุษ และธรรมบัญญัติเป็นเขตอิทธิพลของพวกเขา! พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นแชมเปี้ยนของโมเสส พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “ธรรมบัญญัติกล่าวว่า… แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า…” ถ้อยคำนี้กระตุกหูพวกเขาทันที เมื่อพระเยซูตรัส พระองค์หมายความว่า “นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญติบอกไว้ แต่เราจะบอกว่า…” ทำให้เราสัมผัสได้ว่าพระเยซูทรงมีสิทธิอำนาจเหนือโมเสส และพระองค์เป็นเช่นนั้น จึงไม่เป็นที่ประหลาดใจเมื่อทรงนำธรรมบัญญัติไปไกลกว่าโมเสส และยกระดับมาตรฐานความชอบธรรมให้สูงขึ้น สูงกว่าที่ธรรมบัญญัติพาไป

พระเยซูและธรรมบัญญัติ

ข้อสังเกตสองสามข้อจะช่วยให้เข้าใจเมื่อพระเยซูทรงเข้าไปจัดการกับธรรม บัญญัติในมัทธิว 5:21-48 เป็นเรื่องธรรมบัญญัติล้วนๆ พระองค์พูดไปตามธรรมดาใน 5:17-20 ทรงมาเพื่อสนับสนุนและทำให้ธรรมบัญญัติสมบูรณ์ ไม่ได้มาเลิกล้าง ทรงสนับสนุนธรรมบัญญัติ ไม่ใช่คัดค้าน แล้วเราได้เห็นตัวอย่างที่แสดงถึงประเด็นนี้ สองตัวอย่างแรกมาจากพระบัญญัติสิบประการ ไม่มีข้อโต้แย้ง นี่คือสิ่งที่ธรรมบัญญัติสอน แต่เมื่อเจาะลงไปในตัวอย่างนี้ คุณจะพบว่าพอไปถึงตอนจบในมัทธิว 5:43-48 เราไม่เห็นสิ่งนี้สั่งไว้อยู่ในพระคัมภีร์เดิม แต่พระเยซูทรงอ้างถึงข้อสรุปจากธรรมบัญญัติของพวกฟาริสี พวกเขาวินิจฉัยว่าธรรมบัญญัติกล่าวว่าคุณควรรักเพื่อนบ้านและเกลียดชังศัตรู ซึ่งไม่มีอยู่ตรงไหนในพระคัมภีร์เดิม (หรือใหม่) เพราะเป็นการสรุปเอาเองอย่างไม่ถูกต้อง พระเยซูทรงเริ่มโดยตรงจากธรรมบัญญัติ และจบลงด้วยธรรมบัญญัติที่ถูกบิดเบือนไปโดยพวกธรรมาจารย์และฟาริสี พระเยซูทรงเริ่มจากสิ่งที่เราเรียกว่า “ธรรมบัญญัติที่บริสุทธิ์” ไปยัง “ธรรมบัญญัติที่ถูกบิดเบือน” โดยลัทธิยูดาทำให้เขวไป

มีรูปแบบที่ชัดเจนตรงนี้ พระเยซูกล่าวจากธรรมบัญญัติ และเพิ่มเติม (ยกระดับขึ้น) และท้ายที่สุดทรงบอกถึงวิธีนำมาใช้ สองกรณีแรกเกี่ยวข้องกับการฆ่าคนและล่วงประเวณี เมื่อพระเยซูพูดถึงการฆ่าคน พวกธรรมาจารย์และฟาริสีพูดกับตนเองว่า “โอ้ งานนี้พวกสบายมาก เราผ่าน นี่เป็นถิ่นของเรา” ยอมรับเถอะครับ เมื่อคุณมองมาและเห็นคำว่า “อย่าฆ่าคน” (อพยพ 20:13) คุณก็โล่งใจ พวกเราคงไม่มีใครไปฆ่าคน ไม่ใช่ฉันแน่ จนกระทั่งพระเยซูกล่าวว่า “ถ้าคุณเกลียดชังพี่น้องของคุณ ถ้าคุณพิพากษาว่าเขาไม่มีคุณค่า คิดว่าโลกคงจะน่าอยู่ขึ้นถ้าไม่มีคนแบบนี้ คุณก็ได้บ่มทัศนคติอยู่ในใจแล้วว่าฆ่าคน” อะไรคือปัญหาใหญ่? กรอบความคิดที่คิดว่าบางคนนั้นเป็น “อ้ายโง่… อ้ายบ้า” (มัทธิว 5:22)

พระเยซูจึงนำข้อ 23 มาใช้โดยให้ตัวอย่างสองแบบ ตัวอย่างแรก เรากำลังเดินทางไปโบสถ์ และตัวอย่างที่สอง เรากำลังเดินทางไปศาล ระหว่างเดินทางไปโบสถ์ ที่ๆเราจะนำเครื่องบูชาไปถวาย นึกขึ้นมาได้ว่ามีพี่น้องบางคนขัดเคืองใจคุณ ตรงนี้คือตรงที่บิดเขวไป พระเยซูทรงออกจากการกระทำไปที่แรงจูงใจ เราอาจคิดว่าพระเยซูคงตอบว่า “เหตุฉะนั้น ถ้าคุณมีเรื่องขัดเคืองใจกับพี่น้อง จงไปหาเขาและคืนดีเสีย” แต่พระองค์ไม่ได้พูดแบบนั้น พระองค์พูดว่าถ้าคุณนึกขึ้นมาได้ว่ามีพี่น้องขัดเคืองใจคุณ และถ้าความขัดเคืองนั้นไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้องสำหรับคุณด้วย ถ้าความโกรธนั้นไม่ถูกต้อง มันก็ไม่ถูกต้องกับคุณด้วย เพราะฉันต้องรักษาความสัมพันธ์กับพี่น้องไว้ ถ้าเขามีเรื่องไม่พอใจฉัน เป็นหน้าที่ๆฉันต้องไปคืนดีและจัดการกับความเคืองใจนั้น พระเยซูตรัสว่าเราต้องไปหาคนๆนั้น เพื่อทำการคืนดีก่อน

ทำไมอยู่ดีๆคุณนึกขึ้นมาได้ว่าที่โบสถ์มีพี่น้องโกรธคุณอยู่? ทำไมที่โบสถ์? ตัวอย่างหนึ่งอยู่ใน 1เปโตร 3 เกี่ยวข้องกับสามีภรรยา สามีได้รับคำสั่งให้อยู่กินกับภรรยาด้วยความเข้าใจในตัวเธอ แล้วอะไรต่อจากนั้น? “…เพื่อว่าคำอธิษฐานของท่านจะไม่มีอุปสรรคขัดขวาง” (1เป โตร 3:7ข) คุณต้องการรู้หรือไม่ว่าคุณและภรรยากำลังมีปัญหาในชีวิตสมรส? ลองอธิษฐานกับเธอดู คุณจะพบว่ามันยากที่จะอยู่ในการนมัสการและอธิษฐาน ถ้าคุณมีเรื่องค้างคาใจกับบางคน ผมขอแนะนำว่าเมื่อเราเข้ามานมัสการร่วมกัน เราจะสัมผัสได้ว่ามีอุปสรรคขวางกั้นการสามัคคีธรรม และนี่คือสิ่งที่พระเยซูตรัส ให้ไปหาพี่น้อง จัดการกับความสัมพันธ์ที่แตกหัก แล้วถึงค่อยไปนมัสการ

ตัวอย่างที่สองคือ “ระหว่างเดินทางไปศาล” (มัทธิว 5:25) ดูเหมือนไม่มีใครอยากไปศาลยกเว้นพวกนักกฎหมาย พวกฟาริสีก็เป็นพวกชอบจับผิดในกฎเล็กๆน้อยๆ พวกเขาชอบไปศาล บางครั้งเราได้ยินคนพูดว่า “แล้วเจอกันในศาล” พระเยซูตรัสว่า “ระหว่างทางไปศาล คุณควรจะตกลงกันให้ได้โดยเร็ว” ผมไม่เคยเห็นศาลยุติธรรมที่ไหนแก้ปัญหาเรื่องหัวใจได้ การไปศาลไม่ได้ช่วยให้คืนดีกัน น่าสนใจที่บางครั้งมีคนแอบเอาปืนเข้าไปในศาลเพื่อฆ่าคนที่คิดว่าทำผิดต่อเขา รวมถึงผู้พิพากษาและลูกขุนด้วย ศาลอาจประกาศว่าผิด หรือไม่ผิด แต่ไม่มีการคืนดี จะหลีกเลี่ยงการฆ่าคน ให้จัดการกับความโกรธ ทำได้โดยไปหาทางคืนดี ไม่ใช่ไปหาทางแก้แค้น

พระเยซูและการล่วงประเวณี

เราเข้ามาสู่เรื่องการล่วงประเวณีในมัทธิว 5:27-30 ข้อ 31-32 เรื่องการหย่าร้างจะเรียนในบทเรียนหน้า การแปลความพระคัมภีร์ที่หลากหลายอาจรวมเอาข้อ 27-32 เข้าไปในย่อหน้าเดียวกัน ขณะที่บางฉบับจะแบ่งเป็นสองย่อหน้า เราต้องเข้าใจว่าทั้งสองตอนนี้เกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด และเหตุผลที่การหย่าร้างถูกมองว่าเป็นความชั่วร้ายในข้อ 31 และ 32 เพราะมักจะทำให้เกิดการล่วงประเวณี ดังนั้นขอให้เข้าใจว่าทำไมผมถึงเลือกจบบทเรียนนี้ที่ข้อ 30 เราจะมาพูดเรื่องความเชื่อมโยงระหว่างการล่วงประเวณีและการหย่าร้างในบท เรียนหน้า ดังนั้นการหย่าร้างและการล่วงประเวณีเกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด ในพระวจนะตอนนี้ยังไม่จบลงแค่ข้อ 30 เพราะบทเรียนนี้เน้นในเรื่องบาปแห่งการล่วงประเวณี

เราจะเข้ามาถึงข้ออ้างอิงที่สองจากพระบัญญัติสิบประการ พระเยซูทรงพูดเรื่องการฆ่าคนก่อนในข้อ 21-26 ตอนนี้พระองค์หันกับมาที่การล่วงประเวณีในข้อ 27-32 เป็นเรื่องน่าสนใจมากเมื่อมาถึงพระวจนะข้อนี้ หนึ่งในนักวิชาการที่ผมชื่นชอบพูดเรื่องบาปผิดทางเพศในแง่ทั่วไป แต่พระเยซูไม่ได้ตรัสถึงความผิดทางเพศในแง่ทั่วไปในตอนนี้ ล่วงประเวณีเป็นบาปเฉพาะเจาะจง ล่วงประเวณีเป็นบาปที่ผู้ทำคือผู้ที่แต่งงานแล้ว แต่ไปมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้อื่นนอกชีวิตสมรส ล่วงประเวณีเป็นความบาปทางเพศที่เฉพาะเจาะจง (ภาษากรีก = moicheuo) หรืออีกคำในภาษากรีก Porneia ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางในเรื่องผิดศีลธรรมทางเพศ เราจะมาพูดถึง porneia ทีหลัง แต่ไม่ใช่สิ่งที่เรากำลังพูดอยู่ในตอนนี้ นี่เป็นบาปในชีวิตแต่งงาน เป็นบาปที่ต้องใส่ใจเป็นอย่างมาก

เมื่อเรามาดูลิสท์รายการบาปผิดทางเพศในเฉลยธรรมบัญญัติ 22 ที่กล่าวว่าถ้าชายที่แต่งงานแล้วไปมีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น ทั้งคู่ต้องถูกหินขว้างให้ตาย จบข่าว!.. ล่วงประเวณีเป็นบาปถึงตาย ต้องโทษรุนแรงที่สุด แต่ในบทเดียวกัน พูดถึงหญิงสาวที่ยังเป็นพรหมจารี และยังไม่ได้หมั้นหมาย และถ้าถูกผู้ชายบังคับขืนใจ ชายคนนั้นต้องจ่ายค่าปรับ และถ้าบิดายินยอม ชายคนนั้นต้องแต่งงานกับเธอ และหย่าร้างไม่ได้เลย! แต่เราพูดว่า “เฮ้ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ทำไมมีบางคนทำสิ่งชั่วร้ายกับหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานและได้รับโทษแค่ตีข้อ มือเบาๆ แต่ขณะที่คนแต่งงานแล้ว ทำบาปล่วงประเวณีกลับโดนโทษถึงตาย? มันต่างกันอย่างไร?” ข้อแตกต่างนั้นเจาะจงมากครับ นี่เป็นการละเมิดพันธสัญญาของการแต่งงาน (มาลาคี 2:13-16) การละเมิดพันธสัญญาในชีวิตแต่งงานจะทำให้ชีวิตแต่งงานงานนั้นเป็นมลทิน ถ้าคุณเข้าใจจากในพระคัมภีร์เดิมว่าพระเจ้าทรงสงวนเชื้อสายไว้ และพระเมสซิยาห์จะมาตามสายนี้ การละเมิดคำสาบานในการแต่งงาน จึงเป็นการ “ทำผิดที่ร้ายแรงที่สุด” ถูกแยกออกมาว่าเป็นการละเมิดที่ร้ายแรงที่สุด ทั้งพระเยซูคริสต์และธรรมบัญญัติ

เนื้อหาตอนนี้พุ่งไปที่ผู้ชาย และเน้นว่าเป็นผู้ชายเท่านั้น ถ้างั้นแปลว่ากฎเรื่องการล่วงประเวณีไม่เกี่ยวกับผู้หญิงหรือ? ผมไม่คิดอย่างนั้น ที่ผมคิดว่าเจาะจงเน้นไปที่ผู้ชาย เพราะเมื่อมองเรื่องการหย่าร้าง เราไม่เห็นคำอธิบายเรื่องหย่าร้างในพระคัมภีร์เดิม นอกจากผู้ชายหย่าภรรยา ไม่เห็นเจอว่าผู้หญิงหย่าร้างในพระคัมภีร์เดิม ความเห็นของผม พระเยซูกำลังมุ่งเป้าไปที่ “พวกผู้ชาย” พระองค์ทรงเล็งปากกระบอกปืนใหญ่ตรงไปที่พวกธรรมาจารย์และฟาริสี และถ้าผมเข้าใจสภาแซนเฮดริน (สภาของชาวยิว) ถ้าคุณเป็นหนึ่งในสภาแซนเฮดริน คุณต้องเป็นผู้ที่แต่งงานแล้ว ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ คุณก็กำลังพูดถึงผู้ชาย การแต่งงาน และการล่วงประเวณี ดูเหมือนพระเยซูทรงพุ่งเป้าไปยังคนที่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย พวกธรรมาจารย์และฟาริสีคิดว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ๆเป็นต่อเมื่อต้องรับมือ กับพระเยซู พวกเขามั่นใจเอามาก พระเยซูถูกกล่าวหาบ่อยๆในพระราชกิจของพระองค์ว่าชอบคบค้ากับคนบาป พระเยซูคบค้ากับพวกคนบาป รวมถึงคนทำบาปผิดทางเพศ และเมื่อทำเช่นนั้น พวกธรรมาจารย์และฟาริสีไม่ชอบใจ (ลูกา 7:36-50) พระเยซูไปทานข้าวเย็นที่บ้านซีโมน (คนละคนกับซีโมนเปโตร) และผู้หญิงคนนี้ที่ทำผิดศีลธรรมก็มา เอาน้ำมันหอมมาชโลมพระเยซู เช็ดพระบาท น้ำตาไหลพราก พวกเขาคิดว่าพระเยซูคงไม่รู้จักเธอ หรือไม่ควรไปสนใจ พระเยซูทรงทำให้เห็นชัดเจนว่ารู้ว่าเธอเป็นใคร และพระองค์เสด็จมาเพื่อแสวงหาและช่วยคนบาป แต่ในมุมมองของพวกฟาริสี พระเยซูใจอ่อนกับบาป โดยเฉพาะบาปผิดทางเพศ พระองค์ไม่ได้เอาหินขว้างผู้หญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี แม้ธรรมบัญญัติโมเสสบอกให้เอาหินขว้างให้ตาย พระเยซูเป็นอะไรไป?

พวกเขาไม่เพียงเชื่อว่าพระเยซูใจอ่อนกับความบาป พวกเขากลับไปมองว่าพระองค์เป็นผลมาจากความบาป (ยอห์น 8:41) พวกเขารู้สึกปลอดภัยดี เมื่อพระเยซูตรัสถึงความผิดบาปทางเพศ พวกเขาก็คิด “พูดมาเลย เราพร้อมจะซัดกลับอยู่แล้วในเรื่องนี้ เราเป็นต่อ พวกเราไม่เคยล่วงประเวณี ทำไมถึงชอบใจอ่อนกับเรื่องล่วงประเวณีนัก ทำให้สงสัยว่าเกิดมาได้อย่างไรแต่แรก” พระเยซูมีบางสิ่งจะบอกพวกเขา และทรงพบว่าพวกเขาผิดอยู่สามประการ

เนื้อหาตอนนี้ พระองค์พบว่าพวกเขาผิดเรื่องล่วงประเวณี “ในใจ” ใครๆก็ผิดในข้อนี้ ไม่มีใครหลุดรอดไปได้ในข้อหาล่วงประเวณีในใจ ถ้านี่เป็นมาตรฐานที่พระเยซูกำหนด เราต่างก็ร่วงตุ้บลงไป แล้วยังมีการล่วงประเวณี “ฝ่ายวิญญาณ” ในมัทธิว 12 พวกเขามาขอหมายสำคัญจากพระเยซู และพระองค์เรียกพวกเขาว่าคนชาติชั่วและคิดทรยศต่อพระเจ้า ตลอดเวลาคุณคิดว่าพระเยซูจับพวกเขาผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจ แต่พวกเขาคิดว่าตนเองบริสุทธิ์เมื่อพูดถึงล่วงประเวณีตามการกระทำ แต่ไม่เป็นเช่นนั้น ถ้าคุณเข้าใจถ้อยคำของพระเยซูเรื่องการหย่าร้าง จำในมัทธิว 19:3 ได้หรือเปล่า? “ผู้ชายจะหย่าภรรยาของตนเพราะเหตุใดๆก็ตาม เป็นการถูกต้องตามธรรมบัญญัติหรือไม่?” แม้แต่คนหัวโบราณที่สุดในท่ามกลางยิวคงนึกไม่ถึงว่าพระเยซูจะไปไกลขนาดนั้น ในการพูดถึงที่มาของการล่วงประเวณี

ที่ผมเดาคือ (และผมเข้าใจว่ากำลังเสี่ยงอยู่) พวกเขาไม่เพียงแต่คว่ำบาตร (จำได้หรือไม่พระเยซูพูดถึงพวกธรรมาจารย์และฟาริสีว่าทำอย่างหนึ่ง แต่สอนอีกอย่าง) แต่ในชุมชนของพวกฟาริสี หลายคนหย่าร้าง และการหย่านั้นไม่ได้เป็นไปตามพระคัมภีร์ ถ้าคำตรัสของพระเยซูเป็นจริง การหย่าร้างที่ไม่เป็นตามพระคัมภีร์ก็คือที่มาของการล่วงประเวณี พวกเขาก็คือพวกที่ล่วงประเวณีนั่นเอง!

นึกภาพออกมั้ยครับ พระเยซูทรงตบท้ายพวกธรรมาจารย์และฟาริสีในพื้นที่ๆพวกเขาคิดว่าปลอดภัย ในทันที พระองค์ทรงพบว่าพวกเขาผิดเรื่องการล่วงประเวณีในทุกมิติตามที่ตรัส และในที่ๆพวกเขามั่นใจมาก ธรรมบัญญัติกลับห้ามไว้ ชัดเจนครับ พระเยซูตรัสไว้ในข้อ 27 และต่อยอดขึ้นไปอีกระดับว่า “ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า ผู้ใดมองผู้หญิงเพื่อให้เกิดใจกำหนัดในหญิงนั้น ผู้นั้นได้ล่วงประเวณีในใจกับหญิงนั้นแล้ว (มัทธิว 5:28) ผู้เชี่ยวชาญพระคัมภีร์ท่านหนึ่งชี้ให้เห็นคำว่า “มอง” เน้นว่าไม่ใช่มองธรรมดา แต่มองมากธรรมดา บางคนแปลว่า “ชายตามอง” บางคนแปล “จ้องมอง” ไม่ใช่แค่มองแล้วตั้งข้อสังเกตุ ความจริงคือบางคนจับสายตาได้ไวมาก และสายตาก็สังเกตุเห็น แต่เป็นเรื่องของการหยุด หันสายตาออกมา และไม่ “มองต่อ” คือสิ่งที่พระเยซูตรัสถึง พระองค์ยังตรัสด้วยว่าไม่ใช่แค่มองด้วยใจกำหนัด แต่มองด้วยใจมีราคะปรารถนา เป็นการมองที่มีจุดมุ่งหมาย เช่นเดียวกับในมัทธิว 6:1 เมื่อพระเยซูตรัสว่า “จงระวัง อย่ากระทำศาสนกิจเพื่ออวดคนอื่น” เพราะ การกระทำที่แสดงออกถึงความชอบธรรมนั้นเป็นไปเพื่อให้คนปรบมือให้ นี่เป็นการมองอย่างอ้อยอิ่งด้วยความกำหนัดและต้องการให้ไปถึงเป้าหมาย

ตอนนี้ทุกคนหูผึ่งฟังพระเยซู ใครในพวกเรา ไม่ว่าชายหรือหญิง ที่ไม่รู้สึกว่าตกเป็นผู้ต้องหาในกรณีนี้? ในข้อ 29 และ 30 พระองค์แตะไปยังการกระทำที่เราต้องตอบสนอง เมื่อมองไปที่คำตรัสของพระเยซู เราพูดกันว่า “มันดูไม่รุนแรงไปหน่อยหรือ พูดเรื่องควักตา หรือตัดแขนทิ้ง?” แน่นอนครับรุนแรง ยังมีบางประเทศในโลกนี้ที่บอกว่าถ้าคุณขโมย ให้ตัดมือทิ้ง เราก็คิดว่าออกจะรุนแรง ยอมรับเถอะครับว่าคือความชั่วร้ายของเรา เป็นความชั่วร้ายของเราล้วนๆ!!

ผมมีตาข้างซ้ายที่ดีมาก และถ้าผมควักตาขวาทิ้ง ตาซ้ายผมก็ทำหน้าที่แทน พระเยซูบอกว่าให้เอาตาขวาออก สำหรับพวกเราส่วนใหญ่ ตาขวาของเราเป็นตาที่สำคัญ เรามีสองมือ ถ้าพระองค์บอก “ตัดมือขวาทิ้ง” คุณเห็นด้วยหรือไม่ว่าถ้าเราควักตาออกทั้งสองข้าง และตัดมือทิ้งทั้งสองข้าง เราก็ยังไม่อาจแก้ปัญหาเรื่องความคิดลามกในใจได้? มันยังอยู่ที่นั่น!

จำได้ว่าเคยอ่านประวัติศาสตร์คริสตจักรเมื่อหลายปีที่แล้ว เกี่ยวกับหนึ่งในบัญญัติของนักบวช ชายคนหนึ่งพยายามเอาตัวเองออกมาจากบาปแห่งราคะของโลก เขาจึงไปปลีกวิเวกอยู่ในถ้ำ จำไม่ได้ว่านอนบนเตียงตะปูหรือเปล่า แต่สาวเต้นระบำหน้าท้องก็ยังอยู่ในความคิด ไม่สามารถสลัดออกไปได้ ดังนั้นจะควักลูกตา หรือว่าจะตัดมือทิ้งก็จะห้ามอะไรไม่ได้ แล้วพระเยซูทรงหมายความอย่างไร?

ผมคิดว่าพระเจ้าไม่ได้เลือกอวัยวะสองอย่างนี้โดยไม่มีจุดมุ่งหมาย – มองดู และ แตะต้อง – ตาและมือของเรา – เห็นด้วยหรือไม่ เป็นองค์ประกอบใหญ่ในขอบเขตของความชั่ว ในขอบเขตของการล่วงประเวณี? ดังนั้นที่พระองค์ตรัสไม่ใช่ให้หยุดมองโดยควักตาทิ้ง หรือไม่แตะต้องโดยตัดมือทิ้ง แต่เราต้องหยุดไม่ว่าจะเสียอะไรก็ตาม เราต้องหยุดมองแบบนั้น เราต้องบังคับตนเองอย่างรุนแรงในการทำเช่นนั้น เราต้องกล้าที่จะไม่มองต่อ ในวัฒนธรรมของเรา คงแทบจะต้องใส่ผ้าปิดตา เพราะทั้งตัวเป็นๆ ในนิตยสาร ป้ายโฆษณา ไม่ว่าหันไปทางไหน มันจะกระโจนมาจับคุณ เทคโนโลยีความใคร่ได้รับการพัฒนาไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ความชั่วนั้นน่าทึ่ง เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ เวลาผมเดินทางไปแถวเอเซีย ผู้หญิงบางคนแต่งตัวมิดชิด แต่ในทุกวัฒนธรรมมันมีหนทางที่ออกมาเรียกร้องและล่อลวงได้ เพราะความเป็นจริงคือเราควรต้องปิดปาก ปิดหู และปิดความรู้สึกในทุกมิติ แต่เรายังมีสิ่งที่เกิดในใจและในความคิด มีหนทางที่ผู้ชายหาโอกาสทำในสิ่งที่ชั่วร้ายได้ แต่พระคริสต์กำลังบอกเราในบทเรียนนี้ว่า ถ้าความจริงคือเราทำผิดจริง เราต้องมองให้ออกว่าบาปนั้นจะนำเราไปที่ไหน ถ้าเราคิดว่าพระเยซูใจอ่อนต่อบาป เราคงต้องมองดีๆอีกที

เมื่อพระเยซูตรัสกับหญิงที่ถูกจับได้ขณะล่วงประเวณี “จงไปเถิดและอย่าทำผิดอีก” เป็น บาปที่สมควรตาย เราต้องเข้าใจว่าเมื่อพระเยซูตรัสว่าเสียอวัยวะหนึ่งดีกว่าทั้งตัวต้องลงนรก พระองค์พูดถึงความพินาศนิรันดร์ ล่วงประเวณีจะทำให้คุณรู้สึกผิดบาปแน่ และต้องลงนรกl! คุณจึงต้องตระหนักถึงความร้ายแรงของมัน และทำทุกสิ่งเพื่อแก้ไข จำที่ อ เปาโลพูดไว้ในโรม 6 ได้หรือไม่เรื่องการใช้อวัยวะให้เป็นเครื่องชอบธรรม เรากลับไปแสวงหาความเพลิดเพลินจากมัน แต่ที่จริงสิ่งที่เรากำลังปรนนิบัติคือสิ่งเดียวกับสิ่งที่เราต้องทำให้มัน ตาย เพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร์ในแผ่นดินของพระเจ้า พระองค์ไม่ได้บอกว่าอย่าปล่อยไปตามเนื้อหนังอย่างที่คนชอบทำ พระองค์กำลังบอกว่าหยุดยั้งมันเสีย และอย่างเด็ดขาดด้วย ให้มองว่าบาปนี้อันตรายถึงตาย

นี่คือหลักการเดียวกับการลงวินัยของคริสตจักรหรือไม่? (ดูจาก 1โครินธ์ 5) พระกายของพระคริสต์ประกอบด้วยอวัยวะหลายส่วน จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อหนึ่งในอวัยวะเหมือนใน 1โครินธ์ 5 พูด คือบางคนไปนอนกับภรรยาของพ่อ? คริสตจักรต้องทำอย่างไรเมื่อชายคนนั้นถูกกล่าวตักเตือนในความบาปของเขา แต่ไม่ยอมสำนึกผิด? คุณจำเป็นต้อง “ตัด” คนที่กระทำผิดออกไป ใช่ มันรุนแรง แต่หลักการที่นำมาใช้กับบุคคลก็ต้องนำมาใช้กับคริสตจักรด้วย คุณต้องตัดอวัยวะหรือสิ่งที่ทำให้เกิดบาปและนำมาซึ่งความเสียหายที่ร้ายแรง

ในภาคปฏิบัติ พระเยซูไม่ได้ต่อต้านความสุขในชีวิตสมรส ไม่ได้ต่อต้านความสุขทางเพศ ฮีบรู 13:4 กล่าวว่าให้เตียงสมรสปราศจากความชั่วช้า พระเจ้าทรงมอบของประทานนี้เพื่อความสุขของเรา เป็นความสุขที่กรอบต้องห้าม จงตระหนักถึงความร้ายแรงของบาป ตอบสนองอย่างจริงจัง ตามประสบการณ์ของผม เมื่อต้องรับมือกับปัญหาความผิดบาปทางเพศในคริสตจักร ในแทบทุกกรณีเท่าที่จำได้ แต่ละคนที่เกี่ยวข้องต่างก็พูดว่า “ผมรู้ว่ามันเป็นบาป รู้ว่าพระเจ้าตรัสไว้อย่างไร และรู้ว่าควรต้องทำอย่างไรด้วย” ปัญหาคือเขาไม่เคยทำในสิ่งที่บอกว่ารู้! บทเรียนนี้แรงครับ เพราะพูดถึงตัดทิ้ง ควักทิ้ง ตัดสินใจแน่วแน่ และจัดการในทันทีในสิ่งที่ทำอันตรายคุณถึงตายได้” ผมไม่ทราบว่าจะพูดให้คุณเห็นความร้ายแรงได้ชัดไปกว่าสิ่งที่พระเยซูคริสต์ ตรัสไว้

เรื่องหนึ่งที่เข้ามาในใจผมอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน คุณจำพระคำในยากอบ 2 ได้หรือไม่?

10 เพราะว่าผู้ใดรักษาธรรมบัญญัติได้ทั้งหมด แต่ผิดอยู่ข้อเดียว ผู้นั้นก็เป็นผู้ผิดธรรมบัญญัติทั้งหมด 11 ด้วยว่าพระองค์ผู้ได้ตรัสว่า เจ้าอย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา ก็ได้ตรัสไว้ด้วยว่า เจ้าอย่าฆ่าคน แม้ท่านไม่ได้ล่วงประเวณีแต่ได้ฆ่าคน ท่านก็เป็นผู้ละเมิดธรรมบัญญัติ (ยากอบ 2)

ต้องขอสารภาพ ผมคิดเสมอว่าตัวเองเป็นแบบนี้ คือคิดเหมือนพวกฟาริสี ผมมองไปที่คำสั่งต่างๆในพระคัมภีร์แล้วบอกตัวเองว่า “ผ่านใสๆ สะอาดแน่ แต่มีบางคำสั่งที่ผมยังไม่ผ่าน” มันทำให้รู้สึกดี รู้สึกผยอง พูดกับตัวเองว่า “ก็อาจมีพลาดไปบ้างนิดๆหน่อยๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่” แต่สิ่งที่ยากอบพูด ถ้าผมละเมิดบัญญัติข้อเล็กๆข้อใด ก็เท่ากับผมผิดธรรมบัญญัติทั้งหมด!”

พระวจนะตอนนี้ในมัทธิว พระเยซูตรัสว่าเมื่อผมทำบาป ผมไม่ได้ละเมิดธรรมบัญญัติข้อนี้ข้อเดียว ละเมิดทั้งหมดครับ ลองคิดดู พวกธรรมาจารย์และฟาริสีพูดว่า “ฆ่าคนและล่วงประเวณีหรือ เรื่องพวกนี้เราสะอาดใสๆ ของกล้วยๆ” แต่ก่อนพระเยซูจะจบ พวกเขาทุกคนผิดหมด นี่คือสิ่งเลวร้ายทั้งหมดครับพี่น้อง ถ้าคุณมองความบาปในมุมมองของพระเยซู และเข้าไปจนถึงแก่นของมัน ไม่มีบาปใดเลยที่คุณและผมไม่ผิด ผมผิดในทุกข้อเลยครับ ไม่ใช่พลาดไปข้อใดข้อหนึ่ง แต่พลาดไปทั้งหมดทุกข้อ เป็นความสิ้นหวัง พระเยซูตรัสถึงความมืดมิดของบาปและผลที่จะตามมา

สิ่งที่พระเยซูตรัสเป็นสิ่งที่ต้องประกาศออกไป สิ่งที่พระองค์ตรัสเป็นสิ่งเดียวกับที่ อ เปาโลพูดไว้ จุดมุ่งหมายของธรรมบัญญัติไม่ใช่ทำให้เราเพียบพร้อมไร้ตำหนิเพื่อจะได้ไป สวรรค์เพราะปฏิบัติตามได้ จุดมุ่งหมายของธรรมบัญญัติคือแสดงให้เราเห็นถึงหัวใจและมือของเราว่าไม่ สะอาด ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะทำให้เราไปเข้าเฝ้าพระเจ้าได้ เหตุผลที่พระเยซูทรงมีเมตตากับหญิงที่ล่วงประเวณี เพราะพระองค์ไม่ได้เสด็จมาแค่แสดงให้เห็นว่าเราเป็นคนบาป แต่เสด็จมาเพื่อรับผลโทษบาปที่เราทำ ใช่ครับ นี่คือพระราชกิจของพระองค์ – ยอมตายเพื่อรับโทษบาปของคนบาป – โทษที่สมควรตกแก่เรา – พระองค์รับแทนไปแล้ว – และเสนอหนทางหลุดพ้นให้ด้วย ให้คุณได้รับความรอดจากบาป – นี่คือเหตุผลที่พระองค์มีพระทัยที่อ่อนลง เพราะปรารถนาจะช่วยให้ทุกคนรอดจากกรรมที่ตนเองทำ ทรงเสนอหนทางรอดให้ผ่านสิ่งที่พระองค์ทำบนกางเขน

คำเตือนที่แรงสำหรับพวกเรา – ไม่ว่าคุณจะทำอะไร อย่าทำแล้วบอกกับตัวเองว่า “ไหนๆก็ผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจแล้ว ทำไมไม่เดินหน้าทำจริงๆเลยล่ะ” อย่าเสี่ยงนะครับ อย่าก้าวเท้าไป คุณผิดเรื่องล่วงประเวณีในใจ แต่ล่วงประเวณีจริงๆคุณไม่ได้ผิดคนเดียว คุณดึงเอาอีกคนลงมาผิดด้วย อาจไม่มีใครรู้ อาจไม่มีการตั้งครรภ์ คุณอาจไม่ได้ทำผิดข้ออื่นๆเลย แต่อย่างที่ยากอบพูด “ถ้าคุณเลี้ยงดูความใคร่ไว้ มันก็จะโตขึ้นจนพาคุณไปถึงตอนจบได้ – หยุดเลยครับ” ประเด็นคือ “ตัดทิ้ง ควักออก หยุด อย่าเดินหน้าต่อครับ!

หนังสือสุภาษิตพูดเรื่องนี้ความสัมพันธ์ทางเพศและการล่วงประเวณีไว้ค่อน ข้างมาก มีข้อหนึ่งที่พูดว่า – อย่าทำตัวให้ยั่วยวน – ผมไม่ได้พูดถึงการแต่งตัวของผู้หญิง ผู้หญิงที่ชอบยั่วยวนในหนังสือสุภาษิต คือผู้หญิงที่ใช้คำพูด กิริยา และสายตาเวลาพูดกับคุณ มีวิธีกว่าร้อยเล่มเกวียนที่เธอนำมาใช้ และการแต่งกายก็เป็นหนึ่งในนั้น คุณสุภาพสตรีครับ อย่าเป็นหญิงที่มีอาการเช่นนี้นะครับ สำหรับผมผู้หญิงก็มีสิทธิผิดในเรื่องนี้ได้พอๆกับผู้ชาย เพียงแต่ชนวนจุดอาจต่าง กลไกอาจต่าง แต่ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ที่ผู้หญิงถูกล่อลวงจากคำพูด ความอบอุ่น อ่อนโยน สุภาพ และสัมผัสได้ถึงความเสน่หา และต่อมาก็สัมผัสทางกาย ความจริงคือทุกคนล้วนทำผิดครับ

แล้วสาวน้อย กับพวกคนโสดล่ะครับ? รู้สึกปลอดภัยดีเหมือนพวกธรรมาจารย์และฟาริสีหรือเปล่า? ระวังนะครับ อย่ารู้สึกปลอดภัยจนพูดกับตัวเองว่า “ฉันยังเด็ก ยังโสด คิดว่าคงไม่แต่งงาน เรื่องนี้คงไม่เป็นปัญหา” ไม่ใช่ตามที่หนังสือสุภาษิตบอก เวลาอ่านหนังสือสุภาษิต อ่านไปเรื่อยๆคุณก็คิด เหมือนที่ผมคิด ผมทึ่งที่มีเปอร์เซ็นต์สูงที่พูดถึงคนอายุน้อย คนที่ยังไม่แต่งงานเกี่ยวกับเรื่องล่วงประเวณี! ถ้ามีสักเวลาใดในชีวิตที่คุณจะปรับความคิดไปสู่การเชื่อฟังและความบริสุทธิ์ ต้องเป็นตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ใช่รอก่อนก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้ นั่นคือสิ่งที่หนังสือสุภาษิตสอนไว้

ประเด็นสุดท้ายที่ผมจะพูดในบทเรียนเรื่องการล่วงประเวณี และคนที่แต่งงานแล้ว ผมไม่รู้จำนวนคนที่เข้ามาอ่าน มาฟังในสิ่งที่ผมพูด แต่บาปเป็นเรื่องจริง แต่มีการเยียวยา บำบัด และการให้อภัย แต่คุณต้องละทิ้งบาปนั้นในทันที ต้องจัดการอย่างรุนแรงและเด็ดขาด ที่ผมกลัวคือ บางคนกำลังตกอยู่ในหลุมแห่งการล่วงประเวณี มันไม่ได้เกิดขึ้นในทันที มันค่อยเป็นค่อยไป ผมมีทฤษฎีว่ามีความเกี่ยวข้องกันระหว่างความโกรธและการล่วงประเวณี ผมคิดว่าความโกรธอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันให้มีการล่วงประเวณี อ เปาโลพูดกับพวกสามีทั้งหลาย “…และอย่ามีใจขมขื่นต่อนาง (ภรรยา)” (โคโลสี 3:9) ผมไม่ได้บอกว่าความโกรธเป็นตัวการเดียว แต่กำลังพูดว่าเป็นปัจจัยได้ ผมคิดว่าสองสิ่งนี้ข้องเกี่ยวกัน และอยากบอกว่าถ้าชีวิตแต่งงานของคุณไม่ค่อยราบรื่น คุณก็กำลังเดินไปสู่ปัญหา ถ้ามีบางสิ่งขาดหายไปในการเดินกับพระเจ้า ถ้ามีบางสิ่งผิดปกติในใจ คุณก็กำลังเดินไปเส้นทางนั้น และพระเยซูตรัสไว้ในตอนนี้ว่า “หยุด หยุดเลย” ตระหนักในบาปที่คุณกำลังทำ ตระหนักว่าคุณกำลังอ่อนแอ จงมาหาพระเยซูเพื่อพระคุณ การให้อภัย เพราะพระองค์สามารถช่วยคุณได้ครับ

โดย : Robert L (Bob) Deffinbaugh

ได้รับอนุญาตและเป็นลิขสิทธิของ https://bible.org/

แปล : อรอวล ระงับภัย (Church of Joy)

¹ 179 ตามปกติงานของ อ บ็อบ เดฟฟินบาวจะถูกจัดทำขึ้นหลังคำเทศนา แต่น่าเสียดายบางผลงานทำได้ไม่ครบถ้วน บทเรียนนี้นำมาจากบันทึกคำเทศนาของท่านซึ่งอาจจะไม่ครบถ้วน

² 180 พระวจนะในภาษาอังกฤษอ้างมาจากฉบับแปล The New American Standard Bible. Copyright 1960, 1962, 1963, 1968, 1971, 1972, 1973 by Foundation Press Publications: La Habra, California.

I. คำนำ¹

สองสามเดือนที่แล้ว ผมได้อ่านข่าวด้านล่าง (ปี 2002) เป็นรูปแบบที่เกิดซ้ำซากกรณีพิพาทระหว่างอิสราเอลและปาเลสไตน์:

“เมื่อวันอังคาร อิสราเอลส่งเฮลิคอปเตอร์ไปสังหารผู้นำฮามาสในท่ามกลางถนนที่เต็มด้วยผู้คนใน กาซา แต่ไม่สำเร็จ ทำให้ชาวปาเลสไตน์ 2 คนต้องเสียชีวิต และ 27 คนบาดเจ็บ การโจมตีด้วยขีปนาวุธนี้มีแต่จะจุดชนวนความรุนแรงและพังทลายแผนสันติภาพลง อย่างสิ้นเชิง การโจมตีเพื่อเอาชีวิตอับเดล แรนทิซี ทำให้เกิดความเคียดแค้นจากกลุ่มทหารอิสลาม และมีการขู่ว่าจะใช้ระเบิดพลีชีพเพื่อเอาคืนจากผู้นำอิสราเอล”

“นายกรัฐมนตรีอิสราเอล ประกาศชัดเจนว่าจะไม่ถอนกำลังทหารออกไปจนกว่าสหรัฐอเมริกาจะเดินหน้าผลักดัน แผนสันติภาพต่อ แรนทิซีเป็นผู้นำคนสำคัญของฮามาสที่ทางอิสราเอลพุ่งเป้าไป และส่งสัญญาณว่าจะทวีความรุนแรงขึ้น ทำให้แผนสันติภาพไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้”

“อิสราเอลประกาศว่าแรนทิซีเป็นผู้ก่อการร้ายตัวยงที่ชาวปาเลสไตน์น่าจะ ปลดออกไปก่อนหน้า ‘เขาเป็นศัตรูของสันติภาพ ศัตรูของทุกคนที่แสวงหาสันติภาพในตะวันออกกลาง’ ผู้ช่วยนายกรัฐมนตรีกล่าวว่า ‘ที่จริงเราพยายามรักษาขบวนการสันติภาพโดยต้องกำจัดคนแบบนี้ออกไป’

“ผู้สนับสนุนชาวฮามาสนับพันชุมนุมกันที่สนามหน้าโรงพยาบาลชีฟาห์ ร้องปลุกระดมต่อต้านอับบาส หรือที่รู้จักกันในนามอาบู มาเซน ‘อาบู มาเซน เราจะไม่มีวันยอมถอย’ พวกเขาร้องตะโกน”

“ผู้นำฮามาสกล่าวว่าการเอาคืนจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ‘การตอบสนองของฮามาสจะรุนแรงเหมือนแผ่นดินไหว – แบบตาต่อตา…นักการเมืองต่อนักการเมือง’ เขากล่าว”²

อีกสถานที่หนึ่งในตะวันออกกลาง มีการเสวนาระหว่างผู้นำคริสเตียนและผู้สอนศาสนาอิสลาม พวกเขากำลังคุยกันถึงข้อแตกต่างระหว่างอิสลามและคริสเตียน ผู้สอนศาสนากล่าวว่าข้อแตกต่างนั้นธรรมดามาก: “คริสเตียนสอนว่าถ้าถูกตบ ให้หันแก้มอีกข้างให้ตบด้วย แต่อิสลามสอนว่าถ้าถูกตบ คุณต้องเอาคืน – ซึ่งจะเป็นการดีกว่าสำหรับทั้งสองฝ่าย”³

คืนหนึ่งระหว่างครอบครัวผมทานอาหารเย็นด้วยกัน ลูกสาว คีล่าห์ ถามคำถามที่ชวนคิดขึ้นมา ถามว่า “ถ้าพี่ชายมาตบหน้าหนู หนูจะตบเอาคืนได้มั้ย?” แน่นอน คำตอบของเราคือเธอต้องไปหาคนที่มีสิทธิตัดสินในเรื่องนี้ – พ่อหรือแม่

จริยะธรรมของโลกนี้คือ : 1) ตบกลับ 2) ทำให้เสมอภาคกัน 3) ปฏิบัติต่อผู้อื่นเหมือนที่ท่านอยากให้เขาปฏิบัติต่อท่าน หลายครั้งความเป็นธรรมเพื่อให้เสมอภาคกันเป็นเหมือนกฎหมายยุคโบราณ “ตาแทนตา ฟันแทนฟัน”⁴ ต้องขอยอมรับว่าการชดใช้หรือเอาคืนเพื่อให้เกิดความเป็นธรรม ดึงดูดผมพอสมควร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมรู้สึกเป็นฝ่ายถูกกระทำ

แต่พระเยซูตรัสว่า “ไม่” – ไม่ให้ใช้กฎตาแทนตา” เพื่อสร้างความเป็นธรรมให้กับคนที่แค้นใจ แต่พระองค์ตรัสว่า “ให้หันแก้มซ้ายให้ตบด้วย” “ให้เลยไปอีกหนึ่งกิโลเมตร” “ถ้าเขาปรับเสื้อไป ให้เสื้อคลุมแถมไปด้วย” และ “อย่าเมินหน้าจากผู้ที่ขอยืม” คำสอนของพระเยซูไม่เพียงแต่ถูกต้องตามกฎและตามหลักการ แต่ยังเจาะลงลึกซึ้งในสถานการณ์ความขัดแย้ง การข่มเหง และความจำเป็นในชีวิตประจำวัน

มัทธิว 5:38-42 กล่าวว่า

38 “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่าตาแทนตาและฟันแทนฟัน39 ฝ่ายเราบอกท่านว่าอย่าต่อสู้คนชั่วถ้าผู้ใดตบแก้มขวาของท่านก็จงหันแก้มซ้าย ให้เขาด้วย 40 ถ้าผู้ใดอยากจะฟ้องศาลเพื่อจะปรับเอาเสื้อของท่านไปก็จงให้เสื้อคลุมแก่เขา เสียด้วย41 ถ้าผู้ใดจะเกณฑ์ท่านให้เดินทางไปหนึ่งกิโลเมตรก็ให้เลยไปกับเขาถึงสอง กิโลเมตร 42 ถ้าเขาจะขอสิ่งใดจากท่านก็จงให้อย่าเมินหน้าจากผู้ที่อยากขอยืมจากท่าน”

หลายคนพยายามอธิบายพระวจนะด้านบนไว้ดังนี้:

1. เป็นถ้อยคำที่หนักเอาการของพระเยซู
2. เป็นพระวจนะตอนที่ยากที่สุดในพระคัมภีร์
3. เกินจริงและเป็นไปไม่ได้
4. เป็นคำสั่งสำหรับโลกแบบอื่น

คำสอนตรงนี้ของพระเยซูเป็นการเผชิญหน้าในการนำบัญญัติจากพระคัมภีร์มาบิด เบือนและใช้ในทางที่ผิด บัญญัติแห่งการเอาคืน ภาษาลาตินใช้คำว่า “the Lex Talionis” เป็นบัญญัติแห่ง “ชีวิตแทนชีวิต ตาแทนตา ฟันแทนฟัน” ฯลฯ

II. มีคำถามสามข้อ

คำสั่งของพระเยซูในพระวจนะตอนนี้ก่อให้เกิดคำถามหลายข้อที่ต้องนำมาพิจารณา

ข้อแรก – อะไรคือความเกี่ยวข้องกันระหว่างคำสอนของพระเยซูและบัญญัติในพระคัมภีร์เดิมเรื่องตาแทนตา?

ข้อสอง – อะไรคือข้อแตกต่างระหว่างคำสอนของพระเยซู กับผู้นำชาวยิวและประชาชนชาวยิว? พระเยซูตรัสไว้ก่อนหน้าว่าถ้าความชอบธรรมของท่านไม่ยิ่งไปกว่าความชอบธรรม ของพวกธรรมาจารย์และพวกฟาริสี ท่านจะไม่มีวันได้เข้าสู่แผ่นดินสวรรค์ และเรากำลังอยู่ในความเห็นที่ขัดแย้งข้อที่ห้า หรือหลักการที่แตกต่าง “ท่านทั้งหลายได้ยินคำว่า…ฝ่ายเราบอกท่านทั้งหลายว่า” ในคำเทศนาบนภูเขา

ข้อสาม – พระเยซูต้องการสิ่งใดจากสาวกของพระองค์? เป็นคำสอนที่ไกลเกินตัว เกินกว่าที่เราคริสเตียนจะทำได้จริงหรือ? มันผลักดันเราจนเกินขีดของจริยะธรรมหรือ? หรือว่ามันนำเราไปจน “ตกขอบของความเป็นไปได้”?

III. กฎหมายตาแทนตา ในพระคัมภีร์เดิม

ให้เรามาเริ่มจากบัญญัติข้อนี้ในพระคัมภีร์เดิม

ให้ลองนึกภาพตัวเราและครอบครัวย้อนกลับไปมีชีวิตในสมัยที่ไม่มีตำรวจ ไม่มีศาลยุติธรรม ไม่มีอำเภอ สำนักปกครอง หรือรัฐบาลแห่งชาติ – ไม่มีกษัตริย์ หรืออำนาจใดๆปกครองคุณหรือผู้คนรอบข้าง แล้ววันหนึ่งขณะที่คุณดำเนินชีวิตไปตามปกติ คุณได้รับข่าวช็อค เพื่อนบ้านคนหนึ่งของคุณจงใจเข้ามาทำร้ายลูกสาวคุณ ตบหน้าเธอจนฟันหน้าหักไปสี่ซี่ คุณจะทำอย่างไร? ไม่รู้จะไปแจ้งความที่ไหน – ไปร้องหาความยุติธรรมได้ที่ไหน แล้วถ้าสถานการณ์เลวร้ายลง ลูกคุณถูกฆ่าตายล่ะ? แน่นอนคุณต้องเข้าไปจัดการแก้แค้นเอง อาจต้องเสียเลือดเสียเนื้อ บางทีคุณอาจต้องให้ฝ่ายที่ทำร้ายคนของคุณได้รับบาดเจ็บในแบบเดียวกัน บางทีคุณอาจอยากเอาคืนให้สาสมหรือมากกว่าที่เขาทำกับคุณ หลังจากเอาคืนแล้ว อีกฝ่ายอาจรู้สึกว่ามันมากเกินไป และต้องการตอบโต้ ทำให้เกิดวงจรการเอาคืนที่ไม่รู้จบระหว่างฝ่ายคุณและฝ่ายตรงข้าม – กลายเป็นเรื่องแก้แค้นเลือดท่วมจออย่างในหนังที่เราเคยดู

ปฐมกาล 34 บันทึกเหตุการณ์จริงระหว่างครอบครัวของยาโคบ และครอบครัวของเชเคม หลังจากบุตรสาวของยาโคบ ดีนาห์ถูกข่มขืน พวกพี่ชายของดีนาห์ สิเมโอนและเลวี หาทางแก้แค้นโดยหลอกครอบครัวเชเคมให้ทำสุหนัต แล้วเข้าไปจัดการฆ่าผู้ชายทั้งหมดของเชเคม และแน่นอนในปฐมกาล 49:5-7 พระเจ้าทรงไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พวกเขาทำ

ดังนั้นการบัญญัติกฎแห่งการเอาคืนในธรรมบัญญัติโมเสสสำหรับคนอิสราเอลและ ผู้มีอำนาจ ผมจึงเชื่อว่าเป็นความก้าวหน้าในเรื่องความยุติธรรม ออกแบบมาเพื่อป้องกันการเอาคืนหรือแก้แค้นกันเอง คนที่ถูกทำร้ายหรือญาติพี่น้องของเหยื่อสามารถร้องเรียนต่อผู้มีอำนาจของ อิสราเอลเพื่อขอความเป็นธรรม แต่อะไรคือการลงโทษที่เหมาะสมในกรณีฆาตกรรมหรือทำให้พิการ? ตรงนี้ทำให้ธรรมบัญญัติเข้ามามีบทบาท “ชีวิตแทนชีวิต” “ตาแทนตา” “ฟันแทนฟัน” การลงโทษต้องเหมาะสมกับการกระทำผิด – ไม่มากกว่าความผิดที่ทำลงไป หรือไม่น้อยกว่า เข้มงวดแต่เป็นธรรม และยังถูกออกแบบเพื่อป้องกันและยับยั้งการกระทำผิดนั้นๆด้วย เป็นการยื่นมือเข้าไปจัดการกับผู้ทำผิดแทนเหยื่อหรือครอบครัวของเหยื่อ นำคนทำผิดเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม ถูกออกแบบมาให้เป็นหลักเกณฑ์สำหรับความยุติธรรมที่เหมาะสม ออกแบบมาให้ลงโทษผู้กระทำผิดอย่างเหมาะสมด้วย

แต่มีการบิดเบือนและนำกฎหมายนี้ไปใช้อย่างผิดๆ ทำให้เข้าใจผิดในสมัยนี้พอๆกับเข้าใจผิดในสมัยของพระเยซู – บัญญัติที่ถูกออกแบบมาเพื่อป้องกันการเอาคืนกันเอง กลับถูกใช้เพื่อไปสร้างความชอบธรรมให้ตนเองและพรรคพวก

การเข้าใจธรรมบัญญัติผิดกล่าวว่า ถ้ามีคนตบหน้าคุณ ก็ให้ตบคืน (เพราะมีบอกไว้ว่า ตาแทนตา และฟันแทนฟัน) ถ้ามีใครมาฟ้องร้องคุณ ฟ้องกลับเลย ถ้าทหารโรมันบังคับให้คุณแบกของไปให้เขาหนึ่งกิโลเมตร อย่าไปยอม สู้เลย พระเยซูกำลังเผชิญหน้ากับการสอนและกรอบความคิดเช่นนี้

ผมขอทำความเข้าใจให้ชัดเจน พระเจ้าต้องการนำการแก้แค้นออกไปจากมือของเรา เราอาจนำไปให้กับผู้ปกครองบ้านเมือง ถ้าเหมาะสม แต่ถ้ายังไม่ได้รับความเป็นธรรม นำไปมอบให้พระเจ้าครับ อย่างที่ อ เปาโลกล่าวไว้ในหนังสือโรม :

อย่าทำชั่วตอบแทนชั่วแก่ผู้หนึ่งผู้ใดเลย แต่จงมุ่งกระทำสิ่งที่ใครๆก็เห็นว่าดี … ดูก่อนท่านผู้เป็นที่รักของข้าพเจ้าอย่าทำการแก้แค้นแต่จงมอบการนั้นไว้แล้ว แต่พระเจ้าจะทรงลงพระอาชญา เพราะมีคำเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า “การแก้แค้นเป็นของเรา เราเองจะตอบสนอง” (โรม 12:17, 19)

“บัญญัติแห่งการเอาคืน” บ่งไว้ชัดเจนถึงสามครั้งในพระคัมภีร์เดิม

ที่แรกในอพยพ 21:22-25 บัญญัติขึ้นเพื่อช่วยปกป้องสตรีมีครรภ์และบุตรจากการถูกทำร้ายให้บาดเจ็บ หรือถึงตาย เพราะถูกลูกหลงจากพวกผู้ชายที่ต่อสู้กัน

ที่สองในเลวีนิติ 24:17-22 ใช้ในกรณีเกิดการฆ่ากัน หรือตั้งใจทำให้อีกฝ่ายเสียโฉมหรือพิการ สำหรับผม บัญญัติข้อนี้ชัดเจนมากในการตัดสินคดีความ มีบัญญัติบทลงโทษทั้งคดีใหญ่ หรือคดีที่ไม่ถึงตาย

“17 ผู้ที่ฆ่าคนตายจะต้องถูกโทษถึงตาย18 ผู้ที่ฆ่าสัตว์ของเขาจะต้องชดใช้ชีวิตแทนชีวิต 19 ถ้าผู้ใดกระทำให้เพื่อนบ้านเสียโฉมเขากระทำให้เสียโฉมอย่างไรก็ให้กระทำแก่ เขาอย่างนั้น 20 กระดูกหักแทนกระดูกหักตาแทนตาฟันแทนฟันเขากระทำให้เสียโฉมอย่างไรเขาก็ต้อง ถูกทำให้เสียโฉมอย่างนั้น 21ผู้ใดที่ฆ่าสัตว์ของเขาต้องเสียค่าชดใช้และผู้ใดที่ฆ่าคนให้ผู้นั้นถูกโทษ ถึงตาย 22 เจ้าจงมีกฎหมายอย่างเดียวกันสำหรับคนต่างด้าวและสำหรับชาวเมืองเพราะเราคือ พระเยโฮวาห์พระเจ้าของเจ้า” (เลวีนิติ 24:17-22)

มีตัวอย่างบทลงโทษหลายแห่งในพระคัมภีร์เดิม แต่มีอยู่หนึ่งที่ในเรื่องถูกทำให้พิการในหนังสือผู้วินิจฉัย 1:6-7

6 อาโดนีเบเซกหนีไปแต่เขาตามจับได้ตัดนิ้วหัวแม่มือและนิ้วหัวแม่เท้าของ ท่านออกเสีย 7 อาโดนีเบเซกกล่าวว่า “มีกษัตริย์เจ็ดสิบองค์ที่มีหัวแม่มือและหัวแม่เท้าด้วนเก็บเศษอาหารอยู่ใต้ โต๊ะของเราเรากระทำแก่เขาอย่างไรพระเจ้าจึงทรงกระทำแก่เราอย่างนั้น”…

แม้แต่อาโดนีเบเซกที่ถูกตัดนิ้วเท้า ยังตระหนักถึงความยุติธรรมในบทลงโทษ – “นิ้วหัวแม่มือแทนนิ้วหัวแม่มือ – นิ้วหัวแม่เท้าแทนนิ้วหัวแม่เท้า”

ที่สามในเฉลยธรรมบัญญัติ 19:15-21 เป็นการป้องกันเรื่องเบิกพยานเท็จ และใช้ศาลเป็นเครื่องมือลงโทษ หรือกลั่นแกล้งผู้บริสุทธิ์

15 “อย่าให้พยานปากเดียวยืนยันกล่าวโทษผู้หนึ่งผู้ใด ไม่ว่าในเรื่องอาชญากรรม หรือในเรื่องความผิดใดๆซึ่งเขาได้กระทำผิดไป แต่ต้องมีพยานสองหรือสามปาก คำพยานนั้นจึงจะเป็นที่เชื่อถือได้ 16 ถ้ามีพยานกล่าวปรักปรำความผิดของคนหนึ่งคนใด 17 ก็ให้ทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้คดีกันนั้นเข้าเฝ้าพระเจ้า ต่อหน้าปุโรหิตและผู้พิพากษาซึ่งประจำหน้าที่อยู่ในกาลนั้นๆ 18 ผู้พิพากษาจะอุตส่าห์ไต่สวน ถ้าพยานนั้นเป็นพยานเท็จกล่าวปรักปรำพี่น้องของตน เป็นความเท็จ 19 ท่านจงกระทำต่อพยานคนนั้นดังที่เขาตั้งใจจะ กระทำแก่พี่น้องของตน ดังนี้แหละท่านจะกำจัดความชั่วจากท่ามกลางท่านเสีย 20 คนอื่นๆจะได้ยินได้ฟัง และยำเกรงไม่กระทำผิดเช่นนั้นท่ามกลางพวกท่านทั้งหลายอีก 21 อย่าให้นัยน์ตาของท่านเมตตาสงสาร ควรให้ชีวิตแทนชีวิต ตาแทนตา ฟันแทนฟัน มือแทนมือ เท้าแทนเท้า” (เฉลยธรรมบัญญัติ 19:15-21)

อาชญากรรม เจ็ดประเภทที่มีบทลงโทษรุนแรงในพระคัมภีร์เดิม – ผู้เผยพระวจนะเทียมเท็จ – เฉลยธรรมบัญญัติ 13:5 / กราบไหว้รูปเคารพ – เฉลยธรรมบัญญัติ 17:7 / ไม่เชื่อฟังผู้มีอำนาจ – เฉลยธรรมบัญญัติ 17:12 / ดื้อดึงและกบฏ – เฉลยธรรมบัญญัติ 21:21 / หญิงแพศยา – เฉลยธรรมบัญญัติ 22:21 / ล่วงประเวณี – เฉลยธรรมบัญญัติ 22:22-24 / ลักพาตัว – เฉลยธรรมบัญญัติ 24:7 ยังมีกฎหมายเรื่องการโบยตี (เฉลยธรรมบัญญัติ 25:1-4) มีความเป็นไปได้ที่พยานอาจตั้งใจใส่ความเท็จบางคนในข้อหาที่ร้ายแรง และหาทางใช้ระบบศาลเล่นงานผู้บริสุทธิ์ อย่างไรก็ตาม มีสองหนทางป้องกัน 1) พยานปากเดียวไม่เพียงพอสำหรับให้การในศาล ต้องมีอย่างน้อยสองถึงสามปาก และ 2) ต้องมีการสืบสวนอย่างละเอียดโดยปุโรหิตและผู้พิพากษา และถ้าพบว่าพยานนั้นเป็นพยานเท็จเพื่อใส่ร้ายบางคน บทลงโทษที่จะใช้ลงโทษผู้ถูกกล่าวหา จะไปใช้ลงโทษพยานเท็จแทนตามบทบัญญัติแห่งการเอาคืน สำหรับผมนี่คือความชัดเจนเพราะประโยคที่กล่าวว่า “จงปฏิบัติต่อเขาโดยคิดว่าปฏิบัติต่อพี่น้อง” และ “ทั้งนี้เพื่อท่านทั้งหลายจะกำจัดความชั่วเสียจากท่ามกลางท่าน” ซึ่งมักจะปรากฏอยู่ในบริบทของบทลงโทษที่ร้ายแรงในเฉลยธรรมบัญญัติ และยังมีประโยคที่ว่า “อย่าให้นัยน์ตาของท่านเมตตาสงสาร” และ “ควรให้ชีวิตแทนชีวิต”

IV. พระเยซูและบัญญัติตาแทนตา

ให้เรากลับมาที่คำสอนของพระเยซูในมัทธิว 5:38: “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้ว่า…” ทำให้เกิดคำถามและข้อโต้แย้งในชุมชนชาวยิวเรื่องธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์ เดิม และการตีความของพวกธรรมาจารย์และฟาริสี พระเยซูทรงเปรียบเทียบความต่างจากคำสอนของพระองค์กับที่พวกเขาขยายความออกไป โดยไม่มีในพระคัมภีร์เดิม เรื่องการฆ่าคน “ท่านทั้งหลายได้ยินคำซึ่งกล่าวไว้แก่คนโบราณว่า อย่าฆ่าคน ถ้าผู้ใดฆ่าคน ผู้นั้นจะต้องถูกพิพากษาลงโทษ” (มัทธิว 5:21) “เกลียดชังศัตรู” ใน 5:43 ที่พระเยซูทรงใส่เข้าไปในคำสอนไม่ใช่เพื่อให้รายละเอียดต่างมุมจากผู้นำชาว ยิว แต่เพื่อคำสอนของพระองค์ เนื่องจากผู้ฟังรู้อยู่แล้วว่าเปรียบเทียบกับเรื่องใด ตามที่ผมค้นคว้าจากวรรณกรรมโบราณชาวยิว จริยะธรรมเรื่องการเอาคืนได้รับการสนับสนุนค่อนข้างมาก และเป็นเรื่องท้าทายสำหรับผู้นำศาสนายิว (เช่น ไม่ว่าจะในหรือนอกระบบศาล ต้องมีบทลงโทษสำหรับการกระทำให้ผู้อื่นพิการ อาจชดใช้ได้ด้วยเงิน)

สังเกตดูความต่างระหว่างสามประโยคในพระคัมภีร์เดิม เริ่มต้นที่บอกว่า “ชีวิตแทนชีวิต” ไม่มีการนำมาใช้ แต่กลับเริ่มด้วย “ตาแทนตา” จากที่ชาวยิวสรุปไว้ คือแยกประโยคที่เกี่ยวข้องกับบทลงโทษรุนแรงออกจากบทลงโทษที่ทำให้พิการ บทลงโทษที่ทำให้พิการจึงกลายเป็นการสร้างความชอบธรรมให้กับการแก้แค้นส่วน ตัว

แล้วพระเยซูตรัสเรื่องนี้ไว้อย่างไร? “ฝ่ายเราบอกท่านว่า…” (มัทธิว 5:39) สังเกตสิ่งแรกที่พระเยซูตรัสถึงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการทำร้ายถึงชีวิต หรือทำให้พิการ แต่กลับเป็นเรื่องของการดูหมิ่น ความบาดหมาง ความไม่สะดวก และความยุ่งยากรำคาญใจ

พระเยซูตรัสว่า “อย่าต่อสู้คนชั่ว” ซึ่งแปลได้อีกว่าอย่าไปเอาคืนจากคนชั่ว ผมไม่คิดว่าคำตรัสตอนนี้พูดว่าอย่าต่อสู้ความชั่ว (อย่างที่บางฉบับแปล) หรือ “อย่าต่อสู้กับความชั่วร้าย” (หมายถึงมาร) เพราะเท่ากับไม่สอดคล้องกับที่อื่นๆในบริบทนี้ แต่ควรเป็น “คนชั่ว” มากกว่า

พระเยซูหมายความว่าอย่างไร? ใครคือคนชั่ว? ตัวอย่างทั้งสี่ที่ตามมา อธิบายไว้อย่างชัดเจน คนชั่วคือ 1) คนที่ตบหน้าคุณ 2) คนที่ฟ้องปรับเอาเสื้อคุณ 3) คนที่สั่งให้คุณเดินแบกของไปหนึ่งไมล์ 4) คนที่ขอยืมจากคุณ

จะเห็นมุมมองที่เปลี่ยนไปในคำตรัสของพระเยซู เทียบกับธรรมบัญญัติในพระคัมภีร์เดิม ในพระคัมภีร์เดิมบอกว่าผู้พิพากษาควรทำอย่างไรกับผู้กระทำผิดร้ายแรงที่ถึง ชีวิตหรือพิการ พระเยซูทรงมีมุมมองที่แตกต่าง พระองค์ตรัสในประเด็นว่าเราควรทำอย่างไรถ้าถูกดูหมิ่น หรือบาดหมางกับบางคน ในมุมมองของผม พระเยซูไม่ได้ตรัสว่าศาลหรือผู้ปกครองควรทำอย่างไร แต่สาวกควรทำอย่างไรเมื่อถูกดูหมิ่น หรือมีเรื่องบาดหมางกับผู้อื่น

สาวกควรทำอย่างไรครับ? ไม่ต่อสู้ ไม่เอาคืน? ใช่ครับ แต่พระเยซูทรงเรียกสาวกของพระองค์ให้ทำเกินกว่าแค่ตอบสนองเชิงบวก พระองค์ทรงให้เราทำในสิ่งที่บวกๆ 1) หันแก้มอีกข้างให้ 2) แถมเสื้อคลุมให้ด้วย 3) เดินเพิ่มไปให้อีกหนึ่งไมล์ 4) ให้แก่ผู้ที่ขอยืมหรือขอจากท่าน นี่เป็นตัวอย่างสี่แบบในชีวิตจริงจากศตวรรษที่หนึ่ง ในสถานการณ์ความขัดแย้งและท่าทีที่ควรตอบสนอง ให้เรามาดูในรายละเอียด

ตัวอย่างที่ 1: ถ้าผู้ใดตบแก้มขวาของท่าน ผมไม่ได้หมายถึงคนที่ถนัดซ้ายนะครับ ลูกชายคนเล็กของผมก็ถนัดซ้าย แต่ตัวอย่างของพระเยซูเจาะจงไปคนตบที่ถนัดขวา ถ้าคุณถนัดขวา และต้องตบบางคนที่แก้มขวา คุณจะทำอย่างไร? คุณต้องตบด้วยหลังมือ สำหรับคนยิวการตบด้วยหลังมือสองครั้งเป็นการดูหมิ่นพอๆกลับตบด้วยฝ่ามือ

ถ้ามันเกิดขึ้นกับคุณ ขณะที่คุณกำลังใช้ชีวิตไปตามปกติ มีคนเดินเข้ามา แล้วตบหน้าคุณด้วยหลังมืออย่างไม่เป็นธรรม สัญชาติญาณแรกของคุณคือตบกลับ ภาษาพื้นๆคือ “ตบแทนตบ” รับไบชาวยิวมีกฎที่พูดกันมาปากต่อปากที่เรียกว่ามิชนาห์ บอกว่า คุณไปหาทางเอาคืนที่ในศาล พวกที่ทำการดูหมิ่นคุณอาจต้องจ่าย 200 ซุซ (หน่วยเงิน) สำหรับตบด้วยฝ่ามือ และ 400 สำหรับตบด้วยหลังมือ ในวัฒนธรรมแบบนั้น คุณสามารถนำเรื่องไปขึ้นศาลเพื่อเรียกค่าเสียหายได้

แต่จำได้หรือไม่ พระเยซูทรงแสดงให้เห็นความแตกต่างในระบอบความชอบธรรมของพระองค์กับพวกธร รมาจารย์และฟาริสี เราต้องไม่ตบเอาคืน ไปฟ้องศาล หรือเดินหนีไป หรือแม้แต่ยืนร้อง “แกมาทำแบบนี้ทำไม?” – พระเยซูไม่ได้สอนแบบนี้ แต่ทรงสอนให้ทำอย่างสมัครใจ หันแก้มอีกข้างให้ตบ… น่าทึ่งนะครับ!

ตัวอย่างที่ 2: ถ้าผู้ใดอยากจะฟ้องศาล เพื่อจะปรับเอาเสื้อของท่านไป เราคงสงสัยว่ามีการฟ้องร้องเอาเสื้อด้วยหรือ? คงยากที่จะเข้าใจ ถ้าไม่ย้อนกลับไปดูปูมหลังจากพระคัมภีร์เดิม มาดูกันสักสองตอน

ตอนแรกอยู่ในอพยพ 22:25-27:

“25 “ถ้าเจ้าให้ประชากรของเราคนใดที่เป็นคนจน และอยู่กับเจ้ายืมเงินไป อย่าถือว่าตนเป็นเจ้าหนี้ และอย่าคิดดอกเบี้ยจากเขา 26 ถ้าเจ้าได้รับเสื้อคลุมของเพื่อนบ้านไว้เป็นของประกัน จงคืนของนั้นให้เขาก่อนตะวันตกดิน 27 เพราะเขาอาจมีเสื้อคลุมตัวนั้นตัวเดียว เป็นเครื่องปกคลุมร่างกาย มิฉะนั้นเวลานอนเขาจะเอาอะไรห่มเล่า เมื่อเขาทูลร้องทุกข์ต่อเรา เราจะสดับฟังเพราะเราเป็นผู้มีเมตตากรุณา” (อพยพ 22:25-27)

ตอนที่สองอยู่ในเฉลยธรรมบัญญัติ 24:10-13:

“10 เมื่อท่านทั้งหลายให้พี่น้องขอยืมสิ่งใด อย่าเข้าไปในเรือนของเขาและเอาสิ่งที่เขาใช้เป็นประกัน 11 ท่านจงยืนอยู่ภายนอก และคนที่ยืมนั้นจะนำของประกันออกมาให้ท่านเอง 12 ถ้าเขาเป็นคนยากจน อย่าเอาของประกันนั้นเก็บไว้จนข้ามคืน 13 เมื่อดวงอาทิตย์ตกท่านจงเอาของนั้นมาคืนให้เขา เพื่อเขาจะมีของคลุมตัวเมื่อเวลานอน และอวยพรแก่ท่าน นี่จะเป็นความชอบธรรมแก่ท่าน เฉพาะพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน” (เฉลยธรรมบัญญัติ 24:10-13)

ภายใต้ธรรมบัญญัติเรื่องการขอยืม คนยากจนที่ยืมเงินสามารถนำเสื้อผ้ามาค้ำประกันเพื่อให้แน่ใจว่าจะจ่ายหนี้ คืน เป็นเรื่องปกติในยุคนั้นที่ผู้คนจะสวมเสื้อคลุมบางๆตัวใน และมีเสื้อคลุมหนาตัวนอกเมื่ออากาศหนาว แล้วทำไมถึงนำเสื้อพวกนี้มาเป็นของค้ำประกัน? เพราะถ้าผู้ขอยืมยากจน นั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่เขามี และถ้าตกกลางคืนอากาศเย็น เพราะในทะเลทรายบางช่วงเวลาอากาศจะเย็นลงตอนกลางคืน ดังนั้นในพระคัมภีร์เดิมจึงให้มีการคืนเสื้อคลุมให้กับลูกหนี้ที่ยากจน ตอนกลางคืนทุกคืน สมมุติว่าคนจนขอยืมไปเป็นเวลา 30 วัน (เวลายืมเงินในสมัยนั้นสั้นกว่าสมัยนี้) จะไม่มีการคิดดอกเบี้ย และของที่ยึดไว้ เสื้อคลุมจะต้องถูกเปลี่ยนมือระหว่างผู้ยืมและผู้ให้ยืมทุกวัน วันละสองครั้งเป็นเวลา 30 วัน ผู้ให้ยืมไม่มีสิทธิเข้าไปในบ้านของผู้ยืม และต้องคืนเสื้อคลุมให้ทุกคืน ผู้ยืมต้องนำเสื้อคลุมไปคืนให้ผู้ให้ยืมทุกเช้าจนกว่าจะใช้หนี้ครบ

แต่ถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดละเมิดข้อตกลง? ถ้าผู้ให้ยืมมาหาที่หน้าบ้าน มาขอเสื้อคลุมจากผู้ยืมแล้วถูกปฏิเสธ? ถ้าคนยากจนนั้นรู้สึกว่าได้ใช้หนี้คืนครบถ้วนแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เสื้อคลุมไปเป็นประกันอีก กฎหมายและระบอบศาลต้องเข้ามามีบทบาท พวกฟาริสีได้ทำรายละเอียดกฎเกณฑ์สำหรับใช้ในศาลเพื่อเป็นเครื่องมือจัดการ กับปัญหา

แต่พระเยซู กลับตรัสถึงเรื่องนี้ในอีกรูปแบบ “ถ้าผู้ใดอยากจะฟ้องศาล เพื่อจะปรับเอาเสื้อของท่านไป ก็จงให้เสื้อคลุมแก่เขาเสียด้วย” พระองค์ ไม่ได้บอกว่าให้ฟ้องร้องเอาคืน ไม่ได้บอกว่าไปให้ศาลตัดสินพิสูจน์ว่าคุณไม่ผิด พระองค์ไม่ได้แม้จะตรัสว่า จะผิดจะถูกก็ให้ๆเสื้อคลุมเขาไป ถึงแม้ในเฉลยธรรมบัญญัติจะบอกว่าให้คืนไปตามที่ธรรมบัญญัติระบุไว้ แค่นั้นพอ แต่พระเยซูตรัสว่า ให้เขาไปทั้งเสื้อตัวนอกและตัวใน … น่าทึ่งนะครับ

ในมุมมองของผม พระเยซูไม่เพียงแต่ตั้งมาตรฐานความชอบธรรมที่ต่างจากของพวกธรรมาจารย์และฟา ริสี แต่พระองค์ทรงให้มาตรฐานที่เกินกว่าที่กำหนดไว้ในธรรมบัญญัติโมเสส พระองค์ไม่ได้ขัดแย้ง แต่ก็ไม่เหมือน อย่างที่นักเขียนท่านหนึ่งเขียนไว้ คำสอนของพระเยซูลงลึกไปกว่าช่องทางธรรมดา

ตัวอย่างที่ 3: ถ้าผู้ใดจะเกณฑ์ท่านให้เดินทางไปหนึ่งกิโลเมตร ประวัติศาสตร์เบื้องหลังของเรื่องนี้คือ ในกฎหมายของโรมัน ทหารโรมันสามารถใช้คนในประเทศที่เป็นเมืองขึ้นให้แบกห่อของ หรือของหนักเดินไปเป็นระยะทางหนึ่งกิโลเมตร เป็นข้อบังคับทีไม่มีใครชอบ เกลียดด้วยซ้ำ ถ้าทำก็ทำอย่างชิงชังรังเกียจ พวกธรรมจารย์และฟาริสีเกลียดกฎเกณฑ์นี้มาก เพราะเป็นอำนาจมาจากผู้ครอบครอง มีตัวอย่างจากในพระคัมภีร์ใหม่ในมัทธิว 27:32 เรื่องการแบกของซึ่งซีโมนชาวไซรีนถูกบังคับให้ทำ “ครั้นออกไปแล้วได้พบชาวไซรีนคนหนึ่งชื่อซีโมน จึงเกณฑ์ให้แบกกางเขนของพระองค์ไป”

ในสมัยนั้นชาวยิวหลายคนเกลียดการปกครองของโรมันมาก ในปี ค.ศ. 66/67 พวกเขาลุกขึ้นมาต่อต้านอย่างรุนแรง แต่ก็ถูกเอาคืนอย่างสะบักสะบอมจนถึงชีวิต พระวิหารถูกทำลาย พวกเขาอยากได้พระเมสซิยาห์ในแบบของยูดาส แมคคาบีส์ ที่จะมาโค่นอำนาจโรมันลง ตั้งอิสราเอลขึ้นเป็นเอกราชอีกครั้ง นำการฟืนฟู ความหวังและกำลังใจคืนกลับประเทศ สิ่งนี้คงทำให้คำสอนของพระเยซูเรื่องข้อบังคับของโรมันยิ่งแปลกประหลาดและ เสียดแทงใจผู้ฟังไม่ใช่น้อย

สมมุติว่าทหารโรมันมาเจอคุณแล้วสั่งว่าแบกกล่องนี้ให้ฉันสักหนึ่งไมล์ คุณจะทำอย่างไร?

1. ตอบโต้ทันที ใช้กำลังต่อสู้ขัดขืน?
2. ต่อต้าน พูดปฏิเสธ แล้ววิ่งหนีไป?
3. ยอมทำตามเท่าที่กฎหมายกำหนด แบกไปหนึ่งกิโลเมตร ไม่มากหรือน้อยกว่า? อาจจะบ่นพึมพำไปตลอดทาง
4. แต่พระเยซูไม่ได้สอนแบบนี้เลย พระองค์ตรัสว่า “ก็ให้เลยไปกับเขาถึงสองกิโลเมตร” … น่าทึ่งอีกครั้งครับ

ถ้าผมจะถามขึ้นมาว่า “ทหารโรมันจะตอบสนองอย่างไรเมื่อได้เห็นการกระทำที่เป็นคำพยานทรงพลังจากสาวกของพระเยซู?”

ตัวอย่างที่ 4: ถ้าเขาจะขอสิ่งใดจากท่าน พระวจนะในพระคัมภีร์เดิม เฉลยธรรมบัญญัติ 15:7-10 เป็นที่มาเบื้องหลังคำสอนของพระเยซู :

7 “ถ้าในท่ามกลางท่านทั้งหลายมีคนจนสักคนหนึ่งเป็น พี่น้องของท่านอยู่ในเมืองใดๆ ในแผ่นดินซึ่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่าน ท่านอย่ามีใจแข็ง หดมือของท่านไว้เสียต่อหน้าพี่น้องของ ท่านที่ยากจนนั้น 8 แต่ท่านทั้งหลายจงยื่นมือของท่านให้เขา และให้เขายืมข้าวของพอแก่ความต้องการของเขา ไม่ว่าเป็นข้าวของสิ่งใดๆ …10 ท่านจงให้เขาด้วยเต็มใจ และเมื่อให้เขาแล้วอย่ามีจิตคิดเสียดาย ในกรณีนี้พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านจะทรงอำนวยพระพรแก่ท่าน ในบรรดากิจการทั้งสิ้นของท่านไม่ว่าท่านจะกระทำสิ่งใด (เฉลยธรรมบัญญัติ 15:7-10)

ในพระคัมภีร์เดิม มีคำสอนเกี่ยวกับการยืมและการให้แก่ผู้ที่มีความจำเป็น พวกธรรมาจารย์และฟาริสีก็ทำด้วย แต่ส่วนใหญ่แล้วเต็มไปด้วยระเบียบกฎเกณฑ์ที่ต้องมีการใช้คืนให้ได้ แต่สำหรับคำสอนของพระเยซูในเรื่องนี้ตามที่ลูกาบันทึกให้ข้อมูลเพิ่มเติม

“34 ถ้าท่านทั้งหลายให้ยืมเฉพาะแต่ผู้ที่ท่านหวังจะได้คืนจากเขาอีก จะทรงนับว่าเป็นคุณอะไรแก่ท่าน ถึงแม้คนบาปก็ยังให้คนบาปยืม โดยหวังว่าจะได้รับคืนจากเขาเท่ากัน 35 แต่จงรักศัตรูของท่านทั้งหลาย และทำการดีต่อเขา จงให้เขายืมโดยไม่หวังที่จะได้คืนอีก บำเหน็จของ ท่านทั้งหลายจึงจะมีบริบูรณ์ และท่านทั้งหลายจะเป็นบุตรของพระเจ้าสูงสุด เพราะว่าพระองค์ยังทรงโปรดแก่คนอกตัญญูและคนชั่ว” (ลูกา 6:34-35)

กุญแจสำคัญของวลีนี้คือ “ไม่หวังที่จะได้คืน” พูดอีกแบบคือ ให้ยืมแก่ผู้ที่มีความจำเป็น แต่อย่าคาดหวังจะได้รับเงินคืน ถ้าผู้นั้นไม่สามารถหรือไม่ยอมจ่ายคืน ให้คิดเสียว่าเป็นของขวัญให้เขา คุณว่าบริษัทไฟแนนซ์จะจ้างพระเยซูเข้าทำงานมั้ยครับ?

แล้วเราควรจะทำอย่างไร? ยอมถังแตกเพราะทำตามที่ผู้อื่นขอ? คำแนะนำเดียวที่ผมให้ได้คือคำสอนนี้มีไว้สำหรับพี่น้องที่มีความจำเป็น

สมมุติถ้าเรารู้ว่าบางคนในคริสตจักรตกงาน แล้วมาขอยืมเงิน เราจะทำอย่างไร?

1. เราอาจพูดว่า “ไม่ได้” เราอาจคิดว่า “ทำไมมาวุ่นวายกับเรา?”
2. เราอาจพูดว่า “โอเค” แต่ทำสัญญาที่รัดกุมในเรื่องคืนหรือไม่คืนเงิน ยิ่งทำให้พี่น้องคนนั้นเป็นหนี้มากขึ้นไปอีก
3. หรือเราอาจพูดว่า “ได้” ขอให้จ่ายคืนละกัน แต่ถ้าคืนไม่ได้ ต้องมีทัศนคติตามที่พระเยซูตรัส “ไม่หวังที่จะได้คืน” …น่าทึ่งอีกแล้วครับ

แต่อาจมีคนพูดว่า “ยังไม่เคยถูกใครตบหน้าด้วยหลังมือ มาฟ้องเอาเสื้อคลุม บังคับให้แบกของไปหนึ่งกิโลเมตร หรือเดือดร้อนจนต้องมาขอยืมเงิน” แต่ประเด็นคือนี่เป็นตัวอย่างของสถานการณ์ที่ทำให้ขุ่นเคืองใจ คุณต้องนึกถึงสถานการณ์ที่ทำให้คุณรำคาญหรือขุ่นเคืองใจ แล้วนำหลักการนี้มาใช้ ไม่เพียงแต่ไม่เอาคืน แต่ทำให้มากกว่านั้นโดยเป็นพระพรแก่ผู้ที่ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ

ขอยกตัวอย่างที่ทันสมัยกว่านี้ เป็นเรื่องเชิงลบ วันหนึ่งเมื่อหลายปีที่แล้ว เพื่อนร่วมห้องและผมขับรถไปวอชิงตัน ดีซี กัน ออกจากที่ทำงานขับไปบนทางหลวงสี่เลนช่วงบ่ายที่รถคับคั่ง เพื่อนเป็นคนขับ เราใช้รถฟอร์ด ทันเดอร์เบิร์ดคันใหญ่สมัยปี 1970 การจราจรค่อนข้างแย่ แต่ก็ไปได้เรื่อยๆประมาน 20-30 ไมล์ต่อชั่วโมง จู่ๆก็มีรถซิ่งมาข้างๆแล้วเบียดเข้ามาตัดหน้าเรา เพื่อนผมเหยียบเบรกแทบไม่ทัน ดีที่เข็มขัดดึงเราไว้ไม่ให้หน้ากระแทก เราปลอดภัย รถก็ไม่ได้ชนใคร พอหายตกใจ ผมมองไปที่เพื่อน เห็นใบหน้าเขาเริ่มคุ้มคลั่ง ก่อนจะรู้ตัวเขากระแทกคันเร่งพุ่งไปข้างหน้า ตามรถคันนั้นไป และเริ่มมีการขับไล่กันไปมาบนถนน ไม่กี่นาทีจากนั้น เพื่อนผมแซงขึ้นไปแล้วหักรถเข้าไปตัดหน้า ผมต้องบอกให้เขาหยุด กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ แล้วเราจะเจ็บตัว

เมื่อเราต้องเผชิญสถานการณ์แบบนี้ เมื่อเราถูกดูหมิ่น ทำให้หัวเสีย เรามีสองตัวเลือก: ทำให้สถานการณ์รุนแรงขึ้นไป หรือเราลดทอนความขัดแย้งลงมา เราอาจเป็น “ผู้หว่านการวิวาท” หรือ “ผู้สร้างสันติ” พระเยซูตรัสในคำเทศนาบนภูเขาว่า “บุคคลผู้ใดสร้างสันติ ผู้นั้นเป็นสุข เพราะว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเขาว่าเป็นบุตร” (มัทธิว 5:9) เราจะเป็นผู้สร้างสันติเมื่อเราลดทอนความขัดแย้งลงมา และขยายขอบเขตแห่งพระพรออกไป

เมื่อเราหันแก้มอีกข้างให้ เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

เมื่อเราทำดีเกินกว่าที่บัญญัติไว้ เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

เมื่อเราเดินเพิ่มให้อีกหนึ่งกิโล เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

เมื่อเราให้แก่พี่น้องที่เดือดร้อน เราก็เป็นผู้สร้างสันติ

สำหรับผมและพวกเรา ความยากในการนำคำสอนของพระเยซูมาใช้คือการกำหนดขอบเขตความพอเหมาะ มีอีกหลายสถานการณ์ที่สามารถนำหลักการนี้ไปใช้ เพียงแต่เราไม่อยากทำ หรือทำเฉพาะที่สะดวกกายสบายใจ เราควรนำหลักการนี้ไปใช้ในคริสตจักรหรือไม่? เปโตรนำคำสอนของพระเยซูมาใช้ในความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องในพระคริสต์ ท่านกล่าวว่า :

8 ในที่สุดนี้ ท่านทั้งหลายจงเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เห็นอกเห็นใจกัน รักกันฉันพี่น้อง มีจิตใจอ่อนโยนและอ่อนน้อม 9 อย่าทำการร้ายตอบแทนการร้าย อย่าด่าตอบการด่า แต่ตรงกันข้ามจงอวยพรแก่เขา ด้วยว่าพระองค์ได้ทรงเรียกให้ท่านกระทำเช่นนั้น เพื่อท่านจะได้รับพระพร (1เปโตร 3:8-9)

ขอแตะเข้าไปในพื้นที่หนึ่งที่ผมรู้สึกว่าไม่ค่อยมีการนำไปใช้เท่าไร ในประวัติศาสตร์ และในบางคริสตจักรสมัยนี้ คำสอนนี้ถูกนำไปใช้เพื่อโต้แย้งเรื่องความสงบสุขของบ้านเมืองเมื่อเกี่ยวกับ สงคราม หรือบทลงโทษที่รุนแรง ทำให้รู้สึกว่าเราควรมองไปที่ผู้ฟังของพระเยซูในตอนนั้น พระองค์ไม่ได้ตรัสกับผู้ปกครองโรมัน หรือแม้แต่เจ้าหน้าที่ฝ่ายกฎหมายชาวยิว ดูมัทธิว 5:1 เมื่อพระเยซูประทับแล้ว “เหล่าสาวก” ของพระองค์มาเฝ้าพระองค์ เป็นคำสอนว่าสาวกของพระองค์ควรทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ เหล่านี้เป็นส่วนตัว เป็นยิ่งกว่าการกระทำที่พลิกกลับด้าน เพื่อละลายความขัดแย้ง นอกจากนั้นยังเป็นการนำพระพรไปสู่คู่กรณีด้วย

V. บทสรุป

นี่เป็นคำสอนที่ยากเอาการของพระเยซูหรือ? ใช่ครับ ทำได้ยากมาก แต่สำหรับสาวกของพระองค์ ไม่เกินขอบเขตความสามารถหรอกครับ

ผมอยากจะจบบทเรียนนี้โดยสะท้อนให้เห็นความจริงว่า พระเยซูทรงดำเนินชีวิตตามที่พระองค์สอน ซึ่งเราเห็นได้เด่นชัด ไม่ว่าเมื่อถูกจับกุม ถูกไต่สวน หรือแม้กระทั่งถูกนำไปตรึงกางเขน

เมื่อถูกจับกุม ยูดาส หนึ่งในสาวกสิบสองคน ได้เข้าไปหาพระเยซูพร้อมกับทหารโรมัน พระเยซูไม่ได้ตรัสว่า “แก ไอ้คนสกปรก ขี้โกง ทรยศหักหลัง” พระองค์กลับตรัสว่า “สหายเอ๋ย มาที่นี่ทำไม?” เปโตรก็พร้อมเข้าไปขัดขวาง ชักดาบออกมาฟันหูทาสของมหาปุโรหิต แต่พระเยซูทรงปรามไว้ ตรัสว่าบรรดาผู้ถือดาบจะต้องพินาศเพราะดาบ และทรงต่อหูคืนให้ทาสผู้นั้น พระเยซูไม่ได้ต่อสู้คนชั่ว (มัทธิว 26:47-57)

ก่อนการไต่สวน พวกทหารเอามือมาตบพระองค์ เยาะเย้ยว่า “จงเผยให้เรารู้ว่าใครตบเจ้า” (มัทธิว 26:28) ตามที่อิสยาห์ทำนายถึงพระองค์ “ข้าพเจ้า หันหลังให้แก่ผู้ที่โบยตีข้าพเจ้า และหันแก้มให้แก่คนที่ดึงเคราข้าพเจ้าออก ข้าพเจ้าไม่หนีหน้า จากความอายแก่การถ่มน้ำลายรด” (อิสยาห์ 50:6) พระเยซูทรงหันแก้มให้ผู้ที่ตบพระองค์

ที่ไม้กางเขน พระเยซูทรงยอมให้พวกทหารมาเอาเสื้อทั้งสองของพระองค์ไป ยอห์นเขียนว่า :

23 ครั้นพวกทหารตรึงพระเยซูไว้ที่กางเขนแล้ว เขาทั้งหลายก็เอาฉลองพระองค์มาแบ่งออกเป็นสี่ส่วนให้ทหารคนละส่วน เว้นแต่ฉลองพระองค์ชั้นใน ฉลองพระองค์ชั้นในนั้นไม่มีตะเข็บ ทอตั้งแต่บนตลอดล่าง 24 เหตุฉะนั้นเขาจึงปรึกษากันว่า “เราอย่าฉีกแบ่งกันเลย แต่ให้เราจับฉลากกันจะได้รู้ว่าใครจะได้” ทั้งนี้เพื่อให้เป็นจริงตามข้อพระธรรมที่ว่า “เสื้อผ้าของข้าพระองค์ เขาก็แบ่งกัน ส่วนเสื้อของข้าพระองค์ เขาจับฉลากกัน” (ยอห์น 19:23-24)

พระองค์ทรงยอมให้เสื้อเขาไปทั้งสองตัว

และท้ายที่สุด ที่บนกางเขน ผู้คนต่างก็ร้องตะโกนเหยียดหยามพระเยซู ถ้าเป็นบุตรของพระเจ้า “ถ้าเขาเป็นพระคริสต์ของพระเจ้าที่ทรงเลือกไว้ ให้เขาช่วยตัวเองเถิด” แต่แทนที่จะตอบโต้ พระเยซูกลับทูลขอพระเจ้าว่า “โอพระบิดาเจ้าข้า ขอโปรดอภัยโทษเขาเพราะว่า เขาไม่รู้ว่า เขาทำอะไร” (ลูกา 23:34)

¹ 185ลิขสิทธิ์ ของ Copyright 2003 by Community Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081 ปรับจากต้นฉบับเดิมบทเรียนที่ 23 ของบทเรียนต่อเนื่องพระกิตติคุณมัทธิว จัดทำโดย เจมส์ เอฟ ดาวิส 3 สิงหาคม 2003

² 186 รวบรวมจากรายงานข่าวที่เกี่ยข้อง 10 มิถุนายน 2003

³ 187เรื่องเล่าจากการประชุมภาคพื้นตะวันตกเฉียงใต้ของสมาคม Evangelical Theological Society in Dallas, Texas, มีนาคม 2002

⁴ 188 พระวจนะภาษาอังกฤษส่วนใหญ่นำมาจากฉบับแปล The Holy Bible, New King James Version. Copyright 1979, 1980, 1982 by

Introduction¹

A number of years ago, two of my friends and I were traveling in India. We were flying on a brand new Airbus from Delhi to Hyderabad, and while we were in mid-air an alarm went off. There was no indication from the performance of the aircraft that anything was wrong, but the crew was scurrying about in a way that struck me as funny. My sense was that nothing was really wrong, but that an alarm had been set off for some unexplained reason. No one seemed to know how to turn the alarm off, and eventually it was silenced, and we continued on to our destination without further incident.

It was several years later that I found out one of the men traveling with me had a very different perspective on that incident. My friend described what sounded like a near-death experience on an airplane. Then I realized he was talking about something that happened when I was with him, and I couldn’t imagine what it could be. He then explained his perspective of that same incident with the malfunctioning alarm on the Airbus headed for Hyderabad. While I was laughing, he was saying his last prayer.

People simply see things differently. That is part of the reason we have four Gospels in the New Testament with overlapping accounts of events in Israel’s history in the Old Testament. Sometimes it is not a difference in perspective, but a difference in the author’s purpose. For example, in 2 Samuel 1, David eulogizes Saul and Jonathan together, praising them as men who are great and courageous.² A funeral is not the time to emphasize the failures and sins of the deceased. Indeed, David never seems to speak ill of Saul, except in his private conversations with Jonathan and in his prayers.³

We certainly see a significant difference in the account of 1 Kings 1from that recorded in the final chapters of 1 Chronicles.⁴ From the 1 Chronicles account, we might conclude that the transition from David’s reign as Israel’s king to Solomon’s was smooth and carefully orchestrated. When we come to our text in 1 Kings 1, the transition of power looks quite different. It appears that the scepter must be pried from David’s grasp and handed to Solomon. There is a good deal of intrigue in this account as well. We are saddened when we learn that Joab betrayed David and switched his allegiance to Adonijah, along with Abiathar the priest. We note the way in which Nathan and Bathsheba must “manage” David to get him to act. We wonder why we are told about the need for David to have a beautiful young virgin to warm him.

Speaking of different perspectives, our perspective in this lesson is quite different from that in our last lesson. Then we looked at David’s sin with Bathsheba as the result of David taking, as it were, an early retirement from his responsibilities as Israel’s king. This lesson approaches our text from a very different perspective. Here in 1 Kings 1, David resists retirement altogether, waiting until he has “one foot in the grave and the other on a banana peel” to pass the scepter to his son, Solomon.

Our text is not only fascinating, it is crucial in its implications and applications to you and to me as individuals, and to us as a church. Let us listen well to these inspired words and ask God to use His Holy Spirit to communicate the message we need to hear.

David and Abishag
1 Kings 1:1-4

1 King David was very old; even when they covered him with blankets, he could not get warm. 2 His servants advised him, “A young virgin must be found for our master, the king, to take care of the king’s needs and serve as his nurse. She can also sleep with you and keep our master, the king, warm.” 3 So they looked through all Israel for a beautiful young woman and found Abishag, a Shunammite, and brought her to the king. 4 The young woman was very beautiful; she became the king’s nurse and served him, but the king did not have sexual relations with her (1 Kings 1:1-4).

Before we look at our text, I would remind you of an earlier incident which prompted David’s men to insist that David no longer lead them into battle as he had once done:

15 Another battle was fought between the Philistines and Israel. So David went down with his soldiers and fought the Philistines. David became exhausted. 16 Now Ishbi-Benob, one of the descendants of Rapha, had a spear that weighed three hundred bronze shekels, and he was armed with a new weapon. He had said that he would kill David. 17 But Abishai the son of Zeruiah came to David’s aid, striking the Philistine down and killing him. Then David’s men took an oath saying, “You will not go out to battle with us again! You must not extinguish the lamp of Israel!” (2 Samuel 21:15-17)

As David grew older, some of his activities as a young man had to be set aside. One of these was leading his army in battle. The incident described above demonstrated that David should no longer take on “Goliath’s” in battle for two very good reasons. First, David was getting too old for this kind of strenuous activity. David became exhausted while fighting Ishbi-Benob, another Philistine giant. Abishai recognized what was happening and came to David’s aid, striking down the giant himself. David no longer had the strength for battle he once possessed. Second, there was no longer a need for David to take on giants because a number of his men did so with great success. It was one thing for David to take on Goliath when none of the Israelites had the courage or faith to do so. Now, a number of men have been inspired by David’s faith and courage, and they have taken over the “giant-killing” task.

This is not the kind of “retirement” we saw in our last lesson – David’s “early retirement” of staying in Jerusalem while Joab and the army of Israel fought the Ammonites. This “early retirement” was not due to David’s age or lack of strength; it was due to his lapse in character. Since then, David had grown older, and his strength had waned. It was not yet time for David to step down, but it was time for him to cut back in certain strenuous activities. (My wife has been telling me the same thing – no more swapping engines or transmissions.)

When we come upon David in 1 Kings 1, he is now at the end of his life. He is an old man now, and most of his strength is gone. What a pathetic sight this once vibrant man must have been as he lay shivering because he could not get warm. I am fascinated at the counsel the king’s “servants” gave.⁵ They concluded that the king needed a beautiful young virgin to care for his needs, which included lying beside the king. This beautiful young woman’s “ministry” to David was far from just that of a servant, or even a nurse. From what we know of David, and from what we now read in our text, it seems obvious that David’s servants expected this beautiful young woman to “get David’s motor going” once again. The reality is that David did not “know” Abishag because he could not.⁶

The thrust of these first four verses of 1 Kings 1 characterizes David’s overall condition, his capacity to lead if you would. What we see in our text is far from encouraging. Bluntly put, David is “over the hill,” not only unable to lead the army, or the nation, but even unable to live a normal life. David’s inability to “know” Abishag is but the first instance of David’s lack of knowledge in our text, as we will soon see. Up to this point, we should see that David lacks the capacity to lead the nation, and further events will only serve to prove this.

Adonijah

Adonijah was the fourth of David’s sons born to him while he reigned as king of Judah in Hebron:⁷

2 Now sons were born to David in Hebron. His firstborn was Amnon, born to Ahinoam the Jezreelite. 3 His second son was Kileab, born to Abigail the widow of Nabal the Carmelite. His third son was Absalom, the son of Maacah daughter of King Talmai of Geshur. 4 His fourth son was Adonijah, the son of Haggith. His fifth son was Shephatiah, the son of Abitail. 5 His sixth son was Ithream, born to David’s wife Eglah. These sons were all born to David in Hebron (2 Samuel 3:2-5).

Amnon, David’s firstborn son, raped his sister Tamar and was then killed by his brother Absalom. Absalom, David’s third son, is killed by Joab because he sought to take the kingdom from his father. No one knows what became of Kileab, the son of Abigail,⁸ so he is presumed by most to be dead.⁹ The fourth son, Adonijah, is thus first in line for the throne, if reckoned only by birth order. This is the new contender for the throne.

I am tempted to refer to Adonijah as “Absalom II,” because there are definite similarities between the two. Both are sons of David. Each, in his own time, was next in line for the throne when considered in terms of birth order. Both men were handsome,¹⁰ and both made a show of their royal status by riding about in a chariot with fifty men running before them.¹¹ Both sought to take over the kingdom while their father was still living. Absalom seemed to make his appeal to the general populace, while Adonijah sought to win the favor of some of Israel’s leaders. Absalom would not hesitate to kill David and many others to grasp the throne; Adonijah may at least have been willing to kill any rivals or threats to his reign.¹²

David’s performance as a father has not been stellar. He foolishly sent Tamar to Amnon¹³ and thus facilitated her violation by her brother. He did not deal well with Absalom, either,¹⁴ thus contributing to Absalom’s revolt. Now, once again, we find David failing as a father:

(Now his father had never corrected him by saying, “Why do you do such things?” He was also very handsome and had been born right after Absalom.) (1 Kings 1:6)

We would probably say today that Adonijah was a royal brat. He had everything he wanted and was never called to account for his actions.

It seems as though Adonijah would have known that Solomon was the heir apparent. He certainly would have noted David’s reluctance to designate his successor and the degree to which David was out of touch and out of control of his kingdom. Waiting for David’s death would not be to his advantage. But if he could act decisively before David’s death, especially with the support of some of David’s most loyal officials, he could seize the throne. If need be, he could even eliminate Solomon and his mother, so that the designated heir to the throne would no longer pose a threat to his plans.

Somehow Adonijah succeeded in obtaining the support of some of David’s most devoted officials, specifically Joab and Abiathar. Joab was the commander of Israel’s armies, and this was crucial because successful coups require the support of the armed forces of the nation. If Joab could maintain the loyalty and support of his army, then Adonijah’s victory seemed almost certain. Abiathar shared the high priesthood with Zadok;¹⁵ Abiathar cast his lot with Adonijah, while Zadok remained faithful to David, and thus to Solomon. No doubt Adonijah planned to have Abiathar anoint him as Israel’s next king, thus giving the appearance of divine a.pproval

While Adonijah had managed to gain the support of some key leaders, he had not gained the support of all. Zadok, the other high priest, Benaiah (one of David’s top military commanders), Nathan the prophet, ¹⁶and David’s elite warriors (the Kerethites and Pelethites – see verse 38) remained loyal to their king.

Adonijah made his intentions clear – he definitely intended to be Israel’s next king. He sounds rather like some politicians today, announcing their candidacy for president. He acquired all of the trappings of royalty and flaunted them to buttress his intentions:

Now Adonijah, son of David and Haggith, was promoting himself, boasting, “I will be king!” He managed to acquire chariots and horsemen, as well as fifty men to serve as his royal guard (1 Kings 1:5).

When the time was right, Adonijah held a feast, a seemingly apt occasion to designate himself as David’s replacement.¹⁷ Things appeared to be going according to Adonijah’s plan.

Nathan to the Rescue
1 Kings 1:11-14

11 Nathan said to Bathsheba, Solomon’s mother, “Has it been reported to you that Haggith’s son Adonijah has become king behind our master David’s back? 12 Now let me give you some advice as to how you can save your life and your son Solomon’s life. 13 Visit King David and say to him, ‘My master, O king, did you not solemnly promise your servant, “Surely your son Solomon will be king after me; he will sit on my throne”? So why has Adonijah become king?’ 14 While you are still there speaking to the king, I will arrive and verify your report” (1 Kings 1:11-14).

This is really great drama. It would seem that Adonijah’s banquet has already begun, and it will not be long before this usurper is proclaimed king. (Perhaps the plan was for Abiathar to anoint him as king during the feast, and then Joab would lead a procession to Jerusalem, where Adonijah would take the throne.) Time was of the essence. Something had to be done, and done quickly.

Nathan knew what Adonijah was up to. It seems to me that Nathan was also clear on the fact that Solomon was God’s choice as David’s successor. This may have been made known to him shortly after Solomon’s birth, and perhaps this text is an indication of Solomon’s favored status before God:

24 So David comforted his wife Bathsheba. He went to her and had marital relations with her. She gave birth to a son, and David named him Solomon. Now the Lord loved the child 25 and sent word through Nathan the prophet that he should be named Jedidiah for the Lord’s sake (2 Samuel 12:24-25).

Nathan had played a very significant role in David’s life and his reign as king. Nathan was the prophet through whom God conveyed the Davidic Covenant, God’s promise to build David a “house” (a dynasty) as we find in 2 Samuel 7. It was also Nathan who confronted David regarding his sin with Bathsheba and the murder of Uriah her husband (2 Samuel 12). As we can see from the text above, it was also Nathan who conveyed God’s favor toward Solomon. Now, it somehow seems fitting that Nathan would be the one to become aware of Adonijah’s scheme and to see to it that David is informed that he is in the process of declaring himself to be king of Israel. He does so by enlisting Bathsheba’s support.

Nathan not only informs Bathsheba of Adonijah’s plot but makes it clear to her that should he succeed in usurping the throne, both she and her son Solomon would likely be killed. When Adonijah seizes power, he will not leave any rivals, especially Solomon. Nathan instructs Bathsheba to approach David and remind him of his oath to her that Solomon would reign in his place. She is then to ask David if he intends to keep his oath. If so, then how is it that Adonijah has become king? (Granted, Adonijah is only in the process of achieving this, but asking her question as Nathan has instructed serves to underscore the urgency of the situation and thus the need for an immediate response from David.)

The King and I
1 Kings 1:15-21

15 So Bathsheba visited the king in his private quarters. (The king was very old, and Abishag the Shunammite was serving the king.) 16 Bathsheba bowed down on the floor before the king. The king said, “What do you want?” 17 She replied to him, “My master, you swore an oath to your servant by the Lord your God, ‘Solomon your son will be king after me and he will sit on my throne.’ 18 But now, look, Adonijah has become king! But you, my master the king, are not even aware of it! 19 He has sacrificed many cattle, steers, and sheep and has invited all the king’s sons, Abiathar the priest, and Joab, the commander of the army, but he has not invited your servant Solomon. 20 Now, my master, O king, all Israel is watching anxiously to see who is named to succeed my master the king on the throne. 21 If a decision is not made, when my master the king is buried with his ancestors, my son Solomon and I will be considered state criminals” (1 Kings 1:15-21).

I can only imagine Bathsheba’s emotional response when she came to the king while he was being served by Abishag. Nevertheless, she bowed before the king and carried out Nathan’s instructions. She first reminded David of the oath he swore to give the throne to Solomon. Next, she informs David that Adonijah has seized the throne, and he does not even know¹⁸ it (verse 18). Bathsheba then tells David what Adonijah is doing at this very moment to finalize his coup. He is sacrificing many cattle for the feast to which he has invited all of David’s sons, except Solomon, along with Abiathar the priest and Joab the commander of the army. If David does not act promptly, the deed will already have been done, and Solomon and his mother will become criminals.

Confirming Testimony
1 Kings 1:22-27

22 Just then, while she was still speaking to the king, Nathan the prophet arrived. 23 The king was told, “Nathan the prophet is here.” Nathan entered and bowed before the king with his face to the floor. 24 Nathan said, “My master, O king, did you announce, ‘Adonijah will be king after me; he will sit on my throne’? 25 For today he has gone down and sacrificed many cattle, steers, and sheep and has invited all the king’s sons, the army commanders, and Abiathar the priest. At this moment they are having a feast in his presence, and they have declared, ‘Long live King Adonijah!’ 26 But he did not invite me – your servant – or Zadok the priest, or Benaiah son of Jehoiada, or your servant Solomon. 27 Has my master the king authorized this without informing your servants who should succeed my master the king on his throne?” (1 Kings 1:22-27)

Nathan’s timing was perfect. He arrived while Bathsheba was still speaking, so that he was able to confirm all that she had said. It would appear that Bathsheba said her piece and then left.¹⁹ Nathan does not give a “Thus saith the Lord;” he simply asks David a question. Did David proclaim Adonijah to be his successor? That was certainly the appearance of the day’s events. He then told of the sacrifice, the feast, and those who were invited. Those at the feast were proclaiming Adonijah as the king, and all this was done without Nathan, Zadok, Benaiah, or Solomon, who had been deliberately excluded from these festivities. “Is it true,” Nathan asks David, “that you have authorized this without making it known to your most faithful servants?”

David Comes to Life
1 Kings 1:28-35

28 King David responded, “Summon Bathsheba!” She came and stood before the king. 29 The king swore an oath: “As certainly as the Lord lives (he who has rescued me from every danger), 30 I will keep today the oath I swore to you by the Lord God of Israel: ‘Surely Solomon your son will be king after me; he will sit in my place on my throne.’” 31 Bathsheba bowed down to the king with her face to the floor and said, “May my master, King David, live forever!” 32 King David said, “Summon Zadok the priest, Nathan the prophet, and Benaiah son of Jehoiada.” They came before the king, 33 and he told them, “Take your master’s servants with you, put my son Solomon on my mule, and lead him down to Gihon. 34 There Zadok the priest and Nathan the prophet will anoint him king over Israel; then blow the trumpet and declare, ‘Long live King Solomon!’ 35 Then follow him up as he comes and sits on my throne. He will be king in my place; I have decreed that he will be ruler over Israel and Judah” (1 Kings 1:28-35).

For a few moments, David acts like the king he is supposed to be. If Abishag could not warm David up, the reports of Bathsheba and Nathan did. Can’t you just see him pushing Abishag out of his bed, setting up, and issuing orders? He first summoned Bathsheba, assuring her that he would keep his oath and that he would see to it that Solomon, her son, became king in his place. In gratitude and humility, Bathsheba bowed before David saying, “May my master, King David, live forever!” (verse 31). And so he would, thanks to his descendant, the Son of David, Messiah.

Then David summoned Zadok the priest, Nathan the prophet, and Benaiah son of Jehoiada. When they appeared before him, David gave the authorization and instructions whereby Solomon would be declared King of Israel that very day. They were to go with David’s servants and place Solomon on his mule, then lead him down to the valley just below Jerusalem to the Gihon spring²⁰ and there anoint him king, blowing the trumpet to declare Solomon King of Israel. Benaiah responded, embracing Solomon as the one the Lord would bless, even as He had David.

Mission Accomplished
1 Kings 1:38-40

38 So Zadok the priest, Nathan the prophet, Benaiah son of Jehoiada, the Kerethites, and the Pelethites went down, put Solomon on King David’s mule, and led him to Gihon. 39 Zadok the priest took a horn filled with olive oil from the tent and poured it on Solomon; the trumpet was blown and all the people declared, “Long live King Solomon!” 40 All the people followed him up, playing flutes and celebrating so loudly they made the ground shake (1 Kings 1:38-40).

While Adonijah and his guests celebrated their feast, Solomon was being officially designated as David’s successor. Zadok the priest anointed Solomon, and Nathan the prophet gave evidence of God’s appointment. David’s mule provided another indication that Solomon was David’s choice for Israel’s king. While a few key leaders toasted Adonijah as king, the people of Jerusalem embraced Solomon as their king. Adonijah’s plan had failed as he is soon to discover.

God Rains on Adonijah’s Parade
1 Kings 1:41-48

41 Now Adonijah and all his guests heard the commotion just as they had finished eating. When Joab heard the sound of the trumpet, he asked, “Why is there such a noisy commotion in the city?” 42 As he was still speaking, Jonathan son of Abiathar the priest arrived. Adonijah said, “Come in, for an important man like you must be bringing good news.” 43 Jonathan replied to Adonijah: “No! Our master King David has made Solomon king. 44 The king sent with him Zadok the priest, Nathan the prophet, Benaiah son of Jehoiada, the Kerethites, and the Pelethites and they put him on the king’s mule. 45 Then Zadok the priest and Nathan the prophet anointed him king in Gihon. They went up from there rejoicing, and the city is in an uproar. That is the sound you hear. 46 Furthermore, Solomon has assumed the royal throne. 47 The king’s servants have even come to congratulate our master King David, saying, ‘May your God make Solomon more famous than you and make him an even greater king than you!’ Then the king leaned on the bed 48 and said this: ‘The Lord God of Israel is worthy of praise because today he has placed a successor on my throne and allowed me to see it’” (1 Kings 1:41-48).

Adonijah had been planning for this day for a long time, and now he appears to be basking in the glory of his self-proclaimed ascent to the throne. Those gathered around him are those who have assisted him in his rise to power. They have, in fact, staked their future on Adonijah’s success. From all appearances, it is a “done deal.” As someone has said, “It’s all over but the shouting.” In fact, the shouting has commenced (see verse 25). But in the midst of their celebration just outside the city of Jerusalem an even more thunderous celebration was heard coming from within Jerusalem. Joab heard the sound of the trumpet (I suppose a military commander would be especially alert for the sounding of a trumpet) and inquired about it just as Jonathan (the son of Abiathar the priest who supported Adonijah) arrived from the city. Adonijah assumed this must be a harbinger of good news, but it was quite the contrary, as Jonathan announced. David had just proclaimed Solomon to be the new king of Israel. And so he told Adonijah what had been going on back in Jerusalem, rendering all of this usurper’s efforts worthless.

Seeking to Salvage the Situation
1 Kings 1:49-53

49 All of Adonijah’s guests panicked; they jumped up and rushed off their separate ways. 50 Adonijah feared Solomon, so he got up and went and grabbed hold of the horns of the altar. 51 Solomon was told, “Look, Adonijah fears you; see, he has taken hold of the horns of the altar, saying, ‘May King Solomon solemnly promise me today that he will not kill his servant with the sword.’” 52 Solomon said, “If he is a loyal subject, not a hair of his head will be harmed, but if he is found to be a traitor, he will die.” 53 King Solomon sent men to bring him down from the altar. He came and bowed down to King Solomon, and Solomon told him, “Go home” (1 Kings 1:49-53).

When I read these words, I am reminded of those who were accusing the woman caught in the act of adultery in a way that would put Jesus at odds with the Law of Moses:

7 When they persisted in asking him, he stood up straight and replied, “Whoever among you is guiltless may be the first to throw a stone at her.” 8 Then he bent over again and wrote on the ground. 9 Now when they heard this, they began to drift away one at a time, starting with the older ones, until Jesus was left alone with the woman standing before him (John 8:7-9).

Those who attended Adonijah’s feast had taken a certain risk when they chose to identify themselves with his cause of seizing the throne. If he had succeeded, they would have been given places of leadership as a part of his administration. But if he failed, they would go down with him. It is no wonder that folks couldn’t get away from this feast fast enough! Adonijah seized the horns of the altar, hoping that Solomon would have mercy on him. And he did, so long as Adonijah remained a loyal subject. So Adonijah was brought down from the altar to appear before Solomon, to whom he bowed down in submission (at least for the moment). Solomon then sent him to his home.

Conclusion

In some ways, the circumstances of this text are a far cry from anything we experience today, but having said this, there are a number of ways in which 1 Kings 1 does relate to us. I would like to suggest a few by way of application.

(1) The text is but one more example of the sovereignty of God. When I speak of the sovereignty of God, I am referring to God’s absolute control over this world, and in particular, His ability to bring to pass every plan and promise He has made. I love the way Nebuchadnezzar put it, many years later:

34 But at the end of the appointed time I, Nebuchadnezzar, looked up toward heaven, and my sanity returned to me. I extolled the Most High, and I praised and glorified the one who lives forever. For his authority is an everlasting authority, and his kingdom extends from one generation to the next. 35 All the inhabitants of the earth are regarded as nothing. He does as he wishes with the army of heaven and with those who inhabit the earth. No one slaps his hand and says to him, ‘What have you done?’” (Daniel 4:34-35)

There are two ways in which the sovereignty of God is evident in our text. First, we see the sovereignty of God in the appointment of Solomon as David’s successor. Look at the intrigue on Adonijah’s part, along with his accomplices. There is a very well orchestrated plan to put Adonijah into power. When we look at David, we find an old man who is about to die and yet is unwilling to relinquish his control, totally unaware of the fact that Adonijah is seizing his kingdom as David lays shivering in his bed. Although God has purposed for Solomon to reign in David’s place, it would seem as though bringing this to pass were impossible. And yet, at the end of this chapter, Solomon is reigning as the King of Israel, while Adonijah is kneeling in submission at his feet. God’s purposes and promises are always fulfilled because God is in control, even when things seem to be in utter chaos.

There is a second evidence of God’s sovereignty, which is not revealed until 1 Kings 2:

Solomon dismissed Abiathar from his position as priest of the Lord, fulfilling the decree of judgment the Lord made in Shiloh against the family of Eli (1 Kings 2:27).

Years before David came to power, God had indicated to Eli that his priesthood would come to an end because of Eli’s unfaithfulness in refusing to discipline his sons for grave priestly misconduct:

27 A man of God came to Eli and said to him, “This is what the Lord says: ‘Did I not plainly reveal myself to your ancestor’s house when they were in Egypt in the house of Pharaoh? 28 I chose your ancestor from all the tribes of Israel to be my priest, to offer sacrifice on my altar, to burn incense, and to bear the ephod before me. I gave to your ancestor’s house all the fire offerings made by the Israelites. 29 Why are you scorning my sacrifice and my offering that I commanded for my dwelling place? You have honored your sons more than you have me by having made yourselves fat from the best parts of all the offerings of my people Israel.’ 30 Therefore the Lord, the God of Israel, says, ‘I really did say that your house and your ancestor’s house would serve me forever.’ But now the Lord says, ‘May it never be! For I will honor those who honor me, but those who despise me will be cursed! 31 In fact, days are coming when I will remove your strength and the strength of your father’s house. There will not be an old man in your house! 32 You will see trouble in my dwelling place! Israel will experience blessings, but there will not be an old man in your house for all time. 33 Any one of you that I do not cut off from my altar, I will cause your eyes to fail and will cause you grief. All of those born to your family will die in the prime of life. 34 This will be a confirming sign for you that will be fulfilled through your two sons, Hophni and Phinehas: in a single day they both will die! 35 Then I will raise up for myself a faithful priest. He will do what is in my heart and soul. I will build for him a secure dynasty and he will serve my chosen one for all time. 36 Everyone who remains in your house will come to bow before him for a little money and for a scrap of bread. Each will say, ‘Assign me to a priestly task so I can eat a scrap of bread’” (1 Samuel 2:27-36).²¹

Eli’s priestly dynasty was going to be terminated and replaced by another (not unlike the way Saul’s kingly dynasty was replaced by the line of David). His two sons, Hophni and Phinehas, were killed on the same day by the Philistines, and when he heard the news, Eli died as well, just as God had said.²² When David went to Nob to seek help from Ahimelech the priest,²³ he did not tell him that he was fleeing from Saul, and as a result when Saul learned that Ahimelech had (innocently, as we are informed) assisted David, he had Ahimelech and his household slaughtered.²⁴ Only one descendant escaped and survived – Abiathar – who served David from then on.²⁵

When David began to reign as king, Abiathar (a descendant of Ithamar), the sole survivor of Eli’s line, served jointly with Zadok (a descendant of Eleazar) as Israel’s high priests.²⁶ But in 1 Kings 1, we read that Abiathar chose to side with Adonijah in his revolt; thus when Solomon became king, he dismissed him from the priesthood. This, we are told, was the fulfillment of the word of the Lord spoken to Eli, which we have just seen in 1 Samuel 2. In the midst of all the intrigue and upheaval going on in relation to David, Solomon, Adonijah, Zadok and Abiathar, God fulfilled His words to Eli through Samuel many years before.

We live in a chaotic and unpredictable world. Yet it will be in the midst of such chaos that God will fulfill His promises, prophecies, and divine purposes just as He said, and just when He planned to do it. Isn’t it wonderful to know that if we are Christians, our lives are in His hands, and our future is secure? Only those who have rejected God have reason to fear.

(2) David and Messiah. David is often a prototype of the Messiah who (from an Old Testament perspective) was yet to come. For example, we find David’s sufferings, as described in Psalm 22 (and elsewhere), to be a picture of the suffering of Messiah on the cross.

One has to wonder why Joab and Abiathar chose to cast their lot with Adonijah, thereby forsaking their loyalty to David and to Solomon. These were men who spent years serving David in the most dangerous and difficult seasons of his life. Why did they forsake David now? I think it is because they perceived him to be old and incompetent, and at the same time, unwilling to surrender the throne to his successor.

I wonder if this is something like the way our Lord’s disciples felt when they forsook Jesus and fled (and Peter did more than this – he denied his Master). Jesus had been introduced by John the Baptist as the Promised Messiah. Jesus confirmed His identity as Messiah by His claims, His teaching, and His miraculous works. The disciples had grandiose visions of what this would mean for Israel and for them personally. They expected Jesus to overthrow Rome, to throw the Jewish rascals (the scribes and Pharisees and the Jewish officials) out, and then to immediately establish the kingdom. But as the time of His death drew near, the disciples began to realize that something very different was taking place. While Peter had drawn his sword and drawn first blood, Jesus rebuked him and then surrendered to those who came to arrest Him. Jesus was not performing according to the disciples’ expectations. As He stood before Pilate and Herod, mocked and abused by the Roman guards and others, He looked weak and powerless, not unlike the way David seemed powerless as he lay trembling in his bed.

David died, no more to reign. Jesus died, too, and His disciples drew the false conclusion that it was all over for them as well.²⁷ All hope of reigning with Him in His kingdom seemed to have been lost. But what a contrast between David, whose body remained in Jerusalem,²⁸ and Jesus, whose body was raised in power. We do not serve a powerless Savior; we serve a powerful Savior who will live forever, so that our hope in Him is sure:

3 Blessed be the God and Father of our Lord Jesus Christ! By his great mercy he gave us new birth into a living hope through the resurrection of Jesus Christ from the dead, 4 that is, into an inheritance imperishable, undefiled, and unfading. It is reserved in heaven for you, 5 who by God’s power are protected through faith for a salvation ready to be revealed in the last time (1 Peter 1:3-5).

David did not know what was going on; our Lord Jesus knows all. David was unwilling to relinquish his throne, even though he was incapable of carrying out his duties. Our Lord was fully capable and worthy to reign at His Father’s side, but in submission to the will of the Father, and to save us, our Lord relinquished His heavenly splendor to take on human flesh and dwell among men, to suffer and to die to save guilty sinners:

5 You should have the same attitude toward one another that Christ Jesus had, 6 who though he existed in the form of God did not regard equality with God as something to be grasped, 7 but emptied himself by taking on the form of a slave, by looking like other men, and by sharing in human nature. 8 He humbled himself, by becoming obedient to the point of death – even death on a cross! (Philippians 2:5-8)

When Jesus presented Himself to the Jewish nation as their long awaited Messiah, some followed Him as His disciples. Their expectations grew as they came to realize His wisdom and power. You can see by the kinds of questions the disciples privately debated among themselves that they had high hopes of positions and power in Messiah’s kingdom, a kingdom which they believed to be imminent. You can imagine their dismay when Jesus surrendered to those who came to arrest Him, when Jesus allowed Himself to be mocked and beaten, and then to be hung on a Roman cross. At this point in time, the disciples must have felt toward Jesus much the same as Joab and Abiathar felt toward David, in his weakened condition, soon to die.

But how different reality is from mere appearance! Jesus was not powerless at all. Jesus had not lost control. No one took His life from Him; He laid it down of His own volition.²⁹ Jesus was raised in power from the dead, no more to die. He will reign forever; His kingdom will never end. David’s weakness was dealt with by the succession of power to Solomon. Our Lord’s “weakness” was dealt with by His resurrection. There will never be a point in time when we need to consider other options (as did Joab and Abiathar), because Jesus never fails. What a joy it is to know that when we trust in the death, burial, and resurrection of Jesus, we commit ourselves to the all-powerful, all-loving, ever-living God.

(3) Lessons in leadership. David was a great man, a man with a heart for God. He became God’s standard for all subsequent kings. But for all of this, David was still just a man, a man who had feet of clay, just like you and me. David was a great leader, but he failed. He failed morally with Bathsheba and Uriah. He failed at fathering. He failed at making the succession of his reign a smooth transition.

Which leads me to this conclusion: All leaders fail, and some great leaders fail greatly. It is always a disappointment when a leader fails, but this should not take us completely by surprise, as though such things never happen, or as though leaders are exempt from the temptations and sins of others. We should not expect our leaders to be perfect; neither should we make excuses for their failures.

Children, if you haven’t already figured it out, your parents fail. They are not omniscient, and thus you may get the blame for something you didn’t do. Your punishment may be more than you think your sin deserves. The advice your parents give may not always be correct. What they permit or forbid may not always be flawless. And that is because they are human.

Church members, your church leaders are not perfect. Each one has weaknesses and predispositions toward some particular sin. Any leader who seeks to give you the impression that he lives a sinless life, above the temptations and trials of other men, is either self-deceived or a deceiver. This is why the Bible not only sets standards for church leaders, it also outlines the process for rebuke and correction when a man fails, including leaders. This is also why God has prescribed a form of church government that employs the principle of plurality. The church should be guided and governed by a plurality of men, each with different spiritual gifts and different perspectives. In this way, church leaders hold each other to account, just as they hold church members in general accountable.

(4) Success is dependent upon succession. I suspect that a good many sermons will be preached this Sunday on the subject of success. Who does not want to be successful? Our text teaches that in order for David to be successful, he must prepare for and promote succession. God promised to give David an eternal kingdom, but that did not mean that David would be king forever. Only the Messiah could fulfill this prophecy. God promised David a dynasty, and Solomon was the one who was to reign in his place. Yet, David seems to resist passing the torch. He does not appear to “disciple” Solomon in such a way as to prepare him for the task ahead. David is told that he cannot build the temple, but he does almost everything short of actually building the temple. His excuse is that Solomon is too young and inexperienced:

David said, “My son Solomon is just an inexperienced young man, and the temple to be built for the Lord must be especially magnificent so it will become famous and be considered splendid by all the nations. Therefore I will make preparations for its construction.” So David made extensive preparations before he died (1 Chronicles 22:5; see also 29:1-2).

Thanks to David, he will be “young and inexperienced” when it comes time for him to assume the throne.

5 One night in Gibeon the Lord appeared to Solomon in a dream. God said, “Tell me what I should give you.” 6 Solomon replied, “You demonstrated great loyalty to your servant, my father David, as he served you faithfully, properly, and sincerely. You have maintained this great loyalty to this day by allowing his son to sit on his throne. 7 Now, O Lord my God, you have made your servant king in my father David’s place, even though I am only a young man and am inexperienced. 8 Your servant stands among your chosen people; they are a great nation that is too numerous to count or number. 9 So give your servant a discerning mind so he can make judicial decisions for your people and distinguish right from wrong. Otherwise no one is able to make judicial decisions for this great nation of yours” (1 Kings 3:5-9).

The fact is that no one is ever capable of leading the people of God. That is why God’s Spirit was bestowed on Israel’s king to empower him to rule. When Solomon became king, he knew that the job was bigger than he was, and so he asked God for wisdom. God solved Solomon’s problem of youth and lack of experience by giving him great wisdom through the Holy Spirit. But could David not have contributed to Solomon’s preparation for the throne by giving him instruction like that we find in the Book of Proverbs? Could David not have given Solomon some tasks to accomplish that would have prepared him for leadership in the future? Even pagan kings practiced co-regency, where both Father and son shared the throne, so that the son might carry on in the father’s absence.

I believe one of the great dangers of leadership is that we cease to view it as a stewardship, and we come to think of it in terms of ownership. If we think of ourselves as owners, we are very reluctant to step aside or to step down. We view future leaders as a threat, which is why dictators do not empower their subordinates, for fear they will seek to take over. This is why the religious leaders of Jesus’ day were so threatened by Jesus. He was a threat to their position and power:

47 So the chief priests and the Pharisees called the council together and said, “What are we doing? For this man is performing many miraculous signs. 48 If we allow him to go on in this way, everyone will believe in him, and the Romans will come and take away our sanctuary and our nation” (John 11:47-48).

(5) I take our text and its implications personally. I am approaching my 64^th birthday, and in the minds of many, that is just one year from “retirement.” I do not plan to retire from active ministry while my health and other circumstances allow it, but I do resolve not to cling to my position as David did, so that death is required to remove and replace me by those who are younger and more capable. I don’t want others to have to “prop me up” and seek to squeeze a few extra miles from my aged mind and body, as they did David.

My desire is to play an enthusiastic and active role in the process of succession. I am speaking not only in reference to my leadership role as a preacher, but also of my role as an elder. In churches like ours, which seek to follow New Testament principles, it is sometimes assumed that because the New Testament does not specify any term of office for either elders or deacons, these must be “lifetime” positions. That is an argument from silence, and thus it is like saying that because the New Testament does not mention Sunday school or church camps that these are unbiblical. I have heard of situations in which an elder was actually senile, and yet no one dared to ask him to step aside. What a tragic way to end a fruitful ministry.

Why not step down and let others take over? I can think of at least three reasons we refuse to step aside. The first is that our ego is too tied to a position and to the power it seems to afford us. We can’t conceive of ministry apart from an official position. The second reason is that we, like David, use the youth and inexperience of the next generation as a compelling reason for us to continue. No one can do it as well as we can, and so we can’t step down. The third reason is what I call “the founding father syndrome.” I am one of the founders of our church, and so I can at least understand how this mindset works. We worked hard to build the church, and we are reluctant to hand its leadership over to those who did not “pay the price” we paid. More than this, we fear that stepping aside and turning the leadership of the church over to others will mean that things will change. If “we did it right” and nothing needs changing, then change will be viewed as something undesirable, even evil.

At this point in time, I believe that existing leadership can fulfill a very vital function – transition. How much better transition is compared to revolution or, worse yet, a church split? As the founding generation of a church grows older, change is absolutely necessary. If nothing else, the founding generation will die off. But one way or the other, new leadership must be recognized, embraced, and supported. I want to be a constructive part of this process, and I believe that my fellow elders feel the same way. That is why we have in recent years added some younger elders, men who will lead us for many years to come. My desire is that more “next generation” elders will be added as we move forward. Succession is one key to success, not to mention survival. I want to be like Jonathan, Saul’s son, who recognized that God had chosen someone else to lead the nation, and then did everything he could to facilitate and support this change. I want to be like Barnabas, who sought out Paul and promoted his ministry, so that Paul eventually became the leader.

As I think about the men who have served as elders at Community Bible Chapel, I find some wonderful examples of men who have been committed to the importance of succession in leadership. I can well remember Lee,³⁰ a friend and fellow elder, urging us to work harder at developing new leadership for our church. Several other men have served us well as elders, and for a variety of reasons, stepped aside from this office. They have continued to serve our church well in other capacities, and they have set a precedent for others to follow. One need not die or be found guilty of some serious sin to step down as an elder. Indeed, they may even make a greater contribution in their new avenues of service.

(6) Some broader implications of the principle of succession. As I have already indicated, this matter of succession applies much more broadly than just to men like me. It applies to all those who hold leadership offices or who fulfill leadership functions. The issue isn’t just one’s age or mental capacity. A leader may find that he has other responsibilities that may take precedence, perhaps only for a period of time. A leader may realize that he has become weary and needs to be refreshed. I have one friend who served as an elder in another church. When he began to serve, he resolved to serve for ten years and no more. I believe that this had a very beneficial impact on the church where he shared in leadership.

Parents must likewise come to terms with the necessity for succession. Parenting is not a lifetime job. We are to prepare our children for the challenges of adulthood. In the earliest days of a child’s life, parents must practice total leadership. We decide what the child eats and when. We decide when the child must take a nap or go to bed for the night. We choose how and where the child will be educated. But as time passes, we must begin the transitional process which prepares them for succession. Whether we like it or not, a day may come when they will become our “parents,” so to speak. They may decide when it is past time for us to live alone or to drive a car, and thus we have some strong incentives for preparing them well.

The principle of succession necessitates evangelism and discipleship. Even our Lord Jesus practiced the principle of succession. He knew that after His sacrificial death, bodily resurrection, and ascension, the work that He had begun was to be carried out by His apostles (initially) and then by the church.

1 I wrote the former account, Theophilus, about all that Jesus began to do and teach 2 until the day he was taken up to heaven, after he had given orders by the Holy Spirit to the apostles he had chosen (Acts 1:1-2, emphasis mine).

Throughout His earthly ministry, the Lord Jesus was preparing His disciples to continue the work that He began. Today that work continues through the church. We are “His body,” the “body of Christ,” carrying out the work He commenced. We are to minister to those in need, as Jesus did when He was on the earth. We are to minister to one another in the power of the Spirit, as Jesus ministered to His disciples. We are to proclaim the gospel and make disciples of those from every nation. Humanly speaking, the church would die, and thus God’s purposes on this earth through the church will come to an end unless Christians are faithful to proclaim the good news of the gospel to lost sinners, and then to disciple those who come to faith in Jesus. Once again we see the importance of the principle of succession. It is a most serious failure (let’s just go ahead and call it sin) to enjoy the benefits of our salvation without sharing them with others. The Lord Jesus saved us and made us His disciples so that we would bear “much fruit.” In fact, bearing much fruit is one evidence that we are His disciples:

“My Father is honored by this, that you bear much fruit and show that you are my disciples” (John 15:8).

(7) The principle of succession is crucial to our survival and success as a church. When our church began over thirty years ago, we were all young. In fact, the “elders” were so young³¹ we jokingly referred to ourselves as the “youngers.” Nobody in their right mind calls us that any longer! There is nothing wrong with gray hair, but it does serve to remind us that we won’t be here forever. And I’m not just talking about the elders. Some of you folks are getting old as well. If we are going to see this church thrive in the future, then we must see church growth by evangelism. We must see those in the younger generation coming to faith. We must faithfully nurture these new believers so that they come to maturity.

The same fears that can hinder elders (new, younger, leadership will mean change) can also hinder the church as a whole. As God graciously works to save those in the next generation, the church will undergo a certain amount of change. Of course it must not change in its understanding and practice relative to the fundamental doctrines of the faith! But it will inevitably change in some of its cultural dimensions. We have seen some of this already. The older generation (of which I am a part) loves hymns, while the younger generation has its praise songs. The older generation loves the piano and organ; the younger generation loves its guitars and drums. We – the older generation – are going to need to adapt and to accommodate the younger generation in non-essential matters. If we refuse, the younger generation will go elsewhere, and we (our church) will eventually pass off the scene.

Let those of us who are more mature (okay, older) embrace the principle of succession. Let us recognize that we are soon to become a bygone generation, and that the next generation of leaders needs to be prepared for the task ahead. Let us commit ourselves to the task of passing the torch to those who are younger, and let us determine to make some of the adjustments necessary for this to happen. We who are passing the torch should expect that the next generation is going to do some things better than we did (just as Solomon did a number of things better than David did). We should also expect that they will make some mistakes in the process, just as we made our mistakes (and continue to do so). Our Lord Jesus informed Peter (and us) that his failure would be a part of the process He would use to make him a godly leader:

31 “Simon, Simon, pay attention! Satan has demanded to have you all, to sift you like wheat, 32 but I have prayed for you, Simon, that your faith may not fail. When you have turned back, strengthen your brothers” (Luke 22:31-32).

Let those who are younger appreciate the wisdom, labor, and sacrifices of those who have gone before them. Let them show love, respect and consideration for the generation to which they owe so much. And let us all purpose to do this in unity. May we not find it expedient to “go our separate ways,” rather than to preserve and to practice the unity of the saints:

1 I, therefore, the prisoner for the Lord, urge you to live worthily of the calling with which you have been called, 2 with all humility and gentleness, with patience, bearing with one another in love, 3 making every effort to keep the unity of the Spirit in the bond of peace. 4 There is one body and one Spirit, just as you too were called to the one hope of your calling, 5 one Lord, one faith, one baptism, 6 one God and Father of all, who is over all and through all and in all (Ephesians 4:1-6).

It is not uniformity (“birds of a feather”) that demonstrates discipleship, but our unity in the midst of diversity. May God grant that we, as a church, may prove ourselves to be His disciples as we pass the torch to the next generation.

¹ Copyright © 2007 by Community Bible Chapel, 418 E. Main Street, Richardson, TX 75081. This is the edited manuscript of Lesson 1 in the Becoming a Leader after God’s Heart: Studies in the Life of David, a mini-series of Following Jesus in a Me-First World, prepared by Robert L. Deffinbaugh on April 29, 2007. Anyone is at liberty to use this lesson for educational purposes only, with or without credit. The Chapel believes the material presented herein to be true to the teaching of Scripture, and desires to further, not restrict, its potential use as an aid in the study of God’s Word. The publication of this material is a grace ministry of Community Bible Chapel.

² See 2 Samuel 1:17-27.

³ If I were to identify one guiding principle for the inclusion or exclusion of information that might be found elsewhere, it would be the principle of edification, as found in 1 Corinthians 14:26, Ephesians 4:29, and Philippians 4:8. Many truths are not profitable. Information is included or excluded in Scripture based upon the whether it will or will not edify. This may vary from one book or from one text to another because of the author’s purpose in a particular text.

⁴ See especially chapters 22-23 and 28-29 of 1 Chronicles.

⁵ The counsel of these “servants,” whoever they were, is perplexing indeed. It seemed like a futile and foolish effort of some to squeeze a few more miles out of David, but they were simply not there.

⁶ Iain W. Provan includes an additional note in his commentary which convincingly shows that Abishag’s ministry was sexual, indeed even primarily sexual, in nature. See Iain W. Provan, (1 and 2 Kings, New International Biblical Commentary, Hendrickson Publishers, 1995), pp. 27-28.

⁷ In 2 Samuel 5:13-16 and 1 Chronicles 3:5-8, we find a list of the sons born to David in Jerusalem.

⁸ Also known as Daniel, as we find in 1 Chronicles 3:1.

⁹ In 1 Kings 1:6 we are told that Adonijah was born “right after Absalom” (so NET Bible) or “next after Absalom” (so ESV, NIV).

¹⁰ Compare 2 Samuel 14:25-26 with 1 Kings 1:6.

¹¹ Compare 2 Samuel 15:1 with 1 Kings 1:5.

¹² 1 Kings 1:11-12, 21.

¹³ 2 Samuel 13:7.

¹⁴ 2 Samuel 13-15.

¹⁵ 2 Samuel 8:17; 19:11; 20:25; 1 Kings 1:7-8, etc.

¹⁶ Notice that Adonijah had a high priest, but not a prophet (as did David).

¹⁷ Remember that both Saul (1 Samuel 9) and David (1 Samuel 16) were designated as kings in the context of a sacrificial meal.

¹⁸ This is the same Hebrew word (meaning “to know”) found in verse 4. A beautiful young virgin is lying in bed next to David to “keep him warm” and yet David is not able to “know” her. Now, a self-seeking son of David has usurped the throne, and David does not even “know” it. What a way to underscore David’s age and diminished capacity, and the urgent need for him to designate his successor and step aside.

¹⁹ According to verse 28, after Nathan’s confirmation, David will summon Bathsheba to appear before him once again.

²⁰ Note these words concerning Gihon in Easton’s Bible Dictionary:

The only natural spring of water in or near Jerusalem is the "Fountain of the Virgin" (q.v.), which rises outside the city walls on the west bank of the Kidron valley. On the occasion of the approach of the Assyrian army under Sennacherib, Hezekiah, in order to prevent the besiegers from finding water, "stopped the upper water course of Gihon, and brought it straight down to the west side of the city of David" (2 Chronicles 32:30; 33:14). This "fountain" or spring is therefore to be regarded as the "upper water course of Gihon." From this "fountain" a tunnel cut through the ridge which forms the south part of the temple hill conveys the water to the Pool of Siloam, which lies on the opposite side of this ridge at the head of the Tyropoeon ("cheesemakers'") valley, or valley of the son of Hinnom, now filled up by rubbish. The length of this tunnel is about 1,750 feet. (Easton Bible Dictionary, Third Edition, 1897 by M.G. Easton, M.A., D.D., ASCII edition, 1988 Ellis Enterprises, Inc. Public Domain.)

²¹ See also 1 Samuel 3:10-14.

²² See 1 Samuel 4:1-18.

²³ 1 Samuel 21:1-9.

²⁴ 1 Samuel 22:1-19.

²⁵ 1 Samuel 22:20-23; 30:7-8.

²⁶ Aaron had four sons: Nadab, Abihu, Eleazar, and Ithamar. Nadab and Abihu died before having any sons because they “offered strange fire” on the altar (Leviticus 10:1-2). This left Eleazar and Ithamar. Eli and his sons were descendants of Ithamar, while Zadok was a descendant of Eleazar. God told Eli that his line of priests would perish and be replaced by another (a descendant of Eleazar). When Saul slaughtered Ahimelech and his household, they were descendants of Ithamar, and the sole survivor was Abiathar. When Abiathar chose to side with Adonijah, Solomon removed him from his priesthood, leaving Zadok as the only high priest. Thus, the priesthood was removed from the line of Ithamar and his descendants just as God had told Eli. See 1 Chronicles 24:1-5.

²⁷ See the hopelessness of the disciples on the road to Emmaus in Luke 24:13-24; see also 24:1-11.

²⁸ Acts 2:29.

²⁹ John 10:17-18.

³⁰ Lee and his wife Barbara were with us almost from the beginning. Lee was a friend who faithfully served CBC in various capacities, including that of an elder. He went to be with the Lord several years ago.

³¹ We were all in our thirties at the time.